What do you think?
Rate this book
Τα πορφυρά πανιά
Τοποθετημένη στην επινοημένη από τον συγγραφέα, φανταστική χώρα που κάποιοι ονόμασαν «Γκρινλάντια», η νουβέλα του Αλεξάντρ Γκριν υιοθετεί την τεχνική της παραβολής και την ατμόσφαιρα του παραμυθιού για να αφηγηθεί μια μυθική ιστορία αγάπης. Η ερωτική αφύπνιση των δύο νεαρών ηρώων, της Ασσόλ και του Γκρέυ, και η πορεία προς την εκπλήρωση του έρωτά τους δίνονται μέσα από λαμπρές περιγραφές της φύσης και αρχετυπικούς συμβολισμούς. Ωστόσο, σε ένα δεύτερο επίπεδο, ως βασικό θέμα του κειμένου προβάλλει η αντίθεση ανάμεσα στην πεζή, εχθρική πραγματικότητα και την αληθινή ζωή: τον κόσμο του ονείρου και της επιθυμίας.
Γραμμένα σε ιδιαίτερα αισθαντική γλώσσα, τα Πορφυρά πανιά (1923) θεωρήθηκαν δείγμα ενός ιδιότυπου αισθητισμού, όταν, λίγα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, σιγούσαν ο ένας μετά τον άλλον οι Ρώσοι μοντερνιστές, για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε αμφιβόλου ταλέντου «προλετάριους» συγγραφείς. Το κλίμα ωστόσο άλλαξε άρδην από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οπότε εγκαινιάζεται μία περίοδος ενθουσιώδους υποδοχής του έργου του Γκρίν, που διαρκεί μέχρι σήμερα, καθιστώντας τα Πορφυρά πανιά μιαν από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της ρωσικής λογοτεχνίας.
Γραμμένα σε ιδιαίτερα αισθαντική γλώσσα, τα Πορφυρά πανιά (1923) θεωρήθηκαν δείγμα ενός ιδιότυπου αισθητισμού, όταν, λίγα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, σιγούσαν ο ένας μετά τον άλλον οι Ρώσοι μοντερνιστές, για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε αμφιβόλου ταλέντου «προλετάριους» συγγραφείς. Το κλίμα ωστόσο άλλαξε άρδην από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οπότε εγκαινιάζεται μία περίοδος ενθουσιώδους υποδοχής του έργου του Γκρίν, που διαρκεί μέχρι σήμερα, καθιστώντας τα Πορφυρά πανιά μιαν από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της ρωσικής λογοτεχνίας.
208 pages, Paperback
First published November 23, 1922
159 people are currently reading
1245 people want to read
About the author
Alexander Grin
401 books85 followersAlexander Grin or Green is the pen name of Aleksandr Stepanovich Grinevskiĭ (Russian: Александр Степанович Грин (настоящее имя — Алексaндр Степaнович Гринeвский)), August 23, 1880 – July 8, 1932) , a Russian writer, notable for his romantic novels and short stories, mostly set in an unnamed fantasy land with a European or Latin American flavor. He was a sailor, gold miner and construction worker, but generally lived a life of a vagabond.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 323 reviews
April 27, 2023
Scarlet Sails, a beloved Russian fairy-tale for adults and children alike, is a story about dreams coming true, no matter how silly or futile or far-reached they may seem.
(Because of this book, I even had a sailor suit when I was little :D)
Who hasn't had wild childhood dreams that we secretly hoped would come true? Alexander Grin wrote a book where they do. Written in the early 20th century, in the newly socialist Russia where realism and class struggle were supposed to be the ultimate goal in art, this simple story pays homage to the romaticism and human everlasting need to dream and hope¹. And really, you'd be hard-pressed to find an ex-Soviet who is not familiar with this fantastical novella, a fairytale for children and adults.
This is a story of a young girl Assol, a sailor's daughter, ostracized by her village because of her father's (justified) actions, who is told by an old storyteller on an old man's whim that someday a ship under scarlet sails would come to take her away. This is a story of Arthur Gray, a boy from a rich family (in a castle!) who is noble and kind and dreams of becoming a sea captain. One day, their paths are meant to intersect and they will find happiness.
There are no major conflicts in this story. There are no twists. There is no suspense or mystery or any doubt about where this story is headed. It's simple and straightforward. It's tranquil, lyrical, and kind. And somehow it has some magic inside its pages that made the little Nataliya read this book so many times cover to cover until it literally fell apart. It speaks to our inner romantics who patiently wait for a bit of wish-fulfillment. It melts my cynical soul with its simple beauty.
It speaks to the heart of those who ever feel trapped in their lives wishing for something else, hoping that something or someone would interfere and take you away to something better. It speaks to those who have ever felt that they don't fully belong in the world they live in, that they are meant to do something else, to experience other horizons beyond their houses and offices and routine lives. Alexander Grin must have felt that way, running away from home to become a sailor, pursuing romanticism and adventures in his imaginary land of Grinlandia when in fact he was trapped in the poor, militant, broken environment of his time.
Of course, I have heard the grumping about the inappropriateness of a young woman waiting for a prince under scarlet sails, of a couple falling in love at the first sight (or, in case of Assol, even before the first sight). But that's what most of the fairy-tales seem to be about, right? And somehow it took over the heart and soul of kiddo Nataliya, a fiercely independent, headstrong and stubborn child (too stubborn for my own good, my mom used to say) - a girl who never played with dolls and would scowl at the idea of being rescued by a handsome prince - and made me feel all warm and fuzzy inside even now, when I reread it as an escape from recent emotional exhaustion. And it has a quiet message - sometimes we can make our own miracles, if we want them badly enough.
Four stars for the beloved childhood companion. I'd recommend it, but I'm afraid I heard that the English translation is rather weak (I read it in Russian, of course). But here is the link to the 1961 movie (with English subtitles) that is mostly true to the spirit of the book, and is quite beautiful.
(Because of this book, I even had a sailor suit when I was little :D)
Who hasn't had wild childhood dreams that we secretly hoped would come true? Alexander Grin wrote a book where they do. Written in the early 20th century, in the newly socialist Russia where realism and class struggle were supposed to be the ultimate goal in art, this simple story pays homage to the romaticism and human everlasting need to dream and hope¹. And really, you'd be hard-pressed to find an ex-Soviet who is not familiar with this fantastical novella, a fairytale for children and adults.
¹ Despite this, the story was deeply loved by Soviet censors and public alike. The censors and the 'higher-ups' seemed to take a stand that the titular scarlet sails were a direct allusion to the uplifting power of the Great October Socialist Revolution, the color of revolutionary romaticism. But sometimes a cigar is just a cigar, and, really, an attempt to find the glorification of revolution in this sweet escapist novella wold be pathetically far-fetched.
This is a story of a young girl Assol, a sailor's daughter, ostracized by her village because of her father's (justified) actions, who is told by an old storyteller on an old man's whim that someday a ship under scarlet sails would come to take her away. This is a story of Arthur Gray, a boy from a rich family (in a castle!) who is noble and kind and dreams of becoming a sea captain. One day, their paths are meant to intersect and they will find happiness.
There are no major conflicts in this story. There are no twists. There is no suspense or mystery or any doubt about where this story is headed. It's simple and straightforward. It's tranquil, lyrical, and kind. And somehow it has some magic inside its pages that made the little Nataliya read this book so many times cover to cover until it literally fell apart. It speaks to our inner romantics who patiently wait for a bit of wish-fulfillment. It melts my cynical soul with its simple beauty.
It speaks to the heart of those who ever feel trapped in their lives wishing for something else, hoping that something or someone would interfere and take you away to something better. It speaks to those who have ever felt that they don't fully belong in the world they live in, that they are meant to do something else, to experience other horizons beyond their houses and offices and routine lives. Alexander Grin must have felt that way, running away from home to become a sailor, pursuing romanticism and adventures in his imaginary land of Grinlandia when in fact he was trapped in the poor, militant, broken environment of his time.
Of course, I have heard the grumping about the inappropriateness of a young woman waiting for a prince under scarlet sails, of a couple falling in love at the first sight (or, in case of Assol, even before the first sight). But that's what most of the fairy-tales seem to be about, right? And somehow it took over the heart and soul of kiddo Nataliya, a fiercely independent, headstrong and stubborn child (too stubborn for my own good, my mom used to say) - a girl who never played with dolls and would scowl at the idea of being rescued by a handsome prince - and made me feel all warm and fuzzy inside even now, when I reread it as an escape from recent emotional exhaustion. And it has a quiet message - sometimes we can make our own miracles, if we want them badly enough.
