What do you think?
Rate this book
Χωρίς σκηνή
Η ιστορία της πρίμα μπαλαρίνας της Όπερας του Παρισιού Ζιλιέτ Ρου. Η εξέλιξή της. Η επιτυχία της.Η ζωή της την εποχή του οικονομικού κραχ του 1929.Η πτώση της. Η τρομερή αποκάλυψη.Η Ζιλιέτ Ρου είναι πρίμα μπαλαρίνα στην Όπερα του Παρισιού. Ο χορός είναι η ζωή της. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε στην κορυφή με μεγάλες θυσίες και γνήσιο ταλέντο. Έχει θαυμαστές σε όλο τον κόσμο, η ίδια όμως είναι πάντα μοναχική και απόμακρη.Με τη Ζιλιέτ είναι τρελά ερωτευμένος ο κόμης ντε Μπερτράν, ο οποίος προσπαθεί να την κατακτήσει, αλλά ανώφελα γιατί εκείνη τον περιφρονεί.Κάποια στιγμή, σε ένα ταξίδι της στην Αμερική, γνωρίζει τη Βανέσα Λι και γοητεύεται.Γίνονται φίλες. Τότε ο κόμης, για να πληγώσει τη Ζιλιέτ, παντρεύεται τη Βανέσα και διαδίδει φήμες που καταστρέφουν την καριέρα της. Η Ζιλιέτ καταρρέει. Πίνει και ξενυχτάει. Κάποια στιγμή όμως συνέρχεται. Αποφασίζει να χορέψει για τελευταία φορά στην αγαπημένη της Όπερα του Παρισιού.Ανεβαίνει κρυφά στη σκηνή.Ο κόσμος δεν ξέρει ότι είναι αυτή.Τη θεωρεί τελειωμένη μετά τον εξευτελισμό της.Χορεύει για τελευταία φορά και αποκαλύπτεται.«Ήταν µόλις δώδεκα, δεν τα είχε κλείσει ακόµα. δεν µπορούσε να το ξέρει, αλλά ήταν ίσως η δεύτερη φορά που η επιτροπή χειροκροτούσε σε οντισιόν. Κάποιοι µάλιστα είχαν σηκωθεί όρθιοι για να τονίσουν τον ενθουσιασµό τους. Κι εκείνη νόµιζε ότι έτσι συνηθιζόταν: χορεύεις,χειροκροτείσαι. Της πήρε µερικά χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι δε χειροκροτούνται όλοι και πάντα».
304 pages, Paperback
First published November 1, 2013
1 person is currently reading
141 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
May 4, 2017
Εξαιρετικα γοητευτικοι χαρακτηρες πολυπλοκοι και πολυσυνθετοι εντονα διαλεκτικοι που κουβαλανε το καλο και το κακο μεσα τους και μια εξαιρετικα ενδιαφερουσα ιστορια.Οι βωμολοχιες δεν με ενοχλησαν καθολου,και η πλοκη ερεε αβιαστα και γρηγορα.Τα προβληματα που εντοπισα ειχαν να κανουν με τον απλοικο λογο και τις κοινοτυπες παρομιωσεις γιατι σε ενα τετοιο θεμα οπως το μπαλετο θα ηθελα πολυ περισσοτερο λυρισμο και για να μπορεσω να μπω πιο μεσα στην ιστορια.Το αλλο το προβλημα ηταν με την αναπαρασταση της εποχης.Οταν εχεις να κανεις με μια τοσο ταραγμενη περιοδο οπως ειναι η Αμερικη και η Γαλλια του 1930 οφειλεις να κανεις μια πιστη αναπαρασταση για να βουτηξεις τον αναγνωστη ακομη πιο βαθια στο βιβλιο σου.Δυστυχως η αναπαρασταση της εποχης ηταν πολυ φτωχη.Αν ηταν ταινια θα λεγαμε οτι ο σκηνοθετης ειχε περιορισμενο προυπολογισμο και θελησε να το κλεψει αποφευγοντας τα γενικα πλανα και επικεντρωθηκε στους χαρακτηρες και στους κλειστους χωρους με κοντινα.Κι ετσι αυτο το μαγικο ταξιδι στην εποχη καπου χαθηκε.Καπου θυμισε ταινια ανεγαρτητου κινηματογραφου και οχι Χολυγουντιανη υπερπαραγωγη.αυτες οι δυο τοσο γοητευτικες πολεις με τις αντιθεσεις τους ,τη φτωχεια και το μεγαλειο δεν αποτυπωθηκαν οπως θα επρεπε.Θα ελεγα οτι η φωτογραφια τα σκηνικα και τα κοστουμια ηταν μετρια.Και σε μια ταινια εποχης αυτα παιζουν εξισου σημαντικο ρολο με τους χαρακτηρες και το ξεδιπλωμα της ιστοριας.Επισης μου ελειψε πολυ η αρχιτεκτονικη.Πιστευω οτι το ψυχογραφημα των χαρακτηρων θα ηταν ακομη πιο εντονα αν ολος αυτος ο αρχιτεκτονικος πλουτος της εποχης αλλα και του τοσου υποβλιτικου κτιριου οπως ειναι η αιθουσα μιας οπερας,παρουσιαζονταν με επιβλιτικο γραψιμο και δεξιοτεχνικες παρομιωσεις.Ειδα οτι ο σκηνοθετης δεν εβαλε την καμερα του στις σωστες γωνιες ληψεις προκειμενου να εκμεταλευτει αυτο το αβανταζ οπως εκανε ενας Μπεργκμαν με τις κραυγες και ψιθυροι,οπως εκανε ενας Γουελς,οπως εκανε ενας Κιουμπρικ ενας Κουροσαβα.Απο την αλλη ομως εχουμε ενα εξαιρετικα νευρωδες μονταζ μια κλιμακουμενη ενταση,εντονη σεξουαλικοτητα η οποια αν και στιγμες ειναι ωμη δεν ειναι ποτε επιτεδευμενη μονο για να σοκαρει.Υπαρχει λογος που αποτυπωνονται ολα αυτα ετσι και ενα απροσμενο σοκαριστικο φιναλε το οποιο δεν εχει να κανει τοσο πολυ με την κορυφωση της ιντριγκας και το απροβλεπτο αλλα ειναι καθαρα συμβολικο.Γι αυτο δεν πειραζει αν καποιοι το καταλαβαν απο την μεση ,οι αλλοι (οπως εγω) καθολου.Προσωπικα εμενα δεν με απασχολει καθολου μια ανατροπη η οποια υπαρχει απλως και μονο για να υπαρχει.Ο καθε συγγραφεας μπορει να κανει μια ανατροπη που να μεινουμε με ανοικτο το στομα οπως κι ενας ταχυδακτυλοργους να μας μπερδεψει με ενα τρικ.Εμενα με απασχολει το δευτερο επιπεδο,το βαθυτερο, το καθαρα συμβολικο, το φιλοσοφικα εστιασμενο.Κι εδψ το φιναλε ειναι μια λαμπρη συλληψη ,ενα σπουδαιο ευρημα που εχει πολυεπιπεδες αναγνωσεις.
November 20, 2014
Ένα πρωτότυπο, ευκολοδιάβαστο και καλογραμμένο μυθιστόρημα. Ίσως κάποιους να τους ξενίσει το γεγονός ότι δεν εκτυλίσσεται στην Ελλάδα ούτε κι έχει Ελληνίδα ηρωίδα αλλά, για μένα, αυτό ακριβώς είναι που το κάνει να ξεχωρίζει. Η ιστορία της Ζιλιέτ, μιας γυναίκας με έντονη προσωπικότητα και εκρηκτικό χαρακτήρα, κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι και την τελευταία σελίδα.
