Sólo tu sombra fatal

by Paco Ignacio Taibo II

Sólo tu sombra fatal reúne cuentos y tres novelas cortas que resultan un derroche de imaginación. Del robo de la estatua de Tláloc por un sindicato de porteros mexicanos en Nueva York, a los conflictos del director de la CIA contra los taxistas hindúes, pasando por Dashiell Hammett persiguiendo la cabeza perdida de Pancho Villa. De la historia de un golpe de estado fascista en México y su posterior resistencia encabezada por Máscara Azteca, a Phillip K. Dick escibiendo en un México que no perdió la guerra del 47.

Genres: Fiction, Crime, Noir, Historical Fiction, Mystery, Thriller, Latin American

288 pages, Paperback

First published January 1, 1986

About the author

Paco Ignacio Taibo II, birth name Francisco Ignacio Taibo Mahojo, is a popular Mexican writer and novelist. He is the son of the late journalist Paco Ignacio Taibo I.

Reviews

[Eliasdgian · Rating 4 out of 5]

Πίσω στα 1922, τότε που την πόλη του Μεξικού διαφέντευε ο υπόκοσμος και το έγκλημα αποτελούσε αξεδιάλυτο κομμάτι της καθημερινότητας των κατοίκων του (σάμπως να μην συμβαίνει το ίδιο και σήμερα;), τέσσερις ωραίοι τύποι, ένας δημοσιογράφος του κοινωνικού ρεπορτάζ, ένας μάχιμος δικηγόρος, ένας ποιητής εκ του προχείρου κι ένας Κινέζος οικοδόμος, που όλοι τους αρέσκονται να παίζουν ντόμινο, μέσα από μια σειρά απίθανων συμπτώσεων θα γίνουν η σκιά της σκιάς, οι διώκτες τριών συνωμοτών συνταγματαρχών που, σε συνεννόηση με αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες, σχεδίαζαν επανάσταση στο Μεξικό για να αποσπάσουν από τη χώρα την πετρελαιοπαραγωγό ζώνη. 

Η ιστορική πραγματικότητα εντός της οποίας εκτυλίσσεται η σκιά της σκιάς είναι απόλυτα ακριβής, η πόλη του Μεξικού ο ιδανικός μυθιστορηματικός της καμβάς κι οι τέσσερις τυχοδιώκτες που προαναφέρθηκαν οι απόλυτοι ήρωες ενός πολιτικού – ιστορικού noir μυθιστορήματος, από εκείνα που εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι η αναγνωστική εμπειρία που θα σου προσφέρουν θα είναι (το λιγότερο) μοναδική. Ίσως γιατί στην ούγια γράφει PIT II. 

Τι ακριβώς σημαίνει PIT II; Οι μύστες γνωρίζουν, για τους λοιπούς ιδού ένα παράδειγμα, από το κεφάλαιο 55 του βιβλίου, που επιγράφεται «Ωραίες ιστορίες από το παρελθόν: Τομάς Βόνγκ»: 

«...Εγώ δεν είμαι από δω. Δεν είμαι απ’ αυτή τη γη όπου γεννήθηκα∙ και στη ζωή μαθαίνεις, μαθαίνει αυτός που θέλει να μάθει, ότι κανένας δεν είναι από κει που γεννήθηκε, από κει που τον μεγάλωσαν. Ότι κανένας δεν είναι από πουθενά. Μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες και δημιουργούν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες. Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε. Αν υπάρχει νοσταλγία, είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε, για τις γυναίκες που μαζί τους δεν κοιμηθήκαμε κι ούτε ονειρευτήκαμε και για τους φίλους που δεν αποκτήσαμε ακόμα, τα βιβλία που δεν διαβάσαμε, τα φαγητά που αχνίζουν στη χύτρα κι ακόμα δεν τα δοκιμάσαμε. Αυτή είναι η αληθινή νοσταλγία, η μοναδική.

Και μαθαίνεις ακόμα πως κάποια στιγμή ο δρόμος στράβωσε, και πως τα πράγματα δε θα ‘πρεπε να ‘ναι έτσι. Κανένας δε θα ‘πρεπε να τρώει ρύζι με μαμούνια και μισοσαπισμένο καλαμπόκι στις περιοχές με τα διυλιστήρια, πληρώνοντας τρεις φορές πάνω την τιμή τους γιατί τα μαγαζιά τα διαχειρίζονται οι εταιρείες∙ κανένας δε θα ‘πρεπε να παλεύει μες στη βροχή για να κλείσει τις βαλβίδες στο φρέαρ επτά∙ να τσαλαβουτάει στη λάσπη της ζούγκλας με τους αγωγούς, να βολοδέρνει με το τρυπάνι μες στους βάλτους, να ανατινάζει με δυναμίτη, να κοιμάται στο υγρό έδαφος, να του βγαίνει η ψυχή την ώρα που ο εργοδηγός τρώει ζαμπόν και βούτυρο από δύο κονσέρβες που εμείς τις μεταφέραμε μέχρι εκεί∙ και το αφεντικό ακόμα πιο μακριά μας, να κοιμάται σε κρεβάτι δίχως να μας ξέρει, δίχως να αναγνωρίζει πως από μας πηγάζει όλη του η ευημερία κι η εξουσία, δίχως να μαντεύει πως εμείς είμαστε τα μυρμήγκια που σπρώχνουν με τους ώμους τους την άνοδο των μετοχών του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης…»

