Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ

by Μιχάλης Μαλανδράκης

Μεγαλώνοντας, ο Χάρης Αλεξιάδης ενδιαφέρεται όλο και πιο πολύ για τα σπουδαία, κοσμοϊστορικά γεγονότα. Χρόνια αργότερα, αυτό το άγουρο ενδιαφέρον γίνεται επάγγελμα. Ύστερα από μια σύντομη θητεία στον αθηναϊκό Τύπο, η παράλληλη άνοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης θα του προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία: να βρεθεί στο Σαράγεβο τον Ιούνιο του 1992, ως πολεμικός ανταποκριτής ενός νέου μεγάλου καναλιού, και να καλύψει τις συγκρούσεις που ακολούθησαν την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

Ο Χάρης ενθουσιάζεται με αυτή την προοπτική. Αναγνωρίζει αμέσως την ιστορική σημασία των συγκρούσεων και ανυπομονεί να βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων, στην καρδιά της Ευρώπης.

Θα παραμείνει, ωστόσο, στο Σαράγεβο περισσότερο απ' όσο έχει υπολογίσει. Οι συγκρούσεις παγιώνονται, διαρκούν ολόκληρους χειμώνες, και καταλήγουν στην πιο μακρόχρονη πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία των σύγχρονων πολέμων. Ο αρχικός ενθουσιασμός του Χάρη μετατρέπεται σε κούραση και σταδιακή εξάντληση από το κρύο, την ανασφάλεια και, κυρίως, τη βεβαιότητα ότι αυτή η τραγική κατάσταση δεν θα αλλάξει. Τα αιματηρά επεισόδια είναι αμέτρητα και, στις 5 Φεβρουαρίου 1994, η αντοχή του στον ανθρώπινο πόνο δοκιμάζεται, όταν παρακολουθεί και καταγράφει τον βομβαρδισμό της αγοράς του Μαρκάλε, με 68 νεκρούς και 144 τραυματίες.

Την επόμενη μέρα, ο Χάρης ζητάει την άδεια να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και παραμένει για πολύ καιρό αδρανής. Σκέφτεται να αποσυρθεί από το πολεμικό ρεπορτάζ και, σε συνεννόηση με το κανάλι, αποφασίζει να μεταπηδήσει στην ψυχαγωγία και να αναλάβει παρουσιαστής σ' ένα νέο μουσικό τηλεπαιχνίδι.

Αρχίζει έτσι, για εκείνον, μια καινούργια φάση. Ανάμεσα σε πλατό, κάμερες, εκτυφλωτικούς προβολείς και συναναστροφές με τις κοσμικές προσωπικότητες της Αθήνας, η ζωή του αλλάζει κι εκείνος αφήνεται να παρασυρθεί. Τα επόμενα χρόνια αναλαμβάνει κι άλλα, αμφιβόλου ποιότητος τηλεπαιχνίδια, και στροβιλίζεται σε έναν εκστατικό χορό με σύντομα διαστήματα μελαγχολίας. Ώσπου, ξαφνικά, ένα νευρολογικό πρόβλημα πλήττει την κινητικότητά του και τον αναγκάζει ν' αποσυρθεί βίαια από οτιδήποτε έχει ανάγκη.

Το "Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ" είναι ένα μυθιστόρημα για τα μεγάλα μεγέθη που δεν μεταβολίζονται από το άτομο· για την ομορφιά και τη φασαρία, ως στιγμιαίο αντίδοτο σε όλα εκείνα που δεν θεραπεύονται· και για όσους επιζητούν την ένταση της μουσικής τόσο δυνατά ώστε να καλύπτει τα πάντα.

264 pages, Paperback

First published November 1, 2023

About the author

Ο Μιχάλης Μαλανδράκης γεννήθηκε το 1996 στα Χανιά. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Λυκούργου Σταυράκου και είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.

Reviews

[Ant · Rating 2 out of 5]

Στο δεύτερο συγγραφικό του βήμα ο Μαλανδράκης, δυστυχώς, δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει, αυτή τη φορά με ένα μυθιστόρημα που καταντά κουραστικό, τραβηγμένο και θα ήταν καλύτερο για τον συγγραφέα αν το έγραφε και αυτό στο μέγεθος μιας νουβέλας. Το χειρότερο κομμάτι είναι το άγαρμπο σερβιρισμα των νοηματικών αξιώσεων, αλλά αυτά θα τα σχολιάσω στο τέλος.
Το βιβλίο θα μπορούσε να είχε τελειώσει στη σελίδα 85. Ήδη τα μικροκεφάλαια λειτουργούν διασπαστικά στην αναγνωστική ροή και δεν καταφέρνουν να υποβάλλουν τον αναγνωστη στη βαθυτητα που απαιτει μια μυθιστορηματικη διηγηση. Κουραστικές (και σε πολλές περιπτώσεις εντελώς αχρείαστες) ήταν και οι πολλές σημειώσεις.

