René

by François-René de Chateaubriand

Ce livre est une oeuvre du domaine public éditée au format numérique par Ebooks libres et gratuits. L’achat de l’édition Kindle inclut le téléchargement via un réseau sans fil sur votre liseuse et vos applications de lecture Kindle.

Genres: France, Classics, Fiction, French Literature, Romanticism, 19th Century, School

48 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1802

About the author

François-René, vicomte de Chateaubriand was a French writer, politician and diplomat. He is considered the founder of Romanticism in French literature.

He has also been mistakenly given the forename François-Auguste in an 1811 edition, but signed all his worked as just Chateaubriand or M. le vicomte de Chateaubriand.

Reviews

[Peiman E iran · Rating 3 out of 5]

دوستانِ گرانقدر، یکی از بهترین روش ها برای آشنایی با سبکِ داستان نویسیِ «شاتوبریان» و حتی زندگانی و اندیشه هایِ وی، خواندنِ این داستان است... داستانی که به نوعی بازگو کنندهٔ زندگی خودش و خواهرش "لوسی" میباشد
-----------------------------------------------
داستانِ «رنه»، در موردِ جوانی افسرده و جامعه گریز و سرخورده است که شهر و دیارش در فرانسه را رها کرده است و به آفریقا و سرزمینی دور افتاده کوچ کرده است... در آنجا کسی از راز درونیِ این جوان و دلیل ترکِ سرزمینش چیزی نمیداند
با حضور در آن دهکده، «رنه» با دختری هندی ازدواج میکند و تنها کسانی که با وی در رابطه هستند، دو پیرمرد مهربان، به نامِ "شاکناس" و "سااول" هستند که به هر دری میزنند تا «رنه» به آنها اعتماد کند و در مورد زندگیِ خویش با آنها سخن بگوید... امّا فایده ندارد، چراکه «رنه» رازی عجیب و ترسناک را در دل نهان دارد و بازگو نمیکند
مادرش در حال زاییدنِ وی مُرده است و پدری خشک و بدخلق داشته است که از کودکی او را به بیگانگان سپرده بود
برادر بزرگتری داشت که پس از مرگِ پدر خانهٔ پدری به او ارث رسید و تنها کسی که «رنه» با او وقت میگذراند، خواهرش «امیلی» بود که قدری از او بزرگتر بود و هردو به خانهٔ یکی از اقوامشان نقل مکان کردند
وقتی بزرگ شدند هر دو به مذهب و کلیسا گرویدند
دین و مذهب همچون همیشه افسردگی و پوچی را به خواهر و برادر القا کرد و همچون انگلی خطرناک به جان آنها افتاد
در ادامهٔ داستان متوجه میشویم که «امیلی» آن دختر زیبا و مهربان، خودش را وقف دیر و کلیسا کرد و تارکِ دنیا شد و این کار احمقانه برادر را بیش از پیش آزرده و رنجور ساخت و سبب شد تا «رنه» بیش از پیش رو به نابودی و زوال برود
امّا عزیزانم، داستان به اینجا ختم نمیشود
راز مخوفی بین این خواهر و برادر است که بهتر است خودتان داستان را بخوانید و از سرانجامِ آن آگاه شوید
در زیر برخی از جملات و نوشته های داستان را به انتخاب برایتان مینویسم
------------------------------------------------
تمایلاتِ سرخوردهٔ یک انسانِ منزوی آهنگهایِ دلخراشی که از ریشهٔ دلِ ما بر میخیزد، شبیهِ زمزمه هایِ آبی است که در سکوتِ مطلقِ طبیعت به گوش میرسد... انسان از آن لذت میبرد امّا نمیتواند هیچکدام را در ماهیّتِ خویش مجسم سازد
**********************
قلبِ ما همچون آلتِ موسیقیِ ناقصی است که سیم ندارد و مجبوریم با آهنگِ نامتناسب آنرا به صورتِ یک سرودِ شادی بخش، جلوه دهیم
**********************
ناشناسی هم مصیبت بزرگی است، زیرا انسان خود را در این حال، کوچکتر از آنچه که هست مشاهده میکند
**********************
ای خدا، تو در برابرِ خوبی ها، هزار زشتی آفریدی تا جهانیان به آن آلوده شوند
نیکوکاری که به مردم خدمت میکند از تو الهام میگیرد، زیرا منبع این الهام جای دیگر نیست... بدکاران نیز هرچه کنند این تویی که آنان را به گناه میکشانی
مسیح را تو به وجود آوردی و پیلاتوس (حاکم رومی که فرمان قتل مسیح را صادر کرد) نیز مخلوق تو است... برای چه مسیح به سویت بر میگردد و پیلاتوس از تو جدا میشود؟؟؟
***********************
در کلیسا و دیر زنان مسیحی، با تشریفاتی که نام آن را مذهب میگذاشتند، موجودِ زنده ای را به جمعِ مردگان می افزودند، تا به خدا نزدیک شوند (منظور مراسم تارک دنیا شدن دختران و وقفِ مسیحیت شدن است)!!! نمیدانم اگر تمام انسانها این وظایف را انجام دهند، دیگر چه کسی برای این جهان باقی میماند؟!! ... هیچ غیر از سنگریزه هایِ ساکت
***********************
امیدوارم این ریویو جهتِ آشنایی شما عزیزان با این داستان، کافی و مفید بوده باشه... در این کتاب شما بزرگواران میتوانید با هنر نقاشیِ «شاتوبریان» نیز آشنا شوید
«پیروز باشید و ایرانی»

