What do you think?
Rate this book
Café Dorian
Café Dorian bevindt zich in een buitenlandse stad. Het vertoont gebreken en loopt slecht, tot de Hollandse kastelein besluit een kok in dienst te nemen. Na een lovende recensie gaan de zaken beter dan hij had durven dromen.
Dit is de plek die de vertelster hem toewenst: het middelpunt te zijn van al dat leven – geliefd te zijn. Maar haar Hollander ervaart geen geluk: door het verdiepen van zijn banden in de stad speelt wat hij in Amsterdam achterliet steeds sterker op.
Geleidelijk ontdekt de lezer waarom hij vertrok, wat de relatie is tussen de vertelster en haar personage en waarom zij deze wereld voor hem wilde bouwen. Zo wordt haar verhaal een ode aan de jonge barman die ze kende en aan het verlies dat ze met hem deelt.
Café Dorian is een liefdesverklaring aan het café als hart van een stad en buurt, en aan de literaire fictie als meest waarheidsgetrouwe vertelvorm. Gilles van der Loo toont met zijn even lyrische als ambachtelijke stijl hoe het vertellen van verhalen verdriet kan helpen overwinnen: door vorm te geven aan de pijn.
Dit is de plek die de vertelster hem toewenst: het middelpunt te zijn van al dat leven – geliefd te zijn. Maar haar Hollander ervaart geen geluk: door het verdiepen van zijn banden in de stad speelt wat hij in Amsterdam achterliet steeds sterker op.
Geleidelijk ontdekt de lezer waarom hij vertrok, wat de relatie is tussen de vertelster en haar personage en waarom zij deze wereld voor hem wilde bouwen. Zo wordt haar verhaal een ode aan de jonge barman die ze kende en aan het verlies dat ze met hem deelt.
Café Dorian is een liefdesverklaring aan het café als hart van een stad en buurt, en aan de literaire fictie als meest waarheidsgetrouwe vertelvorm. Gilles van der Loo toont met zijn even lyrische als ambachtelijke stijl hoe het vertellen van verhalen verdriet kan helpen overwinnen: door vorm te geven aan de pijn.
199 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2023
17 people are currently reading
697 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 89 reviews
June 18, 2025
“Dit is het vak waarvan je hield, waarvan je houdt - elk café een huiskamer voor de stad, de wijk, de straat, een openstaande deur.” (p. 14)
In ‘Café Dorian’ roept Gilles van der Loo een plaats op die net zo verzonnen als herkenbaar aanvoelt: een bruin café boordevol nostalgie. De zaak oogt versleten maar warm, met stamgasten die vergroeid lijken met de plek. En hoewel deze plek aanvoelt als elk café dat je ooit dierbaar is geweest, bestaat het niet echt. En toch ook weer wel.
Van der Loo speelt een bijzonder spel met het vertelperspectief. Al snel merk je als lezer dat je niet zomaar een verhaal binnenstapt, maar dat het een verhaal is dat wordt gecreëerd terwijl je leest. De ‘ik’ richt zich voortdurend tot een ‘jij’ – Guillaume, ook wel Hollander genoemd – een barman die ergens in een zuidelijke havenstad een café overneemt. Pas na verloop van tijd ontdek je dat de verteller een vrouw is die ooit een liefdesrelatie met hem had.
Zij is in Amsterdam achtergebleven en beeldt zich nu in hoe zijn leven eruit zou kunnen zien. Daarmee is ‘Café Dorian’ niet alleen een roman over een café, maar ook over herinnering en het vormgeven van de (of een) werkelijkheid met woorden: “Het spijt me, ik zette je gevangen in dit verhaal en maakte mezelf wijs dat ik dat voor jou deed, dat je meer verdient dan de tijd die je gekregen hebt. Misschien doe ik dat alleen maar voor mezelf, heb ik nooit geaccepteerd dat ik mijn toekomst zo helder voor me zag en me daarin zo heb vergist. Hoe het ook zit: ik ben hieraan begonnen en nu zitten we allebei gevangen in een vertelling met eigen wensen. Het is bijna grappig, na al die jaren zijn we weer verbonden door iets wat ik wil en waar jij niet om hebt gevraagd.” (pp. 94-95)
De vertelster speelt als een stille maar tegelijk aanwezige stem met het verhaal. Ze creëert niet alleen de plek, maar verzint ook de mensen om Guillaume heen. Zoals Astrud, een oudere vrouw die met haar gehaktballen de lokale heldin wordt, of Sylve, de dochter van een zakenman die een prominente plek in het café opeist.
De auteur speelt dit literaire spel met overtuiging. Als lezer krijg je het gevoel dat je zelf een stoel aan de leestafel hebt. Je leert de vaste klanten kennen, voelt de drukte toenemen naarmate het café een eetgelegenheid wordt, en succesvoller, en ervaart zelfs het werkritme achter de schermen. Van het ‘poleren’ van glazen tot het soppen van lekbakken. Die details maken Café Dorian tastbaar en geloofwaardig.
Van der Loo schrijft met een melancholische elegantie. Zijn stijl is muzikaal, met zinnen die ademen en soms even blijven hangen als een melodie. “Er hangt een merkwaardig soort stilte tussen de zinnen” las ik in een review in De Groene Amsterdammer, en dat vat de essentie van dit verhaal perfect samen. De emoties en de zaken die van der Loo beschrijft laten ruimte voor suggestie en interpretatie; je leest nogal wat tussen de regels. En dat is net een van de sterktes van deze roman: je wordt als lezer uitgenodigd om zaken te zien en te voelen zonder dat de schrijver je er met de neus opduwt.
