الدفتر الكبير

The Notebook Trilogy (La trilogie des jumeaux) #1

by Ágota Kristóf, أغوتا كريستوف, محمد آيت حنا (مترجم)

جئنا من المدينة الكبيرة. كنا قد سافرنا الليل بأكمله. عينا أمي كانتا محمرتين. كانت تحمل صندوق كرتون كبيراً، فيما يحمل كل منا حقيبة صغيرة تحوي ملابسه، بالإضافة إلى المعجم الكبير، الذي كان ملكاً لأبي، والذي كنا نتبادل حمله كلما تعب ساعد أحدنا.

مشينا طويلاً. منزل الجدة بعيد عن محطة القطار، هو في الطرف الثاني من المدينة الصغيرة. لا يوجد هنا ترامواي، ولا باص ولا حتى سيارات. وحدها بعض الشاحنات العسكرية تجوب الطرقات.

Genres: Fiction, Novels, France, Historical Fiction, Hungary, War, Literature

207 pages, Paperback

First published February 1, 1986

About the author

Ágota Kristóf was a Hungarian writer, who lived in Switzerland and wrote in French. Kristof received the European prize for French literature for The Notebook (1986). She won the 2001 Gottfried Keller Award in Switzerland and the Austrian State Prize for European Literature in 2008.

Kristof's first steps as a writer were in the realm of poetry and theater (John et Joe, Un rat qui passe), which is a facet of her works that did not have as great an impact as her trilogy. In 1986 Kristof’s first novel, The Notebook appeared. It was the beginning of a moving trilogy. The sequel titled The Proof came 2 years later. The third part was published in 1991 under the title The Third Lie. The most important themes of this trilogy are war and destruction, love and loneliness, promiscuous, desperate, and attention-seeking sexual encounters, desire and loss, truth and fiction.

She has received the European prize for French literature for The Notebook. This novel was translated in more than 30 languages. In 1995 she published a new novel, Yesterday. Kristof also wrote a book called L'analphabète (in English The Illiterate) and published in 2004. This is an autobiographical text. It explores her love of reading as a young child, and we travel with her to boarding school, and over the border to Austria, and then to Switzerland. Forced to leave her country due to the failure of the anti-communist rebellion, she hopes for a better life in Zurich.

The majority of her works were published by Editions du Seuil in Paris. She has two new short stories published at Mini Zoe collection entitled "Ou es-tu Mathias" and "Line, le temps". The names Mathias and Line are from her previous novels.

She died on 27 July 2011 in her Neuchâtel home.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

No sentiments… Narration is extremely dynamic… All happens right now… War… Twins… Arrival… Grandmother…

We arrive from the Big Town. We’ve been traveling all night. Mother’s eyes are red. She’s carrying a big cardboard box, and the two of us are each carrying a small suitcase containing our clothes, plus Father’s big dictionary, which we pass back and forth when our arms get tired.
We walk for a long time. Grandmother’s house is far from the station, at the other end of the Little Town. There are no trams, buses, or cars here. Just a few army trucks driving around.

The twins are the real scourge of God… They have a notebook… They put in everything…

We call her Grandmother.
People call her the Witch. She calls us “sons of a bitch.”
Grandmother is small and thin. She has a black shawl on her head.

Their granny is outright greedy… She sells everything that may be sold… Everything around is unwashed and dirty… The twins exist surrounded with dirt and avarice…

The privy is at the bottom of the garden. There’s never any paper. We wipe ourselves with the biggest leaves from certain plants.
We smell of a mixture of manure, fish, grass, mushrooms, smoke, milk, cheese, mud, clay, earth, sweat, urine, and mold.
We smell bad, like Grandmother.

Main science for the children of war is the science of survival.

[İntellecta · Rating 4 out of 5]

"Agota Kristof(* 30. Oktober 1935 in Csikvand, Hungary; † 27. Juli 2011 in Neuchâtel)

In her first part of the novel trilogy "Das große Heft" with simple sentences and stylistic precision, told a story from the perspective of twin brothers brought to their grandmother in the Second World War. The novel deals with fleeing from the world of dreams of childhood into reality. Their environment, which consists of suffering, war, death, crime and sexual perversion, decisively affects the twins in their development.

They lose or conquer emotions of every kind and stand to the event in complete objectivity.
Their insensibility is underpinned by a dry language. The author hardly uses adjectives and conjunctives. The chapters are presented in a scenic way, dialogues are short and objective. The novel is mainly written in the paratactic sentence structure.

Agota Kristof has managed to create a sense of emotionlessness by combining a sober language, an objective presentation and cold, gloomy content.

[Pakinam Mahmoud · Rating 4 out of 5]

الدفتر الكبير رواية عن حرب ما في مكان غير معروف في وقت غير معلوم يرويها طفلان توأمان
بلغة جافة جداً و مشاهد كتير صادمة ...
جمل قصيرة..فصول دقيقة ولكنها كلغم ينفجر في وجهك أثناء القراءة...

الكاتبة إستطاعت ببراعة أن توضح تأثير الحرب علي الأطفال وازاي بتقدر تطلع أسوأ ما فيهم لدرجة إنهم ممكن يعملوا أي حاجة و كل حاجة عشان بس يعيشوا حتي القتل كان بالنسبة لهم عادي وجداً كمان ...

مفيش أحساس..مفيش أي مشاعر في الرواية..فيها الواقع بكل قسوته والحرب بكل بشاعتها...
صحيح إسلوب الكتابة دة مش بحبه أوي بس أعتقد الرواية دي مينفعش تتكتب غير كدة...
الكتاب دة هو الجزء الأول من ثلاثية و نهاية هذا الجزء مشجع جداً للبدء في الجزء الثاني و فوراً..
إلي الجزء الثاني (البرهان)..
(التقييم ٣.٥)

[Amira Mahmoud · Rating 5 out of 5]

ربي ألهمني القدرة لكتابة سطر واحد عن تلك الروعة المسماة رواية

في البداية ما دفعني لقراءة تلك الرواية، هو إقبال الكثير من الأصدقاء هذه الفترة على قراءتها والآراء المُشجعة عنها إلى جانب عدد صفحاتها الذي يتعدى المائتين بقليل
لأجد أنني لا أستطيع تركها أبدًا، قرأتها في يوم واحد وفقط على جلستين

الرواية تتحدث عن توأمين تدفعهما ظروف الحرب إلى النزوح من مدينتهم والذهاب إلى العيش مع جدتهما في مدينة أخرى
وهنا تصوّر الكاتبة بشكل مأساوي وساخر في آن واحد، كيف تحوّل الحروب نفسية الأطفال وحتى الكبار إلى شيء قميء وقبيح
أبدعت في تصويرها للشخصيات، كُلّ شخصيات الرواية غريبي الأطوار، كُلّ منهم أثرت فيه الحرب بشكل ما
يبدو وصفها وسردها أحيانًا فج ومقزز، لكن إن كان يعبّر عن شيء إنما يعبّر عن سوداوية الحرب
وكيف أنها تجعل الأطفال بكُلّ ما يحملوه من البراءة يقومون بأبشع ما يمكن دون أي اكتراث وبلا مبالاة
وكيف تمرّ بهم أكثر المصائب كارثية، دون حتى أن يلتفتوا لها أو يبدون أي اكتراث وإنما يتعاملون معها بشكل عملي وقاسي
بدءًا من محاولة تمرين النفس على الصبر والجلد أمام الجوع والعطش والألم والصمت والقسوة ... والقتل!
حتى القتل
هذا هو الأكثر سوداوية في الحروب ، ليست الجثث ولا الجرحى ولا المدن المُدمرة
بقدر ما هي أطفال مُحطمة لا يمتوّن للطفولة بصلة، أشبه بمخلفات حرب

أبدعت أيضًا الكاتبة في سردها، كيف أنها كانت تُخبأ في كُل صفحة مفاجأة ما، كارثة ما
وكيف مع كُلّ ذلك الجو المشحون بالتفاصيل والمفاجآت والمآسي، كانت تنتقل بك في السرد بسلاسة متناهية
كيف كانت تسرد القصة على لسان الطفلين وكأنهما شخص واحد، بتفكير واحد، نطق واحد، تصرف واحد
لن تشعر للحظة أنهما شخصين منفصلين حتى مع صيغة الـ (نحن) التي كان يُصاغ بها الحوار
والنهاية التي تتركك مصدوم ومتحير في أنّ واحد!