[Jesús De la Jara · Rating 3 out of 5]

"Consiste mi falta en que hallo límites en todo, y en que lo que es finito no es para mí de ningún valor. Sin embargo, conozco que amo la monotonía de los sentimientos de la vida, y si tuviese aún la locura de creer en la felicidad, la buscaría en la costumbre"

Esta novela realmente me gustó mucho aunque le pongo tres estrellas por la poca historia que cuenta, siento que no es un resultado redondo y porque la trama en sí no es tan interesante, además algunos argumentos resultan chocantes. Pero realmente me sorprendió para bien la buena pluma del escritor y lo bien que maneja las descripciones de la naturaleza y los sentimientos.
La historia empieza hablándonos que René, joven francés que vive en el Nuevo Mundo (Luisiana) en las colonias francesas de América, habiéndose "unido" a una mujer aborigen y viviendo entre los nativos natchez pasea con sus únicos amigos: Chactas (padre adoptivo, originario de Luisiana) y el padre Souel, misionero en el fuerte Rosalía.
Sin embargo, él no es feliz con la vida que lleva. Joven atormentado, idealista, romántico, sensible y muy dramático; René aspira a mucho más de lo que tiene, no sólo desde el punto de vista amoroso sino del sentido existencial. Luego de algún tiempo René empieza a relatar su historia a los dos ancianos que comparten con él su pena. La idea de la religión está muy presente a lo largo del relato, se le sugiere a René mesura, resignación y cumplimiento de los deberes cristianos.
Pero para él la vida no tiene sentido, les cuenta su historia que básicamente se basa en la desesperanza, en la creencia de que es un ser en alguna medida "maldito" para los demás y nos cuenta su gran relación con su hermana, de nombre Amélie. Ambos llegan a quererse mucho y tras ideas y venidas entre los infortunios de cada uno se nos cuenta el destino de ambos, siempre en medio de la religión y la pasión.
Sin embargo, el origen de la desdicha de René no es sólo amorosa, hay que buscarla antes, quizás en esa "sed de lo infinito" que hace que aunque viaje por muchos lugares no llegue a obtener lo que desea. Ese anhelo es por primera vez explorado en esta novela (1802) y será el famoso "mal de siglo" que luego muchos otros pudieron evocar desde Constan o Musset hasta más contemporáneos como Sartre. Es por ello que definitivamente es una obra que tiene mucha importancia así como pertenece a la categoría de novelas "prerománticas" que aparecieron antes del boom del Romanticismo mismo.
Una de las cosas que más me encantó fueron, aparte de la erudición del autor, las descripciones de los paisajes, de la población cercana al río Missisipi y el Fuerte Rosalía mismo donde vivía René. El exotismo de aquellas zonas con sus descripciones grandilocuentes fueron mucho de mi agrado, así como de los lugares religiosos como los monasterios, envueltos por las tinieblas y los cánticos solemnes que se confunden con el lejano ruido de las olas.

"Créelo: hay desgracias que nos separan para siempre de los hombres"

[Afkham · Rating 4 out of 5]

"گذشته و آینده دو مجسمه نیمه تمامند که اولی را شکسته و درهم ریخته از ویرانه های اعصار و قرون بیرون کشیده، دومی را هنوز به زیور زیبایی و کمالی که دست حجار آینده بدان خواهد بخشید نپیراسته اند."

