What do you think?
Rate this book
Bedenktijd
Wat gebeurt er met de verliezen die we liever vergeten en het verdriet dat niemand ziet? Meredith Greer ondergaat in complete isolatie een abortus. Te midden van een orkaan vol rouw, woede en verdriet begint ze te schrijven. Ze raakt gefascineerd door de magische, vervreemdende en verwoestende effecten van liminaliteit. Haar onderzoek naar onderwerpen als onzichtbaarheid, de verbeelding van verdriet en de onvermijdelijkheid van vergeten, verweeft ze met poëzie, proza en rauwe herinneringen. Het resultaat is een ingenieus boek waarin Greer de grenzen tussen genres tart en de mogelijkheden van de taal probeert op te rekken waar die tekortschiet. In de traditie van Susan Sontag, Olivia Laing en Claudia Rankine schept Greer met Bedenktijd een besef van wat het is om mens te zijn en vast te zitten in een tussentijd.
- GenresNonfiction
208 pages, Paperback
Published November 16, 2023
5 people are currently reading
191 people want to read
About the author
Meredith Greer
3 books7 followersMeredith Greer (1988) is een Amerikaans-Nederlandse journalist en schrijver. Ze werkt als eindredacteur bij de Volkskrant. Daarvoor werkte ze als redacteur bij BNR Nieuwsradio en BNNVARA, en als wekelijkse columnist bij HP/De Tijd. Ze publiceerde essays, opiniestukken en artikelen in onder meer Vrij Nederland en de Volkskrant . Daarnaast is ze in zowel Nederland als Vlaanderen werkzaam als spreker en moderator.
Bedenktijd is haar literair debuut.
Bedenktijd is haar literair debuut.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
January 20, 2024
Jemig wat goed. Bedenktijd is een autobiografisch essay, analyses over rouw, abortus, liminaliteit, media en corona en gedichten tegelijkertijd. Het is kwetsbaar, rauw, slim, analytisch - alles.
Ik hoop dat Meredith ooit een (autobiografische) roman schrijft, want dit smaakt naar meer.
Ik hoop dat Meredith ooit een (autobiografische) roman schrijft, want dit smaakt naar meer.
February 14, 2024
Wat een prachtboek. Over rouw, eenzaamheid, woede en taal, allemaal prachtig omschreven en aan elkaar gelinkt.
December 25, 2023
Het was even wennen aan de vorm maar richting het einde zit er zowat om de pagina een vouwtje vanwege een prachtige zin/beeld/analyse.
December 30, 2023
De inhoud van Bedenktijd van de Amerikaans-Nederlandse Meredith Greer is lastig samen te vatten. In de zin van: een chronologie en daarmee hiërarchie van gebeurtenissen aanbrengen. Wie verwacht een boek over abortus te lezen, krijgt diens zin. Net zoals iemand die een boek over rouw verwacht, iemand die een boek over de covidpandemie verwacht, een boek over de staat van virtual reality of over de dunne bandbreedte waarbinnen vrouwelijkheid en woede samen kunnen bestaan. Greer heeft zichzelf alle ruimte gegeven om associatief een werk te schrijven dat officieel een literaire roman is, gevoelsmatig filosofische non-fictie, en af en toe ook nog eens uitstapjes neemt naar poëzie en horror.
Tijdens de coronalockdown houdt Greer een dagboek bij, zoals ze haar hele leven al doet. Maar deze keer schrijft ze zoveel, dat er een literair werk begint te ontstaan. Het vliegwiel is een abortus, die de auteur tijdens de pandemie laat uitvoeren (de gebruikelijke woordkeuze van het ‘plegen’ van een abortus heeft een negatieve bijklank, merkt Greer terecht op). Hoewel Greer zwanger raakt van iemand met wie ze al langer een relatie heeft, kiest hij meteen het hazenpad, zo is vrij impliciet op te maken uit het werk. Dat ze tot een abortus over wil gaan staat vast, wat niet wegneemt dat er alsnog gevoelens van eenzaamheid en rouw kunnen ontstaan: ‘Met het afscheid nemen van deze zwangerschap, verloor ik iets. En ging er iets aan mij verloren. Beide waren het rouwen waard.’
