Hai mươi tư con mắt

by Sakae Tsuboi, Nguyễn Hải Hà (dịch)

Hai mươi tư con mắt là câu chuyện xoay quanh tuổi trẻ của cô giáo Ooishi đến khi cô già đi và trở lại ngôi trường nơi cô từng gắn bó và tâm huyết từ ngày đầu đến dạy lớp học đầu tiên có 12 học trò. Không gian vùng biển đảo Seto yên bình cùng người dân lao động chăm chỉ và những đứa trẻ thuần khiết trong thoáng chốc bị xáo trộn bởi sự hiện diện của cô giáo - một modern girl theo lời người dân bàn tán. Cô giáo được tụi trẻ đặt cho biệt danh Hòn Đá Nhỏ đã nhanh chóng chiếm được tình cảm của người dân nhờ lòng nhiệt thành và tình yêu thương cao cả dành cho những đứa trẻ phải sống trong hoàn cảnh thiếu thốn. Cuốn sách mang đến giá trị hiện thực và nhân văn sâu sắc về tình cô trò thiêng liêng, trở thành một trong những tiểu thuyết về đề tài phản chiến hay nhất của văn học Nhật.

Genres: Fiction, Japan, Japanese Literature, Historical Fiction, Slice Of Life, Classics, Novels

360 pages, Hardcover

First published January 1, 1952

Reviews

[Liliyana Halim · Rating 4 out of 5]

Akhirnya selesaiiiii! Sukaaa sih 🤩🤩🤩. Karena bacanya lumayan lama jadi aku akan bahas yang seingatku aja 🙈 maaf kalau ada yang salah 🙏🏼. Pertama cukup kaget dengan ukuran hurufnya. Karena sebelumnya aku baca My Perfect Imperfection yang ukuran hurufnya besar, buka novel ini lumayan 😩. Aku memutuskan baca novel ini karena penasaran sama buku Rumah Pohon Kesemek. Pengen tau cara berceritanya bagaimana. Ada lucunya, heartwarming juga ada sedihnya ☹️. Tentang seorang guru dan beberapa anak muridnya. Ada yang bisa memilih mau jadi apa kelak tapi juga ada yang nggak bisa memilih mau jadi apa mereka kelak. Ada yang harus bertanggung jawab merawat adik-adiknya padahal mereka sendiri masih sangat kecil. Ada yang harus maju berperang, jadinya seperti direnggut begitu saja nasibnya. Kalau menurutku baca novel ini jadi tau karakter orang bisa berubah apa nggak. Ada yg pembawannya memang tulus seperti Mrs. Oishi. Ada yang berubah menjadi dewasa seperti Sanae. Pokoknya baca deh ini 👍🏼.

[spillingthematcha · Rating 3 out of 5]

Przyjemna lektura, ale nie wywołała we mnie żadnych emocji.

[Farah · Rating 3 out of 5]

Mengisahkan tentang 12 orang murid ibu guru koishi di sebuah sekolah dasar di desa nelayan yang terletak di teluk seto Jepang..

Buku ini tergambar dikepala saya saat membaca Laskar Pelangi. Mungkin karena sama-sama memceritakan tentang segerombolan anak-anak.. tapi selain itu masih ada kesamaan lain yang saya ingat..

Kesamaan kedua adalah tentang proses anak-anak itu menjadi "seseorang" di masa depan..

Kesamaan ketiga adalah settingnya yang indah persis gambaran tetraloginya andrea hirata... (dalam pengantar buku ini bahkan YB mangunwijaya mengatakan penggambaran sakai tampak terlalu indah untuk menjadi nyata..)

kesamaan keempat pada masanya terbit (1952) buku ini menjadi best seller di jepang

kesamaan kelima? baca saja sendiri *_*

[Katherine 黄爱芬 · Rating 4 out of 5]

Dikisahkan Miss Oishi adalah guru baru yg akan mengajar di desa miskin di tanjung. Miss Oishi ini digambarkan sejak awal memiliki karakter kepribadian juga penampilan yg berbeda dari umumnya saat itu. Miss Oishi mengenakan baju setelan ala wanita Barat dan juga bersepeda dimana pd thn 1918 di desa terpencil begitu adalah sesuatu yg luar biasa. Sayangnya cara pikir dan wawasannya menimbulkan kesulitan pd dirinya tetapi sekaligus membuat dirinya disayangi oleh ke-12 muridnya yg paling difavoritkannya.

Para murid ini juga kebanyakan dari keluarga sangat miskin walau ada bbrp dari keluarga yg mendingan, dan mrk berteman akrab tanpa memandang tingkat ekonomi keluarga satu sama lain. Masing² murid memiliki kepribadian yg unik, spt Kotsuru si pemimpin sekaligus biang gosip nomor wahid. Atau Nita yg berbadan paling bongsor tapi paling lugu diantara semua teman²nya. Yg paling kasihan adalah nasib Matchan yg di usia sangat dini sudah kehilangan ibu dan kebebasannya.

Dan perang mengubah negeri Jepang utk selamanya. Semua keluarga di Jepang terkena imbasnya, tak terkecuali Mrs Oishi yg sdh berkeluarga dan memiliki 3 anak yg masih sangat kecil. Kesulitan hampir menimpa seluruh negeri jd Mrs Oishi tidak menolak utk kembali bekerja sbg guru di desa tanjung tsb setelah perang. Sayangnya sentimentalitasnya menyebabkan dirinya dijuluki Ibu Guru Cengeng.

