België is gesplitst. Brussel blijft achter als een verstoten kind, ten prooi gevallen aan vrijbuiters en lijkenpikkers.
Voor het eerst in twintig jaar duikt een schrijver van doodsberichten die chaotische, gevaarlijke stad opnieuw in. Zijn dochter werd levenloos uit het kanaal gevist. Vermoord. Hij moet haar lichaam identificeren. Achtenveertig uur heeft hij om uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor haar dood, voordat de stad die hij veracht hem zo diep in het moeras sleurt dat ontsnappen onmogelijk wordt.
Met zijn debuut Bot mes zet de Brusselse auteur Dieter Rogiers de literaire traditie van Graham Greene verder. In een spannend verhaal vol moreel ambigue personages en verrassende plotwendingen gidst hij de lezer door een surreële stad waarin afkeer en liefde keerzijden zijn van dezelfde medaille. Bovendien blijkt het Brussel van de nabije toekomst vandaag al herkenbaar dichtbij.
Ariane is een jonge vrouw die van kunstgeschiedenis houdt. Zij is vermoord en in een kanaal in Brussel teruggevonden, na 4 dagen wordt haar vader gebeld om haar te identificeren. Het blijkt inderdaad om Ariane te gaan en haar vader gaat op onderzoek uit. Hij krijgt maar 48 uur om uit te zoeken wie Ariane vermoord heeft. Maar wie is er te vertrouwen? Houdt de politie dingen achter? En wat heeft Ariane zelf allemaal voor haar moord achtergehouden?
Ik heb echt heel hard genoten van dit boek! Het is niet zo’n heel dik boek maar desondanks was alles heel duidelijk en uitgebreid verteld. Je komt veel te weten over Ariane haar leven en wie zij was voor ze vermoord werd.
Automatisch had ik het gevoel dat ik me in een politieonderzoek bevond, ik had doorheen het boek verschillende verdachten en probeerde te ontdekken wie de uiteindelijke dader was. Dat was moeilijker dan verwacht, het boek nam verschillende wendingen wat ik echt geweldig vond! Echt wendingen die je niet verwacht… ik wil nog niet teveel prijsgeven maar niks is wat het lijkt! Geloof me.. 😅
Het is een boek met een trage opstart maar je wordt al snel meegesleept en vastgehouden. Ik heb hem op twee dagen uitgelezen en van mij mocht hij nog langer duren!
‘Bot mes’ zet mij, als Belg, wel een beetje aan tot nadenken over hoe ons land is opgedeeld. Het stemt tot nadenken over hoe ons land er zou uitzien als het ooit zou worden opgesplitst. Vlaanderen en Wallonië en wat er dan uiteindelijk met Brussel zou gebeuren, toch wel het hart tussen die 2 delen.
In dit verhaal ziet het er niet zo fraai uit. Brussel lijkt een soort spookstad vol gevaar. Ik moet toegeven dat ik (ik woon in Oost-Vlaanderen) nu ook al af en toe op die manier naar onze hoofdstad kijk. Niet als spookstad maar wel als een stad vol gevaar. Waarschijnlijk omdat ik weinig voeling heb met de stad. Ik woonde of werkte er nooit en bezoek ze eigenlijk nauwelijks. Collega’s die er wonen hebben wel een grote liefde voor de stad, en gelukkig maar. Ik denk dat elke stad zo haar charmes heeft, alleen komt Brussel er dus in dit verhaal niet echt aantrekkelijk uit.
‘Bot mes’ speelt zich af in een eerder gevaarlijke, donkere setting met een aantal donkere, mysterieuze en (ja hoor) ook gevaarlijke personages. Dat donkere randje weet mij zoals altijd te intrigeren, maar wat ik écht heel interessant vond is dat ik af en toe op het verkeerde been werd gezet.
Dit sterke debuut heeft mij van begin tot eind weten te boeien. De personages maar vooral de sfeer die de auteur weet te creëren, maken dat ik moeite had om dit boek opzij te leggen, een mooi thrillerdebuut.
Dieter Rogiers schreef met 'Bot Mes' een dystopisch beeld van ons landje, waarbij Vlaanderen en Wallonië eindelijk een knoop hebben doorgehakt om te splitsen. De enige stad die daar het meeste last en hinder heeft van ondervonden is Brussel, want dat is nu een oord ver verderf en van de grootste criminelen geworden. Musea worden geplunderd van hun kunst, mensensmokkel tiert welig en moorden zijn dagelijkse kost! Zelfs alle officiële instanties zoals de Europese Commissie heeft de vlucht gezocht richting Staatsburg. Brussel is een stad van vrijbuiters geworden, van opportunisten!
