הר אדוני

by Erri De Luca, מרים שוסטרמן-פדובאנו (Translator)

'הר אדוני', פסגת יצירתו של דה לוקה עד כה, רב - מכר במשך חודשים ארוכים באיטליה (2001) ובצרפת (2002; "פרס פמינה" היוקרתי) - הנובלה השנייה של דה לוקה בתרגום עברי (אחרי 'אתה, שלי'; הספרייה החדשה, 2003). סיפור על אהבה בנפולי, בין ילד בן 13 ובין ילדה בת גילו, אך מנוסה, שכבר מכירה את "הגועל של החיים". "הנובלה הקטנה הזאת מספרת על האנשים הכי פשוטים, על החיים הכי שוליים, ובכל - זאת היא הופכת להיות הד והשתקפות של החשוב שבכל הספרים". Stampa) (La "כשאתה גומר לקרוא את הספר נותר בך רושם בל - יימחה שזה - עתה האזנת למזמור קודש... ובסוף, הגעת לשמיים". Republica) (La "הפרוזה של דה לוקה עשירה, עסיסית, מלאה חיים : כמעט אפשר לטעום אותה כפרי בשל בפה. הסיפור לוכד את קוראיו ומשרה אותם באטמוספירה קסומה". (L'Espresso) "מאז 'אלה תולדות' של מורנטה לא ריגש אותי כך ספר איטלקי. הימים שעברו עלי בעריכתו ובהכנתו לדפוס היו ימים של התרוממות - רוח, של התפעלות מבחירת הפריטים הנהדרת, של צחוק בקול, של צביטות לב, של בכי במקומות לא - צפויים, של אמונה מחודשת בכוחה של הספרות להיות אנושית כל - כך. אני חושב שזהו ספר שמולו 'המוות מתבייש שהוא קיים"'. (מנחם פרי)

Genres: Fiction, Italy, Italian Literature, Novels, Roman, Audiobook, Coming Of Age

144 pages, Paperback

First published January 1, 2001

About the author

Upon completing high school in 1968 Erri De Luca joined the radical left-wing movement Lotta Continua. After the organization's disbandment he worked as a blue collar at the Fiat factory in Turin and at the Catania airport. He also was as a truck driver and a mason, working in job sites in Italy, France and Africa. He rode relief convoys in Yugoslavia during the war between 1993 and 1999.

He is self-taught in several languages including Ancient Hebrew and Yiddish.

De Luca is a passionate mountain climber. A reclusive character, he currently lives in a remote cottage in the countryside of Rome.

Although he never stopped writing since he was 20, his first book is published in 1989, Non ora, non qui (Not now, not here). Many more books followed, best sellers in Italy, France and Israel, his work being translated and published in Spain, Portugal, Germany, Holland, USA, Brazil, Poland, Norway, Danmark, Romania, Greece and Lithuania. He has himself translated several books of the Bible into Italian like Exodus, Jonah, Ecclesiastes, Ruth, and explored various aspects of Judaism, as a non-believer.

In France, he received the France Culture Prize in 1994 for Aceto, arcobaleno, the Laure Bataillon Award in 2002 for Tre cavalli and, also in 2002, the Fémina Étranger for Montedidio, translated in English as God's Mountain. He was a member of the jury at the Cannes Festival in 2003.

Erri De Luca writes regularly for various newspapers (La Repubblica, Il Manifesto, Corriere della Sera, Avvenire), and magazines.

Reviews

[Ali Alghanim · Rating 4 out of 5]

سحر الجنوب الإيطالي بشمسه و بحره يلخصه أري دي لوكا بلسان فتى في الثالثة عشر..
في حي صغير بمدينة نابولي المثقلة بالفقراء و المعوزين
في بدايةستينيات القرن الماضي ، و بعد انتهاء الحرب العالمية الثانية.



* إنه شيء جميل أن جسدي بدأ يكبر و أن هناك أشياء جديدة أتعلمها و أكتشفها .و لكن هناك أيضاً أشياء سيئة. فمع نمو جسمي و نمو قوة ذراعي تنمو داخلي قوة سيئة في وسعها أن تهجم. لقد بدأ رأسي يغلي مثل بركة من الكبريت و هذا ما يجعلني حزيناً إلى حد الغضب. هل يحدث مثل هذا الأمر مع الآخرين ؟

[Maryam Bahrani · Rating 5 out of 5]

Each book I read offers a new perspective. In this post, I share my thoughts on this book in Persian and English. I hope this will be enjoyable for you :)


هر کتابی که می خوانم دریچه ای به دنیایی جدید است. تو این نوشته دیدگاه و تجربه ام از مطالعه ی این کتاب رو به دو زبان فارسی و انگلیسی با شما به اشتراک می ذارم امیدوارم خوندنش براتون لذتبخش باشه :)

Persian (فارسی)


در دل محله‌ای فراموش‌شده از ناپل، جایی که نامش «مونته دیدیو،کوه خداست» اما ساکنانش بیشتر با خاک و فقر آشنا هستند تا با آسمان، راوی نوجوانی با نگاهی تازه و بی‌پیرایه، جهان را بازخوانی می‌کند. این اثر، نه صرفاً داستانی از بلوغ، که مرثیه‌ای‌ست بر کودکی‌های نزیسته، بر آن لحظاتی که باید با بازی و بی‌خیالی پر می‌شدند اما با بوی گندِ اجبار به بزرگ شدن، از دست رفتند.


فرهنگ ناپلی در تار و پود روایت 🇮🇹

اِرّی دلوکا هیچ‌گاه فرهنگ، سنت، و باورهای ناپلی را به‌عنوان تزئینی سطحی در متن نمی‌گنجاند. داستانش، همچون بافت فرشی اصیل، با این مؤلفه‌ها گره خورده.

- خانواده در این رمان نه صرفاً پیوندی خونی، بلکه سنگری‌ست مقابل ناملایمات جامعه. از گفت‌وگوی‌های پر نیش و کنایه گرفته تا خاموشی‌های معنا‌دار، فضای خانواده در ناپلِ بعد از جنگ تنیده در نگاه شخصیت‌هاست.

- ازدواج و تعهد در این روایت رنگ سنتی دارد، اما نشانه‌هایی از فروپاشی ارزش‌های کهن در دلش دیده می‌شود؛ گویی نویسنده با نگاه شاعرانه‌اش، به گریزِ نسل جوان از الگوهای گذشته اشاره می‌کند.

