Passato e presente si rincorrono lungo i vicoli di Barcellona, città pregna di odori e leggende. La lotta fra Bene e Male, Dio e il Diavolo è senza tempo, e coinvolge indifferentemente il più cupo Medioevo e la razionalissima contemporaneità. Due sono le storie che si intrecciano in questo avvincente romanzo. Nel XV secolo nasce il figlio di una schiava costretta a prostituirsi nella “città di nessuno”, la periferia di Barcellona in cui si susseguono, uno di fianco all’altro, bordelli e conventi. Ai giorni nostri si svolge l’investigazione dell’avvocato Marcos Solana, che cerca di far luce sulla strana morte di un suo facoltoso cliente, il cadavere del quale è stato ritrovato dissanguato e ferito sul collo da due fori, come di denti di animale. Le fattezze del bambino quattrocentesco sono mostruose, un volto adulto che assomiglia alla “carassa”, la faccia di pietra che nel Medioevo segnalava la presenza di un postribolo. Sulla scena del delitto novecentesco viene trovata una fotografia di inizio secolo, nella quale appare un volto che Marcos Solana ha già visto, lineamenti che ricordano in tutto la “carassa” ritrovata pochi giorni prima nel corso di alcuni scavi nella parte medievale della città. Per comprendere le forze oscure che sembrano essersi impossessate della realtà, l’avvocato si serve dell’aiuto di Marta Vives, la sua assistente, e di un ambiguo sacerdote detective, ma il mistero si infittisce sempre più, come il dedalo dei vicoli medievali di Barcellona.
Enrique Moriel is a pen name occasionally used by Francisco González Ledesma. The name comes from the main character of his first novel,"Sombras viejas". It has been first used in 2007 to sign the novel "La ciudad sin tiempo".
La historia es buena a secas, podría haber sido mucho mejor. El libro es aburrido a ratos largos y no logró atraparme nunca. No sentí nada por ninguno de los personajes. La narrativa del autor me pareció una copia mal lograda del estilo de Ruiz Zafón.
Per tanti motivi ho impiegato molto tempo a terminare questa lettura. Certo, meno di quanto ne ho impiegato per iniziarla, visto che è da 12 anni che lo posseggo. Diciamo che lo stimolo decisivo me lo ha dato l'incontro con un mio compagno di liceo che vive stabilmente e felicemente a Barcellona dal '95. Sentendo parlare lui e sua moglie della città, mi è venuta voglia di leggere il romanzo di Moriel. Romanzo ambientato e dedicato a Barcellona. La figura del vampiro serve solo come testimone delle miserie e meraviglie della città, in fondo. Questo non è un romanzo di vampiri, è un romanzo sull'espansione di Barcellona dal medioevo ad oggi attraverso tutte le rivoluzioni, le lotte, l'inquisizione e la guerra civile del secolo scorso. Un romanzo che sebbene abbastanza ben scritto ha delle pecche abbastanza grosse ai miei occhi. La prima è l'eccessiva lunghezza, con alcuni capitoli decisamente gratuiti e non essenziali. Potevano risparmiare un buon centinaio di pagine, ed il romanzo sarebbe stato migliore. La seconda è la forma: capitoli brevi che alternano, l'uno all'altro, la narrazione cronologica del vampiro in prima persona a quella in terza persona degli avvenimenti attuali. Tre o quattro pagine per capitolo. Sopratutto nelle prime cento pagine questa alternanza è scoraggiante, perché tende a far perdere il filo della vicenda. Filo che non arriva ad una vera conclusione, tra l'altro, ma questo non è necessariamente un difetto. Inoltre c'è da dire che le mappe riportate risultano inefficaci al lettore per comprendere i luoghi di alcuni avvenimenti. Qui però ho il dubbio che ci sia anche una responsabilità dell'editing.
Tra i lati positivi c'è tutta la riflessione teologica, su Dio e sul Diavolo, specialmente negli ultimi capitoli, sebbene qualcosa venga accennato anche in altre parti. Una riflessione decisamente logica ed azzeccata. Ancora meglio tutto il filone sull'obbedienza, che è il centro della fede, contrapposta alla riflessione e al dubbio.
Nel complesso posso anche dare 3 stelle al romanzo, ma non è uno di quelli che rileggerò.