Four stars for the beloved childhood companion. I'd recommend it, but I'm afraid I heard that the English translation is rather weak (I read it in Russian, of course). But here is the link to the 1961 movie (with English subtitles) that is mostly true to the spirit of the book, and is quite beautiful.
"He sat, quietly moving the bow, making the strings speak in a magical outworldly voice, and thought about happiness..."
April 1, 2017
_Scarlet Sails_
*It's a 4,5*
This book by Alexander Grin is a fairy tale. A beautiful, old fashioned, tender, emotional and soft fairy tale. One that is for adults that never lost their innocence, one that is for dreamers and believers. I feel enchanted by this book, i feel lost to this amazing dream, i feel like a child that have been told the most fascinating story by my mother as i go to bed at night.
For the love of God Grin, i am in awe.
Παιδιά το επίμετρο στο τέλος ήταν εξαιρετικό. Όλα όμορφα σ' αυτό το βιβλίο.
*It's a 4,5*
This book by Alexander Grin is a fairy tale. A beautiful, old fashioned, tender, emotional and soft fairy tale. One that is for adults that never lost their innocence, one that is for dreamers and believers. I feel enchanted by this book, i feel lost to this amazing dream, i feel like a child that have been told the most fascinating story by my mother as i go to bed at night.
For the love of God Grin, i am in awe.
Παιδιά το επίμετρο στο τέλος ήταν εξαιρετικό. Όλα όμορφα σ' αυτό το βιβλίο.
May 1, 2017
Και μονο για την γοητευτική και περιγραφική γραφή του Γκρίν αξίζει να διαβαστεί. Όμως μάλλον δεν είμαι τοσο ρομαντική οσο νόμιζα, και ουτε με γοητεύουν πλέον τα παραμύθια καθώς φαίνεται. Πάντως ακόμα με συγκινούν η Anastasia( τώρα που το σκέφτομαι απο εκεί πρέπει να προέκυψε και το κόλλημα με τους Ρώσους) και ο βασιλιάς των λιονταριών, για να μη με λέτε και αναίσθητη.
October 4, 2019
„Корабът с алените платна” (изд. „Колибри”) е първата книга на Александър Грин, която попада в ръцете ми. Бях привлечен колкото от обещанието за приказна повест за всички възрасти, толкова и от красивата корица на Дамян Дамянов. Книгата ме грабна още от самото начало – с красивия изказ, с прекрасните герои, с пленителната си атмосфера... Грин ни е завещал книга изпълнена с романтика и меланхолия, с любов и приятелство, и с трогателен и мелодраматичен финал, който ще ви накара да повярвате, че понякога, с мъничко помощ, съдбата наистина си знае работата. Прочетете ревюто на "Книжни Криле": https://knijnikrile.wordpress.com/201...
February 12, 2013
I first heard about it in a comment to Catherynne Valente's Orphan Tales . The comparison is appropriate, because Alexander Grin's novella is another 'modern' fairytale written in beautiful prose. I can understand now how it was possible for Crimson Sails to become a classic in Russian literature, despite the fact that (or posibbly because of the fact that) it is so different from the social realism literary current dominant at the time of its publication.
To resume the story, Assol is a Cinderella type of girl, waiting for a childhood promise to come true: that one day a prince will come to her poor village by the sea on a ship with bright crimson sails, he will see her and fall in love with her, marry her and together they will live happily for ever after. Instead of revolutionary heroes tempering steel and fighting evil capitalist stooges, this fable is about beauty and dreams, and making the right gesture at the appropriate time. It is about taking joy in your surroundings ( a beautiful summer day, a sea voyage to the margins of the known world, drinking a glass of vintage wine) and not giving up on your dreams when the going gets tough ( Gray apprenticeship at sea, Assol facing the villagers persecutions). It is about love and happiness being stronger than envy and petty mindedness. My favorite passage is about how real life miracles come about when you decide you want them to come true, and actually do something about it:
You see how closely entwined here are fate, will and human nature; I'm going to the one who is waiting and can wait for me alone, while I do not want any other but her, perhaps just because, thanks to her, I've come to understand a simple truth, namely: you must make so-called miracles come true yourself.
My edition, translated by Fainna Glagoleva, was adequate, although I suspect it didn't capture the whole poetic range of the author. I've read his short bio on Wikipedia, and he was quite the character - both a searcher for adventure and a political activist, both a drifter and a dreamer, often poor in resources but rich in imagination. I see Alexander Grin as a Russian version of Jack London, although with far fewer texts published and none of the international recognition. Even if he was marginalized in his lifetime for his imaginary worlds and lack of revolutionary spirit, I was happy to read how popular the Crimson Sails festivities still are at the Leningrad / St. Petersburg White Nights carnival. I understand there is also a movie version, from 1961, of this novella, and I plan to track it down.
I'll close my review with a quote about hearing the call of the sea, always a favorite subject of my literary pursuits:
There, sowing spray behind the stern, the ships plied on. Some lost their sails and masts and, becoming engulfed by the waves, settled into the deep, where in the darkness gleam the phosphorescent eyes of fishes. Others, seized by the breakers, were battered against the reefs; the subsiding swell shook the hull dangerously; the deserted ship with its torn rigging was in protracted agony until a new storm shattered it to bits. Still others took on cargo uneventfully in one port and unloaded it in another; the crew, gathered around a tavern table, would sing the praises of a life at sea and down their drinks lovingly. There were also pirate ships that flew the Jolly Roger, manned by terrible, cutlass-swinging crews; there were phantom ships radiant in a deathly glow of blue illumination; there were naval ships with soldiers, cannons and brass bands; there were the ships of scientific expeditions, studying volcanoes, flora and fauna; there were ships enveloped in grim mystery and mutiny; there were ships of discovery and ships of adventure.
September 29, 2016
Νομίζω πως βρήκα άλλο ένα αγαπημένο βιβλίο, ένα μικρό διαμαντάκι από εκείνα που πολύ μου αρέσουν και έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Αυτό το μικρό σε μέγεθος βιβλίο αλλά τεράστιο σε αξία, με ταξίδεψε με τρόπο μοναδικό και κλείνοντας το είχα ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη και μια υπέροχη αίσθηση γαλήνης, χαράς, αγαλλίασης μέσα στην καρδιά. Όπως όταν κολυμπάς μόνος/η σου στη θάλασσα κλείνεις τα μάτια και ο ήλιος σου χαϊδεύει το πρόσωπο έχοντας αδειάσει το μυαλό από έγνοιες ,καημούς και καθημερινές σκοτούρες.
Ένα θαυμάσιο,τρυφερό παραμύθι (που δεν είναι παραμύθι) , γεμάτο εικόνες τόσο ζωντανές που νομίζεις πως βρίσκεσαι στον μαγικό, παραμυθένιο κόσμο του συγγραφέα μέσα στο δάσος, τη θάλασσα όπου η αγνή ψυχή των ηρώων καθρεφτίζεται και αντανακλά το καλό και την αγάπη σε όλη την πλάση.
Η γραφή του Αλεξάντερ Γκριν σε μαγνητίζει ,σε καθηλώνει και είναι απολαυστική αφού μέσα από κάθε του περιγραφή μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου.
«Πηγαίνω σ΄αυτήν που περιμένει και μπορεί να περιμένει μόνο εμένα, ενώ εγώ δεν θέλω καμία άλλη παρά μόνον αυτή, και τούτο ίσως επειδή, χάρη σ' αυτή, συνειδητοποίησα μιαν απλή αλήθεια, ότι τα λεγόμενα θαύματα πρέπει εμείς οι ίδιοι να τα πραγματοποιούμε».
Αυτό το μικρό σε μέγεθος βιβλίο αλλά τεράστιο σε αξία, με ταξίδεψε με τρόπο μοναδικό και κλείνοντας το είχα ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη και μια υπέροχη αίσθηση γαλήνης, χαράς, αγαλλίασης μέσα στην καρδιά. Όπως όταν κολυμπάς μόνος/η σου στη θάλασσα κλείνεις τα μάτια και ο ήλιος σου χαϊδεύει το πρόσωπο έχοντας αδειάσει το μυαλό από έγνοιες ,καημούς και καθημερινές σκοτούρες.
Ένα θαυμάσιο,τρυφερό παραμύθι (που δεν είναι παραμύθι) , γεμάτο εικόνες τόσο ζωντανές που νομίζεις πως βρίσκεσαι στον μαγικό, παραμυθένιο κόσμο του συγγραφέα μέσα στο δάσος, τη θάλασσα όπου η αγνή ψυχή των ηρώων καθρεφτίζεται και αντανακλά το καλό και την αγάπη σε όλη την πλάση.
Η γραφή του Αλεξάντερ Γκριν σε μαγνητίζει ,σε καθηλώνει και είναι απολαυστική αφού μέσα από κάθε του περιγραφή μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου.