گردش دنیا و سفرهای متمادی من به من هیچ نیاموخته بود و در عین حال دیگر لطف و شیرینی نادانی را نیز در خویش احساس نمی کردم!

[BJ · Rating 3 out of 5]

He wrote about melancholy. That melancholy is consuming--enjoyable. At first I didn't really get his point but the more I thought about it the more I agreed with him. Melancholy in the sense that it pulls a person into deep thought and soul searching, trying to understand yourself and the world around you in order to dissolve dissonance. In the story though, the man really didn't really have anything to be sad about other than his own pitiful nature--believing that he was despised and alone and misunderstood. He was only this way because he convinced himself that this was true when in fact it didn't have to be--something I think was also a trait that Van Gogh possessed. It may not make for the most social life, however it seems to produce thoughts and feelings and views about the world that the rest of integrated mankind finds difficult to grasp--probably because they're not searching for it, being completely pleased with their own state of affairs--there is no dissonance to resolve and nothing great and complex to overcome.

I loved how the old Indian chief at the end said that to spend time alone neglecting your duties and responsibilities to society is wrong. It is an indulgence--selfishness which, although some believe to be noble and great is actually simply a bingeing--comparative to the necessary time spent alone to understand, overcome, and subdue your passions and selfish desires. I often though it would be nice to take off for a month or more and just live by myself in some cabin somewhere in the woods and think. I still don't believe this to be a bad idea--time spent in contemplation is really never time lost or wasted. But I realize that if you are not sharing your knowledge and that ounce of revelation that God has endowed to you, what good are you. At the same time, blazing a trail ahead with a surging desire to become great quickly in anything also often leads to regret. As the Indian alluded to, a brook who quickly engulfs all the brooks and runoff soon becomes a raging river--often too wide to understand what it has now become and where it is going. Then, looking past all that it has accumulated, wishes only to once again become that small stream to enjoy the prolific social company that surrounds it.

I have to admit that I have longed to become a raging river more than once. I have also realized that the more I understand, the more contradictions I see in life, the more judgmental and reasonable I become, the more simplicity vanishes as I begin judging all to be right or wrong, intelligent or unintelligent. But I do enjoy learning from other people who have lived and judged their own lives and the lives of others-have seen contradictions, other ways of seeing and understanding the world around them. I think that is why I have always been fascinated by culture, eccentric people, and even the animal world. They all have their own unique way of doing things.

[Czarny Pies · Rating 2 out of 5]

On colle l'étiquette de romantique à "René". Dans le contexte académique une étiquette est aussi une proposition de valeur. En d'autres mots, on fait lire "René" parce qu'il représente le courant romantique de la littérature française. Dans les universités anglophones, "René" possède le deuxième valeur d'être court. On y le fait lire davantage. Sans l'étiquette il aurait très peu de valeur.
À mon avis, on devrait plutôt utiliser l'étiquette de catholique et présenter "René" comme un roman dans le courant de Léon Bloy et de Georges Bernanos.
On compare "René" souvent aux "Souffrances de Jeune Werther", le célèbre roman de Goethe. Dans les deux cas, le protagoniste est un jeune, mélancolique aux prises avec un amour interdite. De façon mélodramatique, Werther choisit de mettre fin à ses jours. Pour sa part, René décide à la fin de chercher le salut dans l'église catholique. Chateaubriand est trop fin pour dire catégoriquement qu'il va réussir.
Quoiqu'il en soit, "René" est surtout une œuvre mineure. Malgré son nombre de pages très modeste, il n'a pas vraiment de mission pédagogique même chez les anglophones

[niko · Rating 2 out of 5]

boże jaki to był gniot

[Alina · Rating 4 out of 5]

The ending redeemed the entire story. I need to read more of Chateaubriand's stories.

[Prune · Rating 4 out of 5]

lu en un soir #girlboss

[Julia]

nadal nie wiem, co z tymi dzwonami

[Izabela Noga · Rating 4 out of 5]

kurde ale rel

[Ehsan'Shokraie' · Rating 4 out of 5]

زندگی شگفت انگیز شاتوبریان خود به تنهایی علتی کافیست‌که به سراغ اثارش برویم،افسوس که کمتر ترجمه شده اند..

