What do you think?
Rate this book
Donderdagmiddag. Halfvier
Dutch
- GenresSchoolRomanLiterature
237 pages, Paperback
First published January 1, 2002
7 people are currently reading
116 people want to read
About the author
Kristien Hemmerechts
100 books65 followersKristien Hemmerechts is een Vlaams schrijfster. Zij was van 1992 tot aan zijn overlijden in 1997 gehuwd met de dichter Herman de Coninck.
Kristien Hemmerechts in de Nederlandstalige Wikipedia
Kristien Hemmerechts in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Kristien Hemmerechts bij "Schrijversgewijs"
Kristien Hemmerechts bij Uitgeverij De Geus
Kristien Hemmerechts is a Flemish writer. From 1992 until his death in 1997 she was married to the poet Herman de Coninck.
Kristien Hemmerechts in the English Wikipedia
Kristien Hemmerechts in de Nederlandstalige Wikipedia
Kristien Hemmerechts in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Kristien Hemmerechts bij "Schrijversgewijs"
Kristien Hemmerechts bij Uitgeverij De Geus
Kristien Hemmerechts is a Flemish writer. From 1992 until his death in 1997 she was married to the poet Herman de Coninck.
Kristien Hemmerechts in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 19 of 19 reviews
February 18, 2016
Weetje, het was eigenlijk best wel waar wat er op de achterkant van dit boek stond. Het gaat ook over kinderen, maar voornamelijk over mensen die kinderen hebben. En dan wordt er niet verteld over één koppel met één kind. Nee, het gaat over negen koppels die kinderen hebben. Negen verhaallijnen. Negen. Probleem: ik heb zelf geen kinderen. Nog niet. Dus ik had werkelijkwaar 0 vermogen om sympathie te tonen voor de personages. Bovendien vond ik de verhalen vaag en verwarrend. Misschien als ik het over vijftien jaar nog eens lees, dat het dan zo'n impact op me heeft en ik mijn kind even bij me roep en omarm door de ontroering die dit boek me op dat moment heeft gegeven, maar voorlopig houd ik me vast aan mijn 17-jarig puberale mening: dit boek was verwarrend.
December 14, 2017
Het begin van het boek was veelbelovend, er werd heel wat spanning opgewekt door het ongeval van Karen. Hoe is dit gebeurd? Wie heeft het ongeluk zien gebeuren? Wie zal de schuld hiervan op zich nemen? Op dat moment had ik een duidelijk overzicht van de personages, er was Karen, het meisje van het ongeval.
Anderzijds was er Damien, de tikleraar van de school en Hassan, de jongen die prachtige verhalen kon vertalen maar slecht was in spelling. Pas meer naar het midden toe begon de verwardheid toe te slaan, de schrijfster begon andere verhalen toe te voegen aan het boek met heel wat verschillende personages. Het was vaak dan ook moeilijk om het boek aandachtig te volgen alhoewel ze steeds meer bij vertelde over de personages. Ik had dan ook vaak het probleem dat ik eindelijk een personage goed kende, maar er al meteen werd verdergegaan met andere personages. Langs de andere kant heeft de schrijfster dan ook weer een originele schrijfstijl doordat ze van verschillende verhaallijnen uiteindelijk één geheel kan maken.
Ik had buiten de verwarrende schrijfstijl wel een goed gevoel tijdens het lezen omdat het boek over kinderen ging. Zelf hou ik me graag bezig met kinderen, waardoor het aangenaam was om het boek te lezen. Daarom dat ik het boek ook enkel alleen maar aanraad aan mensen die graag in het bijzijn van kinderen zijn aangezien het hoofdonderwerp nog altijd kinderen is. Persoonlijk denk ik dat het een moeilijk boek zou zijn voor mensen die geen kinderen hebben, onvruchtbaar zijn of kinderen niet aangenaam vinden. Maar langs de andere kant is het voor mensen die onvruchtbaar zijn en hier goed mee kunnen omgaan wel een aanrader doordat er personages zijn die een miskraam hebben meegemaakt, een kunstmatige inseminatie hebben ondergaan of hun kind niet meer zien en dus ook niet kennen.