[Ο σιδεράς · Rating 3 out of 5]

Mucho macho..
Ερωτώ, ποια θα ήταν η πλέον κατάλληλη επιλογή για ομαλή αναγνωστική συνέχεια του “Ένα δικό της δωμάτιο”, της Β.  Γουλφ;  Μα, ένα μεξικάνικο νουάρ φυσικά, με mucho μπιστολίδι.  Αν κανείς χρειαστεί ποτέ σύμβουλο ορθών βιβλιοφιλικών επιλογών, εδώ είμαστε, τιμές συζητήσιμες.. 
Τέλος πάντων, ο Paco καθυστέρησε κάμποσο τη δράση, πήρε  το χρόνο του ώστε να χτίσει όμορφα  και ισορροπημένα τους χαρακτήρες του, αλλά αφού πήρε μπρος, μοίρασε δράση και  καυτό μολύβι.. muchisimas pistolas, muchisimas balas.
 Έξυπνο,  με συνεχείς αναφορές στην τρικυμιώδη ιστορία του Μεξικού - τι γίνεται εκεί πέρα; εγώ είχα μείνει στους Αζτέκους και τους Μάγια -  και διασκεδαστικές περιγραφές του άντρα του σωστού, του σένιου, με τις ουλές του και  τους νταλκάδες του. Γυναικείους χαρακτήρες μην αναζητάτε, μονάχα μια - δυο περνάνε, σαν σκιές πίσω απ' το ριζόχαρτο. Τελικά  η σκιά δεν είναι τόσο ένα μεξικάνικο νουάρ, αλλά περισσότερο μια μεταγραφή του «Και οι επτά ήταν υπέροχοι», ala Mexicana..  Δεν αντέχεται η ατιμία, και είναι πολλά αυτά που αναγκάζονται να κάνουν τύποι με περίσσευμα τεστοστερόνης, αλλά με έλλειμμα ταβλιού και φραπέ. 

«Θα μπορούσα να ‘μαι κηπουρός αντί για ποιητής, κι έτσι να μην ξαναπιάσω ούτε ένα κολοπίστολο σ’ όλη  μου τη ζωή. Δεν γίνεται ποίηση με πιστόλια, ή γίνεται;»
287.
Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε, λέει ο Paquito, κάπου ανάμεσα στις σκιές του.. Εντάξει, καλά ήταν.. 


https://smarthistory.org/wp-content/u...

 https://www.reddit.com/r/greece/comme...

 

 


 

 

[George Spirakis · Rating 2 out of 5]

Δεν ήταν η στιγμή του. Καιρό τώρα περίμενε και δεν ήταν τυχαίο.

[David Anderson · Rating 5 out of 5]

What a blast! A glorious genre-bending mélange of crime fiction, historical fiction, humor, and political thriller, which follows the exploits of four of the most endearing anarcho-socialist, domino-playing, bohemian heroes you will ever meet. You won't want to put it down and will be sorry when it's done. (Looking forward now to checking out Taibo's series about the one-eyed existentialist, anarchist Mexican investigator, Héctor Belascoarán Shayne.) A must-read.

[Antonis · Rating 5 out of 5]

Ο PIT II για άλλη μια φορά τα σπάει, γράφοντας ένα χαοτικό πολιτικο-ιστορικό νουάρ που διαδραματίζεται στο Μεξικό του 1924, στον απόηχο της Τραγικής Δεκαετίας (1910-1920). Με άψογο ύφος, ακόμη κι όταν ο τριτοπρόσωπος αφηγητής εναλλάσσεται με την πρωτοπρόσωπη φωνή των ηρώων του σε κάποια πολύ σύντομα κεφάλαια, ο Τάιμπο στήνει την ιστορία του γύρω από μια ετερόκλητη τετραμελή παρέα που αποτελείται από έναν ποιητή (που σκαρώνει σλόγκαν για διαφημίσεις για να βιοποριστεί), έναν δικηγόρο (που υπερασπίζεται κυρίως πόρνες), έναν δημοσιογράφο (που γράφει στη στήλη των Κοινωνικών μιας ανεξάρτητης εφημερίδας) και ενός Κινέζου αναρχοσυνδικαλιστή (που γεννήθηκε στο Μεξικό και δεν ξέρει γρυ κινέζικα). Κοινό στοιχείο όλων τους η συμμετοχή τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις επάλξεις των κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που συντάραξαν το Μεξικό τα προηγούμενα χρόνια, και τόπος συνάντησής τους το τραπέζι γύρω από το οποίο παίζουν κάθε βδομάδα ντόμινο. Μέχρι που μια σειρά από συμπτώσεις τους φέρνουν πρώτα αυτόπτες μάρτυρες σε δύο φόνους και έπειτα μπλεγμένους σε μια σκοτεινή ιστορία με διεφθαρμένους συνταγματάρχες, μοιραίες χήρες, υπνωτίστριες, Γάλλους τυχοδιώκτες, μαχαιροβγάλτες και πιστολάδες· μια ιστορία που προσπαθούν να την ξεδιαλύνουν ανάμεσα σε παρτίδες ντόμινο, στην καθημερινότητα του βιοπορισμού και των εργατικών αγώνων. Κι όλα αυτά με κυνικό χιούμορ, αλλά και με θαυμασμό και αγάπη για όσους και όσες αγωνίζονται για το δίκιο και τα δικαιώματά τους. Απλά υπέροχο.