Podría ser interesante por la exploración histórica de la ciudad de Barcelona (no me ha servido ni un solo mapa), pero si bien al principio la trama es entretenida, luego se hace tediosa, la intriga pierde fuelle y el final es decepcionante (y casi incomprensible, pero a esas alturas ya casi no importaba). Demasiado largo para la trama que se desarrolla, muchas páginas innecesarias y mal despachadas: lo de Guillemó Clavé, que parecía esencial al libro, se finiquita en un plis plas; el crimen ritual de la pareja fornicadora, ¿dónde desemboca?; la historia de Rita y la niña, ¿a cuento de qué viene? ¿Para tocar la fibra sensiblera? En fin, me quedo con la reflexión teológica sobre la obediencia (expuesta con un diálogo forzado), aunque con la sensación de que han mareado la perdiz y me han quitado tiempo para otras lecturas más estimulantes. Es el tipo de lectura que me saca de quicio porque no está mal escrito, se deja leer, pero al final te mantiene tirando de un hilo que se acaba deshilachando y te sientes estafado.
Hmmm como classificar este livro? Gostei imenso de ser uma viagem ao longo dos anos de Barcelona. A narrativa às vezes fez-me lembrar o Zafon. Mas achei-o confuso em certas partes e os personagens um pouco secundários.. Mas teve certas passagens que gostei imenso. Não foi mau de todo, daí as 3 estrelas.
Ik heb dit boek gelezen op aanraden van mijn vader, die het fantastisch vond. Ik vond het waardeloos.
Ten eerste ging het verhaal vrijwel nergens over... De verhaallijn van de onsterfelijke man was interessant, maar leek tot het einde van het boek vrijwel geen betekenisvol verband te houden met de verhaallijn van Solana en Marta. Ik had gehoopt dat er nog een ontknoping zou komen tussen hem en De Ander, die het verhaal van de onsterfelijke man zou verduidelijken. In plaats daarvan werden we opgescheept met een pseudo-theologisch verhaal dat weinig concreet was over wat vampieren nou specifiek met het hele gebeuren te maken hadden, los van het feit dat het 'kinderen van de duivel' zouden zijn.
Ten tweede stoorde ik me aan het feit dat alle personages zonder enige moeite overtuigd waren van het bestaan van vampieren en in volle overtuiging zich mee lieten slepen in pseudo-wetenschappelijke en pseudo-theologische vraagstukken en discussies die verder NIKS te maken hadden met wat hen verder bezighield in het verhaal. Sowieso was die theologie-dump aan het eind van het verhaal heel vreemd, alsof het een speelstuk was dat last-minute was ingezet om de verhaallijnen bij elkaar te brengen.
Ten derde was het buitengewoon frustrerend hoe elk vrouwelijk personage een prostituee, zwakzinnige, slavin of slachtoffer van verkrachting was zonder ook maar enige verdere diepgang. Zelfs Marta was uiteindelijk slechts een lustobject in de ogen van haar werkgever en een dom, bang schaap in de ogen van de mannen die haar allemaal gingen vertellen hoe 'het écht zat'. Kortom, alle personages en omschrijvingen van personages waren allemaal zo essentialiserend dat het echt bizar was. Zelfs Gaudí werd uiteindelijk gereduceerd tot een aan paddo's verslaafde zwerver.
Dit verhaal zou de magie van Barcelona vertellen, maar in werkelijkheid was het een vreemde cross-over tussen The Vampire Diaries en de geschiedenis van geweld en gewelddadige mannen in Barcelona.
En die satanistische seksritueel-dubbel moord... waar ging dat over?
Het boek kon mij bij momenten boeien en tevens aangrijpen, begint sterk maar gaat ook soms vervelen door te uitgebreide passages. De auteur neemt je wel mee naar het Barcelona door de eeuwen heen.
La ville intemporelle est un roman étrangement ensorcelant. Il est composé d’une alternance de chapitres, les uns à la première personne, narrés par un vampire né au XVe siècle dans un lupanar de Barcelone et les autres à la troisième personne, et qui suivent l’histoire de Marta Vives, stagiaire d’un avocat dont un client a été retrouvé mort, exsangue. Ces chapitres se répondent très souvent. Cette construction entretient un suspense qui pousse à enchaîner les chapitres de manière compulsive.