De roman is daarmee als een reflectie op het schrijven zelf: wat gebeurt er als je een verhaal maakt over iemand van wie je ooit hield? Kun je daarmee het verleden herschrijven, of hooguit benaderen wat had kunnen zijn? “Ik ben de architect van dit verdriet. Wie ideeën laat leven, moet ook de dood kunnen beschrijven; wat leefde teruggeven aan het niets dat met het verschrikkelijkste geduld ter wereld wacht.” (p. 17)
‘Café Dorian’ is een ontroerende roman die leest als een ode aan wat niet meer is, of wat misschien nooit is geweest. Een boek dat vraagt om gelezen te worden met een kop koffie of glas wijn binnen handbereik. Een café waar je, eenmaal binnen, liever niet meer uit vertrekt.
In ‘Café Dorian’ roept Gilles van der Loo een plaats op die net zo verzonnen als herkenbaar aanvoelt: een bruin café boordevol nostalgie. De zaak oogt versleten maar warm, met stamgasten die vergroeid lijken met de plek. En hoewel deze plek aanvoelt als elk café dat je ooit dierbaar is geweest, bestaat het niet echt. En toch ook weer wel.
Van der Loo speelt een bijzonder spel met het vertelperspectief. Al snel merk je als lezer dat je niet zomaar een verhaal binnenstapt, maar dat het een verhaal is dat wordt gecreëerd terwijl je leest. De ‘ik’ richt zich voortdurend tot een ‘jij’ – Guillaume, ook wel Hollander genoemd – een barman die ergens in een zuidelijke havenstad een café overneemt. Pas na verloop van tijd ontdek je dat de verteller een vrouw is die ooit een liefdesrelatie met hem had.
Zij is in Amsterdam achtergebleven en beeldt zich nu in hoe zijn leven eruit zou kunnen zien. Daarmee is ‘Café Dorian’ niet alleen een roman over een café, maar ook over herinnering en het vormgeven van de (of een) werkelijkheid met woorden: “Het spijt me, ik zette je gevangen in dit verhaal en maakte mezelf wijs dat ik dat voor jou deed, dat je meer verdient dan de tijd die je gekregen hebt. Misschien doe ik dat alleen maar voor mezelf, heb ik nooit geaccepteerd dat ik mijn toekomst zo helder voor me zag en me daarin zo heb vergist. Hoe het ook zit: ik ben hieraan begonnen en nu zitten we allebei gevangen in een vertelling met eigen wensen. Het is bijna grappig, na al die jaren zijn we weer verbonden door iets wat ik wil en waar jij niet om hebt gevraagd.” (pp. 94-95)
De vertelster speelt als een stille maar tegelijk aanwezige stem met het verhaal. Ze creëert niet alleen de plek, maar verzint ook de mensen om Guillaume heen. Zoals Astrud, een oudere vrouw die met haar gehaktballen de lokale heldin wordt, of Sylve, de dochter van een zakenman die een prominente plek in het café opeist.
De auteur speelt dit literaire spel met overtuiging. Als lezer krijg je het gevoel dat je zelf een stoel aan de leestafel hebt. Je leert de vaste klanten kennen, voelt de drukte toenemen naarmate het café een eetgelegenheid wordt, en succesvoller, en ervaart zelfs het werkritme achter de schermen. Van het ‘poleren’ van glazen tot het soppen van lekbakken. Die details maken Café Dorian tastbaar en geloofwaardig.
Van der Loo schrijft met een melancholische elegantie. Zijn stijl is muzikaal, met zinnen die ademen en soms even blijven hangen als een melodie. “Er hangt een merkwaardig soort stilte tussen de zinnen” las ik in een review in De Groene Amsterdammer, en dat vat de essentie van dit verhaal perfect samen. De emoties en de zaken die van der Loo beschrijft laten ruimte voor suggestie en interpretatie; je leest nogal wat tussen de regels. En dat is net een van de sterktes van deze roman: je wordt als lezer uitgenodigd om zaken te zien en te voelen zonder dat de schrijver je er met de neus opduwt.
De roman is daarmee als een reflectie op het schrijven zelf: wat gebeurt er als je een verhaal maakt over iemand van wie je ooit hield? Kun je daarmee het verleden herschrijven, of hooguit benaderen wat had kunnen zijn? “Ik ben de architect van dit verdriet. Wie ideeën laat leven, moet ook de dood kunnen beschrijven; wat leefde teruggeven aan het niets dat met het verschrikkelijkste geduld ter wereld wacht.” (p. 17)
‘Café Dorian’ is een ontroerende roman die leest als een ode aan wat niet meer is, of wat misschien nooit is geweest. Een boek dat vraagt om gelezen te worden met een kop koffie of glas wijn binnen handbereik. Een café waar je, eenmaal binnen, liever niet meer uit vertrekt.
January 9, 2024
Een verbluffende, poëtische roman met een vertelster die je bij je lurven grijpt, door elkaar schudt, op het eind met een klap neerzet die nog lang nagalmt. Een boek dat de grenzen van de literatuur oprekt. Niet alleen een ode aan het café, maar ook een ode aan de taal - een van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen.
March 21, 2025
Je kijkt naar links. Granieten traptreden lopen snel omhoog tot er geen einde meer in zicht is. Oranje gloed van straatlantaarns, de stad houdt haar adem in. Rechts, zoals ze langer tijdelijk in je leven zouden zijn: het boek.
