What do you think?
Rate this book
Kel Şarkıcı
Kel Şarkıcı
“Hayat insana pencereden baktırır.”
Uzun bir evlilikten sonra birbirlerine söyleyecek kof laflardan başka bir şeyleri kalmayan Bay ve Bayan Smith’lere, Bay ve Bayan Martin’ler bir akşam misafirliğe gelir. Martin çiftinin ilişkisizlikleri öyle bir noktaya gelmiştir ki gerçekten evli olduklarına ve bir çocukları olduğuna ikna olmaları için uzunca bir diyaloğa girmeleri gerekir…
Modern tiyatronun en büyük yenilikçilerinden Ionesco “karşıoyun” olarak nitelediği ilk oyunu “Kel Şarkıcı”yla dilin trajedisini ortaya koyuyor ve absürd tiyatronun perdesini aralıyor.
Kel Şarkıcı 1950’deki ilk temsillerinde neredeyse bütün eleştirmenler tarafından alaya alınsa da Breton ya da Queneau gibi isimlerin gönlünü kazanır; çok geçmeden modern klasikler arasında yerini almış ve 1952’den itibaren aynı salonda Fransa’da en çok sahnelenen oyunlardan biri olmuştur.
“Hayat insana pencereden baktırır.”
Uzun bir evlilikten sonra birbirlerine söyleyecek kof laflardan başka bir şeyleri kalmayan Bay ve Bayan Smith’lere, Bay ve Bayan Martin’ler bir akşam misafirliğe gelir. Martin çiftinin ilişkisizlikleri öyle bir noktaya gelmiştir ki gerçekten evli olduklarına ve bir çocukları olduğuna ikna olmaları için uzunca bir diyaloğa girmeleri gerekir…
Modern tiyatronun en büyük yenilikçilerinden Ionesco “karşıoyun” olarak nitelediği ilk oyunu “Kel Şarkıcı”yla dilin trajedisini ortaya koyuyor ve absürd tiyatronun perdesini aralıyor.
Kel Şarkıcı 1950’deki ilk temsillerinde neredeyse bütün eleştirmenler tarafından alaya alınsa da Breton ya da Queneau gibi isimlerin gönlünü kazanır; çok geçmeden modern klasikler arasında yerini almış ve 1952’den itibaren aynı salonda Fransa’da en çok sahnelenen oyunlardan biri olmuştur.
80 pages, Paperback
First published January 1, 1950
44 people are currently reading
2529 people want to read
About the author
Eugène Ionesco
454 books950 followersEugène Ionesco, born Eugen Ionescu, was a Romanian playwright and dramatist; one of the foremost playwrights of the Theatre of the Absurd. Beyond ridiculing the most banal situations, Ionesco's plays depict in a tangible way the solitude and insignificance of human existence.
Excerpted from Wikipedia.
Excerpted from Wikipedia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 568 reviews
May 8, 2025
The Bald Soprano's mere mention summons up my failing memories that winter night in 1967 - backstage, at Merivale High School’s revue, The Hoopla Bus Depot - when my lamented late friend Ian Arlett and I discovered the usefulness of The Absurd. We read it right through.
We laughed like idiots.
(Usefulness? Pshaw!)
You can chuckle all you like, my friends, but the Absurd saved many a soul from suicide in the post war years. Like Albert Camus...
And Camus has saved many of us, too.
The post industrial age has summoned up many demons, and chief among them is Meaninglessness. The Bald Soprano is a furiously funny skewering of its Sheer Absurdity and It revels in a new Freedom.
No one sees that at first. Only kids and idiots.
***
You know, our leisure time is what we live for now - it Recharges us. That is getting harder and harder to do.
The power, you see, is off.
The power, of course, is the simple meaning of life.
That's gone.
We no longer believe, with the ill fated Celine Dion, that the heart will go on. Why? Like her, our hearts have become hard amid myriad distractions. They are dying.
***
Friends, there is no heart in our distractions.
But there WILL be, if we rediscover Simple Rational Faith.
How?
Simply believe the heart will go on!!!
***
It is through postmodernism like Ionesco’s that we see the true face of God, for God knows none of the many electronic diversions that are at our disposal. God knows peace - because nothing distracts Him from it.
And that is the value of an empty postmodern, but reverent life. It is not distracted by fairytales. The life of faith is in no-nonsense faith.
Once we find faith, our hearts WILL go on:
And meaning will return.
BELIEVE it! Or NOT, like Ionesco's critics.
But his absurdly hilarious emptiness was for me and Ian - when we were seventeen - hope's beginning.
We laughed like idiots.
(Usefulness? Pshaw!)
You can chuckle all you like, my friends, but the Absurd saved many a soul from suicide in the post war years. Like Albert Camus...
And Camus has saved many of us, too.
The post industrial age has summoned up many demons, and chief among them is Meaninglessness. The Bald Soprano is a furiously funny skewering of its Sheer Absurdity and It revels in a new Freedom.
No one sees that at first. Only kids and idiots.
***
You know, our leisure time is what we live for now - it Recharges us. That is getting harder and harder to do.
The power, you see, is off.
The power, of course, is the simple meaning of life.
That's gone.
We no longer believe, with the ill fated Celine Dion, that the heart will go on. Why? Like her, our hearts have become hard amid myriad distractions. They are dying.
***
Friends, there is no heart in our distractions.
But there WILL be, if we rediscover Simple Rational Faith.
How?
Simply believe the heart will go on!!!
***
It is through postmodernism like Ionesco’s that we see the true face of God, for God knows none of the many electronic diversions that are at our disposal. God knows peace - because nothing distracts Him from it.