Ο Μαλανδρακης μοιάζει να διαθέτει ένα βαθμο συγγραφικής πειθαρχίας και οραματος, αλλά δεν αρκούν αυτά για καλή λογοτεχνία. Η γραφή του δε, υπολείπεται σε λογοτεχνικό υποβαθρο. Κατ'εμέ μάλιστα η πρωτη του νουβέλα, παροτι διατηρούσε ψεγαδια και βασίστηκε επίσης σε ενα ευκολο κινηματογραφικό τέλος, ήταν σαφώς καλυτερη. Στις πολλές σελίδες ο Μαλανδράκης χάνει κάποιες φορές τον έλεγχο καταφεύγοντας στο μελό ( ο θάνατος της Άνιας αλλά και γενικά όλο το τελευταίο μέρος που σε ορισμένες στιγμες θύμισε μεχρι και ελληνικο μελοδραμα των 60ς)
Ολος ο χαρακτήρας του Χάρη είναι ένα κινούμενο κινηματογραφικό και λογοτεχνικό κλισέ. Δεν μοιάζει αληθινός, είναι μια γέφυρα που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί για να μιλήσει για τη Βοσνία και για τα όσα έχει μάθει δουλεύοντας στην ΕΡΤ. Η ανιδεότητα και η έλλειψη βάθους του Χάρη επαναλαμβάνονται κουραστικά σε όλο το βιβλίο ( "Ο Χάρης κοιταζει εκπληκτος την πρόσοψη και τις πλευρές του κτιρίου","Ο Χάρης δεν καταλαβαίνει", "Ο Χάρης κοιτάζει με απορία τον Ηλία. Δυσκολεύεται να καταλάβει", "ο Χάρης δεν είδε τίποτα. Δεν κατάλαβε το παραμικρό " [Λίγες γραμμές μετά επαναλαμβανει γεμάτος απορία, λες και βρίσκονται στον παιδικό σταθμό, την γνωστοποιηση του οδηγού πως ο θόρυβος ήταν σφαίρα. "Σφαιρα;" ] και το αγαπημένο μου: "Ο Χαρης κοιταζει το φλιτζάνι και τη λευκή κρέμα χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κανει")

Το μεγαλύτερο όμως μειονέκτημα του βιβλιου είναι αυτό που άλλοι εκθειάζουν: η κινηματογραφική αφήγηση. Πολλά βιβλία, συνήθως αστυνομικά, ή τέλος πάντων, αυτά που χαρακτηρίζουμε ευπώλητα, ακολουθούν συνήθως κινηματογραφική αφήγηση. Ο Νταν Μπράουν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι η επιτυχία του Μαλανδράκη σε αυτό το είδος της νωθρής γεγονοτολογικής αφήγησης επιχείρημα λογοτεχνικής ποιότητας; Όχι. Δεν ξέρω πώς και γιατί έχουμε φτάσει να δαιμονοποιούμε τόσο το περίπλοκο ύφος και δεν ξέρω γιατί οι Έλληνες αναγνώστες αρέσκονται στην απλούστευση με τέτοιο πάθος (μάλλον από τεμπελιά και φόβο μήπως στραμπουλήξουν κανέναν εγκεφαλικό νευρώνα) αλλά προσωπικά ναι, σε κόντρα γνωστών "οδηγών" θέλω τα βιβλία να θυμίζουν Προυστ. Κι αν είναι απλά να έχουν το βάθος του Χέμινγουεϊ. (σπόιλερ: ο Μαλανδράκης δεν έχει το βάθος του Χέμινγουει)

Το ύφος του Μαλανδράκη είναι ορισμένες φορές τόσο πεζό που καταντά μονότονο. Η δωρικότητα πρέπει, κατά τη γνώμη μου να έχει και τον ανάλογο ρυθμό και κάποιες στιγμιαίες κορυφώσεις, έστω και σποραδικές. Οι μόνες κορυφώσεις που υπήρξαν στο βιβλίο ήταν δυο φορές, μία στη σελίδα 165 εκεί που μιλά για την ευγνωμοσύνη (αν και ούτε αυτό το σημείο είχε το σωστό ρυθμό -αν το διαβάσετε δυνατά θα καταλάβετε τι εννοώ) και στην αφήγηση του βομβαρδισμού της αγοράς, που όμως η κορύφωση εξαναγκάζεται λόγω των γεγονότων και δεν επέρχεται απαραίτητα λόγω της διήγησης.

Ισως έχουμε καταλήξει να δαιμονοποιούμε το λογοτεχνικό ύφος όταν αυτό ολισθαίνει στις υπερβολές και γίνεται άγαρμπα, βασισμένο μονάχα σε σπουδαιοφανείς λέξεις που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί για πρώτη φορά χωρίς να τις έχει μεστώσει στη γραφή του και χωρίς τη σωστή χρήση ελληνικών και το κατάλληλο υποβαθρο νοήματος. Τότε ναι είναι κουραστικό, αλλοπρόσαλλο και δήθεν. Αλλά όταν γίνεται σωστά, δεν συγκρίνεται με αυτό το πεζό, άνευρο πληκτικό αποτέλεσμα.

