What do you think?
Rate this book
Espadas como labios
La publicación de Espadas como labios (1932) de Vicente Aleixandre supuso para la lírica vanguardista hispánica el alcance de una de sus experimentaciones más radicales. Supuso también, y en consecuencia, una verdadera ruptura con los modelos de construcción de la subjetividad de la tradición poética española.
120 pages, Paperback
First published January 1, 1932
1 person is currently reading
77 people want to read
About the author
Vicente Aleixandre
117 books71 followersSpanish poet Vicente Aleixandre won the Nobel Prize of 1977 for literature.
Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo received it at 79 years of age. At the time, people barely knew him with just two available small editions in English translation. Two years later, in 1979, Harper and Row brought out bilingual edition of Lewis Hyde of selected poems of Aleixandre, A Longing for the Light . When people left the book to go out print, Copper Canyon published a paperback edition in 1985. Express Books noted in an article on Aleixandre, “A Longing for the Light remains the only readable collection of Aleixandre’s poetry available.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Vicente...
Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo received it at 79 years of age. At the time, people barely knew him with just two available small editions in English translation. Two years later, in 1979, Harper and Row brought out bilingual edition of Lewis Hyde of selected poems of Aleixandre, A Longing for the Light . When people left the book to go out print, Copper Canyon published a paperback edition in 1985. Express Books noted in an article on Aleixandre, “A Longing for the Light remains the only readable collection of Aleixandre’s poetry available.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Vicente...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
February 24, 2020
Recensione originale: https://sonnenbarke.wordpress.com/202...
Vicente Aleixandre, nato a Siviglia nel 1898, riceve il Premio Nobel per la Letteratura nel 1977 e, guarda un po', è proprio in quell'anno che Guanda pubblica questa raccolta di poesie. Si tratta del secondo libro del poeta, pubblicato originariamente nel 1932, a cui farà seguito, tre anni dopo, La distruzione o amore. Ho letto quest'ultimo non molti anni fa e l'ho amato molto, nonostante la mia "fase" di letture poetiche fosse già passata da diverso tempo. Perciò mi sono approcciata a Spade come labbra con tranquillità e certezza che lo avrei apprezzato quanto l'altro.
Purtroppo non è andata così. Forse, man mano che passano gli anni, la mia capacità di apprezzare la poesia diminuisce sempre più, dato che le mie letture di questo genere diventano sempre più rare. Forse piano piano si perde la capacità di amare il verso poetico, o almeno a me succede così, evidentemente. Sta di fatto che non ho apprezzato questa raccolta di liriche profondamente surrealiste, dalle immagini (per me) complesse e difficili da comprendere per un profano della poesia. Forse avrei dovuto avere una cultura letteraria molto più vasta e approfondita. Perché, se è vero che ho studiato Letterature all'università, è vero anche che non ho studiato Letteratura Spagnola, ed è altrettanto vero che l'unico esame in cui io sia stata bocciata in tutta la mia carriera universitaria è stato quello di Letteratura Italiana Moderna e Contemporanea dove il corso monografico era incentrato esclusivamente sulla poesia. Insomma, non credo di avere gli strumenti. Non credo che questo sia un tipo di poesia che parla al cuore facendosi apprezzare anche da chi è a digiuno di critica letteraria.
*
La mia voce
Sono nato una notte d'estate
fra due pause. Parlami: ti ascolto.
Sono nato. Se tu vedessi che agonia
rappresenta la luna senza sforzo.
Sono nato. Il tuo nome era la felicità;
sotto un fulgore una speranza, un uccello.
Giungere, arrivare. Il mare era un palpito,
il cavo di una mano, una medaglia tiepida.
Allora sono già possibili le luci, le carezze, la pelle, l'orizzonte,
quel sussurrare parole senza senso
che ruotano come orecchi, conchiglie,
come un lobo aperto che albeggia
(ascolta, ascolta) tra la luce calpestata.
