Tokyo Tower

by Lily Franky, Mikihiro Moriyama (Translator (Koord)), Fatmawati Djafri (Translator)

Ternyata hidup itu indah... setidaknya itu yang kurasakan saat bersamamu, Ibu.

Masaya kecil tidak pernah jauh dari ibu yang mengasuhnya seorang diri. Namun saat beranjak dewasa, keinginan yang kuat untuk meninggalkan desa dan hidup mandiri membuatnya pergi meninggalkan sang Ibu.

Dilatarbelakangi kehidupan kota Tokyo yang hiruk-pikuk, Masaya terjerumus dalam kebebasan sebuah kota besar tanpa kehadiran Ibu. Namun saat ibunya ikut tinggal bersamanya di Tokyo, kehidupannya mulai membaik.

Sampai saat yang paling ditakuti itu datang...

______
Kisah nyata yang telah di angkat dalam serial TV dan juga film layar lebar ini menceritakan perjuangan seorang ibu dalam membesarkan anaknya. Dan perjuangan pemuda untuk menemukan makna hidup dan bangkit dari keterpurukan untuk membahagiakan sang Ibu.

Ketika hidup, kau rela mati demi anakmu.
Ketika mati, kau ingin hidup untuk menjaga anakmu.

Genres: Japan, Fiction, Japanese Literature, Novels

396 pages, Paperback

First published June 28, 2005

Reviews

[Uma · Rating 3 out of 5]

It's a kind of book shows a relationship and love from mother to her child whereas a big gap with the father. I believe you can find this kind of relationship in the old days, mostly in Chinese or asian culture. It's about how you have missed or may have missed doing things for someone when you had the opportunity. It's about regret!

เป็นหนังสือที่อ่านไปเรื่อย ๆ ไม่รีบเร่ง การดำเนินเรื่องช่วงแรก ๆ ไปแบบไม่มีอะไรตื่นเต้นมากนักของเด็กคนหนึ่งในชีวิตวัยเด็กซึ่งดูแล้วเป็นเด็กดีและเหมือนจะเป็นเด็กดีไปจนโตเป็นผู้ใหญ่ มีความคิด อ่าน มีความเกรงใจแม่ รักแม่ไม่อยากให้แม่ลำบาก แต่กลับเปลี่ยนไปในทางที่ไม่คาดคิดในช่วงวัยรุ่นจวบเกือบเข้าวัยกลางคน มีแม่ที่รักและเสียสละความสุขส่วนตัวด้วยความรักลูก ซึ่งวิธีการให้ความรักของแม่ไม่ใช่การโอบกอด แต่ก็ถือได้ว่าตัวแม่มีการเลี้ยงดูลูกแบบค่อนข้างทันสมัยสำหรับคนในสมัยนั้น อ่านผ่านไปน่าจะเกินครึ่งเล่มไปแล้ว “โตเกียว ทาวเวอร์” ค่อย ๆ เริ่มเข้ามา แต่เอาเข้าจริง ๆ เราว่าโตเกียว ทาวเวอร์ก็ยังไม่น่าจะเป็นจุดเด่นของเนื้อเรื่องเท่าไหร่ หรือเป็นเพราะเราคาดหวังจากชื่อของหนังสือ! ช่วงท้ายที่ตัวแม่ต้องเข้า-ออก โรงพยาบาลบ่อย ๆ และอาการเริ่มแย่ลงเป็นลำดับจนเสียชีวิต ตัวลูกก็เริ่มเสียใจ เสียดายวัน เวลาและโอกาสที่ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้ ว่าตัวเองควรจะทำสิ่งนั้น สิ่งนี้ให้กับแม่เมื่อตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ควรทำสิ่งที่ทำให้แม่เสียใจ ซึ่งจุดนี้ได้รีดน้ำตาเราออกมาทำให้บ่อน้ำตาแตกเพราะเราก็ประสบกับเหตุการณ์คล้าย ๆ กันมาแล้วจึงเข้าใจ มีอยู่หลายประโยคที่เราชอบ เช่น

“เดือนพฤษภาคม มีคนคนหนึ่งพูด เขาพูดว่า…ไม่ว่าจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่มากมายสักแค่ไหน แน่นอนว่าสักวันหนึ่งเราต้องเสียใจว่าน่าจะทำอย่างนั้น น่าจะทำอย่างนี้ให้พ่อแม่มากกว่านี้” ตรงนี้คือความจริงที่หลายคนอาจจะผ่านมาแล้วแต่หลายคนก็อาจจะยังไม่เคยพบเจอ เราอ่านเจออยู่หลายครั้งที่เอ่อถึงเดือนพฤษภาคม เค้าคือใคร? แล้วทำไมต้องเป็นเดือนนี้เสมอ?
"ผักดองน่ะเอาไว้กินก่อนจะอิ่ม ถ้ารีบกินมันก็เหมือนกับการบอกเจ้าของบ้านว่า ไม่มีอะไรให้กินแล้ว"
"บ้านที่ดีไม่ใช่บ้านที่ใหญ่โตมโหฬาร หรือเป็นดั่งคฤหาสน์ แต่บ้านที่ดีคือบ้านที่มีคนเข้าออกอยู่เป็นประจำ" แต่คงใช้ไม่ได้กับชีวิตปัจจุบันแล้วล่ะ ช่วงท้าย ๆ เรื่องน่าสนใจเพราะเป็นประเพณีของชาวญี่ปุ่นที่มีบางอย่างคล้ายชาวจีนหรือคนเอเชีย

