What do you think?
Rate this book
Gabriela Sawicka #6
Nie oskarżysz mnie
W Trzeszczynie odkryto zbiorową mogiłę. Sprawa zostaje powierzona Gabrieli Sawickiej. Wszystkie ofiary to mężczyźni w wieku od 30 do 50 lat. Jednak jest jeszcze coś, co ich łączy. Prokurator z pomocą komisarza Michalskiego próbuje ustalić, kto jest odpowiedzialny za ich śmierć.
Tymczasem prokurator Englert usilnie próbuje pogrążyć Sawicką. Nadarza się ku temu idealna okazja... Sawicka robi wszystko, by odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia i wywinąć się wymiarowi sprawiedliwości.
Czy jej się to uda, a jej układy ze światem przestępczym pozostaną tajemnicą? Czy Michalski zaakceptuje podwójne standardy ukochanej? Czy miłość naprawdę może przetrwać wszystko?
W ostatnim tomie serii o prokurator Gabrieli Sawickiej wiele się dzieje – wydarzenia zaskakują i doprowadzają czytelnika do szału, a bohaterka znów szokuje!
Tymczasem prokurator Englert usilnie próbuje pogrążyć Sawicką. Nadarza się ku temu idealna okazja... Sawicka robi wszystko, by odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia i wywinąć się wymiarowi sprawiedliwości.
Czy jej się to uda, a jej układy ze światem przestępczym pozostaną tajemnicą? Czy Michalski zaakceptuje podwójne standardy ukochanej? Czy miłość naprawdę może przetrwać wszystko?
W ostatnim tomie serii o prokurator Gabrieli Sawickiej wiele się dzieje – wydarzenia zaskakują i doprowadzają czytelnika do szału, a bohaterka znów szokuje!
360 pages, Paperback
First published November 8, 2023
1 person is currently reading
23 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
February 6, 2024
Ale że to już koniec??:(
Wydaje mi się, że znalazłam kolejną serię życia❤️🩹
Wydaje mi się, że znalazłam kolejną serię życia❤️🩹
November 7, 2023
Świetne zakończenie sześciotomowej serii, ale nie do końca odpowiadające na wszystkie moje pytania i rozpoczęte wątki. W tej części sprawa kryminalna zbiorowej mogiły jest trochę grubymi nićmi szyta, ale całkiem ciekawa, ale trochę przyćmiła sprawę oskarżenia Gabrieli. Sam Glica wydał się trochę niepoważny i za mało groźny jak ta przestępcę, najpierw wysyła groźby, a potem jedno spotkanie i całkowicie zmienia front? Zagadka tajemniczego asystenta Lisaka również nie została rozwiązana i trudno oczekiwać, że kiedyś zostanie wyjaśniona.
Gabriela przekracza niemal wszelkie granice, żeby tylko ratować siebie. Nawet Michalski w pewnym momencie ma chwile zawahania, czy może związać się z osobą, która ma tak lekceważące podejście do prawa. Tak, jak autorka napisała na końcu, tę bohaterkę można kochać albo nienawidzić, ale jedno jest pewne, wzbudza ogromne emocje. I właśnie takich bohaterów lubię, choć Gabrieli jako osoby nie polubiłam. Ci krystaliczni bywają nudni, z Gabrielą nuda to jest ostatnia rzecz, jaką można poczuć. A zakończenie i obietnica nowej serii jest cudowną wisienką na torcie.
Gabriela przekracza niemal wszelkie granice, żeby tylko ratować siebie. Nawet Michalski w pewnym momencie ma chwile zawahania, czy może związać się z osobą, która ma tak lekceważące podejście do prawa. Tak, jak autorka napisała na końcu, tę bohaterkę można kochać albo nienawidzić, ale jedno jest pewne, wzbudza ogromne emocje. I właśnie takich bohaterów lubię, choć Gabrieli jako osoby nie polubiłam. Ci krystaliczni bywają nudni, z Gabrielą nuda to jest ostatnia rzecz, jaką można poczuć. A zakończenie i obietnica nowej serii jest cudowną wisienką na torcie.
January 20, 2024
wybitnie nieprzemyślana
November 18, 2023
4.5/5 ⭐️
Obstawiałam, że skończy się inaczej.
