What do you think?
Rate this book
Bloedzang
De wereld van moeders en dochters is er een van symbiose en scheiding, van eerste liefde en eerste verlating, van wederzijdse noden, veel te grote noden. Een wereld ook van vertellingen en stiltes en al wat onuitgesproken blijft. Maar wat gebeurt er als een moeder haar taal verliest, en de dochter zich haar vroegste moedertaal herinnert?
Zoekend en tastend baant Caro Van Thuyne zich een weg door nachtmerries en onmacht, door foto’s en spiegels, door sprookjes, mythes en scheppingsverhalen, door taal, pijn, woede en bevrijding. Met Bloedzang heeft ze in haar rijke en zintuiglijke stijl en met haar karakteristieke animisme het verzengende verhaal geschreven van een dochter die haar moeder wil bevrijden om ook zichzelf te kunnen bevrijden.
Zoekend en tastend baant Caro Van Thuyne zich een weg door nachtmerries en onmacht, door foto’s en spiegels, door sprookjes, mythes en scheppingsverhalen, door taal, pijn, woede en bevrijding. Met Bloedzang heeft ze in haar rijke en zintuiglijke stijl en met haar karakteristieke animisme het verzengende verhaal geschreven van een dochter die haar moeder wil bevrijden om ook zichzelf te kunnen bevrijden.
428 pages, Paperback
First published November 16, 2023
20 people are currently reading
329 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
Read
August 3, 2024Ik zal hier geen sterren aan geven, want dit is een te persoonlijk boek voor de schrijfster. Het is deel van haar verwerking van de dood van haar moeder.
Waarom kan ik geen sterren geven? Ik zie dat dit een goed boek is, dat de schrijfster hartstochtelijk en recht vanuit het hart schrijft, maar ik denk dat het net dat is wat me hier stoort.
Heel de ruimte in het boek wordt, wat mij betreft, ingenomen door haar persoonlijkheid. Die is overweldigend. En laat geen plaats voor mij als lezer.
Ook vind ik de kijk op de plaats van vrouwen in de maatschappij te eenzijdig. Ik stam, wegens omstandigheden, uit een matriarchaat. De vrouwen in mijn leven zijn sterk, sterker nog dan ik. Zij zijn mijn voorbeelden, mijn moeder, mijn grootmoeder, zij zijn niet de personen die ik lesjes moest leren. Integendeel.
Ik had ook een moeder, een totaal andere moeder, een moeder die me toonde dat tralies er zijn om net verbroken te worden. Een moeder die bvb een man van de overheid die haar kwam vertellen dat ze een weduwenpensioen kon hebben toen ze te jong weduwe werd, uitlachte en de deur wees. Zij heeft iedereen het nakijken gegeven. Het feit dat ik een doorzetter en een vechter ben, dat heb ik van haar. Ik ben fier als ik haar zie in de spiegel.
Dit boek heeft me wel aan het denken gezet, dat is de grootste verdienste. Ik heb er een nacht over nagedacht wat het mooiste was in de toch wel stormachtige relatie die wij ook bijwijlen hadden. Ik weet het, en dat mooiste is van de grootste eenvoud. Het is klein en toch van de grootste betekenis. Wij hadden enkel elkaar op de moeilijkste momenten, geen broers, geen zussen, geen vader meer.
Ik las nog wel wat moederboeken, er zijn er die ik in mijn hart draag zoals "Ik kom terug" van Adriaan van Dis, die moeder deed me echt aan de mijne denken, of "Voor het vergeten" van Peter Verhelst, die een totaal andere moeder had, maar waar de lezer zo veel ruimte krijgt, waar kromme taal taal wordt, dat dit alle de rest overstijgt. Ik denk dat ik dat boek nog eens moet herlezen.
Ik vind het zo jammer wat ik hier schrijf. Bij de vorige boeken van Caro had ik ook angst om ze te lezen, maar ze waren geweldig en overtuigden me, namen me mee.
Dit boek sloot mij uit.
Sorry.
