What do you think?
Rate this book
Drifter #1
Το χέρι του Νεκρού
Ένας φορτηγατζής με μεγάλη ρέντα στη ρουλέτα. Μια στρίπερ που ερωτεύεται ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι.
Ένας δημοσιογράφος που πουλάει την ψυχή του στο Διάβολο.
Ένας αστυνόμος που ρίχνει γροθιές για να αποσπάσει μια βολική αλήθεια.
Στο υπόγειο μπαρ του DRIFTER, πάνω από μια τσόχα μπιλιάρδου, ένας μελλοθάνατος γιάπης ποντάρει τα ρέστα του
στο Χέρι του Νεκρού –ένα συνδυασμό από μαύρους άσους και οχτάρια, που μοιάζει ανίκητος.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας σκληροτράχηλος μπράβος πέφτει νεκρός σε μια αποθήκη στο Ζωγράφου,
ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές καλεί την αστυνομία και περιμένει μια δίκαιη μεταχείριση, και ένας ευυπόληπτος
επιχειρηματίας που κινεί τα νήματα τρομοκρατεί τους πάντες με την απουσία του.
Στην προσπάθειά του να αναστήσει μια πεθαμένη αγάπη, ένας αντισυμβατικός ήρωας χώνεται βαθιά στην υπόθεση.
Στο δρόμο του παραμονεύουν μυστηριώδη σημειώματα και φιλότεχνες γειτόνισσες, ανεξιχνίαστοι φόνοι και ύποπτες
σχολικές τσάντες, αλλά αυτός, ακροβατώντας ριψοκίνδυνα μεταξύ δράματος και κωμωδίας, θα κάνει ό,τι καλύτερο
μπορεί: θα προσφέρει καταφύγιο, θα παρασυρθεί σε μάταιες παρακολουθήσεις, θα στήσει παγίδες στους διώκτες του
και θα επιχειρήσει να βγει αλώβητος από το βούρκο, εξαπατώντας την αστυνομία.
Το Xέρι του Νεκρού –το πρώτο μέρος της pulp noir σειράς DRIFTER– είναι μια ιστορία αστικής αλητείας,
που αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια ενός άσκοπα περιφερόμενου πρωταγωνιστή.
Ένας δημοσιογράφος που πουλάει την ψυχή του στο Διάβολο.
Ένας αστυνόμος που ρίχνει γροθιές για να αποσπάσει μια βολική αλήθεια.
Στο υπόγειο μπαρ του DRIFTER, πάνω από μια τσόχα μπιλιάρδου, ένας μελλοθάνατος γιάπης ποντάρει τα ρέστα του
στο Χέρι του Νεκρού –ένα συνδυασμό από μαύρους άσους και οχτάρια, που μοιάζει ανίκητος.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας σκληροτράχηλος μπράβος πέφτει νεκρός σε μια αποθήκη στο Ζωγράφου,
ένας εργάτης από το Μπαγκλαντές καλεί την αστυνομία και περιμένει μια δίκαιη μεταχείριση, και ένας ευυπόληπτος
επιχειρηματίας που κινεί τα νήματα τρομοκρατεί τους πάντες με την απουσία του.
Στην προσπάθειά του να αναστήσει μια πεθαμένη αγάπη, ένας αντισυμβατικός ήρωας χώνεται βαθιά στην υπόθεση.
Στο δρόμο του παραμονεύουν μυστηριώδη σημειώματα και φιλότεχνες γειτόνισσες, ανεξιχνίαστοι φόνοι και ύποπτες
σχολικές τσάντες, αλλά αυτός, ακροβατώντας ριψοκίνδυνα μεταξύ δράματος και κωμωδίας, θα κάνει ό,τι καλύτερο
μπορεί: θα προσφέρει καταφύγιο, θα παρασυρθεί σε μάταιες παρακολουθήσεις, θα στήσει παγίδες στους διώκτες του
και θα επιχειρήσει να βγει αλώβητος από το βούρκο, εξαπατώντας την αστυνομία.
Το Xέρι του Νεκρού –το πρώτο μέρος της pulp noir σειράς DRIFTER– είναι μια ιστορία αστικής αλητείας,
που αποτυπώνεται μέσα από τα μάτια ενός άσκοπα περιφερόμενου πρωταγωνιστή.
364 pages
First published June 1, 2020
73 people want to read
About the author
Lefteris Bouros
9 books98 followersΟ Λευτέρης Μπούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989 και μεγάλωσε στο Αγρίνιο.
Το 2014 πήρε πτυχίο από τη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ και από τότε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Η πρώτη προσωπική του συλλογή με ιστορίες μυστηρίου (Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, Εκδόσεις Πηγή) κυκλοφόρησε το 2018.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο νέου λογοτέχνη 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό Κλεψύδρα.
Το 2014 πήρε πτυχίο από τη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ και από τότε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Η πρώτη προσωπική του συλλογή με ιστορίες μυστηρίου (Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, Εκδόσεις Πηγή) κυκλοφόρησε το 2018.
Ήταν υποψήφιος για το βραβείο νέου λογοτέχνη 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό Κλεψύδρα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 48 reviews
January 10, 2021
Ουάου! Απρόσμενη έκπληξη!!! Πόσο καιρό είχα να το πάθω αυτό με βιβλίο;! Η ανατροπή μού ήρθε από το πουθενά...
Με φόντο την καυτή αυγουστιάτικη Αθήνα που βράζει, ένας άσκοπα περιφερόμενος νεαρός εμπλέκεται ξαφνικά και άθελά του σε μια ιστορία αστικής αλητείας βουτηγμένης στην παρανομία, μια ιστορία ''γεμάτη νύχτα, σκοτεινά δωμάτια και μεθυστικές αναθυμιάσεις''.
Ένας νεανικός έρωτας από το παρελθόν, ένα παράνομο κλειστό κύκλωμα όπλων, λέσχες χαρτοπαιξίας στο υπόγειο μπαρ του Drifter, οπλισμένοι μπράβοι, στρίπερ που προσπαθούν να ξεφύγουν από το στιγματισμένο παρελθόν τους, διεθφαρμένοι δημοσιογράφοι, σκληροτράχηλοι αστυνομικοί και (όχι τόσο) ευυπόληπτοι επιχειρηματίες. Όλοι μπλεγμένοι σε ένα καταδικασμένο παιχνίδι πιθανοτήτων, επιδιδόμενοι στο ανελέητο κυνηγητό του εύκολου, γρήγορου και βρώμικου χρήματος.
Ένας συμπαθέστατος (στα όρια του ερωτεύσιμου) πρωταγωνιστής. Αφελής και αδέξιος με πικρό και καυστικό χιούμορ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της κωμικής και δραματικής διάστασης των γεγονότων.
''Είχαν περάσει 3 χρόνια από τη μέρα που ένας καλός πελάτης τη χαράκωσε κάτω από το πλευρό και την παράτησε αβοήθητη. Δεν ήμασταν μαζί τότε (ως συνήθως είχαμε χωρίσει εκείνο τον καιρό). Ευτυχώς που δεν ήμασταν μαζί, σκεφτόμουν. Γιατί εντάξει, φλώρος φλώρος αλλά και η καψούρα καψούρα. Δε θα το 'χα σε τίποτα να πάω να τον πιάσω εκείνο τον τύπο και να του εξηγήσω δύο φωνήεντα, παρά την απόλυτη βεβαιότητα του επικείμενου θανάτου μου.'' :D :D
Ωραία και στιβαρή πλοκή, με γεγονότα που ρέουν και συνεχείς ανατροπές. Οι περιγραφές τόσο παραστατικές που τις νιώθεις να οπτικοποιούνται μπροστά σου. Αυτό που με ενθουσίασε όμως περισσότερο ήταν η γραφή. Παραθέτω δύο δείγματα:
''Λένε λοιπόν κάποιοι ειδήμονες ότι ο επίλογος είναι το συμπερασματικό κομμάτι των γεγονότων. Είναι η παύλα μετά την τελεία. Είναι η γραμμή κάτω από τον κύκλο μιας ιστορίας, που ζωγραφίζει ένα τελειωτικό ωμέγα.''
''Μου είπε πολλά, τόσα πολλά που την αλήθεια δεν την ξέρω. Δεν την ξέρω και δεν με ενδιαφέρει για την ώρα. Η αλήθεια άλλωστε δεν είναι πάντοτε μία. Δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο, όταν λέγεται από αναξιόπιστους αφηγητές. Ούτε απόλυτη είναι, όταν φιλτράρεται από αμφίβολης ηθικής περιπλανώμενους. Ούτε και πάρα πολύ αληθινή δεν είναι η αναθεματισμένη η αλήθεια, σε τελική ανάλυση. Είναι ένα σύνολο πληροφοριών η αλήθεια. Είναι σύνθετη και δαιδαλώδης, περίεργη και ιντριγκαδόρικη, είναι το σύνολο των γεγονότων σε ευθεία γραμμή, αλλά γαμώτο μου, τον σκοτώνει τον παλμό αυτή η γραμμη. Τον καταστρέφει τον μεθυστικό ερωτισμό της άναρχης εκδίκησης.''
Μου άρεσαν πολύ οι αναφορές σε αγαπημένα βιβλία καθώς επίσης και ο τρόπος που τελειώνει το βιβλίο με τον πρωταγωνιστή να μας κλείνει το μάτι σε ένδειξη ''συνεχίζεται''.
Αναμένουμε το Drifter #2 !!!
Με φόντο την καυτή αυγουστιάτικη Αθήνα που βράζει, ένας άσκοπα περιφερόμενος νεαρός εμπλέκεται ξαφνικά και άθελά του σε μια ιστορία αστικής αλητείας βουτηγμένης στην παρανομία, μια ιστορία ''γεμάτη νύχτα, σκοτεινά δωμάτια και μεθυστικές αναθυμιάσεις''.
Ένας νεανικός έρωτας από το παρελθόν, ένα παράνομο κλειστό κύκλωμα όπλων, λέσχες χαρτοπαιξίας στο υπόγειο μπαρ του Drifter, οπλισμένοι μπράβοι, στρίπερ που προσπαθούν να ξεφύγουν από το στιγματισμένο παρελθόν τους, διεθφαρμένοι δημοσιογράφοι, σκληροτράχηλοι αστυνομικοί και (όχι τόσο) ευυπόληπτοι επιχειρηματίες. Όλοι μπλεγμένοι σε ένα καταδικασμένο παιχνίδι πιθανοτήτων, επιδιδόμενοι στο ανελέητο κυνηγητό του εύκολου, γρήγορου και βρώμικου χρήματος.
Ένας συμπαθέστατος (στα όρια του ερωτεύσιμου) πρωταγωνιστής. Αφελής και αδέξιος με πικρό και καυστικό χιούμορ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της κωμικής και δραματικής διάστασης των γεγονότων.
''Είχαν περάσει 3 χρόνια από τη μέρα που ένας καλός πελάτης τη χαράκωσε κάτω από το πλευρό και την παράτησε αβοήθητη. Δεν ήμασταν μαζί τότε (ως συνήθως είχαμε χωρίσει εκείνο τον καιρό). Ευτυχώς που δεν ήμασταν μαζί, σκεφτόμουν. Γιατί εντάξει, φλώρος φλώρος αλλά και η καψούρα καψούρα. Δε θα το 'χα σε τίποτα να πάω να τον πιάσω εκείνο τον τύπο και να του εξηγήσω δύο φωνήεντα, παρά την απόλυτη βεβαιότητα του επικείμενου θανάτου μου.'' :D :D
Ωραία και στιβαρή πλοκή, με γεγονότα που ρέουν και συνεχείς ανατροπές. Οι περιγραφές τόσο παραστατικές που τις νιώθεις να οπτικοποιούνται μπροστά σου. Αυτό που με ενθουσίασε όμως περισσότερο ήταν η γραφή. Παραθέτω δύο δείγματα:
''Λένε λοιπόν κάποιοι ειδήμονες ότι ο επίλογος είναι το συμπερασματικό κομμάτι των γεγονότων. Είναι η παύλα μετά την τελεία. Είναι η γραμμή κάτω από τον κύκλο μιας ιστορίας, που ζωγραφίζει ένα τελειωτικό ωμέγα.''
''Μου είπε πολλά, τόσα πολλά που την αλήθεια δεν την ξέρω. Δεν την ξέρω και δεν με ενδιαφέρει για την ώρα. Η αλήθεια άλλωστε δεν είναι πάντοτε μία. Δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο, όταν λέγεται από αναξιόπιστους αφηγητές. Ούτε απόλυτη είναι, όταν φιλτράρεται από αμφίβολης ηθικής περιπλανώμενους. Ούτε και πάρα πολύ αληθινή δεν είναι η αναθεματισμένη η αλήθεια, σε τελική ανάλυση. Είναι ένα σύνολο πληροφοριών η αλήθεια. Είναι σύνθετη και δαιδαλώδης, περίεργη και ιντριγκαδόρικη, είναι το σύνολο των γεγονότων σε ευθεία γραμμή, αλλά γαμώτο μου, τον σκοτώνει τον παλμό αυτή η γραμμη. Τον καταστρέφει τον μεθυστικό ερωτισμό της άναρχης εκδίκησης.''