May 27, 2017
Το «Χωρίς Σκηνή» είναι η ιστορία της εξαιρετικά ταλαντούχας μπαλαρίνας Ζιλιέτ Ρου, που εκτυλίσσεται στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη του 1930. Ενώ οι πρώτες συνέπειες του Κραχ κάνουν την εμφάνισή τους στις δύο αυτές χώρες, η ζωή της Ζιλιέτ ανατρέπεται εξαιτίας του ακραίου πάθους που νιώθει γι’αυτήν ο Κόμης ντε Μπελτράν, αλλά και των μυστικών που η ίδια κρύβει καλά.
Μία συμβουλή στους μελλοντικούς αναγνώστες: μη διαβάσετε το οπισθόφυλλο και μη ζητήσετε spoiler! Το παρελθόν της ηρωίδας ξεδιπλώνεται σταδιακά μέσα από αναδρομές και αφηγήσεις της ίδιας, αλλά και των ανθρώπων που σχετίζονται μαζί της. Οι αναδρομές αυτές είναι κατ’εμέ από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, καθώς μάς βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα αυτή τη γυναίκα-γρίφο μέσα από τα μάτια τρίτων ή όταν ακόμα δεν είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας της.
Η γραφή της Λίλλυς Σπαντιδάκη έχει δικό της, ξεχωριστό χαρακτήρα (όπως και η Ζιλιέτ) και δένει απόλυτα με την ιδιαίτερη πλοκή της ιστορίας.
Όσο για το τέλος και την αποκάλυψη του μυστικού… Το φινάλε είναι λυτρωτικό, σχεδόν μεγαλειώδες, απελευθερωτικό! Για μένα, το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί και μόνο για το φινάλε του. Ωστόσο, οφείλω να πω πως το ενδιαφέρον μου διατηρήθηκε αμείωτο από την πρώτη έως την τελευταία λέξη.
Μία συμβουλή στους μελλοντικούς αναγνώστες: μη διαβάσετε το οπισθόφυλλο και μη ζητήσετε spoiler! Το παρελθόν της ηρωίδας ξεδιπλώνεται σταδιακά μέσα από αναδρομές και αφηγήσεις της ίδιας, αλλά και των ανθρώπων που σχετίζονται μαζί της. Οι αναδρομές αυτές είναι κατ’εμέ από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, καθώς μάς βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα αυτή τη γυναίκα-γρίφο μέσα από τα μάτια τρίτων ή όταν ακόμα δεν είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας της.
Η γραφή της Λίλλυς Σπαντιδάκη έχει δικό της, ξεχωριστό χαρακτήρα (όπως και η Ζιλιέτ) και δένει απόλυτα με την ιδιαίτερη πλοκή της ιστορίας.
Όσο για το τέλος και την αποκάλυψη του μυστικού… Το φινάλε είναι λυτρωτικό, σχεδόν μεγαλειώδες, απελευθερωτικό! Για μένα, το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί και μόνο για το φινάλε του. Ωστόσο, οφείλω να πω πως το ενδιαφέρον μου διατηρήθηκε αμείωτο από την πρώτη έως την τελευταία λέξη.
September 13, 2016
Είχα ακούσει πολλά, πάρα πολλά για το πρώτο βιβλίο της Λίλλυς Σπαντιδάκη «Χωρίς Σκηνή», αλλά ευτυχώς όχι τα πιο σημαντικά που κάνουν τη συγκεκριμένη ιστορία ιδιαίτερη και ξεχωριστή.
Κατ’ αρχάς, η γραφή της Λίλλυς δεν είναι συνηθισμένη. Γράφει μ’ έναν τρόπο ονειρικό, «παίζει» - ας μου επιτραπεί η έκφραση – με τους χαρακτήρες της, κάνει χρονικές αναδρομές όποτε αυτό είναι απαραίτητο, αλλάζει ο τρόπος αφήγησης από τρίτο πρόσωπο σε πρώτο και το αντίστροφο.
Ωστόσο, ξέρει πολύ καλά τι κάνει και γιατί το κάνει αφού το θέμα της ιστορίας της και ο τρόπος που έπρεπε αυτή να αποδοθεί μόνο απλοϊκός δεν θα μπορούσε να είναι.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου είναι πλούσιο σε πληροφορίες και τολμώ να πω ότι ίσως να δίνει και περισσότερες απ’ όσες χρειαζόταν. Μία ακόμα λέξη και θα μπορούσε να καταστρέψει αυτό το δίχως άλλο εκπληκτικό εγχείρημα.
Όποιος νομίζει πως θα διαβάσει απλά την ιστορία μιας διάσημης μπαλαρίνας στη Γαλλία του 1930 είναι απλά γελασμένος! Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο, βαθύτερο και μεγαλύτερο αφού παρά την επιφανειακή λάμψη της μεγάλης χορεύτριας Ζιλιέτ Ρου, αυτή κρύβει μέσα της κάτι πολύ σκοτεινό!
Η επιτυχία του βιβλίου αυτού όμως κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι ότι θίγονται ταυτόχρονα πολλά θέματα όπως η οικονομική κρίση της εποχής και κυρίως ο ρατσισμός που δεν έχει να κάνει μόνο με το χρώμα αλλά και με το φύλο.
Είναι ένα πολυδιάστατο έργο, καλοδουλεμένο με προσοχή στις λεπτομέρειες που προσωπικά μου θύμισε λιγάκι τα έργα του Έντουαρντ Άλμπι. Μια «Ισορροπία τρόμου» είναι αυτό που ζει η κεντρική ηρωίδα δίχως αμφισβήτηση έως ότου να φτάσει να ξεπεράσει τα όρια της, να έρθει αντιμέτωπη με την αποδοχή, την αποκάλυψη κι αισίως στο τέλος στην κάθαρση.
Κατ’ αρχάς, η γραφή της Λίλλυς δεν είναι συνηθισμένη. Γράφει μ’ έναν τρόπο ονειρικό, «παίζει» - ας μου επιτραπεί η έκφραση – με τους χαρακτήρες της, κάνει χρονικές αναδρομές όποτε αυτό είναι απαραίτητο, αλλάζει ο τρόπος αφήγησης από τρίτο πρόσωπο σε πρώτο και το αντίστροφο.
Ωστόσο, ξέρει πολύ καλά τι κάνει και γιατί το κάνει αφού το θέμα της ιστορίας της και ο τρόπος που έπρεπε αυτή να αποδοθεί μόνο απλοϊκός δεν θα μπορούσε να είναι.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου είναι πλούσιο σε πληροφορίες και τολμώ να πω ότι ίσως να δίνει και περισσότερες απ’ όσες χρειαζόταν. Μία ακόμα λέξη και θα μπορούσε να καταστρέψει αυτό το δίχως άλλο εκπληκτικό εγχείρημα.
Όποιος νομίζει πως θα διαβάσει απλά την ιστορία μιας διάσημης μπαλαρίνας στη Γαλλία του 1930 είναι απλά γελασμένος! Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο, βαθύτερο και μεγαλύτερο αφού παρά την επιφανειακή λάμψη της μεγάλης χορεύτριας Ζιλιέτ Ρου, αυτή κρύβει μέσα της κάτι πολύ σκοτεινό!