Waarom kan ik geen sterren geven? Ik zie dat dit een goed boek is, dat de schrijfster hartstochtelijk en recht vanuit het hart schrijft, maar ik denk dat het net dat is wat me hier stoort.
Heel de ruimte in het boek wordt, wat mij betreft, ingenomen door haar persoonlijkheid. Die is overweldigend. En laat geen plaats voor mij als lezer.
Ook vind ik de kijk op de plaats van vrouwen in de maatschappij te eenzijdig. Ik stam, wegens omstandigheden, uit een matriarchaat. De vrouwen in mijn leven zijn sterk, sterker nog dan ik. Zij zijn mijn voorbeelden, mijn moeder, mijn grootmoeder, zij zijn niet de personen die ik lesjes moest leren. Integendeel.
Ik had ook een moeder, een totaal andere moeder, een moeder die me toonde dat tralies er zijn om net verbroken te worden. Een moeder die bvb een man van de overheid die haar kwam vertellen dat ze een weduwenpensioen kon hebben toen ze te jong weduwe werd, uitlachte en de deur wees. Zij heeft iedereen het nakijken gegeven. Het feit dat ik een doorzetter en een vechter ben, dat heb ik van haar. Ik ben fier als ik haar zie in de spiegel.
Dit boek heeft me wel aan het denken gezet, dat is de grootste verdienste. Ik heb er een nacht over nagedacht wat het mooiste was in de toch wel stormachtige relatie die wij ook bijwijlen hadden. Ik weet het, en dat mooiste is van de grootste eenvoud. Het is klein en toch van de grootste betekenis. Wij hadden enkel elkaar op de moeilijkste momenten, geen broers, geen zussen, geen vader meer.
Ik las nog wel wat moederboeken, er zijn er die ik in mijn hart draag zoals "Ik kom terug" van Adriaan van Dis, die moeder deed me echt aan de mijne denken, of "Voor het vergeten" van Peter Verhelst, die een totaal andere moeder had, maar waar de lezer zo veel ruimte krijgt, waar kromme taal taal wordt, dat dit alle de rest overstijgt. Ik denk dat ik dat boek nog eens moet herlezen.
Ik vind het zo jammer wat ik hier schrijf. Bij de vorige boeken van Caro had ik ook angst om ze te lezen, maar ze waren geweldig en overtuigden me, namen me mee.
Dit boek sloot mij uit.
Sorry.
May 7, 2024
Ik dacht niet dat het mogelijk was om dit in woorden te vatten.
December 12, 2023
4,5
Ik schreef samen met Lise Delabie een (officieuze) recensie van Bloedzang, het nieuwe boek van Caro Van Thuyne. Deze gedeelde bespreking was voor ons beiden een experiment, een uitdaging, een fijne ervaring.
‘Schrijven is aan niemand en aan iedereen zeggen wat je te zeggen hebt.’
Je taal verliezen, het is de grootste nachtmerrie voor een schrijver. In Bloedzang overkomt dit niet de auteur zelf, maar haar moeder, die aan afasie lijdt na een noodlottige val. Kort na de ziekenhuisopname begint Van Thuyne verwoed notities te maken. Ze herschept een beeld van haar ‘m’màtje’ via herinneringen, beelden en kleurrijke spreuken: ‘Mijn moeder van het seduwàrietje elke avond bij het slapengaan, het kruisje dat je met de zijkant van je duimtop op ons voorhoofd tekende’.
Al schrijvend denkt Van Thuyne na over moeder-dochterverhoudingen, de wortels en uitlopers van het patriarchaat waarvan zowel vrouwen als mannen de dupe zijn, het belang van literatuur, haar eigen taal en de boeken van auteurs die ze liefdevol ‘tante’ of ‘zuster’ noemt, zoals Kate (Zambreno) die in haar werk ruimte durft te laten voor twijfel. Ook van Thuyne zoekt, exploreert, botst, keert terug op haar stappen, slaat een andere weg in en toont - net als in haar bekroonde debuut Lijn van wee en wens - dat haar zoektocht bovenal weerbarstig, wild en vrij hoort te zijn.