Μου άρεσαν πολύ οι αναφορές σε αγαπημένα βιβλία καθώς επίσης και ο τρόπος που τελειώνει το βιβλίο με τον πρωταγωνιστή να μας κλείνει το μάτι σε ένδειξη ''συνεχίζεται''.
Αναμένουμε το Drifter #2 !!!
January 24, 2021
Ένα βιβλίο που εκ πρώτης όψεως μοιάζει αρκετά με πολλά που κυκλοφορούν εκεί έξω. Όμως όσο διαβάζεις και γίνεσαι και συ συνένοχος στο έγκλημα, καταλαβαίνεις ότι διαφέρει.
Μια ιστορία γεμάτη ζουμί που έχει τα πάντα. Υπόκοσμο, βρώμικο χρήμα, σιωπηλές συμφωνίες, μια χαμένη αγάπη, διαφθορά, ψέμα, αλλά και αλήθειες. Ένα καλογραμμένο νουάρ που εκτυλίσσεται στις γειτονιές της Αθήνας. Οι ήρωες έχουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες και όσο φτάνει το βιβλίο προς το τέλος ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές τους.
Ειδικά στις τελευταίες σελίδες είναι σαν να στριφογυρνάνε όλα σε μια δίνη.
"Έβγαλε τα τσιγάρα της μέσα από το μαύρο τσαντάκι. Τράβηξε ένα, το έβαλε στο στόμα,και το άναψε. Κάπνιζε χρυσή κασετίνα Καρέλια την τελευταία δεκαετία· τσιγάρα που κάπνιζε και κάποια Δάφνη, σε ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ"
Η φράση είναι γραμμένη κάπου στην αρχή του βιβλίου και οταν τη διάβασα θυμήθηκα και γω κάποια Δάφνη σε ένα βιβλίο που είναι από τα αγαπημένα μου. Φτάνοντας στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου ανακάλυψα πως μιλάμε για την ίδια Δάφνη.
Τελικά οι ήρωες των βιβλιών ζουν ανάμεσα μας. Και όλο και κάτι τους φέρνει ξανά κοντά μας.
Λάτρεψα τον επίλογο. Ξεφύσηξα με ανακούφιση και περιμένω το 2ο βιβλίο της σειράς. Ελπίζω να μην αργήσει.
Μια ιστορία γεμάτη ζουμί που έχει τα πάντα. Υπόκοσμο, βρώμικο χρήμα, σιωπηλές συμφωνίες, μια χαμένη αγάπη, διαφθορά, ψέμα, αλλά και αλήθειες. Ένα καλογραμμένο νουάρ που εκτυλίσσεται στις γειτονιές της Αθήνας. Οι ήρωες έχουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες και όσο φτάνει το βιβλίο προς το τέλος ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές τους.
Ειδικά στις τελευταίες σελίδες είναι σαν να στριφογυρνάνε όλα σε μια δίνη.
"Έβγαλε τα τσιγάρα της μέσα από το μαύρο τσαντάκι. Τράβηξε ένα, το έβαλε στο στόμα,και το άναψε. Κάπνιζε χρυσή κασετίνα Καρέλια την τελευταία δεκαετία· τσιγάρα που κάπνιζε και κάποια Δάφνη, σε ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ"
Η φράση είναι γραμμένη κάπου στην αρχή του βιβλίου και οταν τη διάβασα θυμήθηκα και γω κάποια Δάφνη σε ένα βιβλίο που είναι από τα αγαπημένα μου. Φτάνοντας στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου ανακάλυψα πως μιλάμε για την ίδια Δάφνη.
Τελικά οι ήρωες των βιβλιών ζουν ανάμεσα μας. Και όλο και κάτι τους φέρνει ξανά κοντά μας.
Λάτρεψα τον επίλογο. Ξεφύσηξα με ανακούφιση και περιμένω το 2ο βιβλίο της σειράς. Ελπίζω να μην αργήσει.
June 7, 2020
What you feeling when you hold me tight? (κάποιες σκέψεις για ‘’Το χέρι του νεκρού’’ του Λευτέρη Μπούρου)
Όπως έχω πει και στο παρελθόν, δεν είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, με κουράζει τρομερά και μοναδική εξαίρεση στον κανόνα είναι ο Κόνολι για εμένα, εφόσον μπλέκει και το υπερφυσικό στοιχείο στα βιβλία του. Οπότε, καλώς ή κακώς, για μέτρο σύγκρισης και για δείγματα γραφής του είδους, έχω κυρίως τα κείμενά του και άντε, καμιά τριανταριά κείμενα ακόμα από άλλες πένες. Για κάποιο λόγο, δεν αντέχω σκηνές φόνων, ανακρίσεων, απαγωγών, έρευνας… πλήττω φοβερά και με έλκουν περισσότερο ή οι πιο φρικώδεις καταστάσεις ή οι σπαθοφόροι ήρωες, αλλά… με έλκει τρομερά ο υπόκοσμος!
Όταν ο συγγραφέας είχε αναφέρει -στην συνέντευξή του σε μία εκπομπή από τις αλλόκοσμες ιστορίες- κάποια στοιχεία για το νέο του βιβλίο, είχα από τότε ενθουσιαστεί! Η συλλογή διηγημάτων του είχε αναγνωστεί απνευστί, μα αυτό το νέο βιβλίο ήταν από τότε στην κορυφή της λίστας μου, οπότε με το που κυκλοφόρησε το αγόρασα και… πάει!
Έφυγε μονοκοπανιά!
Ο Στράτος δεν είναι σαραντάρης, δεν είναι αλκοολικός, δεν είναι ντετέκτιβ ή μπάτσος, δεν είναι χωρισμένος ή χήρος και όλα αυτά συντέλεσαν στο να μου γίνει συμπαθής από τις πρώτες προτάσεις κιόλας. Η απελπιστική του κατάσταση και η νεαρή του ηλικία με έκανε να νιώσω ταύτιση –και τύχη, γιατί πάλι καλά μού έδειχνε ότι πάντα υπάρχουν πολύ χειρότερα- η γριά στο υπόγειο με έκανε να γελάω και να τον νιώθω τρομερά ανθρώπινο, η απέναντι σαραντάρα θα μπορούσε να είναι θέμα συζητήσεων αν ήμασταν φίλοι. Η σχέση με τον αδελφό του, τόσο στην νιότη του όσο κι έπειτα από την τραγωδία που έπληξε την οικογένεια, ήταν πολύ όμορφα γραμμένη και ειδικά όταν έγινε η σύνδεση και η αποκάλυψη για το ποιος από τους άλλους χαρακτήρες είναι ο αδελφός του, μου άρεσε τρομερά.
Η Ξένια είναι ίσως το ρεαλιστικότερο φεμ φατάλ που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό, ως αναφορά το πόσο κολλάει στην εποχή μας και πώς ‘’εκσυγχρονίστηκε’’ το αρχέτυπο από την πένα του συγγραφέα. Λάτρεψα το ‘’παιχνίδι’’ και την χειραγώγησή της, την ερωτεύτηκα εμφανισιακά, θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε άντρα αν ήταν υπαρκτή. Ο Φούσκας και ο Νίκος ο ‘’γιατρός’’ ήταν αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ίσως –σε πολλά εισαγωγικά- και τα comic reliefs του βιβλίου. Ειδικά η σκηνή με το ‘’αν ήμασταν σε ταινία’’ είχε πολύ πλάκα και σε πολλές σκηνές του Φούσκα είχα ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη.
Όλοι οι χαρακτήρες ήταν τρομερά ρεαλιστικοί και κανείς δεν με ξένισε ή μου φάνηκε καρικατούρα. Οι δύο ανατροπές στο τέλος –αν και θα έπρεπε να τις περιμένω έχοντας διαβάσει την συλλογή διηγημάτων του- με εξέπληξαν και τις χάρηκα τρομερά. Ειδικά η φάση με την γειτόνισσα. Το χιούμορ δεν έλειπε, κι αυτό είναι πάντα εκτιμητέο, ενώ μέσα στις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν και διάσπαρτα διαμαντάκια σοφίας και κάποια συμπεράσματα που βγάζει ο ήρωας για την κοινωνία και το σύστημα είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι τελευταίες 100 σελίδες ήταν απλά αυτό που ήθελα… περιπέτεια και αδρεναλίνη!
Το Drifter μου θύμισε το Great Lost Bear, η παρακολούθηση της γειτόνισσας εκείνη την ταινία του Χίτσκοκ, γέλαγα με το επαναλαμβανόμενο αστείο περί Γκάτσμπι, μου άρεσε πολύ η ιστορία για την προέλευση του ‘’χεριού του νεκρού’’ και η σχέση του Στράτου με την Ξένια, παρά την τοξικότητά της, μου έφερε κατά νου κάποια γνώριμα ριφάκια από το ντεμπούτο του συγγραφέα και αυτές τις επιστροφές στην κυριάρχουσα θεματική ενός δημιουργού πάντα τις αγαπώ.
Στα αρνητικούλια τώρα: 1) όπως μας είχε δείξει στην συλλογή διηγημάτων του, ο συγγραφέας το έχει πάρα πολύ με το να αλλάζει φωνές σε πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις. Όποτε η αφήγηση γινόταν από την οπτική κάποιου ανακρινόμενου, θα ήθελα να άλλαζε σε νέα πρωτοπρόσωπη και να μην μπαίνει σε τριτοπρόσωπη. Μου έβγαζε μία …ευκολία! Τόσο για να μην μπερδευτούν οι αναγνώστες (που δεν είναι κακό να απαιτείς λίγη παραπάνω προσοχή από κάποιον που σε διαβάζει), όπως και από την συγγραφική πλευρά του ζητήματος. 2) σήκωνε πολύ μεγαλύτερο υβρεολόγιο. Από άλλα ευπώλητα ήταν πολύ πιο τίμια η συνεισφορά του σε βρισίδια και σε ρεαλισμό, μα και πάλι ένιωθα ότι συγκρατιούταν. Όταν γράφεις για την πλέμπα πρέπει να είσαι αθυρόστομος, αυτό θα το λέω πάντα. 3) σε λίγη ώρα, αργότερα, πιο μετά… και φράσεις τέτοιου είδους για κλείσιμο κεφαλαίου μου έβγαζαν μία ανασφάλεια. Αφού ρε παλικαράκι μου είναι μπόμπα το βιβλίο σου, τι φοβάσαι μην το αφήσουμε στην άκρη; Θα μπορούσαν να παραλειφθούν.
Βέβαια, και τα 3 αυτά, δεν είναι ακριβώς αρνητικά αλλά πιο πολύ ενστάσεις και θέματα που μου ‘’χτυπάνε κάπως’’ με βάση το προσωπικό μου γούστο. Το πόσο γρήγορα διαβάστηκε, θεωρώ συνηγορεί στα υπέρ και στο πόσο αμελητέα είναι τα άνωθεν 3.
Ακόμα είμαι σε μία παραζάλη, δίχως να πιστεύω ότι έφυγε τόσο γρήγορα. Μαζί με την ‘’Μαύρη Αυγή’’ και την ‘’Εξημέρωση’’ είναι στα αγαπημένα μου εγχώρια δείγματα αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν ξέρω αν θα διαβάσω ποτέ Σίμο, Γιαννίση ή Τσιλιγκερίδου –με έλκουν μεν, μα σας είπα, δεν είμαι φαν του είδους- το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι όσα βιβλία κι αν βγάλουν οι ‘’Ευγενείς Άγριοι’’ και το Drifter, θα είμαι εκεί!
Όπως έχω πει και στο παρελθόν, δεν είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, με κουράζει τρομερά και μοναδική εξαίρεση στον κανόνα είναι ο Κόνολι για εμένα, εφόσον μπλέκει και το υπερφυσικό στοιχείο στα βιβλία του. Οπότε, καλώς ή κακώς, για μέτρο σύγκρισης και για δείγματα γραφής του είδους, έχω κυρίως τα κείμενά του και άντε, καμιά τριανταριά κείμενα ακόμα από άλλες πένες. Για κάποιο λόγο, δεν αντέχω σκηνές φόνων, ανακρίσεων, απαγωγών, έρευνας… πλήττω φοβερά και με έλκουν περισσότερο ή οι πιο φρικώδεις καταστάσεις ή οι σπαθοφόροι ήρωες, αλλά… με έλκει τρομερά ο υπόκοσμος!
Όταν ο συγγραφέας είχε αναφέρει -στην συνέντευξή του σε μία εκπομπή από τις αλλόκοσμες ιστορίες- κάποια στοιχεία για το νέο του βιβλίο, είχα από τότε ενθουσιαστεί! Η συλλογή διηγημάτων του είχε αναγνωστεί απνευστί, μα αυτό το νέο βιβλίο ήταν από τότε στην κορυφή της λίστας μου, οπότε με το που κυκλοφόρησε το αγόρασα και… πάει!
Έφυγε μονοκοπανιά!
