Πούτζι

by Thomas Snégaroff, Κατερίνα Γούλα (Translator)

Ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Αμερικανογερμανού Ερνστ Χανφστένγκλ (1887-1975), που ξεκίνησε ως έμπορος τέχνης και μουσικός στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1910 και υπήρξε σύντροφος της Τζούνα Μπαρνς. Αργότερα γοητεύτηκε από τον Χίτλερ, έγινε έμπιστος φίλος και προσωπικός του πιανίστας, κι έμεινε γνωστός με το παιδικό του παρατσούκλι Πούτζι, «ανθρωπάκος», παρόλο που ήταν δύο μέτρα.
Ονειρευόταν μια συμμαχία ΗΠΑ-Γερμανίας, όμως έχασε την εύνοια του Φίρερ και αποπέμφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία. Επέστρεψε στην Αμερική και διετέλεσε βασικός πληροφοριοδότης του Ρούσβελτ για τον Χίτλερ.
Ο Πούτζι είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου Τομάς Σνεγκαρόφ (γενν. 1974), το οποίο ζωντανεύει την εποχή των Γκέμπελς, Γκέρινγκ, Τόμας Μαν, Καρλ Γιούνγκ κ.ά.

Genres: Roman

421 pages, Paperback

First published January 1, 2020

About the author

Professeur agrégé d’histoire, Thomas Snégaroff intervient à Sciences Po Paris et enseigne en classes préparatoires.

Reviews

[Óscar Moreno (OscarBooker) · Rating 3 out of 5]

Un libro con una historia muy interesante.

Debo decir que no me encantó y les diré la razón detrás de ello. El autor, Thomas Snégaroff, narra la historia de “Putzi” utilizando el recurso de saltos temporales pero en exceso.

La situación es que, a mi personalmente, me pareció confuso en algunas situaciones y además hizo que perdiera el interés pues narraba cosas que realmente no me interesaban.

Claro que la historia de Ernst Hanfstaengl es sumamente interesante y si vale la pena saber un poco más si te interesa la Segunda Guerra Mundial. Pero debes ser consciente de que esto sucederá durante tu lectura.

Ahora hablaré de lo positivo del libro, además de que es muy interesante. El autor creó una cuasi biografía anovelada. Tiene muy buenas fuentes y además las adjunta a la obra. Eso para mi es muy importante y valioso; nos da la oportunidad de investigar aún más.

Creo que este libro llegó en un mes que no lo aprecié lo suficiente. Espero una próxima lectura para volver a juzgarlo.

En conclusión: es un buen libro con una historia interesante y si eres muy fan de la Segunda Guerra Mundial vale bastante la pena. Pero si realmente no te gusta mucho el tema o casi no sueles leer al respecto, no creo que sea para ti.

[Aris Kirmi · Rating 5 out of 5]

Α ρ ι σ τ ο ύ ρ γ η μ α! Δεν γνωρίζεις αν το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, χρονικό ή ιστορική μελέτη! Ο Πούτζι, ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Αμερικανογερμανού Ερνστ Χανφστένγκλ https://en.wikipedia.org/wiki/Ernst_H...), είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου Τομάς Σνεγκαρόφ.
Το βιβλίο το αγόρασα, επειδή διάβασα την κριτική του Γεωργίου Παππά, ιατρού παθολόγου με μακρό ερευνητικό έργο διεθνούς αναγνώρισης σε θέματα ζωονόσων και ετοιμότητας αντιμετώπισης επιδημιών (φυσικών και προκλητών), την οποία και παραθέτω παρακάτω:

