What do you think?
Rate this book
Wizja świata. Opowiadania wybrane
"Ach, te niedzielne wieczory w suburbiach, ach, ta chandra niedzielnej nocy!" – wykrzykuje ironicznie jeden z bohaterów Wizji świata. A my wtórujemy mu i z zachwytem wchodzimy w podmiejski świat, gdzie – przynajmniej w teorii – czci się monogamię, niewinne dzieciństwo i szczęście domowego ogniska, a wszystko urządzone jest przyzwoiciej niż w królestwie niebieskim.
John Cheever, łącząc wyczucie groteski z wnikliwością, znakomicie ukazuje kondycję współczesnego człowieka, a za scenografię przyjmuje przede wszystkim nowojorskie przedmieście lat czterdziestych i pięćdziesiątych ubiegłego wieku. W pierwszym opowiadaniu pisze o radiu, przez które można podsłuchiwać sąsiedzkie życie, w kolejnych sam staje się nadajnikiem podmiejskich sekretów. Obsceniczne fantazje mieszają się tu z sennym mirażem, a utracony talent i młodość z miłosną tęsknotą.
Cheever, genialny amerykański klasyk, jak nikt inny opisuje paradoks istnienia i uniwersalną wizję świata – nierozłączny splot bólu i słodyczy życia.
John Cheever, łącząc wyczucie groteski z wnikliwością, znakomicie ukazuje kondycję współczesnego człowieka, a za scenografię przyjmuje przede wszystkim nowojorskie przedmieście lat czterdziestych i pięćdziesiątych ubiegłego wieku. W pierwszym opowiadaniu pisze o radiu, przez które można podsłuchiwać sąsiedzkie życie, w kolejnych sam staje się nadajnikiem podmiejskich sekretów. Obsceniczne fantazje mieszają się tu z sennym mirażem, a utracony talent i młodość z miłosną tęsknotą.
Cheever, genialny amerykański klasyk, jak nikt inny opisuje paradoks istnienia i uniwersalną wizję świata – nierozłączny splot bólu i słodyczy życia.
304 pages, Hardcover
First published September 29, 1962
40 people are currently reading
434 people want to read
About the author
John Cheever
297 books1,069 followersJohn Cheever was an American novelist and short story writer, sometimes called "the Chekhov of the suburbs" or "the Ovid of Ossining." His fiction is mostly set in the Upper East Side of Manhattan, the suburbs of Westchester, New York, and old New England villages based on various South Shore towns around Quincy, Massachusetts, where he was born.
His main themes include the duality of human nature: sometimes dramatized as the disparity between a character's decorous social persona and inner corruption, and sometimes as a conflict between two characters (often brothers) who embody the salient aspects of both--light and dark, flesh and spirit. Many of his works also express a nostalgia for a vanishing way of life, characterized by abiding cultural traditions and a profound sense of community, as opposed to the alienating nomadism of modern suburbia.
His main themes include the duality of human nature: sometimes dramatized as the disparity between a character's decorous social persona and inner corruption, and sometimes as a conflict between two characters (often brothers) who embody the salient aspects of both--light and dark, flesh and spirit. Many of his works also express a nostalgia for a vanishing way of life, characterized by abiding cultural traditions and a profound sense of community, as opposed to the alienating nomadism of modern suburbia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 51 reviews
May 14, 2020
Es un cuento que me ha parecido algo disperso, dónde el personaje se evade en sueños de una vida idealizada en un intento por llenar ese vacio existencial del día a día. Hay un par de momentos que sin embargo, me han fascinado. Es lo que tienen los cuentos de Cheever, que aunque no me termine de entusiasmar algun cuento, sin embargo, todos contienen algún pasaje abrumador.
"Tengo otra vez la horrible impresión de ser un personaje en una comedia de televisión -dijo-. Quiero decir que soy una persona agradable, voy bien vestida, y mis hijos son guapos y simpáticos, pero me angustia la sensación de que sólo existo en blanco y negro, y de que cualquiera, con sólo usar el mando del televisor, puede hacerme desaparecer".
(...)
"A menudo mi mujer está triste porque su tristeza no es suficientemente intensa; se apena porque sus aflicciones no son insoportables. Se lamenta de que su pesar no sea lo bastante trágico, y cuando le digo que su pesar, por lo inadecuado de su pesar, puede significar un nuevo matiz en el espectro de las penas humanas, no se siente consolada. Si, es cierto que a veces pienso en dejarla. Podría prescindir de ella y de los niños sin demasiadas dificultades; podría pasar sin la compañía de mis amigos, pero no soy capaz de separarme de mi césped y de mi jardín, no puedo dejar las contraventanas del porche que yo mismo he reparado y pintado; no puedo renunciar al zigzagueante sendero de adoquines que yo mismo he construido entre la puerta lateral y la rosaleda; por eso, aunque mis cadenas estén hechas con grama y con pintura para interiores, me tendrán bien sujeto hasta el día de mi muerte.".
"Tengo otra vez la horrible impresión de ser un personaje en una comedia de televisión -dijo-. Quiero decir que soy una persona agradable, voy bien vestida, y mis hijos son guapos y simpáticos, pero me angustia la sensación de que sólo existo en blanco y negro, y de que cualquiera, con sólo usar el mando del televisor, puede hacerme desaparecer".
(...)
"A menudo mi mujer está triste porque su tristeza no es suficientemente intensa; se apena porque sus aflicciones no son insoportables. Se lamenta de que su pesar no sea lo bastante trágico, y cuando le digo que su pesar, por lo inadecuado de su pesar, puede significar un nuevo matiz en el espectro de las penas humanas, no se siente consolada. Si, es cierto que a veces pienso en dejarla. Podría prescindir de ella y de los niños sin demasiadas dificultades; podría pasar sin la compañía de mis amigos, pero no soy capaz de separarme de mi césped y de mi jardín, no puedo dejar las contraventanas del porche que yo mismo he reparado y pintado; no puedo renunciar al zigzagueante sendero de adoquines que yo mismo he construido entre la puerta lateral y la rosaleda; por eso, aunque mis cadenas estén hechas con grama y con pintura para interiores, me tendrán bien sujeto hasta el día de mi muerte.".
October 16, 2023
John Cheever stworzył około dwustu opowiadań i mogłabym przeczytać każde, tak bardzo spodobał mi się jego język i sposób prezentowania świata w zbiorze „Wizja świata”.
Pisanie jednak nie przychodziło mu łatwo i swobodnie, można, by wręcz powiedzieć, że tego nie znosił, co nie oznacza, że zrywał ze swoją twórczością. Kiedyś wyznał przyjacielowi: „Pisać opowiadania chce mi się mniej więcej tak samo jak ruchać kurczaki.” Prywatnie bywał dekadencki, niewierny i gorzki. Na swoich bohaterów często wybierał rodziny z klasy średniej. Ton jego pisania jest wypełniony pesymizmem, ale także przyciąga swoimi dziwactwami i chropowatością, która drapie czytelnika. Cheever wyznał, że chciał, by jego proza była równie intensywna jak jego sny i sądzę, że udaje mu się osiągać ten efekt. W snach dzieją się rzeczy, które dla śniącego są niepodważalnie prawdziwe i logiczne. Właśnie w takie sytuacje, czasami graniczące z brakiem logiki, Cheever wrzuca swoich bohaterów. Jak przykładowy bohater opowiadania „Pływak”, w którym mężczyzna postanawia przepłynąć 12 km przez baseny swoich sąsiadów, co zasysa czytelnika starającego się zrozumieć czy na końcu czeka jakiś sens tych zmagań.
„Jim i Irene Westcottowie byli tego typu ludźmi, którym w dochodach, dążeniach i szacowności udaje się najwyraźniej osiągnąć ową zadowalającą średnią rodem ze statystyk w uczelnianych biuletynach dla absolwentów. Mieli dwójkę dzieci, byli dziewięć lat po ślubie, mieszkali na jedenastym pietrze apartamentowca nieopodal Sutton Place, średnio 10,3 razy w roku chadzali do teatru i żyli w nadziei, że pewnego dnia przeprowadzą się do hrabstwa Westchester.”