[LookPla · Rating 3 out of 5]

เป็นเรื่องเล่าชีวิตที่แบบเรียบเรื่อยมากค่ะ
ช่วงแรกๆที่อ่านนี่เนือยๆเล็กน้อย อ่านๆวางๆ อยู่สักพัก
แต่เนื้อเรื่องก็ปูให้เห็นชีวิตของผู้เขียนได้ค่อนข้างดี
บอกเลยว่าอ่านแล้วไม่ชอบพ่อผู้เขียนเลยนะ
ดูเป็นผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบในชวิต ทั้งตัวเองและครอบครัว
เหลาะแหละ ไม่มั่นคง เป็นคนที่ฝากชีวิตไว้ไม่ได้เลยจริงๆ
อ่านไปหงุดหงิดไปกับนิสัยของพ่อเนี่ย
ตัวคนเขียนเองก็เถอะ สงสัยจะได้แบบอย่างจากพ่อ
เลยทำตัวไม่เป็นโล้เป็นพายได้น่าหงุดหงิดใจมาก
ยังดีนะที่ยังพอกลับตัวได้บ้างในช่วงที่้รับแม่มาอยู่ด้วย
ส่วนแม่ อ่านแล้วไม่ใช่แม่ที่จิ๊จ๊ะ ประคบประหงมลูกนะ
แต่ก็สัมผัสได้ว่าเป็นแม่ที่ใส่ใจลูกพอควรเลย
มาอ่านแบบเครื่องติดได้ตอนช่วงท้ายเรื่อง
ช่วงที่แม่เข้ารักษาตัวจากอาการป่วยโรคมะเร็งกระเพาะ
อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง เพราะแม่เราก็เสียด้วยโรคมะเร็ง
ถึงแม้จะไม่ใช่กระเพาะแบบแม่ในเรื่อง
แต่ก็เข้าใจความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้นได้ดี
ทั้งของลูก ญาติ และตัวคนป่วยเอง
แถมสะเทือนใจเล็กๆตรงเหตุการณ์ในเรื่อง
เกิดช่วงเดียวกับวันที่นอนอ่านหนังสืออยู่พอดี
12 เม.ย. คือวันที่อาการของแม่เริ่มทรุดตัว
ขณะที่นอนอ่านในคืนวันที่ 12 เม.ย.
มันเลยขนลุกเล็กๆ ตอนที่อ่านมาถึงช่วงนั้น
อ่านเรื่องนี้จบด้วยความรู้สึกปวดใจหนึบๆ
น้ำตาซึมเล็กๆ อึดอัดใจพอประมาณ

[Nattapan · Rating 2 out of 5]

Sarcastic and hilarious in the beginning, but kind of boring after that.

[Chompoo Choti · Rating 4 out of 5]

เรื่องนี้เราจัดด้วยการขอเป็นหนังสือปิดท้ายบิงโกที่ถือว่าเป็นความประทับใจโดยส่วนตัวเพราะหนังสือเล่มบางๆ มียังไม่ถึง 300 หน้าแต่เราใช้เวลาในการอ่านไปทั้งหมดเสีย 1 อาทิตย์ แต่ความประทับใจกับเรื่องราวนั้นอาจจะต้องบอกว่าเกินขีดวัดปรอทที่เคยมีมา


หนังสือเป็นความเรียบเรื่อยที่บอกเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายและแม่ โดยเรื่องราวถูกถ่ายทอดออกมาด้วยตัวหนังสือที่นิ่งๆ เรียบๆ ธรรมดาๆ แต่มันกลับมีความอบอุ่น ความน่ารัก ความขำปนเปื้อนในบางจังหวะทำให้เราได้อ่านเรื่องราวของเขาไปแบบเพลินๆ ในรูปแบบความรู้สึกคล้ายๆ กับการอ่านไดอารี่ในช่วงเวลาของตัวลูกชายที่เรียกว่ามาคุงโดยแบ่งเป็นช่วงวัย เด็ก วัยรุ่นหัวเลี้ยวหัวต่อ และช่วงเป็นผู้ใหญ่ที่มีความเหลวแหลกสอดแทรก แน่นอนว่าการอ่านแนวนี้ถ้าหากว่าคนอ่านไม่นิ่งอาจจะเบื่อได้เพราะเรื่องราวมันไม่มีความโลดแล่นฉวัดเฉวียนให้รู้สึกตื่นเต้นใดๆ แต่โชคดีที่ฉันกลับพบว่าการหยิบเอาหนังสือเล่มนี้มาอ่านช่วงการเดินทางกลับทำให้เหมือนตัวเองนั่งอ่านหนังสือฟีลกู้ด ท่ามกลางลมอ่อนๆ ริมแม่น้ำยามแดดอุ่นๆ ในฤดูหนาวของปี ( เยอะไปละ) คือ มันเพลินค่ะบอกตรงๆ อาจจะเพราะว่าส่วนที่ทำให้เราชอบเรื่องนี้มันเป็นสำนวนของคนเขียนและคนแปลที่ทำงานมาเจอกันตรงกลาง เวลาเราอ่านมันเลยรู้สึกถึงความพอเหมาะพอดีทำให้คนอ่านรู้สึกว่าเราค่อยๆ รู้จักตัวละครหลักคือมาซายะกับแม่ที่เลี้ยงดูเขามาพร้อมกับสิ่งที่เขาได้พบได้เจอในช่วงชีวิตและแน่นอนพ่อของเขาซึ่งต้องเรียกว่าเหมาะกับชื่อเรื่องเหลือเกินที่ว่า “พ่อในบางครั้งคราว”