Buku ini bisa dibilang buku gabungan berbagai genre spt Totto-Chan, ada sisi sejarahnya, anak² bahkan edukasinya. Membayangkan Kotoe dan Matchan yg dari usia dini hrs menggendong adik mrk sambil bekerja mengingatkan saya pd Oshin kecil. Jujur aja, buku ini lebih banyak sisi ngenesnya drpd bahagianya sih. Dan memang buku ini mengambil sudut pandang Mrs Oishi yg menentang perang yg sudah merengut nyawa separo keluarganya bahkan 3 dari 12 murid² kesayangannya. Ironi digambarkan dgn tepat bhw sebuah nyawa hanya diganti oleh sebuah lencana yg mengilap. Dan masih banyak pesan moral lainnya spt karma (saya masih terngiang-ngiang oleh nasib Fujiko dan Matchan yg berbeda langit dan bumi, ini contoh tepat utk anak yg sdh dididik bekerja sejak usia dini).

Tapi saya blm bisa memberikan bintang sempurna utk buku ini. Krn banyak rentang waktu yg di-skip seolah-olah menyensor pikiran dan pandangan Mrs Oishi yg "berbahaya" utk ukuran pd masa itu. Walau begitu, novel genre Coming Out of Age ini tidak kehilangan sentuhan nestapanya. Wajib baca buat penyuka sejarah dan childrens, bahasanya sederhana tapi pesan moralnya sangat banyak. Dan ceritanya beneran mengharukan 😢😢😢

[Mewa · Rating 4 out of 5]

„W tym ogar­nię­tym wojną pań­stwie żonom i mat­kom od­bie­ra­no prawo do dzie­le­nia się smut­ka­mi z in­ny­mi. Czy fakt, iż tra­ge­dia do­ty­ka­ła każ­de­go, ozna­czał, że nisz­cze­nie ludz­kich ży­wo­tów sta­wa­ło się ak­cep­to­wal­ne? Gdyby wszy­scy ci, któ­rych uci­sza się sło­wa­mi „nie tylko cie­bie to spo­tka­ło”, prze­mó­wi­li jed­nym gło­sem… Ach, ale jak mia­ło­by do tego dojść, skoro każdy prze­jaw szcze­ro­ści mógł skoń­czyć się zwią­za­niem rąk za ple­ca­mi [...]?“

[Nawala Patra · Rating 4 out of 5]

Sejujurnya, saya membaca Twenty-Four Eyes tanpa ekspetasi apapun. Namun, begitu saya memutuskan menyelam dan tenggelam, dang! Benar-benar di luar ekspetasi saya. Alurnya begitu page turner dan mudah dibaca karena dibungkus oleh diksi yang begitu sederhana. Saya kira ini hanya akan menjadi sekedar cerita biasa; sekali baca langsung dijajah lupa, tapi ternyata tidak.

Buku ini memiliki karakter dan standar keunikannya sendiri. Diracik dengan begitu telaten dan apik. Komposisi yang sempurna—bahwa saya merasa begitu hampa dan kelabu setelahnya. Bittersweet. Kinda heart-warming and heart-wrenching at the same time.

"Jangan mati terhormat, tapi pulanglah dengan selamat."

[Meltem Sağlam · Rating 5 out of 5]

Harika bir roman. Öğretmen ve öğrencilerinin sıcacık hikayesi. Çevirinin de etkisinin olduğunu düşünüyorum. İnsanlık suçu olan savaşın gölgesinde ve etkisinde yaşanan 20 yılın yıkımı.

Çok beğendim.

[Smiley · Rating 3 out of 5]

This novel "Twenty-Four Eyes" (Tuttle, 1983) is surprisingly readable and nostalgic since, I think, its readers can't help reminiscing some of the good old days, that is, our fun and hardships when we were children while studying in the primary school in the rural area anywhere in the world in which it might be more or less harsh in terms of its weather, fauna, terrain, etc. that we can compare with our own. Published in 1952 in Japan, it became a best-seller then; however, it might be a bit difficult to buy one nowadays so you may contact your second-hand bookshops or borrow it from a good public library or university library. This book is a fine translation by Professor Akira Miura. Then you may feel addicted to the story with its setting in rural Japan nearly nine decades ago.

By the end of 2013 I enjoyed watching its black-and-white movie via YouTube and posted its address here for my interested friends; however, it's a pity I could not gain access to it yesterday (July 1), that is, its access denied typically due to some reason. Good grief!

Some reviewers might have already written their appreciation and comments on this novel, then, my first appreciation is on the children's respect, innocence and sense of humor. In fact, the title represents Miss Oishi's twelve pupils; seven girls and five boys. Interestingly, "The children called their teachers "Gentleman Teacher" and "Lady Teacher" instead of calling by their names." (p. 2) Eventually, we would like to know each of the form of respectful address in Japanese since it was obviously a polite way (in the novel's context; as for now, the same or different I'm sorry I don't know) in addressing a male teacher as "Gentleman Teacher" and a female one as "Lady Teacher" and we can imagine how honorable each teacher should feel toward the children and of course their teaching profession. We can notice sometime the children simply called him/her, "Teacher" (pp. 7, 9, 33, etc.), that is, less honorific. Comparatively, in my primary school days, we called a male or female teacher, "Teacher" (ครู /khru:/ or a more polite form คุณครู /khunkhru:/ in Thai), therefore, the Japanese form is rather linguistically subtle and deeply meaningful.

To continue ...