And that is the value of an empty postmodern, but reverent life. It is not distracted by fairytales. The life of faith is in no-nonsense faith.
Once we find faith, our hearts WILL go on:
And meaning will return.
BELIEVE it! Or NOT, like Ionesco's critics.
But his absurdly hilarious emptiness was for me and Ian - when we were seventeen - hope's beginning.
May 9, 2016
:سگ و گاو. یک افسانه تجربی
یکی بود. یکی نبود، گاو دیگری از سگ دیگری پرسید: چرا خرطومت را نخوردی؟
سگه گفت ببخشید، چون من تصور می کردم که فیل ام
اصالتِ انسان دغدغه اصلی اوژن یونسکو در این نمایشنامه است
شخصیت ها شباهت بسیاری باهم دارند؛ چه مرد و چه زن
این جمله معروف رو زیاد شنیدیم که مردها سروته یه کرباس اند
حالا کاری به درستی یا غلطی این نظریه نداریم
در این نمایشنامه علاوه بر مردها، زنها هم دقیقا همینطورند
یونسکو طنز را تا آنجا پیش برده که یک زن و مرد که همدیگر را نمی شناسند و برحسب شباهت های خیلی خیلی زیادی که هریک به همسرهای واقعی دیگری دارد به این نتیجه می رسند زن و شوهرند
:)
و گاه از این هم فراتر می رود؛ مرد و زن از هم قابل تشخیص نیستند
شوهر اسمش بابی واتسن است و زن هم اسمش بابی واتسن
وقتی کسی آنها را می بیند نمی داند کدام خانوم بابی واتسن است و کدام آقای بابی واتسن
:/
مترجم می گوید این اغراق شیوه یونسکو است: معایب برجسته تر می شود، تمثیل ها غیر قابل قبول می گردد و گفتار و رفتار آدمی مسخره تر جلوه می کند. ولی هیچ گفتار و رفتار مضحکی نیست که از خاستگاهی دردناک و فاجعه آمیز سر برنیاورد. خود او این شگرد را پیوند هزل و فاجعه می داند
اسم آواز خوان طاس بر روی این نمایشنامه همانقدر بی معنیه
که گفتگوهای شخصیت ها
آوازخوان طاس چی میکنه؟ -
!موشو همون جوری آرایش می کنه -
نمایشنامه ای پر سروصدا که شخصیت ها یک ریز حرف می زنند و حرف های بی سروته کل نمایشنامه را پر کرده
و گاها به دو سه جمله پرمعنا یا داستان ثمیلی بالا بر میخوریم تا خواننده روشن شود قضیه از چه قرار است
دوره تسلسلو بمالین، ببینین چه جوری معیوب میشه
همه این حرفها برای نشان دادن یک معنی است : پوچی
یونسکو در مورد آن می گوید: احساس پوچی دلیل آن است که از مرز آن گذشته ام
من در دل پوچی فرو می روم تا هزل آن را نشان دهم، و با هزل سبکباری ایجاد کنم، و با خنده از سنگینی اشیا بکاهم و حضور مجدد آدمی را تضمین کنم
برای پشت سرگذاشتن پوچی، باید در آن فرو رفت
:و در آخر؛ قسمتی از شعر دیوار از حسین منزوی
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﺑـــﺎﻍ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘــﻪ ﺳﺖ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺻﻒ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺑﺎﺭﯾﻢ
ﺩﺭﺩﺍ ﮐــﻪ ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺁﻥ ﺫﺍﺕ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺭﺍ
ﺗﯿﻐﯿﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﯾﻢ، ﺍﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺭﯾﻢ
ﻣﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﺪ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﻢ
ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ، ﺗـــﻮ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺘﻪ
ﺍﻣﯿﺪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﯾﻢ
یکی بود. یکی نبود، گاو دیگری از سگ دیگری پرسید: چرا خرطومت را نخوردی؟
سگه گفت ببخشید، چون من تصور می کردم که فیل ام
اصالتِ انسان دغدغه اصلی اوژن یونسکو در این نمایشنامه است
شخصیت ها شباهت بسیاری باهم دارند؛ چه مرد و چه زن
این جمله معروف رو زیاد شنیدیم که مردها سروته یه کرباس اند
حالا کاری به درستی یا غلطی این نظریه نداریم
در این نمایشنامه علاوه بر مردها، زنها هم دقیقا همینطورند
یونسکو طنز را تا آنجا پیش برده که یک زن و مرد که همدیگر را نمی شناسند و برحسب شباهت های خیلی خیلی زیادی که هریک به همسرهای واقعی دیگری دارد به این نتیجه می رسند زن و شوهرند
:)
و گاه از این هم فراتر می رود؛ مرد و زن از هم قابل تشخیص نیستند
شوهر اسمش بابی واتسن است و زن هم اسمش بابی واتسن
وقتی کسی آنها را می بیند نمی داند کدام خانوم بابی واتسن است و کدام آقای بابی واتسن
:/
مترجم می گوید این اغراق شیوه یونسکو است: معایب برجسته تر می شود، تمثیل ها غیر قابل قبول می گردد و گفتار و رفتار آدمی مسخره تر جلوه می کند. ولی هیچ گفتار و رفتار مضحکی نیست که از خاستگاهی دردناک و فاجعه آمیز سر برنیاورد. خود او این شگرد را پیوند هزل و فاجعه می داند