ترجمه شجاع الدین شفا از شاتوبریان ترجمه شگفت انگیزی ست..ترجمه ای با شناختی عمیق و کامل..از نوعی که مثالش را کمتر دیده ایم:
"لکن به تلخی دریافتم که من هر جا که روم و با هر که در امیزم،در سودای محبت زیان خواهم دید. روح من چشمه ای بود که ندانسته و نفهمیده همه را با ان سیراب میکردم و خود در اتش تشنگی می سوختم،شمعی بود که با ان به همه روشنی میدادم و خود در شعله سوزان ان میگداختم"

شاتوبریان رنج و نا امیدی انسان با نثری اهنگین و هنرمندانه پرداخته..خواندن شاتوبریان زندگی پیچیده در کاغذ غم را حیاتی زیبا می بخشد...
بزرگترین اثر شاتوبریان جلال مسیحیت است..رنه نیز بخشی از آن کتاب بزرگ است..اما شاید خود شاتوبریان درنیافته باشد که دین هر چند مفری مطمئن اما نه پاسخی کامل بر تمام غم های انسان فانی ست و در بازگرداندن هما ی سعادت بر قلب انسان اندیشمند و آنکه در زندگی بر رنج آگاه و بینا شود...ناتوان است...تنها افیونی شیرین است که پیش از مرگ روح یا جسم ما را در تجسم خیالی رهایی فرو میبرد..

[Ali · Rating 2 out of 5]

نمی دونم در موردش چی بگم! یه موقه خیلی قدیمتر فک می کردم رمانتیسیسم یه برداشت فانتزی از دنیای واقعیه ، اما تو سن و سالی که الان هس این همه توهم و تشبیه آش رشته ای حالمو به هم می زنه . درک آدمایی مث شاتوبریان برام واقعا متعجب کننده س ! مگه میشه آدم نویسنده ، سیاستمدار ، مبارز و هزار تا چیز دیگه باشه ، اما در عین حال وقتی می خواد از دردای عمیقی که تو زندگیش داشته حرف بزنه بگه : گفته هایم را در کمال احترام و خضوع تقدیم می کنم به ... منظورم اینه که مگه میشه تو عین تحمل درد ، اینقد عصا قورت داده حرف زد . به نظر من که واقعا مهمله !
فقط ناگفته نمونه که بین تمام کلاسیکایی که خوندم زبان مفخم و ثقیل تری داشت ، اما به نظرم مترجم خوب از کار درش آورده بود . چون شجاع الدین شفا بود ، فک کن از صد و هف هش صفه کتاب نزدیک هفتاد صفحه مقدمه س و به چه ظرافتی !

[Shaney · Rating 4 out of 5]

That reveal at the end though......

[Lauren Sprague · Rating 3 out of 5]

It's Catholic propaganda...but it's really pretty propaganda

[jula · Rating 3 out of 5]

przeczytałam, bo polonistka w liceum o tym mówiła, a mnie wpadło w ręce jakieś cute wydanie z 60s za 5 złotych 😭

[hadaile · Rating 4 out of 5]

Un court roman que j’ai beaucoup apprécié. La plume de Chateaubriand est magnifique, romantique et pourtant extrêmement fluide. C’est l’auteur du XIXe siècle le plus évident qu’il m’est été donné à lire.
Le roman étant très court, l’auteur exprime rapidement mais clairement ses idées et s’adonne à des descriptions splendides de la nature comme le font si bien les auteurs romantiques. L’œuvre me parle et, je pense, peut parler à beaucoup d’entre nous sur pleins de points différents, chaque phrase répond à une question que se pose l’homme un jour dans son existence.
La fin du roman est d’une actualité frappante et nous rappelle que la solitude n’est en aucun cas la fin de l’homme et que le croire et mépriser les autres n’est qu’en réalité la preuve de sa propre ignorance.

Je retiendrai tout particulièrement ce fabuleux passage:
« Il me manquait quelque chose pour remplir l'abime de mon existence: je descendais dans la vallée, je m'élevais sur la montagne, appelant de toute la force de mes désirs l'idéal objet d'une flamme future; je l'embrassais dans les vents; je croyais l'entendre dans les gémissements du fleuve; tout était ce fantôme imaginaire, et les astres dans les cieux, et le principe même de vie dans l'univers. »

[Hayden Harp · Rating 3 out of 5]

My French professor was right, the writing was beautiful! I called the crazy twist ending right from the beginning, although I wish I had been wrong. My first novel read fully in French!