Persoonlijk vond ik het een langdradig boek, er werd langdradig opgebouwd naar de essentie van het boek, het ongeval van Karen. De bijkomende informatie van sommige verhalen, zoals wiskundeformules vond ik persoonlijk overbodig in het verhaal. Achteraf gezien had ik aan de hand van de achterflap grotere verwachtingen van het boek. Ik vond het spijtig dat ik me niet kon inleven in de leefwereld van de personages aangezien ik zelf nog geen ouder ben voor een kind.
Anderzijds was er Damien, de tikleraar van de school en Hassan, de jongen die prachtige verhalen kon vertalen maar slecht was in spelling. Pas meer naar het midden toe begon de verwardheid toe te slaan, de schrijfster begon andere verhalen toe te voegen aan het boek met heel wat verschillende personages. Het was vaak dan ook moeilijk om het boek aandachtig te volgen alhoewel ze steeds meer bij vertelde over de personages. Ik had dan ook vaak het probleem dat ik eindelijk een personage goed kende, maar er al meteen werd verdergegaan met andere personages. Langs de andere kant heeft de schrijfster dan ook weer een originele schrijfstijl doordat ze van verschillende verhaallijnen uiteindelijk één geheel kan maken.
Ik had buiten de verwarrende schrijfstijl wel een goed gevoel tijdens het lezen omdat het boek over kinderen ging. Zelf hou ik me graag bezig met kinderen, waardoor het aangenaam was om het boek te lezen. Daarom dat ik het boek ook enkel alleen maar aanraad aan mensen die graag in het bijzijn van kinderen zijn aangezien het hoofdonderwerp nog altijd kinderen is. Persoonlijk denk ik dat het een moeilijk boek zou zijn voor mensen die geen kinderen hebben, onvruchtbaar zijn of kinderen niet aangenaam vinden. Maar langs de andere kant is het voor mensen die onvruchtbaar zijn en hier goed mee kunnen omgaan wel een aanrader doordat er personages zijn die een miskraam hebben meegemaakt, een kunstmatige inseminatie hebben ondergaan of hun kind niet meer zien en dus ook niet kennen.
Persoonlijk vond ik het een langdradig boek, er werd langdradig opgebouwd naar de essentie van het boek, het ongeval van Karen. De bijkomende informatie van sommige verhalen, zoals wiskundeformules vond ik persoonlijk overbodig in het verhaal. Achteraf gezien had ik aan de hand van de achterflap grotere verwachtingen van het boek. Ik vond het spijtig dat ik me niet kon inleven in de leefwereld van de personages aangezien ik zelf nog geen ouder ben voor een kind.
July 7, 2014
Ik twijfel tussen 3 en 4 sterren. 3 omdat het boek snel weg is gezakt, 4 omdat ik tijdens het lezen dacht: wat is die Hemmerechts toch een taalvirtuoos. Ze zegt veel meer dan er staat en dat is razendknap. Daarom: 4 sterren.
December 21, 2022
Elke donderdagmiddag om halfvier komt Damien met zijn witte camionette naar de school in het dorp om typeles te
geven. In een tijdperk dat de computer elke typemachien overbodig maakt lijkt zo’n bezigheid volkomen nutteloos. Maar Damien blijft koppig volhouden. Hij heeft in het leven wel meer dingen gedaan die achteraf ook geen zin bleken te hebben. Een vrouw, een huis, een zoon…hij heeft er hard voor geploeterd. Maar het bleek niet haalbaar, want mevrouw ging vreemd en dat kon Damien niet verwerken. Hij vertrok met de noorderzon en trachtte van meet af aan te herbeginnen met een stel oude typemachines in zijn kielzog. Damien komt altijd te vroeg zodat hij nog even de krant kan inkijken. Ook die noodlottige donderdag zit hij al in het leslokaal wanneer een van de leerlingen hem komt mededelen dat zijn camionette te dicht bij de fietsen geparkeerd staat. Wanneer hij bij de auto aankomt ziet hij dat de camionette achteruit gegleden is en dat er een meisje morsdood onder de wagen ligt. Damien beseft onmiddellijk wat er gebeurt is maar hij zwijgt om de verantwoordelijke jongens niet in moeilijkheden te brengen. Het dode meisje is de twaalfjarige Karen. Zij was met haar vriendje Hassan, een twee jaar oudere Marokkaanse Hassan aan het spijbelen, had te veel cola gedronken en hurkte op een opgelukkig moment achter de camionette van Damien. Het was een dom ongeluk dat ten onrechte in de schoenen van Damien wordt geschoven.