«Πηγαίνω σ΄αυτήν που περιμένει και μπορεί να περιμένει μόνο εμένα, ενώ εγώ δεν θέλω καμία άλλη παρά μόνον αυτή, και τούτο ίσως επειδή, χάρη σ' αυτή, συνειδητοποίησα μιαν απλή αλήθεια, ότι τα λεγόμενα θαύματα πρέπει εμείς οι ίδιοι να τα πραγματοποιούμε».
May 25, 2011
What can I say about this book? It's terrific! Well written, innocent enough for kids but romantic enough for adults, short enough that you don't have to invest much time, but long enough for an evening or two. and I just love how characters act. He and she just believe in each other... though they've never met. What an incredible love story.
May 14, 2017
ένα ωραίο "παραδοσιακό" παραμύθι, γραμμένο με μοναδικά λυρικό τρόπο. Μου θύμισε ένα παραμύθι που θα ακούγαμε από τη γιαγιά, με πολλά στοιχεία "κλισέ", όπως η προφητεία, και τους χαρακτήρες όλων των παραμυθιών: η κοπέλα που περιμένει τον πρίγκηπα, ο κακός περίγυρος, ο τρελός που προφητεύει, ο έρωτας που περιμένει να εκπληρωθεί... Ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση... Γραμμένο το 1923 από Ρώσο συγγραφέα, που μεγάλη του αγάπη ήταν τα καράβια. Και όχι, δεν έχει σχέση με την πολιτική - άμεση τουλάχιστον.
Πιο ενδιαφέρον όμως είναι ο συγγραφέας. Στην έκδοση από την Κίλχη υπάρχει επίμετρο με αναλυτικά στοιχεία για το συγγραφέα και ανάλυση του έργου του (υπερβολικά λεπτομερής). Σας παραθέτω αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: "Μάλλον ήταν δύσκολος άνθρωπος. Συνήθως συνοφρυωμένος, πολύ συντηρητικά ντυμένος, αυστηρός, βυθιζόταν ακόμα και για μέρες ολόκληρες σε απόλυτη σιωπή. Κουβαλούσε παντού μαζί του μια φωτογραφία της πρώτης του γυναίκας - η οποία τον είχε εγκαταλείψει - ακόμα και κατά τη διάρκεια του τρίτου του γάμου. Έπινε υπερβολικά, μεθούσε συχνά. Κάποτε προκάλεσε χωρίς φανερό λόγο έναν αμαξά σε καβγά και εξήγησε λίγο μετά στους απορημένους φίλους του πως ήθελε να ακούσει μια φορά πώς βρίζει ένας αληθινός αμαξάς - για τη λογοτεχνία πάντα.... Η πιο παράξενη φήμη που κυκλοφορούσε γι' αυτόν ήταν πως είχε κάποτε σκοτώσει έναν Άγγλο καπετάνιο, του είχε κλέψει ένα σεντούκι με χειρόγραφα και έκτοτε μετέφραζε και εξέδιδα τα έργα του Άγγλου ως δικά του...."
Σίγουρα κάποιος δεν θα ήθελε να τον έχει φίλο, αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πραγματικά θαυμάσιο!
Πιο ενδιαφέρον όμως είναι ο συγγραφέας. Στην έκδοση από την Κίλχη υπάρχει επίμετρο με αναλυτικά στοιχεία για το συγγραφέα και ανάλυση του έργου του (υπερβολικά λεπτομερής). Σας παραθέτω αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: "Μάλλον ήταν δύσκολος άνθρωπος. Συνήθως συνοφρυωμένος, πολύ συντηρητικά ντυμένος, αυστηρός, βυθιζόταν ακόμα και για μέρες ολόκληρες σε απόλυτη σιωπή. Κουβαλούσε παντού μαζί του μια φωτογραφία της πρώτης του γυναίκας - η οποία τον είχε εγκαταλείψει - ακόμα και κατά τη διάρκεια του τρίτου του γάμου. Έπινε υπερβολικά, μεθούσε συχνά. Κάποτε προκάλεσε χωρίς φανερό λόγο έναν αμαξά σε καβγά και εξήγησε λίγο μετά στους απορημένους φίλους του πως ήθελε να ακούσει μια φορά πώς βρίζει ένας αληθινός αμαξάς - για τη λογοτεχνία πάντα.... Η πιο παράξενη φήμη που κυκλοφορούσε γι' αυτόν ήταν πως είχε κάποτε σκοτώσει έναν Άγγλο καπετάνιο, του είχε κλέψει ένα σεντούκι με χειρόγραφα και έκτοτε μετέφραζε και εξέδιδα τα έργα του Άγγλου ως δικά του...."
Σίγουρα κάποιος δεν θα ήθελε να τον έχει φίλο, αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πραγματικά θαυμάσιο!
April 8, 2019
Τα Πορφυρά Πανιά είναι ένα μυθιστόρημα ενός Ρώσου συγγραφέα, που γνώρισε μοίρα παρόμοια με πολλών ομότεχνών του στην χώρα του, είτε υπό το τσάρικο είτε υπό το κομμουνιστικό καθεστώς: δεν αναγνωρίστηκε η γραφή του όσο του έπρεπε. Ωστόσο τώρα πια έχει τεράστιο κοινό στην χώρα του, σε βαθμό που να έχει εμπνεύσει μια τεράστια, ομώνυμη του βιβλίου, ναυτιλιακή εκδήλωση στην Αγία Πετρούπολη και την δημιουργία μιας ομώνυμης ταινίας. Το βιβλίο αυτό συστήνεται στο κοινό το ελληνικό, με όμορφο περιτύλιγμα.
Όταν εμφανίστηκε το βιβλίο, η Κίχλη και ο τύπος παρουσίασαν το βιβλίο ως παραμύθι και κάπως έτσι το κοινό το αγόρασε. Αυτό που γράφει ο Γκριν ίσως ήταν παραμύθι εκείνη την εποχή, που ίσως άλλα βιβλία, που έβαλαν τους στύλους της φαντασιακής μυθοπλασίας, δεν ήταν τόσο γνωστά. Υπάρχουν μερικά κοινά στοιχεία με την σύγχρονη φανταστική ή παραμυθιακή λογοτεχνία, όπως επινενοημένοι τόποι με μια σχετική σαφήνεια που ξεφεύγει από την αοριστία των λαϊκών παραμυθιών, και μια τάση φυγής από την πραγματικότητα που περιβάλλει τον συγγραφέα (δεν θυμίζει το σκηνικό σε κάτι την Ρωσία που μπορεί να έχουμε στο νου μας). Τώρα πια, όμως, μόνο ως ένα απολίθωμα μπορώ να εκλάβω μια τέτοια ιστορία, η οποία θυμίζει μια εκτεταμένη λαϊκή διήγηση φορτωμένη από την ρομαντική γραφή που μάλλον ήταν χαρακτηριστική του Γκριν. Είναι απλωμένη σε όλο το βιβλίο, και ευθύνεται για τις 208 σελίδες, που θα μπορούσαν να είναι 8. Τότε θα αποτελούσα μια χαριτωμένη ιστορία, μέσα σε μια συλλογή.
Η οικονομία του λόγου είναι κάτι που λατρεύω και τούτο το βιβλίο σίγουρα δεν το έχει. Όσοι αγαπάνε την ρομαντική γραφή, και τις σχοινοτενείς, αισθαντικού τύπου, μονολόγους και εσωτερικές σκέψεις στους ήρωες και όσοι αγαπάνε το συναίσθημα έναντι της λογικής, ίσως βρουν κάτι να αγαπήσουν στις σελίδες τούτου του βιβλίου. Τα δύο αστέρια πάνε από σεβασμό στις εκδόσεις, για την καλαισθησία που τις διακρίνει στα βιβλία.
Υ.Γ. Το κείμενο τροποποιήθηκε ύστερα από σχόλιο του Karmologyclinic σχετικά με την δημοφιλία του βιβλίου στην Ρωσία και τον ναυτικό εορτασμό στην Αγία Πετρούπολη.