[Rodolfo Santullo · Rating 5 out of 5]

Hablaba con mi esposa de esos libros queridos que uno guarda en su biblioteca, esos que tiene hace muchos años y que ha leído un montón de veces. Probablemente haya muy pocos que puedan competir en mi caso en cantidad de lecturas con el que reseño hoy -porque fue mostrárselo a mi esposa y volverlo a leer, sin remedio- el que me abrió al mundo de PIT II y del neopolicial latinoamericano. El año es 1920 y México todavía se sacude ante los resabios de la Revolución, con sus innumerables ajustes de cuentas, sus rencillas y sus caracoleos de distintos generales en el poder. Tenemos un cuarteto de maravillosos personajes -el periodista Pioquinto Manterola (seudónimo que usé al primer concurso literario que me presenté), el abogado Alberto Verdugo, el poeta Fermín Valencia y el obrero Tomás Wong. Los une antes que nada el dominó, juego que practican casi cómo una religión, la amistad -un sentido del honor compartido, en realidad, lo que muchas veces puede ser más fuerte- y, de a poco, un misterio que va a apareciendo de a pocos y en forma azarosa frente a ellos, no dándoles otra opción que tratar de dilucidar una conspiración política y varios asesinatos entre partidas de dominó, a costa de arriesgar sus propias vidas. Taibo II abreva de la novela policial negra pero a su manera, a su aire muy mexicano, con humor, violencia, política, la riquísima (y por muchos momentos, absurda) historia de su propio país, mucho de folletín pulp, lecturas clásicas de aventuras (Verne,Salgari) y un amor contagioso por sus personajes que los vuelve instantáneamente inolvidables. No me canso de leer este libro, que lamentablemente es muy poco conocido acá por el sur. Años después, Taibo II realizaría una secuela que no alcanza ni por asomo el nivel de este que hoy recomiendo de pie, cómo una de las más grandes -sino la más- novelas negras latinoamericanas.

[Marietta · Rating 4 out of 5]

Γραμμένο με χιούμορ και φαινομενική απλότητα, διαδραματίζεται σε μι�� συναρπαστική και άγνωστη στους περισσότερους εποχη, ακριβώς μετα τη Μεξικανική επανάσταση. Με ήρωες 4 πολυ διαφορετικούς και ενδιαφέροντες άντρες, με την αστυνομική πλοκή να ειναι το πρόσχημα για να δούμε τις κοινωνικές και πολιτικές πτυχές της εποχης, ειναι ενα βιβλίο που το ευχαριστήθηκα πραγματικά.

[Δήμος Καραχάλιος · Rating 5 out of 5]

