De jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Een tijd waarin het normaal is dat de melkboer de klanten thuis bezoekt, de vrije radio's de ether veroveren, Derrick wekelijks op tv komt, de koude oorlog volop woedt, de acteur Ronald Reagan de 40e president van de Verenigde Staten wordt en Freddy Breck in de plaatselijke feestzaal komt optreden. Hoe overleef je zoiets?
Rino Feys (1967) groeide op in Zarren en woont in Meulebeke. Leed als kind aan alle mogelijke allergieën, werd drie keer ziek tijdens een concert - twee keer bij Freddy Breck, en eenmaal bij Joe Harris - waarbij hij moest overgeven. Mocht daarna thuisblijven van zijn ouders. Trad met een leercontract bij zijn vader in dienst als stukadoor en kon aansluiten bij een van de laatste lichtingen met een verplichte legerdienst, maar werd na een maand ongeschikt bevonden om het land te dienen in tijden van oorlog. Ging aan de slag als lasser, spinner, metaalbewerker, cafébaas en boekhandelaar. Werkt tegenwoordig in de Kringloopwinkel en schreef daar inmiddels twee boeken over, 'Kruimels, Op zoek naar een toekomst' dat uitkwam in eigen beheer, en 'Microkosmos, Verhalen uit de kringloopwinkel' dat in oktober 2020 verscheen bij Uitgeverij Mammoet/EPO. Schreef het scenario voor de tweedelige graphic novel 'Altijd Ergens Oorlog' - tekenaar Jimmy Hostens - dat gepubliceerd werd bij Uitgeverij Bibliodroom waar in 2023 ook 'Thuiskomen, Tien gesprekken over een nieuwe start' uitgaf - met illustraties van Evelyn Verschoore - over depressies en burn-out. In oktober verscheen zijn jongste verhalenbundel, 'Het geluid van brekend glas', uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts.
In eenvoudige zinnen met eenvoudige woorden - ontbeend van alle onnodige opsmuk - roept RinoFeys een hele wereld op, vol herkenning en nostalgie. Ik was even weer dat jonge meisje in de 70-80’s.
Het is winter, koud, regen en dan is dit boek het warme dekentje dat je nodig hebt. Rino beschrijft in korte verhalen zijn kindertijd en jeugd en doet dit op een onnavolgbare wijze. Ontroerend, grappig, soms pijnlijk eerlijk of (ook dat, ja) pijnlijk herkenbaar. Zijn schrijfstijl heeft een 'no nonsense' gehalte, geen gegoochel met moeilijke woorden maar to the point en mooi, meer kan ik er niet van zeggen. Een schone mens schreef een schoon boek en dit is het ideale cadeau voor onder de kerstboom.
Zonder meer prachtig. Een kroniek van de seventies en eighties zoals ik ze ook beleefde. Van vermakelijk kabbelende verhalen die een goed gevoel geven tot keiharde verslagen van de minder mooie en harde kanten van de realiteit. Meteen leer je ook Rino kennen als een lieve en gevoelige man. Heerlijk!
Heerlijk eerlijk verteld waan je je even toeschouwer bij het opgroeien van een jongen/man die mooi de tijdsgeest van een vorige generatie schetst. De dingen des levens zo mooi verteld dat je het uitstelt, om er af en toe even van te nippen. Inclusief soundtrack tips!
De helaasheid der tijd alledaagse Westvlaamse dingen
Een boek dat gaat over de kinder- en tienerjaren van de schrijver in de seventies en eighties, twee decennia die bij velen nog heel geliefd zijn, doet reflecteren, nostalgisch worden en melancholisch zijn naar oude gouden tijden... Maar was alles wel zo mooi en zo van 'goud'?
Duidelijk is dat in het boek dat Rino Feys schreef een kindertijd altijd iets is waar we allemaal met veel plezier aan terugdenken. Het kattenkwaad dat werd uitgespookt, de fratsen die werden uitgehaald, de vriendschappen tussen schoolkameraden en samen met broers en zussen (als die er waren) het bloed van onder je ouders hun nagels drijven... kleine kinderen, kleine zorgen...