Όταν εμφανίστηκε το βιβλίο, η Κίχλη και ο τύπος παρουσίασαν το βιβλίο ως παραμύθι και κάπως έτσι το κοινό το αγόρασε. Αυτό που γράφει ο Γκριν ίσως ήταν παραμύθι εκείνη την εποχή, που ίσως άλλα βιβλία, που έβαλαν τους στύλους της φαντασιακής μυθοπλασίας, δεν ήταν τόσο γνωστά. Υπάρχουν μερικά κοινά στοιχεία με την σύγχρονη φανταστική ή παραμυθιακή λογοτεχνία, όπως επινενοημένοι τόποι με μια σχετική σαφήνεια που ξεφεύγει από την αοριστία των λαϊκών παραμυθιών, και μια τάση φυγής από την πραγματικότητα που περιβάλλει τον συγγραφέα (δεν θυμίζει το σκηνικό σε κάτι την Ρωσία που μπορεί να έχουμε στο νου μας). Τώρα πια, όμως, μόνο ως ένα απολίθωμα μπορώ να εκλάβω μια τέτοια ιστορία, η οποία θυμίζει μια εκτεταμένη λαϊκή διήγηση φορτωμένη από την ρομαντική γραφή που μάλλον ήταν χαρακτηριστική του Γκριν. Είναι απλωμένη σε όλο το βιβλίο, και ευθύνεται για τις 208 σελίδες, που θα μπορούσαν να είναι 8. Τότε θα αποτελούσα μια χαριτωμένη ιστορία, μέσα σε μια συλλογή.
Η οικονομία του λόγου είναι κάτι που λατρεύω και τούτο το βιβλίο σίγουρα δεν το έχει. Όσοι αγαπάνε την ρομαντική γραφή, και τις σχοινοτενείς, αισθαντικού τύπου, μονολόγους και εσωτερικές σκέψεις στους ήρωες και όσοι αγαπάνε το συναίσθημα έναντι της λογικής, ίσως βρουν κάτι να αγαπήσουν στις σελίδες τούτου του βιβλίου. Τα δύο αστέρια πάνε από σεβασμό στις εκδόσεις, για την καλαισθησία που τις διακρίνει στα βιβλία.
Υ.Γ. Το κείμενο τροποποιήθηκε ύστερα από σχόλιο του Karmologyclinic σχετικά με την δημοφιλία του βιβλίου στην Ρωσία και τον ναυτικό εορτασμό στην Αγία Πετρούπολη.
July 24, 2015
Văn chương đẹp, có lẽ một phần do bản dịch hay. Không nhất thiết một câu chuyện cổ tích luôn khiến người ta tin vào những điều kỳ diệu, mà khiến ta đôi khi cảm thấy lạc quan hơn vào cuộc sống, và như thế cũng đủ rồi :)
May 23, 2025
Τι βιβλίο, τι έγραψε!! όχι μόνο 5 αστεράκια αλλά 1005!!!
July 8, 2022
Добра і світла казочка про те, що не варто боятись мріяти, навіть якщо ця мрія не вписується в рамки звичного світу.
Ідеально читати, коли не вистачає тепла всередині.
Ідеально читати, коли не вистачає тепла всередині.
June 16, 2023
Η Ασσόλ είναι μια νεαρή που ζει σε ένα νησί με τον πατέρα της που από καπετάνιος ,πλέον δουλεύει σαν κατασκευαστής παιχνιδιών για να ζήσει τον εαυτό του και την κόρη του μετά το θάνατο της γυναίκας του .η Ασσόλ είναι ένα κορίτσι ιδιαίτερο ,μοναχικό μιας και όλοι την έχουν κάνει πέρα λόγω του πατέρα της,αλλά και της ιδιαίτερης φύσης της που την κάνει να γοητεύεται από τα παραμύθια ,τους μάγους ,τις προφητείες ...μια τέτοια προφητεία θα της υποσχεθεί ότι ένα από τα παιχνίδια του πατέρα της ,ένα καράβι με πορφυρα πανια θα έρθει να τη βρει όταν μεγαλώσει και μέσα του θα έχει τον έρωτα της ..εδώ μπαίνει ο Γκρέυ ,ένας νεαρός που από μικρός θέλει να ζήσει τη ζωή του ανεξάρτητος και μακριά από τα πλούτη και τις ανέσεις της οικογένειας του ,κοντά σε απλούς ανθρώπους και στα ταξίδια .
Ο Γκρην είναι ο συγγραφέας που μου έδωσε το βιβλίο της χρονιάς μου μέχρι στιγμής και εδώ δίνει ακόμη μια υπέροχη νουβέλα με όλα τα στοιχεία που τον καθιστούν υπέροχο . Εξαιρετικές περιγραφές ,μαγικό στοιχείο ,στοιχείο του παραμυθιού για μεγάλους είναι μόνο μερικά από αυτά που με γοητεύουν στα έργα του και παρόλο που δεν ήταν το ίδιο δυνατό με το νησί Ρενό για μένα (ίσως μου ταίριαξαν καλύτερα τα σύντομα διηγήματα στο στυλ του Γκριν) ,παρόλα αυτά το απόλαυσα πολύ.
Εξαιρετικό ακόμη μια φορά το επίμετρο της έκδοσης με μια υπέροχη ιστορία από τη ζωή του Γκριν όπου κάποια στιγμή είχε σταματήσει στη μέση του δρόμου ,άπλωσε τα χέρια ψηλά και άρχισε να τεντώνεται ,να τεντώνεται και τελικά είπε "δε το πετυχαίνω ,ακόμη δε το πετυχαίνω .πρέπει όμως .το πιστεύω " κι αυτό γιατί πάντα πίστευε πως ο άνθρωπος αν το θέλει ,μπορεί να πετάξει και ότι όταν ονειρεύεται κάποιος ότι πετάει ,είναι γιατί όντως το έχει ζήσει στο παρελθόν ... πώς γίνεται ένας τέτοιος άνθρωπος να μη γράφει τις ομορφότερες ιστορίες για μεγάλα παιδιά?
Ο Γκρην είναι ο συγγραφέας που μου έδωσε το βιβλίο της χρονιάς μου μέχρι στιγμής και εδώ δίνει ακόμη μια υπέροχη νουβέλα με όλα τα στοιχεία που τον καθιστούν υπέροχο . Εξαιρετικές περιγραφές ,μαγικό στοιχείο ,στοιχείο του παραμυθιού για μεγάλους είναι μόνο μερικά από αυτά που με γοητεύουν στα έργα του και παρόλο που δεν ήταν το ίδιο δυνατό με το νησί Ρενό για μένα (ίσως μου ταίριαξαν καλύτερα τα σύντομα διηγήματα στο στυλ του Γκριν) ,παρόλα αυτά το απόλαυσα πολύ.
Εξαιρετικό ακόμη μια φορά το επίμετρο της έκδοσης με μια υπέροχη ιστορία από τη ζωή του Γκριν όπου κάποια στιγμή είχε σταματήσει στη μέση του δρόμου ,άπλωσε τα χέρια ψηλά και άρχισε να τεντώνεται ,να τεντώνεται και τελικά είπε "δε το πετυχαίνω ,ακόμη δε το πετυχαίνω .πρέπει όμως .το πιστεύω " κι αυτό γιατί πάντα πίστευε πως ο άνθρωπος αν το θέλει ,μπορεί να πετάξει και ότι όταν ονειρεύεται κάποιος ότι πετάει ,είναι γιατί όντως το έχει ζήσει στο παρελθόν ... πώς γίνεται ένας τέτοιος άνθρωπος να μη γράφει τις ομορφότερες ιστορίες για μεγάλα παιδιά?
May 17, 2022
Το βιβλίο είναι ένα σύγχρονο παραμύθι χωρίς φανταστικό στοιχείο, αλλά εξίσου μαγευτικό.
Ο ναυτικός Λόνγκρεν γυρνάει σπίτι του μετά από καιρό και βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και τη μικρή κόρη του, Ασσολ, να την φροντίζει μια γειτόνισσα. Αναγκάζεται να αφήσει τη θάλασσα, για να την προσέχει κι αρχίζει να φτιάχνει ξύλινα καραβάκια για να ζήσουν.
Μια μέρα που η Ασσολ πηγαίνει μέσα απ' το δάσος στην πόλη για να πουλήσει τα καραβάκια στο κατάστημα παιχνιδιών, συναντάει τον ξακουστό παραμυθά Εγκλ. Εκείνος βλέποντας ένα άσπρο καραβάκι με κόκκινα πανιά του πατέρα της εμπνέεται και κάνει μια προφητεία. Θα βγει η προφητεία αληθινή και με ποιόν τρόπο;
Το βιβλίο είναι ένα πολύ γλυκό αληθοφανές παραμύθι για μεγάλους, αν και την εποχή που γράφτηκε στη Ρωσία θεωρήθηκε τουλάχιστον νεανικό. Μου άρεσε πολύ, αλλά απ' ό,τι άκουσα μόλις εξαντλήθηκε. Εύχομαι η Κίχλη να το ανατυπώσει.
Ο ναυτικός Λόνγκρεν γυρνάει σπίτι του μετά από καιρό και βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και τη μικρή κόρη του, Ασσολ, να την φροντίζει μια γειτόνισσα. Αναγκάζεται να αφήσει τη θάλασσα, για να την προσέχει κι αρχίζει να φτιάχνει ξύλινα καραβάκια για να ζήσουν.