Αναγνωστικές σημειώσεις-6: το σπουδαίο"Πούτζι" του Thomas Snegaroff, από τις Εκδόσεις Gutenberg, για την τρικυμιώδη και σκοτεινή εν τέλει ζωή του Ernst Hanfstaegl - ο χαραkτηρισμός "πιανίστας του Χίτλερ" αδικεί το πολύπλοκο της ύπαρξής του.
Ο Hanfstaegl ήταν ένας θεόρατος (οξύμωρο το παρατσούκλι του, το Πούτζι, που σημαίνει μικρούλης), διαχυτικός γόνος γερμανικής οικογένειας εμπόρων τέχνης, με αμερικανικό επίσης αίμα. Σπούδαζε στο Χάρβαρντ στην διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, συναναστρεφόταν μελλοντικούς ηγέτες των ΗΠΑ, αρραβωνιάστηκε την μετέπειτα πολλαπλώς πρωτοπόρο δημοσιογράφο / ακτιβίστρια / συγγραφέα Djuna Barnes, αγαπούσε την μουσική. Αλλά δεν άντεχε να είναι εκεί, ενώ ο αδερφός του έχανε την ζωή του για τη μητέρα Γερμανία, δεν τον άντεχαν και οι ίδιες οι ΗΠΑ, οπότε επιλέγει νύφη με γερμανικό αίμα και επιστρέφει. Γνωρίζει από νωρίς νεαρό δεκανέα με πύρινο λόγο, ονόματι Αδόλφο, γίνεται οικονομικός του σπόνσορας, έμπιστος. Τους ενώνει η κοινή τους αγάπη για τον Βάγκνερ. Στο σπίτι του θα καταφύγει ο Αδόλφος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ο μύθος λέει ότι η σύζυγος Hanfstaegl έσωσε την ζωή του Αδόλφου που ήθελε να αυτοκτονήσει. Πιθανώς ο Χίτλερ να ήταν ερωτευμένος μαζί της, μπορεί πάλι και να είχε σχέσεις με την αδερφή του Hanfstaegl. Στην μετεωρική άνοδο των Ναζί στην εξουσία της Γερμανίας, ο Hanfstaegl έχει κομβικό ρόλο, κάνει τις δημόσιες σχέσεις του Αδόλφου, κι έχει κι ένα παράλογο όραμα να τον κάνει να συμμαχήσει με τις ΗΠΑ, βρίσκει κοινά μεταξύ των δυο χωρών. Ακόμη και νύφη ψάχνει να του βρει. Δεν τρέφει αυταπάτες για το ποιον έχει μπροστά του, αλλά καταλαβαίνει πως, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, απομακρύνεται από τον στενό κύκλο. Πρέπει να σωθεί πριν τον βρουν σφαγμένο ένα πρωί. Θα καταλήξει αιχμάλωτος στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά θα ελιχθεί: θα γίνει αιχμάλωτος πολυτελείας των ΗΠΑ, προσωπικός σύμβουλος του Ρούζβελτ, αναλύοντας με εκθέσεις κάθε περσόνα των Ναζί, και τον ίδιο τον Αδόλφο. Ίσως μετανοημένος;
Ο Snegaroff μελετά με δημοσιογραφικό αισθητήριο την ζωή του Hanfstaegl, έχει στα χέρια του ένα πλούσιο αρχείο, ταυτόχρονα όμως προσπαθεί να προσεγγίσει την ίδια τη εποχή, την ίδια την γερμανική ψυχοσύνθεση. Αρωγός του εν μέρει ολόκληρος Hans Jurgen Syberberg, γνωστή προσωπικότητα του κινηματογράφου που είχε κάνει και το Hitler, A Film About Germany, εφτά ώρες avant-garde σινε-προβληματισμός για το πώς στο πρόσωπο του Χίτλερ η Γερμανία βρήκε τον πραγματικό της εαυτό. Κοινό σημείο κι εδώ ο Βάγκνερ (ο Syberberg είχε κινηματογραφήσει μια συνέντευξη της νύφης και κληρονόμου του Βάγκνερ, που εν έτει 1975 εξηγούσε με απόλυτη φυσικότητα τι ωραίος τύπος ήταν ο Αδόλφος και τι μου λέτε εσείς τώρα - ο πρωταγωνιστής του βιβλίου από την άλλη, την δεκαετία του 30, απευθύνθηκε πολλές φορές στην νύφη Βάγκνερ για να μεσολαβήσει στον Αδόλφο και να κερδίσει την εύνοιά του). Αν κάτι πρέπει να χρεώσει κανείς στον Snegaroff ως συγγραφέα είναι ότι δεν εκμεταλλεύεται αυτές τις συναντήσεις με τον Syberberg: τον αγαπούσαν οι "σοβαροί κύκλοι" εκείνη την εποχή (τον προώθησε στην Αμερική η Susan Sontag), έτσι την πατάγαμε κι εμείς οι νέοι αδαείς σινεφίλ και υπομέναμε το εφτάωρο μαρτύριο - αποπειράθηκα να το ξαναδώ πρόσφατα, κι απόρησα με αυτή την φλύαρη ποικιλότροπη κακοτεχνία. Στο ενδιάμεσο όμως, αυτός ο "διαπρεπής σκηνοθέτης" έβγαλε τον πραγματικό του εαυτό, τα γονίδια της πρωσικής αριστοκρατίας ας πούμε, και ανελλιπώς εξηγεί στον κόσμο "πώς πρέπει να επανακτήσουμε την τέχνη από τους Εβραίους που την λυμαίνονται". Ωραίους φασίστες μας πουλούσαν κάποτε ( ; ) ως διανοούμενους...