- غذا، به‌عنوان یکی از ملموس‌ترین نمادهای فرهنگی، نه فقط بخشی از زندگی روزمره، بلکه خاطره، امنیت و حتی مقاومت است. در توصیف غذاها، لهجه‌ی ناپلی و اصطلاحات محلی، نقش حیاتی در انتقال حس و حال دارند.

- باورها و اعتقادات مذهبی نیز در پس‌زمینه حضور دارند؛ گاه به شکل دعا، گاه در مواجهه با مرگ، گاه در جملاتی عادی اما سرشار از لایه‌های معنایی که ریشه در تاریخ و ایمان مردم دارند.

کودکی‌های تباه‌شده و بلوغ زودرس 🧸

راوی نوجوان، خود محصول همین فرایند دردناک است: نه آن‌قدر کوچک که بتواند بی‌دغدغه بازی کند، نه آن‌قدر بالغ که به درستی معنای بزرگ‌شدن را بداند.

او در یکی از تأثیرگذارترین جملاتش، از «بوی گند کودکی» حرف می‌زند؛ استعاره‌ای تلخ اما واقعی از تجربه‌ای که در آن کودک بودن نه امتیاز که شرم است. بسیاری از هم‌نسلان او، به‌جای دویدن در کوچه‌ها، به‌دنبال کار، فرار از سرزنش، و هویت‌یابی در جهانی هستند که فرصت رؤیا را از آنان دریغ کرده.

این بخش از رمان، انعکاس دردناکی از سیستم‌های اقتصادی، فرهنگی و سیاسی‌ست که اجازه نمی‌دهند کودکی، با تمام سادگی و شیرینی‌اش، تجربه شود. نه با شکایت، بلکه با تصویری پرحس از نگاه یک نوجوان، دلوکا این فقدان را به زبان می‌آورد.


فضا، مانند فیلمی از نئورئالیسم ایتالیا 🎞️

حس و حال رمان، بی‌شک یادآور سینمای نئورئالیستی‌ست؛ به‌ویژه فیلم شاهکار «دوچرخه‌دزدها» ساخته‌ی ویتوریو دسیکا.

نابودی آرمان‌ها، تقلا برای کرامت انسانی در دل فقر، و بازنمایی زندگی روزمره با تمام خشونت و زیبایی‌اش، در هر سطر این رمان حس می‌شود.

دلوکا با قلمش همان کاری را می‌کند که دسیکا با دوربینش: جزییات را بزرگ می‌کند، صداهای خاموش را به گوش می‌رساند، و بیننده/خواننده را وادار می‌کند نه از بیرون، بلکه از درون با داستان ارتباط بگیرد.

ترجمه‌ی هنرمندانه: بازسازی جان به زبان دیگر 🪄

مهدی سحابی، در ترجمه‌ی این اثر، نه فقط امانت‌دار کلمات، بلکه آفریننده‌ی تجربه‌ای‌ست که می‌توان آن را مستقل از متن اصلی نیز تحسین کرد.

- لهجه‌ی ناپلی در زبان فارسی حفظ شده، بدون اینکه اصطلاحات سخت‌خوان شوند.
- انتخاب واژگان شاعرانه و چیدمان ریتمیک جملات، صدای راوی نوجوان را طبیعی و ملموس کرده.
- حتی در بازآفرینی مفاهیم فرهنگی و مذهبی، مترجم از سطح واژه فراتر رفته و معنا را منتقل کرده—گویی خواننده فارسی‌زبان نیز بدون واسطه با فرهنگ ناپلی ارتباط برقرار می‌کند

آموختن لمس در شهری که با زخم بزرگ می‌شوی🌾

در «مونته‌دیدیو»، دلوکا بلوغ را نه چون شکوفایی، بلکه همچون راه رفتن با پای برهنه روی سنگفرش‌های زبر روایت می‌کند. کودکی در این داستان، مثل خمیری‌ست از درد، کنجکاوی، و اشتیاقی بی‌نام برای لمس‌ شدن. ناپل بعد از جنگ نه در هیاهو، بلکه در سکوت صبح‌های خسته و نگاه‌های پُر از چیزهایی که هیچ‌وقت گفته نمی‌شوند، زنده شده.

هر چیز ساده—از نان خشک تا کفش کهنه، از بومرنگی که بی‌دقت پرتاب می‌شود تا صدای کسی که فقط یک‌بار دل‌داری می‌دهد—شکل‌دهنده‌ی جهانی‌ست که کودک باید در آن معنای زنده‌بودن را کشف کند. و درست در همین شکاف‌های کوچک، در پناه نگاه‌های نیمه‌امن و عبارات نصفه‌نیمه، زیبایی آرام و پنهانی متولد می‌شود: زیبایی‌ای که نه حاصل راحتی، بلکه ریشه‌دار در تاب‌آوری و ایمانِ بی‌صداست.

این رمان به ما یادآوری می‌کند که گاهی لمس، قبل از عشق می‌آید؛ و فهمیدن، در دل نگاهی‌ست که بلد است صبر کند.


English (انگلیسی)


Set in a neglected corner of Naples, a place called Monte di Dio—“God’s Mountain”—yet more familiar to its residents through dust and poverty than divinity, a teenage narrator re-examines the world with unfiltered eyes. This story is not merely a tale of coming-of-age; it’s an elegy for unlived childhoods—for those moments meant to be filled with play and abandon but lost to the stench of forced maturity.

Napolitan Culture Woven Deep into the Story 🇮🇹

Erri De Luca doesn’t treat Neapolitan culture, traditions, or beliefs as decorative details. His narrative is richly woven—like an authentic tapestry—with these elements at its core.

- Family in this novel isn’t just about blood ties; it’s a shelter against society’s storms. From biting dialogue to charged silences, family dynamics in postwar Naples are embedded in every character’s gaze.

- Marriage and commitment bear a traditional hue, yet subtle signs of eroded values surface. De Luca, with poetic intuition, gestures toward a generation quietly escaping inherited templates.

- Food is one of the story’s most tangible cultural markers. Not just daily sustenance, but memory, comfort, and even quiet defiance. Local dialects and culinary descriptions channel visceral emotion.