[Wiktor Seweryn · Rating 4 out of 5]

[7/10] – (2025)

[EpilogJulii · Rating 3 out of 5]

nie ma chłopak zajęcia, to wymyśla sobie problemy...

[Marie · Rating 3 out of 5]

J'aime bcp l'âme tourmentée de René et le contexte mais la fin est ... dommage et mon côté fleur bleue aurait aimé qu'il insiste plus encore sur le drame de sa sœur. Chouette lecture.

[Damiano Miraglia Raineri · Rating 5 out of 5]

Je l'ai lu dans le cadre d'un cours de littérature française consacré à la période romantique. Je sais que l'auteur l'a écrit pour donner un example qui aurait servi à la fois d'illustration et de condamnation de l'homme romantique, mais ici j'en parlerai d'un point de vue personnel. Je me suis beaucoup de fois identifié dans les pensées et les réflexions de René: sa vie s'enrichit et s'empauvrit à la fois des passions que la tourmentent, mais il ne sait pas comment vivre autrement. Il cherche asile auprès de sa soeur bien aimée, mais elle finit par le rejeter pour un excès d'amour envers lui et se retirer dans un couvent. Leurs âmes sont victimes d'un parossisme d'émotions perpétuel qui les condamne à succomber au malheur.
Qu'elle soit la religion notre asile ou pas, la morale qu'on en peut tirer, aujourd'hui, est qu'il faut accepter soi-même et arrêter de se contraster avec acharnement quand on ne se conforme pas au modèle d'homme dominant. Cela causera toujours du malheur et nous demandera de développer un courage inédit à chaque fois, mais nous aidera aussi à comprendre que nous avons le même droit d'exister que les autres. Que nous ne devons pas renoncer, ni nous retirer de la vie parce qu'elle ne nous comprend pas. Il nous fera trouver un asile dans ce qui nous fait sentir représenté(e)s et nous permettra de créer notre identité unique.

[RomPre · Rating 4 out of 5]

René wurde 1802 geschrieben und zählt zum Vorläufer der Romantik. Die Ausgangssituation der Französischen Revolution sorgt für einen Identitätsverlust des Landes und einer verlorenen Jugend. Man spricht vom „mal de siècle“. René, Teil dieser verlorenen Menschen, flüchtet vor der Gesellschaft, in der er sich nicht wiedererkennt. Verlorenen in Träumereien in seiner Einsamkeit beschreit Chateaubriand den Prozess der Selbstfindung, bzw. des eigenen Untergangs bis zu Suizidgedanken. Sehr bildlich und poetisch geschrieben, findet man auch hier bereits die Natur als Spiegel des Seelenzustands, „la nature comme miroir de l’état d’âme“.
Kurze Novelle mit unglaublich schönem Schreibstil.

[Antitesie · Rating 4 out of 5]

C'était la première fois que je lisais Chateaubriand et je suis tombée sous le charme. Arrivée à la moitié, je me suis mise à lire à voix haute et ce fut une des meilleures expériences de lecture de ma vie (rien que ça). Je pense en faire la relecture très rapidement. le texte est plutôt facile en terme de syntaxe et de vocabulaire. les nombreuses notes d'édition aident grandement à la compréhension, mais je pense qu'une deuxième lecture est nécessaire pour saisir toutes les nuances de ce court texte.

[Mariah Rose · Rating 3 out of 5]

Un homme de mil misères- la majorité provenant de lui-même.

[Paulina · Rating 4 out of 5]

"Serce nasze to instrument niezupełny, lira, w której brakuje strun, tak iż trzeba nam oddawać akcenty radości w tonach przeznaczonych dla westchnień."