Το άλλο που κάνει εξαιρετική την αφήγηση του Snegaroff είναι ότι μπορεί να ενσωματώνει τόσα πραγματικά πρόσωπα, απόλυτα λειτουργικά, και να σου δημιουργεί την επιθυμία να ψάξεις περισσότερο. Από την μια διάβαζα το βιβλίο κι από την άλλη έψαχνα στο google περισσότερες πληροφορίες: Όπως για την Diana Mitford, που ο Hanfstaegl ήθελε να την προξενέψει στον Αδόλφο, καλλονή της βρετανικής αριστοκρατίας που χώρισε για να παντρευτεί τον Μόσλεϊ, τον Βρετανό αρχιφασίστα, και που έτρεχε στα συνέδρια των Ναζί με μεσάζοντα τον Hanfstaegl για να γνωρίσει τον θεό της τον Αδόλφο (όσοι βλέπετε Peaky Blinders, εμφανίζεται μια άχρωμη απομίμησή της στον τελευταίο κύκλο). Παρούσα και η μικρή αδερφή Mitford, η οποία εγκαταστάθηκε στης αδερφής Hanfstaegl, για να είναι κοντά στον Αδόλφο - αναφέρεται γενικώς ότι αυτή κακολογούσε τον πρωταγωνιστή στον Χίτλερ και έπεσε σε δυσμένεια. Άλλη απίθανη περσόνα που περνά μέσα από το βιβλίο και δίπλα από τον Hanfstaegl, η Martha Dodd: κόρη του Αμερικανού πρέσβη στο Βερολίνο, είχε αγάπη για τη ναζιστική στολή, κι αυτή τη σκεφτόταν για νύφη Χίτλερ ο Hanfstaegl (σου λέει, να αδελφωθούν ποικιλοτρόπως οι λαοί της καρδιάς μου), δεν έκατσε το προξενιό, μετά η Μάρθα έγινε κατάσκοπος των Σοβιετικών!!! Ως και η Ρόμυ Σνάιντερ περνάει από την αφήγηση, με τις παρέες της παιδικής της ηλικίας (τα παιδιά του Μάρτιν Μπόρμαν, του γραμματέα ας πούμε του Χίτλερ - η μητέρα της Ρόμυ ήταν αγαπημένη ηθοποιός του Αδόλφου, αν και την Ρόμυ την είχαν παρατήσει σε παππού και γιαγιά νομίζω). Και την ξιφομάχο εβραϊκού αίματος που εκπροσώπησε την Γερμανία στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, σε έναν ανίερο συμβιβασμό, γνωρίζεις μέσα από το βιβλίο, Helene Mayer το όνομά της. Και στο Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος καταλήγεις, να ψάχνεις για ένα βίντεο από μια παράξενη πτήση (θανάτου ή φάρσας) στην οποία ενεπλάκη ο Hanfstaegl πριν δραπετεύσει.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να ψυχολογήσει, σε όλη την διάρκεια της αφήγησης, τον πρωταγωνιστή του. Έχει τον εσωτερικό μονόλογο, αφήνει ερωτηματικά για το αν πραγματικά μετανόησε ή όχι ο Hanfstaegl, και τελικά, μαεστρικά, στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, παίρνει θέση. Κατηγορηματικά, αδιαμφισβήτητα.
Είναι η ψυχή του Hanfstaegl η ψυχή της Γερμανίας εν τέλει; Ή η ψυχή του Syberberg; Όταν ακούς Μπετόβεν σου έρχεται να εισβάλεις στην Πολωνία, που λέει ο Τόμας Πύντσον, ή όταν ακούς Βάγκνερ, που λέει ο Γούντι Άλεν; Εξημερώνει ποτέ η μουσική; Εξημερώνεται ποτέ ο άνθρωπος; Αδιανόητο πόσοι ξεδιάντροποι απολογητές υπήρξαν και υπάρχουν...
Στην τηλεοπτική ταινία Hitler: The Rise of Evil, έχει αρκετό Hanfstaegl, περιγράφεται πλήρως ο αρχικός κομβικός του ρόλος στο να τον προωθήσει, τον υποδύεται ο Liev Schreiber ως πιστό οπαδό Αδόλφου αλλά συγκρατημένο, επειδή ζηλεύει τον ψυχικό δεσμό της γυναίκας του με τον Χίτλερ. Την γυναίκα την υποδύεται αυτή η συνήθης ατάλαντη Julianna Margulies. Ακόμη χειρότερα όμως τον Αδόλφο τον υποδύεται ο Robert Carlyle ο οποίος έχει ξεμείνει στο Trainspotting και είσαι βέβαιος ότι σε λίγο θα αρχίσουν τα beat και όλοι θα τρέχουν μαστουρωμένοι. Το είδα τώρα πρώτη φορά, δεν λέει. Εμφανίζεται και σε μια άλλη ταινία / μίνι σειρά ο Hanfstaegl, τo Inside the Third Reich, τον υποδύεται ο Ράντι Κουέιντ, έλεος, η σειρά κατά τα άλλα έχει τρομερό επιτελείο ηθοποιών αλλά ξεπλένει τον Σπέερ βασικά, και ολίγον και τους μισούς Ναζί, Χίτλερ ο Derek Jacobi. Είδα κι ένα Hitler του 1962 με τον Richard Baseheart επειδή αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του Αδόλφου, μην έχει κι εκεί Hanfstaegl, εκνευρίστηκα. Απίστευτο "ψυχαναλυτικό" ξέπλυμα Χίτλερ, απίστευτα (ανισόρροπα) γοητευτική παρουσίαση της Eva Braun (το γράφω με αγγλικούς χαρακτήρες γιατί δεν ξέρω αν κλίνεται η Εύα Μπράουν στα ελληνικά, της Εύα ή της Εύας θα πούμε; ) .
Το Πούτζι ανήκει στην σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg, που έχει δώσει πολλά σημαντικά αναγνώσματα. Η μετάφραση είναι της Κατερίνας Γούλα, ρέουσα και αλάνθαστη. Το βιβλίο χρησιμοποιεί το πολυτονικό σύστημα.

