What do you think?
Rate this book
Malinverno oder Die Bibliothek der verlorenen Geschichten
Es gibt Orte, an denen der Geist der Literatur in der Atemluft liegt. So ein Ort ist Timpamara, und hier lebt Astolfo Malinverno. Bücher und Geschichten bestimmen sein ganzes Leben, und als er seiner großen Liebe begegnet, scheinen die Grenzen zwischen Literatur und Realität auf wundersame Weise zu verschwimmen.
In Timpamara, einem fiktiven Dorf in Italien, leben die Menschen schon lange von und mit der Literatur, denn hier entstand im 19. Jahrhundert die erste Papierfabrik Kalabriens. So benennt man Kinder nach literarischen Figuren oder Schriftstellern und spricht Hochitalienisch statt Dialekt. Als Astolfo Malinverno, der Bibliothekar des Ortes, auch noch zum Friedhofswärter berufen wird, gerät sein bisher geruhsames Leben aus den Fugen. Er verliebt sich in das Foto einer wunderschönen Frau auf einem Grabstein, die ihn an Emma Bovary erinnert. Eifersüchtig wacht er über das Grab der schönen Unbekannten, spricht mit ihr, als wäre sie noch am Leben. Doch dann begegnet er im wirklichen Leben Ofelia, dem getreuen Abbild seiner Angebeteten. Gleichzeitig taucht ein Tontechniker auf, der die Stimmen von Verstorbenen aufnimmt, und Malinverno beginnt, den geheimnisvollen Vorgängen auf den Grund zu gehen.
In leichtem, aber sehr intelligentem Plauderton behandelt Dara in seinem neuen Roman grundlegende Fragen von Leben, Liebe und Tod, eingebettet in eine Vielzahl skurriler und origineller Szenen, die das Ganze zu einem großen Lesevergnügen machen.
In Timpamara, einem fiktiven Dorf in Italien, leben die Menschen schon lange von und mit der Literatur, denn hier entstand im 19. Jahrhundert die erste Papierfabrik Kalabriens. So benennt man Kinder nach literarischen Figuren oder Schriftstellern und spricht Hochitalienisch statt Dialekt. Als Astolfo Malinverno, der Bibliothekar des Ortes, auch noch zum Friedhofswärter berufen wird, gerät sein bisher geruhsames Leben aus den Fugen. Er verliebt sich in das Foto einer wunderschönen Frau auf einem Grabstein, die ihn an Emma Bovary erinnert. Eifersüchtig wacht er über das Grab der schönen Unbekannten, spricht mit ihr, als wäre sie noch am Leben. Doch dann begegnet er im wirklichen Leben Ofelia, dem getreuen Abbild seiner Angebeteten. Gleichzeitig taucht ein Tontechniker auf, der die Stimmen von Verstorbenen aufnimmt, und Malinverno beginnt, den geheimnisvollen Vorgängen auf den Grund zu gehen.
In leichtem, aber sehr intelligentem Plauderton behandelt Dara in seinem neuen Roman grundlegende Fragen von Leben, Liebe und Tod, eingebettet in eine Vielzahl skurriler und origineller Szenen, die das Ganze zu einem großen Lesevergnügen machen.
416 pages, Perfect Paperback
First published August 1, 2020
113 people are currently reading
1452 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 238 reviews
April 8, 2023
Историята на Астолфо Малинверно е особена, меланхолична, доста тъжна и обилно поръсена с магически реализъм.
Първоначално си мислех, че много бързо ще прочета романа, даже бях убедена, че ще стане точно така. Обаче не. Той имаше съвсем други планове и сякаш сам ме спираше да го прочета бързо. Започнах и завърших няколко различни книги, докато четях “Малинверно”. В един момент си мислех, че книгата не ми е достатъчно интересна, но не беше това.
Като казвам магически реализъм нямам предвид съвсем в буквалния му смисъл. Защото Малинверно и всички жители на италианското градче Тимпамара са чудаци и живота им е низ от странни случки, които хем знам, че са невъзможни в реалния живот, хем усещам, че се случват точно така, както трябва и наистина. Няма логика, но не мога да го обясня съвсем разбираемо. Малинверно е библиотекар и пазач гробище едновременно, обича книгите да завършват със смъртта на главния герой, погребва книги и се влюбва в снимката на един от гробовете… В Тимпамара се намира най-древната фабрика за претопяване на хартия. Работниците и вятъра започват да изнасят страници от книги извън фабриката “разнасяйки като зараза страстта към четенето.” Постепенно жителите променят начина, по който говорят и започват да дават на децата си имена на автори и герои от книги. Случките са от странни по-странни. Имаме човек, който се разхожда и записва гласовете на мъртвите, момиче, което се жени за мъртвец… спирам дотук.
През цялото време, докато четях чувството за тъга и меланхолия не ме напусна. “Малинверно” е история за любовта, за самотата, за смъртта, за различните, за магията и силата на книгите и библиотеките.
Оставям няколко любими цитата.
“Ако зависеше от мен, бих си живял сред книгите, толкова силно беше усещането за удовлетвореност, че щом прекрачех прага на библиотеката, ми се струваше, че вече не куцам.”
“В Тимпамара обаче библиотеката живее и диша като човешко същество.”
“Харесваше ми идеята, че съществува нещо, някаква връзка между книгите и хората, че съществува план, който е предрешил срещата им, предвидил е контакта помежду им.”
“Подчертаването се превърна в най-важната част от четенето, до такава степен, че без молив в ръка изобщо не сядах да чета. Ако зависеше от мен щях да поставя надпис в библиотеката: “Забранено неподчертаването в книгите.”
“… защото понякога книгите служат и за това - да продължат усещанията.”
Първоначално си мислех, че много бързо ще прочета романа, даже бях убедена, че ще стане точно така. Обаче не. Той имаше съвсем други планове и сякаш сам ме спираше да го прочета бързо. Започнах и завърших няколко различни книги, докато четях “Малинверно”. В един момент си мислех, че книгата не ми е достатъчно интересна, но не беше това.
Като казвам магически реализъм нямам предвид съвсем в буквалния му смисъл. Защото Малинверно и всички жители на италианското градче Тимпамара са чудаци и живота им е низ от странни случки, които хем знам, че са невъзможни в реалния живот, хем усещам, че се случват точно така, както трябва и наистина. Няма логика, но не мога да го обясня съвсем разбираемо. Малинверно е библиотекар и пазач гробище едновременно, обича книгите да завършват със смъртта на главния герой, погребва книги и се влюбва в снимката на един от гробовете… В Тимпамара се намира най-древната фабрика за претопяване на хартия. Работниците и вятъра започват да изнасят страници от книги извън фабриката “разнасяйки като зараза страстта към четенето.” Постепенно жителите променят начина, по който говорят и започват да дават на децата си имена на автори и герои от книги. Случките са от странни по-странни. Имаме човек, който се разхожда и записва гласовете на мъртвите, момиче, което се жени за мъртвец… спирам дотук.
През цялото време, докато четях чувството за тъга и меланхолия не ме напусна. “Малинверно” е история за любовта, за самотата, за смъртта, за различните, за магията и силата на книгите и библиотеките.
Оставям няколко любими цитата.
“Ако зависеше от мен, бих си живял сред книгите, толкова силно беше усещането за удовлетвореност, че щом прекрачех прага на библиотеката, ми се струваше, че вече не куцам.”
“В Тимпамара обаче библиотеката живее и диша като човешко същество.”
“Харесваше ми идеята, че съществува нещо, някаква връзка между книгите и хората, че съществува план, който е предрешил срещата им, предвидил е контакта помежду им.”
“Подчертаването се превърна в най-важната част от четенето, до такава степен, че без молив в ръка изобщо не сядах да чета. Ако зависеше от мен щях да поставя надпис в библиотеката: “Забранено неподчертаването в книгите.”
“… защото понякога книгите служат и за това - да продължат усещанията.”
August 31, 2020
Cos’è che ci fa capire che quello, quello, sarà uno degli autori della vita, una singolare certezza?
A volte basta una sola frase, un passaggio o un intero libro. Un unico rintocco testuale che regala al nostro cuore le note adatte al suo battito regolare. Non so cosa sia, qual è la nota che fa suonare ogni campanello del mio animo quando leggo Dara: mi sento a casa, è questo quello che succede.
Lo avevo provato con gli altri suoi volumi pubblicati in precedenza, è accaduto anche con “Malinverno” romanzo edito @feltrinelli_editore.
Astolfo Malinverno vive in un posto immaginario dalle fattezze di un paese, un luogo formato da poche anime che ruotano le une attorno alle altre: Timpamara (lit. Dirupo/collina aspra).
“Malinverno” ci parla dei vinti, di coloro che non ce l’hanno fatta, che vivono la vita istante per istante, una vita sofferta e ingiusta. Ad illuminarla solo qualche attimo di fugace serenità.
Astolfo Malinverno, l’ultimo degli ultimi, è il bibliotecario zoppo del paese dal destino giá scritto, nomen omen, dal grande Signore del cielo.
Diventa guardiano del cimitero di Timpamara e come un moderno Quasimodo, che sopravvive tra la fredda e calda pietra di Notre-Dame, così Malinverno arranca tra le gelide lapidi del cimitero e parla con i senza-nome, persone che non hanno avuto nemmeno la gentilezza d’essere ricordate, scoprendo che anche la fredda pietra avvolge come una coperta.
I libri e le lapidi, un accostamento non azzardato, entrambi testimoni di storie, entrambi in grado di raccontare la vita e la morte. Entrambi in grado di far avvertire le non presenze.
Non é un romanzo che regala seconde possibilità, il destino è quello della gente ordinaria, quella che vede in un piatto caldo e un sorriso la magnificenza e le occasioni mancate.
Presto vi parleró di questo libro sul canale, e per questa sua spiccata tendenza a descrivere le avversità dell’esistenza e la sua vicinanza alla morte lo inserirò nella rubrica:
#AGothicTale
A volte basta una sola frase, un passaggio o un intero libro. Un unico rintocco testuale che regala al nostro cuore le note adatte al suo battito regolare. Non so cosa sia, qual è la nota che fa suonare ogni campanello del mio animo quando leggo Dara: mi sento a casa, è questo quello che succede.
Lo avevo provato con gli altri suoi volumi pubblicati in precedenza, è accaduto anche con “Malinverno” romanzo edito @feltrinelli_editore.
Astolfo Malinverno vive in un posto immaginario dalle fattezze di un paese, un luogo formato da poche anime che ruotano le une attorno alle altre: Timpamara (lit. Dirupo/collina aspra).
“Malinverno” ci parla dei vinti, di coloro che non ce l’hanno fatta, che vivono la vita istante per istante, una vita sofferta e ingiusta. Ad illuminarla solo qualche attimo di fugace serenità.
Astolfo Malinverno, l’ultimo degli ultimi, è il bibliotecario zoppo del paese dal destino giá scritto, nomen omen, dal grande Signore del cielo.
Diventa guardiano del cimitero di Timpamara e come un moderno Quasimodo, che sopravvive tra la fredda e calda pietra di Notre-Dame, così Malinverno arranca tra le gelide lapidi del cimitero e parla con i senza-nome, persone che non hanno avuto nemmeno la gentilezza d’essere ricordate, scoprendo che anche la fredda pietra avvolge come una coperta.