Obejdzie się bez terapii, dzięki Brzezińska 🫶🏻
Obstawiałam, że skończy się inaczej.
Obejdzie się bez terapii, dzięki Brzezińska 🫶🏻
April 2, 2024
Kiedy myślałam, że ta seria mnie już niczym nie zaskoczy, pojawia się zakończenie. 😳❤️🔥
June 16, 2024
ale co to w ogóle ma być za zakończenie???
November 4, 2023
Myślałam, że ten tom będzie zwieńczeniem serii. Spodziewałam się zamknięcia wszystkich wątków lub przynajmniej na logiczne ich wyjaśnienie. Ostatnia część powinna być przemyślana, a jest chaotyczna. Może to efekt braku konspektu, do którego przyznała się autorka w posłowiu.
Wątek kryminalny kręci się wokół zwłok sześciu mężczyzn znalezionych w Trzeszczynie. Był prosty, banalny i nudny. Stworzony jakby na siłę, doklejony, żeby urozmaicić wydarzenia dziejące się wokół sprawy Gabi. Sawicka nadal stara się uniknąć odpowiedzialności za zaplanowanie wraz z patologiem Lisakiem i zrealizowanie planu pozbycia się Lisa. Właściwie nie wiem, po co autorka zaczynała wątki w poprzednich tomach, jeśli nie chciała ich rozwinąć i zakończyć w finałowym tomie. Mogło być naprawdę ciekawie, a rozczarowało.
Chodzi mi między innymi o wątek podejrzanego asystenta patologa, Marcina Lisaka. Przed porwaniem patologa w czwartym tomie, to ten technik widział go po raz ostatni. Asystenta widzieli Gabi i Englert, gdy przyszli na sekcję zwłok Kaniów, ale według ustaleń policji nikt nowy nie został zatrudniony w prosektorium. Domniemany nowy technik sekcyjny stał się podejrzanym, ale temat umarł równie szybko, jak się pojawił. W piątym tomie Łukasz Kiełb nadal pomaga patologowi. Robi sekcję, gdy Lisak znajduje kolejną kartkę, że ma przyjść w wyznaczone miejsce. Gabi dostała taki sam liścik, który został wrzucony razem z cegłą przez okno do domu Michalskiego. Technik znów staje się podejrzaną postacią i po raz kolejny wątek nie został ani rozwinięty, ani wyjaśniony.
Liczyłam też, że prokuratorka z pierwszego tomu, Alina Madura-Zajączkowska, dostanie szansę na zemstę, którą poprzysięgła Sawickiej.
Wydaje mi się, że w tej części znowu jest więcej nazw własnych typu: budynek prokuratury okręgowej w Szczecinie przy ulicy XYZ. To daje taki dziwny kontrast, bo z jednej strony pełne nazwy miejsc wraz z ich opisem, a z drugiej totalna fantastyka prawna. Kuriozum. To byłoby niewiarygodne, nawet gdyby zostało napisane przez laika, ale od autorki oczekuję trochę więcej realizmu z racji wyuczonego zawodu. Ma prawnicze wykształcenie i tworzy bohaterów, którzy też je mają, więc liczę na trzymanie się przez nią realiów, a nie pisanie czegoś, co wywołuje sardoniczny śmiech. I tu wrócę do wątku kryminalnego ciał znalezionych w zbiorowej mogile. Z jednej strony autorka popisywała się znajomością paragrafów, rzucała nimi przy okazji rozwiązywania śledztwa, z drugiej pokazywała bezprawie oraz bezkarność bohaterów, w którą nie da się uwierzyć.
Na tle całej serii bohaterowie są rozchwiani i niespójni. Dobrze, że Gabi nie przeszła kolejnego załamania, ale Michalski stał się niezdecydowany, a właściwie zdecydowanie zmienia zdanie. Raz jest gotowy na wszystko, by po chwili wycofać się z własnych planów. Jego kręgosłup moralny w każdym tomie jest inny, pojawia się i znika. Śledztwo zabójstw sześciu mężczyzn prowadzą komisarze Michalski i Kruk, którzy w tym tomie nie błyszczą inteligencją. W jednym zdaniu mówią świadkowi, że mają jego wcześniejsze zeznania, a w następnym są ciężko zaskoczeni tymi samymi zeznaniami i faktem z kim świadek wyjeżdżał. Na pytanie Gabi o Leszcza, Michalskiego dopada tępota umysłowa. Jego odpowiedź jest godna osoby z podstawówki, a nie doświadczonego policjanta. Pewnie miało być zabawnie.