Ο Στράτος δεν είναι σαραντάρης, δεν είναι αλκοολικός, δεν είναι ντετέκτιβ ή μπάτσος, δεν είναι χωρισμένος ή χήρος και όλα αυτά συντέλεσαν στο να μου γίνει συμπαθής από τις πρώτες προτάσεις κιόλας. Η απελπιστική του κατάσταση και η νεαρή του ηλικία με έκανε να νιώσω ταύτιση –και τύχη, γιατί πάλι καλά μού έδειχνε ότι πάντα υπάρχουν πολύ χειρότερα- η γριά στο υπόγειο με έκανε να γελάω και να τον νιώθω τρομερά ανθρώπινο, η απέναντι σαραντάρα θα μπορούσε να είναι θέμα συζητήσεων αν ήμασταν φίλοι. Η σχέση με τον αδελφό του, τόσο στην νιότη του όσο κι έπειτα από την τραγωδία που έπληξε την οικογένεια, ήταν πολύ όμορφα γραμμένη και ειδικά όταν έγινε η σύνδεση και η αποκάλυψη για το ποιος από τους άλλους χαρακτήρες είναι ο αδελφός του, μου άρεσε τρομερά.
Η Ξένια είναι ίσως το ρεαλιστικότερο φεμ φατάλ που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό, ως αναφορά το πόσο κολλάει στην εποχή μας και πώς ‘’εκσυγχρονίστηκε’’ το αρχέτυπο από την πένα του συγγραφέα. Λάτρεψα το ‘’παιχνίδι’’ και την χειραγώγησή της, την ερωτεύτηκα εμφανισιακά, θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε άντρα αν ήταν υπαρκτή. Ο Φούσκας και ο Νίκος ο ‘’γιατρός’’ ήταν αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ίσως –σε πολλά εισαγωγικά- και τα comic reliefs του βιβλίου. Ειδικά η σκηνή με το ‘’αν ήμασταν σε ταινία’’ είχε πολύ πλάκα και σε πολλές σκηνές του Φούσκα είχα ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη.
Όλοι οι χαρακτήρες ήταν τρομερά ρεαλιστικοί και κανείς δεν με ξένισε ή μου φάνηκε καρικατούρα. Οι δύο ανατροπές στο τέλος –αν και θα έπρεπε να τις περιμένω έχοντας διαβάσει την συλλογή διηγημάτων του- με εξέπληξαν και τις χάρηκα τρομερά. Ειδικά η φάση με την γειτόνισσα. Το χιούμορ δεν έλειπε, κι αυτό είναι πάντα εκτιμητέο, ενώ μέσα στις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν και διάσπαρτα διαμαντάκια σοφίας και κάποια συμπεράσματα που βγάζει ο ήρωας για την κοινωνία και το σύστημα είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι τελευταίες 100 σελίδες ήταν απλά αυτό που ήθελα… περιπέτεια και αδρεναλίνη!
Το Drifter μου θύμισε το Great Lost Bear, η παρακολούθηση της γειτόνισσας εκείνη την ταινία του Χίτσκοκ, γέλαγα με το επαναλαμβανόμενο αστείο περί Γκάτσμπι, μου άρεσε πολύ η ιστορία για την προέλευση του ‘’χεριού του νεκρού’’ και η σχέση του Στράτου με την Ξένια, παρά την τοξικότητά της, μου έφερε κατά νου κάποια γνώριμα ριφάκια από το ντεμπούτο του συγγραφέα και αυτές τις επιστροφές στην κυριάρχουσα θεματική ενός δημιουργού πάντα τις αγαπώ.
Στα αρνητικούλια τώρα: 1) όπως μας είχε δείξει στην συλλογή διηγημάτων του, ο συγγραφέας το έχει πάρα πολύ με το να αλλάζει φωνές σε πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις. Όποτε η αφήγηση γινόταν από την οπτική κάποιου ανακρινόμενου, θα ήθελα να άλλαζε σε νέα πρωτοπρόσωπη και να μην μπαίνει σε τριτοπρόσωπη. Μου έβγαζε μία …ευκολία! Τόσο για να μην μπερδευτούν οι αναγνώστες (που δεν είναι κακό να απαιτείς λίγη παραπάνω προσοχή από κάποιον που σε διαβάζει), όπως και από την συγγραφική πλευρά του ζητήματος. 2) σήκωνε πολύ μεγαλύτερο υβρεολόγιο. Από άλλα ευπώλητα ήταν πολύ πιο τίμια η συνεισφορά του σε βρισίδια και σε ρεαλισμό, μα και πάλι ένιωθα ότι συγκρατιούταν. Όταν γράφεις για την πλέμπα πρέπει να είσαι αθυρόστομος, αυτό θα το λέω πάντα. 3) σε λίγη ώρα, αργότερα, πιο μετά… και φράσεις τέτοιου είδους για κλείσιμο κεφαλαίου μου έβγαζαν μία ανασφάλεια. Αφού ρε παλικαράκι μου είναι μπόμπα το βιβλίο σου, τι φοβάσαι μην το αφήσουμε στην άκρη; Θα μπορούσαν να παραλειφθούν.
Βέβαια, και τα 3 αυτά, δεν είναι ακριβώς αρνητικά αλλά πιο πολύ ενστάσεις και θέματα που μου ‘’χτυπάνε κάπως’’ με βάση το προσωπικό μου γούστο. Το πόσο γρήγορα διαβάστηκε, θεωρώ συνηγορεί στα υπέρ και στο πόσο αμελητέα είναι τα άνωθεν 3.
Ακόμα είμαι σε μία παραζάλη, δίχως να πιστεύω ότι έφυγε τόσο γρήγορα. Μαζί με την ‘’Μαύρη Αυγή’’ και την ‘’Εξημέρωση’’ είναι στα αγαπημένα μου εγχώρια δείγματα αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν ξέρω αν θα διαβάσω ποτέ Σίμο, Γιαννίση ή Τσιλιγκερίδου –με έλκουν μεν, μα σας είπα, δεν είμαι φαν του είδους- το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι όσα βιβλία κι αν βγάλουν οι ‘’Ευγενείς Άγριοι’’ και το Drifter, θα είμαι εκεί!
July 2, 2020
Η γραφή του βγάζει μια γοητευτική αλητεία και μια ακαταμάχητη ευφυΐα. Μαύρο χιούμορ που πικρίζει και σαρκασμός σε σημεία βασανιστικός δίνουν αξία στο drifter τον τίτλο του page turner♥️
June 29, 2020
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι λάτρης της pulp λογοτεχνίας αν κι αντιθέτως μου αρέσει ο pulp κινηματογράφος (ανάποδο τρένο είμαι, το ξέρω…). Όταν πρωτοείδα λοιπόν το βιβλίο του Λευτέρη Μπούτρου για πρώτη φορά κι ενώ με ιντρίγκαραν τίτλος και εξώφυλλο, με αποθάρρυνε η περιγραφή στο οπισθόφυλλο. Ωστόσο, όταν το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου, είπα αν μη τι άλλο, να του δώσω μια ευκαιρία. Έτσι λοιπόν το έπιασα στις 6 η ώρα το πρωί και με έκπληξή μου, διαπίστωσα ότι, μέχρι τις 8 είχα ήδη ξεπεράσει τις 100 πρώτες σελίδες.
Το χέρι του νεκρού» λοιπόν, είναι ένα fast burn pulp-noir μυθιστόρημα, πολύ διαφορετικό απ’ οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Είναι πρωτότυπο, γρήγορο, με τη σκοτεινή και πνιγηρή ατμόσφαιρα των αθηναϊκών καταγωγίων. Μας παρουσιάζει μια άλλη πλευρά της κοσμοπολίτικης Αθήνας. Εκείνη του υποκόσμου, των περιθωριακών και των ανθρώπων της νύχτας. Με τη σκωπτική ματιά ενός ασκόπως περιπλανώμενου ανθρώπου, ενός drifter, παρακολουθούμε τους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος, με τα πάθη και τα υλικά τους «θέλω» σε πρώτη γραμμή, να κινούνται άλλοτε νωχελικά κι άλλοτε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, στα σοκάκια της κοιμισμένης πρωτεύουσας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://vivliografika.blogspot.com/20...
Το χέρι του νεκρού» λοιπόν, είναι ένα fast burn pulp-noir μυθιστόρημα, πολύ διαφορετικό απ’ οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Είναι πρωτότυπο, γρήγορο, με τη σκοτεινή και πνιγηρή ατμόσφαιρα των αθηναϊκών καταγωγίων. Μας παρουσιάζει μια άλλη πλευρά της κοσμοπολίτικης Αθήνας. Εκείνη του υποκόσμου, των περιθωριακών και των ανθρώπων της νύχτας. Με τη σκωπτική ματιά ενός ασκόπως περιπλανώμενου ανθρώπου, ενός drifter, παρακολουθούμε τους ήρωες αυτού του μυθιστορήματος, με τα πάθη και τα υλικά τους «θέλω» σε πρώτη γραμμή, να κινούνται άλλοτε νωχελικά κι άλλοτε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, στα σοκάκια της κοιμισμένης πρωτεύουσας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://vivliografika.blogspot.com/20...
August 30, 2020
Απολαυστικό βιβλίο, το καταχάρηκα. Μια νουάρ ιστορία γραμμένη με κέφι, χιούμορ, ατμόσφαιρα, ωραία γλώσσα, λοξούς χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Μπούρος είναι ταλεντάρα. Προς το παρόν έχουμε το "χέρι του νεκρού", ένα νουάρ pulp διαμαντάκι! Το μέλλον θα δείξει τη συνέχεια...
July 3, 2020
"Μίλα μου", είπε και ήρθε πιο κοντά.
"Σημαντική ήσουν εσύ. Μέχρι που ξεπουλήθηκες"
"Drifter", εκδ. Βell 2020
Ο Λευτέρης Μπούρος γράφει με έναν τρόπο σχεδόν αλήτικο, που κάνει το βιβλίο να τρέχει. Σε συνεπαίρνει. Και ξαφνικά σου δίνει σκηνές γεμάτες λυρισμό -η κάτι βαθιά φιλοσοφημένο από τη ζωή, και σε κοιτάει στα μάτια. Σαν να σου λέει "Φιλαράκι αυτό το βιβλίο έχει κάτι να σου πει, άκουσε το"
https://www.facebook.com/photo.php?fb... ~ ( Κείμενο από facebook profile) ~ 30.06.20
"Σημαντική ήσουν εσύ. Μέχρι που ξεπουλήθηκες"
"Drifter", εκδ. Βell 2020
Ο Λευτέρης Μπούρος γράφει με έναν τρόπο σχεδόν αλήτικο, που κάνει το βιβλίο να τρέχει. Σε συνεπαίρνει. Και ξαφνικά σου δίνει σκηνές γεμάτες λυρισμό -η κάτι βαθιά φιλοσοφημένο από τη ζωή, και σε κοιτάει στα μάτια. Σαν να σου λέει "Φιλαράκι αυτό το βιβλίο έχει κάτι να σου πει, άκουσε το"
https://www.facebook.com/photo.php?fb... ~ ( Κείμενο από facebook profile) ~ 30.06.20
June 11, 2020
Τον Νοέμβριο του 2018, ελέω "Μαύρης Παρασκευής", πήρα στη μισή τιμή το "Ερασιτέχνες δολοφόνοι" (μαζί με κάτι άλλα των ίδιων εκδόσεων, φυσικά), από τότε όμως ούτε που το έχω ξεφυλλίσει. Τελικά αποφάσισα να αγοράσω τούτο το βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, και να γνωρίσω έτσι σαν αναγνώστης τον Λευτέρη Μπούρο. Κακά τα ψέματα, τσίμπησα από την περίληψη της ιστορίας και το εξώφυλλο, αλλά νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς θα αγόραζα το βιβλίο, μιας και είναι αστυνομικό που εκδίδουν οι εκδόσεις Bell. Βέβαια, σαν λάτρης των παλπ και των νουάρ που είμαι, όταν σε κάποιο οπισθόφυλλο βλέπω αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις, αμέσως κάτι παθαίνω, οπότε η αγορά του βιβλίου ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Λοιπόν, δηλώνω ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, όμως πέρασα εξαιρετικά την ώρα μου. Το βιβλίο διαβάζεται ιδιαίτερα εύκολα και γρήγορα, είναι εθιστικό, σίγουρα καλογραμμένο και γενικά ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο είναι ο ιδανικός σύντροφος για λίγες ώρες στην παραλία ή το σπίτι (ή οπουδήποτε αλλού, τέλος πάντων). Η ιστορία διαθέτει δράση, μυστήριο, αγωνία και εκπλήξεις, χωρίς υπερβολές. Βέβαια, έχοντας διαβάσει δεκάδες βιβλία του είδους, μπορώ να πω ότι τα παλπ νουάρ συνήθως είναι μικρότερου μεγέθους, με πιο σύντομες και περιεκτικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, ενώ εδώ είναι λίγο πιο εκτενείς. Πάντως το σίγουρο είναι ότι με τις περιγραφές του ο συγγραφέας με μετέφερε με περισσή ευκολία στον μικρόκοσμο του βιβλίου, μάλιστα σε πολλές στιγμές περισσότερο ένιωσα ότι έβλεπα μια ταινία παρά ότι διάβαζα ένα βιβλίο. Και σίγουρα όταν η γραφή είναι ευχάριστη, ευκολοδιάβαστη και με καλό χιούμορ, όπως στην περίπτωσή μας, συγχωρούνται οι όποιες "φλυαρίες" (όλα αυτά τα γράφω πάντα με βάση τα δικά μου γούστα στο συγκεκριμένο είδος). Γενικά, είναι ένα καλό μυθιστόρημα εγκλήματος και αστικής αλητείας, με έναν ιδιαίτερα συμπαθητικό κεντρικό χαρακτήρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περιμένω επόμενες ιστορίες που εντάσσονται στον κόσμο του "Drifter". (7.5/10)
March 2, 2021
Ένα «αλήτικο» βιβλίο από τον Λευτέρη Μπούρο. Έτσι θα το χαρακτήριζα, αν και μάλλον ανήκει στα αστυνομικά, ήτοι crime fiction. Το βιβλίο τρέχει με χίλια και διαβάζεται άνετα. Η γραφή είναι σπιρτόζικη, άμεση και κοφτή. Οι χαρακτήρες έχουν ο καθένας τη δική του αντζέντα, εκτός από τον πρωταγωνιστή που βρίσκεται σε μια δίνη, μια τρικυμία και καλείται να κολυμπήσει στα βαθιά νερά. Έρωτας, πάθη, μίση, εκδίκηση συναντιούνται για να συνθέσουν ένα αξιοδιάβαστο κείμενο που δεν πρόκειται να δυσαρεστήσει κανέναν αναγνώστη. Κάποιοι θα το λατρέψουν, αλλά είναι βέβαιο ότι όλοι θα περάσουν καλά.