Μια μέρα που η Ασσολ πηγαίνει μέσα απ' το δάσος στην πόλη για να πουλήσει τα καραβάκια στο κατάστημα παιχνιδιών, συναντάει τον ξακουστό παραμυθά Εγκλ. Εκείνος βλέποντας ένα άσπρο καραβάκι με κόκκινα πανιά του πατέρα της εμπνέεται και κάνει μια προφητεία. Θα βγει η προφητεία αληθινή και με ποιόν τρόπο;
Το βιβλίο είναι ένα πολύ γλυκό αληθοφανές παραμύθι για μεγάλους, αν και την εποχή που γράφτηκε στη Ρωσία θεωρήθηκε τουλάχιστον νεανικό. Μου άρεσε πολύ, αλλά απ' ό,τι άκουσα μόλις εξαντλήθηκε. Εύχομαι η Κίχλη να το ανατυπώσει.
September 24, 2017
maybe i'm too old for fairy tales, but honestly, I don't think children should believe that if you sit on your ass all your life daydreaming and believing a prince will come, sailing a boat with scarlet sails to take you to your dreamland. I'd rather say go make your own boat with scarlet sails and sail away to make your dreams come true.
November 3, 2013
This novella was my favorite book, when I grew up in the Soviet Union. Since its first publication in 1923, it’s had numerous adaptations in Russia, including a super-popular movie and a ballet. Now, it also has an annual festival in St. Petersburg named after it. The festival--a gala for high school graduates--takes place in the middle of June, during a prom night, a white night in St. Petersburg. The highlight of the night is when a ship under scarlet sails cruises along the Neva River, and spectacular fireworks coruscate overhead. Ironically, in the last few years, the title role of the ship has been played not by a Russian vessel but by the Swedish brig Tre Kronor.
The simple story has two protagonists: Assol and Gray. The dreamer Assol, a poor girl in the fishing village of Kaperna, doesn’t fit among her dull, hardworking neighbors, and they wouldn’t forgive her for that. Suspecting that her inner world is much more beautiful than theirs, they react in a thoroughly human way: they mock and scorn her. But her dreams are her refuge. One of them is about a prince, coming to her on a magnificent ship with scarlet sails. A ridiculous dream, isn’t it?
Gray is an heir to a considerable fortune. He lives with his parents in a castle, with a score of tutors and servants, but he dreams too--of becoming a sailor and roaming the seas. His mom and dad don’t understand him, so he runs away from home and makes his dream come true. Later, after a chance encounter in Kaperna, he, already a captain of his own ship, makes Assol’s dream come true as well.
I noticed that the reviews are sharply divided. Some readers wouldn’t accept this little story; it’s too simplistic, too symbolic for them. It doesn’t have enough conflict. Its narrative is too flowery. Assol is too passive.
Others (like me) sing dithyrambs to it… for the same reasons: it is simplistic and symbolic, its descriptions are eloquent like poems, and there is no overt conflict. The tension thrums underneath the entire story, like waves under a pier--invisible but tangible. The adversities the heroes face are subtle. There are no villains, no battles, no chases. Just dreams vs. real life. Do you know a deeper conflict? Or a deeper joy, when the dreams win against reality? And Assol--the supposedly passive one (but she’s not, not deep inside, where it counts)--has inspired many more artistic interpretations than any other heroine of Russian literature.
The popularity of this short book (only seven chapters) in Russia is hard to overrate. Unfortunately, it’s not easily available in English. Furthermore, I’ve heard that the existing English translation is no good. So I translated this book into English myself to share it with my friends. You can find it on my website: http://olgagodim.wordpress.com/transl...
The simple story has two protagonists: Assol and Gray. The dreamer Assol, a poor girl in the fishing village of Kaperna, doesn’t fit among her dull, hardworking neighbors, and they wouldn’t forgive her for that. Suspecting that her inner world is much more beautiful than theirs, they react in a thoroughly human way: they mock and scorn her. But her dreams are her refuge. One of them is about a prince, coming to her on a magnificent ship with scarlet sails. A ridiculous dream, isn’t it?
Gray is an heir to a considerable fortune. He lives with his parents in a castle, with a score of tutors and servants, but he dreams too--of becoming a sailor and roaming the seas. His mom and dad don’t understand him, so he runs away from home and makes his dream come true. Later, after a chance encounter in Kaperna, he, already a captain of his own ship, makes Assol’s dream come true as well.
Never before, a big ship came to this shore, and this ship carried the same scarlet sails the name of which had represented an insult for so long. Now those sails blazed. Innocent like a fact, they clearly and irrevocably denied all the laws of nature and common sense.(translated from Russian by me)The plotline is lyrical and romantic--a fairy tale about the power of dreams. The heroes are more archetypes than breathing people, but the writer’s voice is marvelous, expressive and emotional. His words are so evocative they touch your soul. You could almost see every scene, breathe the salty air, hear the gulls scream. Every detail is like a tiny butterfly infused with radiance.
I noticed that the reviews are sharply divided. Some readers wouldn’t accept this little story; it’s too simplistic, too symbolic for them. It doesn’t have enough conflict. Its narrative is too flowery. Assol is too passive.
Others (like me) sing dithyrambs to it… for the same reasons: it is simplistic and symbolic, its descriptions are eloquent like poems, and there is no overt conflict. The tension thrums underneath the entire story, like waves under a pier--invisible but tangible. The adversities the heroes face are subtle. There are no villains, no battles, no chases. Just dreams vs. real life. Do you know a deeper conflict? Or a deeper joy, when the dreams win against reality? And Assol--the supposedly passive one (but she’s not, not deep inside, where it counts)--has inspired many more artistic interpretations than any other heroine of Russian literature.
The popularity of this short book (only seven chapters) in Russia is hard to overrate. Unfortunately, it’s not easily available in English. Furthermore, I’ve heard that the existing English translation is no good. So I translated this book into English myself to share it with my friends. You can find it on my website: http://olgagodim.wordpress.com/transl...
May 10, 2016
Mình có một tuổi thơ không đến nỗi bị đánh cắp, đấy là còn chưa dám nói là kéo hơi bị dài. Tuy nhiên, "Cánh buồm đỏ thắm" không nằm trong ký ức của tuổi thơ đó. Không hiểu sao lại như thế. Cứ như là bị bôi xóa, bị delete thảm thương khỏi bộ nhớ mà không cách nào undelete được. Nói loằng ngoằng như thế ý là xưa xửa xừa xưa mình có đọc cuốn này rồi mà bây giờ thì quên tiệt, không nhớ gì về nó hết. Vậy là mình đọc lại. Đọc lại như mới. Thế nhưng, quả thực, khi đọc lại mình mới hiểu tại sao mình không nhớ truyện này một chút nào. Đấy là vì mình không thực sự thích nó. Đọc lại cũng vẫn không thích. Có phải do tâm hồn mình hồi nhỏ "có vấn đề" hay là bây giờ mình đã quá già để cảm được những câu chuyện cổ tích ... Chịu.
Cơ mà bài hát "Cánh buồm đỏ thắm" của Đỗ Bảo thì vẫn rất tuyệt vời.
CÁNH BUỒM ĐỎ THẮM
Sáng tác: Đỗ Bảo
Ngỡ ngàng phút giây em đến ngập chiếm hồn anh
Dường như đôi chân không còn bước trên thế trần
Người ơi ta nào quen biết, mà sao nghe hồn tha thiết
Em là giấc mơ của anh
Thơ ngây đôi mắt đầy xa xôi mơ màng
Ngỡ ngàng phút giây anh đến ngập chiếm hồn em
Xôn xao cánh buồm đỏ thắm cổ tích xưa
Vòng tay chưa hề quen biết, bờ môi chưa từng tha thiết
Bỗng nhiên thật gần đâu đây
Bỗng nhiên em muôn được bên anh mãi mãi
ĐK:
Người yêu dấu ơi tình yêu có phép nhiệm màu
Cho anh được gần bên em
và đem giấc mơ hiện ra nơi ánh sáng trên cao
Hãy lắng nghe phút giây tình yêu đang đến
Người là chiêm bao hay là lẽ sống cuộc đời
Để hôm nay ta biết thiên đường mà ta khao khát là nơi đây
Em như ánh trăng dịu mát vòm trời ngủ say
Ở giữa đôi ta chỉ có một con đường
Lòng anh nuôi ngàn cơn gió. Thuyền anh đi về nơi em
Cho anh một lần được yêu em
Cho anh được dắt em đi suốt cuộc đời
Mãi là dư âm đẹp nhất của thời gian
Em yêu cánh buồm cổ tích mang hình bóng anh
Lòng em nuôi ngàn con sóng chờ hôm nay ngày anh đến
Anh là giấc mơ của em
Em tin bằng nỗi chờ mong từng giây phút
Cơ mà bài hát "Cánh buồm đỏ thắm" của Đỗ Bảo thì vẫn rất tuyệt vời.