- Religious beliefs and customs hum in the background—whether whispered in prayers, confronting death, or through ordinary phrases steeped in layered meaning passed down through generations.

Wasted Childhoods and Premature Maturity🧸

The teenage narrator is a product of this painful process—neither young enough to play freely, nor old enough to fully grasp what growing up means.

One of his most striking lines refers to the “stench of childhood”—a bitter yet honest metaphor for a life where being a child is not a privilege but a burden. His peers don't run in the streets; they seek work, escape scolding, and hunt for identities in a world that withholds even the right to dream.

This part of the novel is a haunting reflection of economic, cultural, and political systems that deny children the sweetness of innocence. De Luca doesn’t preach—he offers the tender vision of a boy trying to understand

Atmosphere Like a Frame of Italian Neorealism 🎞️

The spirit of the novel unmistakably echoes Italian Neorealist cinema—especially Vittorio De Sica’s Bicycle Thieves.

Crumbled ideals, the struggle for dignity amidst poverty, and the portrayal of everyday life with all its cruelty and grace—these textures permeate every page.

De Luca’s pen does what De Sica’s camera did: amplifies small details, gives voice to the quiet, and brings the reader inside the story—not as spectator, but as participant. What’s missing?

Artful Translation: Breathing Life into Another Tongue 🪄

Mehdi Sahabi’s translation is more than faithful—it’s creative. He doesn’t merely carry words across languages; he carries soul.

- The Neapolitan dialect is preserved without making the phrases feel foreign or cumbersome.

- His poetic choices and rhythmic flow breathe authenticity into the teenage voice.

- Even the cultural and religious subtleties rise beyond literal meaning, allowing Persian readers to experience Naples intimately, without translation barriers.

Learning to Touch in a City
That Wounds 🌾

In Monte di Dio, De Luca paints maturity not as blossoming, but as walking barefoot across rough stones. Childhood becomes a dough mixed with pain, curiosity, and nameless yearning for touch. Postwar Naples lives not in noise, but in tired mornings and unspoken glances.

Everything ordinary—from stale bread to worn-out shoes, from a carelessly thrown boomerang to one gentle word of comfort—builds a world where children must piece together the meaning of being alive. And in those fragile cracks, hidden between half-safe gazes and half-sentences, a quiet form of beauty is born—not born from ease, but rooted in resilience and silent faith.

This novel reminds us: sometimes, touch precedes love—and understanding grows in the gaze of someone who knows how to wait.

[Sofia · Rating 5 out of 5]

I got up at 5 this morning, and my first thought was not getting back to sleep but finishing the book. Well I've done that, and now I have that particular feeling of ending a good book, loving the book, the people, the words, and at the same time feeling a void. That feeling of not wanting to leave. And that is it, I do not want to leave, I want to read more even though Erri had warned and consoled me about this right in the story itself.

"When you get homesick, it's not something missing, it's something present, a visit. People and places from far away arrive and keep you company for a while."

[Roberto · Rating 4 out of 5]

Napoli (s)velata

A volte la vita ci incalza, non ci dà tregua e le cose accadono prima ancora che ce ne rendiamo conto. E non ci resta che reagire agli eventi, senza governarli, a volte senza nemmeno capirli.

Più o meno quello che descrive in questo bel libro De Luca, autore che solitamente non mi entusiasma per nulla ma che qui sale parecchio di livello (sicuramente il suo libro migliore tra quelli che ho letto).

Un romanzo di formazione in cui un ragazzo descrive il brevissimo periodo che lo porta dall'infanzia all'età adulta, ossia alla perdita dell'innocenza.

Il primo lavoro in una falegnameria, gli scambi di confidenze con un calzolaio ebreo del nord Europa, la malattia della madre, l'incontro con una ragazzina, già inaspettatamente esperta perché si è già scontrata con la vita "vera", che lo introduce in modo dolcissimo all'amore (anzi l'ammore) portano il ragazzino in un semestre circa a spiccare il volo e a farsi uomo.

"Ci sto io: tutt'insieme divento importante. Finora la mia presenza, c'era o non c'era, non spostava niente. Maria dice che io ci sto e così ecco qua me n'accorgo pur'io che ci sto. Mi chiedo da solo: non me ne potevo accorgere per conto mio di esserci? Pare di no. Pare che ci vuole un'altra persona che avvisa"

Non c'è tempo per crescere nei quartieri popolari di Napoli, tutto diventa rapido, forse troppo. Ma quanta saggezza e quanta onestà, in questa povertà!
Non amo il dialetto nei libri, ma qui il napoletano si amalgama benissimo con l'italiano creando atmosfere da incanto.

Un libro semplice. Anzi no, semplicemente poetico.

[Wyndy · Rating 5 out of 5]

I just spent an unforgettable seven months in fictional Montedidio (‘God’s Mountain’), one of the most crowded and impoverished sections of Naples, Italy, a “neighborhood of alleyways [where] there’s not enough room to spit between your feet, no room to hang out the wash.” Here I met a nameless thirteen-year-old boy who turned my tough heart to mush, a boy with a “stuck” voice who is leaving childhood behind with a season of firsts: his first job, his first sex, his first tears, his first death. His circle of special people include Papa and Mama, whose devotion to each other is almost painful to witness (“If she leaves, I’ll be like a doorknob without a door” ~ Papa); Master Errico, the boy’s boss, a gentle carpenter who loves fishing and Tuscan cigars; Don Rafaniello (Don Rafanié), the Jewish cobbler who works for free in a small corner of the cabinet shop repairing shoes for the poor and has bird wings tucked inside his hunchback; and Maria (Marì), the boy’s girlfriend who carries burdens far too heavy for her thirteen years. In addition to these people, the boy has two prized possessions: a magical wooden boomerang and a scroll of newsprint “drawn in by the weight of what’s already been written.” Both gifts factor heavily in the boy’s journey toward manhood.

“‘Now you’re a man,” an ommo, “you bring money home.’ Yes, I bring home my pay on Saturdays, but it’ll take a lot more than that to make me a man. Meantime, I’ve lost my voice and have a frog in my throat.”

