What do you think?
Rate this book
Even aan mijn moeder vragen
In Even aan mijn moeder vragen loopt Iris met liefde de benen uit het lijf op haar werk in theatercafé Westeinde. Maar achter haar stralende glimlach schuilt een groot ze is wanhopig op zoek naar haar biologische vader. Haar zoektocht lijkt vast te zitten en de enige die haar meer kan vertellen is haar eigenzinnige en jongdementerende moeder, maar die weigert om ook maar iets los te laten.
Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
317 pages, Kindle Edition
Published October 25, 2023
1 person is currently reading
140 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
December 12, 2024
Leest als een feelgood maar is qua thema anders, hoewel er ook liefde in zit. Mooi verhaal over moeder en dochter, moeder met dementie, dochter op zoek naar haar onbekende biologische vader
November 11, 2023
De perfecte feelgood bestaat en dit is er zeker een. Daniëlle van Helden schrijft ontzettend vlot, grappig en zo ontroerend dat er geheid tranen vloeien tijdens het lezen. (Ik moest in ieder geval zeker huilen, een paar keer zelfs)
November 4, 2023
Mijn recensie verschijnt pas rond 16 of 17 november, maar ik ben onder de indruk. Diep onder de indruk, zelfs.
November 16, 2023
Na het lezen van Het begint met een geheim en Met een korreltje zand wil ik enorm graag ook haar nieuwe e-book lezen. Van Uitgeverij Luitingh-Sijthoff krijg ik de kans om het nieuwe boek te lezen en te recenseren. Super bedankt. De cover sluit mooi aan op het boek Het begint met een geheim. Deze roze cover met de theepot, en theekopje met bloemen vormen met de titel een prachtig en uitnodigend beeld. De cover heeft hiermee absoluut een feelgood uitstraling. Ik heb hoge verwachtingen.
Iris is vastberaden en wil enorm graag op zoek naar haar biologische vader. Iris werkt in een theatercafé Westeinde. Ze loopt met een stralende glimlach door het leven, maar daarachter gaat een groot verlangen schuil. Haar zoektocht lijkt vast te zitten, want haar moeder wil niets kwijt over haar vader. Daarnaast begint haar moeder ook nog eens op jonge leeftijd te dementeren. Een heftige en onverwachte gebeurtenis dwingt haar moeder een verpleegtehuis, waar de charmante zorgmanager Oscar voor Iris een lichtpuntje in de situatie lijkt. Langzaam begint de moeder van Iris steeds meer in het verleden te lezen en begint ze te vertellen over een oude jeugdliefde. Is dat de biologische vader van Iris? Iris wil koste wat kost haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten.
Danielle van Helden heeft een heerlijke schrijfstijl, ze schrijft vlot, luchtig en toch vol gevoel. Hierdoor weet ze van de best heftige en zware verhaallijn toch een prachtige feelgood te toveren. Dit doet ze met haar heerlijke luchtigheid en haar heerlijke gevoel voor humor die ze precies op de juiste momenten in het verhaal plaatst.
Het verhaal is geschreven vanuit Iris. Iris is een redelijk doorsnee vrouw, waardoor ik me als lezer, gemakkelijk in het personage kon verplaatsen en met haar mee in de verhaallijn kon gaan. De andere personages in de verhaallijn zijn absoluut minder doorsnee, maar wel enorm realistisch en goed neergezet. Zo weet Danielle van Helden de moeder, haar zus, Oscar maar ook Harrie op prachtige wijze in de verhaallijn neer te zetten.
Het verhaal is absoluut een verrassend, mooi en origineel verhaal. Ik las nog niet eerder een feelgood van iemand met een dementerende moeder die een grote rol speelt in de verhaallijn. Zeker door de combinatie van Iris en de zoektocht naar haar biologische vader is op prachtige wijze gedaan. Het is een feelgood met een mooie en ontroerende diepgang, die me meerdere malen wist te raken. Daarnaast vond ik ook de vriendschap met Winston en haar (half)zus Lisanne op mooie wijze in de verhaallijn verwerkt. Het verhaal wist me door de bijzondere en verrassende wendingen en gebeurtenissen meermaals te verrassen. Het boek greep me zo aan dat ik het in één keer heb uitgelezen.
Even aan mijn moeder vragen is een ijzersterke en mooie feelgood met een prachtige diepgang. Danielle van Helden heeft een enorm levendige, vlotte en luchtige schrijfstijl en weet op originele wijze dementie, de zoektocht naar een biologische vader en de kracht van vriendschap en liefde in een prachtige verhaallijn te gieten. Met de nodige humor blijft het een mooi en fijn verhaal. Het verhaal wist me echt te raken. Deze feelgood is absoluut een aanrader!
Iris is vastberaden en wil enorm graag op zoek naar haar biologische vader. Iris werkt in een theatercafé Westeinde. Ze loopt met een stralende glimlach door het leven, maar daarachter gaat een groot verlangen schuil. Haar zoektocht lijkt vast te zitten, want haar moeder wil niets kwijt over haar vader. Daarnaast begint haar moeder ook nog eens op jonge leeftijd te dementeren. Een heftige en onverwachte gebeurtenis dwingt haar moeder een verpleegtehuis, waar de charmante zorgmanager Oscar voor Iris een lichtpuntje in de situatie lijkt. Langzaam begint de moeder van Iris steeds meer in het verleden te lezen en begint ze te vertellen over een oude jeugdliefde. Is dat de biologische vader van Iris? Iris wil koste wat kost haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten.
Danielle van Helden heeft een heerlijke schrijfstijl, ze schrijft vlot, luchtig en toch vol gevoel. Hierdoor weet ze van de best heftige en zware verhaallijn toch een prachtige feelgood te toveren. Dit doet ze met haar heerlijke luchtigheid en haar heerlijke gevoel voor humor die ze precies op de juiste momenten in het verhaal plaatst.
Het verhaal is geschreven vanuit Iris. Iris is een redelijk doorsnee vrouw, waardoor ik me als lezer, gemakkelijk in het personage kon verplaatsen en met haar mee in de verhaallijn kon gaan. De andere personages in de verhaallijn zijn absoluut minder doorsnee, maar wel enorm realistisch en goed neergezet. Zo weet Danielle van Helden de moeder, haar zus, Oscar maar ook Harrie op prachtige wijze in de verhaallijn neer te zetten.
Het verhaal is absoluut een verrassend, mooi en origineel verhaal. Ik las nog niet eerder een feelgood van iemand met een dementerende moeder die een grote rol speelt in de verhaallijn. Zeker door de combinatie van Iris en de zoektocht naar haar biologische vader is op prachtige wijze gedaan. Het is een feelgood met een mooie en ontroerende diepgang, die me meerdere malen wist te raken. Daarnaast vond ik ook de vriendschap met Winston en haar (half)zus Lisanne op mooie wijze in de verhaallijn verwerkt. Het verhaal wist me door de bijzondere en verrassende wendingen en gebeurtenissen meermaals te verrassen. Het boek greep me zo aan dat ik het in één keer heb uitgelezen.
Even aan mijn moeder vragen is een ijzersterke en mooie feelgood met een prachtige diepgang. Danielle van Helden heeft een enorm levendige, vlotte en luchtige schrijfstijl en weet op originele wijze dementie, de zoektocht naar een biologische vader en de kracht van vriendschap en liefde in een prachtige verhaallijn te gieten. Met de nodige humor blijft het een mooi en fijn verhaal. Het verhaal wist me echt te raken. Deze feelgood is absoluut een aanrader!
May 16, 2024
Dit was mijn eerste boek van deze auteur dus ik wist niet zo goed wat te verwachten. Het stukje over de Alzheimer en het niet weten wie je vader is, trokken mijn aandacht.
Het boek gaat over de 30er Iris die met haar moeder samen woont. Haar moeder heeft Alzheimer waardoor Iris uiteindelijk door dramatische omstandigheden niet anders kan dan haar moeder in een verzorgingshuis laten wonen.
Vooral het 1e deel van het boek heeft veel drama. Ik vond het dus ook geen feelgood, maar meer een dramatische realgood roman.
Ik vind het erg knap hoe Danielle de maatschappelijke problemen mooi en respectvol heeft beschreven.
Iris maakt veel mee de Alzheimer van haar moeder, het verlies, maar ook de zoektocht naar haar biologische vader en haarzelf. Je voelt mee met haar en de andere personages. Harry heeft een plekje in mijn hart veroverd.
Danielle heeft een prettige schrijfstijl en je vliegt door het boek heen. Ze schrijft met emotie maar ook een vleugje humor. Ik heb begrepen dat zij het interessant vindt om dit soort dingen aan te kaarten in haar verhalen. En dat ze dit in de toekomst ook van plan is. Dus ik ben benieuwd waar ze nog meer mee gaat komen.
4 sterren @inge1970reads
Het boek gaat over de 30er Iris die met haar moeder samen woont. Haar moeder heeft Alzheimer waardoor Iris uiteindelijk door dramatische omstandigheden niet anders kan dan haar moeder in een verzorgingshuis laten wonen.
Vooral het 1e deel van het boek heeft veel drama. Ik vond het dus ook geen feelgood, maar meer een dramatische realgood roman.
Ik vind het erg knap hoe Danielle de maatschappelijke problemen mooi en respectvol heeft beschreven.
Iris maakt veel mee de Alzheimer van haar moeder, het verlies, maar ook de zoektocht naar haar biologische vader en haarzelf. Je voelt mee met haar en de andere personages. Harry heeft een plekje in mijn hart veroverd.
Danielle heeft een prettige schrijfstijl en je vliegt door het boek heen. Ze schrijft met emotie maar ook een vleugje humor. Ik heb begrepen dat zij het interessant vindt om dit soort dingen aan te kaarten in haar verhalen. En dat ze dit in de toekomst ook van plan is. Dus ik ben benieuwd waar ze nog meer mee gaat komen.
4 sterren @inge1970reads
October 31, 2024
In Even aan mijn moeder vragen neemt Danielle van Helden je mee in het leven van Iris, die geconfronteerd wordt met de uitdagingen van een moeder met dementie, het verlies van een vader die haar lang geleden heeft verlaten en de zoektocht naar liefde tijdens een moeilijke periode. Deze thema’s maken dit tot een prachtig en origineel verhaal dat mij heeft geraakt op elk vlak.
Even aan mijn moeder vragen is een verhaal dat je hart raakt en je laat nadenken over je eigen relaties met familie en liefde. Een absolute aanrader!
Even aan mijn moeder vragen is een verhaal dat je hart raakt en je laat nadenken over je eigen relaties met familie en liefde. Een absolute aanrader!
May 16, 2024
Even aan mijn moeder vragen - Danielle van Helden
Dit is mijn 1ste boek van Danielle van Helden maar er zullen zeker meer boeken volgen.
De leesclubjes van Ilona zijn altijd erg leuk dus ook dit boek heb ik met plezier gelezen.
De cover is leuk en cozy en passend. De hoofdstukken zijn heerlijk kort en alles is vanuit Iris beschreven, fijne schrijfstijl en geweldige humor. Mijn favoriet... zo bot als de kont van de kerstman 🤣 Anke sluit je direct in je hart en hart verscheurend om het verloop van haar Alzheimer te zien. Harrie heeft ook gelijk een plekje in mijn hart veroverd. Een boek wat ik zeker aanraad om te lezen. 4 sterren!