I libri e le lapidi, un accostamento non azzardato, entrambi testimoni di storie, entrambi in grado di raccontare la vita e la morte. Entrambi in grado di far avvertire le non presenze.
Non é un romanzo che regala seconde possibilità, il destino è quello della gente ordinaria, quella che vede in un piatto caldo e un sorriso la magnificenza e le occasioni mancate.
Presto vi parleró di questo libro sul canale, e per questa sua spiccata tendenza a descrivere le avversità dell’esistenza e la sua vicinanza alla morte lo inserirò nella rubrica:
#AGothicTale
March 3, 2024
"Благословен е денят, в който те срещнах, Астолфо Малинверно, пазител на книги, пазител на гробище, покровител на победените".
Да пишеш за любима книга е поначало обречено начинание, защото читателското ти сърце ще иска да я постави в ръцете на всеки човек, но в душата си ще копнееш да запазиш историята само за себе си.
Красотата и чувствеността, с която разказва Доменико Дара, идва от място почти неземно, нечовешко. Затова вероятно книгата ни пренася в гробище. Затова смъртта е пейзажът в историята. Тя не е злодеят. Тя е онази необходимост, осмисляща съществуването.
Добре дошли в Тимпамара. В това градче се намира най-старата фабрика за преработка на хартия. Там хиляди печатни издания намират смъртта си. Или започват живота си наново в местната библиотека. Това е градче, в което витае любовта към литературата. Там местните кръщават децата си на книжни персонажи или на техните създатели - авторите.
Там се ражда и Астолфо Малинверно. Човек дошъл на този свят с липсваща част. Той е местният библиотекар. Един ден му се възлага задачата да стане и пазач на гробището. Така Астолфо разделя самотата си между погребаните, скърбящите, и онези, създани и вовеки оставени да живеят между страниците.
Самота, която за миг престава да диша, когато Малинверно попада на гроб без дати и име. Гроб, чиято снимка, необяснимо го претегля. Толкова, че сам да й даде име. Толкова, че сам да поиска да научи нейната история.
Това е роман за човешкото съществуване. Литературните препратки ми носеха неизмеримо удоволствие. Подчертавах, плачех, разсъждавах. Осмислях, препрочитах. Дишах и умирах. Това не беше прочит, беше преживяване. Беше пътешествие и затварянето на последната страница се превърна в малка моя смърт.
Това е роман, в който мъж подарява за годишнина на съпругата си възможността да чуе гласа на книгите, качвайки я на покрива на фабриката за хартия, където вятърът разлиства страниците и превръща звука им в симфония.
Роман, в който дори тъгата е описана така красиво, че те изпълва с носталгия, със съчувствие, с желание да станеш съпричастен, да си част от нея и да се опиташ да я замениш с усмивка, с лекота, със смисъл.
За мен това е роман с изключителна литературна стойност, който винаги ще препоръчвам.
Да пишеш за любима книга е поначало обречено начинание, защото читателското ти сърце ще иска да я постави в ръцете на всеки човек, но в душата си ще копнееш да запазиш историята само за себе си.
Красотата и чувствеността, с която разказва Доменико Дара, идва от място почти неземно, нечовешко. Затова вероятно книгата ни пренася в гробище. Затова смъртта е пейзажът в историята. Тя не е злодеят. Тя е онази необходимост, осмисляща съществуването.
Добре дошли в Тимпамара. В това градче се намира най-старата фабрика за преработка на хартия. Там хиляди печатни издания намират смъртта си. Или започват живота си наново в местната библиотека. Това е градче, в което витае любовта към литературата. Там местните кръщават децата си на книжни персонажи или на техните създатели - авторите.
Там се ражда и Астолфо Малинверно. Човек дошъл на този свят с липсваща част. Той е местният библиотекар. Един ден му се възлага задачата да стане и пазач на гробището. Така Астолфо разделя самотата си между погребаните, скърбящите, и онези, създани и вовеки оставени да живеят между страниците.
Самота, която за миг престава да диша, когато Малинверно попада на гроб без дати и име. Гроб, чиято снимка, необяснимо го претегля. Толкова, че сам да й даде име. Толкова, че сам да поиска да научи нейната история.
Това е роман за човешкото съществуване. Литературните препратки ми носеха неизмеримо удоволствие. Подчертавах, плачех, разсъждавах. Осмислях, препрочитах. Дишах и умирах. Това не беше прочит, беше преживяване. Беше пътешествие и затварянето на последната страница се превърна в малка моя смърт.
Това е роман, в който мъж подарява за годишнина на съпругата си възможността да чуе гласа на книгите, качвайки я на покрива на фабриката за хартия, където вятърът разлиства страниците и превръща звука им в симфония.
Роман, в който дори тъгата е описана така красиво, че те изпълва с носталгия, със съчувствие, с желание да станеш съпричастен, да си част от нея и да се опиташ да я замениш с усмивка, с лекота, със смисъл.
За мен това е роман с изключителна литературна стойност, който винаги ще препоръчвам.
September 25, 2022
Малинверно спасява книги и свързва живота и смъртта: http://knigolandia.info/book-review/m...
Това е историята на причудливия Астолфо, кротък незлоблив библиотекар с установен ритъм на живот, който покорно приема да стане и пазач на гробището – поне временно, и който скоро се влюбва в снимка на момиче на надгробен камък. Доменико Дара проследява неговото причудливо ежедневие, малките му ритуали, познаваме по малко миналото му, в което е погребвал милостиво животни, което отвежда до настоящето, когато пак така милостиво му се налага да създаде своя собствено гробище за книги. Той вярва, че книгите трябва да завършват обезателно със смъртта на главния герой и дори си позволява да дописва тези, които пропускат тоя така важен завършек.
Lemur Books
http://knigolandia.info/book-review/m...
Това е историята на причудливия Астолфо, кротък незлоблив библиотекар с установен ритъм на живот, който покорно приема да стане и пазач на гробището – поне временно, и който скоро се влюбва в снимка на момиче на надгробен камък. Доменико Дара проследява неговото причудливо ежедневие, малките му ритуали, познаваме по малко миналото му, в което е погребвал милостиво животни, което отвежда до настоящето, когато пак така милостиво му се налага да създаде своя собствено гробище за книги. Той вярва, че книгите трябва да завършват обезателно със смъртта на главния герой и дори си позволява да дописва тези, които пропускат тоя така важен завършек.
Lemur Books
http://knigolandia.info/book-review/m...
September 18, 2020
C’è un odore inconfondibile per gli amanti della letteratura: è quello che si respira a pieni polmoni appena varcato l’ingresso di una libreria o quando si cammina tra gli scaffali di una biblioteca. Lo ricercavamo da ragazzi, avidi, quando a settembre arrivavano i libri nuovi di zecca per l’anno scolastico che si apprestava a iniziare. È un odore che sa di casa, di promesse, di nuove avventure. E Timpamara – il paesaggio in cui si ambienta il nuovo libro scritto da Domenico Dara, Malinverno – ha questo profumo. Timpamara è un luogo magico, come lo sono un po’ tutti i luoghi inventati; è un luogo in cui la realtà perde i suoi contorni, si slabbra, lascia intravedere un bagliore di magia. E negli incroci, tra le vie strette e striminzite, fa capolino, di tanto in tanto, la scintilla dei desideri irrealizzati. Sembra di essere immersi in una fiaba, e forse, in qualche modo, è così.
https://www.rivistablam.it/libri/rece...
«è questo uno dei grandi paradossi dell’uomo: il senso alla vita viene dato dalla morte. È da lì che nascono il rimpianto, il senso del tempo, la nostalgia, la tristezza, la bellezza di alcuni sguardi, la dolce malinconia di certe carezze, i gesti d’amore che portano il peso inconsapevole della perdita, perché quando si bacia qualcuno perché davvero si vuole baciarlo, dentro di noi temiamo che quella cosa potrebbe non più essere, e per questo è bello farlo, perché potrebbe scomparire, potremmo non più baciare, non più accarezzare, e sono queste le gioie che rimangono, le tristezze che nutrono.»
https://www.rivistablam.it/libri/rece...
«è questo uno dei grandi paradossi dell’uomo: il senso alla vita viene dato dalla morte. È da lì che nascono il rimpianto, il senso del tempo, la nostalgia, la tristezza, la bellezza di alcuni sguardi, la dolce malinconia di certe carezze, i gesti d’amore che portano il peso inconsapevole della perdita, perché quando si bacia qualcuno perché davvero si vuole baciarlo, dentro di noi temiamo che quella cosa potrebbe non più essere, e per questo è bello farlo, perché potrebbe scomparire, potremmo non più baciare, non più accarezzare, e sono queste le gioie che rimangono, le tristezze che nutrono.»
February 17, 2022
Когато видях книгата за първи път, ми прозвуча малко мрачно, но все пак събуди любопитството ми. Не мога да спра да мисля за този магически момент, в който реших, че трябва да я прочета, въпреки думата гробище, която винаги ме беше отблъсквала. Защото има много книги за самотата, за любовта, за съдбата на “различните”, за смъртта, която осмисля живота… Но този роман е събрал всичко това и много повече, и Доменико Дара го е поднесъл по толкова красив начин, че през по-голямата част от времето спирах, за да поема въздух, връщах се и прочитах отново и отново последните редове.
Месеци наред се връщах към разсъжденията на Малинверно - едновременно библиотекар и пазач на гробище в уникалното по рода си градче Тимпамара. Този мъдрец, чиято любов към книгите, семейството и жената на живота му достига отвъд пределите на времето и пространството, оживя пред мен и се настани трайно в сърцето ми. Романите, които въздействат по този начин, не са толкова много. Аз съм омагьосана от Малинверно, няма как да не го препоръчам на всеки любител на книгите, на всеки човек.
Месеци наред се връщах към разсъжденията на Малинверно - едновременно библиотекар и пазач на гробище в уникалното по рода си градче Тимпамара. Този мъдрец, чиято любов към книгите, семейството и жената на живота му достига отвъд пределите на времето и пространството, оживя пред мен и се настани трайно в сърцето ми. Романите, които въздействат по този начин, не са толкова много. Аз съм омагьосана от Малинверно, няма как да не го препоръчам на всеки любител на книгите, на всеки човек.
November 12, 2022
Un libro poetico e malinconico.. ma è impossibile non affezionarsi ad Astolfo Malinverno, traghettatore di anime dal mondo dei vivi al mondo dei morti. Sicuramente un libro delicato,ponderato e con molti spunti di riflessione.. incontrato l'autore mi sono resa conto che il suo è veramente un linguaggio poetico e senza tempo. Tutte le vicende descritte all'interno del cimitero di Timpanara sono vicende reali,ogni personaggio tocca una corda del cuore per la sua autenticità, vi è un profondo contatto con la morte in ogni sua sfaccettatura e non scade mai nel banale. Consigliato soprattutto se si ha voglia di un libro delicato e che trasuda di letteratura e poesia.
July 12, 2022
"Perché se il destino dei libri è morire come esseri viventi, anche gli uomini, quando smettono di respirare, non diventano che storie".
July 21, 2021
♥︎Tutti i lettori dovrebbero leggere questo libro. L'ho trovata una storia unica, originale, piacevole, commovente, profonda.