Η επιτυχία του βιβλίου αυτού όμως κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι ότι θίγονται ταυτόχρονα πολλά θέματα όπως η οικονομική κρίση της εποχής και κυρίως ο ρατσισμός που δεν έχει να κάνει μόνο με το χρώμα αλλά και με το φύλο.
Είναι ένα πολυδιάστατο έργο, καλοδουλεμένο με προσοχή στις λεπτομέρειες που προσωπικά μου θύμισε λιγάκι τα έργα του Έντουαρντ Άλμπι. Μια «Ισορροπία τρόμου» είναι αυτό που ζει η κεντρική ηρωίδα δίχως αμφισβήτηση έως ότου να φτάσει να ξεπεράσει τα όρια της, να έρθει αντιμέτωπη με την αποδοχή, την αποκάλυψη κι αισίως στο τέλος στην κάθαρση.
May 27, 2016
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω ( ίσως να το έχω αναφέρει και παλαιότερα ), αλλά πάντα είχα την αίσθηση για κάποια βιβλία ότι θα είναι τόσο καλά, θα μου αρέσουν τόσο πολύ, που όμως θα χρειαστεί να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να τα πιάσω στα χέρια μου και να ταξιδέψω μαζί τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το Χωρίς Σκηνή, το πρώτο μυθιστόρημα της Λίλλυς Σπαντιδάκη. Ένα βιβλίο για το οποίο είχα ακούσει πολλά θετικά σχόλια, χωρίς, ευτυχώς, να μου έχει γίνει κάποιο spoiler.
Ξεκινώντας λοιπόν πριν δύο νύχτες περίπου την ανάγνωσή του, εντυπωσιάστηκα αρχικά από το πόσο καλογραμμένο και πρωτότυπα γραμμένο είναι. Η Λίλλυ, δεν καταφεύγει σε εύκολες και συνηθισμένες φόρμες. Με μία δυνατή, αλλά εξολοκλήρου δική της γραφή, αποφασίζει να πει την ιστορία της με έναν τρόπο που δεν είναι δυνατόν να μη σε καθηλώσει. Από τη πρώτη στιγμή. Η αφήγηση είναι είτε σε τρίτο πρόσωπο και αφορά το παρόν, είτε γίνεται μέσα από αναμνήσεις που ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο κείμενο και δεν μπερδεύονται με τις παροντικές, αλλά δίχως να χρειάζεται η αλλαγή ενός ολόκληρου κεφαλαίου για να γίνει εμφανές κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως έχουμε και πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις όταν η ιστορία το χρειάζεται και το απαιτεί, κι αυτό έχει να κάνει κυρίως με αναμνήσεις που αφορούν το παρελθόν τού εκάστοτε ήρωα ή ηρωίδας.
Η ιστορία ξεκινά δυνατά και ερχόμαστε ως αναγνώστες αντιμέτωποι με μία βίαιη σκηνή που αφορά την πρίμα μπαλαρίνα της Όπερας του Παρισιού, Ζιλιέτ Ρου, και τον ισχυρό και γοητευτικό κόμη ντε Μπερτράν, που δεν δέχεται εύκολα το όχι κι έχει γίνει στενός κορσές για τη Ζιλιέτ από την αρχή της γνωριμίας τους. Κι εξίσου δυνατά συνεχίζει ... Κι αυτό οφείλεται τόσο στο ενδιαφέρον που αρχίζει να παρουσιάζε�� η πλοκή, όσο και στη γραφή και την αφήγηση που ανέφερα και παραπάνω. Και κλείνω εδώ τα σχετικά με την ιστορία του κειμένου, γιατί θεωρώ πως θα αναλωθώ σε όσα αναγράφονται στη περίληψη, που πιστέψτε με ��ίναι υπεραρκετά και δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο, διαφορετικά θα δημιουργηθούν υποψίες και κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και κρίμα.
Πιστεύω πως το Χωρίς Σκηνή είναι ένα βιβλίο, όπου όσο λιγότερα πράγματα γνωρίζεις, τόσο το καλύτερο.
Δεν θα το κρύψω βέβαια και θα το πω, πως από τη μέση και μετά, είχα καταλάβει που το πηγαίνει και ποιο είναι αυτό το μεγάλο μυστικό, αλλά αυτό έχει να κάνει μάλλον με τη δική μου ζωηρή φαντασία γιατί με όποιους το συζήτησα και που δεν είχαν ''φάει'' τη φόλα του spoiler, όχι να το υποψιαστούν απλώς, αλλά ούτε να τους περάσει από το μυαλό ως ιδέα. Αυτό βέβαια δεν μείωσε σε καμία περίπτωση το σοκ και την έκπληξη του τέλους, γιατί πρώτον πάντα είναι διαφορετικό να το βλέπεις ή στη συγκεκριμένη περίπτωση να το διαβάζεις και ειδικά όταν η συγγραφέας το έχει ''χτίσει'' και παρουσιάσει κατ' αυτό τον, ιδανικό για εμένα, τρόπο.
Επίσης οι χαρακτήρες ... Αν και μικρό σε έκταση μυθιστόρημα, το Χωρίς Σκηνή, δεν υστερεί ούτε κει. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου περικλείουν το δικό τους μυστήριο και κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις αναμνήσεις και τις σκέψεις τους. Αν εξαιρέσουμε τον κόμη ντε Μπερτράν και τον δημοσιογράφο που μάλλον αδιάφορος μού ήταν, λόγω χαρακτήρα περισσότερο γιατί τη ''δουλειά'' του μια χαρά την έκανε, τους αγάπησα και με γοήτευσαν όλοι ανεξαιρέτως. Ιδιαίτερα ο σοφέρ της Ζιλιέτ, ο γλυκός μου ( <3 ) Ζαν Μπατίστ. Ναι, Λίλλυ, να ξέρεις ... τον λατρεύω !!! Για την αφοσίωση, την διακριτικότητά του και που ήταν πάντα εκεί.
Και θα πάω τώρα στις περιγραφές που είναι πάντα σημαντικές και ειδικά όταν ένα κείμενο διαδραματίζεται σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η ιστορία της Ζιλιέτ Ρου, λαμβάνει δράση κατά την οικονομική κατάρρευση με το Κραχ, στο Παρίσι, αλλά και τη Νέα Υόρκη. Ήταν σημαντικό για εμένα λοιπόν που αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι μαζί με τους ήρωες σε εκείνα τα χρόνια, χωρίς η συγγραφέας να αναλώνεται σε περιττές κι ανούσιες περιγραφές που το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να κουράσουν, αλλά κάνοντας τον εκάστοτε αναγνώστη μέρος της ιστορίας θεωρώ, δίνοντάς του τόσα όσα. Όσα πρέπει δηλαδή, περιγράφοντάς σου καμπαρέ, ανθρώπους της εποχής, κάνοντας αναφορές στη τζαζ και σε διάσημα πρόσωπα, που τον εν λόγω καιρό έκαναν τα πρώτα τους καλλιτεχνικά βήματα ( πχ. Εντίθ Πιαφ ) και βάζοντάς σε ακόμη περισσότερο στο κλίμα με το να παραθέτει στο κείμενο αποκόμματα από εφημερίδες, σχολιάζοντας με αυτό το τρόπο, με λίγες μόνο λέξεις, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι τής εποχής εκείνης.
