Met haar rake typeringen en feilloze gevoel voor maatschappelijke misstanden was Renate Dorrestein jarenlang een geliefd en opvallend columniste in bladen als Opzij en De Tijd. Haar columns zijn ondanks de serieuze ondertoon altijd doordrenkt met ironie. De voor Renate Dorrestein typerende combinatie van een glasheldere betoogtrant en een opgewekte humor maakt deze stukken blijvend actueel en lezenswaardig.
Renate Dorrestein (1954 - 2018) has been internationally praised for the force of her imagination, her sharp psychological insight, her suspenseful plots and her ironic sense of humour. Her books have been nominated for the AKO Literature Prize, the Libris Literature Prize and the International IMPAC Dublin Literary Award, and translated into fifteen languages. Her international breakthrough came in 1998 with A Heart of Stone, published by Viking.
In deze bundel staan een kleine zestig columns met als verbindend thema de vrouw die uit haar keurslijf komt, in relatie met mannen, vrouwen, poezen en de wereld die steeds verandert. Ze gebruikt het wapen van de humor en de ironie en spaart ook zichzelf en haar ‘medezusters’ niet. Ze fileert bijvoorbeeld een directeur van een medisch centrum die als reactie op een door een arts verkrachte jonge vrouw zei dat ze dan maar beter haar man had kunnen meenemen alsof hij een soort Duitse herder is. Ze weet zijn uitspraken zodanig uit te rekken, dat de belachelijkheid ervan ook tot de mannelijke lezer doordringt. In de tijd dat de columns werden geschreven werd het begrip me too nog niet zo gebruikt, het gedrag kwam natuurlijk wel voor. Renate geeft daarvan diverse voorbeelden. Ze was een tijd writer in residence bij Ann Arbor, een Amerikaanse universiteit ook daar schrijft ze aanstekelijk over. De columns zijn toegankelijk geschreven en voor deze lezer met een gevorderde leeftijd heel goed begrijpbaar. Een troost dat ik nog niet hoef te twijfelen over mijn mentale vaardigheden, een gevoel dat ik af en toe had bij het lezen van De woeste Hoogten van Emily Bronte, maar dat is dan heel andere koek, hoewel haar naam wel valt in een van de columns over haar colleges aan de Amerikaanse universiteit, waar de studenten streven naar de wereldliteratuur met een grote W. Renate had zelf die pretentie niet, maar ze was wel een pleitbezorgster voor de positie van de vrouw in de letteren en volgens mij niet zonder succes.
Mooie verzameling columns, waarin voor mij de waarde juist ligt in het feit dat ze gedateerd zijn. Eind jaren tachtig uitgegeven, wordt uit 'Korte metten' duidelijk dat de verhouding man-vrouw toen nog heel anders lag dan nu. Niet dat alle zaken die zij met haar scherpe pen beschrijft geslecht zijn, maar toch lijkt het een andere wereld. Hoewel het feminisme van toen met mijn ogen van nu erg radicaal schijnt, want algemeen lijkt te lopen langs de lijn 'alle mannen zijn slecht, en alle vrouwen zijn goed', was de positie van de vrouw dat echter ook, en bedenk ik maar dat we het de feministen van deze golven te danken dat we er nu anders bijzitten dan toen. Naast het inzicht dat Dorresteins columns bieden, is het ook gewoon genieten van haar schrijfstijl.
ik hou toch zo van renate dorrestein. niet alle columns zijn doeltreffers (treffen iig bij mij geen doel, want ik heb niks met Ann Arbor of norse notarissen) maar het blijft een 4/5 omdat het renate is: haar stem klinkt zo erg door, ze is zó grappig, haar taalgebruik is een genot. kom terug renate we missen je