What do you think?
Rate this book
Althusser's Lesson
Jacques Ranciere's first major work, Althusser's Lesson appeared in 1974, just as the energies of May 68 were losing ground to the calls for a return to order. Ranciere's analysis of Althusserian Marxism unfolds against this background: what is the relationship between the return to order and the enthusiasm which greeted the publication of Althusser's Reply to John Lewis in 1973? How to explain the rehabilitation of a philosophy that had been declared 'dead and buried on the barricades of May 68'? What had changed? The answer to this question takes the form of a genealogy of Althusserianism that is, simultaneously, an account of the emergence of militant student movements in the '60s, of the arrival of Maoism in France, and of how May 68 rearranged all the pieces anew. Encompassing the book's distinctive combination of theoretical analysis and historical description is a question that has guided Ranciere's thought ever since: how do theories of subversion become the rationale for order?
224 pages, Kindle Edition
First published January 23, 1975
5 people are currently reading
190 people want to read
About the author
Jacques Rancière
205 books485 followersJacques Rancière (born Algiers, 1940) is a French philosopher and Emeritus Professor of Philosophy at the University of Paris (St. Denis) who came to prominence when he co-authored Reading Capital (1968), with the Marxist philosopher Louis Althusser.
Rancière contributed to the influential volume Reading "Capital" (though his contribution is not contained in the partial English translation) before publicly breaking with Althusser over his attitude toward the May 1968 student uprising in Paris.
Since then, Rancière has departed from the path set by his teacher and published a series of works probing the concepts that make up our understanding of political discourse. What is ideology? What is the proletariat? Is there a working class? And how do these masses of workers that thinkers like Althusser referred to continuously enter into a relationship with knowledge? We talk about them but what do we know? An example of this line of thinking is Rancière's book entitled Le philosophe et ses pauvres (The Philosopher and His Poor, 1983), a book about the role of the poor in the intellectual lives of philosophers.
Most recently Rancière has written on the topic of human rights and specifically the role of international human rights organizations in asserting the authority to determine which groups of people — again the problem of masses — justify human rights interventions, and even war.
In 2006, it was reported that Rancière's aesthetic theory had become a point of reference in the visual arts, and Rancière has lectured at such art world events as the Freize Art Fair. Former French presidential candidate Ségolène Royal has cited Rancière as her favourite philosopher.
Rancière contributed to the influential volume Reading "Capital" (though his contribution is not contained in the partial English translation) before publicly breaking with Althusser over his attitude toward the May 1968 student uprising in Paris.
Since then, Rancière has departed from the path set by his teacher and published a series of works probing the concepts that make up our understanding of political discourse. What is ideology? What is the proletariat? Is there a working class? And how do these masses of workers that thinkers like Althusser referred to continuously enter into a relationship with knowledge? We talk about them but what do we know? An example of this line of thinking is Rancière's book entitled Le philosophe et ses pauvres (The Philosopher and His Poor, 1983), a book about the role of the poor in the intellectual lives of philosophers.
Most recently Rancière has written on the topic of human rights and specifically the role of international human rights organizations in asserting the authority to determine which groups of people — again the problem of masses — justify human rights interventions, and even war.
In 2006, it was reported that Rancière's aesthetic theory had become a point of reference in the visual arts, and Rancière has lectured at such art world events as the Freize Art Fair. Former French presidential candidate Ségolène Royal has cited Rancière as her favourite philosopher.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
December 8, 2014
I enjoyed Ranciere's lashing of Althusser's dogmatism in its historical context.
"That was the purpose of the double operation performed here upon an exemplary discourse of this sort: to re-inscribe it in its history, that is, in the system of practical and discursive constraints that allowed it to be uttered at all; and to surprise its articulation by forcing it to answer other questions than those posed by the complacent partners it had picked out for itself, and by reinserting its argumentation into the concatenation of words used, now as in the past, to articulate both the inevitability of oppression and the hopes for liberation. This was not a refutation – it is useless to refute dogmatism – but a staging designed to jam the functioning of one of the many academic Marxists discourses currently occupying our theoretical space to reveal how that discourse cloaks its consecration of the existing order in the language of revolution. In so doing, we wanted to echo the expressions through which the struggles and questions of our present seek to give voice to a new freedom" (p.123).
