What do you think?
Rate this book
Het is zoeken
In tijden van onzekerheid floreert een zoekmachine. Dat gaat op voor elk moment van grote epidemieën, oorlogen en ja, dus ook het prille ouderschap. Nooit eerder gebruikte radio- en podcastmaker Annelies Moons Google zo (sub)optimaal als tijdens haar eerste duizend dagen als ouder. It takes a village to raise a child en Google verving voor Annelies die traditionele village. Intussen heeft ze zo veel opgezocht dat ze uiteraard een expert is over alles en altijd gelijk heeft.
Een zoekmachine oordeelt niet, maar onthoudt wel alle vragen. En dat archief leest als het dagboek dat je als jonge ouder wilt bijhouden, maar waar je uiteraard geen tijd voor hebt. Schipperend tussen detailzoekopdrachten en levensgrote zorgen laveer je langs vragen over voeding, relaties, libido, kak (al dan niet fluo), slaap, mild opvoeden, spoed of geen spoed, wespenverdelging, meer kak, snotslangen, schoolkeuzes en waar je organen, zelfbeeld en tijd tijdens al die maanden naartoe gaan.
Boordevol humor, openhartige observaties en - gelukkig maar - redelijk wat opgebouwde kennis. En eigenlijk is de lees alles op het internet om de uitersten van het spectrum te bepalen en doe dan je fakking goesting. Maar lees daar eerst gerust dit boek op na.
'Praat wel heel graag', stond er ooit op het rapport van Annelies Moons te lezen. Geen wonder dat ze er haar werk van maakte. Verhalen zijn haar grote ze vertellen, horen en lezen en daar vooral veel bij voelen en van leren. Ze is een vaste waarde op Radio 1 en de podcast Leesba(a)r en werkt als presentator, moderator en als docent in Antwerpen.
Een zoekmachine oordeelt niet, maar onthoudt wel alle vragen. En dat archief leest als het dagboek dat je als jonge ouder wilt bijhouden, maar waar je uiteraard geen tijd voor hebt. Schipperend tussen detailzoekopdrachten en levensgrote zorgen laveer je langs vragen over voeding, relaties, libido, kak (al dan niet fluo), slaap, mild opvoeden, spoed of geen spoed, wespenverdelging, meer kak, snotslangen, schoolkeuzes en waar je organen, zelfbeeld en tijd tijdens al die maanden naartoe gaan.
Boordevol humor, openhartige observaties en - gelukkig maar - redelijk wat opgebouwde kennis. En eigenlijk is de lees alles op het internet om de uitersten van het spectrum te bepalen en doe dan je fakking goesting. Maar lees daar eerst gerust dit boek op na.
'Praat wel heel graag', stond er ooit op het rapport van Annelies Moons te lezen. Geen wonder dat ze er haar werk van maakte. Verhalen zijn haar grote ze vertellen, horen en lezen en daar vooral veel bij voelen en van leren. Ze is een vaste waarde op Radio 1 en de podcast Leesba(a)r en werkt als presentator, moderator en als docent in Antwerpen.
354 pages, Kindle Edition
Published October 26, 2023
10 people are currently reading
81 people want to read
About the author
Annelies Moons
1 book262 followers'Praat wel heel graag', stond er ooit op het rapport van Annelies Moons te lezen. Geen wonder dat ze er haar werk van maakte. Verhalen zijn haar grote liefde: ze vertellen, horen en lezen en daar vooral veel bij voelen en van leren. Ze is een vaste waarde op Radio 1 en de podcast Leesba(a)r en werkt als presentator, moderator en als docent in Antwerpen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 21 of 21 reviews
November 10, 2023
Ja, ik vond dit toch wel echt een prima boek.
August 18, 2024
5 sterren, want dat is verplicht.... en ook omdat, zelfs al ligt de tijd van baby's en borstvoeding al wat jaren achter mij, ik veel leerde over mildheid, je gevoel volgen, de ander echt proberen te begrijpen. Hoeveel kak een baby produceert, dat wist ik al... Ook een aantal keer hardop gelachen.
