«Leí lo que publicaste en tu cuenta de Insta. Eres como si una paloma me cagara en el una inmundicia asquerosa. Buáá buáá buáá soy una mierdecilla que no le interesa a nadie y berreo como un chihuahua para ver si me hago notar. Vivan las redes has logrado tus quince minutos de gloria. La te estoy escribiendo». Rebecca, una actriz en la cincuentena con una carrera en declive, responde con estas palabras a Oscar, un novelista cuarentón que acaba de insultarla en redes sociales. Al darse cuenta de que ya se conocían, nace entre ellos una correspondencia en la que irán deponiendo las armas. Ambos recordarán el pasado y su afición por las drogas, hasta que Oscar es acusado de acoso sexual por su antigua responsable de prensa. Novela de rabia y consuelo, Querido comemierda es un incisivo análisis de nuestra sociedad a través de un hombre cancelado, una actriz olvidada y una joven acusadora; un relato que demuestra que la amistad puede hacer frente a cualquier debilidad humana. En una novela que está revolucionando las letras francesas, Despentes despliega las aristas del #MeToo, de los feminismos, de las redes sociales, de las adicciones y de lo que significa envejecer en nuestra sociedad.
Virginie Despentes is a French writer, novelist and filmmaker, born in Nancy, Meurthe-et-Moselle. Her most famous novel, and film of the same name is Baise-moi, a contemporary example of the exploitation films genre known as rape and revenge films. Her most recent biographical, non-fiction work, King Kong Theory has also been translated into English, and recounts her experiences working within the French sex industry, and attendant infamy and praise associated with the aforementioned Baise-Moi.
I’ve wanted to read something by Virginie Despentes for a while. I mean, a sex worker turned into a prize winning feminist writer, it definitely picked my interest. Can she write or is she only famous for her shocking books? After reading Dear Dickhead, I can confirm she can definitely write, and very well.
Dear Dickhead is a sort of epistolary novel, one of my favorite kind, only with e-mails.
Oscar is a novelist who had his fame in the past and is now struggling with addiction, fatherhood and a Me Too exposure. Rebecca is an aging actress, famed for her beauty, also an addict. When Oscar posts a not so flattering comment on Rebecca’s Instagram feed, they start to write to one another. If, in the beginning, insults prevail, the tone changes over time. They even form a some sort of friendship. They discuss many subjects: drugs, sex, feminism, family, the movie and books industry, sexual misconduct, fatherhood, LGBTQ. At some point, Zoe, a feminist blogger, the one who exposed Oscar as her sexual harasser, also enters the scene. We get to read how, by discussing with each other, they each realize how fucked up their life is and they begin to put it back together. To be honest, I was expecting a feminist rave but I got a very balanced approach instead. The author allowed all parties to expose their opinions and it made the reader meditate on many subject and even empathize with each of the character.
Soon available in English: Dear Dickhead Hold on a sec: Virginie Despentes - the provocative punk author - has turned into a critical darling, celebrated by practically the entirety of the French press? Yes, and she did it with her new book, discretely titled "Dear Asshole" ("Cher connard"), which deals with the divisive topic of gender relations, and is rendered as a - WTF?! - epistolary novel. Yes: Letters. About gender. Full of curse words. And people love it. Kudos, Virginie, I knew you were a genius since Vernon Subutex 1.
Our protagonists are Rebecca, a famous 50-ish movie star who struggles with age discrimination in her industry and the world as a whole (some see Béatrice Dalle in her, I don't think so), as well as Oscar, a 40-ish writer. Rebecca used to be good friends with Oscar's sister, now Oscar tries to generate attention for himself by attacking the actress on the web - the backlash includes his former assistant for press relations, Zoé, accusing him on social media of sexually molesting her (which, as we learn early on, is very true). The explosive core of the novel is that all three of them represent different genders and age groups, Rebecca and Zoé stand for different types of feminism, and Oscar is a sexist with issues - but nevertheless, they start interacting, they start communicating, increasingly also including Oscar's lesbian feminist sister. We read lengthy mails that Oscar and Rebecca send to each other as well as Zoé's posts. These people hear each other out. They consider each other's view. All of them are somehow right and somehow wrong. All of them are people - and they acknowledge that.
As this is Despentes, this is of course not a book that pities sexists - on the contrary, Rebecca and Zoé kick Oscar's ass, but they believe that he has the capacity to be better, that he can take responsibility for his actions, and the supporting feminist cast, Oscar's sister and his teenage daughter, offer additional perspectives. It's also a book about COVID and loneliness, and a book about family, trauma, and depression. Both Rebecca and Oscar are addicts (heroin/crack and alcohol respectively), and the function of drugs in society is a major theme, just as the effect of mobbing on social media, of increasingly extreme bubbles on different sides of the conversation that turn people into punching balls. Rebecca, Oscar, and Zoé feel rage and desperation: Oscar has been the victim of classist discrimination in the literary scene, Rebecca of both classism and sexism in the movie industry, and Zoé of sexism in the art world. And Oscar is also a Houellebecq-ian character, a loser on the erotic market: Despentes has always written feminist novels, and now she has risen to be the second great voice in the French debate next to Michel Houellebecq, whose big topic is the commodification of love and sex (and one can find quite a few parallels, but also differences to Despentes).
The taboo topic of violence in the arts in France, particularly the role of the "male genius" who is romanticized and admired for his transgressions, has recently been an important issue, just look at Le Consentement, e.g., or the heated debate about the open letter signed by Catherine Deneuve et al. criticizing the #metoo movement (Despentes directly references that letter in the novel). "Cher connard" might also hint at a distinct event in the media/literary world: TV host Patrick Poivre d’Arvor was accused of assaulting women, among the accusers was writer Bénédicte Martin who said the TV personality raped her. Her editor - not anyone, but freaking Frédéric Beigbeder (!!!) - apparently laughed at her and declared the molestation to be normal. Houellebecq allegedly commented on this by saying: "Nothing changes."
Despentes knows it doesn't have to be like that, as she points out the agency of everybody involved. This book is also a text that tries out different standpoints, that uses its plot to discuss gender relations from different perspectives, to ask where we want to go after #metoo. "Cher connard" has so much panache, it's so fast and smart and fun, and it was high time that Despentes gets recognized has one of the most important literary voices on our continent.
Die Göttin des Zynismus-Universums Virginie Despentes ist wieder da, wiederauferstanden mit einem brandneuen Roman, der erneut mit aktuellen gesellschaftlichen Themen glänzt und sich vor allem mit #metoo, Feminismus, toxische Männlichkeit, Social Media, Alkohol- und Drogensucht, Entzug und dem Umgang mit der Coronapandemie beschäftigt. Als Fangirl der Trilogie um Vernon Subutex war ich schon sehr gespannt und ich wurde nicht enttäuscht, im Gegenteil, ich bin hingerissen.
Der Stil des Werkes ist auch etwas ungewöhnlich, denn drei Protagonisten verhandeln in Form eines modernen Briefromans die wichtigen gesellschaftlichen Themen unserer Zeit.
Da ist der Autor Oscar, der sich mit einem riesigen Shitstorm in den „sozialen“ Medien konfrontiert sieht, als die Online Feministin Zoe Katana, vormals eine kleine Pressereferentin in Oscars Verlag, ihn bezichtigt, sie in jungen Jahren gestalkt, belästigt und dann auch noch für ihren Rauswurf aus dem Verlag gesorgt zu haben. Oscar, damals auf dem Gipfel seiner beruflichen Popularität, wehrt seine Verantwortung kategorisch ab, wohlwissend, dass er sich an vieles aus dieser Zeit infolge seines massiven Alkohol- und Drogenmissbrauchs gar nicht mehr erinnern kann.