Maar Greer komt erachter dat Nederland, na het wegvallen van religie, weinig rouwrituelen meer kent. Collectief rouwen heeft plaatsgemaakt voor individuele, grotendeels verholen rouw. Chic rouwen is enerzijds wel verdriet hebben (anders ben je van steen) maar dit anderzijds zo min mogelijk tonen (het moet allemaal niet te dramatisch). Bij een abortus speelt het rouwen zich nog meer achter de gordijnen af. En als je dan ook nog eens laat aborteren te midden van de covidcrisis, waarin iedereen zich heeft teruggetrokken en met eigen sores bezig is, zijn alle voorwaarden aanwezig om in een diepe staat te komen van liminaliteit. Limininaliteit is ‘tussenzijn’:
Een drempel- of overgangsfase, een plek die je bereikt als je ergens weg bent gegaan, maar nog niet volledig ergens anders bent aangekomen. In filosofische, spirituele of artistieke zin wordt het gebruikt om grijze zones, marginaliteit, of een staat van ‘allebei’ of ‘tussenin’ zijn te begrijpen. De ambiguïteit, het ongemak, maar ook de magie van de plek of tijd waarin de verandering plaatsvindt. […] Een tijdelijk opschorten van de normen van de cultuur waar je onderdeel van uitmaakt. Je hoeft je niet te gedragen zoals het hoort. De regels gelden niet, maar je mag ook niet meedoen. Het is een fase van uitsluiting, uitzondering en onzekerheid.
Rouw is liminaliteit. Vluchteling-zijn is liminaliteit. Non-binariteit is liminaliteit. En ook de covidlockdown was liminaliteit. Een soort opperliminialiteit waardoor Greer niemand mee mocht nemen naar de kliniek en niet op een waardige manier kon rouwen. Zoals ook de mensen die dierbaren verloren aan covid niet mochten rouwen. Dat de samenleving meteen in volle vaart is doorgegaan na het opheffen van de maatregelen heeft ervoor gezorgd dat er veel onverwerkt verdriet is, merkt Greer op, hoewel ze ook signaleert dat niemand ooit nog stil wil staan bij covid.
En zo gaat een aanzienlijk gedeelte van het boek opeens over covid, waarna er wederom een vrij harde knip wordt gemaakt naar de niet waargemaakte ambities die socialmediaoprichters hadden. Wat heeft dit met de abortus te maken, met liminaliteit? Greer maakt soms sprongen die mijn brein niet maakt. Maar het is niet ergerlijk, het is prikkelend. Dat er geen strakke rode draad door het boek is getrokken sluit bovendien aan bij het idee van liminaliteit. Zelfs het omslag bevindt zich in het schemergebied zou je kunnen zeggen, getuige de discussie die oplaaide tussen mij en mijn tafelgenoten aan het kerstontbijt over de vraag of het voorplat blauw of groen was - groen natuurlijk.
Ook de vormgeving binnenin het boek is fascinerend. Zo staan op meerdere pagina’s in de marges reacties van anti-abortusaanhangers, waarvan het lettertype steeds groter wordt. Greers stem wordt bijna verdrukt. Een stem die plots weer luid en duidelijk klinkt wanneer op blanco pagina’s gedichten staan, die over het algemeen het proza verrijken. Het ingebedde horrorverhaal over een man die denkt zijn ex-vriendin snel te kunnen vergeten nadat ze onbedoeld zwanger is geraakt, is een hoogtepunt, juist omdat het een daarvoor besproken theorie concretiseert. Greer slaagt kortom glansrijk in het waarmaken van haar intenties:
Ik ben geen filosofische hypothese. Er is geen plottwist of spanningsboog, alle spoilers zijn op de kaft te lezen. Laat me in plaats daarvan proberen om in een rookcirkel te communiceren. Laat me kijken hoeveel dingen ik tegelijk mag zijn. Laat dit boek een wijnvlek zijn.
Tijdens de coronalockdown houdt Greer een dagboek bij, zoals ze haar hele leven al doet. Maar deze keer schrijft ze zoveel, dat er een literair werk begint te ontstaan. Het vliegwiel is een abortus, die de auteur tijdens de pandemie laat uitvoeren (de gebruikelijke woordkeuze van het ‘plegen’ van een abortus heeft een negatieve bijklank, merkt Greer terecht op). Hoewel Greer zwanger raakt van iemand met wie ze al langer een relatie heeft, kiest hij meteen het hazenpad, zo is vrij impliciet op te maken uit het werk. Dat ze tot een abortus over wil gaan staat vast, wat niet wegneemt dat er alsnog gevoelens van eenzaamheid en rouw kunnen ontstaan: ‘Met het afscheid nemen van deze zwangerschap, verloor ik iets. En ging er iets aan mij verloren. Beide waren het rouwen waard.’