أعتقد أن الفضل في خروج هذا العمل بمثل هذا الإبداع هو أن الكاتبة أيضَا عانت من ويلات الحروب وبشاعتها
حقًا من رحم المعاناة يولد الإبداع

آغوتا، شكرًا :)

[Fionnuala]

Le grand cahier is a first-class lesson in how to say more with less.
The words grand cahier mean a copybook or school jotter and this particular copybook is filled with short pieces in the style of junior school essays, each one recounting an event as it happens.
The writing style is factual: description is kept to a minimum, only what is absolutely necessary to move the events of the book forward, is included. The language is simple with no embellishments of any kind. Everything is in the present tense except for one sentence near the beginning.
The essays are written in first person narrative, first person plural, but we rarely see inside the minds of the joint narrators of these pieces. All we have is their description of what they see and hear, what they and others say, the main burden of clarity being placed on the sections of dialogue which convey everything of real importance. The reader never hears the narrators speak to each other; they seem to be always of one mind and act jointly without the need for words.
The narrators reject words that are equivocal, like ‘beautiful’ or ‘good’, and stick to words that describe things as they are. The rules the narrators devise for writing their essays are simple: only what exists can be written about: Nous devons écrire ce qui est, ce que nous voyons, ce que nous entendons, ce que nous faisons. This kind of focused writing makes for a very intense reading experience.
The pace is calm at first but the tension, when it increases, is as remorseless as the events described. On one level, this is a story of twin boys in a war-torn area, learning to survive without comforts, without love, learning how to suffer and make others suffer when it is required; on another level, this is a fable, an allegory along the lines of Georges Perec’s W ou le souvenir d'enfance, but tighter: when the world is cruel, individuals learn to be cruel in turn, they invent their own moral code, and become ruthless about imposing their own brand of justice; this is how humans operate under pressure.
Kristof is absolutely merciless about delivering this message. We may pretend not to hear, not to understand, but her relentless voice goes on and on, her message refusing to go unheard.

When language matches the themes of a work as closely as it does here, the resulting combination is incendiary. This book should carry a warning: there may be an explosive device hidden within these pages.

[mai ahmd · Rating 5 out of 5]

منذ زمن بعيد لم أشعر بما شعرت به بعد أن انتهيت من الكتاب لقد شعرت بلذة القراءة وأنا أنهي آخر صفحة بالكتاب الحقيقة من شدة فرحي ضحكت وأنا أقلب الكتاب بين يدي أغوتا أغوتا أغوتا يالكِ من كاتبة مذهلة كيف لم ألتقيكِ قبل ذلك !

هذه الرواية حقا تجربة أدبية مميزة في الشكل والمحتوى في الفكرة والأسلوب .. الرواية رمزية تميل للطابع الهزلي والساخر وأحداث الرواية تميل للامنطقية أبطالها طفلين يحاولان البقاء على قيد الحياة وحين يكون الأبطال أطفالا ليس لديهم مانع في القتل وفي القيام بتمارين الصوم والصمت والضرب ،أمور لا يستطيع الكبار القيام بها فإن الأمر يبدو بعيدا عن المنطق فالأطفال هم أول من يموتوا في الحروب وهم دائما من يدفعون الثمن لكن في حرب أغوتا أبطالها ذو فعل قاس وصادم ويهزك حتى النخاع !

الجو العام في الرواية يخلو من العواطف وقد ركزت أغوتا على هذه النقطة تحديدا لتوحي بتداعيات الحرب وكيف ممكن أن يقوم بارتكاب الفظائع قتل وتدمير واغتصابات جوع وعنف دون اي إحساس بتأنيب الضمير ، إن الحدود التي نعرفها بين الخير والشر بين العدو والصديق بين الرحمة والسفالة تُزال ولا يعود لها وجود ! تشعرك أغوتا منذ الوهلة الأولى أنه لا شيء على ما يرام فهناك ماسوشية وجنس محرم إمعانا في إظهار أضطراب شخصياتها وإحداث صدمة للقارىء لما تخلفه الحروب من أفعال منافية للأخلاق إنها الحرب الموت الجثث الملقاة نقص الغذاء وانعدام النظافة والجدة القاسية وحلول الشتاء اللصوص الجواسيس والمجرمين الفوضى بلا حد

طرحت الروائية قضايا إجتماعية هامة في الرواية عن أوضاع الحرب وما بعد الحرب فالجدة التي يتخلى عنها الجميع والأم التي تركت أبنائها وهناك الضابط الأجنبي الشاذ والجندي الغريب الأطوار الفتاة خطم الأرنب التي تحولت لعاهرة صغيرة والخوري رجل الدين الذي استغلها والخادمة الخائنة إن شخصيات الرواية مثيرة للإشمئزاز والقلق مربكة وتجعل القارىء في وضع استنفار فهو يتوقع من هذه النوعية من الشخصيات أي فعل منافي للأخلاق وهوفي انتظار لكمات أغوتا الواحدة تلو الأخرى كما إن أغوتا تمتعت بالشجاعة المثيرة للإعجاب في الخوض في مناطق يتحرج منها آخرون وعلى الرغم من سهولة القراءة في هذه الرواية إلا إن كلماتها كانت جادة تلك الجدية التي تخفي خلفها ابتسامة هازئة..

كتبت أغوتا روايتها على شكل مقاطع قصيرة لا يتعدى كل فصل منها صفحتين إلى ثلاثة لا تخلو من الكوميديا السوداء فلا تدري أتضحك أم تحزن إلى جانب أن إبداعها وصل القمة في خلق شخصية التوائم وكأنها شخصية واحدة وإن كانا يتحدثان وكانهما شخصين ولكنهما ملتحمان مكملان لبعضهما وأجد في ذلك براعة م�� بعدها براعة الفكرة بحد ذاتها خلاقة ومبهرة وفريدة من نوعها .. ولذلك كانت النهاية عظيمة ليس لأنها ليست متوقعة فقط ولكن لأننا على مدى 200 صفحة ونحن نقرأ مثل ذهبنا تركنا وجدنا درسنا .. الأمر بدا مدروسا جدا وبعيد تماما عن خيال القارىء كما إن جملة النهاية تفتح الكثير من التساؤلات لكن السؤال الأهم هو هل الرواية انتهت بالفعل !

أستطيع أن أقول أن هذه الرواية أطربتني كما تطربني أم كلثوم :)
ولم يحدث لي ذلك منذ وقت طويل حقيقة .. تحية للرائعة أغوتا في قبرها .. وبانتظار ترجمة الجزء الثاتي من هذه الرواية العظيمة ,,

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

الله اکبر
چه کتابی بود، خیلی وقت بود اینقدر یک کتاب ضد جنگ منو اینقدر جذب نکرده بود. عقیده شخصی من اینه که این کتاب در کنار محبوب قلبها "طبل حلبی " بهترین کتابهای درباره جنگ هستن.
بسیار لذت بردم و تحت تاثیر قرار گرفتم.
از سعید ممنونم که کتاب رو معرفی کرد و درواقع اصرار کرد بخونیمش. و بعد هم اجازه داد کتاب رو از فیدیبو‌اش گوش کنم.
خیلی چسبید آقا ♡♡♡

[Shaghayegh · Rating 4 out of 5]

در ستایش درهم آمیختگی
برای کسایی که تعبیر مطلقی رو برای خیلی از کلمات و مضامین به کار نمی‌برن، احترام فراوانی قائلم. برای شخصیت‌هایی مثل سه خواهر جادوگر که در مکبت میگن: "چه زیباست زشتی، چه زشت است زیبا!" سر تعظیم فرود میارم. مگه زندگی بر فروپاشی، زوال و به سخره گرفتن هر آنچه باور داشتیم نمی‌چرخه؟ آتشی که گرمت می‌کنه، می‌تونه روزی زندگیت رو خاکستر کنه. آبی که سیرابت می‌کنه ممکنه از بد حادثه، غرقت کنه. عشقی که به زندگیت امید می‌بخشید و رنگ می‌پاشید، می‌تونه به نفرتی تبدیل شه که هیچ رنگی برات باقی نذاره و حالا، با نویسنده و داستانی طرفیم که هیچ تمایزی بین خوبی و بدی، رنج و لذت، معصیت و معصومیت و... قائل نمیشه.
اون دست به کار خلاقانه‌ای می‌زنه. دنیا رو از چشم‌های دوقلوها روایت می‌کنه، دوقلوهایی که آینه‌ی تمام‌نمای یکدیگه‌ان و تفاوتی نمیشه درشون دید. انگار یکی‌ان و این وحدت از بین نخواهد رفت.
آگوتا کریستوف در کمال خونسردی روایت می‌کنه. ابزاری که می‌تونه به کار ببره رو حذف می‌کنه و با کمترین امکانات می‌نویسه. آدم‌هایی که خلق می‌کنه، اسمی ندارن. شهرهاش بی‌نام و نشونن. تواریخ ذکر نمیشن. سن افراد خاطرنشان نمیشه. احساسات از وجودشون گرفته میشه. انگار این بی‌هویتی و دریغ کردن عواطف و توصیفات، از همه چیز و همه کس پوسته‌ای می‌سازه که خواننده به همه، به چشم دوقلوهایی نگاه کنه که شبیه به هم هستن و در عین حال، دو انسان متفاوتن.
النا فرانته در کتاب در حاشیه؛ در باب لذت خواندن و نوشتن به طرز زیبایی توضیح میده:

شاید آنچه نجاتم می‌دهد –هرچند مرز بین نجات و تباهی به نازکی یک تار موست– این است که درنهایت، با وجود نیاز مبرمی که به نظم دارم، چیزی سرسختانه در وجودم می‌لغزد، برهم می‌زند، فریب می‌دهد، اشتباه می‌کند، شکست می‌خورد و به خاک می‌افتد. این روحیه، مرا به هر سمت و سویی که بخواهد می‌برد. به تدریج، معنای نوشتن برایم تبدیل به همین بالا و پایین کردن دائمی شد، همین تعادل داشتن و نداشتن؛ چیدن خرده‌ریزها در یک قاب و منتظر لحظه‌ی درهم ریختنش ماندن. بنابراین رمان عاشقانه زمانی رضایتم را جلب می‌کند که تبدیل می‌شود به رمانی درباره‌ی از بین رفتن عشق. اثر رازآلود وقتی مرا جذب خودش می‌کند که می‌فهمم هیچ‌کس قرار نیست قاتل را پیدا کند. رمان تربیتی تنها زمانی به نظرم خوب می‌آید که متوجه می‌شوم هیچ یک از شخصیت‌ها قرار نیست تربیت شوند. نوشته‌ی زیبا، زمانی زیبا می‌شود که عصیان می‌کند و از استیصال و قدرت زشتی می‌گوید؛ و شخصیت‌ها؟ وقتی شخصیت منسجمی دارند، احساس می‌کنم چیزی درباره‌ی آن‌ها غلط است و زمانی که چیزی می‌گویند و دقیقا برعکسش را انجام می‌دهند، به وجد می‌آیم.

و حالا می‌بینم که آگوتا هم دست کمی از این مقوله نداره. ما شاهد آرامشی هستیم که در اوایل کتاب از بین میره. معصومیت بچگانه‌ای رو می‌بینیم که دچار فروپاشی میشه. آدم‌هایی رو خلق می‌کنه که در طول تاریخ به حیوان تنزل پیدا کردن و حیوانی رو نشون میده که رفتاری انسان‌گونه داره. دشمنی رو نمایان می‌کنه که دوستانه برخورد می‌کنه و خویشاوندی رو خلق می‌کنه که کم از دشمن نداره. کشیشی رو جلوه میده که ظاهر و باطن متضادی داره. تجاوزی رو به تصویر می‌کشه که دردانگیزه اما لذتناک تعبیرش می‌کنه و کارهایی با اثرش می‌کنه که می‌بینیم سفید و سیاه نه دور از هم، بلکه درهم تنیده میشن. همین باعث میشه که ترس پدیدار شه و انگشت به دهن بمونیم که چطور همه چیز به مو بند میشه.

رگه‌هایی از زندگی
نویسنده‌ی اثر از تجربه‌های زیستی خودش هم غافل نشده و ردپای خاطرات و گذشته‌ای که گریبانگیرش بود رو به وضوح میشه در این جلد دید. آگوتا و برادر بزرگترش یعنی یانو که شباهت عجیبی به دوقلوها دارن. تمارینی که در اثر دیده میشه و نویسنده هم در زندگیش کم و بیش انجام داده بود. ترک خونه، خونواده، وطن، زبان و به چشم دیدن زوال کشوری که درش زاده شده بود. چشیدن جنگی که در دوران کودکی ازش بزرگسالی ساخت که شاید در تصور مثل مخلوقاتش نگنجه. شخصیت‌هایی که همیشه زاده‌ی خیالاتش نیستن و رنگ و بوی آدم‌هایی از زندگیش رو میدن. همچنین مهم‌ترین دغدغه‌ی کتاب که در خونریزی کلمات منتهی میشه و انتخاب عنوان کتاب هم به خوبی توضیح میده:

...شروع می‌کنم به نوشتن یک‌جور دفتر خاطرات، حتی نوشتاری سری ابداع می‌کنم تا هیچ‌کس نتواند آن را بخواند. در آن دفتر، بدبختی‌هایم را می‌نویسم، رنج‌هایم، اندوهم، و همه‌ی چیزهایی که باعث می‌شوند شب‌ها در سکوت تو تختم گریه کنم.
برای از دست دادن برادرهایم و والدینم گریه می‌کنم، و خانه‌مان که حالا خارجی‌ها در آن ساکن هستند.
بیشتر برای آزادی از دست رفته‌ام گریه می‌کنم.

نویسنده به قدری روراسته که جواب سؤالات بسیاری رو در خصوص آثارش داده و با توجه به مصاحبه‌های محدودش، گره‌های زیادی از آثارش باز میشن.
برای درک و فهم بیشتر قلمش هم پیشنهاد می‌کنم زندگی‌نامه‌ی بی‌سواد رو بخونین که کمک شایانی در حقتون می‌کنه.

ویرانه‌ای ابدی
اگه الان به مجارستان نگاه کنیم، کشوری باشکوه، پربازدید و توریستی‌ می‌بینیم. کشوری که انگار زیباست اما سرشار از نازیبایی بوده. در طول تاریخ بارها سلاخی شده و وسعتش تحلیل رفته. جنگ‌های زیادی رو لمس کرده. آدم‌های کثیری رو از دست داده. سیاهی فراگیری رو چشیده که این اثر، فقط به یکی از این دوره‌ها اشاره می‌کنه؛ یعنی جنگ جهانی دوم. جنگی که آواره‌ت می‌کنه. تو رو از عرش به فرش می‌رسونه. ناگهان می‌بینی که کشورت اشغال شده. آشیانه‌ت به مکانی برای ساکن شدن دشمن بدل شده. آدم‌هایی که روزگاری با خودت یکی بودن، اونقدر خار و ذلیل میشن که رفتن اجباریشون رو می‌بینی و شاید هم‌صدای نازی‌ها، یهودی‌ها رو حیوان خطاب کنی. جنگ بهت خیلی چیزها یاد میده. که با شکم گرسنه سر کنی. که تنت باید مقاوم شه تا شکنجه‌ها رو تاب بیاری. که زبانت هم دستخوش تغییر میشه و باید به زبان بیگانه رو بیاری. جنگ، هویت رو ازت می‌گیره. احساساتت رو نابود می‌کنه و بهت نشون میده که مفهوم از دست دادن چقدر می‌تونه وسیع باشه. که همه چیزت رو بگیرن و تهی شی اما باز هم برای بقا تلاش کنی. و حالا، دوقلوها در زمانی به زیستن ادامه میدن که آلمانی‌ها در کشورشون رخنه کردن و بعدها روس‌ها خانه‌نشین میشن و مجارستان به چشم خویشتن می‌بیند که جانش می‌رود.

دفتر خاطرات سری‌ام و اولین شعرهایم را در مجارستان جا گذاشتم. برادرها و والدینم را آنجا جا گذاشتم، بی‌خبر، بی‌خداحافظی. اما بیشتر از هر چیز، من در آن روز آخر نوامبر ۱۹۵۶، تعلقم به یک ملت را برای همیشه از دست دادم.

در جلد اول مجموعه‌ی دوقلوها، شاهد ابعاد بی‌انتهای این ویرانگی هستیم و چون راوی‌های داستان، کودکانی‌ان که با تمام این مصائب به طرز هولناکی مواجه میشن، تأثیرپذیری و نوع واکنش هم عجیب و تلخ‌تره. چرا که از چنین بچه‌هایی نمیشه انتظار داشت این‌قدر سریع بزرگ شن اما آگوتا به خوبی می‌دونه که زندگی صبور نیست و بر وفق مراد ما نمی‌چرخه.
فهم اثر جایی سخت میشه که خواننده منشأ اتفاقات رو نمی‌بینه و صرفا شاهد نتایج شوکه کننده‌ست؛ اما فکر می‌کنم با بازخوانی بشه پی برد که چی شد که اینجوری شد :)

سانسورها
بعضی از صحنه‌ها که تعدادشون هم کم نیست، در کتاب چاپ نشدن و پیشنهاد می‌کنم به زبان اصلی یا واسطه مراجعه کنین؛ چون به طرز حیرت‌انگیزی خواننده رو مبهوت می‌کنن و برای درک خشونت الزامی‌ان.

فیلم اقتباسی
میزان خشونت و صحنه‌های جنسی در فیلم به اندازه‌ی کتاب نیست تا بتونه قابل پخش باشه. در کل دیدنش خالی از لطف نیست ولی جذابیت کتاب از نظر من به مراتب بیشتره.