Czujecie? Tę surowość opisu, surowość osądów schowaną za dobrze skonstruowaną prozą?
tłum. Krzysztof Majer
Pisanie jednak nie przychodziło mu łatwo i swobodnie, można, by wręcz powiedzieć, że tego nie znosił, co nie oznacza, że zrywał ze swoją twórczością. Kiedyś wyznał przyjacielowi: „Pisać opowiadania chce mi się mniej więcej tak samo jak ruchać kurczaki.” Prywatnie bywał dekadencki, niewierny i gorzki. Na swoich bohaterów często wybierał rodziny z klasy średniej. Ton jego pisania jest wypełniony pesymizmem, ale także przyciąga swoimi dziwactwami i chropowatością, która drapie czytelnika. Cheever wyznał, że chciał, by jego proza była równie intensywna jak jego sny i sądzę, że udaje mu się osiągać ten efekt. W snach dzieją się rzeczy, które dla śniącego są niepodważalnie prawdziwe i logiczne. Właśnie w takie sytuacje, czasami graniczące z brakiem logiki, Cheever wrzuca swoich bohaterów. Jak przykładowy bohater opowiadania „Pływak”, w którym mężczyzna postanawia przepłynąć 12 km przez baseny swoich sąsiadów, co zasysa czytelnika starającego się zrozumieć czy na końcu czeka jakiś sens tych zmagań.
„Jim i Irene Westcottowie byli tego typu ludźmi, którym w dochodach, dążeniach i szacowności udaje się najwyraźniej osiągnąć ową zadowalającą średnią rodem ze statystyk w uczelnianych biuletynach dla absolwentów. Mieli dwójkę dzieci, byli dziewięć lat po ślubie, mieszkali na jedenastym pietrze apartamentowca nieopodal Sutton Place, średnio 10,3 razy w roku chadzali do teatru i żyli w nadziei, że pewnego dnia przeprowadzą się do hrabstwa Westchester.”
Czujecie? Tę surowość opisu, surowość osądów schowaną za dobrze skonstruowaną prozą?
tłum. Krzysztof Majer
August 25, 2024
Malessere suburbano
Mi è particolarmente difficile esprimere un giudizio univoco su questa raccolta, che comprende un racconto formidabile, forse uno dei migliori che io abbia mai letto, alcuni altri pregevoli, ma i 16 complessivi (collazionati da Julian Barnes, non dalla casualità di un editore italiano…) sono davvero troppi e rendono “Una visione del mondo” una collection molto disomogenea e talora ripetitiva.
Però “Il nuotatore” è veramente un gran racconto, che inizia con una spavalderia in un party dove “tutti hanno bevuto troppo” e Neddy sceglie di tornare a casa, attraversando a nuoto per 8 miglia (!) tutte le piscine che si trovano sul percorso nelle ville di amici e conoscenti.
Da questo assunto, originale e bizzarro, Cheever trae una storia ed una narrazione che si trasformano sotto i nostri occhi, dalla bravata di una domenica d’estate in un contesto di borghesia allegra e benestante ad un itinerario che, attraverso le tappe che man mano cominciano a sembrare le stazioni di una via crucis tanto fisica quanto psicologica di un individuo, diventa una metafora della crisi di una classe sociale, una parabola del fallimento del Sogno americano.
Lungo il percorso accompagna il nuotatore una galleria di personaggi/testimoni che appare via via fastosa, amica e plaudente ma poi, con una progressione lenta ma inesorabile che è il punto di forza del racconto, si fa sempre più distante, scettica, estranea, ostile, mentre in parallelo, attraverso frasi sussurrate e allusioni inquietanti, si insinua la consapevolezza, nel lettore ma anche nello stesso protagonista, che ci troviamo al cospetto di un’assoluta rimozione, che la realtà di Neddy Merrill non è quella che sembra, che il declino fisico, mentale, economico e sociale è già avanzato dietro le sembianze della millantata baldanza dell’uomo in costume da bagno, che quando deve attraversare la statale sotto un temporale non è altro che un matto in mutande.
Anche gli altri racconti della raccolta sono improntati, con minore efficacia, al tema del malessere suburbano che accomuna gran parte dei protagonisti e richiama i personaggi delle storie di Yates, di Updike o di Carver, ma senza la ricerca stilistica di quest’ultimo e andando piuttosto al nocciolo del problema, con l’alcoolismo, l’adulterio, la battaglia infinita per acquisire o mantenere il benessere economico, che rappresentano i motivi predominanti e gli ostacoli che si frappongono alle relazioni positive col prossimo ed al conseguimento di un’accettabile serenità.
Mi è particolarmente difficile esprimere un giudizio univoco su questa raccolta, che comprende un racconto formidabile, forse uno dei migliori che io abbia mai letto, alcuni altri pregevoli, ma i 16 complessivi (collazionati da Julian Barnes, non dalla casualità di un editore italiano…) sono davvero troppi e rendono “Una visione del mondo” una collection molto disomogenea e talora ripetitiva.
Però “Il nuotatore” è veramente un gran racconto, che inizia con una spavalderia in un party dove “tutti hanno bevuto troppo” e Neddy sceglie di tornare a casa, attraversando a nuoto per 8 miglia (!) tutte le piscine che si trovano sul percorso nelle ville di amici e conoscenti.
Da questo assunto, originale e bizzarro, Cheever trae una storia ed una narrazione che si trasformano sotto i nostri occhi, dalla bravata di una domenica d’estate in un contesto di borghesia allegra e benestante ad un itinerario che, attraverso le tappe che man mano cominciano a sembrare le stazioni di una via crucis tanto fisica quanto psicologica di un individuo, diventa una metafora della crisi di una classe sociale, una parabola del fallimento del Sogno americano.
Lungo il percorso accompagna il nuotatore una galleria di personaggi/testimoni che appare via via fastosa, amica e plaudente ma poi, con una progressione lenta ma inesorabile che è il punto di forza del racconto, si fa sempre più distante, scettica, estranea, ostile, mentre in parallelo, attraverso frasi sussurrate e allusioni inquietanti, si insinua la consapevolezza, nel lettore ma anche nello stesso protagonista, che ci troviamo al cospetto di un’assoluta rimozione, che la realtà di Neddy Merrill non è quella che sembra, che il declino fisico, mentale, economico e sociale è già avanzato dietro le sembianze della millantata baldanza dell’uomo in costume da bagno, che quando deve attraversare la statale sotto un temporale non è altro che un matto in mutande.
Anche gli altri racconti della raccolta sono improntati, con minore efficacia, al tema del malessere suburbano che accomuna gran parte dei protagonisti e richiama i personaggi delle storie di Yates, di Updike o di Carver, ma senza la ricerca stilistica di quest’ultimo e andando piuttosto al nocciolo del problema, con l’alcoolismo, l’adulterio, la battaglia infinita per acquisire o mantenere il benessere economico, che rappresentano i motivi predominanti e gli ostacoli che si frappongono alle relazioni positive col prossimo ed al conseguimento di un’accettabile serenità.
July 12, 2022
Je komt nog eens ergens tijdens het lezen van deze of gene roman. Zo belandde ik al in Finland (Paasilinna), Parijs (Modiano) en uiteraard in het Engeland van Jane Austen en Dickens. Maar het allerliefste verblijf ik in het voorstedelijke New York uit de jaren ‘50 van de vorige eeuw van John Cheever.
Zijn recent verschenen bundel ‘Visioen van de wereld’ bundelt verhalen die dateren van 1947 tot 1968 met een paar herwerkingen in de jaren ‘70. Ze werden in 2021 in het Nederlands hertaald en Julian Barnes schreef er een heerlijke inleiding bij die elke andere review tot een opgave maakt, want intelligenter of helderder dan bij Barnes wordt dit niet.
Een verhalenbundel stoom je niet door zoals een roman; ik las à rato van maximum één verhaal per dag. Meer kon mijn geest niet aan - elke plot druiste op zijn manier mijn brein met een mokerslag binnen.
Menig verhaal begint bij het perfecte gezinsplaatje waarbij de immer intelligente vrouw heerlijk kookt en de echtgenoot als succesvol copywriter in een reclamebureau de kost verdient. Mad Men lijkt nooit veraf. Maar in elk verhaal vertoont een man of vrouw alras duistere krachten die in hun hoofd de bovenhand nemen. Het einde van elk verhaal laat je telkenmale verweesd en ontheemd achter. Niets is wat het lijkt, in de nette huizen van Shaddy Hill waar de forenzentrein stipt vertrekt of stopt maar waar de reizigers zoveel meer meeslepen dan enkel hun boekentas.