Η καλή λογοτεχνία έχει πάντα και το ανάλογο ύφος και αυτο δεν το βρίσκω πουθενά στον Μαλανδράκη. Την νουβελα του τη διάβασα δύο φορές (οχι επειδή μου άρεσε, απλώς ερευνώντας την γραφή του σε δύο διαφορετικές φάσεις από την πρώτη ανάγνωση) ήταν τουλάχιστον συμπαγής, κάτι που δεν βλέπω στο συγκεκριμένο βιβλίο. Θα μου φαινόταν, δηλαδή, αδιανόητο να το ξαναδιαβάσω. Πολλά κεφάλαια τελειώνουν εντελώς άγαρμπα, ενώ, η εγγενής αποτυχία του εγχειρήματος διατρανώνεται στην ασυμμετρία μεταξύ των εναλλασσόμενων αφηγήσεων. Ο Χάρης του πριν και ο Χάρης του μετά θα μπορούσαν να υπάρχουν και αυτόνομοι, δεν καταφέρνει ποτέ ο συγγραφέας να κάνει την απαιτούμενη σύνδεση για τον αναγνώστη και να δώσει το κομμάτι εκείνο που θα ένωνε τις δύο αφηγήσεις και θα εξηγούσε, έμμεσα ή άμεσα, τα κίνητρα στον Χάρη για τις πράξεις του.

Η αρέσκεια του συγγραφέα να μιμείται την φυσικότητα των διαλόγων υπάρχει και σε αυτό το βιβλίο, και πάλι, κατά τη γνώμη μου, δεν προσφέρει τίποτε πέρα από το να εντυπώνει την ρεαλιστικότητα του κειμένου που μπάζει όμως από την έλλειψη βάθους των χαρακτήρων και άρα αναιρείται, καθώς και να μας κάνει να κριντζάρουμε συναντώντας την αγοραία γλώσσα της καθημερινότητας στη λογοτεχνία. Γιατί να αγοράσω ένα βιβλίο για να μου θυμίζει πόσο χάλια ελληνικά μιλάνε οι γύρω μου; Ορισμένες φορές μάλιστα, παρασύρεται και ο αφηγητής του Μαλανδράκη σε αυτό το παιχνίδι, κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, τουλάχιστον έπρεπε για να είναι επιτυχές να περιορίζεται στους ομιλούντες χαρακτήρες.

Ναι, ο ρεαλισμός απαιτεί ρεαλισμό, αλλά πού τελειώνει ο ρεαλισμός και πού αρχίζει η απλή, μη λογοτεχνική καταγραφή; Πού τελειώνει η λογοτεχνία και πού ξεκινά το ρεπορτάζ;
Ο Μαλανδράκης, εκτός των άλλων, χρησιμοποιεί απλόχερα και μια μεγάλη γκάμα κινηματογραφικών κλισέ (σελ 93, ο τρόπος που θρυμματίζεται ξαφνικά το παρμπρίτζ ενώ τα επτά άτομα, περαστικοί και άτομα του συνεργείου, περπατάνε προσεκτικά και αμίλητοι μέσα στην ησυχία. Ο τρόπος που ο Χάρης, το πρώτο πρόσωπο της ταινίας/βιβλίου, κινείται στην βομβαρδισμένη αγορά. Μπορώ να απαριθμήσω ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ταινίες όπου βλέπουμε τον ήρωα να κινείται έτσι σε ένα πεδίο μάχης ή ανάμεσα σε τραυματισμένους), καταλήγοντας να μην περιγράφει τον πόλεμο, αλλά μια πολεμική ταινία, υποβιβάζοντας το βιβλίο σε προσχηματικό και καθόλου υποβλητικό.
Όσον αφορά το νόημα, δυστυχώς δεν καταφέρνει να συγκινήσει, ενώ παραμένει κάπως αφελές.

Δεν νομίζω πως ένας άνθρωπος πρέπει να έχει βιώσει τον πόλεμο για να διαβλέπει την κενότητα των ριαλιτι και ανοητων παιχνιδιών της τηλεόρασης. Η κενότητα αυτή είναι που παρέχει ένα καταφύγιο στον Χάρη, αλλά τι μας λέει ο συγγραφέας; Ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, που επίσης καταφεύγει στην κενότητα για πληθώρα λόγων, έχει επίσης ένα διαρκές PTSD; Δηλαδή, και ίσως μάλιστα τότε να ηταν επιτυχέστερο εγχείρημα, ο Μαλανδράκης θα μπορούσε να είχε γράψει μόνο την αφήγηση της Αθήνας. Το υπόλοιπο κομματι δεν συνδεεται απαραιτητα με την εξελιξη του ηρωα. Η εναλλαγή ανάμεσα στη Βοσνία και την ζωή του Χάρη στην Αθήνα μετά από αυτή την εμπειρία είναι ενδιαφέρουσα μέχρι ενός σημείου, το πώς το δηλαδή το υποκείμενο καταλήγει ψυχικά τραυματισμένο, ηττημένο, αλλά από ένα σημείο και μετα η εναλλαγή που επιχειρείται με τα μπρος πίσω κουράζει, γίνεται επαναλαμβανομενη και δεν έχει άλλη χρησιμότητα. H ιστορία του Χάρη δεν καταφέρνει να αναχθει σε επεξηγηση της συγχρονης καταστασης, δεν μεταφράζεται σε κάποιο συλλογικό βίωμα, αφού, φυσικά, υπήρξαν επιζώντες πολέμου, που όχι απλώς δεν κρύφτηκαν από το βίωμα, αλλά το νίκησαν μέσα από τα γραπτά τους.