Η σκιά της σκιάς
Δεκαετία του 1920 στην πόλη του Μεξικού. Τέσσερις φίλοι με συμμετοχή στα μεγάλα επαναστατικά κινήματα του Μεξικού, συναντιούνται κάθε βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου Ματζέστικ για να παίξουν ντόμινο. Μπλέκονται σε συνωμοσία που σκοπό έχει τον έλεγχο των πετρελαίων της χώρας, συναντούν πόρνες, δολοφόνους, στρατιωτικούς, πλούσιες χήρες, υπνωτιστές, Αμερικανούς γερουσιαστές, απαγωγείς. Καλούνται να εξιχνιάσουν περίεργες δολοφονίες και έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους.
«Το έχεις αντιληφθεί; Είμαστε η σκιά μιας σκιάς. Αυτοί, οι συνωμότες του σπιτιού της χήρας, αν πράγματι υπάρχει τέτοια συνωμοσία, είναι μια σκιά χωρίς σαφή χαρακτηριστικά, χωρίς ξεκάθαρους σκοπούς, τουλάχιστον απ’ όσο ξέρουμε, κι εμείς που τους ακολουθούμε πότε πότε, λίγο στα κουτουρού, σαν παιδιά που’ χουν χαθεί παίζοντας και παθαίνουν όλο ατυχήματα, είμαστε η σκιά αυτής της σκιάς.Το έχεις αντιληφθεί;»
«Θα μ’ άρεσε να ‘χα ταξιδέψει σε όλα τα καράβια που φόρτωσα, σε όλα τα καράβια μ’ όλους εκείνους τους επιβάτες που βοήθησα να αποβιβαστούν, κουβαλώντας βαλίτσες γεμάτες πολύχρωμες ετικέτες ξενοδοχείων, τελωνείων, σιδηροδρομικών γραμμών. Θα μ’ άρεσε να ‘χα ανέβει σ’ αυτούς τους άσπρους όγκους που λαμποκοπάνε στον ήλιο και να ‘χα φύγει. Εγώ δεν είμαι από εδώ. Δεν είμαι από αυτή τη γη όπου γεννήθηκα. Και στη ζωή μαθαίνεις, μαθαίνει αυτός που θέλει να μάθει, ότι κανένας δεν είναι από κει που γεννήθηκε, από κει που τον μεγάλωσαν. Ότι κανένας δεν είναι από πουθενά. Μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες και δημιουργούν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες. Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε. Αν υπάρχει νοσταλγία, είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε, για τις γυναίκες που μαζί τους δεν κοιμηθήκαμε κι ούτε ονειρευτήκαμε και για τους φίλους που δεν αποκτήσαμε ακόμα, τα βιβλία που δε διαβάσαμε, τα φαγητά που αχνίζουν στη χύτρα κι ακόμα δεν τα δοκιμάσαμε. Αυτή είναι η αληθινή νοσταλγία, η μοναδική.
Και μαθαίνεις ακόμα πως κάποια στιγμή ο δρόμος στράβωσε, και πως τα πράγματα δε θα ‘πρεπε να ‘ναι έτσι. Κανένας δε θα ‘πρεπε να τρώει ρύζι με μαμούνια και μισοσαπισμένο καλαμπόκι στις περιοχές με τα διυλιστήρια, πληρώνοντας τρεις φορές πάνω την τιμή τους γιατί τα μαγαζιά τα διαχειρίζονται οι εταιρείες. Κανένας δε θα ‘πρεπε να παλεύει μες στη βροχή για να κλείσει τις βαλβίδες στο φρέαρ επτά. Να τσαλαβουτάει στη λάσπη της ζούγκλας με τους αγωγούς, να βολοδέρνει με το τρυπάνι μες στους βάλτους, να ανατινάζει με δυναμίτη, να κοιμάται στο υγρό έδαφος, να του βγαίνει η ψυχή την ώρα που ο εργοδηγός τρώει ζαμπόν και βούτυρο από δύο κονσέρβες που εμείς τις μεταφέραμε μέχρι εκεί. Και το αφεντικό ακόμα πιο μακριά μας, να κοιμάται σε κρεβάτι δίχως να μας ξέρει, δίχως να αναγνωρίζει πως από μας πηγάζει όλη του η ευημερία κι η εξουσία, δίχως να μαντεύει πως εμείς είμαστε τα μυρμήγκια που σπρώχνουν με τους ώμους τους την άνοδο των μετοχών του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό δε θέλω να ανέβω σε αυτά τα άσπρα, τα αστραφτερά καράβια, γιατί θα ‘πρεπε να πληρώσω τα όνειρά μου δουλεύοντας έντεκα ώρες τη μέρα καμαρότος, γυαλίζοντας στις σκάλες τις στιλπνές μπρούντζινες κουπαστές, ιδρώνοντας στις κουζίνες μες στους ατμούς. Γι’ αυτό τα καράβια είναι μακριά, κι εγώ τα βλέπω να έρχονται και να φεύγουν απ’ όλα τα λιμάνια απ’ όλα τα όνειρα, απ’ όλες τις νοσταλγίες.»

[Χρήστος Γιαννάκενας · Rating 5 out of 5]

Τον Paco Ignacio Taibo II τον γνώρισα μέσα από τον νεκραναστημένο του ντετέκτιβ Έκτωρ Μπελασκοάραν Σάυν και την ανάσταση του στο "Στην Ίδια Πόλη Υπό Βροχή". Στην συνέχεια διάβασα και το όμορφο "Όνειρα Συνόρων", ενώ πρόσφατα διάβασα και το πανέξυπνο "Η Ζωή η Ίδια", απ' το οποίο όμως κάτι μου φάνηκε να λείπει για να μην του δώσω 5/5.
Και τώρα είπα να διαβάσω αυτό το υπέροχο ιστορικό νουάρ. Η ιστορία ακολουθεί μια παρέα φίλων που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπλέκονται σε μια σειρά συμπτώσεων που φέρνουν τις ζωές τους σε κίνδυνο και τους οδηγούν, εν τέλει, σε μια καλοστημένη συνωμοσία που κανείς δεν έπρεπε να πάρει είδηση. Ο Ποιητής, ο Δημοσιογράφος, ο Δικηγόρος και ο Κινέζος κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σώσουν όχι μόνο τα τομάρια τους, αλλά και την αξιοπρέπεια μιας χώρας συνώνυμης της επανάστασης και της διαφθοράς.
Δεν έλειπε κάτι από το βιβλίο. Ήταν σχεδόν ντοκιμαντερίστικο, με πολλά πραγματικά πρόσωπα να συμμετέχουν, ενώ είχε και αρκετές πινελιές παράλογου ρεαλισμού και πολύτιμου μαύρου χιούμορ. Πάνω απ' όλα όμως ήταν αυθεντικό και ειλικρινές, σαν όλα τα βιβλία του Taibo.
Ίσως και λίγο παραπάνω.