“Hij begrijpt niet wat hem scheidt van die kinderen in de tuin hiernaast. Hij is een jonge man geweest. Hij is een held geweest. Hij is aanbeden geweest en gelukkig en vol vitaliteit en nu staat hij in de donkere keuken, beroofd van zijn atletische capaciteiten, zijn onstuimigheid, zijn knappe uiterlijk - van alles wat voor hem iets betekent. Hij heeft het gevoel dat de gedaantes in de tuin naast de zijn geestverschijningen zijn die afkomstig zijn van een feestje in dat verleden waar al zijn voorkeuren en verlangens liggen en waaruit hij op wrede wijze is verwijderd. Hij voelt zich een spook van de zomeravond. Hij is misselijk van verlangen.”
Cheever lezen is ontluisterend toekijken hoe de menselijke psyche gefileerd wordt, hoe donkere krachten worden blootgelegd en ontdekken dat wie ons nabij is zo ver van ons af blijkt te staan. “Ze voelen zich allemaal zowat buiten hun lichaam door de intensiteit van hun verwachting.”
Een meer voor de hand liggende reden waarom dit boek zo traag leest is natuurlijk omdat het niet te snel uit mag zijn: het is een genoegen om deze bundel vol menselijk vergif in huis te hebben rondslingeren, het sust mijn geweten, die mensen met een vlekkeloos huis maar met een rommelige geest. Cheever heeft “de gave om de geuren van het leven op te roepen”. Hij neemt mij mee, verheft mij en vervult mij en mijn geest. Wat wil je als lezer nog meer?
“Er zijn momenten waarop de rimpels bij een mensenoog op plakkaten afgesleten stenen lijken en het starende oog zelf ons treft met zo’n wirwar van dierlijke gevoelens dat we niet weten wat we moeten beginnen.”
Zijn recent verschenen bundel ‘Visioen van de wereld’ bundelt verhalen die dateren van 1947 tot 1968 met een paar herwerkingen in de jaren ‘70. Ze werden in 2021 in het Nederlands hertaald en Julian Barnes schreef er een heerlijke inleiding bij die elke andere review tot een opgave maakt, want intelligenter of helderder dan bij Barnes wordt dit niet.
Een verhalenbundel stoom je niet door zoals een roman; ik las à rato van maximum één verhaal per dag. Meer kon mijn geest niet aan - elke plot druiste op zijn manier mijn brein met een mokerslag binnen.
Menig verhaal begint bij het perfecte gezinsplaatje waarbij de immer intelligente vrouw heerlijk kookt en de echtgenoot als succesvol copywriter in een reclamebureau de kost verdient. Mad Men lijkt nooit veraf. Maar in elk verhaal vertoont een man of vrouw alras duistere krachten die in hun hoofd de bovenhand nemen. Het einde van elk verhaal laat je telkenmale verweesd en ontheemd achter. Niets is wat het lijkt, in de nette huizen van Shaddy Hill waar de forenzentrein stipt vertrekt of stopt maar waar de reizigers zoveel meer meeslepen dan enkel hun boekentas.
“Hij begrijpt niet wat hem scheidt van die kinderen in de tuin hiernaast. Hij is een jonge man geweest. Hij is een held geweest. Hij is aanbeden geweest en gelukkig en vol vitaliteit en nu staat hij in de donkere keuken, beroofd van zijn atletische capaciteiten, zijn onstuimigheid, zijn knappe uiterlijk - van alles wat voor hem iets betekent. Hij heeft het gevoel dat de gedaantes in de tuin naast de zijn geestverschijningen zijn die afkomstig zijn van een feestje in dat verleden waar al zijn voorkeuren en verlangens liggen en waaruit hij op wrede wijze is verwijderd. Hij voelt zich een spook van de zomeravond. Hij is misselijk van verlangen.”
Cheever lezen is ontluisterend toekijken hoe de menselijke psyche gefileerd wordt, hoe donkere krachten worden blootgelegd en ontdekken dat wie ons nabij is zo ver van ons af blijkt te staan. “Ze voelen zich allemaal zowat buiten hun lichaam door de intensiteit van hun verwachting.”
Een meer voor de hand liggende reden waarom dit boek zo traag leest is natuurlijk omdat het niet te snel uit mag zijn: het is een genoegen om deze bundel vol menselijk vergif in huis te hebben rondslingeren, het sust mijn geweten, die mensen met een vlekkeloos huis maar met een rommelige geest. Cheever heeft “de gave om de geuren van het leven op te roepen”. Hij neemt mij mee, verheft mij en vervult mij en mijn geest. Wat wil je als lezer nog meer?
“Er zijn momenten waarop de rimpels bij een mensenoog op plakkaten afgesleten stenen lijken en het starende oog zelf ons treft met zo’n wirwar van dierlijke gevoelens dat we niet weten wat we moeten beginnen.”
October 28, 2023
Finally, several years after reading Cheever’s novels The Wapshot Chronicle, Falconer and Bullet Park, my patient waiting for the publication of a collection that was NOT the book of his collected stories, was rewarded when this selection by Julian Barnes was published in 2021.
I had no doubt that I would love his short stories, and I did.
Cheever holds a lot in a story. He wrote about characters and their lives, a specific strata of white America, but he also wrote about more elemental, primal things. In his writings of suburban life, marriage and families he explored “the essential nature of man and woman.” He got down to it. He has the reader thinking not just about our everyday realities, but on a larger scale about the principles by which the world operates, and how these principles make their way to us. There’s a dance and mingling of psychology and metaphysics. It’s thrilling. What made us do what we’ve done with ourselves?
Philip Roth described Cheever as an enchanted realist, and I think that’s perfect. His stories are radiant, and have a quality of openness in them. I enjoy his strange tones, his spirit, and his dazzling, poetic leaps of imagination. His fiction is largely anchored in reality, but he is never chained to it. His stories have play in them. As Julian Barnes says in the introduction, “Often, something weirder is going on. Stories may end with a shimmer of the fantastical or otherworldly.” It’s this ever fresh otherworldliness in his realism, the largeness of his vision, his desire to surprise, and the suppleness of his prose, that makes him such a pleasure to read for me.
I had no doubt that I would love his short stories, and I did.
Cheever holds a lot in a story. He wrote about characters and their lives, a specific strata of white America, but he also wrote about more elemental, primal things. In his writings of suburban life, marriage and families he explored “the essential nature of man and woman.” He got down to it. He has the reader thinking not just about our everyday realities, but on a larger scale about the principles by which the world operates, and how these principles make their way to us. There’s a dance and mingling of psychology and metaphysics. It’s thrilling. What made us do what we’ve done with ourselves?
Philip Roth described Cheever as an enchanted realist, and I think that’s perfect. His stories are radiant, and have a quality of openness in them. I enjoy his strange tones, his spirit, and his dazzling, poetic leaps of imagination. His fiction is largely anchored in reality, but he is never chained to it. His stories have play in them. As Julian Barnes says in the introduction, “Often, something weirder is going on. Stories may end with a shimmer of the fantastical or otherworldly.” It’s this ever fresh otherworldliness in his realism, the largeness of his vision, his desire to surprise, and the suppleness of his prose, that makes him such a pleasure to read for me.
November 28, 2023
John Cheever (1912-1982) has been on my list for a long time. It wasn’t until the publication of A vision of the world in 2021 that I finally picked a collection of his short stories. This choice was partly due to the candid and witty introduction by Julian Barnes (
The Sense of an Ending
).
Cheever envisions American suburban life ‘behind the curtains’. Most of his stories start with a perfect picture of marriage or family life, which he then quickly sets on fire: aging, alcohol, emotional loneliness and social pressure are among the threats that Cheever plagues his characters with. He is often subtle, focussing on underlying tensions, but his work can be disruptive or even absurd too. It is now clear to me how a writer like A.M. Homes was inspired by Cheever for her short stories in The Safety of Objects .
On the downside, the stories often lack a punchline. They are also too short to really get into.
Cheever envisions American suburban life ‘behind the curtains’. Most of his stories start with a perfect picture of marriage or family life, which he then quickly sets on fire: aging, alcohol, emotional loneliness and social pressure are among the threats that Cheever plagues his characters with. He is often subtle, focussing on underlying tensions, but his work can be disruptive or even absurd too. It is now clear to me how a writer like A.M. Homes was inspired by Cheever for her short stories in The Safety of Objects .
‘We don’t have any rum,’ Mother said. It was the first note of asperity.
On the downside, the stories often lack a punchline. They are also too short to really get into.
December 18, 2021
A positive 3 stars. While I didn't get on with all the stories in this collection, a handful of them were definitely my cup of tea. Witty, dark and compelling stories.
December 17, 2021
Sommige verhalen vind ik juweeltjes, met een aantal andere had ik dan weer totaal geen voeling mee. De verhalen die me bekoren schetsen de mens in al z'n banaliteit, met al hun kleine kantjes en mislukte dromen. Alsof je er bij bent. Mooi.