Glica, kierujący grupą przestępczą, zmienia co chwilę strony. Właściwie nie wiadomo co nim kieruje, bo wyjaśnienia autorki są dla mnie nieprzekonujące. Englert, kreowany na kryształowego prokuratora, wcale taki nie jest. Nie wierzę w stuprocentowe egzekwowanie prawa, a jednoczesne doszukiwanie się i dopasowywanie poszlak, by potwierdzić podejrzenie. Dzięki temu fabuła związana ze sprawą Gabi obrała irracjonalny kierunek. Szanuję możliwość puszczenia wodzy fantazji przez autora, ale... litości... niech, chociaż zostanie zachowane minimum realizmu.
To, co w mojej ocenie zostało przez autorkę poprawione i działa na korzyść tej części, to zaprzestanie stosowania powtórzeń. Dotychczas bohaterowie przekazywali w dialogach te same informacje, przemyślenia, wnioski, ustalenia. Zmieniały się konfiguracje, ale słowa padały niemal identyczne. Efekt jest odczuwalny. Powieść nie nudzi skopiowanymi treściami.
Autorka napisała w posłowiu, że definitywnie kończy tym tomem serię z Gabi. I całe szczęście, bo historia zaczęła się robić karykaturalna. Odetchnęłam, choć jestem zaskoczona ostatnim, znowuż kuriozalnym, plot twistem. Jaki jest cel cudownego zmartwychwstania bez wyjaśnienia okoliczności, jeżeli nie chce się ciągnąć wątku? Finałowy tom uważam za najsłabszy w całej serii i wśród wszystkich książek autorki, które przeczytałam, a było ich 11.
Wątek kryminalny kręci się wokół zwłok sześciu mężczyzn znalezionych w Trzeszczynie. Był prosty, banalny i nudny. Stworzony jakby na siłę, doklejony, żeby urozmaicić wydarzenia dziejące się wokół sprawy Gabi. Sawicka nadal stara się uniknąć odpowiedzialności za zaplanowanie wraz z patologiem Lisakiem i zrealizowanie planu pozbycia się Lisa. Właściwie nie wiem, po co autorka zaczynała wątki w poprzednich tomach, jeśli nie chciała ich rozwinąć i zakończyć w finałowym tomie. Mogło być naprawdę ciekawie, a rozczarowało.
Chodzi mi między innymi o wątek podejrzanego asystenta patologa, Marcina Lisaka. Przed porwaniem patologa w czwartym tomie, to ten technik widział go po raz ostatni. Asystenta widzieli Gabi i Englert, gdy przyszli na sekcję zwłok Kaniów, ale według ustaleń policji nikt nowy nie został zatrudniony w prosektorium. Domniemany nowy technik sekcyjny stał się podejrzanym, ale temat umarł równie szybko, jak się pojawił. W piątym tomie Łukasz Kiełb nadal pomaga patologowi. Robi sekcję, gdy Lisak znajduje kolejną kartkę, że ma przyjść w wyznaczone miejsce. Gabi dostała taki sam liścik, który został wrzucony razem z cegłą przez okno do domu Michalskiego. Technik znów staje się podejrzaną postacią i po raz kolejny wątek nie został ani rozwinięty, ani wyjaśniony.
Liczyłam też, że prokuratorka z pierwszego tomu, Alina Madura-Zajączkowska, dostanie szansę na zemstę, którą poprzysięgła Sawickiej.