Dit is mijn 1ste boek van Danielle van Helden maar er zullen zeker meer boeken volgen.
De leesclubjes van Ilona zijn altijd erg leuk dus ook dit boek heb ik met plezier gelezen.
De cover is leuk en cozy en passend. De hoofdstukken zijn heerlijk kort en alles is vanuit Iris beschreven, fijne schrijfstijl en geweldige humor. Mijn favoriet... zo bot als de kont van de kerstman 🤣 Anke sluit je direct in je hart en hart verscheurend om het verloop van haar Alzheimer te zien. Harrie heeft ook gelijk een plekje in mijn hart veroverd. Een boek wat ik zeker aanraad om te lezen. 4 sterren!
November 6, 2024
3,5🌟
Bijzonder verhaal
Bijzonder verhaal
November 13, 2025
Een tijdje geleden luisterde ik het 1e deel van de Op de Volkstuin serie, Rozengeur en regenwater van Danielle van Helden en daarmee heeft ze mij aangenaam weten te verrassen. In afwachting van deel 2 - Vlinders en violen - besloot ik haar eerdere feelgood roman 𝓔𝓿𝓮𝓷 𝓪𝓪𝓷 𝓶𝓲𝓳𝓷 𝓶𝓸𝓮𝓭𝓮𝓻 𝓿𝓻𝓪𝓰𝓮𝓷 te luisteren en ook daarvan ben ik weer erg onder de indruk. Lees met me mee wat ik ervan vond...
Het audiobook van Even aan mijn moeder vragen is ingesproken door stemactrice Denise Lukkenaer. Het verhaal bestaat uit 41 hoofdstukken geschreven vanuit hoofdpersonage Iris de Groot. Al bij het eerste hoofdstuk weet Danielle je op meeslepende en grappige wijze het verhaal in te trekken en weet dit gedurende het hele verhaal vast te houden.
Danielle heeft een warme, empathische filmische schrijfstijl. Haar manier van schrijven is zo levendig, serieus en grappig tegelijk, meeslepend en aangrijpend, waarmee ze de lezer helemaal laat opgaan in haar verhalen.
𝑨𝒍 𝒃𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒏𝒖 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒊𝒏 𝒋𝒆 𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏...
𝑰𝒌 𝒃𝒍𝒊𝒋𝒇 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒂𝒍𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒐𝒎 𝒋𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏...
In Even aan mijn moeder vragen maken we kennis met Iris.
Met haar vierendertig jaar woont Iris nog altijd thuis bij haar moeder - in het kleine vrijstaande dijkhuisje aan de rand van een natuurgebied - haar vader verliet het gezin toen ze amper één jaar oud was en Iris heeft geen enkel idee wie hij is? Waar hij is? En of hij überhaupt nog in leven is? Haar vader is een verboden onderwerp en zodra hij ter sprake komt houdt haar moeder haar kaken stijf op elkaar. Toch wil Iris niets liever dan weten wie haar biologische vader is en is wanhopig op zoek naar hem.
𝑨𝒍𝒍𝒆𝒆𝒏 𝒅𝒓𝒂𝒂𝒊𝒆𝒏 𝒐𝒏𝒛𝒆 𝒓𝒐𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒛𝒊𝒄𝒉 𝒅𝒆 𝒍𝒂𝒂𝒕𝒔𝒕𝒆 𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒔𝒕𝒆𝒆𝒅𝒔 𝒎𝒆𝒆𝒓 𝒐𝒎. 𝑰𝒌 𝒃𝒆𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓𝒔 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓 𝒈𝒆𝒘𝒐𝒓𝒅𝒆𝒏 𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒔 𝒃𝒊𝒋𝒏𝒂 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒎𝒆𝒆𝒓 𝒗𝒐𝒍 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒖𝒅𝒆𝒏.
De tijd begint te dringen aangezien haar moeder een halfjaar geleden de diagnose vroegtijdige Alzheimer heeft gekregen en steeds verder aftakelt. Het breekt haar hart iedere keer een beetje meer, om te zien hoe haar moeder steeds verder achteruitgaat en steeds minder zelf kan en hulpbehoevend is geworden. Dat ze beetje bij beetje afscheid moet nemen van de moeder zoals zij haar kende.
Iris combineert de zorg voor haar moeder met haar werk als floormanager - manusje van alles - in het Theatercafé Westeinde. Ze is dol op de magie van het theater en begeleid de artiesten terwijl ze ondertussen droomt van een eigen carrière op de bühne. Ze loopt de benen onder haar kont vandaan, onder toeziend oog van haar veeleisende baas Marie-Claire.
𝑱𝒂, 𝑰𝒓𝒊𝒔, 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒃 𝑨𝒍𝒛𝒉𝒆𝒊𝒎𝒆𝒓, 𝒊𝒌 𝒃𝒆𝒏 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒔𝒆𝒏𝒊𝒆𝒍.
Ondanks dat ze met liefde voor haar moeder zorgt, is het een grote verantwoordelijkheid die ze in haar eentje draagt, met weinig begrip en steun uit haar omgeving - want mensen snappen nu eenmaal niet hoe zwaar het is - behalve haar collega Winston. Iris werkt te hard en geniet te weinig, de vermoeidheid en de zorgen groeien haar boven het hoofd. Van een eerlijke taakverdeling is geen sprake - haar (stief)zus Lisanne, woont kilometers bij hun vandaan - met haar man Thorben en dochtertje Freya - in Noorwegen. Toch kan ze het niet over haar hart verkrijgen om haar moeder weg te stoppen in een verpleeghuis daar zouden ze allebei doodongelukkig van worden.
𝑱𝒆 𝒎𝒐𝒆𝒕 𝒋𝒆 𝒗𝒐𝒐𝒓𝒔𝒕𝒆𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒈𝒆𝒉𝒆𝒖𝒈𝒆𝒏 𝒂𝒍𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒆𝒏𝒐𝒓𝒎𝒆 𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍 𝒑𝒂𝒑𝒊𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒊𝒔, 𝒗𝒐𝒍 𝒎𝒆𝒕 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏. 𝑽𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒐𝒑 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒈𝒆𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍𝒅. 𝑴𝒆𝒕 𝒅𝒆 𝒎𝒆𝒆𝒔𝒕 𝒓𝒆𝒄𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒃𝒐𝒗𝒆𝒏 𝒐𝒑 𝒅𝒆 𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍. 𝑫𝒆 𝒘𝒊𝒏𝒅 𝒃𝒍𝒂𝒂𝒔𝒕 𝒔𝒕𝒆𝒆𝒅𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒑𝒂𝒂𝒓 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒕𝒋𝒆𝒔 𝒘𝒆𝒈, 𝒕𝒐𝒕𝒅𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒍𝒂𝒂𝒕𝒔𝒕𝒆 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒃𝒍𝒊𝒋𝒗𝒆𝒏. 𝑫𝒊𝒆 𝒗𝒂𝒏 𝒗𝒓𝒐𝒆𝒈𝒆𝒓.
Op dat wat de bijzonderste avond van het jaar moest worden - de opening van het seizoen in het Theatercafé - raakt ze in één klap alles kwijt en wordt de bodem onder haar bestaan weggevaagd. Hierdoor raakt alles in een stroomversnelling, verscheurd door twijfel en verdriet heeft ze geen andere keuze meer, nood breekt wetten. Ze kan zichzelf niet langer meer voor de gek houden, dit kan zo niet meer, de situatie is levensgevaarlijk geworden.
𝑫𝒖𝒔 𝒋𝒊𝒋 𝒛𝒊𝒆𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒐𝒐𝒌? 𝑯𝒆𝒕 𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒘𝒆𝒍 𝒂𝒍𝒔𝒐𝒇 𝒛𝒆 𝒌𝒂𝒏 𝒕𝒊𝒋𝒅𝒓𝒆𝒊𝒛𝒆𝒏. 𝑯𝒆𝒕 𝒆𝒏𝒆 𝒎𝒐𝒎𝒆𝒏𝒕 𝒊𝒔 𝒛𝒆 𝒊𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒆𝒏 𝒏𝒖 𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒏 𝒊𝒏𝒆𝒆𝒏𝒔 𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒛𝒆 𝒕𝒆𝒓𝒖𝒈 𝒊���� 𝒅𝒆 𝒋𝒂𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈 𝒕𝒆 𝒛𝒊𝒋𝒏.
Haar moeder - Anke de Groot - kan niet langer meer thuis wonen en met pijn in haar hart verhuisd haar moeder naar een kamer in verpleeghuis Zuiderhofgaard. Ineens is Iris helemaal alleen. Oscar van Baarlen, de nieuwe charmante zorgmanager lijkt het enige lichtpuntje in haar uitzichtloze situatie. Een gesprek voeren wordt steeds lastiger - met slechts af en toe een helder momentje lijkt haar moeder te zijn verdwenen in de mist van haar verleden, waarin ze steeds vaker vraagt naar haar jeugdliefde.
𝑫𝒊𝒕 𝒉𝒐𝒐𝒓𝒕 𝒆𝒓 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒎𝒂𝒂𝒍 𝒃𝒊𝒋, 𝒕𝒐𝒄𝒉? 𝑩𝒍𝒊𝒋𝒌𝒃𝒂𝒂𝒓 𝒓𝒂𝒂𝒔𝒕 𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒐𝒓𝒌𝒂𝒂𝒏 𝒊𝒏 𝒉𝒂𝒂𝒓 𝒉𝒐𝒐𝒇𝒅 𝒅𝒊𝒆 𝒏𝒖 𝒊𝒔 𝒕𝒐𝒆𝒈𝒆𝒌𝒐𝒎𝒆𝒏 𝒂𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒕𝒋𝒆𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏.
Binnenkort is er niemand meer die haar nog over haar vader kan vertellen en zal ze nooit te weten komen wie hij is. Het is nu of nooit! Met slechts de kruimels aan informatie besluit ze alles op alles te zetten om haar vader te vinden.
𝑴𝒊𝒋𝒏 𝒉𝒐𝒐𝒇𝒅 𝒗𝒐𝒆𝒍𝒕 𝒂𝒍𝒔 𝒛𝒐’𝒏 𝒃𝒍𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏𝒅𝒐𝒐𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒗𝒊𝒆𝒓𝒌𝒂𝒏𝒕𝒆 𝒆𝒏 𝒓𝒐𝒏𝒅𝒆 𝒈𝒂𝒕𝒆𝒏. 𝑰𝒌 𝒉𝒆𝒃 𝒃𝒍𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏 𝒗𝒂𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒔𝒄𝒉𝒊𝒍𝒍𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒗𝒐𝒓𝒎𝒆𝒏 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒗𝒐𝒆𝒍 𝒅𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒐𝒑𝒍𝒐𝒔𝒔𝒊𝒏𝒈 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒕 𝒈𝒓𝒊𝒋𝒑𝒆𝒏 𝒍𝒊𝒈𝒕, 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒆𝒏 𝒌𝒓𝒊𝒋𝒈 𝒊𝒌 𝒛𝒆 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒅𝒐𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒊𝒋𝒑𝒂𝒔𝒔𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒈𝒂𝒕 𝒈𝒆𝒑𝒓𝒐𝒑𝒕.