Een auteur die een boek als Donderdagmiddag, Halfvier kan schrijven heeft volgens mij zoveel schrijftalent en observatievermogen dat je er na lezing stil van wordt. Met haar gekende directheid,die soms lezers choqueert, vertelt Kristien Hemmerechts (1955 ) ons haar verhaal over dagdagelijkse dingen die de bewoners uit een Vlaams dorp samenbrengen, met als apotheose de dood van een kind dat je als lezer huiveren laat lang nadat je de laatste pagina van dit boek omgeslagen hebt. Het boek heeft je van de eerste tot de laatste zin in zijn ban. De schrijfster heeft ons al heel veel moois geserveerd maar met dit boek stijgt ze nog enkele trappen boven haar niveau uit.
In dit werk staat alles mooi op zijn plaats en zelfs de gewaagste verhaaltechniek is op een heel galante manier in het geheel verwerkt.
Gewoonlijk beperkt Kristien Hemmerechts zich niet tot het gewone leven in een Vlaams dorp maar dat heeft ze nu wel en trouwens met heel veel animo gedaan.
Toch maakt ze ook dat Vlaamse dorpsleven even universeel als al de andere thema’s uit haar boeken.
Je kent haar personages ook tot in de finesse zodat het boek ook visueel wordt en opening laat voor de verbeelding van de lezer. Als krantenartikel zou je het gebeuren héél kort kunnen houden. Maar daar wringt juist het schoentje want krantenartikels zitten vaak vol desinformatie (zoals ook hier inderdaad het geval is) en houden al helemaal geen rekening met de diepe emoties waarmee mensen te kampen hebben. Meer dan ooit houdt Kristien Hemmerechts de emoties van haar personages gedtailleerd onder de loupe en dat maakt dat je op deze manier gevoelig en ook heel mooi literair proza te lezen krijgt.
Een heel mooi moment is bijvoorbeeld wanneer de dode Karen aan het woord gelaten wordt om afscheid te nemen van het leven. Ze denkt aan heel veel terug, maar het grootste deel van haar terugblik gaat toch uit naar Hassan, die de naam van een koning draagt en haar prachtige verhalen uit zijn cultuur vertelt, waar af en toe een stukje Vlaanderen in verweven zit.
Hassan komt trouwens ook als een heel sterk personage uit dit boek, een soort mannelijke Scheherazade, die helemaal anders geprofileerd wordt dan krantenartikels dit doorgaans doen met Marokkaanse jongens.
Hassan wordt verscheurd van verdriet door de dood van Karen, maar dat wil deze laatste niet: ‘Het laatste verhaal zal ze zelf moeten vertellen. Ze zal het in zijn oor fluisteren, hem er zachtjes mee troosten. Ze zal zeggen, Hassan, ik ben dood maar ik ben nog bij jou. Je moet moet luisteren, goed luisteren, en ophouden met treuren, wan ik ben er nog. Ik zal er altijd zijn.’ (blz.188)
Donderdagmiddag, Halfvier is in zijn totaliteit een mozaïek van taalvirtuositeit, sterke personages en stevige verhaallijnen waaraan de knappe erotische verhalen die Hassan vertelt een extra glans geven.
geven. In een tijdperk dat de computer elke typemachien overbodig maakt lijkt zo’n bezigheid volkomen nutteloos. Maar Damien blijft koppig volhouden. Hij heeft in het leven wel meer dingen gedaan die achteraf ook geen zin bleken te hebben. Een vrouw, een huis, een zoon…hij heeft er hard voor geploeterd. Maar het bleek niet haalbaar, want mevrouw ging vreemd en dat kon Damien niet verwerken. Hij vertrok met de noorderzon en trachtte van meet af aan te herbeginnen met een stel oude typemachines in zijn kielzog. Damien komt altijd te vroeg zodat hij nog even de krant kan inkijken. Ook die noodlottige donderdag zit hij al in het leslokaal wanneer een van de leerlingen hem komt mededelen dat zijn camionette te dicht bij de fietsen geparkeerd staat. Wanneer hij bij de auto aankomt ziet hij dat de camionette achteruit gegleden is en dat er een meisje morsdood onder de wagen ligt. Damien beseft onmiddellijk wat er gebeurt is maar hij zwijgt om de verantwoordelijke jongens niet in moeilijkheden te brengen. Het dode meisje is de twaalfjarige Karen. Zij was met haar vriendje Hassan, een twee jaar oudere Marokkaanse Hassan aan het spijbelen, had te veel cola gedronken en hurkte op een opgelukkig moment achter de camionette van Damien. Het was een dom ongeluk dat ten onrechte in de schoenen van Damien wordt geschoven.