[Carlos Alonso-Niemeyer · Rating 3 out of 5]

Mexico's police novels can only be told by Taibo II. You will laugh silly at the characters.
In Spanish and you need to be from Mexico to get all the inside jokes.
Easy read and fun.

[Tory · Rating 3 out of 5]

Definitely read it if you like detective novels and have some idea of what went on during the Mexican Revolution. Otherwise you might not get it.

[Daphne · Rating 4 out of 5]

Ο πρώτος μου Paco Ignacio Taibo II. Μου άρεσε πολύ!

[Dora · Rating 3 out of 5]

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο και ίσως η βαθμολογία μου να το αδικεί. Ίσως η στιγμή να μην ήταν κατάλληλη για εμένα αλλά δεν κατάφερε να με συναρπάσει. Μπορεί να με κούρασαν οι πολλές ιστορικές αναφορές καθώς γνωρίζω ελάχιστα για τη νεότερη ιστορία του Μεξικού. Και οι τέσσερις χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες. Το βιβλίο είναι γραμμένο με χιούμορ, οι εξελίξεις καταιγιστικές, όπως και οι ανατροπές, αλλά... Δεν μου ταίριαξε στη συγκεκριμένη στιγμή.

[Malamas · Rating 5 out of 5]

Το πρώτο βιβλίο του Τάιμπο που διάβασα. Τρομερή ιστορία-απίστευτοι χαρακτήρες-τρελό χιούμορ. Με καθήλωσε.

[Tentatively, Convenience · Rating 4 out of 5]

review of
Paco Ignacio Taibo II's The Shadow of the Shadow
by tENTATIVELY, a cONVENIENCE - August 17, 2019

I can't really praise Paco Ignacio Taibo II's novels enough. They're always politically educational & a 'good read' in the usual engrossing sense.

"He liked the Secret Policemen's Marching Band the best and after that the Mexico City Police Corps Orchestra which, in the time of Police Chief Ramirez Garrido, had learned to play the Internationale with such enthusiasm that it became a regular practice number for them and they would play it when tuning up before their concerts." - p 9

According to typical Taibo fashion, there must really be a Mexican police band that plays the Internationale. That, of course, is a remarkable indicator of Mexican culture.

The 4 friends who populate this novel, whose experiences I've been delighted to read about in other Taibo novels, include a lawyer:

"Or better yet, there's still my translation into Spanish of the great anarchist writer Enrico Malatesta. The proof is in the pudding, as they say. I can still see my Uncle Ernesto foaming at the mouth like a rabid dog when I put a signed and dedicated copy in front of him on the desk. I remember reading out loud to him in a honeyed voice where it says: "The enemy is not he who is born beyond our borders, nor he who speaks a language different than our own, but he who, without any right, seeks to strip away the liberty and independence of others."" - p 21

Indeed. & the censors on the internet, such as those on YouTube, wd be well-advised to consider that.

""As for me, I'm starting to believe less and less in coincidence all the time," said the poet. "First someone kills the damn trombonist, then Manterola here watches the trombonist's brother fall out of a window, and now you get this invitation to the widow's house."" - p 41

Taibo is an expert at tying loose ends together.

"The Chinaman pictured the face of Gómez, chief of the Mexico City gendarmerie, the mounted police, the same man who almost a year ago ordered the police attack on the strikers at the Palacio de Hierro Department Store. The same Gómez who ordered his troops to fire on the militant railroad workers. The black beast, the arch-enemy of the anarcho-syndicalists in the Valley of Mexico." - p 48

Right after the Mexican Revolution, there must've been at least some sympathy for revolutionaries amongst whatever form the revolution put the police in. But by the time of this novel, roughly 70 yrs later, the police had presumably reverted to being thugs for the rich. In other words, the revolution shook things up but when things settled there was entirely too much Business as Usual again.

"THE ANARCHISTS' BALL

"They closed off Rosario Street, parking a car at one end and camouflaging it with a few clay flower pots for appearances' sake. Then they fenced off the other end of the block and set up a security team, revolvers showing in the men's back pockets. Banners hung on the walls with the emblems of the CGT (General Workers Confederation) and the Textile Federation. Security wore red arm bands, the reception committee wore green ones." - p 56

As an anarchist, I loved this description. The novel was written in 1986. I didn't know of such events until I was exposed to them as Take Back the Street, probably in the late 1990s. The 1st one I participated in was in Adelaide, Australia on March 25, 2000. See this movie starting at minute 40:14: https://archive.org/details/1stNonExi... . Note that even w/ police presence the street event continued unabated & there was no gun violence or any other violence that I'm aware of. The remarkably peaceful & astonishingly tolerant behavior of the Australian police wd be well-emulated in other places.

One thing a good writer might do is toss a speech strangeness into a situation to make the whole thing even stranger still:

""Look into my eyeth," Celeste ordered the poet. "Look deep into my eyeth. You will thee a lake, the blue thea."