One of my favorite reading experiences is a well-executed coming of age tale, and this one is exceptional. The writing is poetic and moving and beautifully translated. I also love to be completely immersed in a foreign place and culture, to feel I know it intimately without the hassles of leaving my chair. This book vibrates with everything Neapolitan: superstitions and curses (“May you share the fate of the dog who licks the rasp”), traditions and customs (“You’re not supposed to break your old things until the end of the year”), sights and smells (“From the flame, the glass of wine in the window absorbs the light, the oil shines, the bread becomes fragrant”). The setting and emotional intensity remind me somewhat of The Story Of A New Name. Both books are literary pearls that made me breathe in deeply with absolute contentment. Such treasures deserve all the stars.

“On the highest rooftop in the neighborhood she and I are keeping watch over the city. Sitting close to the ground against the bulwark, covered by the blanket, we pass the time, accomplices of the wind that mocks the television antennas and empty clotheslines. It whistles overhead, discovers our shelter, and gives us a push to bring us closer together.”

[أحمد شاكر · Rating 4 out of 5]

جبل الرب. رواية لوكا الجميلة. هذا الرجل ساحر ببساطته وقدرته على كتابة حكاية جميلة بلا عقد. ستحب إيطاليا. ستحب لوكا. كان من الممكن أن لا تحكى هذه الحكاية. نظرا لموضوعها (مذكرات مراهق ). وكان من الممكن أن تكون مملة أو تصيبك بالسأم. (حكاية الحب والعلاقة مع اليهودي العجوز ). وكان من الممكن، وبسهولة، أن يقع الكاتب في فخ سرد تاريخي ممل. (لأن التاريخ والحرب يحوطان بالعمل من كل ناحية ). لكن أن يحدث عكس ذلك وتستمتع بالحكاية، فهو دليل على براعة الكاتب.
شكرا لوكا..

[Gauss74 · Rating 4 out of 5]

La vita, i sogni, la scoperta dell'amore di un piccolo ragazzo di un quartiere povero di Napoli, costretto dalla miseria a crescere troppo in fretta: una piccola storia, di quelle che si scrivono nei diari segreti, di quelle di cui i maschi si vergognano a parlare in giro perchè fa tanto femmminuccia, ma che spesso nascondono dentro di sè delle fortissime luci che non si riescono a trovare negli scritti impegnati.
E' un piccolo bellissimo libro perchè riesce a riprodurre proprio bene a tutti i livelli gli anni tra l'infanzia e l'adolescenza: il mistero dell'atrazione sessuale, l'eccitazione del gioco e dell'immaginazione, il rapporto con gli adulti che si fa via via più complesso. Ma non è questo che me lo ha fatto piacere quanto la capacità che ha di rendere quella magia che la città di Napoli ha e che resiste a qualsiasi tentativo di spiegarla.
Quella magia resa molto bene dall'indimenticabile personaggio di Don Rafaniello. E' un ebreo misero che vaga per il mondo per raggiungere la terra promessa, che si è fermato a Napoli come ciabattino. Un angelo gli ha detto che raggiungerà la terra santa con le ali che gli stanno nascendo sotto la gobba. Agli occhi del piccolo protagonista questo non sembra per nulla strano, anzi verifica giorno per giorno la crescita delle ali e va alla ricerca per lui della posizione migliore da cui lanciarsi in volo l'ultimo dell'anno, nel momento in cui il ragazzo stesso lancerà per la prima volta il suo magico "Bumeràn".
Napoli è una città che manda in crisi da qualsiasi punto la si guardi. Ingovernabile, incivile, in tutto fa incazzare come una vipera ogni volta che la si guarda dal Nord, ma fatta di gente calda e luminosa come il sole che la illumina, che quando incontra una persona in difficoltà si può star certi che saranno gli ultimi a lasciarla sola.
Io nei quartieri poveri di Napoli ci sono stato da ragazzo, in una trasferta con gli scouts. E ho visto le strade con le pozze di vomito a terra, i ragazzini che vendevano film pornografici piratati sui marciapiedi, il cielo oscurato dalle lenzuola stese ad asciugare. Ma anche la mano sulla mia spalla quando mi ero isolato in crisi, i giovani napoletani che non mi hanno lasciato stare finchè non ho sorriso; e quando sono tornato a casa dopo pochi mesi la mia buca delle lettere (che era sempre vuota) strabordare di lettere, cartoline, saluti in un improbabile italiano strabordante di errori di ortografia ma proprio per questo tanto più simpatico.
Proprio il linguaggio, un altro grande punto di forza. Erri de Luca si pone fin da subito in modo esplicito il problema della lingua con cui scrivere, per bocca del suo piccolo napoletano.
E riesce in modo magistrale a rendere la vitalità e la vivacità del dialetto partenopeo pur scrivendo in italiano con un finissimo lavoro di cesello sulla scelta dei vocaboli, degli accenti, delle situazioni.
E' merce rara, al giorno d'oggi una simile attenzione alla lingua, ma secondo me "Montedidio" non va letto per questo. Perchè la storia del brutto e gobbo angelo Rafaniello e del suo piccolo amico povero con "Bumeran" va letta come se fosse una poesia.

[Ahmed Kareem HD · Rating 3 out of 5]

رواية من الادب الايطالي
الاحداث في مدينة نابولي
تروى على لسان مراهق في الثلاثة عشر من عمرة
ليسجل في دفتر مذكراته كل من يلتقي بيه وافكارة واحلامة
الرواية ترمز الى الكثير من تاريخ ايطاليا
أحببت نابولي واحببت سكانها ولغتهم
تتحدث عن الحرب عن صراع الطبقات عن الحب عن الكثير
شخصية رافانيل مثيرة جدا


بعض الاقتباسات

1- الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز
2- الحياة لقمة
3- من دون امي لا تكون ثمة وجبات حقيقية
4-أننا مجرد أدوات بأيدي الكبار , نحن لا نساوي شيئا في نظرهم .
5- في صحبة ابي وامي أحس بأنني أملك ثروة لا يستطيع اي كان ان يمتلكها
6-أن كلمة واحدة تستطيع أن تفتك برجل
7- أذا رحلت فسوف اصير مثل مسكة الباب من دون باب .
8-انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية : يقلبها راسا على عقب ويصلحها
9- من يكن وحيدا يساوي اقل من واحد
10- لم أكن اعرف لماذا اريد ان ابقى حيا بعد ان مات الجميع , تمردت على الموت , تمردت على الله .