Dat heb ik voor je geschreven zodat je je kon verwonderen over de vertelvorm. Poëtisch, fris, overweldigend. Een tikkeltje elitair misschien, maar iemand als jij moest dat toch met een knipoog kunnen zien. Je las de zon opkomen in de stad zonder naam, nee, je voelde het. Maar zou je het al hebben geweten vanaf het begin? Zou je al hebben geweten dat, zodra het nieuwe er vanaf was, de tweede persoon enkelvoud nou ook weer niet zo interessant was als je had gehoopt? Dat het verhaal en de karakters niet zo veel diepgang hadden als de gerechten die Astrud serveerde? En vooral, dat je mij irritant zou vinden. Nee, niet mij, niet de schrijver, maar de echte-echte schrijver-schrijver. Dat je het hem kwalijk zou nemen dat het wel een erg hoog man-in-2023-schrijft-boek-gehalte heeft, met anglicismes, licht vervelende en pretentieus aandoende cultuurreferenties (eens, ik snap dat mijn schrijver-schrijver een geweldige en wereldse muzieksmaak heeft, maar om nou Astrud, Fela en Naima als namen te kiezen...).
Maar ik ken je, dat was overbrugbaar. Wat niet overbrugbaar was, ging om iets groters. Terwijl Café Dorian op volle toeren draaide en de gerechten sappiger werden, verdorden de pagina's als bladeren van de plataan die vroeger op je schoolplein stond. De stijl werd beetje bij beetje wat minder poëtisch, het verhaal kreeg een hoger horecaschrijverslol-niveau, en al met al kon het je gewoon wat minder interesseren. En toch weet ik dat je aan me denkt en dat je respect voor me hebt. Het is niet elke dag dat jij zo iemand als ik tegenkomt, en even waren we samen in die warme, gekke stad.
Dat heb ik voor je geschreven zodat je je kon verwonderen over de vertelvorm. Poëtisch, fris, overweldigend. Een tikkeltje elitair misschien, maar iemand als jij moest dat toch met een knipoog kunnen zien. Je las de zon opkomen in de stad zonder naam, nee, je voelde het. Maar zou je het al hebben geweten vanaf het begin? Zou je al hebben geweten dat, zodra het nieuwe er vanaf was, de tweede persoon enkelvoud nou ook weer niet zo interessant was als je had gehoopt? Dat het verhaal en de karakters niet zo veel diepgang hadden als de gerechten die Astrud serveerde? En vooral, dat je mij irritant zou vinden. Nee, niet mij, niet de schrijver, maar de echte-echte schrijver-schrijver. Dat je het hem kwalijk zou nemen dat het wel een erg hoog man-in-2023-schrijft-boek-gehalte heeft, met anglicismes, licht vervelende en pretentieus aandoende cultuurreferenties (eens, ik snap dat mijn schrijver-schrijver een geweldige en wereldse muzieksmaak heeft, maar om nou Astrud, Fela en Naima als namen te kiezen...).
Maar ik ken je, dat was overbrugbaar. Wat niet overbrugbaar was, ging om iets groters. Terwijl Café Dorian op volle toeren draaide en de gerechten sappiger werden, verdorden de pagina's als bladeren van de plataan die vroeger op je schoolplein stond. De stijl werd beetje bij beetje wat minder poëtisch, het verhaal kreeg een hoger horecaschrijverslol-niveau, en al met al kon het je gewoon wat minder interesseren. En toch weet ik dat je aan me denkt en dat je respect voor me hebt. Het is niet elke dag dat jij zo iemand als ik tegenkomt, en even waren we samen in die warme, gekke stad.
March 9, 2024
Veel literaire werken zijn fictie, zo ook Café Dorian. Maar in Café Dorian word je daar door een geheimzinnige vertelster ook nog eens regelmatig aan herinnerd. Hoewel zij spreekt over het in elkaar zetten van een verhaal en het bedenken van personages - en de vele bevestigingen dat alles écht bedacht is - voelt Café Dorian echter dan alle andere boeken. Daarmee bedoel ik daadwerkelijk dat café. Ik was daar (of wilde daar in ieder geval heel graag zijn). Guillaume als joviale barman, Astruds heerlijke eten, Sylves spontaniteit: ik zag het, ik proefde het, ik voelde het. En dat vind ik uitzonderlijk knap.
Naarmate het verhaal vordert, hoor je de stem van de vertelster vaker en dat vermengt schitterend in het verhaal van Guillaume. Daarnaast schittert dit werk in de verschillende ‘plots’ en ‘plottwisten’; continu wil je verder lezen en continu verraste het werk me én voelde het vertrouwd en logisch.
Hoewel het lekker wegleest, doet dat dit werk echt veel te kort. De schrijfstijl is soepel maar bevat mooie metaforen, interessante vooruit-en terugwijzingen en beeldende symboliek.
Ik luister eigenlijk altijd muziek tijdens het lezen en zet dan een willekeurige afspeellijst met rustige muziek aan. Aan het begin van het lezen van dit werk kwam Dorian van Agnes Obel door mijn oortjes heen (sowieso een van mijn favoriete nummers). Dat nummer - ok, vanwege de titel ook wat doorzichtig - geeft voor mij het perfecte gevoel weer van dit boek. Het lot bepaalde dat ook tijdens het lezen van de laatste paar bladzijden Obel door Spotify werd gekozen. Tja, als dat geen teken is.
Tot slot, zelfs het dankwoord vond ik goed, sterk en humoristisch geschreven - keurig in lijn van het hele werk.
Ik raak eigenlijk niet uitgepraat over dit boek, maar je kunt het werk beter lezen dan dat je tijd besteed aan deze recensie. Natuurlijk kun je dit werk lenen bij de bibliotheek, maar mijn advies: koop het. Dit wil je in je kast hebben staan en kunnen herlezen wanneer je wilt.
Van der Loo heeft met Café Dorian een literaire parel geschreven. Waan-zin-nig! Ik wil dit werk opnieuw voor de eerste keer lezen. En opnieuw. En opnieuw.
Naarmate het verhaal vordert, hoor je de stem van de vertelster vaker en dat vermengt schitterend in het verhaal van Guillaume. Daarnaast schittert dit werk in de verschillende ‘plots’ en ‘plottwisten’; continu wil je verder lezen en continu verraste het werk me én voelde het vertrouwd en logisch.