CÁNH BUỒM ĐỎ THẮM
Sáng tác: Đỗ Bảo
Ngỡ ngàng phút giây em đến ngập chiếm hồn anh
Dường như đôi chân không còn bước trên thế trần
Người ơi ta nào quen biết, mà sao nghe hồn tha thiết
Em là giấc mơ của anh
Thơ ngây đôi mắt đầy xa xôi mơ màng
Ngỡ ngàng phút giây anh đến ngập chiếm hồn em
Xôn xao cánh buồm đỏ thắm cổ tích xưa
Vòng tay chưa hề quen biết, bờ môi chưa từng tha thiết
Bỗng nhiên thật gần đâu đây
Bỗng nhiên em muôn được bên anh mãi mãi
ĐK:
Người yêu dấu ơi tình yêu có phép nhiệm màu
Cho anh được gần bên em
và đem giấc mơ hiện ra nơi ánh sáng trên cao
Hãy lắng nghe phút giây tình yêu đang đến
Người là chiêm bao hay là lẽ sống cuộc đời
Để hôm nay ta biết thiên đường mà ta khao khát là nơi đây
Em như ánh trăng dịu mát vòm trời ngủ say
Ở giữa đôi ta chỉ có một con đường
Lòng anh nuôi ngàn cơn gió. Thuyền anh đi về nơi em
Cho anh một lần được yêu em
Cho anh được dắt em đi suốt cuộc đời
Mãi là dư âm đẹp nhất của thời gian
Em yêu cánh buồm cổ tích mang hình bóng anh
Lòng em nuôi ngàn con sóng chờ hôm nay ngày anh đến
Anh là giấc mơ của em
Em tin bằng nỗi chờ mong từng giây phút
January 12, 2019
Πρόκειται για μια κλασική ρομαντική νουβέλα της Ρωσικής λογοτεχνίας, με όλα τα ωραία κλισέ που βρίσκει κανείς σε ιστορίες του συγκεκριμένου είδους. Η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζω να διαβάζω τέτοια βιβλία (ή, τέλος πάντων, όταν τα διαβάζω δεν ξετρελαίνομαι κιόλας), όμως το συγκεκριμένο μου άρεσε. Θα έλεγα, κυρίως χάρη στη γοητευτική γραφή -με τις γεμάτες λυρισμό περιγραφές-, αλλά και χάρη στην όλη παραμυθένια ατμόσφαιρα, που μεταφέρει τον αναγνώστη σε άλλες εποχές. Οπωσδήποτε είναι ένα προϊόν της εποχής του, όμως πιστεύω ότι έχει πράγματα να προσφέρει και στους σύγχρονους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους. Όσον αφορά την έκδοση της Κίχλης, είναι πραγματικά εξαιρετική (την αγόρασα μισοτιμής από την Πολιτεία πριν κάτι εβδομάδες). 7.5/10
October 25, 2018
Приказка.
Красива, меланхолична, необичайна.
Това е първата ми среща с Грин и съм приятно изненадан от романтическия му дух, без да звучи изкуствено или прекалено двуизмерно.
Красива, меланхолична, необичайна.
Това е първата ми среща с Грин и съм приятно изненадан от романтическия му дух, без да звучи изкуствено или прекалено двуизмерно.
August 28, 2015
Μια παραμυθένια , γεμάτη λυρισμό νουβέλα
April 22, 2021
Пленителна история, която омагьосва делника ти.
Александър Грин стана един от любимите ми руски писатели!
Александър Грин стана един от любимите ми руски писатели!
Read
May 4, 2025’Μέσα από τα φύκια αναδυόταν ένα καράβι. Αφού βγήκε στην επιφάνεια, σταμάτησε καταμεσής του ορίζοντα. Από αυτή την απόσταση φαινόταν τόσο καθαρά όσο και τα σύννεφα. Σκορπίζοντας χαρά, φλεγόταν σαν κρασί, σαν τριαντάφυλλο, σαν αίμα ή χείλια, σαν πορφυρό βελούδο ή κατακόκκινη φωτιά. Το καράβι κατευθυνόταν ίσια προς την Ασσόλ’’.
‘’Τα Πορφυρά Πανιά’’ του Αλεξάντερ Γκριν (1880 - 1932), μια από τις καλύτερες πένες της ρωσικής γενιάς του Μεσοπολέμου, είναι ένα βιβλίο-κομψοτέχνημα, από εκείνα που χαίρεσαι να τα νιώθεις στα χέρια σου όταν τα διαβάζεις. Ένα βιβλίο που από την πρώτη σελίδα σε μεταφέρει σε ένα κόσμο ονειρικό, παραμυθένιο, ρομαντικό, σε πιάνει από το χέρι και σε οδηγεί στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Χρειάζεσαι ησυχία για να μπορέσεις να καταδυθείς σε αυτόν το υπέροχο κόσμο που πλέκει αριστοτεχνικά ο Αλεξάντερ Γκρίν.
Η ιστορία είναι τοποθετημένη σε μια φανταστική χώρα και οι ήρωες είναι δύο νέοι διαφορετικοί, απομονωμένοι από τον περίγυρό τους, των οποίων οι ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα ακολουθώντας μια προφητεία. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί περίτεχνα την παιδική ζωή των δυο ερωτευμένων, της Ασσόλ και του Γκρέυ και μέσα από αυτές δημιουργεί το σκηνικό στο οποίο θα κάνει την είσοδό του το καράβι με τα πορφυρά πανιά.
Πόθος τους κοινός, αυτά πορφυρά πανιά, το φως της ζωής, ο έρωτας ο πορφυρός, που είναι φως επίσης και όχι το σκοτάδι του. Συναντήθηκαν όταν ο καθένας είδε τον άλλον μέσα σε αυτή την πορφύρα. Πέρα από τις προσδοκίες της κανονικότητας, της πνιγερής ως χωματερής πραγματικότητας, της ευθυγραμμισμένης και προδιαγεγραμμένης επιούσιας πορείας.
«Ο έρωτας είναι ή αμοιβαία θυσιαστικός, ή σπαραγμός και ρήξη -συμβιβασμός δεν υπάρχει», γράφει ο Γιανναράς. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας είναι και ερυθρόμορφος. Καράβι τρικάταρτο και φρέαρ απύθμενο, όταν το αντέχεις και πολύ το θες και το μπορείς.
Η Ασσόλ και ο Γκρέυ μεταγράφουν τον κόσμο σε παραμύθι, υπερασπίζονται το όνειρο στην πραγματική ζωή Οι δυο τους μαζί διασώζουν το ίδιο το παραμύθι που είτε το έχεις ζήσει είτε και όχι, οφείλεις να το υπερασπιστείς και να το διασώσεις με τη σειρά σου.
Μέσα από ένα παραμύθι κατ’ ουσίαν διασώζεται η ίδια η παραμυθία, μέσα από μια ιστορία αγάπης διασώζεται η ίδια η αγάπη. Το όνειρο και η ελπίδα της πραγμάτωσής του. Μέσα από τα «Πορφυρά πανιά» υπερασπίζεται ο Γκριν το φως της ψυχής και την αθωότητά της. Τη δύναμη αυτής της αθωότητας και όχι την αδυναμία της. «Θα σου τύχει», λέει ο πατέρας στην Ασσόλ, «να δεις τόσα πανιά στο μέλλον που δεν θα είναι πορφυρά αλλά βρόμικα και ληστρικά: από μακριά θα φαίνονται κομψά και λευκά, από κοντά όμως θα είναι σκισμένα κι αναίσχυντα». Θα σου τύχει να βαδίσεις μέ��α σε ανθρώπους μελανόμορφους. Όμως εσύ, αν είσαι φως, θα σταθείς ανάμεσα και αλώβητη και θα διασχίσεις το ίδιο το σκοτάδι, για να ενωθείς, ως φως που είσαι, με το φως.
Γενναιότητα είναι να αψηφάς τη θάλασσα, να τη διασχίζεις, το ίδιο αγάπη είναι, να μην μπορείς παρά αυτό να κάνεις, να αψηφάς και να διασχίζεις, να ριψοκινδυνεύεις ξανά, για το μόνο λόγο ότι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις, ότι μονάχα έτσι προστάζει η καρδιά να πορευτείς.