Weinerlich beschwert sich Oscar auf Instagramm und bekommt dadurch Kontakt zur alternden, sehr selbstbewussten Schauspielerin Rebecca, die sich kein Blatt vor den Mund nimmt und mit dem Autor Tacheles redet. Sie kennt die Situation, denn sie war während ihrer gesamten Karriere vor allem heroinsüchtig und ist noch immer drogenabhängig. Was in Briefform (ich gehe von E-Mail aus) zuerst mit einer gegenseitigen Beschimpfung beginnt, wird nach und nach zu einer Diskussion und Verhandlung, einem ehrlichen Gespräch, in dem sich die beiden gegenseitig therapieren, ihre gesamten alltäglichen und verschütteten Probleme diskutieren und Lösungen suchen, und letztendlich zu einer tiefen Freundschaft. Da sich in Paris die Intellektuellen alle untereinander kennen, die ganze Stadt quasi ein Dorf ist, mischt auch das Opfer Zoe Katana mit, denn sie ist mit Rebecca bekannt und mit Oscars lesbischer feministischer Schwester befreundet. Zudem veröffentlicht Zoe in ihrem persönlichen Blog auch immer wieder ihre Gedanken zur Situation. So ergibt sich ein spannendes Dreieck von ProtagonisInnen.
Mit was für einer unglaublichen Eleganz Despentes hier sehr viele aktuelle Themen abseits von Feminismus und #metoo in die Streitdialoge in Briefform einwebt, ist großes Kino. En passant werden beispielsweise Kindererziehung, wie das Konzept narzisstischer Vereinnahmung versus völlige Gleichgültigkeit im Sinne von laissez faire, Drogen beziehungsweise Drogenentzug, Machtmissbrauch und viele andere gesellschaftlichen Probleme komplett leichtfüßig, teilweise kontrovers thematisiert und in die Unterhaltung konsistent eingewoben.
"Ich verstehe, es ist ambitionierter zu sagen – Kriege richten zu viel Zerstörung an, lasst uns die Rüstungsindustrie abschaffen – als zu sagen, ich muss meinem Mann beibringen, den Abwasch zu machen. Aber der Krieg steht im Mittelpunkt von allem. Ich will gern den Männern die Schuld daran geben – dass sie keine andere Lösung gefunden haben, als Blut zu gebären. Theorien sind witzlos, gern serviere ich dir eine – sie sind so frustriert, weil sie keine Kinder gebären können, dass sie sich einen Ersatz gezimmert haben, wo Scheiße und Blut spritzen wie bei einer Entbindung."
Auch wenn in Despentes Geschichten zu Beginn oft keine Gnade und kein Funken Hoffnung, sondern nur Zynismus existiert, wäre es nicht meine französische Lieblingsautorin, wenn sich der Plot nicht völlig anders entwickeln würde. Die Autorin ist wirklich die Meisterin der Figurenentwicklung.
Als ein Großteil der französischen Bevölkerung wegen Corona und den Lockdowns ziemlich durch den Wind ist, beginnen ausgerechnet die beiden kaputten Existenzen Oscar und Rebecca mit gegenseitiger Unterstützung einen Entzug mit Gruppentherapien in Form von Zoom-Meetings. Hier präsentiert uns Despentes tiefe Einblicke in Sucht und Entzug, Aufarbeitung von Lebensproblemen und Umgang mit Krisen und Rückfallgefahren. Sie beschreibt übrigens unterschiedliche Süchte (Heroin, Alkohol, Koks und Crack) und ihre Spezifika ziemlich genau. Dieses Wissen basiert entweder auf sehr guter, intensiver Recherche oder auf eigenen Erfahrungen. Die Leserschaft bekommt zudem einen sehr guten Einblick in den Umgang der französischen, respektive Pariser Bevölkerung mit der Coronapandemie.
Am Ende wird einiges aufgearbeitet: von Oscar mit seiner Schwester seiner Tochter und den Eltern, von Oscar mit Zoe, von Rebecca. Ein paar andere Probleme werden gesellschaftlich auch noch verhandelt und Lösungen aufgezeigt, insbesondere ein gesunder Umgang mit Social-Media bei Shitstorms, unterschiedliche Positionen im Feminismus und vieles andere mehr. Standhaft wird jeden einzelnen Tag gegen Süchte gekämpft und von allen Protagonisten werden neue Perspektiven entwickelt. Aber mehr möchte ich jetzt nicht mehr verraten.
Fazit: Absolute Leseempfehlung! Grandios! Mein erster Buchstoffhöhepunkt dieses Jahr.
I was unsure about this book, from the get-go. The title is overly provocative to the point of sounding adolescent. The premise, not terribly interesting to me.
But, I learned that Virginie Despentes is a seasoned writer and filmmaker, she's lived quite a life which includes time in a psychiatric institution, and sex work, and her books that have been made into controversial movies. She's someone to be aware of and to acquaint oneself with, if nothing else.
So. Alors. The premise. A writer, Oscar, a.k.a. "Dickhead" writes something insulting online about aging actress Rebecca. She lashes out at him, thus sparking a correspondence. The novel is purely epistolary, with the occasional blog post from Zoé, a woman who is accusing Dickhead of sexual harassment, and who is spearheading his potential cancellation.
I was happy to see that Despentes is clever and sharp. Her writing is good, and I was pulled along for the most part.
However, the epistolary nature of the story was problematic for me. It's solipsistic, it's an echo chamber. There is very little actual "story" happening outside of these messages. Yes, there's the pandemic that is happening. Yes, there's the "MeToo" thing that is going on. And there's the addiction recovery too, and background characters. But that stuff feels far away in comparison to the letters, which, however well-written, are each sort of an opinion piece, one after another, on various topics (addiction, aging, sexism, the film industry, internet trolls, to name a few). Opinion pieces which verge on ranting, or at least soapbox-ing. I can't help but read them that way. A big part of it is that both Oscar and Rebecca - and Zoe too, come to think of it - have the same clever, sharp voice. The same vocabulary, the same tone, the same rhythm. Despentes-ian rhythm, I'm thinking.
Thus, Dear Dickhead started to remind me of Vox by Nicholson Baker. Both turned me off for the same reason. Vox isn't epistolary, but it might as well have been. It's a phone conversation between two people on a sex line, so it's essentially first person messages going back and forth. As I read Vox I noticed that both the man and woman sounded exactly the same. It was Nicholson Baker who was getting off, not two individualized characters. And it feels similar here, with Virginie Despentes in Dickhead.
However, I have to say, she's got a lot of great moments in these opinion pieces. One that hit me personally was a particularly tough love message from Rebecca to Oscar, lamenting the fact that no writers want to be provocative any more, not really. Everyone wants to be seen as "nice" at all cost, to win people over. And those who do write something provocative are just posing, want only praise, and are devastated if they get any push-back. "...what you want is to wear the crown of thorns without scratching your forehead or carrying the cross." Let's just say this gave me great pause to think about my own injured feelings in my publishing journey.
So, readable and intelligent, capturing a lot of big bullet points of this moment in time, but not super compelling to me as a novel. Glad I read it, though. I feel like I've had a good long look inside Virginie Despentes' head.