หลายบทหลายตอนที่สร้างความประทับใจในความสัมพันธ์ของแม่ๆ ลูกๆ บางครั้งก็เป็นความอบอุ่นในหัวใจเบาๆ บางครั้งก็กลายเป็นความขำๆ น่ารักๆ ในสิ่งที่แม่กับเขาต้องพบเจอ และบางครั้งก็เป็นความเจ็บปวดในการดำเนินชีวิตที่แม้จะไม่อยากพบไม่อยากเจอแต่ก็ต้องเผชิญกับสิ่งที่กำลังมาเยือนถึงตัว สิ่งที่ทำให้อ่านส่วนนี้ได้ดีแล้วเข้าถึงได้ก็จะเป็นในช่วงเริ่มต้นของบทที่คนเขียนได้พยายามบอกเล่าให้เรารับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิด คนอ่านเมื่อจับทางได้แล้วก็จะคิดว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แล้วมันก็มีจริงๆ ตรงนี้ตัวหนังสือของเขาพาให้เราค่อยๆ ขยับไปยังสิ่งที่เรียกว่าสัจธรรมของชีวิตที่สัมผัสได้และมันสามารถเกิดอะไรก็ได้กับ “ชีวิต” ของเรา มันมีทั้งสุข และมีทั้งทุกข์ ส่วนนี้ล่ะมั้งที่คนอ่านอย่างฉันเหมือนเริ่มจะใช้เวลา��ิดถึงมันก่อนจะเริ่มอ่านในแต่ละบทที่เริ่ม ( เลยอ่านช้าไปเสียเลย )

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความรู้สึก “อยากดีกับแม่” ให้มากๆ อาจจะเหมือนว่าสายไปหรืออาจจะรู้สึกสลิดเบาๆ ว่าทำไมเพิ่งมานึกได้ล่ะ จริงๆ อยากบอกว่ามันก็เป็นความรู้สึกปกตินั่นล่ะค่ะแต่มันก็จะมีความรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นอีกขีดนึงนั่นล่ะค่ะเมื่ออ่านเรื่องนี้จบและคิดว่าไม่อยากเสียน้ำตาให้แต่กับหนังสือในเรื่องราวของแม่ เพราะมันคงไม่มีประโยชน์แน่ๆ ถ้าหากว่าเราไม่เอาข้อคิดดีๆ มาใช้กับเรื่องราวของตัวเองเลย ว่าไหมคะ

[bakanekonomama · Rating 4 out of 5]

Suka dengan bukunya, versi doramanya, dan versi layar lebarnya... :')

Suka dengan cara Lily Franky menggambarkan hubungannya dengan ibunya, satu-satunya orang tua yang membesarkannya... Terutama ketika ibunya harus berjuang melawan kanker.. :'(

Suka dengan latar Tokyo yang diceritakan dalam buku ini, termasuk Tokyo Tower yang cahaya menerangi malam-malam suram di ibukota Jepang itu... :')

Suka juga dengan lagu yang menjadi latar untuk doramanya, yang jadi all time favorite song buat saya...

Namida koboshitemo ase ni mamireta egao no naka ja

Dare mo kidzuite wa kurenai
Dakara anata no namida wo boku wa shiranai

Tayasu kotonaku boku no kokoro ni tomosareteita
Yasashii akari wa anata ga kureta riyuu naki ai no akashi

Yawarakana hidamari ga tsutsumu senaka ni
potsuri hanashi kakenagara

Itsuka konna hi ga kuru koto mo
Kitto, kitto, kitto, wakatteta hazu na no ni

Kiesou ni sakisou na tsubomi ga kotoshi mo boku wo matteru
Tenohira ja tsukamenai kaze ni odoru hanabira
Tachidomaru kata ni hirari
Jouzu ni nosete waratte miseta anata wo omoidasu hitori

Without letting anyone notice,
Your tears spilled and blended with your sweat-covered smile
That's why I don't know of your tears

Having never been extinguished,
it was lighting up my heart
I received from you the tender light,
proof your unconditional love

While being enveloped by the gentle spot under the sun, i whisper into your back
even if a day like this comes again
surely, surely, surely, even if you would be able to understand

vanishing and blooming,
this year too the flower bud is waiting for me
the petal dancing in the wind that my palm can't grasp
stops on the shoulder lightly
skillfully riding it and showing a smile,
i remember you by myself

[Angel 一匹狼 · Rating 3 out of 5]

An autobiographical novel, Lily Franky's 東京タワー ~オカンとボクと、時々、オトン~ is unapologetically manipulative and always in search for tears, but you won't really care, as Franky does a great job in creating a story and human relationships you will care about.

The story is based on his relationship with his mother, from his childhood till he is a grown up person, and how his life is influenced by his mother and their very close relationship.