قرأت في ذات الوقت رواية الدفتر الكبير وتشابكت علي الاحداث بصورة كبيرة
* الرواية تتشابة الى حد كبير مع رواية الدفتر الكبير لـ اغوثا كريستوف


استخدام المقاطع القصيرة
الكتابة على شكل مذكرات
تقارب الاعمار بين ابطال الروايتين
التحدث عن الحرب
عدم وجود اسماء للشخصيات الرئيسية
تحمل المسؤولية وعدم تواجد الوالدين
ترك المدرسة في سن مبكر وتفضيل العمل على الدراسة
التعلم الذاتي وتعلم لغات اخرى .

[Sh · Rating 2 out of 5]

من از 70 - 80 صفحه اول این کتاب واقعا خوشم اومد و باهاش تا حدی یاد کتاب «درخت زیبای من» افتادم، ولی ای کاش همون‌جا تموم می‌شد.
شخصیت اصلی پسر نوجوونیه که تازه از مدرسه اومده بیرون و وردست یه نجار شده و خوشحاله که می‌تونه کمک‌خرج خانواده‌ش باشه، در همین حین عاشق دختر همسایه‌شون هم شده و دوست داره دختره رو از دست پیرمرد صاحبخونه که ازش سواستفاده می‌کنه نجات بده. یعنی می‌خوام بگم همه المان‌های یه داستان کیوت و دوست‌داشتنی رو داشت اون اوایل. ولی از یه جایی به بعد روی دورِ تکرار افتاد و ادامه دادنش سختم شد.
اگه نویسنده چند تا جمله یکسان رو این همههه تکرار نمی‌کرد احتمالا حجم کتاب یک‌سوم می‌شد. یه بخش زیادی از داستان برای من نامفهوم بود و ازش هیچ لذتی نبردم. چرا 4803 بار به بیان‌های مختلف درباره بومرنگی که می‌خواد خودش رو از توی دست پسره جدا کنه و پرواز کنه بره توی آسمون، صحبت میشه؟ کفاش پیر و مومنی که از توی قوزش یه جفت بال درمیاره که باهاشون پرواز کنه بره اسرائیل؟ واقعا؟ :)))) اصلا این بومرنگ و این بال‌درآوردن به مقصد بیت‌المقدس استعاره از چی بودن؟ کلا این تم مذهبی-معنوی رو دوس نداشتم من.

حدسم اینه که این کتاب به زبان ایتالیایی احتمالا نثر شاعرانه و قشنگی داره که بیشتر میشه ازش لذت برد.

[معصومه توکلی · Rating 4 out of 5]

اوّلین بار طرف های اسفند 84 خواندمش
و حالا دوباره برای زنگ تماشا
نظرم درباره اش تغییر نکرده و
فقط عمیق تر شده است
هنوز چهار ستاره بهش می دهم
و هرچند این جا مکتوبش نکرده ام، یادم هست که آن موقع به بهاره این طور گفته بودم درباره اش: کتاب غزل گونه ی دل انگیزی است
با نظر هشت سال پیش خودم موافقم
به علاوه ی چیزهای دیگری
که باید فرصتی دست دهد تا قلمی شوند
ان شاء الله

[Beliphaty · Rating 4 out of 5]

این کتابو تابستون پارسال بود که وسط حال بدم یکی بهم قرض داد. قرضی که نشد پس بدم. وقتی شروعش کردم فهمیدم چی باعث شده فک کنه باید اینو بخونم. تیکه‌های خودمو پیدا می‌کردم تو کتاب، زیرشون خط می‌کشیدم و همه‌ش فکرم پیش خودم و نوجوونیم و نوجوانی‌های بقیه بود. اینک�� بزرگ‌شدن خودش به‌تنهایی کار سختیه و چقد به ما و خیلیا سخت‌تر گذشت. چون جای سخت‌تری بودیم تو این جهان.
مثل ماریا.

[Ahmed Oraby]

مَنْ يَصْعَدُ إِلَى جَبَلِ الرَّبِّ؟ وَمَنْ يَقُومُ فِي مَوْضِعِ قُدْسِهِ؟
اَلطَّاهِرُ الْيَدَيْنِ، وَالنَّقِيُّ الْقَلْبِ، الَّذِي لَمْ يَحْمِلْ نَفْسَهُ إِلَى الْبَاطِلِ، وَلاَ ��َلَفَ كَذِبًا.
مزامير 24

"ومن يكن وحيدًا يساوي أقل من واحد"
إري دي لوكا - جبل الرب ص119

[Sarah Shaheen · Rating 5 out of 5]

فيها ملاحظات من أعمق ما قرأت بشأن الإيمان: "الإيمان تدريب"، والعشق: "العشاق يفعلون الأشياء بالتساوي"، والالتزام، واللغة: الإيطالية هي زي ترتديه النابوليتانية.

[إسراء يونس · Rating 3 out of 5]

" الأجنحة تناسب الملائكة ولكنها تكون ثقيلة للبشر لكي يطير الانسان يتعين عليه أن يصلي فحسب ،فالصلاة تتخطي الغيوم والأمطار تجتاز سقوف البيوت وذري الاشجار . الصلوات هي أجنحتنا للطيران "

رواية صغيرة الحجم عظيمة الأثر ، مذكرات لشاب صغير و وحيد في مرحلة ما بين الطفولة والمراهقة بعد الحرب العالمية الثانية في نابولي ، السرد بطئ ومباشر مثلما الحياة في "جبل الرب" رتيبة و بسيطة ، علاقة البطل بالإسكافي اليهودي الأحدب وحلمهم المشترك أجمل علاقة ف الرواية والحوار بينهم كان قوي و ممتع جدا ؛ ثاني قرأة في الأدب الإيطالي وأعجبني التميز بالواقعية وهدوء الاحداث ،،،، الروايات الايطالية مُحببة و مريحة للأعصاب بالنسبالي 😌

[Rana Heshmati · Rating 5 out of 5]

«نمی‌دانم درباره‌ی دیروز چه بگویم، همین امروزش هم گذشته و رفته، رنده شده، با تراشه‌های بور ملچ و جای دسته‌ی رنده که توی دست می ماند‌، با صدای خش و خش تیغه که یک میلیمترِ چوب را می‌بَرَد. بعد که روز تمام شد دوباره دستم جای خودش را روی دسته‌ی بومرنگ و شانه‌ی ماریا پیدا می‌کند. دیروز تکه‌ای از رول کاغذ است که نوشته و لوله‌اش کرده‌ام، می‌پرسم ماریا، عشقی که توی ترانه‌ها حرفش هست همین است؟ می‌گوید: "نه، آن عشق عشقِ پر از غم و حسرت است، پر از اشک و آه و مبارزه ست." چیزهایی را که درِ گوش هم می‌گوییم باد از دهنمان می‌قاپد و با خودش می‌برد.»