Από κει και πέρα, ο δυτικούλης ελληνάκος που έπαθε ptsd και μετά αναγκάζεται να το ρίξει στα τηλεπαιχνίδια, στις ανήλικες και στις εφήμερες σχέσεις απλώς δεν πείθει και γίνεται, ορισμένες φορές, ακρως γελοίο εύρημα ως κορμός ιστορίας. Ο κεντρικος ηρωας δεν εχει συνέπεια σε πολλες αντιδράσεις του, για παράδειγμα, τη μία παρουσιαζεται εντελως μουδιασμενος ψυχικά, ενώ σε άλλη περίπτωση, εντελώς ακαιρα νιώθει ενα "φούσκωμα στο παντελόνι " όταν παρακολουθεί την συμβολική διαμαρτυρία των νεαρών γυναικών στα καλλιστεία.
Ο Χάρης, άλλωστε, έχει το προνόμιο να φύγει ανά πάσα στιγμή. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει το Άουσβιτς και έχουν ανταπεξέλθει. Είναι πολύ εύκολο να καταφύγει ο Μαλανδράκης σε ένα κακογραμμένο τραύμα για να φτιάξει τη μονότονη αυτή ιστορία, αλλά ο χαρακτήρας του Χάρη δυστυχώς παραμένει επίπεδος, μονοδιάστατος και για αυτό ανεπιτυχής.

[Paraskevi Parissi · Rating 3 out of 5]

Καθίστε αναπαυτικά ΔΥΝΑΜΩΣΤΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ και απολαύστε το ταξίδι γιατί η ιστορία ξεκινά.
Η ιστορία μας ξεκινά με μεγάλη ένταση της μουσικής για να καλύψει τις σκέψεις και τα προβλήματα του ήρωα μας. Έχετε παρατηρήσει ότι στους έντονους θορύβους ξεχνάμε ότι άσχημο έχει συμβεί; Έτσ�� σε αυτό το βιβλίο του Μιχάλη Μαλανδράκη μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο τίτλος του βιβλίου ταιριάζει σαν γάντι στους ανθρώπους που ψάχνουν μέσα από τον ήχο να ξεφύγουν από καταστάσεις που ορμούν και στροβιλίζονται στο μυαλό τους. Αφορά ανθρώπους που κάποια χρονική στιγμή έχασαν τον ίδιο τους τον εαυτό από έντονες συγκινήσεις. Τα συναισθήματα τους, τους οδήγησαν να κυκλοφορούν απρόσωπα στον κόσμο ψάχνοντας αγωνιωδώς το δρόμο που θα τους οδηγήσει σε ένα μονοπάτι λύτρωσης φορώντας τις αναμνήσεις τους σαν γλυκό φιλί. Δε είναι τυχαίο το εξώφυλ��ο του βιβλίου σας τονίζω με σιγουριά ή να σας το παρουσιάσω πιο απλά .. ο τίτλος του βιβλίου και το εξώφυλλο είναι ακριβώς η ιστορία που θα διαβάσετε σε αυτό το αντίτυπο. Εντυπωσιακό; ΝΑΙ είναι αν δίνετε σημασία στη μακέτα του εξωφύλλου (Τα θερμά μου συγχαρητήρια Μαρία Τσουμαχίδου)
Είμαι από τους αναγνώστες που με κέρδισε κατευθείαν το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί ένιωσα τον ήρωα μας, το Χάρη Αλεξιάδη και σε επέκταση ένιωσα τις σκέψεις και τον παλμό του συγγραφέα. Η ηρεμία που χαρακτηρίζει τη γραφή του αλλά και την αφηγηματική προσέγγιση του θέματος που καταπιάνεται με συνεπήρε από την αρχή και με γέμισε σαν καθαρό υγρό που έπρεπε να τοποθετηθεί στις άδειες δεξαμενές του για να μπορέσει να λειτουργήσει η γραμμή παραγωγής. Σε συζητήσεις που είχα για το συγκεκριμένο βιβλίο κατάλαβα ότι δεν είναι για όλους, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον κεντρικό ήρωα και αυτό τους ωθούσε έξω από την ιστορία. Όταν τους εξηγούσα ότι αυτή είναι η ουσία του βιβλίου, ενός απρόσωπου ήρωα που όσο και να τον κυνηγήσεις δεν θα τον πιάσεις ποτέ (ιδού και το εξώφυλλο) μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι εντυπωσιάζονταν γιατί δεν το είχαν σκεφτεί!! Και είναι αλήθεια…. δε ξέρω τι άνθρωπος είναι ο Χάρης Αλεξιάδης γιατί δεν μπόρεσα να τον αντικρίσω στα μάτια όσο και να τον παρακολουθούσα, αλλά γνωρίζω ότι το κείμενο που διάβασα ξεπερνάει την επαφή ενός αναγνώστη που θα περάσει ώρες ψυχαγωγίας με ένα βιβλίο. Είναι κάτι παραπάνω γι΄ αυτό να το προτιμήσετε εσείς που θέλετε μια φωνή να σας υπενθυμίσει ότι δεν γιατρεύονται όλα, απλά τα κουβαλάς σαν ξεραμένο φύλλο που έχει ανάγκη την άνοιξη για να πάρει ζωή από την ομορφιά της.
Ήμουν η σκιά του Χάρη σε αυτό το ταξίδι και μου σιγοτραγουδούσε σε όλη τη διάρκεια του παρόλη την ένταση της μουσικής «με τον καιρό, με τη βροχή, το αίμα πήζει στην πληγή» και εγώ του χαμογελούσα από τα πρώτα του βήματα και από τα πρώτα ενδιαφέροντα του σαν σκιτσογράφος μιας ξεχασμένης εποχής, η οποία έχει κρυφτεί στη λήθη της. Ήμουν η παρέα του στο Σεράγεβο και στον πόνο που αντίκριζε, ο οποίος του γρατζουνούσε τις αντοχές του σπάζοντας όλες τις χορδές της φωνής του. Ήμουν και στην καινούργια του ζωή και σε όλα τα τηλεπαιχνίδια που τον παρέσυραν σε ένα εκστασιασμό που όμως δεν μπορούσε να απολαύσει την ίδια του την ηδονή. Δεν εκφράστηκε, δεν ούρλιαξε, δεν έτρεξε ενάντια στους πιο δυνατούς ανέμους απλά άφησε τη μοναξιά του να τον τυλίξει σαν κουκούλι που δεν θα άνοιγε ποτέ ξανά….. Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ γιατί η ομορφιά, το χιούμορ και το χαμόγελο είναι δώρα που τα δεχόμαστε και λέμε ευχαριστώ!!!