Δες επίσης:
το βίντεο της κρίσιμης πτήσης, από το Μουσείο Ολοκαυτώματος: https://collections.ushmm.org/search/...
περί Syberberg: https://www.tabletmag.com/sections/ar...

[Ivana · Rating 3 out of 5]

Na dijelovima suhoparno, stavljanje u kontekst je previše prosireno, pa nema dovoljno o Putziju.

[Manon Auger · Rating 3 out of 5]

3.5. En fait, j'aurais donné 4 étoiles si j'avais attribué une note à la moitié du livre. La mise en place, le début, le contexte de la montée du nazisme dans les années 20 et 30 en Allemagne, tout cela est passionnant. On y découvre des pans de l'histoire allemande dont on entend peu parler en général. D'ailleurs, la recherche documentaire, l'écriture, la composition, tout cela est excellent et bien mené. J'ai cependant ressenti une certaine lassitude rendu à la moitié du livre, comme si ça traînait en longueur, que l'auteur essayait de nous garder captif en aménageant des suspenses qui finissent par ne pas vraiment fonctionner. Je crois aussi que c'est l'insistance sur le fait que Putzi était un personnage secondaire de l'Histoire, toujours en marge (un "looser"), qui finit par être lassante.

De plus en plus, le "héros" devient insupportable et pathétique, et on se désintéresse de son sort comme le feront respectivement les Allemands, les Britanniques et les Américains pendant et après la 2e guerre mondiale. Plus intéressante me paraît cette question de savoir si Putzi était un monstre ou un clown, question jamais vraiment résolue et, si j'avais été l'éditrice, j'aurais encouragé l'auteur à creuser un peu plus sa fascination pour Putzi. Pourquoi s'intéresser à lui, justement? Cela pourrait nous dire aussi quelque chose de notre époque.

