The Nonexistent Knight

I nostri antenati #3

by Italo Calvino, Archibald Colquhoun (Translator)

The Nonexistent Knight (Italian: Il cavaliere inesistente) is an allegorical fantasy novella by Italo Calvino, first published in Italian 1959 and in English translation in 1962.
The tale explores questions of identity, integration with society, and virtue through the adventures of Agilulf, a medieval knight who exemplifies chivalry, piety, and faithfulness but exists only as an empty suit of armour.

Genres: Fiction, Classics, Fantasy, Italian Literature, Italy, Novels, Literature

146 pages, Kindle Edition

First published November 30, 1959

About the author

Italo Calvino was born in Cuba and grew up in Italy. He was a journalist and writer of short stories and novels. His best known works include the Our Ancestors trilogy (1952-1959), the Cosmicomics collection of short stories (1965), and the novels Invisible Cities (1972) and If On a Winter's Night a Traveler (1979).

His style is not easy to classify; much of his writing has an air reminiscent to that of fantastical fairy tales (Our Ancestors, Cosmicomics), although sometimes his writing is more "realistic" and in the scenic mode of observation (Difficult Loves, for example). Some of his writing has been called postmodern, reflecting on literature and the act of reading, while some has been labeled magical realist, others fables, others simply "modern". He wrote: "My working method has more often than not involved the subtraction of weight. I have tried to remove weight, sometimes from people, sometimes from heavenly bodies, sometimes from cities; above all I have tried to remove weight from the structure of stories and from language."

Reviews

[Fergus, Weaver of Autistic Webs · Rating 5 out of 5]

Sir Agilulf has a huge problem. Everyone knows he's the most ethically irreproachable knight in Emperor Charlemagne's retinue in his effulgently resplendent, gleaming white armour - but he has a BIG problem.

You see, he doesn't even EXIST.

He is ONLY his armour - and his ethereally high ideals as well - and just a mere appearance of sheer inner willpower.

Other than that, he isn't THERE.

Yikes!

Yes, you got it - another story with a message. But WHAT a message.

How can we even begin to understand its symbolic meaning?

That's easy - we just have to look into Calvino's personal headspace the year he wrote it - 1959.

Let's look back, then, into Calvino's life story to understand why, for him, 1959 was the year all his wandering psychological chickens came home to roost...

Into one DOOZY of a deep depression.

For starters, Sir Agilulf IS Italo Calvino.

Calvino's tightly controlling parents LEACHED HIS IDENTITY outta him as an infant. His home was a tight little island of do's and don'ts (Very much like my own - which is how I know all this).

His high ethical standards were an invention of his parents, as were mine.

His far-left political leanings were also theirs.

His very life depended on their say-so, in fact. See where I'm going?

Calvino didn't really exist. Just like Sir Agilulf.

So in 1959 - a perfect inner storm showed him all that - with painful clarity. It was deadly. His writing went cold. His gloom was like a huge Black Dog. But in the end he persevered!

What exactly caused the Storm?

Two years earlier, in 1957, the iron fist of communism had smashed all Hungarian freedoms. In the same stroke, Calvino’s leftist ideals were obliterated.

And 1959?

Calvino’s control-freak Dad died. And all Calvino’s inner walls (and inner defences) came a-tumblin’ down. Including his gleaming white suit of armour. Vanished.

But why did Calvino then write his BEST fiction after this débâcle?

How did THAT happen?

Well, because then Calvino was Finally RELEASED FROM HIS PARENTS’ PRISON! He suddenly realized, as Alan Watts called it, The Wisdom of Insecurity. And became Vulnerable as a Child.

And he THEN was given what Zen Buddhists call JORIKI - Inner Strength. He found happiness in progress, as an eternally unfinished work.

And thus, bubbling, effervescent CREATIVITY flooded into his soul.

And, so also, it is no wonder that Sir Agilulf, too, at the genesis of the Freedom that followed his tormented non-existence, finds his soul released into the pure empyrean azure -

As Calvino now felt born anew -

INTO A PERSPECTIVE OF PERFECT PEACE.

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

The narrator of a tale is a young nun who was told to write the story as a penance.
The king is due to meet his paladins… And every knight must show his face to the king…

“I’m talking to you, paladin!” insisted Charlemagne. “Why don’t you show your face to your king?”
A voice came clearly through the gorge piece. “Sire, because I do not exist!”
“This is too much!” exclaimed the emperor. “We’ve even got a knight who doesn’t exist! Let’s just have a look now.”
Agilulf seemed to hesitate a moment, then raised his visor with a slow but firm hand. The helmet was empty. No one was inside the white armor with its iridescent crest.

Kings mustn’t be surprised by anything… So the king isn’t surprised…
Now the army is on the march… The battle commences… It is furious and grotesque…

The whole Imperial army coughed and shook in its armor, quivering and shaking as it raced towards the Infidel dust, hearing more coughing getting nearer and nearer. The two dusts fused, and the whole plain rang with the echo of coughs and the clang of lances.

For a young inexperienced warrior it is his first combat… He fights… And unpredictably he falls in love with a brave amazon – foxy Bradamante, heroine borrowed from Orlando… He happily reports to the Nonexistent Knight…

“Knight,” says he, panting, “at last I’ve found you! Now I want to be a paladin too! During yesterday’s battle I had my revenge… in the mêlée… then I was all alone against two… an ambush… then… now I know what fighting is, in fact. And I want to be given the riskiest place in battle… or to set off on some adventure that will gain glory… for our holy faith… to save women and sick and weak and old… you can tell me…”

However an object of the greenhorn’s infatuation is in love with the phantasmal paladin… Suddenly a great secret is revealed so the Nonexistent Knight has to embark on a very special quest… The amazon and the greenhorn follow… Paladin is in a hurry to save a noble dame in danger…

“You come too late, noble knight,” said an old man. “These valleys still resound with the cries of those poor women. A short while ago a fleet of Moorish pirates landed on this coast and sacked the convent, bore off the nuns as slaves and set fire to the walls.”

Knights errant always save damsels in distress never asking them if they wish to be saved or not.

[Glenn Russell]

Calvino whimsy and wizardry compressed into less than 150 pages.

Published in 1959, The Nonexistent Knight completes Our Ancestors, the Italian maestro's "heraldic trilogy" consisting also of The Cloven Viscount (1952) and The Baron in the Trees (1957). Beguiling, enchanting, quizzical; if retold in twenty pages as a Brothers Grim-style fairy tale, The Nonexistent Knight could instantly become a classic for all ages. Actually, in somewhat similar spirit, there's a charming Pino Zac animated film based on the novella.

The literary magic on display in The Nonexistent Knight is nothing short of breathtaking. We are in the time of Charlemagne during the war with the Turks and the central figure in the tale is a knight in shinning white armor by the name of Agilulf. But, let me add quickly, nobody is inside the white armor, hence the book's title. In the opening chapter, when passing inspection on leaders of his army, Emperor Charlemagne exclaims, "This is too much! We've even got a knight who doesn't exist!"

As one can very well imagine, being nonexistent does present its challenges: Agilulf thinks and acts in a number of curious ways, leaving a reader to ponder the philosophical implications of the paradoxes of existence or, er, nonexistence or . . . oh, my goodness, thinking about Agilulf in solely conceptual terms can quickly make one dizzy. No doubt about it, Agilulf is one knotty knight. But unknot we must, so let's shift to three specific conundrums surrounding our white-plated champion:

Pythagorean Paladin: Agilulf is faced with an ongoing dilemma: unless he keeps himself continually pitted against the challenges posed by the surrounding world, he might dissolve into nothingness. Thus, when not preoccupied by his knightly duties, he applies himself “to some precise exercise: counting objects, arranging them in geometric patterns, resolving problems of arithmetic.” In this respect, it appears Agilulf isn’t that much different than many men or women of action: an inability to let go of constantly calculating or analyzing; the frantic need to keep oneself busy, busy, busy.

Armor I Am: “For in times when armor was necessary even for a man who existed, how much more was it for one who didn’t.” Agilulf is one with his armor – no armor, no Agilulf. Throughout his tale, Italo Calvino has us reflect on what is lost when an individual’s identity is completely bound up with their social role and subsumed by their function within society.

To Sleep No More: When asked how he can keep awake at all times, Agilulf replies: “I would feel bewildered if I dozed off for even a second. In fact I’d never come round at all but would be lost forever. So I keep wide awake every second of the day and night.” That is different! No sleep for Agilulf. We humans thrive on sleep, especially the restful state of deep, dreamless sleep. Our brains require sleep, thus in a twenty-four hour cycle, we don’t mind surrendering our sense of self-identity to the selfless state of sleep. In his current condition of nonexistence, even if for one instant Agilulf surrenders to the selfless state of sleep, Agilulf risks losing whatever nonexistent existence he has. Poor knight! Keep on arranging your pine cones into triangles, Agilulf, we wouldn’t want to lose you.

Alas, we are not reading a philosophic treatise in the field of ontology or metaphysics but a tale of the fantastic written by none other than Italo Calvino. Thus we can move along and meet several other characters making their appearance in the story:

Raimbaut: A youth wishing to join the ranks of Charlemagne's paladins to avenge the death of his father slain by the head of the Turks. Little does this young man know where his adventures will take him. Hint: many the time his path crosses that of the knight in shinning white armor.