In other words, 'without revolutionary theory there can be no revolutionary practice'; but cut off from revolutionary practice, there is no revolutionary theory that is not transformed into its opposite - academic 'class struggle in theory' or "to interpret the world so as not to have to change it" (p.115).
"That was the purpose of the double operation performed here upon an exemplary discourse of this sort: to re-inscribe it in its history, that is, in the system of practical and discursive constraints that allowed it to be uttered at all; and to surprise its articulation by forcing it to answer other questions than those posed by the complacent partners it had picked out for itself, and by reinserting its argumentation into the concatenation of words used, now as in the past, to articulate both the inevitability of oppression and the hopes for liberation. This was not a refutation – it is useless to refute dogmatism – but a staging designed to jam the functioning of one of the many academic Marxists discourses currently occupying our theoretical space to reveal how that discourse cloaks its consecration of the existing order in the language of revolution. In so doing, we wanted to echo the expressions through which the struggles and questions of our present seek to give voice to a new freedom" (p.123).
In other words, 'without revolutionary theory there can be no revolutionary practice'; but cut off from revolutionary practice, there is no revolutionary theory that is not transformed into its opposite - academic 'class struggle in theory' or "to interpret the world so as not to have to change it" (p.115).
Read
September 21, 2012A Great book on the May student movement in France. A strong critique of Althusserianism. Takes on class struggle, notion of history, and France between Maoism and the Soviet Union. A crucial read in structuralism and the deconstruct of the university/establishment
March 12, 2025
Un peu perdu dans les questions historiques qui sont pas toujours bien contextualisées mais les critiques de la notion d’idéologie chez Althusser sont vraiment riches
April 1, 2022
One of the worst turncoats to walk the earth, traitor '68er, a disgusting smear campaign polemic against Althusser and almost as significant as the Frankfurt School in leading the left astray. Forget Ranciere and the sexo-leftist syndicalists of '68, if I could give this book zero, or minus stars, I would. Not even worth using as bog roll.
February 1, 2015
Best ever takedown of teacher.
January 28, 2018
Jacques Rancière (b.1940) was a student and colleague of Louis Althusser (1918 - 1990). This book is one of his earliest and describes with some vigour his differences with Althusser and the French Communist establishment. Rancière rejects the elitism and authoritarianism of Althusser whilst having to take account of the influence of his ‘grandeloquence’. Althusser and his pals ‘decree from their armchairs’ and under Althusser’s influence Marxist discourse became a ‘discourse of order', nothing but a philosophy of recuperation. p.120 & p.113.
“Althusser tips his hat in tribute to the workers movement, only the better to wash his hands of empirical workers” p.80.
Althusser’s influence, apart from being part of the elite French ENS school system, was because of his position in the main French communist party, the PCF, which he joined in 1948 and which had millions of people voting for it. After Stalin’s death in 1953 and Krushchev’s de-Stalinisation from 1956, which, after the Cuban Missile Crisis of 1962 ushered in a policy of ‘peaceful co-existence’ with West. Western communist parties had to adjust to this shift and to the Sino-Soviet split. Althusser was, in France, the man of the moment. He took on the mission of ‘theorising’ these developments. Not challenging the politics of the party, whilst arguing in philosophically abstruse terms for a development of a more ‘rational’ communism. Rancière thinks this was simply twisting arguments to ensure the survival of the basic principles of bourgeois ideology. Rancière indicts him with a ‘spontaneous’ revisionism. I take this use of ‘spontaneous’ to mean that his deep bourgeois values lead him intuitively to a complex double-speak that sounds reasonable, and even revolutionary, but is actually a return to same old, same old.
Althusser was against the spontaneous, emotional and naive student revolts of Paris 68. For Althusser if there is to be any spontaneous struggle it must come from the workers. The workers job is to struggle, but not to think.