[giada · Rating 4 out of 5]

Il libro tratta il tema del raggiungimento della pubertà in un povero rione di Napoli negli anni sessanta, ed è stato bellissimo ritrovare lo stesso contesto de L'amica geniale, serie che ho letto nello stesso periodo; la storia segue la vita di un ragazzino nella sua prima giovinezza e adolescenza, raccontata da lui stesso sotto la forma di un diario scritto in un italiano che i suoi familiari e compaesani non sanno leggere, e i suoi legami con la famiglia, le persone che lavorano con lui e le vicissitudini del quartiere.

Il romanzo è un po' dolceamaro, perché la forza che il protagonista impara ad esercitare quando si allena a lanciare il boomerang regalato dal padre (usato come simbolo della giovinezza che matura) diventa una forza benefica per Maria, una ragazza del suo condominio, ma è una forza violenta che lo separa dall’innocenza della fanciullezza.

Non è tutta buona la crescita del corpo, la scoperta delle cose nuove che imparo a fare. Cresce insieme anche il malamente. Insieme a me, alla forza del braccio di liberare il bumeràn cresce una forza amara, capace di attaccare. Uno stagno di solfatara si è messo a bollire dentro la testa e mi ha fatto triste di intenzioni. Così sono gli uomini all’improvviso, così? La mossa sbagliata di un altro schioda un coperchio e salta fuori il sangue maligno.

Un altro tema che ho sentito vicino è stato quello della contrapposizione tra la lingua della casa e l’italiano imposto, e c’erano delle bellissime frasi a supportare questa opinione ma non riesco a trovarle ora nel testo — ricordo però una in particolare che parlava del napoletano come una lingua più vera rispetto all’italiano, che è un’impressione che mi sento di condividere sia avendo sentito svariate persone parlare in napoletano con così tanta scioltezza da sembrare una canzone sulla punta della lingua, sia osservando persone che usano spesso i propri dialetti e lingue minoritarie, e che quando sfociano nel proprio idioma di preferenza danno sempre l’impressione di aver tolto delle scarpe scomode e indossato delle pantofole calde al loro posto. E’ una cosa di cui sono estremamente invidiosa perché a me non hanno mai insegnato quella che dovrebbe essere la mia lingua madre, e infatti, per continuare la mia metafora, mi piace camminare scalza e finisco per sbattere i mignoli contro ogni stipite.

Una cosa strana rispetto alla letteratura “tipica” italiana è la presenza in questa novella del realismo magico: il personaggio del calzolaio, un uomo ebreo che nel suo pellegrinaggio da un non nominato paese europeo verso Gerusalemme decide di fermarsi a Napoli, dice spesso che nella sua gobba si nascondono delle ali, e la storia ci lascia con la questione lasciata in sospeso. Non so se ho ben capito cosa rappresentassero e come interpretare il finale della storia, infatti questo è un invito a condividere le vostre idee a riguardo.

[Stephen · Rating 5 out of 5]

I really loved this little book, though page after page I found myself asking why was I enjoying it so much?
It's a fairly average / boring 'plot', concerning the coming of age of a young man in Napoli..detailing all of the wonderfully eccentric characters he met. Not that much happens though, so I would understand if someone were to say that it's a pointless read, not really even delivering much of a story, but what it does give, is some of the most beautiful descriptions and insights into Napoletan culture I've ever seen in print.

As is often the case with these kind of books, the Napoletan dialect plays a key role here, and I would say it does a wonderful job. The boy's Father is a Napoletan man who is rather ashamed of his level of Italian, and is thrilled to see that his son is writing, talking and reading in Italian. It's a realistic situation..and it's a nice little insight.

One of the more interesting characters that he meets is Don Rafaniello, a hunchback from the North who repairs the shoes for the town..he was on his way to Gerusalem, but stopped in Napoli. Online I have found something that was so beautifully put that I simply must quote it: "un libro semplice ed essenziale per continuare ad amare una realt‡ grande e fantasiosa come quella napoletana. in montedidio c'é tutta la poesia che caratterizza questi strani e stravaganti esseri. ti senti parte di loro anche se, come Rafaniello, non sei nato lì, ma lì ti fermi perché c'é il mare e ne senti il profumo anche a chilometri di distanza." - D. Rossi

'you feel part of their world, even if, like Rafaniello, you weren't born there, but you've stopped because there's the sea and you can smell it even if you're chilometres away'

It's very easy for books that deal with such an incredibly deep culture such as the Napoletan one to lose itself in its intricacies, but I think Montedidio balances things out perfectly. We (or at least I) feel like I understand a little more about Napoli, and how the people think by reading books like this. (and as the reviewer stated above, there is so much beautiful poetry / prose in this book, I caught myself just staring at the page trying to absorb the beauty of a sentence many-a-times.

I would definitely adivse anyone to read this book, it's a small, fast read that is just beautifully indulgent and a pleasure to read.
(though I would insist that you read it in Italian, as I'd say this is one of those books that definitely lose something in translation)

[Gabriele Pallonetto · Rating 5 out of 5]

Questo libro è un vero gioiellino! Con semplicità, delicatezza e metafore che giocano moltissimo sulle sfumature semantiche del dialetto napoletano viene raccontata questa storia di formazione di un ragazzo napoletano garzone di bottega di un falegname a Montedidio.
Montedidio rappresenta per me una zona molto importante di Napoli perché è proprio in quei posti che hanno abitato i miei avi.
Non c'ero mai stato prima ed approfittando della lettura di questo libro sono andato lì e sono rimasto piacevolmente colpito, quasi folgorato!
I profumi, le voci, i colori hanno migliorato di gran lunga l'esperienza di lettura. L'hanno resa letteralmente tridimensionale!
Non saprei dire quanto questa mia esperienza personale abbia influito sul giudizio finale di lettura però ho davvero adorato Erri De Luca, questo è il suo primo libro che leggo e la voglia di continuare a leggere altro di quest'autore c'è e vuole essere alimentata!
L'unica cosa che mi preme però sottolineare è che non me la sento di consigliare questo libro a coloro che sono completamente a digiuno con il dialetto napoletano.