Quem já leu “A Teoria do King Kong”, sabe que Virginie Despentes entra a matar e não faz prisioneiros. Aliás, basta atentar no título original, “Cher Connard” que, a meu ver, é mais forte do que simples idiota. Este livro interpela todos os cretinos que algum dia foram ofensivos nas redes sociais e levou-me a dar uma palmadinha nas costas por não frequentar nenhuma plataforma online a não ser as dos livros, onde os utilizadores, regra geral, conseguem discordar sem descer de nível.
São a Laranja Mecânica quando se trata de atacar em grupo e a Polegarzinha quando uma de nós se atreve a responder-lhes.
Para Despentes nada é sagrado, nem os ícones.
Não seria a boa Simone a queixar-se de uma mãozinha no cu, a Simone não, era a belle époque – as violadas calavam-se, as feias baixavam a cabeça, as lésbicas escondiam-se e as trabalhadoras dos escalões mais baixos emprenhavam à pressa e iam morrer longe. Os bons velhos tempos do domínio perfeitamente compreendido pelos dominados. A emancipação masculina não aconteceu. As vossas imaginações estão subjugadas. Dizem-vos “domínio” e a partir daí só o que vos entesa é o domínio.
“Caro Idiota” actualiza o conceito de romance epistolar no século XXI, por um lado, através de um escritor caído em desgraça por assédio sexual a trocar e-mails com uma célebre actriz em crise (crise com a idade, com o peso, com estupefacientes, com a falta de trabalho) que conhecera na adolescência; por outro, através de uma jovem mulher que foi sua assessora de imprensa e que denuncia no seu blogue a perseguição cerrada que ele lhe moveu, alinhando assim no movimento MeToo, o que lhe granjeia o apoio de uns e o ódio de outros, numa luta incessante para ver quem é mais ofensivo.
Escreve Oscar: Esta história com a Zoé foi a que me veio rebentar na cara. Mas já a vivi 10, 20 vezes. É aquela na qual estou convencido de que uma gaja foi feita para mim (…), em que tenho a certeza de que podíamos partilhar tudo nas nossas vidas e das nossas impressões. Escreve Rebecca: Ver envelhecer os amigos é a coisa mais perturbadora que há. Distrais-te, e um dia és um reflexo, um gesto, uma silhueta reconhecida ao longe, uma forma de andar. És amiga de uns velhos. Quando é contigo, podes sempre aprender a evitar os espelhos. Mas a decrepitude dos mais próximos é a prova irrefutável de que perdeste aquilo que fazia do teu mundo aquilo que ele era. Escreve Zoé: O Twitter é culpado. O Facebook é culpado. O You Tube é culpado. O Instagram é culpado. Nem o meu pai nem a minha mãe nem os meus bisavós podem fazer seja o que for para me proteger. Os masculinistas declararam guerra às feministas nas redes sociais, sabem que a sua estratégia funciona (…) O que me está a acontecer é político. E os psiquiatras acham que se pode tratar o paciente sem tratar a política. Se, no ecrã do meu telemóvel, a litania das mensagens em que se deseja o meu suicídio ou a minha morte se prolonga ininterruptamente, sou submetida a uma tortura que antes não existia.
Estando duas das personagens na meia-idade, é flagrante a forma com as dinâmicas sociais mudaram em quatro décadas.
Eu venho dos anos 80 – formamo-nos sempre na década na qual tivemos 20 anos – e posso dizer-te que era a descontração total na altura. (...) Era a lógica inversa da das redes sociais: quanto mais minoritário era, mais interessante parecia. Não andávamos à pesca de gostos. Era o contrário: gostávamos de ser odiados pelos palermas.
No tom desbocado e brutal que a caracteriza, Virginie Despentes aborda questões de género, de masculinidade tóxica, da imagem feminina, do fosso geracional e emocional entre pais e filhos e até de classe, mas ao situar parte do seu livro na pandemia torna-o fastidioso para mim, que não estou interessada em ler sobre aquilo que também vivi. “Caro Idiota” é um livro que faz pensar, que abana com a sua linguagem crua, que dá vida a três personagens imperfeitamente reais, a do escritor patético que nunca se sentiu amado, a da actriz madura com uma vaidade imensa mas que diz a verdade nua e crua e, por fim, a blogueira que balança entre o papel de guerreira e o de vítima, mas… Para outros leitores, pode ser um bónus, mas pessoalmente, detesto ler sobre alcoólicos e toxicodependentes, acho exasperantes as conversas sobre mocas e bebedeiras, acho medonhos os encontros dos Narcóticos/Alcoólicos Anónimos, e em “Caro Idiota” tudo isso abunda.
Nós, as gajas, adoramos a heroína também por ser um produto que nos dá uma silhueta perfeita. E quanto mais tomas, mais bonita ficas. Até já não te pareceres com nada(…). A cocaína, se a tomares todos dias, é igual. E as anfetaminas, quando éramos miúdas.
Apesar deste desvio no enredo, “Caro Idiota” vai inúmeras vezes ao encontro de conclusões a que também chego…
Nunca cito mulheres porque sei que isso me desacreditaria. Não é algo que se faça. Podia perfeitamente citar a Duras, “A Dor” é uma das experiências de leitura mais marcantes da minha juventude. (…) Porque sei que sou vigiado, enquanto homem, na relação que tenho com as gajas.
…e é, em suma, um manifesto feminista. Sim, a "F-word".
Não abortaremos os homens, não os privaremos de educação, não os queimaremos numa fogueira, (…) não os mataremos quando estiverem a fazer jogging, (...) não os mataremos à fome, não os violaremos, não lhes tocaremos por baixo das mesas, não os difamaremos porque desejam ter sexo, não lhes interditaremos o espaço público, (…) não os mutilaremos, não os proibiremos de se vestir como bem entenderem, (...) não os declararemos loucos quando não forem bons maridos, (…) não lhes vigiaremos os feitos e os gestos e as declarações como se nos pertencessem (…). Quando falamos de igualdade não é dessa igualdade que falamos. (…) Mas eles são imensamente frágeis. E estão imensamente habituados a defender-se.
Un roman épistolaire à trois voix, où je trouve un changement dans la posture de l’auteure, quelque chose qui la rend plus tendre et plus humaine. Ses écrits reflètent désormais une réflexion profonde sur le féminisme, loin de la charge violente qui dominait son discours auparavant. Certes, le monde a changé et, par conséquent, la société reflète ces profonds changements en s'adaptant à ces temps nouveaux.
Le Cher connard du titre est Oscar Jayack, écrivain d'une certaine renommée qui se trouve « metooïsé » (sans blague, le mot apparaît au début du livre et je suis sûre qu'il sera dans l'usage courant et sera même intégré au Robert bientôt...) par la blogueuse Zoé Katana, son ancienne collaboratrice, et qui écrit un texte sur Instagram insultant la célèbre actrice Rebecca Latté. Commence alors un échange de lettres entre eux, dans lequel Despentes aborde des sujets tels que les addictions, la célébrité, la création, la solitude et la nécessité de trouver son propre mode de vie. Tout au long du roman, la force du langage courant, truffé d'anglicismes et des mots issus des réseaux sociaux, ainsi qu'un sens de l'humour percutant, dominent.
Par moments, il me semble que l'histoire manque de portée. J'ai l'impression que il s'essouffle vers la fin. L'une des choses les plus difficiles pour un écrivain, à mon avis, est de pousser le roman à ses limites, de trouver le bon rythme pour emmener le lecteur dans des territoires inattendus. Il me semble que c'est là que ce roman s'enlise.
