Neurosis and Human Growth: The struggle toward self-realization

by Karen Horney

First published in 1999

Genres: Psychology, Nonfiction, Psychoanalysis, Self Help, Philosophy, Science, Counselling

392 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1950

About the author

Karen Horney was a German psychoanalyst. Her theories questioned some traditional Freudian views, particularly his theory of sexuality, as well as the instinct orientation of psychoanalysis and its genetic psychology. As such, she is often classified as Neo-Freudian.

Reviews

[Meghan Gardner · Rating 5 out of 5]

Outstanding. But I do have to place some caveats: This is not a book for the light reader browsing through the "self help" section. It's an intricately articulate and researched analysis of human being's dysfunctional mechanisms. You do not need to have a background in psychology... but you do have to have intellectual endurance.

Keep in mind that this book was written 60 years ago. The language is a bit outdated. It was written by a woman who was trying to be taken seriously in a very male dominated field. Karen has some perspectives that can be outdated on some sociological issues. However, the foundation of her logic is impressive if you can overlook some of the outdated examples.

I would normally give a book with the above flaws no more than 4 stars. However, I cannot get past the fact that Karen was a powerfully forward thinking individual for her time with solid points that are developed from a diverse number of angles. The flaws are human. The book is profound.

I would have enjoyed meeting this woman (had she not died before I was born) and I wonder what her work would have been like had she lived longer.

If you are willing to put aside time to read this book with minimal interruption (you will need the focus) you will find it an exceptional source of answers for why human beings suffer from the "Tyranny of the Should" and other deeply ingrained perspectives that foster suffering and self deception.

In sum: This is the book for those who want solid, logical answers for why people think the way they think.

[باقر هاشمی · Rating 3 out of 5]

عصبیت و رشد آدمی یا تلاش برای بازیافتن خود
سالها بود سراغ کتابهای خودیاری نرفته بودم تا اینکه چند وقت پیش جرأت کردم و کتابی که از چند وجین جون سالم در برده بود رو برداشتم و خوندم. وقتی آدم کتابی درباره‌ی عصبیت رو برمی‌داره و می‌خونه، قبلش قبول کرده که عصبیه و آدم عصبی اگه توی کتاب چیزی در تأیید و توجیه عصبیتش پیدا نکنه، و با حقیقت روبرو بشه، بیشتر عصبی میشه و دقیقاً همین عصبی شدن رو اگر تحمل کنه، وضعش بهتر خواهد شد.
کارن هورنای از دسته‌ی روانشناسان نو فرویدیه و تفاوت نظریه‌ش با فروید در اینه که منشاء اضطراب رو در لیبیدوها نمی‌دونه بلکه در تأثیر محیط روی فرد می‌دونه. به‌خصوص در دوران کودکی. به جز این کتاب چند کتاب دیگه هم داره اما توی منابع درسی زیاد ازش چیزی نگفته‌ن و در دنیا زیاد از نظریه‌ی هورنای استقبال نشده چون نظریه‌ش چفت و بست محکمی نداره و مدوّن نیست. اگرچه افراد زیادی با این رویکرد تونسته‌ن نتیجه بگیرن و هنوز در آمریکا مرکز هورنای مشغول کاره اما جزو اولویت‌های درمانگران نیست.

کپسول هورنای
هورنای میگه هر آدمی در روانِ خودش سه نوع میل داره
میل به برتری طلبی: همه‌چیز برای من، هیچ‌چیز برای دیگران
میل به مهر طلبی: ببین من چقدر محتاج محبت و ترحم‌ام
میل به عزلت طلبی: کاری به کارِتون ندارم، کاری به کارم نداشته باشید
اگرچه این امیال متضاد هم هستن اما بسته به شرایطی که فرد در کودکی داشته، یکی از این سه میل در روان فرد برجسته میشه، مثلاً انسان مهر طلب نمی‌تونه برتری طلب باشه، یا انسان عزلت طلب نمی‌تونه برتری طلب باشه.
کسانی که در کودکی بهشون سخت گرفته شده و تحت فشارهای روانی‌محیطی شدیدی بوده‌ن، برای تسکین اضطراب خودشون-بدون اراده و آگاهی-دنیای ذهنی‌ای برای خودشون درست می‌کنن و یکی از اون سه میل کذایی رو در تصوراتشون برای خودشون برجسته می‌کنن. مهم‌ترین ویژگی افراد عصبی از نظر هورنای اینه که در تصوراتشون زندگی می‌کنن. هورنای از دو نوع «خود» صحبت می‌کنه: خود واقعی و خود ایده‌آلی. خود واقعی شامل تمام حقایق از جمله خشونت‌های محیط و ضعف‌های شخصیه و خودِ ایده‌آلی شامل اون چیزی هست که شخص دوست داره باشه. هورنای همچنین عنوان میکنه که افراد عصبی در ذهنشون مدام درگیر فرمانِ باید و نباید هستن. مثلاً شخص میگه: «تو هرگز نباید احساس آزردگی و رنجش کنی، باید همه‌چیز رو تحمل کنی».

حالا اینها چه ارتباطی با عصبیت و اضطراب دارن؟
به‌طور کلی فاصله‌ای که بین خود واقعی و خود ایده‌آلی وجود داره شخص رو مضطرب می‌کنه. به عنوان مثال شخص عصبی‌ای که در تصوراتش خودش رو یک نویسنده می‌دونه، وقتی توی جامعه هست از دیگران انتظار داره با اون مثل یک نویسنده برخورد کنن و وقتی جامعه طبق انتظاراتش باهاش برخورد نمی‌کنه شخص دچار خشم و سپس اضطراب میشه. شخصی که به‌دلیل میل به برتری‌طلبی، خود ایده‌الی نویسنده شدن رو انتخاب کرده تا از این طریق تحقیرهایی که بهش تحمیل شده رو جبران کنه، وقتی توی جامعه چنین بازخوردی نمی‌گیره تصمیم به عزلت طلبی یا مهرطلبی می‌گیره یعنی میل به برتری طلبی جای خودش رو به میل به عزلت طلبی یا میل به مهر طلبی میده. هرچند ناگفته پیداست که اگر برای رسیدن به ایده‌آلش تلاش می‌کرد و در جهت پرورش خود واقعیش تلاش می‌کرد ممکن بود نویسنده‌ی بزرگی بشه(همونطور که خیلی‌ها شده‌ن) اما چون فقط در تصوراتش(که راه آسونتری هم هست) از خودش یک نویسنده ساخته، نه تنها از واقعیت دور شده بلکه اضطرابش هم تسکین پیدا نکرده.

هورنای از کوادکوپتر
نمی‌شه بگیم صحبت‌های هورنای تماماً درسته. چون هر انسانی برای رسیدن به تعادل روانی به مقداری برتری طلبی و مهرطلبی و عزلت طلبی احتیاج داره و گاهی برای مبارزه با سستی و تنبلی ناچاره از فرمان «باید» استفاده بکنه. اما وجه تمایز افرادی عصبی اینه که بیشتر از اینکه در واقعیت زندگی کنن، در تصوراتشون زندگی می‌کنن. انسان سالم در جهت پرورش خودِ واقعیش کوشش می‌کنه و از خودش انتظار همه‌فن‌حریف بودن نداره و ضعف‌های خودش رو می‌بینه اما انسان عصبی از عیب‌های خودش فرار می‌کنه و مدام در دنیای خیالی خودش و تصورات خودش زندگی می‌کنه و عیب‌های خودش رو نمی‌بینه.

حلیم با نمک و آبلیمو
درباره‌ی ترجمه‌ی کتاب باید بگم که مترجم به متن اصلی وفادار نبوده. از اونجایی که محمدجعفر مصفّا یکی از پیروان کریشنا مورتیه، این کتاب رو هم با عینک کریشنا مورتی و عرفان اسلامی نگاه کرده و ترجمه کرده. در فصل سیزدهم که درباره‌ی «تأثیر عصبیت در کار» بود، بحث در اواخر فصل جالب شده بود که دیدم مطلب یکهو تمام شد و مترجم توی پانوشت نوشته بود:

در پایان این فصل هورنای بحثی مفصّل درباره‌ی این توهم یا سوال آورده است که: «آیا عصبیت محرکی برای تجلی نبوغ افراد نیست؟ آیا اکثر هنرمندا بزرگ و نویسندگان برجسته از بین عصبی‌ها نبوده‌اند؟». چون این بحث مستقیماً کمک زیادی به خودشناسی و خودکاوی نمی‌کند از نقل آن در اینجا صرفنظر می‌کنم.