Ho amato Timpamara, ma soprattutto Astolfo Malinverno, che grazie alle vicende da lui narrate, mi sono sentita una cittadina di quel piccolo paese. Vengono citati molto spesso tratti di libri molto famosi, principalmente classici e ho trovato questa iniziativa davvero geniale.
Tutto in questa storia è collegato direttamente alla bellezza della lettura.
Lo stile di scrittura non è dei più semplici che abbia letto, forse richiede un po' più di attenzioni in alcuni punti, ma nonostante ciò rimane comunque scorrevole.
Consigliato!♥︎
Ho amato Timpamara, ma soprattutto Astolfo Malinverno, che grazie alle vicende da lui narrate, mi sono sentita una cittadina di quel piccolo paese. Vengono citati molto spesso tratti di libri molto famosi, principalmente classici e ho trovato questa iniziativa davvero geniale.
Tutto in questa storia è collegato direttamente alla bellezza della lettura.
Lo stile di scrittura non è dei più semplici che abbia letto, forse richiede un po' più di attenzioni in alcuni punti, ma nonostante ciò rimane comunque scorrevole.
Consigliato!♥︎
October 27, 2024
Роман за неизбежността на човешките съдби, понякога странни, друг път забавни. И за красотата в света, пречупена дори през призмата на трагедията.
Една от малкото книги на различно интелектуално ниво, която съм чел напоследък.
Една от малкото книги на различно интелектуално ниво, която съм чел напоследък.
December 22, 2025
„Малинверно“ е роман, който звучи като интимна изповед. Изповед, която те запленява още от първата страница и към която няма как да останеш безразличен.
Трябва да отбележа и това, че според мен “Малинверно” е роман, който се чете бавно и може би не е за всеки, но аз лично се насладих на всяко едно изречение и определено не исках да свършва..
В малкото градче - Тимпамара, историите живеят като хора, а хората — като спомени, които отказват да си тръгнат и живеят вечно. Главният герой - Астолфо Малинверно, е крехък и самотен библиотекар, който бива назначен и като пазач на гробището. Той вярва, че книгите носят магическа сила, че могат да бъдат неизменен другар в живота и заслужават да имат достоен край (както хората).
Романът е пропит с меланхолия, нежност и тихо страдание. Да, болката не липсва в живота на хората от Тимпамара, но пък има толкова много любов. И не - любовта тук не е с щастлив край, не е онази травиална любов. Тя често е неизживяна, несподелена. Тя е почти имагинерна, но в същото време толкова истинска, толкова силна - тя не избледнява с времето, тя остава.
Да, “Малинверно” преди всичко е история за думите, за паметта, за рода, за любовта, но нещото, което я прави изключителна е неповторимият стил на автора. Доменико Дара пише толкова красиво и поетично, превръщайки загубата и паметта в нещо светло и човешко.
“Малинверно” несъмнено е книга, която не се чете — тя се усеща с всяка фибра, с всяка емоция, с всяка въздишка.
❤️
P.S. Отбелязах си толкова много цитати, че за първи път ми е трудно да подбера само 2-3.
“Срещу всеки роман, който прочитаме, стои друг, чиито думи може никога да не стигнат до съзнанието ни, защото не е бил избран в съответния момент и е потънал в забрава. А може би точно той е бил романът на нашия живот.”
“Тази случка предизвика чувство на обреченост на моите книги, което ме накара да ги заобичам още повече, понеже по-лесно е да обичаш неща, когато знаеш, че са краткотрайни.”
“Още оттогава книгите бяха за мен всичко: дрехи, които топлеха, чадър, който пази от дъжда, вълнено одеяло, което дърпах до устата си през студените зимни нощи.”
“Защото ние не сме това, което сме изживели, а сме това, което сме мислили, което сме си представяли, на което сме се надявали, което сме желали или забравили.”
“Защото нищо не унищожава човека така, както една безвъзвратно отминала любов.”
“По-добре би било чудесата да не се случват, защото как се очаква от нас да продължим, когато те преминат?”
“Книгите не са предмети, те приличат повече на хората: хартията не е като пластмасата или метала, петната остават завинаги, както белезите върху кожата, промъкват се между фибрите и ги заместват, хартията се къса и не може вече да се зашие..”
“Ако съдбата на книгите е да умрат като живи същества, също и хората, когато престанат да дишат, се превръщат в истории.”
Трябва да отбележа и това, че според мен “Малинверно” е роман, който се чете бавно и може би не е за всеки, но аз лично се насладих на всяко едно изречение и определено не исках да свършва..
В малкото градче - Тимпамара, историите живеят като хора, а хората — като спомени, които отказват да си тръгнат и живеят вечно. Главният герой - Астолфо Малинверно, е крехък и самотен библиотекар, който бива назначен и като пазач на гробището. Той вярва, че книгите носят магическа сила, че могат да бъдат неизменен другар в живота и заслужават да имат достоен край (както хората).
Романът е пропит с меланхолия, нежност и тихо страдание. Да, болката не липсва в живота на хората от Тимпамара, но пък има толкова много любов. И не - любовта тук не е с щастлив край, не е онази травиална любов. Тя често е неизживяна, несподелена. Тя е почти имагинерна, но в същото време толкова истинска, толкова силна - тя не избледнява с времето, тя остава.
Да, “Малинверно” преди всичко е история за думите, за паметта, за рода, за любовта, но нещото, което я прави изключителна е неповторимият стил на автора. Доменико Дара пише толкова красиво и поетично, превръщайки загубата и паметта в нещо светло и човешко.
“Малинверно” несъмнено е книга, която не се чете — тя се усеща с всяка фибра, с всяка емоция, с всяка въздишка.
❤️
P.S. Отбелязах си толкова много цитати, че за първи път ми е трудно да подбера само 2-3.
“Срещу всеки роман, който прочитаме, стои друг, чиито думи може никога да не стигнат до съзнанието ни, защото не е бил избран в съответния момент и е потънал в забрава. А може би точно той е бил романът на нашия живот.”
“Тази случка предизвика чувство на обреченост на моите книги, което ме накара да ги заобичам още повече, понеже по-лесно е да обичаш неща, когато знаеш, че са краткотрайни.”
“Още оттогава книгите бяха за мен всичко: дрехи, които топлеха, чадър, който пази от дъжда, вълнено одеяло, което дърпах до устата си през студените зимни нощи.”
“Защото ние не сме това, което сме изживели, а сме това, което сме мислили, което сме си представяли, на което сме се надявали, което сме желали или забравили.”
“Защото нищо не унищожава човека така, както една безвъзвратно отминала любов.”
“По-добре би било чудесата да не се случват, защото как се очаква от нас да продължим, когато те преминат?”
“Книгите не са предмети, те приличат повече на хората: хартията не е като пластмасата или метала, петната остават завинаги, както белезите върху кожата, промъкват се между фибрите и ги заместват, хартията се къса и не може вече да се зашие..”
“Ако съдбата на книгите е да умрат като живи същества, също и хората, когато престанат да дишат, се превръщат в истории.”
December 22, 2020
Bella scrittura, certo. Ma il romanzo è piuttosto insipido. Mi ha ricordato "Firmino", la storia di un topo che vivacchia in una biblioteca e si nutre di libri. Citazioni e rimandi e personaggi bislacchi. E poco altro.
August 5, 2023
Думите не ми стигат..
Ако се налагаше да чета само по 1 книга на година, без колебания, щях да избера Малинверно, винаги!
Мислех да споделя няколко любими цитата от нея, но накрая ще трябва да я препиша цялата..
Невероятна, единствена по рода си, меланхолична и в същия момент носеща истинско душевно спокойствие!
Иска ми се всички да я прочетат и в същия момент да изкупя всяка една бройка на света и да я запазя само за себе си..
Малинверно винаги ще остане в сърцето ми! 🩶🩶🩶
Ако се налагаше да чета само по 1 книга на година, без колебания, щях да избера Малинверно, винаги!
Мислех да споделя няколко любими цитата от нея, но накрая ще трябва да я препиша цялата..
Невероятна, единствена по рода си, меланхолична и в същия момент носеща истинско душевно спокойствие!
Иска ми се всички да я прочетат и в същия момент да изкупя всяка една бройка на света и да я запазя само за себе си..
Малинверно винаги ще остане в сърцето ми! 🩶🩶🩶
December 24, 2021
Leggere questo romanzo significa immergersi nel mondo dei cantastorie e della tradizione orale. L'autore porta il lettore in un paese d'invenzione, Timpamara, appunto, presentando ai lettori il personaggio di Astolfo Malinverno, un uomo solo, ferito nel corpo (è zoppo), ma anche nell'anima, descritto come "un guardiano dei morti che sa parlare al cuore dei vivi". Malinverno è il bibliotecario del paese, l'uomo dei libri che sono la sua passione, la sua compagnia e che ama inventarsi nuovi finali, ma è anche il guardiano dei morti e del cimitero.
Questi due mestieri, all'apparenza così diversi, ma che portano un po' di stranezza e compagnia nella sua vita, gli permettono di entrare in contatto con le varie storie che si intrecciano sia nei libri, ma anche tra le lapidi del cimitero dove ha modo di incontrare una figura che sancisce ancora di più il rapporto tra i vivi e i morti. "Malinverno" è una storia di solitudine, di incontri, del potere salvifico delle parole e dei libri, ma anche delle cose perdute e ritrovate che continuano a rimanere immutate.
Questi due mestieri, all'apparenza così diversi, ma che portano un po' di stranezza e compagnia nella sua vita, gli permettono di entrare in contatto con le varie storie che si intrecciano sia nei libri, ma anche tra le lapidi del cimitero dove ha modo di incontrare una figura che sancisce ancora di più il rapporto tra i vivi e i morti. "Malinverno" è una storia di solitudine, di incontri, del potere salvifico delle parole e dei libri, ma anche delle cose perdute e ritrovate che continuano a rimanere immutate.
May 27, 2023
Per ogni romanzo che si legge ce n’è un altro che non leggeremo e che forse, per non essere stato scelto in quel momento, cadrà nel dimenticatoio e non verrà mai più letto. E magari era proprio il libro della nostra vita. Il timore di aver mancato per sempre un evento importante caricava tragicamente un gesto per altri versi trascurabile.
Ci sono, nella scelta delle letture, occorrenze sorprendenti, come se il libro fosse un oracolo capace di leggere nella mente e nel cuore del lettore e di offrirglisi spontaneamente. Come se gli bisbigliasse qualcosa. “Hai mai sentito la voce dei libri?” mi chiese una volta mia madre. “Non le parole che leggi, intendo proprio la loro voce, il suono della carta.”
Non finirò mai di stupirmi dei giri che fanno le vite.
Perché se il destino dei libri è morire come esseri viventi, anche gli uomini, quando smettono di respirare, non diventano che storie.
Il fascino della letteratura, l’amore per i libri e i nomi e le citazioni che si susseguono, il rispetto delle persone, della loro vita e della loro anima, fanno di questo libro una deliziosa fiaba, dove la realtà sconfina spesso nella fantasia, invade il campo dell’impossibile e diventa storia.
Una storia delicata, un po’ malinconica, che trasmette emozioni a non finire, senza mai cadere nella banalità, e che fa riflettere, tanto.