[Mook Woramon · Rating 3 out of 5]

หยิบเล่มนี้มาอ่านเพราะอยากลองเปิดหูเปิดตากับหนังสือสงครามจากญี่ปุ่นบ้าง ที่ผ่านมาอ่านแต่ฝั่งยุโรป

เล่มนี้สะท้อนภาพสงครามผ่านชีวิตคุณครูประถมชื่อโออิชิตั้งแต่วัยสาวจนถึงวัยกลางคน

สงครามกำลังปะทุ มีข้อความชวนเชื่อปลุกระดมให้รักชาติ ออกไปเกณฑ์ทหาร ตายแทนจักรพรรดิ ใครเห็นต่างจะถูกหาว่าเป็นกบฏ

ชาวบ้านทั่วไปไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวกับสงคราม เพราะสงครามพรากคนที่เค้ารักไป

คุณครูโออิชิปวดร้าวกับการเห็นคนที่ตนเองรักค่อยๆจากไปทีละคน ลูกศิษย์ที่ไปเกณฑ์ทหารไม่ได้กลับมา สามีตายระหว่างการรบ ลูกตายจากความอดอยากแร้นแค้น ความทุกข์ทนเหล่านี้ทำให้คนแก่ลงในชั่วพริบตา

ไม่ว่าชนชาติไหนก็ทุกข์ใจจากสงครามไม่แตกต่างกันทั้งฝ่ายชนะและฝ่ายแพ้ สุดท้ายแล้วไม่มีใครเป็นผู้ชนะที่แท้จริงเลย

เรื่องนี้เล่าเรื่องชีวิตไปเรื่อยๆจนเรารู้สึกว่าราบเรียบไปหน่อย จากการเล่าเรื่องไม่รู้สึกว่าครูกับลูกศิษย์ผูกพันกันมากซักเท่าไหร่ ฉากสะเทือนอารมณ์เลยไปไม่สุดเพราะไม่ค่อยอินกับตัวละคร

[Książkoty · Rating 4 out of 5]

Mała wiejska społeczność, w której bieda zagościła w domu każdego. A wojna z roku na rok przejmuje los nad kolejnym ludzkim życiem.

To jeden z tych tytułów, które ukazują nam ciepłe relacje między bohaterami. Pewnego rodzaju wspólnotę, która nigdy nie zapomni tego - co dobrego (i za sprawą kogo) ich spotkało. To działa pokrzepiająco. Niestety - dopadają nas w końcu realia. Bieda, wojna i śmierć. Bezradność, choroby i niesprawiedliwość. Dużo w tej książce smutku.

Nie podobały mi się nagle, duże przeskoki czasowe. Może po prostu nie jestem ich fanką. Mimo tego, opowieść dalej pozostała taka, jak na początku: spokojna, cicha i przejmująca.

„Ludzie żyli, składając w ofierze niemal wszystko to, co czyniło ich ludźmi, a potem umierali.”

[Kamila · Rating 4 out of 5]

#azjatyckimiesiąc z Agacią shubiektywnie
oraz

#bookmenkowebingo luty 2024 z Karmeną bookmenka

4,25/5
Troszeczkę zabrakło do ulubieńca. Było dla mnie zbyt dużo pośpiechu w tej opowieści i natłok bohaterów - z większością się nie zżyłam w tak krótkim tekście. Sam klimat jednak - ta książka jest przepełniona smutkiem - trafił bardzo w moje gusta. Ta książka to owszem azjatyckie Dzieci z Bullerbyn ale dla dorosłych. Relacja dzieci - nauczycielka i społeczność szkolna to tylko punkt wyjścia tutaj. Dużo smutku ale dobrze zbalansowanego z ogromem czułości w azjatyckim wydaniu
Warto przeczytać, polecam

[PErvOL Books]

(Gdybym miał to oceniać, to ostatecznie 4,75)

„Żałuję, że nie urodziłam się kobietą. Mój tata wciąż żałuje, że nie jestem chłopcem. Nie jestem chłopcem, więc nie daję rady sobie złowieniem ryb, więc mama musi mu pomagać. Zastępuje mnie w pracy przy sieciach, w najzimniejsze dni zimy i najgorętsze dni lata. Kiedy dorosnę, chcę się jej za to wszystko odwdzięczyć.”

TW:Bullying, Wojna (Książka jest osadzona w tych realiach, choć jej wydźwięk jest zdecydowanie ANTYWOJENNY), Seksizm, głód, ksenofobia , nerwica natręctw, strata, samotność, klasizm (oparty na realiach przedstawionych) , żałoba, nerwica lękowa. PTSD (dla osób zmagających się z tym problemem, może być to cięższa przeprawa)