[Nafiseh · Rating 3 out of 5]

ازم ميپرسه ميتونم به اسم كوچيك صداتون كنم
من حواسم پرت ِاون انگشتر غول پيكر و عجيب انگشت سبابه راستشه، يه لبخند مسخره و بزرگ ميزنم و ميگم بله خواهش مي كنم .
ميگه مشكل عمده تون چيه كه تشريف آوردين پيش من.
مشكل عمده مشكل عمده خدايا مشكل عمده ي من چيه ؟
خب هميشه يه مشكل عمده اي هست و يه سري خرده مشكلات در جريانن ،دلم نمي خواد بگم مشكل عمده م چيه .ادا در ميارم .اداي آدماي دانا و مسلط بر انواع و اقسام روزگار ها و ميگم راستش چهار ماه ديگه يه امتحاني دارم و بايد قبول شم اما تمركز ندارم مغزم پر صداس فقط ميخوام اون امتحانه رو قبول شم همين.
آخرين باري كه با يه موجود دو پا درد دل كردم ترقوه ي چپ شكسته ش رو از جيبش در آورد كه يعني ببين دختر كوچولو مشكل به اين ميگن تو برو كلاهتو بنداز هوا .منم شريان آئورتم توي دست مشت شده م بود اما خب اون نديد منم سريع چپوندمش توي جيبم..
ميگه ميخواي دارو بخوري؟
ميگم راستش من با تقسيم بندي هاي روان پزشكي مشكل دارم يعني چي كه تا از زندگي لذت نبري و اشتهات بالا پايين بره و كرايتريا ها رو پُر كني ميشي افسرده اونم ماژور .خب حتمن زندگي لذت بخش نيست كه لذت نمي بريم .اداي آدماي فرهيخته و همه چي دون و حال به هم زني رو در مي آرم كه هميشه از دماغ فيل آويزونن و ديگه حتي نمي افتن كه يعني دكتر جون من گرم و سرد روزگار چشيده ام من خودم بلدم از پس عمده ها بر بيام.
اينا رو هيچ كدومش رو نميگم به جاش ادا در ميارم همه ش ادا و اصول از اين سرتكون دادن هاي تاييد كننده از اين لبخندهاي مسخره ي مصنوعي
.مينويسه دارو ها رو مي نويسه و ميگه البته الان شرايط جامعه هم جوريه ك موثره در حال آدم.
شرايط جامعه؟ من تا اونجايي كه يادمه هميشه همين مدلي بودم هميشه صدام مي لرزيده هميشه يه كدو بودم وسط يه عالمه بادنجون نه اينكه الان بخوام اداي آدماي خودشيفته و اينا رو در بيارم ها نه .هميشه داغون بودن كه خودشيفتگي نداره
.ميگم مي دونيد يكي از گريه دار ترين گريه هايي كه در طول زندگيم باهاش مواجه شدم چي بوده بعد ادامه ميدم با ادا با اداي آدماي نكته سنج و مثلن مهربون ادامه ميدم و ميگم يه بار كه با بچه ها نشسته بوديم روي اون نيمكتا كه كنار اتاق شوك بود و با ولع شيركاكائو و كيك مي خورديم و قرار بود اون روز رويا مورنينگ بده و به مسخره ترين چيز هاي زندگي مي خنديديم يه آقاي نسبتن قد بلند از اتاق شوك اومد بيرون و لخ لخ كنان از كنار ما رد شد يه قطره ي اشك سرگردون روي يكي از گونه هاش بود كه سر خورد و افتاد چشم هاش حالت گريه نداشت و عبور كرد از وسط اون حجم از بيهودگي ما ..
ميگه هميشه انقدر به جزئيات توجه داري ؟ ميگم بله تنها كاري كه خوب بلدم همينه داريم من اتشفشاني از بلاهت و عمر هاي هدر رفته تمام سرزمين هاي جهانم البته كه به جزييات توجه دارم البته كه من به لكه هاي شيشه ي عينك آقاي مرتضوي حساسم به ريمل هاي هميشه ريخته ي سارا. به زخم هاي دست محمد كه هر روز بيشتر و بيشتر ميشه از تجسس روزانه و شبانه سطل زباله هاي محل .به تاريخ انقضاي دارو ها .به احتكار آروزها..(اينا رو هيچ كدومشو نميگم.)

به پايان جلسه مشاوره نزديك ميشيم و اوج ادا در آوردن ها.اون ادا در مياره و خوشحاله از اينكه با خانوم با شخصيتي مثل من برخورد داشته و اميدواره دفعه ي بعد من خوشحالتر باشم و اين كتاب رو تقديم بنده ميكنه و ميگه بخونش كمكت ميكنه
منم ادا در ميارم و ميگم ممنونم. دروغ ميگم ممنون نيستم دروغ ميگه اميدوار نيست. (و با شخصيت نيستم)

اين كتاب هم مثل ساير كتاب ها شق القمر نميكنه و من اصولن چنين انتظاري از هيچ كتابي ندارم خدمتت ميگه كه مشكل داري و چرا اين مشكلو داري با خود ِ له و لورده ت به طور مستقيم روبروه ميشي .البته كه من دارم نسبت به كتاب عناد مي وزم و مقاومت مي كنم اما هر آنچه كه هستم و اينجا نوشتم ناشي از اختلالات رواني بنده س كه در يك ريويو چپانده شده و خب مرسي كتاب عزيز كه فرمودي بنده مشكل دارم .فكر مي كنم بين گودريدزي هاي عزيز هم يه عالمه از اون كدو هاي محترم باشه البته كه اين كتاب هيچ كدويي رو به بادنجون تبديل نميكنه اما خب محض تنوع خوبه مثلن ميشي يه گوجه سبز وسط يه عالمه آلو قرمز و بادنجون و خب اينم خودش يه نوع پيشرفت محسوب ميشه.(اين حرفا همه ناشي از عناد به كتاب و روانپزشكيه)



مامان نشسته روي امن ترين جاي جهانش( اون سجاده سرمه ايه )بهم ميگه بيا بخون ببين چي نوشته . برام ميخونه : <<به راستي هر كس پاكدلي پيشه كرد،رستگار شد. >>من به عسلي ترين چشمان جهانم نگاه مي كنم و زيباترين دست هاي جهانم رو مي بوسم و خدمتش ميگم: عشق من آخه از تو پاكدلانه ترم مگه ميشه زيست؟ مشكل عمده الان اينه من ديگه بلد نيستم پاكدلي رو و مفهموم مشخصي از رستگاري توي ذهنم نيست.

دارم از گودريدز سو ء استفاده مي كنم ببخش گودريدز ببخش .

[Rob · Rating 4 out of 5]

*Audiobook review*
You know when you read (listen :P) a book and wonder if the author has been spying on you for your entire life? I think this one will do that to many people.

The narrator, Heather Henderson, was surprisingly absorbing with this type of text. If only my school teachers presented like her in all those dry subjects, I would have way better grades.

This was a very good introduction to neurotic behaviors and a very interesting story of my life. But who is to say the neurotic is doing it wrong? This is not a self help book so we are not told how to live our lives, which is refreshing. It simply points out that sometimes we can be too hard on ourselves in the path to dream perfect selves. It doesn't say that we shouldn't also strive to better ourselves. It's just that sometimes we get caught up in the image of who we want to be and ignore the work that is required to get there.

That and many other things, Neurosis and Human Growth introduces us to many tricks our mind can play on us on the path to personal growth. Reading this is a good way to realize if we are suffering from neurotic behaviors yet it is not a fix. Neurosis is a milder form of mental illness and extreme cases should be taken to a professional.

Personally, suffering from self-effacing behaviors, as the author calls it, I am more aware that I am quite hard on myself. For example, writing this review is extremely nerve wracking but for no good reason. I’m afraid it’s not good enough and I should be writing perfect reviews all the time. We can be too critical of our own work yet are not willing to work at it to become better.

