What do you think?
Rate this book
Από τη σκόνη
Όσο κι αν μοιάζει ασήμαντο το πέρασμα από τη ζωή κάποιων ανθρώπων, αυτοί αφήνουν πίσω τους το μετείκασμα τους. Κι όπως η σκόνη χορεύει στον ήλιο, ο τόπος που έζησαν στροβιλίζεται από τον χρόνο και αναταράσσεται από τα ξεχασμένα τους ίχνη.
Στις γωνιές του τακτοποιημένου και καλά οργανωμένου αστικού τοπίου ελλοχεύουν αυτά τα σκοτεινά σημάδια, μέχρι να εισβάλλουν με βιαιότητα στην καθημερινή ζωή, δημιουργώντας αστικούς μύθους ή μεταφέροντας αλλόκοτες δοξασίες μιας άλλης εποχής.
Δέκα τέτοιες ρωγμές, απ’ όπου το αλλόκοσμο και η δεισιδαιμονία εισέρχονται σταδιακά και εξελίσσονται μέσα στην πόλη, χαράσσουν ένα μονοπάτι με αρχή την ιερότητα του θανάτου και περπατούν πίσω από τα βήματα της καταγεγραμμένης ιστορίας για ν’ αποκαλύψουν τη σκληρότητα, την αναλγησία, την ελπίδα, την παρακμή, το θαύμα, την τιμωρία και τέλος την επιβίωση της πρόληψης, από τις αρχές του περασμένου αιώνα έως την πρώτη δεκαετία του 21ου.
Στις γωνιές του τακτοποιημένου και καλά οργανωμένου αστικού τοπίου ελλοχεύουν αυτά τα σκοτεινά σημάδια, μέχρι να εισβάλλουν με βιαιότητα στην καθημερινή ζωή, δημιουργώντας αστικούς μύθους ή μεταφέροντας αλλόκοτες δοξασίες μιας άλλης εποχής.
Δέκα τέτοιες ρωγμές, απ’ όπου το αλλόκοσμο και η δεισιδαιμονία εισέρχονται σταδιακά και εξελίσσονται μέσα στην πόλη, χαράσσουν ένα μονοπάτι με αρχή την ιερότητα του θανάτου και περπατούν πίσω από τα βήματα της καταγεγραμμένης ιστορίας για ν’ αποκαλύψουν τη σκληρότητα, την αναλγησία, την ελπίδα, την παρακμή, το θαύμα, την τιμωρία και τέλος την επιβίωση της πρόληψης, από τις αρχές του περασμένου αιώνα έως την πρώτη δεκαετία του 21ου.
- GenresFantasy
140 pages, Paperback
First published January 1, 2013
33 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
November 6, 2015
Το τελείωσα, πότε, την Τετάρτη; Ακόμη δε μπορώ να το κάνω να κατακαθήσει μέσα μου. Έχει σηκώσει σκόνη. Pun intented.
Δεν είναι μόνο ο καθορισμός του είδους δύσκολος. Είναι και η απόφαση που εσύ και μόνο εσύ, ως αναγνώστης πρέπει να πάρεις: είναι τελικά υπερφυσικό αυτό που βλέπεις ή όχι; Είναι κάτι που πατάει στις διάσημες συμπτώσεις της ζωής; Κι αυτές τις ξέμπαρκες φράσεις που πετάει η συγγραφέας εδώ κι εκεί, κυρίως στο τέλος όμως των ιστοριών της, τι ρόλο παίζουν; Γιατί μοιάζουν ξέμπαρκες; Μπορεί και να μην είναι;
Η Τέττη φαίνεται να κατέχει την τέχνη της ακροβασίας, την πιο τίμια στάση που μπορεί να κρατήσει ένας συγγραφέας. Σου παρουσιάζει αυτά που έγιναν ίσως κι αυτά που ένιωσε ο κάθε ήρωας, αλλά όχι τη δική της άποψη. Δε σου βάζει ποτέ τελεία εξηγώντας σου, όπως ακριβώς δε θα σου εξηγήσει ποτέ η ζωή γιατί έγινε ό,τι έγινε. Κατά κάποιον τρόπο διατηρεί τη μαγεία που έχει το παρελθόν: επειδή έχει πάψει να υπάρχει, το μυαλό το αντιλαμβάνεται σχεδόν αποσπασματικά, μέσα από εικόνες και συναισθήματα. Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο αυτά που βλέπεις ή ακούς, όσο υποκειμενικές είναι οι αισθήσεις σου, τόσο υποκειμενικά θα είναι και τα συμπεράσματά σου. Η Τέττη διαλέγει να πάρει το ρόλο των ερεθισμάτων κι όχι των ίδιων των αισθήσεων. Σου στέλνει μηνύματα, αλλά τη μετάφραση πρέπει να την κάνεις εσύ.
Αναλυτικά:
- Ιερά μονοπάτια: Τα θαύματα και τη ίδια ιστορία περιγράφονται με τρόπο πλάγιο, μπερδεμένο, όπως ακριβώς θα τα άκουγε κανείς από έναν παππού ή μια γιαγιά, όπως θα τα θυμόταν κι ο ίδιος μεταφέροντάς τα σε κάποιο εγγόνι.
- Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στον θάνατο: Ούτε διήγηση ούτε αφήγηση, απλά παράθεση γεγονότων. Το θαυμαστό και το μακάβριο αντιμετωπίζονται αδιάφορα, όλο το θέμα είναι οι τρεις γυναίκες, τα ρούχα τους, τα συνήθειά τους.
- Εκεί που ζούνε οι νεκροί: Ακόμα αναρωτιέμαι αν το βαριδάκι έπεσε από δική του βούληση στο πάτωμα της Κασσαντρίνας.
- Στο πέλαγος: Ακόμη και μετά το τέλος του (ένα από εκείνα τα ξέμπαρκα τέλη που ανέφερα προηγουμένως) νιώθεις ένα πλάκωμα που δε λέει να σηκωθεί.
- Ο ανθρακωρύχος: Κι αναρωτιέσαι: είναι ένα φυλαχτό που δίνει ακατάβλητη δύναμη ή ένα απλό θυμητάρι, ένα κοινό αντικείμενο που καθοσιώθηκε από την νοσταλγία της πατρίδας;
- Τρελή πορεία: Οι περιγραφές της τρέλας. Εκείνες οι περιγραφές της τρέλας;
- Τζιν φούστα: Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω ότι είναι η αγαπημένη μου. Το τέλος της (και δεν αναφέρομαι στο λαχείο, αλλά στην συνάντηση μάνας και κόρης) είναι τόσο εμπρηστικά τερατώδες, τόσο εξοργιστικά ανθρώπινο, που δε μπορείς παρά να το λατρέψεις.
