What do you think?
Rate this book
Önemi Yok
Yarın, şu evim dediğim şeye sahip olacağım nihayet, büyük bir şehrin yoksul bir semtinde. Yoksul bir semt, zira insan yoktan nasıl zengin olur, dışarlıklıyken, hiç yeri yurdu olmamışken, zengin olmayı da istememişken?
Bir adam köpeğine son kez sarılırken heykele dönüşüyor. Bir kadın, kocasının uyurken tam da yerdeki baltanın üzerine düşüp ölmesine anlam veremiyor. Bir çocuk, doğar doğmaz onu terk eden ebeveyninden mektup bekleyerek her gün iki kez posta kutusunu kontrol ediyor. Bir başkası, çocukluğunun bir tren penceresinden kayboluşunu izliyor. Deliliğin, umutsuzluğun, yalnızlığın, yersiz yurtsuzluğun zehri, yaşamın her zerresini istila ediyor.
Yazarın 1956’daki zorunlu göçünün ardından hayallerinden, çocukluğundan ilhamla yazdığı yirmi beş öyküden oluşan Önemi Yok tuhaf, rahatsız edici, absürd ve bir o kadar da dokunaklı bir kitap.
“Kristóf’un cümleleri iskelet gibi, kan ve deriden titizlikle arındırılmış tarifsiz bir hüznün anıları.”
The New York Times
Bir adam köpeğine son kez sarılırken heykele dönüşüyor. Bir kadın, kocasının uyurken tam da yerdeki baltanın üzerine düşüp ölmesine anlam veremiyor. Bir çocuk, doğar doğmaz onu terk eden ebeveyninden mektup bekleyerek her gün iki kez posta kutusunu kontrol ediyor. Bir başkası, çocukluğunun bir tren penceresinden kayboluşunu izliyor. Deliliğin, umutsuzluğun, yalnızlığın, yersiz yurtsuzluğun zehri, yaşamın her zerresini istila ediyor.
Yazarın 1956’daki zorunlu göçünün ardından hayallerinden, çocukluğundan ilhamla yazdığı yirmi beş öyküden oluşan Önemi Yok tuhaf, rahatsız edici, absürd ve bir o kadar da dokunaklı bir kitap.
“Kristóf’un cümleleri iskelet gibi, kan ve deriden titizlikle arındırılmış tarifsiz bir hüznün anıları.”
The New York Times
96 pages, Paperback
First published April 22, 2005
97 people are currently reading
3099 people want to read
About the author
Ágota Kristóf
29 books1,461 followersÁgota Kristóf was a Hungarian writer, who lived in Switzerland and wrote in French. Kristof received the European prize for French literature for The Notebook (1986). She won the 2001 Gottfried Keller Award in Switzerland and the Austrian State Prize for European Literature in 2008.
Kristof's first steps as a writer were in the realm of poetry and theater (John et Joe, Un rat qui passe), which is a facet of her works that did not have as great an impact as her trilogy. In 1986 Kristof’s first novel, The Notebook appeared. It was the beginning of a moving trilogy. The sequel titled The Proof came 2 years later. The third part was published in 1991 under the title The Third Lie. The most important themes of this trilogy are war and destruction, love and loneliness, promiscuous, desperate, and attention-seeking sexual encounters, desire and loss, truth and fiction.
She has received the European prize for French literature for The Notebook. This novel was translated in more than 30 languages. In 1995 she published a new novel, Yesterday. Kristof also wrote a book called L'analphabète (in English The Illiterate) and published in 2004. This is an autobiographical text. It explores her love of reading as a young child, and we travel with her to boarding school, and over the border to Austria, and then to Switzerland. Forced to leave her country due to the failure of the anti-communist rebellion, she hopes for a better life in Zurich.
The majority of her works were published by Editions du Seuil in Paris. She has two new short stories published at Mini Zoe collection entitled "Ou es-tu Mathias" and "Line, le temps". The names Mathias and Line are from her previous novels.
She died on 27 July 2011 in her Neuchâtel home.
Kristof's first steps as a writer were in the realm of poetry and theater (John et Joe, Un rat qui passe), which is a facet of her works that did not have as great an impact as her trilogy. In 1986 Kristof’s first novel, The Notebook appeared. It was the beginning of a moving trilogy. The sequel titled The Proof came 2 years later. The third part was published in 1991 under the title The Third Lie. The most important themes of this trilogy are war and destruction, love and loneliness, promiscuous, desperate, and attention-seeking sexual encounters, desire and loss, truth and fiction.
She has received the European prize for French literature for The Notebook. This novel was translated in more than 30 languages. In 1995 she published a new novel, Yesterday. Kristof also wrote a book called L'analphabète (in English The Illiterate) and published in 2004. This is an autobiographical text. It explores her love of reading as a young child, and we travel with her to boarding school, and over the border to Austria, and then to Switzerland. Forced to leave her country due to the failure of the anti-communist rebellion, she hopes for a better life in Zurich.
The majority of her works were published by Editions du Seuil in Paris. She has two new short stories published at Mini Zoe collection entitled "Ou es-tu Mathias" and "Line, le temps". The names Mathias and Line are from her previous novels.
She died on 27 July 2011 in her Neuchâtel home.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 490 reviews
October 19, 2023
“Da igual, de todas formas, nadie acaba de estar en ningún sitio”En 67 páginas, veinticuatro historias despiadadas sobre gente miserable o desgraciada que comparte el mismo mundo hostil y sin sentido. La oscuridad de estos relatos no sorprenderá a quién haya leído a la autora húngara, aunque puede que sí lo haga el humor que envuelve a algunos de ellos, un humor negro, claro está.
“La única cosa que puede darte miedo, que pude hacer daño, es la vida“Los relatos tienen finales sorprendentes, tramas insólitas, personajes inesperados. A veces es la propia vida la protagonista, una vida que no parece querer nunca amoldarse a nuestros deseos, que cada día se acerca un poquito más a su final mientras acumula más y más recuerdos sombríos, martirizantes e inmutables.
Es tan cortito que uno termina algo menos satisfecho que con otras obras suyas… le podría haber dado tres estrellas, pero da igual.
August 13, 2022
مجموعة قصصية مكتوبة بمهارة .. مسكونة بالحزن والألم والوحدة
أجوتا كريستوف لها أسلوب متفرد في الحكي عن الوجه المظلم للحياة
أجوتا كريستوف لها أسلوب متفرد في الحكي عن الوجه المظلم للحياة
March 27, 2024
Agota Kristof’un en belirgin özelliklerinden birisi karanlığı, karmaşayı ve hayatı anlatmak için çok uzun cümlelere, kelimelere fazla ihtiyaç duymaması sanırım. Bu kitapta ise bu özelliği çok daha ön plana çıkıyor. Önemi Yok, 87 sayfa olmasına rağmen tam 25 öyküyü barındırıyor içinde.