La figure du vampire est très éloignée du mythe forgé par la littérature fantastique. Ce narrateur-vampire est peu défini, son image assez floue. On ne connaît pas son nom. Il supporte la lumière du jour mais préfère la nuit. C’est un prédateur, il tue pour se nourrir, mais il n’en éprouve aucun plaisir. Il est aussi capable d’éprouver de l’empathie pour les humains, surtout les femmes qui croisent sa route au fil des siècles. Pourtant, il est asexué et c’est en fait ce qui en fait un confident privilégié pour des femmes qui tentent de lutter contre leur destin. En réalité, ce personnage est un témoin autant qu’un acteur. Son statut d’immortel lui permet de traverser l’Histoire de Barcelone. Et c’est surtout de cela que traite ce roman. De l’Inquisition à nos jours, on suit l’histoire et la construction de la ville. Ce proscrit nous fait entrer dans le monde des proscrits et laissés pour compte de la ville, des servantes engrossées par des maîtres brutaux et vouées au mépris général aux prêtres en crise de la foi. Certaines scènes sont dures mais c’est très fort.
On suit avec le même plaisirs les recherches et interrogations de Marta sur sa famille et ses liens avec des faits étranges.
Les thèmes du Bien et du Mal sont omniprésents, ainsi que le poids de l’Eglise et l’Inquisition. C’est traité de façon particulièrement intéressante. En outre, l’écriture est superbe, d’une rare finesse et très fluide. Bref, voilà un roman qui mérite d’être découvert, que l’on aime le genre fantastique ou pas. Exceptionnel.
Enrique Moriel -salanimen taakse kätkeytyvän kirjailijan "Ajattoman kaupungin varjojen" (Bazar, 2010) perusidea kutkuttaa mielikuvitusta; kuolematon vampyyrikertoja kulkee läpi Espanjan värikkään historian ja nivoutuu osaksi hyvän ja pahan välistä taistelua monenlaisia mysteerejä varjoisille sivukujilleen kätkevässä Barcelonassa.
Lopputulos on sitten huomattavasti vaisumpi. Kahdessa eri aikatasossa kulkevassa romaanissa ei ole oikein punaista lankaa - toisin sanoen kunnollista juonta - eikä henkilökuvauskaan oikein toimi. Morielin harjoittama toisto alkaa nopeasti kyllästyttää (naispäähenkilön säärien kuvailu, vakuuttelu siitä että vampyyrikertoja on todellakin ehtinyt nähdä ja kokea vaikka mitä) ja mitäänsanomattomaan paljastukseen huipentuva opus käy loppua kohti niin puuduttavaksi, että hieman yli 400-sivuisen romaanin loppuun lukemisesta pitäisi antaa pieni palkinto.
Jos tämäntapainen kirjallisuus kiinnostaa, niin kannattaa lukea mieluummin Perez-Reverten "Yhdeksäs portti".
una hipnótica historia protagonizada sobre todo por la eterna lucha entre el bien y el mal, un diálogo entre fuerzas contrapuestas (Dios y Satanás) que no pueden existir la una sin la otra. La idea de la creación, la lucha continua, el diablo… Y la duda permanente sobre de qué parte está la razón. Si es que alguna de las partes tiene la razón. Eso y una duda procedente : ¿qué prueba tenemos de que en el combate entre el Bien y el Mal, entre Dios y el Diablo, ganó el primero?
I wouldn't recommend this book, unless you are passionate about the history of Barcelona, which is the book's main character. The other characters are mere cardboard puppets with no soul, playing in an empty storyline, weak and repetitive.
Почему я постоянно натыкаюсь на религиозные сюжеты, там где их в принципе быть не должно? Аннотация книги предполагала что это будет какой-то роман а-ля Сафон, но хотя автор и пытался подражать ему, толку от этого было мало. Вся книга пропитана агрессией к церкви и к Богу, и если у Сарамаго это выглядит стильно, то Мориель не может этим похвастаться.
Описание инквизиции, устаревших церковных догм, сжигание "ведьм" и неугодных церкви описано очень ярко и честно заставляет возмущаться. Но почему ГГ постоянно указывает на недостойные деяния священнослужителей, как-будто читатель сам этого не видит? И еще ужасно бесило всезнание ГГ - Я знаю всю историю Барселоны! Я знаю все истории семей Барселоны!- и это на протяжении ВСЕЙ книги!
