Het objectief

by Martien van Agtmaal

Er is code rood afgekondigd: de laatste dag van februari zal stervenskoud worden. Toch wordt een grote stad overspoeld door toeristen met Peruaanse mutsen en lieden op deelstepjes. Iedereen is in afwachting van die avond, waarop in de gehele stad een illuster feest zal losbarsten. Het objectief beschrijft vierentwintig uur uit het leven van vijf dolende dertigers: Alexia, vertaalster van weerbarstige poëzie, Jessica, tropenarts in opleiding, David, een gefnuikte fotograaf op zoek naar de grote liefde, en zijn vrienden Brecht en Reaux. Tegen de achtergrond van een stad die allang niet meer van hen is, laveren zij tussen idealen en cynisme, tussen tijdelijke woningen en toekomstloze baantjes, tussen een hotpotrestaurant en een betonnen imitatiekerk. Als ijsschotsen botsen hun levens op die ene dag tegen elkaar.

336 pages, Paperback

Published October 1, 2023

Reviews

[Lieke · Rating 4 out of 5]

een schets van het hedendaagse stadse leven, vriend- en dronkenschappen, zekerheden en onzekerheden.
herkenbaar en absurd tegelijkertijd, werkelijk een bedwelmende leeservaring. een dijk van een debuutroman.

[Annette · Rating 5 out of 5]

‘Nee, het ging, en dat zag hij nu heel duidelijk voor zich, om het onbenoembare, om indrukken die achterbleven, indrukken van een afwezigheid die zich op momenten als deze zo goed lieten voelen. Het was de afwezigheid van alle ruis waardoor een mens, dwars door alle verdoving van de drukte en alcohol en vermoeidheid heen, voelde dat hij leefde in de wereld.’ (Van Agtmaal, 2023, p. 310)

Martien van Agtmaal neemt je in zijn debuutroman mee op reis door Amsterdam en Montpellier en slaagt erin om je het onbenoembare te laten voelen.

Het objectief is een roman over vriendschap, liefde, tijd en het schrijverschap waarin leidinggevenden opeens wijdbeens in een bakfiets staan met wc-rollen in twintig verpakt om hen heen en waarin iets wat nooit begonnen is ook geen einde kan hebben.

Alexia, Brecht, Jessica, David, Reaux en een abessijn vieren op de laatste dag van februari het leven met al zijn moeilijke en mooie momenten. Voel dat je leeft in de wereld en lees dit boek!

[Bianca Ellerkamp · Rating 2 out of 5]

Martien van Agtmaal (1976) is illustrator en redacteur bij De Optimist en De Nieuwe Garde. Het objectief is zijn debuutroman.
In het objectief wordt je meegenomen naar een groots feest in de stad. De aanloop naar het feest en het feest op zich. Vijf dertigers beleven deze 24 uur op hun eigen manier.
Alexia, vertaalster van weerbarstige poëzie, Jessica, tropenarts in opleiding, David, een gefnuikte fotograaf op zoek naar de grote liefde, en zijn vrienden Brecht en Reaux.
Het boek begint direct ongemakkelijk, de eerste 12 bladzijden van de 19 van hoofdstuk 1 heeft David seks en denkt aan van alles en nog wat en heeft af en toe aandacht voor de bezigheid.
De schrijfwijze is chaotisch, vaak is pas na een paar zinnen duidelijk over wie het stukje gaat. Er worden regelmatig lange zinnen gebruikt waardoor je halverwege de draad kwijt raakt. Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld blz. 32, deze bladzijde is 1 lange zin. Mede door de lange zinnen maar ook het chaotische verhaal is het regelmatig moeilijk te volgen.
De personages zijn goed neergezet, maar niet uitgediept. Je komt weinig te weten over hen behalve dat David een arrogante vent is die het liefst profiteert van David. Jessica blijft constant controleren waar haar kat uithangt terwijl ze voor een ziek iemand zorgt. David is een vreemde snuiter, hij is fotograaf maar niet echt verdienstelijk.
Het objectief is voor mij geen fijn leesbaar boek maar er zullen genoeg mensen zijn die het wel weten te waarderen.