Wydaje mi się, że w tej części znowu jest więcej nazw własnych typu: budynek prokuratury okręgowej w Szczecinie przy ulicy XYZ. To daje taki dziwny kontrast, bo z jednej strony pełne nazwy miejsc wraz z ich opisem, a z drugiej totalna fantastyka prawna. Kuriozum. To byłoby niewiarygodne, nawet gdyby zostało napisane przez laika, ale od autorki oczekuję trochę więcej realizmu z racji wyuczonego zawodu. Ma prawnicze wykształcenie i tworzy bohaterów, którzy też je mają, więc liczę na trzymanie się przez nią realiów, a nie pisanie czegoś, co wywołuje sardoniczny śmiech. I tu wrócę do wątku kryminalnego ciał znalezionych w zbiorowej mogile. Z jednej strony autorka popisywała się znajomością paragrafów, rzucała nimi przy okazji rozwiązywania śledztwa, z drugiej pokazywała bezprawie oraz bezkarność bohaterów, w którą nie da się uwierzyć.
Na tle całej serii bohaterowie są rozchwiani i niespójni. Dobrze, że Gabi nie przeszła kolejnego załamania, ale Michalski stał się niezdecydowany, a właściwie zdecydowanie zmienia zdanie. Raz jest gotowy na wszystko, by po chwili wycofać się z własnych planów. Jego kręgosłup moralny w każdym tomie jest inny, pojawia się i znika. Śledztwo zabójstw sześciu mężczyzn prowadzą komisarze Michalski i Kruk, którzy w tym tomie nie błyszczą inteligencją. W jednym zdaniu mówią świadkowi, że mają jego wcześniejsze zeznania, a w następnym są ciężko zaskoczeni tymi samymi zeznaniami i faktem z kim świadek wyjeżdżał. Na pytanie Gabi o Leszcza, Michalskiego dopada tępota umysłowa. Jego odpowiedź jest godna osoby z podstawówki, a nie doświadczonego policjanta. Pewnie miało być zabawnie.
Glica, kierujący grupą przestępczą, zmienia co chwilę strony. Właściwie nie wiadomo co nim kieruje, bo wyjaśnienia autorki są dla mnie nieprzekonujące. Englert, kreowany na kryształowego prokuratora, wcale taki nie jest. Nie wierzę w stuprocentowe egzekwowanie prawa, a jednoczesne doszukiwanie się i dopasowywanie poszlak, by potwierdzić podejrzenie. Dzięki temu fabuła związana ze sprawą Gabi obrała irracjonalny kierunek. Szanuję możliwość puszczenia wodzy fantazji przez autora, ale... litości... niech, chociaż zostanie zachowane minimum realizmu.
To, co w mojej ocenie zostało przez autorkę poprawione i działa na korzyść tej części, to zaprzestanie stosowania powtórzeń. Dotychczas bohaterowie przekazywali w dialogach te same informacje, przemyślenia, wnioski, ustalenia. Zmieniały się konfiguracje, ale słowa padały niemal identyczne. Efekt jest odczuwalny. Powieść nie nudzi skopiowanymi treściami.
Autorka napisała w posłowiu, że definitywnie kończy tym tomem serię z Gabi. I całe szczęście, bo historia zaczęła się robić karykaturalna. Odetchnęłam, choć jestem zaskoczona ostatnim, znowuż kuriozalnym, plot twistem. Jaki jest cel cudownego zmartwychwstania bez wyjaśnienia okoliczności, jeżeli nie chce się ciągnąć wątku? Finałowy tom uważam za najsłabszy w całej serii i wśród wszystkich książek autorki, które przeczytałam, a było ich 11.
December 21, 2023
"Nie oskarżysz mnie" to ostatni tom serii o prokurator Gabrieli Sawickiej. Diana Brzezińska oddaje w ręce czytelników mieszankę wciągającego kryminału oraz dramatu osobistego głównej bohaterki.
Śledząc intrygę kryminalną czytelnik będzie z każdą stroną coraz bardziej zaangażowany i zaintrygowany tym, jak sprawa się rozwiąże. Śledztwo prowadzone przez Sawicką i Michalskiego wymaga przemyślania i analizy wielu aspektów. Autorka umiejętnie buduje napięcie, stopniowo ujawniając kolejne elementy układanki.
Kluczowym elementem, który spaja całą serię Diany Brzezińskiej jest wątek związany bezpośrednio z główną bohaterką. Sawicka, jako prokurator, jest postacią, która musi nieustannie balansować między wymogami swojej zawodowej roli a osobistymi konfliktami i wyzwaniami. Przez sześć tomów możemy obserwować, jak jej postać ewoluowała oraz być świadkami decyzji prowadzących do nieprzewidywalnych konsekwencji.
