Puerto Esfinge. Uma cidade fantasma junto ao mar. Nesse lugar devastado, quase abstracto, onde morrem lobos-marinhos vitimados por uma estranha epidemia, tem lugar um congresso de linguistas e tradutores. Então, por ironia do destino, são cometidos vários crimes e todos os cadáveres aparecem junto à água, com uma velha moeda de níquel colocada na boca.
Miguel De Blast, tradutor, casado, quarenta anos, ao mesmo tempo suspeito e investigador, irá atrás das únicas pistas possíveis. Só que essas pistas passam por uma mulher, Ana, por quem Miguel nutriu um grande amor...
Como um mago discreto, Pablo De Santis escreveu ao mesmo tempo uma história de amor, uma reflexão sobre a linguagem e um romance policial - à sombra de um outro "mago" argentino, Jorge Luis Borges, mestre incontestado desses jogos de espelhos em que uma história banal é sempre muito mais do que aquilo que nela se lê.
A journalist and comic-strip creator who became editor in chief of one of Argentina’s leading comics magazines, Pablo De Santis is the author of six critically acclaimed novels, one work of nonfiction, and a number of books for young adults. His works have been published in more than twenty countries. He lives in Buenos Aires.
من تازگی به یه مرضی دچار شدم که کتابا رو میخونم و نمیآم ریویوشون رو بنویسم که بتونم یه مدت از اثر فاصله بگیرم و ریویوی منصفانهتری بنویسم. این میشه مثلاً بعد یه ماه میفهمم عه فلان کتابو تموم کرده بودم و هنوز ریویو ننوشتم، حالا بیام چی بنویسم؟
دانشکده ترجمۀ خوبی داشت و ممنونم از انتشارات آگه که سراغ ادبیات لاتین و خاصه این نویسنده رفت، که فکر کنم بهترین کارش هم همینه. دانشکده رو بهخاطر حالوهواش خوندم، حالوهواش جالبه. تا وسطهاش کشش هم داره، بعد یه اتفاقاتی میافته که درواقع باید داستان جذابتر هم شه، ولی اینقدر همهچی روی اون متمرکز میشه که جو اولیه فروکش میکنه. هرچند موضوعش جالبه و بهطرز عجیبی یه چیز شبیه این یکی از استادهامون تعریف کرده بود، اما نمدونم چرا از یه جایی به بعد دیگه برام جذاب نبود. برام مهم نبود چی به سر استاده میآد و راوی چیکار میکنه.
Gostei bastante da escrita, apesar das falhas de tradução (irónico, não é?), causadas principalmente pelos falsos amigos.
Embora haja uma trama policial, não é esse aspecto que domina a narrativa - e ainda bem.
O ambiente está bem caracterizado e os personagens também.
Só tive pena que o autor tenha sugerido uma causa quase sobrenatural para os acontecimentos, de resto agradou-me muito.
Uma nota final precisamente para a falta de notas (de rodapé, no caso). Um exemplo: "- Como se escreve «imobilidade»? - Com b. - Vai pensar que sou burra. Mas às vezes esqueço-me de algumas palavras." Faria aqui falta uma nota, explicando que, em espanhol, tanto o "v" como o "b" numa palavra se lêem "bê". Há pelo menos outro exemplo exatamente sobre a mesma questão, em relação ao apelido do protagonista, De Blast, que ele repara estar escrito de Vlast no registo do hotel.
Os livros não são baratos, exige-se mais consideração pelos leitores!
As a translator who loves crime fiction, you can imagine how excited I was to read what the back cover describes as "a playful detective novel, fluid and well-plotted, and a true reflexion on the deep nature of translation." Well. Nope. The plot is ridiculous and the "reflexion on translation" bits are platitudes and obvious references to Borges or Saussure. The novel, although very short, manages to include scenes that are completely irrelevant to either the plot or the topic of translation -- while on the other hand, the location as well as the characters could have been way more developed. Just because there are mysterious deaths in your novel doesn't classify it as a "crime novel," and just because you characters are translators doesn't make it "a reflexion on the deep nature of translation," either.