Öykülerin hiçbirinde-tabii bu kadar kısa olmaları da bu durumda etkili- hiçbir şekilde karakterler ya da doğrusal bir olay akışı öne çıkmıyor. Ama kitabın tamamı farklı açılardan - kaybetmekten korkma, vedalaşma, ayrılık ya da ölüm gibi- da olsa kayıp ve acı üzerine yükseliyor. Bütün bunları sade ve kısa cümlelerle ancak bütün karamsarlığı, karanlığı ve soğukluğu okuyucuya muazzam bir şekilde aktararak yapıyor. Agota Kristof kişisel hayatının detaylarını çok net paylaşmayan bir yazar olmasına karşın; bu öykülerin küçük detaylarında başarısız bir devrim denemesi sonucunda ülkesinden sürgün olmasını, statü kaybını, fabrika yıllarını, evlilikleriyle ilişkisini, hayal kırıklıklarını, varoluş krizleri ve tutunma çabasını ve göçmenliği yakalayabiliyorsunuz. O açıdan da oldukça hüzünlü, zorlayıcı ve karanlık bir yanı var. Yine de bu ruh haliyle başa çıkabileceğim anlarda dönüp tekrar okumak isteyecek kadar sevdim.
“Her şeyden korkuyorsun.
Korkmamak lazım.
Dönen büyük bir çark bu yalnızca. Adı sonsuzluk.
Büyük çarkı döndüren benim.
Benden korkmamalısın.
Büyük çarktan da.
Korkutacak, can yakacak tek şey var, o da hayat, onu da zaten tanıyorsun.”
Öykülerin hiçbirinde-tabii bu kadar kısa olmaları da bu durumda etkili- hiçbir şekilde karakterler ya da doğrusal bir olay akışı öne çıkmıyor. Ama kitabın tamamı farklı açılardan - kaybetmekten korkma, vedalaşma, ayrılık ya da ölüm gibi- da olsa kayıp ve acı üzerine yükseliyor. Bütün bunları sade ve kısa cümlelerle ancak bütün karamsarlığı, karanlığı ve soğukluğu okuyucuya muazzam bir şekilde aktararak yapıyor. Agota Kristof kişisel hayatının detaylarını çok net paylaşmayan bir yazar olmasına karşın; bu öykülerin küçük detaylarında başarısız bir devrim denemesi sonucunda ülkesinden sürgün olmasını, statü kaybını, fabrika yıllarını, evlilikleriyle ilişkisini, hayal kırıklıklarını, varoluş krizleri ve tutunma çabasını ve göçmenliği yakalayabiliyorsunuz. O açıdan da oldukça hüzünlü, zorlayıcı ve karanlık bir yanı var. Yine de bu ruh haliyle başa çıkabileceğim anlarda dönüp tekrar okumak isteyecek kadar sevdim.
“Her şeyden korkuyorsun.
Korkmamak lazım.
Dönen büyük bir çark bu yalnızca. Adı sonsuzluk.
Büyük çarkı döndüren benim.
Benden korkmamalısın.
Büyük çarktan da.
Korkutacak, can yakacak tek şey var, o da hayat, onu da zaten tanıyorsun.”
September 3, 2022
هنا الواقع والخيال سيان ، كلاهما أقرب للحقيقة ، كلاهما يُشير إليها بمواربة يائسة...
هذه المجموعة القصصية تلتف بوشاح الحزن الثقيل ، والوحدة هى من أحكمت عُقدة الوشاح....
* قصة أختي لين..أخي لانُوّي لا تندرج تحت هذا التقييم...
هذه المجموعة القصصية تلتف بوشاح الحزن الثقيل ، والوحدة هى من أحكمت عُقدة الوشاح....
* قصة أختي لين..أخي لانُوّي لا تندرج تحت هذا التقييم...
November 5, 2025
3,5*
A nostalgia, a infinita admiração por aquelas ruas amadas, um sentimento de imensa culpa, um amor no apogeu da paixão. Um amor obstinado, terra a terra, enraizado na terra daquela cidade, um amor sensual, físico, quase obsceno irrompeu na sala. A rebelião de um corpo que não pode repousar em nenhum outro lugar, a rebelião de dois pés que não podem caminhar noutro lugar, a rebelião de dois olhos que se recusam a ver outra coisa. Uma alma acorrentada às paredes daquela cidade única, o olhar cravado nas fachadas das casas daquela cidade única.
- As Ruas -
Como conta Ágota Kristóf no seu magistral “L’Analphabète”, quando fugiu da Hungria e chegou à Suíça com apenas 21 anos, teve de aprender o francês que aí se fala desde o zero, sentido também um exílio linguístico. Os 25 contos reunidos em “Não Importa” foram os primeiros textos escritos nessa nova língua, antes do célebre “Trilogia da Cidade de K.”. Como é escassa a produção literária da autora, já tinha começado a ler esta obra em espanhol em e-book, em que apurei a qualidade dos primeiros contos. Infelizmente, a partir do quarto, essa começa a revelar-se irregular, havendo até 1* pouco antes de outro classificado com 5*, sendo na sua maioria bastante medianos. Os micro-contos de “Não Importa” focam-se na solidão, no sentimento de alienação e na maldade, temas da minha preferência, mas não quando abordados de forma surrealista ou onírica como por vezes aqui acontece.
Contos preferidos: “O Machado”, “O comboio com destino ao norte”, “Em minha casa”, “Os números errados”, “As ruas” (sublime), “O ladrão”, “O convite”, “O meu pai”.
O Ladrão
Fechem bem as portas. Apareço sem fazer barulho, com as mãos enluvadas de preto.
Não sou do tipo violento. Nem do tipo voraz e estúpido.
Nos meus pulsos e nas minhas têmporas poderiam admirar-me o desenho delicado das veias, caso tal oportunidade surgisse.
Mas só vos entro em casa já noite avançada, quando o último dos convidados saiu, quando a luz dos vossos candeeiros hediondos foi apagada e todos dormem. Fechem bem as portas. Apareço sem fazer barulho, com as mãos enluvadas de preto.
A minha permanência é curta, mas apareço todas as noites em todas as casas, sem excepção.