Hoewel het lekker wegleest, doet dat dit werk echt veel te kort. De schrijfstijl is soepel maar bevat mooie metaforen, interessante vooruit-en terugwijzingen en beeldende symboliek.
Ik luister eigenlijk altijd muziek tijdens het lezen en zet dan een willekeurige afspeellijst met rustige muziek aan. Aan het begin van het lezen van dit werk kwam Dorian van Agnes Obel door mijn oortjes heen (sowieso een van mijn favoriete nummers). Dat nummer - ok, vanwege de titel ook wat doorzichtig - geeft voor mij het perfecte gevoel weer van dit boek. Het lot bepaalde dat ook tijdens het lezen van de laatste paar bladzijden Obel door Spotify werd gekozen. Tja, als dat geen teken is.
Tot slot, zelfs het dankwoord vond ik goed, sterk en humoristisch geschreven - keurig in lijn van het hele werk.
Ik raak eigenlijk niet uitgepraat over dit boek, maar je kunt het werk beter lezen dan dat je tijd besteed aan deze recensie. Natuurlijk kun je dit werk lenen bij de bibliotheek, maar mijn advies: koop het. Dit wil je in je kast hebben staan en kunnen herlezen wanneer je wilt.
Van der Loo heeft met Café Dorian een literaire parel geschreven. Waan-zin-nig! Ik wil dit werk opnieuw voor de eerste keer lezen. En opnieuw. En opnieuw.
November 6, 2024
Literair pareltje; een term die ik zuinig probeer te gebruiken, maar voor `Café Dorian’ van Gilles van de Loo trek ik m toch maar weer eens uit de kast! Eerder dit jaar las ik al `Het café zonder naam’ van Seethaler wat ook prachtig was, maar Gilles van der Loo geeft zijn caféverhaal wel een heel bijzondere en intrigerende dimensie mee door de onverwachte vertelstem. Een constructie die enorm storend zou kunnen zijn, maar zo bijzonder goed is uitgevoerd dat het een geweldige extra laag geeft aan het verhaal. Een verhaal dat op zich al fantastisch is door de personages die van der Loo tot leven weet te wekken. Ook in z’n vorige, zeer sfeervolle boek ‘Dorp’ was er een onverwachte verteller, maar die zat me toen eigenlijk een beetje in de weg. Zoniet in deze knap geschreven roman waarin Gilles van der Loo ons meeneemt naar het sfeervolle café Dorian in het centrum van een onbekende stad.
Mooi!
Mooi!
April 25, 2024
Ik vond dit echt een heerlijk boek! Het is een van de weinige boeken die ik ken die in de tweede persoon geschreven zijn (de ‘jij’-vorm). De hoofdpersoon en zijn café worden daarmee als het ware geschapen door de vertelster, die ook af en toe ingrijpt in het verhaal. Klinkt ingewikkeld, maar het knappe van Van der Loo is dat hij je toch compleet het verhaal in weet te trekken.
Door het hele boek heen is de liefde voor het caféleven verweven. Geen gezond bestaan: er wordt gerookt als een ketter en gedronken als een tempelier. Je wordt meegenomen achter de coulissen van de horeca en het jarenlange barmanschap van de schrijver loochent zich niet.
Ik werd aan het einde zowaar wat melancholisch en heb het boek met een brok in m’n keel dichtgeslagen. Ik had graag nog wat langer over de straten van de stad geslenterd, nog wat meer van die mooie taal genoten.
Door het hele boek heen is de liefde voor het caféleven verweven. Geen gezond bestaan: er wordt gerookt als een ketter en gedronken als een tempelier. Je wordt meegenomen achter de coulissen van de horeca en het jarenlange barmanschap van de schrijver loochent zich niet.
Ik werd aan het einde zowaar wat melancholisch en heb het boek met een brok in m’n keel dichtgeslagen. Ik had graag nog wat langer over de straten van de stad geslenterd, nog wat meer van die mooie taal genoten.
January 9, 2025
Ik vond het echt heel mooi😭 bedankt @ de bibliotheek mevrouw tevens zijnde mijn oudste zus voor deze boekentip.
March 5, 2024
In het begin van het boek geniet ik van de sfeer en de mooie zinnen, maar het gaat me steeds minder boeien. Ook vind ik de spanningsopbouw te zwak. De ontknoping is goed bedacht, maar het is al te veel ingezakt. Ik vind dit goed geschreven, maar niet meeslepend genoeg.
https://lalageleest.nl/2024/03/05/caf...
https://lalageleest.nl/2024/03/05/caf...
February 22, 2024
Dit boek is een liefdesbaby van Piano Man en Het Regent Zonnestralen.
October 8, 2024
Wat. Een. Episch. Boek. Ga het lezen.
Meer wil ik er niet over kwijt.
Meer wil ik er niet over kwijt.
January 25, 2025
Dit boek gaf me een gevoel van heimwee zodra ik het uit had. Dat wat zo eenvoudig en normaal leek was tegelijk pijnlijk en mooi. Een verlangen en een cadeau. Wat een sfeervol verhaal!
—————————
Quotes:
Het is ochtend in de stad die ik je geef.
———
Wij zijn niet zo heel anders, jij en ik — twee lichte vensters met een diepe donkerte ertussen. Een wachten dat niet door hoop verzacht wordt. Een waken, eerder: wachten op een ander die er niet meer is.
———
En daarmee stijg ik naar de takken van de vijgenboom, word de wolk spreeuwen die nu opvliegt, steeds verder stijgt, mijn oog dat schrijft het oog van alle vogels tegelijk. Hoger klimmen we, met de straten onder ons, de daken en torens; we dunnen uit, verdikken, smelten samen en rekken weer uiteen zonder onze samenhang te verliezen, ons vertrouwen in de draagkracht van de lucht.