Συνολικά πρόκειται για ένα, κατά την άποψή μου, εξαιρετικό και ιδιαίτερο ανάγνωσμα, που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να ευχαριστήσουν έναν ''ψαγμένο'' κι απαιτητικό αναγνώστη. Κι επειδή όσοι διαβάζουμε ελληνική λογοτεχνία, ξέρουμε πόσο ορισμένα βιβλία και συγγραφείς έχουν κουράσει με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των θεμάτων και την δίχως εκπλήξεις και ρίσκο έκβαση των ιστοριών τους, πιστεύω πως είναι ακόμη πιο σημαντικό και σπουδαίο που το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ανήκει στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και που διαφέρει από όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Και τώρα, λίγες μερούλες για το επόμενο από την ξεχωριστή πένα της Λίλλυς Σπαντιδάκη ... Το δεν μπορώ να περιμένω φαντάζει πλέον λίγο.
** Επίσης, να το σημειώσω γιατί δεν το αναφέρω πιο πάνω και είναι αμαρτία, ότι άλλο ένα στοιχείο που μ' άρεσε στο βιβλίο είναι πως η γλώσσα δεν φοβάται να γίνει τολμηρή όποτε το απαιτούν οι στιγμές και οι περιστάσεις.
Σπουδαίο και σημαντικό χαρακτηριστικό, για εμένα πάντα, που μ' αρέσει η γραφή να γίνεται αιχμηρή που και που, δίχως η χρήση εξεζητημένων λέξεων σε καθημερινές καταστάσεις κι αντιδράσεις να χαλάνε το κείμενο και να γίνονται η αιτία να ξενερώσω μονάχα από αυτό. **
Ξεκινώντας λοιπόν πριν δύο νύχτες περίπου την ανάγνωσή του, εντυπωσιάστηκα αρχικά από το πόσο καλογραμμένο και πρωτότυπα γραμμένο είναι. Η Λίλλυ, δεν καταφεύγει σε εύκολες και συνηθισμένες φόρμες. Με μία δυνατή, αλλά εξολοκλήρου δική της γραφή, αποφασίζει να πει την ιστορία της με έναν τρόπο που δεν είναι δυνατόν να μη σε καθηλώσει. Από τη πρώτη στιγμή. Η αφήγηση είναι είτε σε τρίτο πρόσωπο και αφορά το παρόν, είτε γίνεται μέσα από αναμνήσεις που ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο κείμενο και δεν μπερδεύονται με τις παροντικές, αλλά δίχως να χρειάζεται η αλλαγή ενός ολόκληρου κεφαλαίου για να γίνει εμφανές κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως έχουμε και πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις όταν η ιστορία το χρειάζεται και το απαιτεί, κι αυτό έχει να κάνει κυρίως με αναμνήσεις που αφορούν το παρελθόν τού εκάστοτε ήρωα ή ηρωίδας.
Η ιστορία ξεκινά δυνατά και ερχόμαστε ως αναγνώστες αντιμέτωποι με μία βίαιη σκηνή που αφορά την πρίμα μπαλαρίνα της Όπερας του Παρισιού, Ζιλιέτ Ρου, και τον ισχυρό και γοητευτικό κόμη ντε Μπερτράν, που δεν δέχεται εύκολα το όχι κι έχει γίνει στενός κορσές για τη Ζιλιέτ από την αρχή της γνωριμίας τους. Κι εξίσου δυνατά συνεχίζει ... Κι αυτό οφείλεται τόσο στο ενδιαφέρον που αρχίζει να παρουσιάζε�� η πλοκή, όσο και στη γραφή και την αφήγηση που ανέφερα και παραπάνω. Και κλείνω εδώ τα σχετικά με την ιστορία του κειμένου, γιατί θεωρώ πως θα αναλωθώ σε όσα αναγράφονται στη περίληψη, που πιστέψτε με ��ίναι υπεραρκετά και δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο, διαφορετικά θα δημιουργηθούν υποψίες και κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και κρίμα.
Πιστεύω πως το Χωρίς Σκηνή είναι ένα βιβλίο, όπου όσο λιγότερα πράγματα γνωρίζεις, τόσο το καλύτερο.
Δεν θα το κρύψω βέβαια και θα το πω, πως από τη μέση και μετά, είχα καταλάβει που το πηγαίνει και ποιο είναι αυτό το μεγάλο μυστικό, αλλά αυτό έχει να κάνει μάλλον με τη δική μου ζωηρή φαντασία γιατί με όποιους το συζήτησα και που δεν είχαν ''φάει'' τη φόλα του spoiler, όχι να το υποψιαστούν απλώς, αλλά ούτε να τους περάσει από το μυαλό ως ιδέα. Αυτό βέβαια δεν μείωσε σε καμία περίπτωση το σοκ και την έκπληξη του τέλους, γιατί πρώτον πάντα είναι διαφορετικό να το βλέπεις ή στη συγκεκριμένη περίπτωση να το διαβάζεις και ειδικά όταν η συγγραφέας το έχει ''χτίσει'' και παρουσιάσει κατ' αυτό τον, ιδανικό για εμένα, τρόπο.
Επίσης οι χαρακτήρες ... Αν και μικρό σε έκταση μυθιστόρημα, το Χωρίς Σκηνή, δεν υστερεί ούτε κει. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου περικλείουν το δικό τους μυστήριο και κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις αναμνήσεις και τις σκέψεις τους. Αν εξαιρέσουμε τον κόμη ντε Μπερτράν και τον δημοσιογράφο που μάλλον αδιάφορος μού ήταν, λόγω χαρακτήρα περισσότερο γιατί τη ''δουλειά'' του μια χαρά την έκανε, τους αγάπησα και με γοήτευσαν όλοι ανεξαιρέτως. Ιδιαίτερα ο σοφέρ της Ζιλιέτ, ο γλυκός μου ( <3 ) Ζαν Μπατίστ. Ναι, Λίλλυ, να ξέρεις ... τον λατρεύω !!! Για την αφοσίωση, την διακριτικότητά του και που ήταν πάντα εκεί.
Και θα πάω τώρα στις περιγραφές που είναι πάντα σημαντικές και ειδικά όταν ένα κείμενο διαδραματίζεται σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η ιστορία της Ζιλιέτ Ρου, λαμβάνει δράση κατά την οικονομική κατάρρευση με το Κραχ, στο Παρίσι, αλλά και τη Νέα Υόρκη. Ήταν σημαντικό για εμένα λοιπόν που αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι μαζί με τους ήρωες σε εκείνα τα χρόνια, χωρίς η συγγραφέας να αναλώνεται σε περιττές κι ανούσιες περιγραφές που το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να κουράσουν, αλλά κάνοντας τον εκάστοτε αναγνώστη μέρος της ιστορίας θεωρώ, δίνοντάς του τόσα όσα. Όσα πρέπει δηλαδή, περιγράφοντάς σου καμπαρέ, ανθρώπους της εποχής, κάνοντας αναφορές στη τζαζ και σε διάσημα πρόσωπα, που τον εν λόγω καιρό έκαναν τα πρώτα τους καλλιτεχνικά βήματα ( πχ. Εντίθ Πιαφ ) και βάζοντάς σε ακόμη περισσότερο στο κλίμα με το να παραθέτει στο κείμενο αποκόμματα από εφημερίδες, σχολιάζοντας με αυτό το τρόπο, με λίγες μόνο λέξεις, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι τής εποχής εκείνης.