Α, η μετάφραση... Σχεδόν όπου την έχω δει σε έναν τίτλο, συνδυάζεται με καλό αποτέλεσμα. Όπως, ας πούμε, στο υπεραγαπημένο Χαμένοι στη μετάφραση της Σοφίας Κόπολα ("lip my stockings" gets me every time, που λένε και στο χωριό μου). Ε, και Η μετάφραση του Πάμπλο Ντε Σάντις είναι ένα πολύ καλό βιβλίο.
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που όμως μόνο σε ένα πρώτο επίπεδο λειτουργεί ως τέτοιο. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ο Ντε Σάντις χρησιμοποιεί αυτό το είδος για να μιλήσει για τη λογοτεχνία και τη γλώσσα και να αναδείξει το απαραίτητο αλλά τόσο behind the scenes και μοναχικό επάγγελμα, αλλά και τις κόντρες ανάμεσα στους μεταφραστές.
Ωραία ατμόσφαιρα (εύστοχη η επιλογή να μαζευτούν οι μεταφραστές, οι οποίοι ασχολούνται με κάτι τόσο ζωντανό όπως η γλώσσα, σε έναν τόπο σε αποσύνθεση), γρήγορος ρυθμός (το διαβάζεις άνετα σε μια μέρα), εξαιρετικη μετάφραση (#διπλής) του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, υπάρχουν στιγμές που μπορεί να (χαμο)γελάσεις και (σχεδόν) σίγουρα θα το απολαύσεις. Και το λέει κάποια που δεν είναι φαν των αστυνομικών μυθιστορημάτων.
"Un viaggio è come una vita in miniatura: nella vita reale, ci mettiamo anni a diventare amici di qualcuno; nei viaggi basta una conversazione di pochi minuti." OVERALL RATING : 3/5
Es una lectura ligera, para pasar el rato. Interesante en lo que propone, bien armada y estudiada pero de estructura incompleta. El final parece hecho a las apuradas, sin ganas. Los misterios secundarios se resuelven de manera forzada y a los personajes les falta desarrollo. El protagonista es insufrible, arrogante, con ligeros toques machistas y demasiado centrado en sí mismo. No sé si habrá sido a propósito o no, pero no aportó demasiado a la trama. Parecía tener todo tan claro que hacía su línea de pensamiento completamente irreal. Sin embargo, el ambiente es agradable. Gris, oscuro y bien detallado. Las descripciones ayudan a armar la atmósfera ideal para este misterio. Y la historia de las lenguas realmente atrapa. Es un libro ideal para un feriado nublado.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Al contrario de lo que opina mucha gente, verdaderamente disfruté este libro. Es cierto, la historia no es la más consistente y toda la parte policial deja bastante que desear. Pero me interesó mucho la mezcla entre idiomas, misterio y esoterismo todo en un pueblito perdido de la Patagonia. Me identifiqué bastante con el personaje principal y sus reflexiones, que me parecían muy verdaderas para todos esos que nos encontramos atrapados entre idiomas. Vale la pena leerlo, aunque si bien tengo entendido, "El enigma de París" es mejor, así que vamos a darle otra oportunidad a De Santis con aquel título.
Τα βιβλία που είναι γραμμένα στη δική μας γλώσσα τα διαβάζουμε σαν μύωπες, τα φέρνουμε πολύ κοντά στα μάτια μας. Αλλά τα μεταφρασμένα, τα απομακρύνουμε για να γίνουν καθαρά. Το σημείο εστίασης βρίσκεται λίγο μακρύτερα.
In a sad ghost-town like village by the sea in the South of Argentina a group of translators meet for an international conference. Translators come from all over the world. They stay in a half constructed Hotel by the sea. Miguel the narrator is good friends with the organizer. The setting is grim, dead sea lions on the shore, skeleton buildings and a storm approaching. This is the background for a series of suicides/murders?? We never really know, what happens, or do we? It is a novella. Short, well written and dramatic. I pleasure to read, but I felt I wanted more. Perhaps a good sign, perhaps not. The jury is still out.