—————————
Quotes:
Het is ochtend in de stad die ik je geef.
———
Wij zijn niet zo heel anders, jij en ik — twee lichte vensters met een diepe donkerte ertussen. Een wachten dat niet door hoop verzacht wordt. Een waken, eerder: wachten op een ander die er niet meer is.
———
En daarmee stijg ik naar de takken van de vijgenboom, word de wolk spreeuwen die nu opvliegt, steeds verder stijgt, mijn oog dat schrijft het oog van alle vogels tegelijk. Hoger klimmen we, met de straten onder ons, de daken en torens; we dunnen uit, verdikken, smelten samen en rekken weer uiteen zonder onze samenhang te verliezen, ons vertrouwen in de draagkracht van de lucht.
March 6, 2024
Bijzonder en mooi boek, knap geschreven
July 24, 2025
Waarachtig, liefdevol, literair spel. Alles wat literatuur vermag, balt zich samen in dit werk van verbeelding!
June 28, 2024
Wat een prachtig en bijzonder geschreven boek! Over het verwerken van verdriet en het bruisende caféleven tegelijk. Eerlijk is eerlijk, aan het schrijven in de tweede persoon moest ik echt even wennen. De intermezzo’s met de ik-persoon, die er gaandeweg voor uitkomt dat ze het verhaal rondom het heerlijke buitenlandse café en de mooie, verdiepende personages ‘verzint’, maken het boek rijk en bijzonder. Knap staaltje werk!
September 26, 2024
Wauw. Dit boek moet ik nog een keer lezen. Wat is er nu allemaal gebeurd? Een Frans café dat gerund wordt door een eenzame Nederlandse man. Door een gerenommeerde kok aan te nemen, begint het café goed te lopen, maar daardoor komen ook steeds meer herinneringen aan zijn zoon naar boven. Prachtig geschreven. Lees dit boek vooral als je goed wakker bent.
May 10, 2025
Ik weet niet helemaal wat ik van dit boek moet vinden. Het is het verhaal van iemand ‘de Hollander’ die zijn oude leven 10 jaar geleden in Amsterdam is ontvlucht en elders in een denkbeeldige stad aan een rivier ‘duizenden kilometers ver’ opnieuw begint en een café overneemt. Dit café ‘café Dorean’ wekt hij tot leven, door er ook eten, goéd eten, te serveren en dat trekt veel en nieuw volk. Maar personeel en stamgasten zijn een klein intiem groepje, die toch ook een beetje langs elkaar heen leven. Zoals cafébezoekers dat doen… In het laatste deel van het boek doen zich een aantal dramatische voorvallen voor, de vader van Sylve, een van de personeelsleden, bedreigt hem en dat dreigement neemt hij serieus. Hij verdrinkt bijna als hij zijn hond wil redden. Hij wordt door een ex-bewoner van zijn appartement aangevallen. En uiteindelijk verdwijnt hij weer met de Noorzerzon.
Maar dan het vertelperspectief. De schrijver, die schrijfster blijkt te zijn, maakt reeds op bladzijde 1 duidelijk dat zij het verhaal vertelt en kiest hoe en welk verhaal ze wil vertellen. De hoofdpersoon, die Guillaume blijkt te heten, wordt steeds als ‘je’ aangesproken, terwijl ze hem al 10 jaar niet meer heeft gezien. Hij is verdwenen vóór zijn kind is geboren en heeft daarmee het recht verspeeld een rol in hun leven te spelen. Zij is dus nog boos op hem, maar schept wel, vaak met mildheid vervuld, een nieuw denkbeeldig leven voor hem. Uiteindelijk blijken ze een tragedie te delen. Maar de ‘ik’ die het verhaal schept, bedenkt, verzint, van de ‘jij’, terwijl we natuurlijk weten dat de ‘echte’ schrijver het verhaal van de ‘ik’ en de ‘jij’ vertelt, brengt met in een spiegelparadijs waar ik een beetje de weg kwijt raak.
Maar dan het vertelperspectief. De schrijver, die schrijfster blijkt te zijn, maakt reeds op bladzijde 1 duidelijk dat zij het verhaal vertelt en kiest hoe en welk verhaal ze wil vertellen. De hoofdpersoon, die Guillaume blijkt te heten, wordt steeds als ‘je’ aangesproken, terwijl ze hem al 10 jaar niet meer heeft gezien. Hij is verdwenen vóór zijn kind is geboren en heeft daarmee het recht verspeeld een rol in hun leven te spelen. Zij is dus nog boos op hem, maar schept wel, vaak met mildheid vervuld, een nieuw denkbeeldig leven voor hem. Uiteindelijk blijken ze een tragedie te delen. Maar de ‘ik’ die het verhaal schept, bedenkt, verzint, van de ‘jij’, terwijl we natuurlijk weten dat de ‘echte’ schrijver het verhaal van de ‘ik’ en de ‘jij’ vertelt, brengt met in een spiegelparadijs waar ik een beetje de weg kwijt raak.
May 22, 2024
Holy shit, wat een boek.
Zoals wanneer het ´s zomers gaat regenen op stoffige straatstenen en we die ene geur opsnuiven en dan beseffen: oh ja, dit is wat zo lekker ruikt.. Terwijl we daar niet dagelijks aan denken.
Zo heeft dit boek iets wat, veronderstel ik, aan iets universeels appelleert. Waar je niet dagelijks aan denkt.
Maar hoe beschrijf je dit?
Het is een grotendeels in de jij-vorm opgetrokken relaas van wat had kunnen zijn.
Het is een droom over twee mensen die er niet meer zijn.
Het is iets wat ons herinnert aan dat het best bijzonder is dat we hier en nu zijn, omdat het zomaar nét even anders had kunnen gaan.
