Editado por primera vez en alemán en 1999, y traducido desde entonces a más de veinte idiomas, Teatro posdramático es uno de los ensayos nucleares –cuando no un volumen clásico– para comprender las experiencias desarrolladas en el teatro a lo largo de las últimas décadas del siglo xx. En este libro, el teórico y crítico alemán Hans-Thies Lehmann propone una aproximación abierta y constelar a lo que él mismo describe como una transformación compleja de las prácticas teatrales finiseculares. Una transformación basada fundamentalmente en la superación del drama tradicional y en la intensificación de aquellos elementos e impulsos característicos de la experiencia teatral que, incluso a lo largo del siglo xx. habían quedado subyugados bajo la preeminencia del drama: la música, la improvisación, la luz, el tiempo, el cuerpo, la imagen videográfica o la disolución de fronteras entre platea y escenario. Teatro posdramático es un ensayo abierto, fragmentario y articulado como una especie de tela de araña en cuyos nodos se asientan conceptos, reflexiones, perspectivas, autores, piezas o categorías útiles para realizar un diagnóstico de lo teatral en la era de la cultura mediática y electrónica. Se trata de un ensayo escrito como diagnóstico de una época, pero también como defensa de aquellas propuestas que intentaban abrirse paso frente al dominio de una experiencia teatral caduca y anquilosada. Con este libro, traducido por primera vez al castellano, el profesor Lehmann instauró un concepto, el de lo posdramático, que ha sido recuperado, revisado y cuestionado de manera constante desde su aparición.
It is a great introduction to postdramatic theatre. It does approach it from, in my opinion, an academic way rather than practicality but then - is postdramatic practical? Still a good read. Take what you want and read what you want. No need to read straight through.
Hans-Thies Lehmann u knjizi predstavlja teorijski pogled na razvoj i dosege postdramskoga kazališta. To čini tako da pojmovno izrazi ono što je nastalo, a ne da nastalo postulira kao normu. Takav je stav, čini mi se, zdrav deskriptivan pristup teoriji kazališta, a autor tako ostavlja prostora nekim novim saznanjima i promišljanjima jer ipak se radi o nedovršenome procesu stvaranja. Lehmann postavlja zanimljiva pitanja o statusu teksta u kazališnoj umjetnost već u uvodu, a tijekom knjige razvijat će tezu da u dramskome kazališnom tekstu nestaju principi naracije i figuracije te poredak fabule, što će rezultirati osamostaljivanjem jezika. Velik dio knjige čini povijesni pregled, odnosno pretpovijest postdramskoga kazališta, u kojem je naglasak na odnosu kazališta i teksta. Zatim se nastavlja teoretiziranje o postdramskim kazališnim znakovima da bi se prešlo na detaljnije prikaze tijela, vremena, prostora u postdramskom kazalištu. Posljednje se veliko poglavlje tiče odnosa medija i kazališta, ali i suvremenoga načina života i življenja. Za nekakva daljnja istraživanja značajni su posljednji odlomci o politici i kazalištu, a tu posebice mislim na Estetiku rizika - Lehman na kraju otvara pitanja vrijednosti kazališta u današnje doba koje je okrenuto prema vizualnome i prema slici - kazalište treba pronaći vrijednost u tome da ono još uvijek gledaoca može suočiti s njegovom vlastitom prisutnošću i ne uskratiti mu ni zabavu i šok spoznavanja, ni bol, ni užitak. Za razliku od suvremene medijske komunikacije koja od gledatelja ili čitatelja ne zahtijeva angažman, u kazalištu bi se trebalo odvijati upravo to. Osim što je sadržajno zanimljiva i iscrpna, knjiga je i odlično strukturirana - svako poglavlje ima najviše tri stranice što olakšava praćenje autorovih misli, isticanje bitnoga i zadržavanje pažnje.
Vertinga knyga tiems, kuriuos domina ne tik teatro XX a. teateo istorija, bet ir tieks, kurie domisi neliteratūrinio teatro žanrais. Aiškiai, glaudžiai, bet tuo pačiu ir su vertingais pavyzdžiais ape teatrą, kuris mina “netradicinį” kelią. Taigi Privaloma knyga visiems, besidomintiems teatru ir scenos menais.
Albeit a challenging book, Lehmann's work is unprecedented in its scope and effort. It traces the advent, development and practice of the Postdramatic in an extremely well-supported as well as universally applicable way. Postdramatic Theatretakes on the challenging task of building a vocabulary and language for theater after drama in a perfectly applicable way. For those not shy of a heavy read, Postdramatic Theatre is one of the few works that properly describes the newest trends in theater today.
Un libro que quiere ser una panorámica completa sobre el teatro en sus formas menos convencionales. Documentado, intenta abarcar mucho y a veces, el autor se deja llevar por ideas preconcebidas para acabar entrando en contradicciones que hacen cuestionar su trabajo. Pese a todo, un texto necesario, de referencia... y muy peligroso, como se ha demostrado muchas veces al ver ciertas obras de nuevos creadores.
Lehmann's work provides a wonderful analysis of contemporary theatre and explores many of the trends I've observed in theatre but haven't been able to articulate. The book also speaks inspiringly of the potential of theatre. Although I disagree with the postdramatic aesthetic in many ways, I would recommend the text to any theatre-maker.