Wauw wat een prachtige feelgood roman is Even aan je moeder vragen. Zo indrukwekkend, die wil ik graag even in het zonnetje zetten. Ik heb diepe bewondering voor hoe een auteur iets wat begint met één onderwerp en één idee, weet uit te werken tot een volwaardige roman met een compleet verhaal, echt zo knap!
Meeslepende, aangrijpende en indrukwekkende verhaallijnen met finesse uitgewerkt. Serieus en grappig tegelijk, een verhaal letterlijk met een lach en een traan - Danielle kreeg het al in de eerste paar hoofdstukken voor elkaar om mij aan het huilen te krijgen - op zo’n inlevende manier geschreven dat het verhaal een diepe impact op je achterlaat, ja ook dat kan in een feelgood roman! In Even aan mijn moeder vragen laat Danielle van Helden de hersenziekte Alzheimer centraal staan. Hoe dementie mensen (in het geval van de moeder van Iris al op jonge leeftijd) vastgrijpt, veranderd en vernietigd. Schrijnend en hartverscheurend. Danielle heeft dit op zeer invoelende wijze prachtig uitgewerkt.
Levensechte personages. Lieve krachtige Iris. Haar moeder was dol op de natuur en vernoemde haar naar de bloem. Een halfjaar geleden verpletterde de de diagnose vroegtijdige Alzheimer het leven Iris en haar moeder. Sindsdien cijfert Iris zichzelf compleet weg om haar moeder de beste zorg te geven die ze in haar ogen verdiend. Nu is zij degene die voor haar moeder zorgt in plaats van andersom. Het valt niet mee om om te gaan met de grillen en stemmingswisselingen van haar moeder. Om haar steeds verder te zien aftakelen en opgaan in het verleden, dit doet haar veel verdriet, ze komt voor een onmogelijke hartverscheurende keuze te staan. Haar werk in het Theatercafé doet haar haar zorgen voor heel even vergeten. De zoektocht naar haar biologische vader is een obsessie voor haar geworden en beheerst inmiddels haar hele leven. Haar collega Winston, de rebelse kok met zijn jaren vijftig vetkuif, alles wat hij maakt is verrukkelijk, hun vriendschap houdt haar op de been. Publiekslieveling en oude rot in het vak eigenwijze Albert, zijn blamage en zijn stoute Teckels, grinnik. Zorgmanager Oscar, een natuurliefhebber in het kwadraat. Grappig, charismatisch, zorgzaam en passioneel met een geheel eigen kijk op het zorgsysteem binnen het verpleeghuis. En de oudste bewoner van het verpleeghuis de eenennegentigjarige Harrie van Dijk in het bezit van twee rechterhanden. Buiten zijn en een rondje wandelen door te tuin is waar hij zo van geniet. Lisanne, haar stiefzus en Iris’ driejarige nichtje Freya, ze wonen samen met haar man Thorben in Noord-Noorwegen.
Tijdens het lezen en daarna had ik de hele tijd dat liedje in mijn hoofd hangen “Even aan mijn moeder vragen, ik zweerde dat ze dat zei...” ;-) En de advocaatjes, ik zag het zo voor me.
Met Even aan mijn moeder vragen heeft Danielle van Helden een prachtige, krachtige, indrukwekkende en warme feelgood roman neergezet. Een meeslepend en aangrijpend verhaal met een lach en een traan. Een verhaal vol chaos en tumult, over het maken van moeilijke keuzes en de bijbehorende schuldgevoelens, confrontatie en verdriet. Over, ziekte, verlies en oud worden en een zoektocht naar je afkomst. Hartverscheurend maar ook warm, liefdevol en grappig. Met meeslepende, aangrijpende en indrukwekkende verhaallijnen met finesse uitgewerkt. Waarin de hersenziekte Alzheimer centraal staat en op zeer invoelende wijze in het verhaal is verwerkt. En levensechte personages. Echt een grote aanrader om te lezen of te luisteren. Ik kijk uit naar de rest van het moois dat Danielle van Helden ongetwijfeld nog zal gaan schrijven.
𝑬𝒗𝒆𝒏 𝒂𝒂𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓 𝒗𝒓𝒂𝒈𝒆𝒏, 𝒑𝒓𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈𝒆, 𝒌𝒓𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈𝒆, 𝒊𝒏𝒅𝒓𝒖𝒌𝒘𝒆𝒌𝒌𝒆𝒏𝒅, 𝒘𝒂𝒓𝒎𝒆 𝒇𝒆𝒆𝒍𝒈𝒐𝒐𝒅 𝒓𝒐𝒎𝒂𝒏. 𝑬𝒆𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒎𝒆𝒕 𝒆𝒆𝒏 𝒍𝒂𝒄𝒉 𝒆𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒕𝒓𝒂𝒂𝒏. 𝒁𝒂𝒍 𝑰𝒓𝒊𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒅𝒆 𝒌𝒓𝒖𝒊𝒎𝒆𝒍𝒔 𝒂𝒂𝒏 𝒊𝒏𝒇𝒐𝒓𝒎𝒂𝒕𝒊𝒆 𝒅𝒆 𝒛𝒐𝒆𝒌𝒕𝒐𝒄𝒉𝒕 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒉𝒂𝒂𝒓 𝒗𝒂𝒅𝒆𝒓 𝒆𝒊𝒏𝒅𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒐𝒍𝒕𝒐𝒐𝒊𝒆𝒏? 𝑴𝒖𝒔𝒕𝒓𝒆𝒂𝒅!
Het audiobook van Even aan mijn moeder vragen is ingesproken door stemactrice Denise Lukkenaer. Het verhaal bestaat uit 41 hoofdstukken geschreven vanuit hoofdpersonage Iris de Groot. Al bij het eerste hoofdstuk weet Danielle je op meeslepende en grappige wijze het verhaal in te trekken en weet dit gedurende het hele verhaal vast te houden.
Danielle heeft een warme, empathische filmische schrijfstijl. Haar manier van schrijven is zo levendig, serieus en grappig tegelijk, meeslepend en aangrijpend, waarmee ze de lezer helemaal laat opgaan in haar verhalen.
𝑨𝒍 𝒃𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒏𝒖 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒊𝒏 𝒋𝒆 𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏...
𝑰𝒌 𝒃𝒍𝒊𝒋𝒇 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒂𝒍𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒐𝒎 𝒋𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏...
In Even aan mijn moeder vragen maken we kennis met Iris.
Met haar vierendertig jaar woont Iris nog altijd thuis bij haar moeder - in het kleine vrijstaande dijkhuisje aan de rand van een natuurgebied - haar vader verliet het gezin toen ze amper één jaar oud was en Iris heeft geen enkel idee wie hij is? Waar hij is? En of hij überhaupt nog in leven is? Haar vader is een verboden onderwerp en zodra hij ter sprake komt houdt haar moeder haar kaken stijf op elkaar. Toch wil Iris niets liever dan weten wie haar biologische vader is en is wanhopig op zoek naar hem.
𝑨𝒍𝒍𝒆𝒆𝒏 𝒅𝒓𝒂𝒂𝒊𝒆𝒏 𝒐𝒏𝒛𝒆 𝒓𝒐𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒛𝒊𝒄𝒉 𝒅𝒆 𝒍𝒂𝒂𝒕𝒔𝒕𝒆 𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒔𝒕𝒆𝒆𝒅𝒔 𝒎𝒆𝒆𝒓 𝒐𝒎. 𝑰𝒌 𝒃𝒆𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓𝒔 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓 𝒈𝒆𝒘𝒐𝒓𝒅𝒆𝒏 𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒔 𝒃𝒊𝒋𝒏𝒂 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒎𝒆𝒆𝒓 𝒗𝒐𝒍 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒖𝒅𝒆𝒏.
De tijd begint te dringen aangezien haar moeder een halfjaar geleden de diagnose vroegtijdige Alzheimer heeft gekregen en steeds verder aftakelt. Het breekt haar hart iedere keer een beetje meer, om te zien hoe haar moeder steeds verder achteruitgaat en steeds minder zelf kan en hulpbehoevend is geworden. Dat ze beetje bij beetje afscheid moet nemen van de moeder zoals zij haar kende.
Iris combineert de zorg voor haar moeder met haar werk als floormanager - manusje van alles - in het Theatercafé Westeinde. Ze is dol op de magie van het theater en begeleid de artiesten terwijl ze ondertussen droomt van een eigen carrière op de bühne. Ze loopt de benen onder haar kont vandaan, onder toeziend oog van haar veeleisende baas Marie-Claire.
𝑱𝒂, 𝑰𝒓𝒊𝒔, 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒃 𝑨𝒍𝒛𝒉𝒆𝒊𝒎𝒆𝒓, 𝒊𝒌 𝒃𝒆𝒏 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒔𝒆𝒏𝒊𝒆𝒍.
Ondanks dat ze met liefde voor haar moeder zorgt, is het een grote verantwoordelijkheid die ze in haar eentje draagt, met weinig begrip en steun uit haar omgeving - want mensen snappen nu eenmaal niet hoe zwaar het is - behalve haar collega Winston. Iris werkt te hard en geniet te weinig, de vermoeidheid en de zorgen groeien haar boven het hoofd. Van een eerlijke taakverdeling is geen sprake - haar (stief)zus Lisanne, woont kilometers bij hun vandaan - met haar man Thorben en dochtertje Freya - in Noorwegen. Toch kan ze het niet over haar hart verkrijgen om haar moeder weg te stoppen in een verpleeghuis daar zouden ze allebei doodongelukkig van worden.
𝑱𝒆 𝒎𝒐𝒆𝒕 𝒋𝒆 𝒗𝒐𝒐𝒓𝒔𝒕𝒆𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒈𝒆𝒉𝒆𝒖𝒈𝒆𝒏 𝒂𝒍𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒆𝒏𝒐𝒓𝒎𝒆 𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍 𝒑𝒂𝒑𝒊𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒊𝒔, 𝒗𝒐𝒍 𝒎𝒆𝒕 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏. 𝑽𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒐𝒑 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒈𝒆𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍𝒅. 𝑴𝒆𝒕 𝒅𝒆 𝒎𝒆𝒆𝒔𝒕 𝒓𝒆𝒄𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒃𝒐𝒗𝒆𝒏 𝒐𝒑 𝒅𝒆 𝒔𝒕𝒂𝒑𝒆𝒍. 𝑫𝒆 𝒘𝒊𝒏𝒅 𝒃𝒍𝒂𝒂𝒔𝒕 𝒔𝒕𝒆𝒆𝒅𝒔 𝒆𝒆𝒏 𝒑𝒂𝒂𝒓 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒕𝒋𝒆𝒔 𝒘𝒆𝒈, 𝒕𝒐𝒕𝒅𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒍𝒂𝒂𝒕𝒔𝒕𝒆 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒏 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒃𝒍𝒊𝒋𝒗𝒆𝒏. 𝑫𝒊𝒆 𝒗𝒂𝒏 𝒗𝒓𝒐𝒆𝒈𝒆𝒓.