“History is only made through the mediation of intellectuals” p.11
Rancière disagrees with the idea that revolutionary theory is a job reserved for professors whilst workers are not to be given the capacity for thought. This accords with my own realisation that the denial of a thinking capacity is at the heart of class oppression. We can see how profoundly these ideas influence Rancière’s future projects.
“The only song that the bourgeois has ever sung to workers is the song of their impotence…” p.90
“The ideological power of the bourgeoisie is not the power of economic and humanism. [as Althusser claims] It is the power to dispossess worker of their intelligence, to mutilate their capacities, to conform them with a science that has been moved entirely to the side of ‘the powers of production’.” p.101 (See also footnote 19 p.160)
The university is tied up with the historical bondage of academia to humanism. In spite of being ascribed with the invention of the term ‘ideological state apparatus’ Althusser does not challenge the institution from which he speaks and which he is reliant on.
“Fundamentally, Althusserianism is a theory of education, and every theory of education is committed to preserving the power is seeks to bring to light.” p.52
See more of my review at:
http://stefan-szczelkun.blogspot.co.u...
“Althusser tips his hat in tribute to the workers movement, only the better to wash his hands of empirical workers” p.80.
Althusser’s influence, apart from being part of the elite French ENS school system, was because of his position in the main French communist party, the PCF, which he joined in 1948 and which had millions of people voting for it. After Stalin’s death in 1953 and Krushchev’s de-Stalinisation from 1956, which, after the Cuban Missile Crisis of 1962 ushered in a policy of ‘peaceful co-existence’ with West. Western communist parties had to adjust to this shift and to the Sino-Soviet split. Althusser was, in France, the man of the moment. He took on the mission of ‘theorising’ these developments. Not challenging the politics of the party, whilst arguing in philosophically abstruse terms for a development of a more ‘rational’ communism. Rancière thinks this was simply twisting arguments to ensure the survival of the basic principles of bourgeois ideology. Rancière indicts him with a ‘spontaneous’ revisionism. I take this use of ‘spontaneous’ to mean that his deep bourgeois values lead him intuitively to a complex double-speak that sounds reasonable, and even revolutionary, but is actually a return to same old, same old.
Althusser was against the spontaneous, emotional and naive student revolts of Paris 68. For Althusser if there is to be any spontaneous struggle it must come from the workers. The workers job is to struggle, but not to think.
“History is only made through the mediation of intellectuals” p.11
Rancière disagrees with the idea that revolutionary theory is a job reserved for professors whilst workers are not to be given the capacity for thought. This accords with my own realisation that the denial of a thinking capacity is at the heart of class oppression. We can see how profoundly these ideas influence Rancière’s future projects.
“The only song that the bourgeois has ever sung to workers is the song of their impotence…” p.90
“The ideological power of the bourgeoisie is not the power of economic and humanism. [as Althusser claims] It is the power to dispossess worker of their intelligence, to mutilate their capacities, to conform them with a science that has been moved entirely to the side of ‘the powers of production’.” p.101 (See also footnote 19 p.160)
The university is tied up with the historical bondage of academia to humanism. In spite of being ascribed with the invention of the term ‘ideological state apparatus’ Althusser does not challenge the institution from which he speaks and which he is reliant on.
“Fundamentally, Althusserianism is a theory of education, and every theory of education is committed to preserving the power is seeks to bring to light.” p.52
See more of my review at:
http://stefan-szczelkun.blogspot.co.u...