اسم آواز خوان طاس بر روی این نمایشنامه همانقدر بی معنیه
که گفتگوهای شخصیت ها
آوازخوان طاس چی میکنه؟ -
!موشو همون جوری آرایش می کنه -
نمایشنامه ای پر سروصدا که شخصیت ها یک ریز حرف می زنند و حرف های بی سروته کل نمایشنامه را پر کرده
و گاها به دو سه جمله پرمعنا یا داستان ثمیلی بالا بر میخوریم تا خواننده روشن شود قضیه از چه قرار است
دوره تسلسلو بمالین، ببینین چه جوری معیوب میشه
همه این حرفها برای نشان دادن یک معنی است : پوچی
یونسکو در مورد آن می گوید: احساس پوچی دلیل آن است که از مرز آن گذشته ام
من در دل پوچی فرو می روم تا هزل آن را نشان دهم، و با هزل سبکباری ایجاد کنم، و با خنده از سنگینی اشیا بکاهم و حضور مجدد آدمی را تضمین کنم
برای پشت سرگذاشتن پوچی، باید در آن فرو رفت
:و در آخر؛ قسمتی از شعر دیوار از حسین منزوی
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﺑـــﺎﻍ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘــﻪ ﺳﺖ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺻﻒ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺑﺎﺭﯾﻢ
ﺩﺭﺩﺍ ﮐــﻪ ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺁﻥ ﺫﺍﺕ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺭﺍ
ﺗﯿﻐﯿﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﯾﻢ، ﺍﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺭﯾﻢ
ﻣﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﺪ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯾﻢ
ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ، ﺗـــﻮ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺘﻪ
ﺍﻣﯿﺪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﯾﻢ
May 25, 2018
-ما أخبار المغنية الصلعاء؟
*مازالت تصفف شعرها بالطريقة نفسها
________
هذا هو كل شيء
نحن .. البشر .. المجتمع .. العالم الموبوء بجميع أنواع الشرور ..
نحن مغنية صلعاء لا تفتأ تصفف شعرها
***
ها نحن نجلس مثل سميث، ومارتان، وماري
مجرد قطيع يتحرك
بدون ملامح
لا نعرف كيف نفكر
لا نعرف كيف نعيش
دون أهواء أو آراء أو أفكار حقيقية
كل شيء يملى علينا
بإمكاننا أن نصبح أي شيء
أي أحد
لأننا لا أحد مطلقا
حياتنا اليومية عبارة عن مجموعة من الأحداث المتكررة إلى ما لا نهاية
عجلة لا تكف عن الدوران
يمكن لآل مارتن أن يحلوا محل آل سميث
كما فعل بهم يونيسكو في نهاية المسرحية
ولن نلاحظ أي فرق
***
المعنية الصلعاء أولى مسرحيات يونيسكو
التي لا تعبر سوى عن الجنون المطلق
وهي طريقة مسرح العبث واللامعقول في وضع المجتمع في مواجهة مباشرة مع قيمه الفاسدة، وأفكاره المستهلكة
وقوانينهم المتهرئة ومنظومتهم السلوكية المثيرة للغثيان
حروب ومجاعات وصيد جائر وتدمير للبيئة
وحصاد للأنفس ينافس حصاد المحاصيل
إنها بصقة خالدة في وجه كل مجتمع مرائي متحذلق
...
June 9, 2019
اوایلش بی معناییش مفرح و معنادار بود، آخراش صرفاً بی معنا شد. شاید اجراش رو باید دید.
از کتاب
آقای مارتن: پوزش میخوام خانم، اگه اشتباه نکنم این طور به نظر میرسه که شما رو جایی دیدم؟
خانم مارتن: من هم همین طور آقا، انگار شما رو جایی دیدم.
آقای مارتن: انگار شما رو منچستر دیدم، این طور نیست خانم؟
خانم مارتن: ممکنه. من اهل منچسترم. ولی خیلی خوب یادم نیست آقا. نمیتونم بهتون بگم که شما رو همون جا دیدم یا جای دیگه.
آقای مارتن: یاللعجب! چقدر شگفت انگیزه، منم اهل منچسترم خانم.
خانم مارتن: عجیبه!
آقای مارتن: عجیبه! فقط یه چیزی، خانم، من تقریباً پنج هفته است که منچسترو ترک کردم.
خانم مارتن: چه تصادف غریبی! منم آقا، تقریباً پنج هفته است که منچسترو ترک کردم.
آقای مارتن: من از وقتی که وارد لندن شدم، تو کوچۀ برومفیلد سکونت دارم، خانم عزیز!
خانم مارتن: چقدر عجیب! منم از وقتی وارد لندن شدم تو کوچۀ برومفیلد سکونت دارم، آقای عزیز!
آقای مارتن: عجیبه! پس شاید ما همدیگه رو تو کوچۀ برومفیلد دیدیم خانم عزیز؟
خانم مارتن: عجیبه! کاملاً ممکنه، ولی یادم نمیاد آقای عزیز!
آقای مارتن: شمارۀ خونۀ من نوزدهه، خانم عزیز!
خانم مارتن: عجیبه! منم تو خونۀ شمارۀ نوزده سکونت دارم آقای عزیز!
آقای مارتن: پس شاید همدیگه رو تو این خونه دیدیم خانم؟
خانم مارتن: ممکنه، ولی یادم نیست آقای عزیز!
آقای مارتن: آپارتمان من طبقۀ پنجم، شمارۀ هشته خانم عزیز!
خانم مارتن: وای خدا! چه تصادفی! منم طبقۀ پنجم تو آپارتمان شمارۀ هشت سکونت دارم آقای عزیز!
آقای مارتن: (به فکر فرو میرود) عجیبه، عجیبه، عجیبه، چه تصادفی! ببینید، من تو اتاقم یه تختخواب دارم. یه لحاف سبزرنگ که تختخوابمو میپوشونه. این اتاق با این تختخواب و لحاف، ته راهرو بین مستراح و کتابخونه قرار داره خانم عزیز!