Q: Po jakiej lekturze czuliście się wciągnięci jak we mgłę czeluści niepozorności, która ewidentnie miała coś więcej do przekazania i naświetlenia względem celu?
Tłumaczyła: Klaudia Ciurka
Uważam, że każda książka może wnieść nam jakąś ciekawą polemikę, ciekawy obszar, który może zaanonsować jakieś tory. Często sposobności analizowania różnorakich zjawisk, mogą być w bardzo nietuzinkowy, bądź wieloznaczeniowy na różnych poziomach niejednoznacznie i bardzo bym powiedział absorbujący cień, który kompletnie nam się nie ujawnia, a jest brany pod warsztat. Do tego stopnia, że czasem czując jakiś ciężar, czy specyfikę, czy cokolwiek innego, normalnie byśmy w to wsiąknęli i coraz bardziej by się to ujawniało i separowało ładunek, ale w czasem różne niedopowiedzenia powodują u nas różne emocje. Czasami jest to zmieszanie, czasem zdziwienie, zaciekawienie, zagubienie, ale może też to być mieszanka różnych wrażeń . Nieraz nieścisłości i takie niewgryzienie nas bezpośrednio w coś powoduje frustracje, totalne pogubienie i potrafi bardzo wyprowadzić nas z rytmu refleksji , przetwarzania etc. Jednak czasem odnoszę wrażenie, że w książkach pewne niedopowiedzenia i niejasności w momencie, kiedy ta niejasność ma swoje podłoże, oparcie w konstrukcji, czy też w ogóle w niuansach i tego, co odpowiada za pewne elementy i jak one są przedstawiane, w jakim świetle okoliczności. Co za nie odpowiada, na co się składają , co z nich wynika i jak one są przetwarzane przez bohaterów, samą historie i jej strukturę i to, jak ona rzeźbi i daje pewnym rzeczom charakteru, nacechowania i tego, jak ono uderza w sfery danej historii. Gdzie leży cała puenta. I tak naprawdę to może oznaczać wiele różnych rzeczy i wszelkie zjawiska w literaturze , czy też tła fabularne, osie całokształtu historii, warto podejść W KAŻDEJ SFERZE z otwartym umysłem.
Konsekwencją tych słów jest wiele rzeczy, ale ostatnio w nich utwierdziła mnie książka „Dwadzieścioro czworo oczu” Sakae Tsuboi w Tłumaczeniu niezastąpionej Klaudii Ciurki, Powieść osadzona w akcji w późnych latach 20. XX wieku, aż do końca II wojny światowej. Tytuł, który dosłownie swoim przydymieniem, niepozornością, niejasnością i przede wszystkim wgłębieniem się w nieoczywistość i niejasność i brak uczucia wglądu w siebie oraz w niuanse i konwenanse, które w naszej głowie buzują, bądź wpływają na nasz umysł -urzekł. Do tego stopnia, że zwracając uwagę i analizując podłoże i dochodzenie do pewnych spraw i nadawanie celu, mimo przydymienia i zamętu i niepokoju i totalnego zmieszania, czułem grunt na którym stoimy i wgląd w to, o co w tym wszystkim chodzi. Jak to uczucie niekompatybilności myśli i niezdatności do zaakcentowania pewnych spraw, tak naprawdę daje wgląd w zagubienie i co ta mgła w umyśle tak naprawdę reprezentuję względem wymiaru naszych myśli, niemożności dania mianownika nam samym.

Zarys Fabuły:
„Dwadzieścioro czworo oczu” opowiada historię Hisako Ōishi. Osadzona w latach dwudziestych 1928 roku opowieść o Kobiecie, która w dość chłodnych i niepozornych okolicznościach zaczyna pracę jako nauczycielka na umiejscowionej w powieści wsi. Okoliczności, w których właśnie jest przyjmowana bardzo surowo z uwagi na swoją charakteryzacje i nietypowe postrzeganie świata, formowanie i kreowanie siebie, pochodzenie i wiele innych rzeczy. Z tego powodu natomiast dzieci, których zaczyna uczyć w swojej szkole, na początku miewając przy tym różne wątpliwości – one przyjmują Hisako z szerokim i szczerym entuzjazmem.
Jednak po czasie rezygnuje z posady nauczycielki z uwagi na swoje obawy, przemyślenia. Nie nie mogła i nie była pewna oraz nie do końca czuła dać wszystkiemu wystarczająco dużo swoich perswazji i tego, co z nich wynika i jak one w jej głowie i obrazie rzeczywistości i tego, jak pewne rzeczy w niej siedzą i co leży w tym, jaka ona jest i w co się to przeobraża w jej umyśle.
Mimo wszystko po upływie lat od rezygnacji, wszelkie zmiany, inne drogi, które się coraz bardziej z jednej strony kompletnie się rozchodzą, ale przenikają między siebie jednocześnie splatając ze sobą różne perspektywy relacji, jak i oddziaływania na siebie, jak i przybierania różnym rzeczom wagi względem bodźców i obecnego otoczenia, w którym się znajdują. Wszystko dlatego, że te dzieci dalej mają kontakt. Dalej rozmawiają i integrują się z nauczycielką. A z drugiej strony niepozornie wszelkie zjawiska, środowisko i jawa, która na ich oczach przybiera nowego brzmienia, mimo rozdzielenia, innych realiów i obszarów, w których obecnie żyją.
W końcu znały się od lat. Te osoby, które na przedziale lat dojrzewały z dzieci, na dorosłych, miały różne przejścia, o których nauczycielka wiedziała i wpływali na siebie między sobą, ryzykując, a czasem po prostu będąc dla siebie zwyczajnym ludzkim wsparciem. Ludźmi, którzy mimo różniących realiów, pewne rzeczy wspólnymi siłami rozwiązywali. I mimo, że się spotykają po czasie w zupełnie innych ramach i sferach, to w głębi wszelkie okoliczności i rzeczy ich definiujące i różnice wielorakich płaszczyzn i tego, jak się zmieniły ścieżki i, to jednak to koliduje i zaciera się w każdym możliwym aspekcie.