[Leonidas Moumouris]

Πρώτη επαφή με Μαλανδράκη και φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με κάποιον που ξέρει να γράφει ιστορίες. Χωρισμένο σε δύο χρονικές περιόδους της ζωής του Χάρη Αλεξιάδη, στην εμπειρία του ως πολεμικού ανταποκριτή στην Γιουγκοσλαβία και έπειτα την τηλεοπτική καριέρα του, που επέλεξε να είναι μακριά από το βάρος του θανάτου που βίωσε στην αρχή της καριέρας του. Τηλεπαιχνίδια και ψυχαγωγικές εκπομπές τέλη 90'ς αρχές 2000 και η ανάλογη ζωή ενός τηλεοπτικού σταρ.
Το περίεργο με τις δύο ιστορίες είναι πως, εμένα τουλάχιστον, μου φάνηκε να έχει περισσότερο νεύρο και ένταση όχι η ιστορία του πολέμου αλλά η ζωή του μετά, στα φώτα της δημοσιότητας και στα σκοτάδια της ψυχής του που όμως δεν σκαλίζει ιδιαίτερα ο συγγραφέας. Πιο πολύ τα συμπεραίνουμε από συμπεριφορές.
Θα αναζητήσω και το πρώτο του βιβλίο γιατί με έπεισε συνολικά.

Υ.Γ. Το οπισθόφυλλο καλό θα ήταν να μη το διαβάσετε. Είναι λες και έγραψαν την περίληψη του βιβλίου.

[Δημήτρης Κώτσος · Rating 5 out of 5]

Ο Χάρης Αλεξιάδης δέχεται μία πρόταση από το κανάλι να πάει ως ανταποκριτής στο εμπόλεμο Σαράγεβο το 1992, Η χαρά του να σταλεί σε κάτι τόσο σημαντικό θα τον φέρει αντιμέτωπο με σκληρές εικόνες. Η εξαθλίωση, η πείνα, οι βομβαρδισμοί και τα συναισθήματα που καλύπτουν ένα τέτοιο γεγονός όπως είναι ο φόβος και η αγωνία θα τον κάνουν να δοκιμαστεί ψυχικά και σωματικά.

Ένα γεγονός που θα τον συντρίψει είναι η επίθεση στην αγορά Μαρκάλε με μεγάλο αριθμό νεκρών και τραυματιών. Αυτό θα τον κινητοποιήσει να επιστρέψει στην Αθήνα και να ασχοληθεί με την ψυχαγωγία.

Τον Μιχάλη Μαλανδράκη τον γνώρισα από το “Patriot” και τον εκτίμησα. Στο νέο του μυθιστόρημα μου άρεσε η εναλλαγή του παρελθόντος με το παρόν και το πως ο ήρωας του επηρεάστηκε από τα βιώματά του. Παρακολουθούμε την πορεία του Χάρη που πήγε στον πόλεμο, επέστρεψε με ανοιχτές εσωτερικές πληγές και το πως διαχειρίστηκε το πρόβλημα που του προέκυψε.