Impossibile non affezionarsi ad Astolfo Malinverno, uomo schivo, con un lieve difetto dì zoppia, bibliotecario nonché custode del cimitero di Timpamara, un paesino calabrese inventato, ma che - grazie alle parole di Dara - sembra esistere veramente.
Delizioso.
🇮🇹 LdM: Calabria
Ci sono, nella scelta delle letture, occorrenze sorprendenti, come se il libro fosse un oracolo capace di leggere nella mente e nel cuore del lettore e di offrirglisi spontaneamente. Come se gli bisbigliasse qualcosa. “Hai mai sentito la voce dei libri?” mi chiese una volta mia madre. “Non le parole che leggi, intendo proprio la loro voce, il suono della carta.”
Non finirò mai di stupirmi dei giri che fanno le vite.
Perché se il destino dei libri è morire come esseri viventi, anche gli uomini, quando smettono di respirare, non diventano che storie.
Il fascino della letteratura, l’amore per i libri e i nomi e le citazioni che si susseguono, il rispetto delle persone, della loro vita e della loro anima, fanno di questo libro una deliziosa fiaba, dove la realtà sconfina spesso nella fantasia, invade il campo dell’impossibile e diventa storia.
Una storia delicata, un po’ malinconica, che trasmette emozioni a non finire, senza mai cadere nella banalità, e che fa riflettere, tanto.
Impossibile non affezionarsi ad Astolfo Malinverno, uomo schivo, con un lieve difetto dì zoppia, bibliotecario nonché custode del cimitero di Timpamara, un paesino calabrese inventato, ma che - grazie alle parole di Dara - sembra esistere veramente.
Delizioso.
🇮🇹 LdM: Calabria
May 15, 2024
“Ci sono libri perfetti, apparentemente perfetti, che però a finirli di leggere rimane una sensazione di vuoto.”
Ed è stato proprio così con questo libro. Porterò sempre nel cuore il paese di Timpanara con il suo bibliotecario e poi anche guardiano del cimitero Adolfo Malinverno!🫶🏼
Aggiunto alla lista dei miei libri preferiti!✔️
Non vedo l’ora di leggere gli altri libri di Domenico Dara!
Ed è stato proprio così con questo libro. Porterò sempre nel cuore il paese di Timpanara con il suo bibliotecario e poi anche guardiano del cimitero Adolfo Malinverno!🫶🏼
Aggiunto alla lista dei miei libri preferiti!✔️
Non vedo l’ora di leggere gli altri libri di Domenico Dara!
June 23, 2024
È un paesino calabrese fuori dal tempo quello di Timpamara, con i suoi iconici abitanti dai nomi (e cognomi) tanto curiosi quanto improbabili, che trascorrono un’esistenza semplice solo in apparenza perché, in realtà, essa cela spaccati di vite (e di morti) profondi e toccanti. Primo fra tutti proprio quello del protagonista, Astolfo, zoppo fin dalla nascita, che rimane improvvisamente orfano di madre all’età di 12 anni, poi di padre e, infi8ne, si trova a sopravvivere in condizione di solitudine, senza amicizie significative. Ma Astolfo impara presto a riempire i vuoti con i personaggi dei libri che tanto ama e che animano la sua vita di bibliotecario e, in seguito, anche di camposantaro, fino a condurlo ad una reinterpretazione della realtà che profuma di realismo magico. Ma al tempo stesso la sua realtà lo porta a riscrivere i finali dei libri che più lo colpiscono: gli happy ending scontati, banali e fiabeschi nella vita vera non accadono, pertanto vanno rivisti e modificati.
Sin dalle prime battute ho adorato questo libro per lo stile narrativo dell’autore. Domenico Dara infatti espone la storia di Astolfo “MALINVERNO” con una prosa ricca, caratterizzata da un lessico ricercato e da frasi articolate e complesse, ma mai così artificiose da rendere la lettura pesante. Anzi, per me è stato davvero stimolante, come da tempo non mi capitava. Senza contare poi il fascino dei molteplici spunti letterari e culturali, oltre che la dolcezza malinconica e struggente della vicenda (condita anche con un pizzico di mistero) che mi ha conquistato e commosso.
Si tratta di un libro estremamente riflessivo che alterna aneddoti di paese e rimembranze dolce-amare a pensieri filosofici ed esistenziali, esposti costantemente con frasi incisive dal linguaggio forbito, che ho sentito l’inusitata necessità di riportare separatamente per iscritto, come aforismi indimenticabili.
Sin dalle prime battute ho adorato questo libro per lo stile narrativo dell’autore. Domenico Dara infatti espone la storia di Astolfo “MALINVERNO” con una prosa ricca, caratterizzata da un lessico ricercato e da frasi articolate e complesse, ma mai così artificiose da rendere la lettura pesante. Anzi, per me è stato davvero stimolante, come da tempo non mi capitava. Senza contare poi il fascino dei molteplici spunti letterari e culturali, oltre che la dolcezza malinconica e struggente della vicenda (condita anche con un pizzico di mistero) che mi ha conquistato e commosso.
Si tratta di un libro estremamente riflessivo che alterna aneddoti di paese e rimembranze dolce-amare a pensieri filosofici ed esistenziali, esposti costantemente con frasi incisive dal linguaggio forbito, che ho sentito l’inusitata necessità di riportare separatamente per iscritto, come aforismi indimenticabili.
February 18, 2024
“I libri non sono oggetti, assomigliano più agli uomini che alle cose: la carta non è come la plastica o il metallo, perché le macchie restano per sempre come sulla pelle, s’insinuano tra le fibre e le sostituiscono, la carta si strappa e non ci sono punti per ricucirla, non ci sono antibiotici per sconfiggere l’infezione.”
Questo romanzo mi è capitato tra le mani totalmente per caso al Salone del Libro 2023, e non potete credere quale meravigliosa sorpresa sia stato leggerlo! È un’opera profonda e toccante, scritta in maniera eccelsa (seppur prolissa in alcuni punti), con un tocco di malinconica nostalgia e di mistero, ma soprattutto piena di tanta, tantissima umanità.
L’unico neo è probabilmente la mancanza di un senso logico in un paio di passaggi delle vicende narrate, a cui però si può tranquillamente porre rimedio lasciandosi semplicemente trasportare dalla corrente della narrazione e dalla straordinaria penna di Domenico Dara, senza porsi troppe domande, senza cercare per forza un senso ad ogni virgola.
Questo romanzo trasuda puro amore per i libri e per la letteratura. Lasciatevi incantare da Timpamara e dalle vicende così umane dei suoi abitanti; e lasciatevi colpire dal protagonista di questa storia, Astolfo Malinverno, un bibliotecario che si trasforma in responsabile del cimitero, un uomo innamorato dei libri, un essere umano dal cuore infinitamente tenero e gentile; non ve ne pentirete.
Questo romanzo mi è capitato tra le mani totalmente per caso al Salone del Libro 2023, e non potete credere quale meravigliosa sorpresa sia stato leggerlo! È un’opera profonda e toccante, scritta in maniera eccelsa (seppur prolissa in alcuni punti), con un tocco di malinconica nostalgia e di mistero, ma soprattutto piena di tanta, tantissima umanità.
L’unico neo è probabilmente la mancanza di un senso logico in un paio di passaggi delle vicende narrate, a cui però si può tranquillamente porre rimedio lasciandosi semplicemente trasportare dalla corrente della narrazione e dalla straordinaria penna di Domenico Dara, senza porsi troppe domande, senza cercare per forza un senso ad ogni virgola.
Questo romanzo trasuda puro amore per i libri e per la letteratura. Lasciatevi incantare da Timpamara e dalle vicende così umane dei suoi abitanti; e lasciatevi colpire dal protagonista di questa storia, Astolfo Malinverno, un bibliotecario che si trasforma in responsabile del cimitero, un uomo innamorato dei libri, un essere umano dal cuore infinitamente tenero e gentile; non ve ne pentirete.
August 31, 2020
MALINCONICO, COMMOVENTE, INDIMENTICABILE
"La vita, quella che noi pensiamo di aver vissuto [...] è avvenuta nell'intimità dei nostri pensieri, sconosciuta agli altri e all'universo. [...] noi non siamo quello che abbiamo vissuto: siamo quello che abbiamo pensato, immaginato, sperato, desiderato, dimenticato."
Un romanzo molto intenso, ricco di splendide citazioni sul nostro mondo interiore e sulle fantasie che concepiamo, che sono in grado di definirci molto di più di quanto possano fare il nostro passato, il nostro impiego o la nostra reputazione. Oltre a far riflettere, "Malinverno" si caratterizza per il suo gruppo molto nutrito di personaggi, unici come uniche sono le vicende che li riguardano, in grado di aprire nuove direzioni rispetto al filone narrativo principale.
Un altro punto di forza di questo racconto è sicuramente l'atmosfera cupa (e per certi versi magica) che ben si adatta al mistero, davvero sorprendente, del passato di Ofelia. A tal proposito, che rende l'opera in questione così malinconica e commovente. E, di conseguenza, indimenticabile.
"La vita, quella che noi pensiamo di aver vissuto [...] è avvenuta nell'intimità dei nostri pensieri, sconosciuta agli altri e all'universo. [...] noi non siamo quello che abbiamo vissuto: siamo quello che abbiamo pensato, immaginato, sperato, desiderato, dimenticato."
Un romanzo molto intenso, ricco di splendide citazioni sul nostro mondo interiore e sulle fantasie che concepiamo, che sono in grado di definirci molto di più di quanto possano fare il nostro passato, il nostro impiego o la nostra reputazione. Oltre a far riflettere, "Malinverno" si caratterizza per il suo gruppo molto nutrito di personaggi, unici come uniche sono le vicende che li riguardano, in grado di aprire nuove direzioni rispetto al filone narrativo principale.
Un altro punto di forza di questo racconto è sicuramente l'atmosfera cupa (e per certi versi magica) che ben si adatta al mistero, davvero sorprendente, del passato di Ofelia. A tal proposito, che rende l'opera in questione così malinconica e commovente. E, di conseguenza, indimenticabile.
April 8, 2021
Ho letto Malinverno perché mi è stato messo tra le mani da una persona che, nella mia vita, non mi ha mai deluso. Vorrei poter dire tanto, tantissimo, di un libro che è stato tutto un filo arrotolato con cura di amore e morte, messi insieme, a volte a dire la stessa cosa. A volte, senza un po’ di tristezza, a significare la stessa cosa, ad essere confusi tra loro, la stessa faccia con un cipiglio diverso. Ho trovato dolori di altre persone che sono riusciti a stare a passo con i miei, amori di altre persone che mi hanno fatto desiderare essere i miei, vite e morti di altre persone (persone di carta, spesso più vere di noi) che si sono dondolate sull’altalena imperfetta che è il mondo. Ringrazio Domenico Dara per una scrittura che non vedevo da tanto, una scrittura liquida, adattabile a chi la legge. Ringrazio Malinverno, perché ho avuto la possibilità di accostarmi al suo passo irregolare, perché una volta, mentre leggevo, mi ha detto: “Quando non abbiamo le persone che amiamo ce le inventiamo. Ma tutto, nella vita, funziona così. C’inventiamo sempre ciò che ci manca.”
October 25, 2020
Troverai la mia videorecensione senza spoiler a questo LINK: https://www.youtube.com/watch?v=Ru1G6...