March 26, 2022
'De zwemmer' blijft mijn favoriet verhaal van deze schrijver.
November 12, 2021
3,5 per una raccolta di racconti piacevoli e suggestivi.
Non conoscevo l'autore e ho comprato questo libro senza nutrire aspettative particolari. Ciò premesso, salvo alcuni racconti un po' noiosi e anticlimatici, ho trovato la prosa di Cheever davvero piacevole. In particolare, è molto spiazzante la sua capacità di cambiare tono e registro con una certa eleganza, aggiungendo alla storia delle varianti surreali e/o introspettive apparentemente non in linea con l'impianto del racconto. Ciò può diventare talvolta un difetto, poiché il cambio di registro nel finale dà l'impressione che il racconto si interrompa bruscamente. Per questo motivo non ho dato quattro stelle piene.
Tra i racconti più belli rientrano sicuramente Il Nuotatore, Addio Fratello Mio, Il Mondo delle Mele, Percy e Oh Gioventù e Bellezza.
Non conoscevo l'autore e ho comprato questo libro senza nutrire aspettative particolari. Ciò premesso, salvo alcuni racconti un po' noiosi e anticlimatici, ho trovato la prosa di Cheever davvero piacevole. In particolare, è molto spiazzante la sua capacità di cambiare tono e registro con una certa eleganza, aggiungendo alla storia delle varianti surreali e/o introspettive apparentemente non in linea con l'impianto del racconto. Ciò può diventare talvolta un difetto, poiché il cambio di registro nel finale dà l'impressione che il racconto si interrompa bruscamente. Per questo motivo non ho dato quattro stelle piene.
Tra i racconti più belli rientrano sicuramente Il Nuotatore, Addio Fratello Mio, Il Mondo delle Mele, Percy e Oh Gioventù e Bellezza.
May 11, 2022
A Vision of the World – John Cheever
Stories with bite and wit, but with a plaintive dimension. Cheever doesn’t add a twist to the tale to subvert meaning or expectation. Forces and characters in each story loom large, collide, as if everything is unusually beautiful yet inevitable. Time erodes, and water washes away all human flaws, thought, and memory.
A Swimmer believes he can adventure home, hopping from pool to pool through the neighbourhood, his welcome wearing thinner, as he plunges unwittingly through decades, water warping time and space. Alcoholics berate estranged puritanical relatives in shore-front houses that threaten to succumb to the sea. Neighbours tune in to each other’s household arguments through the waves of the radio, revealing prejudices and obsessions. Judgments on class behaviours determine the relationship between an artist mother and pianist son, who abandons music for the sake of a girl with a thick blonde head of hair, continually washed in eggs and water.
Definitely not as queer (or rather bi) as I was probably hoping. However, suburban 50s American culture has never seemed so drab and deliciously droll in Cheever’s technicolor.
Stories with bite and wit, but with a plaintive dimension. Cheever doesn’t add a twist to the tale to subvert meaning or expectation. Forces and characters in each story loom large, collide, as if everything is unusually beautiful yet inevitable. Time erodes, and water washes away all human flaws, thought, and memory.
A Swimmer believes he can adventure home, hopping from pool to pool through the neighbourhood, his welcome wearing thinner, as he plunges unwittingly through decades, water warping time and space. Alcoholics berate estranged puritanical relatives in shore-front houses that threaten to succumb to the sea. Neighbours tune in to each other’s household arguments through the waves of the radio, revealing prejudices and obsessions. Judgments on class behaviours determine the relationship between an artist mother and pianist son, who abandons music for the sake of a girl with a thick blonde head of hair, continually washed in eggs and water.
Definitely not as queer (or rather bi) as I was probably hoping. However, suburban 50s American culture has never seemed so drab and deliciously droll in Cheever’s technicolor.
February 20, 2023
Boeiende reeks verhalen waarbij realistische situaties bij middenklassefamilies in de Verenigde Staten licht satirisch en absurd bekeken worden, wat een originele en verrassende kijk geeft.
Op de duur valt de enigszins beperkte thematiek - onvoldaanheid over het burgerlijk leven en overspel - op. Ook zijn er achteraan enkele verhalen aan toegevoegd waar de visie van de auteur en het absurdisme met het verhaal op de loop gaan en het onvolgbaar wordt.
Op de duur valt de enigszins beperkte thematiek - onvoldaanheid over het burgerlijk leven en overspel - op. Ook zijn er achteraan enkele verhalen aan toegevoegd waar de visie van de auteur en het absurdisme met het verhaal op de loop gaan en het onvolgbaar wordt.
December 3, 2025
Then it is dark; it is a night where kings in golden suits ride elephants over the mountains.
What does that even mean, and why can I picture it and feel it exactly like that in my mind? That's how it is with John Cheever--you have no idea what this adulterous alcoholic is talking about sometimes, but you like it anyway
What does that even mean, and why can I picture it and feel it exactly like that in my mind? That's how it is with John Cheever--you have no idea what this adulterous alcoholic is talking about sometimes, but you like it anyway
August 23, 2023
Don Draper vibes but more sad than hot
February 1, 2024
Zbiór ciekawych, prowokujących do myślenia opowiadań z genialnym „Pływakiem” na czele.
March 15, 2024
Brilliant writing. Cheever's stories touch on beauty and decay in suburbia with a subtle sense of mounting dread, and each story in this collection has a memorable image or concept.
March 6, 2022
Chapeau!
Noi, lettori abituali, o perlomeno io, non entro senza diffidenza nelle raccolte di racconti, mi pare che l'autore, appena aperta la porta del suo mondo la richiuda, troppo presto perché io abbia potuto visitarne le stanze.
Ma nella sua "Visione del mondo", Cheever ci regala quanto un romanzo, anzi, tanti romanzi quanti sono i racconti.
Certo, su tutti, Il Nuotatore, già molto celebre, è una storia che attraversa la metafisica a bracciate, il mio prediletto. Ma tutti gli altri stupiscono per la totale non omogeneità tra loro (ora, si ammirano e, a ragione, gli autori che riescono a creare il filo continuo tra diversi racconti).
Cambia lo stile, il narratore, l'ambientazione, la traiettoria della storia, in un fuoco d'artificio di talento. L'unità, semmai, è data da una visione del mondo sconsolata, lucida e acida.
L'inizio è sempre molto piano, tranquillo, quasi anonimo " era una di quelle domeniche di mezza estate..." poi si sente in lontananza il fischio di un proiettile che esploderà nel giro di poche pagine. Specialista delle incrinature, faglie, rotture che precedono i terremoti, Cheever non vuole riconciliarci proprio con nulla. Eppure, mi ha riconciliata con i racconti.
p.s. Da non perdere la prefazione di Julian Barnes.
Noi, lettori abituali, o perlomeno io, non entro senza diffidenza nelle raccolte di racconti, mi pare che l'autore, appena aperta la porta del suo mondo la richiuda, troppo presto perché io abbia potuto visitarne le stanze.
Ma nella sua "Visione del mondo", Cheever ci regala quanto un romanzo, anzi, tanti romanzi quanti sono i racconti.
Certo, su tutti, Il Nuotatore, già molto celebre, è una storia che attraversa la metafisica a bracciate, il mio prediletto. Ma tutti gli altri stupiscono per la totale non omogeneità tra loro (ora, si ammirano e, a ragione, gli autori che riescono a creare il filo continuo tra diversi racconti).
Cambia lo stile, il narratore, l'ambientazione, la traiettoria della storia, in un fuoco d'artificio di talento. L'unità, semmai, è data da una visione del mondo sconsolata, lucida e acida.
L'inizio è sempre molto piano, tranquillo, quasi anonimo " era una di quelle domeniche di mezza estate..." poi si sente in lontananza il fischio di un proiettile che esploderà nel giro di poche pagine. Specialista delle incrinature, faglie, rotture che precedono i terremoti, Cheever non vuole riconciliarci proprio con nulla. Eppure, mi ha riconciliata con i racconti.
p.s. Da non perdere la prefazione di Julian Barnes.
January 27, 2024
szczerze to było bardzo mid... szkoda.
💙 między maraton pick
💙 między maraton pick
October 23, 2021
Julian Barnes selecteerde een aantal kortverhalen van John Cheever en schreef er een verhelderende inleiding bij. Het oudste verhaal dateert van 1947, het recentste van 1968.