Op dat wat de bijzonderste avond van het jaar moest worden - de opening van het seizoen in het Theatercafé - raakt ze in één klap alles kwijt en wordt de bodem onder haar bestaan weggevaagd. Hierdoor raakt alles in een stroomversnelling, verscheurd door twijfel en verdriet heeft ze geen andere keuze meer, nood breekt wetten. Ze kan zichzelf niet langer meer voor de gek houden, dit kan zo niet meer, de situatie is levensgevaarlijk geworden.
𝑫𝒖𝒔 𝒋𝒊𝒋 𝒛𝒊𝒆𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒐𝒐𝒌? 𝑯𝒆𝒕 𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒘𝒆𝒍 𝒂𝒍𝒔𝒐𝒇 𝒛𝒆 𝒌𝒂𝒏 𝒕𝒊𝒋𝒅𝒓𝒆𝒊𝒛𝒆𝒏. 𝑯𝒆𝒕 𝒆𝒏𝒆 𝒎𝒐𝒎𝒆𝒏𝒕 𝒊𝒔 𝒛𝒆 𝒊𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒆𝒏 𝒏𝒖 𝒆𝒏 𝒅𝒂𝒏 𝒊𝒏𝒆𝒆𝒏𝒔 𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒛𝒆 𝒕𝒆𝒓𝒖𝒈 𝒊���� 𝒅𝒆 𝒋𝒂𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈 𝒕𝒆 𝒛𝒊𝒋𝒏.
Haar moeder - Anke de Groot - kan niet langer meer thuis wonen en met pijn in haar hart verhuisd haar moeder naar een kamer in verpleeghuis Zuiderhofgaard. Ineens is Iris helemaal alleen. Oscar van Baarlen, de nieuwe charmante zorgmanager lijkt het enige lichtpuntje in haar uitzichtloze situatie. Een gesprek voeren wordt steeds lastiger - met slechts af en toe een helder momentje lijkt haar moeder te zijn verdwenen in de mist van haar verleden, waarin ze steeds vaker vraagt naar haar jeugdliefde.
𝑫𝒊𝒕 𝒉𝒐𝒐𝒓𝒕 𝒆𝒓 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒎𝒂𝒂𝒍 𝒃𝒊𝒋, 𝒕𝒐𝒄𝒉? 𝑩𝒍𝒊𝒋𝒌𝒃𝒂𝒂𝒓 𝒓𝒂𝒂𝒔𝒕 𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒐𝒓𝒌𝒂𝒂𝒏 𝒊𝒏 𝒉𝒂𝒂𝒓 𝒉𝒐𝒐𝒇𝒅 𝒅𝒊𝒆 𝒏𝒖 𝒊𝒔 𝒕𝒐𝒆𝒈𝒆𝒌𝒐𝒎𝒆𝒏 𝒂𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒗𝒆𝒍𝒍𝒆𝒕𝒋𝒆𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏.
Binnenkort is er niemand meer die haar nog over haar vader kan vertellen en zal ze nooit te weten komen wie hij is. Het is nu of nooit! Met slechts de kruimels aan informatie besluit ze alles op alles te zetten om haar vader te vinden.
𝑴𝒊𝒋𝒏 𝒉𝒐𝒐𝒇𝒅 𝒗𝒐𝒆𝒍𝒕 𝒂𝒍𝒔 𝒛𝒐’𝒏 𝒃𝒍𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏𝒅𝒐𝒐𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒗𝒊𝒆𝒓𝒌𝒂𝒏𝒕𝒆 𝒆𝒏 𝒓𝒐𝒏𝒅𝒆 𝒈𝒂𝒕𝒆𝒏. 𝑰𝒌 𝒉𝒆𝒃 𝒃𝒍𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏 𝒗𝒂𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒔𝒄𝒉𝒊𝒍𝒍𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒗𝒐𝒓𝒎𝒆𝒏 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒗𝒐𝒆𝒍 𝒅𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒐𝒑𝒍𝒐𝒔𝒔𝒊𝒏𝒈 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒕 𝒈𝒓𝒊𝒋𝒑𝒆𝒏 𝒍𝒊𝒈𝒕, 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒆𝒏 𝒌𝒓𝒊𝒋𝒈 𝒊𝒌 𝒛𝒆 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒅𝒐𝒐𝒓 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒊𝒋𝒑𝒂𝒔𝒔𝒆𝒏𝒅𝒆 𝒈𝒂𝒕 𝒈𝒆𝒑𝒓𝒐𝒑𝒕.
Wauw wat een prachtige feelgood roman is Even aan je moeder vragen. Zo indrukwekkend, die wil ik graag even in het zonnetje zetten. Ik heb diepe bewondering voor hoe een auteur iets wat begint met één onderwerp en één idee, weet uit te werken tot een volwaardige roman met een compleet verhaal, echt zo knap!
Meeslepende, aangrijpende en indrukwekkende verhaallijnen met finesse uitgewerkt. Serieus en grappig tegelijk, een verhaal letterlijk met een lach en een traan - Danielle kreeg het al in de eerste paar hoofdstukken voor elkaar om mij aan het huilen te krijgen - op zo’n inlevende manier geschreven dat het verhaal een diepe impact op je achterlaat, ja ook dat kan in een feelgood roman! In Even aan mijn moeder vragen laat Danielle van Helden de hersenziekte Alzheimer centraal staan. Hoe dementie mensen (in het geval van de moeder van Iris al op jonge leeftijd) vastgrijpt, veranderd en vernietigd. Schrijnend en hartverscheurend. Danielle heeft dit op zeer invoelende wijze prachtig uitgewerkt.
Levensechte personages. Lieve krachtige Iris. Haar moeder was dol op de natuur en vernoemde haar naar de bloem. Een halfjaar geleden verpletterde de de diagnose vroegtijdige Alzheimer het leven Iris en haar moeder. Sindsdien cijfert Iris zichzelf compleet weg om haar moeder de beste zorg te geven die ze in haar ogen verdiend. Nu is zij degene die voor haar moeder zorgt in plaats van andersom. Het valt niet mee om om te gaan met de grillen en stemmingswisselingen van haar moeder. Om haar steeds verder te zien aftakelen en opgaan in het verleden, dit doet haar veel verdriet, ze komt voor een onmogelijke hartverscheurende keuze te staan. Haar werk in het Theatercafé doet haar haar zorgen voor heel even vergeten. De zoektocht naar haar biologische vader is een obsessie voor haar geworden en beheerst inmiddels haar hele leven. Haar collega Winston, de rebelse kok met zijn jaren vijftig vetkuif, alles wat hij maakt is verrukkelijk, hun vriendschap houdt haar op de been. Publiekslieveling en oude rot in het vak eigenwijze Albert, zijn blamage en zijn stoute Teckels, grinnik. Zorgmanager Oscar, een natuurliefhebber in het kwadraat. Grappig, charismatisch, zorgzaam en passioneel met een geheel eigen kijk op het zorgsysteem binnen het verpleeghuis. En de oudste bewoner van het verpleeghuis de eenennegentigjarige Harrie van Dijk in het bezit van twee rechterhanden. Buiten zijn en een rondje wandelen door te tuin is waar hij zo van geniet. Lisanne, haar stiefzus en Iris’ driejarige nichtje Freya, ze wonen samen met haar man Thorben in Noord-Noorwegen.
Tijdens het lezen en daarna had ik de hele tijd dat liedje in mijn hoofd hangen “Even aan mijn moeder vragen, ik zweerde dat ze dat zei...” ;-) En de advocaatjes, ik zag het zo voor me.
Met Even aan mijn moeder vragen heeft Danielle van Helden een prachtige, krachtige, indrukwekkende en warme feelgood roman neergezet. Een meeslepend en aangrijpend verhaal met een lach en een traan. Een verhaal vol chaos en tumult, over het maken van moeilijke keuzes en de bijbehorende schuldgevoelens, confrontatie en verdriet. Over, ziekte, verlies en oud worden en een zoektocht naar je afkomst. Hartverscheurend maar ook warm, liefdevol en grappig. Met meeslepende, aangrijpende en indrukwekkende verhaallijnen met finesse uitgewerkt. Waarin de hersenziekte Alzheimer centraal staat en op zeer invoelende wijze in het verhaal is verwerkt. En levensechte personages. Echt een grote aanrader om te lezen of te luisteren. Ik kijk uit naar de rest van het moois dat Danielle van Helden ongetwijfeld nog zal gaan schrijven.
𝑬𝒗𝒆𝒏 𝒂𝒂𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒎𝒐𝒆𝒅𝒆𝒓 𝒗𝒓𝒂𝒈𝒆𝒏, 𝒑𝒓𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈𝒆, 𝒌𝒓𝒂𝒄𝒉𝒕𝒊𝒈𝒆, 𝒊𝒏𝒅𝒓𝒖𝒌𝒘𝒆𝒌𝒌𝒆𝒏𝒅, 𝒘𝒂𝒓𝒎𝒆 𝒇𝒆𝒆𝒍𝒈𝒐𝒐𝒅 𝒓𝒐𝒎𝒂𝒏. 𝑬𝒆𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒉𝒂𝒂𝒍 𝒎𝒆𝒕 𝒆𝒆𝒏 𝒍𝒂𝒄𝒉 𝒆𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒕𝒓𝒂𝒂𝒏. 𝒁𝒂𝒍 𝑰𝒓𝒊𝒔 𝒎𝒆𝒕 𝒅𝒆 𝒌𝒓𝒖𝒊𝒎𝒆𝒍𝒔 𝒂𝒂𝒏 𝒊𝒏𝒇𝒐𝒓𝒎𝒂𝒕𝒊𝒆 𝒅𝒆 𝒛𝒐𝒆𝒌𝒕𝒐𝒄𝒉𝒕 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒉𝒂𝒂𝒓 𝒗𝒂𝒅𝒆𝒓 𝒆𝒊𝒏𝒅𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒐𝒍𝒕𝒐𝒐𝒊𝒆𝒏? 𝑴𝒖𝒔𝒕𝒓𝒆𝒂𝒅!
November 16, 2023
‘Even aan mijn moeder vragen’ was voor mij de eerste kennismaking met de schrijfstijl van Danielle van Helden. Bryan las eerder van haar hand haar korte verhaal ‘Met een korreltje zand’ en was hier al enthousiast over.
In dit verhaal staat Iris centraal. Iris staat altijd klaar voor anderen, heeft altijd een glimlach op haar mond, maar ook heeft ze veel zorgen. Haar moeder is jongdementerend en ze wil dat haar moeder zo lang mogelijk op zichzelf kan blijven wonen, want van een verpleeghuis gruwt haar moeder. Ook zou ze wanhopig graag willen weten wie haar vader is, maar haar moeder zweeg hier altijd over. Door de dementie van haar moeder is Iris er van overtuigd dat ze nooit te weten zal komen wie haar vader is. Dan gebeurt er iets waardoor Iris beseft dat het onverantwoord is dat haar moeder nog zelfstandig woont en ze weet een plekje te regelen voor haar moeder in het verpleegtehuis.