Franky, as said above, does a great job in the character development, in making you care for him, his mother, his father and all the characters that appear in the novel (even if some, like the father, are a little bit cartoonish). He also does a very good job in depicting a Japan of change, of people leaving the coal mines and the countryside for the big, colorful Tokyo and the 'dangers' people find in the big city. It is a very easy read, with some very touching moments.

The downside is that Franky loves sugar, and he puts so much sugar it sometimes is just too much, in particular in respect to his mother and her sacrifices. If you are very sensitive to manipulative settings, this will probably annoy you a little bit.

For everyone else, read it.

The best: the writing; the development of the characters' relationships

The worst: it falls into the manipulative-trap; sometimes the obsession of the author with the mother can be too much

Alternatives: Natsuo Kirino or Shiwon Miura are great at relationships (even if they are not into making the reader cry as Lily Franky is); Toshikazu Kawaguchi's コーヒーが冷めないうちに is also a good option

7/10

(Japanese, original)

[長谷川 純一郎 · Rating 5 out of 5]

Leaving her alcoholic husband, Eiko takes their son Masaya away from Tokyo and back to her hometown in a Kyushu rural mining community. She toils to support him though many years of schooling even after he wastes his time while studying art in a Tokyo university. After graduation he struggles to find work and finally pulls his life together for his mother's sake, ultimately ending up with multiple jobs as an illustrator and even as the host of a sexually-themed talk show on radio. When Eiko becomes ill with cancer, Masaya invites her to live with him in back in Tokyo where the roles of support are reversed.

[Yali · Rating 4 out of 5]

I watched the movie before reading the book. I would say a mother would understand the support and dream building for her children. And as a child who grew up with an ‘artist’ parent at home would relate life experiences to how hard it is to apply self-discipline and keep myself away from self-destruction. A movie for the right group.

[Aom Ruka · Rating 5 out of 5]

เล่มนี้เศร้ามาก อ่านแล้วแบบเศร้า อ่านแล้วอึดอัดมากๆ ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า หาจุดที่ทำให้รู้สึกมีความสุขไม่ได้ อ่านจนจบก็รู้สึกเศร้า (เราไม่แน่ใจว่าในเล่มมีส่วนที่ตัวละครมีคงามสุขมั้ย เพราะอ่านจนจบไม่รู้สึกว่ามีเลย)

[Audrey Light And Smell · Rating 4 out of 5]

Une histoire personnelle dévoilée sans voyeurisme…

La Tour de Tokyo n’est pas un livre qu’il m’est facile de chroniquer sûrement parce qu’il est basé sur la vie de son auteur. Il apparaît alors quelque peu difficile de donner son avis sur l’histoire en soi sans, d’une certaine manière, porter un jugement sur la vie de Nakagawa Masaya, devenu Lily Frankie. Je ne peux donc que vous inviter à lire vous-même l’ouvrage pour découvrir la vie de l’artiste de son enfance à sa vie d’adulte.

Au début de ma lecture, j’ai craint que « lire » la vie d’une personne que je ne connaissais même pas aurait quelque chose d’ennuyant voire relèverait du voyeurisme à la manière de ces émissions exaspérantes de pseudo télé-réalité. Heureusement, ce ne fut point le cas !

Évidemment, nous entrons dans la vie d’une personne et dans son intimité mais l’auteur, avec son style d’écriture particulier, arrive à se raconter tout en gardant la distance nécessaire avec son lectorat. En d’autres mots, nous découvrons sa vie, ses actions et ses pensées, mais toujours avec une certaine réserve.

Il m’est arrivé de m’offusquer des actions de l’auteur notamment durant sa période « d’adulescent » mais le personnage a ce petit quelque chose qui fait, que de la même manière que sa mère, nous lui pardonnons vite ses errances. J’ai en outre trouvé intéressant la manière dont l’auteur s’est longtemps refusé à entrer dans le moule de la société japonaise et sa valorisation à outrance de la valeur travail. Cela rompt avec l’image des Japonais que nous pouvons avoir en Occident.

La figure maternelle…

Et puis, surtout, plus nous apprenons à connaître l’artiste, plus nous saisissons l’importance de sa mère dans sa vie, peut-être même avant ce dernier. Telle la Tour de Tokyo, pour les jeunes venus dans la ville pour se trouver et se réaliser, la mère de l’auteur apparaît comme le pilier de sa vie. Cette figure maternelle se transforme en une sorte de phare qui, par sa dévotion, son amour parfois pudique mais toujours inconditionnel illumine la vie de l’auteur et lui sert de point d’ancrage durant ses années d’errance. Un poème que sa mère aimait lire représente parfaitement la relation mère/fils qu’ils entretiennent :

Que tu sois là
Et par le simple fait
Que tu sois là
L’espace de ce lieu
S’illumine
Par le simple fait
Que tu sois là
Le cœur de tous
S’apaise
Moi aussi pour toi
Voilà
Ce que je veux être

Mitsuwo

J’ai ralenti ma lecture une fois arrivée à la dernière partie, l’auteur y racontant la maladie de sa mère. Alors qu’il se montre au final assez économe dans l’expression de sa peine et sa douleur, elle transparaît dans le récit tout comme l’amour qu’il porte à sa mère. Les derniers chapitres sont ainsi très émouvants et pour ma part, plutôt de nature émotive, éprouvants.


CONCLUSION

La tour de Tokyo est un livre que je suis contente d’avoir découvert. J’en ai apprécié le style particulier de l’auteur qui permet d’entrer rapidement dans le récit. Mais c’est surtout l’hommage de l’auteur à sa mère et la manière dont il a su le distiller tout au long du livre qui m’a le plus touchée.