- Ζητιάνοι: Ασαφές, σε γυρίζει σε μέρη που πρέπει να τα δεις ξανά, να τα ξαναπερπατήσεις, ώστε να θυμηθείς κι εσύ τη δική σου Αθήνα. Κι ύστερα επιστρέφεις πίσω στον κινηματογράφο και συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν η Αθήνα που έπρεπε να δεις. ήταν οι άνθρωποί της και μόνο αυτοί. Και ντρέπεσαι λιγάκι.
- Η εκκλησάρισσα: Εδώ, αντίθετα με το "Πέλαγος" κυριαρχεί ο ήλιος, παρά το σκοτεινό του θέμα. Ακόμη κι όταν βρέχει κι όταν γίνεται σεισμός, νιώθεις να τσουρουφλίζεσαι. Από τι, είναι άλλο ζήτημα.
- Το δέντρο: Υπάρχει ένα αίνιγμα, που μπορεί να το λύσει το κρασί τελικά.
Δεν είναι μόνο ο καθορισμός του είδους δύσκολος. Είναι και η απόφαση που εσύ και μόνο εσύ, ως αναγνώστης πρέπει να πάρεις: είναι τελικά υπερφυσικό αυτό που βλέπεις ή όχι; Είναι κάτι που πατάει στις διάσημες συμπτώσεις της ζωής; Κι αυτές τις ξέμπαρκες φράσεις που πετάει η συγγραφέας εδώ κι εκεί, κυρίως στο τέλος όμως των ιστοριών της, τι ρόλο παίζουν; Γιατί μοιάζουν ξέμπαρκες; Μπορεί και να μην είναι;
Η Τέττη φαίνεται να κατέχει την τέχνη της ακροβασίας, την πιο τίμια στάση που μπορεί να κρατήσει ένας συγγραφέας. Σου παρουσιάζει αυτά που έγιναν ίσως κι αυτά που ένιωσε ο κάθε ήρωας, αλλά όχι τη δική της άποψη. Δε σου βάζει ποτέ τελεία εξηγώντας σου, όπως ακριβώς δε θα σου εξηγήσει ποτέ η ζωή γιατί έγινε ό,τι έγινε. Κατά κάποιον τρόπο διατηρεί τη μαγεία που έχει το παρελθόν: επειδή έχει πάψει να υπάρχει, το μυαλό το αντιλαμβάνεται σχεδόν αποσπασματικά, μέσα από εικόνες και συναισθήματα. Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο αυτά που βλέπεις ή ακούς, όσο υποκειμενικές είναι οι αισθήσεις σου, τόσο υποκειμενικά θα είναι και τα συμπεράσματά σου. Η Τέττη διαλέγει να πάρει το ρόλο των ερεθισμάτων κι όχι των ίδιων των αισθήσεων. Σου στέλνει μηνύματα, αλλά τη μετάφραση πρέπει να την κάνεις εσύ.
Αναλυτικά:
- Ιερά μονοπάτια: Τα θαύματα και τη ίδια ιστορία περιγράφονται με τρόπο πλάγιο, μπερδεμένο, όπως ακριβώς θα τα άκουγε κανείς από έναν παππού ή μια γιαγιά, όπως θα τα θυμόταν κι ο ίδιος μεταφέροντάς τα σε κάποιο εγγόνι.
- Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στον θάνατο: Ούτε διήγηση ούτε αφήγηση, απλά παράθεση γεγονότων. Το θαυμαστό και το μακάβριο αντιμετωπίζονται αδιάφορα, όλο το θέμα είναι οι τρεις γυναίκες, τα ρούχα τους, τα συνήθειά τους.
- Εκεί που ζούνε οι νεκροί: Ακόμα αναρωτιέμαι αν το βαριδάκι έπεσε από δική του βούληση στο πάτωμα της Κασσαντρίνας.
- Στο πέλαγος: Ακόμη και μετά το τέλος του (ένα από εκείνα τα ξέμπαρκα τέλη που ανέφερα προηγουμένως) νιώθεις ένα πλάκωμα που δε λέει να σηκωθεί.
- Ο ανθρακωρύχος: Κι αναρωτιέσαι: είναι ένα φυλαχτό που δίνει ακατάβλητη δύναμη ή ένα απλό θυμητάρι, ένα κοινό αντικείμενο που καθοσιώθηκε από την νοσταλγία της πατρίδας;
- Τρελή πορεία: Οι περιγραφές της τρέλας. Εκείνες οι περιγραφές της τρέλας;
- Τζιν φούστα: Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω ότι είναι η αγαπημένη μου. Το τέλος της (και δεν αναφέρομαι στο λαχείο, αλλά στην συνάντηση μάνας και κόρης) είναι τόσο εμπρηστικά τερατώδες, τόσο εξοργιστικά ανθρώπινο, που δε μπορείς παρά να το λατρέψεις.
- Ζητιάνοι: Ασαφές, σε γυρίζει σε μέρη που πρέπει να τα δεις ξανά, να τα ξαναπερπατήσεις, ώστε να θυμηθείς κι εσύ τη δική σου Αθήνα. Κι ύστερα επιστρέφεις πίσω στον κινηματογράφο και συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν η Αθήνα που έπρεπε να δεις. ήταν οι άνθρωποί της και μόνο αυτοί. Και ντρέπεσαι λιγάκι.
- Η εκκλησάρισσα: Εδώ, αντίθετα με το "Πέλαγος" κυριαρχεί ο ήλιος, παρά το σκοτεινό του θέμα. Ακόμη κι όταν βρέχει κι όταν γίνεται σεισμός, νιώθεις να τσουρουφλίζεσαι. Από τι, είναι άλλο ζήτημα.
- Το δέντρο: Υπάρχει ένα αίνιγμα, που μπορεί να το λύσει το κρασί τελικά.