خانم مارتن: چه تصادفی، وای خدا، چه تصادفی! اتاق خواب منم یه تختخواب و یه لحاف سبز داره، و ته راهرو بین مستراح و کتابخونه است آقای عزیز!
آقای مارتن: عجیبه، شگفت انگیزه! پس خانم، ما تو یه اتاق منزل داریم و تو یه رختخواب میخوابیم، خانم عزیز، شاید همدیگه رو اونجا دیدیم؟
خانم مارتن: عجیبه، چه تصادفی! ممکنه همدیگه رو اونجا دیده باشیم! شاید هم همین دیشب! ولی یادم نمیاد آقای عزیز!
از کتاب
آقای مارتن: پوزش میخوام خانم، اگه اشتباه نکنم این طور به نظر میرسه که شما رو جایی دیدم؟
خانم مارتن: من هم همین طور آقا، انگار شما رو جایی دیدم.
آقای مارتن: انگار شما رو منچستر دیدم، این طور نیست خانم؟
خانم مارتن: ممکنه. من اهل منچسترم. ولی خیلی خوب یادم نیست آقا. نمیتونم بهتون بگم که شما رو همون جا دیدم یا جای دیگه.
آقای مارتن: یاللعجب! چقدر شگفت انگیزه، منم اهل منچسترم خانم.
خانم مارتن: عجیبه!
آقای مارتن: عجیبه! فقط یه چیزی، خانم، من تقریباً پنج هفته است که منچسترو ترک کردم.
خانم مارتن: چه تصادف غریبی! منم آقا، تقریباً پنج هفته است که منچسترو ترک کردم.
آقای مارتن: من از وقتی که وارد لندن شدم، تو کوچۀ برومفیلد سکونت دارم، خانم عزیز!
خانم مارتن: چقدر عجیب! منم از وقتی وارد لندن شدم تو کوچۀ برومفیلد سکونت دارم، آقای عزیز!
آقای مارتن: عجیبه! پس شاید ما همدیگه رو تو کوچۀ برومفیلد دیدیم خانم عزیز؟
خانم مارتن: عجیبه! کاملاً ممکنه، ولی یادم نمیاد آقای عزیز!
آقای مارتن: شمارۀ خونۀ من نوزدهه، خانم عزیز!
خانم مارتن: عجیبه! منم تو خونۀ شمارۀ نوزده سکونت دارم آقای عزیز!
آقای مارتن: پس شاید همدیگه رو تو این خونه دیدیم خانم؟
خانم مارتن: ممکنه، ولی یادم نیست آقای عزیز!
آقای مارتن: آپارتمان من طبقۀ پنجم، شمارۀ هشته خانم عزیز!
خانم مارتن: وای خدا! چه تصادفی! منم طبقۀ پنجم تو آپارتمان شمارۀ هشت سکونت دارم آقای عزیز!
آقای مارتن: (به فکر فرو میرود) عجیبه، عجیبه، عجیبه، چه تصادفی! ببینید، من تو اتاقم یه تختخواب دارم. یه لحاف سبزرنگ که تختخوابمو میپوشونه. این اتاق با این تختخواب و لحاف، ته راهرو بین مستراح و کتابخونه قرار داره خانم عزیز!
خانم مارتن: چه تصادفی، وای خدا، چه تصادفی! اتاق خواب منم یه تختخواب و یه لحاف سبز داره، و ته راهرو بین مستراح و کتابخونه است آقای عزیز!
آقای مارتن: عجیبه، شگفت انگیزه! پس خانم، ما تو یه اتاق منزل داریم و تو یه رختخواب میخوابیم، خانم عزیز، شاید همدیگه رو اونجا دیدیم؟
خانم مارتن: عجیبه، چه تصادفی! ممکنه همدیگه رو اونجا دیده باشیم! شاید هم همین دیشب! ولی یادم نمیاد آقای عزیز!
November 3, 2015
STEP 1 : Thirteen. Dragged in a theater to see the play.
STEP 2 : Twenty-one. Overanalyzing it for my Literature curse.
STEP 3 : Thirty. With a coffee.
(still)
May 26, 2016
دوستانِ گرانقدر، این نمایشنامهٔ ۸۰ صفحه ای از آن دسته از نمایشنامه هایست که برایِ دقایقی خنده را به رویِ لبهایِ زیبایِ شما می نشاند... صحبتهایی که بین شخصیت هایِ این نمایشنامه رد و بدل می شود، بی ربط و با ته مایه ای از طنز است... بحث هایی که بین زوج های این نمایشنامه، خانم و آقای <اسمیت> و همچنین خانم و آقایِ <مارتن> پیش می آید بسیار جالب و شیرین و البته غیرمعمول است... بحث بر سرِ مسائلی که اصولاً نباید از اهمیت بالایی برخوردار باشد... و تمامی این خصوصیات نشان از هنر و خلاقیتِ مثال زدنیِ < اوژن یونسکو> نویسندهٔ این نمایشنامه دارد
امیدوارم از خواندنِ این نمایشنامه لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
امیدوارم از خواندنِ این نمایشنامه لذت ببرید
<پیروز باشید و ایرانی>
July 9, 2022
Small talk. Weather. Food porn. Instagram. Share. Selfie. Like. Weather. Friday. Monday. Weekend. Weather. Twitter. Twitter. Like. Low carb. Share. Twitter. Share. Share! Like! Like it! Share it! LIKE!!!! You must share it, you piece of share. Sharing is caring!
