Cannibale

by Didier Daeninckx

Paris 1931, l'Exposition coloniale. Quelques jours avant l'inauguration officielle, empoisonnés ou victimes d'une nourriture inadaptée, tous les crocodiles du marigot meurent d'un coup.
Une solution est négociée par les organisateurs afin de remédier à la catastrophe. Le cirque Höffner de Francfort-sur-le-Main, qui souhaite renouveler l'intérêt du public, veut bien prêter les siens, mais en échange d'autant de Canaques. Qu'à cela ne tienne !
Les « cannibales » seront expédiés.
Inspiré par ce fait authentique, le récit déroule l'intrigue sur fond du Paris des années trente — ses mentalités, l'univers étrange de l'Exposition — tout en mettant en perspective les révoltes qui devaient avoir lieu un demi-siècle plus tard en Nouvelle-Calédonie.

Genres: France, School, Roman, Historical Fiction, Fiction, Classics, French Literature

108 pages, Mass Market Paperback

First published January 1, 1998

About the author

Didier Daeninckx nació en 1949 en Saint-Denis. Tras trabajar como periodista en varias publicaciones locales y provinciales, en 1983 publicó «Meurtres pour mémoire», primera investigación del inspector Cadin. A ésta le siguieron numerosas novelas negras, entre las cuales se encuentran «La mort n’oublie personne», «Lumière noire» y «Mort au premier tour». Escritor comprometido, Didier Daeninckx está considerado un maestro del género en Francia.

Reviews

[Konstantinos · Rating 3 out of 5]

Αφηγητής της ιστορίας είναι ο εβδομηντάχρονος Γκοσενέ της φυλής Κανάκ, μιας φυλής που βρίσκεται στη Νέα Καληδονία, ένα νησί του Ειρηνικού Ωκεανού, κοντά στην Αυστραλία και αποτελεί υπερπόντια κτίση της Γαλλίας.
Ο Γκοσενέ, μετά από δεκαετίες, εξιστορεί σε νεαρούς αντάρτες που απαιτούν την ανεξαρτησία της Νέας Καληδονίας, την περιπέτεια που έζησε ως έκθεμα σε κλουβί του ζωολογικού κήπου, στο πλαίσιο της Διεθνή Αποικιακής Έκθεσης του Παρισιού που έλαβε χώρα στα μέσα της δεκαετίας του '30. Ο ρατσισμός και η απανθρωπιά στο ζενίθ.

Με ξεκάθαρη πολιτική θέση και φόντο τον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα των αυτοχθόνων αυτονομιστών της Νέας Καληδονίας, ο Ντενένξ, σε εκατό μόλις σελίδες, αντιμάχεται κάθε είδους καταπίεση, διάκριση και εκμετάλλευση. Προσθέτω και δύο άρθρα για περισσότερες πληροφορίες για όποιον ενδιαφέρεται:

https://www.avgi.gr/tehnes/386809_ena...

http://www.katiousa.gr/politika/dieth...

[Kathryn · Rating 3 out of 5]

Fictionalized retelling of the experience of the Nouvelle Caledoniens brought to the Exposition coloniale in Paris in 1931.

I like that Didier Daeninckx's books usually have a theme of social justice - he takes a hidden part of French history and brings it out in the open so that we have to see it, confront it, and accept it - but this one felt a little half-baked. Instead of focusing on what seems important - the people's life in Nouvelle Caledonie, the things they were forced to do in Paris, the lies they were told, the inhuman way they were treated, etc. - Daeninckx writes a zany adventure story about running around in Paris. This book just feels like a wasted opportunity.

[Olga Konstantopoulou · Rating 3 out of 5]

Ο ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο!!!

[Emeline · Rating 4 out of 5]

Très court (peu être trop?).
Récit sur le colonialisme européen avec l’Exposition coloniale se tenant à Paris début années 30. Voyage de plusieurs groupes de Kanak (cf. terme « canaque » utilisé par les colons).
Droit au but. Scènes racistes (agressions verbales et physiques). Zoos humains (ils sont exposés dans des cirques, parqués dans des enclos), déshumanisation des Kanak, vision ultra coloniale.
Histoire racontée par le personnage principal (Gocéné) après avoir vécu les événements.