October 11, 2024
"Малинверно" от Доменико Дара е една от най-хубавите книги, които съм чела.
Окачествявам я така не защото историята е нещо нечувано, а защото е една мрачна приказка, написана от човек, който обича литературата и книгите и дори това самo по себе си е достатъчно. Но то не е всичко. В тази книга не историята, а начина, по който е разказана е по-важното: красотата на изказа, удоволствието да я четеш, чувството, което оставя след себе си..
Това е една мрачна приказка, която лично на мен ми напомня "Вода за цветята" на Валери Перен, примесена с готическата история в "Сянката на вятъра" на Сафон, но всъщност не е нито една от двете. В героя има малко от различността на Рьоне от "Елегантността на таралежа", но без нейната мрачност и ненавист към някои хора.
По-скоро меланхолична, но без да бъде депресиращо тъжна, историята разказва за Малинверно: библиотекар в градчето Тимпамара, който впоследствие поема работата и в местното гробище. Градът е сякаш създаден за героя или може би той е такъв, какъвто е благодарение на това, че живее в град, в който по улиците се носят листове на романи " Тъкмо тук се издигаше най-древната хартиена фабрика в Калабрия...невинаги служителите били тези, които сеели напечатаните думи. За това имал грижата и вятърът, западнякът, който идвал от морето и грабвал листовете от камионите, от ваните за претопяване, от купчините, струпани на двора и ги разпилявал из въздуха, ята от френски романи, от тълковници на сънища, чайки с крила от Клетниците, лястовици с човки от Приключенията на Гъливер, фрагменти от Диалози на Платон, смесени с тичинковия прашец на чинарите".
Град, в който жителите именуват собствените си деца с имената на герои от романите. И именно за тези герои се разказва в тази необикновена книга. Книга мрачна, но не тъжна. Различна, но красива. За живота и смъртта като част от него.
Книга за красотата на думите, за малките радости, за добрината.
Взех я от библиотеката съвсем случайно, но ще я купя, защото искам да я притежавам.
Споделям някои от любимите ми цитати, въпреки че цялата книга е пълна с вълшебство:
"После, щом се върнах следобеда в библиотеката и откъснах от каталога листа с името на книгата, си помислих, че в крайна сметка всичко, което ни се дава в живота, е само назаем, за определено време, че рано или късно ще трябва да го върнем. Нищо не ни принадлежи истински, все едно Вселената е една голяма библиотека, в която за известно време се предлагат самота, радост, угризения...всички старателно отбелязани и картотекирани, с ясното съзнание, че един ден нашите вещи, нашите усещания, нашите въздишки ще отидат при някого другиго."
"Загледах се в собствените си следи до тези на Ема, бяха израз на нашата близост и си помислих, че дори да ги изтрия, пак щяхме да си останем близки, а и отпечатъците изобщо не изчезват, когато вятърът или водата ги заличат или когато самата земя ги всмукне, те просто се превръщат в нещо друго- две съседни листенца на една и съща клонка от топола, прашник и тичинка, едно обещание, което обикаля света.
Нищо, което е съществувало дори само за миг, не може да изчезне напълно, нито мислите, нито молитвите, нито мечтите."
"Винаги съм си мислел, че книгите, подобно на предметите, са вечни, че една керамична ваза или една стъклена ампула, ако не се пипат или удрят, са като камъните -неизменни и мълчаливи. Предметите не се разрушават сами, от вътрешни недостатъци, вродени слабости, крехкост, несъстоятелност, ядрено разпадане, разкъсване на частици, a все от външен фактор: разсеяно дете, порив на вятъра, земно разтърсване. Обичах да си представям моите книги като предметите- неразрушими-обаче достатъчна беше появата на едно жълтеникаво петънце, подобно на смачкано цветче от мимоза, за да повлече след себе си други петна и така книгата да се разболее като дете от туберкулоза, и да започне процесът на разрушаване на материята, за да разбере човек, че книгите са по-близки до хората, отколкото до предметите.
Тази случка предизвика чувство на обреченост на моите книги, което ме накара да ги заобичам още повече, понеже по-лесно обичаш неща, когато знаеш, че са краткотрайни"
"Мелничарите и фурнаджиите бяха винаги поръсени с брашно, но не бяха само те- и ние, библиотекарите, а също и продавачите в книжарниците, сме постоянно изцапани, но не с брашно; върху кожата и върху дрехите ни неизменно има поръсени букви, думи, изречения, образи, които не се махат с търкане на ръцете или взимане на душ, а напротив: впиват се във фибрите на мускулите, в плътта ни и във вените, за да стигнат право в сърцето и да го омаят, да го успокоят, да му дадат сила."
"Защото животът, който живеем или си въобразяваме, че живеем, се осъществява изцяло в малкото квадратни сантиметра площ на черепната ни кутия, важните и запомнящи се случаи в нашия живот се осъществяват в главата ни, животът, който си въобразяваме, че сме изживели и който ни е позволено да наваксаме, когато дойде времето за равносметка, този живот е преминал в интимността на нашите мисли, но е останал непознат за другите и вселената. Защото ние не сме това, което сме изживели, а сме това, което сме мислили, което сме си представяли, на което сме се надявали, което сме желали или забравили. Вселената никога не ще узнае какво наистина е било нашето мълчаливо и незабележимо съществуване, никой не ще узнае за нашите тайни пътувания, нашата въображаема любов, нашия многолик живот, затворен в безкрайната вселена на един неврон."
"Оттогава започнах да се чудя кой ли беше любителят на книги от Тимпамара, който виждаше и възприемаше света като мен, кой можеше да бъде този незнаен съдружник, другар в битките, сърдечен приятел, защото има различни начини човек да открие своята сродна душа и един от тях, може би най-истинският, е да се сравнят маркираните пасажи от една и съща творба."
"- Тя е една много самотна жена.
- Всички сме самотни, докато не намерим правилния човек."
"Има въпроси, които повличат човека към бездната, също както камък, сложен върху плуващ на повърхността на блатото лист, го повлича към дъното, където няма светлина, не съществуват форми, където тъмнината изтрива всяка следа от живот. Според универсалния закон, падайки, твърдите тела увеличават своето тегло; според човешкия закон, при липса на отговор, въпросите увеличат своя обем, причинявайки натежаване на краката, изричане на думите на срички и замъгляване на разума...нищо не е по-разрушително за душата от въпрос, който не ще получи никога отговор."
"- Тази нощ сънувах нещо. Може би затова се събудих толкова решителна.
- Искаш ли да ми го разкажеш?
- Сънищата са скучни за разказване. Нищо не е толкова далечно от нас, колкото сънищата на другите."
Окачествявам я така не защото историята е нещо нечувано, а защото е една мрачна приказка, написана от човек, който обича литературата и книгите и дори това самo по себе си е достатъчно. Но то не е всичко. В тази книга не историята, а начина, по който е разказана е по-важното: красотата на изказа, удоволствието да я четеш, чувството, което оставя след себе си..
Това е една мрачна приказка, която лично на мен ми напомня "Вода за цветята" на Валери Перен, примесена с готическата история в "Сянката на вятъра" на Сафон, но всъщност не е нито една от двете. В героя има малко от различността на Рьоне от "Елегантността на таралежа", но без нейната мрачност и ненавист към някои хора.
По-скоро меланхолична, но без да бъде депресиращо тъжна, историята разказва за Малинверно: библиотекар в градчето Тимпамара, който впоследствие поема работата и в местното гробище. Градът е сякаш създаден за героя или може би той е такъв, какъвто е благодарение на това, че живее в град, в който по улиците се носят листове на романи " Тъкмо тук се издигаше най-древната хартиена фабрика в Калабрия...невинаги служителите били тези, които сеели напечатаните думи. За това имал грижата и вятърът, западнякът, който идвал от морето и грабвал листовете от камионите, от ваните за претопяване, от купчините, струпани на двора и ги разпилявал из въздуха, ята от френски романи, от тълковници на сънища, чайки с крила от Клетниците, лястовици с човки от Приключенията на Гъливер, фрагменти от Диалози на Платон, смесени с тичинковия прашец на чинарите".
Град, в който жителите именуват собствените си деца с имената на герои от романите. И именно за тези герои се разказва в тази необикновена книга. Книга мрачна, но не тъжна. Различна, но красива. За живота и смъртта като част от него.
Книга за красотата на думите, за малките радости, за добрината.
Взех я от библиотеката съвсем случайно, но ще я купя, защото искам да я притежавам.
Споделям някои от любимите ми цитати, въпреки че цялата книга е пълна с вълшебство:
"После, щом се върнах следобеда в библиотеката и откъснах от каталога листа с името на книгата, си помислих, че в крайна сметка всичко, което ни се дава в живота, е само назаем, за определено време, че рано или късно ще трябва да го върнем. Нищо не ни принадлежи истински, все едно Вселената е една голяма библиотека, в която за известно време се предлагат самота, радост, угризения...всички старателно отбелязани и картотекирани, с ясното съзнание, че един ден нашите вещи, нашите усещания, нашите въздишки ще отидат при някого другиго."
"Загледах се в собствените си следи до тези на Ема, бяха израз на нашата близост и си помислих, че дори да ги изтрия, пак щяхме да си останем близки, а и отпечатъците изобщо не изчезват, когато вятърът или водата ги заличат или когато самата земя ги всмукне, те просто се превръщат в нещо друго- две съседни листенца на една и съща клонка от топола, прашник и тичинка, едно обещание, което обикаля света.
Нищо, което е съществувало дори само за миг, не може да изчезне напълно, нито мислите, нито молитвите, нито мечтите."
"Винаги съм си мислел, че книгите, подобно на предметите, са вечни, че една керамична ваза или една стъклена ампула, ако не се пипат или удрят, са като камъните -неизменни и мълчаливи. Предметите не се разрушават сами, от вътрешни недостатъци, вродени слабости, крехкост, несъстоятелност, ядрено разпадане, разкъсване на частици, a все от външен фактор: разсеяно дете, порив на вятъра, земно разтърсване. Обичах да си представям моите книги като предметите- неразрушими-обаче достатъчна беше появата на едно жълтеникаво петънце, подобно на смачкано цветче от мимоза, за да повлече след себе си други петна и така книгата да се разболее като дете от туберкулоза, и да започне процесът на разрушаване на материята, за да разбере човек, че книгите са по-близки до хората, отколкото до предметите.
Тази случка предизвика чувство на обреченост на моите книги, което ме накара да ги заобичам още повече, понеже по-лесно обичаш неща, когато знаеш, че са краткотрайни"
"Мелничарите и фурнаджиите бяха винаги поръсени с брашно, но не бяха само те- и ние, библиотекарите, а също и продавачите в книжарниците, сме постоянно изцапани, но не с брашно; върху кожата и върху дрехите ни неизменно има поръсени букви, думи, изречения, образи, които не се махат с търкане на ръцете или взимане на душ, а напротив: впиват се във фибрите на мускулите, в плътта ни и във вените, за да стигнат право в сърцето и да го омаят, да го успокоят, да му дадат сила."