It's amazing how this play is becoming more and more relevant. What is communication? A share of information. We don't really share any information anymore, we're just yelling some jibberish because we're so afraid of silence. We talk without having anything to say; we are not sharing opinions, we share trivialities. Don't raise your eyebrow, you're a bit of Smith as well. Aren't we all?
It's amazing how this play is becoming more and more relevant. What is communication? A share of information. We don't really share any information anymore, we're just yelling some jibberish because we're so afraid of silence. We talk without having anything to say; we are not sharing opinions, we share trivialities. Don't raise your eyebrow, you're a bit of Smith as well. Aren't we all?
March 25, 2018
مسرحيتان لرائد أدب العبث
يوجين يونيسكو
الكراسي وهي إحدى مسرحياتي المفضلة في المطلق
مراجعتها هنا
https://www.goodreads.com/review/show...
والمغنية الصلعاء أولى مسرحياته وصرخته الأولى في وجه الانسانية
مراجعتها هنا
https://www.goodreads.com/review/show...
يوجين يونيسكو
الكراسي وهي إحدى مسرحياتي المفضلة في المطلق
مراجعتها هنا
https://www.goodreads.com/review/show...
والمغنية الصلعاء أولى مسرحياته وصرخته الأولى في وجه الانسانية
مراجعتها هنا
https://www.goodreads.com/review/show...
December 26, 2019
É tão absurdamente real que até aflige...
Personagens que falam sem parar de coisa nenhuma... que dizem piadas sem piada... (e muitos silêncios... o melhor.)
«CAPITÃO: A propósito... e a cantora careca? [silêncio geral, embaraço]
SRA. SMITH: Continua a usar o mesmo penteado.»
Personagens que falam sem parar de coisa nenhuma... que dizem piadas sem piada... (e muitos silêncios... o melhor.)
«CAPITÃO: A propósito... e a cantora careca? [silêncio geral, embaraço]
SRA. SMITH: Continua a usar o mesmo penteado.»
May 25, 2022
Caricaturas e Loucuras
Retratos de banalidade, produção social em série, relacionamentos íntimos em que os envolvidos são puros desconhecidos, etc, etc...
Há os Smith, uma família só de Bobbys, os Martin que só após uma longa conversa deduzem ser marido e mulher, enfim... Divirtam-se 😜
Retratos de banalidade, produção social em série, relacionamentos íntimos em que os envolvidos são puros desconhecidos, etc, etc...
Há os Smith, uma família só de Bobbys, os Martin que só após uma longa conversa deduzem ser marido e mulher, enfim... Divirtam-se 😜
December 1, 2023
یک نمایشنامه کوتاه و خوشخوان که سریع خوندم. ولی عجیب! مخصوصا آخرش که همه فقط حرفهای بی معنی و چرت میگفتند و البته نویسنده منظور داشته ولی برای من چندان جالب نبود. از همین نویسنده کرگدن بهتر بود
Read
November 3, 2025آوازخان طاس بسهم بود، دیگه به خودم زحمت نمیدم صندلیها یا کلا یونسکو بخونم که هم من راضی باشم هم اون، من حتی نمیدونم به چی امتیاز بدم❤️
May 14, 2023
How curious, how bizarre! I do not recall reading this play, yet I am reviewing it - what a coincidence!
(2 stars - perhaps I am too old and weary for the absurd)
(2 stars - perhaps I am too old and weary for the absurd)
July 19, 2023
(فارسی در ادامه)
Maybe there are periods in the history of societies and communities that their lived experiences are so meaningless, that any absurd representation of reality seems meaningful, or close to reality; or maybe there are ridiculous and rigid social structures that breaking them down and explaining their meaninglessness become a popular political act. But then, so what? Mr. Ionesco, you have been able to make us angry at the end of "The bald soprano" although the distinction between the meaninglessness and lack of structure in the play and its correspondence to the reality is not clear to me. But I had this general feeling that talking about diminishing identities and criticizing collective behaviors and social norms can have a better medium than absurd plays!
The second play in the 'Persian' version I read was "the Chairs". It was a bit better. Delving into meaninglessness and a whole life in hope of a trace of immortality and self-actualization that actually has no observer or fan in the real life, and brings a deep feeling of depression and nihilism. A kind of nihilism that leads to suicide, without really explaining the problematic. It is just a deep snapshot of the main problem, and then its consequence.
Maybe absurd plays and theaters have become the new "kitsch", because they represent our "zeitgeist" and some sort of intellectual prowess, without conveying any message. And no one dares to criticize them, but I am personally passionate to read about ideas that still look for new ways of living in a world full of boredom, hopelessness and meaninglessness.
شاید برهههایی زمانی در تاریخ مردمانی وجود داشته باشه که تجربههای زیستهشون اونقدر بیمعنا و در قهقرا به نظر بیاد که هر نوع بیان تجربه ابزورد بامعنا باشه یا اونقدر ساختارهایی در واقعیت پررنگ اما بیهوده باشن که شکستن اون ساختارها و بیان بیمعناییشون پرطرفدارتر از خودشون باشه، ولی خب حالا که چی؟ آقای یونسکو شما موفق شدین ما رو در پایان نمایش آوازخوان طاس عصبانی کنین، گرچه تمایز بین بیمعنایی در این بیساختاری و بیهودگی نمایش یا تناظرش با واقعیت چندان ملموس نیست ولی خب بیان همین از بینرفتن هویتها و نقد کلیشههای جمعی لااقل برای من از راههای بهتری جز از نمایش ابزورد میگذره
نمایش دوم یعنی صندلیها اندکی بهتر بود. بیان بیهودگی توام با یک عمر امید بیجا به برجاگذاشتن حسی از جاودانگی که در نهایت مخاطبی هم نداره و با خودش پوچی عمیقی به جا میگذاره. نوعی از پوچی که به خودکشی هم ختم میشه و حتی توصیف مشکل هم نیست. صرفا یک اسنپشات از بیان مساله است و بعد نتیجهاش
شاید تئاتر ابزورد هم خودش یک جور کیچ شده باشه، نوعی ژست روشنفکرانه که به مرور تبدیل به مد روز شده و از زمینه و زمانه خودش فاصله گرفته و دیگه پیامی رو هم با خودش منتقل نمیکنه. صرفا کسی هم نقدش نمیکنه و بیشتر نقل محافل میشه. اما خوشحال میشم اگه ببینم کسانی بیشتر موشکافی میکنند، همین زندگی روزمره رو با بیمعناییهاش، دنبال راههای تازه میگردن و دریچههای تازهای رو باز میکنند.