Il y a des années, j'ai lu les deux premiers Subutex et j'avoue que le style d'écriture m'a fatigué. Quand le troisième est sorti, j'ai préféré lire d'autres choses. Maintenant, cependant, je trouve le retour rafraîchissant. J'ai l'impression (et la même chose m'est arrivée avec le dernier Houellebecq) qu'avec l'âge, certains auteurs évoluent jusqu'à trouver la si précieuse maturité. J'aimerais penser que c'est le cas de Virginie Despentes et je me réjouis de cette transformation dans son écriture.
No era lo que pensaba, ni se desarrolla como parece que va a hacerlo ni los personajes son entrañables o puedes identificarte con ellos. Parece que va a hablar de las acusaciones on line por acoso de una empleada a su superior, pero lo hace sobre muchas más cosas: las adicciones, ser una mierda de persona y saberlo, el feminismo, el mundo on line…
Me ha gustado, aunque sin entusiasmarme. No lo he tenido como lectura principal porque no me enganchaba tanto y de hecho algunas partes las leía en diagonal, pero cuando lo cogía me relajaba de una forma contundente y me atraía. Es un intercambio de emails entre un escritor de éxito que ha fracasado a nivel personal y una actriz mayor que está de vuelta y a la vez renaciendo. No muy absorbente -en mi opinión- pero a la vez curioso e inteligente de esa forma en que lo es la gente muy crítica. Original.
3,5 ⭐️ En commençant ce livre, j’étais convaincu que j’allais lire une Virginie DESPENTES qui n’a jamais eu sa ‘plume’ dans sa poche avec un style trash et une langue de la rue sans aucune censure. Il faut dire que ça n’a pas raté et j’ai été bien servi par 3 personnages principaux qui n’arrêtaient pas de s’écrire ou d’écrire sur des blogs ou sur les réseaux sociaux avec une violence terrible, qui est annoncée par ailleurs dans le titre du bouquin. Ce qui m’a surpris dans ce livre c’est que l’autrice prend souvent des positions anti féministes et donne les 2 points de vue, notamment sur l’affaire #meetoo et elle parle de l'affaire Harvey Weinstein comme si c’était presque lui la victime. Ce bouquin nous plonge par moment dans le cinéma et la littérature et les enfonce dans un monde de beuverie et de drogue sans aucune pitié, empêchant les acteurs et écrivains à succès d’avoir ne serait qu’un petit peu d’intelligence émotionnelle et d’humilité. Ce bouquin n’a presque pas de chute et l’autrice aurait pu continuer sur sa lancée à l’infini…
Mein Wunsch, französischer Literatur näher zu kommen, hat mich auch zu diesem Buch geführt, von dem ich überzeugt war, dass es nichts für mich ist und trotzdem wollte ich den Hype darum verstehen. Wenn die Erwartungen sehr niedrig sind, erlebt man mitunter eine Überraschung. Der Einstieg bestätigte zunächst meine Vorurteile, die zynische, drastische und provokante Sprache stieß mich gleich ab. Die Figurenkonstellation, eine alternde Schauspielerin und ein sexistischer Schriftsteller, beide nach sehr erfolgreichen Lebensphasen, in denen sie Geld und Ruhm besaßen, stimmte mich auch nicht hoffnungsfroh. Aber beide kamen aus sehr einfachen Verhältnissen, haben sich ihren Erfolg erarbeitet und gestehen sich nach und nach ihre Drogensucht und eine ganze Latte anderer hässlicher Dinge ein. Ganz allmählich wird der Zynismus in den Emails, die sie sich schreiben, eine Begegnung bleibt aus, weniger. Sie erzählen von ihrem Leben, ohne Vorwürfe, ohne billige Ratschläge. Sie werden sich allmählich zu einer Stütze, um einerseits clean zu werden und andererseits ihre Auffassungen zu hinterfragen. Dazwischen stehen einige Nachrichten einer dritten Person, die dem Schriftsteller in den digitalen Medien sexuelle Belästigung vorwarf und mit den unvermeidlichen Hasskommentaren nicht klar kam.
Einige Themen werden angesprochen, wie die Macht der sozialen Medien und die öffentliche Meinungsmache sowie die Schnelllebigkeit der Online-Empörungskultur, weiterhin geht es um Geschlechterrollen und Macht in der Unterhaltungsindustrie, auch um das Verhältnis von Ruhm, öffentlicher Wahrnehmung, Selbstinszenierung und Selbstwahrnehmung. Nicht zuletzt geht es um Einsichten, Vergebung und den Wert der Freundschaft.
Der Stil ist direkt, unverblümt, schockierend, manchmal abstoßend, später fesselnd. Für mich schien er vor allem authentisch zu sein. Ich hatte den Eindruck, dass die Autorin Erfahrungen mit dem Drogenverzicht hat, ob selbst oder aus dem Umfeld, sei dahingestellt. Vielleicht ist es etwas zu positiv, keine körperlichen Symptome, viel Willen bei den Beteiligten, aber ich habe es ihr abgenommen. Mir gefiel vor allem der Respekt, mit dem die Autorin ihre komplexen Figuren schuf und wie es ihr gelingt, deren Veränderung auch im Sprachstil zu zeigen.
Fazit: Nach schwierigem Einstieg ein überraschendes Buch.
Tenho andado para aqui a pensar no quanto gostei deste Caro Idiota (connard é uma palavra tão melhor para este contexto*). Gostei muito ou pouco? Se o medir contra Teoria King Kong direi que gostei menos deste do que daquele. Mas, se esquecer que já antes li Despentes, a maravilha é grande.
A realidade é que o motivo da dependência me deixa um tanto quanto indiferente. Como tema é, de facto, uma aposta ousada, mas para esta leitora não há muito espaço de manobra no que diz respeito a empatia. Por essa razão, deixei que se arrastasse um pouco a leitura. Afinal, Caro Idiota assenta numa longa corrente epistolar (à la século XXI) entre dois toxicodependentes - ele, Oscar, o dito connard, acusado de assediar uma jovem assessora de imprensa, Zoé (que a dada altura reclamará o seu espaço nesta corrente); ela, Rebecca, uma atriz de meia idade preterida por alguma carinha laroca alimentada a botox e dietas da moda. Ora, isto, por si só, jamais me levaria a pegar neste livro. Mas, sendo Despentes, tinha de haver mais. E há. Ao passo que o idiota lhe serve de pretexto para toda uma denúncia do macho prepotente...
Eu nunca teria feito uma coisa daquelas. Pelo menos, não me lembrava de o ter feito. O problema é que toda essa história me vinha à memória com tanta vergonha que muitas das coisas não me assomavam à consciência. Não tenho vergonha por ter desejado forçá-la ao que quer que fosse. Tenho vergonha porque lhe disse que era doido por ela e ela não me quis ouvir.[...] Estava farto de ouvir aquela estúpida. Essa cena do MeToo era a vingança das putéfias.