Στο τέλος της ανάγνωσης είναι «σα να έχουμε στο στόμα μας μια κυψέλη κι ένα περιβόλι». «Συλλογιζόμαστε την ευτυχία», μια ευτυχία σα στάλα και βροχή τρυφερότητας. Την ευτυχία όταν «βρήκαν ο ένας τον άλλον, ένα πρωινό μιας ημέρας του καλοκαιριού», που στάθηκε ο «ερχομός μιας ανείπωτης και απροσπέλαστης από οποιονδήποτε άλλο πολύτιμης στιγμής», τότε που «τα μάτια ανοίγουν» και «μέσα τους υπάρχει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει σ’ έναν άνθρωπο».
«Υπάρχουν πολλές λέξεις στις διάφορες γλώσσες και διαλέκτους του κόσμου, όμως καμία δεν μπορεί να εκφράσει, έστω αμυδρά, αυτά που είπαν ο ένας στον άλλο την ημέρα εκείνη» που εισήλθαν μαζί στο μαζί. Κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει στο μυστήριο του ερυθρόμορφου έρωτα των «Πορφυρών πανιών». Ψελλίζουμε μονάχα την ανάγκη μας να υπάρξει αυτή η στάση απέναντι στα πράγματα και όχι άλλη.
«Αν ένας μονάχα άνθρωπος καταφέρει να κάνει ένα κομμάτι της φαντασίας του πραγματικότητα, προβλέπω ότι πολύ σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα θεμελιώσουν τις ζωές τους πάνω σ’ αυτή τη βάση», έγραφε μέσα από το δάσος του και δίπλα από τη λίμνη του ο Thoreau. Σα να έγραφε ένα καινό ευαγγέλιο. Όπως και ο Γκριν.
«Το γράψιμο», έλεγε ο Miller, «όπως κ’ η ζωή, είναι ένα ταξίδι εξερευνήσεων. Είναι ένα είδος μεταφυσικής περιπέτειας: ένας τρόπος να πλησιάσεις έμμεσα τη ζωή, να αποκτήσεις μια συνολική περισσότερο παρά μερική όψη του σύμπαντος. Ο συγγραφέας ζει ανάμεσα στον απάνω και τον κάτω κόσμο». Ζει ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Σ’ αυτό που φαίνεται και σ’ αυτό που ο ίδιος αποκρυπτογραφεί.
Ο συγγραφέας, όπως ο Γκριν, «ακολουθεί το μονοπάτι για να γίνει ο ίδιος, ίσως κάποτε, αυτό το μονοπάτι».
‘’Τα Πορφυρά Πανιά’’ του Αλεξάντερ Γκριν (1880 - 1932), μια από τις καλύτερες πένες της ρωσικής γενιάς του Μεσοπολέμου, είναι ένα βιβλίο-κομψοτέχνημα, από εκείνα που χαίρεσαι να τα νιώθεις στα χέρια σου όταν τα διαβάζεις. Ένα βιβλίο που από την πρώτη σελίδα σε μεταφέρει σε ένα κόσμο ονειρικό, παραμυθένιο, ρομαντικό, σε πιάνει από το χέρι και σε οδηγεί στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Χρειάζεσαι ησυχία για να μπορέσεις να καταδυθείς σε αυτόν το υπέροχο κόσμο που πλέκει αριστοτεχνικά ο Αλεξάντερ Γκρίν.
Η ιστορία είναι τοποθετημένη σε μια φανταστική χώρα και οι ήρωες είναι δύο νέοι διαφορετικοί, απομονωμένοι από τον περίγυρό τους, των οποίων οι ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα ακολουθώντας μια προφητεία. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί περίτεχνα την παιδική ζωή των δυο ερωτευμένων, της Ασσόλ και του Γκρέυ και μέσα από αυτές δημιουργεί το σκηνικό στο οποίο θα κάνει την είσοδό του το καράβι με τα πορφυρά πανιά.
Πόθος τους κοινός, αυτά πορφυρά πανιά, το φως της ζωής, ο έρωτας ο πορφυρός, που είναι φως επίσης και όχι το σκοτάδι του. Συναντήθηκαν όταν ο καθένας είδε τον άλλον μέσα σε αυτή την πορφύρα. Πέρα από τις προσδοκίες της κανονικότητας, της πνιγερής ως χωματερής πραγματικότητας, της ευθυγραμμισμένης και προδιαγεγραμμένης επιούσιας πορείας.
«Ο έρωτας είναι ή αμοιβαία θυσιαστικός, ή σπαραγμός και ρήξη -συμβιβασμός δεν υπάρχει», γράφει ο Γιανναράς. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας είναι και ερυθρόμορφος. Καράβι τρικάταρτο και φρέαρ απύθμενο, όταν το αντέχεις και πολύ το θες και το μπορείς.
Η Ασσόλ και ο Γκρέυ μεταγράφουν τον κόσμο σε παραμύθι, υπερασπίζονται το όνειρο στην πραγματική ζωή Οι δυο τους μαζί διασώζουν το ίδιο το παραμύθι που είτε το έχεις ζήσει είτε και όχι, οφείλεις να το υπερασπιστείς και να το διασώσεις με τη σειρά σου.
Μέσα από ένα παραμύθι κατ’ ουσίαν διασώζεται η ίδια η παραμυθία, μέσα από μια ιστορία αγάπης διασώζεται η ίδια η αγάπη. Το όνειρο και η ελπίδα της πραγμάτωσής του. Μέσα από τα «Πορφυρά πανιά» υπερασπίζεται ο Γκριν το φως της ψυχής και την αθωότητά της. Τη δύναμη αυτής της αθωότητας και όχι την αδυναμία της. «Θα σου τύχει», λέει ο πατέρας στην Ασσόλ, «να δεις τόσα πανιά στο μέλλον που δεν θα είναι πορφυρά αλλά βρόμικα και ληστρικά: από μακριά θα φαίνονται κομψά και λευκά, από κοντά όμως θα είναι σκισμένα κι αναίσχυντα». Θα σου τύχει να βαδίσεις μέ��α σε ανθρώπους μελανόμορφους. Όμως εσύ, αν είσαι φως, θα σταθείς ανάμεσα και αλώβητη και θα διασχίσεις το ίδιο το σκοτάδι, για να ενωθείς, ως φως που είσαι, με το φως.
Γενναιότητα είναι να αψηφάς τη θάλασσα, να τη διασχίζεις, το ίδιο αγάπη είναι, να μην μπορείς παρά αυτό να κάνεις, να αψηφάς και να διασχίζεις, να ριψοκινδυνεύεις ξανά, για το μόνο λόγο ότι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις, ότι μονάχα έτσι προστάζει η καρδιά να πορευτείς.
Στο τέλος της ανάγνωσης είναι «σα να έχουμε στο στόμα μας μια κυψέλη κι ένα περιβόλι». «Συλλογιζόμαστε την ευτυχία», μια ευτυχία σα στάλα και βροχή τρυφερότητας. Την ευτυχία όταν «βρήκαν ο ένας τον άλλον, ένα πρωινό μιας ημέρας του καλοκαιριού», που στάθηκε ο «ερχομός μιας ανείπωτης και απροσπέλαστης από οποιονδήποτε άλλο πολύτιμης στιγμής», τότε που «τα μάτια ανοίγουν» και «μέσα τους υπάρχει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει σ’ έναν άνθρωπο».
«Υπάρχουν πολλές λέξεις στις διάφορες γλώσσες και διαλέκτους του κόσμου, όμως καμία δεν μπορεί να εκφράσει, έστω αμυδρά, αυτά που είπαν ο ένας στον άλλο την ημέρα εκείνη» που εισήλθαν μαζί στο μαζί. Κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει στο μυστήριο του ερυθρόμορφου έρωτα των «Πορφυρών πανιών». Ψελλίζουμε μονάχα την ανάγκη μας να υπάρξει αυτή η στάση απέναντι στα πράγματα και όχι άλλη.
«Αν ένας μονάχα άνθρωπος καταφέρει να κάνει ένα κομμάτι της φαντασίας του πραγματικότητα, προβλέπω ότι πολύ σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα θεμελιώσουν τις ζωές τους πάνω σ’ αυτή τη βάση», έγραφε μέσα από το δάσος του και δίπλα από τη λίμνη του ο Thoreau. Σα να έγραφε ένα καινό ευαγγέλιο. Όπως και ο Γκριν.
«Το γράψιμο», έλεγε ο Miller, «όπως κ’ η ζωή, είναι ένα ταξίδι εξερευνήσεων. Είναι ένα είδος μεταφυσικής περιπέτειας: ένας τρόπος να πλησιάσεις έμμεσα τη ζωή, να αποκτήσεις μια συνολική περισσότερο παρά μερική όψη του σύμπαντος. Ο συγγραφέας ζει ανάμεσα στον απάνω και τον κάτω κόσμο». Ζει ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Σ’ αυτό που φαίνεται και σ’ αυτό που ο ίδιος αποκρυπτογραφεί.