December 30, 2024
ดุเดือดจริงๆ เล่มนี้คือตัวอย่างของงานวิชาการประเภทศิษย์ล้างครูของแท้ หลุยส์ อัลธูแซร์ ได้ชื่อว่าเป็น master และ big figure คนสำคัญในแวดวงปัญญาชนฝรั่งเศสระหว่างทศวรรษ 1960-1970 ขณะที่ร้องซิแยร์เองก็ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์เอกแถวหน้า (ตีคู่มากับบาลิบาร์และบาดิยู) งานชิ้นนี้ของร็องซิแยร์จึงเป็นงานทางปรัชญาควบคู่ไปกับที่เป็นงานทางการเมืองและงานส่วนบุคคล
ใจความสำคัญของหนังสือคือการโจมตี premise ในระบบปรัชญาของอัลธูแซร์ (ซึ่งไม่ใช่เรื่องกลไกทางอุดมการณ์หรือเรื่อง overdetermination ) แต่คือ premise ที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ทางการเมืองของปรัชญา ตรงกันข้ามกับมาร์กที่พยายามเปลี่ยนหน้าที่ของปรัชญาจากการตีความโลกไปเป็นการเปลี่ยนโลก อัลธูแซร์กลับย้อนศรมาร์กด้วยการตอกย้ำความสำคัญของนักปรัชญาในการตีความโลก เพื่อกำหนดทิศทางอันชัดเจนที่ขบวนการเคลื่อนไหวของนักปฏิวัติควรมุ่งไป สำหรับอัลธูแซร์ การปฏิวัติไม่มีทางเป็นไปได้หากปราศจากองค์กรนำอันเป็นเอกภาพมีเป้าหมายที่ชัดเจน และองค์กรนำเองก็คงไม่สามารถบรรลุเป้าหมายหากปราศจากยุทธศาสตร์อันแม่นยำภายใต้การทำงานทางทฤษฎีที่ถูกต้องของนักปรัชญา นักปรัชญาจึงมีสถานะนำในการปฏิวัติ การทำงานทางทฤษฎีของนักปรัชญาจึงต้องอยู่นอกเหนืออิทธิพลและการแทรกแซงจากฝ่ายปฏิบัติหรือฝ่ายการเมือง ทว่าสิ่งที่นักปรัชญากำหนดคือสิ่งที่ขบวนการและฝ่ายการเมืองทั้งหมดควรเดินตาม เพราะข้อวิเคราะห์ของนักปรัชญาคือข้อวิเคราะห์จากจุดยืนที่เป็นสากล องค์รวม ไม่อยู่ใต้เงื่อนไขจำกัดทางบริบท จึงถูกต้องและแน่นอนที่สุด
ทว่าสำหรับร้องซิแย์แล้ว สิ่งที่อัลธูแซร์ทำก็ไม่ใช่อะไรเลยนอกจากการเป็นส่วนหนึ่งในวาทกรรมแห่งระเบียบ เพราะภายใต้ศัพท์แสงที่ดูสากลในข้อวิเคราะห์ของอัลธูแซร์นั้น เอาเข้าจริงก็เป็นแค่เครื่องมือที่ช่วยกลบเกลื่อนตำแหน่งแห่งที่ของอัลธูแซร์ในฐานะศาสตราจารย์ผู้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดของโลกวิชาการฝรั่งเศสควบคู่กับการเป็นผู้นำทางความคิดของพรรคคอมมิวนิสต์ในขณะนั้น ข้อเสนอของอัลธูแซร์จึงเป็นข้อเสนอจากฝ่ายนำที่เป็นผู้ออกและปกป้องระเบียบเสมอ เพราะด้วย premise ของอัลธูแซร์ข้างต้น คงมีแต่การเคลื่อนไหวในนามพรรคภายใต้การนำของนักปรัชญาเท่านั้นที่จะถือได้ว่าเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อปฎิวัติ เปลี่ยนแปลงสังคมได้จริง ส่วนการลุกฮือ เคลื่อนไหวอื่นๆที่ผิดแผกไปจากแนวทางพรรคก็จะเป็นแค่การเคลื่อนไหวของผู้ที่หลงผิด อยู่นอกระเบียบและมีสถานะเป็นแค่การปฏิวัติเก๊ๆเท่านั้น