Bij momenten stuwt dat haar naar plekken waar ze een nieuwe mythologie (van verwekking, bevalling, verstrengeling) lijkt te schrijven. Het is niet zozeer dat ze een nieuwe taal uitvindt – verre van zelfs, daar is ze veel te loepzuiver en complexloos voor- maar ze toont ons onontgonnen mogelijkheden en brengt ons tot bij onaangeroerde uithoeken van het geschreven woord. Ze kan daarbij als geen ander -ironisch genoeg- de vinger leggen op de reden waarom iets onzegbaar is. Weinig auteurs kunnen taal trefzekerder aanwenden om gevoelens uit te drukken én om te illustreren welke beperkingen woorden hebben. Taal mag dan tegelijk schatrijk en straatarm zijn, uit Bloedzang kun je makkelijk een aparte dichtbundel destilleren.
Een goede schrijver is evenzeer een vurige lezer. En een steengoede schrijver weet hoe ze andermans proza in haar eigen wereld opneemt. Van Thuyne belicht geregeld wat we bij haar schrijfzusters voor waardevols en inzichtelijks kunnen aantreffen. Naast zielsmens, taalacrobaat en vrije vogel is ze dus ook gids, schattenjager, doorgeefluik. Lezen is schrijven is doen lezen. Lezen is in de schoenen van de fictieve andere stappen, het is een toenadering. Voor Van Thuyne geldt dat ten opzichte van haar moeder juist andersom: hoe meer boeken dochterlief verslindt, hoe verder ze zich van haar ‘m’mà’ verwijdert. ‘Zelfs de allerliefste ander blijft een ander. We moeten leren dat onze liefde geen versmelting is. De meesten van ons zijn hardleers.’
Dat niet kunnen samenvallen impliceert ook een niet ten gronde kunnen kennen. Hoezeer twee mensen ook verstrengeld zijn, de afstand blijft behouden omdat degene die je aan je naaste toont onafwendbaar verschilt van het beeld dat die van jou heeft gevormd. ‘Misschien wil ik dat wat ik denk een boek wordt opdat jij me dan toch zou lezen, toch zou proberen mij te lezen als het over jou gaat? En dat je me dan zou zien, mij zou zien zoals ik echt ben, zoals ik denk, en niet zoals jij mij denkt?’
Wat de dochter écht denkt, zit verborgen onder een laag schaamte, die ze nu van zich afwerpt. Woede voelt ze, tegenover de passiviteit van een moeder die haar rol binnen een patriarchale samenleving zomaar aanvaardde. ‘Waarom was je zo mak en gedwee’, klinkt het verwijtend. Veel meer dan die boosheid is het een noodzakelijke oerliefde die de bladzijden doordrenkt, een liefde die spreekt uit de talloze boeketten bloemen, de zorg waarmee ze de nagels van haar moeder lakt en uit alle pogingen om haar ‘m’mà’ terug te vinden in de vrouw zonder taal. ‘Je bent een kwinkelerende zangvogel geworden,’ schrijft Van Thuyne, wanneer ze probeert om de enthousiaste woordenbrij van haar moeder te ontcijferen en er juichend een betekenisvolle combinatie uit opvist.
Honderdvijftig pagina’s diep in Bloedzang vertelt Van Thuyne hoe ze haar literatuur wil: geen sportvliegtuigje dat op een veilige afstand boven het bos cirkelt, maar een berin die het woud doorkruist. Dat is dan ook exact wat Bloedzang is: een tocht in een overwoekerd en dichtbegroeid labyrint. Er zijn weinig richtingaanwijzers, je weet niet hoe lang het zal duren, je wordt deelgenoot van de twijfel, woede en angst van de auteur, je botst op je eigen emoties. Tegelijk is Van Thuynes bos een magische plek: er is ruimte voor sprookjes, scheppingsmythes, bezweringen en West-Vlaamse uitdrukkingen die klinken als toverspreuken (‘skelleverscheeën, errekederre’). Er zijn buitelende en spelende moederoeken. En de auteur kan er transformeren in een berin met acht klauwen, die verpleegsters naar de keel hapt wanneer ze haar moeder ‘e m o t i o n e e l’ noemen.