تشکر و قدردانی
از مصطفی ممنونم که منجر شد که با این نویسنده و مجموعه‌ی بی‌بدیل آشنا شم و برای همخوانی انتخابش کنم و نویسنده‌ی محبوب تازه‌ای رو کشف کنم.
از همخوان‌ها هم خیلی ممنونم که همراهی کردن و با صحبت‌های تأمل‌برانگیز و بحث‌های جالبی که ایجاد شد، همخوانی رو به تجربه‌ی موندگاری تبدیل کردن.
تا وقتی که این نخ نامرئی بینمون باشه، زندگی به جای بهتری برای زیستن بدل میشه و وقتی هم که نخ پاره شد، دوباره سوزن به دست می‌گیرم و نخ می‌کنم و از نو می‌سازم؛ چون که زندگی همینه. باید بسازی، ویرانیش رو به چشم ببینی و دوباره از سر خط شروع کنی؛ مثل دوقلوهایی که بهای زیستن رو می‌پردازن و جا نمی‌زنن.

[فهد الفهد · Rating 5 out of 5]

الدفتر الكبير

قبل أيام نشرت وسائل الإعلام صورة مروعة لمجموعة من الأطفال السوريين يلعبون بابتسامات واسعة بجانب جثث بلا رؤوس، إنه مشهد الحرب الأبشع، لا نتذكر الحرب عندما نتذكرها إلا كمدن مهدمة، أو دبابات تحترق، أو حفر ضخمة في الأرض خلفتها انفجارات هائلة، أو جثث تزحم جوانب الطريق، وننسى الخراب الذي تخلفه على الأرواح الهشة للأطفال، مئات الآلاف من الأطفال يعيشون الحرب تحت الصوت المصم للانفجارات، ولعلعة الرصاص، وذكرى الموتى والجنائز اليومية.

لا صورة يمكنها أن تلتقط هذا، وحده الأدب، وربما السينما بفراهة وسائلها التصويرية، من يلتقط ويسجل هذه العذابات الصغيرة، هذا ما فعلته الأديبة الهنغارية أغوتا كريستوف، روت لنا الحرب العالمية الثانية من زاوية طفلين صغيرين تتركهما أمهما عند جدتهما، هكذا وبطريقة سرد مبسطة جداً، بلغة أطفال، نشاهد كل ما يمكن للحرب أن تفعله لطفلين، كيف تلوثهما، كيف تغيرهما، كيف تدفعهما إلى تلك النهاية المروعة، كل المشاهد، مهما كانت مؤلمة ومروعة تروى لنا بتلك الطريقة البسيطة الساحرة.

من أجمل روايات الحروب.

[أيمن العتوم · Rating 5 out of 5]

مُدهِشة، ومُباغتة، ولذيذة، ومُحزنة، ومُذهلة... لغة بسيطة ولكنها عميقة جدًا... وتستحق النجوم الخمس عن جدارة... أنهيتُها في جلسة واحدة...

[Fatma Al Zahraa Yehia]

لم أفعل ذلك منذ زمن..أن انتهي من رواية في ساعات قليلة. واعترف أن قصر عدد صفحات الرواية قد ساعدني في ذلك.

بدأتها وأنا سعيدة بها متخيلة-في سذاجة شديدة-أنها مجرد رواية حرب عن طفلان بريئان يعيشان مع جدتهما القاسية. وأخرنا قنبلتين على كام رصاصة وشكرا على كده. لحد ما غوطت في النص واكتشفت أني زي ما قلت كنت مجرد ساذجة.

في الحقيقة أرى لهذه الرواية أبعادا أكبر من مجرد أنها رواية حرب. وهى أكبر من مجرد حكي عن تحول براءة الأطفال في ظل قسوة الحروب وما إلى ذلك.
أحسست أنني أمام أسطورة أو حكاية خيالية من حكايات الأخوين جرين-في نسختها الأصلية المروعة-تروى بتفاصيل وشخصيات هى أبعد عن الواقع.

ربما هى حكاية ملحمية عن بطلان خياليان-وربما بعد قراءة الأجزاء الأخرى يتبين لي أنهما شخصا واحدا-تلبس كل منها شيطان وملاك. بطلان قد جربا كل أنواع التطهير الجسدي من الألم والتطهير الروحي من الإحساس بالعار أو العيب. وتعدى الغرض من فعل التطهير من مجرد الدفاع عن النفس، إلى شكل من أشكال البطولة التي ينتصرا من خلالها لكل ضعيف.

أرى أن المؤلفة كانت تسخر من رقي البشرية المزعوم، وتواجهنا بعري وانحطاط حقيقتنا. فجميع الأبطال هنا تقربيا انحطوا إلى منزلة الحيوانات. غابة حقيقية يلتهم فيها الجميع بعضهم البعض. والأخلاق مجرد نكتة سخيفة لا تضحك أحدا.
أجهد عقلي في محاولة فك رموز وشفرات تلك الرواية، وأقول ثانية "لا يا جماعة..دي أكبر من مجرد رواية حرب".

بشاعة المشاهد الجنسية-نفسي كانت هاتغم عليا والنعمة وأنا لسة بحاول اتعافى من قسوة المشاهد دي-كانت كفيلة بأن أغلق الرواية ولا أكملها، ولكن وجدت نفسي أمام عمل يتحدى شيئا في عقلي.

لن أستطيع الحكم بشكل كامل قبل استكمال الثلاثية، واتمنى أن لا تخيب ظني.

[صان · Rating 5 out of 5]

صبح‌های رادین و آقای طالبی و عید ۹۷. این کتاب یادآور تمام خاطرات آن عید شگفت‌انگیز است!

جدا از تمام بار احساسی که این کتاب برام داره، باید بگم که این یک شاهکاره.
وقتی شروعش کردم، هر صفحه‌ای که ورق می‌زدم بلند می‌گفتم که خداااایااا! (البته از لفظ دیگه‌ای استفاده می‌کردم)
داستان زندگی دو برادر در خلال جنگ در شهری ناکجا. از زبون دو بچه روایت می‌شه این کتاب. جلد اولش تیکه‌تیکه‌های کوچیکیه که به شدت جذاب و با کشش هستن. جملات کوتاه و ساده‌ای که تاثیر خیلی شدیدی روی آدم می‌ذارن. طوری بی‌پرده حرف می‌زنه که شوکه‌ت می‌کنه. آخر کتاب هم کاری می‌کنه که با نیروی زیادی کتاب رو می‌بندی و می‌ری توی فکر. فقط با جمله آخرش. توصیفات زیادی نداره ولی به شکل عجیبی برات فضاسازی می‌کنه و تمام خونه مادربزرگ رو توی ذهن‌ات می‌سازی با تمام بافت‌ها و بوهاش. خوندنش برای هرکسی واجبه. واجب!

[Ben Sharafski · Rating 5 out of 5]

The atrocities of twentieth-century totalitarianism are told through a fable about two angelic twin brothers growing up in a small town in an unnamed Eastern European country. Written in spare, haunting prose which often surprises, unsettles and disturbs the reader, this short novel is a little masterpiece.

(Available in English as The Notebook)

[Mohamed Al · Rating 4 out of 5]

لكل مقامٍ مقال، ولكل رواية لغة وأسلوب، ولغة هذه الرواية كلها جافة، وخالية من التعابير والأساليب الأدبية، وتفتقر إلى الصور الخيالية!

لم أقرأ لهذه الكتابة رواية أخرى لأحكم إن كان هذا هو الأسلوب الذي تتبعه عادة في كتابة رواياتها، ولكنني أعتقد أنها وُفّقت كثيرًا في كتابة روايتها بهذه اللغة اللا أدبية (إن صح التعبير)؛ فموضوع الرواية لا يحتمل أن يُكتب بغير هذه اللغة!

لماذا؟

تبرر الكاتبة ذلك في أحد فصول الرواية فتقول على لسان بطلي الرواية: "لكي يكون التأليف حقيقياً، أي أن يطابق الواقع، ينبغي أن نصف ما هو كائن فعلياً، أن نصف ما نراه، وما نسمعه، وما نفعله".

"فلا ينبغي أن تكتب أن الجنديّ الوصيف لطيفٌ لأنه أعطانا أغطية فصفة اللطف هنا ليست حقيقية، لأن هذا الجندي قد يكون شريراً في سلوك آخر مع سوانا. لذا سنكتب ببساطة: أعطانا الجندي الوصيف أغطية".

"ممنوع أن نكتب: الجدّة تشبه مشعوذة، لأن تشبيهنا إياها بالمشعوذة، مطلقٌ، ولا يحدّد من أطلق عليها هذه الشبهة أو الصفة. علينا أن نكتب، إذاً: الناس ينعتون الجدة بالمشعوذة، ما دمنا نسمع الناس في البلدة يقولون إنها كذلك".