I choć niektóre z wątków mogą wydawać się mniej realistyczne, to jednak mają one pozytywny wpływ na fabułę – narracja staje się dzięki temu bardziej dynamiczna i angażująca.
Przez sześć tomów obserwujemy Sawicką jako prokuratora, który stawia czoła nie tylko sprawom kryminalnym, ale także swoim wewnętrznym konfliktom i dylematom. W ostatnim tomie Autorka skupia się na podkreśleniu tych cech, które definiują postać: jej determinację, odwagę, ale także słabości i moralne rozterki.
"Nie oskarżysz mnie" to efektowne zakończenie serii z Gabrielą Sawicką. Diana Brzezińska udowadnia swój talent w tworzeniu wciągających intryg, budowaniu napięcia i kreowaniu złożonych postaci. Polecam!
Śledząc intrygę kryminalną czytelnik będzie z każdą stroną coraz bardziej zaangażowany i zaintrygowany tym, jak sprawa się rozwiąże. Śledztwo prowadzone przez Sawicką i Michalskiego wymaga przemyślania i analizy wielu aspektów. Autorka umiejętnie buduje napięcie, stopniowo ujawniając kolejne elementy układanki.
Kluczowym elementem, który spaja całą serię Diany Brzezińskiej jest wątek związany bezpośrednio z główną bohaterką. Sawicka, jako prokurator, jest postacią, która musi nieustannie balansować między wymogami swojej zawodowej roli a osobistymi konfliktami i wyzwaniami. Przez sześć tomów możemy obserwować, jak jej postać ewoluowała oraz być świadkami decyzji prowadzących do nieprzewidywalnych konsekwencji.
I choć niektóre z wątków mogą wydawać się mniej realistyczne, to jednak mają one pozytywny wpływ na fabułę – narracja staje się dzięki temu bardziej dynamiczna i angażująca.
Przez sześć tomów obserwujemy Sawicką jako prokuratora, który stawia czoła nie tylko sprawom kryminalnym, ale także swoim wewnętrznym konfliktom i dylematom. W ostatnim tomie Autorka skupia się na podkreśleniu tych cech, które definiują postać: jej determinację, odwagę, ale także słabości i moralne rozterki.
"Nie oskarżysz mnie" to efektowne zakończenie serii z Gabrielą Sawicką. Diana Brzezińska udowadnia swój talent w tworzeniu wciągających intryg, budowaniu napięcia i kreowaniu złożonych postaci. Polecam!
January 7, 2024
I mamy już ostatni, szósty tom serii "Nie oskarżysz mnie". Z jednej strony strasznie mi smutno, że to koniec, ale z drugiej strony myślę, że już był czas zakończyć ten cykl, zwłaszcza w tak wciągający sposób.
I znów trafia się Gabrieli głośna i wielka sprawa kryminalna. W Trzeszczynie znaleziono zbiorową mogiłę. Okazuje się, że ofiarami byli młodzi mężczyźni. Nie tylko to ich ze sobą łączy. Prokurator razem z Michalskim zrobią wszystko by rozwiązać zagadkę. Tymczasem Englert posuwa się do nieczystych zagrań by zdyskredytować Gabrielę, mimo, że znów udaje jej się wymigać to jej związek wisi na włosku. Bo każdy ma jakieś granice...
Jak zwykle genialnie mi się to czytało. Czuję, że Gabriela stała się moją przyjaciółką przez te wszystkie części. Jej kłopoty i rozterki bardzo mnie poruszały. Mimo, że czasami wydaje się szorstka i twarda, tak naprawdę ma miękkie wnętrze, tylko trzeba umieć do niej dotrzeć. Tym razem myślę, że posunęła się za daleko dlatego nie dziwię się, że jej największy kibic i obrońca, komisarz Michalski też już ma dość. Są rzeczy do których prokurator nie powinien się posunąć. I mimo, że znów Gabriela spada na cztery łapy to co zrobiła w przeszłości niczego nie zmienia. To już druga seria kryminalna autorki z którą ciężko się rozstać. Z pewnością kiedyś wrócę do tej historii. Czuć jak pisarka z tomu na tom coraz bardziej szlifuje warsztat i czekam na jej kolejną książkę z niecierpliwością.