"Putzi", c'est aussi une histoire d'amour platonique entre un homme et Hitler, histoire qui tourne court. Je crois que, au final, c'est bien ce mystère autour de la figure d'Hitler qui me parle le plus. C'est impossible pour moi de comprendre comment cet homme si laid a pu mettre tout un peuple à sa botte et susciter autant d'amour de part et d'autre. Putzi, le grand colosse de deux mètres, se révèle un coeur brisé en exil toute sa vie, loin de son grand amour qui ne veut pas de lui.

[Beatriz Chavarri · Rating 2 out of 5]

Si este libro no se presentara como una novela, quizás pudiera haberle dado tres estrellas, ya que si bien está suficientemente documentado, su redacción se antoja superficial para tratarse de un ensayo histórico, pero como trabajo de ficción no funciona en absoluto. Básicamente es una descripción muy plana de los hechos sobre un personaje que desconocía de la historia del nazismo. No me arrepiento de su lectura, aprendí sobre un aspecto de la Alemania de entreguerras y ambas guerras que desconocía, pero es flojo en su indeterminación de género.

[LIBRETADELECTURAS · Rating 3 out of 5]

La rocambolesca historia de Ernst Hanfstaengl, un hombre que fue bohemio en París, amigote de Hitler en su juventud entre guerras, y confidente de Roosvelt tras su huída de la Alemania nazi.

Un personaje complejo y contradictorio: intelectual, ambicioso, trepa, idólatra, incluso divertido y afable… cuyo drama vital acaba resultando ser la añoranza por la atención/ amistad que su reverenciado Hitler le profesaba en los tiempos mozos.

249 “Nadie podía imaginar lo que sentía entonces. El marfil bajo sus dedos ágiles lo transportaba a su mansión de Múnich, al inicio de la década de 1920, cuando era el pianista de Hitler»

El punto es que Putzi (Hanfstaengl) es de madre estadounidense, y él siempre ha creído y ha abogado (corren los 20´s y 30´s) por una alianza entre USA y Alemania y lo cierto es que, por lo que cuenta, al principio son muy amiguitos, los yanquis y los nazis. Me ha llamado especialmente la atención lo extendido del antisemitismo en la época (USA, Canadá, las universidades)

Pero Hitler no está interesado en los “consejos geopolíticos” de Hanfstaengl, que se convierte en un personaje incómodo a medida que Alemania se enchicha y que acabará huyendo como una rata tras una broma macabra, siendo hecho prisionero, colaborando con los EEUU y viviendo, contra pronóstico, una vejez relativamente tranquila y siempre nostálgica.

El libro es del estilo biografía ficcionada que puede recordar a Cercas, Scuratti ( “M, el hijo del siglo” ), o Vuillard, con trazas de documental, acción y reflexión. Un estilo accesible, de lectura amable, aunque con un punto literario y épico.

[Ana Samantha · Rating 4 out of 5]

En este libro, se toca la etapa histórica desde que Hitler y sus compañeros de partido apenas están sembrando las ideas que después llevarían a Hitler al poder. Putzi era cercano a Hitler y lo admiraba sobre manera. Casi como si Hitler fuera una especie de dueño y maestro, Putzi se doblegaba a todos los deseos, ideas y pensamientos de su líder. Putzi era un personaje cuya cultura y capacidad histriónica y al piano, también mostraban una personalidad magnética. Durante un tiempo trabajó como encargado de la publicidad e imagen, hasta que Goebbels comenzó a hacerle sombra. Poco a poco, debido a los comportamientos de Putzi, lo fueron haciendo a un lado en su partido y dejó de sentir el trato que Hitler en un inicio le dispensaba.
A través de ver la vida de este personaje, se mira también cómo eran las relaciones entre Hitler y sus colaboradores, pero también entre países como Alemania, Estados Unidos, Inglaterra y otros.

[Catherine Côté · Rating 4 out of 5]

Je trouve toujours délicat de noter un livre qui parle d’un homme au pouvoir, au lieu de parler des victimes de cette guerre. Par contre, j’ai appris à quel point un homme peut attirer des foules et convaincre les masses de faire des choses horribles. Putzi était dans l’ombre, “malmené et rejeté “. Il veut faire pitié, être reconnu, mais l’histoire le rejette. On en vient presque à l’excuser, mais la fin brillante remets les choses en perspective avec une image forte.


Extrait

Une étoile de David.Rouge.
Puis d’autres. Et d’autres encore.

Je ne vois plus qu’elles. Une constellation. Tracées avec soin, plusieurs années après la Shoah, dans le confort d’un quartier chic de Munich.