Je ne peux que conseiller ce livre à tous d’autant que l’universalité du thème (l’amour maternelle) ne nécessite pas de connaître l’écrivain pour en apprécier la prose.

Si vous souhaitez un aperçu du livre, les Édition Philippe Picquier vous offre un extrait gratuit en téléchargement.

[Alisa · Rating 5 out of 5]

I read this untranslated and cried at various parts throughout the book, but towards the end I was just a complete wreck. However, this book had a good balance between humor and sadness.

This book depicts an interesting perspective of growing up in the countryside of Japan and then moving to Tokyo at a later age (many Japanese people go through this life path). Lily Franky adds many anecdotes of his childhood in the countryside, many of them quite hilarious. His life in Tokyo is tumultuous, illustrating the struggle in finding your calling in a large city where everything can also feel like nothing.

Throughout the book we can see the strong bond between Lily Franky and his mother. Unlike Americans, Japanese people seldom say "I love you" to their family members (this is from my personal experience of growing up in Japan and currently residing in America. I assume there are families that differ). Lily Franky's mother, like many Japanese mothers, show their love through different ways; for Lily Franky, it was through her cooking, her endless sacrifices to always get him the best goods, etc. As I read, I reflected on how my own mother showed her love to me in indirect ways and cried multiple times. There is a particular quote in the book that mentions how we all will face the death of our mother. It is a thing that many of us fear but it is in our fate. It made me think of the limited time I have with my own mother and how I want to spend time with her more.

Lily Franky goes through his mother's painful death from cancer in immense detail spanning multiple pages. It was very, very hard to read, especially if you knew someone who have gone through a similar death as well.

[Henri · Rating 5 out of 5]

我小姑就像故事里的妈妈荣子。

-----------

扮演着各种角色的每个人都必须清醒地认识到自己的义务。作为家庭成员的自己，作为父母的自己，作为一个有配偶的自己，作为一个男人的自己，作为一个女人的自己，这些都需要我们有“觉悟”。
这样的“觉悟”不用说是令人恐惧、麻烦而又沉重的。
缺乏“觉悟”的一对夫妻所建立的家庭就像空中楼阁，暴风雨一来就���被吹倒，最后把家人的残骸留在沙滩上。
孩子就像被埋在沙子里的贝壳，一直注视着风浪的走向。

“贫穷却懂得满足的人是富人，而且是非常富有的富人。很有钱，但总是担心变贫穷的人才是真正贫穷的人。”
当人们在东京的舞台上听到《奥赛罗》里的这句台词，只会觉得很概念化、很平庸。可是当我想起那个时候的事情、那个镇子上的人们，就深感这句话说得很有道理。
这个镇子上根本没有贫穷这种气息。
即使口袋里只有一百日元，他们也不觉得自己贫穷，可是有些人看到用贷款买的路易·威登皮夹里的一千日元，即全部财产时，会为自己的贫穷感到绝望。

人们嘲笑表面的理想、惨淡的良知。人们意识不到必将到来的衰败，于是把自己置身于模式化的幸福和大规模生产的生活之中，到处可见那些认为只要有一个家庭就��定会幸福一生的人。

爸爸的人生看上去很开阔，而妈妈的人生在十八岁的我的眼中显得很狭窄，因为妈妈把她的人生都分给了我。

黑暗中细长的水管是通往理想和未来的隧道。一面颠簸摇晃，一面欢喜雀跃，最后期待战胜了不安。我们的心被无来由的一种可能性吸引住了，认为只要到达那里就可以变成一个崭新的自己。
可是穿过隧道之后，展现在面前的竟然是一个垃圾场。

东京的自由简直是太多了，可以说你随便走在大街上就能踩到好多。
自由就像落叶、像空易拉罐一样，到处都是。
讨厌家乡，想逃离父母的监视，为了追求美妙的自由而来到东京。可是忽然一下子看到这么多自由，感到很扫兴，于是想将自由戏弄一番。
一些缺乏自控的人所拥有的低级的自由，把他们的思维和感情麻痹掉，把他们引到了路旁的阴沟里。
这些人弄得全身湿漉漉、脏兮兮，然后顺流而下，慢慢地靠近下水道的处理场。

筑丰镇上的人越来越少。妈妈在这个镇子的角落里每天坚持做着五百块的套餐。
妈妈以前的同学都在照顾着孙子辈，过着年老后安稳的日子。只有妈妈一个人在腰上贴着膏药，继续工作。
而我呢，被陷在东京这座自由的牢笼里，每天沉迷于赌博，在深夜里游荡。这样的我还要让妈妈每月寄生活费。

在此之前，妈妈曾无数次在车站站台为我送行，目送我进入车厢。今天我在东京站站台上，为了迎接妈妈。一年四季的景致都别无他样的站台上，光号列车滑行进站了。在西装革履的人丛之间，我看见裹着围巾、胸前别着饰针、个子矮小的妈妈拎着旅行包从车上走下来。
找到我的身影，妈妈有点儿不好意思地笑了，向我招手。不知道车站的名字，也不知道电车怎么坐，在这个城市连个熟人都没有的年过六十的妈妈终于到了。就像十八岁的自己一样，提着一个小包从车上走下，站在东京站的站台上。