December 19, 2019
Απολυτη απογοητευση, αν σκεφτεις οτι ανυπομονουσα να το διαβασω, και αρεσει σε 2 ατομα που εμπιστευομαι στο Goodreads (Γιωργο και Ευθυμια, θεωρηστε το shoutout) Τελειως αδιαφορο, το διαβασα χθες και χωρις να κοιταω τον πινακα περιεχομενων μετα βιας θυμαμαι τις ιστοριες. Το οπισθοφυλλο υποσχεται "σκοτεινα σημαδια", "αλλοκοσμο", "δεισιδαιμονια" και στις περισσοτερες ιστοριες δεν ειδα τιποτα απο αυτα. Καμια ατμοσφαιρα, στεγνη και ξερη γραφη λες και γραφει επικηδειο.
Πιο συγκεκριμενα:
*Ιερα Μονοπατια: το απολυτο τιποτα. Δεν καταλαβαινα Χριστο, ποιος ειναι ποιος αναμεσα απο γιαγιαδες και θειες και παππουδες και ανηψιους. 3-4 σελιδες μετα την αρχη της ιστοριας μας λεει ξαφνικα για την "βασανισμενη ψυχη" μιας θειας σαν να ηταν κατι που ξεραμε απο πριν, ενω δεν ειχε αναφερθει.... πουθενα? Τιποτα σκοτεινο ή αλλοκοτο, απλα μια οικογενειακη ιστορια που εμεινα καπως "Αυτο ηταν?" στο τελος.
*Η Αξιοπρεπεια Ταιριαζει στον Θανατο: επισης τιποτα. Ενδιαφερον μονο στο τελος, που φτανουμε επιτελους στις ταφες (και που κραταει 2 σελιδες το πολυ). Ολο το υπολοιπο στεγνο σαν εισαγωγικο σημειωμα.
*Εκει που Ζουνε οι Νεκροι/ Στο Πελαγος/ Ο ανθρακωρυχος: εδω κατι πηγε να γινει με αυτες τις τρεις, υπηρχαν ολα οσα υποσχεται το βιβλιο. Αυτες οι 3 ιστοριες (και αλλη μια παρακατω) ειναι που εσωσαν το βιβλιο απο το 1 αστερακι μονο, αλλα και παλι δεν ξετρελαθηκα και τοσο- απλα ηταν καλυτερες απο τις υπολοιπες.
*Τρελη Πορεια: ενω αρχικα κατι γινοταν με το "τι βλεπουν τα παιδια vs τι βλεπουν οι μεγαλοι", τι ειναι πραγματικο και τι φαντασια των παιδιων, στο δευτερο μισο ηταν απλα σοκιν για το shock value. Δεν καταλαβαινω ποιο υποτιθεται πως ηταν το νοημα της ακραιας κακοποιησης της πρωταγωνιστριας, "ολοι εχουμε κρυμμενους δαιμονες" μαλλον? Προσωπικα, το βρηκα edgy.
*Τζην Φουστα: 100% αδιαφορο. Απο το δευτερολεπτο που η πρωταγωνιστρια τα εφτιαξε με παντρεμενο (που βεβαια, να λεγονται αυτα, εκεινος εφταιγε, εκεινη ελευθερη ηταν), και εμεις υποτιθεται νοιαζομασταν για αυτο το ρομαντζο και θελαμε να γινει, εκανα sign out.
*Ζητιανοι: ως ατομο που δεν εχει ζησει ποτε στην Αθηνα, οι λεπτομερεις περιγραφες των δρομων και των καταστηματων δεν σημαιναν τιποτα για μενα, θεωρω πως ειναι για καποιον που εχει ζησει τον τοπο και μπορει να τον "κανει εικονα". Συν, δεν υπηρχε ΤΙΠΟΤΑ το αλλοκοτο σε αυτη την ιστορια. Ηταν απλα καποιος που περπαταει και λεει τι βλεπει.
*Η Εκκλησαρισσα: η 4η ιστορια που μου αρεσε. Αν ηταν ολες οι ιστοριες του βιβλιου ετσι, θα ειχαμε μια πολυ διαφορετικη κριτικη.
*Το Δεντρο: επισης αδιαφορο. Σε εκεινο το σημειο, ηθελα απλα να τελειωνω.
Τι μου αρεσε: που σε καθε ιστορια γινοταν αναφορα στην σκονη σε καποιο σημειο. Ηταν ωραιος συνδετικος κρικος μεταξυ τους και με τον τιτλο.
Θα δωσω αλλη μια ευκαιρια στην Τετη Θεοδωρου με τις Άγριες Τελετές, αλλα δεν εχω και πολυ υψηλες προσδοκιες. Δεν σημαινει κατι αυτο βεβαια, μπορει πολυ απλα να μην ειναι για μενα προσωπικα, δεν την κανει αυτο κακη συγγραφεα ντε και καλα.
Πιο συγκεκριμενα:
*Ιερα Μονοπατια: το απολυτο τιποτα. Δεν καταλαβαινα Χριστο, ποιος ειναι ποιος αναμεσα απο γιαγιαδες και θειες και παππουδες και ανηψιους. 3-4 σελιδες μετα την αρχη της ιστοριας μας λεει ξαφνικα για την "βασανισμενη ψυχη" μιας θειας σαν να ηταν κατι που ξεραμε απο πριν, ενω δεν ειχε αναφερθει.... πουθενα? Τιποτα σκοτεινο ή αλλοκοτο, απλα μια οικογενειακη ιστορια που εμεινα καπως "Αυτο ηταν?" στο τελος.
*Η Αξιοπρεπεια Ταιριαζει στον Θανατο: επισης τιποτα. Ενδιαφερον μονο στο τελος, που φτανουμε επιτελους στις ταφες (και που κραταει 2 σελιδες το πολυ). Ολο το υπολοιπο στεγνο σαν εισαγωγικο σημειωμα.
*Εκει που Ζουνε οι Νεκροι/ Στο Πελαγος/ Ο ανθρακωρυχος: εδω κατι πηγε να γινει με αυτες τις τρεις, υπηρχαν ολα οσα υποσχεται το βιβλιο. Αυτες οι 3 ιστοριες (και αλλη μια παρακατω) ειναι που εσωσαν το βιβλιο απο το 1 αστερακι μονο, αλλα και παλι δεν ξετρελαθηκα και τοσο- απλα ηταν καλυτερες απο τις υπολοιπες.