[Nicole · Rating 4 out of 5]

That was a good antidote to the Vesaas: the opposite of melodrama, everything described simply and directly.

It's also a nice antidote to the constant discourse of merit based on suffering, a whole other way of writing on the left. This book is about ordinary people, their lives, their problems, the details, all described with the kind of love that you can produce when you want to be with people instead of denouncing them. This book says people, their lives, their stories, are worth something, and that's why we write them and that's why we read them. Suffering is, it exists, and we depict it, but it's not what makes us good or bad. And it's certainly not how we earn the privilege of having our experiences treated with dignity.

[Abrar Hani · Rating 3 out of 5]

اول رواية لي في الأدب الايطالي ..
تدور احداث الرواية في منطقة تدعى جبل الرب
يسرد فيها صبي صغير مراحل تحوله من الطفولة الى المراهقة
خلال هذا يصف علاقته بعدد من الشخصيات التي تترك اثراً في حياته
مثل الاسكافي رافانييلو وجارته التي يفتنن بها (ماريا)

بطل الرواية مجهول الاسم وهو الذي يقص الاحداث بطريقة جافة ومتقطعة
وشبيهة بالمذكرات , اسلوب السرد ذكرني برواية (الدفتر الكبير لآغوتا كريستوف)
لها نفس الطريقة الباردة في رواية الاحداث.

في الرواية حديث عن الوطن والحب والحياة ..

"الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز"
" من يكن وحيداً يساوي اقل من واحد"
"انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية يقلبها رأساً علىى عقب ويصلحها"

- لا نهاية في هذا الكتاب
ربما لأن ما في الصفحة 14 لايمكن أن ينتهي ..

[Asia · Rating 5 out of 5]

I've only been studying Italian for a year so there is a lot I would have missed, not necessarily in the story line but in the subtleties and the beauty of the language. I initially tried to just listen to the audiobook but found it too hard to focus and not break up the flow checking individual words. In the end I read the book while listening to the audio version and I must say, it made a world of a difference, especially when being hit by a burst of Napolitan. I loved the book and I can't wait to revisit it in a few years' time and compare how much I actually did not understand the first time around, haha.

[S©aP · Rating 5 out of 5]

Si può diventare così essenziali da sgrammaticare i pensieri, per renderli più puri? Si può tornare ragazzi fino a rivivere i timori più ingenui, e rivestirli poi di falso coraggio? Si può essere essenziali al punto di ricordare che certe profonde verità ci apparvero come fandonie che esigevano rispetto? O tanto bravi da rendere esattamente quel senso di blando raccapriccio che accompagnò tutte le scoperte più emotive dell'adolescenza?
Un capolavoro.

[Zuzulivres · Rating 4 out of 5]

Útla knižka s poetickým nábojom nám ukazuje nevšednú krásu bežného života v neapolskej štvrti očami 13-ročného chlapca. Života v povojnovom období, keď detstvo bolo krátke a deti mali stále prázdne brušká, keď nemali čas na hry a učenie, museli rýchlo zabudnúť na detský svet a zvyknúť si na ten dospelácky, plný driny a odriekaní.

Opäť malé pripomenutie toho, ako dobre sa máme a čo všetko máme...Prečítajte si ju, keď si budete chcieť oddýchnuť od modernej spoločnosti. Nie je to úplne oddychové čítanie, no ak máte chuť sa trochu zastaviť a zamyslieť, bude pre vás ako stvorená, nakoľko ponúka veľa priestoru na vlastnú imagináciu.

"Žádnému princi na světe se ndostává toli požehnání, kolik jich mají chudí lidi v kostech, vycházejí jim z chodidel, stoupají celým tělem a vykouknou ven z úst. Chudí mají v sobě vděčnost, o jaké žádný král jaktěživ neslyšel, a jeho vždycky pošťouchnou k Jeruzalému."

"Říká, že všechny oči potřebují slzy, aby pořádně viděly, jinak by byly jako oči ryb, které na souši nevidí nic a osleplé vyschnou. Právě díky slzám vidíme, říká. Tečou nám, i když nám není do breku."

[Alireza hanifi · Rating 3 out of 5]

این رمان با چند شخصیتِ محدود و افت و خیزهایی اندک در یه فضای زمانی و مکانی محدود ، به زبونی ساده امّا پر از حس و عاطفه هست . روایتی از شرایطی محدود تو مرز واقعیّت و خیال ، که ظرافتی شاعرانه و عمق عاطفی که دارد ابعاد احساسی بودن داستان رو هعی بزرگ تر می کنه . ترجمه‌ی خیلی خوبی کتاب داشت . اصلاً این « مهدی سحابی » فوق العادست . خیلی خوب و روون بود . البتّه یه سوتی بدی داده بود که در مقابل این ترجمه‌ی خوب قابل چشم پوشی هست ؛ گاهی اوقات ماه ها رو شمسی می گفت و گاهی اوقات میلادی ! تابلوئه دیگه . البتّه یه مشکلی هم از کتاب ترجمه بود که تو روونی هیچ تاثیری نداشت ولی یه جوری بود .البتّه فکر می کنم راه حلّی هم براش نیست . پسرک ناپلی بود که به زبون ایتالیایی روزنگاری می‌کرد دیگه ؟ زبون با سوادها . ناپلی زبونی عامیانه هست . که این موضوع تو ترجمه‌ی ِ داستان با زبونی کوچه بازاری نوشته شده بود که چندان نشون دهنده‌ی دو زبان مختلف نبود .
ویژگی نوجوونی اینه که تو فکارت از کودکی فاصله می گیره و دوس داری عین آدم بزرگا باشی گنده ولی ادبیاتت همچنان کودکانه باقی مونه دگه . پس حفظ زبون کودکانه ، با تفکّری که از دنیای کودکی دور شده ، تنها ابزاری‌ بود که می‌تونست حسِّ نوجوون بودن پسر رو به عنوان یه نوجوون برسونه که نویسنده ناموفّق بود تو این زمینه .
این کتاب یه جورایی بیان اندیشه های بزرگ و ساده از زبون یه نوجوان بود دیگه . یه جورایی آدم را یاد « درخت زیبای من » مینداخت البتّه استعاره ها توی این داستان خیلی بارزتر هستن . چیزی که من توش دوست داشتم این بود که اتّفاقات مهم زندگی رو مرز بندی نمی کرد . کودکی پسر تموم می شد امّا ذره ذره نه یهویی .
شخصیت پردازی داستان بد نبود ولی فضاسازی فوق العاده ای داشت و خیلی راضی بودم ازش .
به نظر من بومرنگ یه جورایی کودکی پسر داستان بود که با پرتاب اون کودکی هم تموم شد ؛ چون که بومرنگ رو که انداخت ، بومرنگ دیگه برنگشت در حالیکه خاصیّت بومرنگ بازگشت اون هست . دقیقاً مثل ِ پسرک . پسرک هم دیگه از کودکی در اومده بود و به سنین نوجوونی داشت وارد می شد . که بعد از پرتاب بومرنگ پسرک یه نعره ای می زنه که به قول خودش به قدرت نعره‌ی یه خر بود . این یعنی کلفت شدن صدا و رسیدن به سنّ بلوغ .
مگه این نقّاشی روی جلد از « مارک شاگال » نبوده ؟ مگه مارک شاگال هم قبل از اری دلوکا نمی زیسته ؟ پس چطوری هست که تابلو کاملا منطبق با داستان هست ؟ یعنی اری دلوکا ایده‌ی داستان رو از این تابلو گرفته ؟ جدّی نمیدونم اگه کسی می دونه بگه ما رو هم از ظلمت به سوی نور و روشنایی هدایت کنه . :د