"Защото животът, който живеем или си въобразяваме, че живеем, се осъществява изцяло в малкото квадратни сантиметра площ на черепната ни кутия, важните и запомнящи се случаи в нашия живот се осъществяват в главата ни, животът, който си въобразяваме, че сме изживели и който ни е позволено да наваксаме, когато дойде времето за равносметка, този живот е преминал в интимността на нашите мисли, но е останал непознат за другите и вселената. Защото ние не сме това, което сме изживели, а сме това, което сме мислили, което сме си представяли, на което сме се надявали, което сме желали или забравили. Вселената никога не ще узнае какво наистина е било нашето мълчаливо и незабележимо съществуване, никой не ще узнае за нашите тайни пътувания, нашата въображаема любов, нашия многолик живот, затворен в безкрайната вселена на един неврон."
"Оттогава започнах да се чудя кой ли беше любителят на книги от Тимпамара, който виждаше и възприемаше света като мен, кой можеше да бъде този незнаен съдружник, другар в битките, сърдечен приятел, защото има различни начини човек да открие своята сродна душа и един от тях, може би най-истинският, е да се сравнят маркираните пасажи от една и съща творба."
"- Тя е една много самотна жена.
- Всички сме самотни, докато не намерим правилния човек."
"Има въпроси, които повличат човека към бездната, също както камък, сложен върху плуващ на повърхността на блатото лист, го повлича към дъното, където няма светлина, не съществуват форми, където тъмнината изтрива всяка следа от живот. Според универсалния закон, падайки, твърдите тела увеличават своето тегло; според човешкия закон, при липса на отговор, въпросите увеличат своя обем, причинявайки натежаване на краката, изричане на думите на срички и замъгляване на разума...нищо не е по-разрушително за душата от въпрос, който не ще получи никога отговор."
"- Тази нощ сънувах нещо. Може би затова се събудих толкова решителна.
- Искаш ли да ми го разкажеш?
- Сънищата са скучни за разказване. Нищо не е толкова далечно от нас, колкото сънищата на другите."
June 5, 2023
3,5 Stelle. Arrotondate a 4 perchè seppur inizialmente tutto il dolce-amaro che permea questo libro mi avesse fatto pensare al peggio, i miei timori sono risultati infondati.
Un libro che parla di storie, non solo quelle dei libri che vengono continuamente citati, ma anche le storie degli abitanti di Timpamara. Malinverno è un custode di libri e anime, anche se più che le vite, sono le morti ad essere protagoniste. Storie che a vari livelli riescono a colpire. Interessante, così come è interessante dipanare il mistero che la sinossi in copertina promette. Un libro non perfetto. La scrittura di Dara ogni tanto è arzigogolata e a volte ho avuto la sensazione che alcune riflessioni mi fossero buttate in faccia per allungare il brodo. Un po' fastidiose per il loro essere o troppo didascaliche o recanti con se l'odore di cioccolato direttamente uscito dalla carta di un bacio perugina. Consigliato, anche solo agli "odiatori" di Emma Bovary, leggendolo potrebbe anche arrivare a starvi simpatica.
Un libro che parla di storie, non solo quelle dei libri che vengono continuamente citati, ma anche le storie degli abitanti di Timpamara. Malinverno è un custode di libri e anime, anche se più che le vite, sono le morti ad essere protagoniste. Storie che a vari livelli riescono a colpire. Interessante, così come è interessante dipanare il mistero che la sinossi in copertina promette. Un libro non perfetto. La scrittura di Dara ogni tanto è arzigogolata e a volte ho avuto la sensazione che alcune riflessioni mi fossero buttate in faccia per allungare il brodo. Un po' fastidiose per il loro essere o troppo didascaliche o recanti con se l'odore di cioccolato direttamente uscito dalla carta di un bacio perugina. Consigliato, anche solo agli "odiatori" di Emma Bovary, leggendolo potrebbe anche arrivare a starvi simpatica.
March 25, 2021
"Malinverno" di Domenico Dara
Pagine 336
Ci troviamo nel piccolo villaggio di Timpamara.
Un villaggio alquanto particolare dove le parole contenute nei romanzi sono tutto.
Un villaggio conosciuto in particolare per il maceratoio dove tutta la nostra storia ha inizio.
Il protagonista è Astolfo Malinverno, bibliotecario di Timpamara. La sua attitudine a recuperare libri per la biblioteca del paese al macero è paragonabile solo all'abitudine che ha preso dalla madre di modificare i finali delle storie.
Semplice bibliotecario, divenuto successivamente anche custode del cimitero, Malinverno ha una vita fin troppo ordinaria fin quando non si imbatte in una lapide.
Nessun nome, nessuna data, nessuna visita (o almeno così sembra).
Solo una foto in bianco e nero di una bellissima donna.
Una foto che stravolgerà per sempre la vita del nostro protagonista.
Ok...aiutatemi!
Prevedo che recensire questo libro sarà un incubo. In primis perché non ne ho capito il senso fino in fondo, successivamente perché dopo averne sentito parlare da persone che lo hanno definito un capolavoro mi dispiace dover smontare tutto.
Fin dalle prime pagine ho faticato non poco ad entrare nell'ottica dell'autore. Lo stile di scrittura è sicuramente particolare ma un po' troppo sopra le righe per quanto mi riguarda. Troppe similitudini, metafore, licenze poetiche.
Mi sono convinta ad andare avanti dicendomi che sarebbe sicuramente migliorato e invece...
Mi sono ritrovata tra le mani un libro che in realtà potrebbe quasi essere definito come una raccolta di racconti. Ogni capitolo narra la "vita" e la "morte" di un abitante di Timpamara, ogni capitolo un abitante diverso e come unico filo conduttore lui: Astolfo Malinverno, il guardiano della vita e della morte.
E qui iniziano i miei problemi con il libro.
È difficile seguire le storie di personaggi che appaiono e si dissolvono in una manciata di pagine. Non si crea empatia e per me in un buon romanzo l'empatia con i personaggi è TUTTO!
La prima metà del libro scorre così... Nomi, storie, niente che mi sia rimasto particolarmente impresso.
Nella seconda metà la cosa va a migliorare un po'.
I personaggi diminuiscono e vanno a ripetere le loro apparizioni nel corso dei capitoli.
Impariamo così a conoscere meglio Astolfo, Ofelia e Isaia.
Tra tutte sicuramente la storia di Isaia e del suo lavoro è quella che ho amato di più.
Registrare le voci dei morti.
Chi non darebbe di tutto pur di non sentire ancora una volta parlare uno dei propri cari?
"Niente che è esistito anche solo un attimo scompare mai completamente, nemmeno i pensieri, nemmeno le preghiere, nemmeno i sogni."
Ma torniamo a noi. Torniamo al libro.
Come avrete capito la morte fa da padrona in questo romanzo ma non è una morte negativa come sempre in tutti i casi.
Spesso è una morte che plasma, una morte che da una nuova vita.
Vita e morte.
È esattamente questo il fulcro centrale.
Come quando si reinventa un ogetto.
Come quando si scrive e poi si riscrive il finale di una storia.
"Tutto quello che abbiamo ci può essere tolto da un momento all'altro, questo insegna la morte, che nulla ci appartiene."
Il secondo fulcro della storia sono in realtà le Storie.
Quelle che nel corso degli anni sono state scritte e che ad oggi sono accessibili a chiunque lo voglia.
Parole e storie.
Sicuramente in "Malinverno" non mancano gli spunti di lettura (almeno se vi interessano i classici). Devo dire che in alcuni casi, con Emma, l'autore ha tentato anche me.
Ho pensato davvero di leggere Madame Bovary e l'avrei sicuramente fatto se il libro mi fosse piaciuto.
Ho apprezzato particolarmente i finali riscritti, è una cosa che ogni lettore ha immaginato almeno una volta nella sua vita e Astolfo diventa un po' un'icona rappresentativa della categoria.
A parte questo trovo che sia un libro che non ha particolari punti di forza.
Sicuramente io non lo consiglierei.
"Perché se il destino dei libri è morire come esseri viventi, anche gli uomini, quando smettono di respirare, non diventano che storie."
🌟 🌟/5
Pagine 336
Ci troviamo nel piccolo villaggio di Timpamara.
Un villaggio alquanto particolare dove le parole contenute nei romanzi sono tutto.
Un villaggio conosciuto in particolare per il maceratoio dove tutta la nostra storia ha inizio.
Il protagonista è Astolfo Malinverno, bibliotecario di Timpamara. La sua attitudine a recuperare libri per la biblioteca del paese al macero è paragonabile solo all'abitudine che ha preso dalla madre di modificare i finali delle storie.
Semplice bibliotecario, divenuto successivamente anche custode del cimitero, Malinverno ha una vita fin troppo ordinaria fin quando non si imbatte in una lapide.
Nessun nome, nessuna data, nessuna visita (o almeno così sembra).
Solo una foto in bianco e nero di una bellissima donna.
Una foto che stravolgerà per sempre la vita del nostro protagonista.
Ok...aiutatemi!
Prevedo che recensire questo libro sarà un incubo. In primis perché non ne ho capito il senso fino in fondo, successivamente perché dopo averne sentito parlare da persone che lo hanno definito un capolavoro mi dispiace dover smontare tutto.
Fin dalle prime pagine ho faticato non poco ad entrare nell'ottica dell'autore. Lo stile di scrittura è sicuramente particolare ma un po' troppo sopra le righe per quanto mi riguarda. Troppe similitudini, metafore, licenze poetiche.
Mi sono convinta ad andare avanti dicendomi che sarebbe sicuramente migliorato e invece...
Mi sono ritrovata tra le mani un libro che in realtà potrebbe quasi essere definito come una raccolta di racconti. Ogni capitolo narra la "vita" e la "morte" di un abitante di Timpamara, ogni capitolo un abitante diverso e come unico filo conduttore lui: Astolfo Malinverno, il guardiano della vita e della morte.
E qui iniziano i miei problemi con il libro.
È difficile seguire le storie di personaggi che appaiono e si dissolvono in una manciata di pagine. Non si crea empatia e per me in un buon romanzo l'empatia con i personaggi è TUTTO!
La prima metà del libro scorre così... Nomi, storie, niente che mi sia rimasto particolarmente impresso.
Nella seconda metà la cosa va a migliorare un po'.
I personaggi diminuiscono e vanno a ripetere le loro apparizioni nel corso dei capitoli.
Impariamo così a conoscere meglio Astolfo, Ofelia e Isaia.
Tra tutte sicuramente la storia di Isaia e del suo lavoro è quella che ho amato di più.
Registrare le voci dei morti.
Chi non darebbe di tutto pur di non sentire ancora una volta parlare uno dei propri cari?
"Niente che è esistito anche solo un attimo scompare mai completamente, nemmeno i pensieri, nemmeno le preghiere, nemmeno i sogni."
Ma torniamo a noi. Torniamo al libro.
Come avrete capito la morte fa da padrona in questo romanzo ma non è una morte negativa come sempre in tutti i casi.
Spesso è una morte che plasma, una morte che da una nuova vita.
Vita e morte.
È esattamente questo il fulcro centrale.
Come quando si reinventa un ogetto.
Come quando si scrive e poi si riscrive il finale di una storia.
"Tutto quello che abbiamo ci può essere tolto da un momento all'altro, questo insegna la morte, che nulla ci appartiene."
Il secondo fulcro della storia sono in realtà le Storie.
Quelle che nel corso degli anni sono state scritte e che ad oggi sono accessibili a chiunque lo voglia.