The second novel I read from Pablo de Santis and I enjoyed it quite a lot. The story-telling and setting is splendid and allows the reader to immerse in the decadent, isolated, and far world of Puerto Sfinga. As in the other novel, the characters (and especially the main one) are always covered by a shroud of mystery, indicating that they are complex and deep, without the tiring part of character description. I also loved the coupling of the plot with translation and the supernatural feeling. Only part that could be better was the ending that was way to abstract and abrupt for my taste.
Una lengua extranjera Lengua natal: no hay tal cosa. Nacemos en una lengua desconocida. El resto es una lenta traducción. - ULISES DRAGO, Babel
Muy buena historia. En ningún momento cae en el tipico cliche policial. Una trama ágil muy atrapante, la lectura fluye sin problemas y tiene personajes muy enigmaticos. Admirable la capacidad que tiene el autor a la hora de nutrir el relato con personajes secundarios/terciarios que si bien no aportan directamente a la trama principal, si le agrega a los hechos un tinte misterioso y peculiar, lo cual crea una atmosfera que deja al lector fascinado. Otro gran libro de Pablo De Santia.
Εδώ έχουμε μια παράξενη συγκυρία...Έχουμε μια πολύ έξυπνη ιστορία και θέμα (η μετάφραση και οι μεταφραστές), ωστόσο καπου ένιωσα να ξεφουσκώνει όλο αυτό το πολύ σοφό και έξυπνο που διάβαζα. Η ίδια η μεταφραση είναι πολύ καλή..περίμενα κάτι παραπάνω ωστόσο δεν θα πω να σε καποιον να μην το διαβασει! Αντιθετα να το διαβάσει και ίσως βγάλει πολλά συμπεράσματα για τους μεταφραστές και την ίδια την διαδικασία της μετάφρασης.
Un descubrimiento. Una novela que atrapa desde las primeras páginas. Un traductor es invitado a un congreso de traducción en un remoto lugar de su país. Uno de los invitados es encontrado muerto en circunstancias extrañas. Quizá el misterio tenga que ver con un faro abandonado y el idioma del Aqueronte. Recomendable les guste o no el policiaco, la idea de mezclar la traducción como parte del misterio lo vuelve sumamente interesante.
J'ai prêté ce livre à ma meilleure amie et ça m'a donné envie de le relire pour qu'on puisse en parler ensemble. Je ne me souvenais pas vraiment de l'histoire, seulement une image précise de phare et de brume, et surtout que je n'avais pas compris grand chose à l'intrigue et à son dénouement. En refermant ce livre pour la deuxième fois, je garde en tête un paysage écorché de bout du monde, une mer agitée et une atmosphère pleine de tension et de non-dits. Ai-je mieux compris l'intrigue et son dénouement ? Rien n'est moins sûr. Je garderai un souvenir quelque peu amer d'un livre très intéressant mais qui ne va pas au bout des choses. Et d'un phare abandonné, là-bas, au bout du monde.
Ένα ωραίο και ενδιαφέρον νουάρ, αυτοαναφορικό της μεταφρασεολογίας και της λογοτεχνίας, μια αίσθηση παρακμής, ατελείωτου, ατέρμονου, μια ενασχόληση που δεν τελειώνει ποτέ, που χρειάζεται πάντα αναθεώρηση και νέα σκέψη κι εκτέλεση, μέσα από ήρωες που αναζητούν το ανέφικτο, θανάτους, βαρυχειμωνιά, ένα ωραίο ανάγνωσμα, που σε κρατά ως την τελευταία σελίδα, με ήρωες γεμάτους παραξενιές και μυστικά και ακαταλαβαίστικα λόγια! Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, λόγω ελκυστικής τιμής σε ένα καλοκαιρινό παζάρι βιβλίων και δεν το μετάνιωσα καθόλου!
En esta novela, Pablo De Santis le da una vuelta de tuerca a la tesis de Piglia del detective como lector. En este caso, el detective es un traductor. Y en torno a su profesión gira el secreto, los asesinatos y la resolución de esta novela policial.
La historia se ubica en un pueblito desolado de la costa Argentina. El protagonista se encuentra allí por un congreso sobre traducción, pero la situación da un giro cuando empiezan a darse una serie de muertes misteriosas.