Gurduloo: One of the names of this rambunctious chap who exists but has no sense of self, the exact opposite of Agilulf, the knight who doesn’t exist but has an extremely strong sense of self. We first meet Gurduloo waddling along, a duck among ducks in his earthen color rags. As we come to learn, Gurduloo is but one name for this foolish fellow who takes the temporary identity of whatever he’s around. In the Tibetan Buddhist tradition, Gurduloo might be judged as possessing crazy wisdom but in Medieval Europe he’s considered just plain crazy. But then again, not so fast: we have the paradox of the wise fool. Any guesses as to who gets to be Agilulf's squire?

Brandamante: Bold, courage, accomplished knight who just so happens to be a woman. This female warrior is none too pleased with all the "regular" knights she thinks are nothing but a bunch of louts, nincompoops and slobs. But there is that one knight who alone knows the secret geometry, the order, the rule, by which to bestow sense to her every action, nay, to her very life itself. Agilulf to the rescue! Well, maybe.

The Tale's Narrator: "Book, evening is here, and I have begun to write more rapidly. . . . Even now and again I notice my pen beginning to hurry over the paper as if by itself, with my hurrying along after it." So writes Sister Theodora, a nun living in her convent. The interplay of knightly action and the act of writing gives The Nonexistent Knight a touch of the metafictional, a small preview of what Italo Calvino would develop in his famous 1979 novel alternating story with the act of reading a book.

Torrismund, Sophronia, Palmyra: Three more players whose ultimate identity I will leave to each reader to discover.

Knights of the Grail: Although not quite as off-kilter as the Pythons' film of King Arthur and the Holy Grail, The Nonexistent Knight does have its moments. Perhaps the consequence of the author playing with themes from Ariosto's Orlando Furioso and other classics of medieval epic literature. One can almost not believe how Italo Calvino has those idealized champions behave. To discover what is meant here and all else that's completely different, you will have to read The Nonexistent Knight for yourself.

Coda: Italo Calvino chose the above Picasso drawing to illustrate the cover for the first published edition of The Nonexistent Knight.


Italian author Italo Calvino, 1923-1985

“If a girl has had enough of every man who exists, her only remaining desire could be for a man who doesn't exist at all.”
― Italo Calvino, The Nonexistent Knight

[Nayra.Hassan · Rating 2 out of 5]

عزيزي شكسبير: انت معلم

فقد نجحت منذ اربعمائة سنة ان تقنعني بقضية وجودية لأمير دانمركي متردد بين ان"يكون او لا يكون

عزيزي كالفينو :عقدتني لكني متمسكة بك

فقد توهتني مع درع فارغ متكلم لفارس في حروب العصور الغابرة لنجد الهوية الضائعة للانسان المعاصر؛ عبر البحث في تاريخ اسلاف تسببوا في طمس الهوية الوجودية لاجيالنا الحالية

حسنا..في الجزء الثالث من ثلاثية اسلافنا؛ لأول مرة أشعر انهم "اسلافهم هم"
اسلاف الغربيين. .اغتراب كامل عن الابطال و المكان و المعالجة.. مثلما تكون بين اجانب  يتبادلون نكات لن تفهمها الا لو حملت دمائهم..مع ان هذا لم يحدث  لي مطلقا في الفسكونت المشطور و فارس على إلاشجار التي سارفعها نجمة

ادعي انني فهمت هدف سلسلة" اسلافنا" و هي انتقاد و التنديد بالطبقة العليا صانعة القرار في أوروبا و فضح تصنعها و تكبرها الاجوف الذي ادي في النهاية الي تصنيف البشر حسب أصولهم و وضعهم الاجتماعي..و تفريغ الوجود الانساني من أهدافه السامية و قسره على الانجازات الجوفاء
و بالتدريج ادي هذا لاغتراب الأنسان المعاصر و نقصانه بل تفريغه و غياب وعيه و ادراكه لقيمته و كينونته

في فارس بلا وجود يؤكد ��لى أنه لا العقل وحده كافي و لا الجسد يكفي؛ فالبشر لو تخلصوا من الجسد ستزول الشهوات التي قد تفسد الحياة مرارا..و سيصبح "الأنسان" مجرد عقل يؤدي وظائفه بتركيز :مبهر جدا خاصة للنساء ممن يفتقدن دوما  الي الانبهار بكل من حولهم من: فوضويين لانهن مغرمات بالسيطرة على الفوضى الحتمية.. لكن كينونتك هنا ستتلاشي فورا؛ اذا شككت في وظيفتك التي تشكل شرفك و ماهيتك

اما الانسان لو ترك جسده و روحه كريشة في مهب الريح.. بلا عقل؛ فسيتلاشي الوعي و القيمة المؤثرة

و لو ترك قيمته رهنا بانتقام يحققه.. او فتاة يفوز بها فسرعان ما ستتلاشي مبرراته و دوافعه و يتشكك في جدوى وجوده

لكن الحرب عموما في نظري هي أكثر مكان تتمنى فيه*
لو كنت بلا جسد يتم ايذاوه.. فبخلاف عبثيتها.. لم تكن هي الأرض المثلى للوجود السلبي

أعجبني جدا مترجم الحروب المحمي من الاذى *

طوال قرائتي لا اعلم لماذا كان يلح على حادث تاريخي غير شهير  و  مرعب حدث عام ١٩٤٩
و هو مقتل الحامية المصرية لجزيرة ام الرشراش ٣٥٠ ضابط و جندي استشهدوا  عن آخرهم  على يد الصهاينة و لا حول و لا قوة إلا بالله
فلتترك من هذا الريفيو العجيب و لترى ريفيوهات اصدقائي ممن شاركوني قراءة هذه الثلاثية الفلسفية الممتعة التي لابد  من قرائتها يوما ما لكل مثقف.. فكثير من مؤلفي العالم تأثروا بها.. و كل إنسان سيفهمها بشكل مختلف


🌚
لو أردت ريفيو نفسي تحليلي فعليك بمراجعة رحمة
https://www.goodreads.com/review/show...
ولو أردت ريفيو سياسي لرواية حربية فمراجعة كمال
https://www.goodreads.com/review/show...
و لو أردت مراجعة غاضبة من كالفينو فريفيو يقين
https://www.goodreads.com/review/show...

[Ilenia Zodiaco · Rating 4 out of 5]

La pagina ha il suo bene solo quando la volti e c'è la vita dietro che spinge e scompiglia tutti i fogli del libro. La penna corre spinta dallo stesso piacere che ti fa correre le strade.

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

دوست داشتم از این که شوالیۀ ناموجود فقط یک زره توخالیه، بیشتر استفاده بشه توی داستان. بیشتر استفاده های مفهومی و تمثیلی ازش می‌شد، تا استفاده های داستانی. چخوف گفته بود وقتی توی داستان میگید تفنگی به دیوار آویزون بود، باید تا آخر داستان گلوله‌ای ازش شلیک بشه. شاید یکی از معانی ضمنی این حرف اون باشه که کافی نیست که راجع به جنبه‌های نمادین تفنگ صحبت کنید. باید استفاده‌ی ملموس و فیزیکی ازش بکنید.

تنها جایی که به نظر رسید از زره توخالی بودن شوالیه استفاده شد جایی بود که شوالیه برای نجات دختر پادشاه اسکاتلند با حقه ای به داخل قصر سلطان مراکش راه پیدا کرد: خودش رو به عنوان یک دست زره خالی جا زد، تا خادم ها ببرنش داخل قصر و بذارنش گوشه یکی از تالارها. بعد حرکت کرد و شاهزاده رو نجات داد. منتظر بودم از این خصوصیت (که فقط یک زره توخالی بود) باز هم توی این صحنه استفاده کنه، و شوالیه شاهزادۀ اسکاتلند رو داخل خودش جا بده و این طوری فراریش بده. ولی خب این اتفاق نیفتاد.

بخش دیگه ای از داستان که برام لذتبخش بود، عشق شوالیۀ زن، به شوالیۀ ناموجود بود: به مردی در نهایت کمال، که وجود خارجی نداشت، عشقی یک طرفه، چون شوالیه وجود نداشت که بخواد عاشق کسی باشه. این مضمون من رو خیلی یاد عروسک پشت پرده صادق هدایت انداخت. اواخر داستان جوانی که عاشق زن شده بود، زره شوالیۀ ناموجود رو پوشید، و به جای شوالیه با زن معاشقه کرد. زن در طول معاشقه چشم هاش رو بسته بود تا نامرئی بودن شوالیه رو نبینه. و پس از معاشقه وقتی چشم هاش رو باز کرد و جوان عاشق رو به جای شوالیۀ ناموجود مقابل خودش دید، با خشم و ناکامی از دست یافتن به شوالیۀ ناموجود، به جوان ضربه ای محکم زد، و جوان قبل از این که بیهوش بشه، گفت: ولی بگو ببینم، واقعاً لذتبخش نبود؟

[Peiman · Rating 3 out of 5]

داستان این رمان در میانه‌ی جنگهای صلیبی اتفاق می‌افته، جایی که شوالیه‌ای سفید‌پوش وجود داره اما موجود نیست، در واقع جسم نیست، وقتی نقاب زره رو بالا میزنه انگار که کلاه زره خالیه. اما این شوالیه بسیار دقیق و منظم و باعث حسادت بقیه شده، ضمن اینکه دختری که همه دنبال اون هستند هم عاشق شوالیه‌ی ناموجود ما شده. خلاصه که اتفاقات از جایی شروع میشه که شوالیه بودن این شوالیه‌ی ناموجود زیر سوال می‌ره و اون در تلاش برای اثبات خودش هست و در این جریان، داستان افراد دیگه‌ای رو هم می‌خونیم. اگر بخوام امتیاز بدم تقریبا نیمه‌ی اول کتاب خیلی کند و کسل کننده هست و امتیاز ۲ میگیره اما نیمه‌ی دوم بهتر میشه و امتیاز ۴ حقش هست، در نهایت میانگین میگیریم ۳ می‌دیم که همه راضی و خشنود باشند.ه

[صان · Rating 5 out of 5]

یک کتاب بی‌نظیر!