Συνολικά πρόκειται για ένα, κατά την άποψή μου, εξαιρετικό και ιδιαίτερο ανάγνωσμα, που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να ευχαριστήσουν έναν ''ψαγμένο'' κι απαιτητικό αναγνώστη. Κι επειδή όσοι διαβάζουμε ελληνική λογοτεχνία, ξέρουμε πόσο ορισμένα βιβλία και συγγραφείς έχουν κουράσει με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των θεμάτων και την δίχως εκπλήξεις και ρίσκο έκβαση των ιστοριών τους, πιστεύω πως είναι ακόμη πιο σημαντικό και σπουδαίο που το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ανήκει στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και που διαφέρει από όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Και τώρα, λίγες μερούλες για το επόμενο από την ξεχωριστή πένα της Λίλλυς Σπαντιδάκη ... Το δεν μπορώ να περιμένω φαντάζει πλέον λίγο.
** Επίσης, να το σημειώσω γιατί δεν το αναφέρω πιο πάνω και είναι αμαρτία, ότι άλλο ένα στοιχείο που μ' άρεσε στο βιβλίο είναι πως η γλώσσα δεν φοβάται να γίνει τολμηρή όποτε το απαιτούν οι στιγμές και οι περιστάσεις.
Σπουδαίο και σημαντικό χαρακτηριστικό, για εμένα πάντα, που μ' αρέσει η γραφή να γίνεται αιχμηρή που και που, δίχως η χρήση εξεζητημένων λέξεων σε καθημερινές καταστάσεις κι αντιδράσεις να χαλάνε το κείμενο και να γίνονται η αιτία να ξενερώσω μονάχα από αυτό. **
January 25, 2016
ένα υπέροχο βιβλίο ! Μία πολύ δυνατή πλοκή που σε κρατάει !Θέλεις να φτάσεις στο τέλος το συντομότερο !Δεν πάει το μυαλό σου τι μπορεί να έχει συμβεί ...Υποθέτεις αλλά δεν είσαι σίγουρος .
Εκπληκτική συγγραφές , πέρα απο κάθε προσδοκία !
Μπράβο και πάλι μπράβο !
Το συνιστώ 100%.
Εκπληκτική συγγραφές , πέρα απο κάθε προσδοκία !
Μπράβο και πάλι μπράβο !
Το συνιστώ 100%.
January 20, 2016
Ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό με αιφνιδίασε με τις ανατροπές και το αναπάντεχο φινάλε του.
Θαύμασα πολύ τη φιλία και την αφοσίωση σε αυτό το "ταξίδι", το θάρρος και την επιμονή ενός παιδιού να φτάσει στο όνειρό του χωρίς καμία βοήθεια και την θέληση να μοιραστεί την αγάπη του με άλλους που είχαν την ίδια ανάγκη και να τους υποστηρίξει να φτάσουν στο στόχο τους.
Γνωρίζοντας πια την αποκάλυψη που έγινε στην τελευταία σελίδα, μπορώ να δικαιολογήσω και να δεχτώ πολλά από αυτά που με ξένισαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Παρόλα αυτά, ήταν και πολλά αυτά που δεν μου άρεσαν. Το λεξιλόγιο και η ωμότητα που παρουσιάζονται κάποια πράγματα με βρίσκουν εντελώς αντίθετη. Και αυτό γιατί θεωρώ πως η λογοτεχνία είναι μια εκλεπτυσμένη τέχνη, στην οποία δεν χωράνε βωμολοχίες οποιουδήποτε είδους, άσεμνες εκφράσεις-πράξεις και όλα τα συναφή.
Το συστήνω ... αλλά όχι σε όλους και όχι σε όλες τις ηλικίες !!!
Θαύμασα πολύ τη φιλία και την αφοσίωση σε αυτό το "ταξίδι", το θάρρος και την επιμονή ενός παιδιού να φτάσει στο όνειρό του χωρίς καμία βοήθεια και την θέληση να μοιραστεί την αγάπη του με άλλους που είχαν την ίδια ανάγκη και να τους υποστηρίξει να φτάσουν στο στόχο τους.
Γνωρίζοντας πια την αποκάλυψη που έγινε στην τελευταία σελίδα, μπορώ να δικαιολογήσω και να δεχτώ πολλά από αυτά που με ξένισαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Παρόλα αυτά, ήταν και πολλά αυτά που δεν μου άρεσαν. Το λεξιλόγιο και η ωμότητα που παρουσιάζονται κάποια πράγματα με βρίσκουν εντελώς αντίθετη. Και αυτό γιατί θεωρώ πως η λογοτεχνία είναι μια εκλεπτυσμένη τέχνη, στην οποία δεν χωράνε βωμολοχίες οποιουδήποτε είδους, άσεμνες εκφράσεις-πράξεις και όλα τα συναφή.
Το συστήνω ... αλλά όχι σε όλους και όχι σε όλες τις ηλικίες !!!
May 5, 2016
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΣΤΟ BLOG)http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Όπως εύλογα συμπεραίνει κανείς, η Λιλλύ Σπαντιδάκη επιλέγει να μας σεργιανήσει στο σαγηνευτικό χώρο του μπαλέτου- έμπνευση εξαίσια που εξ ’ορισμού ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Μην ξεγελαστείτε όμως! Δεν πρόκειται για μια αναπόληση «περασμένων μεγαλείων» με σκέψεις γύρω από την τέχνη και με αισθηματικές προεκτάσεις, όπως συνήθως είναι τέτοιου είδους «βιογραφίες» προσωπικοτήτων –φανταστικές ή πραγματικές. (Το Χωρίς Σκηνή για παράδειγμα δε μοιάζει με την γοητευτική «Πεταλούδα των Μπολσόι»»βιογραφία μιας Ρωσίδας Μπαλαρίνας, η οποία διέπρεψε επί σταλινικού καθεστώτος και ανατρέχει στην πορεία της ενώ δημοπρατεί τα κοσμήματα της. )
Όχι! Το «Χωρίς Σκηνή» δεν έχει καμιά σχέση με ο, τιδήποτε γλυκά οικείο στο αναγνωστικό κοινό κι αναδεικνύει πολεπίπεδους προβληματισμούς.
Πίσω από τις βελούδινες κουίντες, τις αέρινες «σατέν κορδέλες» των πουέντ και τις ονειρικές τούλινες τιτί καραδοκεί ένας κόσμος σκληρός σαν το σίδερο κι ένας αγώνας επιβίωσης, από τους πιο λυσσαλέους που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Πίσω από έναν ανέμελο κόσμο, υπάρχει μια κοινωνία που υποφέρει από τις κοινωνικές ανισότητες και μαστίζεται από την κοινωνική αδικία που κλείνει πόρτες στους άξιους.
Πίσω από τις περίτεχνες απαλές χορευτικές κινήσεις ελλοχεύει άγρια παραφορά και πάθος ψυχής απροσμέτρητο.
Πίσω από τα φώτα της σκηνής παραμονεύει ένα μυστήριο εφιαλτικό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή προδιαγράφεται το στοιχείο της συναισθηματικής έντασης και της σκληρότητας που συναντάμε διάσπαρτα στις επόμενες σελίδες σε ένα συνδυασμό ωμότητας με μια τρυφερή εσωτερικότητα.
Ιστορία μπολιασμένη με εξάρσεις αρχαίας τραγωδίας και ψήγματα ψυχολογικού θρίλερ –σκηνοθετημένη με ρυθμό κινηματογραφικό, εναλλάσσοντας εικόνες και χρόνους σα διαδοχικά «καρέ» ταινίας.