En ook dat is héél duidelijk in het relaas van Rino waar hij vertelt over een verloren portomonnee'tje met honderd Belgische franken in, over het duikelen in de gracht met de fiets, over het uittesten van een band om daarna van niks te weten als de eigenaar komt zeggen dat deze leeggelopen was... kleine dingen...
Maar ook naarmate je ouder wordt, vergroten de zorgen. En als tiener wordt school een opdracht. In Rino zijn verhaal gaat hij uiteindelijk in leercontract bij zijn vader, als stukadoor. Dat betekent hard werken, bij mensen over de vloer komen (niet overal even geliefd of zorgeloos) maar ook een band scheppen met je vader. Maar ook iets opmerken dat je nooit eerder zag, hoe je vader eigenlijk een alcoholist is, wat er later zal voor zorgen dat je ouders ook uiteen zullen gaan.
Er zijn ook de leuke verhalen van de eerste auto die je ouders aanschaffen, een witte Ford Escort, waarmee je je eerste zondagstripje naar de zee ondernam om uren in de file te staan (toen al) en na een uur op het strand in een storm terecht te komen en dan opnieuw uren in de file naar huis te moeten staan.
Vaak zijn herinneringen die we hebben aan onze jeugd enkel de prettige en leuke maar soms overvallen je ook de minder leuke. Zo ook in dit boek! En dit realistische beeld dat Feys schets maakt het dan ook een heel mooi portret van een gezin dat er alles aan doet om een mooi leven te kunnen leiden, samen, maar dat dat niet altijd even makkelijk blijkt te zijn.
De eerste twee delen uit dit boek vond ik heel goed, grappig met momenten, brachten ook voor mezelf enkele leuke jeugdherinneringen naar boven.
Het laatste deel van 'Het geluid van brekend glas' verviel een beetje in het pessimistische beeld van de jaren tachtig en hoe Rino zijn legerdienst moest ondergaan, ook al had hij afgekeurd moeten worden. Daardoor viel het me iets moeilijker om dat laatste deel met evenveel plezier te lezen. Maar ook hier toont dit heel mooi aan dat je kinderjaren, hoe lastig het ook is voor je ouders om rond te komen, als kind besef je dit te weinig, de jaren zijn waarin je kan en mag zorgeloos genieten, terwijl je tienerjaren de jaren zijn waarin je gevormd wordt en je geconfronteerd wordt met de harde realiteit vaak...
'Het Geluid van brekend Glas' is alvast de moeite om je voor in de sofa te zetten en uren leesplezier. Ga maar samen met Rino mee op deze trip to memory lane!
Het boek gelezen op aanraden van mijn grootvader, want hij vond het prachtig. Maar het is een boek voor alle leeftijden, want ik heb het ook in een mum van tijd uitgelezen. Het boek bestaat uit een hele reeks van korte hoofdstukken. Elk stukje heeft een eigen sfeer en eindigt met een levensles, een inzicht, of een smaak naar meer. Het leven zoals het is, met de jaren 80 als decor.
Geniaal geschreven. Elk kortverhaal eindigt op de juiste toon, kan het haast niet beschrijven, maar alles komt perfect samen op die laatste paar lijnen. Prachtig boek, geen enkele keer me erdoor moeten wurmen, leest vlot en vol plezier.
Zo zalig om dit boek te lezen. Pure ontspanning om deze kortverhalen te lezen over het jonge leven van de schrijver. Gebaseerd op herinneringen, die heerlijk zijn aangedikt bij momenten, door de jaren die verstreken. Er is herkenbaarheid, binnenpretjes, luidop lachen, maar er is ook ernst, die, op een manier waarop Rino dit uniek kan, gebracht wordt op een zachte manier, die alles op de een of andere manier, relativeert en toont dat alles toch goed komt. Voor iedereen die graag nog eens een positief boek wil lezen, zonder al te veel bij na te denken en telkens na een verhaal te denken, nu is het het laatste, maar dan toch snel nog eentje leest, omdat het immers maar een paar pagina's telt en zo geestig lezen is. Ik vind het nu al jammer dat er binnenkort een einde komt aan het boek. Dankjewel Rino, om deze verhalen uit jouw jeugd met ons te delen en ze op zo'n sappige manier te schrijven. Goe gedoan! Ik kijk al uit naar een vervolg.