November 3, 2023
Grappig, herkenbaar, goed geschreven, eerlijk. Google is in de huidige periode mijn beste vriend en mijn grootste vijand en Annelies toont dat ik niet alleen ben.
July 3, 2024
Wat een boek..
Als mommy to be (voor de eerste keer) ga je op zoek naar literatuur dat je toch een beetje kan voorbereiden (als dat al mogelijk is) op wat er allemaal gaat komen. Nooit verwacht dat ik ook zo zou lachen, ontroerd zou zijn en zo zou meeleven met heel dit verhaal. Of ik nu ook daadwerkelijk klaar ben voor deze ongelofelijk stap, moet nog blijken. Is dit vanaf nu ook verplicht leesvoer voor mijn man en toekomstige papa? Absoluut!
Plezier van pagina 1 tot het einde...
Als mommy to be (voor de eerste keer) ga je op zoek naar literatuur dat je toch een beetje kan voorbereiden (als dat al mogelijk is) op wat er allemaal gaat komen. Nooit verwacht dat ik ook zo zou lachen, ontroerd zou zijn en zo zou meeleven met heel dit verhaal. Of ik nu ook daadwerkelijk klaar ben voor deze ongelofelijk stap, moet nog blijken. Is dit vanaf nu ook verplicht leesvoer voor mijn man en toekomstige papa? Absoluut!
Plezier van pagina 1 tot het einde...
April 24, 2025
Ik begon dit boek te lezen toen mijn baby één week oud was en las het uit op de dag dat hij 6 weken wordt. Dankjewel Annelies, om vooral in het prille begin van mijn ouderschap met dit boek het tegengif tegen eenzaamheid te bieden. Alles was nieuw en intens en heftig, en dankzij dit boek voelde elke twijfel en wanhoop die de eerste weken moederschap met zich mee brengen volkomen normaal aan.
'Het is zoeken' is zo geschreven dat het makkelijk leest op gestolen (borstvoedings)momenten zonder dat je de draad kwijt raakt. Annelies legt elke twijfel en taboe op tafel met een dikke laag humor en een ongelooflijke herkenbaarheid.
Hoewel ik naar het einde toe een klein beetje bang werd en vooral heel hard hoop dat mijn kind een betere slaper zal worden dan Hugo is/was, maakt Annelies ook duidelijk dat elk kind anders is en dat alles een fase is. En dat je er vooral enorm van moet genieten.
Net zoals ik enorm genoten heb van dit boek. Misschien binnenkort een tweede boek over het leven met Hugo en je tweede kind? ;)
'Het is zoeken' is zo geschreven dat het makkelijk leest op gestolen (borstvoedings)momenten zonder dat je de draad kwijt raakt. Annelies legt elke twijfel en taboe op tafel met een dikke laag humor en een ongelooflijke herkenbaarheid.
Hoewel ik naar het einde toe een klein beetje bang werd en vooral heel hard hoop dat mijn kind een betere slaper zal worden dan Hugo is/was, maakt Annelies ook duidelijk dat elk kind anders is en dat alles een fase is. En dat je er vooral enorm van moet genieten.
Net zoals ik enorm genoten heb van dit boek. Misschien binnenkort een tweede boek over het leven met Hugo en je tweede kind? ;)
January 31, 2024
Leest als een trein, heerlijk herkenbaar, soms ook pijnlijk herkenbaar, wat een zalig boek!
December 7, 2023
Ik kreeg van Uitgeverij Pelckmans dit interessante recensie-exemplaar. Ondanks dat ik alles behalve een kinderwens heb, ben ik wel erg benieuwd hoe iemand zoiets ervaart en wat er gedurende het eerste jaar met de baby bij Annelies Moons er in haar leven aan toe gaat en hoe dat ze het beleeft en ervaart.