I znów trafia się Gabrieli głośna i wielka sprawa kryminalna. W Trzeszczynie znaleziono zbiorową mogiłę. Okazuje się, że ofiarami byli młodzi mężczyźni. Nie tylko to ich ze sobą łączy. Prokurator razem z Michalskim zrobią wszystko by rozwiązać zagadkę. Tymczasem Englert posuwa się do nieczystych zagrań by zdyskredytować Gabrielę, mimo, że znów udaje jej się wymigać to jej związek wisi na włosku. Bo każdy ma jakieś granice...
Jak zwykle genialnie mi się to czytało. Czuję, że Gabriela stała się moją przyjaciółką przez te wszystkie części. Jej kłopoty i rozterki bardzo mnie poruszały. Mimo, że czasami wydaje się szorstka i twarda, tak naprawdę ma miękkie wnętrze, tylko trzeba umieć do niej dotrzeć. Tym razem myślę, że posunęła się za daleko dlatego nie dziwię się, że jej największy kibic i obrońca, komisarz Michalski też już ma dość. Są rzeczy do których prokurator nie powinien się posunąć. I mimo, że znów Gabriela spada na cztery łapy to co zrobiła w przeszłości niczego nie zmienia. To już druga seria kryminalna autorki z którą ciężko się rozstać. Z pewnością kiedyś wrócę do tej historii. Czuć jak pisarka z tomu na tom coraz bardziej szlifuje warsztat i czekam na jej kolejną książkę z niecierpliwością.
December 1, 2023
Finałowy tom o prokurator Gabrieli Sawickiej jest z pewnością zaskakujący. Jednak cieszę się, że to już koniec. Mam wrażenie, że poziom tej części odbiega nieznacznie od pozostałych.
W Trzeszczynie pod Szczecinem zostaje odnalezionych sześć ciał mężczyzn. Śledztwo w swoim stylu zdobywa Gabi i od razu zaprzęga Michalskiego z partnerką do pracy. Englert mimo wyraźnego sprzeciwu przełożonych wciąż szuka dowodów winy Sawickiej i Lisaka. Jest w stanie pogrążył swoje ideały by pogrążyć koleżankę z pracy. Kto wygra? Czy tym razem Rafał zaakceptuje wybory jakich dokona jego ukochana?
Ogromnie polecam całą serię. Ma w sobie wiele elementów, które czytelniczki i czytelnicy pokochają. Świetnie prowadzona fabuła, nieoczywiste zagadki, dialogi, które są autentyczne i dobrze wykreowane postacie zarówno pierwszo jak i drugoplanowe. Gabrielę jedni pokochają inni znienawidzą. Osobiście jestem gdzieś po środku. Mimo to uważam, że dzięki charakterowi Rafała Michalskiego wszystkie grzechy Sawickiej się równoważą. Stanowi do niej ciekawy kontrast. Zaś sylwetka Englerta w tym tomie wybija się na pierwszy plan. Po cichu kibicowałam jego samotnej szarży na prokurator Sawicką. Epilog jest moim zdaniem właściwy, domknął wszystkie wątki (chociaż jest coś, co nie będzie mi dawać spokoju).
Podsumowując: dynamika i świetny styl – książki @diana_brzezinska należy obowiązkowo poznać! Polecam 🖤
W Trzeszczynie pod Szczecinem zostaje odnalezionych sześć ciał mężczyzn. Śledztwo w swoim stylu zdobywa Gabi i od razu zaprzęga Michalskiego z partnerką do pracy. Englert mimo wyraźnego sprzeciwu przełożonych wciąż szuka dowodów winy Sawickiej i Lisaka. Jest w stanie pogrążył swoje ideały by pogrążyć koleżankę z pracy. Kto wygra? Czy tym razem Rafał zaakceptuje wybory jakich dokona jego ukochana?