تخیل و ایده‌های کالوینو نفس آدم رو بند میاره. طنزش آدمو به قهقهه وا می‌داره. مفاهیمی که ازش حرف می‌زنه باعث می‌شه با خودت بگی این کتاب صرفن بامزه‌بازی و خلاقیت نیست، بلکه پشت‌اش فکر شده و مسائل مهمی رو داره نقد می‌کنه.
خوندنش رو به هرکسی پیشنهاد می‌کنم.

حین خوندن این کتاب، دفعات زیادی کتاب رو خواهید بست و به دیوار و منظره روبرو خیره خواهید شد و لبخند خواهید زد و ماشاالله‌به‌نویسنده در ذهن خواهید گفت.

[Fernando · Rating 4 out of 5]

"-Yo no existo, sire.
¡Y ahora esto!- exclamó el emperador.- Entonces tenemos entre nuestras filas un caballero que no existe. Dejadme ver.
¡Vaya, vaya! ¡Lo que hay que ver!-dijo Carlomagno-. ¿Y cómo os las arregláis para prestar servicio, si no existís?
-Con fuerza de voluntad- dijo Agilulfo-y fe en nuestra causa.”

Alentado por la lectura de "El vizconde demediado", que forma parte de esta trilogía escrita por Italo Calvino que él llamó "Nuestros antepasados" y que cierra con "El barón rampante", libro que aún no conseguí, he pasado gratos momentos mientras me narraba lo que sucedía con las aventuras de "El caballero inexistente", considero yo inspirado en Don Quijote de la Mancha pero sin tomar al punto los rasgos del emblemático personaje de Cervantes, la novela se torna interesante y entretenida.
Don Agilulfo Emo Bertrandino de los Guildivernos y de los Otros de Corbentraz y Sura, Caballero de Selimpia Citerior y de Fez, es un caballero con todas las de la ley, pero inexistente. Cabalga dentro de su impoluta armadura blanca y se alista en las tropas del gran emperador Carlomagno, pero cuando éste le pide que se descubra ante sí, el caballero sube la visera de su yelmo y, ante el asombro del emperador, nada se ve dentro de la armadura. Agilulfo existe por la fuerza de su propia voluntad.
No existe, pero está su esencia. Están sus ideales y su convicciones y por tanto, existe. Este libro trata sobre un caballero que a pesar de no ser visto materialmente tiene razón de ser, mientras que su escudero Gurdulú adquiere diversos nombre para poder sentir que existe. Es como un juego de roles e identidades que trabajan en forma de contrapunto, en la que Calvino, sin embrollar en el planteo filosófico del ser y la nada sartreano, nos hace reflexionar en cierta medida acerca de quienes somos como seres humanos y de qué manera podemos ser alguien en la vida si la sustentamos en nuestros valores y la fe para dignificarnos como personas. Esto es lo que le sucede en parte a Agilulfo a partir de su encuentro con las tropas de Carlomagno.
Su filosofía de vida, sus ideales y su temple son tan impolutos como su armadura y en cierta forma nos lega esa enseñanza que nos supo dar Alonso Quijano desde su locura utópica que a tantos escritores y personajes ha influenciado.
Agilulfo será un modelo a seguir, por su rectitud y su intachable reputación. De esta manera la valiente guerrera Bradamante se enamorará de él. De un modo similar, Rambaldo, ese joven intrépido que busca vengar la muerte de su padre el marqués Gerardo de Rosellón ante el argalif Isoarre se transformará en un compañero de batallas.
Por otro lado, conoceremos las andanzas de Torrismundo, el bravo guerrero que busca sus orígenes en la orden del Temple del Santo Grial y que no cejará de cabalgar, guerrear y luchar hasta dejar bien limpio su nombre y su estirpe. Entre Torrismundo y Agilulfo está la conexión con Sofronia, hija del Rey de Escocia y que guarda un pasado y un secreto que los involucra a ambos.
Además de todos estos personajes, nos toparemos con el torpe Gurdulú, el escudero de Agilulfo, que oficia de una especie de Sancho Panza bruto y atolondrado, quien tampoco logra definir su identidad claramente y para lo cual es llamado con infinidad de nombres y que los confunde según con el lugar en el que se encuentra.
Ese contrapunto de Gurdulú con Agilulfo al que hago referencia queda demostrado en este diálogo entre Carlomagno y un hortelano en cierto pasaje del libro:
"-Loco quizás no se le pueda llamar, solo que es uno que existe, pero que no sabe que existe.
-¡Vaya, hombre! Este hombre que existe, pero no sabe que existe y aquél paladín mío que sabe que existe y en cambio no existe. ¡Hace buena pareja, os lo digo yo!"
Toda esta historia es increíblemente narrada por Teodora, una religiosa de la orden de San Columbano quien tendrá una incidencia importante en el desarrollo y final de la novela. Ella es la encargada de contarnos los destinos de estos personajes que uno termina queriendo y recordando cuando finaliza la lectura del libro.
Cada uno de estos libros que forman la trilogía me está haciendo descubrir a un autor maravilloso y esto, es sólo el comienzo...

[KSS · Rating 3 out of 5]

قد تكون أقل أجزاء السلسلة قوة وجمالاً وبهاءاً إلا أننى أدعى أن المغزى الذى أراد كالفينو إيصاله إلى القارئ قد وصلنى تماماً
الآن سامحونى لن أكون واضحاً وصادماً كعادتى ولكن سأترك لكم خبر نُشر منذ أكثر من خمس سنوات إقرأوه جيداً وأبحثوا فى أصوله ومن لم يقرأ الرواية فعليه أولاً أن يقرأ الرواية ثم ستفهمون كل شئ
>>>>>>
نشر فى : الثلاثاء 11 نوفمبر 2014 - 2:59 م | آخر تحديث : الثلاثاء 11 نوفمبر 2014 - 2:59 م
100 عام مرت على مشاركة الجيش المصري فى الحرب العالمية الأولى وما قدمه من بطولات وتضحيات وأعمال جليلة، ساهمت فى الانتصار للقيم والمبادئ السامية للحضارة الإنسانية، الذي شارك فيها بأكثر من مليون و200 ألف مقاتل، وقاتل فى 3 قارات، أسيا وإفريقيا وأوروبا، وكان ترتيبه الثامن من حيث عدد القوات المشاركة .

وتحتفل القوات المسلحة بالذكرى المئوية للحرب العالمية الأولى بمسرح الجلاء، بحضور عدد كبير من قادة القوات المسلحة، والملحقين العسكريين الأجانب فى القاهرة، وعدد من الكتاب والأدباء والشخصيات العامة.

وأناب الفريق أول صدقى صبحى، القائد العام للقوات المسلحة وزير الدفاع الإنتاج الحربى، اللواء أركان حرب أمين حسين مساعد وزير الدفاع رئيس الاتحاد العربى للمحاربين القدماء، لحضور الاحتفالية الثقافية، التى نظمتها هيئة البحوث العسكرية، بمناسبة الاحتفال.

وبدأ الحفل بكلمة للواء أركان حرب جمال شحاتة، رئيس هيئة البحوث العسكرية، الذي أكد خلالها أن الجيش المصرى يستمد قيمه وتقاليده من حضارته الراسخة، التى تضرب بجذورها فى أعمال التاريخ، واستعرض الدور الذى تقوم به هيئة البحوث العسكرية لتوثيق، تاريخ العسكرية المصرية، الحافل بالإنجازات، التى من بينها المشاركة المصرية فى الحرب العالمية الأولى، وما قدمته من بطولات وتضحيات.

وأوضح اللواء شحاتة، خلال كلمته فى احتفالية مرور 100 عام على مشاركة الجيش فى الحرب العالمية الأولى أن الجيش المصرى هو أقدم جيش عرفه التاريخ منذ أيام الفراعنة، وقد ودافع عن الجزيرة العربية، ورد هجوم الصليبيين والتتار، وشارك مع الحلفاء فى 5 أغسطس 1914، لنصرة الإنسانية، وقد شارك فى هذه الحرب بأكثر من مليون و200 ألف مقاتل، وقاتل فى 3 قارات، أسيا وإفريقيا وأوروبا ، وكان ترتيبه الثامن من حيث عدد القوات المشاركة .

وأشار اللواء شحاته إلى أن الجيش المصرى قدّم أكثر من نصف مليون شهيد فى الحرب العالمية الأولى، ودفن من سقطوا من هؤلاء الشهداء فى بلاد مختلفة بمقابر الكومنوليث، وقد عبّر قائد جيوش الحلفاء فى أوروبا عن بسالة الجندى المصرى قائلا :"الجندى المصرى هو المثل الأعلى للقائد المقاتل القوى العنيد".

وخلال الحفل تم عرض فيلما وثائقىا تناول المشاركة المصرية، مع قوات الحلفاء خلال الحرب العالمية الأولى فى 3 قارات، بصد هجوم العثمانيين من الشرق، وحارب فى الشام والعراق والجزيرة العربية، دفاعا عنهم فى آسيا، وصد هجوم السنوسى، من الغرب وهجوم سلطنة دارفور من الجنوب، فى إفريقيا، كما شاركت مصر على الجبهة الأوروبية بمائة ألف مقاتل من سلاح العمال "المهندسين حاليا " والهجانة "حرس الحدود حاليا" حيث قاتلوا فى أربعة دول هى "بلجيكا وفرنسا وإيطاليا واليونان" واستشهد الكثير منهم ودفنوا بمقابر الكومنولث بأوروبا وكانوا سببا رئيسيا فى انتصار الحلفاء، ومنح العديد منهم وسام فيكتوريا ، الذى يعد أرفع الأوسمة العسكرية، اتلى تمنح للقادة، الذين أثروا فى تاريخ البشرية.