Não sou do tipo violento. Nem do tipo voraz e estúpido.
Quando acordarem de manhã, contem o vosso dinheiro, as vossas jóias: não vos faltará nada.
Nada senão um dia da vossa vida.
A nostalgia, a infinita admiração por aquelas ruas amadas, um sentimento de imensa culpa, um amor no apogeu da paixão. Um amor obstinado, terra a terra, enraizado na terra daquela cidade, um amor sensual, físico, quase obsceno irrompeu na sala. A rebelião de um corpo que não pode repousar em nenhum outro lugar, a rebelião de dois pés que não podem caminhar noutro lugar, a rebelião de dois olhos que se recusam a ver outra coisa. Uma alma acorrentada às paredes daquela cidade única, o olhar cravado nas fachadas das casas daquela cidade única.
- As Ruas -
Como conta Ágota Kristóf no seu magistral “L’Analphabète”, quando fugiu da Hungria e chegou à Suíça com apenas 21 anos, teve de aprender o francês que aí se fala desde o zero, sentido também um exílio linguístico. Os 25 contos reunidos em “Não Importa” foram os primeiros textos escritos nessa nova língua, antes do célebre “Trilogia da Cidade de K.”. Como é escassa a produção literária da autora, já tinha começado a ler esta obra em espanhol em e-book, em que apurei a qualidade dos primeiros contos. Infelizmente, a partir do quarto, essa começa a revelar-se irregular, havendo até 1* pouco antes de outro classificado com 5*, sendo na sua maioria bastante medianos. Os micro-contos de “Não Importa” focam-se na solidão, no sentimento de alienação e na maldade, temas da minha preferência, mas não quando abordados de forma surrealista ou onírica como por vezes aqui acontece.
Contos preferidos: “O Machado”, “O comboio com destino ao norte”, “Em minha casa”, “Os números errados”, “As ruas” (sublime), “O ladrão”, “O convite”, “O meu pai”.
O Ladrão
Fechem bem as portas. Apareço sem fazer barulho, com as mãos enluvadas de preto.
Não sou do tipo violento. Nem do tipo voraz e estúpido.
Nos meus pulsos e nas minhas têmporas poderiam admirar-me o desenho delicado das veias, caso tal oportunidade surgisse.
Mas só vos entro em casa já noite avançada, quando o último dos convidados saiu, quando a luz dos vossos candeeiros hediondos foi apagada e todos dormem. Fechem bem as portas. Apareço sem fazer barulho, com as mãos enluvadas de preto.
A minha permanência é curta, mas apareço todas as noites em todas as casas, sem excepção.
Não sou do tipo violento. Nem do tipo voraz e estúpido.
Quando acordarem de manhã, contem o vosso dinheiro, as vossas jóias: não vos faltará nada.
Nada senão um dia da vossa vida.
March 15, 2020
Entri, dottore. Sì è qui. Sì l’ho chiamata io. Mio marito ha avuto un incidente. Sì, credo che sia grave. Anzi, molto grave. Bisogna andare di sopra. È in camera da letto. Da questa parte. Scusi il letto sfatto. Sa, quando ho visto tutto quel sangue mi sono un po’ agitata. Mi chiedo dove troverò il coraggio di pulire. Credo che alla fine andrò a stare da un’altra parte.
Questa è la stanza, venga. È lì, accanto al letto, sul tappeto. Ha una scure piantata nella testa. Vuole visitarlo? Sì, lo visiti pure. Un incidente davvero stupido, non trova? È caduto dal letto nel sonno, ed è caduto su quella scure.
La scure sì, è nostra. Di solito sta in salotto, accanto al caminetto, la usiamo per tagliare la legna.
Perché era accanto al letto? Non ne ho idea. Dev’essere stato lui ad appoggiarla al comodino. Forse aveva paura dei ladri. Casa nostra è piuttosto isolata.
Dice che è morto? [ La scure]
25 brevissimi racconti, che racchiudono in poche pagine alienazione e brutalità,angoscia e smarrimento,un senso distorto e allucinato della realtà.
25 schegge che producono squarci dolorosi ,
facendo intravedere ferite sanguinanti : desolate solitudini, abbandoni impossibili da perdonare ,inutili attese , silenzi e vuoti con cui è difficile convivere.
Non tutti allo stesso livello, però molti sono notevoli , sicuramente 4 ☆☆☆☆ di media !
I miei preferiti: La scure, Un treno per il nord, Numeri sbagliati , La madre, La cassetta delle lettere,Penso, Il prodotto
Questa è la stanza, venga. È lì, accanto al letto, sul tappeto. Ha una scure piantata nella testa. Vuole visitarlo? Sì, lo visiti pure. Un incidente davvero stupido, non trova? È caduto dal letto nel sonno, ed è caduto su quella scure.
La scure sì, è nostra. Di solito sta in salotto, accanto al caminetto, la usiamo per tagliare la legna.
Perché era accanto al letto? Non ne ho idea. Dev’essere stato lui ad appoggiarla al comodino. Forse aveva paura dei ladri. Casa nostra è piuttosto isolata.
Dice che è morto? [ La scure]
25 brevissimi racconti, che racchiudono in poche pagine alienazione e brutalità,angoscia e smarrimento,un senso distorto e allucinato della realtà.
25 schegge che producono squarci dolorosi ,
facendo intravedere ferite sanguinanti : desolate solitudini, abbandoni impossibili da perdonare ,inutili attese , silenzi e vuoti con cui è difficile convivere.
Non tutti allo stesso livello, però molti sono notevoli , sicuramente 4 ☆☆☆☆ di media !
I miei preferiti: La scure, Un treno per il nord, Numeri sbagliati , La madre, La cassetta delle lettere,Penso, Il prodotto
March 12, 2024
"Olacak iş değil. Bir evi başka bir ev için terk etmek, biri öldürülmüş gibi üzücü."
Üçlemesiyle kendisine vurulduğumuz Macar yazar Agota Kristof'un minicik öykü derlemesi Önemi Yok, 90 sayfalık hacminin çok ötesinde bir gücü olan bir kitap. Bu minicik kitabın içinde sahiden minicik öyküler var, kimisi tek sayfa, en uzunu 5-6 sayfalık metinler bunlar. Ama Kristof her zamanki gibi azıcık kelimeyle insana nüfuz etmeyi, kısa ve kesik cümleleriyle tekinsiz, huzursuz bir his yaratmayı başarıyor.