“只是开个玩笑似的背起母亲，但却如此之轻，不禁让人潸然泪下以致不能成行。”
本是高大、柔软、温暖的身体，让人感到渺小、粗糙、冰冷。
这并非母亲衰老了，也并非孩子长大了。一定是母亲为了孩子，持续不断地将爱倾吐而出，就像气球泄光了空气。

妈妈喜欢手袋，有了零花钱就总是去附近的商店买回手袋，拿给我看。
“说要一万八千块，我讲到六千块呢。”
她总是那么说，只买便宜货，妈妈给自己从来不买有定价的东西。


你能和妈妈如此亲密
我很开心
妈妈能够幸福地离开
了无遗憾
真的谢谢你
那么 再见了

从今往后也要好好注意健康
一定不要奢华度日
做一个能够理解别人苦处的人
中学时的伊藤老师说
无论男孩子或是女孩子都喜欢和中川君一起
听他这么说我很开心
比起一个学习好的孩子
我更想你成为那样的人


从小时候开始，虽然住过很多地方，但吃的穿的，却要比其他人家的孩子好很多。妈妈不给自己买东西，而总是给我买。
想去的学校也让我去了，刚毕业时没有工作游手好闲的时候，也总会寄来一两万元的生活费。那是妈妈在各种地方打工赚的钱。
尽管如此，最终我却什么也没有给过妈妈。岂止如此，就连一句像样的话都没有说。

[WS Chang · Rating 5 out of 5]

At first glance, it appears to be another coming-of-age memoir wrapped in nostalgia. But that would be a disservice. What the author accomplishes here is something more precise, more enduring — a quiet but unflinching chronicle of devotion, loss, and the ordinary heroism of motherhood.
The book is structured as a reflective journey: a son recounting his mother’s sacrifices with neither sentimentality nor spectacle. Franky doesn’t romanticise poverty or struggle. His mother is not idealised; she is rendered in full — resilient, awkward, fiercely independent, occasionally self-doubting, but always moving forward. That restraint makes her all the more unforgettable.
What’s notable is Franky’s refusal to conform to narrative expectations. The father — sporadically present — never becomes the central conflict. The story isn’t driven by trauma or anger but by gratitude. It’s deeply Japanese in tone — unspoken emotions, emotional debt, perseverance through unglamorous hardship — yet universally resonant.
This is not a flashy story. But for anyone raised by a parent who gave more than they had, this book will cut deep.

[Suparerk · Rating 4 out of 5]

หนังสือเล่าเรื่องราวการเติบโตตั้งแต่วัยเด็ก​มาจนถึงวัยทำงานของผู้เขียน​ ​โดยเน้นไปที่ความสัมพันธ์​ระหว่างผู้เขียน​กับแม่​ (และพ่อนิดๆ​ หน่อยๆ)
ใช้เวลาอ่านเล่มนี้นานมากเพราะช่วงแรกๆ​ รู้สึกเบื่อและรำคาญกับการใช้ชีวิตวัยรุ่นในโตเกียว​ของผู้เขียน​ เลยอ่านๆ​ หยุดๆ​ อยู่​นาน​​ แต่ครึ่ง​เล่มหลังแทบจะอ่านรวดเดียวจบ​เลย​ ​หลังชีวิตผู้เขียน​เริ่มกลับมาเหมือนคนปกติมากขึ้นหลังจากมีแม่มาอยู่ด้วย​ ทำให้เรื่องมีชีวิตชีวา​ขึ้นมาก และจบเล่มด้วยน้ำตาไหลพรากๆ​ พร้อม​กับความรู้สึก​ที่ว่าผู้เขียน​เขียน​เล่าเรื่องออกมาได้ดีจริงๆ

[YT · Rating 5 out of 5]

原本在看的「失格媽媽特訓班」被我斷尾了，內容實在過於驚悚及拖拉到無法接受。當下決定派另一位媽媽上陣，洗滌一下受創的心靈。

一直以為看過這本書，但翻開後才發現異常陌生。Lily Franky對我而言是個很奇妙的人，看藝名以為是位女生，殊不知卻是大叔；而他演戲總是帶有一種悠哉的氣息，有那麼點不羈且戲謔，卻又好像看破紅塵；看似各領域都有他的存在，但又無法很精準的定義他的身分，以現在的話來說就是位斜槓阿北。

這本書很有他的風格，用恰到好處的力道形容母子相處的時光，不會讓人覺得很濫情。父親長期不在身邊，母親則將自己的人生分切給Lily Franky，滋養他長大；一輩子省吃儉用，只為了給小孩最好的，這應該也是多數媽媽的寫照。無奈曾幾何時驀然回首，媽媽卻變得好蒼老、好渺小。總想著哪天可以帶媽媽登上東京鐵塔的Lily Franky，最終也只能在可以眺望鐵塔的醫院，陪伴媽媽直到離世。內文有很多母子相處的情節，這些小碎片被作者從腦海中撿拾出來放在書中，在初秋閱讀這樣的一本書，很溫暖、很美好。

[Karen Zhang · Rating 5 out of 5]

写出了平凡的母亲无私奉献和伟大的一生，笔法细腻，生动感人

[Billy Billy]

The best Story

[Sleeping bear · Rating 3 out of 5]