Zo’n tocht beschrijven is altijd een reductie, de weg moet je zelf afleggen. Naast een fenomenaal moederboek is Bloedzang een ervaring, een belevenis. In de benadering van haar moeder leren we vooral de dochter zelf kennen. Wellicht dekt de term ‘dochterboek’ de lading nog beter.
‘… mijn liefde liep zo krom onder die onbuigzame last dat ik ze amper nog kon zien, ze was een wandelende takkenbos van verlangens en ontgoochelingen geworden. En nu is die takkenbos gevallen, ik zie die hoop liggen aan de voeten van mijn liefde, ik herken alles maar het ligt daar, het moet niet meer verder gedragen worden, mijn liefde springt recht, mijn liefde wil naar je toe, m’mà.’
Met Bloedzang schreef Van Thuyne haar Dillard, haar Carson, haar Zambreno. Het is een kwestie van tijd vooraleer kersverse woordkunstenaars en verhalenwevers uit haar boeken citeren en haar tante Van Thuyne noemen.
Ik schreef samen met Lise Delabie een (officieuze) recensie van Bloedzang, het nieuwe boek van Caro Van Thuyne. Deze gedeelde bespreking was voor ons beiden een experiment, een uitdaging, een fijne ervaring.
‘Schrijven is aan niemand en aan iedereen zeggen wat je te zeggen hebt.’
Je taal verliezen, het is de grootste nachtmerrie voor een schrijver. In Bloedzang overkomt dit niet de auteur zelf, maar haar moeder, die aan afasie lijdt na een noodlottige val. Kort na de ziekenhuisopname begint Van Thuyne verwoed notities te maken. Ze herschept een beeld van haar ‘m’màtje’ via herinneringen, beelden en kleurrijke spreuken: ‘Mijn moeder van het seduwàrietje elke avond bij het slapengaan, het kruisje dat je met de zijkant van je duimtop op ons voorhoofd tekende’.
Al schrijvend denkt Van Thuyne na over moeder-dochterverhoudingen, de wortels en uitlopers van het patriarchaat waarvan zowel vrouwen als mannen de dupe zijn, het belang van literatuur, haar eigen taal en de boeken van auteurs die ze liefdevol ‘tante’ of ‘zuster’ noemt, zoals Kate (Zambreno) die in haar werk ruimte durft te laten voor twijfel. Ook van Thuyne zoekt, exploreert, botst, keert terug op haar stappen, slaat een andere weg in en toont - net als in haar bekroonde debuut Lijn van wee en wens - dat haar zoektocht bovenal weerbarstig, wild en vrij hoort te zijn.
Bij momenten stuwt dat haar naar plekken waar ze een nieuwe mythologie (van verwekking, bevalling, verstrengeling) lijkt te schrijven. Het is niet zozeer dat ze een nieuwe taal uitvindt – verre van zelfs, daar is ze veel te loepzuiver en complexloos voor- maar ze toont ons onontgonnen mogelijkheden en brengt ons tot bij onaangeroerde uithoeken van het geschreven woord. Ze kan daarbij als geen ander -ironisch genoeg- de vinger leggen op de reden waarom iets onzegbaar is. Weinig auteurs kunnen taal trefzekerder aanwenden om gevoelens uit te drukken én om te illustreren welke beperkingen woorden hebben. Taal mag dan tegelijk schatrijk en straatarm zijn, uit Bloedzang kun je makkelijk een aparte dichtbundel destilleren.