"But the widow Margarita's eyes were violet and her skin under her white blouse was even whiter still.

""Ale you sule?"

""A thtitl, calm othean of blue water, with jutht the thofy rocking of the waveth."" - p 89

Having a hypnotist w/ harmful ulterior motives also have a lisp is a nice unexpected touch. Then there's the Chinaman, one of the 4 friends, who was really born in Mexico, but who speaks w/ "l"s substituted for "r"s anyway. He strategizes a way to trick the strike-breakers:

""Let's tuln the tables on them, what do you say? You go tell the colonel that we'le going to open the dool to the mill, and me and the compañeols'll head over to the house where Donadieu's got his scabs and we'll cut them off befole they evel get hele."" - p 93

The poet partially makes his living by writing ad copy:

"["]Best tire in Mexico. Fits every car, every make, every model, good for all. Pelzer model 96-C. We call it THE ONLY ONE."

""The only one?"

""THE ONLY ONE."

""Okay. So what's the deal? Does it cost less, last longer?"

""No, costs more, lasts less. But very good tire, excellent tire.["]" - p 103

So the poet, full of integrity will still write lies & seductive come-ons for capitalism. We're not talking purism here.

"["]But that gentleman over there says he wants to talk to you."

"Manterola followed the bartender's pointing finger and found himself contemplating an elegantly dressed officer, his military jacket and pants impeccably pressed, his stripes shining in the dim light. It was the same man he'd known only a week earlier in the form of a comatose hod carrier." - p 164

The "comatose hod carrier" was the officer in disguise in a bed adjacent to Manterola in a hospital.

"After leaving the union meeting at the Providencia mill, Tomás and San Vicente walked together through the back streets of San Angel. The Chinaman had found a hiding place for himself, Rosa, and San Vicente in a coal yard run cooperatively by a couple of his anarchist friends blacklisted in the local mills." - p 192

Just as the officer appears in a bed, disguised, & then reappears in a later chapter in uniform, San Vicente also appears in Taibo II's Just Passing Through (also 1986) (see my review here: https://www.goodreads.com/story/show/... ). In the "After the Novel" section Taibo explains:

"Sebastian San Vicente was deported a second time in 1923, following his participation in the heroic streetcar strike. I compiled his brief Mexican biography in Memoria Roja, and again, in novelized form in De Paso (Just Passing Through). It appears that he died years later fighting in the anarchist ranks against the fascists in Spain." - p 231

Oil is POWER in more ways than one:

"Gómez held his hand out to the senator, then saluted the oil barons. He clicked his heels once for Standard Oil of New Jersey, representing a third of all Mexican oil operations, then again for the owner and namesake of Sinclair Oil, and once more for the men from Huasteca Petroleum. With these three brief gestures, he offered up his reverence to what amounted to 30 percent of the entire income of the Mexican treasury" - p 199

But back to the "After the Novel" section:

"The anarcho-syndicalists based in the south of Mexico City won the strike described in this book—and many more, until 1926 when they started to feel the effects of the repression unleashed by the government of President Calles." - p 231

Back to my earlier speculation: "Right after the Mexican Revolution, there must've been at least some sympathy for revolutionaries amongst whatever form the revolution put the police in." If the revolution took place from 1910 to 1920 maybe the positive aftermath of the revolution only lasted from 1920 to 1926.

I highly recommend this author. Consider this:

"PIT II recently collaborated—to international fanfare—with the notorious Subcomandante Marcos of the Zapatista Revolutionary Army to resurrect Shayne as hero in the novel The Uncomfortable Dead (Akashic Books)." - p 234

THAT I'd like to read.

[Jessy · Rating 5 out of 5]

Me gustó mucho esta recopilación de cuentos, nunca había leído algo tan mexicano xDDD además de que me encantó el humor que manejó el autor en todos sus relatos

Mi cuento favorito de todos es sin duda Tláloc, rápido de leer, divertido, con mucho mucho humor. Voy a citar un pedacito que me hizo morir de risa
Estaba lloviendo a raudales cuando en Nueva York se produjo la misteriosa epidemia
que afectó la semana laboral de un centenar de porteros. es el inicio pero todo ese párrafo me mató de risa.

También me gustó mucho Los maravillosos olores de la vida, que me sorprendió con su desenlace; El mundo en los ojos de un ciego y amé esta frase
—¿Se ha dado cuenta de lo bellas que son esas mujeres?
—¿Y usted cómo lo sabe, si está ciego?
—Esa es la única pinche ventaja de estar ciego, todas las mujeres son bellas.