...Rebecca servirá para uma denúncia aprofundada do showbiz patriarcal e, consequentemente, da sociedade consumidora de bens culturais manipulados em prol do dominador:
Não são só os homens que me dizem que me cale. As mulheres também. Explicam-me que o que vivi existe desde sempre e que elas se desenrascaram bem. Séculos e séculos de mulheres, antes de nós, conseguiram gerir as coisas com dignidade. E eu digo que elas consumiram a vergonha que tinham e puseram um sorriso para as insónias. Afirmo que de cada vez que um homem impõe o seu prazer a uma mulher instintivamente submete-se à lei do patriarcado e a primeira regra dessa lei consiste em assegurar que somos excluídas do dominio do prazer. E reprimir-nos desde a nossa mais tema idade faz parte dessa construção. Contrariar-nos é a tarefa dos soldados do patriarcado. Deixando nos desfrutar tranquilamente, temem pela ordem do mundo tal como a construíam. [...] É uma história de educação. Repetiram-me muitas vezes, quando era pequena, que não havia nada mais bonito do que morrer por amor! Não havia destino mais trágico para uma mulher. Tirando ser uma mãe que sofre imenso. Na maternidade, é sempre a infelicidade que veneramos. Nunca o florescimento. E a morte trágica, no caso dos amantes. Se gostas de fazer sexo com um homem, tens de estar pronta para morrer. Suportamos perfeitamente a ideia de que as mulheres sejam mortas pelos homens, com a simples justificação de que são mulheres. Exceto se são raparigas ou velhotas. O que significa que suportamos perfeitamente a ideia de que uma mulher seja vítima de um homem enquanto estiver na idade de ter uma sexualidade ativa. Mesmo se for casada, mesmo se for mãe, mesmo se for freira a partir do momento em que é púbere e até aos seus setenta e cinco anos, é uma vitima aceitável. E acho que isso acontece por ela ser eventualmente sexual.
Mas Despentes não se fica por aí. Para ela, isto ainda é pouco. Estamos nos primeiros minutos da partida. Lembram-se da assessora de imprensa? Ela, mais que qualquer outra personagem, servirá um propósito fixando a bitola geracional, marcando a cadência entre gerações. Representante de um feminismo de século XXI, Zoé é a denunciante assumida. A mulher que não esconde o crime porque lhe imputam a vergonha. Ela é aquela que, com coragem ou imprudência, expõe a sua história nas redes sociais...
Eu tomo a palavra, digo fui trabalhar todos os dias com um nó no estômago. A sentir-me repugnante por estar tão repugnante e de mesmo assim ir. Envergonhada com a minha raiva e por não saber articulá-la. Nem todos os rapazes eram uns canalhas naquele trabalho. Mas todos eram cúmplices, visto que era uma lei não escrita - o espaço público é um lugar de caça. Nem todos caçavam. Mas todos abriam alas ao caçador. E eu estava intimamente convencida de que era uma palerma.
...e se expõe às hostes machistas...
Leio-os. Diz-se-lhes tem de se bater, e eles batem. Confiam no número. Analisadas uma a uma, as mensagens sio ofegantes, débeis, repetitivas. Ponho-me a ler atentamente. Leio cem vezes, falando do gajo que contactou a mãe «o gajo que fez isso é um génio e outras cem vezes «elas precisam de ser admoestadas e outras cem vezes «eu nem sequer te violava de tão feia que és sua cabra feminista». E tenho pena deles. A miséria. Eles são a miséria. A pobreza. A mediocridade. E reivindicam-na. Têm os imaginários inertes. É uma simulação grotesca da alegria e da amizade, da solidariedade, mas é antes de mais a expressão da miséria mais sordida. Ela precisa é de um corretivo acham que tudo é permitido espero que a mãe dela a ponha na ordem - essa beta de merda de certeza que a sustentam espero que lhe cortem a mesada para que se torne numa puta és um génio meu és um génio. Uma merda. Os milicianos da masculinidade minúscula. Os minusculistas.
...mas também às múltiplas correntes feministas, apostadas na razão e divididas no objetivo, aos adeptos do politicamente correto e da "ordem natural das coisas"...
Há que pôr sexo no corpo das mulheres assegurando-se de que isso não é a cena delas. Que elas não lhe escapem, mas que não seja feito para elas. «Elas», nesta narrativa, continuam a ser barradas à entrada da humanidade, à porta, repelidas pelos seguranças. Nem sequer são objetos. Porque aos objetos não se censura o uso que deles se faz. É uma festa que tem por base os nossos corpos, mas na qual nunca devemos participar de pleno direito. Dançam em cima de nós. Não connosco. Nunca somos pares. Somos sem-pre presas ou vítimas. Num sistema de dominação pela violência, não há prazer onde não houver quem chore. Todo o desejo deve ser associado à destruição, condição sem a qual não é masculino.
...e aos palermas mais variados a quem opõe a bravata e o orgulho dos injustamente ofendidos:
A emancipação masculina não aconteceu. As vossas imaginações estão subjugadas.[...] Aquilo que nos dizem, compreendemo-lo bem: não se libertem das vossas correntes por nada deste mundo, ou arriscar-se-iam a partir as nossas nesse movimento.
Cada tiro, cada melro. Mas o melhor de tudo isto é quando Despentes sai das suas personagens (e aqui ela fá-lo inúmeras vezes) e grita a plenos pulmões aquilo em que acredita, com uma força que atrapalha mesmo o leitor mais preparado:
Ouço as feministas que se questionam como é que o patriarcado pôde durar tanto tempo. Dizem que é pelo medo da violência, é uma teoria dos anos 80, hoje muito controversa[...]. Outras evocam o medo da separação, da rutura[...]. Procuram explicações complexas. Não percebo porque é que fingem que as guerras são algo de tão natural que nem vale a pena levá-las a sério. Por um lado, explicam-te que se te apalparam quando tinhas treze anos a tua vida ficará para sempre marcada pela humilhação. Mas, por outro lado, encadeamos guerras atrás de guerras e não querem ver que relação isso poderá ter com o patriarcado no que este contém de patológico[...]. Quero acusar os homens - dizer que é a única forma que arranjaram para engendrar no meio do sangue. Não custa nada construir teorias, posso dar-te uma - estão tão frustrados por não parirem que foram buscar uma cena onde jorra merda e sangue como num parto. Para darem à luz nada.
Afinal, Caro Idiota tem tanto do seu manifesto Teoria King Kong que não tenho como não o adorar. Pouco me interessa que as suas personagens principais não estejam na minha faixa etária, no meu grupo social ou cultural, que sejam uns agarrados com problemas mal resolvidos que lhes assomam e os assombram agora que chegam à meia idade. Despentes mostra-nos que, mesmo num caso tão flagrante de abuso de poder, assédio, consumo de droga, o mundo não é a preto e branco. No final do dia, quer sejamos o abusador, a vítima, a testemunha, o vizinho desapercebido, o utilizador anónimo, o cineasta, o ator principal, o público na plateia, não há heróis.
Não sacralizo a palavra da vítima. Evidentemente, às vezes as mulheres mentem. Seja porque não têm qualquer escrúpulo, seja porque pensam que é legitimo. Mas a percentagem de mentirosas inveteradas continua a ser ínfima entre as vítimas, enquanto a percentagem de violadores entre a população masculina deveria alertar-vos para o declínio das vossas sexualidades. E, apesar de tudo, vejo-vos muito mais escandalizados com a ideia da possibilidade de uma acusação injustificada do que ficam por saber que há violadores entre os vossos amigos. A partir dai, como dizer... Mesmo pondo nisso uma grande dose de mansidão, é difícil termos pena de vocês.
*Quando no Portugal mesquinho de 2020 se publica o título Pra cima de puta, e, dois anos depois, se escolhe traduzir cabrão por idiota, pergunto-me se seguimos todos pela vida ao mesmo ritmo. Porque será que um autodepreciativo puta da parte de uma apresentadora de televisão é mais aceitável do que um ofensivo cabrão dirigido a um homem abusivo "fictício"? Alguma coisa me está a escapar...