وألقى الدكتور أشرف صبرى، الباحث فى تاريخ مصر العسكرى، كلمة أشار فيها إلى رحلته فى البحث عن حقائق فى تاريخ الحرب العظمى، التى استمرت لأكثر من 13 عاما ، واكتشافه للعديد من الوثائق التى تؤكد بطولات جيش مصر فى تلك الحرب، ودعمه لدول الحلفاء واعتراف العديد من هذه الدول بفضل الجيش المصرى، والذى سيتم تتويجه برفع علم مصر على النصب التذكارى للشهداء المصريين فى هذه الحرب.

وقام اللواء أركان حرب أمين حسين، مساعد وزير الدفاع برفع علم مصر، إلى جانب أعلام دول الحلفاء، وسط حضور عدد من السفراء والملحقين العسكريين، وقناصل الدول العربية والأجنبية بمصر، وعزفت الموسيقات العسكرية السلام الوطنى المصرى .

وافتتح مساعد وزير الدفاع خلال احتفالية القوات المسلحة بمئوية مشاركة مصر فى الحرب العالمية الأولى معرضا للصور والوثائق السرية التى رفع الحظر عنها من الأرشيف الوطنى البريطانى والفرنسى وكبرى الجامعات الأوروبية ، التى توثق الحرب العالمية الأولى ومشاركة الجيش المصرى فيها، بالإضافة إلى مجموعة من الصور النادرة التى تحكى بطولات أقدم جيش نظامى عرفه التاريخ، وكيف حافظ على أركان الدولة المصرية، وحضارتها ، وموروثاتها الثقافية، منذ عهد الفراعنة وصولا إلى العصر الحديث.
>>>>>>>>
رابط الخبر
https://www.shorouknews.com/news/view...

[Fatima · Rating 3 out of 5]

داستانِ شیرین ولی کوتاهی بود ، چقدر دلم میخواست طولانی تر و مفصل تر نوشته میشد و اینقدر با عجله نقطه ی اوج داستان که در بخش های پایانیش بود سرهم نمیومد ؛ چون اولین باری هست که داستانی با مضمون جنگ های صلیبی میخوندم و همیشه از چنین موضوعاتی فراری بودم و خوشم نمیومده ، خوشحالم این کتاب اینقدر بر خلاف تصورم جالب بود و منو دنبال خودش کنجکاوانه میکشید ، هرچند انتهای کتاب اصلا چیزی نبود که منتظرش باشم و یا حتی حدس زده باشم و سورپرایزی یکدفعه ای بود ، به خاطر چنین پایان و عجله ای که نویسنده داشت همچنان برام سوال هست که پس آژیلوف چی شد ؟ بعدها به کدام حفره ی انسان مانندی مثل زره ای و یا ... فرو رفت و ایا دوباره شخصی که هم نیست و هم هست شد ؟ کاش داستان دنباله داشت و دلم نمیخواست جریان آژیلوف اینجوری تموم بشه و کاش بیشتر در داستان بود و ...

[Raha · Rating 4 out of 5]

کتاب داستانی است از ماجراجویی های جذاب و خواندنی شوالیه ی زره پوشی که وجود نداشت!! از نظر من کالوینو در این کتاب بیش از همه جنگ را به تمسخر می گیرد و به تعبیری آن را در نهایت نیمی قصابی و نیمی پیش آمد های روزمره قلمداد میکند.کتاب زیبایی بود و کنایه هایی که در قسمت های مختلف داستان به کار رفته بود به جذابیت و ارزش کار افزوده بود
***
احساسِ داشتن یک دشمن در پیش رو و یک دوست در کنار خود ، احساس گرم و لذت بخشی است
***
هیچ صفحه ای ارزشمند نیست مگر اینکه وقتی برگردانده می شود،پشت آن زندگی در جریان باشد و به نحو جدا ناپذیری همه ی صفحه های کتاب را به هم
پیوند دهد.قلم را همان لذتی به پرواز در می آورد که ما را به دویدن روی جاده ها وا می دارد.با پایان گرفتن یک فصل ،آدم نمیداند قلم چه ماجرای دیگری را می خواهد تعریف کند
***
اگر کسی وجود داشته باشد که باید به حالش دل سوزاند ، عاشقی است که هرگز طعم بوسه های معشوقه را نچشیده و به خاطر آن اه می کشد و هزاران بار ترحم انگیزتر از او ، عاشق بی نوایی است که فقط لحظاتی چند طعم این بوسه ها را چشیده و بعد برای همیشه از ان محروم مانده است

[Dagio_maya · Rating 5 out of 5]

Esser(ci) o non esser(ci)?
E’ proprio questo il problema!




Ambientato nel Medioevo fra le schiere di Paladini votati alla causa carolingia delle Crociate, Calvino mette in scena un topos filosofico che si riferisce alla condizione dell’uomo moderno.
Un’invisibilità, un non-esserci è il tema di questo breve romanzo.


"Ancora confuso era lo stato delle cose del mondo, nell’Evo in cui questa storia si svolge. Non era raro imbattersi in nomi e pensieri e forme e istituzioni cui non corrispondeva nulla d’esistente. E d’altra parte il mondo pullulava di oggetti e facoltà e persone che non avevano nome né distinzione dal resto. Era un’epoca in cui la volontà e l’ostinazione d’esserci, di marcare un’impronta, di fare attrito con tutto ciò che c’è, non veniva usata interamente, dato che molti non se ne facevano nulla - per miseria o ignoranza o perché invece tutto riusciva loro bene lo stesso - e quindi una certa quantità ne andava persa nel vuoto."

Agilulfo, in apparenza un cavaliere come altri, in realtà, non esiste: sotto al sua armatura, il nulla. Una presenza possibile grazie alla sola forza di volontà e che fa da contrappeso ad un altro grottesco personaggio Gurdulù. Infatti, se il primo esiste nella propria disperata determinazione ad esserci, il secondo, invece, esiste ma non ne ha coscienza.
Le ironiche avventure dei due sono accompagnate dalla guerriera Bradamante, dal giovane Rambaldo e dal nichilista Torrsimondo ed è la voce di una suore che racconta i fatti e lo fa per penitenza perché scrivere non è mai una cosa facile.

M e r a v i g l i o s o ! ! !


"Ogni cosa si muove nella liscia pagina senza che nulla se ne veda, senza che nulla cambi sulla sua superficie, come in fondo tutto si muove e nulla cambia nella rugosa crosta del mondo, perché c’è solo una distesa della medesima materia, proprio come il foglio su cui scrivo..."

[پیمان عَلُو · Rating 4 out of 5]

مهاجم های بسیار کمی در فوتبال این خاصیت را دارند.
یعنی:یک موقعیت=یک گل...
ایتالو کالوینو به زعم من در ادبیات همچین مهاجمی است...
یک موقعیت(جمله)،یک گُل(قصه).
موقعیتی که کالوینوی مهاجم در این کتاب تبدیل به گل‌ اش میکنه:
پادشاه جلوِ شوالیه‌ای ایستاده بود که زرهی سراپا سفید به تن داشت.شوالیه گفت:من آژیلوف هستم.شارلمانی گفت:پس چرا نقاب کلاه‌خودتان را بالا نمی‌زنید تا صورتتان را ببینم.آهای اصیل‌زادۀ دلاور،با شما هستم،چرا صورتتان را به پادشاه نشان نمی‌دهید؟ شوالیه گفت:من وجود ندارم اعلیحضرتا!
امپراطور فریاد زد:چه حرف‌ها،حالا دیگر شوالیه‌ای به کمکمان آمده که وجود ندارد!نشان بدهید ببینم.
آژیلوف لحظه‌ای مردد ماند؛سپس نقاب کلاهخودش را بالا زد.کلاهخود خالی بود.توی زرهِ سفید با پرهای زیبای رنگارنگ هیچ‌کس نبود.

اگر می‌خواهید با این ریویو عاشق این کتاب بشید حتما ادامه ریویو رو با دقت بخونید:








































































« چه بگـــویم؟ نگفته هم، پیــداست…»
پس،نه,نیازی به ادامه و کش دادن‌های «الکی» ریویو نیست.
بهترین مرجعی که میتونه شما رو عاشق کتاب کنه خود کتابِ و هی و حاضرِ هست و می‌تونید تهییه کنید و بخونید و از قصه گویی کالوینو نهایت«لذت» رو ببرید.

[Paria · Rating 3 out of 5]

«شوالیه ناموجود» اثر ایتالو کالوینو. سومین جلد از سه گانه ی نیاکان ما.
داستان شوالیه ای در ارتش پارلمانی فرانسه که وجود خارجی نداره. شوالیه ای که درون یک زره سفید و زیبا قرار گرفته و پرافتخارترین جنگجوی ارتشه ولی وجود نداره!
و از طرف دیگه، فردی به نام گوردولو که وجود داره اما خودش خبر نداره!
من این کتاب رو به نسبت دو کتاب قبلی همین سه گانه بیشتر دوست داشتم و بنظرم یکنواختی کمتری نسبت به اون دو تا داشت. بطور کلی بنظرم ایتالو کالوینو نویسنده ایه با ایده های به شدت جذاب و خلاقانه که البته این ایده ها همیشه خیلی خوب پرداخته نمیشن.
تا الان چهار تا از معروف ترین اثارش، یعنی این سه گانه و کتاب اگر شبی از شب های زمستان مسافری رو خوندم. و بعید میدونم به این زودی ها دوباره بخوام کتابی ازش بخونم.