Het is allemaal verzonnen en toch is het waar.
Zo, ik heb een poging gedaan.
¯\_(ツ)_/¯
(mijn God dit lijkt wel geschreven door een stoner ... maar dat is niet zo hoor)
Zoals wanneer het ´s zomers gaat regenen op stoffige straatstenen en we die ene geur opsnuiven en dan beseffen: oh ja, dit is wat zo lekker ruikt.. Terwijl we daar niet dagelijks aan denken.
Zo heeft dit boek iets wat, veronderstel ik, aan iets universeels appelleert. Waar je niet dagelijks aan denkt.
Maar hoe beschrijf je dit?
Het is een grotendeels in de jij-vorm opgetrokken relaas van wat had kunnen zijn.
Het is een droom over twee mensen die er niet meer zijn.
Het is iets wat ons herinnert aan dat het best bijzonder is dat we hier en nu zijn, omdat het zomaar nét even anders had kunnen gaan.
Het is allemaal verzonnen en toch is het waar.
Zo, ik heb een poging gedaan.
¯\_(ツ)_/¯
(mijn God dit lijkt wel geschreven door een stoner ... maar dat is niet zo hoor)
May 1, 2024
Wat een ontzettend mooi, poëtisch en origineel verhaal. Van veel mensen begreep ik dat ze zichzelf direct in cafė Dorian waanden en dat ze de personages herkenden. Helemaal terecht, want de sfeerbeschrijvingen in dit boek zijn geweldig. De personages worden bijna tastbaar, je krijgt als lezer het gevoel dat je deze ziet, hoort en in sommige gevallen zelfs ruikt.
Toch was ik vanaf het begin al vooral geïntrigeerd door de ik-verteller. Welk verhaal wilde zij nou eigenlijk vertellen en waarom? Wat maakt dat ze Guillomes leven aan het invullen is? Na de laatste bladzijde deed haar verhaal me nog meer dan dat van de bezoekers van Dorian of Guillome zelf.
Een geweldig boek. Op alle mogelijke manieren een aanrader.
Toch was ik vanaf het begin al vooral geïntrigeerd door de ik-verteller. Welk verhaal wilde zij nou eigenlijk vertellen en waarom? Wat maakt dat ze Guillomes leven aan het invullen is? Na de laatste bladzijde deed haar verhaal me nog meer dan dat van de bezoekers van Dorian of Guillome zelf.
Een geweldig boek. Op alle mogelijke manieren een aanrader.
August 21, 2025
Erg intrigerend boek, prachtige sfeer, interessante schrijfstijl, levende personages maar aan het einde voelde alles toch wat leeg. Misschien is dat juist de charme ervan, maar het liet mij toch wat onvoldaan achter.
April 30, 2024
Interessant perspectief, intrigerende verteller. Van der Loo schrijft heel sfeervol, met mooie metaforen. Het café en de personages komen tot leven, je kunt je zo voorstellen dat je ergens in Europa deze kroeg binnenloopt en Astrud of Bern ontmoet.
August 31, 2024
Hele bijzondere constructie, maar niet altijd fan van de schrijfstijl
February 24, 2024
Dit boek heeft een prachtige constructie die ik niet helemaal wil vertellen, want daarmee zou ik een aantal wendingen weggeven die mooier zijn om zelf te ontdekken. En zelfs zonder deze raamvertelling is dit verhaal heel mooi, heel sfeervol en melancholisch. Als je zelf ooit een stamkroeg hebt gehad, als uitbater of gast, is het denk ik nog invoelbaarder maar ik vermoed dat het zonder ook heel meeslepend is. De stijl, de personages, de verhalen en anekdotes, de levenslijnen en het lot van ieder individu, alles komt op een schijnbaar eenvoudige manier samen in café Dorian. Ik heb lang niet alles gelezen van de longlist dit jaar, maar wat ik ervan heb gelezen vind ik erg overtuigend.
January 30, 2024
Waar je ook gaat, je neemt jezelf mee. Dit boek is een katharsis an sich. Knap verteld, relatief beknopt doch rond verhaal. Terecht op de longlist voor de Libris dunkt me.
September 9, 2024
“Sainte Rita, priez pour nous…” (B. Biolay)
Prachtig geschreven ontroerend ‘in memoriam’ voor verloren liefde.
Aantekeningen voor mezelf gemaakt. Eén grote spoiler.
“Een schrijfster opent de deur, stapt terug, wacht totdat haar hoofdpersoon zich aandient. Zo gauw hij ademt, begint te zien en horen, ontvouwt ze hem een wereld, de plek die ze hem heeft toegedacht. (…) Ze laat haar personages leven en moet zich daarna beperken tot het optekenen van wat ze doen en wat hun overkomt. Doet ze dat niet dan blijft haar vertelling een construct, een plot - dit is wat ik geloof, en in het verlengde hiervan ligt dat dit verhaal, jouw verhaal, uit is op je dood. (…) Je lot is onmiskenbaar en het is mijn taak te volgen, zuiver op te tekenen, maar ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik wil dat je leeft.”
Gilles van der Loo schrijft een wereld waarin een hoofdpersoon een wereld schrijft voor een verloren liefde. “Het is ochtend in de stad die ik je geef.” - zin één van dit mooie diepromantische boek. Er is een liefde verloren gegaan, een vaderschap waar de man niet klaar voor was, een moederschap en een kind dat toch niet levensvatbaar bleek. Liefde vermengd met verdriet, is dat niet het wezen van melancholieke romantiek?