Een goede schrijver is evenzeer een vurige lezer. En een steengoede schrijver weet hoe ze andermans proza in haar eigen wereld opneemt. Van Thuyne belicht geregeld wat we bij haar schrijfzusters voor waardevols en inzichtelijks kunnen aantreffen. Naast zielsmens, taalacrobaat en vrije vogel is ze dus ook gids, schattenjager, doorgeefluik. Lezen is schrijven is doen lezen. Lezen is in de schoenen van de fictieve andere stappen, het is een toenadering. Voor Van Thuyne geldt dat ten opzichte van haar moeder juist andersom: hoe meer boeken dochterlief verslindt, hoe verder ze zich van haar ‘m’mà’ verwijdert. ‘Zelfs de allerliefste ander blijft een ander. We moeten leren dat onze liefde geen versmelting is. De meesten van ons zijn hardleers.’
Dat niet kunnen samenvallen impliceert ook een niet ten gronde kunnen kennen. Hoezeer twee mensen ook verstrengeld zijn, de afstand blijft behouden omdat degene die je aan je naaste toont onafwendbaar verschilt van het beeld dat die van jou heeft gevormd. ‘Misschien wil ik dat wat ik denk een boek wordt opdat jij me dan toch zou lezen, toch zou proberen mij te lezen als het over jou gaat? En dat je me dan zou zien, mij zou zien zoals ik echt ben, zoals ik denk, en niet zoals jij mij denkt?’
Wat de dochter écht denkt, zit verborgen onder een laag schaamte, die ze nu van zich afwerpt. Woede voelt ze, tegenover de passiviteit van een moeder die haar rol binnen een patriarchale samenleving zomaar aanvaardde. ‘Waarom was je zo mak en gedwee’, klinkt het verwijtend. Veel meer dan die boosheid is het een noodzakelijke oerliefde die de bladzijden doordrenkt, een liefde die spreekt uit de talloze boeketten bloemen, de zorg waarmee ze de nagels van haar moeder lakt en uit alle pogingen om haar ‘m’mà’ terug te vinden in de vrouw zonder taal. ‘Je bent een kwinkelerende zangvogel geworden,’ schrijft Van Thuyne, wanneer ze probeert om de enthousiaste woordenbrij van haar moeder te ontcijferen en er juichend een betekenisvolle combinatie uit opvist.
Honderdvijftig pagina’s diep in Bloedzang vertelt Van Thuyne hoe ze haar literatuur wil: geen sportvliegtuigje dat op een veilige afstand boven het bos cirkelt, maar een berin die het woud doorkruist. Dat is dan ook exact wat Bloedzang is: een tocht in een overwoekerd en dichtbegroeid labyrint. Er zijn weinig richtingaanwijzers, je weet niet hoe lang het zal duren, je wordt deelgenoot van de twijfel, woede en angst van de auteur, je botst op je eigen emoties. Tegelijk is Van Thuynes bos een magische plek: er is ruimte voor sprookjes, scheppingsmythes, bezweringen en West-Vlaamse uitdrukkingen die klinken als toverspreuken (‘skelleverscheeën, errekederre’). Er zijn buitelende en spelende moederoeken. En de auteur kan er transformeren in een berin met acht klauwen, die verpleegsters naar de keel hapt wanneer ze haar moeder ‘e m o t i o n e e l’ noemen.
Zo’n tocht beschrijven is altijd een reductie, de weg moet je zelf afleggen. Naast een fenomenaal moederboek is Bloedzang een ervaring, een belevenis. In de benadering van haar moeder leren we vooral de dochter zelf kennen. Wellicht dekt de term ‘dochterboek’ de lading nog beter.
‘… mijn liefde liep zo krom onder die onbuigzame last dat ik ze amper nog kon zien, ze was een wandelende takkenbos van verlangens en ontgoochelingen geworden. En nu is die takkenbos gevallen, ik zie die hoop liggen aan de voeten van mijn liefde, ik herken alles maar het ligt daar, het moet niet meer verder gedragen worden, mijn liefde springt recht, mijn liefde wil naar je toe, m’mà.’
Met Bloedzang schreef Van Thuyne haar Dillard, haar Carson, haar Zambreno. Het is een kwestie van tijd vooraleer kersverse woordkunstenaars en verhalenwevers uit haar boeken citeren en haar tante Van Thuyne noemen.