*Τρελη Πορεια: ενω αρχικα κατι γινοταν με το "τι βλεπουν τα παιδια vs τι βλεπουν οι μεγαλοι", τι ειναι πραγματικο και τι φαντασια των παιδιων, στο δευτερο μισο ηταν απλα σοκιν για το shock value. Δεν καταλαβαινω ποιο υποτιθεται πως ηταν το νοημα της ακραιας κακοποιησης της πρωταγωνιστριας, "ολοι εχουμε κρυμμενους δαιμονες" μαλλον? Προσωπικα, το βρηκα edgy.
*Τζην Φουστα: 100% αδιαφορο. Απο το δευτερολεπτο που η πρωταγωνιστρια τα εφτιαξε με παντρεμενο (που βεβαια, να λεγονται αυτα, εκεινος εφταιγε, εκεινη ελευθερη ηταν), και εμεις υποτιθεται νοιαζομασταν για αυτο το ρομαντζο και θελαμε να γινει, εκανα sign out.
*Ζητιανοι: ως ατομο που δεν εχει ζησει ποτε στην Αθηνα, οι λεπτομερεις περιγραφες των δρομων και των καταστηματων δεν σημαιναν τιποτα για μενα, θεωρω πως ειναι για καποιον που εχει ζησει τον τοπο και μπορει να τον "κανει εικονα". Συν, δεν υπηρχε ΤΙΠΟΤΑ το αλλοκοτο σε αυτη την ιστορια. Ηταν απλα καποιος που περπαταει και λεει τι βλεπει.
*Η Εκκλησαρισσα: η 4η ιστορια που μου αρεσε. Αν ηταν ολες οι ιστοριες του βιβλιου ετσι, θα ειχαμε μια πολυ διαφορετικη κριτικη.
*Το Δεντρο: επισης αδιαφορο. Σε εκεινο το σημειο, ηθελα απλα να τελειωνω.
Τι μου αρεσε: που σε καθε ιστορια γινοταν αναφορα στην σκονη σε καποιο σημειο. Ηταν ωραιος συνδετικος κρικος μεταξυ τους και με τον τιτλο.
Θα δωσω αλλη μια ευκαιρια στην Τετη Θεοδωρου με τις Άγριες Τελετές, αλλα δεν εχω και πολυ υψηλες προσδοκιες. Δεν σημαινει κατι αυτο βεβαια, μπορει πολυ απλα να μην ειναι για μενα προσωπικα, δεν την κανει αυτο κακη συγγραφεα ντε και καλα.
July 2, 2019
Κάποιων η γραφή είναι γραφομηχανή/αργαλειός και κάποιων άλλων, λέξη-τη-λέξη, κέντημα! (κάποιες σκέψεις για το ‘’Από τη σκόνη’’ της Τέτης Θεοδώρου)
Σταματήστε ό,τι κάνετε, βγείτε από το σπίτι και αναζητήστε αυτό το βιβλίο! Σηκωθείτε από ντιβάνια, κασέλες, αιώρες και πηγαίνετε να το αγοράσετε! Αχ, τώρα που έβγαλα αυτή την λιακοπουλική κραυγή από το σύστημά μου, μπορώ να συνεχίσω κάπως πιο ανθρώπινα…
Τι. Διαμάντι. Είν. Τούτο;
Δεν μπορώ να βρω εύκολα τα λόγια που θέλω για να εκφράσω το πόσο λάτρεψα αυτό το βιβλιαράκι! Αν και μικρό –μόλις 140 σελίδες- έχει τόσο βάθος, τόση ποιότητα και τόσα συναισθήματα φυλακισμένα μέσα του, που οι περισσότερες σελίδες θα το αδικούσαν. Ναι, ούτε 200 σελίδες, μα τις δικαιώνει απίστευτα!
Αρχικά, πριν μπω στα κείμενα, θέλω να πω ότι όλο το βιβλιαράκι είναι ένα ολόδικό του σύμπαν, ένας νέος κόσμος που σου ανοίγεται με ένα απλό ξεφύλλισμα, πριν καν διαβάσεις έστω και μια αράδα! Έχω πει πολλάκις στο παρελθόν ότι οι Gutenberg και οι Ars Nocturna είναι οι αγαπημένες μου εκδόσεις, μα η αισθητική στην συγκεκριμένη έκδοση είναι απίστευτη! Ένιωσα σα να έχω μεταφερθεί στη Βικτωριανή Αγγλία, ενώ το διάβαζα στην Αθήνα του σήμερα! Από το υπέροχο εξώφυλλο της Ελένης Λύρα –με τίτλο ‘’Καταφύγιο’’- ένιωθα λες και ετοιμαζόμαστε για κάποια σέανς μαζί με την Μπλαβάτσκενα, να πούμε! Ενώ οι συνοδευτικές εικόνες, τόσο της συγγραφέως όσο και του Άγγελου Καλοδούκα, σχεδόν σου μεταφέρουν την υγρασία και τη σκόνη μιας άλλης εποχής, σε κάνουν να δεις τον κόσμο σε σέπια, αν και η αναπαραγωγή τους στην σελίδα είναι ασπρόμαυρη! Εύγε, πραγματικά, αυτές οι μικρολεπτομέρειες απογείωσαν την όλη εμπειρία, μα όχι ότι κι αν έλειπαν θα έχανε σε κάτι το όλο βιβλίο.
Οπότε ας περάσουμε στα κείμενα!
Η Τέτη Θεοδώρου είναι ένα παράξενο αμάλγαμα. Από την μία μας θυμίζει τις αφηγήσεις με τις οποίες μεγαλώσαμε, από την άλλη κλασικούς συγγραφείς -που προσωπικά αγαπώ απεριόριστα όπως ξέρετε. Από την μία το κάθε διήγημα πάλλεται από ζωντάνια, από την άλλη νιώθεις ότι το βρήκες μέσα σε κάποιο παλιό μπαούλο που μυρίζει ναφθαλίνη, γραμμένο σε κιτρινισμένες σελίδες. Από την μία η γλώσσα της είναι απλή, από την άλλη καθηλωτική και ποιοτική. Κάθε κειμενάκι, θα μπορούσε να είναι πνευματικό τέκνο του Παπαδιαμάντη ή να συγκαταλέγεται στις Παραδόσεις του Πολίτη –ειδικά αυτό, ανετότατα!