[aksjomat_ · Rating 3 out of 5]

kolonializm i kazirodztwo. normalnie jakbym Faulknera czytała

[Elfik · Rating 4 out of 5]

ummm fajne bo przeczytalam w dwie godziny ale co robi kazirodztwo w mojej sili gufi leturze… gagnelo mnie bo sie nie spodziewalam totalnie💀kocham romantykow

[l’ivresse rhapsodie. · Rating 5 out of 5]

"René" - François-René de Chateaubriand

Excellent récit, témoignage parfait d’un protagoniste profondément romantique. Dès les premières lignes, une poésie empreinte de chagrin décrit les malheurs qui s’abattent sur René : « J’appris à connaître la mort sur les lèvres de celui qui m’avait donné la vie. » Cette phrase suffit à illustrer la mélancolie légitime qui habite notre cher René. Orphelin de père et privé de sa mère morte en couches, il entame une vie marquée par le malheur et des impressions sombres. « Heureux ceux qui ont fini leur voyage sans avoir quitté le port, et qui n’ont point, comme moi, traîné d’inutiles jours sur la terre ! » Tout ce qui l’entoure semble alors nu et dépourvu de sens. Mais cela s’explique, selon son auditoire, par le fait qu'« une grande âme doit contenir plus de douleurs qu’une petite. »

Voilà peut-être la justification de tant de malheurs pour si peu de raisons. La naissance du spleen, en un mot. La vision nourrie par le mythe du bon sauvage ne suffirait cependant pas à lui apporter une consolation. Même dans l’ignorance, il aurait sombré dans cette mélancolie constante : « L’étude du monde ne m’avait rien appris, et pourtant je n’avais plus la douceur de l’ignorance. »

Des envolées lyriques viennent parachever le récit de René, qui fait le plaidoyer du malheur comme seule fin possible de l’homme, avec des mots empreints de pathos : « J’écoutais ses chants mélancoliques, qui me rappelaient que dans tout pays, le chant naturel de l’homme est triste, même lorsqu’il exprime le bonheur. Notre cœur est un instrument incomplet, une lyre où il manque des cordes, et où nous sommes forcés de rendre les accents de la joie sur le ton consacré aux soupirs. »

Au milieu de son récit, alors qu'il s’achemine vers une conclusion désastreuse, il évoque le sort de sa sœur Amélie, qui se retire au couvent après avoir trop aimé son frère. Encline à ses sentiments criminels (pour reprendre ses mots), elle décide de quitter le monde pour une vie religieuse. C’est ainsi que René vit, une fois encore, un épisode qui conduit légitimement à ses maux. Il s’exclame alors : « Dans mon délire, j’avais été jusqu’à désirer d’éprouver un malheur, pour avoir du moins un objet réel de souffrance : épouvantable souhait que Dieu, dans sa colère, a trop exaucé ! »

Sa sœur finira par mourir dans ce couvent d’une maladie contagieuse. Véritable malheur, palpable, qui ouvre la voie à la morale de cette nouvelle, résumée en ces mots : « On n’est point, monsieur, un homme supérieur parce qu’on aperçoit le monde sous un jour odieux. » Au fond, il n’y a pas de beauté dans le malheur. Et nous ne sommes pas plus intelligents que les autres en menant une vie marginale, même si notre sensibilité est plus aiguisée que celle de nos voisins. Je ne suis pas certaine que cette réponse puisse mettre fin à tous les maux qui rongent l’humanité, collectivement ou individuellement. Mais je crois qu’elle résume assez bien la nécessité pour l’homme de rechercher les émerveillements, plutôt que les déroutes, qui, faute d’être imaginées, finissent par advenir.

[Leila · Rating 3 out of 5]

جهان‌رنجوری(weltschmerz) یا جهان‌درد اصطلاحی است که توسط ژان پل نویسنده‌ی آلمانی ابداع شد و بیانگرِ احساس اندوهِ ناشی از آگاهی به رنج‌ها و شرارت‌های جهان است. فردِ جهان‌رنجور می‌فهمد که واقعیت مادی و فیزیکی نمی‌تواند خواسته‌های ذهنش را برآورده کند و این عدم تطابق جهان ذهنی و جهان واقعی منجر به یأس و غم شده و فرد را با جهان واقعیت بیگانه می‌کند. یکی از بهترین توضیحات برای این درد شعری از غیاث المدهون است:

حزینٌ جداً
إن هذه المدینة التي أسکنها
لا تشبه المدینة التي تسکنني

غمگینم! بسیار!
شهری که در آن خانه دارم،
به شهری که در من خانه دارد،
شبیه نیست...

رنه‌ی شاتوبریان یکی از مهم‌ترین جهان‌رنجوران ادبیات است.