Задумка сюжета в принципе не плоха: повествование ведется в двух временных измерениях - наши дни и средние века. В средних веках живет мальчик рожденный проституткой от вампира. Перед его глазами проходят разные периоды истории Барселоны, некоторые описаны подробно, другие упомянуты вскользь. Любителям Барселоны и Испании, может и понравились бы, подробные описания улиц и соборов, но так как я к таковым не отношусь, для меня это был перебор. В наше время адвокат, священник и археолог -помощник адвоката, пытаются расследовать загадочную смерть известного буржуа. Именно что ПЫТАЮТСЯ, в итоге они ничего не нашли и не к чему не пришли. Хотя каждая глава заканчивалась на такой высокой ноте, что думаешь ну сейчас точно что-нибудь будет, но... Начиналась следующая глава и ничего... А диалоги этих персонажей, это вообще пародия, даже не знаю на что. В наше время ТАК не говорят! Все их фразы какие-то картонные, неживые.
Постепенно ГГ приближался к нашим дням, проживая все яркие страницы истории, и наконец встретился с известной нам тройкой. Зачем? Этот вопрос остался для меня загадкой.
Книга больше не понравилась, чем понравилась, но за скрупулёзность автора поставила 3.
Читать: любителям истории городов и Барселоны в частности.
Enrique Moriel es el alter ego de Francisco González Ledesma, escritor que dio vida a tal tipo en su novela Sombras viejas (magnífica, por cierto), prohibida durante el franquismo. Y con ese sobrenombre se marca una novela de una maestría encomiable, como todo lo que escribe Francisco, que para mí tiene dos enormes virtudes (que admiro profundamente): La primera es que sus novelas son atemporales. Da igual cuándo fueran escritas. Leyéndolas ahora, en 2024 suenan tan actuales como si las leyésemos en 1980 o en 1935. Tienen la virtud de contextualizase ellas mismas en cada momento en que se leen. Es algo difícil de explicar, no sé si me entendéis. La segunda es que de cualquier tema trivial Francisco elabora una novela transcendente, con poso, con reflexiones filosóficas y hasta con crítica social. Porque, qué hay más naif y adolescente que la vida de un vampiro… no quiero recordar sagas. Sin embargo, esta novela, que habla de ello sin casi mencionarlo, nos hace saltar entre las distintas épocas en las que él ha vivido y la actualidad en una suerte de investigación sobre la familia Vives y sus ritos ancestrales. Nos cuenta y describe la Barcelona de principios de siglo, la medieval, la actual, nos habla de la burguesía catalana, de las costumbres, de los vicios de cada sociedad en cada tiempo. La ciudad sin tiempo hace referencia justamente a eso, al hecho de que a pesar del transcurrir de las décadas los mismos vicios y virtudes de los seres humanos permanecen. He dicho ya en muchas de mis crónicas de lectura que Francisco González Ledesma es uno de mis escritores favoritos. No sólo eso, es un escritor al que admiro, del que intento aprender como escritor y a quien siempre, siempre recomiendo. Sea con su propio nombre o con sus varios seudónimos firmando novelas, no dejéis de descubrirlo. Me lo agradeceréis.
Enrique Moriel, pseudónimo de Francisco González Ledesma, escritor que conocí gracias a su personaje, el inspector Méndez.
En algún grupo de lectura, alguien me recomendó este libro, desconocía que también escribe bajo pseudónimo y me animé a reservarlo en la biblioteca.
La historia está centrada en la ciudad de Barcelona, donde el personaje principal pasa toda su vida en la misma ciudad, sin querer entrar en spoilers no daré muchos detalles.
Me gusta porque describe la historia de Barcelona desde la época medieval a la época contemporánea e incluye personajes ilustres como Ildefons Cerdà y Antoni Gaudí.
Hay muchísima historia de la ciudad en el libro y también habla muchísimo de la eterna disputa entre el Bien y el Mal.
A ratos se me ha hecho muy pesado pero lo compensa con toda la historia que nos explica de Barcelona.
Jag ser den här boken lite som en vän, den är inte perfekt men jag kommer aldrig glömma bort den ovh jag tycker mycket om den ändå. När jag först läste boken (2016 tror jag) väcktes drömmen om att åka till Barcelona och än idag, när jag besökt staden, så tänkt jag oundvikligt på just Barcelonas historia, alla som levt och dött där, hur de har haft det och hur Barcelona kanske alltid kommer att delvis leva på dess mystik. Men jag tänker också på den figur i boken utan namn som har hela Barcelona inom sig. Jag vet inte varför men det är han som gör boken så bra och speciell. Det känns som att jag känner honom? Trots detta får boken bara 4/5 stjärnor för det är lite för många lösa trådar som skulle behöva knytas ihop och jag tycker boken bitvis var lite förvirrande/hoppig.