Wat een mooi en integer verhaal. Van Helden weet deze afschuwelijke ziekte zo mooi in het verhaal te verwerken zonder dat het te zwaar wordt. Ik denk dat iedereen wel iemand kent die geconfronteerd wordt met dementie. En ik denk dat dit dan ook een verhaal is dat door iedereen gelezen moet worden. Er zit een hoop herkenning in, maar Van Helden laat je ook zeker nadenken over dingen. Wat zijn de gevolgen van de betutteling in de verpleeghuizen en is dat wel terecht. Zonder een mening op te dringen zorgt ze er voor dat je nadenkt hier over.
Maar het verhaal draait niet alleen om dementie maar uiteraard ook over de liefde en over de gevolgen die het heeft voor Iris die nooit geweten heeft wie haar biologische vader is en hoe dit je leven kan beïnvloeden.
Van Helden heeft de hoofdpersonages op zo’n geloofwaardige manier neergezet dat je het gevoel hebt dat je ze zo tegen zou kunnen komen. Loop het dichtstbijzijnde verpleeghuis in en je ziet een Iris met haar moeder zitten. Ondanks de heftige onderwerpen is het een echte feelgood die je met een glimlach op het gezicht dichtslaat. Over de heftige onderwerpen is wel op zo’n manier geschreven dat het verhaal nergens te zwaar wordt.
Het is een luchtig verhaal met heftige onderwerpen maar Van Helden weet het op zijn mooie manier op te schrijven dat je het verhaal niet aan de kant kunt leggen en het boek in één ruk uitleest. Een echte mustread.
Dit boek ontvingen wij van LS Amsterdam in ruil voor een recensie. Dit beïnvloedt onze mening niet.
May 16, 2024
Iris werkt haar benen onder haar kont vandaan op haar werk in het theatercafe. Wat niemand eigenlijk weet, is dat ze daar is gaan werken in de hoop meer te weten te komen over haar biologische vader, die daar vroeger ook gewerkt heeft. Iris heeft haar vader nooit gekend en is razend benieuwd wie hij is. De enige die haar meer lijkt te kunnen vertellen is haar jongdementerende moeder, maar deze weigert om ook maar iets over hem te vertellen. Wanneer de moeder van Iris in het verpleeghuis terecht komt, omdat de situatie thuis niet meer houdbaar is, maakt Iris kennis met de leuke en charmante zorgmanager aldaar. Eenmaal thuis in het verpleeghuis begint de moeder van Iris steeds meer terug te gaan in het verleden, en lijkt ze meer los te laten over een van haar jeugdliefdes. Zou dit de vader van Iris zijn? En kan ze hem vinden?
Dit is niet het standaard feelgood verhaal wat je vaak leest. In dit feelgood verhaal zitten ook emotionele kant en de ‘hardheden van het leven’ worden niet geschuwd. Het boek is op een vlotte manier geschreven door middel van korte hoofdstukken. In deze hoofdstukken lezen we vanuit Iris haar perspectief. We lezen over haar onzekerheden omtrent de zorg over haar moeder, haar liefdesleven en hoe moeilijk het soms is om er letterlijk danwel figuurlijk alleen voor te staan, om welke reden dan ook. Het beeld van een ouder met een dementerend ziektebeeld, in dit geval Alzheimer, is goed neergezet zonder dat ik het ‘te’ zwaar vond voelen. Dit komt mede door de levendige en luchtige schrijfstijl van Danielle. Naast de ‘zware kost’ worden er voldoende luchterigere onderwerpen aangeschreven en daarnaast ontbreekt het niet aan de nodige humor. Als lezer was ik erg benieuwd wie de vader van Iris was en of hij gevonden zou worden, wat maakte dat ik het boek maar moeilijk naast me neer kon leggen.
Ik vond het een erg mooi verhaal, met als meerwaarde dat het niet alleen maar feelgood is in dit boek (zoals dat in het echte leven ook niet het geval is). Het is een krachtig boek waarin naast de zoektocht naar Iris haar vader en de zorgen om haar moeder ook ruimte is voor liefde. Het laat zien hoe belangrijk de mensen om je heen, vertrouwen in jezelf, humor en doorzettingsvermogen kunnen zijn. Een boek waar je ook na het lezen nog over na blijft denken.
November 16, 2023
Even aan mijn moeder vragen - Danielle van Helden
Het verhaal en mijn ervaring:
Hoofdpersonage Iris heeft de grote zorg over haar jong dementerende moeder en je voelt soms haar onmacht en angst.
Door een gebeurtenis bij haar moeder thuis heeft Iris moeten beseffen dat haar moeder niet meer alleen kan wonen, dit zou niet verantwoord zijn. Ze gaat op bezoek bij een verpleeghuis waar ze in gesprek komt met de charmante zorgmanager Oscar. Wat een rust straalt hij uit en kan daarom ook Iris geruststellen dat haar moeder daar de juiste zorg zou krijgen.
In het verpleeghuis merken ze dat Iris’ moeder meer in het verleden gaat leven en begint steeds vaker over een oude jeugdliefde te praten. Iris is dat ook al opgevallen en vraagt zich af of haar moeder het over haar biologische vader heeft.
Haar besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
Oscar, de zorgmanager van het verpleeghuis, staat dicht bij de bewoners, wat hij met veel liefde wil blijven doen. Je voelt de rust en liefde die hij heeft voor de mensen die bij hem in het verpleeghuis wonen. Iris voelt dit ook en wanneer ze in het verpleeghuis is merkt ze dat ze hem ongemerkt opzoekt.
Het zware thema in ‘Even aan mijn moeder vragen’ is dementie. Een vreselijke weg voor wie hiermee gediagnosticeerd is, maar ook zeker voor de familie en vrienden van de persoon in kwestie.
Op bepaalde momenten had ik kippenvel en moest een brok in mijn keel wegslikken. Ik voelde enorm mee met Iris en wilde haar op die momenten omarmen en vertellen dat ze het goed doet.
Je ziet dat Van Helden zich goed heeft verdiept in dementie en ze dit thema met liefde en emotie heeft weten te omschrijven.
Doordat het verhaal zo beeldend is beschreven, loop je mee met Iris. Of het nu binnen in het theatercafé is, in het verpleeghuis of onderweg tijdens haar zoektocht. De andere personages in het verhaal leer je ook goed kennen. Haar collega’s in het theatercafé maar ook Lisanna. Lisanne is de zus van Iris en komt haar bijstaan. Het is zo fijn dat Iris toch niet alles alleen hoeft te doen.
Dit vlot geschreven verhaal, met momenten van humor en ontroering, heeft mij weten te raken. Zeer knap gedaan!
Het verhaal en mijn ervaring:
Hoofdpersonage Iris heeft de grote zorg over haar jong dementerende moeder en je voelt soms haar onmacht en angst.
Door een gebeurtenis bij haar moeder thuis heeft Iris moeten beseffen dat haar moeder niet meer alleen kan wonen, dit zou niet verantwoord zijn. Ze gaat op bezoek bij een verpleeghuis waar ze in gesprek komt met de charmante zorgmanager Oscar. Wat een rust straalt hij uit en kan daarom ook Iris geruststellen dat haar moeder daar de juiste zorg zou krijgen.
In het verpleeghuis merken ze dat Iris’ moeder meer in het verleden gaat leven en begint steeds vaker over een oude jeugdliefde te praten. Iris is dat ook al opgevallen en vraagt zich af of haar moeder het over haar biologische vader heeft.
Haar besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
Oscar, de zorgmanager van het verpleeghuis, staat dicht bij de bewoners, wat hij met veel liefde wil blijven doen. Je voelt de rust en liefde die hij heeft voor de mensen die bij hem in het verpleeghuis wonen. Iris voelt dit ook en wanneer ze in het verpleeghuis is merkt ze dat ze hem ongemerkt opzoekt.
Het zware thema in ‘Even aan mijn moeder vragen’ is dementie. Een vreselijke weg voor wie hiermee gediagnosticeerd is, maar ook zeker voor de familie en vrienden van de persoon in kwestie.
Op bepaalde momenten had ik kippenvel en moest een brok in mijn keel wegslikken. Ik voelde enorm mee met Iris en wilde haar op die momenten omarmen en vertellen dat ze het goed doet.
Je ziet dat Van Helden zich goed heeft verdiept in dementie en ze dit thema met liefde en emotie heeft weten te omschrijven.
Doordat het verhaal zo beeldend is beschreven, loop je mee met Iris. Of het nu binnen in het theatercafé is, in het verpleeghuis of onderweg tijdens haar zoektocht. De andere personages in het verhaal leer je ook goed kennen. Haar collega’s in het theatercafé maar ook Lisanna. Lisanne is de zus van Iris en komt haar bijstaan. Het is zo fijn dat Iris toch niet alles alleen hoeft te doen.
Dit vlot geschreven verhaal, met momenten van humor en ontroering, heeft mij weten te raken. Zeer knap gedaan!
May 16, 2024
De 34-jarige Iris werkt in het theatercafé Westeinde. Ze is opgegroeid zonder haar biologische vader. Hoewel de latere man van haar moeder zich ontfermd heeft over haar alsof Iris zijn eigen dochter is, blijft die ene vraag aan haar knagen. Wie is haar biologische vader? Ze hoopt dat haar moeder deze vraag kan beantwoorden. Maar de tijd tikt want haar moeder is al jongdementerend. Iris doet er alles aan om haar moeder te helpen waar ze kan. Ze kan echter niet voorkomen dat het noodlot toeslaat. Als haar moeder een verpleeghuis in moet, blijkt ook hoe snel het geheugen achteruit gaat. Tegelijkertijd leeft haar moeder steeds meer in het verleden. Zou het Iris lukken om eindelijk haar vader recht in zijn ogen aan te kunnen kijken?
‘Even aan mijn moeder vragen’ lijkt zo vanzelfsprekend totdat je als kind in een situatie belandt dat het niet meer zo werkt en de rollen omgedraaid dreigen te worden. Daniëlle van Helden weet deze worsteling van een ieder wiens ouder dementerend is of raakt, op een aangrijpende manier te beschrijven. Het verhaal is zeer realistisch en komt soms heel dichtbij. Juist dat maakt dit boek zo mooi omdat je je goed kan inleven in Iris. Haar wanhoop als ze de controle dreigt te verliezen over het leven van haar moeder is heftig om te lezen. Tegelijkertijd is haar liefde voor haar moeder onvoorwaardelijk en doet ze er alles aan om haar moeder te helpen. Soms teveel. Zoals in het boek gezegd wordt, heeft Iris zichzelf door haar streven alles perfect te willen doen, weggecijferd. Het laat zien hoe zwaar mantelzorg is en wat voor impact het heeft op het eigen leven en wat er gebeurt als die zware taak wordt overgenomen door een verpleeghuis.
Ik heb mij tijdens het lezen regelmatig afgevraagd waarom dit boek onder de ‘feelgood’ boeken wordt geschaard. In het begin vond ik het alles behalve feelgood. Maar dan voegt Van Helden een aantal ‘feelgood’ ingrediënten toe in de juiste verhoudingen. De zware thematiek wordt namelijk afgewisseld met luchtige en vrolijke gebeurtenissen zonder afbreuk te doen aan het geheel. Dit samen met de vlotte schrijfstijl, maakt het een boek wat prettig is om te lezen. Een feelgood met diepgang.
