محمدعلی بهمنی، متولد ۱۳۲۱ در شهر دزفول. او بدون شک یکی از مهمترین و جدیترین غزلسرایان جریان موسوم به «غزل مدرن» است. نگاه انسانی و زبان ساده و تغزل بکر او، موجب شده است تا شعری بسراید که عوام آن را با لذت بخوانند و در عین حال خواص هم بپسندند. شعر او دیرتر از زمانی که شایستهاش بود مورد توجه و استقبال قرار گرفت، اما او توانست با حضور پیگیر خود در عرصه غزل، نام خود را به عنوان یک شاعر خلاق به اثبات برساند.
از او تا کنون مجموعههای متعددی به چاپ رسیده است که در این میان میتوان نام برد از «گاهی دلم برای خودم تنگ میشود (۱۳۶۹)»، «شاعر شنیدنی است (۱۳۷۷)» و «نیستان (۱۳۷۹)». بهمنی درسال ۱۳۷۸ به عنوان غزلسرای برگزیده، جایزه تندیس مهر را از آن خود ساخته است.
خوشبهحالِ من و دریا و غروب و خورشید و چه بیذوق، جهانی که مرا با تو ندید ☘️ رشتهای جنسِ همان رشته که بر گردنِ توست چه سرِ وقت مرا هم به سرِ وعده کشید ☘️ نه کف و ماسه، که نابترین مرجانها تپشِ تبزدهٔ نبضِ مرا میفهمید ☘️ آسمان روشنیاش را همه بر چشمِ تو داد مثلِ خورشید که خود را به دلِ من بخشید ☘️ ما به اندازهٔ هم سهم خود از هم بردیم هیچکس، مثل من و تو به تفاهم نرسید ☘️ خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد طعمِ شهدِ غزلم را نفسم با تو چشید ☘️ من که حتی پیِ پژواکِ خودم میگردم آخرین زمزمهام را همهٔ شهر شنید