Parole e storie.
Sicuramente in "Malinverno" non mancano gli spunti di lettura (almeno se vi interessano i classici). Devo dire che in alcuni casi, con Emma, l'autore ha tentato anche me.
Ho pensato davvero di leggere Madame Bovary e l'avrei sicuramente fatto se il libro mi fosse piaciuto.
Ho apprezzato particolarmente i finali riscritti, è una cosa che ogni lettore ha immaginato almeno una volta nella sua vita e Astolfo diventa un po' un'icona rappresentativa della categoria.
A parte questo trovo che sia un libro che non ha particolari punti di forza.
Sicuramente io non lo consiglierei.
"Perché se il destino dei libri è morire come esseri viventi, anche gli uomini, quando smettono di respirare, non diventano che storie."
🌟 🌟/5
September 27, 2023
REZENSION – Es sind die einfachen, unscheinbaren Menschen in den kleinen kalabrischen Städtchen, die das literarische Universum des italienischen Schriftstellers Domenico Dara (52) abbilden. Spielten die ersten zwei Romane „Der Postbote von Girifalco“ und „Der Zirkus von Girifalco“ noch in seinem dörflichen Geburtsort, verlegte der Autor den Handlungsort seines dritten, im Juli im Verlag Kiepenheuer & Witsch veröffentlichten Romans „Malinverno, oder Die Bibliothek der verlorenen Geschichten“ in das fiktive kalabrische Städtchen Timpamara – einen jener Orte, „an denen der Geist der Literatur in der Atemluft liegt“. Hier leben die Menschen von und mit der Literatur, seitdem hier im 19. Jahrhundert die erste Papierfabrik Kalabriens entstand. In Timpamara benennt man sogar die Kinder nach literarischen Figuren oder Schriftstellern.
Unzählige Seiten alter Bücher werden täglich bei der Papierpresse aufgewirbelt und fliegen durchs Dorf: "Überall in Timpamara, auf Fensterbrettern und Bänken, auf Kofferräumen und Müllsäcken, ja sogar auf den Hüten der Damen, konnte eine Seite aus einem Roman landen. Wenn sie jemand aufhob, sie las, und wenn sie ihm nicht gefiel, warf er sie nicht weg, sondern legte sie irgendwo ab, im Blumenkasten auf dem Bürgersteig oder, mit einem Stein beschwert, auf einer Stufe, damit jemand anderes sie aufhob..."
„Malinverno“, betitelt nach Astolfo Malinverno, dem hinkenden Bibliothekar des Ortes, ist eine sehr empathisch geschriebene Geschichte um die Liebe zur Literatur, zur Heimat und zu den dort lebenden Menschen, über deren Leben und Schicksale uns der junge Bibliothekar erzählt. Manches schmückt er auch gern aus: „Die Details habe ich hinzugefügt, denn es war immer schon mein Laster, Geschichten, Wörter und Träume um die Leute herum zu bauen.“ Malinverno ist ein begeisterter Geschichtensammler und Erzähler, also die Idealbesetzung für die Bibliothek.
Doch eines Tages beauftragt ihn der Bürgermeister, auch noch den Friedhof zu übernehmen, was Malinverno zunächst beunruhigt: „Mit Veränderungen war ich noch nie gut zurechtgekommen, … darum versuchte ich, mich auf die einzige mir bekannte Art abzulenken. Ich holte 'Madame Bovary' aus der Tasche.“ Erst allmählich kann sich der Bibliothekar mit seinem Zweitjob als Friedhofswärter anfreunden: „Mein Hände öffneten die Tür der Bibliothek und das Tor zum Friedhof, sie ordneten die Bände auf den Regalen und die Blumenkränze, schrieben etwas ins Ausleih- und ins Sterberegister. Aber es gab noch einen anderen Grund, der die beiden Welten miteinander verband: Für mich waren und sind diejenigen Bücher vollkommen, die mit dem Tod des Protagonisten enden.“
Als er ein namen- und datenloses Grab mit dem Foto einer bildschönen Frau entdeckt, verliebt er sich in dieses Bildnis, das ihn an Gustave Flauberts Figur Emma Bovary erinnert. Mysteriös wird es, als eines Tages eine Frau namens Ofelia auf dem Friedhof erscheint, die das genau Abbild dieser Fotografie ist: „Herausgetreten aus der Fotografie und vor meinen Augen Mensch geworden.“ Die Grenzen zwischen Literatur und Wirklichkeit scheinen sich aufzulösen. Als dann noch ein geheimnisvoller Unbekannter auf dem Friedhof erscheint, nimmt Domenico Daras Geschichte nach etwas zu langer Anlaufphase langsam Fahrt auf und auch an Spannung zu: Friedhofswärter Malinverno beginnt, den geheimnisvollen Vorgängen auf den Grund zu gehen.
„Malinverno“ ist ein poetisch-romantischer Roman, in dem sich der Autor in leichter Sprache und mit Verweisen auf Werke klassischer Literatur mit dem Leben, der Liebe und dem Tod befasst. Seinen Protagonisten Astolfo Malinverno – diese Figur muss man einfach ins Herz schließen – nutzt er geschickt als Medium. „Malinverno, oder Die Bibliothek der verlorenen Geschichten“ ist vor allem für Freunde besonderer Literatur ein empfehlenswertes Buch.
Unzählige Seiten alter Bücher werden täglich bei der Papierpresse aufgewirbelt und fliegen durchs Dorf: "Überall in Timpamara, auf Fensterbrettern und Bänken, auf Kofferräumen und Müllsäcken, ja sogar auf den Hüten der Damen, konnte eine Seite aus einem Roman landen. Wenn sie jemand aufhob, sie las, und wenn sie ihm nicht gefiel, warf er sie nicht weg, sondern legte sie irgendwo ab, im Blumenkasten auf dem Bürgersteig oder, mit einem Stein beschwert, auf einer Stufe, damit jemand anderes sie aufhob..."
„Malinverno“, betitelt nach Astolfo Malinverno, dem hinkenden Bibliothekar des Ortes, ist eine sehr empathisch geschriebene Geschichte um die Liebe zur Literatur, zur Heimat und zu den dort lebenden Menschen, über deren Leben und Schicksale uns der junge Bibliothekar erzählt. Manches schmückt er auch gern aus: „Die Details habe ich hinzugefügt, denn es war immer schon mein Laster, Geschichten, Wörter und Träume um die Leute herum zu bauen.“ Malinverno ist ein begeisterter Geschichtensammler und Erzähler, also die Idealbesetzung für die Bibliothek.
Doch eines Tages beauftragt ihn der Bürgermeister, auch noch den Friedhof zu übernehmen, was Malinverno zunächst beunruhigt: „Mit Veränderungen war ich noch nie gut zurechtgekommen, … darum versuchte ich, mich auf die einzige mir bekannte Art abzulenken. Ich holte 'Madame Bovary' aus der Tasche.“ Erst allmählich kann sich der Bibliothekar mit seinem Zweitjob als Friedhofswärter anfreunden: „Mein Hände öffneten die Tür der Bibliothek und das Tor zum Friedhof, sie ordneten die Bände auf den Regalen und die Blumenkränze, schrieben etwas ins Ausleih- und ins Sterberegister. Aber es gab noch einen anderen Grund, der die beiden Welten miteinander verband: Für mich waren und sind diejenigen Bücher vollkommen, die mit dem Tod des Protagonisten enden.“
Als er ein namen- und datenloses Grab mit dem Foto einer bildschönen Frau entdeckt, verliebt er sich in dieses Bildnis, das ihn an Gustave Flauberts Figur Emma Bovary erinnert. Mysteriös wird es, als eines Tages eine Frau namens Ofelia auf dem Friedhof erscheint, die das genau Abbild dieser Fotografie ist: „Herausgetreten aus der Fotografie und vor meinen Augen Mensch geworden.“ Die Grenzen zwischen Literatur und Wirklichkeit scheinen sich aufzulösen. Als dann noch ein geheimnisvoller Unbekannter auf dem Friedhof erscheint, nimmt Domenico Daras Geschichte nach etwas zu langer Anlaufphase langsam Fahrt auf und auch an Spannung zu: Friedhofswärter Malinverno beginnt, den geheimnisvollen Vorgängen auf den Grund zu gehen.
„Malinverno“ ist ein poetisch-romantischer Roman, in dem sich der Autor in leichter Sprache und mit Verweisen auf Werke klassischer Literatur mit dem Leben, der Liebe und dem Tod befasst. Seinen Protagonisten Astolfo Malinverno – diese Figur muss man einfach ins Herz schließen – nutzt er geschickt als Medium. „Malinverno, oder Die Bibliothek der verlorenen Geschichten“ ist vor allem für Freunde besonderer Literatur ein empfehlenswertes Buch.
October 23, 2021
Innanzitutto, bisogna sottolineare che per poter godere a pieno di quest'opera è necessario un grande sforzo da parte del lettore nella sospensione della realtà. Si viene, infatti, subito catapultati nel mondo di fantasia e finzione di Domenico Dara, un mondo popolato da personaggi con nomi peculiari quasi quanto le loro storie. La prospettiva che emerge più di tutte è sicuramente quella del protagonista Astolfo Malinverno la cui narrazione ha un evidente intento mimetico, ma che purtroppo risulta macchinosa ed a tratti artificiosa dal punto di vista puramente sintattico. A tal proposito, si può riscontrare uno spiccato gusto per l'enumerazione e l'asindeto che rendono poco scorrevole la lettura. Questa propensione verso la narrazione a sbalzi è evidente anche nella progressiva caratterizzazione dei personaggi tramite il racconto di vari episodi e aneddoti.
Tramite questo stesso procedimento viene portata avanti la descrizione del protagonista, un uomo indissolubilmente legato ai racconti sin dalla sua nascita per l'influsso dei cromosomi materni e della suo paese d'origine: Timpanara, la città del macero.
Nella narrazione, dunque, sono presenti continui riferimenti all'infanzia e spesso tetri ricordi riaffiorano frase dopo frase. Questa operazione di disseppellimento testimonia perfettamente la vocazione alla morte di Astolfo Malinverno, intrinseca nel personaggio e solo esplicitata nel suo ruolo di custode del cimitero. L'interesse per la morte non si esaurisce, però, solo nella mansione del protagonista, ma può essere riscontrata anche nel suo approccio alla letteratura nella predilezione per i finali "perfetti". Pertanto, in questa circostanza ed in tante altre, i due mondi si compenetrano e si sovrappongono totalmente.
Oltre al tema dell'infanzia spiccano sicuramente gli ossessivi riferimenti all'organo del cuore: Astolfo si corica ogni notte temendo di non sentire più il battito della madre, Elea il Resuscitato riacquista le pulsazioni e le perde definitivamente la figlia di Pascal Lagnadi, sua controparte nel destino. Così, il confine tra la vita e la morte diventa improvvisamente labile e tutto sembra possibile.
In questo racconto si inserisce infine un altro tema caro alla tradizione precedente: il tema del doppio che coinvolge tanto Astolfo quanto la sua amata Emma in modo del tutto sorprendente.