Het is een prachtig boek en verdient het zeker om gelezen te worden.
Ik las dit boek via de leesclub van L.S. Amsterdam.
‘Even aan mijn moeder vragen’ lijkt zo vanzelfsprekend totdat je als kind in een situatie belandt dat het niet meer zo werkt en de rollen omgedraaid dreigen te worden. Daniëlle van Helden weet deze worsteling van een ieder wiens ouder dementerend is of raakt, op een aangrijpende manier te beschrijven. Het verhaal is zeer realistisch en komt soms heel dichtbij. Juist dat maakt dit boek zo mooi omdat je je goed kan inleven in Iris. Haar wanhoop als ze de controle dreigt te verliezen over het leven van haar moeder is heftig om te lezen. Tegelijkertijd is haar liefde voor haar moeder onvoorwaardelijk en doet ze er alles aan om haar moeder te helpen. Soms teveel. Zoals in het boek gezegd wordt, heeft Iris zichzelf door haar streven alles perfect te willen doen, weggecijferd. Het laat zien hoe zwaar mantelzorg is en wat voor impact het heeft op het eigen leven en wat er gebeurt als die zware taak wordt overgenomen door een verpleeghuis.
Ik heb mij tijdens het lezen regelmatig afgevraagd waarom dit boek onder de ‘feelgood’ boeken wordt geschaard. In het begin vond ik het alles behalve feelgood. Maar dan voegt Van Helden een aantal ‘feelgood’ ingrediënten toe in de juiste verhoudingen. De zware thematiek wordt namelijk afgewisseld met luchtige en vrolijke gebeurtenissen zonder afbreuk te doen aan het geheel. Dit samen met de vlotte schrijfstijl, maakt het een boek wat prettig is om te lezen. Een feelgood met diepgang.
Het is een prachtig boek en verdient het zeker om gelezen te worden.
Ik las dit boek via de leesclub van L.S. Amsterdam.
May 17, 2024
Een mooie feelgood met een diepere laag.
In dit boek volgen we Iris die met haar ruim dertig jaar nog steeds bij haar moeder woont. Er is overigens een goede reden dat ze nog steeds thuis woont, haar moeder is steeds vergeetachtiger en Iris probeert haar hier op alle mogelijke manier mee te helpen.
Aan de andere kant wil Iris er ook heel graag achter komen wie haar vader is, aangezien haar moeder haar dit nooit heeft verteld. Het summiere wat Iris weet is dat haar vader iets in de muziek deed, hij bij theatercafé Westeinde heeft gewerkt en dat haar ouders erg jong waren toen ze haar kregen.
Iris heeft zelf haar carrière in de muziek onderbroken om er voor haar moeder te kunnen zijn, zingen en optreden ging niet echt samen en daarom werkt ze nu in theatercafé Westeinde. Dat ze juist voor deze locatie om te werken heeft gekozen heeft dus ook te maken met het feit dat haar moeder en haar vader hier beiden gewerkt hebben toen ze jong waren. Er hangt namelijk een foto van haar moeder, omringd door collega’s, naast de trap in de hal van het theater.
Er moet een flinke ramp gebeuren voordat Iris inziet dat ze de zorg voor haar moeder aan anderen moet overlaten, dit vindt ze niet gemakkelijk. Haar zus, die in noord Noorwegen woont, probeert haar op afstand wel te helpen maar kan eigenlijk enkel tot morele steun zijn.
Een fijne zorgmanager in het verzorgingstehuis waar haar moeder komt te wonen doet haar inzien dat het voor haar moeder echt beter is om hier te wonen in plaats van thuis, Iris snapt dat ook wel maar ziet het voor zichzelf als falen. Iets waar ik goed kan inkomen en dit wordt ook heel mooi beschreven, elke dochter (of zoon) met een aan Alzheimer lijdende ouder zal hier vast wel herkenning in vinden.
Natuurlijk ontbreekt de liefde niet en komt de zoektocht naar haar vader tot een goed einde, het blijft natuurlijk wel een feelgood!
Na het lezen van het boek heb ik meteen een donatie gedaan aan Alzheimer Nederland.
Characters = 8 | Atmosphere = 8 | Writing Style = 9 | Plot = 8 | Intrigue = 8 | Logic = 7 | Enjoyment = 9 | Score 8,14 = 4 sterren
2
In dit boek volgen we Iris die met haar ruim dertig jaar nog steeds bij haar moeder woont. Er is overigens een goede reden dat ze nog steeds thuis woont, haar moeder is steeds vergeetachtiger en Iris probeert haar hier op alle mogelijke manier mee te helpen.
Aan de andere kant wil Iris er ook heel graag achter komen wie haar vader is, aangezien haar moeder haar dit nooit heeft verteld. Het summiere wat Iris weet is dat haar vader iets in de muziek deed, hij bij theatercafé Westeinde heeft gewerkt en dat haar ouders erg jong waren toen ze haar kregen.
Iris heeft zelf haar carrière in de muziek onderbroken om er voor haar moeder te kunnen zijn, zingen en optreden ging niet echt samen en daarom werkt ze nu in theatercafé Westeinde. Dat ze juist voor deze locatie om te werken heeft gekozen heeft dus ook te maken met het feit dat haar moeder en haar vader hier beiden gewerkt hebben toen ze jong waren. Er hangt namelijk een foto van haar moeder, omringd door collega’s, naast de trap in de hal van het theater.
Er moet een flinke ramp gebeuren voordat Iris inziet dat ze de zorg voor haar moeder aan anderen moet overlaten, dit vindt ze niet gemakkelijk. Haar zus, die in noord Noorwegen woont, probeert haar op afstand wel te helpen maar kan eigenlijk enkel tot morele steun zijn.
Een fijne zorgmanager in het verzorgingstehuis waar haar moeder komt te wonen doet haar inzien dat het voor haar moeder echt beter is om hier te wonen in plaats van thuis, Iris snapt dat ook wel maar ziet het voor zichzelf als falen. Iets waar ik goed kan inkomen en dit wordt ook heel mooi beschreven, elke dochter (of zoon) met een aan Alzheimer lijdende ouder zal hier vast wel herkenning in vinden.
Natuurlijk ontbreekt de liefde niet en komt de zoektocht naar haar vader tot een goed einde, het blijft natuurlijk wel een feelgood!
Na het lezen van het boek heb ik meteen een donatie gedaan aan Alzheimer Nederland.
Characters = 8 | Atmosphere = 8 | Writing Style = 9 | Plot = 8 | Intrigue = 8 | Logic = 7 | Enjoyment = 9 | Score 8,14 = 4 sterren
2
May 16, 2024
Met een lach en een traan
Iris woont nog thuis bij haar moeder en werkt in theatercafé Westeinde. De reden dat zij nog thuis woont is dat haar moeder langzaam maar zeker vergeetachtiger wordt en meer en meer achteruit gaat. Is het nog wel verantwoord haar alleen thuis te laten op de momenten dat Iris naar haar werk is? Lisanne, de zus van Iris, kan niet bijspringen, daar zij met haar gezin in Noorwegen woont, dus de werkelijke zorg komt alleen op Iris aan.
Wanneer Iris tijdens haar werk een telefoontje krijgt, is het duidelijk: het gaat zo niet langer en met een hart vol schuldgevoel, maar wetende dat dit de beste oplossing is voor haar en haar moeder, regelt Iris een plaats in een verpleegtehuis waar haar moeder voortaan zal verblijven.
Daarnaast is er nog een tweede verhaallijn. Iris weet namelijk niet wie haar biologische vader is en de enige die haar dit kan vertellen is haar moeder. Helaas is dat geen optie meer. Zij gaat zelf naarstig op zoek met de weinige informatie die zij heeft.
De personages zijn zeer realistisch; niet enkel de hoofdpersonages, maar ook Harrie, een van de bewoners van het verpleegtehuis sluit je volledig in je hart.
Danielle weet zwaardere thema’s naadloos en bijna ongedwongen te verweven in dit ontroerende verhaal. Denk aan Alzheimer op relatief jonge leeftijd, de zorg in brede zin, mantelzorger zijn en natuurlijk het op zoek zijn naar je biologische vader. Het voelt natuurlijk aan en raakt je tijdens het lezen, maar ook nog daarna. De manier waarop Oscar zaken aanpakt, zet je aan het denken over de zorg en over manieren waarop zaken misschien anders aangepakt zouden kunnen worden. Eigenwaarde is een groot goed, maar hoe kun je op een veilige manier zorgen dat iemand met Alzheimer zichzelf niet in gevaar brengt en toch zijn of haar gevoel van eigenwaarde (grotendeels) kan behouden?
‘Even aan mijn moeder vragen’ maakt je aan het lachen en aan het huilen, zet je aan het denken en laat je achter met een warm gevoel. Kortom, een aanrader als je houdt van feelgood met wat meer diepgang.
Iris woont nog thuis bij haar moeder en werkt in theatercafé Westeinde. De reden dat zij nog thuis woont is dat haar moeder langzaam maar zeker vergeetachtiger wordt en meer en meer achteruit gaat. Is het nog wel verantwoord haar alleen thuis te laten op de momenten dat Iris naar haar werk is? Lisanne, de zus van Iris, kan niet bijspringen, daar zij met haar gezin in Noorwegen woont, dus de werkelijke zorg komt alleen op Iris aan.
Wanneer Iris tijdens haar werk een telefoontje krijgt, is het duidelijk: het gaat zo niet langer en met een hart vol schuldgevoel, maar wetende dat dit de beste oplossing is voor haar en haar moeder, regelt Iris een plaats in een verpleegtehuis waar haar moeder voortaan zal verblijven.
Daarnaast is er nog een tweede verhaallijn. Iris weet namelijk niet wie haar biologische vader is en de enige die haar dit kan vertellen is haar moeder. Helaas is dat geen optie meer. Zij gaat zelf naarstig op zoek met de weinige informatie die zij heeft.
De personages zijn zeer realistisch; niet enkel de hoofdpersonages, maar ook Harrie, een van de bewoners van het verpleegtehuis sluit je volledig in je hart.
Danielle weet zwaardere thema’s naadloos en bijna ongedwongen te verweven in dit ontroerende verhaal. Denk aan Alzheimer op relatief jonge leeftijd, de zorg in brede zin, mantelzorger zijn en natuurlijk het op zoek zijn naar je biologische vader. Het voelt natuurlijk aan en raakt je tijdens het lezen, maar ook nog daarna. De manier waarop Oscar zaken aanpakt, zet je aan het denken over de zorg en over manieren waarop zaken misschien anders aangepakt zouden kunnen worden. Eigenwaarde is een groot goed, maar hoe kun je op een veilige manier zorgen dat iemand met Alzheimer zichzelf niet in gevaar brengt en toch zijn of haar gevoel van eigenwaarde (grotendeels) kan behouden?
‘Even aan mijn moeder vragen’ maakt je aan het lachen en aan het huilen, zet je aan het denken en laat je achter met een warm gevoel. Kortom, een aanrader als je houdt van feelgood met wat meer diepgang.