Στα θετικά του αναγνώσματος θα προσθέσω το πως ανέλυσε τον ψυχικό του κόσμο αλλά και οι περιγραφές του πολέμου με σόκαραν για την ωμότητά τους.

Το “ Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ” είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα από έναν νέο συγγραφέα που έχει το χάρισμα με την γραφή του να σε κρατά από την πρώτη σελίδα.

Σήμερα κυκλοφορεί και είναι η ευκαιρία να το αναζητήσετε στο πιο κοντινό σας βιβλιοπωλείο.

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

[Γιώργος Μαντάς · Rating 5 out of 5]

Μετά τη μικρή και καλή νουβέλα ''Patriot'', το δεύτερο συγγραφικό βήμα του Μιχάλη Μαλανδράκη είναι ένα μυθιστόρημα διακοσίων σαράντα πέντε σελίδων.
Πραγματικά πεντάστερο ανάγνωσμα.
Συνήθως τέτοια μυθιστορήματα γράφουν συγγραφείς που έχουν αρκετό έργο πίσω τους κι έχουν αποκτήσει τη λεγόμενη συγγραφική ωριμότητα.
Ο Μιχάλης Μαλανδράκης μόλις στο δεύτερο βιβλίο του μας δίνει μια άρτια δομημένη ιστορία.
Πρωταγωνιστής ο Χάρης Αλεξιάδης.
Άψογη σκιαγράφηση των γεγονότων του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας και την αντίθεση με την μετέπειτα ζωή του ήρωα κατά τα χρόνια της φούσκας, της πλαστής ευμάρειας.
Τα πισωγυρίσματα στο χρόνο λειτούργησαν άψογα για μένα και αυτό που χάρηκα περισσότερο είναι ότι όσον αφορά την ψυχολογία του ήρωά του ο Μαλανδράκης αρνήθηκε να υπάρξει επεξηγηματικός.
Είναι κάτι που με ξενερώνει απίστευτα όταν υπάρχει σε κάποιο βιβλίο.
Παραθέτει τα γεγονότα, προσθέτει εξαιρετικά γραμμένες -κινηματογραφικού τύπου-εικόνες και τα συμπεράσματα τα αφήνει στους αναγνώστες.
Θερμά συγχαρητήρια.

[Доротея Ан]

O Μαλανδράκης σε αυτό το βιβλίο πραγματεύεται τα όρια. Τα ανθρώπινα όρια, ότι ο άνθρωπος μπορεί τόσο. Παραπάνω όχι. Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για τα μεγάλα και τα σοβαρά, κάποιοι είμαστε πιο άνετοι στην ελαφρύτητα. Άνετοι - όχι απαραίτητα και ευτυχισμένοι. Ο Χάρης Αλεξιάδης έκανε αυτό που μπορούσε, γιατί δε μπορούσε περισσότερα, δεν ήταν για αυτά φτιαγμένος.

Το μισό βιβλίο τοποθετείται στην πολιορκία του Σαράγεβο, κι συγγραφέας, είναι φανερό, έχει κάνει καλή έρευνα όχι μονο για τα πολεμικά γεγονότα αλλά και για τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντί σε αυτά. Φαίνεται απ τις μικρές λεπτομέρειες. Δεν καταφεύγει όμως σε εύκολο μελό ούτε σε αναχρονιστικούς διδακτισμούς, θέλει απλώς να πει μια ιστορία σε συγκεκριμένο φόντο και το κάνει με δυνατό, στακάτο λόγο, χωρίς δράμα και φιοριτούρα. Συνολικά καλή δουλειά συνολικά κι ένα βιβλίο που αξίζει τον κόπο.

[Vasilis Kalandaridis · Rating 4 out of 5]

Δεύτερο βιβλίο του Μαλανδράκη,μετά το Patriot,το ίδιο εξαιρετικές οι εντυπώσεις.Λατρεύω το γράψιμο του,βγαίνει μια μελαγχολία,μια σιωπή,κάτι όμορφο που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.Ανυπομονώ για την επόμενη δουλειά του

[Γιάγκος Πλατής · Rating 3 out of 5]

Μπορείτε να βρείτε και άλλες παρουσιάσεις βιβλίων στη στήλη de-book του debop.gr

O Μιχάλης Μαλανδράκης ζωντανεύει τις «ακμάζουσες» δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία του ’90 και του ’00 στην Ελλάδα παίρνοντας αφορμή από τη σκιαγράφηση ενός ενδιαφέροντα ήρωα, του Χάρη Αλεξιάδη. Με αφηγήσεις που ταξιδεύουν στον χρόνο, δημιουργεί το πορτρέτο μιας επιφανειακής κοινωνίας, που πίσω από τη βιτρίνα της καλοπέρασης και της σχετικής ευημερίας, υπάρχει πολύς πόνος και κοινωνική παθογένεια.

Συγκεκριμένα, ο Χάρης διακατέχ��ται από μια ακόρεστη επιθυμία να καταγράψει μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, μόλις κατανοεί την ιστορική τους αξία. Αναμφίβολα, ο σπόρος αυτός έχει φυτευτεί βαθιά μέσα του από την πολύ μικρή ηλικία, όταν και κάποια οικογενειακές εμπειρίες, τον στιγμάτισαν παντοτινά. Αυτή η διάθεσή του, λοιπόν, τον οδηγεί στη δημοσιογραφία, σε μια εποχή που η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα βρίσκεται στην άνθισή της.