« Vous montrerez par vos chants, vos danses, que coloniser ce n’est pas seulement défricher la jungle (…). »

[Zoi Gkatziona · Rating 4 out of 5]

Τελικά, ποιος είναι ο "πολιτισμένος" και ποιος ο "κανίβαλος";
Αυτό το μικρό βιβλίο βασισμένο σε πραγματικό γεγονός δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό σχετικά με την αποικιοκρατία, την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο καθώς και την υποτιθέμενη ανωτερότητα των "πολιτισμένων" Ευρωπαίων έναντι όσων θεωρούσαν κατώτερους και απολίτιστους. Συγκινεί ο λυρισμός με τον οποίο ο Daeninckx περιγράφει τα συναισθήματα των Κανάκ ηρώων του, τον αξιακό τους κώδικα αλλά και τη φύση της μακρινής πατρίδας τους.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Ήθελα να διαβάσω κάτι σύντομο και περιεκτικό αλλά συνάμα καλογραμμένο και ενδιαφέρον, και με το "Κανίβαλος" πέτυχα διάνα. Πρόκειται για μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα νουβέλα, η ιστορία της οποίας βασίζεται σε κάποια πραγματικά ιστορικά γεγονότα, με τον συγγραφέα να κατακρίνει με τον τρόπο του την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση των "κατώτερων", των "απολίτιστων" και των "ανθρωποφάγων" από τους "πολιτισμένους" και "ανώτερους" Ευρωπαίους, και δη τους Γάλλους. Αντικειμενικά, δεν είναι κάτι το φοβερό και το τρομερό, και ίσως ο συγγραφέας να μπορούσε να χειριστεί κάπως διαφορετικά την κεντρική ιδέα της ιστορίας, όμως νομίζω ότι κι έτσι κατάφερε να περάσει κάποια μηνύματα, αλλά και να δώσει λίγη τροφή για σκέψη και προβληματισμό σχετικά με την αποικιοκρατία, τον ρατσισμό και την εκμετάλλευση των ανθρώπων, με μια ιστορία απόδρασης και κυνηγητού.

[C. · Rating 4 out of 5]

J'ai trouvé ce livre très percutant et éducatif sur les Kanak et la colonisation, un sujet encore trop méconnu. En revanche, le côté "pas tous les blancs", comme je l'ai vu dans une autre critique, à la fin, avec le fait qu'il se fasse sauver par un blanc reste quand même très forcé et n'était absolument pas nécessaire...

[elisa · Rating 2 out of 5]

bonnes remarques sur la société mais le complexe de sauveur blanc extériorisé dans le dernier chapitre gâche la critique d’une société occidentale méprisante et discriminante avec une pointe de « pas tous les blancs » qui est décevante.

[malinka · Rating 2 out of 5]

Il est important de parler de l’aberration et de l’horreur raciste des expositions coloniales. En toute logique, je m’attendais donc à une narration dénuée d’exotisation, mais ce n’est pas ce que fait Didier Daeninckx.

Au-delà du regard paternaliste et très blanc de l’auteur, il y a vraiment des scènes qui animalisent quasiment Gocéné et Badimoin. J’ai été très gênée à de nombreuses reprises.

Je n’ai pas compris l’intérêt des scènes très hollywoodiennes de courses-poursuites, ni même la fin tragique, elle aussi tout droit sortie d’un western.

Globalement déçue par cette lecture. Le choix de la couverture et du titre ne présageaient déjà rien de bon. Je l’ai trouvé de très mauvais goût mais c’est certainement un choix éditorial bancal, je laisse le bénéfice du doute à l’auteur.

[pantelif · Rating 3 out of 5]

Ωραιότατο σφηνάκι, για μία όχι και τόσο μακρινή εποχή που ήταν κάτι το φυσιολογικό δίπλα στα λιοντάρια και τους κροκοδείλους να συναντήσει κανείς ανθρώπους στο κλουβί του ζωολογικού κήπου.
Κλείσιμο του ματιού: ο αγώνας προφανώς και δεν έχει ολοκληρωθεί.

2/2 για μένα από τον Didier Daeninckx, μετά το πολύ καλό και επίσης στρατευμένο "Έγκλημα Και Μνήμη"

[Laura · Rating 5 out of 5]

C'est à pleurer, c'est magnifique, terrible et ça dénonce une partie de notre histoire colonialiste dégueulasse. Indispensable !