Αναλυτικότερα, μα με ομιχλώδη τρόπο και δίχως σπόιλερς:
Ιερά μονοπάτια: η ανέγερση ενός ναού και τα συμπαρομαρτούντα της, με ύφος που μου θύμισε έντονα το γεφύρι της Άρτας. Δυνατό ξεκίνημα και ίσως χρειαστεί κάποιος λίγο χρόνο ή λίγη προσοχή παραπάνω, για να ‘’μπει’’ στον κόσμο της συγγραφέως, καθώς η γραφή της δεν έχει κάτι το σύνηθες.
Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στο θάνατο: μία οικογένεια νεκροθαφτών και οι βίοι τους. Μου έφερε στον νου Θεοτόκη, για κάποιο λόγο. Όχι μόνο από τον τίτλο, μα και από το περιεχόμενο, μπορούσα να τραβήξω κάποιες παράλληλες με την ‘’Τιμή και το Χρήμα’’ και αυτό μόνο θετικό είναι φυσικά. Πλέον είσαι για τα καλά μέσα στο ύφος και την ατμόσφαιρα που υποβάλλει το βιβλίο.
Εκεί που ζούνε οι νεκροί: μία αδικία και μία κατάρα. Ανατρίχιασα. Παπαδιαμαντικό όσο δεν πάει!
Στο πέλαγος: μία οικογένεια, που κάνει μία πορεία στο σκότος, για να διώξει το στίγμα της μικρής κοινωνίας από πάνω της, ορμώμενη από ένα ατυχές γεγονός. Ένιωθα τόσο έντονα σα να διαβάζω ένα σύγχρονο ‘’αμάρτημα της μητρός μου’’ που ξέρω, ότι ο Τζώρτζης ο Βιζυηνός θα το έκανε πάσα στον Γκυ τον Μωπασάν, αν βρίσκονταν στο ίδιο άσυλο και είχαν εκλάμψεις διαύγειας για έξτρα ανάγνωση!
Ο ανθρακωρύχος: ο μύθος του βρικόλακα, είχε να αποδοθεί τόσο καλά στην εγχώρια λογοτεχνία από τον ‘’Θανάση Βάγια’’ του Βαλαωρίτη. Αυτό τα λέει όλα πιστεύω.
Τρελή πορεία: ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό της συγγραφέως. Τόσο σύγχρονο σε λογοτεχνική χροιά, όσο και παραδοσιακό σαν αφήγηση. Έχει κάτι το τόσο έντονα φολκλορικό μα και σύγχρονο, που ένιωσα όπως θα ένιωθαν οι Γερμανοί στα καπηλειά του 1800, αν έσκαγαν μύτη οι Γκριμμ και αφηγούνταν κάτι. Δε θέλω να πω τίποτε για την υπόθεση, για να μην σας χαλάσω την εμπειρία. Σοκαριστικό, ακραίο, μα και γλυκόπικρό.
Τζην φούστα: εντάξει, μου θύμισε λίγο τον ‘’Μανώλη τον Ντελμπεντέρη’’ του Εφταλιώτη, ένα ευχάριστο διάλλειμα γι αυτό το σημείο του βιβλίου, μα τίποτε το τρομερό. Ίσως το πιο αδύναμο της συλλογής.
Ζητιάνοι: χρονοκάψουλα αυτό το διήγημα. Μία βόλτα στην Αθήνα του ’80 που με έκανε να νοσταλγήσω μία εποχή που δεν έζησα. Όμορφο.
Η εκκλησάρισσα: βαριά ατμόσφαιρα που θυμίζει Μπλάκγουντ με πρόζα Καρκαβίτσα. Πολύ δυνατό.
Το δέντρο: όμορφο για κλείσιμο, απλό, ό,τι έπρεπε.
Δε ξέρω τι άλλο να γράψω… Ειλικρινά, δεν το περίμενα τόσο δυνατό, και είναι κρίμα που το είχα πάρει τυχαία και δεν είχα ακούσει να γίνεται κουβέντα γι αυτό. Αν το βρείτε, μην το αγνοήσετε!
Τέτη Θεοδώρου, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό το σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ταξίδι με τον τόσο ελληνικό χαρακτήρα! Είθε να είσαι πάντα υγιής και δημιουργική!
Σταματήστε ό,τι κάνετε, βγείτε από το σπίτι και αναζητήστε αυτό το βιβλίο! Σηκωθείτε από ντιβάνια, κασέλες, αιώρες και πηγαίνετε να το αγοράσετε! Αχ, τώρα που έβγαλα αυτή την λιακοπουλική κραυγή από το σύστημά μου, μπορώ να συνεχίσω κάπως πιο ανθρώπινα…
Τι. Διαμάντι. Είν. Τούτο;
Δεν μπορώ να βρω εύκολα τα λόγια που θέλω για να εκφράσω το πόσο λάτρεψα αυτό το βιβλιαράκι! Αν και μικρό –μόλις 140 σελίδες- έχει τόσο βάθος, τόση ποιότητα και τόσα συναισθήματα φυλακισμένα μέσα του, που οι περισσότερες σελίδες θα το αδικούσαν. Ναι, ούτε 200 σελίδες, μα τις δικαιώνει απίστευτα!
Αρχικά, πριν μπω στα κείμενα, θέλω να πω ότι όλο το βιβλιαράκι είναι ένα ολόδικό του σύμπαν, ένας νέος κόσμος που σου ανοίγεται με ένα απλό ξεφύλλισμα, πριν καν διαβάσεις έστω και μια αράδα! Έχω πει πολλάκις στο παρελθόν ότι οι Gutenberg και οι Ars Nocturna είναι οι αγαπημένες μου εκδόσεις, μα η αισθητική στην συγκεκριμένη έκδοση είναι απίστευτη! Ένιωσα σα να έχω μεταφερθεί στη Βικτωριανή Αγγλία, ενώ το διάβαζα στην Αθήνα του σήμερα! Από το υπέροχο εξώφυλλο της Ελένης Λύρα –με τίτλο ‘’Καταφύγιο’’- ένιωθα λες και ετοιμαζόμαστε για κάποια σέανς μαζί με την Μπλαβάτσκενα, να πούμε! Ενώ οι συνοδευτικές εικόνες, τόσο της συγγραφέως όσο και του Άγγελου Καλοδούκα, σχεδόν σου μεταφέρουν την υγρασία και τη σκόνη μιας άλλης εποχής, σε κάνουν να δεις τον κόσμο σε σέπια, αν και η αναπαραγωγή τους στην σελίδα είναι ασπρόμαυρη! Εύγε, πραγματικά, αυτές οι μικρολεπτομέρειες απογείωσαν την όλη εμπειρία, μα όχι ότι κι αν έλειπαν θα έχανε σε κάτι το όλο βιβλίο.
