Álfur on tavaline koolipoiss Reykjavíkist, kes käib sportvõimlemas, on hea sõber, suurepärane poeg ja maailma parim vanem vend. Kuni hetkeni, mil Álfuri vanemad teatavad, et tema vend Eik on autist. Álfur keeldub tõele silma vaatamast ja loodab abi saada tädi Harpalt, kunagiselt Islandi kuulsaimalt sportvõimlejalt. „Surmasõlm“ on võitnud mitu auhinda, sealhulgas Reykjavíki lastekirjanduse auhinna. Žürii arvas: „See jutustab erakordse tundlikkuse ja arusaamisega luhtunud lootustest, rasketest peresuhetest, vennaarmastusest ja autismist. Raamat on ühtaegu imeline, naljakas, südantlõhestav ja realistlik ning esimesest peatükist alates kaasahaarav. Sobib nii suurtele kui väikestele lugejatele.“ Arndís Þórarinsdóttir on kirjutanud mitmeid populaarseid laste- ja noorteraamatuid, muu hulgas piimamehest luuletajast ja maailma lõpus asuvast kortermajast.
Een fijn, eigenzinnig en liefdevol geschreven boek over de IJslandse broertjes Álfur (12) en Eiki (3). Álfur houdt van turnen en heeft zelfs een mysterieuze, verdwenen tante die ooit turnkampioen is geweest. Daarbij is Álfur dol op zijn jongere broertje. Als bij Eiki echter autisme wordt vastgesteld, wil Álfur koste wat het kost aan zijn ouders en de buitenwereld bewijzen dat Eiki helemaal niet anders is. Een verhaal waarin op realistische en symbolische wijze wordt stilgestaan bij de vraag hoe je met autisme omgaat. Vertaald vanuit het IJslands door Willemien Werkman en uitgegeven bij Volt. De prachtige coverillustratie is van Linde Faas. Vanaf 10+ jaar.
Ik denk dat Salto een boek is om met zorg te lezen en met nog meer zorg door te geven, zoals dat bij elk jeugdboek, ongeacht de thematiek, het geval is.
Wat ik er zelf uithaal is hoe ontkenning en liefde vergelijkbare blindmakende emoties kunnen zijn en hoe snoeiharde onmacht alles kan overheersen waardoor je echt domme dingen doet. En hoe je beter kan willen, maar leert dat beter zijn te vinden is in vertrouwen en loslaten.
Om eerlijk te zijn vond ik de rol van Harpa het meest prikkelend in dit verhaal. Het hoofdpersonage vond ik regelmatig te volwassen overkomen, waardoor de gedachten en dialogen soms een beetje kunstmatig aanvoelden.
Undursamlega falleg saga. Snerti hjartastrengina mína og ég elskaði hverja mínútu af lestrinum. Hinsvegar veit ég ekki endilega hvort hún nær til barna eða unglinga eins og hún náði til mín.
köitvalt kirjutatud lugu poisist, kel suur diagnoosiähm väikevenna autismidiagnoosi suhtes. tahab hirmsasti, et väike Eik oleks normaalne ja et teisedki seda nii näeksid. ja hulk kõrvalliine - kunagine iluvõimleja tädi, kellega pere enam ei suhtle; parima sõbraga YouTube'i kanali tegemine (seda pigem vähe, aga pole häda, polegi väga köitev) ja tema enda soovil pääseda trenniga Lõuna-Ameerikasse võistlustele. ent kuigi liine on terve loend, on fookus selgelt vennal ja tema autismil (õieti peategelase ängidel selle suhtes), ükski kõrvalliin ei paista pigem kuuluvat mõnda teise raamatusse.
hea emotsionaalse keerukusega ja empaatiliste mõtiskluste rohke noortekas.
Stórkostleg bók fyrir börn og fullorðna! Lífið í öllu sínu veldi eins og það blasir við tólf ára dreng. Fyndin, undurfalleg og skrifuð af ótrúlegri næmni fyrir reynsluheimi aðalpersónunnar og tilfinningum. Fer beint í flokk með klassískum barnabókum. Bravó! Fimm stjörnur.
3.5 Weer een sterke jeugdroman van Arndis Thorarinsdottir, deze keer over het accepteren van tegenslagen in het leven. Alfurs broertje wordt gediagnosticeerd met autisme, iets wat Alfur maar moelijk kan accepteren. Op een zeer realistische en ontroerende manier lees je hoe Alfur zich afzet tegen de diagnose, tegen zijn ouders en uiteindelijk ook tegen zijn beste vriend.