Η εξέλιξη δεν είναι γραμμική, αλλά εκτυλίσσεται σταδιακά μέσα από φλας μπακ εύστοχα ενταγμένα στη «ροή» που αποσαφηνίζουν το παρόν και πλέκουν ένα παζλ, το οποίο συμπληρώνεται στην τελευταία σελίδα, επιφέροντας την πολυπόθητη κάθαρση …
Η συγγραφέας προετοιμάζει επιδέξια το έδαφος της «Λύσης» με πλήθος προεικάσματα, που διατρέχουν το έργο, ώστε αυτή να επέλθει πειστικά και τεκμηριωμένα. Επίσης, υπάρχει εναλλαγή τριτοπρόσωπης αφήγησης και μονολόγων, που επιτείνουν τη δραματικότητα των γεγονότων και σκιαγραφούν ολοκληρωμένα τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων. » Ηρώων που στέκουν πάντα ένα «βήμα παραπίσω» ως προς την ιχνηλάτηση του χαρακτήρα τους, ώστε να φωτιστεί το κεντρικό πρόσωπο του έργου. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν μιλάμε για ένα πρωτοφανή χαρακτήρα όπως η Ζιλιέτ Ρου!!
Η χορεύτρια Ζιλιέτ Ρου δεν είναι μια συνηθισμένη βεντέττα του Μπαλέτου. Δεν είναι φορέας της ονειρικής ομορφιάς του, αλλά της Οδύνης που γεννά τα αριστουργήματα. Δεν έρχεται να κομίσει την υπέρβαση των γήινων, αλλά κατάδυση στον άνθρωπο τον ίδιο.
Η Ζιλιέτ της Όπερας του Παρισιού-δεν ανήκει στα λαμπερά φώτα.
Είναι ένα πλάσμα που ξεπηδά από τις κατακόμβες της σε πλήρη «ομολογία» προς τον πιο τραγικό ένοικό τους, το περιβόητο Φάντασμα της Όπερας από το έργο του Γκαστόν Λερού (το οποίο εύστοχα η συγγραφέας μνημονεύει)… Κληρωτή της ίδιας μοναξιάς, που δοκίμασε άδικα �� Έρικ, η Ζιλιέτ κρύβει στα υπόγεια της όπερας και της κοινωνίας το θανάσιμο μυστικό της κι έχει τη σκέψη του σύντροφο τις «σκοτεινές» της μέρες. Αν ήταν η Μάσκα και το δεινό μουσικό ταλέντο που κάλυπταν την τερατόμορφη αλήθεια του τραγικού Έρικ από μάτια βέβηλα, είναι το τάλαντο του χορού και η ευρηματικότητα που κρύβουν το τερατώδες μυστικό της Ζιλιέτ, ένα μυστικό αδιανόητο στον κοινό νου-με τίμημα ασύλληπτο. …
Όπως ο Έρικ, έτσι κι η Ζιλιέτ αναγκάζεται να ζήσει λαθραία σε μια κοινωνία που αρνήθηκε να αφουγκραστεί τη βαθιά της ουσία εξαρχής. Μια κοινωνία εγκλώβισμένη στην ασχήμια του συμβατικού αρνήθηκε και στους δυο το δικαίωμα να βιώσουν την προσωπική τους «ομορφιά». Την ταυτότητα τους, που άλλωστε είχε τόσα να της προσφέρει. Είναι η ίδια κοινωνία που αρέσκεται να χρίζει απόβλητο ό, τι απειλεί να διασαλεύσει την αυτάρεσκη βιτρίνα της, ο, τι καταγγέλλει τη σαθρότητα της.
Η Ζιλιέτ, ωστόσο, καταφέρνει με πείσμα να επιβιώσει με όπλο τη μοναδική της ανθεκτικότητα, που θα τη φέρει στην κορυφή… Μια κορυφή που δε θα τη διαφθείρει, αλλά θα την οπλίσει θέληση να πολεμήσει την αδικία που γνώρισε κι η ίδια.
Έτσι διασχίζει το χρόνο η Ζιλιέτ κι εμείς απολαμβάνουμε. Χορεύοντας με δωρική ακρίβεια χορέυοντας με ανεμίζοντα μαλλιά -κατακόκκινα σαν τις φλόγες του μυστικού της πάθους, που γίνεται το κλειδί για την καταστροφή της.
Γιατί... ο Μαύρος Κύκνος είναι καταδικασμένος να ζήσει το όνειρο των Λευκών Φτερών και να πεθάνει από αυτό.
Και όταν όλα θα έχουν καταρρεύσει στη βουή ενός φιλόδικου κοινού, σε μια σωστά δομημένη κορύφωση του δράματος, η Ζιλιέτ θα «ξεγυμνώσει» την «Αλήθεια Της» ακριβώς, όπως ο ρήτορας Απελλής τράβηξε το χιτώνα της εταίρας Φρύνης ενώπιον των Αθηναίων δικαστών αποστομώνοντάς το φαρισαϊσμό τους με την Πραγματική Ομορφιά.
(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΣΤΟ BLOG)http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Όπως εύλογα συμπεραίνει κανείς, η Λιλλύ Σπαντιδάκη επιλέγει να μας σεργιανήσει στο σαγηνευτικό χώρο του μπαλέτου- έμπνευση εξαίσια που εξ ’ορισμού ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Μην ξεγελαστείτε όμως! Δεν πρόκειται για μια αναπόληση «περασμένων μεγαλείων» με σκέψεις γύρω από την τέχνη και με αισθηματικές προεκτάσεις, όπως συνήθως είναι τέτοιου είδους «βιογραφίες» προσωπικοτήτων –φανταστικές ή πραγματικές. (Το Χωρίς Σκηνή για παράδειγμα δε μοιάζει με την γοητευτική «Πεταλούδα των Μπολσόι»»βιογραφία μιας Ρωσίδας Μπαλαρίνας, η οποία διέπρεψε επί σταλινικού καθεστώτος και ανατρέχει στην πορεία της ενώ δημοπρατεί τα κοσμήματα της. )
Όχι! Το «Χωρίς Σκηνή» δεν έχει καμιά σχέση με ο, τιδήποτε γλυκά οικείο στο αναγνωστικό κοινό κι αναδεικνύει πολεπίπεδους προβληματισμούς.
Πίσω από τις βελούδινες κουίντες, τις αέρινες «σατέν κορδέλες» των πουέντ και τις ονειρικές τούλινες τιτί καραδοκεί ένας κόσμος σκληρός σαν το σίδερο κι ένας αγώνας επιβίωσης, από τους πιο λυσσαλέους που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Πίσω από έναν ανέμελο κόσμο, υπάρχει μια κοινωνία που υποφέρει από τις κοινωνικές ανισότητες και μαστίζεται από την κοινωνική αδικία που κλείνει πόρτες στους άξιους.
Πίσω από τις περίτεχνες απαλές χορευτικές κινήσεις ελλοχεύει άγρια παραφορά και πάθος ψυχής απροσμέτρητο.
Πίσω από τα φώτα της σκηνής παραμονεύει ένα μυστήριο εφιαλτικό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή προδιαγράφεται το στοιχείο της συναισθηματικής έντασης και της σκληρότητας που συναντάμε διάσπαρτα στις επόμενες σελίδες σε ένα συνδυασμό ωμότητας με μια τρυφερή εσωτερικότητα.
Ιστορία μπολιασμένη με εξάρσεις αρχαίας τραγωδίας και ψήγματα ψυχολογικού θρίλερ –σκηνοθετημένη με ρυθμό κινηματογραφικό, εναλλάσσοντας εικόνες και χρόνους σα διαδοχικά «καρέ» ταινίας.
