Ik schrok toen ik thuiskwam en haar rouwkaart in de brievenbus vond, want ik had minstens tien jaar niets van haar gehoord of gezien en haar juist een paar dagen geleden vanuit Parijs een kaart gestuurd.'
Brandende liefde is niet alleen het verhaal over de liefde van een jonge schilder voor zijn model, maar vooral een roman over vergankelijkheid.
Jan Hendrik Wolkers was a Dutch author, sculptor and painter.
Wolkers is considered one of the "Great Four" writers of post-World War II Dutch literature, along with Willem Frederik Hermans, Harry Mulisch and Gerard Reve (the latter authors are also known as the "Great Three"). He became noted in the 1960s mainly for his strikingly direct descriptions of sex.
His 1969 novel Turks Fruit was translated into ten different languages and published in English as Turkish Delight. It was also made into a highly successful movie, the Paul Verhoeven-directed Turks Fruit (1972) which was nominated for an Academy Award for Best Foreign Language Film and in 1999 won the award for Best Dutch Film of the Century.
From 1980 until his death, Wolkers resided on the Dutch island of Texel. He died on October 19, 2007, age 81, at his Texel home and was cremated in Amsterdam at De Nieuwe Ooster cemetery.
A number of his outdoor sculptures in the Netherlands have been subject to vandalism, presumably due to his use of glass as a construction material. Some examples are the Auschwitz-monument in Amsterdam and the monument on the dike at Ceres on Texel. In reaction to the destruction of the monument in 2003, Wolkers announced that he would use less glass and more steel for such monuments in future. The Jac. P. Thijsse monument in the water at Elemert on Texel does contain more steel, but glass is still a substantial part of the artwork.
Wolkers refused to accept several literary awards. In 1982 he refused the Constantijn Huygensprijs, and in 1989 he refused the P.C. Hooftprijs.
Het was echt een genoegen om weer eens een boek van Jan Wolkers te lezen. Ik was bijna vergeten hoe aangenaam en bloemrijk hij schreef. Met ‘bloemrijk’ bedoel ik dan beslist niet dat het onnatuurlijk overdreven aanvoelt. Bij hem geen gezeur over niets. Gewoon een verhaal op een mooie manier vertellen. Ik denk dat ik een keer, na al die jaren, ook weer eens ‘Turks Fruit’ zou moeten lezen om te zien of de impact van dat boek, waar ik totaal de kluts kwijt van was in mijn tienerjaren, nog steeds diezelfde uitwerking zou hebben. Wat was Wolkers toch een bijzondere man en kunstenaar.
Jan Wolkers speelt in zijn roman ‘Brandende liefde’ een ingenieus spel met contrasten tussen zijn personages. De hoofdpersoon is een beeldend kunstenaar die zijn integriteit behoudt; ertegenover een collega-schilder die al vrij snel de marktwerking van zijn producten ontdekt. De hoofdpersoon woont in bij mevrouw Bonnema, over wie men spreekt als mademoiselle Bonnema – zij is ongetrouwd en zij geeft Franse les in haar huis -, die een grote angstvalligheid en een groot wantrouwen tentoonspreidt staat in zekere zin tegenover haar stokoude, op sterven liggende vader. De vader, chirurg geweest, takelt fysiek af, terwijl hij daarentegen zijn pienterheid behoudt. De schilderende hoofdpersoon en zijn model, om deze twee personages scharniert het verhaal. Zijn model, Anna, woont ook bij juffrouw Bonnema in, is getrouwd met Lodewijk Laman, violist in het Concertgebouworkest. Anna leidt dus een dubbelleven. Alle verborgenheden in huize Bonnema cs en de meeste eromheen cirkelende gebeurtenissen hebben iets tragikomisch. Dat betekent in dit geval dat de diverse karakters om de hoofdpersoon heen alle iets tragisch hebben in hun lot. In de manier waarop zij, zeer verschillend van elkaar, hun lot dragen, of beter, beleven, zitten een veelheid van overrompelende komische uitwerkingen, soms plat, merendeels geslaagd. Zo is de roman duidelijk gestructureerd, heeft hij een hecht verhaal, met een voortvarende doorloop. De meeste Wolkers-thema’s zijn aanwezig. Wat mij nu achteraf ook opvalt, is de afwezige: het geloof; de tale Kanaäns is zeer afwezig, krijgt geen kans in het beschreven milieu van enkele kunstenaars in hun huiselijke bedoening. Die afwezigheid stoort overigens geenszins. Dood en leven zijn in het verhaal letterlijk zeer dicht opeen gegroepeerd, dat heeft de schrijver mooi gedaan, beeldend! Wolkers heeft mij uitstekend vermaakt, niet alleen met het verhaal, dat leest als een trein; ook heeft de auteur mij weer volop laten genieten op zins- en woordniveau; zijn taalgebruik is mij niet gauw te barok. JM
In het laatste hoofdstuk, 10 jaar na de gebeurtenissen van het boek bij de begrafenis van de Franslerares, blikken de karakters nog even terug op wat er is gebeurd en hoe gestoord dat was. Alsof Wolkers dacht: 'nu heb ik het wel heel bont gemaakt', en dat even door de karakters laat bevestigen.
gestoord scenario, subliem geschreven. Het grootste deel van het boek gebeurt er niks maar als er wel wat gebeurd is het altijd vies of vunzig of allebei.