Elles s’alignent et jettent une lumière crue sur Putzi, qui flotte parmi les étoiles de David dans un ciel sans lune.
Je ne l’avais jamais vu avec une telle clarté.

[Nabil · Rating 5 out of 5]

Putzi fait partie de ces hommes de l'ombre que l'histoire ne retient pas, et il n'est pas de doute que l'auteur réussit le pari de nous l'introduire dans toutes ses facettes dans un roman très captivant, au style soigné malgré une certaine tendance à surjouer le suspens dans la narration, par des chapitres trop courts notamment.

Putzi est une personnalité pleine de paradoxes, et aux multiples vies. Tour à tour marchand d'art à New York, proche confident et ami d'Hitler, persona non grata en Allemagne nazie, exilé, il finira prisonnier de guerre puis informateur de Franklin Roosevelt pendant la seconde guerre mondiale.

[RosauraRaccone · Rating 2 out of 5]

A medio camino entre crónica y novela, relata la historia del pianista de Hitler. Retrata a un hombre cuyo papel en la historia es prácticamente insignificante, pero que estaba autoconvencido de ser el confidente de Hitler, apelando a un gusto/fanatismo común por la música de Wagner.
Es interesante. Entretenido.

[Sof · Rating 4 out of 5]

Lettura scorrevole e illuminante su una figura che finora avevo ignorato.
Un uomo che ha passato la sua vita a cercare il suo posto nella storia, che in tutta risposta ha ottenuto poco più che l'oblio.
Opera super interessante, ne consiglio la lettura soprattutto a chi, come me, è alle prime letture di genere biografico e storico.

[Danae Kantzavelou · Rating 5 out of 5]

"Αν δεν μπορείς να δεχτείς την σκοτεινή πλευρά ενός ανθρώπου, σημαίνει πως δεν τον αγαπάς αρκετά".
"Τι βλέπεις στον καθρέπτη Πούτζι; Έναν άνδρα που γερνάει : οι ρυτίδες σκάβουν το πρόσωπο σου χωρίς να ξέρεις αν οι αυλακιές είναι της εξορίας ή της ηλικίας. Έναν άνδρα μόνο. Έναν άνδρα που στην πατρίδα του έχασε τα πάντα και μακριά από την πατρίδα του δεν κέρδισε τίποτε. Έναν γελωτοποιό που σε βάρος του γελάμε και που η ιστορία δεν τον θέλει. Περπατάς πλάι στις όχθες της κατάθλιψης χωρίς να βυθίζεσαι στα νερά της, επιβιώνοντας μόνο με τη ρομαντική, την αξιοθρήνητη έλπιζα να επιστρέψεις μια μέρα στο Βερολίνο. Πιστεύεις ακόμα στην αφοσίωση. Ξέχασες κιόλας τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών; Δεν υπάρχει χειρότερος τυφλός από αυτόν Που δεν θέλει να δει. Δεν λες τίποτε που θα μπορούσε να πληγώσει τον Χιτλερικό και θέλεις να το μάθουν και οι άλλοι. Ουρλιάζεις τη σιωπή σου, ακούνε τη φωνή σου μα όχι τι λες. Έχουν αλλά πράγματα να κάνουν. Να προσαρτήσουνε την Αυστρία, να κάψουν τις συναγωγές, να σκοτώσουν Εβραίους, να ελευθερώσουν τους Γερμανούς από τη Σουδητία, να ταπεινώσουν τους Άγγλους και τους Γάλλους οι οποίοι επιθυμούν τόσο πολύ την Ειρηνη που θα πάρουν αντί αυτής πόλεμο …όποτε, στα αλήθεια Πούτζι ποιος θα δώσει έστω και μια δεκάρα για τις κραυγές σου;"

[Laurence Delacroix · Rating 3 out of 5]

Un peu inégal. Des parties passionnantes et qui m'ont appris beaucoup de choses, mais aussi des moments où on se perd un peu dans le livre, dans les détails.

[CECILE BILLARD · Rating 5 out of 5]

Super livre! Très prenant et informatif. Belle écriture. Bravo!

[Oswaldo · Rating 4 out of 5]

Buen libro histórico, debo decir que espereba mas detalles sobre Adolf Hitler.