Read
April 6, 2024Ik heb lang op dit boek gekauwd, er mee lopen zeulen. Soms vervloekte ik het boek, wilde ik het zo graag gewoon uit hebben en twijfelde om te stoppen met lezen. Twee bladzijdes later was ik er weer zo diep in verzonken dat ik de wereld vergat. Echt magisch wonderlijk mooi (en gekmakend soms).
June 27, 2024
Caro van Thuyne proeft, bereidt en serveert woorden die voor het eerst echt de essentie raken van mijn belevingen na het verlies van mijn moeder. Waar ik boeken normaal gesproken snel uit heb, nam ik bij Bloedzang de tijd om elke pagina in me op te nemen en binnen te laten komen, met als gevolg een herkenning en erkenning die ik nooit eerder zo voelde. Echt bewonderenswaardig mooi.
March 12, 2024
Duorecensie met Joachim Stoop, geplaatst op cuttingedge.be: https://www.cuttingedge.be/boeken-str...
"Honderdvijftig pagina’s diep in ‘Bloedzang’ vertelt Van Thuyne hoe ze haar literatuur wil: geen sportvliegtuigje dat op een veilige afstand boven het bos cirkelt, maar een berin die het woud doorkruist. Dat is dan ook exact wat Bloedzang is: een tocht in een overwoekerd en dichtbegroeid labyrint. Er zijn weinig richtingaanwijzers, je weet niet hoe lang het zal duren, je wordt deelgenoot van de twijfel, woede en angst van de auteur, je botst op je eigen emoties. Tegelijk is Van Thuynes bos een magische plek: er is ruimte voor sprookjes, scheppingsmythes, bezweringen en West-Vlaamse uitdrukkingen die klinken als toverspreuken (‘skelleverscheeën, errekederre’). Er zijn buitelende en spelende moederoeken. En de auteur kan er transformeren in een berin met acht klauwen, die verpleegsters naar de keel hapt wanneer ze haar moeder ‘e m o t i o n e e l’ noemen."
"Honderdvijftig pagina’s diep in ‘Bloedzang’ vertelt Van Thuyne hoe ze haar literatuur wil: geen sportvliegtuigje dat op een veilige afstand boven het bos cirkelt, maar een berin die het woud doorkruist. Dat is dan ook exact wat Bloedzang is: een tocht in een overwoekerd en dichtbegroeid labyrint. Er zijn weinig richtingaanwijzers, je weet niet hoe lang het zal duren, je wordt deelgenoot van de twijfel, woede en angst van de auteur, je botst op je eigen emoties. Tegelijk is Van Thuynes bos een magische plek: er is ruimte voor sprookjes, scheppingsmythes, bezweringen en West-Vlaamse uitdrukkingen die klinken als toverspreuken (‘skelleverscheeën, errekederre’). Er zijn buitelende en spelende moederoeken. En de auteur kan er transformeren in een berin met acht klauwen, die verpleegsters naar de keel hapt wanneer ze haar moeder ‘e m o t i o n e e l’ noemen."
March 2, 2024
Ik volg Caro Van Thuyne al sinds haar fantastische debuut ‘Wij, het schuim’ (een uiterst originele verhalenbundel) en heb een enorme bewondering voor deze auteur.
Ook ‘Bloedzang’ is weer een voltreffer van formaat. Over de ziekte, aftakeling en het overlijden van haar moeder. Over inzichten, begrip, rauwe emotie, kwetsbaarheid en eerlijkheid zonder verdoezelen. Authenticiteit is geen loos begrip bij Van Thuyne. Ze sleurt je mee de diepte in, geeft je af en toe de kans om adem te halen, om dan nog dieper te gaan. Compleet overrompeld word je met de neus op de feiten gedrukt. Van Thuyne draait niet rond de hete brij heen. In haar prachtige taal zegt ze het zoals zij het voelt en je kan niet anders dan daarin meegaan. Van de ene emotie glijd je naar of bots je op de andere. Elke vezel van je lichaam voelt met haar mee en als je het boek dichtslaat ben je uitgeput, maar wel oneindig dankbaar dat je de kans kreeg om het intense rouwproces te volgen dat Van Thuyne zo subliem verwoord.