Deze Wolkers, die ik nog nooit gelezen had, is op het randje voor mij: het verhaal vind ik maar zozo, het toontje ronduit irritant, de vergelijkingen overdreven en de personages onsympathiek (op Anna na dan), en toch vond ik het geen vervelend boek.
Deed me weer herinneren waarom ik Wolkers altijd zo hard vond. Totaal gestoord scenario. Zit zeker tegen 4,5 aan voor mij. Inhoudelijk gaat het veel over scheten kotsen poepen en plassen op onhandige momenten, aandacht voor het leven en de dood, en is ook nog goed voor je Frans. Geen enkele reden om deze niet even mee te pakken!
een beetje als Murakami, maar dan nog extremer. weet nou niet of dit een genie is of een gek, maar schrijven kan hij wel. leef volgens mij wel in een andere tijdsgeest
Dit boek was helemaal opgehyped door Reinout en het stelde niet teleur. Het verhaal zelf is weinig boeiend, maar de schrijfstijl is weer erg Jan Wolkers met vrij absurde en grafische scènes. Het laatste stuk gelezen met een truffeltje op en dat maakte het allemaal echt nog veel hilarischer.
Shows its age in how long it takes to build up, as well as in the portrayal of and dialog around the bitter old lady (why do they act like this?). The climax still works very well. Wolkers captures all of life here: death, birth, nature, everything.
Wolkers schrijft onmogelijke dingen als "haar smachtende kreetjes (...) leken met het zoefje van de tochtdeur door de koele hal op te dwarrelen als opgewaaide bloemblaadjes" (p.12), "Door het schrikdraad van haar snibbige bedillerigheid werd haar vader (...) gevangen gehouden." (p 15) "In die donker ingerichte kamer vol dorre jurkje kleuren stond mademoiselle Bonnema met haar plompe rug naar me toe en door het geluid heen van het roeren van die paar korrels Nescafé door de taptemelk hoorde ik de sleutel in het slot." (p.22) Waarna een roman voor mij gewoon dichtgaat.
Eén van de laatste ongelezen boeken van Wolkers en meteen de minste door de onherkenbare stroeve overdadig barokke stijl waarbij het meer om de vorm en schoonheid van taal lijkt te gaan dan om het verhaal dat maar voortsleept en zo nu en dan licht ontbrandt maar even snel weer dooft. Terwijl ik altijd zo dol was op Wolkers, juist vanwege zijn zinnenprikkelende beelden en zijn metaforen, maar ook door dat wat hij te vertellen had. Jammer, al heb ik gelukkig genoeg van Wolkers genoten om hem ondanks dit boek nog steeds tot één van de grootste in Nederland te rekenen.
Een tragikomisch verhaal dat zich afspeelt in het het huis van de “bedillerige frik” mevrouw Bonnema. Haar beklemmende kleingeestigheid is fantastisch beschreven en veroorzaakt allerlei “kluchtige” taferelen rondom geboorte, dood en erotiek. Het moment van de onthulling van de zwangerschap, beneden in het atelier, het taalgebruik daarbij en de reacties vond ik zelf het allermooiste en meest ontroerende van het boek.
Ik vind dit wel een grappig en origineel verhaal over de belevenissen van een jonge schilder die in het souterrain bij zijn Franse lerares gaat inwonen om haar stokoude vader te verzorgen die op sterven ligt. Hij werkt aan een schilderij waarop dood en nieuw leven samenkomen. Samen met zijn vriend de Van Goghbaard en Anna moet hij dit verborgen houden voor juffrouw Bonnema wat leidt tot hilarische gebeurtenissen.
Vulgair. Ik snap niet waar Jan Wolkers nou zou geroemd om is en waarom mijn oom mij dit boekje cadeau gaf. Het zijn pagina's gevuld met ronduit vieze passages over seks en dood, afgewisseld met zogenaamd literair Frans en pretentieuze kunstfilosofie. Eén ster voor het simpele vermaak in de wachttijd onderweg, en één ster voor het toch mooi afgeronde verhaal.
Wat mij betreft prima, typisch Wolkers boek. Leest fijn door. Franse teksten zijn verweven tussen het Nederlands, wat me direct stimuleert mijn Frans weer op te pakken.
Heerlijk boek over het kunstenaarschap met typische Wolkers scenes en omschrijvingen zoals we gewend zijn van hem.
A story about the youth of Jan Wolkers. The book describes his relationship with his grumpy French teacher with whom he lives in the same house. The main topics of the book are love, lust, life and death, the favorite subjects of Jan Wolkers. An ok story but for me not one of his best.
Een interessant boek, heb het in 3 dagen uitgelezen. Zo knap om een compleet boek te schrijven wat zich bijna volledig afspeelt in 1 huis. Ik vond kort amerikaans persoonlijk net iets beter, maar dit boek was ook weer geweldig. Hou hiervan!
You have to pierce through the somewhat vulgar scenes that Jan Wolkers uses, but underneath it all is a good strong story, a good read to pick for school for example