Wanneer er grote veranderingen plaatsvinden, grijpen we in deze tijd massaal naar de zoekmachine. Zo ook Annelies Moons. Zij gebruikte nooit eerder Google zo (sub)optimaal als tijdens haar duizend eerste jaren als ouder. Een zoekmachine oordeelt namelijk niet, maar onthoudt wel alle vragen die je stelde. Haar duizend eerste jaren verwerkte ze tot een dagboek over haar ervaring als jonge oude. Schipperend tussen alle details zoekopdrachten en grote zorgen, neemt Annelies je mee over vragen als voeding, relaties, libido, kak (al dan niet fluo), slaap, mild opvoeden, spoed of geen spoed, wespenverdelging, meer kak, snot slangen, schoolkeuzes en waar je organen, zelfbeeld en tijd tijdens al die maanden naartoe gaan. Ze deelt haar belevingen met veel humor en openhartige observaties. Haar conclusie is dan ook: op het internet kan je gemakkelijk de uitersten van het spectrum bepalen en daaruit kies je je eigen weg.
Annelies Moons heeft een enorm openhartige, nuchtere en vlotte schrijfstijl waardoor haar dagboek, dat start vanaf haar zwangerschap tot duizend dagen later, enorm fijn en gemakkelijk leest. Daarbij heeft ze een scherp observatievermogen, haar hart op de tong en een flinke dosis humor. Hierdoor moest ik enorm vaak hardop lachen om haar belevingen en de gebeurtenissen in haar leven.
Haar verhaal volgt de verhaallijn vanaf haar zwangerschap tot aan de duizendste dag daarna. Ze neemt je mee op haar levensreis, de ervaringen en gebeurtenissen die zich in die tijd voordoen en welke (bizarre) zoekopdrachten ze ondertussen op Google deed om de gebeurtenissen te onderzoeken en te ondervragen. Ze spreekt openhartig over haar onzekerheid die het moederschap met zich meebrengt en dat het niet altijd gemakkelijk is met anderen hierover te praten omdat veel mensen direct hun mening klaar hebben staan.
Ik vind het enorm krachtig dat ze ook durft te spreken over al haar gevoelens die haar deze dagen passeren, zoals de eenzaamheid die ervaart, tot haar tepelkloven.
Het is zoeken is een openhartig, eerlijk en nuchter verhaal van Annelies Moons over haar ervaring van haar zwangerschap tot en met de duizendste dag met Hugo in haar leven. Ze deelt de gebeurtenissen en belevingen met een flinke dosis humor. In deze periode was Google haar grote raadgever en steun die haar door al haar vragen en onzekerheden heen hielp. Een erg grappig, leuk en mooi verhaal.
Wanneer er grote veranderingen plaatsvinden, grijpen we in deze tijd massaal naar de zoekmachine. Zo ook Annelies Moons. Zij gebruikte nooit eerder Google zo (sub)optimaal als tijdens haar duizend eerste jaren als ouder. Een zoekmachine oordeelt namelijk niet, maar onthoudt wel alle vragen die je stelde. Haar duizend eerste jaren verwerkte ze tot een dagboek over haar ervaring als jonge oude. Schipperend tussen alle details zoekopdrachten en grote zorgen, neemt Annelies je mee over vragen als voeding, relaties, libido, kak (al dan niet fluo), slaap, mild opvoeden, spoed of geen spoed, wespenverdelging, meer kak, snot slangen, schoolkeuzes en waar je organen, zelfbeeld en tijd tijdens al die maanden naartoe gaan. Ze deelt haar belevingen met veel humor en openhartige observaties. Haar conclusie is dan ook: op het internet kan je gemakkelijk de uitersten van het spectrum bepalen en daaruit kies je je eigen weg.
Annelies Moons heeft een enorm openhartige, nuchtere en vlotte schrijfstijl waardoor haar dagboek, dat start vanaf haar zwangerschap tot duizend dagen later, enorm fijn en gemakkelijk leest. Daarbij heeft ze een scherp observatievermogen, haar hart op de tong en een flinke dosis humor. Hierdoor moest ik enorm vaak hardop lachen om haar belevingen en de gebeurtenissen in haar leven.
Haar verhaal volgt de verhaallijn vanaf haar zwangerschap tot aan de duizendste dag daarna. Ze neemt je mee op haar levensreis, de ervaringen en gebeurtenissen die zich in die tijd voordoen en welke (bizarre) zoekopdrachten ze ondertussen op Google deed om de gebeurtenissen te onderzoeken en te ondervragen. Ze spreekt openhartig over haar onzekerheid die het moederschap met zich meebrengt en dat het niet altijd gemakkelijk is met anderen hierover te praten omdat veel mensen direct hun mening klaar hebben staan.
Ik vind het enorm krachtig dat ze ook durft te spreken over al haar gevoelens die haar deze dagen passeren, zoals de eenzaamheid die ervaart, tot haar tepelkloven.
Het is zoeken is een openhartig, eerlijk en nuchter verhaal van Annelies Moons over haar ervaring van haar zwangerschap tot en met de duizendste dag met Hugo in haar leven. Ze deelt de gebeurtenissen en belevingen met een flinke dosis humor. In deze periode was Google haar grote raadgever en steun die haar door al haar vragen en onzekerheden heen hielp. Een erg grappig, leuk en mooi verhaal.
February 8, 2025
Heerlijk om te lezen, want:
+ Supervlot geschreven, met veel humor - Annelies Moons' schrijfstijl is even strelend voor het oog/de hersenpan als haar warme stem strelend voor het oor is op de radio/podcasts. Ongetwijfeld helpt dat voor een publiek van vermoeide jonge ouders, die taalmopjes nodig hebben om wakker te blijven tijdens het lezen.
+ Open en eerlijk vb. de ruzies met haar partner tijdens die eerste maanden, de worsteling met haar mentale gezondheid, het loodzware slaaptraject van hun zoontje, enz. 'Het is zoeken' leest lekker weg, maar is allesbehalve lichte lectuur omdat het zo veel belangrijke thema's aanraakt en Vlaamse gewoontes in vraag stelt (vb. 3 maanden bevallingsverlof, de crisis in de kinderzorg, ...).
Nét geen vijf sterren om deze twee flauwe redenen:
- Wanneer ze de combinatie halftijds werken en halftijds moederen beschrijft, had ze nog iets meer mogen benadrukken dat die verhouding voor haar ideaal voelt, maar dat niet noodzakelijk zo zal zijn voor alle ouders. Maar dan ben ik echt bezig met harensplijten, want op veel andere plaatsen in het boek is die nuance er wel. Ik kan dus goed begrijpen dat ze niet nog eens een gelijkaardige reminder bij deze passage over werk wou toevoegen.
- De stukjes over (kinder)boeken mochten talrijker zijn. Ik veronderstel dat veel van de mensen die dit boek vastnemen ook graag naar de podcast 'Leesbaar' luisteren (van Annelies Moons & Joris Hessels), en dus elke pagina in 'Het is zoeken' omsloegen in de hoop er een resem (kinder-)boekentips te vinden. De weinige titels die ze aanraadt, heb ik dan ook bovenaan mijn lijstje genoteerd.
+ Supervlot geschreven, met veel humor - Annelies Moons' schrijfstijl is even strelend voor het oog/de hersenpan als haar warme stem strelend voor het oor is op de radio/podcasts. Ongetwijfeld helpt dat voor een publiek van vermoeide jonge ouders, die taalmopjes nodig hebben om wakker te blijven tijdens het lezen.
+ Open en eerlijk vb. de ruzies met haar partner tijdens die eerste maanden, de worsteling met haar mentale gezondheid, het loodzware slaaptraject van hun zoontje, enz. 'Het is zoeken' leest lekker weg, maar is allesbehalve lichte lectuur omdat het zo veel belangrijke thema's aanraakt en Vlaamse gewoontes in vraag stelt (vb. 3 maanden bevallingsverlof, de crisis in de kinderzorg, ...).
Nét geen vijf sterren om deze twee flauwe redenen:
- Wanneer ze de combinatie halftijds werken en halftijds moederen beschrijft, had ze nog iets meer mogen benadrukken dat die verhouding voor haar ideaal voelt, maar dat niet noodzakelijk zo zal zijn voor alle ouders. Maar dan ben ik echt bezig met harensplijten, want op veel andere plaatsen in het boek is die nuance er wel. Ik kan dus goed begrijpen dat ze niet nog eens een gelijkaardige reminder bij deze passage over werk wou toevoegen.
- De stukjes over (kinder)boeken mochten talrijker zijn. Ik veronderstel dat veel van de mensen die dit boek vastnemen ook graag naar de podcast 'Leesbaar' luisteren (van Annelies Moons & Joris Hessels), en dus elke pagina in 'Het is zoeken' omsloegen in de hoop er een resem (kinder-)boekentips te vinden. De weinige titels die ze aanraadt, heb ik dan ook bovenaan mijn lijstje genoteerd.
August 21, 2025
Herkenbaar in elk opzicht, heel vlot geschreven, ideaal om in kleine stukjes of pagina's aan 1 stuk te lezen.
November 7, 2023
Eerlijk, herkenbaar, met ontroerende passages. Hoe je erin slaagt om een heel boek te schrijven terwijl je nog onder water zit/aan het watertrappelen bent na je eerste kind is mij een raadsel. But she did it.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 4, 2023
Ook al kan ik niet schrijven ‘heerlijk herkenbaar’, toch heb ik genoten van de heerlijk eerlijke stijl en het geweldige concept van dit boek.
April 30, 2024
Wat een ongelooflijk fijn boek 😊
“Daarnaast verontschuldig ik mij. Je kan zeggen dat dat absurd en belachelijk is, sorry zeggen tegen een kind van negen maanden, maar voor mij was het een absoluut hoogtepunt in mijn prille ouderschap.
lk had al weleens sorry gezegd omdat ik tegen hem botste, hem niet begreep of er iets kleins misliep. Maar nog nooit had ik echt mijn excuses aangeboden voor iets wat er gebeurd was. Dat deed ik nu dus wel. Ik vertelde dat ik mijn geduld verloor en dat dat niet had mogen gebeuren, dat ik mijn best ging doen om een oplossing te zoeken en dat het me speet.
Er kwam achteraf een rust over mij, want plots besefte ik dat het helemaal niet zo erg is om fouten te maken, zolang je je maar excuseert. Ik hoef geen ouder te zin die als een alwetende godheid regeert, ik mag gewoon een mens zijn, en dat is best wel aangenaam. De dag dat ik dat besefte, werd het ouderschap echt tien procent makkelijker. Eindelijk een klein beetje druk van de ketel.
Meer nog, het is zelfs goed voor de ontwikkeling van Hugo als ik af en toe mijn geduld verlies omdat hij daar ook van kan leren. Want iedereen wordt weleens boos, of reageert feller dan hij zou willen, maar als je dan kan tonen hoe je daarmee omgaat, kan je een voorbeeld stellen. Wanneer ik kan zeggen: 'Ik heb het even moeilijk, ik ga een paar keer diep ademhalen om rustig te worden', en daarna tegen hem kan zeggen: 'Het spijt me, ik had niet zo fel moeten reageren', dan toon ik aan mijn kind hoe je op een gezonde manier kan omgaan met emoties. Dan kan het leren van mijn moeilijke momenten.
Bovendien wil ik echt graag een kind grootbrengen dat zich oprecht kan excuseren wanneer (niet áls) het een fout maakt. Het lijkt me dat we daar allemaal beter van worden.”
“Daarnaast verontschuldig ik mij. Je kan zeggen dat dat absurd en belachelijk is, sorry zeggen tegen een kind van negen maanden, maar voor mij was het een absoluut hoogtepunt in mijn prille ouderschap.
lk had al weleens sorry gezegd omdat ik tegen hem botste, hem niet begreep of er iets kleins misliep. Maar nog nooit had ik echt mijn excuses aangeboden voor iets wat er gebeurd was. Dat deed ik nu dus wel. Ik vertelde dat ik mijn geduld verloor en dat dat niet had mogen gebeuren, dat ik mijn best ging doen om een oplossing te zoeken en dat het me speet.