Εγώ το ευχαριστήθηκα.
Ιδιαίτερα επειδή μένω στη γύρω περιοχή όπου εκτυλίσσεται η δράση, έχω ρίξει ποδορόδρομο. Λάτρεψα τις ανατροπές και την όλη βαβούρα.
Στα αρνητικά θα επισήμαινα ότι κάποια πράγματα είναι ψιλοασαφή ως προς τα κίνητρα και ότι δέχομαι τη διαφθορά της αστυνομίας για χάρη του κειμένου, αλλά μέχρι εκεί χαχαχα.
Θα ήθελα περισσότερο μπινελίκι...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή προσπάθεια από έναν ταλαντούχο συγγραφέα. Ανυπομονώ να σκάσουν τα επόμενα!
Στην προσωπική μου 17βάθμια βαθμολογία έχουμε 8/11 όσον αφορά το πόσο μου άρεσε, 1/3 στο τι προσφέρει στην ελληνική λογοτεχνία γενικά αλλά και η απήχησή του στον μέσο αναγνώστη (εξαντλώντας αυστηρότητα) και 3/3 η αξία έναντι της τιμής. Γύρω στα 10 ευρώ είναι. Αγοράστε το από το περίπτερο της γειτονιάς σας! Σύνολο 12/17. Άξιο!
ΥΓ:Έχει και τσόντα! +1
Εγώ το ευχαριστήθηκα.
Ιδιαίτερα επειδή μένω στη γύρω περιοχή όπου εκτυλίσσεται η δράση, έχω ρίξει ποδορόδρομο. Λάτρεψα τις ανατροπές και την όλη βαβούρα.
Στα αρνητικά θα επισήμαινα ότι κάποια πράγματα είναι ψιλοασαφή ως προς τα κίνητρα και ότι δέχομαι τη διαφθορά της αστυνομίας για χάρη του κειμένου, αλλά μέχρι εκεί χαχαχα.
Θα ήθελα περισσότερο μπινελίκι...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλή προσπάθεια από έναν ταλαντούχο συγγραφέα. Ανυπομονώ να σκάσουν τα επόμενα!
Στην προσωπική μου 17βάθμια βαθμολογία έχουμε 8/11 όσον αφορά το πόσο μου άρεσε, 1/3 στο τι προσφέρει στην ελληνική λογοτεχνία γενικά αλλά και η απήχησή του στον μέσο αναγνώστη (εξαντλώντας αυστηρότητα) και 3/3 η αξία έναντι της τιμής. Γύρω στα 10 ευρώ είναι. Αγοράστε το από το περίπτερο της γειτονιάς σας! Σύνολο 12/17. Άξιο!
ΥΓ:Έχει και τσόντα! +1
June 9, 2020
Δυνατοί χαρακτήρες, γρήγορος ρυθμός, καυτή ατμόσφαιρα, πρωτότυπη πλοκή.
Αυτά είναι τα τέσσερα βασικά συστατικά αυτού του βιβλίου, που είναι παραπάνω από αρκετά για να κάνουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη του είδους της αστυνομικής λογοτεχνίας -στην ευρεία της έννοια- να μείνει ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Γιατί ενώ έχει δολοφονίες, κυνηγητό, who done it, υπόπτους, αστυνομικούς, μυστηριώδεις χαρτοπαίχτες, υπόκοσμο, πολιτικούς, δημοσιογράφους, στρίπερ, όπλα, φορτηγατζήδες και μια γκαρσόνα με πράσινο μαλλί, ξεφεύγει από τα πλαίσια του αστυνομικού βιβλίου. Είναι μια αστυνομική περιπέτεια ενός άσκοπα περιφερόμενου τυπάκου, που ψάχνει λίγη ηρεμία, λίγα λεφτά και λίγη αγάπη σε λάθος σημεία.
Αυτά. Διαβάστε το!
Αυτά είναι τα τέσσερα βασικά συστατικά αυτού του βιβλίου, που είναι παραπάνω από αρκετά για να κάνουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη του είδους της αστυνομικής λογοτεχνίας -στην ευρεία της έννοια- να μείνει ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Γιατί ενώ έχει δολοφονίες, κυνηγητό, who done it, υπόπτους, αστυνομικούς, μυστηριώδεις χαρτοπαίχτες, υπόκοσμο, πολιτικούς, δημοσιογράφους, στρίπερ, όπλα, φορτηγατζήδες και μια γκαρσόνα με πράσινο μαλλί, ξεφεύγει από τα πλαίσια του αστυνομικού βιβλίου. Είναι μια αστυνομική περιπέτεια ενός άσκοπα περιφερόμενου τυπάκου, που ψάχνει λίγη ηρεμία, λίγα λεφτά και λίγη αγάπη σε λάθος σημεία.
Αυτά. Διαβάστε το!
July 25, 2021
Εαν ψάχνεις για ένα καλογραμάμμενο page-turner noir, σπηντάτο και φρέσκο, αυτό εδώ είναι το κατάλληλο βιβλίο.
July 26, 2020
Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους beta-readers του βιβλίου. Είχα διαβάσει κάτι που -με τα λίγα που ξέρω από αστυνομική λογοτεχνία- που είχε φανεί καλούτσικο. Ξαναδιαβάζω το βιβλίο, χαρισμένο από τον ίδιο τον Μπούρο* και τι να δω;
Βρε συ, πώς τα κατάφερες και ωρίμασες τη γραφή σου τόσο, μέσα σε έξι μήνες; Δεν συζητώ τη διαφορά στην ποιότητα ανάμεσα σε αυτό το κείμενο και στις Ερασιτέχνες Δολοφόνοι - 8 Ιστορίες Μυστηρίου, την οποία πρόσεξα από το draft που διάβασα στις αρχές του χρόνου, αλλά μεταξύ αυτού του πρώτου draft και του τελικού αποτελέσματος!
Το βιβλίο είναι μια ιστορία που μπορώ να τη φανταστώ να συμβαίνει πραγματικά. Δεν τραβάει σε μάκρος, δεν έχει αχρείαστα πέρα-δώθε, δεν διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο ή στο Εδιμβούργο. Δεν μιλάει για πλούσιους και πρωθυπουργούς, αλλά για το ρεμάλι της Τραυλαντώνη, τον Φούσκα με το "εκτελούνται μεταφοραί" και τον μπούρδα γιο του δημοτικού σύμβολου. Είναι ένα κείμενο που βρωμάει Ζωγράφου και αγία ελληνική οικογένεια, κι αν κάποιες φορές ξεφεύγει στην αληθοφάνειά του, ούτε που το προσέχεις - κι αν το προσέξεις, απλά του το συγχωρείς. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει πολύ ελληνικό αστυνομικό (τρεις-τέσσερις Μαρκαρέους κι αυτούς σκάρτους), αλλά αν ψάχνετε για ελληνικό νουάρ, είστε στο σωστό θρεντ.
Σε αναμονή του επόμενου!
*Αυτό δεν το πολυκάνουν πια οι συγγραφείς, να δίνουν ένα αντίτυπο σε όσους βοήθησαν στην ολοκλήρωση του βιβλίου. Και μόνο που το σκέφτηκε, είναι κάτι τιμά απίστευτα τον Λευτέρη και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
Βρε συ, πώς τα κατάφερες και ωρίμασες τη γραφή σου τόσο, μέσα σε έξι μήνες; Δεν συζητώ τη διαφορά στην ποιότητα ανάμεσα σε αυτό το κείμενο και στις Ερασιτέχνες Δολοφόνοι - 8 Ιστορίες Μυστηρίου, την οποία πρόσεξα από το draft που διάβασα στις αρχές του χρόνου, αλλά μεταξύ αυτού του πρώτου draft και του τελικού αποτελέσματος!
Το βιβλίο είναι μια ιστορία που μπορώ να τη φανταστώ να συμβαίνει πραγματικά. Δεν τραβάει σε μάκρος, δεν έχει αχρείαστα πέρα-δώθε, δεν διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο ή στο Εδιμβούργο. Δεν μιλάει για πλούσιους και πρωθυπουργούς, αλλά για το ρεμάλι της Τραυλαντώνη, τον Φούσκα με το "εκτελούνται μεταφοραί" και τον μπούρδα γιο του δημοτικού σύμβολου. Είναι ένα κείμενο που βρωμάει Ζωγράφου και αγία ελληνική οικογένεια, κι αν κάποιες φορές ξεφεύγει στην αληθοφάνειά του, ούτε που το προσέχεις - κι αν το προσέξεις, απλά του το συγχωρείς. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει πολύ ελληνικό αστυνομικό (τρεις-τέσσερις Μαρκαρέους κι αυτούς σκάρτους), αλλά αν ψάχνετε για ελληνικό νουάρ, είστε στο σωστό θρεντ.
Σε αναμονή του επόμενου!
*Αυτό δεν το πολυκάνουν πια οι συγγραφείς, να δίνουν ένα αντίτυπο σε όσους βοήθησαν στην ολοκλήρωση του βιβλίου. Και μόνο που το σκέφτηκε, είναι κάτι τιμά απίστευτα τον Λευτέρη και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
August 9, 2020
Μια εξαιρετική αρχή για το Λευτέρη Μπούρο, που γράφει το Drifter #1 και μας οδηγεί σε υπόγεια, σκοτεινά περάσματα που μυρίζουν μπαρούτι, τζιν Ρίκι και φόβο. Μια γοητεία σκοτεινή χαρακτηρίζει το Drifter με λόγο άμεσο και ευφυή, εκρηκτικούς διαλόγους και αφηγήσεις που σε βάζουν στο μυαλό του Στρατου, που πρωταγωνιστεί. Ένας τυπάς περιπλανώμενος, με ωραία αίσθηση του χιούμορ 🖤 που μπλέκεται χωρίς να το θέλει σε μια δολοφονία. Κάπου εκεί ξεκινάει ο δικός του μπελάς και η δική μας αναγνωστική απόλαυση! Διψασμένος για μια καλύτερη ζωή κι έχοντας σύμμαχο στην τρέλα εναν έρωτα από το παρελθόν, ψάχνει τη λύση μέσα από μυστηριώδη σημειώματα, βαλίτσες με ένοχο περιεχόμενο και μυστικά. Ένα βιβλίο με ωραία υπόθεση, γρήγορες εξελίξεις, ανατροπές και αγωνία!
Μια συνταγή επιτυχημένη δηλαδή, για ένα βιβλίο που πραγματικά απόλαυσα! 👏❤️📚😊
Μια συνταγή επιτυχημένη δηλαδή, για ένα βιβλίο που πραγματικά απόλαυσα! 👏❤️📚😊
June 7, 2020
Μιάμιση μέρα άντε δύο το πολύ ήθελα για να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο.
Η γρήγορη πλοκή του και η ιδιαίτερη γραφή του Λευτέρη Μπούρου βοήθησαν αρκετά σε αυτό.
Πρωτότυπο, διαφορετικό σου τραβάει το ενδιαφέρον από το πρώτο του κεφάλαιο. Από την στιγμή που θα το ξεκινήσεις πραγματικά δεν μπορείς να σταματήσεις.
Το βιβλίο αυτό μας δείχνει την άλλη πλευρά της πόλης. Αυτή την παράνομη, την σκοτεινή και την αποπνικτική πλευρά. Οι ήρωες του βιβλίου, όλοι άνθρωποι του υποκόσμου περιθωριακοί, σκληροί, πουλημένοι, διεφθαρμένοι.
Χαμένοι τόσο βαθιά που προσπαθούν να δουν φως και δεν μπορούν.
Τυφλωμένοι άλλοι από τα πάθη τους, άλλοι από την απληστία τους, άλλοι από τα απωθημένα τους και άλλοι απλώς από τον κακό και δαιμονικό χαρακτήρα τους.
Το Χέρι του Νεκρού είναι ενα εξαιρετικό ελληνικό noir γεμάτο δράση, με την εκδίκηση και την διαφθορά να παίζουν τον πρώτο ρόλλο. Ένα βιβλίο πολυδιαστατο, με ωμή προσεγμένη γραφή στα σωστά σημεία δεν μπορώ παρά να γράψω οτι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις κάνοντας με να ανυπομονώ για την συνέχεια του.