Een auteur die een boek als Donderdagmiddag, Halfvier kan schrijven heeft volgens mij zoveel schrijftalent en observatievermogen dat je er na lezing stil van wordt. Met haar gekende directheid,die soms lezers choqueert, vertelt Kristien Hemmerechts (1955 ) ons haar verhaal over dagdagelijkse dingen die de bewoners uit een Vlaams dorp samenbrengen, met als apotheose de dood van een kind dat je als lezer huiveren laat lang nadat je de laatste pagina van dit boek omgeslagen hebt. Het boek heeft je van de eerste tot de laatste zin in zijn ban. De schrijfster heeft ons al heel veel moois geserveerd maar met dit boek stijgt ze nog enkele trappen boven haar niveau uit.
In dit werk staat alles mooi op zijn plaats en zelfs de gewaagste verhaaltechniek is op een heel galante manier in het geheel verwerkt.
Gewoonlijk beperkt Kristien Hemmerechts zich niet tot het gewone leven in een Vlaams dorp maar dat heeft ze nu wel en trouwens met heel veel animo gedaan.
Toch maakt ze ook dat Vlaamse dorpsleven even universeel als al de andere thema’s uit haar boeken.
Je kent haar personages ook tot in de finesse zodat het boek ook visueel wordt en opening laat voor de verbeelding van de lezer. Als krantenartikel zou je het gebeuren héél kort kunnen houden. Maar daar wringt juist het schoentje want krantenartikels zitten vaak vol desinformatie (zoals ook hier inderdaad het geval is) en houden al helemaal geen rekening met de diepe emoties waarmee mensen te kampen hebben. Meer dan ooit houdt Kristien Hemmerechts de emoties van haar personages gedtailleerd onder de loupe en dat maakt dat je op deze manier gevoelig en ook heel mooi literair proza te lezen krijgt.
Een heel mooi moment is bijvoorbeeld wanneer de dode Karen aan het woord gelaten wordt om afscheid te nemen van het leven. Ze denkt aan heel veel terug, maar het grootste deel van haar terugblik gaat toch uit naar Hassan, die de naam van een koning draagt en haar prachtige verhalen uit zijn cultuur vertelt, waar af en toe een stukje Vlaanderen in verweven zit.
Hassan komt trouwens ook als een heel sterk personage uit dit boek, een soort mannelijke Scheherazade, die helemaal anders geprofileerd wordt dan krantenartikels dit doorgaans doen met Marokkaanse jongens.
Hassan wordt verscheurd van verdriet door de dood van Karen, maar dat wil deze laatste niet: ‘Het laatste verhaal zal ze zelf moeten vertellen. Ze zal het in zijn oor fluisteren, hem er zachtjes mee troosten. Ze zal zeggen, Hassan, ik ben dood maar ik ben nog bij jou. Je moet moet luisteren, goed luisteren, en ophouden met treuren, wan ik ben er nog. Ik zal er altijd zijn.’ (blz.188)
Donderdagmiddag, Halfvier is in zijn totaliteit een mozaïek van taalvirtuositeit, sterke personages en stevige verhaallijnen waaraan de knappe erotische verhalen die Hassan vertelt een extra glans geven.
June 4, 2017
Het boek Donderdagmiddag. Halfvier van Kristien Hemmerechts is een boek dat gaat over liefde. Het gaat over kinderen willen krijgen, maar ze niet kunnen krijgen. Geen kinderen willen, maar ze wel krijgen enzovoort.