[Rahma.Mrk · Rating 4 out of 5]

الحقيقة رغم كل الغرابة و الشعور بالتيه وسط موجود و موش موجود .
رواية تستحق ان تُقرأ
لماذا ؟
لانك ستدرك بعد قراءتها أنك موجود و تعيش وجودك
إن كانت لديك الإرادة و الإصرار و الرغبة كي تعيش هذا الوجود
ستدرك أنك ستفقد وجودك و لو كنت موجودا ،
في اليوم الذي تفقد فيه حلمك و تكتشف حقيقة ما كنت تتوهمه انه منتهى الايمان .
حينها سيصفعك الوجود الحقيقي.
و انت امام خيارين:
▪ إما ان تتعلم أن تكون موجودًا
▪ أو تبقي موجود موش موجود

الكل سيقرأ رواية من وجهة نظره لكنني فعلا
حببتها ربما لانها اول رواية فسلفية أحزر لو جزءا من هدفها ترتكز الرواية على 3اشخاص في نظري :

🌸 الشخصية الرئسية فهو برغم انه موش موجود جسديا بَقي و حارب و كان يتمتع بكل الفضائل في المقابل
المجنون كان موجود (جسدا) لكن بلا هدف هيك يعيش

.يعني الكاتب يطرح فكرة أن الوجود ليس له ارتباطٌ بالجسد بل بما تحمله في نفسك من عزيمة و هدف تسعى له و فضائلك
الشخصية الرئسية بقيت ثابتًة و محافظة على نظامها
و لباقتها و سلوكها و فضائلها حتى امام اغراءت المرأة الشبقة بل أكثر من ذلك جعلها تعيش ارقى انواع الحب و النشوة رغم انه موش موجود .
فهي رسالة انه ليس جسد هو مناط الحب (الرغبة )
و الدليل المجنون لديه جسد و شهوة و الرغبة و لكن الفتيات كانت بالكاد يتذكرن ما مررن به
و في اخر وجد نفسه في الاسطبل.
🌸 شخصية اماند
.كانت متعلقة بحبه لانها كانت ترى فضائله و حتى
و لو كان موش موجود فالفضيلة و الرقي يستحق ان نسعى له ولو كادت تنقرض (الجيش و عدم نظامه)
فحين رحل. رحلت هي معه.
و قالت كيف ابقي في مكان كهذا.
فحبها له متعلق بتلك الفضائل و ذلك الرقي و النظام الذي راته اي بمعاني الفروسية الحقيقة
.كانها اشارة اننا في ظل هذا العالم الذي يشبه قدر حساء كبير حين نجد فارسًا حقيقا يَزدريه الجميع لانه مختلف و يمثل نقيضهم و ما يهربون منه لكن الاشخاص الحقيقيون يقدرون قيمته و سوف يذهبون وراءه الى اقاصي البلاد
مثل ما فعلت اماندا

🌸 شخصية الفارس الباحث عن الانتقام رغم انه سرق حبيته بطريقة غير مباسرة لكنه بقي يحترم الشخصية الرئسية و يبحث عنه في كل مكان .

و تنتهي رواية بالاختفاء الشخصية الرئسية و اعطاء درعه الى فارس اخر الذي قدر قيمة الدرع و اعطها جسدا يليق به و بذلك اثبت اننا نتعلم ان نكون موجودين
حين نسمو بروحنا و يكون لنا هدف نسعى له



الصديقة نيرة شكرا جزيلا على هذا الترشيح الذي يقلب الوجود 😂
17/dec/19 🌸

في طريق العودة الى المنزل
de le centre de ibnkaldhoun

[رزی - Woman, Life, Liberty · Rating 4 out of 5]

شوالیه ناموجود فقط یک زرهه که می‌جنگه، صحبت می‌کنه، شخصیت داره و بسیار دقیقه، اما این زره توخالیه، هیچ‌کس داخلش نیست. داستان در زمان جنگ‌های صلیبی اتفاق می‌افته و ما در فصل‌های اول شاهد نبرد بین مسیحیان و مسلمانان هستیم، ستاره صحنه‌مون هم می‌شن این شوالیه‌ای که وجود نداره و جوانی به اسم رنبو که سرسختانه می‌خواد انتقام مرگ پدرش رو از خود امیر ایزآور بگیره - اصلاً هم براش مهم نیست که پدرش یه ژنرال ساده بوده و طبق روال اداری فقط می‌تونه سه سرگرد یا چهار سروان رو به‌جاش بکشه. هرازگاهی لابه‌لای فصل‌ها صدای نویسنده داستان رو می‌شنویم؛ زنی در صومعه که از حسرت‌ها و زندگی خودش هم مختصر می‌گه: محصور در دیوارهای دیر و با حسرت زندگیِ اون بیرون. خلاصه، داستان درباره آدم‌های زیادیه. از قلب داستان که شوالیه ناموجودمون، آژیلوف، هست شروع می‌کنیم و با پیوندهاش به بقیه‌ی شخصیت‌ها کم‌کم به شخصیت‌هایی می‌رسیم که حتی اسمش رو هم نشنیدن. راهبه‌ها، پریسیل (پس منبع الهام مارتین واسه پادریک اینجا بود!)، گوردولو، توریسموند، برادامونت و...

- خل و چل شاید در مورد او صدق نکند: او فقط کسی است که وجود دارد بی آنکه خودش بداند.
- چه بهتر. این رعیت من که وجود دارد بی‌آنکه خودش بداند، و آن اصیل‌زاده من، آنجا، که وجود ندارد و خودش هم این را می‌داند، چه جفت خوبی را تشکیل می‌دهند، مطمئن باشید.

نمره واقعی 3.5، اولین باره که سر نمره دادن به یه کتاب اینقدر تو دوراهی گیر کردم و مجبور شدم اعشارش رو بنویسم :)
این قسمت داستان خییییلی بامزه بود و کلی خندیدم و اینجا هم می‌ذارمش:

یک لحظه بعد قهرمانان دو سپاه رو در روی هم قرار می‌گرفتند و سپرها به هم برخورد می‌کرد. آن وقت زمان نبرد تن به تن فرا می‌رسید. ولی از آنجا که زمین پوشیده شده بود از آهن پاره‌ها و جسد سربازان به دشواری می‌شد راهی باز کرد: بنابراین چون نفرات موفق نمی‌شدند به یکدیگر دست یابند، فحش دادن‌ها و ناسزا گفتن‌ها آغاز می‌شد. در این مرحله آنچه اهمیت داشت، نوع و میزان تندی توهین‌ها بود، چون بر حسب اینکه توهین مرگبار، خونین، چشم‌نپوشیدنی یا متوسط و ناچیز می‌بود، مقابله به مثل‌های گوناگونی لازم می‌شد، گاهی هم کینه‌هایی تسکین‌ناپذیر بود که به نسل‌های بعد انتقال می‌یافت. مسئله مهم این بود که خوب بفهمند چه فحش‌هایی داده شده است، موضوعی که بیشتر وقت‌ها میان مسیحیان و عرب‌ها که به زبان‌های گوناگون حرف می‌زدند مشکل ایجاد می‌کرد؛ اگر یک وقت توهینی نامفهوم رد و بدل می‌شد تکلیف چه بود؟ چاره‌ای نبود جز اینکه فحش تا آخر عمر به بهای از دست دادن حیثیت، در دل شخص بماند. به همین دلیل، در این مرحله از نبرد مترجم‌ها شرکت می‌کردند، گروهی افراد سریع و چابک که بر اسب‌های کوچک اندام و بامزه‌ای سوار بودند، این جا و آنجا می‌دویدند، در حین عبور هر فحشی را که می‌شنیدند بی درنگ برای طرف مقابل و به زبان خودش ترجمه می‌کردند.
- خر بی‌شعور.
- گه مگس.
- مشرک پست فطرت! برده! کثافت، مادر جـ... فضله!

- با همه این حرف‌ها باید قبول کرد که ارتش امپراتوری برای هدف مقدسی می‌جنگد، از مسیحیت در برابر دشمنانش دفاع می‌کند.
- دفاع می‌کند، از چه چیزی دفاع می‌کند؟ هیچ‌کس دفاع نمی‌کند، هیچ‌کس حمله نمی‌کند... هیچ چیز مفهومی ندارد، جنگ قرن‌ها طول خواهد کشید، نه غالبی در کار خواهد بود و نه مغلوبی، ما این جا تا ابدیت در برابر هم خواهیم ماند: بدون خصمی که مقابلمان است، هیچکس هیچ چیز نیست؛ همین حالا، و در وضعی که هستیم، همگی انگیزه‌ای را که برای آن می‌جنگیم از یاد برده‌ایم...

[Quân Khuê · Rating 5 out of 5]

Thế là sau các cuộc phiêu lưu cùng một chàng nam tước suốt đời chân không chạm đất (Nam tước trên cây), một vị tử tước thân chia làm hai nửa (Tử tước chẻ đôi), người đọc Việt Nam lại có dịp diện kiến một nhân vật kỳ lạ không kém - một hiệp sĩ không hiện hữu trong tác phẩm cùng tên của nhà văn Ý Italo Calvino. Hiệp sĩ không hiện hữu là cuốn thứ ba và cuốn cuối cùng trong bộ sách Tổ tiên của chúng ta của Calvino được dịch ra tiếng Việt, vẫn do Vũ Ngọc Thăng. Với cuốn sách này, một lần nữa, người đọc Việt Nam có dịp được trở về một châu Âu thời trung cổ, để đắm mình trong không khí huyền hoặc của một thứ văn chương uyên nguyên và khinh khoái.