Cheever geldt als één van de grootmeesters in het genre van het kortverhaal en dat valt makkelijk te begrijpen na lezing van deze bundel. Het zijn veelal klassieke verhalen over de Amerikaanse middenklasse, die ondanks hun beperkte lengte toch de nodige diepgang bezitten. Veel van zijn personages hebben iets getormenteerd, worstelen met zichzelf en met het leven. Een enkele keer, zoals in 'diverse personages die geen rol zullen spelen', gaat Cheever ook een wat meer experimentele toer op. Al bij al een aangename kennismaking. Wellicht dat ik me later nog eens waag aan 'The stories of John Cheever', een meer uitgebreide bundeling (819 pagina's) en een absolute bestseller waarmee hij de Pulitzer Prize won. Die uitgave tikte ik een paar jaar geleden voor een prikje op de kop op een rommelmarkt.
Cheever geldt als één van de grootmeesters in het genre van het kortverhaal en dat valt makkelijk te begrijpen na lezing van deze bundel. Het zijn veelal klassieke verhalen over de Amerikaanse middenklasse, die ondanks hun beperkte lengte toch de nodige diepgang bezitten. Veel van zijn personages hebben iets getormenteerd, worstelen met zichzelf en met het leven. Een enkele keer, zoals in 'diverse personages die geen rol zullen spelen', gaat Cheever ook een wat meer experimentele toer op. Al bij al een aangename kennismaking. Wellicht dat ik me later nog eens waag aan 'The stories of John Cheever', een meer uitgebreide bundeling (819 pagina's) en een absolute bestseller waarmee hij de Pulitzer Prize won. Die uitgave tikte ik een paar jaar geleden voor een prikje op de kop op een rommelmarkt.
September 28, 2021
The blurb seems to have it that Cheever is by turns an American Chekhov or the father of Dirty Realism. Both true, at least hitting my memories of Chekhov and Carver in the brilliant stories in the first half to two-thirds of this selection. However the concluding stories drift away from this style, becoming stranger, weirder even, before the two strands are synthesised in perhaps his most famous story, “The Swimmer”, deservedly in virtually every anthology they can put it in. This is the first short story collection I have finished since I don’t know when. I am not sure if am, belatedly, in a short story frame of mind, or it is just Cheever has bent me to his will. Again, both true, both either way I had a real sense of discovery. The intro from Julian Barnes didn’t hurt either.
December 9, 2021
Bella selezione di racconti - fra cui c'è anche "Il nuotatore", che già conoscevo - che mi avvicina a questo autore così rappresentativo (come in effetti Updike, come nota Barnes in introduzione, ma direi anche O-Hara e Heller) della scrittura americana degli anni '60 che descrive il lato oscuro del boom, da una prospettiva insieme ironica e cupa (e senza dubbio maschile). In Cheever c'è anche il peso del quotidiano (vedi Carver) e a volte un che di surreale che, in qualche modo, mi ricorda David Lynch.
January 27, 2022
A superb collection of short stories by the Chekhov of the suburbs, John Cheever. Expect male mid life crises galore, laced with humour and a fair amount of experimental strangeness. The locations and characters often reappear to give a reappearing thread to these often surprising tales.
Gave 4 instead of 5 stars due to some of the more 'doodle' type stories being slightly less engaging. Still well worth reading though for some real classic examples of the short story form.
Gave 4 instead of 5 stars due to some of the more 'doodle' type stories being slightly less engaging. Still well worth reading though for some real classic examples of the short story form.
September 4, 2023
Had a Fitzgerald-like sense of the glamour and morbidity in suburbia. He seems to have an affinity for characters that ease into dreamlike states and goes into great detail here; these are the ones I find myself folding the page for
December 6, 2021
Another seaside story by John Cheever, "A Vision of the World" where a man starts to question life and his dreams. He sees his dreams as being more of real and understandable compared to life.
Story in short- A married man sees his life as unreal at times and finds peace in his dreams.
"IT HIS IS BEING WRITTEN in another seaside cottage on another coast. Gin and whiskey have bitten rings in the table where I sit."
"I am here alone to rest up from a chain of events that began one Saturday afternoon when I was spading up my garden. A foot or two below the surface I found a small round can that might have contained shoe polish. I pried the can open with a knife. Inside I found a piece of oilcloth, and within this a note on lined paper. It read, “I, Nils Jugstrum, promise myself that if I am not a member of the Gory Brook Country Club by the time I am twenty-five years old I will hang myself.”
"Thinking then of peaceable things, I noticed that the black ants had conquered the red ants and were taking the corpses off the field. A robin flew by, pursued by two jays. The cat was in the currant hedge, scouting a sparrow. A pair of orioles passed, pecking each other, and then I saw, a foot or so from where I stood, a copperhead working itself out of the last length of its dark winter skin. What I experienced was not fright or dread; it was shock at my unpreparedness for this branch of death. Here was lethal venom, as much a part of the earth as the running water in the brook, but I seemed to have no space for it in my considerations. I went back to the house to get the shotgun, but I had the misfortune then to meet up with the older of my two dogs, a gun-shy bitch. At the sight of the gun she began to bark and whimper, torn unmercifully by her instincts and anxieties."
❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌spoiler alert❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌
After having several dreams with gibberish only understood by his dream characters and when he is awake a speaks of nothing but this gibberish to his wife, he is sent to Florida for rest. He soon gains strength of mind and with these words- “Valor! Love! Virtue! Compassion! Splendor! Kindness! Wisdom! Beauty!”
"We were six or seven, delayed by an old man with a long list, a scroll of groceries. Looking over his shoulder I read, 6 eggs hors d’oeuvres He saw me reading his document and held it against his chest like a prudent card player. Then suddenly the piped-in music changed from a love song to a cha-cha, and the woman beside me began to move her shoulders shyly and to execute a few steps. “Would you like to dance, madam?” I asked. She was very plain, but when I held out my arms she stepped into them, and we danced for a minute or two. You could see that she loved to dance, but with a face like that she couldn’t have had many chances. She then blushed a deep red, stepped out of my arms, and went over to the glass case, where she studied the Boston cream pies."
"My wife is often sad because her sadness is not a sad sadness, sorry because her sorrow is not a crushing sorrow. She grieves because her grief is not an acute grief, and when I tell her that this sorrow over the inadequacies of her sorrow may be a new hue in the spectrum of human pain, she is not consoled. Oh, I sometimes think of leaving her. I could conceivably make a life without her and the children, I could get along without the companionship of my friends, but I could not bring myself to leave my lawns and gardens, I could not part from the porch screens that I have repaired and painted, I cannot divorce myself from the serpentine brick walk I have laid between the side door and the rose garden; and so, while my chains are forged of turf and house paint, they will still bind me until I die."
"We went to Gory Brook that night for dinner. I checked the list of members, looking for Nils Jugstrum, but he wasn’t there, and I wondered if he had hanged himself. And for what?"
"He saw me at my window, raised his hand, and called. “Porpozec ciebie nie prosze dorzanin albo zyolpocz ciwego.”
"it made me nostalgic for my dream, and when my wife passed me the stylus and Magic Tablet on which we write our breakfast orders, I wrote, “Porpozec ciebie nie prosze dorzanin albo zyolpocz ciwego.” She laughed and asked me what I meant. When I repeated the sentence—it seemed, indeed, to be the only thing I wanted to say—she began to cry, and I saw in the bitterness of her tears that I had better take a rest."
"Dr. Howland came over to give me a sedative, and I took a plane to Florida that afternoon."
"Then I sit up in bed and exclaim aloud to myself, “Valor! Love! Virtue! Compassion! Splendor! Kindness! Wisdom! Beauty!” The words seem to have the colors of the earth, and as I recite them I feel my hopefulness mount until I am contented and at peace with the night."
Story in short- A married man sees his life as unreal at times and finds peace in his dreams.
"IT HIS IS BEING WRITTEN in another seaside cottage on another coast. Gin and whiskey have bitten rings in the table where I sit."
"I am here alone to rest up from a chain of events that began one Saturday afternoon when I was spading up my garden. A foot or two below the surface I found a small round can that might have contained shoe polish. I pried the can open with a knife. Inside I found a piece of oilcloth, and within this a note on lined paper. It read, “I, Nils Jugstrum, promise myself that if I am not a member of the Gory Brook Country Club by the time I am twenty-five years old I will hang myself.”