Έτσι, μια μέρα βρίσκεται στο ταλαιπωρημένο Σεράγεβο ως πολεμικός ανταποκριτής για το μεγάλο κανάλι που δουλεύει, σκοπεύοντας να μεταφέρει τον παλμό του πολέμου στις αρχές του ’90. Η γοητεία που του ασκεί αυτή η «υπεύθυνη» θέση, όμως, δεν αργεί να μετατραπεί σε άγχος και ιδρώτα, σε σοκ μπροστά στο εύθραυστο και το μάταιο της ανθρώπινης φύσης. Δεν αργεί δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η επιλογή δεν είναι η ιδανική βάσει της ιδιοσυγκρασίας του.

Όλα αυτά τον ωθούν προς μια άλλη επαγγελματική κατεύθυνση, γι’ αυτό και αποφασίζει να επιστρέψει στην Αθήνα και να δουλέψει ως παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιών. Θέλοντας να ξεχάσει τα όσα έζησε στη Βοσνία και να ανακαλύψει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού, εισέρχεται με ορμή στη «γλύκα» ενός άσωτου βίου, γεμάτου από κραιπάλες, ερωτικές περιπέτειες και χρήμα, που τον κάνει να νιώθει άτρωτος.

Παρ’ όλα αυτά, η βαρύτητα της ίδιας της ζωής είναι πολύ δυνατότερη από τις φιλοδοξίες και τις ματαιοδοξίες του ανθρώπινου μυαλού. Αυτό γίνεται απολύτως κατανοητό στον ευφυή Χάρη όταν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του χτυπάει την πόρτα. Τότε, ο κόσμος αναποδογυρίζει για ακόμη μια φορά και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός.

Η μουσική, στέκεται επάξιος συνοδοιπόρος του Χάρη και αυτόνομος οργανισμός της πλοκής. Τόσο μέσα από τη δικαιοδοσία που παραχωρεί η ακρόαση στη λήθη και τη λησμονιά των ψυχολογικών τραυμάτων και των ψυχοφθόρων καταστάσεων όσο και μέσα από τη θεραπευτική ικανότητα της μουσικής να σταματάει έστω και προσωρινά τον χρόνο, η μουσική ακολουθεί τον Χάρη ως το τέλος.

[Eleni · Rating 3 out of 5]

Με τράβηξε ο τίτλος και το θέμα. Αντιθέτως απορώ με το οπισθόφυλλο που σου παραθέτει την περίληψη του τι συμβαίνει, στην ουσία το τέλος. Πραγματικά δεν κατάλαβα αυτή την επιλογή των εκδόσεων, μου χάλασαν λίγο την εμπειρία της προσμονής που θα ήθελα.

Από εκεί και πέρα: ωραία ιδέα και ωραία, άμεση, ζωντανή γραφή χωρίς φιοριτούρες, μου έκανε εντύπωση που ο συγγραφέας (γεννημένος το 1996!) καταπιάστηκε με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το διάβασα ευχάριστα το βιβλίο, αλλα εν τέλει το βρήκα κάπως άνισο.

Η περιγραφή της περιόδου 2000 – 2010 μου θύμισε κάπως άρθρα του Νitro που τότε μεσουρανούσε! Ίσως βέβαια να ήταν και αυτό το νόημα. Αλλά κυρίως με ξένισε που αφηνόμαστε μεν να συμπεράνουμε ότι η μεταγενέστερη συμπεριφορά του Χάρη έχει να κάνει με τα τραύματα του παρελθοντος, αλλα δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά σε αυτή σύνδεση. Το σκεφτόμαστε απλώς επειδή είναι φυσικό να το κάνουμε. Θα ήθελα λίγη περισσότερη έμφαση στη σχέση των δύο «μερών» του βιβλίου.

Βρήκα επίσης κάποια ας το πω goofs; απροσεξίες; Σε ένα σημείο αναφερόμαστε σε γεύμα τον Φεβρουάριο με αφόρητη ζέστη. Ενας χαρακτήρας περί το 2005 καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο. Ένας υπάλληλος της ΕΡΤ ψωνίζει πουκάμισα από το Mohnbluemchen, εμβληματική μπουτίκ της εποχής μεν, αλλά απλησίαστη. Αυτά λίγο με ξένισαν.

Φαίνεται ότι πολύ γκρίνιαξα. Αλλά δεν μετάνιωσα που το διάβασα, και θέλω πολύ να διαβάσω το επόμενο πόνημα του Μαλανδράκη.