Als een ex-Brusselaar en reporter, die nu enkel nog 'Tranches de vie' of 'Levenslopen' schrijft van gestorvenen (we komen nooit echt zijn naam te weten in dit verhaal) bericht krijgt dat zijn dochter dood werd teruggevonden in het kanaal wordt hij naar de stad gesommeerd om haar te identificeren. Met veel tegenzin steekt hij de grens over. Het wordt één van de meest vreselijke achtenveertig uur die hij ooit in zijn leven heeft gehad. Nadat hij zijn dochter, Ariane, heeft geïdentificeerd gaat hij op zoek naar de ware toedracht en wie een reden had om zijn dochter te vermoorden, want dat blijkt het wel te zijn: moord!
Hij roept de hulp in van een ex-collega Zohra, die werkt voor de Brussels Post, om hem te helpen maar hij raakt verstrikt in een web van leugens en bedreigingen en moet zien te overleven in één van de meest meedogenloze steden van het land. Als dan ook nog eens blijkt dat zijn eigen dochter zelf misschien wel niet zo héél zuiver op de graag was en mogelijks betrokken was in vieze zaakjes zoals kunstroof, mensenhandel en cryptomuntendiefstal, weet hij eigenlijk echt niet meer wie hij moet vertrouwen noch geloven.
De enige waar hij mee wil samenwerken, hoewel heel terughoudend, is commissaris Fugain! Maar deze ziet hem liever gaan dan komen! Het wordt een gevecht tegen de tijd en voor de waarheid!
Ik was hierin met heel goede moed in begonnen want uiteindelijk is 'Bot Mes' de winnaar van de Hercule Poirot Debuutprijs 2023! Dus ik dacht, dit boek moet ik hebben, moet ik lezen! En het is ook geen al te dik boekje met zijn 158 pagina's dus dat lees ik heel snel tussen al mijn andere boeken uit, wat ook het geval was!
Ik ben zeker niet negatief tegenover het boek. Het verhaal is spannend, er zit heel wat actie in en er zijn een aantal heerlijke personages in terug te vinden, maar quasi allemaal hebben ze iets rot over zich (zelfs het hoofdpersonage is er niet vrij van!) waardoor je in een nogal negatieve spiraal in het verhaal wordt meegezogen en je nooit echt het gevoel hebt dat er enige positiviteit in het verhaal uitstraalt. Dieter heeft de gave om je mee te sleuren in een heel dystopisch negatief beeld over een stad, dat jammer genoeg als je de actualiteit volgt, heel dicht bij de realiteit aanleunt. Maar ik had gehoopt dat er toch enigszins ook mooie kanten aan Brussel aan bod gingen komen... Maar blijkbaar is het beeld dat in 'Bot Mes' wordt geschept helemaal niet zo.
Het verhaal leest wel heel vlot. Je wordt van de eerste zin meegenomen in zijn verhaal en je voelt snel aan dat dingen zullen escaleren. Soms vond ik een beetje verwarrend en had ik moeite om te volgen (vooral met de personages). Ik vergelijk dit boek een beetje met een andere Brusselaar, Wouter Dehairs, die zijn verhalen ook in de hoofdstad afspelen, niet altijd met een héél positieve bijklank. Maar Wouter weet wel ook de schoonheid van de stad te tonen. En ik kan ook qua genre vergelijken met de Oostendse indie-auteur Saeed Ajaib die zijn Khan Ontrafeld-trilogie schreef waarbij ook zijn stad in een oord des verderf is veranderd maar waar ook daar een zekere schoonheid kan in terug gevonden worden (zeker naarmate de reeks vordert) dus ik hoop dat Dieter, mocht hij nog verhalen schrijven die zich afspelen in het Brussel dat in dit boek voorkwam, hij de kans geeft om ook de mooie kanten van de stad naar voren te brengen... speaking of sequels...
In dezelfde wereld van ‘Bot Mes’ speelt ‘De Kerstboommoord’ zich af waarin een hoofdpersonage uit ‘Bot Mes’ terugkomt en een moord moet op zien te lossen in Brussel. Het verhaal verscheen als een soort adventskalender in 2023 op Dieters instagram (is er nog steeds op beschikbaar) waarbij hij elke dag een snipper van het verhaaltje losliet. Één iemand had het geluk het enige gedrukte exemplaar van dit kortverhaal te mogen winnen.