Οπότε ας περάσουμε στα κείμενα!
Η Τέτη Θεοδώρου είναι ένα παράξενο αμάλγαμα. Από την μία μας θυμίζει τις αφηγήσεις με τις οποίες μεγαλώσαμε, από την άλλη κλασικούς συγγραφείς -που προσωπικά αγαπώ απεριόριστα όπως ξέρετε. Από την μία το κάθε διήγημα πάλλεται από ζωντάνια, από την άλλη νιώθεις ότι το βρήκες μέσα σε κάποιο παλιό μπαούλο που μυρίζει ναφθαλίνη, γραμμένο σε κιτρινισμένες σελίδες. Από την μία η γλώσσα της είναι απλή, από την άλλη καθηλωτική και ποιοτική. Κάθε κειμενάκι, θα μπορούσε να είναι πνευματικό τέκνο του Παπαδιαμάντη ή να συγκαταλέγεται στις Παραδόσεις του Πολίτη –ειδικά αυτό, ανετότατα!
Αναλυτικότερα, μα με ομιχλώδη τρόπο και δίχως σπόιλερς:
Ιερά μονοπάτια: η ανέγερση ενός ναού και τα συμπαρομαρτούντα της, με ύφος που μου θύμισε έντονα το γεφύρι της Άρτας. Δυνατό ξεκίνημα και ίσως χρειαστεί κάποιος λίγο χρόνο ή λίγη προσοχή παραπάνω, για να ‘’μπει’’ στον κόσμο της συγγραφέως, καθώς η γραφή της δεν έχει κάτι το σύνηθες.
Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στο θάνατο: μία οικογένεια νεκροθαφτών και οι βίοι τους. Μου έφερε στον νου Θεοτόκη, για κάποιο λόγο. Όχι μόνο από τον τίτλο, μα και από το περιεχόμενο, μπορούσα να τραβήξω κάποιες παράλληλες με την ‘’Τιμή και το Χρήμα’’ και αυτό μόνο θετικό είναι φυσικά. Πλέον είσαι για τα καλά μέσα στο ύφος και την ατμόσφαιρα που υποβάλλει το βιβλίο.
Εκεί που ζούνε οι νεκροί: μία αδικία και μία κατάρα. Ανατρίχιασα. Παπαδιαμαντικό όσο δεν πάει!
Στο πέλαγος: μία οικογένεια, που κάνει μία πορεία στο σκότος, για να διώξει το στίγμα της μικρής κοινωνίας από πάνω της, ορμώμενη από ένα ατυχές γεγονός. Ένιωθα τόσο έντονα σα να διαβάζω ένα σύγχρονο ‘’αμάρτημα της μητρός μου’’ που ξέρω, ότι ο Τζώρτζης ο Βιζυηνός θα το έκανε πάσα στον Γκυ τον Μωπασάν, αν βρίσκονταν στο ίδιο άσυλο και είχαν εκλάμψεις διαύγειας για έξτρα ανάγνωση!
Ο ανθρακωρύχος: ο μύθος του βρικόλακα, είχε να αποδοθεί τόσο καλά στην εγχώρια λογοτεχνία από τον ‘’Θανάση Βάγια’’ του Βαλαωρίτη. Αυτό τα λέει όλα πιστεύω.
Τρελή πορεία: ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό της συγγραφέως. Τόσο σύγχρονο σε λογοτεχνική χροιά, όσο και παραδοσιακό σαν αφήγηση. Έχει κάτι το τόσο έντονα φολκλορικό μα και σύγχρονο, που ένιωσα όπως θα ένιωθαν οι Γερμανοί στα καπηλειά του 1800, αν έσκαγαν μύτη οι Γκριμμ και αφηγούνταν κάτι. Δε θέλω να πω τίποτε για την υπόθεση, για να μην σας χαλάσω την εμπειρία. Σοκαριστικό, ακραίο, μα και γλυκόπικρό.
Τζην φούστα: εντάξει, μου θύμισε λίγο τον ‘’Μανώλη τον Ντελμπεντέρη’’ του Εφταλιώτη, ένα ευχάριστο διάλλειμα γι αυτό το σημείο του βιβλίου, μα τίποτε το τρομερό. Ίσως το πιο αδύναμο της συλλογής.
Ζητιάνοι: χρονοκάψουλα αυτό το διήγημα. Μία βόλτα στην Αθήνα του ’80 που με έκανε να νοσταλγήσω μία εποχή που δεν έζησα. Όμορφο.
Η εκκλησάρισσα: βαριά ατμόσφαιρα που θυμίζει Μπλάκγουντ με πρόζα Καρκαβίτσα. Πολύ δυνατό.
Το δέντρο: όμορφο για κλείσιμο, απλό, ό,τι έπρεπε.
Δε ξέρω τι άλλο να γράψω… Ειλικρινά, δεν το περίμενα τόσο δυνατό, και είναι κρίμα που το είχα πάρει τυχαία και δεν είχα ακούσει να γίνεται κουβέντα γι αυτό. Αν το βρείτε, μην το αγνοήσετε!
Τέτη Θεοδώρου, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό το σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ταξίδι με τον τόσο ελληνικό χαρακτήρα! Είθε να είσαι πάντα υγιής και δημιουργική!
April 16, 2018
Το πήρα στα χέρια μου πριν ένα χρόνο, στη Fantasmagoria του 2017. Είχα ξεκινήσει να το διαβάζω στο αεροπλάνο για Αθήνα, αλλά επιστρέφοντας με δυο μετακομίσεις και πολλά πέρα-δώθε το βιβλίο αποφάσισε να χωθεί ανάμεσα σε παλιά βιβλιαράκια της Ωρόρα-ξέρετε εσείς ποια λέω.
Και ήρθε στα χέρια μου χθες, όταν άδειαζα και την τελευταία κούτα από την τελευταία μετακόμιση, για να ξαναδιαβαστεί απνευστί.
Τι να πω...