[Rein · Rating 4 out of 5]

Complete roman over drie vrienden uit de hoofstad die op zoek zijn naar betekenis in hun leven. Hoewel ze de adolescentie al lang achter zich hebben gelaten, hebben ze nog geen afscheid genomen van de losbollige sfeer die deze periode kenmerkt. De verteltrant is direct. Meteen al in het begin overrompelt hij met een expliciete sekssène tussen de 37-jarige universiteitsmedewerker David en een bekende jonge vrouw, die hem achteraf niet kan bekoren. Reaux en Brecht, de twee andere hoofdpersonen, brengen ook niet veel van hun leven terecht. Programmeur Brecht is zijn vriendin Jessica kwijtgeraakt die op een artsenpost in de jungle werkt, maar hij woont nog in haar appartement. Daartussendoor maken we ook nog kennis met vertaalster Alexia, die zichzelf tuchtigt omdat ze ook ontevreden is met haar leven. Een deel van het verhaal bezien we heel origineel vanuit Jessica die een zendertje van haar kat volgt, dat door David is meegenomen. Van Agtmaal kan boeiend vertellen en heeft vaak leuke one-liners aan het eind van een fragment, maar het eind is nogal teleurstellend. Een groot feest in de koude stad ontaardt in een chaos. Daarmee schetst hij wellicht een beeld van onze huidige nihilistische cultuur, maar daar blijft het dan ook bij. Een drie en een half maakt afgerond een vier.

[Anke Cuijpers · Rating 3 out of 5]

Dolende dertigers bevolken Het objectief, het debuut van Martien van Agtmaal. Ze hopen op die grote liefde, willen gezien worden, maar lopen zich ondertussen te pletter op tijdelijke arbeidscontracten en rotbaantjes, terwijl ze banksurfen, onderhuren, of leven in containerwoning of studentenflat. In het tijdsbestek van een etmaal schuren ze langs elkaar heen op weg naar een feest dat zal ontaarden in rellen. Terwijl David, Brecht, Reaux, Alexia, Noor en al die anderen naar dat grote feest gaan, want de waarschuwing voor extreme kou houdt niemand tegen, wordt vooral duidelijk dat Amsterdam in deze roman echt anders is dan in vroegere romans. Een geslaagd, maar weerbarstig debuut dat verwachtingen oproept naar een volgend werk.

[Margarita Gulian · Rating 5 out of 5]

Een hedendaagse tragicomedy, geschreven met urgentie. Je voelt je haast opgejaagd door het verhaal om aan het einde van het boek te komen. De manier waarop de vriendschap en de stad beschreven worden, doet mij denken aan Cortázar.

[Inge Janse · Rating 3 out of 5]

Nee, dit werkt niet voor mij. Ik snap dat het knap is wat Martien van Agtmaal in dit boek doet, het zit slim in elkaar, er zit veel liefde in het schrijven, en de personages zijn echt personages.

Maar het is allemaal te claustrofobisch-literair voor mij, te veel woorden voor te weinig tijd en gebeurtenis, zo ongeveer elke gedachte, elke handeling krijgt zijn eigen pagina. Bovendien wil ik alle personages door elkaar rammelen en schreeuwen 'ga godverdomme gewoon eens leven en normaal doen en je verantwoordelijkheid nemen en volwassen spelen te zijn'. Prima als dat er een handvol zijn om de rest tegen af te zetten, maar als iedereen aan die kwaal lijdt, trek ik het niet meer.

Bonusirritatie: niet iedereen kent het stratenplan en/of de complete Google Street View van Amsterdam uit zijn hoofd (sterker nog: niet iedereen woont in Amsterdam), en dat wordt wel impliciet verwacht. Toch een beetje alsof ik een artikel over Amsterdam in De Volkskrant lees. Er zijn redenen waarom ik dat niet doe.