Persoonlijk vond ik het niet zo een goed boek. De schrijfstijl van de auteur sprak me niet echt aan. Ze durfde er hier en daar is een woord tussen zetten dat ik niet begreep waardoor ik de context van de zin niet meer begreep. Wat me wel aansprak was dat ze de situaties tot in detail besprak zodat je echt voelde wat het personage op dat moment voelde.
Ik ben zeker dat dit boek een bepaalde groep mensen kan bekoren, maar spijtig genoeg hoor ik niet bij deze groep.
Persoonlijk vond ik het niet zo een goed boek. De schrijfstijl van de auteur sprak me niet echt aan. Ze durfde er hier en daar is een woord tussen zetten dat ik niet begreep waardoor ik de context van de zin niet meer begreep. Wat me wel aansprak was dat ze de situaties tot in detail besprak zodat je echt voelde wat het personage op dat moment voelde.
Ik ben zeker dat dit boek een bepaalde groep mensen kan bekoren, maar spijtig genoeg hoor ik niet bij deze groep.
January 27, 2025
Ik vond de hoofdpersonen heel interessant, het thema van het verhaal ook, maar toch kon het mij niet boeien, het greep me niet. Ik heb erg zitten piekeren over het waarom, kom er niet goed achter. Toch erg afstandelijk?? Ik hoorde ook de hele tijd de wat lijzige stem van Hemmerechts in mijn hoofd (voor mij niet zo positief), kan ook hebben meegespeeld
April 9, 2025
Ik heb dit boek ooit gelezen als tiener en kon me er heel weinig van herinneren omdat het allemaal wat verwarrend was. Nu ben ik bijna 25 en heb het opnieuw gelezen, maar vind het nog steeds even verwarrend.
October 24, 2019
Ik ben zo blij dat ik dit boek heb gekozen om te lezen. Het was een heel goed boek.
Ik kon veel uit het boek halen waar ik wat aan heb tijdens het mondeling ;D
Ik kon veel uit het boek halen waar ik wat aan heb tijdens het mondeling ;D
August 31, 2020
Op donderag om half vier gebeurt er een ongeluk. Vanuit verschillende invalshoeken wordt het verhaal verteld ...
February 4, 2021
Eerste helft van het boek pakt je vast. Daarna gaat het alleen maar bergaf. Goede schrijfstijl. Mager verhaal. Vrij onsamenhangend. Geen aanrader.
May 14, 2021
schoolread
January 24, 2020
Zelfs niet uitgelezen
September 27, 2014
Lang geleden dat ik iets van Kristien Hemmerechts heb gelezen. Ik vond het weer een goed boek! Ik heb het graag gelezen.
Op donderdagnamiddag, om halfvier, als de school uit is gebeurd er iets verschrikkelijk met één van de kinderen op school. Je krijgt de verhalen van Damien, die onrechtstreeks het ongeval heeft veroorzaakt, van Tamara en Bea die de ouders zijn van het slachtoffer en van Sam die architect is en het hele dorp wel ontworpen leek te hebben: het huis van de ouders, het gemeentehuis en -plein, delen van de school etc. Karen zelf komt ook even aan het woord maar het gaat eigenlijk meer om wat er met haar gebeurt en de mensen rondom haar dan echt over haar zelf.
Sommige "tussenstukken" vond ik wat langdradig en vroeg ik mij af wat ze in het boek kwamen doen maar ze zijn goed geschreven en ik heb het met veel plezier gelezen.
Damien lijkt een onschuldige man die de kinderen na de schooluren leert typen maar hoe verder ik las in het boek, hoe minder ik hem kon uitstaan. Wat een rot man! Alle vrouwen zijn dom, hij is slim. Hij heeft niets gedaan en is de onschuld zelve. En laat ik net tegen zo mensen niet tegen kunnen.
Op donderdagnamiddag, om halfvier, als de school uit is gebeurd er iets verschrikkelijk met één van de kinderen op school. Je krijgt de verhalen van Damien, die onrechtstreeks het ongeval heeft veroorzaakt, van Tamara en Bea die de ouders zijn van het slachtoffer en van Sam die architect is en het hele dorp wel ontworpen leek te hebben: het huis van de ouders, het gemeentehuis en -plein, delen van de school etc. Karen zelf komt ook even aan het woord maar het gaat eigenlijk meer om wat er met haar gebeurt en de mensen rondom haar dan echt over haar zelf.