Ο συγγραφέας, όπως ο Γκριν, «ακολουθεί το μονοπάτι για να γίνει ο ίδιος, ίσως κάποτε, αυτό το μονοπάτι».
September 25, 2014
Why read this? For the short version, skip the next two paragraphs. Be warned: this book has long descriptions - just like my review.
As a mix of romantism and simbolism (so it's written), combined with a fact that it's a third-person old-style narration, this book takes detail-oriented to a new level. As the action can be generally summed up in 3 to five phrases, which I won't do here, everything that sits still long enough is described: forest, ground, sun, flowers, drunk characters and sleeping characters.
So that no one misunderstands, I generally skip descriptive passages. They serve their purpose, this, I know. In their respective literary movements, they serve to highlight symbols, slow down the time of the action and generally fill up half a page with something useful only to a film director - actually, there was a film done after this book, in 1961. But they do create a lasting impression of Kaperna.
Back to the main question, then, why read this book?
It's a Cinderella story, with very very long descriptions and enough Cinderella to make all fairy feminist godmothers pull their dyed hair out. The book was written almost 100 years ago and the character is even older.
Ok, it's a sweet love story. So what?
Well, unlike the washed-out original, Prince Charming actually gains in brain cells and by the time the fifth chapter rolls around he manages to bitch-slap us with some pretty decent life philosophy. Despite the fact that he's a captain, and a rather terse one at that, the author actually manages to sell it, as well as create one of the most interesting male characters since ... *well, that's interesting*
As a mix of romantism and simbolism (so it's written), combined with a fact that it's a third-person old-style narration, this book takes detail-oriented to a new level. As the action can be generally summed up in 3 to five phrases, which I won't do here, everything that sits still long enough is described: forest, ground, sun, flowers, drunk characters and sleeping characters.
So that no one misunderstands, I generally skip descriptive passages. They serve their purpose, this, I know. In their respective literary movements, they serve to highlight symbols, slow down the time of the action and generally fill up half a page with something useful only to a film director - actually, there was a film done after this book, in 1961. But they do create a lasting impression of Kaperna.
Back to the main question, then, why read this book?
It's a Cinderella story, with very very long descriptions and enough Cinderella to make all fairy feminist godmothers pull their dyed hair out. The book was written almost 100 years ago and the character is even older.
Ok, it's a sweet love story. So what?
Well, unlike the washed-out original, Prince Charming actually gains in brain cells and by the time the fifth chapter rolls around he manages to bitch-slap us with some pretty decent life philosophy. Despite the fact that he's a captain, and a rather terse one at that, the author actually manages to sell it, as well as create one of the most interesting male characters since ... *well, that's interesting*
June 8, 2020
Πρόκειται για μια νουβέλα που εξιστορεί μια ιστορία αγάπης στα πλαίσια του ονειρικού και του πραγματικού. Ο συγγραφέας αφηγείται αυτό το ερωτικό ξύπνημα και ταξίδι του Γκρέυ και της Άσσολ που ξεπερνούν κάθε εμπόδιο μέχρι να φτάσουν στην ευτυχία τους. Ο Γκριν επιλέγει δύο ήρωες από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, ο Γκρέυ αριστοκράτης, η Άσσολ ταπεινής καταγωγής υιοθετώντας το τυπικό μοτίβο του παραμυθιού όπου η φτωχή κόρη βρίσκει έναν πρίγκιπα. Η γραφή του είναι λυρική και σχεδόν ποιητική με την ύπαρξη αρκετών περιγραφών και παρομοιώσεων. Στόχος του συγγραφέα σε αυτήν την νουβέλα είναι να καταπιαστεί με το θέμα της ευτυχίας που γεννιέται από τον έρωτα δύο ανθρώπων.
Για την ακρίβεια τα αστέρια είναι 3,5.
Για την ακρίβεια τα αστέρια είναι 3,5.
February 27, 2019
"No one is too old for fairytales."
Nếu dùng 1 từ để nói về tác phẩm này, thì đó là "ĐẸP". Tác giả thể hiện là 1 người quá tinh tế trong việc quan sát và mô tả thiên nhiên, từ 1 con bọ cánh cứng nhỏ xíu tới những con sóng bạc đầu hùng dũng ngoài biển khơi, ông đều mô tả rất đẹp, rất sống động.
Câu chuyện này dành cho những kẻ mơ mộng, những kẻ luôn có niềm tin vào những điều tốt đẹp và những điều kỳ diệu tưởng chừng như vô lý trong cuộc sống này.
Khi bạn gửi điều gì đó vào vũ trụ, một ngày nào đó vũ trụ sẽ trả lời bạn. ;)
Và khi không quá vội để lỡ mất những cảm xúc nhỏ bé trong cuộc sống này, bạn sẽ nhìn thấy những điều to lớn.
Little things mean a lot, always.
Nếu dùng 1 từ để nói về tác phẩm này, thì đó là "ĐẸP". Tác giả thể hiện là 1 người quá tinh tế trong việc quan sát và mô tả thiên nhiên, từ 1 con bọ cánh cứng nhỏ xíu tới những con sóng bạc đầu hùng dũng ngoài biển khơi, ông đều mô tả rất đẹp, rất sống động.
Câu chuyện này dành cho những kẻ mơ mộng, những kẻ luôn có niềm tin vào những điều tốt đẹp và những điều kỳ diệu tưởng chừng như vô lý trong cuộc sống này.
Khi bạn gửi điều gì đó vào vũ trụ, một ngày nào đó vũ trụ sẽ trả lời bạn. ;)
Và khi không quá vội để lỡ mất những cảm xúc nhỏ bé trong cuộc sống này, bạn sẽ nhìn thấy những điều to lớn.
Little things mean a lot, always.
November 13, 2015
Ιδιαίτερη και αξιόλογη νουβέλα με πλούσιο και ενδιαφέρον επίμετρο!
Το βιβλίο είναι γραμμένο ξεκάθαρα για να ικανοποιήσει τάσεις φυγής (του συγγραφέα αλλά και του αναγνώστη) που έχει κουραστεί από τη μίζερη πραγματικότητα.. Με μια πρόχειρη ματιά θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι παραμύθι, ωστόσο δεν είναι ακριβώς. Έχει πολλά παραμυθικά στοιχεία, αλλά έχει και κάποιο βάθος,και κάποιες μοντέρνες προσθήκες στο γράψιμο.. Γενικά με ιντρίγκαρε απροσδόκητα αυτό το βιβλιαράκι, ελπίζω κι εσάς!
Το βιβλίο είναι γραμμένο ξεκάθαρα για να ικανοποιήσει τάσεις φυγής (του συγγραφέα αλλά και του αναγνώστη) που έχει κουραστεί από τη μίζερη πραγματικότητα.. Με μια πρόχειρη ματιά θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι παραμύθι, ωστόσο δεν είναι ακριβώς. Έχει πολλά παραμυθικά στοιχεία, αλλά έχει και κάποιο βάθος,και κάποιες μοντέρνες προσθήκες στο γράψιμο.. Γενικά με ιντρίγκαρε απροσδόκητα αυτό το βιβλιαράκι, ελπίζω κι εσάς!
October 30, 2018
Đối với bạn nó quá lê thê cho một sự chờ đợi. À, chắc vì là chờ đợi nên mới cần phải lâu và lan man như vậy chăng? Miêu tả cảnh dông dài đến mức đọc mãi một đoạn vẫn không nhớ mình đang đọc gì nữa, cũng có thể đọc đang trong lúc đầu óc lúc đó bạn cũng không tập trung
Một cái kết quá thần tiên cho đôi bạn tìm thấy nhau.
Một cái kết quá thần tiên cho đôi bạn tìm thấy nhau.
June 28, 2018
Μια υπέροχη και γλυκιά αφήγηση με αίσθηση παραμυθική, για τους "ιδιαίτερους" αυτούς ανθρώπους που η κοινωνία σε κάθε εποχή αποξενώνει και απομονώνει, χαρακτηρίζοντάς τους "γραφικούς"...για αυτούς που μπορούν και ακούνε τις αλήθειες της ζωής και δεν προδίδουν τα όνειρά τους...
April 3, 2022
Canınız hiçbir şey okumak istemediğinde ya da masalsı bir kitabın içinde kaybolmak istediğinizde tercih edilebilir. Cüssesi sizi yanıltmasın 300 sayfalık bir okumaya eş değer ağırlıkta valla.
Displaying 1 - 30 of 323 reviews