Vicente Aleixandre, nato a Siviglia nel 1898, riceve il Premio Nobel per la Letteratura nel 1977 e, guarda un po', è proprio in quell'anno che Guanda pubblica questa raccolta di poesie. Si tratta del secondo libro del poeta, pubblicato originariamente nel 1932, a cui farà seguito, tre anni dopo, La distruzione o amore. Ho letto quest'ultimo non molti anni fa e l'ho amato molto, nonostante la mia "fase" di letture poetiche fosse già passata da diverso tempo. Perciò mi sono approcciata a Spade come labbra con tranquillità e certezza che lo avrei apprezzato quanto l'altro.
Purtroppo non è andata così. Forse, man mano che passano gli anni, la mia capacità di apprezzare la poesia diminuisce sempre più, dato che le mie letture di questo genere diventano sempre più rare. Forse piano piano si perde la capacità di amare il verso poetico, o almeno a me succede così, evidentemente. Sta di fatto che non ho apprezzato questa raccolta di liriche profondamente surrealiste, dalle immagini (per me) complesse e difficili da comprendere per un profano della poesia. Forse avrei dovuto avere una cultura letteraria molto più vasta e approfondita. Perché, se è vero che ho studiato Letterature all'università, è vero anche che non ho studiato Letteratura Spagnola, ed è altrettanto vero che l'unico esame in cui io sia stata bocciata in tutta la mia carriera universitaria è stato quello di Letteratura Italiana Moderna e Contemporanea dove il corso monografico era incentrato esclusivamente sulla poesia. Insomma, non credo di avere gli strumenti. Non credo che questo sia un tipo di poesia che parla al cuore facendosi apprezzare anche da chi è a digiuno di critica letteraria.
*
La mia voce
Sono nato una notte d'estate
fra due pause. Parlami: ti ascolto.
Sono nato. Se tu vedessi che agonia
rappresenta la luna senza sforzo.
Sono nato. Il tuo nome era la felicità;
sotto un fulgore una speranza, un uccello.
Giungere, arrivare. Il mare era un palpito,
il cavo di una mano, una medaglia tiepida.
Allora sono già possibili le luci, le carezze, la pelle, l'orizzonte,
quel sussurrare parole senza senso
che ruotano come orecchi, conchiglie,
come un lobo aperto che albeggia
(ascolta, ascolta) tra la luce calpestata.
November 29, 2021
Así alejar un brazo como designio
dejar que vaya lejos como no nuestro
que compruebe el poniente o el dolor
esos temores últimos tangibles
La lontananza es una canción distraída
mientras yo estoy besándote qué importa
que allí por los finales extinguiéndose
cinco diez treinta luces se quedan mudas
[…]
Lejos veo el camino o desprecio
ese desdén ceñido por la prisa
que se evade si acaso como pájaro
como si nada ya valiese el vuelo
dejar que vaya lejos como no nuestro
que compruebe el poniente o el dolor
esos temores últimos tangibles
La lontananza es una canción distraída
mientras yo estoy besándote qué importa
que allí por los finales extinguiéndose
cinco diez treinta luces se quedan mudas
[…]
Lejos veo el camino o desprecio
ese desdén ceñido por la prisa
que se evade si acaso como pájaro
como si nada ya valiese el vuelo
April 11, 2018
Raccolta fondamentale per ricordarmi, in chiaroscuro e per contrasto misurato, che la poesia esiste. Non è qui ma esiste.
Illuminotecniche.
Illuminotecniche.
December 19, 2018
Algún crítico y teórico literiario decía que García Lorca (al que en este libro se le dedica un ciclo de poemas) era un poeta más sensible que inteligible, de ideas pobres pero de una muy sofisticada retórica, de la cual podía destacarse su eufonía, la cual atraía a mucha gente -a juicio de él, ignorante, pueril o con problemas mentales-.