"أما إذا كنا نأكل الكثير من البندق، فعلينا ألّا نكتب: نحبُّ البندق. ففعل أحبَّ (هنا) غير مضبوط وتعوزه الدقة والموضوعية".

الخلاصة من هذا كله: "الكلمات التي تصف الأحاسيس تظل مبهمة؛ والحري، إذا، الإعراض عنها، والانصراف الى وصف الأشياء، ووصف الآدميين ووصف أنفسنا، لنَقُلْ الانصراف الى وصف الوقائع وصفاً أميناً".

رغم لا-أدبية لغة الرواية إلا أنك لا تملك إلا أن تنحني لها إعجابًا، فالقراءة هنا تتجاوز النظر السطحي والبعيد لأحداث الرواية، إلى الخوض في عمقها!

كما أن الكاتبة لا تهدف، في رأيي إلى إمتاع القارئ، بقدر رغبتها في إخافته وتخويفه بحجم الخراب والتأثير الذي تخلفه الحروب في نفوس الأطفال، وهي أمور لم تكن لتفلح في إيصالها لو قامت بتزيين لغة الرواية!

[Mohamed Shady · Rating 4 out of 5]

أحب الكتب إلى قلبي هي التي تجعلني أشعر بالحزن دون أن تجبرني على ذلك.

[Ayman Gomaa · Rating 4 out of 5]

من رحم المعاناة يولد الأمل، ومن قلب المأساة يولد الإبداع ....

هذا ما ينطبق على الكاتبة أغوتا كريستوف و رواياتها الدفتر الكبير هذة الرواية التى صورت الحرب من منظور جديد لم اعهده من قبل و اكاد اجزم ان الاحداث ليست من خيال الكاتبة بالكامل بل انها عايشت بعض هذة الاحداث فى حكايات شافتها بعينيها او سمعتها من اخرين، و بما انها كانت من الذين نزحوا هربًا من الاتحاد السوفيتى لتعيش حياة صعبة و تبدا ن جديد و ايضًا عاصرت الحرب العالمية الثانية فكل هذا ساعد على تكوينها الادبى الذى ابرهت العالم به لاحقا و ادميت قلوبنا بالقسوة فى كلماتها .

المكان : مجهول
الفترة الزمنية : لا تهم
اسماء الشخصيات : لا داعى لها
الحرب : كما هى الحرب فى كل البلاد تقتل الروح و تبلد المشاعر

الدفتر الكبير هذا الدفتر الذى يسجل به التوأمين كل احداثهم بعد ان تركتهم والدتهم ليعيشوا عند والدتها لنرصد معهم الحرب من منظور الاطفال كيف يتحولوا تدريجيًا الى آلات بشرية بلا اى احساس او ندم او حب، نشاتهم بجانب الحرب جعلتهم كالموتى السائرين قتلوا كل المشاعر التى بداخلهم و حولوها تدريجيًا الى قساة ماتت قلوبهم لا ينفكوا عن قتل و سرقة و ابتزاز من ويل ما عاصروه فلهم يتاثروا بالتعدى الجنسى عليهم و لم يرفضوا القتل و تعودوا على الالم فاصبحوا كائنات ممسوخة نتاج هذة الحرب .

رواية بلا مشاعر بلا انسانية و هذا ما يجعلها واقعية لدرجة الالم الذى قد لا يحتمله كل القراء و ينفروا منه , مشاهد الديستوبيا و الجنسية و العنف الجسدى كانت ترصد مدى الانحدار الذى يصيب البشر اطفال ام كبار من الحرب و نتائجها، عندما تفقد الايمان بالله معه تفقد قدرتك على التفريق بين الصواب و الخطأ .

السرد كان سريع فى جمل قصيرة لرصد احداث متلاحقة مفاجئات لا تنتهى كان كل فصل اسمه يدل على ما سوف نواجهه لكنه مع ذلك لم يمنع الصدمة و القسوة التى تفاجئها حتى النهاية التى كانت عبقرية جعلتنى اشرع فى قراءة الجزء الثانى حالًا .

مراجعة الجزء الثانى :
https://www.goodreads.com/review/show...
مراجعة الجزء الثالث :
https://www.goodreads.com/review/show...

[Repellent Boy · Rating 5 out of 5]

Primera novela de la trilogía de Claus y Lucas. ¡Y vaya novela! Los gemelos llegarán con su madre al campo. Esta, huyendo de la guerra de la gran ciudad, dejará a los niños con su peculiar abuela.

Creo que no había leído nada igual, y ya van muchos años leyendo. El caso es que no tengo muy claro si los niños eran adorables, aterradores o una mezcla de ambas cosas, pero lo que tengo claro es que me encantaron. Al igual que su abuela, un personaje horrible, muy digno de los malignos personajes adultos de las novelas de Roald Dahl. El resto de personajes, aun saliendo poco, también contribuyen perfectamente a crear esa ambietación peligrosa y perversa durante la guerra. Las cosas que se hacen, el sálvase quien pueda, la hambruna, la muerte... Todo se refleja perfectamente en esta primera parte de la historia.

Es una historia dura, cruda y compleja, y, por supuesto, no apta para todos los estómagos. Aún así, es absolutamente increíble. Te transporta totalmente a ese campo, a esa vida en constante peligro de una manera asombrosa. Hasta te hace empatizar con los dos niños, que son de todo, menos angelitos.

Segunda novela que lea de Ágota, y tengo claro que el estilo sencillo y directo que tiene a la hora de narrar es su gran ventaja. Y mezcla ese don con historias realistas y crudas que te llegan. Me encanta que no use muchas florituras para recargar las historias. Mensajes rápidos y directos, capítulos cortos, historias profundas, pero breves. En definitiva, un autora para descubrir y un libro para releer. En uno días me pongo con la segunda parte.

[Dmitry Berkut · Rating 5 out of 5]

A post-Nietzschean parable. Like life-giving juice, like a shot to the temple. Childishly naive, documentary-like, and impartial, and therefore even harsher and more shocking.
An exercise in hardening the spirit.
An exercise in blindness and deafness.
An exercise in cruelty.

On the way back, we throw apples, crackers, chocolate, and coins into the thick grass by the road. It is impossible to throw away the hand that patted us on the head.

[Peiman · Rating 4 out of 5]

در یک کلام عالی!ه
کتاب در مورد جنگ و ضد جنگ و کاملا بدون زمان و مکان و همین نشان از تمرکز کامل نویسنده بر قضیه‌ی جنگ داره و نه کشور و ملت و زمان خاصی. داستان از جایی شروع میشه که یک زن دو پسر دوقلوش رو به باغ مادرش می‌بره و از اون میخواد از بچه‌هاش که تا حالا اصلا اونها رو ندیده مراقبت کنه. کتاب از زبان همین دو پسر روایت میشه و ما با سختی ها و اتفاقاتی که برای این دو پسر می‌افته آشنا میشیم. اتفاق اساسی اینه که دوقلوها دفتری دارن که تمام مسائل رو داخلش می‌نویسن و این دلیل نام‌گذاری جلد اول از این مجموعه ست.ه
پ.ن: یه نگاه سر سری به نسخه‌ی انگلیسی کردم، سانسور هم کم نداره ولی خب قابل تشخیصه که کجا سانسور شده و چه اتفاقی افتاده 😁

[Kristina Dauksiene · Rating 5 out of 5]

LT/ENG
04.04 įrašas. Kadangi knyga vis dar mintyse, nepaleidžia, dalyvauja bendrose diskusijose pirmą kartą koreguoju vertinimą! 5*!!!!!!!

4* su stipria uodega!!!!
Vieta be pavadinimo, karas be vardo, žmonės be veidų, istorija istorijoje, tiesa pramanuose, melas tiesoje...
Broliai dvyniai, knygoje tariamas "mes", man tarsi atspindi kiekviename mūsų esančią baltąją ir juodą spalvą, gerąjį ir blogąjį "aš", talpinantys ir gėrį ir blogį kaip nedalomą visumą.
Ir rašytojos sukurta erdvė, kaip žmogus, žmogiškumas gali išlikti supamas bevardės bet viską griaunančios aplinkos. Kiek ir koks gali tapti susiduriant su tam tikromis aplinkybėmis.
Atvira, brutalu, nepriimtina, skausminga, net siurealistiška, bet įklampina iki paskutinio puslapio.
🖋️Kai kurie gyvenimai liūdnesni už liūdniausias knygas.
******************************************
First Time correcting stars!

4* with a strong tail!!!!
A place without a name, a war without a name, people without faces, history within history, truth in fiction, lies in truth...
Twin brothers, the indication on "we" in the book, seems to reflect the white and black color in each of us, the good and bad "I", containing both good and evil as an undivided whole.
Space created by the writer, how a person, overall humanity can survive surrounded by a nameless but all-destructive environment. What you can become when faced with certain circumstances.
Open, brutal, unacceptable, painful, even surrealistic, but gripping until the last page.