En Mi amigo Moran hay una frase que me hizo reír mucho y me hizo entender que iba a disfrutar mucho los demás relatos, aquí se las dejo Lo más difícil había sido abrirse paso entre los mirones.
Moran hubiera dicho que era una de las peores costumbres de los mexicanos,
ponerse a mirar donde no deben. Por eso hubo tantos muertos en la Revolución.
Un 50 por ciento de combatientes y otro 50 de mirones que se colocaron enfrente
de la bala que no les tocaba, la mala, la que no era para ellos


Eso es en cuanto a las historias policiacas, hablando de las de ciencia ficción, amé muchísimo Máscara Azteca y el Doctor Niebla, este relato me sorprendió bastante y nunca me imaginé ese final

No puedo no mencionar El enviado con ese diálogo
—¿Y cómo me llamaría yo si tal cosa hubiera sucedido?
—No sé, supongo que Felipe K. Pito. que me hizo atragantar con el café xD

En Otras historias, también fueron muy muy graciosas.
Quedé gratamente sorprendida con este libro :D

[Carlos Tiznado · Rating 4 out of 5]

Mi primera "relectura" del año.

Me extraña el escaso éxito que ha cosechado la literatura de Taibo II. Es un escritor dinámico, con una prosa prolija, excelentes historias, bien narradas, maravillosos personajes y una crítica social bien documentada. Con todo eso, no tiene el reconocimiento que a mi gusto amerita.

Esta novela me encanta. La historia de un cuarteto de mexicanos de segunda —un periodista de nota roja, un poeta/publicista, un abogado de prostitutas y un obrero anarcosindicalista de origen chino— que se ve envuelto y enfrentado con una gran conspiración de militares corruptos, hampa extranjera, gendarmes y burguesía producida por la Revolución Mexicana.

El cuarteto se enreda y desenreda de la trama de asesinatos al son de las fichas de dominó, entre las sombras de un hotel de baja monta en la Ciudad de México.

Lectura súper ágil, con mucha picardía y un humor negro del mexicano de a pie. Un excelente retrato del México corrupto que aún impera hoy, a 100 años de lo narrado en la historia.

[Emily · Rating 4 out of 5]

I didn't think I was going to like this one, but Taibo's attention to detail, his sense of humor, and his endearing characters won me over.

[Mauricio Díaz · Rating 5 out of 5]

Se confirma el liderazgo de Paco Ignacio Taibo II en la nueva novela negra latinoamericana. Buena mano y buenas historias.

[Sofia · Rating 2 out of 5]

I think it’s just not my cup of tea and I’m missing a lot of historical background information. Although the Greek version did help me with the additional information at the end on Mexican history and the interviews of Paco Ignacio Taibo.
It was too chaotic for me. Couldn’t follow, understand or get hooked by the story.

[Kyra · Rating 5 out of 5]

Ένα πολύ διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα μα εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τέσσερις ιδιαίτεροι ήρωες, τέσσερις φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι που όμως τους δένει φιλία χρόνων και φυσικά το αγαπημένο τους παιχνίδι: το ντόμινο.
Ο Δήμιος, ο ποιητής, ο Κινέζος και ο δημοσιογράφος είναι πρόσωπα με ουσιαστικά συναισθήματα, διαφορετικές αδυναμίες μα πάνω από όλα βαθιά ριζωμένες αξίες και πολιτική άποψη. Στο φόντο, το Μεξικό του 1922, μια εποχή άγνωστη σε πολλούς και πολλές από εμάς. Επανάσταση, πραξικοπήματα, διαφθορά, φτώχεια, εγκληματικότητα και παράνομες δοσοληψίες. Οι ήρωες γίνονται μάρτυρες φονικών τα οποία δε καλείται να εξιχνιάσει κάποιος ντεντέκτιβ ή αστυνομικός. Εκείνοι οι ίδιοι αναλαμβάνουν δράση και δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη του.
Το πιο ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό για μένα είναι ότι οι συμπαθέστατοι πρωταγωνιστές δρουν σε ρεαλιστικό περιβάλλον το οποίο παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της αφήγησης. Συναντιούνται με ιστορικά πρόσωπα, σχολιάζουν την επικαιρότητα και με πολύ χιούμορ αντιμετωπίζουν την περιπέτεια στην οποία έχουν εμπλακεί χωρίς τη θέλησή τους.
Ο Τάιμπο ευτυχώς δε μας αφήνει στο έλεος της άγνοιάς μας σχετικά με το μέρος και την εποχή. Στο τέλος του βιβλίου βρίσκουμε ένα επίμετρο του ίδιου, ένα σημείωμα για τα ιστορικά γεγονότα της εποχής από τη μεταφράστρια, ένα χάρτη του Μεξικού και μια συνέντευξη του ίδιου του συγγραφέα.
Το διάβασα με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Φυσικά δεν πρέπει να περιμένει κανείς κινηματογραφικό ρυθμό, ανατριχιαστικές περιγραφές και γοητευτικούς ντετέκτιβ. Εδώ είναι το Μεξικό του 1922. Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα και οθόνες. Τα νέα και οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν γρήγορα. Υπάρχει όμως μια σταθερά δυνατή φιλία και ένα τραπέζι στο μπαρ του ισογείου του ξενοδοχείου Ματζέστικ. Γύρω από αυτό το τραπέζι οι ήρωες, ό,τι κι αν έχει συμβεί μέσα στη μέρα τους, θα ξανασυναντηθούν, θα μοιραστούν τα νέα τους, θα εκφράσουν τις σκέψεις τους, θα καταστρώσουν τα σχέδιά τους ενώ παράλληλα φυσικά θα παίζουν ντόμινο.
" Εσύ καταλαβαίνεις τίποτα ; " ρωτάει ο ποιητής, ενώ βοηθάει τον δημοσιογράφο να ανασηκωθεί στο κρεβάτι.
" Τίποτα, αλλ' αυτό είναι συνηθισμένο σ' εμένα και στο Μεξικό. Πες μου ποιος καταλαβαίνει τίποτα στο Μεξικό. Ποιος σ' αυτή τη θαυμάσια χώρα ξέρει τι συμβαίνει. Προσποιείται, κάνει πως ξέρει, το ίδιο κάνουν κι άλλοι, κι εν τω μεταξύ όλα γύρω είναι στην ομίχλη. Καταλαβαίνεις εσύ ; "