ในแง่นี้ สิ่งที่อัลธูแซร์ทำสำหรับร็องซิแยร์จึงเป็นสิ่งที่วางอยู่บนความย้อนแย้งระหว่างระเบียบกับการต่อต้าน ด้วยการพิทักษ์ระเบียบ(ของพรรค) ในนามของการต่อต้าน หรือก็คือทำให้การต่อต้านถูกจัดระเบียบ ผ่านทักษะแห่งการสร้างสรรค์วาทกรรมที่ทำให้ปรัชญาของตนคือตัวแทนหรือ representation ของการต่อสู้เพื่อมวลชนและผู้ยากไร้พร้อมๆกับกลบเกลื่อนตำแหน่งแห่งที่ที่มาจากระเบียบของตนควบคู่ไปกับกดทับการต่อสู้ในแบบอื่นๆที่ไม่อยู่ใต้การนำดังกล่าว ในสายตาของร็องซิแยร์ ปรัชญาของอัลธูแซร์คือปรัชญาแห่งการกดทับที่นำเสนอตนเองว่าเป็นการต่อต้าน เป็นป���ัชญาตลบแตลงที่แสร้งทำตัวเป็นนักปฏิวัติ ทั้งๆที่ตนเองคือระเบียบ นั่นก็คือเป็นปรัชญาของการลบเสียงมวลชนด้วยการอ้างว่าตนคือตัว���ทนมวลชนทั้งๆที่เป็นผู้อยู่ตรงข้ามและปฏิเสธมวลชนอย่างถึงที่สุด
ใจความสำคัญของหนังสือคือการโจมตี premise ในระบบปรัชญาของอัลธูแซร์ (ซึ่งไม่ใช่เรื่องกลไกทางอุดมการณ์หรือเรื่อง overdetermination ) แต่คือ premise ที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ทางการเมืองของปรัชญา ตรงกันข้ามกับมาร์กที่พยายามเปลี่ยนหน้าที่ของปรัชญาจากการตีความโลกไปเป็นการเปลี่ยนโลก อัลธูแซร์กลับย้อนศรมาร์กด้วยการตอกย้ำความสำคัญของนักปรัชญาในการตีความโลก เพื่อกำหนดทิศทางอันชัดเจนที่ขบวนการเคลื่อนไหวของนักปฏิวัติควรมุ่งไป สำหรับอัลธูแซร์ การปฏิวัติไม่มีทางเป็นไปได้หากปราศจากองค์กรนำอันเป็นเอกภาพมีเป้าหมายที่ชัดเจน และองค์กรนำเองก็คงไม่สามารถบรรลุเป้าหมายหากปราศจากยุทธศาสตร์อันแม่นยำภายใต้การทำงานทางทฤษฎีที่ถูกต้องของนักปรัชญา นักปรัชญาจึงมีสถานะนำในการปฏิวัติ การทำงานทางทฤษฎีของนักปรัชญาจึงต้องอยู่นอกเหนืออิทธิพลและการแทรกแซงจากฝ่ายปฏิบัติหรือฝ่ายการเมือง ทว่าสิ่งที่นักปรัชญากำหนดคือสิ่งที่ขบวนการและฝ่ายการเมืองทั้งหมดควรเดินตาม เพราะข้อวิเคราะห์ของนักปรัชญาคือข้อวิเคราะห์จากจุดยืนที่เป็นสากล องค์รวม ไม่อยู่ใต้เงื่อนไขจำกัดทางบริบท จึงถูกต้องและแน่นอนที่สุด
ทว่าสำหรับร้องซิแย์แล้ว สิ่งที่อัลธูแซร์ทำก็ไม่ใช่อะไรเลยนอกจากการเป็นส่วนหนึ่งในวาทกรรมแห่งระเบียบ เพราะภายใต้ศัพท์แสงที่ดูสากลในข้อวิเคราะห์ของอัลธูแซร์นั้น เอาเข้าจริงก็เป็นแค่เครื่องมือที่ช่วยกลบเกลื่อนตำแหน่งแห่งที่ของอัลธูแซร์ในฐานะศาสตราจารย์ผู้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดของโลกวิชาการฝรั่งเศสควบคู่กับการเป็นผู้นำทางความคิดของพรรคคอมมิวนิสต์ในขณะนั้น ข้อเสนอของอัลธูแซร์จึงเป็นข้อเสนอจากฝ่ายนำที่เป็นผู้ออกและปกป้องระเบียบเสมอ เพราะด้วย premise ของอัลธูแซร์ข้างต้น คงมีแต่การเคลื่อนไหวในนามพรรคภายใต้การนำของนักปรัชญาเท่านั้นที่จะถือได้ว่าเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อปฎิวัติ เปลี่ยนแปลงสังคมได้จริง ส่วนการลุกฮือ เคลื่อนไหวอื่นๆที่ผิดแผกไปจากแนวทางพรรคก็จะเป็นแค่การเคลื่อนไหวของผู้ที่หลงผิด อยู่นอกระเบียบและมีสถานะเป็นแค่การปฏิวัติเก๊ๆเท่านั้น