The main kicker for me is this book has been written 1950 and it very much does not show its age. It basically describes what we label the young as “millennials” (stereotype I hate) yet don’t realize these behaviors have been present for many generations.

So here's to the long road of slowly working at my hobbies, getting better with practice and being okay with where I am now.

[Meredith Kadet Sanderson · Rating 5 out of 5]

Ahhh! This book was AMAZING! Everybody should read it right now! It will terrify you and amaze you and fill you with hope. It is like she looks in your head, writes down what is in there - and does not give up on you.

[Leila · Rating 5 out of 5]

زمانی که روزگار مثل همیشه بر وفق مراد نبود و مثل فیلم های تکراری و حوصله سربر صدا و سیما برای خودمم خسته کننده و طی دوره های مختلف پر تکرار شده بود، یکباره تمام زورم به کتاب هایی که چند سال هست میخونم رسید و با خودم گفتم این همه ادعا و این همه تلاش برای کتاب خوندن چیه؟
درسته همه اونها دنیای بزرگتری برای من ساختن ولی چرا هیچ کاری برای الان من از دستشون بر نمیاد ؟ و تصمیم گرفتم که تا چند وقت رمان و داستانی هم نخونم که بعدها متوجه شدم که شاید من هر کتابی رو در زمان مناسب و جای مناسبی نخوانده ام و البته کتاب هایی هم بودند که تمام این مدت فقط شکل و شباهت و خصوصیات اخلاقی خودم رو مثل آیینه بهم نشان میدادند ومن از شباهت ها لذت میبردم و گاهی از مواجهه با واقعیت من رو غمگین میکردند ولی دوباره موضوع همان بود که قبلا بود....
چند وقتی بود که درگیر سوالی در مورد خودم شده بودم که چرا با اینکه تمام مشکلات برای من به صورت منطقی حل شده هستند باز من از چیزی ناراحت و حتی عصبی هستم که خود نمیدونم از کجاست؟
و به یاد دوستی افتادم که قبلا پیشنهاد کرده بود این کتاب رو بخونم.اعتراف میکنم صبح بعد از شبی که این کتاب رو خوندم از خواب بیدار شدم و درخیابون قدم زدم و تماما حس میکردم بار سنگینی از روی سینه ام برداشته شده و خیلی سبک شدم.این کتاب مثل یه آینه راستگو تمام معایب درونی شما و تمام لایه لایه انباشت شده تضادهای درونی شما و تمام رفتارهای بی دلیل شما رو روبروتون قرار میده و باید خیلی با خودتون رو راست و بی تعارف باشید تا همه آنها رو با آغوش باز قبول کنید و شروعی برای تغییر
و باید بگم لازم نیست بعد خوندنش از خودتون بدتون بیاد فقط کافیه با خودتون رو راست تر باشید و یا اینکه بیشتر باید بگم به دنبال شباهت های این کتاب با آدم های اطرافتون نباشید فقط کافیه پیشنهاد کنید هرکس این کتاب رو یکبار بخونه

[Arjun Ravichandran · Rating 4 out of 5]

I usually am suspicious of female authors, especially when it comes to psychology. It may be sexist to say so, but I have always find the gap between the different modes of thinking to be unbridgeable. This book was a pleasant surprise.
The author's main contention is that neurosis is a peculiarly human affliction and that it takes the form of what we would call the "personality." The author argues that this personality is, in reality, a pseudo-self that spends its valuable energies on pseudo-goals and thus bring us unhappiness. The central conflict that our psyche revolves around is the the conflict between the "pseudo-self" that we have erected, and our real self.
If this book is read carefully,it can be a life-changing experience that causes you to question deeply who you really are, and what you really stand for. Highly recommended.

[Sheziss · Rating 5 out of 5]

I can't say it has changed my life but it has moved me several steps forward what I am supposed to become.

Compelling and satisfying in her explanations. I particularly loved the love part and the compelling need of the self-effacing neurotic type in the search of love. Also, the detached neurotic type made great sense to me, a way to solve the conflicts is not to solve at all, not to feel. Hitherto the most reasonable way of explaining neuroses, with an understandable language and accurate descriptions.

Total fan of hers.

[Jason , etc. · Rating 4 out of 5]

Heavy on the scholarship, but holy crap...if you have any kind of neurosis/neuroses, you'll be reading your life's story within Karen Horney's analysis of neuroses, in general. Her books made me understand and that's all you really need to do, in the end. She makes sense of our inner conflicts, great and small. This won't solve the problem, but it will shine a light on it, and that has made all the difference.

[Fatemeh · Rating 4 out of 5]

شاید از کتاب رو ترجمه‌شده نمی‌خوندم نمره‌م بهش ۵ بود. ترجمه‌ی کتاب در واقع ترجمه نیست. مترجم برداشت خودش از صحبت‌های نویسنده رو منتشر کرده، یه سری جاهای خیلی جالب و مثال‌های جالب کتاب در ترجمه حذف شده. بخش آخر کتاب هم همینطور.

[Sina Homayooni · Rating 4 out of 5]

این اولین کتابی بود که در زمینه‌ی روانکاوی مطالعه کردم و تجربه‌ی بسیار جالبی هم بود.

نویسنده اختلالات نوروتیک رو بر اساس تجربیات کودکی به سه دسته‌ی مهرطلبی، برتری طلبی و عزلت‌طلبی تقسیم می‌کنه و شرح حال هر سه دسته رو میگه. به عنوان کسی که زیاد طرفدار سایکوآنالیز و روان‌شناسی نیست و بیشتر به روش علمی متمایله، از خوندن این کتاب راضی بودم.

با خوندن این کتاب، جز اینکه خیلی از تضادهای درونی خودم که مدت‌ها باهاشون دست و پنجه نرم می‌کردم برام آشکار شد، تصویر خیلی از این حالات نوروتیک رو توی اطرافیانم مشاهده کردم. با خوندن هر فصل یاد کسی می‌افتادم که زمانی از یکی از تضادهای روانیش حرف زده بود؛ و بعد انگار همه‌چی خیلی ساده‌تر به نظر می‌رسید.

در عین حال، این کتاب بسیار ساده نوشته شده. همه‌چیز کاملاً منطقیه و شاید بعضی وقت‌ها تعجب کنید که چه‌طور نسبت به یک شخصیت یا حالتی که پیچیده به نظر می‌رسیده، این‌طور ساده و مستقیم فکر نکردید.

نمی‌تونم ادعا کنم که این کتاب معجزه‌گر و متحول‌کننده‌س. اما مسلماً دوست داشتم که زودتر می‌خوندمش.
خلاصه که توصیه میشه.

[Underconsumed Knowledge · Rating 5 out of 5]

This is one of the top five books I have ever read in my life, as a layperson. I've read that Horney and Eric Fromm are thought to be more neo-Adlerians (Alfred Adler) than neo-Freudians (as they are often called), but regardless, I feel this book enhanced my understanding of the human condition more than any other book I've read on the subject (though I do like Carl Rogers for more "Okay, so what now?" approach). Here's six thousand words of my notes, hand typed from the ancient 400-page library book which I borrowed.