[DARDOULLIER Lola · Rating 4 out of 5]

une relecture donc rien de surprenant, cependant je prends un recul sur le récit différent, comme je l’avais lu au collège, je ne sais pas si j’avais réellement compris l’importance du sujet étant les zoos humains

maintenant, avec les cours de HLP et le thème qu’on étudie, je vois une toute autre interprétation au livre plus profonde, plus marquante

c’est court et efficace, franchement je n’en demande pas plus

des personnages forts qui font réfléchir (fofana et francis les stars)

c’est à lire dans une vie je pense

[Raph G · Rating 2 out of 5]

Histoire sympa mais pas agréable à lire
Relecture

[Χριστίνα · Rating 5 out of 5]

Ο “κανίβαλος" είναι μία περιπέτεια δραπέτευσης, που καταφέρνει στις λιγοστές, μα περιεκτικές σελίδες του να μας μεταφέρει στη Γαλλία του προηγούμενου αιώνα. Ο συγγραφέας, Didier Daeninckx, συνιθίζει να αναδυκνυεί τα ζοφερά σημεία της ιστορίας της πατρίδας του και να επιβάλει με την πένα του τη μνήμη. Στο αυτό το βιβλίο το κατορθώνει με αφηγητή τον Γκοσενέ, έναν Κανάκ, που μεταφέρεται από τη Νέα Καληδονία στο Παρίσι, μαζί με περίπου 100 Κανάκ ακόμα, προκειμένου να αποτελέσουν μία από τις ανθρώπινες ατραξιόν στη Διεθνή Αποικιακή Έκθεση του 1931.

Εκεί τους στοιβάζουν δίπλα από περιφραγμένα άγρια ζώα, και άλλα υποτιθέμενα χωριά με “απολίτιστους” ανθρώπους, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στους "πολιτι��μένους'' επισκέπτες να κάνουν το γύρο του κόσμου με ηλεκτρικό τρενάκι.

Η εξιστόρηση ξεκινά, όταν πλέον γέρος στην πατρίδα του, ο Γκοσενέ συναντά νεαρούς αντάρτες που υπερασπίζονται την ανεξαρτησία της Νέας Καληδονίας.

/// Μικρή παρένθεση: η Νέα Καληδονία είναι σύμπλεγμα νησιών στον Ειρηνικό ωκεανό, ανάμεσα στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, που καταλήφθηκε από τη Γαλλία το 1853. Η Γαλλία έστειλε εκεί χιλιάδες ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους, και εξαίρεσε το γηγενή πληθυσμό από την εξόρυση του νικελίου, πράγμα που και οδήγησε στο να σχηματιστούν τα πρώτα κινήματα ανεξαρτησίας. Το 1988 υπογράφηκε η Συμφωνία της Νουμέα, που προβλέπεπει, μεταξύ άλλων, τη σταδιακή μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από τη Γαλλία στην Νέα Καληδονία. Το 2018 και το 2020 διενεργήθηκαν σχετικά δημοφίσματα για την ανεξαρτησία της Ν. Καληδονίας, στα οποία υπερίσχυσε το ΟΧΙ, ενώ εκρεμμεί το τρίτο και τελευταίο δημοψήφισμα το 2022. (στοιχεία παρμένα από τις σημειώσεις του βιβλίου και το διαδίκτυο) ///

Η ιστορία του βιβλίου είναι ιδιαίτερη γιατί καταδικάζει την αποικιοκρατία έχοντας σα φόντο την “πόλη του φωτός”. Στο Παρίσι οι Κανάκ βρίσκονται αιχμάλωτοι, δέσμιοι να αποτελούν θέαμα για τους επισκέπτες της έκθεσης. Τους αναγκάζουν να είναι γυμνοί, να χορεύουν και να βγάζουν άναρθρες κραυγές. Τους χαρακτηρίζουν κανίβαλους και τους εξευτελίζουν με κάθε τρόπο.

Ο Γκοσενέ θα δραπετεύεσει με έναν φίλο του, τον Μπαντιμουάν, όταν η αγαπημένη του, μαζί με κάποιους άλλους Κανάκ, θα μεταφερθούν εκτός έκθεσης προς άγνωστο προορισμό. Εκέινος θα την αναζητήσει στο δαιδαλώδες Παρίσι, σε ένα απίστευτο ανθρωποκυνηγητό.