[Éric · Rating 4 out of 5]

A travers le personnage de Ernst Hanfstaengl (difficile d'appeler le personnage par son surnom qui laisserait penser que le personnage est sympatrique ; le sous-titre "le pianiste d'Hitler" est également trompeur : plutôt le financier, le support inconditionnel, le soutien des débuts) on redécouvre l'ascension d'Hitler sous un niveau jour : celui de tous ceux et toutes celles qui se sont enthousiasmés, l'ont aidé, soutenu, encouragé, en Allemagne, en Angleterre, aux Etats Unis. Quelle nausée... Et quelle leçon pour aujourd'hui et celles et ceux qui espèrent un "homme fort"...

[ΑΝΤΙΓΟΝΗ · Rating 3 out of 5]

3.5/5*

[Stratos · Rating 4 out of 5]

Μια διαβαστερή Ιστορία δύσκολων χρόνων. Ενας Γερμανοαμερικανος πιανίστας στον ιστό του Χίτλερ.

[Alexis Passas · Rating 5 out of 5]

Ζεις μέσα από την ωραία αφήγηση την ζωή στην προ και την ναζιστικη Γερμανία μέσω του Πούτιν του Γερμανό Αμερικανούς ερασιτέχνη πιανίστα και την προσπάθεια του να ζήσει κοντά στον Αδόλφο

[Julien Marrot · Rating 3 out of 5]

En vrai sympa mais assez long

[Blanca Ivonne Montaño Rodriguez · Rating 3 out of 5]

No está tan bueno como me lo imaginé pero la historia es muy interesante.
Increíble pensar que todo eso pasó

[Samira Allioui · Rating 5 out of 5]

👌excellent!

[Réginald VIANCIN · Rating 5 out of 5]

Biographie intéressante sur un proche d'Hitler. Histoire à rebondissements, permet de comprendre les dessous de la stratégie d'Hitler.

[Eline Masson · Rating 3 out of 5]

terriblement mid je m'attendais a mieux

[Eleanna Manesi · Rating 5 out of 5]

Ένα πολύ καλό βιβλίο, το οποίο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι μυθιστόρημα ή ιστορική μελέτη. Αρκετές φορές ένιωθα σαν να διαβάζω συνέντευξη και όχι ένα μυθιστόρημα. Αυτός ο τρόπος γραφής, όμως, κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει. Μέσα από την αφήγηση για τη ζωή του, ο Πούτζι μας μιλάει, κατά κύριο λόγο, για τη σχέση του με τη ναζιστική Γερμανία και κυρίως για τον Χίτλερ. Οι περισσότερες αποφάσεις που πήρε στη ζωή του σχετιζόντουσαν με τη σχέση που είχε κάθε φορά με τον Χίτλερ.

Ο συγγραφέας μας δίνει, όμως, και το στίγμα της συγκεκριμένης εποχής μέσα από ιστορικά γεγονότα, αρκετά από τα οποία δεν τα γνώριζα. Όπως το κλίμα αντισημιτισμού που υπήρχε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια πριν τον Β’ Π.Π. Ακόμα γίνονται αναφορές και σε άλλες γνωστά πρόσωπα. Κυρίως στον Βάγκνερ, αλλά και στον Τόμας Μαν, Καρλ Γιουνγκ κ.α.

Το βασικό στοιχείο του βιβλίου δεν είναι τόσο η πλοκή ούτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες, αλλά η προσωπική οπτική του Πούτζι για τα πρόσωπα που συνάντησε και τα ιστορικά γεγονότα που έζησε. Σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης, ο συγγραφέας αφήνει ερωτηματικά για το αν ο Πούτζι πραγματικά μετάνιωσε ή όχι. Στην τελευταία σελίδα, όμως, παίρνει ξεκάθαρη θέση.

Όσο προχωρούσα με το διάβασμα, μπόρεσα να καταλάβω λίγο παραπάνω για ποιο λόγο ο Χίτλερ είχε τόσο μεγάλη απήχηση στο γερμανικό λαό αλλά και εκτός Γερμανίας. Μήπως τελικά ο Πούτζι ήταν μια μικρογραφία ολόκληρης της Γερμανίας εκείνης της εποχής;

Αξίζει να το διαβάσετε, αν και χρειάζεται αρκετή συγκέντρωση κατά την ανάγνωση.

[El_oso · Rating 4 out of 5]

Pues esta bien