Tương tự như hai tác phẩm trước, Hiệp sĩ không hiện hữu được xây dựng trên một ý tưởng độc đáo: trong đoàn quân của hoàng đế Charlemagne lừng danh, có một vị hiệp sĩ hiện diện nhưng không hiện hữu. Dưới bộ áo giáp trắng toát lúc nào cũng lấp lánh của vị hiệp sĩ này đơn giản là chẳng có một thân xác nào. Để cho sự thể thêm trớ trêu, hiệp sĩ được nhà vua tặng cho một người hầu luôn tưởng mình là một cái gì đó khác: vịt, ếch, cá, dê hay thậm chí phó-mát, vì một lẽ anh này, ngược lại với hiệp sĩ, hiện hữu nhưng không hề hiện diện.

Một người đọc quan tâm đến nghệ thuật tiểu thuyết hẳn sẽ nhặt ra được từ cuốn này (cũng như từ Nếu đêm đông có người lữ khách) những quan niệm về tiểu thuyết mà Calvino lồng ghép vào thông qua nhân vật nữ tu viết truyện. Nếu không quan tâm đến nghệ thuật tiểu thuyết, thì có thể suy ngẫm về hai mặt đối lập hiện hữu - hiện diện. (Gần cuối sách, có nhân vật nói: “ Ngay chuyện hiện hữu cũng phải học”. Quả là thế, nếu như muốn hiện hữu là một việc có ý nghĩa. Bằng không, hiện hữu đấy mà cũng như không.) Còn nếu không quan tâm đến nghệ thuật tiểu thuyết cũng không ưa suy ngẫm, có thể đọc Hiệp sĩ không hiện hữu đơn giản để thưởng thức nụ cười mang nhãn hiệu Calvino.

Xuyên suốt tiểu thuyết người đọc luôn nhìn thấy thấp thoáng nụ cười của Calvino - một nụ cười vừa giễu cợt nhẹ nhõm vừa mang dáng vẻ thông thái của một nhà hiền triết. Có thể nêu ra hai xen điển hình cho kiểu cười này: Xen thứ nhất, trong trận đấu giữa quân Ki-tô giáo và quân Hồi giáo, một tay lính Hồi giáo yêu cầu đối thủ phải tránh đường nếu không anh ta không thể tiến lên theo đúng kế hoạch, và để mình có thể tiến lên theo kế hoạch được giao anh ta sẵn lòng chỉ cho kẻ địch thủ lĩnh mình đang đứng ở đâu. Xen thứ hai, mô tả đêm yêu đương giữa chàng hiệp sĩ không hiện hữu và một bà quả phụ chủ một lâu đài. Trong khi bà chủ lâu đài đã rạo rực rũ bỏ tiết hạnh khả phong, thì chàng hiệp sĩ của chúng ta vượt qua thử thách ấy (phải nhớ rằng chàng không có thân xác) bằng cách luôn mồm nghị luận về tình yêu, về quy cách củi trong lò sửa, về nghệ thuật trải giường, về thuật búi tóc cài trâm, và bàn về ánh trăng… cho hết đêm.

Một tiểu thuyết chiều người đọc đến thế, còn mong gì hơn!

[Anahita Solot · Rating 4 out of 5]

ایتالو کالوینو نابغه نیست؟
به نظر من هست. چطور می‌تونه همچین چیزی بنویسه؟ چطور می‌تونه ایده‌های یک خطی رو اینطوری بسط بده؟
بارونی که یک روز بالای درخت رفت و هرگز پایین نیامد. (بارون درخت نشین)
شوالیه‌ای که فقط یک زره‌ی خالی بود و وجود نداشت. (همین کتاب)
واقعا باورم نمی‌شه. چطور می‌تونه همچین کاری بکنه؟
پیشنهاد می‌کنم حتما کتاب‌هایش رو بخونید.

[Hani.mnt · Rating 4 out of 5]

بیا تا من این ذهن خلاقتو ببوسم مَررررد!🤌🏼

پ‌ن: کتاب رو الهه جانم بهم قرض داده بود✨

[Claudia · Rating 5 out of 5]

Il Cavaliere Inesistente è un libro che è un concentrato di tematiche differenti, una summa di disquisizioni sull’essere, il tutto offerto con grazia al lettore, accompagnato dalla sottile ironia che tanto caratterizza Calvino.
Agilulfo Emo Bertrandino dei Guildiverni e degli Altri di Corbentraz e Sura, cavaliere di Selimpia Citeriore e Fez è il personaggio principale di questo surreale racconto. Esiste o non esiste in nostro cavalier Agilulfo? Eh sì, perché sotto la sua immacolata armatura non c’è un corpo in carne e ossa. Agilulfo esiste solo allo scopo di adempiere alle regole e ai protocolli di cavalleria, per rispettare una serie di norme, per combattere e per salvare l’onore di donzelle in difficoltà. Ecco che il cavaliere che non c’è diventa il simbolo dell’uomo moderno, di quegli individui chiusi nelle proprie armature, nei propri schemi e routine quotidiane. Diventa l’emblema di tutti noi, uomini e donne del XI secolo, che ce ne stiamo ben trincerati dietro le nostre convinzioni (e convenzioni), al sicuro dal mondo esterno,protetti da mille leggi e regoline che ci auto-impiniamo, e la società ci propina. Ad esse ci pieghiamo spesso senza senso critico, senza riflettere. Ed è così che, come Agilulfo, quando cala il silenzio, quando rientriamo nelle nostre case, quando la frenesia delle mille cose da fare ci abbandona, abbiamo il terrore riaddormentarci (proprio come il nostro protagonista) perché nel sonno perderemmo il controllo, rischiando di sbiadire, vedendoci per quello che realmente siamo diventati, un’assenza di coscienza, una personalità atrofizzata.
Eppure, a ben guardare, il cavaliere di Selimpia Citeriore e Fez potrebbe diventare anche il simbolo della lotta compiuta per trovare un’identità, un’esistenza propria. A dispetto di tutto ciò che gli viene detto, Agilulfo si sorregge da solo, con la propria costanza; non avendo una sostanza propria se la dà da sé, si riempie di perseveranza, di coraggio e indossa un’armatura immacolata, quasi a voler dire: “guardatemi, notatemi, io ci sono”. È solo quando il mondo esterno gli volta definitivamente le spalle, misconoscendolo, minando anche le sue fragili radici, che Agilulfo svanisce. Perde forza, non sa darsi pace. Attraverso le fessure della sua armatura si insinua il dubbio, l’incertezza; il non essersi uniformati, alla fine, ha portato al non esserci. È la violenza che compiamo ogni giorno verso coloro che hanno un’essenza diversa dalla nostra, modalità relazionali “particolari” o “inusuali”, perché con le nostre parole rischiamo di essere come quei paladini che, con indifferenza, hanno demolito la volontà di Agilulfo Emo Bertrandino dei Guildiverni e degli Altri di Corbentraz e Sura, cavaliere di Selimpia Citeriore e Fez.
Gurdulù, il contadino “svitato” che diventa, quasi a suainsaputa, scudiero di Agilulfo, è il simbolo dell’inconsapevolezza dell’esserci, della mancata autocoscienza. Per quanto mi riguarda ci vedo anche un pizzico di quella tendenza alla fluidità, alla mutevolezza, a quella costante ricerca di essere tutto e il contrario di tutto tipica dei giorni odierni. La bellissima voglia di non fossilizzarsi dentro standard precisi, è stata trasformata in una grottesca imitazione della figura umana, un flusso di individui che cercano a tutti i costi di essere unici, strani, degni di farsi notare, tanto da diventare una massa informe, talmente mutevole da perdere, alla fine, l’intrinseca ed originaria individualità.
C’è poi una cascata di altri personaggi, affascinanti specchi di altrettante tipologie umane, tutti coi loro pregi e i loro difetti…resta solo da sviscerarli tutti.

[Ali Book World · Rating 4 out of 5]

در زمان جنگ‌های صلیبی شوالیه‌ای به نام "آژیلوف" وجود دارد که در ارتش شارلمانیِ فرانسه حضور دارد. آژیلوف یک شوالیه‌ی دلیر و قهرمان است اما با یک تفادت بزرگ با انسان‌های دیگر. او جسم انسانی ندارد، در حقیقت انسانی‌ست که حضور دارد اما وجود نداره. آژیلوف فقط در یک کالبد و لباس رزمی بدون داشتن جسمی انسانی زندگی میکند اما با این حال از بسیاری از آدم‌ها، انسان‌تر و شجاع‌تر و قوی‌تر است. ماجرای این کتاب، داستان زندگی این شوالیه‌ی عجیب و قهرمان در برهه‌ای از زمان جنگ‌هاست...

این هم از جلد سوم و پایانی مجموعه‌ی "نیاکان ما" به قلم کالوینوی عزیز... خب در معرفی جلدهای قبلی این مجموعه (ویکنت دونیم شده و بارون درخت نشین) در مورد ترتیب خوندن و داستان‌ها به طور کامل صحبت کردم و الان هم به طور خلاصه میگم که هر کتاب رو میتونید به عنوان تک جلدی هم بخونید چون از نظر داستانی کامل مستقل هستند و صرفا برای ارتباط بیشتر با مجموعه و قلم نویسنده بهتره که هر سه کتاب رو به ترتیب بخونید تا بیشتر لذت ببرید.