Η γρήγορη πλοκή του και η ιδιαίτερη γραφή του Λευτέρη Μπούρου βοήθησαν αρκετά σε αυτό.
Πρωτότυπο, διαφορετικό σου τραβάει το ενδιαφέρον από το πρώτο του κεφάλαιο. Από την στιγμή που θα το ξεκινήσεις πραγματικά δεν μπορείς να σταματήσεις.
Το βιβλίο αυτό μας δείχνει την άλλη πλευρά της πόλης. Αυτή την παράνομη, την σκοτεινή και την αποπνικτική πλευρά. Οι ήρωες του βιβλίου, όλοι άνθρωποι του υποκόσμου περιθωριακοί, σκληροί, πουλημένοι, διεφθαρμένοι.
Χαμένοι τόσο βαθιά που προσπαθούν να δουν φως και δεν μπορούν.
Τυφλωμένοι άλλοι από τα πάθη τους, άλλοι από την απληστία τους, άλλοι από τα απωθημένα τους και άλλοι απλώς από τον κακό και δαιμονικό χαρακτήρα τους.
Το Χέρι του Νεκρού είναι ενα εξαιρετικό ελληνικό noir γεμάτο δράση, με την εκδίκηση και την διαφθορά να παίζουν τον πρώτο ρόλλο. Ένα βιβλίο πολυδιαστατο, με ωμή προσεγμένη γραφή στα σωστά σημεία δεν μπορώ παρά να γράψω οτι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις κάνοντας με να ανυπομονώ για την συνέχεια του.
August 18, 2023
Αρκετά καλό greco-noir με κινηματογραφική δομή και πρόζα που θα μπορούσε να λίγο πιο λακωνική. Δυστυχώς ο Μπούρος φλυαρεί άσκοπα σε σημεία και επαναλαμβάνεται, πιθανών για να δώσει μια πιο συναισθηματική διάσταση. Δεν έχει σημασία όμως μου αρκεί που η δομή και το σενάριο είναι άκρως "Ελληνικά" και όχι σαν μετάφραση ξένου βιβλίου. Μάλιστα είναι πρώτο μέρος τριλογίας (πότε πρόλαβε και την έγραψε) οπότε ευελπιστώ βελτιώσεις στη συνέχεια. Μπράβο, τέτοια θέλουμε.
June 30, 2021
✒️ Το DRIFTER είναι αναμφισβήτητα ένα ατμοσφαιρικό PULP FICTION, με δόσεις black humor, πλοκή που ρέει και με γλώσσα γραμμένη από ξυράφι. Το συγκεκριμένο στόρι πρόκειται για ένα καυτό page turner, συνοδευόμενο από ιδιαίτερους και σκληρούς χαρακτήρες, που μόνο κομπάρσους δεν τους λες. Ο καθένας από αυτούς παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση, με απώτερο σκοπό τους το προσωπικό συμφέρον. Κι όχι μόνο!
Πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας αυτής είναι ο Στράτος, ένας περιπλανώμενος νεαρός άντρας, όπου άθελά του εμπλέκεται σε μία υπόθεση δολοφονίας. Οφείλω να επισημάνω πως το βιβλίο είναι γραμμένο σε δύο πρόσωπα. Το πρώτο ανήκει στον αφηγητή Στράτο, και το τρίτο είναι μοιρασμένο στα κεφάλαια των συμπρωταγωνιστών του.
Τα προβλήματα του Σταύρου ξεκινούν όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόσωπο που τον σημάδεψε στο παρελθόν. Ένα έρωτας “σκέτος μπελάς”, επιστρέφει και φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του, έχοντας στην κατοχή του σημειώματα με γρίφους, και μία βαλίτσα γεμάτη με ένοχο περιεχόμενο. Το πρώτο μέρος της σειράς “DRIFTER” είναι καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο, και δεν παρουσιάζει κοιλιά. Η αγωνία, η ένταση και οι ανατροπές κορυφώνουν το ΦΙΝΑΛΕ, δίχως ν' αφήνει κενά ή αναπάντητα ερωτήματα στο αναγνωστικό κοινό.
Εν κατακλείδι, είναι η πρώτη μου αναγνωστική επαφή με την πένα του συγγραφέα και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος με την ιστορία και τους σκληροτράχηλους χαρακτήρες του. Τα θερμά μου συγχαρητήρια Λευτέρη, και σου εύχομαι να είναι καλότυχο-καλοτάξιδο και το δεύτερο μέρος της σειράς που κυκλοφόρησε πρόσφατα. 😇🙏😉
Για όσους δεν το γνωρίζουν, αναφέρομαι στο "DRIFTER 2"
με τον υπότιτλο “ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ” από τις εκδόσεις Bell.
Πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας αυτής είναι ο Στράτος, ένας περιπλανώμενος νεαρός άντρας, όπου άθελά του εμπλέκεται σε μία υπόθεση δολοφονίας. Οφείλω να επισημάνω πως το βιβλίο είναι γραμμένο σε δύο πρόσωπα. Το πρώτο ανήκει στον αφηγητή Στράτο, και το τρίτο είναι μοιρασμένο στα κεφάλαια των συμπρωταγωνιστών του.
Τα προβλήματα του Σταύρου ξεκινούν όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόσωπο που τον σημάδεψε στο παρελθόν. Ένα έρωτας “σκέτος μπελάς”, επιστρέφει και φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του, έχοντας στην κατοχή του σημειώματα με γρίφους, και μία βαλίτσα γεμάτη με ένοχο περιεχόμενο. Το πρώτο μέρος της σειράς “DRIFTER” είναι καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο, και δεν παρουσιάζει κοιλιά. Η αγωνία, η ένταση και οι ανατροπές κορυφώνουν το ΦΙΝΑΛΕ, δίχως ν' αφήνει κενά ή αναπάντητα ερωτήματα στο αναγνωστικό κοινό.
Εν κατακλείδι, είναι η πρώτη μου αναγνωστική επαφή με την πένα του συγγραφέα και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος με την ιστορία και τους σκληροτράχηλους χαρακτήρες του. Τα θερμά μου συγχαρητήρια Λευτέρη, και σου εύχομαι να είναι καλότυχο-καλοτάξιδο και το δεύτερο μέρος της σειράς που κυκλοφόρησε πρόσφατα. 😇🙏😉
Για όσους δεν το γνωρίζουν, αναφέρομαι στο "DRIFTER 2"
με τον υπότιτλο “ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ” από τις εκδόσεις Bell.
April 20, 2021
Ο Λευτέρης Μπούρος μας συστήθηκε πριν δύο χρόνια περίπου, με τη συλλογή διηγημάτων Ερασιτέχνες Δολοφόνοι - 8 Ιστορίες Μυστηρίου – για το οποίο είχαμε μιλήσει με πολύ θετικά σχόλια στο blog. Διαβάζοντας τα ευφάνταστα και καλοδουλεμένα διηγήματά του, είχα ένα παράπονο: τελείωσαν πολύ σύντομα. Να που σήμερα όμως έχω τη χαρά να σας μιλήσω για το πρώτο του μυθιστόρημα, το οποίο αποτελεί και την αρχή της pulp noir σειράς “Drifter”.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα βιβλίο που συστήνεται στο οπισθόφυλλό του ως “μια ιστορία αστικής αλητείας”; Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, λίγο μυστήριο, διεφθαρμένους χαρακτήρες με πάθη; Λίγο απ’ όλα, θα απαντούσα εγώ, χωρίς κάτι απ’ αυτά να υπάρχει σε υπερβολικό βαθμό. Η κεντρική υπόθεση παρουσιάζεται με τρόπο που φέρνει σε whodunit μυθιστόρημα, αλλά είναι πολλά παραπάνω απ’ αυτό. Η καθαρόαιμη περιπέτεια κάνει ποδαρικό κάπου στις τελευταίες 100 σελίδες, στις οποίες η δράση είναι καταιγιστική και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, προτού προλάβεις να τα επεξεργαστείς.
Οι διάλογοι ρεαλιστικοί, βωμολοχίες με το σταγονόμετρο, παρ’ όλο που ο συγγραφέας θα μπορούσε να είχε σκεφτεί “ε για υπόκοσμο μιλάμε, οπότε ανά δυο σειρές θα πετάω και μια βρισιά”. Κι όμως όχι, βρήκε την τέλεια ισορροπία. Τώρα προς όσους θίγονται και δε μπορούν τις βρισιές γενικώς στα βιβλία, ε παιδιά, για υπόκοσμο μιλάμε, μην περιμένετε να είναι με το σεις και με το σας.
Α, επίσης ας βγάλουμε κάτι σημαντικό απ’ τη μέση: μη σας φοβίζει το εξώφυλλο, δε χρειάζεται να είστε χαρτόμουτρα για να απολαύσετε το βιβλίο (ούτε εγώ είμαι). Ο συ��γραφέας φροντίζει να είναι αρκετά επεξηγηματικός τις -λίγες- φορές που χρειάζεται.
Σκοτεινό όσο πρέπει λοιπόν, χωρίς φλυαρίες, το Drifter σε παρασέρνει (see what I did there?) στα πάθη του πρωταγωνιστή του, σε μια ιστορία όπου ξέρεις ότι κάτι πάει λάθος, αλλά δεν ξέρεις ακόμα τι. Υπήρχαν στιγμές μέσα στην αφήγηση που με έκαναν να θυμηθώ τους λόγους που είχα ενθουσιαστεί με τη γραφή του Μπούρου στους Ερασιτέχνες Δολοφόνους. Έχει μέρες που τελείωσα το βιβλίο κι όμως ακόμη θυμάμαι τον τρόπο που περιέγραψε κάποιες σκηνές, με άκρως παραστατικό και πετυχημένο τρόπο. Ξέρετε με ποιον συγγραφέα το παθαίνω κατά κύριο λόγο αυτό; Με τον Stephen King. (Εμπρός, λυσσάξτε όλοι οι “για Έλληνας καλός είναι” που παρομοίασα τις περιγραφές του Λευτέρη Μπούρου με τον Stephen King). I’m not sayin’, I’m just sayin’.
Τα κίνητρα των ηρώων είναι πιστευτά, χωρίς κάθε πράξη τους να είναι plot driven. Και ακόμη κι αν σε μερικά σημεία δίνεται αυτή η εντύπωση, οι απαντήσεις που δίνονται στο τέλος αποδεικνύουν το αντίθετο. Το βιβλίο κλείνει φυσικά αφήνοντας υπόνοιες για το τι θα ακολουθήσει στο Drifter #2 κι έχοντας αφήσει τόσο καλές εντυπώσεις στο #1, επόμενο είναι να έχει δημιουργηθεί η επιθυμία να διαβάσουμε και τη συνέχεια.
Ξέρετε ότι εδώ υποστηρίζουμε το ότι μπορείς να διαβάζεις παντού, με ό,τι καιρό κι αν κάνει, αλλά ας μου επιτραπεί ένα μικρό τιπ για το Χέρι του νεκρού: διαβάστε το σε αστικό μπαλκόνι πίνοντας μια παγωμένη μπύρα. Θα κάνει ένα γερό level up την ανάγνωση, γιατί είναι λες και γράφτηκε για όσους ξέμειναν στην πόλη το καλοκαίρι.
Δε μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι με το Χέρι του νεκρού μου δίνεται η ευκαιρία να γίνω σταλεγάκιας και να πω “εμείς είχαμε ενθουσιαστεί με τον Μπούρο προτού γίνει κουλ” και τα σχετικά. Πεντάρι λοιπόν για τον Λευτέρη, για τη δουλειά του και κυρίως για την ειλικρίνειά του απέναντι στον αναγνώστη. Ξέρω ότι έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη, όμως έχει κάνει ένα δυνατό και πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα.
Βαθμολογία: ★★★★★ 5/5
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα βιβλίο που συστήνεται στο οπισθόφυλλό του ως “μια ιστορία αστικής αλητείας”; Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, λίγο μυστήριο, διεφθαρμένους χαρακτήρες με πάθη; Λίγο απ’ όλα, θα απαντούσα εγώ, χωρίς κάτι απ’ αυτά να υπάρχει σε υπερβολικό βαθμό. Η κεντρική υπόθεση παρουσιάζεται με τρόπο που φέρνει σε whodunit μυθιστόρημα, αλλά είναι πολλά παραπάνω απ’ αυτό. Η καθαρόαιμη περιπέτεια κάνει ποδαρικό κάπου στις τελευταίες 100 σελίδες, στις οποίες η δράση είναι καταιγιστική και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, προτού προλάβεις να τα επεξεργαστείς.
Οι διάλογοι ρεαλιστικοί, βωμολοχίες με το σταγονόμετρο, παρ’ όλο που ο συγγραφέας θα μπορούσε να είχε σκεφτεί “ε για υπόκοσμο μιλάμε, οπότε ανά δυο σειρές θα πετάω και μια βρισιά”. Κι όμως όχι, βρήκε την τέλεια ισορροπία. Τώρα προς όσους θίγονται και δε μπορούν τις βρισιές γενικώς στα βιβλία, ε παιδιά, για υπόκοσμο μιλάμε, μην περιμένετε να είναι με το σεις και με το σας.