June 23, 2024
Voor de buddyread met @ilonaslevenbijls las ik “ Even aan mijn moeder vragen” van Danielle van Helden.
Wat als je op zoek bent naar je biologische vader, maar je moeder weigert te vertellen wat ze – nu nog – weet? Hoever ga je om je vader te vinden?
In Even aan mijn moeder vragen loopt Iris met liefde de benen uit het lijf op haar werk in theatercafé Westeinde. Maar achter haar stralende glimlach schuilt een groot verlangen: ze is wanhopig op zoek naar haar biologische vader. Haar zoektocht lijkt vast te zitten en de enige die haar meer kan vertellen is haar eigenzinnige en jongdementerende moeder, maar die weigert om ook maar iets los te laten. Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
“Even aan mijn moeder vragen” is een mooie Feel/Real Good met een heel mooi maatschappelijk onderwerp er in verwerkt. Het thema Alzheimer loopt als een rode draad door dit verhaal net zoals de zoektocht naar de vader van Iris. Heftige thema’s worden afgewisseld met luchtige momenten waardoor ik in het boek werd gezogen en vanaf de eerste bladzijde meteen geboeid werd en bleef.
Het verhaal zit goed in elkaar, de personages komen tijdens het lezen tot leven. Ik ben echt van de karakters gaan houden, vooral Winston en Harrie hebben een bijzonder een plekje in m’n hart gekregen.
Het verhaal is, in tegenstelling tot andere FeelGood boeken, zeker niet voorspellend, daardoor kon ik het boek bijna niet wegleggen.
De schrijfstijl van Danielle is vlot, levendig en beeldend; een vleug romantiek en humor met een flinke snuf serieus maatschappelijke problematieken zorgen ervoor dat het verhaal in balans blijft waardoor het blijft boeien.
Wat als je op zoek bent naar je biologische vader, maar je moeder weigert te vertellen wat ze – nu nog – weet? Hoever ga je om je vader te vinden?
In Even aan mijn moeder vragen loopt Iris met liefde de benen uit het lijf op haar werk in theatercafé Westeinde. Maar achter haar stralende glimlach schuilt een groot verlangen: ze is wanhopig op zoek naar haar biologische vader. Haar zoektocht lijkt vast te zitten en de enige die haar meer kan vertellen is haar eigenzinnige en jongdementerende moeder, maar die weigert om ook maar iets los te laten. Dan dwingt een plotselinge en heftige gebeurtenis haar moeder een verpleeghuis in, waar de charmante zorgmanager Oscar het enige lichtpuntje in de situatie lijkt. Wanneer Iris’ moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint zij steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader kunnen zijn? Iris’ besluit staat vast: ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten…
“Even aan mijn moeder vragen” is een mooie Feel/Real Good met een heel mooi maatschappelijk onderwerp er in verwerkt. Het thema Alzheimer loopt als een rode draad door dit verhaal net zoals de zoektocht naar de vader van Iris. Heftige thema’s worden afgewisseld met luchtige momenten waardoor ik in het boek werd gezogen en vanaf de eerste bladzijde meteen geboeid werd en bleef.
Het verhaal zit goed in elkaar, de personages komen tijdens het lezen tot leven. Ik ben echt van de karakters gaan houden, vooral Winston en Harrie hebben een bijzonder een plekje in m’n hart gekregen.
Het verhaal is, in tegenstelling tot andere FeelGood boeken, zeker niet voorspellend, daardoor kon ik het boek bijna niet wegleggen.
De schrijfstijl van Danielle is vlot, levendig en beeldend; een vleug romantiek en humor met een flinke snuf serieus maatschappelijke problematieken zorgen ervoor dat het verhaal in balans blijft waardoor het blijft boeien.
November 16, 2023
Dit vrolijk uitziende boek met de knal roze cover heeft een veel serieuzer verhaal dan je denkt. De schrijfster neemt ons mee in het leven van Iris. Zij werkt in het theatercafé Westeinde en daarbij zorgt zij ook voor haar moeder die al jong dementerend begint te worden. Eigenlijk is dit veel te veel, maar Iris wil haar moeder niet in een verpleegtehuis hebben. Op een avond gaat het mis en moet Iris direct een ander onderkomen vinden voor haar moeder.
In het verpleegtehuis waar Iris haar moeder terecht komt, woont de lieve zorgmanager Oscar. Hij heeft besloten om een aantal maanden intern te gaan wonen om nog meer begrip te krijgen voor de ouderen die daar verblijven.
Buiten dat Iris ontzettend veel van haar moeder houdt, heeft Iris het grote verlangen om haar biologische vader te vinden. Haar moeder heeft haar er nooit iets over willen vertellen. Nu zij steeds meer vergeetachtig wordt, lijkt het er op dat Iris nooit verder zal komen in haar zoektocht naar haar vader.
Als verpleegkundige was dit boek een ware herkenning. Danielle raakte me diep met haar ontroerende verhaal over Iris en Oscar. De gepassioneerde zorgmanager die besluit om intern bij dementerende ouderen te wonen, om werkelijk te ervaren hoe het leven in een verpleegtehuis is, en mogelijk veranderingen aan te brengen in het zorgstelsel vind ik bewonderenswaardig.
Het karakter van Iris wordt eveneens prachtig uitgelicht. Ze heeft haar vader altijd gemist en streefde ernaar haar leven zo te leiden dat hij, bij zijn terugkeer, trots op haar zou kunnen zijn. Haar oprechte liefde voor haar moeder is ook op levensechte wijze beschreven.
Deze prachtige feelgood met een diepere laag is een origineel en ontroerend verhaal dat moeiteloos de gevoelige snaren van je hart weet te raken.
In het verpleegtehuis waar Iris haar moeder terecht komt, woont de lieve zorgmanager Oscar. Hij heeft besloten om een aantal maanden intern te gaan wonen om nog meer begrip te krijgen voor de ouderen die daar verblijven.
Buiten dat Iris ontzettend veel van haar moeder houdt, heeft Iris het grote verlangen om haar biologische vader te vinden. Haar moeder heeft haar er nooit iets over willen vertellen. Nu zij steeds meer vergeetachtig wordt, lijkt het er op dat Iris nooit verder zal komen in haar zoektocht naar haar vader.
Als verpleegkundige was dit boek een ware herkenning. Danielle raakte me diep met haar ontroerende verhaal over Iris en Oscar. De gepassioneerde zorgmanager die besluit om intern bij dementerende ouderen te wonen, om werkelijk te ervaren hoe het leven in een verpleegtehuis is, en mogelijk veranderingen aan te brengen in het zorgstelsel vind ik bewonderenswaardig.
Het karakter van Iris wordt eveneens prachtig uitgelicht. Ze heeft haar vader altijd gemist en streefde ernaar haar leven zo te leiden dat hij, bij zijn terugkeer, trots op haar zou kunnen zijn. Haar oprechte liefde voor haar moeder is ook op levensechte wijze beschreven.
Deze prachtige feelgood met een diepere laag is een origineel en ontroerend verhaal dat moeiteloos de gevoelige snaren van je hart weet te raken.
May 16, 2024
Iris werkt sinds kort in het theatercafé waar haar moeder en haar vader vroeger ook hebben gewerkt. Ze heeft het naar haar zin, maar werkt daar met een reden: uitzoeken wie haar vader was. Want even aan haar moeder vragen gaat niet meer, die wil niks loslaten en is daarbij ook nog dementerend. Dan is de situatie thuis niet meer te houden en moet ze haar moeder laten verhuizen naar het verpleeghuis. Ondertussen is Iris vastberaden om uit te zoeken wie haar vader is. Gaat het haar lukken?
Danielle heeft een prachtig boek geschreven waarin ze meerdere thema’s in heeft verwerkt. Het valt onder het genre feelgood, maar heeft meerdere diepere serieuze lagen. Allereerst de zoektocht van Iris naar haar biologische vader. Maar een veel diepere en ingrijpendere is de ziekte van haar moeder. Dit is echt zo knap en ontroerend door Danielle verwoord, je voelt de onmacht en het verdriet. Maar ook de ontkenning van Iris en haar moeder, het niet willen accepteren dat de situatie niet meer te houden is. Die worsteling met het verdriet en gevoel van te falen is zo realistisch neergezet en zal een eyeopener kunnen zijn voor mensen die hetzelfde meemaken.
Daarnaast ben ik ontroerd door de manier hoe Danielle het verpleeghuis, de inwoners en het personeel omschrijft. Ze doet dit op een zeer liefdevolle en respectvolle manier. Daarbij wil ze ook de boodschap uitdragen dat er met een paar kleine dingen het leven in een verpleeghuis zoveel prettig kan maken. Zoals het dragen van een badjas of de mensen zo lang mogelijk zelfstandig dingen te laten doen ook al is dat niet altijd zonder gevaar.
Prachtig verwoord, een duidelijk en liefdevol verhaal over mantelzorgers, mensen met Alzheimer of andere ziektes en verzorgenden.
Danielle heeft een prachtig boek geschreven waarin ze meerdere thema’s in heeft verwerkt. Het valt onder het genre feelgood, maar heeft meerdere diepere serieuze lagen. Allereerst de zoektocht van Iris naar haar biologische vader. Maar een veel diepere en ingrijpendere is de ziekte van haar moeder. Dit is echt zo knap en ontroerend door Danielle verwoord, je voelt de onmacht en het verdriet. Maar ook de ontkenning van Iris en haar moeder, het niet willen accepteren dat de situatie niet meer te houden is. Die worsteling met het verdriet en gevoel van te falen is zo realistisch neergezet en zal een eyeopener kunnen zijn voor mensen die hetzelfde meemaken.
Daarnaast ben ik ontroerd door de manier hoe Danielle het verpleeghuis, de inwoners en het personeel omschrijft. Ze doet dit op een zeer liefdevolle en respectvolle manier. Daarbij wil ze ook de boodschap uitdragen dat er met een paar kleine dingen het leven in een verpleeghuis zoveel prettig kan maken. Zoals het dragen van een badjas of de mensen zo lang mogelijk zelfstandig dingen te laten doen ook al is dat niet altijd zonder gevaar.
Prachtig verwoord, een duidelijk en liefdevol verhaal over mantelzorgers, mensen met Alzheimer of andere ziektes en verzorgenden.
November 24, 2023
In deze roman maken we kennis met Iris en haar moeder Anke. Anke heeft een vorm van alzheimer en het gaat snel achteruit met haar. Iris laat niets merken aan haar omgeving van de aftakeling van haar moeder. Met een grote glimlach rond haar mond werkt ze in het theatercafé. In dit café heeft haar moeder vroeger ook gewerkt. Voor Iris is het onbekend wie haar vader is. Iris heeft wel een groot verlangen om haar biologische vader te leren kennen. Ze gaat dan ook op onderzoek uit. Met hulp van Winston, een collega van haar in het café en Oscar van de zorginstelling waar Anke komt te wonen na een brand in het ouderlijk huis van Iris.
De schrijfstijl van van Helden neemt ons mee naar een gezin dat met moeite bij elkaar blijft. Iris doet haar best om te werken maar wil ook alles voor haar moeder regelen. Anke weet soms niet meer wat ze doet of waar ze is. Dit zorgt voor veel ongemakkelijke momenten. De moeder van Iris gaat steeds meer in het verleden leven en heeft het dan over haar jeugdliefde. Dit zorgt voor een ingang voor Iris om verder te gaan met haar zoektocht.