Ιστορίες στακάτες, κοφτές, με εξαιρετική χρήση της γλώσσας, και ναι! Ταξιδεύεις μαζί με τον εκάστοτε ήρωα στο σύμπαν της εμμονής του, στο σύμπαν της κατάρας που βαραίνει τη γενιά του. Ιστορίες που μοιάζουν μισοτελειωμένες. Μα δεν είναι. Γιατί ο σκοπός τους είναι να σε βάλουν να... "σκεφτείς". Όχι με το μυαλό, όχι. Με εκείνο το κρυμμένο κομμάτι του υποσυνείδητου που κρύβεται κάτω από τις κουβέρτες για να μην "δει" το μπαμπούλα-αλλά ο μπαμπούλας το βλέπει. Τρόμοι καθημερινοί, αληθινοί ως το κόκκαλο-ή ως το άλιωτο πτώμα του παππού-κατάρες που υφαίνονται σε μεταξωτά ξόρκια, ένας κόσμος της μεταπολεμικής Ελλάδας που φοβάται τη σκιά του-αν έχει δηλαδή κι από δαύτην.
Και για όσους δεν το ξέρετε, αυτοί οι τρόμοι είναι ακόμα κρυμμένοι κάτω από το βελούδινο κι ατσάλινο μαζί, πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας. Μπορεί να έχουν αλλάξει όνομα, μα είναι αρχέγονοι και πέρα για πέρα αληθινοί.
Τι κάνουμε λοιπόν με αυτούς; Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Χμμμ... Για να δούμε... Μα το κλειδί είναι μέσα στις ίδιες τις ιστορίες, κρυμμένο αριστοτεχνικά, αν και δεν είμαι βέβαιη πως η Τέτη το έκανε απόλυτα συνειδητά.
Διαβάστε το! Διαβάστε το, λέμε!
Και ήρθε στα χέρια μου χθες, όταν άδειαζα και την τελευταία κούτα από την τελευταία μετακόμιση, για να ξαναδιαβαστεί απνευστί.
Τι να πω...
Ιστορίες στακάτες, κοφτές, με εξαιρετική χρήση της γλώσσας, και ναι! Ταξιδεύεις μαζί με τον εκάστοτε ήρωα στο σύμπαν της εμμονής του, στο σύμπαν της κατάρας που βαραίνει τη γενιά του. Ιστορίες που μοιάζουν μισοτελειωμένες. Μα δεν είναι. Γιατί ο σκοπός τους είναι να σε βάλουν να... "σκεφτείς". Όχι με το μυαλό, όχι. Με εκείνο το κρυμμένο κομμάτι του υποσυνείδητου που κρύβεται κάτω από τις κουβέρτες για να μην "δει" το μπαμπούλα-αλλά ο μπαμπούλας το βλέπει. Τρόμοι καθημερινοί, αληθινοί ως το κόκκαλο-ή ως το άλιωτο πτώμα του παππού-κατάρες που υφαίνονται σε μεταξωτά ξόρκια, ένας κόσμος της μεταπολεμικής Ελλάδας που φοβάται τη σκιά του-αν έχει δηλαδή κι από δαύτην.
Και για όσους δεν το ξέρετε, αυτοί οι τρόμοι είναι ακόμα κρυμμένοι κάτω από το βελούδινο κι ατσάλινο μαζί, πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας. Μπορεί να έχουν αλλάξει όνομα, μα είναι αρχέγονοι και πέρα για πέρα αληθινοί.
Τι κάνουμε λοιπόν με αυτούς; Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Χμμμ... Για να δούμε... Μα το κλειδί είναι μέσα στις ίδιες τις ιστορίες, κρυμμένο αριστοτεχνικά, αν και δεν είμαι βέβαιη πως η Τέτη το έκανε απόλυτα συνειδητά.
Διαβάστε το! Διαβάστε το, λέμε!
August 5, 2017
10 διηγήματα γεμάτα εικόνες από την παλιά Αθήνα. Μια εποχή άγνωστη στους νεότερους αλλά ενδιαφέρουσα. Η Τέτη μας ταξίδεψε με τον καλύτερο τρόπο σε εκείνη την εποχή με 10 ιστορίες προσεγμένες από κάθε άποψη. Ο λόγος της θυμίζει τους μεγάλους συγγραφείς του 30. Τα διηγήματα σου προκαλούν τρόμο αν μπεις στο πετσί του ρόλου και φανταστείς τι θα έκανες στην περίπτωση που έβλεπες τον ανθρακορύχο με το πρόσωπο σαν κατράμι ή έπερνες μέρος στην τελετή με την σφαγή του μαύρου κόκορα. Αξίζει να διαβαστεί! Το φανταστικό στοιχείο έλειπε, αλλά καλύτερα που έλειπε γιατί θα υστερούσε αν υπήρχε!
March 25, 2024
Πολύ καλή πένα, αρκετές ιστορίες δεν είχαν καμία απολύτως πλοκή
January 27, 2014
Ήρθε η ώρα να γράψω κι εγώ τις εντυπώσεις μου για το βιβλίο της Τέτης.
Η γλώσσα είναι στρωτή και λιτή δίχως περιττές φράσεις ή λέξεις. Γλώσσα λεία και καθάρια.
Το ύφος των ιστοριών νοσταλγικό και ενιαίο. Το ύφος του παππού που διηγιέται παλιές ιστορίες αποστασιοποιημένα, αν και νοσταλγικά.
Οι ιστορίες, οι περισσότερες, είναι ιστορίες όπου το φανταστικό υπονοείται. Άλλες είναι ιστορίες όπου καταγράφονται αναμνήσεις. Ωστόσο, κι εδώ το φανταστικό ή το παράδοξο ή το αποτρόπαιο δεν απουσιάζει εντελώς.
Ως αρνητικό θα μπορούσε να θεωρηθεί το βαρύ ύφος, η ξηρή γλώσσα με τις σαφείς περιγραφές, η θεματική των ιστοριών που για κάποιους θα μπορούσε να είναι αδιάφορη και βαρετή. Όμως, για τους περισσότερους από εμάς, όλα αυτά ακριβώς είναι και τα προτερήματα του βιβλίου.
Ευχαριστώ πολύ!
Η γλώσσα είναι στρωτή και λιτή δίχως περιττές φράσεις ή λέξεις. Γλώσσα λεία και καθάρια.
Το ύφος των ιστοριών νοσταλγικό και ενιαίο. Το ύφος του παππού που διηγιέται παλιές ιστορίες αποστασιοποιημένα, αν και νοσταλγικά.