Α, επίσης ας βγάλουμε κάτι σημαντικό απ’ τη μέση: μη σας φοβίζει το εξώφυλλο, δε χρειάζεται να είστε χαρτόμουτρα για να απολαύσετε το βιβλίο (ούτε εγώ είμαι). Ο συ��γραφέας φροντίζει να είναι αρκετά επεξηγηματικός τις -λίγες- φορές που χρειάζεται.
Σκοτεινό όσο πρέπει λοιπόν, χωρίς φλυαρίες, το Drifter σε παρασέρνει (see what I did there?) στα πάθη του πρωταγωνιστή του, σε μια ιστορία όπου ξέρεις ότι κάτι πάει λάθος, αλλά δεν ξέρεις ακόμα τι. Υπήρχαν στιγμές μέσα στην αφήγηση που με έκαναν να θυμηθώ τους λόγους που είχα ενθουσιαστεί με τη γραφή του Μπούρου στους Ερασιτέχνες Δολοφόνους. Έχει μέρες που τελείωσα το βιβλίο κι όμως ακόμη θυμάμαι τον τρόπο που περιέγραψε κάποιες σκηνές, με άκρως παραστατικό και πετυχημένο τρόπο. Ξέρετε με ποιον συγγραφέα το παθαίνω κατά κύριο λόγο αυτό; Με τον Stephen King. (Εμπρός, λυσσάξτε όλοι οι “για Έλληνας καλός είναι” που παρομοίασα τις περιγραφές του Λευτέρη Μπούρου με τον Stephen King). I’m not sayin’, I’m just sayin’.
Τα κίνητρα των ηρώων είναι πιστευτά, χωρίς κάθε πράξη τους να είναι plot driven. Και ακόμη κι αν σε μερικά σημεία δίνεται αυτή η εντύπωση, οι απαντήσεις που δίνονται στο τέλος αποδεικνύουν το αντίθετο. Το βιβλίο κλείνει φυσικά αφήνοντας υπόνοιες για το τι θα ακολουθήσει στο Drifter #2 κι έχοντας αφήσει τόσο καλές εντυπώσεις στο #1, επόμενο είναι να έχει δημιουργηθεί η επιθυμία να διαβάσουμε και τη συνέχεια.
Ξέρετε ότι εδώ υποστηρίζουμε το ότι μπορείς να διαβάζεις παντού, με ό,τι καιρό κι αν κάνει, αλλά ας μου επιτραπεί ένα μικρό τιπ για το Χέρι του νεκρού: διαβάστε το σε αστικό μπαλκόνι πίνοντας μια παγωμένη μπύρα. Θα κάνει ένα γερό level up την ανάγνωση, γιατί είναι λες και γράφτηκε για όσους ξέμειναν στην πόλη το καλοκαίρι.
Δε μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι με το Χέρι του νεκρού μου δίνεται η ευκαιρία να γίνω σταλεγάκιας και να πω “εμείς είχαμε ενθουσιαστεί με τον Μπούρο προτού γίνει κουλ” και τα σχετικά. Πεντάρι λοιπόν για τον Λευτέρη, για τη δουλειά του και κυρίως για την ειλικρίνειά του απέναντι στον αναγνώστη. Ξέρω ότι έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη, όμως έχει κάνει ένα δυνατό και πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα.
Βαθμολογία: ★★★★★ 5/5
June 9, 2020
Ο ορισμός του Pulp-Noir. Είχα την τιμή να είμαι ένας από τους beta-readers και ομολογώ ότι αν μπορούσα να το σβήσω από την μνήμη μου θα το έκανα για να το ξαναδιαβάσω. Μια ιστορία γεμάτη δυνατά συναισθήματα, μυρωδιές, ένταση και παγάκια που λιώνουν αργά μέσα σε παλιό ουίσκι. Χαρακτήρες βουτηγμένοι σε ένα βούρκο αιρετικής κραιπάλης σε μια πόλη που δεν αγαπάει τους κατοίκους της. Οι σελίδες περνούσαν σαν μεθυσμένες σκιές από μπροστά μου και εγώ τις κατάπινα αχόρταγος. Λευτέρη μπράβο, διψάω για την συνέχεια.
September 20, 2020
Ειχα την χαρα και την τιμη, να με επιλεξει ο Λευτερης ως beta reader για αυτο το βιβλιο.
Οταν το διαβασα, μου αρεσε, αλλα δεν βρηκα το κατι παραπανω. Τωρα λοιπον που το ξαναδιαβασα, ειδα με μεγαλη χαρα, πως το δουλεψε ΠΑΡΑ πολυ απο τοτε. Δεν αφησε τιποτα στην τυχη και το οτι δεν φοβαται να αλλαξει και να ξαναγραψει (και να ξαναγραψει) το κειμενο του, μεχρι να το φτασει εκει που θελει, μονο ως πολυ θετικο μπορει να μετρηθει. Αυτο το βιβλιο ειναι πολυ καλυτερο απο εκεινο που ειχα πιασει στα χερια μου.
Ενα νουαρ της συγχρονης εποχης, μπολιασμενο και με τις σωστες δοσεις χιουμορ. Νομιζω οτι για την Ελλαδα ειναι κατι το καινουριο. Και δεν εννοω "για Ελληνικο, καλο ειναι". Το βιβλιο ειναι παρα πολυ καλο. Τελεία. Εννοω πως δεν το βλεπουμε συχνα απο Ελληνες συγγραφεις. Ειμαι σιγουρος, πως και η συνεχεια, θα ειναι το ιδιο (αν οχι περισσοτερο) καλη.
Υ.Γ. Επιμενω παντως πως το ολο θεμα, σηκωνει αρκετα μπινελικια μεσα. Το θελω λιγο πιο βρωμικο. Οχι πως αυτο που λεω, μειωνει την ποιοτητα του κειμενου.
Οταν το διαβασα, μου αρεσε, αλλα δεν βρηκα το κατι παραπανω. Τωρα λοιπον που το ξαναδιαβασα, ειδα με μεγαλη χαρα, πως το δουλεψε ΠΑΡΑ πολυ απο τοτε. Δεν αφησε τιποτα στην τυχη και το οτι δεν φοβαται να αλλαξει και να ξαναγραψει (και να ξαναγραψει) το κειμενο του, μεχρι να το φτασει εκει που θελει, μονο ως πολυ θετικο μπορει να μετρηθει. Αυτο το βιβλιο ειναι πολυ καλυτερο απο εκεινο που ειχα πιασει στα χερια μου.
Ενα νουαρ της συγχρονης εποχης, μπολιασμενο και με τις σωστες δοσεις χιουμορ. Νομιζω οτι για την Ελλαδα ειναι κατι το καινουριο. Και δεν εννοω "για Ελληνικο, καλο ειναι". Το βιβλιο ειναι παρα πολυ καλο. Τελεία. Εννοω πως δεν το βλεπουμε συχνα απο Ελληνες συγγραφεις. Ειμαι σιγουρος, πως και η συνεχεια, θα ειναι το ιδιο (αν οχι περισσοτερο) καλη.
Υ.Γ. Επιμενω παντως πως το ολο θεμα, σηκωνει αρκετα μπινελικια μεσα. Το θελω λιγο πιο βρωμικο. Οχι πως αυτο που λεω, μειωνει την ποιοτητα του κειμενου.
Read
April 4, 2021Drifter. Το Χέρι Του Νεκρού!
Ο τίτλος ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε! Σε συνδυασμό με το μαύρο εξώφυλλο δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπει στη βιβλιοθήκη μου. Ξεκίνησα λοιπόν με μεγάλες προσδοκίες. Και ευτυχώς, δεν απογοητευτηκα!
Πρόκειται για ένα βιβλίο που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από την αρχή. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας τύπος που σου προκαλεί ποικίλα συναισθήματα. Προσωπικά με εκνεύρισε κάμποσες φορές, άλλες τόσες τον συμπονεσα και πολύ περισσότερες τάχθηκα στο πλευρό του. Κολλημένος στη νεανική του αγάπη, θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τη γυναίκα της ζωής του, με όποιο τίμημα.
Το βιβλίο του @lefterisbouros έχει απ' όλα. Φόνους, αγωνία, έρωτα, διαφθορά, μυστήριο.
Η γραφή του ρέει, η πλοκή κυλάει πολύ καλά, χωρίς να κάνει κοιλιά και η αγωνία αυξάνεται καθώς προχωράει η ανάγνωση. Αγαπημένα μου τα σημεία με τις σκέψεις του Στράτου και τις φοβερές του ατάκες που με έκαναν να γελώ!
Απόλαυσα το αναγνωστικό ταξίδι με το παραπάνω!
Ο τίτλος ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε! Σε συνδυασμό με το μαύρο εξώφυλλο δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπει στη βιβλιοθήκη μου. Ξεκίνησα λοιπόν με μεγάλες προσδοκίες. Και ευτυχώς, δεν απογοητευτηκα!
Πρόκειται για ένα βιβλίο που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από την αρχή. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας τύπος που σου προκαλεί ποικίλα συναισθήματα. Προσωπικά με εκνεύρισε κάμποσες φορές, άλλες τόσες τον συμπονεσα και πολύ περισσότερες τάχθηκα στο πλευρό του. Κολλημένος στη νεανική του αγάπη, θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τη γυναίκα της ζωής του, με όποιο τίμημα.
Το βιβλίο του @lefterisbouros έχει απ' όλα. Φόνους, αγωνία, έρωτα, διαφθορά, μυστήριο.
Η γραφή του ρέει, η πλοκή κυλάει πολύ καλά, χωρίς να κάνει κοιλιά και η αγωνία αυξάνεται καθώς προχωράει η ανάγνωση. Αγαπημένα μου τα σημεία με τις σκέψεις του Στράτου και τις φοβερές του ατάκες που με έκαναν να γελώ!
Απόλαυσα το αναγνωστικό ταξίδι με το παραπάνω!
August 1, 2020
Υπόκοσμος και αλητεία στα φοιτητικά στέκια της Αθήνας. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ιστορία μου αμαρτία μου. Πεδίον του Άρεως που αποφεύγεις να περάσεις και υπό το φως του ηλίου. Μια σερβιτόρα σαν άλλη Harley Quinn. Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο...κάτι ναυάγια της ζωής. Ένας Στράτος όλα ωραία και καλά, αλλά μου τα χάλασε ως προς το πείραγμα με τις γάτες. Τα ΜΜΕ έχουν τη δύναμή τους κ η Pretty Woman δεν ζει πάντα το όνειρο.
June 30, 2020
Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!!!
November 24, 2022
Ένα page turner, από τον Λευτέρη Μπούρο, που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις…
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις bell το 3ο βιβλίο της σειράς Drifter, και σκέφτηκα: Ευκαιρία να τα διαβάσω όλα.
Δύο μέρες… Τόσο θα χρειαστείς για να τελειώσεις το βιβλίο, αν έχεις χρόνο. Αν δεν έχεις, θα φροντίσεις να βρεις γιατί αν το ξεκινήσεις δεν θα μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Τόσο καλό είναι.
Δολοφονίες, υπόκοσμος, πολιτικοί, τζογαδόροι, αλήθεια και ψέματα… όλα ένα κουβάρι που περιμένει από σένα να το ξετυλίξεις. Στις σελίδες συναντάς μοναδικούς χαρακτήρες, να τριγυρνούν στην Αθήνα, ο καθένας με τα πάθη του και τις αδυναμίες του, όλοι απαραίτητοι για τη λύση του μυστηρίου.
Ανυπομονώ για τη συνέχεια…
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις bell το 3ο βιβλίο της σειράς Drifter, και σκέφτηκα: Ευκαιρία να τα διαβάσω όλα.
Δύο μέρες… Τόσο θα χρειαστείς για να τελειώσεις το βιβλίο, αν έχεις χρόνο. Αν δεν έχεις, θα φροντίσεις να βρεις γιατί αν το ξεκινήσεις δεν θα μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Τόσο καλό είναι.
Δολοφονίες, υπόκοσμος, πολιτικοί, τζογαδόροι, αλήθεια και ψέματα… όλα ένα κουβάρι που περιμένει από σένα να το ξετυλίξεις. Στις σελίδες συναντάς μοναδικούς χαρακτήρες, να τριγυρνούν στην Αθήνα, ο καθένας με τα πάθη του και τις αδυναμίες του, όλοι απαραίτητοι για τη λύση του μυστηρίου.
Ανυπομονώ για τη συνέχεια…
July 9, 2020
4.5 ⭐
Το εξώφυλλο μου άρεσε πολύ,
αν κι έχω καιρό στα χέρια μου να πιάσω χαρτί.
Με το οπισθόφυλλο το ιντριγκαδόρικο,
αναρωτιόμουν αν θα έχει ήρωα ζόρικο.
Κι έτσι βρέθηκα μες στου Ζωγράφου τα στενά,
να γυρνάω με τον Στράτο συντροφιά.
Μπήκα στην ιστορία,
και με τραγούδια που έχουν πάρει βραβεία.
Μου έκαναν παρέα,
έφαγα και γλυκά ωραία.
Οι εικόνες που μου δημιούργησε ήταν ζωντανές,
σαν να ζούσα εκεί χθες.
Και ο ήρωάς μας ο καλός,
μου έγινε τόσο συμπαθητικός.
Μπαίνει ξανά στη ζωή του,
η γυναίκα που ήθελε να είναι μόνο δική του.
Είναι κουκλάρα είναι θεά,
αν ήμουν άντρας θα την ερωτευόμουν κι εγώ τρελά.