Bardzo podobał mi się motyw walki dobra ze złem oraz boga z szatanem, samo wplecenie religijnych wątków było całkiem ciekawe. Oczywiście fakt że wszystko działo się w Barcelonie sprawił że miałam bardzo zawyżone oczekiwania (przez Zafona oczywiście). Jednak nie podobała mi się ilość brutalnych i wulgarnych scen, ponieważ było ich po prostu za dużo. Pojawiało się też dużo powtórzeń, które były zbędne - zamiast tworzyć klimat, sprawiały że zaczynałam się irytować. Polubiłam bardzo główną bohaterkę, Martę Vives (ale te ciągłe dopiski o tym jakie piękne ma nogi były całkowicie zbędne) i dowiedziałam się troszkę o historii Barcelony/Katalonii. Ogólnie była to po prostu dobra lektura.
el llegia per saber el final i, francament, quin final més decepcionant; fins i tot m’atreviria a dir que no l’he ni acabat d’entendre i q em sentiria tonta si no fos perquè (en busca de consuelo) he llegit moltes reviews que deien el mateix… en definitiva, no us el llegiu!!!! li poso una estrella (o 1,5) perquè la part sobre barcelona és força interessant, ja que al llarg del llibre vas veient l’evolució històrica de la ciutat.
“[…], y una vez (Gaudí) llamó ignorante a Unamuno porque este hablaba inglés y hasta danés, pero no catalán” 😘
For someone with roots in Barcelona I am sure they might find it historically interesting. But after a good start I lost interest as the descriptions of any event is from a very old fashioned male angle. All women (more or less) are prostitutes, victims of rape or abuse and reduced to a thing for men to use.
But some of the religious reasoning is interesting, that battle btw good and evil will probably never fade
Una historia extraña, llena de vacíos narrativos e incluso con cierta fantasía forzada para poder justificar el entorno. Sin embargo el entorno y su cotexto vale la pena completamente, te invita a conocer una ciudad a través de la literatura, sentir que puedes caminarla, escucharla y descubrirla en cada página, ser parte de la ciudad. La historia me deja un agridulce sabor de boca, pero conocer Barcelona, sus claroscuros e historia me han hecho apreciar el libro y disfrutarlo.
Wyzwaniem było przebrnąć przez tę książkę. Pomimo ciekawostek z życia Barcelony, całość dłuży się niemiłosiernie przez sztywne dialogi (ma się wrażenie, że autor nie wiedział jak przekazać nam informacje o Barcelonie, więc na siłę wciska je w dialogi właśnie) oraz przerysowanie postacie (np. Marta jest nie tylko historyczką, znawczynią sztuki, archiwistką, ale zna też starożytną grekę, itp.). Dodatkowo, autor przedstawia nam nadzwyczaj brutalne historie, które jednak nie wnoszą nic do opowieści; są tam, aby być i nie dodają nic do 'atmosfery' (np. historia dziewczynki). Najbardziej denerwującym elementem są jednak notorycznie powtarzające się komentarze o nogach bohaterki Marty - nie rozumiem, co autor chciał nam przekazać?
Gave this book 3 stars for that final chapter... I didn't understood the logic and at the same time I do. It's a bit confusing, I know. But only someone that read the book can understand. It's a curious ones.
Muy interesante la composición de la historia y cómo se enlazan las diferentes partes. Lo recomiendo sobre todo a las personas que conocen la ciudad de Barcelona, pues creo que les puede hacer viajar en el tiempo y aprender sobre la misma.
Me ha gustado mucho la Barcelona que va narrando y que parece eterna. El relato me enganchaba a intervalos...a veces demasiada filosofia que me da la impresion que cortaba el hilo narrativo. Opinion personal evidentemente.
Не ми хареса особено. На моменти звучи недостоверно. На моменти скалъпено, за да пасва на идторическата реалност. Хубавото е, че се научават интересни факти за Барселона.
Una manera muy rápida y abreviada de mostrar 6 siglos de historia barcelonesa pero narrada de manera interesante y sencilla con buen juego en los tiempos