Gdybym miał wam sprecyzować i zaprezentować w jakimkolwiek ujęciu treść tej książki, to szczerze mówiąc (mimo, że od lektury tej książki minęło mniej, więcej dwa tygodnie, to w gruncie rzeczy nie mogę. Dlatego, że z tak niepozorną, rozpalającą przydymienie przy tym analizując każde sfery czyhającej mgły w naszych myślach książką, nie miałem do czynienia nigdy. Jestem w stanie wymienić wiele aspektów, za które niesamowicie doceniam, jak na przykład aspekt antywojenny w realiach wojennych, które no czuć. Jednak widać, że celem autorki w tamtych czasach, w których ta pozycja dotarła do czytelników (w zasadzie w tym momencie można to nazwać powieścią klasyczną, patrząc na to, kiedy jej pierwowzór został wydany), było danie nadziei i nie tylko sprzeciwu, a manifestu w dążeniu do normalności. Dążeniu do stabilności i jawności stabilizacji i pieczy nad sobą podczas wojny, ale też ogółu względem podejścia do człowieczeństwo. Mimo to z jednej strony byłem w nią totalnie wgłębiony i czułem gdzieś w tym wszystkim niepokój I iluzyjność symulującą pewne aspekty . Natomiast przy tym towarzyszyło mi uczucie totalnego przydymienia...Przydymienia, jakby pewne rzeczy były cały czas przed nami. Jest to coś, czego kompletnie się nie spodziewałem się w tej książce, bo konstrukcyjnie, fabularnie i jeśli chodzi też o rzeźbienie różnych elementów – jest dość prosta. Jest w swej istocie dość nieeksploatacyjna i nie wymierza pewnych rzeczy w jakiś najbardziej wyrachowany i rozpracowujący każde zakamarki .
A Mimo to w moim odczuciu jest bardzo iluzyjna, niejasna w swej jasności i mglistości względem natłoku spraw i tego, co one oznaczają. Co się czyha za torami naszych sfer realiów i znaczenia względem naszej tożsamości. Sensu identyfikacji w czasie sprawy, która nas otacza. Aspektu odseparowania oraz oddzielenia i autentyczności pewnych uwierających nas elementów, które chcielibyśmy, by wyszły na świat w naszym świetle. By zostały wybrzmiane tak, by w ogóle naszej aureoli było coś, co mogłoby nakreślić nam nasz grunt i nadać kształt temu, na jakich polach tkwi i lepi się to, co jest podłożem sprawy. I dlaczego nie czujemy jawności i dostępności i możności do wgryzienia podburzenia naszych doznań i ich rzutu. Podburzenia, który pozwoliłoby zrozumieć i dać szerszy ogląd naszemu wydźwięku i opisaniu tego, co tkwi w danym pojęciu, identyfikacji i jej przebiegu.
W moim mniemaniu ta książka ma naprawdę dużo do zaoferowania, jednak nie łatwo mam wrażenie z tego coś wyciągnąć i nie każdy będzie w stanie to zrobić, bądź odnaleźć w tym jakiś wnęk i mianownik względem ekspozycji pewnych wątków. Uważam, że narracyjnie analizowano bezpośrednio pewne rzeczy I naprowadzano nas na kolejne elementy układanki względem tego, jak w czasie wojny pewne rzeczy wybrzmiewają i co tak naprawdę w naszych zamiarach siedzi. Co w czasie wojny tak naprawdę w nas się kotłuje I jak w trakcie, kiedy zajmujemy się życiem i tym, jak to przeżywamy, to próbując to przeżywać tak samo i jednocześnie wpasowując się w kanon tego, jak funkcjonujemy w danym środowisku. Jak wybrzmiewamy my, a zarazem w świetle, które nie musi być wcale nasze i wyciągać pod warsztat sfery/zachowania, które nie oddają naszego przeżywania, nie są czymś, co reperuje i stabilizuje zjawisko wojny i jej czeluść i nie są pod naszą kontrolą, ale można w tym odnaleźć swoją stabilność i mieć prawo do poszukiwania kontroli.
Z drugiej strony ta powieść była na tyle poszarpana i na tyle wyciągająca pod celownik i poddająca próbie czynniki, że tak naprawdę stawiało to zwierciadło niejasności względem Olshi, że widać było folklor jej myśli i tego, jak te sprawy tak naprawdę są podszyte jej tożsamością i tego, czy ona faktycznie jest spójna z rzutem, wypływem i tym, jak tak naprawdę to co robimy i okoliczności w jakich to robimy, przemienia oblicze nas, brzmienia, obiegu i że nawet z pozoru, kiedy robimy coś to samo. W takim stopniu, że pewne rzeczy każdego dnia mają inny cel, bieg, myśli i podczas kryzysów, trudno jest zachować w tym harmonię, jasność . Pojąć zgodność w tym, jak tak naprawdę patrzymy na pewne rzeczy I co one w nas budują i jak okoliczności (które są straszne) wpływają na tego budowę i podłoże tej budowy charakteru i kontekstu naszych działań....