Maybe there are periods in the history of societies and communities that their lived experiences are so meaningless, that any absurd representation of reality seems meaningful, or close to reality; or maybe there are ridiculous and rigid social structures that breaking them down and explaining their meaninglessness become a popular political act. But then, so what? Mr. Ionesco, you have been able to make us angry at the end of "The bald soprano" although the distinction between the meaninglessness and lack of structure in the play and its correspondence to the reality is not clear to me. But I had this general feeling that talking about diminishing identities and criticizing collective behaviors and social norms can have a better medium than absurd plays!
The second play in the 'Persian' version I read was "the Chairs". It was a bit better. Delving into meaninglessness and a whole life in hope of a trace of immortality and self-actualization that actually has no observer or fan in the real life, and brings a deep feeling of depression and nihilism. A kind of nihilism that leads to suicide, without really explaining the problematic. It is just a deep snapshot of the main problem, and then its consequence.
Maybe absurd plays and theaters have become the new "kitsch", because they represent our "zeitgeist" and some sort of intellectual prowess, without conveying any message. And no one dares to criticize them, but I am personally passionate to read about ideas that still look for new ways of living in a world full of boredom, hopelessness and meaninglessness.
شاید برهههایی زمانی در تاریخ مردمانی وجود داشته باشه که تجربههای زیستهشون اونقدر بیمعنا و در قهقرا به نظر بیاد که هر نوع بیان تجربه ابزورد بامعنا باشه یا اونقدر ساختارهایی در واقعیت پررنگ اما بیهوده باشن که شکستن اون ساختارها و بیان بیمعناییشون پرطرفدارتر از خودشون باشه، ولی خب حالا که چی؟ آقای یونسکو شما موفق شدین ما رو در پایان نمایش آوازخوان طاس عصبانی کنین، گرچه تمایز بین بیمعنایی در این بیساختاری و بیهودگی نمایش یا تناظرش با واقعیت چندان ملموس نیست ولی خب بیان همین از بینرفتن هویتها و نقد کلیشههای جمعی لااقل برای من از راههای بهتری جز از نمایش ابزورد میگذره
نمایش دوم یعنی صندلیها اندکی بهتر بود. بیان بیهودگی توام با یک عمر امید بیجا به برجاگذاشتن حسی از جاودانگی که در نهایت مخاطبی هم نداره و با خودش پوچی عمیقی به جا میگذاره. نوعی از پوچی که به خودکشی هم ختم میشه و حتی توصیف مشکل هم نیست. صرفا یک اسنپشات از بیان مساله است و بعد نتیجهاش
شاید تئاتر ابزورد هم خودش یک جور کیچ شده باشه، نوعی ژست روشنفکرانه که به مرور تبدیل به مد روز شده و از زمینه و زمانه خودش فاصله گرفته و دیگه پیامی رو هم با خودش منتقل نمیکنه. صرفا کسی هم نقدش نمیکنه و بیشتر نقل محافل میشه. اما خوشحال میشم اگه ببینم کسانی بیشتر موشکافی میکنند، همین زندگی روزمره رو با بیمعناییهاش، دنبال راههای تازه میگردن و دریچههای تازهای رو باز میکنند.
July 3, 2017
یه نمایشنامهی به تمام معنا ابزورد! و چقدر شبیه حال جامعهی ایرانه! خندهدار بودن اینکه یک مرد توی مترو روزنامه بخونه! طوطیواری جامعهای که به اصطلاح روشنفکره و فقط تقلید از دیگران رو بلده!
September 1, 2022
فقط اینکه سرم داره گیج میره
October 13, 2017
Απλά λάτρεψα την γραφή του Ιονέσκο ! Από τούδε και στο έξης δηλώνω μεγάλος φαν του θεάτρου του Παραλόγου!
September 1, 2020
آواز خوان طاس یک نمایش پوچ گرایانه از نمایشنامه نویس رومانیایی-فرانسوی اوژن یونسکو است . نمایشنامه ای که بیش از چهل سال بر روی صحنه ماند !.👌🏻
.📚
یونسکو نمایشنامه را درمورد دو زوج انگلیسی طبقه متوسط را به نمایش می گذارد و از نحوه زندگی بورژوازی آنها انتقاد می کند. خود اوژن یونسکو گفته است که به دنبال هجو بورژوازی جهانی بوده است که انسان ها را از نظر روحی تهی کرده است. در این نمایشنامه ، یونسکو بسیاری از قراردادهای نویسندگی تئاتر را در هم می شکند ، زیرا تجزیه و تحلیل روانشناسی شخصیت های او غیرممکن است. در این نمایشنامه در باز نمودن قهقرای ادمی به علت از دست نهادن اصالت و تشبیه به دیگران است. بهترین نمودار این قهقرا ، فرسودگی زبان محاوره و ابتذال گفتگوهاست.