Η εξέλιξη δεν είναι γραμμική, αλλά εκτυλίσσεται σταδιακά μέσα από φλας μπακ εύστοχα ενταγμένα στη «ροή» που αποσαφηνίζουν το παρόν και πλέκουν ένα παζλ, το οποίο συμπληρώνεται στην τελευταία σελίδα, επιφέροντας την πολυπόθητη κάθαρση …
Η συγγραφέας προετοιμάζει επιδέξια το έδαφος της «Λύσης» με πλήθος προεικάσματα, που διατρέχουν το έργο, ώστε αυτή να επέλθει πειστικά και τεκμηριωμένα. Επίσης, υπάρχει εναλλαγή τριτοπρόσωπης αφήγησης και μονολόγων, που επιτείνουν τη δραματικότητα των γεγονότων και σκιαγραφούν ολοκληρωμένα τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων. » Ηρώων που στέκουν πάντα ένα «βήμα παραπίσω» ως προς την ιχνηλάτηση του χαρακτήρα τους, ώστε να φωτιστεί το κεντρικό πρόσωπο του έργου. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν μιλάμε για ένα πρωτοφανή χαρακτήρα όπως η Ζιλιέτ Ρου!!
Η χορεύτρια Ζιλιέτ Ρου δεν είναι μια συνηθισμένη βεντέττα του Μπαλέτου. Δεν είναι φορέας της ονειρικής ομορφιάς του, αλλά της Οδύνης που γεννά τα αριστουργήματα. Δεν έρχεται να κομίσει την υπέρβαση των γήινων, αλλά κατάδυση στον άνθρωπο τον ίδιο.
Η Ζιλιέτ της Όπερας του Παρισιού-δεν ανήκει στα λαμπερά φώτα.
Είναι ένα πλάσμα που ξεπηδά από τις κατακόμβες της σε πλήρη «ομολογία» προς τον πιο τραγικό ένοικό τους, το περιβόητο Φάντασμα της Όπερας από το έργο του Γκαστόν Λερού (το οποίο εύστοχα η συγγραφέας μνημονεύει)… Κληρωτή της ίδιας μοναξιάς, που δοκίμασε άδικα �� Έρικ, η Ζιλιέτ κρύβει στα υπόγεια της όπερας και της κοινωνίας το θανάσιμο μυστικό της κι έχει τη σκέψη του σύντροφο τις «σκοτεινές» της μέρες. Αν ήταν η Μάσκα και το δεινό μουσικό ταλέντο που κάλυπταν την τερατόμορφη αλήθεια του τραγικού Έρικ από μάτια βέβηλα, είναι το τάλαντο του χορού και η ευρηματικότητα που κρύβουν το τερατώδες μυστικό της Ζιλιέτ, ένα μυστικό αδιανόητο στον κοινό νου-με τίμημα ασύλληπτο. …
Όπως ο Έρικ, έτσι κι η Ζιλιέτ αναγκάζεται να ζήσει λαθραία σε μια κοινωνία που αρνήθηκε να αφουγκραστεί τη βαθιά της ουσία εξαρχής. Μια κοινωνία εγκλώβισμένη στην ασχήμια του συμβατικού αρνήθηκε και στους δυο το δικαίωμα να βιώσουν την προσωπική τους «ομορφιά». Την ταυτότητα τους, που άλλωστε είχε τόσα να της προσφέρει. Είναι η ίδια κοινωνία που αρέσκεται να χρίζει απόβλητο ό, τι απειλεί να διασαλεύσει την αυτάρεσκη βιτρίνα της, ο, τι καταγγέλλει τη σαθρότητα της.
Η Ζιλιέτ, ωστόσο, καταφέρνει με πείσμα να επιβιώσει με όπλο τη μοναδική της ανθεκτικότητα, που θα τη φέρει στην κορυφή… Μια κορυφή που δε θα τη διαφθείρει, αλλά θα την οπλίσει θέληση να πολεμήσει την αδικία που γνώρισε κι η ίδια.
Έτσι διασχίζει το χρόνο η Ζιλιέτ κι εμείς απολαμβάνουμε. Χορεύοντας με δωρική ακρίβεια χορέυοντας με ανεμίζοντα μαλλιά -κατακόκκινα σαν τις φλόγες του μυστικού της πάθους, που γίνεται το κλειδί για την καταστροφή της.
Γιατί... ο Μαύρος Κύκνος είναι καταδικασμένος να ζήσει το όνειρο των Λευκών Φτερών και να πεθάνει από αυτό.
Και όταν όλα θα έχουν καταρρεύσει στη βουή ενός φιλόδικου κοινού, σε μια σωστά δομημένη κορύφωση του δράματος, η Ζιλιέτ θα «ξεγυμνώσει» την «Αλήθεια Της» ακριβώς, όπως ο ρήτορας Απελλής τράβηξε το χιτώνα της εταίρας Φρύνης ενώπιον των Αθηναίων δικαστών αποστομώνοντάς το φαρισαϊσμό τους με την Πραγματική Ομορφιά.
November 9, 2014
Στο πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της κυρίας Λίλυ Σπαντιδάκη παρακολουθούμε τη ζωή αλλά και την καριέρα της Ζιλιέτ Ρου. Μιας μπαλαρίνας προσηλωμένη στο χορό και τις παραστάσεις που δίνει για το θίασο που συμμετέχει.
Τη βλέπουμε παιδί στο Παρίσι , όπου μετά από μια οντισιόν ξεκινά την ανοδική πορεία της στην Νέα Υόρκη του Κράχ και πίσω στην όπερα του Παρισιού που λάτρεψε και τη λάτρεψε . Το ταλέντο της αδιαμφισβήτητο, ο χαρακτήρας της και η προσωπικότητά της προκαλούν μόνο την αντιπάθεια και το μίσος.
Απόμακρη και μοναχική αλλά και με τη μοναδική ικανότητα να ξυπνάει το πάθος σε άντρες και γυναίκες. Θα αγαπηθεί και θα μισηθεί στον υπέρτατο βαθμό. Θα αποθεωθεί ως η απόλυτη μπαλαρίνα. Θα αγγίξει τη κορυφή όσο χρειάζεται για να νοσταλγήσει μέχρι και τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν αυτός βρεθεί στη σκιά της.
Έχοντας θυσιάσει τα πάντα για τη δόξα αυτό που θα αποκομίσει είναι η απομόνωση και η μοναξιά . Και μετά θα ακολουθήσει η πτώση . Θα δει την καριέρα της να διαλύεται. Και τότε είναι που θα αποφασίσει να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που τη συντρόφευε σε όλη της τη ζωή.
Δυσκολεύτηκα πραγματικά με αυτό το βιβλίο. Όχι τόσο με την ανάγνωσή του, γιατί η γραφή της κυρία Σπαντιδάκη ξεπερνάει τις προσδοκίες που έχει κάποιος για το ξεκίνημα ενός συγγραφέα, αλλά με την ταύτιση μου με τους χαρακτήρες του.
Το διάβαζα λίγο αποστασιοποιημένα, χωρίς να το νιώθω απόλυτα, χωρίς να συμπάσχω με τους πρωταγωνιστές σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να μπορώ να αισθανθώ, πάντα, κατανόηση για αυτούς.
Τα σημεία που πραγματικά με άγγιξαν, που κατανόησα την ηρωίδα μας ήταν μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν της. Ακόμα οι αφηγήσεις τρίτων προσώπων αν και ένιωσα να με αποξενώνουν στην αρχή από εκείνη, μου έδωσαν τόσα πολλά για το χαρακτήρα της.
Θα πρέπει να αναφέρω πως ακόμα και αν εμένα δεν κατάφερε να με κερδίσει στο μέγιστο βαθμό, είμαι σίγουρη πως πολλούς αναγνώστες θα καταφέρει να τους ταξιδέψει και να σους συγκινήσει.