Δεν είναι τα πράγματα όμως τόσο απλά,
δε θα γραφόταν βιβλίο βρε παιδιά.
Στο Drifter το μπαρ στο υπόγειο,
κάποιοι είδαν τη ζωή τους να φτάνει στο απόγειο.
Ένας μπράβος όμως βρίσκεται δολοφονημένος,
δεν μπορεί κάπου θα ήτανε μπλεγμένος.
Και τότε αρχίζει να ρέει η ιστορία,
και η Ευαγγελία διαβάζει με μανία.
Είναι γρήγορη η πλοκή,
και κόλλησα από την εισαγωγή.
Η γραφή βγάζει μια αλητεία,
χωρίς πολλά όμως βρισίδια.
Γιατί ο ήρωάς μας είναι λίγο φλώρος,
μέχρι να γίνει οπλοφόρος.
Μας περιγράφει μια σκοτεινή Αθήνα,
με ανθρώπους που δουλεύουν νύχτα.
Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί,
κολλάνε όλοι στην υπόθεση αυτή.
Κάποιοι έγιναν ιδιαίτερα αγαπητοί,
και κάποιοι ελαφρά μισητοί.
Ελαφρώς κοινωνικό έχει χιούμορ αρκετό,
και σκέψεις σε στιλ κάπως φιλοσοφικό.
Ο Στράτος είναι τύπος μοναχικός,
άφραγκος μα όχι καταθλιπτικός.
Κι όταν τον έρωτα της ζωής του ξανασυναντά,
η καρδιά του χτυπά δυνατά.
Μα δεν πρέπει να ξεχνά,
ότι του φέρθηκε κάποτε σκληρά.
Θα μπει με φόρα στη δική του ζωή,
και θα φέρει μια ανατροπή.
Από βιβλία και ταινίες υπάρχουν αναφορές,
τις βρήκα αρκετά διασκεδαστικές.
Το τέλος συγκλονιστικό,
μα φυσικά δε θα πω λέξη γι' αυτό.
Να έρθει το δεύτερο με το καλό,
να διαβαστεί γρήγορα κι αυτό.
Εσύ γριά με το βιολοντσέλο,
να με δω έτσι στα χρόνια σου θέλω.
Το εξώφυλλο μου άρεσε πολύ,
αν κι έχω καιρό στα χέρια μου να πιάσω χαρτί.
Με το οπισθόφυλλο το ιντριγκαδόρικο,
αναρωτιόμουν αν θα έχει ήρωα ζόρικο.
Κι έτσι βρέθηκα μες στου Ζωγράφου τα στενά,
να γυρνάω με τον Στράτο συντροφιά.
Μπήκα στην ιστορία,
και με τραγούδια που έχουν πάρει βραβεία.
Μου έκαναν παρέα,
έφαγα και γλυκά ωραία.
Οι εικόνες που μου δημιούργησε ήταν ζωντανές,
σαν να ζούσα εκεί χθες.
Και ο ήρωάς μας ο καλός,
μου έγινε τόσο συμπαθητικός.
Μπαίνει ξανά στη ζωή του,
η γυναίκα που ήθελε να είναι μόνο δική του.
Είναι κουκλάρα είναι θεά,
αν ήμουν άντρας θα την ερωτευόμουν κι εγώ τρελά.
Δεν είναι τα πράγματα όμως τόσο απλά,
δε θα γραφόταν βιβλίο βρε παιδιά.
Στο Drifter το μπαρ στο υπόγειο,
κάποιοι είδαν τη ζωή τους να φτάνει στο απόγειο.
Ένας μπράβος όμως βρίσκεται δολοφονημένος,
δεν μπορεί κάπου θα ήτανε μπλεγμένος.
Και τότε αρχίζει να ρέει η ιστορία,
και η Ευαγγελία διαβάζει με μανία.
Είναι γρήγορη η πλοκή,
και κόλλησα από την εισαγωγή.
Η γραφή βγάζει μια αλητεία,
χωρίς πολλά όμως βρισίδια.
Γιατί ο ήρωάς μας είναι λίγο φλώρος,
μέχρι να γίνει οπλοφόρος.
Μας περιγράφει μια σκοτεινή Αθήνα,
με ανθρώπους που δουλεύουν νύχτα.
Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί,
κολλάνε όλοι στην υπόθεση αυτή.
Κάποιοι έγιναν ιδιαίτερα αγαπητοί,
και κάποιοι ελαφρά μισητοί.
Ελαφρώς κοινωνικό έχει χιούμορ αρκετό,
και σκέψεις σε στιλ κάπως φιλοσοφικό.
Ο Στράτος είναι τύπος μοναχικός,
άφραγκος μα όχι καταθλιπτικός.
Κι όταν τον έρωτα της ζωής του ξανασυναντά,
η καρδιά του χτυπά δυνατά.
Μα δεν πρέπει να ξεχνά,
ότι του φέρθηκε κάποτε σκληρά.
Θα μπει με φόρα στη δική του ζωή,
και θα φέρει μια ανατροπή.
Από βιβλία και ταινίες υπάρχουν αναφορές,
τις βρήκα αρκετά διασκεδαστικές.
Το τέλος συγκλονιστικό,
μα φυσικά δε θα πω λέξη γι' αυτό.
Να έρθει το δεύτερο με το καλό,
να διαβαστεί γρήγορα κι αυτό.
Εσύ γριά με το βιολοντσέλο,
να με δω έτσι στα χρόνια σου θέλω.
October 12, 2020
Ένα κλασικό pulp noir είναι το βιβλίο του Λευτέρη Μπούρου, με καθαρή γραφή κι ας μιλά για βρόμικες ιστορίες και πάθη. Το διαβάζεις και έχεις στο νου σου εικόνες από «Pulp Fiction». Και αναρωτιέσαι πώς κατάφερε ο Μπούρος να πιάσει ατμόσφαιρα Ταραντίνο; Η απάντηση είναι: Επειδή σίγουρα έχει χάρισμα. Το είδαμε και στο προηγούμενο βιβλίο του «Ερασιτέχνες δολοφόνοι», Εκδόσεις Πηγή, με οχτώ πρωτότυπα διηγήματα. Και θα το δούμε, πιστεύω, και στην πορεία, μια και το Drifter #1 είναι το πρώτο μιας σειράς με τον ίδιο ήρωα.
Το μυθιστόρημα έχει κεντρικό ήρωα τον Στράτο, χαρακτήρα που δεν μπορείς παρά να τον συμπαθήσεις. Γιατί είναι νέος, λούζερ, απολυμένος πρόσφατα, μονάχα με διακόσια ευρώ στην τσέπη, χρωστά τα νοίκια και τους λογαριασμούς του, το σπίτι του είναι άθλιο, και η μόνη του διασκέδαση είναι να απολαμβάνει από το μπαλκόνι του τη μισόγυμνη γειτόνισσα απέναντι ή να σκοτώνει μυρμήγκια μαζί με την ώρα του: [«Το έφερα πιο κοντά στο πρόσωπο και το παρατήρησα. Ήταν ωραίο μυρμήγκι στ’ αλήθεια. Με τη στρογγυλή κοιλιά του και με τις πεταχτές κεραίες του και με τα όλα του. Το ξαπόστειλα στην αιώνια λήθη μ’ ένα εξαναγκασμένο σάλτο μορτάλε από τον δεύτερο, και επανήλθα στις δυσοίωνες σκέψεις μου. (…) Ε λοιπόν ο τόπος είναι βρόμικος και ζέχνει σαν κουνουπίδι στην κατσαρόλα»].
Στην Αθήνα που κοχλάζει από τη λάβα του καλοκαιριού, μια πόλη γεμάτη καμένα όνειρα και ανθρώπους δίχως αύριο, ο Στράτος δεν έχει παρά να περιμένει τη ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της, χωρίς να υποψιάζεται πως υπάρχει ακόμα πιο κάτω: [«Με σκότωνε η Αθήνα. Είχα καταφέρει να επιβιώσω σκάρτα είκοσι πέντε χρόνια μέσα στα τσιμεντένια λαγόνια της, μα εκείνες τις αυγουστιάτικες μέρες, έφερναν ένα σφίξιμο στο λαιμό μου. Έμοιαζαν με λαβή πύθωνα γύρω από το στέρνο καταδικασμένου βραδύποδα»].
Το καλό είναι ότι ο Στράτος έχει ήδη βρει μια προσωρινή δουλειά χάρη στον φίλο του τον Φούσκα, πρώην φορτηγατζή, ο οποίος έχει κερδίσει στη ρουλέτα και με τα χρήματα αυτά αγόρασε το Drifter, για να το μετατρέψει το σε μπαρ-χαρτοπαικτική λέσχη. Στο βιβλίο υπάρχει εκτός από τη νουάρ ατμόσφαιρα, διάχυτο το καυστικό χιούμορ και η περιπαικτική διάθεση, που βοηθούν στο στήσιμο μιας καλοδουλεμένης pulp noir ιστορίας.
Από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του βιβλίου ο ιδιοκτήτης του Drifter, Φούσκας: [Ρούφηξε το φραπέ του μέχρι κάτω και συνέχισε: [«Θυμάσαι τι γίνεται όταν βλέπω τη μάνα μου στον ύπνο μου, έτσι δεν είναι;» Ω, ασφαλώς και θυμόμουν. Την τελευταία φορά που συνέβη, η Ρεάλ έφερε Χ στο Μπερναμπέου και μ’ έστειλε κουβά. Ο Ντέιβιντ Μπόουι απεβίωσε. Ένας κλόουν με πορτοκαλί περούκα έμαθα ότι εκλέχτηκε πλανητάρχης].
Όταν ο εργάτης Ραούλ από το Μπαγκλαντές θα βρει νεκρό, στην αποθήκη που δουλεύει, το πρώην αφεντικό του Σταύρου, η τροπή στην ιστορία είναι χωρίς γυρισμό. Το νέο θα το μάθει ο ίδιος ο ήρωας από την πρώην αγαπημένη του, τη φαμ φατάλ της ιστορίας, που χτυπά την πόρτα του και του ζητά βοήθεια. Είναι εκείνη που τον παράτησε για το αφεντικό του κι ύστερα αυτός τον απέλυσε. Για χάρη της παράτησε γυναίκες που τον ήθελαν, τη σχολή του, τη δουλειά του στα λογιστικά. Για μια στρίπερ που ήξερε πώς να τον πείθει με σεξ και με δάκρυα. Υποκύπτει φυσικά.
Όσο ξεδιπλώνεται η ιστορία, τα πράγματα περιπλέκονται. Διεφθαρμένοι δήμαρχοι, αγριεμένοι αστυνομικοί, έντονα πάθη και καταιγισμός γεγονότων, δίνουν με ρεαλισμό έναν κόσμο υπό, αυτόν που δεν γνωρίζουμε ούτε θα ήθελε ο ίδιος ό ήρωας να μάθει. Αλλά αναγκάζεται να χορέψει στον ρυθμό του, αφού αν δεν παίξει το ρόλο του ντετέκτιβ, δεν θα καταφέρει να σωθεί ο ίδιος. Το πρόβλημα του ήρωα και αυτό που μας τον καθιστά τόσο συμπαθή είναι: Μήπως όλα αυτά ήταν μια καλοστημένη παγίδα;
Το νέο μυθιστόρημα του Λευτέρη Μπούρου είναι γραμμένο με τόσο όμορφο τρόπο, ώστε να περιμένουμε και το επόμενο. Με ρεαλιστική ματιά, έξυπνους διαλόγους, χιούμορ, αξιαγάπητους χαρακτήρες και πλοκή, και βέβαια: Ατμόσφαιρα! Το βιβλίο αυτό πλέει σαν το λάδι πάνω στα αχαρτογράφητα νερά των αντίστοιχων βιβλίων με ψυχοπαθείς δολοφόνους που έχουν πλημμυρίσει την αγορά τα τελευταία χρόνια. Επιτέλους, εδώ έχουμε μια αληθοφανή ιστορία, με ήρωες που μπορούν να υπάρξουν, και όπως οφείλει να είναι γραμμένη μια αστυνομική αφήγηση με την οπτική γωνία των ανθρώπων του περιθωρίου.
Σημ.: Εξώφυλλο βιβλίου από την Άννα Σταθοπούλου. Τίτλος και εξώφυλλο συμβολικά. Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει το χέρι του νεκρού σε παιχνίδι της τράπουλας, η απάντηση διαβάζοντας το βιβλίο!
Το μυθιστόρημα έχει κεντρικό ήρωα τον Στράτο, χαρακτήρα που δεν μπορείς παρά να τον συμπαθήσεις. Γιατί είναι νέος, λούζερ, απολυμένος πρόσφατα, μονάχα με διακόσια ευρώ στην τσέπη, χρωστά τα νοίκια και τους λογαριασμούς του, το σπίτι του είναι άθλιο, και η μόνη του διασκέδαση είναι να απολαμβάνει από το μπαλκόνι του τη μισόγυμνη γειτόνισσα απέναντι ή να σκοτώνει μυρμήγκια μαζί με την ώρα του: [«Το έφερα πιο κοντά στο πρόσωπο και το παρατήρησα. Ήταν ωραίο μυρμήγκι στ’ αλήθεια. Με τη στρογγυλή κοιλιά του και με τις πεταχτές κεραίες του και με τα όλα του. Το ξαπόστειλα στην αιώνια λήθη μ’ ένα εξαναγκασμένο σάλτο μορτάλε από τον δεύτερο, και επανήλθα στις δυσοίωνες σκέψεις μου. (…) Ε λοιπόν ο τόπος είναι βρόμικος και ζέχνει σαν κουνουπίδι στην κατσαρόλα»].