Στο βιβλίο διακριτικά μπαίνει και η αντίδραση στη ρατσιστική αυτή φιέστα που αποτελεί μία βιτρίνα συνολικά της αποικιοκρατικής πολιτικής. Μια νεαρή κομμουνίστρια θα διαβάσει απόσπασμα από το δισέλιδο άρθρο/ την αντι-αποικιοκρατική προκύρηξη με τίτλο: “Μην επισκέπτεσθε την Αποικιακή Έκθεση”. Γρήγορα όμως, θα συλληφθεί.

Το Παρίσι, λοιπόν, μοιάζει με ποντικοπαγίδα για τον Γκοσενέ και τον Μπαντιμουάν. Ο άγνωστος υπόγειος σιδηρόδρομος, τα αμέτρητα τρένα, οι βιαστικοί περαστικοί... και από την άλλη, στο Παρίσι θα φάνε νόστιμο κους κους, από μάγειρα που έχει περάσει από τη λεγεώνα των ξένων, θα αναγνωρίσουν με ενθουσιασμό το περίγραμμα της Παναγίας των Παρισίων, θα βρουν συμμάχους· τον Φοφάνα, έναν σενεγαλέζο καθαριστή, που του έχει μείνει χρόνιος βήχας, αφού αναγκάστηκε να πολεμήσει στο Βερντέν, χωρίς μάσκα, παρά τη χρήση χημικών όπλων και τον Φρανσί Καρό. Για τον δεύτερο ο Γκοσενέ θα πει : “ένας απλός καθημερινός εργάτης που δεν ανεχόταν να σκοτώνουν αθώους, είτε μαύροι ήταν αυτοί, είτε λευκοί...”

/// Η ιστορία του βιβλίου παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με αυτή του προπάππου του Κριστιάν Καρεμπέ, που αξίζει επίσης να διαβάσετε: https://www.protothema.gr/sports/arti... ///

[Emilie · Rating 4 out of 5]

Paris s'agite. On est au début des années 1930 et l'Exposition coloniale s'apprête à ouvrir ses portes. Des représentants sont venus (beaucoup plus malgré eux que de bon gré) du monde entier. On ne leur demande qu'une seule chose : se comporter comme des sauvages. C'est qu'il en faut pour amuser les colonisateurs.
.
Parquée dans un enclos entre des lions et des crocodiles, une tribu Kanak va subir les mauvais traitements des Français. Ses membres vont devoir se comporter en bons anthropophages primaires. Cette histoire est reliée à la résistance des Kanaks des années 1980. Eh oui ! Oubliez mais l'Histoire se souvient. Le récit est simple, direct, répugnant et pourtant bien réel. Le livre est court mais l'infamie n'a pas besoin de centaines de pages pour être pointée du doigt. Une petite piqûre de rappel indispensable, comme pour palier au vide, à l'oubli volontairement imposé à la mémoire collective.
.
Les zoos humains... Un phénomène justifié par l'esprit colonialiste de l'époque... Mais, petite réflexion du jour, en a-t-on vraiment fini un siècle plus tard ?

[lilylgr · Rating 4 out of 5]

On pourrait penser que le livre est cours et que ce n’est pas suffisant pour un sujet aussi important que celui qui est décrit, mais, ce n’est que mon ressenti, je trouve que Didier Daeninckx a réussi à créer l’effet souhaité.

C’était court mais j’ai l’impression que tous les points importants de cet événement étaient présents et très explicites : ça avait un effet immédiat. En lisant certaines phrases de personnages, ça choque le lecteur et je pense que c’était le but recherché.

Ce livre ne sert pas de réel témoignage, vu que c’est une fiction, mais est quand même inspirée de faits réels. Ce livre a pour rôle de donner les informations clés sur cette « Exposition colonial de 1931 » et sur d’autres périodes, comme la Seconde Guerre Mondiale, en parlant du rôle des colonies. Je senti que ce livre est comme une introduction aux sujets qui relèvent de la colonisation et de « l’empire colonial français » : il pose les bases pour nous permettre, lecteur, d’approfondir nos connaissances.

[Delphine · Rating 4 out of 5]

Didier Daeninckx, after Meurtres pour mémoire, is tackling another part of History France would rather forget. Meurtres pour mémoire forced our country to recognize the 1961 events during which thousands of Algerians were thrown into the Seine (as ordered by Maurice Papon whose role in the Shoah is rather well-known.) Textbooks in France have changed since this novel. Will they change too after Cannibale?