Sommige "tussenstukken" vond ik wat langdradig en vroeg ik mij af wat ze in het boek kwamen doen maar ze zijn goed geschreven en ik heb het met veel plezier gelezen.
Damien lijkt een onschuldige man die de kinderen na de schooluren leert typen maar hoe verder ik las in het boek, hoe minder ik hem kon uitstaan. Wat een rot man! Alle vrouwen zijn dom, hij is slim. Hij heeft niets gedaan en is de onschuld zelve. En laat ik net tegen zo mensen niet tegen kunnen.
May 25, 2017
238 pagina,s verdeeld in 5 hoofdstukken. (2002)
1 - Damien - een gescheiden man die typeles geeft op schooi
2 - Bea en Tamara - Twee vriendinnen. Bea is de moeder van Karen.
3 - Sam - Architect die het huis van Bea heeft gebouwd.
4 - Karen ... het meisje wat komt te overlijden onder de auto van Damien.
Ook komt Hasan veel in het boek voor... hij vertelt met name mooie verhalen.
Het speelt zich af in Belgie en er komen dan ook woorden voor die ik niet kende.
javel - bleekwater
kemels - flater
stielman - vakman... etc.
Het boek is anders dan ik verwacht zou hebben maar vind het toch de moeite waard.
Een mooi taalgebruik en de verhalen die Hasan vertelt zijn schitterend.
Ook heb ik met veel plezier de verhalen gelezen over de mythologie... de cursus waar Tamara en Bea naar toe gaan.
1 - Damien - een gescheiden man die typeles geeft op schooi
2 - Bea en Tamara - Twee vriendinnen. Bea is de moeder van Karen.
3 - Sam - Architect die het huis van Bea heeft gebouwd.
4 - Karen ... het meisje wat komt te overlijden onder de auto van Damien.
Ook komt Hasan veel in het boek voor... hij vertelt met name mooie verhalen.
Het speelt zich af in Belgie en er komen dan ook woorden voor die ik niet kende.
javel - bleekwater
kemels - flater
stielman - vakman... etc.
Het boek is anders dan ik verwacht zou hebben maar vind het toch de moeite waard.
Een mooi taalgebruik en de verhalen die Hasan vertelt zijn schitterend.
Ook heb ik met veel plezier de verhalen gelezen over de mythologie... de cursus waar Tamara en Bea naar toe gaan.
March 21, 2024
Schoolread | ik vond het echt een verwarrend en raar boek. Naar mijn mening komt het verhaal wat op de achterkant staat bijna niet aan bod. Ik vond de verhalen die Hassan vertelde ook echt vreselijk, leek wel opvulling ofzo, ook het veel te lange stuk waarin Bea en Tamara naar een cursus waren vond ik veel te langdradig. Misschien dat als ik het boek over 10 jaar nog eens lees dat ik dr anders over nadenk. Enige wat ik interessant vond om te lezen was toen het ongeluk met Karin gebeurde, maar dat ging dan veel te snel weer over naar een andere scéne. Het stuk waarin Damien vrouwen alleen maar dom noemde en 1 vrouw tegen haar wil in meenam naar zijn auto werd k ook echt boos van.
December 2, 2016
Het is een beetje een vreemd boek. Het boek bevat meerdere verhalen. In het begin lijken die weinig met elkaar te maken te hebben. Totdat de levens van de verschillende personages elkaar kruisen. Ook zijn er nog verhalen binnen de verhalen. Zo vertelt een van de personages weer verhalen aan een ander personage. Die verhalen komen ook aan bod in het boek. Soms maakt dat het een beetje verwarrend. Maar al met al is het toch wel een leuk boek. Al had ik op basis van de beschrijving wel iets anders verwacht.
March 6, 2016
Heel veel verhalen binnen een hartverscheurend verhaal. Wat de dood van een kind met de omgeving kan doen. Het belang van relaties, vertrouwen en respect. Tenslotte moet je alles loslaten om door te kunnen.
Read
December 12, 2009Donderdagmiddag. Halfvier by Kristien Hemmerechts (2002)
Displaying 1 - 19 of 19 reviews