Οι ιστορίες, οι περισσότερες, είναι ιστορίες όπου το φανταστικό υπονοείται. Άλλες είναι ιστορίες όπου καταγράφονται αναμνήσεις. Ωστόσο, κι εδώ το φανταστικό ή το παράδοξο ή το αποτρόπαιο δεν απουσιάζει εντελώς.
Ως αρνητικό θα μπορούσε να θεωρηθεί το βαρύ ύφος, η ξηρή γλώσσα με τις σαφείς περιγραφές, η θεματική των ιστοριών που για κάποιους θα μπορούσε να είναι αδιάφορη και βαρετή. Όμως, για τους περισσότερους από εμάς, όλα αυτά ακριβώς είναι και τα προτερήματα του βιβλίου.
Ευχαριστώ πολύ!
September 6, 2021
Ενώ είχα διαβάσει διάφορα διηγήματα της συγγραφέως πριν, και κάποια τα ξανασυνάντησα εδώ, δεν είχα ιδέα για τον ιδιαίτερο αυτόν κόσμο που έκρυβε στον κόρφο της η καταπληκτική αυτή πένα. Και για να είμαι σαφής, οι ιστορίες της είναι πικρές, τρομακτικές, σκοτεινές, στάζουν απελπισία αλλά ταυτόχρονα φαντάζουν αληθινές, δείχνουν στεριωμένες στην πραγματικότητα, και είναι σαν να βγήκαν από τη ζωή. Και ακούγεται λάθος εκείνο το «σαν». Και αυτό είναι χειρότερο, για ετούτον τον αναγνώστη, όσο είναι εύσημο για το γράψιμο της Τέτης. Από το εξώφυλλο νιώθεις νωρίς το πρώτο μυρμήγκιασμα, το πλήθος τις υποψίες που με χίλια μικρά ποδαράκια σκαρφαλώνουν στον σβέρκο σου όπως ανοίγεις το βιβλίο. Σεντόνια είναι που καλύπτουν αντικείμενα ή κουλουριασμένους ανθρώπους; Είναι τα σεντόνια εκεί για να προστατέψουν το καλυπτόμενο από τη σκόνη, ή να προστατέψουν εμάς από αυτό που κρύβουν; Οι πρωταγωνιστές αυτής της ανθολογίας είναι πλάσματα γεμάτα κουσούρια, εμμονές, δεισιδαιμονίες, πλάνες, ικανά για καλό και κακό, προς τον εαυτό τους ή προς άλλους. Η συγγραφέας δεν θα σου χαριστεί. Αν είναι να πάει για καλό δεν θα σου το κρύψει. Αλλά αν πάει για κατακρεούργηση, οι σελίδες του βιβλίου δεν διαθέτουν σεντόνια. Μοιράζετε μαζί μας τη ματιά του Θεού, εκείνη που έχει το προνόμιο να βλέπει όλη την πορεία ενός χαρακτήρα στη ζωή του, τις χαμένες ευκαιρίες, τις λάθος επιλογές, τις καταστροφικές εμμονές, την άδικη σπατάλη των πολύτιμων στιγμών, πρόσωπα αγαπημένα, φιλικά ή συγγενικά, που έτοιμα είναι παρ’όλα αυτά, να δαγκώσουν, να μας ξεσκίσουν τις σάρκες με τα δόντια τους. Δέκα δυνατά διηγήματα γι αυτούς που αντέχουν τη ζωή, από μια συγγραφέα που θα κερδίσει τον σεβασμό τους.
September 9, 2023
Βρήκα ενδιαφέροντα τα "Η αξιοπρέπεια ταιριάζει στο θάνατο", "Εκεί που ζούνε οι νεκροί" και την "Εκλησ��ρισσα", με το "Στο πέλαγος" να ξεχωρίζει από τα συνολικά 10 του βιβλίου.
Τα υπόλοιπα από μέτρια ως αδιάφορα (Ζητιάνοι, τζην φούστα, το δέντρο)
Τα υπόλοιπα από μέτρια ως αδιάφορα (Ζητιάνοι, τζην φούστα, το δέντρο)
February 8, 2017
Διαβαζωντας τα ποστ παραπανω ανθρωπων που κατεχουν την γλωσσα πιο καλα απο την αφεντια μου συμφωνω με ολα οσα εχουν γραφτει.Ειναι ενα καλογραμμένο,ανισο,ηθογραφικο αναγνωσμα με καλες αλλα και αδιαφορες ιστοριες.
Δικες μου αγαπημενες ειναι το Πελαγος
-creepy πολυ creepy κι ας μην μας εξηγει πολλα η συγγραφέας για το τι και πως
-,το Τρελλη Πορεια -το καλυτερο της συλλογης,σου μενει-και τελος η Εκλησαρισσα-πολυ καλη ατμοσφαιρα,πολυ καλη γραφη,πολυ καλη διακυμανση πλοκης,ολα πολυ καλα!Τωρα που το ξανασκεφτομαι βαλτε στα αγαπημενα και την Κασσαντρινα!Οι υπολοιπες εχουν τις καλες και τις κακες τους στιγμες(πολλες κακες μαζευτηκαν μαζι στο Δεντρο) παραμένοντας ομως παντα καλογραμμενες,αφήνοντας σου μια αισθηση νοσταλγιας,ενδιαφεροντος και αναγνωρισης για τους "ηρωες" της Τετης.
Δικες μου αγαπημενες ειναι το Πελαγος
-creepy πολυ creepy κι ας μην μας εξηγει πολλα η συγγραφέας για το τι και πως
-,το Τρελλη Πορεια -το καλυτερο της συλλογης,σου μενει-και τελος η Εκλησαρισσα-πολυ καλη ατμοσφαιρα,πολυ καλη γραφη,πολυ καλη διακυμανση πλοκης,ολα πολυ καλα!Τωρα που το ξανασκεφτομαι βαλτε στα αγαπημενα και την Κασσαντρινα!Οι υπολοιπες εχουν τις καλες και τις κακες τους στιγμες(πολλες κακες μαζευτηκαν μαζι στο Δεντρο) παραμένοντας ομως παντα καλογραμμενες,αφήνοντας σου μια αισθηση νοσταλγιας,ενδιαφεροντος και αναγνωρισης για τους "ηρωες" της Τετης.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews