In het Duitse stadje Schmallenberg te Sauerland begon de familie Falke – behorend tot de oudste adel van Europa – ooit sokken te breien. Ze werden er wereldberoemd en uiteindelijk steenrijk mee. Jonah is de laatste erfgenaam van de familie, de stamhouder, van de arme tak welteverstaan. Zijn voorvader liep van Sauerland naar Nederland om zijn geluk te beproeven. Zijn nazaten werden soldaten, molenaars en conciërges, leidden geen grootse levens. Aangespoord door zijn oudtante, die vreest dat de familie zal uitsterven als hij zich niet voortplant (‘Je hebt een opdracht in je leven, jongen!’) en de memoires van zijn opa, gaat Jonah op zoek naar zijn voorouders. Welke bloedlijn zou hij precies voort gaan zetten? Een reis langs nog levende familieleden die hem via oostelijk Nederland naar New York, Canada, Berlijn en uiteindelijk Schmallenberg brengt. Onderweg vertelt iedereen zo zijn eigen versie van de waarheid en blijkt achter de ogenschijnlijk keurige familie een geschiedenis van sadisme en geweld schuil te gaan.
Jonah Falke (1991) is schrijver, kunstenaar, journalist, documentairemaker en columnist voor onder meer Vrij Nederland , de Volkskrant , VPRO Nooit meer slapen en Het Financieele Dagblad. Eerder publiceerde hij de romans Bontebrug (2016) en De mooiste vrouw van de wereld (2019). In 2022 verscheen zijn non-fictieboek Van armoede en won hij een Mercur voor de Reportage van het Jaar. In 2023 verscheen De geschiedenis van mijn sok.
Dit boek is op de omslag voorzien van een citaat van Geert Mak: 'Falke is een kind van Joseph Roth' en van de ondertitel 'Een laatste erfgenaam ontrafelt het ontluisterende verhaal van zijn familie'. Als redelijk geoefend genealoog en als liefhebber van Joseph Roth ging ik uiteraard voor de bijl.
Het was een grote vergissing. Waar het de stamboom betreft: hij komt niet ver en de familieverhalen blijken niet of slechts zelden te kloppen. Wat hij wel leert, is dat hij niet aantoonbaar afstamt van de familie van de Falke-sokken en dat er in zijn nabije voorgeslacht behoorlijk wat vervelend volk rondliep. Helemaal niets bijzonders dus.
Het tempo was laag, het ging nogal eens over de relatie met zijn vriendin en hoe hij zich voelde en hoe een beetje zus en een beetje zo. Op de achtergrond hoorde ik Boudewijn de Groot al over Tante Ursula zingen. Na 120 pagina's heb ik het opgegeven en heb ik 'diagonaal' doorgelezen.
Dat citaat van Geert Mak ging over Falke, denk ik. Vast niet over dit boek. Misschien zijn zijn andere boeken wel heel goed.
Oei, dit was niet best. Ik weet niet waarom ik dit gelezen heb. En al helemaal niet waarom het geschreven is. Het boek is een matig geschreven zoektocht naar de familiegeschiedenis van de auteur. Bij vlagen is het behoorlijk ongemakkelijk. Meerdere familieleden raden hem aan te stoppen, en niet meer te publiceren. Wat mij betreft was het goed geweest als hij daar naar had geluisterd.
Het boek lijkt telkens kansrijk opnieuw te beginnen met een nieuwe familie ontmoeting. Ik ben elke keer nieuwsgierig. Maar er komt geen verdieping in de relaties, in de ontwikkeling van de geschiedenis en loopt keer op keer leeg. Het blijft wachten op de onverwachte wending, een verzwegen geschiedenis of een conflict wat uitgewerkt wordt. Helaas blijft dit alles uit.
Teveel blz zonder een echt verhaal te hebben. Jammer. Ik was oprecht benieuwd, zeker 3 keer herbegonnen, maar uiteindelijk deel 5 niet meer gelezen. Teveel het accent/aanleiding op schriftje van zijn opa. Dat gegeven, gezinsgeweld, is te klein. De sokkenfamilie is nauwelijks terug te vinden, voor de lezer oninteressante familieleden krijgen pagina's aandacht.
We lezen hoe Falke na de vondst van een boekje, geschreven door zijn opa, onderzoekt hoe de beschreven nare jeugd door de rest van de familie is beleefd.
Je moet dit boek niet lezen om sensationele ontdekkingen en familie intriges, zoals de tekst op de voorkant doet vermoeden, maar wat mij betreft juist om de fijne observaties en vergelijkingen. Het boek leest als een mooie documentaire waar je even de tijd voor neemt. Een documentaire over mensen zien. Niet alleen de betreffende familie, maar ook andere voorbijgangers en (vooral?) Jonah Falke zelf.
Ik vond het interessant hoe Falke steeds leek uit te stellen meer te weten te komen. Alsof hij de waarheid eigenlijk niet te weten wil of durft te komen.
Een ontluisterend familiegeheim van een kind van Joseph Rot. Helaas ik ben volledig getrapt in de marketing machine van de uitgever. Waarom dat van Joseph Rot op de voorkant staat, weet ik niet. Het slaat nergens op. Of het moet overdrachtelijk bedoeld zijn. Als je hele familie zegt 'stop met zoeken', 'publiceer het niet' misschien is het dan handig om naar jouw familie te luisteren. En niet door gaan. Vooral als blijkt dat het gewoon niet duidelijk gaat worden wat er precies gebeurd is. Iedereen herinnert zich de geschiedenis vanuit eigen perspectief. Accepteer dat. En blijf niet als een navelstaarderig egocentrisch kind zoeken in iets wat gewoon niet zo belangrijk is voor de rest van de wereld. Het maakt de schrijver onsympathiek en op sommige momenten een dreinend kind. En die verhaallijn over zijn vriendin (hopelijk ondertussen ex) maakt het alleen maar erger. En de relevantie van deze verhaallijn voor de familiegeschiedenis is mij totaal niet duidelijk. Kortom, geen aanrader. Er zijn mooiere familie geschiedschrijvingen met ook nog eens een echt verhaal.
Ik snap niet waarom er tegen de nadrukkelijke zin van familieleden (en ten eerste al door de opa van Falke, wiens verhaal de oorzaak van dit boek is) zo’n zinloos boek geschreven is. Nog nooit heb ik me zo ongemakkelijk gevoel tijdens het lezen en met zo’n onbegrip een boek aan het einde dichtgeslagen.
Kon me helaas niet boeien en weet niet precies waar dat aan ligt. Uiteindelijk is de familiegeschiedenis zelf niet zo boeiend en de schrijver zelf komt op mij onsympathiek over wat ook niet helpt 😊 Tempo is erg laag, teveel bladzijden voor weinig inhoud.
Hij schrijft zo mooi. Je krijgt veel mee van hoe hij denkt zonder dat hij er al te veel van noemt. Zijn mening komt schaars echt duidelijk in beeld, maar toch voel je wat hij denkt. Ik voelde vooral medeleven voor iedereen. Een hele fijne houding naar elk wezen om hem heen. Iedereen heeft een verhaal, niemand is kwaad. Zoveel boeiends staat er eigelijk niet in het boek. Maar toch is het prachtig, echt en pakkend.
Een familieverhaal over hoe families zijn. In het begin dacht ik al lezend, dat ik het boek ook had kunnen schrijven. Ieder huisje heeft zijn kruisje tenslotte. Maar naarmate het verhaal vorderde overtroefde de auteur mij met zijn fijne schrijversstijl. Ook het verhaal werd, weliswaar iets teveel herhaald, steeds interessanter en uiteindelijk wilde ik dan ook weten waar het toe zou leiden. En toen was ik weer een beetje terug bij af; een familie verhaal dat heel herkenbaar is.
Net als het vorige boek dat ik las gekocht in de uitverkoop. Vanwege de leuke titel en de aanbevelingen van Geert Mak en Roxanne van Iperen. De titel blijft grappig, maar die aanbevelingen zijn vrij onbegrijpelijk. Verhaal meandert zonder veel ontwikkeling. Toch: de verwachting dat er enige ontwikkeling zou gaan komen heeft me verder doen lezen. Volgende boek maar eens wat strenger selecteren.
Confronterend, bloedeerlijk, ontregelend, meedogenloos en tegelijkertijd vergevingsgezind. Jonah laat zien dat verschillende waarheden naast elkaar kunnen bestaan. Heel mooi hoe hij het kwaad in zijn familie ook in zichzelf durft te herkennen.
Het pakte mij niet. Op een gegeven moment was ik in de war met de personen en ik miste een verhaallijn. Ik heb het na 100 pagina's niet verder gelezen.