ایتالو کالوینو با یک ایده‌ی جادویی و جذاب و در عین حال ساده یک داستان ماجراجویی و خلاق رو خلق میکنه که توی کمتر کتابی چنین ایده‌هایی دیده میشه. شما فقط به ایده‌های این سه داستان نگاه کنید: (ویکنت، آدمیه که به دونیم تقسیم شده. دو نیمه‌ی خیر و شر) ، (بارون، پسری که زندگی در بین درختان رو انتخاب میکنه و تا پایان عمرش پا روی زمین نمیذاره) و (شوالیه‌ای که در حقیقت وجود و کالبد انسانی نداره اما شخصیتی برتر از آدم‌های زمینی داره)... همین طرز فکر و ایده‌های معرکه‌ست که اسم این نویسنده‌ی ایتالیایی رو جادوانه کرده. واقعا میگم، با خوندن آثار این نویسنده روی دیگه‌ی سکه‌ی ادبیات رو تجربه میکنید.

و اما در مورد داستان "شوالیه ناموجود"، شروع کتاب ممکنه یکمی کسل کننده باشه اما باتوجه به تجربه‌ای که از نوع قلم کالوینو دارم بهش فرصت دادم و خوندم و بعد از دو فصل جذابیتش بالاخره خودشو نشون داد. داستان نسبتا کوتاهه ولی خیلی خیلی حرف برای گفتن داره. به نظرم پیام کلیش این بود که "حتی اگر وجود و جسم آدمی هم نداشته باشی خیلی خوب میتونی بهتر از خیلی از انسان‌ها انسانیت داشته باشی که آژیلوف در این کتاب این موضوع رو ثابت کرد"

پایان کتاب هم دوست داشتم. از اون دسته داستان‌هاست که بعد از تمام شدنش دلم براش تنگ شد، در حقیقت دلم برای قلم کالوینو تنگ شد چون دیگه سه‌گانه‌ش تمام شد..!!!

حقیقتا نمیشه در مورد جزئیات داستان صحبت کرد چون چذابیتش برای کسانی که نخوندند از بین میره، همین خلاصه و چیزهایی که نوشتم کفایت میکنه. در کل بهتون پیشنهاد میکنم کارهای ایتالو کالوینو رو بخونید، داستان‌هایی رئال با ترکیب فضاهای سورئال و جذاب که حیفه از دستشون بدید...

در مورد ترجمه هم بگم که خوب بود، مشکلی نداشت. من که راضی بودم. کلا کارهای ترجمه‌ی آقای شهدی رو می‌پسندم!

[Amirhosein · Rating 4 out of 5]

خلاف داستان بارون درخت‌نشین که به‌عقیده من یه داستان معمولی و بدون طنز و تخیل کافی و مدنظرم بود این کتاب کم‌نظیره.
شیوه‌ای که کالوینو از طنز همراه تخیل استفاده می‌کنه و سنت و آداب قدیمی پیش‌پاافتاده و پدیده بیهوده و مهملی مثل جنگ که بدون هیچ دلیل و علت عقلانی باعث کشتار هزاران آدم اون هم به اسم دین میشه رو به تمسخر می‌گیره جذاب و حیرت‌انگیزه و خوشحالم که با قلم این نویسنده آشنا شدم.

[Milad Rami · Rating 3 out of 5]

3.5 ⭐
وقتی سراغ شوالیه ناموجود رفتم، از همون اول با ایده‌ی یه شوالیه‌ی توخالی کنجکاو شدم. اینکه کسی بدون بدن، ولی با نظم و اراده زندگی می‌کنه، خودش یه
استعاره‌ی عجیب و جالب از دنیای ماست؛ دنیایی که گاهی پر از آدم‌های مرتب و دقیق ولی از درون خالیه.

اما راستش هرچی جلوتر رفتم، اون جذابیت اولیه برام کم شد. کالوینو قلم خاصی داره. پر از استعاره، طنز، و یه‌جور روایت قصه‌گونه که گاهی بین افسانه و فلسفه معلق می‌مونه. این سبک برای بعضی‌ها دل‌نشینه، ولی برای من باعث شد از یه‌جایی به بعد فقط بخوام کتاب رو تموم کنم. نه اینکه بد باشه؛ نه، اتفاقاً فکر پشتش قوی و عمیقه، فقط ارتباط احساسی سختی باهاش برقرار می‌شه.

کتاب بیشتر از اینکه یه داستان ماجراجویانه باشه، یه جور تأمل درباره‌ی معنا و «وجود»ه. اینکه آدم چطور می‌تونه باشه، ولی در واقع نباشه. یا برعکس، ناقص و پر از اشتباه باشه، ولی واقعاً زنده باشه. اگه دنبال کتابی هستی که با طنز و خیال به فلسفه نزدیک می‌شه، احتمالاً از این کتاب لذت می‌بری. ولی اگه دنبال روایتی پرکشش و احساسی‌تر باشی، ممکنه برات مثل من، از نیمه‌ی راه یه‌کم خسته‌کننده بشه.

[Cristian Fassi · Rating 4 out of 5]

Un altro bellissimo testo di Italo Calvino, per chiudere la trilogia di "I nostri antenati", come il Visconte prima, il Barone poi, adesso abbiamo un Cavaliere, che non esiste, un mito fantasioso in forma di favola vitale per far capire come l'essere umano (di ieri e di oggi) si arma di una robusta armatura per proteggersi dalle difficoltà della vita e della società.

In questa storia abbiamo quattro personaggi principali. Innanzitutto c'è Agilulfo Emo Bertrandino dei Guildiverni e degli Altri di Corbentraz e Sura, cavaliere di Selimpia Citeriore e Fez (un nome grande per pochissimo, poiché questo cavaliere è solo un'armatura in cui non c'è niente dentro). Al secondo posto c'è Gurdulù, il fedele scudiero di Agilulfo che, come il suo padrone, non lo è neanche, ma la sua inesistenza è ben diversa. Terzo, c'è il giovane Rambaldo, un cavaliere che vuole diventare un paladino per emulare i mitici eroi che hanno ispirato la sua infanzia, ma che alla fine abbandona tutto per un amore cieco e impulsivo. E infine, al quarto posto, la narratrice, una monaca scrivana che alla fine della storia finirà per sorprendere il lettore distratto.

Mi è particolarmente piaciuto l'incipit di ogni capitolo (o quasi ogni capitolo) dove la monaca narratrice gioca con il lettore, scopre se stessa e poi riprende il racconto della storia.

📑 Nel Cavaliere inesistente, come nei miei due precedenti romanzi fantastico-morali o lirico-filosofici come si vogliano chiamare, non mi sono proposto alcuna allegoria politica, ma solo di studiare e rappresentare la condizione dell’uomo di oggi, il modo della sua “alienazione”, le vie di raggiungimento d’un’umanità totale. 📑

Non c'è dubbio che Calvino va letto, e riletto.

[sadra jan · Rating 2 out of 5]

اصلا کتاب توی این فضاها نخونده بودم. شروعش معمولی بود.

[erigibbi · Rating 4 out of 5]

La trilogia de I nostri antenati si conclude con una storia sull’esistenza e sui suoi vari gradi. Quanto si esiste? Come si esiste?
Il cavaliere inesistente non esiste, eppure sa di esserci. E poi c’è chi esiste, ma non sa di esserci.
In quanti esistiamo, ma non siamo? Barricati dietro uno schermo a lavoro, barricati dietro uno schermo a casa, barricati dietro o dentro qualcosa. Quanto siamo alienati?
Incredibile come resti moderno, attuale, anche questo romanzo di Calvino, e incredibile come parli di tematiche come questa rimanendo divertente, ironico e leggero.

[Rosa · Rating 4 out of 5]

دنیای کالوینو خاص و هیجان انگیزه، سوژه هایی که انتخاب می کنه و راهی که برای شرح و توصیفشون به کار میبره مثل قدم گذاشتن به در هم آمیختگی مرز خیال و واقعیتِ همون شهرهای نامرئي شگفت انگیزش می مونه، ...
هیچ وقت تکراری و خسته کننده نیستن ...
این اثرش هم جدا از بقیه نیست، شوالیه ی ناموجود ساده اما پر از نشونه، تو یک خط پررنگ تر میشه و حرف آخر رو میزنه، حرفی که آدم رو بهم میریزه تا دوباره بسازه:
ما هم نمی دانستیم که در این دنیا وجود داریم... حتی وجود داشتن را هم می شود یاد گرفت....!

[Algernon (Darth Anyan) · Rating 4 out of 5]

[9/10]

“This is too much!” exclaimed the emperor. “We’ve even got a knight who doesn’t exist! Let’s just have a look now.”

Judge not a knight by his armor, but by his deeds, his chivalrous acts. Of which we are offered plenty in this fun romp through the battlefields of the age of Charlemagne. First published in 1959, it predates Monty Python and the Holy Grail by a few years, but to me Agilulf and Arthur are brothers in arms armor who tilt satirical lances at our misplaced reverence for the age of chivalry.

“I,” came a metallic voice from inside the closed helmet, with a slight echo as if it were not a throat but the very armor itself vibrating, “am Agilulf Emo Bertrandin of the Guildivern and of the Others of Corbentraz and Sura, Knight of Selimpia Citeriore and Fez!”