[PingoDaPinwin · Rating 2 out of 5]

Just to be quick it was a decent read, I like the characters and the interactions they have not only between themselves but with their own environments, there´s chapters dedicated to each of them and their backstories. A I get that they represent important points of view in Mexican society: The press, the law, the arts (and publicity) and the everyday worker. Getting into themes such as corruption, Imperialism, classism, class warfare, racism, and so on, and it's good stuff. I not going to get to much into it but, i really liked the ending.

However the murder mystery is pretty weak, I mean it does have some interesting roots and it ends up working... ok, but it feels more like a gimmick so we can have these characters with their communist undertones, no, scratch that, direct communist views. Which it's not like i have an issue with that, but for most part it lacks subtlety when it comes to it.
Now going back to the mystery, the author gives the mains details several times, because he knows you'll forget about them, that's how uninteresting the whole thing is.

And even if I said that I like the characters they're deeply idolized. These are middle aged guys, average looking, some of them have health issues (with the exception of maybe Tomás Wong, the chinese-mexican) and yet they can beat the shit out of european spies, survive pretty nasty attacks, attract young and beautiful woman and all that fun stuff... but then again that's like a “thing” in mexican fiction so I'll just roll with it.

Fun read overall.

[jpm · Rating 3 out of 5]

Ai protagonisti di questo romanzo piace giocare a domino; lo stesso romanzo è un 'domino' che necessita di tessere che si accumulano con la lettura anche se le tessere, e il domino stesso, imbastito dall'autore non sono di agevole comprensione.
Un giallo anomalo, per gli amanti delle situazioni molto ingarbugliate.

[John · Rating 2 out of 5]

I really really tried to finish this book but I couldn't.. it seemed boring as hell..I haven't managed to dump many books but this is one of them.. I didn't like the plot, the atmosphere, the writing style..

[Marilyn Saul · Rating 4 out of 5]

Follow the adventures of four intrepid domino-playing heroes as they become enmeshed in solving the murders of a labyrinthine conspiracy in 1922 Mexico. The characters are endearing, the writing is wonderful, and if this book doesn't make you want to learn how to play dominoes, nothing will.

[Mikee · Rating 5 out of 5]

This is not a mystery novel. It is not a crime novel. It is a blessed Opera. Wheels inside wheels. Deaths and waltzes. Truly memorable.

[Μιχάλης Παπαχατζάκης · Rating 5 out of 5]

Η σκηνή με το πιστολίδι στο καμπαρέ Τσίρκο Νέγκρο είναι μια από τις ωραιότερες σκηνές που έχω διαβάσει ποτέ, με όλην την υπερβολή που ακούγεται σ' αυτό.

[Leo W. · Rating 4 out of 5]

Paco Ignacio Taibo II never disappoints. One of his best, in my opinion.

[F. · Rating 5 out of 5]

"Io non sono di qui. Non appartengo a questa terra dove sono nato; e nella vita si impara, impara chi vuole imparare, che nessuno appartiene alla terra dov’e’ nato, dove l’hanno messo al mondo. Che nessuno e’ di nessun posto. Alcuni cercano di mantenere l’illusione e si costruiscono nostalgie, sensi di possesso, inni e bandiere. Tutti apparteniamo ai luoghi dove non siamo stati prima. Se esiste nostalgia, e’ per le cose che non abbiamo mai visto, per le donne con cui non abbiamo mai dormito, e per gli amici che non abbiamo avuto, per i libri non letti, per i cibi nella pentola ancora non assaggiati. Questa e’ la vera e unica nostalgia".
Paco Ignacio Taibo II, Ombre nell'ombra, Milano 1990, p. 219

[Lilián Carrasco · Rating 3 out of 5]

Esta novela nos exhibe el México pos revolucionario, lleno de pobreza, injusticia y corrupción. El poeta, el chino, el verdugo y el periodista, se reúnen cada tarde en el bar de un hotel a jugar domino, pronto son testigos de una serie de crímenes y asesinatos, en el que los altos mandos políticos están implicados y deben de armar el rompecabezas pues su vida peligra.
En algunos momentos la novela se me hizo un poco floja e irreal, respecto a los personajes principales, pues siempre salieron bien librados de los intentos de asesinato y la forma en la que armaban conjeturas mientras jugaban domino.