Ook ‘Bloedzang’ is weer een voltreffer van formaat. Over de ziekte, aftakeling en het overlijden van haar moeder. Over inzichten, begrip, rauwe emotie, kwetsbaarheid en eerlijkheid zonder verdoezelen. Authenticiteit is geen loos begrip bij Van Thuyne. Ze sleurt je mee de diepte in, geeft je af en toe de kans om adem te halen, om dan nog dieper te gaan. Compleet overrompeld word je met de neus op de feiten gedrukt. Van Thuyne draait niet rond de hete brij heen. In haar prachtige taal zegt ze het zoals zij het voelt en je kan niet anders dan daarin meegaan. Van de ene emotie glijd je naar of bots je op de andere. Elke vezel van je lichaam voelt met haar mee en als je het boek dichtslaat ben je uitgeput, maar wel oneindig dankbaar dat je de kans kreeg om het intense rouwproces te volgen dat Van Thuyne zo subliem verwoord.
November 29, 2023
In deze literaire dans draait Van Thuyne rond het machtige van de taal, een 'bloedzang' die als een melodie door de generaties resoneert. Haar woorden vormen een eerbetoon aan haar moeder, een ode aan liefde, verlies en het eeuwige derwishen van het schrijverschap. "Bloedzang" is niet alleen een boek; het is een persoonlijke serenade, een poëtische wervelwind die blijft nazinderen.
May 15, 2024
Niet een makkelijke leeservaring, maar dat hoeft ook zeker niet als het de moeite waard is. Het boek is een mix van dagboek, essay en manifest ineen. De schrijfster gaat door een heftige periode van afscheid en rouw en probeert hier door het schrijven een weg in te vinden. Het boeit, mede omdat het zo kwetsbaar en open is, maar in mijn ogen niet sentimenteel. Haar boek deed me in sommige opzichten denken aan de Mijn Strijd-serie van Knåusgard, waar ook kunst, filosofie en de natuur een rol in spelen, naast autobiografische vertellingen. Knåusgard had wel meer structuur en een literaire vorm eraan gegeven, naar mijn mening.
Sommige stukken waren voor mij te langdradig, zeker in de laatste 50 bladzijden, maar het is een zeer persoonlijke zoektocht en de schrijfster lijkt mij ook niet van de gebaande paden. Al met al zeer de moeite waard, hoewel ik niet denk dat het voor een groot publiek is.
Sommige stukken waren voor mij te langdradig, zeker in de laatste 50 bladzijden, maar het is een zeer persoonlijke zoektocht en de schrijfster lijkt mij ook niet van de gebaande paden. Al met al zeer de moeite waard, hoewel ik niet denk dat het voor een groot publiek is.
September 26, 2024
Indrukwekkend boek, poëtisch geschreven, soms wat warrig en moeilijk ge volgen. Vond het erg aangrijpend en mooi en herkenbaar hoe sommige moeder dochter dynamieken werden omschreven. Erg dapper hoe de schrijfster dit proces is aangegaan en je hierin mee kan nemen. Kon niet lange stukken achter elkaar lezen omdat het zo aangrijpend en soms beklemmend kon zijn. Niet voor iedereen, maar als je het aandurft zou ik m zeker lezen!
Read
January 14, 2024Dit is een boek dat geen keurig gerangschikte sterren verdraagt, want het is een boek dat vertelt over duistere grond en zingend bloed, over wilde winden en vleugelslag en een hemel die wijd genoeg is voor ontelbare sterren.
January 14, 2024
Wow wow wow!
Dit boek komt ongefilterd bij je binnen. Ze stampt met haar voeten, ze briest, ze zalft, ze zingt, ze huilt… en je kan alleen maar volgen.
Dit boek komt ongefilterd bij je binnen. Ze stampt met haar voeten, ze briest, ze zalft, ze zingt, ze huilt… en je kan alleen maar volgen.
November 27, 2024
no more oeking
September 7, 2024
Mooie schrijfstijl maar wel heel veel herhalend. Verhaal lijkt een beetje kwijt.