Ogromnie polecam całą serię. Ma w sobie wiele elementów, które czytelniczki i czytelnicy pokochają. Świetnie prowadzona fabuła, nieoczywiste zagadki, dialogi, które są autentyczne i dobrze wykreowane postacie zarówno pierwszo jak i drugoplanowe. Gabrielę jedni pokochają inni znienawidzą. Osobiście jestem gdzieś po środku. Mimo to uważam, że dzięki charakterowi Rafała Michalskiego wszystkie grzechy Sawickiej się równoważą. Stanowi do niej ciekawy kontrast. Zaś sylwetka Englerta w tym tomie wybija się na pierwszy plan. Po cichu kibicowałam jego samotnej szarży na prokurator Sawicką. Epilog jest moim zdaniem właściwy, domknął wszystkie wątki (chociaż jest coś, co nie będzie mi dawać spokoju).
Podsumowując: dynamika i świetny styl – książki @diana_brzezinska należy obowiązkowo poznać! Polecam 🖤
November 27, 2023
Zdaję sobie sprawę, że u Diany Brzezińskiej pewne działania w szeroko rozumianych organach sprawiedliwo��ci są czystą fikcją - a może raczej powinnam napisać, że mam taką nadzieję - niemniej czytam jej książki z przyjemnością. Trudno bowiem nie lubić Gabrieli Sawickiej i Rafała Michalskiego oraz nie solidaryzować się z motywami ich postępowania, chociaż …
W rzeczywistości problem relacji między osobami ścigającymi przestępców, prokuratorami i policjantami, a środowiskami, w których przestępstwa się rodzą jest pewnie bardzo realny. W powieściach funkcjonariusze są na ogół sprytniejsi niż ich źródła osobowe a także, przynajmniej ci obsadzani przez autorów w rolach głównych, odporni na korupcję i szantaż. A w życiu?
Z osobistego wątku prokurator Sawickiej, wśród innych wad cierpiącej na przerost ambicji zawodowych, wybrnęła Brzezińska - jak było do przewidzenia - dość zręcznie. W tomie zamykającym serię jest też nowa intryga kryminalna, i to nie byle jaka zarówno z punktu widzenia charakteru zbrodni, jak i jej sprawców. Innymi słowy, nie jestem lekturą rozczarowana i w zasadzie wdzięczna autorce, że jak zwykle u niej, wilk jest syty i owca cała. Nawet jeśli traktuję tę regułę z dużym przymrużeniem oka.
W rzeczywistości problem relacji między osobami ścigającymi przestępców, prokuratorami i policjantami, a środowiskami, w których przestępstwa się rodzą jest pewnie bardzo realny. W powieściach funkcjonariusze są na ogół sprytniejsi niż ich źródła osobowe a także, przynajmniej ci obsadzani przez autorów w rolach głównych, odporni na korupcję i szantaż. A w życiu?
Z osobistego wątku prokurator Sawickiej, wśród innych wad cierpiącej na przerost ambicji zawodowych, wybrnęła Brzezińska - jak było do przewidzenia - dość zręcznie. W tomie zamykającym serię jest też nowa intryga kryminalna, i to nie byle jaka zarówno z punktu widzenia charakteru zbrodni, jak i jej sprawców. Innymi słowy, nie jestem lekturą rozczarowana i w zasadzie wdzięczna autorce, że jak zwykle u niej, wilk jest syty i owca cała. Nawet jeśli traktuję tę regułę z dużym przymrużeniem oka.
September 7, 2024
Cykl o Sawickiej wciąga. Tu nie mogę zaprzeczyć - praktycznie całą serię przeczytałam w ciągu kilku dni. Jednocześnie z książkami Brzezińskiej jest jak z chipsami - człowiek to wciąga, nieco bezmyślnie, ale nie może się opanować, choć doskonale wie, że nie jest to najbardziej odżywczy wybór pod słońcem.
Seria przypominała mi nieco konstrukcję amerykańskich seriali kryminalnych. Akcja jest żywa, dość szybka, dialogi cięte, choć zazwyczaj przy tym niepoważne i niebrzmiące jak coś, co normalni ludzie by do siebie mówili, do tego mamy mnóstwo cliffhangerów (sprawiających, że ludzie sięgają po kolejne tomy) i zwrotów akcji, a zagadki zwiększają swoją wagę z tomu na tom. Nie wiem, na ile Brzezińska świadomie czerpała inspirację z telewizji amerykańskiej, ale wpływy widać.