[Ali Karimnejad · Rating 2 out of 5]

با اجازه بزرگترا، نه!!ا

ماجرا از این قراره که دو تا پسر بچه دوقلو تصمیم می‌گیرن هر اتفاقی که براشون افتاده رو توی یک دفتر بزرگ بنویسن. این تصمیم رو زمانی می‌گیرن که جنگ اونا رو از پدر و مادرشون جدا، و شرایط زندگی رو برای این دو بچه خردسال چنان سخت می‌کنه که مجبور می‌شن هر توهین و تحقیر و خشونتی رو تحمل کنن. کتاب اول از سه‌گانه دوقلو‌ها، در واقع روخوانی از روی همین کتابه. انشاءهای 3، 4 صفحه‌ای از وقایع مختلف که با جملات کوتاه و فاقد هرگونه احساس نوشته شدن و همگی از زبان دوم شخص جمع نقل می‌شن. جایی در اوایل کتاب راجع به سبک نوشتاری دفتر بزرگ این چنین می‌خونیم:

"قانون ساده‌ای داریم: انشا باید واقعی باشد. باید چیزی را که هست تعریف کنیم. چیزی را که می‌بینیم ، می‌شنویم و انجام می دهیم.... کلماتی که احساسات را توصیف می‌کنند خیلی مبهم‌اند . باید از کاربرد آن‌ها اجتناب کرد و به شرح اشیا ، انسان‌ها و خود اکتفا کرد ، درواقع شرح وفادارانه‌ی وقایع"

تنها نکته مثبت کتاب از نظر من نثر مینیمالیستی و سردش بود که حقیقتش چندان هم منو تحت تاثیر قرار نداد. اگرچه تصدیق می‌کنم که متفاوت بود. با این همه، فکر می‌کنم یجورایی کتاب مشکل بنیادین داشت. کل کتاب در واقع بر این محور استوار شده که "ببینید این بچه‌های معصوم چطور به هیولاهای بی‌احساس تبدیل شدن! ببینید چقدر جنگ آشغال و مزخرفه! ببینید!". این یک پیام ضد جنگه که قراره از دریچه احساسات و نه عقل به مخاطبش برسه. در این صورت، انتخاب زبان مینیمالیستی برای انتقال این پیام به مخاطب، از نظر من چندان مناسب نیست. چنانکه برعکس، می‌تونه توی ادبیات مثلا نهیلیستی نقطه اتکای اثر بشه. یا مثلا توی یک اثر اگزیستانسیال مثل "تهوع" از ژان پل سارتر که اتفاقا اون هم از نوع وقایع‌نویسی روزانه هست، در خاطرات یکی از روزها خیلی مینیمالیتسی فقط یک جمله نوشته شده بود: "وجود داشتم. همین و بس!" خوب ببینید اینجا بکارگیری این شکل از زبان چقدر می‌تونه شیوا و موثر باشه. ولی وقتی می‌خوایم احساسات بر‌بی‌انگیزانیم(!)، چندان جالب از آب در نمی‌یاد.

مشکل بعدی من با این کتاب این بود که دوقلوها باورپذیر نیستند. مثلا به اهتمام دوقلوها برای مقاوم شدن جسم و روحشون(!) در برابر کتک خوردن‌ها و ناسزاها توجه کنید:

"با زدن سیلی و بعد لگد به همدیگر شروع می کنیم... دست‌هایمان را از روی شعله‌ی آتش عبور می‌دهیم. با چاقو ران، بازو و سینه‌مان را می‌بُریم و روی زخم هایمان الکل می‌ریزیم... هر بار می‌گوییم درد ندارد... ما دیگر گریه نمی‌کنیم"

خیلی ساده، غیر ممکنه یک بچه خردسال چنین کاری بکنه. کتاب می‌تونست به روند طبیعی و متداولی که روزگار از کودکان معصوم، "بچه‌های کار" می‌سازه اکتفا کنه. اما نویسنده ما، در پس جملات به ظاهر بی‌روح و بی‌احساسی که به کار می‌بره، سخت در تلاش برای برانگیختن حس ترحم مخاطبشه و این اصلا جالب نیست. بچه‌هایی که همین امروز تو تهران سر چهارراه‌ها با یه لا پیرهن میان بین ماشین‌ها و گدایی می‌کنن یا شیشه ماشین پاک می‌کنن، داستانی به مراتب غم‌انگیزتر و خشن‌تر از دوقلو‌های قصه ما دارن. برای من بشخصه، دیدن خنده‌های اون بچه‌ها وقتی دارن از سر و کول هم بالا می‌رن و مشغول گدایی نیستن به مراتب دردناک‌تر و غیرقابل تحمل‌تر از رفتارهای ماشینی و تصنعی دوقلوهای این قصه است. واقعیت همون خنده‌های معصومانه آغشته به جهالته نه اون چیزی که نویسنده تلاش داره به خورد ما بده.

دیگه از باورناپذیر بودن اینکه چطور خودشون خوندن و نوشتن رو یاد گرفتن و بعضی کارهای دیگشون فاکتور می‌گیرم که تا همینجاش هم خیلی زیاد شد. متاسفانه برغم همه تمجیدهایی که از این کتاب شده، اصلا برای من قابل قبول نبود.


پ.ن: من کتاب رو صوتی گوش دادم با صدای رضا عمرانی. خیلی معمولی بود اما آهنگ‌های بینش واقعا رو مخ بود و اعصاب داغون‌کن و از این جهت توصیه نمی‌کنم. در میانه کار، رفتم و نظرات دوستان رو خوندم و سعی کردم چشمانم رو بشورم و جور دیگه ببینم! افاقه نکرد. به متن هم مراجعه کردم. توفیری نداشت.

[Nastaran · Rating 5 out of 5]

مردی می‌گوید :« خفه شو! زن‌ها تو جنگ هیچی ندیده‌اند!»
زن می‌گوید :«هیچی ندیده‌اند؟! الاغ! ما کلی کار و دلواپسی داریم؛ باید به بچه‌ها غذا بدهیم؛ از زخمی‌ها مراقبت کنیم. شما جنگ که تمام می‌شود همه‌تان یکهو قهرمان می‌شوید.
مرده : قهرمان
زنده مانده : قهرمان
معلول : قهرمان
برای همین است که شما مردها جنگ را اختراع کرده‌اید. این جنگ شماست. همین را می‌خواستید! خب انجامش بدهید، قهرمان‌های خرفت!»

[Laura · Rating 5 out of 5]

This is another book set during the years of the second world war in central Europe. The unusual element, however, is that it is narrated and within the myth of the novel - also written by twins, two boys, who have been left with their grandmother. Their mother brings them from the Big Town as she can no longer find food, and begs her mother to take care of them. The boys' grandmother is a bitter, old woman, referred to by the inhabitants, of the local village some miles distant as the witch.
The twins are quite young, maybe eight or nine when they first arrive and by the end of this book, which is part one of the trilogy, maybe 13/14.
The other unusual aspect of our narrators is that they are remarkably intelligent, but we gradually regard this as making sense given the character of their grandmother who is cunning and wily and refers to the boys as 'you sons of a bitch'. The story is that she has poisoned her husband, and at one point, the twins follow her to the graveyard, where they see the dates of a man, with the same name as theirs, someone in his early 40s.

The narration is unusual in its style, but this is explained by the twins, who correct each others composition and aim for a style of only verifiable facts.

To decide whether it is 'Good' or 'Not Good', we have a very simple rule: the composition must be true. We must describe what is, what we see, what we hear, what we do.
For example, it is forbidden to write: 'Grandmother is like a witch, but we are allowed to write: 'People call Grandmother the Witch.'
It is forbidden to write: 'The Little Town is beautiful,' because the Little Town may be beautiful for us and ugly for someone else.'
Similarly, if we write: 'The batman is nice,' this isn't a truth, because the batman may be capable of nasty acts that we know nothing about. So we would simply write: 'The batman has given us some blankets.

And so the whole is written in what could be described as a simplistic style and yet the deductive reasoning that the twins apply to each experience they live through develops a sophisticated morality in them, which becomes quite clear in their narrative.

For example. They watch a group of prisoners, primarily women, and children and old men, straggle through the village. They are surrounded by guards, their friend, a young woman who is the housekeeper at the presbytery pretends to offer one of the starving prisoners bread and then snatches it away. The twins observe this in silence but later, a cartridge finds its way into the young woman's wood-stack; when she comes to light her fire she is blown up, and severely injured. We know from earlier in the story that the twins had found a dead soldier in the forest and have taken the rifle, amnunition and grenades and hidden them.