Humans naturally grow towards self-realization. This means trying to fulfill all their human potentialities. When someone grows healthily, they eventually realize they are part of a connected whole, and try to contribute to all of humanity with their gifts, whatever they are. People fail to grow in this way, however, due to estrangement from their “real self”, whatever it is that they truly want, think, believe; they then waste their productive energies into molding himself into his idealized image (usurping that energy from self-realization). “[Neurosis is] a process that breeds conflicts and a need for their solution. But, since the solutions the individual finds are only artificial ones, new conflicts arise which again call for new solutions—which may allow him to function in a fairly smooth way... [driving] him farther and farther away from his real self... [endangering] personal growth.” “Instead of developing a basic confidence in self and others the child developed basic anxiety, which I defined as a feeling of being isolated and helpless toward a world potentially hostile... [with] compulsive [responses] collid[ing].” The idealized self forms the basis for his “pride system,” a feeling of identity, a way to derive power and significance. He then idealizes those characteristics which compromise his life solution into virtues, I.e. compliance as goodness, aggressiveness in asserting egocentric claims as strength, aversion to work as avoiding the deadly habit of work, etc. “His capacity for this unconscious reversal of values is perfectly amazing... people afflicted with some undesirable trait take a brush, paint over the trait with beautiful colors, and present with blustering pride the picture of their assets.” Alienation occurs due to the difference between the idealized, Godlike self of perfection, which does not measure up to the real self, and is the basis for neurosis, and all the frustrations which then arise. “the godlike being is bound to hate his actual being... Neurosis now became a disturbance in one’s relation to self and to others.” This process is not altogether conscious, and is often unconscious. “It would hardly occur to a cocker spaniel that he is ‘really’ an Irish setter.”; thus, the process of alienation from real self is a uniquely human process. In addition to idealized perfection, the neurotic idealizes ambition, and wants vindictive triumph; “people in the clutches of ambition are but little related to the content of what they are doing. What counts is the excelling itself...” this is an important distinction, because people can switch from one task to another, see it as self-growth, but it is really just a move from one task at which they can accel to another; one does not care about climbing the mountain, he just wants to be on top. The life emphasis then “shifts from being to appearing.” “...when they do attain more money, more power, they also come to feel the whole impact of the futility of their chase. They do not secure any more peace of mind, inner security, or joy of living. The inner distress... is still as great as ever... one might rightly say the whole pursuit of success is intrinsically unrealistic.” Finally, “the feeling of grandeur, increasing with every triumph, render[s] it increasingly intolerable that anybody... should not recognize his grandeur” (this with regard to Hitler). “The great positions to which he may rise, the fame he may acquire, will render him arrogant but will not bring him inner security. He still feels a bottom unwanted, is easily hurt, and needs incessant confirmation of his value... feelings of elation collapse easily when, in a strange environment, support is lacking; when he incurs failure; or when he is by himself. The kingdom of heaven does not come through external gestures.” “...some who have such a heavy investment of neurotic pride in these prestige values... that their lives revolve around them and they often fritter away their best energies in their service.” “’Insults’ therefore hurt him in a twofold way: feeling humiliated by others and feeling ashamed of the very fact of his being hurt. Such a person is in an almost permanent dilemma: he is vulnerable to an absurd degree, but his pride does not allow him to be vulnerable at all. This inner condition greatly contributes to a diffuse irritability.” Of the arrogant or ungrateful person, we should have sympathy, and allow them to save face, “... if we thought more often of the possibility that offensive behavior may stem from hurt pride, we would save ourselves many painful or even heartbreaking troubles... we should not be upset over his ingratitude but consider how badly his pride may have been hurt by accepting help. And, according to circumstances, we might either talk to him about it or try ourselves to help him in a way that saves his face... we must also regard him as someone who goes through life with a raw skin because of being pervasively vulnerable through his pride.” Regarding someone who always wants to fight back ‘dishonor,’ “...vindictiveness may in addition be a means toward self-vindication. It involves the belief that by getting back at the offender one’s own pride will be restored. This belief is based on the feeling that the offender, by his very power to hurt our pride, has put himself above us and has defeated us. By our taking revenge and hurting him more than he did us, the situation will be reversed... nothing short of triumph can restore the imaginary grandeur in which pride is invested. It is this very capacity to restore pride that gives neurotic vindictiveness its incredible tenacity and accounts for its compulsive character.” If someone needs this vindictive triumph, it can become the primary driver in their life. Vindictive types are very competitive, cannot stand anyone who knows or achieves more, questions others' greatness; he must drag down his rival, or defeat him. “Among ways to restore pride the next in importance is losing interest in all situations or people who in some way hurt this pride.” Someone becomes uninterested, pursues things below their capacity, because they are impatient to excel, to dominate, and be perfect. “...the most ruinous aspect of [these withdrawals] is that we lose interest in our real self because we are not proud of it.” “He is not aware of wanting to avoid an activity because it might hurt his pride. He just avoids it... pertain[ing] to activities, to associations with people, and it may put a check on realistic strivings and efforts. If it is widespread it can actually cripple a person’s life. He does not embark on any serious pursuits commensurate with his gifts lest he fail to be a brilliant success. He would like to write or to paint and does not dare to start. He does not dare to approach girls lest they reject him. He may not even dare to travel lest he be awkward with hotel managers or porters. Or he may go only to places where he is well known since he would feel like a nonentity with strangers... In order to endure life he must now entrench himself more firmly in his private fantasy-world... neurosis... becomes a precious alibi for the lack of accomplishment.” People want to disown responsibility for themselves; not own up to shortcomings, forget things they are not proud of, blame other people. “More often, avoidances are restricted to certain areas.” Thus, he may be successful socially, and pursue it, but a failure at work, and not treat it seriously, or vice versa; one may pursue his Don Juan role, but nothing professional. The fear of rejection can be so strong as to be a contributing (not sole) factor in developing homosexuality. There are a few general “types” which emerge in psychoanalysis, which are the ways people deal with these inner dictates; the expansive personality, who tries to actually master the world and activate his idealized self; the self-effacing personality, who tries to minimize themself and their desires, and the resigned personality, who basically gives up and “doesn’t care.” These “solutions,” a person’s life philosophy, are very hard to change, and requires pain to even see them. These neurotic life philosophies are not always all-encompassing; people may exist somewhere on a spectrum between healthy and neurotic growth tendencies. Something passes from a healthy striving to a neurotic striving when it becomes compulsive; then the action has lost the healthy, spontaneous drive of the real self, of actually wanting to do it, and has devolved into a compulsive part of their “tyranny of shoulds.” The inner necessities of say “I must (to avoid danger)” instead of “I want to.” “The compulsiveness of the neurotic person’s need for indiscriminate supremacy makes him indifferent to truth, whether concerning himself, others, or facts.” “There are endless ways in which he disregards evidence which he does not choose to see”, i.e. being provoked, being ‘unable to help it,’ it was circumstances, etc. Of moral righteousness, which we see so prominently in modern culture, “Knowing the ‘right’ moral values makes him a virtuous person—often, indeed, a kind of moral genius. And of course his imagination must work overtime to discard all the disturbing evidence to the contrary.” “A neurotic person’s very high standards make him feel that he is a moral wonder to be proud of, regardless of how he actually is and behaves... His pride is not in being moral, but in knowing how he should be.” Thus, imagination is a central element to changing the neurotic’s perception of reality to fit his needs and worldview. “He loses sight of what is actually necessary for achieving something.” The Tyranny of Shoulds is made up of all the things the neurotic tells themself they should do in life, vs. what they actually are; they impede spontaneity of feelings, thoughts, wishes, beliefs, furthering alienation from real self. They derive from his kinds of pride, and their non-fulfillment results in self-accusations, against which he must protect himself. “The shoulds, therefore, lack the moral seriousness of genuine ideals.” “For me the equivalent shoulds and taboos of whatever kind and degree are altogether a neurotic force, counterfeiting morality and conscience.” This is the role of culture, to an extent. The neurotic is most susceptible to these inner dictates, the shoulds, which pull them in competing directions at times, presenting conflict, anxiety, and the potential for life paralysis; because they are alienated from their true self, what they would really like to do, this requires the neurotic solution to navigate life. The shoulds are coercive, “you must be this perfect thing,” and can lead to overreactions; in contrast, ideals are what we would like to move towards. “Feelings are the most alive part of ourselves; if they are put under a dictatorial regime, a profound uncertainty is created in our essential being which must affect adversely our relations to everything inside and outside ourselves.” People’s dependence on their shoulds can lead to a lack of faith in others, “... the belief that one cannot make other people do the ‘right’ thing except by force, which is an externalized expression of his inner experience.” “His demands that limitations in time and energies should not exist for him are stronger than reason.” Demands on self tend to show “disregard for conditions under which they could be fulfilled.” “They believe that their intelligence should be a supreme moving power” (independent of emotional state), thus, “subsequent disappointment and discouragement are unavoidable.” If he was earnest, he would acknowledge the “early influences” in his life which would have produced “molding him unfavorably” in anyone; energies must be expended to outgrow this unfavorable molding. But, the neurotic is not earnest, and says that he should not have been affected; progress is the reversal of this position in therapy, and giving himself credit for not having been “entirely crushed by the early circumstances.” “For all practical purposes we take it for granted that in general the patient could not develop otherwise than he did; that in particular he could not help doing, feeling, thinking what he did do, feel, think. This viewpoint, however, is not shared by the patient... The fact that, everything considered, his development could go only in certain directions is beneath his consideration... he should have met [the odds] with unfailing strength.” ‘Doing your best’ is not enough for the neurotic; he should have done better. The self-hate of the real self will cause him to always hone in on his faults, on what he did wrong, even if it was out of his control, a reflection on their “disgraceful limitations.” “...calling a spade a spade, is often close to impossible for the neurotic caught in the push and pull of pride and self-condemnation... he makes resolutions concerning the future which cannot possibly carry weight because he is too busy justifying himself and blaming others to mean what he plans. What has not penetrated is the sober realization that the lack of discipline is his problem, that it actually makes his life difficult, and that consequently it is up to him to do something about it.” People must in therapy understand the underlying sources of their troubles; facing a particular fear (burglars) or overcoming a particular symptom or difficulty (keeping a budget) is not addressing the actual problem. “The necessity to ward off any self-accusation stunts the capacity for constructive self-criticism and thereby mars the possibility of learning from mistakes.” The neurotic may be confused about what his own freedom, independence, love, goodness, strength is, and, “...as long as he is not ready to come to grips with himself he has a stringent subjective interest in maintaining a confusion—which, in turn, he may cover up by false pride in his all-penetrating intellect.” Psychic fragmentation protects the status quo, prevents a psychic breakdown; thus he is subconsciously but intentionally uninterested in himself. Wishes or needs morph into neurotic claims; the frustration of these is felt as unfair, and may cause feelings of indignation; we are “entitled” for the train to be on time, for example.