[Alea · Rating 4 out of 5]

Quando scopri qualcosa di straordinario, magari dopo aver percorso un tratto non breve, ti domandi come sia stato possibile non averlo notato prima. Lo avevi sotto gli occhi e non eri mai riuscita a vederlo.
Questa è stata la sensazione che ho provato dopo solo un paio di pagine. E una puntina dolorosa, perchè davvero non conoscevo Erri De Luca.
Un libro solo è come una rondine. Non sempre annuncia la primavera.
Però Montediddio è davvero straordinario. Un racconto di formazione. Di crescita. E la crescita è una perdita. La perdita della madre, primo doloroso passaggio, poi, la perdita del bùmeran, che modellava i muscoli del corpo fino a farli diventare vibranti e gonfi, la perdita della figura simbolica di Don Rafaniè, il mentore, vittima sacrificale scampata all'olocausto che conserva la sua innocenza fino a spiccare il volo. E mentre bumeran e Rafaniè spiccano il volo, il ragazzo che diventa uomo afferra l’ombra alle spalle di Maria, e la butta via, la butta via così duro che vola, vola di sotto, vola dalla terrazza di Montediddio.
Ecco che la sua crescita si è compiuta. E’ diventato uomo e ha perso l’innocenza.
Questo è il filo rosso del racconto. Ma moltissimi altri spunti di riflessione nascono dalla scrittura di De Luca: è una lingua piana, calma, ma non lenta. ( Come è possibile, perchè mi viene di associarla a Petrarca?) Anche gli spazi tra i paragrafi sembrano suggerirti una pausa, e il pensiero germina sulle note accennate dallo scrittore. E le parole si sedimentano.

[Andy Weston · Rating 5 out of 5]

I’ve read a fair few of this type of coming of age book, but this is the best. It is a story beautifully told. Set in Naples in 1957 it concerns the key few weeks in the adolescence of a young boy. From a very family, the unnamed narrator is able to deal with the sickness and death of his mother chiefly due to his new friendship with Maria, his first girl friend.
His father cannot read or write and only speaks the Neapolitan dialect, no Italian. The boy has finished school at the end of 5th grade, at the age of 13.
The translator, Michael Moore, needs to share the praise; often such books lose something in translation. As his relationship with Maria grows the writing is particularly impressive, dealing with his first sexual experiences.
It’s a short book, but needs to be savoured. I read the second half on a rough ferry crossing between Uig and Tarbert in the Hebrides, and made those 60 odd pages last an hour and a half.

[rita camps homs · Rating 4 out of 5]

És el segon cop que el llegeixo i l'he acabat amb el bon regust que recordava haver tingut el primer cop que el llegia. Pròpiament, l'argument parla d'un noi de tretze anys que creix i se li obra el món adult, però més enllà crec que parla de la tendresa de cada espai insignificant de l'adolescència d'hom (llançar un boomerang, mitificar un gep, l'empatia, l'amor i la comprensió, la pèrdua d'algú --en tant que pèrdua física o pèrdua del jo d'altri--, el gaudi d'aprendre i ser après...).

M'ha agradat molt la disposició dels capítols, ja que està tot narrat en la primera persona del protagonista de tretze anys com si escrivís un diari, però és un diari que escriu en trossos de paper. Per això, cada pàgina és pràcticament un sol paràgraf que simula tot el que hi cap en cada tros de paper.

Recomano molt tant la novel•la, com l'autor. Aquest llibre és fàcil de llegir i és prou entretingut!

[Samin Anvari · Rating 3 out of 5]

نمیدونم که نفهمیدمش، یا دوستش نداشتم :(

[sinepudore · Rating 4 out of 5]

A forza di insistere Dio è costretto a esistere, a forza di preghiere si forma il suo orecchio, a forza di lacrime nostre i suoi occhi vedono, a forza di allegria spunta il suo sorriso.
#quote

[سپیده سالاروند · Rating 5 out of 5]

چند ماه پیش، ر. این کتاب رو تو کتابفروشی از قفسه کشید بیرون و داد بهم و گفت: «دوستش خواهی داشت.» حالا که تو این اوضاع نابسامان خوندمش فکر می‌کنم ر. خوب من رو می‌شناسه.
اینکه راوی بچه است و داره با بزرگسالی روبه‌رو می‌شه خیلی جذاب بود برای من و داستان بچه‌ای که زندگی‌ش سخته و باید زود بزرگ بشه، بدون اینکه کسی راهنمایی‌ش کنه، رو خیلی خوب روایت کرده بود.
و همچنین کتاب لطیفیه، خیلی.
آذر ۹۸