Nie jest to zarzut względem autorki - sprawnie przerobiła sobie klisze i motywy, powybierała, co tam sobie chciała, mimo że momentami decyzje były idiotyczne. Plusy za poprowadzenie śledztwa prokuratorskiego w taki sposób, by faktycznie brzmiało to ciekawie.
Seria przypominała mi nieco konstrukcję amerykańskich seriali kryminalnych. Akcja jest żywa, dość szybka, dialogi cięte, choć zazwyczaj przy tym niepoważne i niebrzmiące jak coś, co normalni ludzie by do siebie mówili, do tego mamy mnóstwo cliffhangerów (sprawiających, że ludzie sięgają po kolejne tomy) i zwrotów akcji, a zagadki zwiększają swoją wagę z tomu na tom. Nie wiem, na ile Brzezińska świadomie czerpała inspirację z telewizji amerykańskiej, ale wpływy widać.
Nie jest to zarzut względem autorki - sprawnie przerobiła sobie klisze i motywy, powybierała, co tam sobie chciała, mimo że momentami decyzje były idiotyczne. Plusy za poprowadzenie śledztwa prokuratorskiego w taki sposób, by faktycznie brzmiało to ciekawie.
January 10, 2024
Nie rozczarował mnie ten finałowy tom serii. Mimo że na początku się na to zapowiadało to akcja na tyle ciekawie się rozwinęła, że czytałam z przyjemnością. Żeby nie było – nie pochwalam zachowania Sawickiej, ale trzeba jej przyznać, że co jak co, z kłopotów potrafi się doskonale wywijać, a przy tym ma coś takiego w sobie, że nie mogę jej nie lubić.
I o ile samo śledztwo w tym tomie jest takie, że coś policjantom to wszystko za łatwo idzie, to sam wątek Sawickiej bardzo dobry. A, gdy dodamy do tego wszystko to, co wyprawia Englert i jak sobie z tym radzi Gabriela to, no cóż ale mi się to po prostu bardzo dobrze czytało. Świetnie się bawiłam. Tego oczekiwałam sięgając po książkę Diany Brzezińskiej i to dostałam. Dodatkowo – sam koniec mnie zaskoczył i to bardzo pozytywnie. Dobrze, że ta saga się właśnie tak kończy. A przy okazji myślę sobie, że chętnie przeczytałabym taką, w której to Lis jest głównym bohaterem.
I o ile samo śledztwo w tym tomie jest takie, że coś policjantom to wszystko za łatwo idzie, to sam wątek Sawickiej bardzo dobry. A, gdy dodamy do tego wszystko to, co wyprawia Englert i jak sobie z tym radzi Gabriela to, no cóż ale mi się to po prostu bardzo dobrze czytało. Świetnie się bawiłam. Tego oczekiwałam sięgając po książkę Diany Brzezińskiej i to dostałam. Dodatkowo – sam koniec mnie zaskoczył i to bardzo pozytywnie. Dobrze, że ta saga się właśnie tak kończy. A przy okazji myślę sobie, że chętnie przeczytałabym taką, w której to Lis jest głównym bohaterem.
May 18, 2024
Nasza bohaterka kocha prawo, swoją pracę, widzi jej sens. Chce by "zło zostało ukarane". Ale w tym pragnieniu, dla dobra sprawy, dla sprawiedliwości, potrafi posunąć się za daleko. Czuje się trochę bogiem. Za swoje czyny musi zapłacić, choć Gabi jest jak kot, spada na 4 łapy. Prócz własnych problemów jeszcze ma na głowie medialną sprawę zbiorowej mogiły i 6 ciał zaginionych mężczyzn. I do tego chciałaby awansować. Dużo, ale kto jak nie ona ze wszystkim sobie poradzi. Z przyjemnością czytałam wszystkie książki, liczę że jeszcze kiedyś pojawi się w innej powieści.
February 17, 2025
somehow, Palpatine returned
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 25, 2025
Dobra seria, po przeczytaniu całości uważam że pierwszy i ostatni tom są najsłabsze ale seria warta przeczytania
Displaying 1 - 16 of 16 reviews