[Dimis · Rating 2 out of 5]

Το Patriot του Μιχάλη Μαλανδράκη το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και καλό. Είχα βρει το τέλος λιγάκι απότομο και θα ήθελα λίγες σελίδες παραπάνω. Στο πρώτο του μυθιστόρημα περίμενα πως θα ήταν ο τρόπος προσέγγισης σε μια μεγαλύτερη φόρμα.
Δυστυχώς έμεινα ανικανοποίητος. Βρήκα το βιβλίο ναι μεν ενδιαφέρον ως προς την ιστορία του. Τα 90s στην Ελλάδα πλέον σε πιο ρέτρο στιγμές και σε συνδυασμό με τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία αρχές του 1990. Ωστόσο δεν μπόρεσα να συνδεθώ με τον ήρωα του βιβλίου. Δεν μπόρεσα να τον νιώσω. Ούτε να τον μισήσω ή να τον αγαπήσω. Μου ήταν παντελώς αδιάφορος. Η εποχή στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο, αλλά έμεινε και αυτή στην επιφάνεια και όχι στην ουσία. Το ίδιο και ο πόλεμος. Θα ήθελα περισσότερο λεπτομέρια και όχι μια απλή περιγραφή.
Από ένα σημείο και μετά διαβάζοντας είχα επίσης την αίσθηση ότι του ξεφεύγει από τα χέρια η ιστορία του του Μαλανδράκη. Λες και κατάλαβε ότι δεν του βγαίνει και έβαλε τα πάντα μέσα για να την ολοκληρώση, χωρίς ωστόσο από ένα σημείο και μετά να με ενδιαφέρει σαν αναγνώστης η πορεία αυτή.
Θα ξαναδιαβάσω βιβλίο του Μιχάλη Μαλανδράκη, γιατί θεωρώ ότι ξέρει να εκφράζετε, να χρησιμοποιεί την γλώσσα και να φτιάχνει μια ιστορία.

[Costas Manolakis · Rating 5 out of 5]

Ο Μιχάλης γράφει με ευθύτητα και αμεσότητα και οι θεματικές του δεν είναι εύκολες. Το δεύτερό του βιβλίο, ένα (ολοκληρωμένο αυτή τη φορά) μυθιστόρημα, σαφώς και είναι το ίδιο στρωτό, αληθινό, στοχευμένο, χωρίς φλυαρίες, εικονοπλαστικό, με εξαιρετικό σάουντρακ, που σου τραβά το ενδιαφέρον - άλλη μια ιστορία που θες να τη διαβάσεις για την πλοκή και την ποιότητα της γραφής, μια ιστορία που αναφορικά με το ιστορικό της σκέλος δεν την ξέρεις και πολύ καλά ή την έχεις ξεχάσει, γιατί έχεις απηυδήσει να παρακολουθείς πολέμους στην τηλεόραση και ρεπορτάζ από πολεμικούς ανταποκριτές. Ο Μιχάλης ψάχνει την ελληνική κοινωνία με τις βαλκανικές της διαστάσεις (ξανά), κρατώντας με σύνεση τις αποστάσεις μιας φαινομενικής αντικειμενικότητας και αναπτύσσοντας με μαστοριά τις πτυχές της προσωπικότητας του ήρωά του που βασανίζεται στα θέλω και τα πρέπει του εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα που οδηγεί ο ίδιος τον εαυτό του. Προσφέρει τελικά η κοινωνία επιλογές-διεξόδους ή είναι νομοτελειακή η συντριβή; Μέσα από χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής του, εμπειρίες που παλεύουν ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη διατηρείται ένα εσωτερικό συνεκτικό νήμα, το βάσανο που ζητά λύτρωση. Με τον ήρωά του ο Μιχάλης καταφέρνει να διώξει από πάνω του πολύ νωρίς ευτυχώς την ταμπέλα του νέου συγγραφέα. Μας προσφέρει ένα κείμενο ώριμο και μεστό, φρέσκο και σφριγηλό, έντιμο και φιλοσοφημένο. Έχω ξαναπεί ότι τον Μιχάλη έχουμε πολλούς λόγους να τον αγαπάμε και να τον καμαρώνουμε - τώρα τον θαυμάζουμε γιατί είναι τόσο ταπεινός και τόσο σοφός. Του ευχόμαστε να παραμένει πιστός στους στόχους του χωρίς να υποφέρει.

[Μαρία Δριμή · Rating 4 out of 5]

Στρωτή αφήγηση, ενδιαφέρων χαρακτήρας ο Χάρης Αλεξιάδης. Εντυπωσιάζει η επιλογή του θέματος από έναν νεαρό συγγραφέα που δεν έχει καν προλάβει τα γεγονότα και την ευρύτερη περίοδο. Θα προτιμούσα το κομμάτι του Σαράγεβο ως αφηγούμενες αναμνήσεις, μου φάνηκε κάπως διασπαστική η ταλάντωση της αφήγησης μεταξύ των παλαιών και των πιο πρόσφατων γεγονότων. Ίσως έτσι να διαγραφόταν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια ο ώριμος Αλεξιάδης.
Ο Μιχάλης Μαλανδράκης σίγουρα έχει να μας δώσει πολλά ακόμα ωραία βιβλία, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα.

[Vaggelis Mach · Rating 4 out of 5]

Δυνατό βιβλίο με καθηλωτικές περιγραφές πολέμου!