"Thinking then of peaceable things, I noticed that the black ants had conquered the red ants and were taking the corpses off the field. A robin flew by, pursued by two jays. The cat was in the currant hedge, scouting a sparrow. A pair of orioles passed, pecking each other, and then I saw, a foot or so from where I stood, a copperhead working itself out of the last length of its dark winter skin. What I experienced was not fright or dread; it was shock at my unpreparedness for this branch of death. Here was lethal venom, as much a part of the earth as the running water in the brook, but I seemed to have no space for it in my considerations. I went back to the house to get the shotgun, but I had the misfortune then to meet up with the older of my two dogs, a gun-shy bitch. At the sight of the gun she began to bark and whimper, torn unmercifully by her instincts and anxieties."
❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌spoiler alert❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌
After having several dreams with gibberish only understood by his dream characters and when he is awake a speaks of nothing but this gibberish to his wife, he is sent to Florida for rest. He soon gains strength of mind and with these words- “Valor! Love! Virtue! Compassion! Splendor! Kindness! Wisdom! Beauty!”
"We were six or seven, delayed by an old man with a long list, a scroll of groceries. Looking over his shoulder I read, 6 eggs hors d’oeuvres He saw me reading his document and held it against his chest like a prudent card player. Then suddenly the piped-in music changed from a love song to a cha-cha, and the woman beside me began to move her shoulders shyly and to execute a few steps. “Would you like to dance, madam?” I asked. She was very plain, but when I held out my arms she stepped into them, and we danced for a minute or two. You could see that she loved to dance, but with a face like that she couldn’t have had many chances. She then blushed a deep red, stepped out of my arms, and went over to the glass case, where she studied the Boston cream pies."
"My wife is often sad because her sadness is not a sad sadness, sorry because her sorrow is not a crushing sorrow. She grieves because her grief is not an acute grief, and when I tell her that this sorrow over the inadequacies of her sorrow may be a new hue in the spectrum of human pain, she is not consoled. Oh, I sometimes think of leaving her. I could conceivably make a life without her and the children, I could get along without the companionship of my friends, but I could not bring myself to leave my lawns and gardens, I could not part from the porch screens that I have repaired and painted, I cannot divorce myself from the serpentine brick walk I have laid between the side door and the rose garden; and so, while my chains are forged of turf and house paint, they will still bind me until I die."
"We went to Gory Brook that night for dinner. I checked the list of members, looking for Nils Jugstrum, but he wasn’t there, and I wondered if he had hanged himself. And for what?"
"He saw me at my window, raised his hand, and called. “Porpozec ciebie nie prosze dorzanin albo zyolpocz ciwego.”
"it made me nostalgic for my dream, and when my wife passed me the stylus and Magic Tablet on which we write our breakfast orders, I wrote, “Porpozec ciebie nie prosze dorzanin albo zyolpocz ciwego.” She laughed and asked me what I meant. When I repeated the sentence—it seemed, indeed, to be the only thing I wanted to say—she began to cry, and I saw in the bitterness of her tears that I had better take a rest."
"Dr. Howland came over to give me a sedative, and I took a plane to Florida that afternoon."
"Then I sit up in bed and exclaim aloud to myself, “Valor! Love! Virtue! Compassion! Splendor! Kindness! Wisdom! Beauty!” The words seem to have the colors of the earth, and as I recite them I feel my hopefulness mount until I am contented and at peace with the night."
January 25, 2024
John Cheever w „Wizja świata. Opowiadania wybrane” dokonuje wiwisekcji życia na przedmieściach, gdzie patriarchat i klasizm to codzienność. Jest wyjątkowo surowy i nie patyczkuje się. Zabiera nas do krainy kryzysu wieku średniego i mizoginii. Ponura rzeczywistość ukryta jest za fasadą pięknych domów i równo przystrzyżonych trawników. Cheever demaskuje hipokryzję społeczeństwa, które na zewnątrz wydaje się idealne, ale pod powierzchnią kryją się konflikty, rozdarcie i niespójności. Te opowiadani są jak lustra, w których możemy się przejrzeć i dostrzec mrok.
Mizoginia budzi duży niesmak. Opowiadania są lepsze i gorsze, ale to literatura, która prowokuje do myślenia i skłania do introspekcji.
Zachwyca mnie okładka.
"Rodzice nigdy nie dorobili się tego rozkołysanego, rozhuśtanego chodu, który oglądała rok w rok, gdy w cyrku parodiował go linoskoczek, a orkiestra zaczynała grać Show Me the Way to Go Home, i który sama lubiła naśladować. Lubiła kręcić się w kółko, jeden obrót, drugi, trzeci, aż w końcu, chwiejąc się i czując lekkie mdłości, wykrzykiwała: „Upiłem się! Jestem pijakiem!”, a potem zataczała się po trawniku, by wyprostować się w chwili, gdy już, już miała upaść, a uczucie, że na sekundę oduczyła się dostrzegać świat, było nawet przyjemne. Ale rodziców nigdy nie oglądała w takim stanie. Nigdy nie widziała, jak trzymając się latarni, by się nie przewrócić, wyśpiewują piosenki. Ale jak się przewracają – widziała. Nie tracili przy tym godności; miało się wrażenie, że zachowują się tym godniej i dostojniej, im więcej piją. Choć zdarzało się, że jej ojciec wstawał, żeby wszystkim dolać, i szedł całkiem prosto, ale tak, jakby buty kleiły mu się do dywanu. A czasem gdy już dotarł do drzwi jadalni, to w te drzwi nie trafiał, i to o kilkadziesiąt centymetrów. Raz widziała, jak wpadł na ścianę z taką siłą, że runął na podłogę i potłukł większość niesionych kieliszków. Ze dwie osoby się zaśmiały, lecz wesołości nie podchwycono i nie była zbyt szczera. Właściwie większość udawała, że ojciec wcale się nie przewrócił. On zaś podniósł się i ruszył prosto do barku, jak gdyby nigdy nic. Amy raz widziała też, jak pani Farquarson nie trafiła w krzesło, na którym miała zamiar usiąść – o jakieś trzydzieści centymetrów – i grzmotnęła na podłogę, ale wtedy nikt się nie zaśmiał i wszyscy zachowywali się tak, jakby nic podobnego się pani Farquarson nie przydarzyło. Jak gdyby co do jednego byli aktorami w jakiejś sztuce. W teatrzyku szkolnym, gdy zahaczyło się nogą o papierowe drzewo, trzeba było je podnieść, ale tak, żeby nikt nie widział, a wszystko po to, by nie popsuć iluzji, że jest się w głębi lasu, i tak właśnie postępowali oni, gdy ktoś z nich się przewrócił". Tamże.
"Pod koniec niemal każdej sporej balangi, ciągnącej się długo w sobotnią noc na nowojorskich przedmieściach, w Shady Hill, gdy każdy, kto zamierzał nazajutrz rano pograć w golfa czy w tenisa, już przed paroma godzinami poszedł do domu, a dziesiątce czy dwunastce pozostałych najwyraźniej brakowało sił, by zakończyć nasiadówkę, mimo że wyczerpały się zapasy dżinu i whisky, a tu i ówdzie któraś z pań, czekając, aż mąż wreszcie się ruszy, zaczynała pić mleko; gdy już nikt nie pamiętał, która godzina, a opiekunki do dzieci, wyczekujące tych twardych zawodników w ich domach, dawno wyciągnęły się na kanapie i zapadłszy w głęboki sen, śniły o wygranej w konkursach kulinarnych, o rejsach przez ocean i miłosnym uniesieniu; gdy wszyscy: agresywny pijak, gaduła, pianista i kobieta, której nadzieje już się chyba nie ziszczą, zdążyli powiedzieć, co im leży na sercu; gdy każda sugestia – iść do Farquarsonów na śniadanie, iść popływać, iść obudzić Townsendów, iść tu, iść tam – upadała, ledwo ją rzucono, wówczas właśnie Trace Bearden zaczynał robić docinki pod adresem Casha Bentleya, a konkretniej jego wieku i rzednących włosów. Docinki stanowiły preludium do przestawiania mebli w salonie". Tamże.
Mizoginia budzi duży niesmak. Opowiadania są lepsze i gorsze, ale to literatura, która prowokuje do myślenia i skłania do introspekcji.
Zachwyca mnie okładka.