Bei 17% steig ich aus. Das hat bisher nichts mit Literatur zu tun, die ich suche und als solche bezeichnen würde. Für mich uninteressant. Das Abarbeiten am gesellschaftspolitischen Diskurs funktioniert für mich literarisch nur, wenn mir das Ding sprachlich oder auf anderer Ebene etwas anregendes zu beißen gibt. Hatte gehofft dass die psychologische Ebene mich hier bei der Stange halten könnte. Und irgendwie hab ich nicht den Eindruck, dass die Subjekte des Buches aus dem Netz von Symbolen und Bedeutungen heraustreten werden. Das liest sich wie eine Verschiebung von Machtverhältnissen, die nicht über die vorhandene Symbolik hinausreicht. Aber mag dem Buch auch damit Unrecht tun. Meine Geduld reicht dafür gerade nicht, mich da weiter durchzuöden.
Da finde ich „Noch wach“ von Stuckrad Barre literarisch deutlich ansprechender und kompositorisch anspruchsvoller.
I once read a book on an asshole Who reeled in a girl with his lasso But this cowboy knew not That the girl he had caught Was no cow to be milked by some asshole
Lo primero que leí de Despentes fue “Teoría King Kong”. Estaba en una casita en el monte, cerca de las playas de Vila Nova de Milfontes, con el hombre al que amaba. Fue el mejor verano de mi vida. No sabía que sería el comienzo de muchos malos y que la saudade de esos días me harían pasar más tiempo del debido a su lado. Porque fue en ese julio portugués donde el vino empezó a meterse en nuestra casa, a convertirse en una presencia constante. Las noches de pescado a la brasa y percebes eran la excusa perfecta. Luego, cuando volvimos al trabajo, a Madrid y la rutina; todas las noches, como en las series estadounidenses se descorchaba una botella. Y de repente, dos que iban a la par se desparejan. Tú no bebes, no a diario, dejas de seguir el ritmo. Entonces sólo eres la aburrida. Cuando al vino de la noche se suman las cervezas de la tarde o el par de vasos de whisky por la mañana porque la tensión es excesiva, pasas a ser la tocapelotas. Cuando tienes que recogerle del suelo porque no es capaz de caminar, ni casi de arrastrarse, limpiarle el vómito y meterle en la cama, eres su peor enemiga como testigo de sus episodios más patéticos.. Es de esos momentos de los que habla Despentes en “Querido capullo”, que arranca con la correspondencia entre Oscar, escritor señalado como abusador, y Rebecca, actriz, con la excusa del #metoo. “Querido capullo” me ha hecho viajar en el tiempo. A un tiempo en el que dejé de ser yo (“Llega un día en que no te reconoces. Es tardar años en admitir que aquella que fuiste ya no volverá, que ha desaparecido para siempre. Es tener miedo todos los días y convertirte en otra persona. Es tragarte la vergüenza de que alguien haya buscado tu punto débil, lo haya encontrado, y te haya destruido. La vergüenza de que resulte tan fácil”) porque me tragué dos de las más grandes mentiras sobre eso que llamamos amor, a saber: 1_ para ser una persona completa tienes que tener pareja y 2_ mi amor le salvará. (“Algunos amores son droga dura. No los dejas, ni siquiera cuando todo ha empezado a saltar por los aires. Estás convencida de que, siendo leal, valiente y obstinada, las cosas volverán a ser como era en el principio. Extraordinarias. El cerebro te dice el tema está jodido, pero quien manda son las tripas, y ellos te dicen que tienes que quedarte en ese amor”)
En “Querido capullo” Depentes habla de las drogas y del alcohol, la lucha de clases que van ganando los ricos y que cuenta con mercenarios mal pagados entre los obreros. Y por supuesto del machismo (“Pensé en todo, excepto en las chicas. Nadie pensaba en las chicas. Apretábamos el culo con el fisco, con la extrema derecha, con los negros, con los judíos, con Twitter. ¡Pero las chicas! No veíamos dónde podía estar el peligro”). De hombres con los que convivimos: “Hay que ocuparse de vosotros todo el tiempo, tranquilizaros, entenderos, asistiros, cuidaros. Es demasiado curro. Tienes razón, las jovencitas, vuestras masculinidades son frágiles.” De hombres incapaces de decir la verdad (“Supongo que pensaba que era mejor tener una novia que te agobia que estar solo para siempre”), egoístas (“La escuchaba decirme todo eso, y pensaba en tu carta, en lo agradable que resulta: tener mujeres preocupándose por mí.”), frustrados (“Subestimaba la rabia que me daban los otros tíos. Los que tienen lo que quieren. Que para ellos sea más fácil. Que sepan cómo hacerlo y yo no. Que me hagan sentir defectuoso por contraste. Era consciente de mi vergüenza, era consciente de mi rabia… Pero ignoraba mi terror a los demás. (…) soy incapaz de enfrentarme a quien me hace sentir mal. Me vengo con otros. Me desahogo con otros”), capaces de encontrar cien mil excusas para no cambiar (“Yo, a la gente que no se droga siempre la desprecio. Los hombres de verdad beben whisky, fuman porros, se amorran al jarabe de codeína y esnifan rayas de coca de un palmo. Comen grasa, hacen pesas y se limpian el culo con lo políticamente correcto. Los hombres de verdad no se sienten destrozados porque una petarda se queje diez años después de que le hayan puesto la mano en el culito”). Hombres cómplices: “Entre las víctimas, el porcentaje de fabuladoras sigue siendo ínfimo, mientras que el porcentaje de violadores entre la población masculina debería alertaros sobre el deterioro de vuestras sexualidades. Y sin embargo, os veo más escandalizados ante la posibilidad de una acusación injustificada, que, sabiendo que hay violadores entre vuestros amigotes”. Hombres que, a veces, abren los ojos: “Me hizo entrever algo que no estaba dispuesto admitir. Ser deseado por alguien a quien no le has pedido. Nada es insoportable. Verte ante una petición sin posibilidad de decir que no es insoportable”.
Y por supuesto habla de mujeres y de feminismo:
- Imagina que, en lugar de mujeres asesinadas por hombres, se tratara de empleados asesinados por sus patrones. La opinión pública sería mucho más severa. Cada dos días, la noticia de un patrón que mata a su empleado. Nos diríamos que las cosas han llegado demasiado lejos. Hay que poder fichar sin correr el riesgo de que te estrangulen, te muelan a palos o te acribillen a balazos. Si cada dos días un empleado matase a un patrón, ya sería un escándalo nacional. Piensa en los titulares: el patrón había puesto tres denuncias y obtenido una orden de alejamiento, pero el empleado lo esperó en la puerta de casa y le disparó a quemarropa. Cuando haces el paralelismo te das cuenta de hasta qué punto el feminicidio está tolerado. - A quien nos encontramos preguntándose qué hacer con su vergüenza no es al que azota al esclavo. Quien carga con la vergüenza es el encadenado. La lleva como un tatuaje, una marca en la frente. Una mancha indeleble con la que no sabemos qué hacer. Lo que tratamos de perdonar no siempre es el mal que nos han hecho. - Las chicas que yéndose a la cama sí lo consiguen tienen unas cualidades especiales. Deberíamos admirarlas. Yo las había juzgado mal, cuando lo único que hacían era jugar el juego. El juego no lo habían inventado ellas, probablemente habrían preferido que les fuera como me fue a mí. - La idea de una conspiración femenina. La subordinada siempre conspirando espalda de los jefes. La idea de que somos responsables de lo que nos hacen pasar. El culpable siempre es la víctima. Y la idea de que no hay solidaridad posible; no hay ‘reconocimiento’. Para ellos somos el sexo desconocido, el sexo enemigo. Lo contrario no es cierto. Pero el problema está ahí: ¿cómo vivir en armonía con alguien que se niega a ‘reconocerte’? - Cuando te encuentras en una situación de mierda que no puedes cambiar individualmente, hay que decirlo. Para que otras pueda responder ‘yo también’ y ‘yo te escucho’. - Todos los tíos eran cómplices, porque aquella era una ley no escrita: el espacio público es un lugar de caza. No todos cazan. Pero al cazador todos lo dejan pasar. - Me doy cuenta de que ya no me dan miedo. Es una epifanía escandalosa. Los leo. Les han dicho que escriban y ellos escriben. Su único poder está en la manada. Tomados uno por uno, sus mensajes son burdos, tontos, repetitivos. (…) Son la miseria personificada. La pobreza. La mediocridad. Y además lo reivindican. Tienen un imaginario estéril. Pura simulación grotesca de la alegría y la amistad, de la solidaridad, pero ante todo es la expresión de la más sórdido miseria. (…) Son los milicianos de la masculinidad minúscula, los minusculistas.