เป็นเรื่องที่ดีครับอ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ความรักของแม่ที่มีต่อลูก
เนื้อเรื่องไม่ได้ดึงอารมณ์ดร่าม่า ขยี้ปมเกินไป
สำหรับบางท่านอาจรู้สึกเบื่อได้ แต่สำหรับตัวผมคิดว่าลงตัวดีครับ

[Antony Pan · Rating 4 out of 5]

很难评价这本书，毕竟这是作者的前半生自传。有很多地方读了是很不舒服的，比如他爸就是一个很不负责的人，作者小时候装乖小孩，长大之后为了所谓的自由去东京，工作不顺不说，又是赌博酗酒，让自己的老母亲在老家打工寄钱。

但是母子亲情的确有感动到，相信大多数离开家乡去外地打工的人都有的体会吧。每一次回家就会发现父母变更老了。

[Bbbb x · Rating 5 out of 5]

เนื้อเรื่องเรื่อยๆแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก อ่านจบใน1คืน ร้องไห้ไปกับผู้เขียน ไม่ใช่เรื่องเหนือจินตนาการหรือเกินความคาดหมายทำให้มีความรู้สึกร่วมไปด้วยค่ะ ชอบมากๆ

[Kaap Donchanok · Rating 5 out of 5]

ดำเนินเรื่อง เล่าชีวิตในแต่ละวัยไปอย่างเนิบๆ แต่สั่นสะเทือนอารมณ์มาก

[Anastasia Cynthia · Rating 5 out of 5]

Hari itu Eiko mengajak Masaya untuk pindah ke Chikuho, tempatnya dibesarkan dulu, tanpa sebuah alasan, Masaya hanya tahu kalau Ayah mungkin saja bukan bagian dari keluarganya. Dalam keluarga mungil itu hanya ada ibu seorang yang terkadang diwarnai oleh Nenek di Chikuho atau Nenek di Kokura. Kehidupan itu terus saja bergulir sampai Masaya dihadapkan pada sebuah keinginan untuk keluar dari lingkaran yang selalu membuat ibu terkungkung menjadi seorang wanita pekerja keras, Masaya ingin ke Tokyo. Ayah sudah mendukungnya bahkan memamerkan impian konyol itu kepada para teman. Ibu berpesan padanya, untuk belajar yang rajin. Masaya berhasil untuk kuliah di Tokyo, namun gaya hidup yang urbanis tak ayal membuatnya lupa akan ibu, ia lebih suka bermain, merokok, mabuk, bahkan mencicipi segala hal, tanpa peduli mencari pekerjaan untuk bertahan hidup. Hingga di suatu hari, ibu menelepon kalau ia menderita kanker tiroid, Masaya sengaja mengundang ibu untuk tinggal bersamanya. Ia tak peduli pada komentar orang tentang seorang bujang berumur tiga puluh tahun yang tinggal seatap dengan ibunya, tapi ia selalu langut pada masa-masa itu, masa-masa lima belas tahun silam kala ia dan ibu tidur di kamar yang bersisian dalam satu atap.



"Tokyo Tower" adalah sebuah autobiografi yang ditulis oleh Lily Franky, Franky yang bekerja sebagai ilustator tak cukup dipanggil sebagai pemuda yang multitalenta. Kepiawaiannya dalam dunia menggambar sungguh tiada duanya, begitu juga dengan dunia broadcasting juga seni peran, namun dalam "Tokyo Tower", Franky sungguh mengupas habis kisah hidupnya dengan kata-kata yang sederhana, tulus, terlebih saat ia mendeksripsikan sosok ibunya yang lebih dari seorang ibu yang mengandung.

Kesan pertama saat membaca "Tokyo Tower" mungkin saja hanya sebatas bacaan biasa, tanpa efek yang meledak-ledak seperti saat membaca novel sarat adegan manuver, tapi di balik sebuah kata-kata yang mengalir yang dituturkan oleh Lily Franky, "Tokyo Tower" tak ayal memberikan pesan dan kesan elok tersendiri; pelajaran tentang hidup, pelajaran tentang selalu menghormati orangtua, dan pelajaran untuk kembali bangkit dari keterpurukan.

Penggunaan alur maju mundur dalam "Tokyo Tower" juga dapat dikateogrikan sebagai hal menarik, sehingga walau ceritanya bergenre memoar, pembaca pun tak merasa monoton untuk selalu menatap ke kisah masa lalu. Lily Franky lebih suka menganggapnya sebagai mengulas yang lalu, lalu mengimbuhinya dengan komentar penyesalannya di masa kini seolah-olah ibunya masih ada dan ia terkurung dalam jiwa Masaya yang berumur tiga tahun, dan selalu bertanya, kenapa ibu dan ayah berpisah?

Franky juga menjelaskan tempat tinggalnya yang berpindah-pindah dengan begitu rinci, seperti selalu saja ada sebuah kekhasan yang muncul dari kebudayaan tiap daerah di Jepang yang pernah disinggahinya, terlebih saat di Chikuho dan menyangkutpautkannya dengan lingkungan sekitar yang rata-rata adalah seorang penambang batu bara. Dari sebuah kisah yang biasa-biasa, selalu saja ada yang bisa dipetik lalu dinikmati dan menjadi wawasan lebih. Mirip karya-karya Haruki Murakami, walaupun tidak bergenre surealis yang memang menjadi beban di otak, namun "Tokyo Tower" sungguh memiliki kemasan yang baik dalam perbendaharaan gaya bahasa juga pernak-pernik latar.