Αν μη τι άλλο είναι ένα βιβλίο που αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία.
Τη βλέπουμε παιδί στο Παρίσι , όπου μετά από μια οντισιόν ξεκινά την ανοδική πορεία της στην Νέα Υόρκη του Κράχ και πίσω στην όπερα του Παρισιού που λάτρεψε και τη λάτρεψε . Το ταλέντο της αδιαμφισβήτητο, ο χαρακτήρας της και η προσωπικότητά της προκαλούν μόνο την αντιπάθεια και το μίσος.
Απόμακρη και μοναχική αλλά και με τη μοναδική ικανότητα να ξυπνάει το πάθος σε άντρες και γυναίκες. Θα αγαπηθεί και θα μισηθεί στον υπέρτατο βαθμό. Θα αποθεωθεί ως η απόλυτη μπαλαρίνα. Θα αγγίξει τη κορυφή όσο χρειάζεται για να νοσταλγήσει μέχρι και τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν αυτός βρεθεί στη σκιά της.
Έχοντας θυσιάσει τα πάντα για τη δόξα αυτό που θα αποκομίσει είναι η απομόνωση και η μοναξιά . Και μετά θα ακολουθήσει η πτώση . Θα δει την καριέρα της να διαλύεται. Και τότε είναι που θα αποφασίσει να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που τη συντρόφευε σε όλη της τη ζωή.
Δυσκολεύτηκα πραγματικά με αυτό το βιβλίο. Όχι τόσο με την ανάγνωσή του, γιατί η γραφή της κυρία Σπαντιδάκη ξεπερνάει τις προσδοκίες που έχει κάποιος για το ξεκίνημα ενός συγγραφέα, αλλά με την ταύτιση μου με τους χαρακτήρες του.
Το διάβαζα λίγο αποστασιοποιημένα, χωρίς να το νιώθω απόλυτα, χωρίς να συμπάσχω με τους πρωταγωνιστές σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να μπορώ να αισθανθώ, πάντα, κατανόηση για αυτούς.
Τα σημεία που πραγματικά με άγγιξαν, που κατανόησα την ηρωίδα μας ήταν μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν της. Ακόμα οι αφηγήσεις τρίτων προσώπων αν και ένιωσα να με αποξενώνουν στην αρχή από εκείνη, μου έδωσαν τόσα πολλά για το χαρακτήρα της.
Θα πρέπει να αναφέρω πως ακόμα και αν εμένα δεν κατάφερε να με κερδίσει στο μέγιστο βαθμό, είμαι σίγουρη πως πολλούς αναγνώστες θα καταφέρει να τους ταξιδέψει και να σους συγκινήσει.
Αν μη τι άλλο είναι ένα βιβλίο που αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία.
June 21, 2016
Μια πολύ ωραία ιδέα από την άγνωστη (σε εμένα μέχρι τώρα) κ. Σπαντιδάκη. Και όμορφα γραμμένο. 'Όμως έχω κάποιες ενστάσεις: δεν μου αρέσουν οι βωμολοχίες μέσα σε λογοτεχνικά έργα. Καταλαβαίνω ότι ταιριάζει με "τη στιγμή" στο βιβλίο, αλλά δεν μου αρέσει. Ευτυχώς δεν το έχει παρακάνει...
Επίσης ήταν πάρα πολλές οι χρονικές μεταφορές (τώρα, πριν λίγο καιρό στη Ν.Υ., πριν χρόνια στο Παρίσι, ξανά τώρα...).
Ήταν κάτι διαφορετικό από ότι περίμενα να διαβάσω, για κάποιο λόγο είχα στο μυαλό μου την εντύπωση ότι θα διάβαζα την ιστορία μιας μπαλαρίνας. Όμως στην πραγματικότητα το βιβλίο αφορά την ιστορία μιας κοπέλας (καριερίστα) που τυχαίνει να είναι μπαλαρίνα. Πάντως δεν ήταν δυσάρεστη η έκπληξη.
Επίσης ήταν πάρα πολλές οι χρονικές μεταφορές (τώρα, πριν λίγο καιρό στη Ν.Υ., πριν χρόνια στο Παρίσι, ξανά τώρα...).
Ήταν κάτι διαφορετικό από ότι περίμενα να διαβάσω, για κάποιο λόγο είχα στο μυαλό μου την εντύπωση ότι θα διάβαζα την ιστορία μιας μπαλαρίνας. Όμως στην πραγματικότητα το βιβλίο αφορά την ιστορία μιας κοπέλας (καριερίστα) που τυχαίνει να είναι μπαλαρίνα. Πάντως δεν ήταν δυσάρεστη η έκπληξη.
February 3, 2025
Καλά να πάθω, αφού δεν μαθαίνω. Έχω ξαναδοκιμάσει τη συγκεκριμένη συγγραφέα και δεν είχα την καλύτερη εντύπωση, αλλά έδωσα και δεύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρω, έχετε διαβάσει ποτέ βιβλίο που να σας δημιουργεί θυμό με το πόσο αδιάφορο και "σαχλό" μπορεί να είναι; Ε, αυτό έπαθα κι εγώ εδώ. Είναι πλέον να απορεί κανείς για το τι ακριβώς είναι ο συγγραφέας και ποια είναι τελικά τα κίνητρα και τα κριτήρια για να εκδοθεί ένα βιβλίο.
August 6, 2024
Το βιβλίο αυτό αποτελούσε απωθημένο μου από την πρώτη φορά που το είδα σε βιβλιοπωλείο. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μόλις το βρήκα στην τοπική βιβλιοθήκη, το δανείστηκα. Με αδημονία ξεκίνησα την ανάγνωσή του το μεσημέρι και μέχρι τα μεσάνυχτα το είχα τελειώσει.
Δύο λέξεις το χαρακτηρίζουν: απογοητευτικό κι αδιάφορο.
Κι είχα τόσες προσδοκίες από το ελκυστικό εξώφυλλο. ..
Δύο λέξεις το χαρακτηρίζουν: απογοητευτικό κι αδιάφορο.
Κι είχα τόσες προσδοκίες από το ελκυστικό εξώφυλλο. ..
August 10, 2018
Εκπληκτικό βιβλίο, πραγματικά ένα "τρενάκι" συναισθημάτων με απίστευτο τέλος που με έκανε να το σκέφτομαι για πολύ καιρό αφότου το διάβασα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!
November 4, 2018
Το δεύτερο μισό του βιβλίου είναι πολύ πιο καλογραμμένο αν κάνεις υπομονή μέχρι να τελειώσει το πρώτο μισό.
January 19, 2017
Η Ζιλιέτ είναι από εκείνα τα καταραμένα παιδιά, που πέρασαν μεσα απο το καθρεφτη και αλλαξαν το είδωλο τους για πάντα. Αγκαλιασε το παθος της και αποχαιρέτησε τη σκιά της.
Ενα βιβλίο από αυτά που σε κερδίζουν αργά, σελίδα σελίδα και τα θυμάσαι πάντα, για τη κορυφώση τους, και τη κλεφτη ματια που σε αφησαν να "ριξεις" και εσύ μέσα από το καθρέφτη... 4/5
Ενα βιβλίο από αυτά που σε κερδίζουν αργά, σελίδα σελίδα και τα θυμάσαι πάντα, για τη κορυφώση τους, και τη κλεφτη ματια που σε αφησαν να "ριξεις" και εσύ μέσα από το καθρέφτη... 4/5
Displaying 1 - 15 of 15 reviews