No diré si suscribo yo o no esa opinión, pero viene al caso para decir lo mismo de Aleixandre (autor a que dicho crítico enaltece mucho, contrario a Lorca) pero en el sentido de la estrofa de la muy conocida canción de Nicola Di Bari cuando dice: "Porque escucho los sentidos, no los sentimientos...". En este orden de ideas, Aleixandre es un poeta "sensualista" (emparentándose este término con la corriente filosófica de Condillac, podría decirse) en vez de sensible, y por lo tanto, gran parte de los poemas que aquí obran, resultan una yuxtaposición o superposición de objetos o acciones de un orden físico, en el que la elaboración de ideas no pasa de la imágen que los objetos por sí solos expuestos en el verso muestran. En este sentido los poemas que componen este texto son una especie de bodegón o de guía ilustrada, de tipo descriptivista, sin mayor expresividad ni mucho menos emocionalidad. Quizás habría que acudir al racionalismo del poeta para dotar de trascendencia a los objetos allí descritos (algunos que aparecen casi en todos los poemas) para dar sentido a las imágenes que pretende mostrar y encontrar en ellas las pretensiones o la posición, o el propósito que cumple dicho imaginario (advierto vagamente su subordinación a ideas, muy manidas de la poesía como la muerte, y el erotismo, pero no más que eso, y sobra decir que no son exclusivas de este poeta, aunque sí la manera en como éste las trata).
No disfruté mucho esa manera secuencial, algo plana y a menudo árida en que despliega la poesía, pero, siguiendo al crítico en mención, se me reprochará que no poseo el grado de racionalismo suficiente para darle mejor interpretación, o aún "la adecuada" (aunque dicha regla no aplica para las interpretaciones que éste hace sobre los poetas que desprecia), sin embargo, es un poeta a revisitar y así desentrañar la complejidad de su poesía -si la hay, contrario a Lorca aparentemente-
No diré si suscribo yo o no esa opinión, pero viene al caso para decir lo mismo de Aleixandre (autor a que dicho crítico enaltece mucho, contrario a Lorca) pero en el sentido de la estrofa de la muy conocida canción de Nicola Di Bari cuando dice: "Porque escucho los sentidos, no los sentimientos...". En este orden de ideas, Aleixandre es un poeta "sensualista" (emparentándose este término con la corriente filosófica de Condillac, podría decirse) en vez de sensible, y por lo tanto, gran parte de los poemas que aquí obran, resultan una yuxtaposición o superposición de objetos o acciones de un orden físico, en el que la elaboración de ideas no pasa de la imágen que los objetos por sí solos expuestos en el verso muestran. En este sentido los poemas que componen este texto son una especie de bodegón o de guía ilustrada, de tipo descriptivista, sin mayor expresividad ni mucho menos emocionalidad. Quizás habría que acudir al racionalismo del poeta para dotar de trascendencia a los objetos allí descritos (algunos que aparecen casi en todos los poemas) para dar sentido a las imágenes que pretende mostrar y encontrar en ellas las pretensiones o la posición, o el propósito que cumple dicho imaginario (advierto vagamente su subordinación a ideas, muy manidas de la poesía como la muerte, y el erotismo, pero no más que eso, y sobra decir que no son exclusivas de este poeta, aunque sí la manera en como éste las trata).
No disfruté mucho esa manera secuencial, algo plana y a menudo árida en que despliega la poesía, pero, siguiendo al crítico en mención, se me reprochará que no poseo el grado de racionalismo suficiente para darle mejor interpretación, o aún "la adecuada" (aunque dicha regla no aplica para las interpretaciones que éste hace sobre los poetas que desprecia), sin embargo, es un poeta a revisitar y así desentrañar la complejidad de su poesía -si la hay, contrario a Lorca aparentemente-
January 17, 2015
Aleixandre me fascinó con "La destrucción o el amor", así que decidí leer esta como segunda obra. Lo cierto es que me he encontrado con una literatura vanguardista que rompió las reglas, sí, pero de una manera menos cuidada que en sus posteriores obras. Se puede denotar una escritura automática incipiente que debe ser muy bien descifrada, para lo cual se necesita tiempo. Se lee con algo de pesadez, y algunos fragmentos me parecieron demasiado surrealistas (incluso para la corriente que pretendió seguir). Prefiero su obra de 1935, 3 años después, que sin romper estos nuevos recursos supo añadir a la poesía más sonoridad y magia.