Iris komt met behulp van haar vrienden steeds dichterbij de waarheid. Terwijl haar moeder steeds meer afzakt in het verleden komt Iris meer te weten.
De aftakeling van Anke is mooi weergegeven voor van Helden. Ze weet met emotie en begrip de hele situatie voor ons uit te werken. Ook de gevoelens die de aftakeling van Anke met Iris doen, worden mooi neer gezet. Als lezer zit je er helemaal in. Dit is met respect aan ons gegeven.
Dit is voor mij de eerste kennismaking met deze auteur en het is me zo bevallen dat ik zeker vaker werk van haar ga lezen.
De schrijfstijl van van Helden neemt ons mee naar een gezin dat met moeite bij elkaar blijft. Iris doet haar best om te werken maar wil ook alles voor haar moeder regelen. Anke weet soms niet meer wat ze doet of waar ze is. Dit zorgt voor veel ongemakkelijke momenten. De moeder van Iris gaat steeds meer in het verleden leven en heeft het dan over haar jeugdliefde. Dit zorgt voor een ingang voor Iris om verder te gaan met haar zoektocht.
Iris komt met behulp van haar vrienden steeds dichterbij de waarheid. Terwijl haar moeder steeds meer afzakt in het verleden komt Iris meer te weten.
De aftakeling van Anke is mooi weergegeven voor van Helden. Ze weet met emotie en begrip de hele situatie voor ons uit te werken. Ook de gevoelens die de aftakeling van Anke met Iris doen, worden mooi neer gezet. Als lezer zit je er helemaal in. Dit is met respect aan ons gegeven.
Dit is voor mij de eerste kennismaking met deze auteur en het is me zo bevallen dat ik zeker vaker werk van haar ga lezen.
May 16, 2024
In ‘Even aan mijn moeder vragen’ duiken we mee in de zoektocht van Iris naar haar biologische vader. De enige die haar hierbij kan helpen is haar eigenzinnige en jong dementerende moeder, maar die laat niets los. Wanneer een heftige gebeurtenis ervoor zorgt dat haar moeder het verpleeghuis in moet, lijkt de charmante zorgmanager Oscar, het enige lichtpuntje in de situatie. Wanneer Iris’ Moeder meer en meer in het verleden gaat leven, begint ze steeds vaker over een oude jeugdliefde. Zou dat Iris’ biologische vader zijn? Haar besluit staat vast! Ze moet en zal haar vader opsporen, voordat haar moeder alles is vergeten..
‘Even aan mijn moeder vragen’ lees je helemaal vanuit het perspectief van Iris. Je volgt Iris in haar zoektocht naar haar biologische vader, maar ondertussen is ze ook nog druk in de weer met haar jong dementerende moeder. Danielle heeft een fijne, beeldende schrijfstijl wat maakt dat je je goed in kunt leven en erg meevoelt met bepaalde gebeurtenissen en mensen. Ik heb dan ook wat tranen laten vallen, maar af en toe ook zeker met een lach gezeten. De toch wel heftige onderwerpen, denk aan dementie en rouw, zijn toch erg mooi neergezet. Samen met de humor en opbloeiende romance tussen Oscar en Iris is het samen een bijzonder verhaal.
De kracht van liefde en vriendschap is voelbaar en het is mooi om te lezen hoe iedereen op zijn/ haar manier Iris steunt en op alle mogelijke manieren proberen te helpen.
Dit is echt een boek wat me nog lang bij gaat blijven.
Ben je opzoek naar een feelgood met diepgang? Een verhaal wat je een traan en een lach bezorgt? Dan is dit het boek voor jou.
‘Even aan mijn moeder vragen’ lees je helemaal vanuit het perspectief van Iris. Je volgt Iris in haar zoektocht naar haar biologische vader, maar ondertussen is ze ook nog druk in de weer met haar jong dementerende moeder. Danielle heeft een fijne, beeldende schrijfstijl wat maakt dat je je goed in kunt leven en erg meevoelt met bepaalde gebeurtenissen en mensen. Ik heb dan ook wat tranen laten vallen, maar af en toe ook zeker met een lach gezeten. De toch wel heftige onderwerpen, denk aan dementie en rouw, zijn toch erg mooi neergezet. Samen met de humor en opbloeiende romance tussen Oscar en Iris is het samen een bijzonder verhaal.
De kracht van liefde en vriendschap is voelbaar en het is mooi om te lezen hoe iedereen op zijn/ haar manier Iris steunt en op alle mogelijke manieren proberen te helpen.
Dit is echt een boek wat me nog lang bij gaat blijven.
Ben je opzoek naar een feelgood met diepgang? Een verhaal wat je een traan en een lach bezorgt? Dan is dit het boek voor jou.
May 22, 2024
De cover van dit boek maakte mij direct vrolijk. De mooie kleuren en de leuke bloemen met de mooie theepot. Een knus boek leek mij dit direct.
Dit verhaal gaat over Iris. Iris is een lieve sterkte vrouw die voor iedereen klaarstaat terwijl zij zelf genoeg zorgen aan haar hoofd heeft. Ze weet niet wie haar vader is en haar moeder heeft beginnende dementie. De overige personages naast Iris komen goed tot zijn recht en worden mooi verwerkt in dit verhaal.
Het is een super mooi, rauw en een realistisch verhaal. Het boek leest erg vlot en de verschillende onderwerpen in dit boek zijn erg origineel. Danielle heeft het goed gedaan om zo een kwetsbaar onderwerp zo mooi te verwerken en om dit onderwerp überhaupt aan bod te brengen in een boek. Dit boek heb ik gelezen met een lach en een traan, zo rauw boek het bracht mij soms kippenvel op de armen omdat dit zo enorm realistisch is en het je raakt.
Dit boek is zeker een aanrader en zal je ook echt aan het denken zetten.
Dit verhaal gaat over Iris. Iris is een lieve sterkte vrouw die voor iedereen klaarstaat terwijl zij zelf genoeg zorgen aan haar hoofd heeft. Ze weet niet wie haar vader is en haar moeder heeft beginnende dementie. De overige personages naast Iris komen goed tot zijn recht en worden mooi verwerkt in dit verhaal.
Het is een super mooi, rauw en een realistisch verhaal. Het boek leest erg vlot en de verschillende onderwerpen in dit boek zijn erg origineel. Danielle heeft het goed gedaan om zo een kwetsbaar onderwerp zo mooi te verwerken en om dit onderwerp überhaupt aan bod te brengen in een boek. Dit boek heb ik gelezen met een lach en een traan, zo rauw boek het bracht mij soms kippenvel op de armen omdat dit zo enorm realistisch is en het je raakt.
Dit boek is zeker een aanrader en zal je ook echt aan het denken zetten.
March 6, 2024
Weer een heerlijke feelgood van Danielle! Leest makkelijk weg en ontroerd!
September 15, 2024
Prachtig verhaal over dementie en een zoektocht naar biologische vader, vanuit het perspectief van Iris. Heel aangrijpend.
November 5, 2024
Heel erg genoten van de verrassende wendingen in dit boek!
December 27, 2024
3,5 sterren voor dit boek over Iris die niet weet wie haar vader is en bang is daar nooit meer achter te komen nu haar moeder Alzheimer heeft.
August 10, 2025
Geweldig boek. Mijn vader had ook dementie en bracht vele herinneringen terug. Maar niet alleen dat, ook het hele verhaal eromheen, ik heb hem in één dag uitgelezen
August 11, 2024
In 'Even aan mijn moeder vragen' leren we Iris kennen die met veel plezier werkt in theatercafé Westeinde en zorgt voor haar jongdementerende moeder. Iris verbergt een groot verdriet: Ze wil wanhopig graag haar biologische vader vinden, maar zonder de hulp van haar eigenzinnige moeder gaat dat nooit lukken en zij weigert om iets los te laten. Dan gebeurt er plotseling iets heftigs en moet Iris' moeder toch naar een verpleeghuis en zo leren we zorgmanager Oscar kennen, die alles doet om de bewoners goed te ondersteunen. Hij is ook leuk, erg aantrekkelijk en er ontstaat een klik met Iris. Omdat Iris' moeder steeds meer in het verleden gaat leven, praat ze steeds vaker over haar jeugdliefde en Iris begint te denken dat dit haar vader zou kunnen zijn. Ze is vastbesloten om dat uit te zoeken, voordat haar moeder alles vergeten is.
Danielle van Helden is niet bang om wat zwaardere thema's aan te kaarten in haar verhalen. Als communicatieadviseur bij een organisatie voor mensen met een beperking kent ze de zorg natuurlijk heel goed en dat zorgt voor een stevig fundament. De worstelingen van Iris om zo lang mogelijk zelf voor haar moeder te zorgen en de scènes die zich afspelen in het verpleeghuis nadat het niet meer kan maken een blijvende indruk en ik had regelmatig een brok in mijn keel. Toch wordt het nergens te zwaar door de levendige schrijfstijl van Daniëlle, waardoor het verhaal heel vlot leest en ook doorspekt is van humor en luchtige gebeurtenissen. Naast de zorgvraag en de ontluikende romance staat ook de zoektocht naar haar vader centraal en we leren Iris dan ook goed kennen. Het is makkelijk om met haar mee te leven.
Diverse bijpersonages zorgen regelmatig voor een glimlach en het verhaal blijft dan ook luchtig genoeg om feel-good te zijn, maar wel met een mooie diepgang en een verhaal dat staat als een huis. Het is deze mix van diepgang en goed uitgewerkte actuele thema's met hartverwarmende grappige momenten wat zorgt voor een bijzonder en ontroerend verhaal wat me nog lang bij zal blijven.
Danielle van Helden is niet bang om wat zwaardere thema's aan te kaarten in haar verhalen. Als communicatieadviseur bij een organisatie voor mensen met een beperking kent ze de zorg natuurlijk heel goed en dat zorgt voor een stevig fundament. De worstelingen van Iris om zo lang mogelijk zelf voor haar moeder te zorgen en de scènes die zich afspelen in het verpleeghuis nadat het niet meer kan maken een blijvende indruk en ik had regelmatig een brok in mijn keel. Toch wordt het nergens te zwaar door de levendige schrijfstijl van Daniëlle, waardoor het verhaal heel vlot leest en ook doorspekt is van humor en luchtige gebeurtenissen. Naast de zorgvraag en de ontluikende romance staat ook de zoektocht naar haar vader centraal en we leren Iris dan ook goed kennen. Het is makkelijk om met haar mee te leven.
Diverse bijpersonages zorgen regelmatig voor een glimlach en het verhaal blijft dan ook luchtig genoeg om feel-good te zijn, maar wel met een mooie diepgang en een verhaal dat staat als een huis. Het is deze mix van diepgang en goed uitgewerkte actuele thema's met hartverwarmende grappige momenten wat zorgt voor een bijzonder en ontroerend verhaal wat me nog lang bij zal blijven.
Displaying 1 - 29 of 29 reviews