September 18, 2024
Ik deed er heel lang over om dit boek uit te lezen. Sommige passages vatten het proces van ziekte, verlies en rouw, maar ook het gevoel van verbondenheid tussen moeder en dochter zo goed dat het pijnlijk en moeilijk werd om te blijven verder lezen. Alsof je samen met de auteur in ademnood geraakt en je plots lijkt te verdwalen in haar emoties. Andere passages voelen dan weer als troost, als metgezellen in de eenzaamheid die gepaard gaat met rouw.
Caro heeft een heel bijzondere, magische manier van vertellen. Het is prachtig hoe ze via die taal de invloed die haar moeder had op haar taal, op haar manier van zijn, beschrijft. Ze verweeft allerlei (literaire) referenties in het boek en verwerkt deze op een hoogsteigen manier.
Ik heb ontzettend veel pagina's en citaten gemarkeerd. Ik weet niet of ik ooit de moed vind om het boek opnieuw te lezen, maar naar die pagina's en citaten zal ik zeker nog terugkeren.
Caro heeft een heel bijzondere, magische manier van vertellen. Het is prachtig hoe ze via die taal de invloed die haar moeder had op haar taal, op haar manier van zijn, beschrijft. Ze verweeft allerlei (literaire) referenties in het boek en verwerkt deze op een hoogsteigen manier.
Ik heb ontzettend veel pagina's en citaten gemarkeerd. Ik weet niet of ik ooit de moed vind om het boek opnieuw te lezen, maar naar die pagina's en citaten zal ik zeker nog terugkeren.
April 19, 2024
Herkenning van de moeder-dochter relatie (vanuit het standpunt van de dochter dan toch).
Een verhouding van steigeren/ingaan tegen die verzacht naar ‘kzie je gern m’matje…
Mooie stijl, metafoorgebruik, dialect van ‘m’ma’… .
Doorwrochte taal voor een doorwrocht verhaal,
doorspekt met mooie verwijzingen naar gedicht of lied en fulminerend tegen patriarchaat.
De stukken “En…” p. 255-261, p. 266-277, p.279-285, p. 287-293, p.308-313, liggen mij niet zo en de “moederoeken”… gaan er wat over; het is ook een turf van meer dan 400 pagina’s!
Fouten bij de druk?
p. 166, p.168, p. 270, p. 343, …
o.a.wolk ipv volk, tweeënvijfig ipv tweeënvijftig…
Een verhouding van steigeren/ingaan tegen die verzacht naar ‘kzie je gern m’matje…
Mooie stijl, metafoorgebruik, dialect van ‘m’ma’… .
Doorwrochte taal voor een doorwrocht verhaal,
doorspekt met mooie verwijzingen naar gedicht of lied en fulminerend tegen patriarchaat.
De stukken “En…” p. 255-261, p. 266-277, p.279-285, p. 287-293, p.308-313, liggen mij niet zo en de “moederoeken”… gaan er wat over; het is ook een turf van meer dan 400 pagina’s!
Fouten bij de druk?
p. 166, p.168, p. 270, p. 343, …
o.a.wolk ipv volk, tweeënvijfig ipv tweeënvijftig…
January 3, 2024
"Ik schrijf mijn lijf, mijn taal is buik, mijn taal is bloed, het bloed dat liefde heet, ik moet lekken, ik moet likken, ik moet stinken, ik moet stotteren, ik moet baren, ik moet braken, ik moet zoeken, ik moet kussen, ik moet krijsen, ik moet snijden, ik moet schuimen, ik moet aan nekbrekende snelheid voorover storten, alleen zo komt mijn taal tot leven."
Het was terug prachtig vertoeven in de wonderlijke unieke taal van Caro Van Thuyne.
Het was terug prachtig vertoeven in de wonderlijke unieke taal van Caro Van Thuyne.
April 14, 2024
Heel veel stof tot nadenken.
August 12, 2025
Mannen hebben ook moeders
Displaying 1 - 22 of 22 reviews