Takdir edersiniz ki hiçbiri neşeli değil bu öykülerin. Kristof'un zorlu hayatının izlerini görmek mümkün her birinde. Hayatın, siyasetin, göçlerin, çalışma koşullarının, terk edilmişliğin biçimlendirdiği zorlu hayatlar anlatıyor öyküler. Hafıza ve yalnızlık da, her zamanki gibi yazarın ana izlekleri.
Herhalde bu kitabı tanımlamak için en doğru sözcük "karanlık" olur. Kristof insan ruhunun karanlıklarına bakmayı sahiden müthiş beceriyor. Bu halleriyle de çok etkileyici olsalar da, bazı öykülerin biraz daha uzun olmasını arzu ederdim, potansiyelleri çok yüksek çünkü.
Şu alıntıyla bitireyim: "Kimse konuşmuyordu, sen de konuşmuyordum. Artık konuşmak istemiyordun, bir şey hatırlamak istiyordun yalnızca ama ne olduğunu bilmiyordun. Hatırlanacak bir şey yoktu. Hatıralarını, gençliğini, gücünü kuvvetini, hayatını - fabrika hepsini almıştı. Sana sadece yorgunluğu, kırk yıllık çalışma hayatının öldürücü yorgunluğunu bıraktı."
Üçlemesiyle kendisine vurulduğumuz Macar yazar Agota Kristof'un minicik öykü derlemesi Önemi Yok, 90 sayfalık hacminin çok ötesinde bir gücü olan bir kitap. Bu minicik kitabın içinde sahiden minicik öyküler var, kimisi tek sayfa, en uzunu 5-6 sayfalık metinler bunlar. Ama Kristof her zamanki gibi azıcık kelimeyle insana nüfuz etmeyi, kısa ve kesik cümleleriyle tekinsiz, huzursuz bir his yaratmayı başarıyor.
Takdir edersiniz ki hiçbiri neşeli değil bu öykülerin. Kristof'un zorlu hayatının izlerini görmek mümkün her birinde. Hayatın, siyasetin, göçlerin, çalışma koşullarının, terk edilmişliğin biçimlendirdiği zorlu hayatlar anlatıyor öyküler. Hafıza ve yalnızlık da, her zamanki gibi yazarın ana izlekleri.
Herhalde bu kitabı tanımlamak için en doğru sözcük "karanlık" olur. Kristof insan ruhunun karanlıklarına bakmayı sahiden müthiş beceriyor. Bu halleriyle de çok etkileyici olsalar da, bazı öykülerin biraz daha uzun olmasını arzu ederdim, potansiyelleri çok yüksek çünkü.
Şu alıntıyla bitireyim: "Kimse konuşmuyordu, sen de konuşmuyordum. Artık konuşmak istemiyordun, bir şey hatırlamak istiyordun yalnızca ama ne olduğunu bilmiyordun. Hatırlanacak bir şey yoktu. Hatıralarını, gençliğini, gücünü kuvvetini, hayatını - fabrika hepsini almıştı. Sana sadece yorgunluğu, kırk yıllık çalışma hayatının öldürücü yorgunluğunu bıraktı."
September 1, 2024
4.5/5
Nesu trumpų istorijų gerbėja – nespėju į jas įsijausti, dažniausiai jos baigiasi greičiau, nei spėju apsidairyti. Ir visgi, nors šios – ypač trumpos (dauguma sutilptų į kelis puslapius, jei šriftas nebūtų tooooks išpūstas), kai kurios – tokios paveikios, o svarbiausia – tamsiai juokingos! Humoras čia neretai derinasi su nepasitenkinimu, net su kerštu. Pirmoji istorija „Kirvis“ neblogai atliepia miuziklo „Chicago“ garsųjį „Cell Block tango“ – „oi, žinokit, gydytojau, nežinau kaip čia nutiko, bet vyras išsivertė iš lovos ir užkrito ant kirvio, bet aš užtat taaaaip gerai išsimiegojau! Oi, kodėl kviečiat policiją?“. Kai kurios istorijos net labai beviltiškos, tamsios, tačiau bene visos pasako daug vos per keletą sakinių. O tai, kaip žinia – milžiniškas literatūrinis talentas.
Kaip retai kada pasitaiko, norėtųsi apžvalgoje išvien cituoti. Visgi, jei pradėčiau, nesunku būtų ir visą rinktinę išrašyti. Įdomu, jog knygoje „Vakar“, kuri visai neseniai lietuviškai pasirodė, žodis žodin (beveik, visgi vertėjos skirtingos) atkartota viena „Man tas pats“ ištrauka. Kadangi nėra aiški tiksli visų trumpų istorijų parašymo data, galima tik spėlioti, kurgi tekstas pirmiau užgimė – tame trumpame romane, ar visgi trumpos istorijos pavidalu. Ir visgi, galima nesunkiai autorę suprasti – turbūt bene visos iš istorijų galėtų tapti atskirais romanais. Ir beveik visus juos imčiausi skaityti.
Nesu trumpų istorijų gerbėja – nespėju į jas įsijausti, dažniausiai jos baigiasi greičiau, nei spėju apsidairyti. Ir visgi, nors šios – ypač trumpos (dauguma sutilptų į kelis puslapius, jei šriftas nebūtų tooooks išpūstas), kai kurios – tokios paveikios, o svarbiausia – tamsiai juokingos! Humoras čia neretai derinasi su nepasitenkinimu, net su kerštu. Pirmoji istorija „Kirvis“ neblogai atliepia miuziklo „Chicago“ garsųjį „Cell Block tango“ – „oi, žinokit, gydytojau, nežinau kaip čia nutiko, bet vyras išsivertė iš lovos ir užkrito ant kirvio, bet aš užtat taaaaip gerai išsimiegojau! Oi, kodėl kviečiat policiją?“. Kai kurios istorijos net labai beviltiškos, tamsios, tačiau bene visos pasako daug vos per keletą sakinių. O tai, kaip žinia – milžiniškas literatūrinis talentas.
Kaip retai kada pasitaiko, norėtųsi apžvalgoje išvien cituoti. Visgi, jei pradėčiau, nesunku būtų ir visą rinktinę išrašyti. Įdomu, jog knygoje „Vakar“, kuri visai neseniai lietuviškai pasirodė, žodis žodin (beveik, visgi vertėjos skirtingos) atkartota viena „Man tas pats“ ištrauka. Kadangi nėra aiški tiksli visų trumpų istorijų parašymo data, galima tik spėlioti, kurgi tekstas pirmiau užgimė – tame trumpame romane, ar visgi trumpos istorijos pavidalu. Ir visgi, galima nesunkiai autorę suprasti – turbūt bene visos iš istorijų galėtų tapti atskirais romanais. Ir beveik visus juos imčiausi skaityti.