Er kwam achteraf een rust over mij, want plots besefte ik dat het helemaal niet zo erg is om fouten te maken, zolang je je maar excuseert. Ik hoef geen ouder te zin die als een alwetende godheid regeert, ik mag gewoon een mens zijn, en dat is best wel aangenaam. De dag dat ik dat besefte, werd het ouderschap echt tien procent makkelijker. Eindelijk een klein beetje druk van de ketel.
Meer nog, het is zelfs goed voor de ontwikkeling van Hugo als ik af en toe mijn geduld verlies omdat hij daar ook van kan leren. Want iedereen wordt weleens boos, of reageert feller dan hij zou willen, maar als je dan kan tonen hoe je daarmee omgaat, kan je een voorbeeld stellen. Wanneer ik kan zeggen: 'Ik heb het even moeilijk, ik ga een paar keer diep ademhalen om rustig te worden', en daarna tegen hem kan zeggen: 'Het spijt me, ik had niet zo fel moeten reageren', dan toon ik aan mijn kind hoe je op een gezonde manier kan omgaan met emoties. Dan kan het leren van mijn moeilijke momenten.
Bovendien wil ik echt graag een kind grootbrengen dat zich oprecht kan excuseren wanneer (niet áls) het een fout maakt. Het lijkt me dat we daar allemaal beter van worden.”
November 5, 2023
Annelies is niet alleen een fantastische schrijfster, ze heeft ook nog is de gave om heel emotionele dingen op een kwetsbare, grappig en ontroerende manier te verwoorden. Ik vond dit echt een prachtig boek. Niet alleen omdat het je een aantal praktische tips geeft - maar vooral omdat het aanvoelt als in de koffiebar luisteren naar je vriendin die je écht vertelt wat het ouderschap is.
November 7, 2023
Veel moeten lachen, veel instemmend zitten knikken, soms ook een traantje moeten wegpinken, maar vooral heel hard genoten van dit boek. Annelies neemt je mee doorheen de hoogtes en laagtes van het prille moederschap, zonder dingen te verfraaien of verzwijgen. Warm aanbevolen, al is het maar om je niet alleen te voelen in je eigen zoektocht tijdens die eerste 1000 dagen.
April 5, 2024
Wat een boek vol herkenbaarheid over intens die eerste befaamde duizend dagen zijn. Intens op alle manieren, zowel in schoonheid als in eenzaamheid. En die "strijd" om slaap, tussen de oh zo onrealistische maatschappelijke verwachtingen en wat die babies/peuters écht nodig hebben: hartverwarmend om te zien dat ik niet alleen ben in m'n worstelingen.
February 16, 2024
Zo herkenbaar! Ik heb gelachen, ben mee verontwaardigd geweest (heel het suikertest gedoe 😠), mee boos geweest (op die buschauffeur met zijn getoeter), meegeleefd. Een must-read voor jonge en toekomstige ouders!
April 2, 2024
Een heel eerlijk boek over ouderschap, over dingen die niet gezegd mogen worden, maar wel door (bijna) iedereen gevoeld worden. Aanrader voor mensen zonder kinderen, voor ouders van jonge kinderen, voor ouders van grote kinderen, voor grootouders,..
February 1, 2024
Ondanks dat ik zelf geen ouder ben heb ik dit boek (voor mijn doen/kunnen) ontzettend snel uitgelezen.
Het is leuk geschreven, het is grappig, en het is realistisch.
Ontzettende aanrader!
Het is leuk geschreven, het is grappig, en het is realistisch.
Ontzettende aanrader!
September 14, 2024
Luidop gelachen, een traan weggepinkt, ... Herkenbaar als jonge mama en toch een heel persoonlijk verhaal over de (Google)zoektocht genaamd 'ouderschap'.
December 28, 2024
Heel herkenbaar, soms confronterend, maar ook een heel mooi en ontroerend boek. Leest als een trein.
Displaying 1 - 21 of 21 reviews