He is just an empty suit of armor that became animated purely from will power and from the strength of his faith in the values of knightly pursuits. Agilulf is both revered and derided in Charlemagne’s camp as a stickler for discipline and a perfectionist but the best guy to have by your side as you charge at the infidel ranks. He is the master of the game, and in order to know him we will need an apprentice to study with Agilulf and to learn the art of war and romance at his side.
His name is Raimbaut of Rousillon, a young man who comes to the emperor’s camp to restore the honor of his father, slain in battle by an ‘Argalif’ of the Moors army. The apprenticeship is off to a rocky start, as the pedantic Agilulf urges Raimbaut to follow the rules:

“You must put in a request to the Superintendency of Duels, Feuds and Besmirched Honor, specifying the motive for your request and it will then be considered how to best place you in a position to attain the satisfaction you desire.”

I insisted on this opening scene because it offers us the key to the novel and to the personality of the nonexistent knight. The subsequent actions are all triggered by these deeply held convictions that keep the empty suit of armor glued together.

Raimbaut realised that all this moved by ritual, convention, formulas, and beneath it there was ... what? He felt a vague sense of discomfort come over him at knowing himself to be outside all these rules of a game.

One of the reasons I admire Italo Calvino so much is the way he moves so effortlessly from comedy to poetry to metafictional commentary. The animus that inhabits the white armor of Agilulf is attributed to the historical period that gave us Arthur and Charlemagne and Roland and El Cid. Later in the novel, that pristine suit will become seriously besmirched in its turn.

It was a period when the will and determination to exist, to leave a trace, to rub up against all that existed, was not wholly used since there were many who did nothing about it – from poverty or ignorance or simply from finding things bearable as they were – and so a certain amount was lost into the void.

The wandering spark of existence gathered itself into a spirit named Agilulf who made up in honorable deeds what he lacked in flesh. One of the way to underline Agilulf nature is to put him in counterpoint with an earthy personality that is lacking in self-awareness, the Sancho Panza to his Don Quijote idealism.

He’s Gurduroo or Gudi-Ussuf or Ben-Va-Ussuf or Ben-Stanbul or Pestanzoo or Bertinzoo or Martinbon or Omobon or Omobestia or even the Wild Man of the Valley or Gian Paciasso or Pier Paciugo. Maybe in out-of-the-way parts they give him quite a different name from the others. I’ve also noticed that his name changes from season to season everywhere.

Charlemagne comes across this vagabond camp followers in a pear orchard and, witnessing Gurduloo’s crazy antics and irreverent discourse, decides on the spot to make him Agilulf’s squire. One bystander immediately remarks on the complementary qualities of the new team:

“Maybe mad’s not quite the right word for him. He’s just a person who exists and doesn’t realize he exists.”

I don’t want to explain here all the salient points of the plot, but I do need to introduce all the main players in the novel. Agilulf, Raimbaut and Gurduloo we already met. Bradamante makes quite a spectacular entry into the story as she saves Raimbaut’s life in battle only to steal his heart immediately afterwards, when the boy discovers she is a beautiful woman wearing a suit of armor. Unfortunately, Bradamante ignores the young warrior’s infatuation because she has had enough of uncouth men and only wants the impossible love of the nonexistent knight.

“But how can that be ... Agilulf ... Bradamante ... How?”
“How? Well, if a girl has had enough of every man who exists, her only remaining desire could be for a man who doesn’t exist at all ... “

Next to come with a petition to the court of Charlemagne is young Torrismund, an orphan who is searching for his father and who accuses Agilulf of being a false knight because all his titles originate from a first deed of saving a virgin from a ravishing in a distant forest. Since the alleged virgin is Torrismund’s mother Sophronia, it follows that Agilulf is no knight and has no claim of purity of purpose. This is the point where the story actually starts in the most authentic Joseph Campbell tradition of the Hero’s Journey:

For now the real ramifications of the plot get under way: Agilulf and his squire’s intrepid journey for proof of Sophronia’s virginity, interwoven with Bradamante’s pursuit and flight, Raimbaut’s love, and Torrismund’s search for the Knights of the Grail.

>>><<<>>><<<

For a novella of under 150 pages, the story is quite packed with action, ideas, jokes and bawdy scenes. From the bureaucracy that determines the order of battle to the necessity of having field translators so that knights are aware of being insulted, Calvino moves to the perils of answering the calls of damsels in distress or the difficulties of making love without removing your armor or swimming in a full suit of steel. The next quotes are given out of context from concerns of revealing too much of the plot, but I laughed too hard to keep them out of my review:

So interpreters took part in this phase of the battle, light-armed men swiftly mounted on fast horses which swivelled around catching insults on the wing and translating them there and then into the language of destination.

What they translated was probably something on the order of : “Your mother was a hamster and your father smelt of elderberries!”

On meeting a decrepit beggar on the side of the road:
“You see it before your eyes. I too was a knight. I too saved Priscilla from the bears and now here I am!” And he really was in rather bad shape.

Later, in Priscilla’s castle:
“How truly strange and eventful, lady, are the adventures which befall a knight errant. These can be grouped under various headings. First ...”

yes, but ... “Don’t you ever loosen the sword from its scabbard?”
“Amorous passion knows no half measures.”
Priscilla shut her eyes in ecstasy.

Much later, after a shipwreck on his way to the court of a sultan with a harem of three hundred and sixty-five wives:
From the water appeared a helmet, a breastplate, and then a complete suit of armor walking step by step up the beach. “A lobster man! A lobster man!” cried the fishermen – running away in terror to hide among the rocks.

>>><<<>>><<<

While Agilulf and Gurduloo are searching for Sophronia, Torrismund goes to England to search for his father among the Knights of the Grail. What he finds in the forest is not exactly what he was searching for:
“How can they fight with that air of being half asleep?”
“ ‘Tis the Grail in us moving our swords. Love of the universe can take the form of great frenzy and urge us lovingly to pierce our enemies.”

Calvino the socialist revolutionary could not ignore the most absurd excesses of the early medieval system. Some people were seriously repressed then and Torrismund is about to be put in a moral quandary, when his knights move to crush a peasant rebellion

Breaking their scattered defenses, the knights flung their heavy chargers against the huts of stone and straw and mud, grinding the under hooves, deaf to the shout of women, calves, children. Other Knights bore lit torches and set fire to roofs, haystacks, stalls and a few poor granaries, until the villages were reduced to crackling bonfires.
Torrismund, in the wake of the Knights, was horrified.

the conclusion of this particular story arc marks the end of the rule of the sword and the start of the Magna Carta where all men are born equal. To get rid of those Grail people seemed impossible ... and then we only had pitchforks and billhooks ...

>>><<<>>><<<

I have talked about knightly pursuits, quests and revolutions but I left out the expected metafictional level of the story. This is after all, an Italo Calvino novel and we are sure to be treated with some commentary about the art of writing and the power of words.

“He alone knew the secret geometry, the order, the rule, by which to understand its beginning and end!”

The way to reach this level is by having the whole plot written down in manuscript in a monastery by a contemporary of Agilulf, a certain Sister Theodora, nun of the order of Saint Colomba. She uses the tale of Agilulf as a means of escape from the confines of the monastery walls and a way to examine the meaning of life through art.

The art of writing tales consists in an ability to draw the rest of life from the nothing one has understood of it, but life begins again at the end of the page when one realises that one knew nothing whatsoever.

The pen rushes on, urged by the same joy that makes me course the open road. A chapter started when one doesn’t know which tale to tell is like a corner turned on leaving a convent, when one might come face to face with a dragon, a Saracen gang, an enchanted tale or a new love.

There are three novellas in the loosely connected series known as I nostri antenati or Our Ancestors. They are grouped together mostly for publishing reasons, because they are entirely unrelated in plot and characters. They can be read independently, in any order one wants. The Nonexistent Knight is actually the earliest chronologically and the funniest, but I recommend reading all three close together for a better appreciation of the talent of Calvino and for his irreverent, critical reinterpretation of the past.

[Carmine R. · Rating 4 out of 5]

Festosa epica cavalleresca

"E l'armatura non ve la togliete mai d'indosso?", tornò a mormorare. "Non c'è un indosso. Togliere o mettere per me non ha senso."
"E com'è?" "E com'è altrimenti?"

"Il letto era pronto, senza pecche. Agilulfo si voltò verso la vedova. Era nuda. Le vesti erano castamente scese al suolo. - Alle dame ignude si consiglia, - dichiara Agilulfo, - come la più sublime emozione dei sensi, l'abbracciarsi a un guerriero in armatura."

"Così sempre corre il giovane verso la donna: ma è davvero amore per lei a spingerlo? O non è amore soprattutto di sé, ricerca d'una certezza di esserci che solo la donna gli può dare? Corre e s'innamora il giovane, insicuro di sé, felice e disperato, e per lui la donna è quella che certamente c'è, e di lei sola può dargli quella prova."

"Prima ti muovevi, ora il tuo movimento passa ai vermi che tu nutri. Crescevi unghie e capelli: ora colerai liquame che farà crescere più alte nel sole le erbe del prato. Diventerai erba, poi latte delle mucche che mangeranno l'erba, sangue di bambino che ha bevuto il latte. Vedi che sei più bravo a vivere tu di me, cadavere?"

Massì, alla fine siamo tutti dei poveri stronzi con il desiderio di onorare il padre caduto, per poi ritrovarci intrappolati in alto a sinistra dell'esercito - posizione c2 dello schiacchiere tattico - e menare fendenti come se non dovessimo vedere l'alba del giorno dopo.
L'individuo si mimetizza nella società sino a scomparire colle azioni automatiche che non richiedono nulla oltre la risposta affermativa a un ordine; e i giorni passano senza che questa stupidità venga compresa o, almeno, percepita.
Forse è davvero meglio vivere nell'ignoranza della vita stessa, come insegna il prode Gurdulù, scudiero di Agilulfo.