June 11, 2021
Mi primer acercamiento a Ágota Kristóf, y definitivamente no será el último. Simplemente amé esta antología.
December 12, 2019
Bajo el título "No importa ", nos encontramos con una recopilación de microrelatos de la autora. Todos ellos escritos con su peculiar estilo, que se caracteriza, por un lado, por su dureza, pero al mismo tiempo, por su prosa poética.
A pesar de su brevedad, tengo que decir que, muchos de los relatos, me han sorprendido gratamente, y me han hecho pensar sobre los temas que en ellos se tocan. Se puede decir que, de la mayoría, he podido sacar una especie de "moraleja " .
Muchos de ellos me han parecido geniales, pero por nombrar algunos, diría "El escritor", "Los números incorrectos " y "Las calles".
A pesar de su brevedad, tengo que decir que, muchos de los relatos, me han sorprendido gratamente, y me han hecho pensar sobre los temas que en ellos se tocan. Se puede decir que, de la mayoría, he podido sacar una especie de "moraleja " .
Muchos de ellos me han parecido geniales, pero por nombrar algunos, diría "El escritor", "Los números incorrectos " y "Las calles".
March 17, 2020
...come scrive questa donna.
venticinque straordinarie perle di umanità dolente, dietro i cui personaggi, mai descritti, si apre un mondo di follia, disperazione e solitudine che credi non ti appartenga. Finchè non incontri te stesso... non l'ho mai conosciuta questa Kristof... come ha fatto a raccontare così bene la mia storia?
venticinque straordinarie perle di umanità dolente, dietro i cui personaggi, mai descritti, si apre un mondo di follia, disperazione e solitudine che credi non ti appartenga. Finchè non incontri te stesso... non l'ho mai conosciuta questa Kristof... come ha fatto a raccontare così bene la mia storia?
July 23, 2025
Like Slavoj Žižek, I initially mistook the name Ágota Kristóf for an eastern European moniker of Agatha Christie. But I too 'soon discovered not only that Ágota is not Agatha, but that Ágota's horror is much more terrifying than Agatha's.'
Though she is best known for her acclaimed Notebook trilogy, Hungarian writer Ágota Kristóf's short stories are a a marvel of economy and existential horror. Written just before the trilogy and finally available to Anglophone readers in Chris Andrew's supple English translation, the 24 pieces here – parables, absurdist-surrealist vignettes, and terribly tiny tales animated by a cruel, crude realism – are each a masterpiece and a curveball, all the more forceful in their brevity, their chilling absence of sentimentalism.
As with any collection, some stories here quietly outshine the others; I found my favourites early on. In "The Invitation," a husband throws his wife a birthday party. "A Northbound Train" sees a man struggling to catch a train home to the family he abandoned, and "Wrong Numbers" plays out what happens when one decides to meet a voice from the phone in person. "The Writer" suffers the loneliness of waiting for a story and subject good enough for her talent. The world Kristóf paints for us is suffuses with solitude, suffering and violence – a real, unfamed violence informs its terror, as in "The Death of a Worker" and "The Axe."
Unlike with Agatha Christie, there is no formula to Kristóf's stories, no part of them can be anticipated. They are stunningly original, shocking in the way that recognition feels shocking, and – as Jennifer Krasinski says in The New Yorker, 'expression[s] of loss that preserve loss in the form'. At 82 pages, these are both essential and unmissable, easy classics in the making.
3.5 stars
Though she is best known for her acclaimed Notebook trilogy, Hungarian writer Ágota Kristóf's short stories are a a marvel of economy and existential horror. Written just before the trilogy and finally available to Anglophone readers in Chris Andrew's supple English translation, the 24 pieces here – parables, absurdist-surrealist vignettes, and terribly tiny tales animated by a cruel, crude realism – are each a masterpiece and a curveball, all the more forceful in their brevity, their chilling absence of sentimentalism.
As with any collection, some stories here quietly outshine the others; I found my favourites early on. In "The Invitation," a husband throws his wife a birthday party. "A Northbound Train" sees a man struggling to catch a train home to the family he abandoned, and "Wrong Numbers" plays out what happens when one decides to meet a voice from the phone in person. "The Writer" suffers the loneliness of waiting for a story and subject good enough for her talent. The world Kristóf paints for us is suffuses with solitude, suffering and violence – a real, unfamed violence informs its terror, as in "The Death of a Worker" and "The Axe."
Unlike with Agatha Christie, there is no formula to Kristóf's stories, no part of them can be anticipated. They are stunningly original, shocking in the way that recognition feels shocking, and – as Jennifer Krasinski says in The New Yorker, 'expression[s] of loss that preserve loss in the form'. At 82 pages, these are both essential and unmissable, easy classics in the making.
3.5 stars
October 1, 2025
16/20
trouvé en boîte à livre, que je connaissais pas du tout
Mais pardon??? La dame est archi forte???
Écrire des nouvelles aussi courtes, dans lesquelles on rentre en quelques lignes et si percutantes c’est très très fort.
Un petit régal qui secoue
trouvé en boîte à livre, que je connaissais pas du tout
Mais pardon??? La dame est archi forte???
Écrire des nouvelles aussi courtes, dans lesquelles on rentre en quelques lignes et si percutantes c’est très très fort.
Un petit régal qui secoue
April 3, 2021
Estos son los 25 cuentos que escribió Agota Kristof a lo largo de su vida, unos textos que quedaron guardados y sin publicar durante años, y del primero al último ya se percibe perfectamente ese estilo tan suyo y peculiar que tenía ella al narrar sus historias. Cómo con tan pocas palabras es capaz de transmitirte esa sensación de incomodidad, de inquietud. Aborda episodios de locura, temas como la soledad, los traumas, la infancia, las relaciones familiares, en escenas surrealistas, crueles, devastadoras. Personajes perdidos, necesitados de afecto o comprensión, desesperados, perfectamente dibujados en unas pocas líneas.
Sabéis que no me gusta contar mucho de la trama en sí pero os puedo decir que Agota es directa y no se anda con medias tintas ni adornos, te cuenta exactamente lo que te quiere contar, sin importar si es duro, extraño o políticamente incorrecto. Así es su escritura, como un mazazo que te golpea y te sacude por dentro, que te desarma, a veces con una sola página le basta para dejarte pensando y preguntándote qué es lo que acabas de leer.