Ik heb moeite met dit boek. Ik kan me voorstellen dat neurotypische mensen dit een prachtig boek vinden. Voor een autist van een jaar of tien (doelgroep van het boek) die worstelt met zijn of haar diagnose, een lastige. Het is vechten tegen vooroordelen als autist. Autisten worden benaderd als lastig. Als een probleem waar je iets mee moet. "Maar kan je dan niet heel goed rekenen?" De film Rainman is nog altijd bepalend voor het beeld dat veel mensen hebben bij autisme.
Dit boek gaat over Álfur. Hij is dol op turnen, en op zijn broertje Eiki. Eiki is anders. Hij is 3 jaar maar praten doet hij nog niet. Als Álfur hoort dat zijn ouders bij doktoren zijn geweest met Eiki, en dat ze hebben vastgesteld dat Eiki autisme heeft, dan is hij boos. Hoezo die diagnose? Eiki is gewoon wat minder snel dan een ander. Hij komt er heus wel, op zijn eigen manier. De moeder van Álfur doet ook opeens gek. Ze mogen geen gluten meer eten, en meer van dat soort gekke dingen. Er is zelfs sprake van een verhuizing! Álfur wil bewijzen dat Eiki helemaal niet autistisch is. Ook wil hij meedoen aan een turnwedstrijd. Daarvoor moet hij eerst een niveau hoger komen. Zijn leven staat helemaal op zijn kop. En terwijl hij druk bezig is met turnen, zijn broertje, en zijn beste vriend, gaat hij ook langs zijn tante, met wie er heel lang geen contact is geweest.
Het is een prachtig geschreven boek, met geweldige illustraties van Linde Faas. Ik vind het echter niet geschikt om te laten lezen door een kind dat zelf met autisme worstelt. Het is voor neurotypische mensen wellicht een mooi verhaal, over het proces rondom de diagnose, en hoe de omgeving daarop reageert. Voor ouders, voor broers en zussen. Ik hoop alleen wel dat ze ver blijven van het zogenaamde 'oefenen' met een kind, zoals Álfur dat doet met zijn broertje in het boek. Het lijkt op de omstreden ABA training... Persoonlijk had ik een voorwoord met enige uitleg over autisme wel prettig gevonden. Over verschillende gradaties bijvoorbeeld. Een gemiste kans.
Dit verhaal wordt verteld vanuit Álfur die met meerdere veranderingen worstelt. Zijn broertje krijgt de stempel autisme en Álfur probeert contact te krijgen met zijn tante waar van alles mee aan de hand is. Dat Álfur het autisme van zijn broertje eerst ontkent en langzamerhand onder ogen ziet wordt mooi beschreven. Korte hoofstukken worden met langere hoofdstukken afgewisseld, waardoor het lezen ook rap lijkt te gaan. Oh en wat heeft Linde Faas weer een prachtige omslag voor dit boek gemaakt!
Als ik het in de klas voorlees, zou ik ook duidelijk aangeven dat er verschillende vormen van autisme zijn. In dit boek wordt het broertje gehandicapt en zelfs een idioot genoemd. Het deed me denken aan de autisme vorm die bekend werd door de film Rainman. In de klas kan het boek gebruikt worden om het gesprek aan te gaan over autisme, over vriendschap en geheimen en over gaan voor een sport. En ook om aan te geven hoe belangrijk het is om te praten over jouw eigen gevoelens en aannames.
Ik raad dit aan bij kinderen die geïnteresseerd zijn in deze vorm van autisme, familieverbanden en in vriendschap. Dit boek laat ook zien dat ieder huisje een eigen kruisje heeft en het gras altijd groener lijkt bij de buren. En ook belangrijk: als je valt, kun je altijd weer opstaan.
Biebboek: B NUR code 283: Fictie 10 - 12 jaar
Ik heb dit boek gelezen vanwege de vele positieve reviews op internet.
Ik vond het mooi geschreven en liep af en toen met mijn hoofd te schudden. Het verhaal laat mijn inziens zonder oordelen zien hoe een gezin - en in het bijzonder een broer - om gaat met de autisme diagnose van de jongste telg. Helaas zorgt dit voor stress bij ouders, Àlfur en Eiki. Het toont ook hoe schaamte en geheimen voor meer leed zorgen dan nodig.
Àlfur wil het beste voor zijn broertje, Eiki. Hij is boos en ik vond dat zijn reacties een goed voorbeeld waren van rouwen. Hij gaat in de ontkenning, word boos, verdrietig en gaat dan onderhandelen: met Eiki, zijn ouders, proberen oma te betrekken en laatstelijk zelfs zijn vervreemde tante. Hij probeert te bewijzen dat zijn broertje geen autisme heeft door hem te dingen aan te leren, door middel van straffen en belonen. Het lezen van deze scènes vond ik pijnlijk, in het bijzonder voor Eiki.