December 10, 2023
¿Qué hago si no me he enterado de nada? Pues aquí os dejo unos versos monísimos que sí sé qué dicen:
"Caminar esperando es risueño, es hermoso."
"Todo lo que está suficientemente visto
no puede sorprender a nadie". 💫
Oye, que no entenderé a Aleixandre pero me han dado que pensar estos versos 💭💨...
"Caminar esperando es risueño, es hermoso."
"Todo lo que está suficientemente visto
no puede sorprender a nadie". 💫
Oye, que no entenderé a Aleixandre pero me han dado que pensar estos versos 💭💨...
August 30, 2019
Se va acercando (aunque todavía falta largo trecho) a la belleza de La destrucción o el amor. Es cierto que el segundo libro de Aleixandre es mejor que el primero, y este mejor que el segundo. Sin embargo, no hay comparación posible con el citado al principio.
November 13, 2023
Lo primero, este poemario es raruno. Versos con voluntad subversiva, con ritmos irregulares, más de lo habitual en otros de Aleixandre o a mí me lo parece si lo comparo con el recuerdo que tengo de La destrucción o el amor. Después, durante la lectura, no hay muchos asideros, mientras te metes en los poemas vas cayendo al vacío de los significados y eso está bien. Porque no todo va a ser monotonía rítmica, belleza clásica o, qué sé yo, identificación con las maneras del autor. De eso no hay mucho. Hay un extrañamiento que incomoda, piezas que no encajan y sí encajan. Los poemas chirrían, chillan con una voz aguda (¿molesta?) y de repente entra una melodía de violín tipo serenata. A ratos pensaba que era como un mashup de voces contrapuesta y aun así funcionaba genial. En realidad no es eso. Me llama la atención, seguramente por mi pobre bagaje en poesía surrealista, cómo interrumpe, cómo cambia de dirección, cómo mueren las imágenes, cómo las crea. Hay un trabajazo supongo. Tiene fuerza y, sin duda, era muy original formalmente en 1932 aunque no tanto en el tratamiento de los temas, pero debo confesar que me ha dejado con un sabor de boca no del todo pleno.
July 11, 2025
El poemario en general es interesante, pero el autor abusa de ciertos recursos. En casi todos los poemas se recurre a la enumeración (¿estamos rezando? ¿qué son estas letanías?), hay unas comparaciones medio raras y un exceso de ESTO O LO OTRO. Honestamente no me gustó ningún poema en su totalidad, pero en cada poema hay varios versos que son muy poderosos. Tengo un amigo que dice que a veces un buen verso puede salvar un poema... pues creo que eso le pasa a este libro.
El poemario en general es interesante, pero el autor abusa de ciertos recursos. En casi todos los poemas se recurre a la enumeración (¿estamos rezando? ¿qué son estas letanías?), hay unas comparaciones medio raras y un exceso de ESTO O LO OTRO. Honestamente no me gustó ningún poema en su totalidad, pero en cada poema hay varios versos que son muy poderosos. Tengo un amigo que dice que a veces un buen verso puede salvar un poema... pues creo que eso le pasa a este libro.
September 12, 2022
La edición que leí incluye Espadas como labios y Pasión de la tierra. Ambos me encantaron. Vicente Aleixandre sabe como escribir para que el lector se sumerja en la lectura y olvide el mundo.
June 8, 2023
"Qué fácil confundir un beso y un coágulo".
June 11, 2025
Mucha luna.
May 10, 2013
"La embriaguez de entonces, la belleza serena
la voz naciente
el mundo que adviene
abrázame mientras tanto
que al fin me entere yo cómo sabe una piel que sorprende."
(Un lectura inesperada, fugaz y gustosa)
la voz naciente
el mundo que adviene
abrázame mientras tanto
que al fin me entere yo cómo sabe una piel que sorprende."
