Jens Dendoncker is stand-upcomedian en presentator.
Maar ook epilepsiepatiënt, mislukt kunstschilder, angstlijder, verbeten romanticus, ex-psychiatrisch patiënt, Joy Division-fan en postzegelverzamelaar.
In dit boek toont hij enkele stukken uit het museum van zijn leven.
‘Waiting for Godot’ maar dan bekeken door de ogen van Jens Dendoncker en zijn eigen leven. Zo kan ik het beste dit boekje beschrijven. Een zoektocht langs het existentialisme, het bestaan, de zin(loosheid) ervan en de weg naar de roem en bekendheid langs paden bezaaid met angsten, ziekte en een zoektocht naar innerlijke rust en geluk.
We kennen Jens Dendoncker allemaal als komiek, presentator en goedlachse kerel op tv. Maar achter de persoon schuilen onzekerheid en angsten. Dat hij daarbovenop ook nog eens aan epilepsie lijdt helpt hier niet aan.
Maar Jens vindt troost in de muziek van Joy Division, hij is een wannabe postzegelverzamelaar en een onverbeterlijke romanticus!
In ‘Ik mag er niet aan denken’ leren we een andere Jens kennen dan de persoon die we op tv zien, constant met een smile op het gezicht, grappen makend, radend wie onder welk masker schuilt…
Hier leren we de echte Jens kennen. Degene die zich niet moet wegstoppen achter die smile, iemand die zichzelf mag en kan zijn. Een Jens die zijn ware gezicht durft te tonen, die zijn onzekerheden en angsten benoemt en de Jens die zijn gevoelens wil tonen.
Ik raakte sterk geëmotioneerd bij het lezen van dit boek. Want net zoals ieder ander mens die tv kijkt sta ik er nooit bij stil (of quasi nooit) dat de mens die we op dat schermpje zien niet altijd de mens is die hij of zij in het ware leven is. Een mens heeft meerdere gezichten en facetten. En dit boek toont duidelijk aan dat we niemand echt kennen, dat iedereen een zoektocht aangaat naar de zin van het bestaan!
Een prachtig geschreven boek is het alleszins wel geworden. Eentje waar je stil van wordt, waar je zacht van wordt.
Leest heel vlot. Gekke anekdotes, zielige ondertoon, Jens heeft duidelijk wat meegemaakt. Toch voelt dit boek voor mij alsof hij net iets té hard probeerde om schrijver te zijn, om de woorden zo uit te zoeken dat ze een puzzel vormen waarvan de puzzelstukken precies in elkaar passen. Los van het gekunstelde gevoel heb ik er wel van genoten.
Een kwetsbaar en mooi boek die enkele stukken van Jens zijn leven in beeld brengt. Ik heb gelachen en gehuild (vooral gehuild) in de kleine 2u die ik aan dit boek heb gespendeerd. Het is geen boek om gewoon door te lezen, na elk hoofdstuk kan je wel wat tijd gebruiken om het wat te laten bezinken. Een boek met heel wat punten waar heel wat mensen zichzelf ook in zullen herkennen, ik denk dat Jens ervoor zal zorgen dat heel wat mensen zich een beetje minder alleen zullen voelen op deze wereld.
2 dingen: 1. ik heb geluisterd naar het audioboek, en het klopt gewoon niet zonder de stem en het accent van Jens. 2. Ik heb absoluut niks tegen Jens Dendoncker, integendeel, maar of het nu echt nodig was om een boek uit te brengen? Ik vind het al bij al een beetje een zielig boek, met verbazend weinig inhoud.
Een voorbeeld van een zin waarbij ik zo hard met mijn ogen heb gerold dat ik haast een lichte hersenschudding vrees: "Jij hebt mijn eerste shot toegediend, en vanaf dan was ik een junk die alleen nog maar kon denken aan zijn volgende fix."
Dit boek trok me aan door de intrigerende cover. Het is interessant en goed geschreven, maar ook nogal vies, wat betekent dat ik er niet echt van genoot, maar toch niet kon stoppen met lezen. Ik heb het dan maar meegenomen in bad.
Ik zou Ik mag er niet aan denken vooral aanraden aan lezers die slecht in hun vel zitten en/of een moeilijk leven hebben en zich getroost voelen wanneer ze merken dat ze niet alleen zijn in die situatie.
De laatste zin van dit boek deed me glimlachen. Toch een mooi einde.
Stukken uit het museum van Jens' leven. Deze beschrijving had moeilijk accurater kunnen zijn. Een dun boek, maar met een vol verhaal. Komt er nog eens bij dat de schrijver zo'n aimabel man is, dat je hem alle geluk gunt. Hopelijk vindt hij het ook.