De echte hoofdpersoon van dit boek blijft buiten beeld. Het is de vertelster van dit verhaal. Wat we van haar te weten komen, is dat ze een korte gepassioneerde relatie had met de hoofdpersoon van haar verhaal, Guillaume, Willem, Wim. Wim vlucht het leven van de vertelster uit zodra hij van haar verneemt dat ze zwanger is en dat zij van plan is het kind geboren te laten worden. Van der Loo laat zijn vertelster suggereren dat Guillaume niet opgewassen is tegen het vooruitzicht van vaderschap en zonder afscheid vertrekt, vlucht. Tien jaar na dato woont Guillaume in een Vlaamse stad en runt er een café: Café Dorian. Hij fantaseert en droomt over een fictief zoontje van tien, over de moeder en over dat die wel een goede man gevonden zal hebben die liefdevol voor het jongetje zorgt. “Een droom, Guillaume. Meer niet. Vergeet het. Maar je komt niet los van dat kille lijfje, een schuld zo groot dat hij je verpulvert.” Guillaume worstelt met schuldgevoel voor het kind waarvoor hij vluchtte. “‘Mensen zijn een leven lang bezig om schaamte uit de weg te gaan, terwijl die juist een doorkijkje biedt naar hun hart.’ ‘Heb je dat zelf bedacht?’ ‘Ergens gelezen.’” Maar is dat schuldgevoel wel terecht?: “Trouw is voor tieners.”
De werkelijkheid blijkt anders. De moeder kreeg een miskraam, er is geen jongetje. Wel is er gemis, verdriet en een geïdealiseerd beeld van een schattig, dankbaar, intelligent, mooi kind. Net zo geromantiseerd als het beeld van het kind, is het leven dat de vertelster voor haar verloren geliefde bedenkt. Het café is een thuis voor dolende zielen, een quasi familie waarin iedereen een warm onthaal vindt, een plek heeft en gezien en geliefd wordt. “Zie al die mensen vanavond: dat ge die zo content kunt maken, en dat élken dag.” Te mooi, te romantisch… verzonnen. Een geïdealiseerd leven. “Dit is wat ik je toewens: het middelpunt te zijn van al dat leven, geliefd zonder dat je ergens aan hoeft te voldoen.”
De werkelijkheid is anders. De vertelster heeft op facebook het account van Guillaume gevonden; het is een ‘in memoriam’: Guillaume is dood. De personages in haar vertelling zijn door haar verzonnen op basis van de spaarzame foto’s die de vertelster vindt op facebook. De vertelster meldt zich met enige regelmaat: “Het spijt me, maar ik wil dit niet. Ik ben de schrijver hier, en deze kant gaan we niet op.” Maar dit alles is verzonnen. Zelfs de vertelster zelf, door Van der Loo namelijk. Heel mooi gedaan.
De vertelster wil geen plot schrijven, maar bewaart toch de cruciale wending voor de allerlaatste pagina’s. Dat dit niet leest als een ontknoping, is te danken aan Van der Loo’s mooie stijl: quasi-eenvoudig, warm, zonder rancune, met voldoende detail om beeldend te zijn zonder dat hij teveel voorschrijft, en vooral op en top melancholiek-romantisch; het verhaal van een verloren liefde waar de vertelster na tien jaar nog steeds geen afscheid van kan nemen.
Prachtig geschreven ontroerend ‘in memoriam’ voor verloren liefde.
Aantekeningen voor mezelf gemaakt. Eén grote spoiler.
“Een schrijfster opent de deur, stapt terug, wacht totdat haar hoofdpersoon zich aandient. Zo gauw hij ademt, begint te zien en horen, ontvouwt ze hem een wereld, de plek die ze hem heeft toegedacht. (…) Ze laat haar personages leven en moet zich daarna beperken tot het optekenen van wat ze doen en wat hun overkomt. Doet ze dat niet dan blijft haar vertelling een construct, een plot - dit is wat ik geloof, en in het verlengde hiervan ligt dat dit verhaal, jouw verhaal, uit is op je dood. (…) Je lot is onmiskenbaar en het is mijn taak te volgen, zuiver op te tekenen, maar ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik wil dat je leeft.”
Gilles van der Loo schrijft een wereld waarin een hoofdpersoon een wereld schrijft voor een verloren liefde. “Het is ochtend in de stad die ik je geef.” - zin één van dit mooie diepromantische boek. Er is een liefde verloren gegaan, een vaderschap waar de man niet klaar voor was, een moederschap en een kind dat toch niet levensvatbaar bleek. Liefde vermengd met verdriet, is dat niet het wezen van melancholieke romantiek?
De echte hoofdpersoon van dit boek blijft buiten beeld. Het is de vertelster van dit verhaal. Wat we van haar te weten komen, is dat ze een korte gepassioneerde relatie had met de hoofdpersoon van haar verhaal, Guillaume, Willem, Wim. Wim vlucht het leven van de vertelster uit zodra hij van haar verneemt dat ze zwanger is en dat zij van plan is het kind geboren te laten worden. Van der Loo laat zijn vertelster suggereren dat Guillaume niet opgewassen is tegen het vooruitzicht van vaderschap en zonder afscheid vertrekt, vlucht. Tien jaar na dato woont Guillaume in een Vlaamse stad en runt er een café: Café Dorian. Hij fantaseert en droomt over een fictief zoontje van tien, over de moeder en over dat die wel een goede man gevonden zal hebben die liefdevol voor het jongetje zorgt. “Een droom, Guillaume. Meer niet. Vergeet het. Maar je komt niet los van dat kille lijfje, een schuld zo groot dat hij je verpulvert.” Guillaume worstelt met schuldgevoel voor het kind waarvoor hij vluchtte. “‘Mensen zijn een leven lang bezig om schaamte uit de weg te gaan, terwijl die juist een doorkijkje biedt naar hun hart.’ ‘Heb je dat zelf bedacht?’ ‘Ergens gelezen.’” Maar is dat schuldgevoel wel terecht?: “Trouw is voor tieners.”