En wat Autisme nou eigenlijk inhoudt? Dat weet Àlfur niet en wordt hem ook niet goed uitgeleg door de volwassenen om hem heen. Daardoor vind ik dit een boek dat het best begeleidt gelezen kan worden of met een inleiding, zodat een volwassene duiding en context kan bieden. Ik had het namelijk prachtig gevonden als in dit verhaal ook naar voren kwam wat wél een positieve manier kan zijn om iemand met autisme te helpen in hun ontwikkeling of hoe men op een positieve manier rekening kan houden met een autistische persoon. Dat autisme geen monolith is, maar een spectrum wat bij iedere autistische persoon weer anders tot uiting kan komen. Maar bovenal dat autisme niet iets is om te "genezen" door middel van straffen en belonen.
Heel mooi verhaal waarin broederliefde centraal staat. De liefde van Álfur voor zijn broertje Eiki is zo groot, dat Álfur niet ziet dat Eiki anders is. Liefde maakt blind.... Álfur doet er alles aan om te bewijzen dat er niets met Eiki aan de hand is. Tegelijkertijd traint Álfur samen met zijn vriend Ragnar hard om de beste turners te worden van Ijsland, net zoals Harpa eens was. Ragnar weet alles van de turncarrière van Harpa, maar van al het andere weet hij niets....
Wat als eerste opvalt aan dit boek is de prachtige voorkant van @lindefaas_illustration. De kleuren zijn werkelijk fantastisch en passen goed bij dit prachtige Ijslandse verhaal, dat lekker leest door de korte hoofdstukken en door de manier waarop het geschreven is. Je wilt verder lezen totdat het boek uit is. De hoofdstukken beginnen allemaal met een mooie zwart wit-illustratie in de typische Linde Faas-stijl. Dit boek is van a to z Genieten met een hoofdletter G!
Jedna z TOP dětských knížek za poslední dobu, její čtení jsem si opravdu užila a pevně věřím, že to tak bylo, je nebo bude i u vás. Kniha mě dostala zejména svojí autenticitou, citem a řekla bych otevřeným ukazovaním daných emocí, které často ve skutečnosti potlačujeme nebo nechceme přiznat. Už z anotace víme, že příběh je o chlapci Álfovi, kterému je 12 let, dělá sportovní gymnastiku a má malého brášku, který má diagnostikován autismus (text knihy je psán modrou barvou, která je symbolickou barvou autismu na celém světě). Álf nechce tuto informaci přijmout a akceptovat a tak čteme o jeho pocitech, pocitech jeho rodičů, babičky, kamarádů, ale také o hledání vlastního já ve světě, o přijetí jinakosti, o přátelství. K přečtení rozhodně doporučuji a já se ke knize časem určitě vrátím, je to vícevrstvá kniha a dá vám víc, než si na začátku budete myslet.
Alfur houdt van zijn kleine broertje, heel veel, en hij wil er niks van horen dat er iets speciaals met zijn broertje aan de hand is. Want zijn broertje is gewoon zijn broertje! En dat gaat hij aan de hele wereld bewijzen.... Maar alle volwassenen in zijn omgeving lijken alleen maar iets anders te willen zien. Dus gaat hij naar zijn tante, die ruzie heeft met zijn moeder en die eigenlijk best wel een beetje anders is dan anderen. Het wordt steeds ingewikkelder, want alle filmpjes die Alfur van zijn broertje maakt, lijken eerder aan te tonen dat er wél iets aan de hand is, in plaats van dat er niks aan de hand is. En dan is er ook nog die turnwedstrijd!
Een verhaal over hoe je omgaat met autisme binnen je gezin. Iedereen reageert er anders op, dat werd wel duidelijk in dit boek. Het hebben van een broertje met autisme is echter niet het enige 'probleem' van Álfur.
Het duurde bij mij erg lang om goed in het boek te komen. Waar in het begin van het boek veel details uitgebreid worden beschreven en situaties zijn uitgesmeerd, voelde het einde als een sneltrein.
Ondanks de moeizame start vond ik het wel een mooi verhaal, waarin je op een fijne manier wordt meegenomen in hoe Álfur over zijn broertje denkt en hoe zich dit in de loop van het verhaal ontwikkeld.
Het boek is prima geschreven, maar voor wie? Álfur is een beetje een ouwelijk kind dat zich hyperverantwoordelijk voelt voor zijn autistische broertje Eiki en zijn verslaafde tante Harpa. Hij bekommert zich extreem om hen, maakt allerlei toekomstscenario's en redt ten slotte zelfs een leven.