Na het lezen van dit boek vind ik Jens Dendoncker niet alleen maar een grappige komiek, maar ook een fascinerend, hartverwarmend en oprecht mens waar je naar kunt opkijken. Jens, bedankt om dit stukje van jezelf met ons te delen, het was een fijne kennismaking.
3,25/5 “Zo graag word ik verteerd door verliefdheid. Zo graag ben ik verslingerd aan een ander. Ook al eindigt het altijd met een lijf dat zo vol wonden en blauwe plekken staat dat er geen ader meer te vinden valt en je enkel nog je littekens kan aanwijzen en zeggen: dit is allemaal jij, lieveling.”
“Met het leven is het hetzelfde als met vulpennen en romances. Soms voel je wanneer ze ten einde lopen.”
Gisterenmiddag stond de postbode aan de deur met dit pakketje in zijn handen. Als ik niet aan het werk was geweest, had ik toen al begonnen. Ik keek er oprecht naar uit en kon niet wachten tot mijn shift erop zat. ‘s Avonds zette ik mij in de zetel en sloeg ik het open. En wauw. Na 36 pagina’s stonden de tranen al in mijn ogen. Niet veel later stroomden ze ongecontroleerd over mijn wangen. Sommige passages zijn zo pijnlijk herkenbaar dat ik het boek even weg moest leggen om te bekomen van de spreekwoordelijke klap in mijn gezicht. Ik heb nog nooit iemand zo open, zo rauw emoties weten beschrijven. Jens Dendoncker heeft in woorden kunnen zetten wat ik maar half durf denken. Ik was al fan, maar vanaf nu loop ik over van respect voor deze man die zo eerlijk kan schrijven over de diepste, donkerste momenten en gedachten uit zijn leven en die ondanks (of door) dat alles toch tegen zichzelf kan zeggen dat hij er staat.
Jens Dendoncker wist mij al na zijn eerste televisie optreden te intrigeren, zijn aanstekelijke vrolijkheid en zijn lak aan regels en maatschappelijke normen waren een welgekomen verfrissing. Maar achter die steeds aanwezige glimlach zit veel meer Jens.
In Ik mag er niet aan denken geeft Jens Dendoncker je een kijkje in zijn hart, zijn verleden en zijn toekomst.
Hij neemt je mee naar zijn mooie kindertijd, hoe kampen bouwen en zwemmen in het kanaal toen nog levensbelangrijk waren. Hoe hij genoot van zijn dronken chirojaren, maar ook hoeveel respect en sympathie ze hadden voor Mr. pastoor.
Maar als Jens in zijn tienerjaren steeds meer last krijgt van lichamelijke eigenaardigheden, en het verstoppen hiervan al lang niet meer lukt, wordt de diagnose epilepsie vastgesteld. Een aandoening die zijn jeugd en leven onherroepelijk veranderde.
Ondanks deze enorme tegenslag, bleef Jens steeds positief. Maar soms, is het gewoon op. En ook dat ervaart Jens. Genuanceerd neemt Jens je mee in zijn psychiatrische problemen.
Na een lange en harde reis komt Jens terecht hoe wij hem allemaal kennen, als stand- upcomedian.
Ik mag er niet aan denken van Jens Dendoncker is een echte must read geworden. Doorheen zijn ganse verhaal slaagde Jens erin om dicht bij zichzelf te blijven, om zich kwetsbaar op te stellen en oprecht zijn verhaal te delen. Tijdens het lezen werd ik van de ene emotie in de andere gegooid. Grappige en gelukkige momenten uit Jens leven wisselden zich af met hartscheurende en harde episodes. De soms zelfs poëtische zinnen, stonden bol van eerlijkheid, puurheid en emoties.
Ik mag er niet aan denken is een prachtig non-fictie verhaal over onzekerheid, angst, smachten naar, niet weten wat en houden van.
Zo vaak hoorde ik al de uitspraak dat achter elk komisch persoon (clown of cabaretier of stand-up comedian) een grote droefenis schuil gaat. Zo ook bij Jens Dendoncker. Hij neemt ons mee doorheen zijn verleden en toont ons ook een stukje heden.
Het begin van het verhaal beschrijft zijn jeugd. Op persoonlijk vlak leuk omdat ik familie in het zelfde geboortedorp heb en er heen en weer gechat werd over de gemeenschappelijke dorpsfiguren. Naarmate de fragmenten verder gaan (steeds kort en alsof je Jens zelf hoort vertellen in zijn typerende zinnen en tussendoor knipogen), zie je Jens doorheen de tijd springen. De mooie momenten en de diep droevige momenten. Verderop worden de stukjes iets chaotischer en cryptischer, maar zo ook het stukje levensverhaal dat je op dat moment leest. Zijn verhaal raakt diep, maar zien waar hij nu staat en wat hij bereikt - ondanks epilepsie en angst - geeft hoop aan iedereen die het boek leest.