Hier hangt de lucht vol weemoed en de stank is om te snijden (Wim de Craene) Neen, het gaat niet over Vilvoorde city maar over Brussel. Het land is gesplitst, iedereen boven een bepaalde loonschaal is gevlucht. Blijven nog over; vrijbuiters, mensensmokkelaars, opportunisten en lijkenpikkers . Je kan er alleen nog betalen met cryptomunten.In fraaie bewoordingen en dito vergelijkingen schetst Rogier een apocalyptisch Brussel, een spookstad vol gevaar, waar je een pas moet hebben om er binnen te geraken. De setting is donker, grauw en mysterieus. Als een ex-Brusselaar en reporter een bericht krijgt dat zijn dochter dood werd teruggevonden in het kanaal wordt hij naar de stad gesommeerd om haar te identificeren. Dik tegen zijn goesting steekt hij de grens over. Nadat hij zijn dochter, Ariane, heeft geïdentificeerd gaat hij op zoek naar de ware toedracht en wie een reden had om zijn dochter te vermoorden. Een verschrikkelijke tijd van 48 uur om de moord op te lossen. Hij roept de hulp in van zijn ex-collega Zohra, die werkt voor de Brussels Post. Hierbij raakt hij verstrikt in een web van leugens en bedreigingen en moet hij zien te overleven in dit oord van verval, corruptie en rottigheid. Zijn dochter was, blijkbaar onder een valse naam, ook reporter geworden die diepgravend onderzoek deed naar kunstdiefstal en kunstvervalsingen. Niemand is te vertrouwen. En commissaris Fugain ziet ook liever zijn hielen dan zijn tenen. Wat een sterk en origineel debuut! Rogier heeft een sfeer weten te creeëren die je naar de keel grijpt. Het verhaal zakt halverwege helaas wat in. Je wordt er echter niet vrolijk van dus, zit je al in een negatieve spiraal, niet lezen.
Ik heb gemengde gevoelens bij deze thriller. Enerzijds leest het supervlot: het is kort (160 pagina's) en de gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Ik kan dus zeker niet zeggen dat ik me verveelde tijdens het lezen. Ik vond het straf dat dit verhaal in slechts zo weinig pagina's paste.
Daarnaast vond ik wel dat de stad Brussel te veel aandacht krijgt. Het hoofdpersonage geeft héél veel beschrijvingen van de lelijke, corrupte stad Brussel... wat ik aanvankelijk interessant vond maar al snel te herhalend vond. Tegelijkertijd had ik nog wat vragen over het plot die ik liever wat meer uitgediept had gezien, waarvoor nog perfect ruimte was geweest als er wat minder Brussel-beschrijvingen waren geweest. Tot slot was er nog een plottwist waar ik helemaal geen fan van was... (zie hieronder) maar dat is een heel persoonlijke voorkeur.
Bot mes is dus zeker een boek dat ik aanraad aan de liefhebbers van korte, unieke thrillers. Het was niet mijn persoonlijke favoriet, maar probeer het zeker eens uit als je denkt dat het iets voor jou zou kunnen zijn!
Een voor mij teleurstellend dystopisch verhaal dat zich afspeelt in Brussel. De auteur hanteert een bot mes om al de negatieve clichés over Brussel nog eens te herhalen.
Ik ben natuurlijk altijd blij om boekenpost van Uitgeverij Vrijdag te ontvangen maar als ze een thriller opsturen dan ben ik zeker en vast geprikkeld. Dieter Rogiers debuteert als schrijver van een boek maar schreef al eerder filmrecensies, kortverhalen en graphic novels. Ik kan alvast zeggen: graag meer boeken en langer dan 158 paginas’s, Dieter! Allereerst vind ik het, toch wel, dystopisch sausje wat in het boek zit geweldig. Een achtergelaten donker Brussel was een topsetting voor het verhaal. Verder vond ik het tempo van het verhaal ook snel genoeg. Thrillers moeten voor mij vlot lezen en me aan het boek gekluisterd houden en dat is zeker gelukt. Het boek staat ook niet bol van moeilijke, technische onderzoekstermen waar sommige thrillers soms bol van staan. Het leest zeer fijn en makkelijk door. Hou je dus van een snel maar voldoende boeiend en spannend verhaal dan is Bot mes aanschaffen bijna een must. Graag meer van dit.