Al leerlos tenía la sensación de estar leyendo algo experimental, la imaginaba en su casa escribiendo, probando, simplemente dejándose llevar, 'a ver qué sale de esto'. Sin un objetivo concreto. Porque algunos relatos ni siquiera tienen principio y final como tal, no hace falta, simplemente eso es lo que ella quería que supieras. No tiene que convencerte de nada, es lo que ha sentido en ese momento y ya está. No hay más.
En más de un relato me ha dado la impresión de estar asistiendo al germen o la semilla de lo que sería después su obra más conocida, la trilogía 'Claus y Lucas', de la que solo he leído su primera parte porque me dejó totalmente en shock y no fui capaz de continuar, pero que espero terminar este año.
Creo que esta recopilación puede ser un perfecto primer acercamiento a la autora y su estilo o una forma de conocerla un poquito más si ya habéis leído otras de sus obras. Para leer, parar, pensar y volver a leer.
Sabéis que no me gusta contar mucho de la trama en sí pero os puedo decir que Agota es directa y no se anda con medias tintas ni adornos, te cuenta exactamente lo que te quiere contar, sin importar si es duro, extraño o políticamente incorrecto. Así es su escritura, como un mazazo que te golpea y te sacude por dentro, que te desarma, a veces con una sola página le basta para dejarte pensando y preguntándote qué es lo que acabas de leer.
Al leerlos tenía la sensación de estar leyendo algo experimental, la imaginaba en su casa escribiendo, probando, simplemente dejándose llevar, 'a ver qué sale de esto'. Sin un objetivo concreto. Porque algunos relatos ni siquiera tienen principio y final como tal, no hace falta, simplemente eso es lo que ella quería que supieras. No tiene que convencerte de nada, es lo que ha sentido en ese momento y ya está. No hay más.
En más de un relato me ha dado la impresión de estar asistiendo al germen o la semilla de lo que sería después su obra más conocida, la trilogía 'Claus y Lucas', de la que solo he leído su primera parte porque me dejó totalmente en shock y no fui capaz de continuar, pero que espero terminar este año.
Creo que esta recopilación puede ser un perfecto primer acercamiento a la autora y su estilo o una forma de conocerla un poquito más si ya habéis leído otras de sus obras. Para leer, parar, pensar y volver a leer.
July 26, 2025
Everything is memory, debris, exhaustion, confusion. Life-weary rendered fissural in the twilight of childhood. Like that Louise Glück line about seeing the world only once in childhood and the rest being memory, residues haunt, taunt, stalk, drain.
A great albeit uneven collection in which Kristóf brings out the destituency of the mundane with cutting clarity.
3.5
A great albeit uneven collection in which Kristóf brings out the destituency of the mundane with cutting clarity.
3.5
November 20, 2023
‘Korkutacak, can yakacak tek şey var, o da hayat, onu da zaten tanıyorsun.’
.
Öykülerin gizemi karşısında her daim büyülenenlerden oldum ben. Birkaç sayfada korkutabilen, huzursuz edebilen, ağlatan ya da sevgiye boğan o küçük gövdeli metinlerin büyüsüne kapılmak zor olmasa gerek.
Her öykü değil elbette, bir görünüp bir kaybolan yıldızlar gibi seçebilmek gerek onları. Neyse ki Agota Kristof beni bu yıldızların arasına çekebildi.
Özellikle terk ediş, aile, haksızlıklar ve beklentiler üzerine öykülerden oluşuyor Önemi Yok. Başlıyorsunuz ve hane hane gezip, bir hayli de duygusal yoğunlukla son sayfaya geliveriyorsunuz.
Büyük bir iştahla okudum Önemi Yok’u.
.
Feyza Zaim çevirisi, Ata Uzuner kapak tasarımıyla ~
.
Öykülerin gizemi karşısında her daim büyülenenlerden oldum ben. Birkaç sayfada korkutabilen, huzursuz edebilen, ağlatan ya da sevgiye boğan o küçük gövdeli metinlerin büyüsüne kapılmak zor olmasa gerek.
Her öykü değil elbette, bir görünüp bir kaybolan yıldızlar gibi seçebilmek gerek onları. Neyse ki Agota Kristof beni bu yıldızların arasına çekebildi.
Özellikle terk ediş, aile, haksızlıklar ve beklentiler üzerine öykülerden oluşuyor Önemi Yok. Başlıyorsunuz ve hane hane gezip, bir hayli de duygusal yoğunlukla son sayfaya geliveriyorsunuz.
Büyük bir iştahla okudum Önemi Yok’u.
.
Feyza Zaim çevirisi, Ata Uzuner kapak tasarımıyla ~
June 27, 2024
Minicik, tek atımlık, nefis öykücükler. Agota Kristof’la tanışma kitabım Önemi Yok.
Tadı damağımda kaldı.
Peşine hemen Okumaz Yazmaz ve Dün’ü okudum.
Sanki okuru bir bütünü anlamaya götürecek parçalar gibi bu üçü.
Sırada üçleme var: Büyük Defter~Kanıt~Üçüncü Yalan.
Bir diğer kalemi keskin kadın yazar Annie Ernaux’u anımsattı sade ve net üslubu.
Çok memnun oldum Agota Kristof.🖤
Tadı damağımda kaldı.
Peşine hemen Okumaz Yazmaz ve Dün’ü okudum.
Sanki okuru bir bütünü anlamaya götürecek parçalar gibi bu üçü.
Sırada üçleme var: Büyük Defter~Kanıt~Üçüncü Yalan.
Bir diğer kalemi keskin kadın yazar Annie Ernaux’u anımsattı sade ve net üslubu.
Çok memnun oldum Agota Kristof.🖤
September 13, 2024
آخر عمل لأغوتا كريستوف, وهو عبارة عن مجموعة قصصية ويحتوي على 25 قصة قصيرة, يُفضل البدء بثلاثيتها وأعمالها القصيرة الأخرى ومن ثم البدء بهذا العمل لكي يعرف القارئ أسلوب أغوتا
من القصص التي أعجبتني: "الأرقام الخاطئة", "الأزقّة", "عجلة الحظ الكبرى" , "الدعوة", "المنتوج", "أبي"
"لكنّي أريدك أن تعلم أني لم أنساك قط, وأني اعتنيت بك دائماً, عبر طُرق ملتوية"
من القصص التي أعجبتني: "الأرقام الخاطئة", "الأزقّة", "عجلة الحظ الكبرى" , "الدعوة", "المنتوج", "أبي"
"لكنّي أريدك أن تعلم أني لم أنساك قط, وأني اعتنيت بك دائماً, عبر طُرق ملتوية"
November 24, 2022
قصص قصيرة بملامح كئيبة.