Y también trata de eso que nos va pasando a todos los que seguimos vivos, cumpliendo años… (“Cuando los tipos del montón empiezan a pensar que tienen derecho a probar suerte contigo es horrible, una de las cosas más humillantes de hacerse mayor. Cuando un pibón al que le has hecho notar que te gusta no entra en tu juego, es una sorpresa, y te duele, pero todo queda en el territorio de lo digno. Siempre te queda regodearte en esa dignidad herida, buscar una salida airosa. Como situación es terrible, y para una mujer que ha sido hermosa creo que siempre es una sorpresa. Pero de alguna forma sabes que forma parte del juego. En cambio, cuando viene a importunarte un tipo de segunda fila, un poco baboso y torpe, esperando salirse con la suya, descubres con horror que quien ha calculado mal la situación no es el; quien todavía no ha advertido la magnitud de su tragedia eres tú.
Merci, madame Despentes, d’être une telle reine de la littérature. Quel coup de cœur ! ♥️
La plume est inclassable et implacable. Un roman plein de chaos intérieurs et d’humanités volcaniques, de tendresses inconditionnelles et de véracités violentes. J’ai l’impression d’avoir passé plusieurs jours en compagnie de vraies personnes, à nager parmi leurs névroses, leurs espoirs, leurs peurs et leurs désirs. Et je crois que ces héros me manquent déjà terriblement. Je viens d’être le témoin d’une catastrophe magnifique et j’en redemande.
3,8* Diferente, direto, sem pudores, desiludido, inclusivo. Estas são algumas palavras que me ocorrem na altura de avaliar este livro, o primeiro que leio de Virginie Despentes. A primeira impressão que tive foi: UAU! O que é isto? Brutal! A forma despudorada de abordar temas complexos como o assédio e suas vítimas e as várias dependências prendeu-me logo. O senão é que se torna um pouco repetitivo e previsível. Bom, muito bom, ainda assim.
"A esperança é o único antídoto contra o desespero. Ora, foi precisamente isso que nos foi confiscado. A distopia tornou-se o único horizonte razoável. Acreditar que as coisas possam melhorar é uma prova de idiotia. Esse é o totalitarismo vencedor. Os nossos imaginários estão monopolizados por uma única convicção: não há alternativa. A esperança é boa é para os imbecis."
Caro Idiota começa de forma explosiva, intensa e sem filtro, onde o insulto é utilizado como uma arma cujo objectivo é destruir o interlocutor pela violência das palavras.
As personagens são três: Oscar Jayack, um escritor de sucesso que, depois de se cruzar com Rebecca Latte, uma actriz igualmente famosa, decide fazer um post a arrasá-la:
essa mulher sublime que iniciou tantos adolescentes naquilo que foi o fascínio da sedução feminina no seu apogeu, transformada, hoje em dia, neste mostrengo. Não apenas envelhecida. Mas pesadona, descuidada, a pele ascorosa, uma personagem de mulher suja, estrepitante.
Rebecca não se fica e responde-lhe, e a partir daqui seguem-se trocas de mensagens e e-mails, onde ambos trocam confidências, até porque têm algumas coisas em comum.
A terceira personagem é Zoë Katana, uma blogger feminista que aproveita o movimento #MeToo para denunciar Oscar por comportamentos inadequados quando era sua assessora de imprensa.
Depois de um início promissor, a coisa acalma. As partes sobre drogas e as reuniões dos NA tornam-se repetitivas e cansativas, como se estivéssemos sempre a ler a mesma coisa. Oscar e Rebecca são dois egocêntricos que apenas trocam mensagens para se ouvirem a si próprios, sem realmente ouvirem o outro. A voz das personagens pareceu-me toda a mesma, escrevem todos da mesma maneira, o que torna a leitura um pouco monótona.
Mas, Despentes escreve bem, é directa, provocadora e divertida, propõe uma reflexão sobre a condição feminina e juntando a isto tudo alguns momentos e frases marcantes não posso dar-lhe menos que 4 estrelas.
Bäm, so eine Bombe von einem Buch. So zeitgeistig, schnell und intelligent. Große Literatur, aus „ethischen Gründen“ nicht für den Prix Goncourt vorgeschlagen, aber egal. Ziemlich alle relevanten aktuellen gesellschaftlichen Themen werden hier aufgegriffen und ein Raum zur Reflektion der eigenen Haltungen geöffnet. Bitterböse, zynisch, traurig, erhellend, lustig und am Ende irgendwie auch versöhnlich und positiv ohne an Tiefe und Sprengkraft zu verlieren. Die Protagonisten sind zerstörte zerstörende Menschen. Und bauen sich trotz ihrem Hass, auf sich selbst und den Anderen, wieder auf. Vielleicht die wichtigste und relevanteste europäische Autorin der Gegenwart. Warum findet sie, zumindest in Deutschland, so wenig Beachtung?
Le nouveau Despentes part vraiment dans tous les sens. J'ai pensé plusieurs fois "ohlala mais quel bordel" ou "Attends-moi!" Et puis, sans pouvoir complètement me l'expliquer, j'en ressors avec les idées plus claires qu'avant, comme si voir quelqu'un essayer de démêler un paquet d'élastiques de cuisine et en extraire quelques-uns avec l'air entendu du chirurgien qui en a vu d'autres avait bien un effet apaisant. Je n'affectionne pas particulièrement le terme "le vivre-ensemble", souvent lénifiant quand il est appliqué au moindre petit tracas de la vie en société ou au bon comportement dans le bus. Pourtant là, dans un tel désordre, je trouve qu'il prend tout son sens. Virginie Despentes, par le cours de la relation entre les deux personnages principaux de ce texte, écrit une sorte de proposition sur ce que serait de vivre ensemble aujourd'hui. Mieux que se tolérer, elle vise plus haut et c'est ça que j'aime . Malgré le titre et les opinions cash des uns et des autres, on perçoit une vraie envie de concorde (avec ceux qui en valent la peine, même si personne n'a l'air vraiment foutu) et même pas mal d'amour. C'est un peu celle qui hurle plus fort que tout le monde :"MAIS CALMEZ-VOUS !!! Y'A QUE MOI QUI SUIS CALME ICIIII, AIMEZ-VOUS MERDE !". Le livre est un roman épistolaire et de chroniques et les deux parties ne cohabitent pas toujours bien mais elles sont toutes les deux intéressantes. Les personnages ne se répondent pas systématiquement. Il faut dire qu'ils en ont gros sur la patate, pressés de se livrer. Mais, nous rappelle Despentes : qui n'en a pas gros sur la patate aujourd'hui ? Certaines lettres sont comme des bouts de roman dans la façon de rapporter les scènes. A peu près tous les sujets m'ont intéressée même si parfois je me demandais :pourquoi ici et pourquoi maintenant ? Mais ok je t'écoute. Un instantané vraiment intéressant, un retour salutaire sur les années que nous venons de traverser, sur lequel je ne regrette pas de m'être jeté, malgré quelques moments de perplexité sur la forme. A noter un passage où je crois que Despentes a écrit ce qu'elle pensait que son texte serait, ce qui m'a fait fondre.