Chciałbym, żebyście spróbowali się zapoznać z tą pozycją, choć mam świadomość, że nie trafi do każdego. Uważam, że w tej mgle, w tej prostocie jest coś, co przyćmiewa delikatnie, ale z taką siłą, że to jest nie do uwzględnienia. Mianownik, który odpowiada poniekąd za trzon i słuszność tej historii naświetlając nam wszelkie niespójności i emocje, ale w taki sposób, że Niepozornie ujmująca, a zarazem pełna różnych iluzyjnych przykrytych cierpieniem, niejasnością jego natężenia i wydźwięku oraz totalnie efemerycznie rozpalająca dymy i ich niuanse historia, która uderza tam gdzie trzeba i w sfery, które budują nam niepokój na zasadzie pytań i czegoś, w co warto się zgłębić i dać temu jakąś przestrzeń do przemyślenia. Obszar, który pozwoliłby w niejasności naszych rozważań na tematy w danym momencie nas uwierające, a z drugiej strony porwać się temu i dać temu własną konkluzję i to, na jakich zasadach i podporach pewne rzeczy się dzieją. Nie tylko podczas wojny, czy czegokolwiek, ale zwykłych momentów życiowych, kiedy czujemy rozklekotane i zagubienie. Znaleźli głębie w oczach komunikatów innych ludzi i sygnałów, które mogłyby dać jakiś ogląd sprawom, które w różny sposób emanują i czemu to wszystko, czego szukamy i czujemy, że jest poza zasięgiem naszej ręki, jest czymś niejednoznacznym i głębszym niż nam się wydaje. Czymś, co obiera i otwiera furtki do rozważań na temat nas i różne narracje pewnym aspektom, które w nas siedzą i puenty, które są brane pod uwagę i jak one wypływają w naszym szerokim pojęciu i oglądzie kształtu i upakowania naszych spraw w coś, co jest nasze i zaakcentowane na naszym uwarunkowaniu i uwiecznieniu. Niezależnie od okoliczności i tego, w jakich momentach się to ujawnia i czym to jest podszyte i jak to tak naprawdę zbiera oblicze pewnych spraw i zasadność i podłoże naszej sytuacji i to, jak ona jest namacalna, uwarunkowana i nakreślona. Niezależnie od tego, jak chcesz to przeżywać!

[Justyna Sk · Rating 4 out of 5]

Przejmująca i wzruszająca, krótka opowieść o pięknym podejściu nauczycielki do swoich wychowanków, pokazująca losy na tle historii. Nierówności społeczne, straszne realia i okrutna rządowa kampania wojenna, a w tym wszystkim młodzi, niewinni ludzie, napędzani ideałami.

[fried.rambutans · Rating 4 out of 5]

Another book I wish I'd bought the English edition for in the first place! The synopsis describes the book as a fictional account of a young female teacher, with 12 little kids surrounding a lady as its cover. I say, it's another teacher story - bring it on then!


The story revolves around the life of Ms. Oishi (later, Mrs. Oishi), a young lady fresh out of a teacher's school. Because of her lack of experience, and her youth, she's assigned to a village school, located just across her own village in rural Japan.

Set during the start of WWII with Japan entering the Pacific theater as major player, it was the time when the Japanese government required all men to go to the front line and fight for the country. When she's just started teaching, Ms. Oishi had 12 students in her first grade class. Later on, through many adventures, we learned that most of these kids managed stay in touch with Ms. Oishi until the end of WWII, right after Japan's Emperor declared that the country has lost the war.



I don't want to give away much of the unraveling of Ms. Oishi's life - it's been made into a movie in 1954 and there's now a movie village that preserves the old set - but I'd like to share the gist of the book - that it unabashedly supports pacifism without being preachy. You can't help feeling helpless when Ms. Oishi learned about the fate of most of her male students who lost their lives fighting in faraway land. You can't help thinking like she did about how young talents and opportunities for better future were wasted in the name of war. Certainly, when looking at how Japan had come a long way from its past, I can understand why its armed forces are almost nonexistent. The Japanese now choose to pick their battles by winning the war through the advances of technology and education. Maybe they've learned from the past war, after all, but not many countries did..

[Sandra || Tabibito no hon · Rating 4 out of 5]

"Dwadzieścioro czworo oczu" przywołało w mej pamięci liczne powieści, które mama czytała mi na dobranoc oraz te, które sama czytałam w podstawówce pokroju "Dzieci z Bullerbyn" czy "Ani z Zielonego Wzgórza" ❤️

Akcja rozpoczyna się w 1928 roku i rozgrywa się na małej wsi, gdzie wszyscy się znają i nic nikomu nie umknie.

Jest to bardzo ciepła historia, która skupia się na relacji między nową nauczycielką, a dziećmi będącymi na początku swojej szkolnej przygody. Mieszkańcy nie polubili się z nową przebojową pracownicą szkoły, ale stopniowo zyskała ich sympatię. Kobieta miała fantastyczne nastawienie do najmłodszych, wiedziała jak z nimi rozmawiać i starała się ich wspierać.

Dostajemy tu sporo przeskoków czasowych, ponieważ bieg wydarzeń rozdziela bohaterów, a książka skupia się wyłącznie na ich kontakcie. Gdy dochodzi do ponownych spotkań dostajemy wspomnienia i informacje dotyczące poszczególnych postaci - co się u nich zmieniło, a oczywiście, cały czas na pierwszym planie są dorastające dzieciaki z początku książki, które na samym jej końcu są już dorosłymi ludźmi, ale nigdy nie zapomnieli o swojej cudownej pani nauczycielce. Z wzajemnością.

To kojąca opowieść, która zmierza do czasów wojny, a wówczas jej realia dotykają także naszych bohaterów. Druga część książki bywa bolesna, chwytająca za serce i wzruszająca.

Bardzo dobrze mi się ją czytało, podobała mi się, ale jej nie pokochałam. Było w niej zbyt wiele urywanych wątków, za mało zgłębienia niektórych sytuacji, wobec czego nie uzyskała mojego pełnego zaangażowania, ale była naprawdę czymś świeżym, mimo licznych lat od jej wydania i wywoływała uśmiech na mej twarzy.