(Un lectura inesperada, fugaz y gustosa)
November 18, 2017
3,5/3
Şiir okumayı sevdiğim halde çeviri şiirleri pek tercih etmediğim, etmemeye çalıştığım kısımdaydı her zaman. Geçenlerde –ders çalışırken olması lazım, yanlış hatırlamıyorsam- bununla ilgili bir şey okumuştum: Roman ve öykülerde önemli olan ne anlatıldığıdır, şiirlerde ise nasıl anlatıldığı...
Gerçekten doğru bir nokta bana kalırsa. Bir şiir ne ifade ettiğinden çok nasıl ifade ettiği, kulağa nasıl geldiği, neler hissettirdiği değil midir şiir olmasını sağlayan?
İşte bu noktada kapağa vurulup kütüphaneden aldığım kitaba başlarken o ilk hevesim sönmüştü. Sanki beni duymuş gibi, bu güzel çeviriyi yapan Tuğrul Tanyol, Vincente Aleıxandre’yi Tanımak başlıklı bir giriş yazısı yazmış. Okuduklarımla içim biraz rahatlarken, neden bahsettiğimi alıntılamak isterim:
Bu şekilde başladım Tanyol’un seçtiği kelimelerle Aleıxandre yolculuğuma.
‘ Çevre ’, ‘ Dudaklar Gibi Kılıçlar ’ ve ‘ Yıkım ya da Aşk ’ adlı üç bölümden oluşuyordu. Toplamda da yirmi şiir çevrilmiş. Baştan sona sevdiğim bir şiir olduğunu iddia edemesem de büyük bir çoğunluğunu beğendim.
Daha önceki şiir okumalarımda da söylemiştim, gene söyleme gereği duyuyorum: Şiirden anladığım tek kısım ortaokul ve lise müfredatlarında yer verildiği kadardır. Okumayı sevdiğim halde hiç özel bir ilgi gösterip bu konuları eşelemedim. Okuduğumda hoşuma gidiyor mu; beni hüzünlendiriyor, sevindiriyor ya da kahrediyor mu? İşte tüm kıstasım bu, bu olmaya da devam edecek. Bu doğrultuda içime işleyen satırlar bulmak tek gayemdir ve umduğumdan fazlasını buldum kitapta. Yazarın dilimize çevrilmiş tek kitabı olması beni üzdü bu nedenle. Keşke diğer şiirlerine de ulaşma imkânım olsa demeden edemiyorum.
Şimdi biraz konu dışına çıkacağım; kitabı kapağına vurulduğum için kütüphaneden aldığımı söylemiştim ya, arka cildinde bununla ilgili ufak bir not bulunmaktaydı. Yorumuma başlamadan önce bununla ilgili interneti kurcaladım biraz. Bilmiyorum aranızda Exlibris diye bir şey duyan var mı, şahsen ben ilk defa duydum. Neyse kısaca size de ne olduğundan bahsedeyim; bu bir kitap tapusuymuş en anlaşılır tanımıyla.
Grafik çalışmalarıyla desteklenen, kitabın kime ait olduğunu gösteren kişiye özel, çoğunlukla iç kapakta kullanılan bir belirteçmiş diyebilirim. Geçmişi beş yüz yıl öncesine kadar giden bu güzelliklerden bir tanede ben kendime istiyorum. Ancak internetten bulduğum herhangi bir grafik çalışmasını istediğimi söyleyemem. Gerçekten bana özel bir şey istiyorum. Ortaya nasıl bir şey çıkacak bilmiyorum ama bu konunun peşini bırakmaya niyetli değilim. Sizde örnekler için buraya bakabilirsiniz.
Kitaptaki Exlibris çalışmasının sahibi de Louis Asperslag’dır.
Şiir okumayı sevdiğim halde çeviri şiirleri pek tercih etmediğim, etmemeye çalıştığım kısımdaydı her zaman. Geçenlerde –ders çalışırken olması lazım, yanlış hatırlamıyorsam- bununla ilgili bir şey okumuştum: Roman ve öykülerde önemli olan ne anlatıldığıdır, şiirlerde ise nasıl anlatıldığı...