Domenico Dara riceve, dunque, tutta questa tradizione letteraria e la ricombina creando un gioco vorticoso di intertestualitá che sfocia, però, in tragico citazionismo. A tal proposito, per riassumere l'opera non può non essere citato questo passo del racconto: "pensai prima di addormentarmi che un giorno qualcuno avrebbe potuto fare un libro dei libri in cui riportare tutte le frasi sottolineate".
Tramite questo stesso procedimento viene portata avanti la descrizione del protagonista, un uomo indissolubilmente legato ai racconti sin dalla sua nascita per l'influsso dei cromosomi materni e della suo paese d'origine: Timpanara, la città del macero.
Nella narrazione, dunque, sono presenti continui riferimenti all'infanzia e spesso tetri ricordi riaffiorano frase dopo frase. Questa operazione di disseppellimento testimonia perfettamente la vocazione alla morte di Astolfo Malinverno, intrinseca nel personaggio e solo esplicitata nel suo ruolo di custode del cimitero. L'interesse per la morte non si esaurisce, però, solo nella mansione del protagonista, ma può essere riscontrata anche nel suo approccio alla letteratura nella predilezione per i finali "perfetti". Pertanto, in questa circostanza ed in tante altre, i due mondi si compenetrano e si sovrappongono totalmente.
Oltre al tema dell'infanzia spiccano sicuramente gli ossessivi riferimenti all'organo del cuore: Astolfo si corica ogni notte temendo di non sentire più il battito della madre, Elea il Resuscitato riacquista le pulsazioni e le perde definitivamente la figlia di Pascal Lagnadi, sua controparte nel destino. Così, il confine tra la vita e la morte diventa improvvisamente labile e tutto sembra possibile.
In questo racconto si inserisce infine un altro tema caro alla tradizione precedente: il tema del doppio che coinvolge tanto Astolfo quanto la sua amata Emma in modo del tutto sorprendente.
Domenico Dara riceve, dunque, tutta questa tradizione letteraria e la ricombina creando un gioco vorticoso di intertestualitá che sfocia, però, in tragico citazionismo. A tal proposito, per riassumere l'opera non può non essere citato questo passo del racconto: "pensai prima di addormentarmi che un giorno qualcuno avrebbe potuto fare un libro dei libri in cui riportare tutte le frasi sottolineate".
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 23, 2021
Un balsamo per il cuore, una dolce carezza.
È il libro che avevi bisogno di leggere, quello che consiglierai agli amici, quello che ti farà sorridere quando vedrai una pagina portata via dal vento, è il paese dove vorresti abitare, il luogo dove vorrai rifugiarti, è il libro che darai in dono ad un caro amico.
Una lettura coinvolgente, avvolgente , malinconica e trite.
Ma bella e delicata da aver paura di fargli male.
La scrittura è minuziosa e poetica.
Il trionfo della vita umana e ultraterrena è onnipresente in questa meravigliosa favola.
È un inno alla letteratura e ai libri.
La guida di questo viaggio è il principale protagonista della storia, Astolfo Malinverno.
Un personaggio bizzarro, atipico, molto solo e innamorato perdutamente di Emma Bovary. È il bibliotecario e il guardiano del cimitero del paesino di Timpanara. Vi affezionerete a questo strambo personaggio. Dolore, amore, ossessione, sono vissuti da lui naturalezza e semplicità.
In questo romanzo troverete un pizzico di Valeriè Perrin e un pizzico di Barrico. In questa dolce favola potrete riscoprire la musicalità, la poesia , la delicatezza e l'originalità di questi autori.
E difficile parlare di questo libro a chi non lo ancora letto. Per questo motivo non vi dirò nulla della trama.
Una lettura assolutamente perfetta per un gruppo di lettura. Perchè sono state moltissime le volte che avrei voluto confrontarmi con qualcuno per parlare delle sensazioni che libro mi stava dando.
Vorrei tanto potervene parlare liberamente, sento il bisogno di sfogare le emozioni intrappolate dentro di me è poterne parlare con qualcuno. Però non è possibile.
Mi rivolgo a tutte le bookbloggers, organizzate un gdl, questo libro è perfetto. 😉
P.s è una lettura che cavalca un pò l'onda del fortunatissimo libro "Cambiare l'acqua ai fiori ". Imperdibile per chi lo ha amato 👍
È il libro che avevi bisogno di leggere, quello che consiglierai agli amici, quello che ti farà sorridere quando vedrai una pagina portata via dal vento, è il paese dove vorresti abitare, il luogo dove vorrai rifugiarti, è il libro che darai in dono ad un caro amico.
Una lettura coinvolgente, avvolgente , malinconica e trite.
Ma bella e delicata da aver paura di fargli male.
La scrittura è minuziosa e poetica.
Il trionfo della vita umana e ultraterrena è onnipresente in questa meravigliosa favola.
È un inno alla letteratura e ai libri.
La guida di questo viaggio è il principale protagonista della storia, Astolfo Malinverno.
Un personaggio bizzarro, atipico, molto solo e innamorato perdutamente di Emma Bovary. È il bibliotecario e il guardiano del cimitero del paesino di Timpanara. Vi affezionerete a questo strambo personaggio. Dolore, amore, ossessione, sono vissuti da lui naturalezza e semplicità.
In questo romanzo troverete un pizzico di Valeriè Perrin e un pizzico di Barrico. In questa dolce favola potrete riscoprire la musicalità, la poesia , la delicatezza e l'originalità di questi autori.
E difficile parlare di questo libro a chi non lo ancora letto. Per questo motivo non vi dirò nulla della trama.
Una lettura assolutamente perfetta per un gruppo di lettura. Perchè sono state moltissime le volte che avrei voluto confrontarmi con qualcuno per parlare delle sensazioni che libro mi stava dando.
Vorrei tanto potervene parlare liberamente, sento il bisogno di sfogare le emozioni intrappolate dentro di me è poterne parlare con qualcuno. Però non è possibile.
Mi rivolgo a tutte le bookbloggers, organizzate un gdl, questo libro è perfetto. 😉
P.s è una lettura che cavalca un pò l'onda del fortunatissimo libro "Cambiare l'acqua ai fiori ". Imperdibile per chi lo ha amato 👍
February 8, 2021
Astolfo Malinverno è un uomo solo e passa il suo tempo lavorando, sospeso fra la biblioteca e il cimitero, sospeso fra realtà e letteratura. Attraverso i suoi occhi i due mondi si intersecano. In un paese in cui le persone si chiamano Achille e "Mopassan", tendenza ormai consolidata grazie alle pagine che giungono al maceratoio di Timpamara, questa magia è del resto nell'aria. Beh, o meglio, dovrebbe essere nell'aria. Esiste infatti in nuce, ma non si è fatto, a mio avviso, un lavoro sufficiente per costruire e mantenere quell'atmosfera incantata che avrebbe giustificato tante scene altrimenti dubbie. O almeno, io non l'ho sentita e questo ha fatto sì che alcune cose calate nella realtà inevitabilmente stonassero. Talvolta eccessivamente patetico il tono della narrazione, complice l'utilizzo della prima persona, che non ho apprezzato. Un dettaglio che non ha potuto fare a meno di innervosirmi durante la lettura è il ricorso ECCESSIVO a certe costruzioni sintattiche marcate, come quelle con il "che" polivalente. Perché? Perché così ripetitivamente? Pesante.
Scrivendo un libro che parla di libri è poi sempre dietro l'angolo l'inutile sfoggio di cultura, ergo la pesantezza. In questo caso, ci sono alcuni riferimenti riusciti e altri meno.
Per il resto la lettura è scorrevole e può essere piacevole. L'avessi letto con meno aspettative forse sarei stata meno critica.
Scrivendo un libro che parla di libri è poi sempre dietro l'angolo l'inutile sfoggio di cultura, ergo la pesantezza. In questo caso, ci sono alcuni riferimenti riusciti e altri meno.
Per il resto la lettura è scorrevole e può essere piacevole. L'avessi letto con meno aspettative forse sarei stata meno critica.
May 30, 2022
Timpamara è uno strano paese della Calabria, in cui tutti hanno nomi che si ispirano a personaggi famosi della letteratura e della storia. Ciò è dovuto al fatto che in paese è presente un macero, dove i libri vanno a morire, ma dai quali ogni tanto si stacca una pagina che, svolazzando per una folata di vento, atterra tra le mani di uno dei paesani.
Il protagonista di questa storia è Astolfo Malinverno che, oltre a svolgere il lavoro di bibliotecario, viene incaricato di diventare il nuovo guardiano del cimitero.
Dapprima l'uomo è perplesso, anche un po' contrariato, poi quel luogo di riposo eterno diventa tutto il suo mondo...
Trama originale, racconto spesso ironico, ma ancora più spesso dolce-amaro, con personaggi ben caratterizzati , che non si dimenticano.
Tuttavia, lo stile di scrittura è, per il mio personalissimo gusto, talmente arzigogolato, da sfiorare il fastidio. Crea, infine, nel lettore aspettative, che vengono disattese.
Il protagonista di questa storia è Astolfo Malinverno che, oltre a svolgere il lavoro di bibliotecario, viene incaricato di diventare il nuovo guardiano del cimitero.
Dapprima l'uomo è perplesso, anche un po' contrariato, poi quel luogo di riposo eterno diventa tutto il suo mondo...
Trama originale, racconto spesso ironico, ma ancora più spesso dolce-amaro, con personaggi ben caratterizzati , che non si dimenticano.
Tuttavia, lo stile di scrittura è, per il mio personalissimo gusto, talmente arzigogolato, da sfiorare il fastidio. Crea, infine, nel lettore aspettative, che vengono disattese.
January 6, 2022
Ma proprio no!
E con gran delusione.
Ero così entusiasta del paese in cui anche i libri che vanno al macero svolazzano e si salvano fra le persone e le appassionano con le loro storie, mi sembrava una favola in cui i personaggi hanno vite tanto normali quanto straordinarie, sentivo il profumo dei libri e l'amore per la cultura.
Poi però si degenera e Astolfo Malinverno il primo bibliotecario si ritrova anche custode di un cimitero considerando perfetti solo romanzi che si concludono con la morte, questa forzatura che riporta ad eros e thanatos mi ha annoiata e sfinita, avevo già detestato le storie dei morti di Cambiare l'acqua ai fiori e ritrovarmi a intristirmi mentre leggo con lo scopo di distrarmi non mi va più. Non cerco la superficialità in una lettura, ma nemmeno un flusso costante di storie simili che si reiterano e quindi questo libro non fa per me.
E con gran delusione.
Ero così entusiasta del paese in cui anche i libri che vanno al macero svolazzano e si salvano fra le persone e le appassionano con le loro storie, mi sembrava una favola in cui i personaggi hanno vite tanto normali quanto straordinarie, sentivo il profumo dei libri e l'amore per la cultura.
Poi però si degenera e Astolfo Malinverno il primo bibliotecario si ritrova anche custode di un cimitero considerando perfetti solo romanzi che si concludono con la morte, questa forzatura che riporta ad eros e thanatos mi ha annoiata e sfinita, avevo già detestato le storie dei morti di Cambiare l'acqua ai fiori e ritrovarmi a intristirmi mentre leggo con lo scopo di distrarmi non mi va più. Non cerco la superficialità in una lettura, ma nemmeno un flusso costante di storie simili che si reiterano e quindi questo libro non fa per me.
Displaying 1 - 30 of 238 reviews