May 11, 2025
This is a pleasant and sometimes sad read about change, growing up and leaving home, and about loss and death. The separate episodes hover between dreams and memory, the real and the surreal.
June 27, 2024
ágota kristóf’la uzun zamandır tanışıyoruz, o meşhur üçlemesinin üç ayrı kitap olduğu kitaplarımı okuyalı yıllar oldu. onca yıl sonra hype olunca yazarın diğer kitaplarına sıra geldi çok şükür.
bu öykü toplamını bilmediğim bir yazardan okusam ne kadar çalakalem derdim, sorry. pek çok iyi şey vaat eden öykü var ama yazar yazmaya sıkılıyormuşçasına heba etmiş onları da. birer sayfalık öyküler minimal öykü desek, öyle de değil.
ama şu var ki göçmenliğin, yurtsuzluğun, o çocukluk yurdunu sonsuza dek kaybetmiş olmanın, dilsizliğin, yalnızlığın tüm ağırlığı hissediliyor kitabın bütününde. ama bu iyi bir öykü derlemesi dememizi sağlar mı, hayır.
bazı öyküler hani temrin yaparmış gibi, öykü tasarısıymış da olamamış, günlük gibi not alınmış da öylece bırakılmış gibi.
üçlemeyi genel olarak çok sevsem de ilk kitap hariç kan kaybettiği de bir gerçek. bazı şeyler çok geç keşfedilip aşırı abartılıyor bazen, türk olarak bence en net kimlik özelliğimiz bu olabilir, o nedenle bu öyküler de abartıldı sanki biraz.
bu öykü toplamını bilmediğim bir yazardan okusam ne kadar çalakalem derdim, sorry. pek çok iyi şey vaat eden öykü var ama yazar yazmaya sıkılıyormuşçasına heba etmiş onları da. birer sayfalık öyküler minimal öykü desek, öyle de değil.
ama şu var ki göçmenliğin, yurtsuzluğun, o çocukluk yurdunu sonsuza dek kaybetmiş olmanın, dilsizliğin, yalnızlığın tüm ağırlığı hissediliyor kitabın bütününde. ama bu iyi bir öykü derlemesi dememizi sağlar mı, hayır.
bazı öyküler hani temrin yaparmış gibi, öykü tasarısıymış da olamamış, günlük gibi not alınmış da öylece bırakılmış gibi.
üçlemeyi genel olarak çok sevsem de ilk kitap hariç kan kaybettiği de bir gerçek. bazı şeyler çok geç keşfedilip aşırı abartılıyor bazen, türk olarak bence en net kimlik özelliğimiz bu olabilir, o nedenle bu öyküler de abartıldı sanki biraz.
January 17, 2024
doğmaktan korkuyordun, şimdiyse ölmekten korkuyorsun. her şeyden korkuyorsun. korkmamak lazım. dönen büyük bir çark bu yalnızca. adı sonsuzluk. büyük çarkı döndüren benim. benden korkmamalısın. büyük çarktan da. korkutacak, can yakacak tek şey var, o da hayat, onu da zaten tanıyorsun.
December 14, 2020
أغوتا كريستوف في توليف غير متماثل بين الواقع والخيال، تنقسم بين أشياء كثيرة، وتتشتت بجميع الاتجاهات، بما هو انتصار نظامٍ بعينه. مع تظاهرها بأنها تقف على الحياد التام كحدسٍ طارئ؛ بضبط السلوك الباطني "بالفكر والعقل الواعي."؛ يتعلق الأمر بحذف الهوة الفاصلة بين الوجود الفردي والوجود الاجتماعي للإنسان ، بحيث يكون الانسان ( في كينونته الأكثر فردية وفي الوقت نفسه كائناً اجتماعيا.) إنها تشبه القناع أو الطيف!
محمد آيت حنّا جميل كعادته.
محمد آيت حنّا جميل كعادته.
January 11, 2024
Bazısı bir sayfa bazısı beş sayfa öykülerin bulunduğu seksen dört sayfa bir kitap. Yirmi beş öykü.
Kısalıklarına bakarsak etkileneceğimi düşünmeyeceğim kadar çok öykünün beni etkilediğini ve üzerine düşündürdüğünü söyleyebilirim. Hepsi aynı etkileyici seviyede olmasa bile rahatsızlık verici, üzücü etkisi yüksek öyküler.
Bir İşçinin Ölümü, Yazar, Önemi Yok, Posta Kutusu, Babam gibi sayabileceğim etkilendiğim öyküler var. Herhangi bir zaman veremesem de mutlaka tekrar okuyacağım bir kitap oldu.
Kısalıklarına bakarsak etkileneceğimi düşünmeyeceğim kadar çok öykünün beni etkilediğini ve üzerine düşündürdüğünü söyleyebilirim. Hepsi aynı etkileyici seviyede olmasa bile rahatsızlık verici, üzücü etkisi yüksek öyküler.
Bir İşçinin Ölümü, Yazar, Önemi Yok, Posta Kutusu, Babam gibi sayabileceğim etkilendiğim öyküler var. Herhangi bir zaman veremesem de mutlaka tekrar okuyacağım bir kitap oldu.
January 17, 2021
مجموعة قصصية قصيرة. تفاوت مستوى قصصها. ترى فيها ملامح الكآبة التي كانت تسكن أغوتا كريستوف وتتجلى في قصصها. تلك الكآبة التي تصل إلى حدود الـ"ردود الفعل الباردة أو السطحية جدًا" مما يجعل من قدرتها على الوصف المحايد هي ما يميزها.
لم تعجبني هذه المجموعة بمجملها، وما زلتُ أرى أن ثلاثيتها الشهيرة هي أفضل ما كتبت.
لم تعجبني هذه المجموعة بمجملها، وما زلتُ أرى أن ثلاثيتها الشهيرة هي أفضل ما كتبت.
June 13, 2014
After A. Kristof's The Illiterate (a collection of autobiographical vignettes) and her novella Yesterday, this is my third book. It is a collection of short stories. There are 25 short stories and the total number of pages is just 84. That already conveys a lot.
A. Kristof is economical with words. She is reader friendly. She uses simple words and less words. The longest short story in this collection runs for 4 pages and the shortest ones are contained in one page or half a page. Though she is economical the effect of the story is something of a high voltage. It is like a bullet shot in an empty hall at night.