continued --> https://underconsumed.substack.com/p/...

[Kaplumbağa Felsefecisi · Rating 5 out of 5]

Psikomatik rahatsızlıklar dışavururken, nevrotik olanları daha derinlerde yaşanıyor oluşu hepimizin muhataplığının anahtarı gibi. Hem kendi özelimizde hem de çevremizdekiler için tam da kitabın alt başlığının hakkını verir gibi bir oluş içerisinde. "Kendini gerçekleştirme mücadelesi"
Karen Horney nevrozlar ve insan gelişimini anlatırken seçtiği başlıklarla yola koyulmuş. Görkem arayışı, nevrotik gurur, kendinden nefret etme ve kendini hor görme, kendini ortamdan silme çözümü, çekilme: özgürlüğün cazibesi, insan ilişkilerindeki nevrotik rahatsızlıklar bunlardan birkaçı. Başlangıçta kitabı hayatımda bir şekilde ucundan kıyısından varolan ve benimle bağı olan ya da artık olmayanlar üzerinden okumaya başladım. Sonra iğne bana da battı. Sonra sonra şunu kavradım aslında nevrotik olmayan tek bir davranışımız dahi yoktu. Kenndimi de dahil ettiğim çark oluştu. Peki hal böyle olunca neyi nasıl anlayabiliriz, kavrayabiliriz; alışkanlıklarımızdan, kendi olanaklarımızı kullanmaya, kendi sorumluluğumuzu almaya nasıl evrilebiliriz? Özelliklerimize, sorumluluklarımıza, irade koyduklarımıza ve sınırlandırmalarımıza gerçekçi bir tutumla nasıl bakabiliriz? Herkese gerekli olan bir tık gururun nevrotik bir gurur olmamasını nasıl kolaçan edebiliriz?  Nevrotik dünyanın içerisindeki aynada dünyayla ve kendisiyle arasında sadece kendi düşüncelerini gören birini nasıl tanımlayabiliriz. Eğer biz öyleysek manevralarımızı nasıl geliştirebiliriz.

Bunca yıldır yaptığım türlü psikanaliz okumasında kendimce öğrenmeye açık olduğum durumlar üstüne görmeye açık olmak eklendi. Anda kalma kazanımlarım yadsınamaz. Anı kolaçan ederek tepkilerimi süzgeçten geçirdiğim, geçmiş deneyimlerimin aksını bugünde gördüklerimin üstünden ayırarak, ayrıştırarak, sen bir şurada dur diyerek ilerlediğimi söyleyebilirim. Karen Horney etraflıca çizdiği nevrozların oluş şekillerini anlattıkça kendini güçlükleriyle birlikte olduğu gibi kabul etmenin, kendi üzerinde de yaşam sürecinin bir parçası olarak çalışmayı kabul etmenin bir başka çözülme olduğuna değiniyor. İnanılmaz kıymetli bir okumaydı benim için. Bu kadar etraflıca ve anlaşılır bir dil ile sunulması ve çevirinin de bu yolda hakkını vermesi çok sevindirdi.

[Ali · Rating 5 out of 5]

یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌هایی که در سال‌های اخیر خوندم. ایده‌ی اصلی کتاب این هست که ما یه تنش اولیه داریم که عبارت هست از حس تنهایی و بی قدرتی در مقابل محیطی غیر دوستانه و پر خطر. برای غلبه بر این تنش ما به دنیای خیال پناه می‌بریم. یکی از عوارض این راه حل این هست که به تدریج تصویری خیالی و ایده‌آل از خودمون می‌سازیم و این تصویر به تدریج جایگزین اون خود اصلی ما میشه. این خود ایده‌ال که تصویرش مثل یه خدای توانمند هست پس از مدتی از خود بالفعل که در رسیدن به استانداردهای این خدا ناکام هست متنفر میشه. این میشه آغازی بر تنش روانی و در پی اون آدم‌ها به راه‌حل‌های متنوعی دست می‌زنن تا بتونن برش غلبه کنن. سه راه حل اصلی از منظر این کتاب قدرت‌طلبی، مهرطلبی و عزلت‌طلبی هستن. مسیر درمان هم از شناخت و حس این سیستم غرور عصبی نسبت به اون تصویر ایده‌الی می‌گذره و تصور هورنای این هست با غلبه بر این موانع فرد می‌تونه خود اصیل خودش رو رها و آزاد کنه. تفاوت اصلی بین فروید و هورنای در این هست که فروید این تنفر از خود رو می‌بینه ولی اون رو به سائق مرگ نسبت میده ولی هورنای اون رو به تنفر خود ایده‌الی از خود بالفعل شده. فروید سوپرایگو رو جزوی از طبیعت رشد بشر می‌دونه و فقط در موارد بسیار شدید دنبال تعدیل اون هست ولی هورنای هرگونه اجبار رو نشانه‌ی نویروز می‌دونه. دید فروید به بشر بدبینانه است و در نهایت فروید معتقد هست انسان خودش یا دیگران رو به رنج می‌اندازه ولی دید هورنای مثبت و انسان‌گرایانه هست و معتقد هست که نیروهای سازنده در نهاد انسان وجود دارن. من انتقادی که به کتاب دارم این هست که وجود این نیروهای سازنده و در پی اون خود واقعی رو مفروض گرفته بدون این که دلیلی براش بیاره. یه نقد دیگه‌ام هم نحوه‌ی ارائه‌ی کتاب هست که در اون فصل‌ها هیچ زیرفصلی ندارن و خیلی جاها هم نویسنده خودش رو تکرار می‌کنه. به نظرم ریشه‌یابی گرایش هر فرد به سه راه حل ذکر شده هم جای بررسی بیشتری داره. در نهایت ترجمه‌ی فارسی کتاب در واقع تلخیص و اقتباس مترجم هست و فصل آخر هم به کلی حذف شده ازش. در نتیجه اگر تونستید متن اصلی انگلیسی کتاب رو بخونید.

[Ali · Rating 5 out of 5]

God bless you Karen Horney because you left a heritage so important that sheds the light on our struggles to understand ourselves. I bow in respect to your figure.


My review won't do justice to how important Horney's theory of neurosis. The book demands your unwavering attention and introspection. It's not a book, in my opinion, to be treated like any other book, to be glossed over, read lightly, looking for easy answers or a magic pill to cure our psychological ailments. Karen Horney presents, convincingly, that actual growth takes serious effort and remarkably points to the fact that even in trying to rid ourselves from our neurotic tendencies is itself neurotic. To be a normal human being and to admit your humanity is a very difficult affair.