La premisa sonaba interesante, esperaba algunas reflexiones sobre lo que implica la traducción, y aunque las hubo, no resultaron convincentes. Los personajes no están para nada desarrollados; no podría contarte nada sobre ellos, ni siquiera del protagonista, que de todos modos me resultó bastante molesto. La trama es poco creíble, incuso en partes carece de sentido, y el estilo de escritura se vuelve tan denso que me tomó un mes terminar este libro de menos de 200 páginas porque no tenía ganas de ponerme con él.
Lo único que me gustó fue la ambientación, ya que siempre disfruto leer sobre el mar, la costa, y los pueblos pequeños en los que “nada” sucede. Por lo que he leído de Pablo De Santis, este es su punto fuerte, así que quizás le de otra oportunidad con otro libro.
En fin, La traducción ha sido una lectura decepcionante, con muchos puntos débiles y poco que me motivara a terminarla, salvo que es un libro muy corto y me gusta leer sobre el mar.
Ein Übersetzer wird ins melancholische Hafenstädtchen Puerto Esphinge an der argentinischen Atlantikküste eingeladen, um auf einem Kongress über Geheimsprachen, Kryptologie und ausgestorbene Sprachen einen Vortrag zu halten. Doch er geht hauptsächlich hin, weil er seine Jugendliebe wiedersehen möchte. Den, an den er sie verloren hat, kommt auch um einen Vortrag zu halten. Während des Kongresses geschieht jedoch Beunruhigendes, zuerst werden am Strand Robben erschlagen, dann sterben Kongressteilnehmer unter mysteriösen Umständen. Der Übersetzer kommt bald dahinter, dass die Toten Gemeinsamkeiten haben: Sie haben eine verbotene, uralte Sprache, die "Sprache der Engel" studiert. Und seine Jugendliebe und deren Ex-Mann sind auch in diese Sache verwickelt. Mit den Mitteln des Kriminalromans wird hier eine spannende, phantastische Geschichte erzählt. Wie bei einem Kriminalroman klassischer Prägung ist der Stil lakonisch, der Detektiv ist der Erzähler selbst. Den Roman zeichnen skurrile bis außergewöhnliche Ideen, Einsichten über die Sprache und einen stimmungsvollen Schauplatz aus. Nicht nur Mystery-Fans, allen an phantastischer Literatur interessierten Lesern sei dieser Roman empfohlen.
«Στη Μετάφραση του Πάμπλο Δε Σάντις (Pablo De Santis) οι υπαινιγμοί αλλά και οι άμεσες αναφορές στη δουλειά και τη ζωή των μεταφραστών είναι αρκετές και πολύ εύστοχες. Η υπόθεση διαδραματίζεται σ’ ένα παραλιακό χωριό, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό, σ’ ένα ημιτελές ξενοδοχείο που δημιουργεί ατμόσφαιρα τρόμου, μέσα σε ομίχλη και βροχή. Εκεί διεξάγεται το μοιραίο συνέδριο περί Μετάφρασης που γίνεται αφορμή για μυστηριώδη εγκλήματα. Ο αφηγητής, μεταφραστής και σύνεδρος, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το μυστήριο, ενώ δεν αποκλείεται να είναι και ο ίδιος ένοχος. Η γλώσσα και οι απόψεις για τη δύναμή της γίνονται κλειδί για τη λύση. Ο ερωτικός και επαγγελματικός ανταγωνισμός είναι υπόρρητος. Η άποψη του αφηγητή για τη σχέση των γλωσσολογικών αναζητήσεων, της συγγραφής και της πνευματικής αναζήτησης με την κοινωνική πραγματικότητα γύρω του διακρίνεται σαφώς όταν περιγράφει τις «εξόδους» των συνέδρων προς το χωριό.
Από την άλλη, ενώ το μακάβριο τοπίο και όσα συμβαίνουν εκεί μπορεί να είναι απλώς υπαινιγμοί ή μεταφορές, η μετάφραση και η γλώσσα έχουν ευθεία σχέση με τους φόνους.
Με άφθονο χιούμορ και σαρκασμό για τα μυστήρια της γλώσσας και τα ερμητικά σφραγισμένα μυστικά της, ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να κάνει πολύ εύστοχες παρατηρήσεις για πιο «απτά» κοινωνικά θέματα.»