"Rodzice nigdy nie dorobili się tego rozkołysanego, rozhuśtanego chodu, który oglądała rok w rok, gdy w cyrku parodiował go linoskoczek, a orkiestra zaczynała grać Show Me the Way to Go Home, i który sama lubiła naśladować. Lubiła kręcić się w kółko, jeden obrót, drugi, trzeci, aż w końcu, chwiejąc się i czując lekkie mdłości, wykrzykiwała: „Upiłem się! Jestem pijakiem!”, a potem zataczała się po trawniku, by wyprostować się w chwili, gdy już, już miała upaść, a uczucie, że na sekundę oduczyła się dostrzegać świat, było nawet przyjemne. Ale rodziców nigdy nie oglądała w takim stanie. Nigdy nie widziała, jak trzymając się latarni, by się nie przewrócić, wyśpiewują piosenki. Ale jak się przewracają – widziała. Nie tracili przy tym godności; miało się wrażenie, że zachowują się tym godniej i dostojniej, im więcej piją. Choć zdarzało się, że jej ojciec wstawał, żeby wszystkim dolać, i szedł całkiem prosto, ale tak, jakby buty kleiły mu się do dywanu. A czasem gdy już dotarł do drzwi jadalni, to w te drzwi nie trafiał, i to o kilkadziesiąt centymetrów. Raz widziała, jak wpadł na ścianę z taką siłą, że runął na podłogę i potłukł większość niesionych kieliszków. Ze dwie osoby się zaśmiały, lecz wesołości nie podchwycono i nie była zbyt szczera. Właściwie większość udawała, że ojciec wcale się nie przewrócił. On zaś podniósł się i ruszył prosto do barku, jak gdyby nigdy nic. Amy raz widziała też, jak pani Farquarson nie trafiła w krzesło, na którym miała zamiar usiąść – o jakieś trzydzieści centymetrów – i grzmotnęła na podłogę, ale wtedy nikt się nie zaśmiał i wszyscy zachowywali się tak, jakby nic podobnego się pani Farquarson nie przydarzyło. Jak gdyby co do jednego byli aktorami w jakiejś sztuce. W teatrzyku szkolnym, gdy zahaczyło się nogą o papierowe drzewo, trzeba było je podnieść, ale tak, żeby nikt nie widział, a wszystko po to, by nie popsuć iluzji, że jest się w głębi lasu, i tak właśnie postępowali oni, gdy ktoś z nich się przewrócił". Tamże.
"Pod koniec niemal każdej sporej balangi, ciągnącej się długo w sobotnią noc na nowojorskich przedmieściach, w Shady Hill, gdy każdy, kto zamierzał nazajutrz rano pograć w golfa czy w tenisa, już przed paroma godzinami poszedł do domu, a dziesiątce czy dwunastce pozostałych najwyraźniej brakowało sił, by zakończyć nasiadówkę, mimo że wyczerpały się zapasy dżinu i whisky, a tu i ówdzie któraś z pań, czekając, aż mąż wreszcie się ruszy, zaczynała pić mleko; gdy już nikt nie pamiętał, która godzina, a opiekunki do dzieci, wyczekujące tych twardych zawodników w ich domach, dawno wyciągnęły się na kanapie i zapadłszy w głęboki sen, śniły o wygranej w konkursach kulinarnych, o rejsach przez ocean i miłosnym uniesieniu; gdy wszyscy: agresywny pijak, gaduła, pianista i kobieta, której nadzieje już się chyba nie ziszczą, zdążyli powiedzieć, co im leży na sercu; gdy każda sugestia – iść do Farquarsonów na śniadanie, iść popływać, iść obudzić Townsendów, iść tu, iść tam – upadała, ledwo ją rzucono, wówczas właśnie Trace Bearden zaczynał robić docinki pod adresem Casha Bentleya, a konkretniej jego wieku i rzednących włosów. Docinki stanowiły preludium do przestawiania mebli w salonie". Tamże.
March 28, 2025
(Articolo per il magazine della Biblioteca di Melegnano, Aprile 2025, John Cheever visto da Paolo Sorrentino)
Da sempre, Paolo Sorrentino ama reinterpretare i personaggi. Ancora meglio: ama trasformare la persona in personaggio, scegliere un’essenza di essa che sia congeniale al messaggio della pellicola, ed esasperare infine tale essenza per darci modo di coglierne al meglio la drammaticità o i contrasti in campo. L’ha fatto con Maradona in Youth (2015) quando il dio del calcio era ormai divenuto un relitto, in contrapposizione con la prestanza e bellezza in fiore di Miss Universo. L’ha fatto anche in Parthenope (2024), prima con Achille Lauro, "O comandante", famigerato sindaco di Napoli, armatore, dirigente sportivo ed editore, poi con John Cheever (Interpretato da Gary Oldman), il malinconico scrittore americano che in molti hanno iniziato a conoscere proprio grazie a questo film. Ed è proprio sulla figura di John Cheever che verterà il nostro interesse, perché Sorrentino ha voluto condensare in un solo istante, come l’ambra fa coi fossili, tutte le inquietudini e i carichi emotivi di un vero e proprio artista del racconto, ancora troppo ignorato in Italia.
“Sì, ho attinto principalmente dai suoi diari”, rivela Sorrentino, “Anche se le battute nel film sono per lo più mie. Ho avuto la presunzione di mettergli in bocca le mie parole». Gli è servito per salvare Parthenope, per intimarle, con la forza epifanica delle sue parole, la stessa forza che enuncia le disfatte e i drammi dei personaggi illusi e disillusi dei suoi libri, di non perdere un minuto della sua giovinezza (tema che per altro è cardine nella poetica di Sorrentino), prima che tutto quel che già era previsto, come canta Cocciante a più riprese durante il film, si porti via tutto. E’ un Cheever schiavo dell’alcol, rassegnato e nostalgico quello che le parla. E’ il Cheever degli ultimi anni di vita, ma (e questo Sorrentino lo sa bene) non quello del viaggio in Italia, a Roma e a Napoli, nel 1956 e 1957. Poco importa se Parthenope lo incontra in piscina. Come dicevamo prima, è l’essenza condensata del personaggio che conta per il regista e per la storia.
La letteratura di John Cheever è una letteratura di dualità e dei contrasti da esse derivanti. La sicurezza della quotidianità e i demoni dell’intimità, l’apparenza e lo status contro le insicurezze e le paure del fallimento. Spesso i personaggi di Cheever racchiudono dentro di sè l’ombra di Jung, un irrisolto che uscirà e che li distruggerà, il demone della falsità. Lo si nota soprattutto in due racconti famosi, come Una radio straordinaria e Il Nuotatore. Nel primo, una radio trasmette gli alterchi e i segreti dei condomini della famiglia Westcott, rivelando le ipocrisie e le menzogne di un’intera classe sociale. Nel secondo, il realismo e il surrealismo si fondono in un contesto suburbano e altolocato, dove Neddy Merrill decide di tornare a casa nuotando in ogni piscina, pubblica o privata che sia, che avrebbe incontrato lungo la strada, partendo da quella della famiglia Westerhazy, che li ospitava. L’odissea del ritorno lo porterà a scontrarsi con una epifania scioccante che investirà anche il lettore, il quale soltanto a posteriori si renderà conto che Neddy aveva già scelto di perdere il contatto con la realtà invece di soffrire sotto il peso soffocante del proprio dirompente fallimento.
Alcuni critici affermano che, nonostante tutto, i personaggi di Cheever godano spesso di un finale benevolo o quantomeno compassionevole. E’ come se venissero irradiati, anche se con minore intensità, dalla sublime e salvifica luce di Hopper, pittore totale soventemente affiancato a molti scrittori americani.
Quella luce non sembra bagnare nè il volto del Cheever sorrentiniano, nè, tantomeno, di quello reale, quando nel 1982, nonostante i successi, nonostante il Pulitzer, muore disintegrato dall’alcol e portato via dai suoi demoni.
Da sempre, Paolo Sorrentino ama reinterpretare i personaggi. Ancora meglio: ama trasformare la persona in personaggio, scegliere un’essenza di essa che sia congeniale al messaggio della pellicola, ed esasperare infine tale essenza per darci modo di coglierne al meglio la drammaticità o i contrasti in campo. L’ha fatto con Maradona in Youth (2015) quando il dio del calcio era ormai divenuto un relitto, in contrapposizione con la prestanza e bellezza in fiore di Miss Universo. L’ha fatto anche in Parthenope (2024), prima con Achille Lauro, "O comandante", famigerato sindaco di Napoli, armatore, dirigente sportivo ed editore, poi con John Cheever (Interpretato da Gary Oldman), il malinconico scrittore americano che in molti hanno iniziato a conoscere proprio grazie a questo film. Ed è proprio sulla figura di John Cheever che verterà il nostro interesse, perché Sorrentino ha voluto condensare in un solo istante, come l’ambra fa coi fossili, tutte le inquietudini e i carichi emotivi di un vero e proprio artista del racconto, ancora troppo ignorato in Italia.