I have yet to grasp the full extent of the message of this seminal work. If you are seeking to understand yourself in an attempt to improve your psychological wellbeing, this book is for you.

[Kiana · Rating 5 out of 5]

I can’t recommend this book enough. It has been truly life changing for me. I was a little skeptical when my uncle recommended this book to me, as I thought neurosis to be a rare psychological phenomena, and certainly one I never thought I would have. After reading this book, it became clear to me that not only myself, but pretty much everyone around me is somewhat neurotic. Once you read this book, there is no going back. After reading this book, I knew that I was of the “self-effacing” type and it shouldn’t come as a surprise since the society I grew up in endorses the detrimental idea of putting everyone else and their needs before your own. I will definitely be reading more from Karen Horney because I absolutely loved the eloquence with which she describes our innermost processes. One of the best and most practical self help books I’ve ever read, and definitely one I will be going back to for a long time.

[Sonya · Rating 4 out of 5]

كتاب " عصبيت و رشد آدمي" در ادامه كتاب قبلي ( شخصيت عصبي زمانه ما) به خصوصيات دقيقتر انواع تيپ هاي عصبي و روش هاي دفاعي ناخودآگاه روان مي پردازد.
سه تيپ، قدرت طلب، مهر طلب و عزلت طلب سه مكانيسم دفاعي عمده بوده كه مخلوطي از سه در روان ما وجود دارد، مسئله مهم ديگر در شخصيت عصبي، خود ايده ال است كه در تقابل با "خود واقعي" قرار گرفته و خواسته ها هدف هاي غير واقعي براي شخص تعيين نموده و او را دچار سيكل معيوب ناتواني و عصبيت بيشتر ميكند.
.
مكتب روانشناسي كارن هورناي و تفاوت هاي جزئي وي با فرويد و نظريه هاي منحصر به فرد او در مورد روان آدمي و موضوع فوق براي شخص خود من بسيار مفيد و تامل برانگيز بوده و منجر به خودكاوي و درك علت حقيقي بسياري از رفتارهاي ناخودآگاه بوده است.
خودكاوي خود به تنهايي به حل بسياري از تعارض هاي ما كمك كردي و دنياي ذهني بهتري برايمان به ارمغان مي آورد.

[Baharan Eghbali · Rating 5 out of 5]

براي بار دوم خوندنش لطف ديگه اي داره، انگار تازه دارم ميفهمم چطوري ميتونم ازش استفاده كنم!

[Arezu Wishka · Rating 5 out of 5]

خوندن این کتاب در ظاهر خیلی آسونه. اصلا، روانشناسی به زبان ساده است! خیلی پیچیده اش نمی کنه، خیلی فنی توضیح نمی ده، خیلی به عمق نمی ره اما سرنخی به دست آدم می ده که به سه تا تیپ متفاوت واکنش ناموثر به اضطراب های کودکی و درونی شده در بزرگسالی منجر می شه. سختی خوندن این کتاب اینجاست که باید اعتراف کنی در بازه ی زمانی ای از زندگیت یا حتی این لحظه ی زندگیت داری از این روش های ناموثر استفاده می کنی و حتی متوجه بشی که نیاتت، به غیر از اونی هست که خودت تمام عمر باور داشتی. گرچه آدم ها موجودات اون چنان ساده ای نیستن که بشه راحت توی این چارچوب ها قرارشون داد و برچسب خاصی روشون زد اما دید آدم رو شفاف تر می کنه که ما یه کشتی سوار بر امواج متلاطم هستیم که بین این سه نوع روش دفاعی در رفت و برگشتیم. و این کتاب باز هم یه بار دیگه نشون می ده که چقدر ساختار ما پیچیده است و حتی متوجه و مسلط به همین دورهای باطل ساده هم نیستیم. می دونیم یه جای کار می لنگه و می دونیم یک سری وقایع مرتب داره به شکل مرموزی توی تاریخچه ی زندگیمون تکرار می شه اما شجاعت اعتراف به اینکه «ما» اون مشکل اصلی و محوری و واقعی هستیم رو نداریم. این ما هستیم که خودمون و رفتارها و نیت های حقیقی و درونی مون رو، نیازهای حیاتی و واقعیمون رو، دلایل استرس های دائمی مون رو نمی دونیم. خیلی سخته که اعتراف کنیم، به خودمون و به بقیه که غرور داشتیم و منشا اصلی ترین فاجعات درون ماست. اما وقتی اعتراف کنیم ، از اون لحظه است که احساس سبکی شروع می شه. راه برای شناخت بیشتر خودمون و اطرافمون باز می شه. من به این کتاب 5 ستاره دادم نه چون بهترین و بی نقص ترین کتاب دنیاست یا چون درست ترین نظریه ها رو ارائه داده یا چون عمق کافی رو داره...بلکه چون سرنخی رو بهم داد که توی بازه ی زمانی خوندنش از همه بیشتر بهش نیاز داشتم. همیشه معتقد بودم لذت بخش ترین کتاب ها اون هایی هستن که در زمان درست خونده می شن. حدس می زنم این یکی از اون کتاب های در زمان و مکان و حال و هوای درست بوده باشه برام. ممنون از آرمان که توجهم رو به سمت این کتاب جلب کرد تا بخونمش. :)

[Patrick Clarke · Rating 5 out of 5]

Although most of this book is dedicated to the the roll of pride in different kinds of neurosis, a hidden gem is toward the end where Horney sketches out a notion of what it means to be "mentally healthy." In my interpretation, here "healthy" means having a more-or-less accurate understanding of reality and being able to make decisions/take actions that are "best" for one's self based on this understanding.

[emre · Rating 3 out of 5]

iyiydi hoştu ama her bölüm bir noktadan sonra aynı konuya aynı yerden bağlanıyor ve çok sık tekrarlayan örnekler sıkıcı hâle getiriyor. belki tam da nevroza dair eğitim aldığım bir dönemde okuduğum için beni sıktı, başka bir zamanda okusam daha çok sevebilirdim, bilmiyorum.

[Monk The Almighty Mountain · Rating 4 out of 5]

1 John 4:18
"There is no fear in love. But perfect love drives out fear, because fear has to do with punishment. The one who fears is not made perfect in love."

English translation below:

کارن هورنای معتقده که عصبیت یه بیماری به معنی سنتی‌اش نیست، بلکه یه نوع تحریف شخصیته که وقتی پیش میاد که خودِ واقعیِ آدم به خاطر اضطرابِ پایه‌ای که از روابط انسانیِ ناسالم، مخصوصاً تو دوران کودکی، ایجاد می‌شه، از بین می‌ره یا کنار گذاشته می‌شه. این رشد عصبیت در واقع انحرافی از مسیر طبیعیِ خودشکوفاییه.

جا داره این توضیح رو بدم که کتاب به صورت بسیار تفصیلی نوشته شده و ترجمه آقای جعفر مصفا، از زبان ادبی نسبتا قدیمی فارسی استفاده کرده. و این مقداری توضیحات کتاب رو طولانی (بعضا تکراری) کرده. پس باید حوصله زیادی داشته باشین که بخونینش. علاوه بر اون، مترجم، نظرات شخصی خودش رو هم وارد پاورقی های کتاب کرده که به نظر من کار جالبی نیست. همچنین ۵۰ صفحه از کتاب رو ترجمه نکرده و در ترجمه فارسیض نیاورده (توجیه بسیار مسخره ای هم داشته براش که من به صورت خلاصه میگم: چون حوصله نداشته ترجمه کنه)

۱. رویکرد نظری

هورنای روانشناسی انسان‌گرایانه خودشو معرفی می‌کنه که تمرکز اصلیش روی ظرفیت رشد تو همه‌ی آدماست. از دیدِ اون، عصبیت یه **تضاد بین خودِ واقعی و خودِ آرمانی (ایده‌آل)**ه، نه یه بیانِ ناخودآگاه از تمایلات جنسی (مثل دیدگاه فروید). رشد سالم خیلی وابسته‌ست به محیطی گرم و حمایتی.