Ode mnie 7/10 ⭐

Współpraca barterowa z wydawnictwem Yumeka

[Ignacy · Rating 2 out of 5]

2.5
Słodko-gorzka powieść, która klimatem przypomina filmy ze studia Ghibli. Chciałbym, żeby ta książka była dwa czy nawet trzy razy dłuższa tak, aby móc bardziej przywiązać się do bohaterów, poznać ich historie dogłębniej. Bo jest to miła lektura, ale końcowo pozostawiła we mnie obojętność.

[Judy · Rating 4 out of 5]

Back when I was still blogging, I had blogger friends in Europe who would review books I had not been aware of. Twenty-Four Eyes was one of these. It is a bittersweet story about a young teacher, Miss Koshi, in a Japanese village school. It is April, 1928 and her twelve first grade pupils add up to seven girls, five boys and twenty-four eyes. They form an attachment to Miss Koshi that lasts for two decades.

(I have met several former teachers in my reading groups, so I know that this is a thing. Most of them have former pupils who still stay in touch. Never underestimate the importance and effect of good teachers!)

The story continues through to the end of World War II. Some characters are lost, some suffer irrevocable pain and trauma, some keep on keeping on. At first, I was not drawn in but by the end I was emotionally involved with the teacher, her family, and of course the pupils that remained.

Many novels about wars are full of action and destruction on a large scale. This story is on the small scale of individuals in small places whose lives are nevertheless reduced in many ways. Miss Koshi, though she eventually marries and has her own children, is such a person. Thus, it is a quiet anti-war novel that points out the cruelty and inhumanity of war. It also affirms the humanity of those who make and maintain connections.

[Đỗ Thị Hà Linh · Rating 5 out of 5]

cuốn này hay xuất sắc mà mình đọc cuốn không rời mắt. Rất dễ đọc nhé, dành cho newbie đọc sách luôn, mình vừa hoàn thành 1 cuốn trinh thám cổ điển mà chuyển sang đọc cuốn này cân bằng được nhịp độ. Hai mươi tư con mắt mang chủ đề về giáo dục và phản chiến đã để lại ấn tượng sâu sắc trong hành trình đọc sách năm nay của mình, chắc chắn bạn độc giả nào sau khi đọc cuốn này õng cũng sẽ cảm nhận như mình. Suốt cuốn sách chúng ta sẽ được chứng kiến hành trình của cô giáo Ooishi (người có biệt danh là cô giáo Hòn đá nhỏ) trải qua gần 20 năm lịch sử của Nhật Bản, qua cuộc chiến tranh thế giới thứ II. Qua đó độc giả được gặp những em học sinh hồn nhiên, dù cuộc sống có nghèo khó nhưng các em vẫn vươn lên, trong mình vẫn đầy ắp những hoài bão và ước mơ. 2 điều mình thích ở nội dung đấy là văn phong miêu tả cuộc sống nghèo khó của những người dân ở đất mũi rất là hiển nhiên mà để lại nỗi buồn man mác cho độc giả. Điều thứ hai là miêu tả tâm lý của cô Ooishi, suy nghĩ về sự mất mát mà cuộc chiến tranh để lại. Sau tất cả thì mọi thứ vẫn tiếp diễn để hướng tới tương lai tốt đẹp hơn. Cuốn này cũng cho độc giả nhìn thấy văn hóa Nhật Bản, con người Nhật Bản cần cù, chăm chỉ, chịu thương chịu khó.

[Nikoletta (nikisjournal) · Rating 4 out of 5]

Upływ czasu to temat, który niezmiennie mnie porusza. Upływ czasu i dorastanie w obliczu wojny? Coś okrutnie uderzającego. Słodko-gorzka klasyczna historia o antywojennym wydźwięku - tak bym podsumowała tę powieść. Dowiedziałam się wielu rzeczy na temat życia w tamtych czasach i bardzo doceniam ją za to, co próbuje robić. A, no i pani Koishi przewspaniała 🩷 3.5

[klaudia katarzyna · Rating 5 out of 5]

ale to było cudowne! momentami bardzo emocjonalne, szczególnie bliżej końca ale świetne i świeże. 🤍

mocno polecam jak ktoś nawet nie przepada za literaturą historyczną i/lub japońską!

[Rural Soul · Rating 4 out of 5]

There isn't much in this book that could distinguish it on basis of novelty. This is a simple narrated novel focusing on lives of a devoted young female teacher a d her 12 students . Story is set in rural japanese environment where people live simply. Novel shows that how Japan was changed during war and how young students choose their own path.

This is most beautiful scene in the novel when those 24 eyes pose together with their injured teacher for portrait. Taken from the movie adoption.

[Gen · Rating 4 out of 5]

It was a good read, the story flowed like a river and I found myself flipping through the pages non-stop without me knowing, especially when I was close to the end of this book. I thought that this book was all about Mrs. Oishi’s journey in teaching her pupils, but turns out I’m wrong, this book tells me more than that.

[Ainay · Rating 3 out of 5]

Kisah tentang perang memang tidak pernah menggembirakan--meski dalam buku ini paruh pertama pra-perang sangat menyenangkan karena banyak lelucon dan kepolosan anak-anak SD. Tapi, ketika perang melanda semuanya berubah, menjadi muram, terutama karena Dua Belas Pasang Mata menyorot lingkungan pedesaan miskin yang terdampak perang.