De werkelijkheid blijkt anders. De moeder kreeg een miskraam, er is geen jongetje. Wel is er gemis, verdriet en een geïdealiseerd beeld van een schattig, dankbaar, intelligent, mooi kind. Net zo geromantiseerd als het beeld van het kind, is het leven dat de vertelster voor haar verloren geliefde bedenkt. Het café is een thuis voor dolende zielen, een quasi familie waarin iedereen een warm onthaal vindt, een plek heeft en gezien en geliefd wordt. “Zie al die mensen vanavond: dat ge die zo content kunt maken, en dat élken dag.” Te mooi, te romantisch… verzonnen. Een geïdealiseerd leven. “Dit is wat ik je toewens: het middelpunt te zijn van al dat leven, geliefd zonder dat je ergens aan hoeft te voldoen.”
De werkelijkheid is anders. De vertelster heeft op facebook het account van Guillaume gevonden; het is een ‘in memoriam’: Guillaume is dood. De personages in haar vertelling zijn door haar verzonnen op basis van de spaarzame foto’s die de vertelster vindt op facebook. De vertelster meldt zich met enige regelmaat: “Het spijt me, maar ik wil dit niet. Ik ben de schrijver hier, en deze kant gaan we niet op.” Maar dit alles is verzonnen. Zelfs de vertelster zelf, door Van der Loo namelijk. Heel mooi gedaan.
De vertelster wil geen plot schrijven, maar bewaart toch de cruciale wending voor de allerlaatste pagina’s. Dat dit niet leest als een ontknoping, is te danken aan Van der Loo’s mooie stijl: quasi-eenvoudig, warm, zonder rancune, met voldoende detail om beeldend te zijn zonder dat hij teveel voorschrijft, en vooral op en top melancholiek-romantisch; het verhaal van een verloren liefde waar de vertelster na tien jaar nog steeds geen afscheid van kan nemen.
March 10, 2024
Dit boek..
Ik was daar, in café Dorian. Het voelde als mijn eigen vertrouwde stamkroeg, de personages als mijn vrienden. Ik was daar en ik wilde doorlezen omdat ik er zo graag wilde blijven, maar tegelijkertijd wilde ik niet verder, omdat dat zou betekenen dat er een einde aan het boek zou komen.
Bovendien was ik een beetje bang voor wat de vertelster nog zou gaan bedenken voor Guillaume, of een van de andere personages. Die waren tenslotte al een beetje mijn vrienden geworden.
En dat is dus precies zo ongelooflijk knap aan dit boek, want de vertelster laat regelmatig weten dat zij het is die de personages verzint, dat zij de ruimte en het verhaal maakt, dat het dus écht allemaal niet echt is, en je zou denken dat dat voor meer afstand zou zorgen, maar dat was niet zo. Ik was daar, in café Dorian. En eigenlijk wil ik terug.
Ik was daar, in café Dorian. Het voelde als mijn eigen vertrouwde stamkroeg, de personages als mijn vrienden. Ik was daar en ik wilde doorlezen omdat ik er zo graag wilde blijven, maar tegelijkertijd wilde ik niet verder, omdat dat zou betekenen dat er een einde aan het boek zou komen.
Bovendien was ik een beetje bang voor wat de vertelster nog zou gaan bedenken voor Guillaume, of een van de andere personages. Die waren tenslotte al een beetje mijn vrienden geworden.
En dat is dus precies zo ongelooflijk knap aan dit boek, want de vertelster laat regelmatig weten dat zij het is die de personages verzint, dat zij de ruimte en het verhaal maakt, dat het dus écht allemaal niet echt is, en je zou denken dat dat voor meer afstand zou zorgen, maar dat was niet zo. Ik was daar, in café Dorian. En eigenlijk wil ik terug.
October 2, 2024
4.5* Een mooi gegeven - jonge vrouw verzint het andere leven dat de jongeman krijgt die bij haar wegging toen ze zwanger bleek - dat erg mooi wordt uitgewerkt door Gilles van der Loo. Ze geeft hem een Zuid-Europese stad met een oud eetcafé erin dat hij omtovert tot de populairste plek in de stad. Ze geeft hem vrienden, een hond en bijzondere gasten. De bloei van dat café beschrijft ze met zoveel liefde dat je er warm van wordt, maar ze geeft de ‘Hollander’, zoals ze hem daar noemen, ook een melancholie naar wat zijn zoon had kunnen zijn. Dat alles in een jij-perspectief dat het verhaal nog extra bijzonder maakt. Alleen het einde vond ik toch wat tegenvallen, sloeg het een beetje plat.
November 15, 2024
Kreeg in het begin wat jeuk door de stijl, maar snapte gelukkig al snel het perspectief. Prachtige roman, over een verloren liefde. Totale absorptie, mooi materiaal voor een film. Misschien dan met een ontknoping over wat er precies is gebeurd. Of er komt nog een vervolg? Kortom, bleef met vragen achter na de laatste bladzijde(wist Gilles het ms ook niet meer, of ik heb niet goed opgelet). Dikke aanrader!
Ps: Annet, bedankt 🙏
Ps: Annet, bedankt 🙏
July 20, 2024
Een origineel boek met laagjes, doordat de ik-verteller zich het leven van een voormalige geliefde verbeeldt met een jij-perspectief. Lange tijd leest het als een feelgoodroman. Het café loopt lekker en is een prettige setting. Totdat de orde wordt verstoord.
May 9, 2024
Het deed me denken aan Murakami en Calvino, maar vanwege het achterlaten van Amsterdam herkenbaarder. Een van de beste (misschien wel het beste) Nederlandse boek dat ik in heel lang gelezen heb.
Displaying 1 - 30 of 89 reviews