ในแง่นี้ สิ่งที่อัลธูแซร์ทำสำหรับร็องซิแยร์จึงเป็นสิ่งที่วางอยู่บนความย้อนแย้งระหว่างระเบียบกับการต่อต้าน ด้วยการพิทักษ์ระเบียบ(ของพรรค) ในนามของการต่อต้าน หรือก็คือทำให้การต่อต้านถูกจัดระเบียบ ผ่านทักษะแห่งการสร้างสรรค์วาทกรรมที่ทำให้ปรัชญาของตนคือตัวแทนหรือ representation ของการต่อสู้เพื่อมวลชนและผู้ยากไร้พร้อมๆกับกลบเกลื่อนตำแหน่งแห่งที่ที่มาจากระเบียบของตนควบคู่ไปกับกดทับการต่อสู้ในแบบอื่นๆที่ไม่อยู่ใต้การนำดังกล่าว ในสายตาของร็องซิแยร์ ปรัชญาของอัลธูแซร์คือปรัชญาแห่งการกดทับที่นำเสนอตนเองว่าเป็นการต่อต้าน เป็นป���ัชญาตลบแตลงที่แสร้งทำตัวเป็นนักปฏิวัติ ทั้งๆที่ตนเองคือระเบียบ นั่นก็คือเป็นปรัชญาของการลบเสียงมวลชนด้วยการอ้างว่าตนคือตัว���ทนมวลชนทั้งๆที่เป็นผู้อยู่ตรงข้ามและปฏิเสธมวลชนอย่างถึงที่สุด
November 22, 2025
You read the Ideological State Apparatuses essay, and you think it's perfect. With a lucidity unusual even for his milieu, Althusser explains—often with seductive clarity—why the base/superstructure model is obsolete, how a plurality of ISAs sustains the monolithic RSA, and how you are an always-already subject. Everything seems airtight.
But under that sheen lies a quiet assumption: the people are too stupid to do anything themselves. If the "Unique and Absolute Subject" has already interpellated everyone, then who can save them? Althusser, naturally. Rancière exposes not only the condescension but the reductionism here: ISA theory focuses on the dominant and "does not account for the class that is dominated." This radical refutation leads to a conclusion so obvious it's hard to imagine Althusser missed it: "All revolutionary thought must be founded on the inverse presupposition, of the capacity of the dominated."
But under that sheen lies a quiet assumption: the people are too stupid to do anything themselves. If the "Unique and Absolute Subject" has already interpellated everyone, then who can save them? Althusser, naturally. Rancière exposes not only the condescension but the reductionism here: ISA theory focuses on the dominant and "does not account for the class that is dominated." This radical refutation leads to a conclusion so obvious it's hard to imagine Althusser missed it: "All revolutionary thought must be founded on the inverse presupposition, of the capacity of the dominated."
February 3, 2019
An incredibly thorough and brutal polemic, with an abundance of wit.
Also very good for learning the political circumstances of 68.
Also very good for learning the political circumstances of 68.
February 23, 2020
He must’ve really hated Althusser...
Displaying 1 - 10 of 10 reviews