Written as an epistolary (sort of) novel Dear Dickhead tells the story of three people- Oscar, a published author who is accused of sexual harassment by Zoe, an ex-employee at Oscar's publisher, and Rebecca, an actress, who was friends with Oscar and his family during school days.
Oscar's reputation is in tatters after Zoe's accusations. Of course Oscar denies that he has harassed her and merely says he was in love with her and wanted her to know. Rebecca sends him e-mails advising him to come clean and Oscar's response is to attack her.
The letters take on the feel of essays at times dealing with MeToo, harassment, social media, trolling, drug/alcohol abuse and sexuality among other heavyweight issues.
As the book unfolds each character is forced to face up to their own addictions and faults. I found Oscar's journey probably the most fascinating as he examines his behaviour. Zoe and Rebecca also undergo revelatory experiences that lead them to very different lives.
This was a very interesting novel and not at all what I expected. To be honest what attracted me to the book was the title. I haven't read an Déspentes previously but this book piqued my interest.
Thankyou to Netgalley and Farrar, Strauss & Giroud for the advance review copy.
Un roman epistolar în care nu m-aș fi așteptat să găsesc atîta sinceritate și umanitate, dincolo de cum începe, ca o tornadă care te ia pe sus și nu știi unde te duce, pe mine m-a dus la o împrietenire cu cele trei personaje. E greu să îi disprețuiești, deși ăsta e sentimentul inițial, depinde cu ce parte te identifici, dar în cele din urmă sfîrșești să empatizezi cu toți. Dincolo de limbajul pe care Despentes îl folosește, e o muzicalitate aparte și multă poezie în cartea asta, după cum și Svetlana a mărturisit în dialogul cu Adela Greceanu, la Timpul Prezent, las link-ul în comentarii.
Nu-i ușor să scrii un roman astfel, să creezi și acțiune, suspans, pornind de la teme precum sex, feminism, adicții etc.
Cartea a apărut la Editura Trei Traducere din franceză de Svetlana Cârstean
I had some fun at the beginning of this epistolary novel - I mean come on, it's epistolary novel! What's not to like??? I know, I know, many folks hate it, but I love me some epistolary, so I was very into it. But at about 150 pages I felt that the book have overstayed its welcome... If you want to read an angry but very on point feminist manifesto by Despentes - pick King Kong Theory. This is not one, and while having a lot of decent and interesting rants and thoughts and conclusions, it falls a bit flat. It doesn't add anything new to #me_too discussion, its musings on cyber bullying and trolling and such doesn't go further "tried and tested". I loved how Despentes can speak for all kinds of different folks and how she makes you understand them and sort of get in their shoes in Subutex trilogy but here... it's just not that. And the ending felt like one from Looney Tunes, kind of hurried and not that satisfying at all, while maybe an all right ending in general. Overall, I liked the book to some point and then I stopped. I can recommend it only to die hard Despentes fans, they will understand it.
Und wieder ist Despentes ganz vorne mit dabei: Ihr Beitrag zu aktuellen gesellschaftlichen Themen mit Fokus auf #metoo (oder steht nicht doch ein Drogenentzug im Vordergrund?) kommt nicht nur als moderner e-Briefroman daher, sondern auch überraschend versöhnlich. Ach, ich liebe es, wenn man an einer ohnehin schon tollen Autorin immer noch was Neues entdeckt und sie sich dabei trotzdem treu bleibt.
4.5 Nu aveam așteptări și m-a surprins foarte plăcut. Este o carte matură astfel că nu o recomand celor foarte tineri care vorbește despre feminism, mișcarea #metoo, droguri, sexualitate, alcool și câteva contexte sociale sau politice.
Transmite mesaje puternice și mi-au plăcut mult vocile personajelor; eu am ascultat cartea dar e alcătuită din schimburi de mesaje/emailuri între două persoane (bărbat- femeie și astfel avem ambele perspective).
Virginie Despentes : " Mon truc à moi, mon atout à l'écrit, c'est la réponse violente : je viens de casser la table ".
I think Virginie said in a few words all that I could have listed on two pages. Camus'revolt against the nothingness of life is transposed by her into the revolt against human misery.( mostly in the male segment )
Teineteisele asuvad kirjutama nooruses omavahel õrnalt kokku puutunud ja hiljuti #metoo ohvriks (?) langenud kirjanik Oscar ja vananev näitleja Rebecca. Kirjades rullub lahti nende päritolu ja lapsepõlv, sellest väljarabelemine, eduelamusteni jõudmine jne. Selle kõige käigus lahatakse ka ühiskonnas toimuvaid muutusi ja lähikondsete käitumist. Lõppeks keeravad kõik kõigile, sõltumata soost, mulle tundub. Peksja ja pekstava rollidki võivad kiiresti vahetuda. Nagu Despentes´il ikka, nii on ka siin palju juttu sõltuvustest (alks, narks, virtuaalruum), nende ohjamisest ja püüdest neist vabaneda. Kõik see kokku on väga nauditavaks tervikuks seotud.
Ühel hetkel lülitub mängu ka koroona ja isolatsioon. Tundub, et ajaline distants on mu jaoks täiesti piisav - oli juba sellestki huvitav lugeda.
Pisteliselt saame sekka lugeda ka Oscarit süüdistava Zoe Katana mõtteid. Need ei esine tekstis kirjadena, päris täpselt ei saagi aru, kuhu või kellele ta oma nägemust olukorrast kirjutab.
Despentes´i mõtteid ja arutluskäike on alati huvitav lugeda. Ma kuidagi nagu ei ootagi tema teostest mingit vinget süžeed või tohutut sündmuste konstruid - lihtsalt räägi, Virginie! Hakkasin alguses tsitaate välja märkima, aga kuskil esimese kolmandiku peal loobusin, sama hästi võiks pool raamatut välja kirjutada.
Veider, mingid märgid D. leebumisest oleks nagu siin raamatus siginenud, täpselt nagu ka teisel prantsuse kurikirjanikul Houellebecqil viimases romaanis.
PS. Ja muidugi tõlge (Maria Esko), kompu. Ilmselt on D. tekstides sõnu ja väljendeid, mida ei saa üks ühele tõlkida, vaid tuleb loomingulisemalt kohandada eesti keelde. Selliste väljendite juures oli mõnus korraks seisatada ja mõtiskleda.
I didn't expect to feel so much for or connect to Oscar and Rebecca. They're both asses, but they're working through it. The epistolary form allows them to be blunt and honest.
I'm interested in reading more Despentes and Frank Wynne keeps winning me over.