Maar Greer komt erachter dat Nederland, na het wegvallen van religie, weinig rouwrituelen meer kent. Collectief rouwen heeft plaatsgemaakt voor individuele, grotendeels verholen rouw. Chic rouwen is enerzijds wel verdriet hebben (anders ben je van steen) maar dit anderzijds zo min mogelijk tonen (het moet allemaal niet te dramatisch). Bij een abortus speelt het rouwen zich nog meer achter de gordijnen af. En als je dan ook nog eens laat aborteren te midden van de covidcrisis, waarin iedereen zich heeft teruggetrokken en met eigen sores bezig is, zijn alle voorwaarden aanwezig om in een diepe staat te komen van liminaliteit. Limininaliteit is ‘tussenzijn’:
Een drempel- of overgangsfase, een plek die je bereikt als je ergens weg bent gegaan, maar nog niet volledig ergens anders bent aangekomen. In filosofische, spirituele of artistieke zin wordt het gebruikt om grijze zones, marginaliteit, of een staat van ‘allebei’ of ‘tussenin’ zijn te begrijpen. De ambiguïteit, het ongemak, maar ook de magie van de plek of tijd waarin de verandering plaatsvindt. […] Een tijdelijk opschorten van de normen van de cultuur waar je onderdeel van uitmaakt. Je hoeft je niet te gedragen zoals het hoort. De regels gelden niet, maar je mag ook niet meedoen. Het is een fase van uitsluiting, uitzondering en onzekerheid.
Rouw is liminaliteit. Vluchteling-zijn is liminaliteit. Non-binariteit is liminaliteit. En ook de covidlockdown was liminaliteit. Een soort opperliminialiteit waardoor Greer niemand mee mocht nemen naar de kliniek en niet op een waardige manier kon rouwen. Zoals ook de mensen die dierbaren verloren aan covid niet mochten rouwen. Dat de samenleving meteen in volle vaart is doorgegaan na het opheffen van de maatregelen heeft ervoor gezorgd dat er veel onverwerkt verdriet is, merkt Greer op, hoewel ze ook signaleert dat niemand ooit nog stil wil staan bij covid.
En zo gaat een aanzienlijk gedeelte van het boek opeens over covid, waarna er wederom een vrij harde knip wordt gemaakt naar de niet waargemaakte ambities die socialmediaoprichters hadden. Wat heeft dit met de abortus te maken, met liminaliteit? Greer maakt soms sprongen die mijn brein niet maakt. Maar het is niet ergerlijk, het is prikkelend. Dat er geen strakke rode draad door het boek is getrokken sluit bovendien aan bij het idee van liminaliteit. Zelfs het omslag bevindt zich in het schemergebied zou je kunnen zeggen, getuige de discussie die oplaaide tussen mij en mijn tafelgenoten aan het kerstontbijt over de vraag of het voorplat blauw of groen was - groen natuurlijk.
Ook de vormgeving binnenin het boek is fascinerend. Zo staan op meerdere pagina’s in de marges reacties van anti-abortusaanhangers, waarvan het lettertype steeds groter wordt. Greers stem wordt bijna verdrukt. Een stem die plots weer luid en duidelijk klinkt wanneer op blanco pagina’s gedichten staan, die over het algemeen het proza verrijken. Het ingebedde horrorverhaal over een man die denkt zijn ex-vriendin snel te kunnen vergeten nadat ze onbedoeld zwanger is geraakt, is een hoogtepunt, juist omdat het een daarvoor besproken theorie concretiseert. Greer slaagt kortom glansrijk in het waarmaken van haar intenties:
Ik ben geen filosofische hypothese. Er is geen plottwist of spanningsboog, alle spoilers zijn op de kaft te lezen. Laat me in plaats daarvan proberen om in een rookcirkel te communiceren. Laat me kijken hoeveel dingen ik tegelijk mag zijn. Laat dit boek een wijnvlek zijn.
February 2, 2025
3.8
Ik heb veel bijgeleerd en ik hou van verschillende tekstvormen
Ik heb veel bijgeleerd en ik hou van verschillende tekstvormen
April 6, 2024
Jezus wat goed
January 3, 2024
Bedenktijd. Door: Meredith Greer.
Bedenktijd is een pandemieboek, een abortusboek, het zijn essays en poëzie, het is autobiografisch en universeel. Het valt niet onder één noemer te vatten.
Greer ondergaat een abortus tijdens de pandemie, in complete isolatie. Er is geen ruimte om haar verdriet en verlies te delen. De vraag is of die er buiten de pandemie wel zou zijn. Er zijn geen rituelen omtrent abortus, het is verboden rouw. Dat concept, wordt naast vele anderen zoals: liminaliteit, linguïstisch relativisme, zero-sum game, de woede van de vrouw, gemedieerd sociaal contact, … uitgediept, beschreven, langs alle kanten bekeken.
De persoonlijke stukken, Greer die het over haar eigen leven, schrijven en denken heeft, boeiden me het meest, daarin heb ik halve pagina’s onderlijnd. Bedenktijd is een boek dat je aan je denken zet over je eigen leven en de wereld om je heen. Qua structuur doet het soms aan Massastrandingen van Moya De Feyter denken: verschillende soorten tekst in andere lettertypes. Het ene verhaal wordt onderbroken door het andere en gaat dan weer verder. Zoals het leven zelf.