[Lucie Tpo · Rating 3 out of 5]

Super travail immersif, très interessant, très enrichissant etc. MAIS je me demande si Didier Daeninckx ne se décrit pas en fait travers la figure de Francis Caroz ?! N’est-ce pas un petit peu maladroit de se présenter lui même comme étant le seul blanc gentil de l’histoire; mais surtout d’incarner le « deus ex machina » de sa propre œuvre ? Pour le côté gros melon de l’auteur ce sera un 3/5 pas 5/5 :///

[Lapetitem · Rating 4 out of 5]

juste une petite mise au point et parfois, ne pas penser, ne pas penser, mais être et agir ! je conseille, c'est vite lu et peut-être un peu trop polar encore...

[Stéphane · Rating 3 out of 5]

A short and interesting story

[Yiota Vasileiou · Rating 3 out of 5]

Γαλλικό νουάρ με δόντια. Κυριολεκτικά. Ο Daeninckx σκάβει βαθιά στις αποικιοκρατικές πληγές της Γαλλίας και ξεθάβει μια ιστορία τόσο αιχμηρή που κόβει σαν λεπίδι. Καυστικό, πολιτικό, και τόσο μαύρο όσο ο καφές που χρειάζεσαι για να το διαβάσεις μονορούφι. Σκοτεινό, λιτό, αλλά απολύτως εκρηκτικό.

Αλλά –γιατί πάντα υπάρχει ένα “αλλά”–, σε κάποια σημεία το βιβλίο μοιάζει περισσότερο με πολιτικό μανιφέστο παρά με μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας παίρνει ξεκάθαρη θέση, χωρίς να αφήνει περιθώρια για διαφορετικές οπτικές, κάτι που σε εμένα, που προτιμώ πιο πολύπλοκους χαρακτήρες και πιο ανοιχτές ερμηνείες, φάνηκε λίγο μονόπλευρο.

[ℳanon ꫂ❀⋆ · Rating 2 out of 5]

Pertinent de mettre en avant une partie de l’histoire des Kanaks, mais au final on ne tire pas grande conclusion de ce livre. On ne se rend pas réellement compte des conditions imposées par les colons et des enjeux qui sont derrières.

D’autant plus que ce livre est alimenté par le syndrome du sauveur blanc et par la pensée « not all white », ce qui lui retire toute sa présumée valeur.

Qu’on laisse les Kanaks raconter leur histoire.

cf. : exposition La Vérité sur les colonies des surréalistes français.

[Xaritini Apostolou · Rating 3 out of 5]

Άλλο ένα κομμάτι της καλυμμένης ιστορίας, της ανώνυμης και κρυμμένης πίσω από προσωπεία μπογιατισμένου πολιτισμού, λανθάνουσας δημοκρατίας και υποκειμενικής ελευθερίας. Η νουβέλα είναι γραμμένη με όμορφο και προσεγμένο τρόπο, όμως κατά κάποιο τρόπο νιώθω πως ο συγγραφέας έχασε την ευκαιρία να μιλήσει για κάτι ουσιώδες και αναλώθηκε περισσότερο σε μια ανούσια δράση. Πάντως, έστω κι έτσι, κερδίζει τις εντυπώσεις.

[Ines · Rating 4 out of 5]

Ce livre est un livre touchant, qui au départ ne donne pas envie mais au fur et à mesure de l’histoire le livre devient intéressant, j’ai personnellement adoré car ça ouvre les yeux sur le monde d’avant et les cruautés, je le conseille fortement.

[Petitjean · Rating 3 out of 5]

3.5
Un livre qui retrace la bêtise humaine : lors de l'exposition coloniale de Paris, des hommes ont été avilis, méprisés et offerts en spectacle
Nous y faisons connaissance avec deux personnages que j'ai trouvés remplis de sagesse : Gocéné et Badimoin.
Très instructif.

[Booklists_ Catherine · Rating 4 out of 5]

Πολυ καλο!!!

[Béré Lit · Rating 2 out of 5]

Long et peu intéressant
Peu d’action et on ne sait rien des personnages
Je déconseille

[Juliette · Rating 5 out of 5]

One of the best book I’ve ever read !