The stories either shock or tease you with the surprising twists. For instance, there is a story in which a man is continuously haunted/chased by the child hood home that he had left behind when he migrated to a big city. And there is a story in which the main protagonist is the cat.
Many of the stories, especially the shorter ones, can be called prose poems/narrative poems. The best example for them is the short story titled IL LADRO DI APPARTAMENTI.
An interesting collection of short stories that is worth a try.
A. Kristof is economical with words. She is reader friendly. She uses simple words and less words. The longest short story in this collection runs for 4 pages and the shortest ones are contained in one page or half a page. Though she is economical the effect of the story is something of a high voltage. It is like a bullet shot in an empty hall at night.
The stories either shock or tease you with the surprising twists. For instance, there is a story in which a man is continuously haunted/chased by the child hood home that he had left behind when he migrated to a big city. And there is a story in which the main protagonist is the cat.
Many of the stories, especially the shorter ones, can be called prose poems/narrative poems. The best example for them is the short story titled IL LADRO DI APPARTAMENTI.
An interesting collection of short stories that is worth a try.
September 30, 2023
De Kristof admiro su voluntad para contar historias a toda costa, que tuviera la capacidad de escribir en un idioma que ni siquiera hablaba es una muestra tremenda de su tenacidad. Pero además es algo que importa más allá de la anécdota, porque eso explica su manejo del lenguaje: siempre parco, sencillo y directo, con la contundencia de una pedrada cuando se propone que sus palabras te peguen.
En estos veinticinco cuentos cortos, que tienen entre una y cinco páginas, Kristof escribe con lo mínimo y con eso le basta para generar atmósferas enrarecidas, a veces como las de un mal sueño, otras veces con el desasosiego de una vida monótona que nunca va a mejorar. Ni siquiera sus momentos de ternura dan esperanza: ella sabe que el mundo es un lugar solitario y gris.
En estos veinticinco cuentos cortos, que tienen entre una y cinco páginas, Kristof escribe con lo mínimo y con eso le basta para generar atmósferas enrarecidas, a veces como las de un mal sueño, otras veces con el desasosiego de una vida monótona que nunca va a mejorar. Ni siquiera sus momentos de ternura dan esperanza: ella sabe que el mundo es un lugar solitario y gris.
December 17, 2021
Det här är Agota Kristofs sista bok, en novellsamling med 25 korta noveller. Det kan kvitta är en perfekt introduktion till novelläsandet, tror jag. Bara för några år sedan gillade jag inte noveller, men det gör jag nu. Kristofs poetiska prosa är den bästa jag någonsin läst. Men jag föredrar ändå alltid roman framför novell.
Boken är bara 73 sidor totalt men innehållet är gigantiskt. Med få ord och stor skicklighet beskriver hon smärtan som hör samman med migration, krig, utanförskap, patriarkat, skrivande, föräldralängtan och livets ändlighet. Texterna är mer eller mindre suggestiva, fantasifulla, drömska, mystiska och laddade med symbolik. Perspektiven varierar, det är barn, män och kvinnor som fokaliseras. Alla är de offer, ensamma och kontaktsökande. Om det inte är nära att brista, har det redan brustit.
Det börjar med Yxan vars egg penetrerat en mans huvud. En arbetares död handlar om hur det hårda fabriksarbetet dödar kropp och själ. På landet är en kritisk text om industrialismens framfart. Med Det stora hjulet lyckas hon formulera lugn och förtröstan.
Det är dystert och tungt men det finns ibland en nyans av svartsynt humor. Mellan raderna förnimmer jag en vrede, över rotlösheten kanske, patriarkatet eller människans villkor. Över att det inte finns någon nåd i livet.
Men jag finner nåd i Agota Kristofs ord.
Boken är bara 73 sidor totalt men innehållet är gigantiskt. Med få ord och stor skicklighet beskriver hon smärtan som hör samman med migration, krig, utanförskap, patriarkat, skrivande, föräldralängtan och livets ändlighet. Texterna är mer eller mindre suggestiva, fantasifulla, drömska, mystiska och laddade med symbolik. Perspektiven varierar, det är barn, män och kvinnor som fokaliseras. Alla är de offer, ensamma och kontaktsökande. Om det inte är nära att brista, har det redan brustit.
Det börjar med Yxan vars egg penetrerat en mans huvud. En arbetares död handlar om hur det hårda fabriksarbetet dödar kropp och själ. På landet är en kritisk text om industrialismens framfart. Med Det stora hjulet lyckas hon formulera lugn och förtröstan.
Det är dystert och tungt men det finns ibland en nyans av svartsynt humor. Mellan raderna förnimmer jag en vrede, över rotlösheten kanske, patriarkatet eller människans villkor. Över att det inte finns någon nåd i livet.
Men jag finner nåd i Agota Kristofs ord.
August 7, 2017
25 racconti brevissimi, quasi frammenti, che comunque colpiscono per l’angoscia e la brutalità che racchiudono in poche pagine. Non rimane nessuna speranza, nessuna possibilità di capire.
E’ un libro sulla vendetta, che deriva dal senso di abbandono, dal non sentirsi accettati, come se dovessimo sempre espiare qualche peccato.
“Credevi che bastasse tenere gli occhi aperti perché la morte non potesse colpirti. Li hai spalancati fino al limite delle tue forze, ma la notte è arrivata, ti ha preso tra le braccia.»
Angosciante. Forse troppo?
E’ un libro sulla vendetta, che deriva dal senso di abbandono, dal non sentirsi accettati, come se dovessimo sempre espiare qualche peccato.
“Credevi che bastasse tenere gli occhi aperti perché la morte non potesse colpirti. Li hai spalancati fino al limite delle tue forze, ma la notte è arrivata, ti ha preso tra le braccia.»
Angosciante. Forse troppo?
October 6, 2023
Agota Kristof’un kısacık hikayelerinden oluşan derlemesi. Kısacık diyorum çünkü en uzunu 4-5 sayfayı geçmiyor. Buna rağmen hemen hepsi bir duygu yaratmayı başarıyorlar. Bazen şaşırtıcı bir olayla, bazen de öykünün geneline yayılan ton sayesinde yapıyor yazar bunu. Yalnızlık, ölüm, yabancılaşma gibi temalar Kristof’un mesafeli duruşu ve anlatımı sayesinde iyice derinleşiyorlar. Bazı öykülerde arkadan kendini hissettiren bir kara mizah da var. Haliyle bazıları daha güçlü bazıları daha zayıf ama geneli gayet tatmin edici.
Displaying 1 - 30 of 490 reviews