“Sì, ho attinto principalmente dai suoi diari”, rivela Sorrentino, “Anche se le battute nel film sono per lo più mie. Ho avuto la presunzione di mettergli in bocca le mie parole». Gli è servito per salvare Parthenope, per intimarle, con la forza epifanica delle sue parole, la stessa forza che enuncia le disfatte e i drammi dei personaggi illusi e disillusi dei suoi libri, di non perdere un minuto della sua giovinezza (tema che per altro è cardine nella poetica di Sorrentino), prima che tutto quel che già era previsto, come canta Cocciante a più riprese durante il film, si porti via tutto. E’ un Cheever schiavo dell’alcol, rassegnato e nostalgico quello che le parla. E’ il Cheever degli ultimi anni di vita, ma (e questo Sorrentino lo sa bene) non quello del viaggio in Italia, a Roma e a Napoli, nel 1956 e 1957. Poco importa se Parthenope lo incontra in piscina. Come dicevamo prima, è l’essenza condensata del personaggio che conta per il regista e per la storia.
La letteratura di John Cheever è una letteratura di dualità e dei contrasti da esse derivanti. La sicurezza della quotidianità e i demoni dell’intimità, l’apparenza e lo status contro le insicurezze e le paure del fallimento. Spesso i personaggi di Cheever racchiudono dentro di sè l’ombra di Jung, un irrisolto che uscirà e che li distruggerà, il demone della falsità. Lo si nota soprattutto in due racconti famosi, come Una radio straordinaria e Il Nuotatore. Nel primo, una radio trasmette gli alterchi e i segreti dei condomini della famiglia Westcott, rivelando le ipocrisie e le menzogne di un’intera classe sociale. Nel secondo, il realismo e il surrealismo si fondono in un contesto suburbano e altolocato, dove Neddy Merrill decide di tornare a casa nuotando in ogni piscina, pubblica o privata che sia, che avrebbe incontrato lungo la strada, partendo da quella della famiglia Westerhazy, che li ospitava. L’odissea del ritorno lo porterà a scontrarsi con una epifania scioccante che investirà anche il lettore, il quale soltanto a posteriori si renderà conto che Neddy aveva già scelto di perdere il contatto con la realtà invece di soffrire sotto il peso soffocante del proprio dirompente fallimento.
Alcuni critici affermano che, nonostante tutto, i personaggi di Cheever godano spesso di un finale benevolo o quantomeno compassionevole. E’ come se venissero irradiati, anche se con minore intensità, dalla sublime e salvifica luce di Hopper, pittore totale soventemente affiancato a molti scrittori americani.
Quella luce non sembra bagnare nè il volto del Cheever sorrentiniano, nè, tantomeno, di quello reale, quando nel 1982, nonostante i successi, nonostante il Pulitzer, muore disintegrato dall’alcol e portato via dai suoi demoni.
August 11, 2024
Qui ci sono alcuni dei racconti più belli mai letti in vita mia. Cheever è veramente un maestro nel dipingere il torbido dei sobborghi americani, ciò che spesso si nasconde dietro alla classica famiglia borghese perfetta, con figli allegri e case accoglienti. Il fulcro centrale di queste brevi storie sono quasi sempre i modi fallimentari con cui i diversi personaggi tentano di (non) affrontare i propri traumi, i quali si svelano pian piano mentre la narrazione procede. Non sono rare delle passioni improvvise ed incontrollabili, effimere eppure chiari sintomi di matrimoni in rovina, spesso costruiti su un cumulo di menzogne che non possono far altro che crollare miseramente.
La narrazione è di frequente in prima persona, e marginale rispetto all'analisi psicologica dei protagonisti, fatta attraverso uno stile prettamente ipotattico perfetto per rappresentare i continui labirinti mentali in cui si smarriscono questi personaggi fragilissimi, abbastanza arguti per arrivare alla consapevolezza delle loro prigioni ma non abbastanza forti per uscirne.
Quelli che considero i due apici sono assolutamente "Il nuotatore" e "La radio straordinaria", ma anche altri racconti come "Addio, fratello mio", "Il marito di campagna" o "Stagione di divorzi" sono dei colpi al cuore non indifferenti. Pur con i suoi relativi bassi (come possono essere "I dolori del gin", "Il generale di brigata..." o "La morte di Justina"), resta una selezione di 16 storie imperdibile per scoprire un gigante della letteratura americana che ancora non ha la fama che si merita.
La narrazione è di frequente in prima persona, e marginale rispetto all'analisi psicologica dei protagonisti, fatta attraverso uno stile prettamente ipotattico perfetto per rappresentare i continui labirinti mentali in cui si smarriscono questi personaggi fragilissimi, abbastanza arguti per arrivare alla consapevolezza delle loro prigioni ma non abbastanza forti per uscirne.
Quelli che considero i due apici sono assolutamente "Il nuotatore" e "La radio straordinaria", ma anche altri racconti come "Addio, fratello mio", "Il marito di campagna" o "Stagione di divorzi" sono dei colpi al cuore non indifferenti. Pur con i suoi relativi bassi (come possono essere "I dolori del gin", "Il generale di brigata..." o "La morte di Justina"), resta una selezione di 16 storie imperdibile per scoprire un gigante della letteratura americana che ancora non ha la fama che si merita.
July 12, 2023
Sedici racconti che catapultano il lettore nei sobborghi borghesi statunitensi degli anni Sessanta o giù di lì, tra capifamiglia pendolari che lavorano nella grande città, mogli casalinghe che accudiscono casa e figli, intense vite sociali a base di aperitivi e cene da amici e vicini, e alcol, tanto tanto alcol.
Bevono tutti, in continuazione, che sia per festeggiare i (pochi) momenti di gioia e spensieratezza o per affrontare i (ben più frequenti) sbandamenti, momenti di crisi, di desolazione, di sconforto. C'è chi ha appena bevuto un gin, chi ha un bicchiere di gin in mano proprio in questo momento, chi considera che ci vorrebbe proprio un gin per affrontare la situazione contingente. Se leggete il libro in una giornata afosa d'estate vi sfido a non sentire la sete!
"Il nuotatore", che già conoscevo, resta il mio preferito, ma Cheever si conferma grande narratore e abilissimo a creare un'atmosfera ben precisa in poche righe. Nomi e luoghi che ricorrono danno la sensazione che ogni racconto faccia parte di un sistema più ampio e abbia una propria collocazione in un panorama definito. Che è tendenzialmente ricoperto di un sottile velo di angoscia.
Bello, molto.
4,5 stelle.
Bevono tutti, in continuazione, che sia per festeggiare i (pochi) momenti di gioia e spensieratezza o per affrontare i (ben più frequenti) sbandamenti, momenti di crisi, di desolazione, di sconforto. C'è chi ha appena bevuto un gin, chi ha un bicchiere di gin in mano proprio in questo momento, chi considera che ci vorrebbe proprio un gin per affrontare la situazione contingente. Se leggete il libro in una giornata afosa d'estate vi sfido a non sentire la sete!
"Il nuotatore", che già conoscevo, resta il mio preferito, ma Cheever si conferma grande narratore e abilissimo a creare un'atmosfera ben precisa in poche righe. Nomi e luoghi che ricorrono danno la sensazione che ogni racconto faccia parte di un sistema più ampio e abbia una propria collocazione in un panorama definito. Che è tendenzialmente ricoperto di un sottile velo di angoscia.
Bello, molto.
4,5 stelle.
March 29, 2025
Ideally, I would rank each story individually, but since I lack that ability my rating is based on my sentiment of the work as a whole.
While I enjoyed Cheever’s style and his illumination of a very specific strata of society (wealthy, white suburbia), I found the majority of his stories monotonous and dull. It felt like glimpses of something greater that never fully materialized, thus lacking a meaningful emotional payoff.
However, a few stories landed, particular the later stories, and it feels cruel that they are lumped under this two-star review.
Stories I particularly enjoyed:
The Death of Justina
A Miscellany of Characters That Will Not Appear
A Vision of the World
The Swimmer
While I enjoyed Cheever’s style and his illumination of a very specific strata of society (wealthy, white suburbia), I found the majority of his stories monotonous and dull. It felt like glimpses of something greater that never fully materialized, thus lacking a meaningful emotional payoff.
However, a few stories landed, particular the later stories, and it feels cruel that they are lumped under this two-star review.
Stories I particularly enjoyed:
The Death of Justina
A Miscellany of Characters That Will Not Appear
A Vision of the World
The Swimmer
Displaying 1 - 30 of 51 reviews