[Alasdair Pettinger]

For a period of over fifty years, many thousands of people were conscripted to be exhibited as caricatures of themselves in the various world fairs, mostly in Europe and North America. They came from Africa, Asia, the Pacific and the Arctic. One of the first was the ethnic village at the Paris World Fair in 1878; and these so-called ‘human zoos’ were staged frequently until at least the Second World War.

From contemporary documents we know something of the way these events were planned and managed, and the reactions of visitors. But very little testimony of the people on show have made their way into print. A notable exception is The Diary Of Abraham Ulrikab, the father of one of two Inuit families who were taken to Hamburg in 1880 and who embarked on a tour of several European cities that winter during which they all died of smallpox because their handler forgot to vaccinate them.

This book concerns the Colonial Exhibition held in Paris in 1931. It offers a fictional reconstruction, narrated by Gocéné, one of the Kanaks shipped from Melanesia to people an ethnic village. While Daeninckx gives Gocéné every opportunity to dwell on their appalling treatment by the organisers, he chooses to avoid portraying him as a hapless victim of circumstance. Most of the novella takes the form of a thrilling adventure, which ensues when he and his friend Badimoin hear that some of their compatriots have been selected to be taken on a bus tour of city. Distressed at their unannounced departure – especially because Badimoin’s cousin Minoé is among them – the two friends decide to escape from the Exhibition and try to catch up with them.

Their unfamiliarity with Paris – they come across a Metro station but are hesitant to descend into the unknown, for example – makes Gocéné’s narrative resemble those satires that render Europe strange in the tradition of Montesquieu’s Persian Letters. But the pace picks up as the two men hear that the sight-seeing tour was a ruse and that Minoé and the others were actually on their way to Germany (in a deal struck between the Exhibition organisers and a circus in Frankfurt).

They make their way to the Gare de l’Est where – after a bizarre encounter with a Salvation Army band – they arrive just too late to intercept the train. By this time the police are in hot pursuit and in the nick of time they are saved by Fofana, a Senegalese cleaner, who conceals them. When they ask why he helps them, Fafana explains how he always sides with the noirs when they are chased by the police and recalls how the white officers sent many of his comrades to their deaths in the trenches during the War. Out of immediate danger, they emerge from their hiding place and after learning that there is not another service to Frankfurt for several days, they return, disheartened, to the Exhibition.

The episode will end tragically, but not before the two friends are astonished to see a protestor gatecrash the compound and denounce the cruel charade of the exotic performance. Echoing the words of a famous tract printed at the time and signed by André Breton and others, she appeals to the visitors, ‘Don’t Visit the Colonial Exhibition’.

If Deaninckx is keen to emphasise the various ways in which both the Kanaks and Parisians resisted and challenged the Exhibition, he also situates the episode in a longer history. For the novella begins with Gocéné as an old man in the 1980s, back home in New Caledonia, in the midst of the armed struggle to win independence from French colonial rule. He tells the story to two rebels at a roadblock who want to know why he is travelling in a car with a white man. His companion, it turns out, played a decisive role in the events in Paris with which the novella culminates. And now, in his retirement, has succeeded in renewing his acquaintance with Gocéné, and has travelled to the Pacific to meet him.

In a later edition of the novella, Cannibale - Le Retour d'Ataï (which includes a sequel), the author notes that just a few months after it was first published, the Kanak footballer Christian Karembeu was in the French team that lifted the World Cup at the Stade de France. His great grandfather was Willy Karembeu, who makes a cameo appearance in the book as he was one of those taken to Germany from the Exhibition in 1931.

[Mathieu · Rating 2 out of 5]

Je dois l'admettre : j'ai été déçu. Après avoir entendu parlé de ce livre depuis très longtemps, j'ai trouvé que l'apport de Daeninckx à notre compréhension des enjeux soulevés par l'exhibition de Kanaks lors de l'exposition de 1931 était très limité. Je crois que cela vient d'un récit finalement très simple et qui donne peu à voir sur qui sont ses protagonistes, qu'ils soient Kanaks, gardiens du "zoo" ou militant(e)s communistes protestant contre l'exposition. Tout est très liminaire, réduit à des vignettes qui sont autant de passages obligés ou de cartes postales nécessaires du récit militant, et jamais on entre dans les vies profondes.