There are many cruel, events in this story but unfortunately they are all familiar items of a country destroyed by war. I would guess that the location is Hungary; the grandmother's house is close to another country, from which an officer has visited previously and stays in his own room in the grandmother's house. I would guess he is a German officer, with his 'batman'. He teaches the boys a foreign language which he then tells them they must forget as the Liberating Army advances. I would guess Russians, and as it turns out, the language the old woman mutters when she is drunk is Russian - the twins, set about learning this language also, adept at being able to turn any situation to their advantage. They have learnt well from their harsh upbringing and have become ideally adapted to the inhuman world of war in which they live.

There is an excellent little chapter on the grandmother - 'Grandmother's Apples' - whereby she deliberately lets fall her apron of apples to the starving Jewish prisoners; for her troubles she is whacked in the head with a rifle butt - but we also see her humanity.

By the close of this book, the twins and their grandmother have learnt to appreciate the sound intelligence and survival skills of the other and the grandmother who has already suffered one stroke, passes them a small blue bottle, after revealing the location of the buried treasure, which they admit to already knowing, she says:

That isn't all. When I have a new attack, I want you to know that I don't want your bath, your knickers, or your nappies.
She gets up and rummages around on the shelf among her bottles. She comes back with a small blue bottle;
'Instead of all your filthy medicines, you'll pour the contents of this bottle into my first cup of milk.'
We say nothing. She says:
'Maybe you're afraid of the autopsy, you little brats? There won't be an autopsy. Nobody's going to make a fuss when an old woman dies after a second attack.'
We say:
'We aren't afraid of the autopsy, Grandmother. We just think that you may recover a second time.'

The old lady cries in frustration and solemnly they promise to carry out her wishes when the time comes.

I think this is one of the best war-torn stories I have ever read. And it's because every atrocity, every cruelty, every obscene horror is told from the practical perspective of the twins. As they had agreed earlier in the chapter - 'Our Studies:'

. . . 'The batman has given us some blankets.'
We would write: 'We eat a lot of walnuts' and not: 'We love walnuts', because the word 'love' is not a definite word, it lacks precision and objectivity. 'To love walnuts' and 'to love Mother' don't mean the same thing. The first expression designates a pleasant taste in the mouth, the second a feeling.
Words that define feelings are very vague; it is better to avoid using them and to stick to the description of objects, human beings and oneself; that is to say to the faithful description of facts.'

You can always tell when I really like something - I usually include a goodly number of samples. At the end of this book, the twins separate; one crosses the border to the foreign country and the other stays at Grandmother's cottage. I can hardly await to continue with them in 'The Proof'.

[Sherif Metwaly · Rating 2 out of 5]

الدفتر الكبير يروى حكاية من مآسى الحروب

رواية ذات تقييم مرتفع وريفيوهات تنبئ بعمل روائى جميل ومتقن
ولكن هل وجدت ذلك بالفعل ؟
للأسف .. لا

الرواية من المفترض أنها تحكى مأساة حرب
ترسم صورة لما تفعله الحرب داخل النفس البشرية ، ليست النفس البشرية متمثلة فى الجنود والجيوش والقادة
ولكن فى الشعوب ذاتها وبالتحديد الأطفال

من خلال قصة تتناول فترة صعبة فى حياة طفلين أثناء الحرب
نشاهد ماتفعله الحرب بهم ، بداية من ترك أمهم لهم وتسليمهم لجدتهم على الحدود البعيدة عن نيران الحرب المشتعلة داخل المدينة
وبدلاً من أن تكون الجدة حضنا يأويهم ويرعاهم
لايجدا منها سوى الجفاء والغلظة فى التعامل
وتبدأ ملامح الطفولة والبراءة تختفى لدى الطفلين مبكراً ، فيتحولون بمرور الأيام وسط ويلات الحرب من رقة القلب إلى قسوته ، ومن صفاء النفس إلى الخبث ، ومن الطيبة إلى المكر والدهاء ، ومن الجمال إلى القبح
فيتخذون من فقرهم وحالهم التعس مع جدتهم سبباً لفعل كل المنكرات من سرقة ونصب واحتيال وخلافه من أجل الحصول على المال الذى يضمن لهم مصدر للطعام والشراب والملبس

الجميل فى الطفلين أنهم بالرغم مما عانوه من قسوة الحرب وظروف المجتمع القاسية عليهم وفوق ذلك قسوة جدتهم معهم وجفائها عليهم ، تجدهم يتوددون إلى جدتهم ويترفقون بها ويسهرون بجوارها ساعة مرضها وعجزها متجاهلين الماضى التعس معها ومهتمين فقط براحتها ، وكأنهم بالرغم من طفولتهم التى تدمرت مازال بداخلهم نبته صغيرة من جمال الطفولة

حتى الجدة نفسها رغم قسوتها عليهم ، إلا أنها وبعد أن رأت منهم رد فعل غير متوقع تمثل فى اهتمامهم بها فى مرضها وعجزها ، لم تملك إلا أن تكرمهم فى النهاية قبل رحيلها تعويضاً لهم

حسناً
كل هذا جميل ، كل هذا انسانى ومعبر جداً
كل هذا يرسم لك صورة معبرة عن مأساة أفراد فى ظلال الحرب

ولكن ..
واحذر مما يأتى بعد " ولكن " ياعزيزى :D

الرواية بها من مسببات التقزز مايكفى لقلب يومك رأساً على عقب
ليس تقزز من مناظر دموية أو قتل أو ماشابه ذلك كما يمكن توقعه
ولكن تقزز من كم الايحاءات والمشاهد الجنسية التى أخلت بالسياق العام للرواية
جاءت هذه المشاهد كنقطة بنزين سقطت فى قدر اللبن الكبير فأفسدته بالكامل للأسف

رجل الكنيسة يستدرج طفلة ليمارس معها الحب فى حرم الكنيسة
ونفس الطفلة تمارس الحب مع كلب !!!!!!!
وحط مائة خط تحت كلب ده -_-
وسيدة بالغة تستدرج الطفلين أبطال الرواية وهما لما يبلغا بعد
لكى يطفؤا لها نار شهوتها بطرقها الخاصة
وضابط سادى من محبى التعذيب الجسدى وإذلال النفس
يستدرج الطفلين لأغراضه الشاذة أيضا
كل ذلك بالطبع ممزوج بألفاظ خادشة ومنفرة للغاية
هذا التقزز الذى انهال علىّ طوال القراءة افقد الرواية تأثيرها علىّ بالكامل للأسف وأخلّ بالصورة الكاملة والهدف المرجو من كتابة هذه الرواية من الأساس
ربما تدمر الحروب الأخلاق وتفسد النفوس ، ربما
ولكن ليس هذا مبرراً لتضع الكاتبة فى مائتى صفحة هذا الكم من الإباحية
والمصيبة أنها كلها متعلقة بعالم الأطفال
وهذا ماأثار غضبى أكثر

أحببت شخصية الجدة الحانقة على كل شئ ، الغاضبة دائماً بسبب وبدون سبب
أحببت أنها فى النهاية أظهرت أنها بالرغم مما تظهر من جفاء إلا أنها مازال بداخلها بذرة إنسانية عبّرت عنها بما تملك من كنز اجادت به على الطفلين بعد حياة امتلئت بالبخل والتقطير والتعاسة

الترجمة جيدة للغاية وأسلوب الكاتبة نفسه ممتاز

إجمالاً
رواية انتظرت منها الكثير ورفعت سقف توقعاتى لها
ولكن خاب توقعى للأسف
رواية على الرغم من انتقادى لها ، إلا أنها بها رائحة الحرب والدم
ورائحة التشرد وبرد الليالى فى أعقاب القصف السماوى
ستجد فيها أى شئ يعجبك ربما
ولكنها ليست مبهرة للدرجة للأسف

نجمتان لأجل الجدة الحانقة
ولأجل لمحة من براءة الطفولة تسللت بين السطور على مضض

تمت

[Sara · Rating 4 out of 5]

اولین کتاب از سه گانه دوقلوها که بخاطر همخوانی شقایق رفتم سراغش؛ تا قبل از اینکه بخواد اعلام کنه این کتاب رو اسم نویسنده رو نشنیده بودم. اما بعد از همین کتاب اول ازش خوشم اومده، به طور عجیبی دارک می‌نویسه.
با ترجمه اصغر نوری و گهگاهی ترجمه انگلیسی آلن شریدن خوندمش که هر دو اون مدل لحن خشک و ساده رو داشتند. همون‌طور که خودش گفته بود

کلماتی که احساسات را توصیف میکنند خیلی مبهم اند؛ باید از کاربرد آن‌ها اجتناب کرد و به شرح اشیا، انسان‌ها و خود اکتفا کرد، در واقع شرح وفادارانه‌ی وقایع