Στην Αθήνα που κοχλάζει από τη λάβα του καλοκαιριού, μια πόλη γεμάτη καμένα όνειρα και ανθρώπους δίχως αύριο, ο Στράτος δεν έχει παρά να περιμένει τη ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της, χωρίς να υποψιάζεται πως υπάρχει ακόμα πιο κάτω: [«Με σκότωνε η Αθήνα. Είχα καταφέρει να επιβιώσω σκάρτα είκοσι πέντε χρόνια μέσα στα τσιμεντένια λαγόνια της, μα εκείνες τις αυγουστιάτικες μέρες, έφερναν ένα σφίξιμο στο λαιμό μου. Έμοιαζαν με λαβή πύθωνα γύρω από το στέρνο καταδικασμένου βραδύποδα»].
Το καλό είναι ότι ο Στράτος έχει ήδη βρει μια προσωρινή δουλειά χάρη στον φίλο του τον Φούσκα, πρώην φορτηγατζή, ο οποίος έχει κερδίσει στη ρουλέτα και με τα χρήματα αυτά αγόρασε το Drifter, για να το μετατρέψει το σε μπαρ-χαρτοπαικτική λέσχη. Στο βιβλίο υπάρχει εκτός από τη νουάρ ατμόσφαιρα, διάχυτο το καυστικό χιούμορ και η περιπαικτική διάθεση, που βοηθούν στο στήσιμο μιας καλοδουλεμένης pulp noir ιστορίας.
Από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του βιβλίου ο ιδιοκτήτης του Drifter, Φούσκας: [Ρούφηξε το φραπέ του μέχρι κάτω και συνέχισε: [«Θυμάσαι τι γίνεται όταν βλέπω τη μάνα μου στον ύπνο μου, έτσι δεν είναι;» Ω, ασφαλώς και θυμόμουν. Την τελευταία φορά που συνέβη, η Ρεάλ έφερε Χ στο Μπερναμπέου και μ’ έστειλε κουβά. Ο Ντέιβιντ Μπόουι απεβίωσε. Ένας κλόουν με πορτοκαλί περούκα έμαθα ότι εκλέχτηκε πλανητάρχης].
Όταν ο εργάτης Ραούλ από το Μπαγκλαντές θα βρει νεκρό, στην αποθήκη που δουλεύει, το πρώην αφεντικό του Σταύρου, η τροπή στην ιστορία είναι χωρίς γυρισμό. Το νέο θα το μάθει ο ίδιος ο ήρωας από την πρώην αγαπημένη του, τη φαμ φατάλ της ιστορίας, που χτυπά την πόρτα του και του ζητά βοήθεια. Είναι εκείνη που τον παράτησε για το αφεντικό του κι ύστερα αυτός τον απέλυσε. Για χάρη της παράτησε γυναίκες που τον ήθελαν, τη σχολή του, τη δουλειά του στα λογιστικά. Για μια στρίπερ που ήξερε πώς να τον πείθει με σεξ και με δάκρυα. Υποκύπτει φυσικά.
Όσο ξεδιπλώνεται η ιστορία, τα πράγματα περιπλέκονται. Διεφθαρμένοι δήμαρχοι, αγριεμένοι αστυνομικοί, έντονα πάθη και καταιγισμός γεγονότων, δίνουν με ρεαλισμό έναν κόσμο υπό, αυτόν που δεν γνωρίζουμε ούτε θα ήθελε ο ίδιος ό ήρωας να μάθει. Αλλά αναγκάζεται να χορέψει στον ρυθμό του, αφού αν δεν παίξει το ρόλο του ντετέκτιβ, δεν θα καταφέρει να σωθεί ο ίδιος. Το πρόβλημα του ήρωα και αυτό που μας τον καθιστά τόσο συμπαθή είναι: Μήπως όλα αυτά ήταν μια καλοστημένη παγίδα;
Το νέο μυθιστόρημα του Λευτέρη Μπούρου είναι γραμμένο με τόσο όμορφο τρόπο, ώστε να περιμένουμε και το επόμενο. Με ρεαλιστική ματιά, έξυπνους διαλόγους, χιούμορ, αξιαγάπητους χαρακτήρες και πλοκή, και βέβαια: Ατμόσφαιρα! Το βιβλίο αυτό πλέει σαν το λάδι πάνω στα αχαρτογράφητα νερά των αντίστοιχων βιβλίων με ψυχοπαθείς δολοφόνους που έχουν πλημμυρίσει την αγορά τα τελευταία χρόνια. Επιτέλους, εδώ έχουμε μια αληθοφανή ιστορία, με ήρωες που μπορούν να υπάρξουν, και όπως οφείλει να είναι γραμμένη μια αστυνομική αφήγηση με την οπτική γωνία των ανθρώπων του περιθωρίου.
Σημ.: Εξώφυλλο βιβλίου από την Άννα Σταθοπούλου. Τίτλος και εξώφυλλο συμβολικά. Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει το χέρι του νεκρού σε παιχνίδι της τράπουλας, η απάντηση διαβάζοντας το βιβλίο!
July 21, 2020
Πρέπει να έχει περάσει κι ένας μήνας που διάβασα το Drifter - Το Χέρι του Νεκρού του Λευτέρη Μπούρου, κι ακόμη έχω μαζί μου αυτή τη νουάρ διάθεση, μια νωχελικότητα στην καρδιά της Αθήνας το καλοκαίρι, τους χαρακτήρες (πόσο ατομάρα η Ξένια, τη λάτρεψα - αλλά και ο Στράτος, ο αφηγητής της ιστορίας) που λες και ξεπήδησαν από αμερικάνικη ταινία των 50s ή από τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη. Ασπρόμαυρο καλοκαίρι στα σχεδόν πυρακτωμένα από τη ζέστη τσιμέντα της Αθήνας; Ναι, ακριβώς αυτό.
Having said that, η ιστορία είναι εξίσου καλή με το το περιβάλλον της: ένας επιχειρηματίας πέφτει νεκρός μέσα στην αποθήκη της επιχείρησής του στο Ζωγράφου. Είναι αυτοκτονία; Κι αν όχι, ποιος τον σκότωσε (ποιός από όλους που ήθελαν τον θάνατό του); Τι ρόλο έπαιξε σε αυτό μια παρτίδα χαρτιά σε μια χαρτοπαικτική λέσχη που λειτουργεί σε ένα υπόγειο; Ποιοι κάθονταν σε εκείνο το τραπέζι με την πράσινη τσόχα;
Η όμορφη, σκοτεινή, μυστηριώδης Ξένια -η Ξένια η στρίπερ- η αιώνια νεανική αγάπη του Στράτου, εμφανίζεται μπροστά στην πόρτα του ένα βράδυ. Γιατί;
«Γυρίζω σπίτι και βρίσκω την Ξένια στην είσοδο. Την Ξένια που είχα να τη δω από την τελευταία φορά που χωρίσαμε. Την Ξένια, που αγαπούσα συχνά και μισούσα συχνότερα, με αποκορύφωμα εκείνη την ηρωϊκή έξοδο, όταν και με παράτησε στα κρύα του λουτρού για το αφεντικό μου. Για το πρώην αφεντικό μου. Για το πλούσιο, αντιπαθητικό και νεκρό, πρώην αφεντικό μου».
Αφηγείται ο Στράτος. Ο Στράτος, ο ήρωας του βιβλίου, τόσο νέος, αφελής, κατεστραμμένος, καχύποπτος, διψασμένος (για τί;) και ερωτευμένος.
Τι ρόλο θα παίξουν ένας δημοσιογράφος, ένας φορτηγατζής, ένας αστυνόμος και ένα εξοχικό σπίτι;
Το Drifter είναι πολύ καλογραμμένο, σε απορροφάει ολοκληρωτικά, και μένει μαζί σου για καιρό.
Ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο της pulp noir σειράς του Λευτέρη Μπούρου. Επειδή αγαπώ τις ιστορίες «αστικής αλητείας, όπως αποτυπώνονται στα μάτια ενός άσκοπα περιφερόμενου πρωταγωνιστή». Του Στράτου.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Having said that, η ιστορία είναι εξίσου καλή με το το περιβάλλον της: ένας επιχειρηματίας πέφτει νεκρός μέσα στην αποθήκη της επιχείρησής του στο Ζωγράφου. Είναι αυτοκτονία; Κι αν όχι, ποιος τον σκότωσε (ποιός από όλους που ήθελαν τον θάνατό του); Τι ρόλο έπαιξε σε αυτό μια παρτίδα χαρτιά σε μια χαρτοπαικτική λέσχη που λειτουργεί σε ένα υπόγειο; Ποιοι κάθονταν σε εκείνο το τραπέζι με την πράσινη τσόχα;
Η όμορφη, σκοτεινή, μυστηριώδης Ξένια -η Ξένια η στρίπερ- η αιώνια νεανική αγάπη του Στράτου, εμφανίζεται μπροστά στην πόρτα του ένα βράδυ. Γιατί;
«Γυρίζω σπίτι και βρίσκω την Ξένια στην είσοδο. Την Ξένια που είχα να τη δω από την τελευταία φορά που χωρίσαμε. Την Ξένια, που αγαπούσα συχνά και μισούσα συχνότερα, με αποκορύφωμα εκείνη την ηρωϊκή έξοδο, όταν και με παράτησε στα κρύα του λουτρού για το αφεντικό μου. Για το πρώην αφεντικό μου. Για το πλούσιο, αντιπαθητικό και νεκρό, πρώην αφεντικό μου».
Αφηγείται ο Στράτος. Ο Στράτος, ο ήρωας του βιβλίου, τόσο νέος, αφελής, κατεστραμμένος, καχύποπτος, διψασμένος (για τί;) και ερωτευμένος.
Τι ρόλο θα παίξουν ένας δημοσιογράφος, ένας φορτηγατζής, ένας αστυνόμος και ένα εξοχικό σπίτι;
Το Drifter είναι πολύ καλογραμμένο, σε απορροφάει ολοκληρωτικά, και μένει μαζί σου για καιρό.
Ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο της pulp noir σειράς του Λευτέρη Μπούρου. Επειδή αγαπώ τις ιστορίες «αστικής αλητείας, όπως αποτυπώνονται στα μάτια ενός άσκοπα περιφερόμενου πρωταγωνιστή». Του Στράτου.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Read
October 5, 2020Ο Λευτέρης Μπούρος γράφει στη "σκότεινη" Αθήνα, συγκεκριμένα στην περιοχή του Ζωγράφου, μια ενδιαφέρουσα ιστορία που περιέχει φόνο, έρωτα και απάτη...
October 5, 2020
Δεν πρόκειται να πω πως το "Χέρι του Νεκρού" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μιας και ήδη από τις απόψεις φίλων και γνωστών είχα μια εικόνα πως ήταν του στυλ μου. Μου άρεσαν πολύ οι αναφορές του Μπούρου σε βιβλία που έχω ήδη διαβάσει, καθώς και το όλο νουάρ κλίμα. Η πλοκή ήταν στιβαρή και το βιβλίο διαβάστηκε σε μόλις δυο ανάσες. Μόνο το τέλος μου φάνηκε κάπως επιτηδευμένο, μιας και ο σκοπός του ήταν να τηζάρει την συνέχεια της σειράς. Δεν θα πω ψέματα, ειδικά μετά από ένα τόσο ωραίο βιβλίο θέλω να μάθω την συνέχεια, όμως οι τελευταίες παράγραφοι με έκαναν να νιώσω πως παρακολουθούσα τον πιλότο μιας σειράς αντί για ένα ωραίο και αυτόνομο έργο. Το είπα ήδη, όμως: θέλω πως και πως να διαβάσω τόσο την επόμενη περιπέτεια του περιπλανώμενου ήρωα, όσο και να δω το επόμενο βήμα του Μπούρου.
December 23, 2021
Πολύ δυνατό και αληθινό noir με όλη τη σημασία της λέξης. Λάτρεψα τον τρόπο που ο συγγραφέας κάνει planting διάφορα σημαντικά στοιχεία μέσα στο στόρυ και τα αφήνει να σκάσουν αργότερα ενισχύοντας τις ανατροπές. Πολύ καλ�� τεχνική. Επίσης είχε ενδιαφέρον η εναλλαγή αφηγηματικής φωνής, από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη και αντίστροφα. Αυτή η επιλογή ενέχει ρίσκο (και τα ρίσκα είναι υπέροχα στη λογοτεχνία!..), γιατί ο αρχικός αφηγητής διακρίνεται από πολύ ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό voice· επομένως όταν αλλάζει η αφηγηματική φωνή είναι σαν να εξουδετερώνεται ένα από τα βασικά όπλα του μυθιστορήματος. Όμως εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί το σκληρό και ειρωνικό ύφος διατηρείται στις φωνές των αστυνόμων και των υπολοίπων εμπλεκόμενων προσώπων.
September 16, 2021
Απλώς εξαιρετικό!
Displaying 1 - 30 of 48 reviews