Intussen heb ik gemist of hij nou wel of niet naar dat belangrijke turntoernooi in Brazilië gaat. Hij bedacht wel dat hij een beetje Spaans moest leren, wist zeker niet dat hij zich beter in Portugees kon verdiepen?
Ik ben niet overtuigd, maar wie weet is dit best een aardig verhaal voor kinderen met een autistisch broertje of zusje?
Duidelijk een boek om samen te lezen en over te praten. Het hoofdthema van het boek is naar mij idee goed uitgewerkt en kan me ook voorstellen dat de gedachtes van een 12 jarige zo kunnen verlopen. De andere thema’s, zoals de problemen van de tante vond ik dan weer te weinig belicht. Dit had voor mij wat beter besproken kunnen worden of weggelaten. Ik weet niet of het zonder voorkennis helemaal te volgen is voor kinderen wat er met de tante aan de hand is. De sprongen in de tijd vond ik ook niet altijd goed te volgen, voor mij was het onduidelijk hoeveel tijd er verstreek tussen de verschillende hoofdstukken, waardoor ontwikkelingen soms erg traag en dan weer te snel voelde.
Dit boek gaat over autisme, autisme en autisme. Ik vind het heel goed dat boeken over dit soort onderwerpen gaan, maar bij deze had ik wel een knagend gevoel. Het was wat mij betreft - net als bij De flat aan het einde van de wereld - echt wat overdreven.
Ook vraag ik me af hoe het verhaal zou zijn geweest als de auteur Nederlands was en deze in Nederland onderzoek zou hebben gedaan naar- of ervaring zou hebben met autisme in een familie. Want daar zit toch ook wel verschil in per land en cultuur…
Dus wat mij betreft iets té, maar wel goed dat zo’n boek er is.
Výborná kniha, kde sa 12-ročny Álf snaží vyrovnať s tým, že má jeho 3-ročný brat autizmus. V skutočnosti sa snaží všetkým nahovoriť, že je jeho brat Eiki v poriadku, aj keď mu to s každou stranou knihy, ide horšie a horšie.
Hlavná myšlienka knihy, by sa dala zhrnúť do tohto citátu.
,,Jde vlastně o to, jak se díváš na svět," pokračuje teta Harpa.,,Cítíš se líp, když se nesnažíš změnit věci, které změnit nemůžeš. A stejně tak je důležité, abys to nevzdal moc brzo a snažil se změnit to, co změnit dokážeš. Musíš jen přijít na to, co je co. Záleží, jak o věcech přemýšlíš."
“Mulle meenub nüüd, kuidas ma muretsesin klubile hea hinnaga suurepärased soome-islandi sõnaraamatud. Ma sain need hea hinnaga, sest trükkimisel oli midagi viltu läinud ja kõik k-tähed puudusid. Kuid see ei tähenda veel, et need tuleks ära visata. Álfur, soome tähestikus on kakskümmend üheksa tähte! Puudu oli vähem kui viis protsenti!” *** “Laste kasvatamine on muidugi kohutav tegevus ja keegi ei taha, et see just neile osaks saaks.”
Ik vond het verhaal in het begin nog niet zo samenhangend met de korte hoofdstukken. Het verhaal wordt halverwege beter en komt onverwacht de ontwikkeling van het kleine broertje op de voorgrond lopen. Het boek trok mij in eerste instantie door de titel, met een turnachtergrond was ik er erg benieuwd naar, maar dit staat niet zozeer centraal. Daarin hadden wat mij betreft ook stukken weggelaten van kunnen worden zoals de reis naar Brazilië.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Echt een boek voor de bovenbouw. Fijn boek om over na te praten, herkennen kinderen zichzelf in het verhaal? Etc. Heftige problematiek van tante en worsteling met hoe het is om een autistisch broertje te hebben. Mooi verwoord vanuit kindperspectief.
Stukje over zelfmoordpoging tante vind ik wel heftig voor deze leeftijd.
Goede verhaallijn! Je volgt een kind dat een broertje krijgt met autisme. Hij geloofd het niet en vind zijn broertje gewoon heel normaal. Maar dan blijkt toch dat dat niet zo is. Ondertussen ontmoet hij de zus van zijn moeder, waar zij niet meer mee praat. Zij is verslaafd en doet een zelfmoordpoging (dat kom je gaande weg te weten)
“Als ik val dan sta ik gewoon weer op.”
This entire review has been hidden because of spoilers.
Un libro per ragazzi che parla del lungo processo di accettazione di una diagnosi. Entriamo nella mente di un ragazzino, con tutte le sue domande, con le sue convinzioni, paure e rabbia. Tanta, tanta rabbia che lo blocca dal comunicare con chi lo circonda. L'ho trovato potente nella sua semplicità e immediatezza.