قشنگ انگار دوقلوها نشستند و بجای داستان نویسی فقط وقایع رو ریپورت میکنند؛ فقط این وقایع هی شوک آور تر از قبلی میشوند.
انصافا هم ترجمه فارسی کلافه کننده نبود و خوب بود، مشکل فقط سانسور های محتویاتیه که احتمالا از کتاب بعدی فقط انگلیسی رو بخونم.
از چیزای جالب کتاب که از همون اول به چشم میاد استفاده از ضمیر ما و توصیفات قاطی و ترکیب شده دوقلوهاست بصورتی‌که انگار که هیچ هویت جدایی ندارند، از یه جایی به بعد حس می‌کنی اسمیگل داره برات داستان رو تعریف می‌کنه.
روند پیش برد اخلاقیات و رفتار و تفکر دوقلوها خیلی ترسناک و بروتاله. و اینکه با کوچکترین لغات و توصیفات همراه این تغییرات میشی خیلی جالب ترش کرده. تو دنیای بی‌رحمی که هستند تطبیق پیدا میکنند و ویژگی‌هایی رو پرورش میدن که در حالت عادی بسیار نامناسب و عجیب‌تر هستند و توقع شکل‌گیریشون رو بخصوص در بچه‌های داستان‌ها نداری. اصلا همون لحظه که میفهمند برا بقا باید احساساتشون رو انکار کنند و با تکرار حساسیت زدایی میکنند ترسناک میشه تا جلوتر پیش می‌ره و مازوخیسم کنترل شده و سادیسم دفاعیشون رو کار میاد و اون وقایع انتهای کتاب!
حالا یه سری نظر دیگه هم دارم که می‌خوام تا آخر سه گانه بخونم بعد نظر بدم راجع بهشون، چون بررسی روانشناختیش خیلی جالب میشند ولی باید یکم بیشتر پیش بره.
۳.۱۴۰۴

[Hugh · Rating 5 out of 5]

A simple but very powerful tale of life in occupied Eastern Europe during the 1940s. Kristóf was Hungarian, but later lived in Switzerland, and she wrote this book in French.

None of the places or occupying forces are named, but it seems most likely that the book is set near the Austrian border of Hungary - at the start of the book the country is at war and occupied by one foreign power, at the end an opposing foreign power has won the war and the nearby border is now heavily fortified.

Kristóf employs an unusual first person plural pair of twin narrators. These are young boys who move from the "Big Town" to the "Small Town" when their mother can no longer feed them, and hands them over to her mother, their Grandmother, who is said to be a Witch. Each chapter represents a two page piece of the notebook in which they record their experiences, so none of the chapters is more than three pages long.

The boys adopt various exercises to toughen themselves up and enable them to survive, and they educate themselves using just a dictionary and a Bible. Although much of what they do would be seen as both illegal and immoral in normal times (stealing, killing and blackmail being just three), they are driven by a powerful sense of natural justice based on need rather than ownership. The wider events are clearly signposted, even though the narrators are largely unaware of what is happening outside the small border town.

[Amr Mohamed · Rating 4 out of 5]

ماذا يمكن ان تفعل الحرب بنا , ماذا يمكن ان تقتل تلك الحرب فينا, فالحرب قتلت براءة طفلين جعلت منهم شخصان او لا يوجد لديهم فرق بين الخطأ والصواب , لا شئ له قيمة عندهم لا يحزنون أو يبكون على شئ او على فراق شخص , لا يؤمنون بالدين , لا يفرق معهم أى لغة ولا انتماء لأى جانب لا يهتموا بشئ إلا بما ينقذهم ويجعلهم أحياء فى تلك الحرب, كل الذى مروا به قتل طفولتهم , كل ما يفعلوه أنهم يتدربوا تحسبا لأى شئ يحدث لهم فى الحرب, يتدربوا على عدم الأكل على الألم , كأنهم مجرد الالات مجرد جسد بلا روح .
فالحرب لم تقتل أجسادهم بالرصاص ولكن قتلت روحهم .




لكن وعلى الرغم من ذلك فى بعض الأوقات أظهروا إنسانية فى محاولة انقاذ الطفلة جارتهم.
والحرب فعلت ذلك ليس فقط مع الأطفال ولكن أيضا مع الكبار فالكل حطمته الحرب , أم تتنازل عن أطفالها وأطفال عندما تقتل أمهم أمامهم في الحديقة يدفناها ويقولون لا شئ حدث فالجيش مجرد أحدث حفرة فى الحديقة

العبقرية ان الرواية لم تذكر اسم الحرب او من هم الجنود المعتدين او أى بلد يوجد بها الطفلين , لان تلك المعاناة تحدث نتيجة لأي حرب

النهاية عبقرية

[عبدالله ناصر · Rating 4 out of 5]

الدفتر الكبير هي سيرة للحرب و آثارها التدميرية على الآخرين. ليس ثمة الكثير من القتلى و القذائف و الغارات و المذابح و المجاعات. لا لا ، الرواية بطلها طفلان بريئان في سنّ السادسة تودعهما أمهما عند الجدة المشعوذة و من ثم تستعرض الكاتبة الرائعة جداً اغوتا كريستوف ما الذي من الممكن لحرب شعواء أن تفعل بالطفولة بالبراءة بالقرابة بالدم. كل هذا بسلاسة لا تصدق - لا يفوتني أن أحيي المترجم القدير جداً -. الرواية جميلة جداً و أوصي بها بشدة.

[Ehsan'Shokraie' · Rating 4 out of 5]

"نثری شدیدا مینی مالیستی که سرسختانه همه ی تصنع ها را رد میکند تا خشونت و سیاهی زندگی را انگونه که نویسنده حس میکند,در نزدیک ترین حالت ممکن ارائه دهد"
این کتاب در نوع خودش یه شاهکاره,در واقع نویسنده در این سبک نوشتن برای اینکه هدف خودش رو به درستی ارائه بده و صرفا سطحی یا پوچ بنظر نیاد روی طناب باریکی حرکت میکنه..و باید گفت اگوتا کریستوف به نحو احسن این کار رو انجام داده,با جملاتی که در عین سادگی تکان دهنده و عمیق ان,و سبک متفاوت روایت داستان که از زبان "ما"(دو برادر دوقلو ی داستان)گفته میشه,و جنگ,که تاثیرش از ابتدا در تاروپود کتاب نهفته س و بیشتر و بیشتر میشه..تاثیر جنگ در زندگی درون مایه این کتاب هه..اینکه چطور بر زندگی سایه می اندازه و دیدگاه و شخصیت ها رو میسازه..تاکید شخصیت ها داستان بر "واقع نگاری و دوری از چیزهایی که واقعا وجود ندارن"دقیقا میتونه نشانه تاثیر جنگ باشه..که هنرمندانه به تصویر اومده..
پ.ن:نگرش دو شخصیت(در واقع یک شخصیت ان)به زندگی و جنگ خداس..واقع گرایی تکان دهنده ای که دارن فوق العادس
پ.ن:حتی تصویر جلد این کتاب هم عالیه..تصویر تاریکی از دو انسان هه(دو برادر)که در واقع طوری منطبق شدن که یک نفر بنظر میان..و یک مداد با دو سر کاملا مساوی..

[Sepinood Ghiami · Rating 4 out of 5]

متاسفانه این روزها کتاب‌های پر فروش، یا ژست ِ روشن‌فکری ِ چند بازیگر ایرانی‌ان، یا از اون بدتر، کتاب‌هایی ان که برای عکس‌های اینستاگرامی و به اصطلاح شوآف خونده میشن (مثل اتفاقی که برای بیگانه، عقاید یک دلقک، ناطوردشت و بسیاری کتاب های خوب دیگه افتاد).
متاسفانه "دفتر بزرگ" رو دیر خوندم، چون فکر می‌کردم جنجالی که اطرافش شکل گرفته، پیش بینی کننده‌ی توخالی بودنِ کتابه. اشتباه می‌کردم.
از این‌که کتاب چرا خوب بود، و چه احساسی رو در آدم به وجود می‌آورد، بسیار در کامنت‌ها نوشته شده و تکرار مکررات نمی‌کنم. اما اگر کتاب می‌خونیم، و اگر کتاب ِ ژانر ِ جنگ می‌خونیم، یادمون بمونه که جنگ چه‌طور می‌تونه آسیب‌های جبران ناپذیری به یک کشور، یک فرهنگ، یک ملت، و از همه مهم‌تر، آینده‌ بزنه. جنگ هیچ‌وقت جواب ِ هیچ مشکلی نیست. با توجه به جوّی که حال و هوای این روزهای ایران داره، گفتم شاید بد نباشه روی این قضیه برای بار هزارم تاکید کنیم.

برای رهایی از هیچ چیزی، آرزوی جنگ نکنیم.

مشتاقانه جلد دوم و سوم رو هم خواهم خوند.