۲. رشد عصبیت و خود واقعی

خودِ واقعی یعنی هسته اصلی وجودِ آدم، با قابلیت رشد و اصالت. ولی اگه یه آدم تو محیطی بزرگ شه که پر از خصومت یا بی‌توجهی باشه، یه حسِ عمیق از ناامنی و اضطرابِ پایه‌ای توش شکل می‌گیره. برای کنار اومدن با این وضعیت، فرد راهبردهای عصبی و یه خودِ ایده‌آلِ ساختگی واسه خودش می‌سازه.

۳. ساخت تصویر ایده‌آل

خودِ ایده‌آل در واقع یه تصویر خیالی از چیزیه که فکر می‌کنیم باید باشیم تا دوست داشته بشیم یا پذیرفته بشیم. این تصویرِ ایده‌آل کم‌کم تبدیل می‌شه به یه استاندارد سختگیرانه‌ی درونی که آدمو به سمت خودتنفری و دوری بیشتر از خود واقعی می‌کشونه.

۴. سیستم غرور

آدمای عصبی به یه غرور دروغین می‌چسبن که بر اساس خود ایده‌آل شکل گرفته. حس افتخار نسبت به کمال، پاکی، هوش، یا هر ویژگیِ "مثبت" خیالی واسه حفظ اون تص��یر ایده‌آل ساخته می‌شه. این سیستم خیلی شکننده‌ست و باعث کمال‌گرایی، خشکی رفتاری و ترس از افشا شدن می‌شه.

۵. جست‌وجوی عصبی برای شکوه

آدمای عصبی یه نیاز سیری‌ناپذیر دارن برای رسیدن به استانداردهای خودِ ایده‌آل؛ هورنای به این می‌گه "جست‌وجوی شکوه". این می‌تونه توی جاه‌طلبی بیمارگونه، کمال‌گرایی افراطی و میل به پیروزی از روی انتقام‌جویی بروز پیدا کنه.

۶. خودِ منفور

وقتی فرد نمی‌تونه به اون تصویر ایده‌آل برسه، احساس خودتحقیرکننده‌ای پیدا می‌کنه و یه خودِ منفور درون خودش می‌سازه. این خودِ منفور از درون دست‌کم گرفته و طرد می‌شه و باعث تشدید درگیری درونی، احساس گناه، شرم و افسردگی می‌شه.

۷. بیگانگی از خود واقعی

آدم کم‌کم از خودِ واقعیش دور می‌شه و کاملاً به تصویر ایده‌آل تکیه می‌کنه. این فاصله گرفتن باعث از دست دادن خودانگیختگی، خلاقیت و احساسات واقعی می‌شه. فرد تبدیل می‌شه به کسی سفت، وسواسی و غیر اصیل.

۸. درگیری‌های درونی

درگیری عصبی بین هدف‌های ناسازگاریه که خودِ ایده‌آل دیکته کرده. این درگیری‌ها اغلب ناخودآگاهن و باعث اضطراب، تردید، و فلج شدن روانی می‌شن.
مثلاً: خواستن عشق ولی ترس از صمیمیت – یا میل به موفقیت ولی ترس از شکست.

۹. سه گرایش عصبی

هورنای رفتارهای عصبی رو به سه استراتژی اصلی تقسیم می‌کنه که برای مقابله با اضطراب استفاده می‌شن:

۱. حرکت به‌سمت دیگران (سازش‌کاری): جلب محبت، تأیید گرفتن، وابستگی
۲. حرکت علیه دیگران (تهاجم): دنبال قدرت، کنترل، سلطه
۳. حرکت دور از دیگران (کناره‌گیری): استقلال‌طلبی، گوشه‌گیری، بی‌نیازی

این گرایش‌ها سفت‌وسخت و جبری هستن، نه انعطاف‌پذیر یا وابسته به موقعیت.

۱۰. راه‌حل عصبی و شکست‌هایش

راهبردهای عصبی فقط مسکن‌های موقتی هستن. در بلندمدت شکست می‌خورن. این راه‌ها باعث یه چرخه‌ی رنج و تکرار تصویر ایده‌آل و خودِ منفور می‌شن. نتیجه‌اش هم رکود و توقف رشد فردیه.

۱۱. رشد به سمت خودشکوفایی

رشد سالم یعنی برقراری دوباره‌ی ارتباط با خودِ واقعی و از بین بردن تصویر ایده‌آل دروغین.

این شامل:

خودآگاهی
پذیرش محدودیت‌ها
رها کردن غرور و راه‌حل‌های عصبی
روابط واقعی و صادقانه

هدف نهایی، خودشکوفاییه: زندگی خودجوش، اصیل و رسیدن به توانمندی‌های منحصربه‌فرد خودمون.

خودِ واقعی هسته‌ی ذاتی وجود فرد، با ظرفیت رشد و اصالت
خودِ ایده‌آل تصویر ساختگی از چیزی که باید باشیم تا پذیرفته شیم
سیستم غرور مکانیسم دفاعی برای حفظ تصویر ایده‌آل
خودِ منفور / تنفر از خود تحقیر درونی نسبت به خود واقعی
گرایش‌های عصبی راه‌حل‌های جبری: سازگاری، تهاجم، کناره‌گیری
جست‌وجوی شکوه میل افراطی به کمال، برتری یا تأیید دیگران
خودشکوفایی هدف رشد سالم؛ تبدیل شدن به خودِ اصیل و واقعی

دیدگاه انسان‌گرایانه‌ی هورنای یه چارچوب دلسوزانه و عمیق برای درک عصبیت ارائه می‌ده؛ نه به عنوان یه اختلال ثابت، بلکه به‌عنوان انحراف از مسیر طبیعیِ رشد و خودشکوفایی انسانی. کار او یه تحول اساسی تو روانشناسی بود که تأکید رو از عوامل زیستی برداشت و برد به سمت فرهنگ و روابط انسانی در شکل‌گیری روان آدمی.

Karen Horney argues that neurosis is not an illness in the traditional sense but a distortion of personality that arises when a person’s real self is alienated due to basic anxiety caused by disturbed human relationships, especially in childhood. This neurotic development is a deviation from the natural process of self-realization.

1. The Theoretical Approach

Horney introduces her humanistic psychology, emphasizing the potential for growth inherent in all individuals. Neurosis is seen as a conflict between the real self and the idealized self, not as a manifestation of unconscious sexual drives (contra Freud). Development depends heavily on a nurturing environment.

2. Neurotic Development and the Real Self

The real self is the core of a person’s being and includes the potential for growth and authenticity. A hostile or neglectful environment creates basic anxiety—a deep-seated sense of insecurity. To cope, individuals develop neurotic strategies and a false idealized self.

3. The Construction of the Idealized Image

The idealized self is an artificial concept of what a person thinks they "should" be to gain love and acceptance. This idealized image becomes a tyrannical inner standard leading to self-hate and further alienation from the real self.

4. The Pride System

Neurotics cling to a false sense of pride based on the idealized self. They develop pride in their supposed perfection, virtue, intelligence, etc., to maintain their idealized image. This system is fragile and leads to perfectionism, rigidity, and fear of exposure.

5. The Neurotic Search for Glory

Neurotic individuals are driven by an unrelenting need to achieve the standards of the idealized self, which Horney calls the “search for glory.” It manifests in neurotic ambition, need for perfection, and a drive for vindictive triumph (beating others to feel superior).


6. The Despised Self

Failure to meet idealized standards leads to self-contempt and the formation of a "despised self." This self is hated and rejected internally, intensifying inner conflict and leading to guilt, shame, and depression.

7. Alienation from the Real Self

A person becomes alienated from their real self, relying entirely on the idealized image. This alienation leads to a loss of spontaneity, creativity, and genuine emotion. Individuals become rigid, compulsive, and inauthentic.


8. Inner Conflicts

The neurotic conflict is between incompatible goals imposed by the idealized self. These conflicts are not conscious and cause anxiety, indecisiveness, and psychological paralysis.
Examples: wanting love but fearing intimacy, craving success but fearing failure.