Gerçekten doğru bir nokta bana kalırsa. Bir şiir ne ifade ettiğinden çok nasıl ifade ettiği, kulağa nasıl geldiği, neler hissettirdiği değil midir şiir olmasını sağlayan?
İşte bu noktada kapağa vurulup kütüphaneden aldığım kitaba başlarken o ilk hevesim sönmüştü. Sanki beni duymuş gibi, bu güzel çeviriyi yapan Tuğrul Tanyol, Vincente Aleıxandre’yi Tanımak başlıklı bir giriş yazısı yazmış. Okuduklarımla içim biraz rahatlarken, neden bahsettiğimi alıntılamak isterim:
Bir şiir çevirisi böyle bir anlam taşıyorsa önemlidir benim için. Türkçe’de güzel bir şiir olarak duruyor mu? Bu çok önemli. Sadık kalmak daha önemsiz. Çünkü siz yalnızca sözcüklere sadık kalabilirsiniz, oysa duygu daha önde durmalıdır. Bununla bir şiirden esinlenme yoluyla yazılan şiir onun çevirisidir demek istemiyorum kuşkusuz, sözcüklerin dışına taşma özgürlüğü olmalıdır çeviriyi yapanın; ve bunu ancak o sözünü ettiğim duyguyu ya da ruhu yakalamak için yapmalıdır.
Bu şekilde başladım Tanyol’un seçtiği kelimelerle Aleıxandre yolculuğuma.
‘ Çevre ’, ‘ Dudaklar Gibi Kılıçlar ’ ve ‘ Yıkım ya da Aşk ’ adlı üç bölümden oluşuyordu. Toplamda da yirmi şiir çevrilmiş. Baştan sona sevdiğim bir şiir olduğunu iddia edemesem de büyük bir çoğunluğunu beğendim.
Daha önceki şiir okumalarımda da söylemiştim, gene söyleme gereği duyuyorum: Şiirden anladığım tek kısım ortaokul ve lise müfredatlarında yer verildiği kadardır. Okumayı sevdiğim halde hiç özel bir ilgi gösterip bu konuları eşelemedim. Okuduğumda hoşuma gidiyor mu; beni hüzünlendiriyor, sevindiriyor ya da kahrediyor mu? İşte tüm kıstasım bu, bu olmaya da devam edecek. Bu doğrultuda içime işleyen satırlar bulmak tek gayemdir ve umduğumdan fazlasını buldum kitapta. Yazarın dilimize çevrilmiş tek kitabı olması beni üzdü bu nedenle. Keşke diğer şiirlerine de ulaşma imkânım olsa demeden edemiyorum.
Şimdi biraz konu dışına çıkacağım; kitabı kapağına vurulduğum için kütüphaneden aldığımı söylemiştim ya, arka cildinde bununla ilgili ufak bir not bulunmaktaydı. Yorumuma başlamadan önce bununla ilgili interneti kurcaladım biraz. Bilmiyorum aranızda Exlibris diye bir şey duyan var mı, şahsen ben ilk defa duydum. Neyse kısaca size de ne olduğundan bahsedeyim; bu bir kitap tapusuymuş en anlaşılır tanımıyla.
Grafik çalışmalarıyla desteklenen, kitabın kime ait olduğunu gösteren kişiye özel, çoğunlukla iç kapakta kullanılan bir belirteçmiş diyebilirim. Geçmişi beş yüz yıl öncesine kadar giden bu güzelliklerden bir tanede ben kendime istiyorum. Ancak internetten bulduğum herhangi bir grafik çalışmasını istediğimi söyleyemem. Gerçekten bana özel bir şey istiyorum. Ortaya nasıl bir şey çıkacak bilmiyorum ama bu konunun peşini bırakmaya niyetli değilim. Sizde örnekler için buraya bakabilirsiniz.
Kitaptaki Exlibris çalışmasının sahibi de Louis Asperslag’dır.
Displaying 1 - 16 of 16 reviews