«رنه موجودی است افسرده و نومید، پریشان و پرشور، سرگشته و خیال‌پرور، که از محیط زندگی اجتماعی دوری جسته و خود را در آغوش صحنه‌های طبیعت می‌افکند و با احساسات آتشین و تخیلات مرموز و رؤیاهای تاریک و آرزوهای مبهم خویش دمساز می‌گردد و از سر شور و شوق در عالمی اسرارآمیز به جستجوی کمال مطلوب(ایده‌آل) سیر می‌نماید.»

او با جهان بیگانه است، درد و اندوهی دارد که نمی‌تواند آن را به کسی توضیح دهد. برای غلبه بر غمش به هر دست‌آویزی چنگ می‌زند اما نتیجه‌ای ندارد:
به سفر می‌رود تا با شناخت هنرمندان و مردان خدا و بازدید از بناهای باشکوه ریسمانی برای ارتباط با دنیا پیدا کند اما ناکام می‌ماند:

«آری دیدار بناهای روحانی که از گذشته‌ای بزرگ داستان می‌گویند افکار شاعرانه را برمی‌انگیزد و احساسات لطیف را در دل ما بیدار می‌کند، گویی هر یک از این بناها را شاعری طرح ریخته و معماری پی‌ افکنده و آنگاه خداوند به پیرایشش پرداخته است.
با این همه پس از این اندازه رنج و زحمت، این قدر گردش و سیر، این همه غم و اندوه چه آموخته بودم؟
هیچ! فقط دانستم آنچه مال پیشینیان است ناقص و آنچه مال معاصرین است زشت و نارسا است. گذشته و آینده دو مجسمه نیمه تمامند که اولی را شکسته و درهم ریخته از ویرانه‌های اعصار و قرون بیرون کشیده، دومی را هنوز به زیور زیبایی و کمالی که دست حجار آینده بدان خواهد بخشید نپیراسته‌اند.»

به طبیعت پناه می‌برد و در کلبه‌ای جنگلی تنهایی مطلق را می‌گزیند ولی حتی تنهایی و طبیعت هم گودال پدید آمده در روح رنه را پر نمی‌کنند.
می‌کوشد محبوب و معشوقی بیابد تا به کمک او پیوندش را با جهان زندگان نگه دارد اما در این راه هم توفیقی به دست نمی‌آورد:

«خواستم در پی عشق به تکاپو افتم، لیکن به تلخی دریافتم که من هر جا که روم و با هر که درآمیزم در سودای محبت زیان خواهم کرد. روح من چشمه‌ای بود که ندانسته و نفهمیده همه را با آن سیراب می‌کردم و خود در آتش تشنگی می‌سوختم، شمعی بود که با آن همه را روشنی می‌دادم و خود در شعله سوزان آن می‌گداختم.
از این گذشته کالای من در بازار کسان خریداری نداشت، زیرا دیگران نه از من قریحه بلند می‌خواستند و نه احساسات سوزنده می‌طلبیدند. مدتی دراز کوشیدم که سطح زندگانی و فکر خویش را پایین آورم تا با اجتماع هم‌دوشم شمارند و سودایی آشفته‌ام نخوانند. وقتی که نتوانستم در این راه توفیق یابم، به ناچار بیش از پیش از دنیای عادی و مردمان عادی‌تر آن گریزان شدم.»

شکاکی‌ها و نارضایتی‌های رنه از دنیای پیرامونش او را وادار به فرار می‌کند، رنه برای پر کردن شکاف روح شکننده‌اش، در پیِ آرزوهای مبهمش به جست‌جوی سرزمینی آرمانی می‌رود حال آن‌که «جای دیگر» هم مرهمی بر آلام او نیست و «بیماری قرنی» که دچارش است نه در وطن و نه هیچ کجای دیگر درمان نمی‌پذیرد.

[Mike · Rating 3 out of 5]

Although slightly more tolerable than Atala, René epitomizes the highly autobiographical “woe-is-me” tortured Romantic hero that is so insufferable in 19th century literature. Whereas Goethe’s Werther is at least pitiable, Constant’s Adolphe is at least intellectual, and Bryon’s Harold is at least a little cool, René is none of these. He’s just a sad sap. And despite Chateaubriand's condemnation of René at the end through the voice of Father Souël, who gives a speech roughly equivalent to “Light up, Francis,” it feels like a half-hearted attempt to justify the novella – a tacked-on moral that doesn’t hold any sway. Chateaubriand claimed to hate the novella later in life for what it spawned, but I also wonder if that, too, was just an attempted rationalization from “beyond the grave.”