‘Ik mag er niet aan denken’ voelde als een emotionele achtbaan. Vanaf de eerste pagina werd ik meegezogen in zijn verhaal—een eerlijke, soms pijnlijke, maar altijd oprechte inkijk in zijn leven. Het is geen klassiek BV-boek vol anekdotes, maar een kwetsbaar relaas over angst, epilepsie en de donkere krochten van zijn gedachten.
Wat me het meest raakte, was de manier waarop hij zware thema’s met humor weet te balanceren. Op het ene moment las ik met een glimlach om zijn scherpe zelfspot, het volgende moment bleef ik stil achter, geraakt door zijn openhartigheid. Ik herkende mezelf in zijn onzekerheden, in de momenten waarop het leven even te groot lijkt.
Hij slaagt erin om je niet alleen zijn verhaal te laten lezen, maar het ook te laten voelen. Dit boek blijft nog lang nazinderen - niet omdat het perfect is, maar omdat het echt is.
This book has content warnings for mental illness, and suicide attempt.
I always find it hard to review non-fiction but this one especially. I quite liked the writing. It was lighthearted when it needed to be, it was heavier when it needed to be, and the way Jens Dendoncker was capable of just transporting you into a moment, into a feeling was so incredibly well done. It was also a really interesting read, and I loved how he didn't feel the need to sugarcoat anything about his mental health struggles. However, I hate to say that it was a bit difficult to read. It is written in vignets, and those jump around seemingly randomly. It makes it hard to get settled in anything happening, as by the time you figure it what it is we're talking about in that vignet it is already over. Therefore I feel like a lot of things kind of missed its intended mark.
"Ik hoop dat alles goed met je gaat, ondanks mij".
Een aangrijpend en heerlijk eerlijk relaas, waarin we de minder gekende kant van Jens Dendoncker leren kennen. Achter de grappige stand up comedian schuilt een mens zoals jij en ik, met dromen en angsten, met successen en mislukkingen en met heel wat uitdagingen die zijn richting uit worden gegooid. Met de nodige humor weet Jens toch een heel serieuze en soms wat trieste ondertoon in te bouwen, die je meermaals doet slikken tijdens het lezen. De ontmoeting met "Hans", bijvoorbeeld, of het laatste hoofdstuk, zijn momenten die je als lezer even bij de keel grijpen en doen stilstaan. Dat het ook nog vlot geschreven met geweldig taalgebruik is extra mooi meegenomen. Ik ben fan.
Jens geeft ons een inkijk in zijn leven. We volgen hem doorheen zijn tienerjaren, de struggels met zijn epilepsie, zijn angsten, en ook de weg naar bekendheid. We leren hem kennen op een andere manier dan we hem op tv als comedian zien. Dus niet die immer goedlachse man, maar de gevoelige mens die het diepste van zijn ziel blootlegt. Jens toont met dit boek zijn kwetsbaarheid en dat siert hem.
Een beetje per ongeluk bij terechtgekomen, in de zoektocht naar Vlaams ingesproken luisterboeken. Ik had precies niet echt door dat het een autobiografie van dé Jens Dendoncker was, dat besef kwam maar na een tijdje en toen was ik al te lang aan het luisteren om niet gewoon verder te luisteren. Het was wel nog oké, maar verre van een must-read (of must-listen). Detail, maar de stem paste naar mijn aanvoelen niet goed genoeg bij de inhoud.
Dit is een boek voor iedereen. Een boek, zelfs voor die mensen die zeggen “ik lees nooit boeken, ik geraak er niet door”, ze zouden hier wel door geraken, misschien zelfs op een uur of twee. Soms heerlijk herkenbaar Vlaams, vaak ontroerend, dan weer met een vleugje poëzie. De verhalen, die zijn nog niet op denk ik. Een mooi boek van een mooie mens, merci Jens! 🙌🏻
Leest heel vlot. Uurtje lezen en ik zat al in de helft, twee dagen later en 't is uit. Ik denk dat hij dit boek vooral moest schrijven van zichzelf en voor zichzelf. Het zijn losse hoofdstukken, losse anekdotes uit zijn leven en ik denk dat het neerschrijven voor hem vast heel therapeutisch zal gewerkt hebben. Om wat dingen los te laten of zo. Maar mij deed het niet echt veel.
Meeslepend vanaf de eerste pagina. Je zit mee op een roetsjbaan van emoties, tussen luidop lachen, shock en verdriet. Aanrader. En ik hoop dat Jens zijn laatste zin zelf ook vaak nog eens herleest.