Mengapa harus berperang? Mengapa nyawa tidak lebih berharga sari selempeng logam? Mengapa tidak bisa memilih untuk tidak terlibat dalam kemelut perang dan politik?

Rasanya keputusasaan Mrs. Oishi dapat mewakili kita semua. Perang mengubah segalanya dan tidak dapat mengembalikan semuanya sesuai pada tempatnya semula. Menang atau kalah, perang tetap membawa pergi mereka yang tidak mampu bertahan, yang kembali dari medan perang pun tidak dapat mengambil kembali posisinya di masyarakat.

Heartwarming tapi juga heartwrenching. Bittersweet. Sayang sekali banyak tahun-tahun yang ditiadakan jadi terkesan melompat-lompat.

[Nika ✨ · Rating 3 out of 5]

To była prosta, przepełniona ciepłem i melancholią historia, która pozostawia w sercu dziwne poczucie niesłabnącego ucisku.

Nie sądzę, żeby była moim Roman Empire, aczkolwiek na pewno ze mną zostanie na długo, choć czuję się po niej...dziwnie.

Trochę jakbym weszła w środek czyjegoś życia, doświadczeń ale mogła patrzeć tylko z brzegu i nigdy nie będę mogła zostać jego częścią.

3-3,5/5 ✨

[Laven · Rating 4 out of 5]

Semua muridnya lahir pada tahun yang sama, dibesarkan di lingkungan yang sama, dan masuk ke sekolah yang sama. Tetapi dalam lingkup yang sedemikian sempit pun sudah terbentuk jurang-jurang lebar dalam kondisi keseharian mereka.

Setelah membaca setengah buku Botchan, aku tidak menaruh ekspektasi lebih untuk buku ini. Namun, buku ini memberikan kisah yang bermacam-macam rasa dengan gaya cerita yang ringan. Buku ini dibuka dengan bagian yang ringan, namun berakhir dengan bagian yang membuat genangan di mata. Peperangan tidak akan berakhir baik, entah pada bagian menang atau kalah. Tetap akan ada yang terluka, hilang, dan menderita.

[Polianna (moze_booka) · Rating 3 out of 5]

3,5/5

[Avalle Rei · Rating 4 out of 5]

Una novela sencilla y realista, que nos cuenta desde el punto de vista de una joven maestra de escuela la vida de sus alumnos, desde que tienen seis años hasta los treinta. Todo ello en un pequeño pueblo costero y con las invasiones y guerras que desplegó Japón.
Veinticuatro ojos es el fiel reflejo de la sociedad pobre de la época tratado con sencillez y con la cotidianidad del pueblo que sufre la separación familiar, la hambruna, el deshonor, la perdida y otros problemas comunes de la sociedad.
En este libro conoceremos a la maestra Oishi, pero también las vidas de sus doce alumnos de primer año que la acompañarán toda su vida y con los que creó un vínculo único.

La novela comienza muy dulce y divertida, con las historias y anécdotas de los niños de seis años. Pero a medida que ellos crecen y los problemas del país se acentúan, la vida los va cambiando a todos, ya sea de una forma o de otra.
Al final termina todo lo bien que puede terminar un relato de guerra, hambre y pobreza.
Muy fácil de leer, entretenido y al mismo tiempo didáctico, que trata unos hechos horribles con mucha ternura y respeto.

[cindy · Rating 3 out of 5]

Akhirnya berjodoh juga membaca buku ini stlh agak lama wl, dpt di obralan pula. ^^

Awalnya kusangka ini menceritakan dari sisi para murid2, tp ternyata malah sebaliknya. Kisahnya ttg sang guru Oishi-Koishi Sensei dan pengalaman dan pandangan hidupnya saat dicerminkan oleh nasib kedua belas murid2 pertama dan terakhirnya (sblm akhirnya ia kbl mengajar lg). Pandangan yg unik, mengingat setting waktu novel ini dimulai pada 1928, merentang hingga 20an tahun kemudian, melewati saat2 perang PD2 dan saat krusial di mana Jepang dipaksa menyerah, serta awal kebangkitan kbl negeri itu.

Aku suka bgn awal2nya yg didominasi kenakalan dan kenaifan bocah2 kelas 1 SD. Aku suuukaaa sekali bgn akhirnya, saat mereka (yg tersisa dr kekejaman perang) berkumpul kbl, seakan-akan menyiratkan keinginan untuk saling menguatkan menghadapi masa depan mereka. Salut untuk para Sensei semua, di mana pun.

[Zulfy Rahendra · Rating 3 out of 5]

Saya kayaknya kurang cocok sama karya penulis Jepang.. -_-

Yha. Itu pembelaan aja kayaknya. Selalu bosen baca buku karya penulis Jepang, padahal ceritanya bagus. Buku ini misalnya, ceritanya bikin baper sebenernya, tapi gaya berceritanya bikin saya ngga tahan. Loncat-loncat ngga jelas, ceritanya kurang fokus melebar kemana-mana, bahasa (terjemahan)nya bikin saya ngga nyaman juga. Malah capek sendiri ngikutinnya. Hhhhhhhhh

[Hanoi · Rating 4 out of 5]

Manis dan mengharukan. Konfliknya memang tidak terlalu kompleks, tapi kurasa buku ini tetap worth it untuk dibaca. Banyak plot-twist yang kutemui di dalam buku ini. Jadi, bersiaplah untuk terperangah sekaligus tersenyum 'melihat' kepolosan murid-murid di desa tanjung.