Penjelasan karakternya lebih mengutamakan pada sifat dan polah ketimbang gaya berpakaian dan hal-hal yang kepalang detail. Karakter ayah dijelaskan begitu pelik, tukang mabuk, tukang main perempuan, mirip dengan di filmnya, hanya saja di film, ayah terlihat lebih konyol, sedangkan dalam buku, ayah menjadi sosok yang tetap disegani walaupun latarbelakangnya begitu buruk. Lain dengan ibu, selalu dihormati, namun tak ayal membuat orang-orang di sekitar ingin tertawa dan berbagi. Walaupun komentarnya menyakut kata sederhana, namun sepertinya seru, memiliki kehidupan seperti Masaya, merasakan hidup tidak hanya di bagian manis, tapi juga pahit, dan membingungkan.

Dari lima, lima sendiri adalah rating yang tepat untuk menilai sebuah kesederhanaan yang sungguh jarang dianggap menarik oleh orang.

[Taku · Rating 4 out of 5]

文字读起来像是电器马戏团，相比之下情节就逊色了，所以4星。总体比较平淡，没什么起伏。对了解日本人的生活和文化有帮助

[Zhico zulfa choiriyah · Rating 4 out of 5]

Lili franky menulis dengan sedemikian bagus tentang sosok ibu. Ibu dalam buku ini digambarkan sebagai orang terdekat yang harus diperjuangkan hingga akhir hayat. Ibu adalah orang yang paling berhak atas kebahagiaan anaknya. Perjuangan seorang anak pada keluarga adalah kebahagiaan terbesar seorang ibu. Sosok ibu digambarkan secara apa adanya oleh penulis, ibu sebagai sosok yg hebat sekaligus lebih,menyayangi dan ingin disayangi. Latar belakang kehidupan keluarga dn kehidupan di jepang terasa kental dalam buku ini. Rasa haru, harapan dan semangat adalah bumbu lengkap sepanjang tulisan indah dalam buku lili franky ini.

[Natapong Nimkarnjana · Rating 5 out of 5]

คิดเอาเองว่าเหตุผลที่ทำให้หลายคนหลงรักหนังสือเล่มนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มันเป็นหนังสือขายดีมากในญี่ปุ่น ก็คงเพราะว่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น มันมีชีวิตของเราหลายๆคนอยู่ในนั้น มากบ้างน้อยบ้างต่างกันไป แต่มันเป็นเหมือนภาพสะท้อน เหมือนตัวแทน ชีวิตของเราที่ถูกดูดไว้ หมุนวนอยู่ในเมืองใหญ่ มองหาความอบอุ่นที่ขาดหาดไป แต่สุดท้ายแล้ว ไม่มีความอบอุ่นไหนจะยิ่งใหญ่ไปกว่าครอบครัว ไม่ว่าที่นี่ เมืองไทย ญี่ปุ่น สิ่งเหล่านี้เป็นอารมณ์ร่วมที่ไม่แตกต่างกันของผู้คนในยุคสมัยเรา และอาจจะเป็นต่อไปอีกแสนนาน
ปล. เรื่องนี้มีเสียน้ำตา

[Pascale · Rating 4 out of 5]

Au départ, un peu étourdie par un style décousu, j'ai au fur et à mesure été charmée et touchée par ce véritable hommage de l'auteur à sa maman.
Ca fait du bien de lire un témoignage de quelqu'un qui fait l'éloge d'une femme simple, mais si importante, et finalement si belle, malgré sa "petite vie".
Un auteur plein de sensibilité qui nous offre une belle vision pour une fois hors de tous les stéréotypes que nous avons souvent sur le Japon et sa société.

[Hendra Pradana · Rating 4 out of 5]

sebenarnya ceritanya tidak terlalu extraordinary, cenderung biasa saja, namun pengemasa yang apik membuat buku ini menarik dibaca. 3/10 awal buku ini terasa datar, karena hanya menceritakan kehidupan sehari-hari saja, namun peak-nya baru terasa 1/3 akhir yang cukup menguras air mata. ada beberapa teka-teki yang cukup besar yang dibiarkan begitu saja tanpa ada jawabanya. overall 8 lah buat buku ini.

[Helen · Rating 3 out of 5]

Touching story of the relationship between a son and his mother set in Tokyo. I was interested to read about the author's life growing up in provincial Japan (who would have known they watched Thunderbirds in Japan?). Even though the author is apparently well known in Japan, the focus of the story is all about his mother and her unwavering support and love for him through everything.

[Teguh · Rating 3 out of 5]

Bukunya setting waktunya sangat panjang, mulai dari Masaya kecil sampai usia 30an. Terlalu panjang menurutku. Tetapi aku suka bagian2 yang mengharukan, dan metafora Tokyo Tower sudah cukup menggambarkan bagaimana keteraasingan warga Tokyo di tengah keriuhan kota metropolitan itu.

Beberapa bagian cukup membuatku menangis...

[Dyah · Rating 3 out of 5]

[I already wrote a nice review when my inet disconnected! GRRrrr!]

So, to make this short, let's just make pointers:
~I tip my hat for Lily Franky who's not ashamed to admit that he's really close to his mom.
~This book makes you want to treat your mom better.
~This book is brimming with nice quotes, so I need to go through it again to bookmark them.