.📚
یونسکو در این نمایشنامه در خالص ترین صورت خود پوچ را ارائه می دهد ، بیشتر به زندگی (اگر كمتر "واقع بینانه" باشد) با توجه به بیهوده بودن ظاهری ان ، در واقع ، تصور تصویری مؤثر از عادات روزمره انسان را به صورت درهم که در میان شخصیت های عجیب و غریب یونسکو است به نمایش می گذارد. یونسکو هنگامی که مرگ را تهدید می کند، شخصیت هایش را به عنوان بره ای به ذبح می کشد .
.📚
در پایان , تنها انهایی که از ابزورد نمی ترسند این نمایشنامه را بخوانند
.📚
یونسکو نمایشنامه را درمورد دو زوج انگلیسی طبقه متوسط را به نمایش می گذارد و از نحوه زندگی بورژوازی آنها انتقاد می کند. خود اوژن یونسکو گفته است که به دنبال هجو بورژوازی جهانی بوده است که انسان ها را از نظر روحی تهی کرده است. در این نمایشنامه ، یونسکو بسیاری از قراردادهای نویسندگی تئاتر را در هم می شکند ، زیرا تجزیه و تحلیل روانشناسی شخصیت های او غیرممکن است. در این نمایشنامه در باز نمودن قهقرای ادمی به علت از دست نهادن اصالت و تشبیه به دیگران است. بهترین نمودار این قهقرا ، فرسودگی زبان محاوره و ابتذال گفتگوهاست.
.📚
یونسکو در این نمایشنامه در خالص ترین صورت خود پوچ را ارائه می دهد ، بیشتر به زندگی (اگر كمتر "واقع بینانه" باشد) با توجه به بیهوده بودن ظاهری ان ، در واقع ، تصور تصویری مؤثر از عادات روزمره انسان را به صورت درهم که در میان شخصیت های عجیب و غریب یونسکو است به نمایش می گذارد. یونسکو هنگامی که مرگ را تهدید می کند، شخصیت هایش را به عنوان بره ای به ذبح می کشد .
.📚
در پایان , تنها انهایی که از ابزورد نمی ترسند این نمایشنامه را بخوانند
August 31, 2022
"فاجعهی زبانیش" جز در چند مورد به نظرم بی مزه بود. چند باری موقعیت کمیکی خلق شد و خنده ای بر لبم آورد اما من آن " کمدی وحشیانه" که سانتاگ میگفت در این نمایش ندیدم.
February 3, 2014
C'était une lecture amusante , qui m'a fait plongé dans un monde cauchemaresque , bizarre , inexplicable , plein de bruits répétitifs mais aussi drôle et ridicule..
February 16, 2013
Me pareció una obra entretenida. Por supuesto, absurda a más no poder.
Creo que el autor intenta expresar la falta de comunicación que puede existir y, de hecho existe, entre las personas.
Están juntos, pero cada uno habla de lo suyo, sin relación con lo que el otro piensa, dice o siente. Tal vez eso nos pasa en la realidad y ni siquiera nos damos cuenta. Leer La Cantante Calva es ver en una obra de teatro el dicho de "Cada loco con su tema"
Me pareció interesante la manera como presenta a los personajes, que, inverosímiles en la obra, existen muchos como ellos en la realidad:
Los Smith, un matrimonio correcto en lo exterior, pero con una falta de comunicación absoluta entre ellos y con todo lo que les rodea. Incongruentes, impuntuales, egoístas, criticones, que se fijan en las cosas más pequeñas de los otros para poder sacar algún chisme.
Los Martin, un matrimonio que se conoce tan poco, que ni siquiera saben si realmente se conocen.
Un cuarteto de "amigos" (los Martin y los Smith) que no tienen de qué hablar y, por lo mismo, hablan sólo cosas sin sentido para terminar en un pleito terrible que nadie sabe cómo comenzó.
El bombero y la criada, personajes secundarios en la obra, igual de absurdos que los principales, son quienes "dan materia para hablar" a los matrimonios. Al uno, quieren retenerlo porque los entretiene; a la otra, la expulsan porque no es de su clase social.
Ionesco presenta a un hombre roto en su interior e incapaz de comunicar sus pensamientos y sentimientos a las personas que lo rodean.
Creo que el autor intenta expresar la falta de comunicación que puede existir y, de hecho existe, entre las personas.
Están juntos, pero cada uno habla de lo suyo, sin relación con lo que el otro piensa, dice o siente. Tal vez eso nos pasa en la realidad y ni siquiera nos damos cuenta. Leer La Cantante Calva es ver en una obra de teatro el dicho de "Cada loco con su tema"
Me pareció interesante la manera como presenta a los personajes, que, inverosímiles en la obra, existen muchos como ellos en la realidad:
Los Smith, un matrimonio correcto en lo exterior, pero con una falta de comunicación absoluta entre ellos y con todo lo que les rodea. Incongruentes, impuntuales, egoístas, criticones, que se fijan en las cosas más pequeñas de los otros para poder sacar algún chisme.
Los Martin, un matrimonio que se conoce tan poco, que ni siquiera saben si realmente se conocen.
Un cuarteto de "amigos" (los Martin y los Smith) que no tienen de qué hablar y, por lo mismo, hablan sólo cosas sin sentido para terminar en un pleito terrible que nadie sabe cómo comenzó.
El bombero y la criada, personajes secundarios en la obra, igual de absurdos que los principales, son quienes "dan materia para hablar" a los matrimonios. Al uno, quieren retenerlo porque los entretiene; a la otra, la expulsan porque no es de su clase social.