Het debat over abortus zou niet moeten draaien om ‘wat we verliezen’ maar denk ook eens aan wat we winnen; waar zouden we nu staan als Gloria Steinhem in haar twintiger jaren geen abortus had gehad? We hadden dan ook dit boeiende, moedige boek van Meredith Greer niet gehad.
Bedenktijd is een pandemieboek, een abortusboek, het zijn essays en poëzie, het is autobiografisch en universeel. Het valt niet onder één noemer te vatten.
Greer ondergaat een abortus tijdens de pandemie, in complete isolatie. Er is geen ruimte om haar verdriet en verlies te delen. De vraag is of die er buiten de pandemie wel zou zijn. Er zijn geen rituelen omtrent abortus, het is verboden rouw. Dat concept, wordt naast vele anderen zoals: liminaliteit, linguïstisch relativisme, zero-sum game, de woede van de vrouw, gemedieerd sociaal contact, … uitgediept, beschreven, langs alle kanten bekeken.
De persoonlijke stukken, Greer die het over haar eigen leven, schrijven en denken heeft, boeiden me het meest, daarin heb ik halve pagina’s onderlijnd. Bedenktijd is een boek dat je aan je denken zet over je eigen leven en de wereld om je heen. Qua structuur doet het soms aan Massastrandingen van Moya De Feyter denken: verschillende soorten tekst in andere lettertypes. Het ene verhaal wordt onderbroken door het andere en gaat dan weer verder. Zoals het leven zelf.
Het debat over abortus zou niet moeten draaien om ‘wat we verliezen’ maar denk ook eens aan wat we winnen; waar zouden we nu staan als Gloria Steinhem in haar twintiger jaren geen abortus had gehad? We hadden dan ook dit boeiende, moedige boek van Meredith Greer niet gehad.
July 23, 2024
Begon gisteren in Bedenktijd van Meredith Greer (2023, De Bezige Bij), maar legde het vandaag al weer weg: zó slecht geschreven, zó boordevol onzin, jeetje. Voorbeeld:
‘Stilte is auditieve antimaterie, geluid gedefinieerd door de afwezigheid van geluid. En de stiltes die het meeste opvallen, zijn juist díe stiltes die omringd zijn door geluid – we zien dat daar iets had moeten staan. De stiltes die daarom juist het meest onopgemerkt blijven zijn die op de voorgrond, omringd door andere afwezigheid. Hoe meer stilte, hoe minder geluid je verwacht.’
Hoeveel nonsens kun je in drie zinnen proppen? Stiltes die we zien, omringd door geluid, waarbij we opmerken: dáár (waar?) had iets moeten staan. Kom op, zeg!
‘Stilte is auditieve antimaterie, geluid gedefinieerd door de afwezigheid van geluid. En de stiltes die het meeste opvallen, zijn juist díe stiltes die omringd zijn door geluid – we zien dat daar iets had moeten staan. De stiltes die daarom juist het meest onopgemerkt blijven zijn die op de voorgrond, omringd door andere afwezigheid. Hoe meer stilte, hoe minder geluid je verwacht.’
Hoeveel nonsens kun je in drie zinnen proppen? Stiltes die we zien, omringd door geluid, waarbij we opmerken: dáár (waar?) had iets moeten staan. Kom op, zeg!
March 19, 2024
Niet helemaal wat ik verwacht had: in sommige delen heb ik een enorme afstand ervaren tussen de auteur en haar materie, een beetje alsof ik een research paper aan het lezen was, terwijl ik me verwacht had aan een veel persoonlijker onderzoek. De laatste 60 blz. hebben dat gevoel voor mij gecompenseerd.
September 2, 2024
De titel vind ik wat misleidend omdat het boek meer gaat over eenzaamheid en covid dan over abortus.
Als je houdt van filosofisch en literair kan ik het aanraden. Verwacht geen biografie of heel persoonlijk verhaal. Dat verwachtte ik wel en geef daarom maar twee sterren.
Je leest het boek in twee uur uit. Enkele zinnen over het alleen voelen zijn me bijgebleven.
Als je houdt van filosofisch en literair kan ik het aanraden. Verwacht geen biografie of heel persoonlijk verhaal. Dat verwachtte ik wel en geef daarom maar twee sterren.
Je leest het boek in twee uur uit. Enkele zinnen over het alleen voelen zijn me bijgebleven.
June 22, 2024
Een rijk en ontroerend boek
March 12, 2025
Ik vond dit boek best interessant, maar vond het ook wel niet zo genuanceerd en kon moeilijk meevoelen met de auteur wat ik best jammer vond.
October 26, 2025
Goed geschreven en ook al is het informatief is het niet saai
November 13, 2025
Wat rommelig boekje over vrouw die abortus ondergaat. Hier en daar mooie reflecties
Displaying 1 - 16 of 16 reviews