9. The Three Neurotic Trends

Horney classifies neurotic behaviors into three primary strategies for coping with anxiety:

1. Moving Toward People (Compliance): Seeking approval, affection, submissiveness.

2. Moving Against People (Aggression): Seeking power, control, exploitation.

3. Moving Away from People (Detachment): Seeking independence, aloofness, self-sufficiency.

These trends are rigid and compulsive rather than flexible or situational.

10. The Neurotic Solution and Its Failures

Neurotic strategies are short-term solutions that fail in the long run. They result in a cycle of suffering, reinforcing the idealized image and despised self. This leads to stagnation and blocks growth.

11. The Growth Toward Self-Realization

Healthy development requires reconnecting with the real self and dismantling the idealized image.

This involves:

Self-awareness
Acceptance of limitations
Abandoning pride and neurotic solutions
Genuine relationships


The goal is self-realization: living spontaneously and authentically, fulfilling one's unique potential.


Real Self Innate core with potential for growth and authenticity
Idealized Self False image based on neurotic needs and societal expectations
Pride System Defense mechanism to maintain idealized self-image
Self-Hate / Despised Self Internalized contempt for one's real self
Neurotic Trends Compulsive coping strategies: compliance, aggression, detachment
Search for Glory Unrealistic drive for perfection, recognition, or superiority
Self-Realization Goal of healthy development; becoming one's authentic self.

Horney’s humanistic approach offers a compassionate and insightful framework for understanding neurosis not as a fixed disorder, but as a deviation from the natural path of human growth and self-realization. Her work was revolutionary in shifting the emphasis from biological determinism to cultural and interpersonal dynamics in shaping the psyche.

[Shervin Hakimi · Rating 4 out of 5]

مهر سال پیش بود که گفتم به دبستانم برم. وقتی مدیرم را دیدم فکر کردم که زمان این همه وقت ایستاده بود، انگار نه انگار عوض شده بود. بعد از کلی حرف زدن یک سری کتاب به من معرفی کردن. اولین چیزی که نوشتن " عصبیت و رشد " ی آدمی" به قول خودشون این کتابی هست که " آدم رو به اون چیزی که هست بر می گرداند".

کتاب در واقع یک کتاب روانشناسی هست که دلیل و اساس "بیگانه شدن" از خود آدم رو توجیه می کد. و جالب هست که تنها روش های تشخیص این ماجرا را می گوید و در قسمت های مختلف کتاب تنها اشارتی به راه حل های رفع می کند. خودش اشاره می کند که تشخیص دادن خودش راه حل هست.

برای مشخص کردن مفهوم و دلایلش از مثال های فراوانی استفاده می کند. و دلایل دور شدن اشخاص رو به این دلیل می داند که ما در نقطه ای از زندگی مان به جای آنکه سعی کنیم خودمان را رشد دهیم، به این فکر می افتیم که برتر شویم. او می گوید اگر تنها دلیل کاری برتر شدن باشد.، باعث می شود که وقت و انرژی زیادی صرف کاری شود که ممکن هست به هیچ عنوان برای اون شخص نباشد.


این کتاب سعی می کند "توجیه" کند، و من به شخصه خوشحالم که این کتاب به دستم رسید.

[Martin · Rating 5 out of 5]

"The central inner conflict is one between the constructive forces of the real self and the obstructive forces of the pride system, between healthy growth and the drive to prove in actuality the perfection of the idealized self."

Timeless. Transcendent. This text is nothing less than the neurotic bible.

If you read it carefully and take notes on the segments that parallel your own condition, you may very well find it more effective than a therapist.

[Ian Felton · Rating 4 out of 5]

A terribly overlooked theorist writes a wonderful conceptualization of people. When we get "split-off" from our actual selves, an idealized self emerges and actively seeks to destroy the actual self. Three general manifestations of the idealized self emerges within the neurotic person (which is essentially all of us): expansive, self-effacing, or resigned. Varying degrees of all emerge, but with the same goal, which is an attempt to foster an idealized image of ourselves rather than to accept our actual selves.

Our actual selves are vulnerable and experience life fully. The neurotic self emerges as an attempt to fend off hurt, but in the process also fends of growth. To grow means to be vulnerable (yes, Karen Horney talked about this long before Brene Brown simplified vulnerability and turned it into pop psychology). If we can see who self-destructive processes that are attempting to protect us, are actually stifling us, then we have further opportunity for growth.

The book doesn't mention any therapeutic techniques to work on the manifestations of the neurotic, idealized self. This is too bad because I don't think Dr. Horney realized how much the field of psychology would split in different directions. The result of this is a loss of technique and application. The lack of discussion around application of therapy toward neurosis is my biggest complain with the book.

[Ira · Rating 5 out of 5]

Это лучшая книга по психологии для меня на данный момент. Она написана на понятном мне языке, и в ней нет ничего лишнего. Я прочла именно то, что мне было нужно. Теперь у меня сложилась полная картина в восприятии отдельных личностей.
Некоторое сходство с собой я нашла среди тех, кто "ушел в отставку". Но, к счастью, до "жизни в луже" в стиле Обломова мне еще далеко... А вот 100% обо мне: “Он хочет быть свободен и, следовательно, не потерпит, чтобы на него давили. Он хочет делать, что ему нравится и когда нравится.// они лучше сведут свои потребности к самому необходимому, чтобы чувствовать себя свободным делать, что хочется. Но то, что они делают, носит, скорее, характер хобби”.
Зато: "Отчужденный, замкнувшийся человек может быть непрактичным, инертным, непродуктивным, с ним может быть трудно иметь дело из-за его настороженности по поводу влияний и близких контактов, но ему присуща, в большей или меньшей степени, искренность, невинность самых глубоких его мыслей и чувств, которые нельзя подкупить, совратить соблазнами власти или успеха, лестью или "любовью".

[Troy Blackford · Rating 4 out of 5]

Wow. This 1950 book is an epic work of Neo-Freudian Psychoanalysis. It is far less scientifically grounded than most of what I've read. It is based on Dr. Horney's vast psychoanalytic case files, but lacks the experimental rigor that I have come to expect from more modern psychological treatises. Instead, there are astoundingly large numbers of 'assertions.' "The neurotic does this, wants that, feels this." Many of these assertions rang true, but could have easily been explained via other means. In short, this was a masterful summing up of the life's work of a preeminent psychoanalyst of the first part of the 20th century, but it is still a masterwork in a field that is largely outdated. Still, glad I read it.

[سیــــــاوش · Rating 4 out of 5]

*همونطور که در مقدمه کتاب نوشته شده *ظلم بر خویش کند هر که نخواند مارا

کتاب چهارده فصله درباره رفتارهای غیرعادی , ریشه ترسها و استرس هایی که خود فرد هم نمیدونه منشاشون کجاست توضیحات داده.
و البته که مفهوم نرمال و غیر نرمال و سالم و عصبی در اجتماعات و زمانهای مختلف فرق میکنه
رفتاری که اینجا نرمال حساب میشه جای دیگه نرمال نیست
بنظرم هیچ کس اندازه خود فرد نمیتونه به خودش کمک کنه , و چه راهی بهتر از شناختن خود که کار خیلی سختی هم هست
فصل نه و مهرطلبی قسمت جالبیه , رفتارهای مهرطلبانه که در ایران زیاد دیده میشه... مورد ظلم قرار گرفتن و دم نزدن و خوردن خشم و جرات ابراز نداشتن

[Iva · Rating 4 out of 5]

Таки за порадою психотерапевта читав, і можу сказати, що Карен потрібна українською значно більше, аніж тонни Фройда або Стівена Кові.

Не люблю психологічної та/або мотивуючої літератури, тут би також не взявся і ніколи б не почув про Хорні випадково, як через ті ж рекомендаії на Ґудрідс.
Та разом із тим саме з нею нарешті зрозумів, нащо люди таке взагалі читають: рівень впізнаваності самого себе у тексті, легкість написання дійсно розумного та близьконаукового тексту просто вражає.
Не можу сказати, що мені від прочитання сильно полегшало. Проте для загального розвитку рекомендую усім.

[Greg · Rating 5 out of 5]

This is a brilliant book! Horney is classified with the neo-Freudians like Erich Fromm. Her analysis of personality types with respect to aggression in this book is worth the price.