Ionesco presenta a un hombre roto en su interior e incapaz de comunicar sus pensamientos y sentimientos a las personas que lo rodean.
April 23, 2017
What a play!
We still try to to idenfity and define ourselves with things we didnt choose, like our nationality, our religion, our name, our sexuality and our birth month! How fake these all define us. Britishness, how every person in the family is called bobby watson and how a man and woman accept their martial relationship based on these fake identifiers while they dont know each other. How sexuality is no longer a matter of difference (becaus kaybe we all grow up like each other, read the same books, go through the same education, watch the same movies) and how absurd all these are.
The moral fables lack moral lessons, the deductive logic no longer proves right ( the door rings twice and theres no one at the door so the rule they concluded was that when ever the door rings there is no one at the door).
We still try to to idenfity and define ourselves with things we didnt choose, like our nationality, our religion, our name, our sexuality and our birth month! How fake these all define us. Britishness, how every person in the family is called bobby watson and how a man and woman accept their martial relationship based on these fake identifiers while they dont know each other. How sexuality is no longer a matter of difference (becaus kaybe we all grow up like each other, read the same books, go through the same education, watch the same movies) and how absurd all these are.
The moral fables lack moral lessons, the deductive logic no longer proves right ( the door rings twice and theres no one at the door so the rule they concluded was that when ever the door rings there is no one at the door).
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 10, 2018
Love love love. We read this in french literature class- as in aloud. It. Was. Hilarious.
('though I was the only one in class who actually got it... too sad for words)
It's defitely one of my favourite plays. I like how Ionesco shows how useless and silly communication is - especially since I'm a little 'defective' in communication. Perhaps that's why I got the fun and jokes and my peers didn't?
('though I was the only one in class who actually got it... too sad for words)
It's defitely one of my favourite plays. I like how Ionesco shows how useless and silly communication is - especially since I'm a little 'defective' in communication. Perhaps that's why I got the fun and jokes and my peers didn't?
March 20, 2015
في البداية يعرض يوجين للسخف البرجوازي الذي طمس على هويتنا الإنسانية ، ثم يتناول بعدها مشكلة المسرح الطليعي الأساسية عن (العبث) ، و الافتقاد للمعنى ، من خلال شخصيات مسرحيته
و مغنيته الصلعاء (التي تمشط شعرها) يقصد بها حتما الحياة الخاوية من المعنى التى يدعي البعض بعد كل هذا
(من وجهة نظره) ..
معنى لها ...
و مغنيته الصلعاء (التي تمشط شعرها) يقصد بها حتما الحياة الخاوية من المعنى التى يدعي البعض بعد كل هذا
(من وجهة نظره) ..
معنى لها ...
August 31, 2024
اولی تا یک سوم آخرش خوب بود؛ دومی یک سوم آخرش.
نمیدونم چی بگم؛ شاید صرفا با سلیقه من سازگار نبود. (نه که واقعا بی محتوا بودن ها!)
نمیدونم چی بگم؛ شاید صرفا با سلیقه من سازگار نبود. (نه که واقعا بی محتوا بودن ها!)
June 30, 2025
io l'ho trovata geniale, divertente, assurda e interessante, ma per la fine ionesco ha avuto un'idea superba e geniale davvero, anche se "dopo la centesima rappresentazione" come mi dice nelle note
January 2, 2024
una conversazione tipo di me e la mia amica da strafatte alle 4 di mattina:
August 7, 2025
Ovo treba vidjeti uživo na sceni. Ako sam se naglas smijao čitajući je, onda bih se gušio gledajući je uživo.
December 30, 2017
Si pettina sempre allo stesso modo!
3,5*
Rappresentata per la prima volta a Parigi nell’anno 1950, al Théâtre des Noctambules, La cantatrice calva, commedia in un unico atto, non riscosse grande successo.
Sono 52 pagine di teatro dell'assurdo. Probabilmente la rilettura è d'obbligo per capire appieno il messaggio di Ionesco, che prese spunto dalla banalità delle frasi all'interno dei dizionari di lingua.
I dialoghi sono totalmente fuori da qualunque schema, esasperati, in un coacervo di luoghi comuni e assurdità. Questi dialoghi sono il drappo teatrale che, con il loro armamentario di non-sense, ripetizioni, assonanze, scioglilingua, e rime nascondono la spietata analisi di una società borghese, ricolma di vuoto, basata su luoghi comuni in cui scambia il piscio per buon vino.
3,5*
Rappresentata per la prima volta a Parigi nell’anno 1950, al Théâtre des Noctambules, La cantatrice calva, commedia in un unico atto, non riscosse grande successo.
Sono 52 pagine di teatro dell'assurdo. Probabilmente la rilettura è d'obbligo per capire appieno il messaggio di Ionesco, che prese spunto dalla banalità delle frasi all'interno dei dizionari di lingua.
I dialoghi sono totalmente fuori da qualunque schema, esasperati, in un coacervo di luoghi comuni e assurdità. Questi dialoghi sono il drappo teatrale che, con il loro armamentario di non-sense, ripetizioni, assonanze, scioglilingua, e rime nascondono la spietata analisi di una società borghese, ricolma di vuoto, basata su luoghi comuni in cui scambia il piscio per buon vino.
March 23, 2014
Crazy weird. If his goal was the failure of communication, Ionesco got it. It was bizarre, but in a funny way. I saw a production of it on stage and it made me appreciate the weirdness even more. Try it out, and if anything, seeing the play will be a fun time too.
Displaying 1 - 30 of 568 reviews