What do you think?
Rate this book
Negustorul de începuturi de roman
Sa nu fiti uimit daca intr-o buna zi librariile nu vor mai vinde romane, ci computere concepute sa scrie romane, in functie de fantasmele dumneavoastra secrete. Absolut nimeni nu va mai fi interesat de cartile altuia, ne vom citi propriile noastre romane, comandate dispozitivelor personale de scris autofictiune. Toti vom fi scriitori. Talentul nu va mai fi un privilegiu. Iar cei mai vanitosi sau mai frustrati dintre noi vor incerca, poate, sa angajeze si cite o fiinta umana careia sa-i ceara sa citeasca romanele scrise in numele nostru de catre softuri sofisticate.
Acesti „cititoride profesie” – ei insisi scriitori, la rindul lor – vor fi atit de rari, incit vor cere sa fie platiti foarte scump, iar uneori, chiar cu pretul vietii.
“Omul contemporan, devenit un mutant genetic al societatii de consum, este mai mult decit obsedat de inceputuri, el are o foame de inceputuri. Nimic ontologic sau metafizic in goana sa dupa inceputuri, ci doar o fuga de responsabilitate, o evitare a implicarii in profunzime, o placere de a surfa pe suprafata vietii. Societatea apasa butonul fast-forward din ce in ce mai des, refuzind sa infrunte dificultatile initierii treptate. Facem copii, dar nu mai avem rabdare sa-i educam. Cumparam lucruri de care ne plictisim imediat. Declansam revolutii, dar nu mai avem energia de a construi societati juste si trainice pe ruinele emotiilor initiale… Oare ce ne lipseste in aceasta lume ca sa fim atit de dispusi sa luam totul de la inceput, iar si iar, cu un fel de vesnica speranta ca secventaurmatoare va fi mai buna, eventual mai distractiva, mai excitanta? Hollywood-ul a inteles demult acest lucru si in filmele sale, la fiecare 45 de secunde, intervine o noua descarcare de adrenalina, intreaga naratiune este o succesiune de inceputuri nervoase…
Iata punctul de plecare al romanului meu, in care incerc sa observ evolutia unui nou tip de drog social: dependenta de iluzia inceputului. Si de ce sa nu scriu, intr-o lume in care doar inceputurile sint tentante, un roman format numai din inceputuri? (Matei Visniec)
Acesti „cititoride profesie” – ei insisi scriitori, la rindul lor – vor fi atit de rari, incit vor cere sa fie platiti foarte scump, iar uneori, chiar cu pretul vietii.
“Omul contemporan, devenit un mutant genetic al societatii de consum, este mai mult decit obsedat de inceputuri, el are o foame de inceputuri. Nimic ontologic sau metafizic in goana sa dupa inceputuri, ci doar o fuga de responsabilitate, o evitare a implicarii in profunzime, o placere de a surfa pe suprafata vietii. Societatea apasa butonul fast-forward din ce in ce mai des, refuzind sa infrunte dificultatile initierii treptate. Facem copii, dar nu mai avem rabdare sa-i educam. Cumparam lucruri de care ne plictisim imediat. Declansam revolutii, dar nu mai avem energia de a construi societati juste si trainice pe ruinele emotiilor initiale… Oare ce ne lipseste in aceasta lume ca sa fim atit de dispusi sa luam totul de la inceput, iar si iar, cu un fel de vesnica speranta ca secventaurmatoare va fi mai buna, eventual mai distractiva, mai excitanta? Hollywood-ul a inteles demult acest lucru si in filmele sale, la fiecare 45 de secunde, intervine o noua descarcare de adrenalina, intreaga naratiune este o succesiune de inceputuri nervoase…
Iata punctul de plecare al romanului meu, in care incerc sa observ evolutia unui nou tip de drog social: dependenta de iluzia inceputului. Si de ce sa nu scriu, intr-o lume in care doar inceputurile sint tentante, un roman format numai din inceputuri? (Matei Visniec)
376 pages, Paperback
First published January 1, 2013
33 people are currently reading
1016 people want to read
About the author
Matei Vişniec
149 books417 followersFrom an early age, Matei Vişniec discovered literature as a space dedicated to freedom. He draws his strengths from Kafka, Dostoevsky, Poe, Lautréamont. He loves the Surrealists, the Dadaists, absurd and grotesque theatre, surrealist poetry, fantastic literature, magical realism, even the realist Anglo-Saxon theatre. He loves everything except Socialist Realism.
Vişniec studied philosophy at Bucharest University and became an active member of the so-called Eighties Generation, who left a clear stamp on the Romanian literature. He believes in cultural resistance, and in literature’s capacity to demolish totalitarianism. Above all, Matei Vişniec believes that theatre and poetry can denounce manipulation through "great ideas", as well as brainwashing through ideology.
Before 1987 Matei Vişniec had made a name for himself in Romania by his clear, lucid, bitter poetry. Starting with 1977, he wrote drama; the plays were much circulated in the literary milieus but were barred from staging. In September 1987, Vişniec left Romania for France, where he was granted political asylum. He started writing in French and began working for Radio France Internationale. At the present time, Vişniec has had many of his works staged in France, and some twenty of his plays written in French are published (Actes Sud-Papier, L'Harmattan, Lansman). His plays have been staged in more than 20 countries. In Romania, after the fall of Communism, Matei Vişniec has become one of the most frequently performed authors.
The work of Matei Vişniec has been represented in London by the performance "The Body of a Woman as a Battlefield in the Bosnian War", staged at the Young Vic Theatre, in November 2000. The play received rave reviews in the British newspapers and magazines, including The Guardian. "The Story of the Panda Bears told by a Saxophonist who has a Girlfriend in Frankfurt" has been performed at the Edinburgh Festival (August 2005). The production is by Rouge28 Theatre, London.
In Unites States, the work of Matei Vişniec has been represented in New York, Chicago, New Jersey and Hollywood.
Vişniec studied philosophy at Bucharest University and became an active member of the so-called Eighties Generation, who left a clear stamp on the Romanian literature. He believes in cultural resistance, and in literature’s capacity to demolish totalitarianism. Above all, Matei Vişniec believes that theatre and poetry can denounce manipulation through "great ideas", as well as brainwashing through ideology.
Before 1987 Matei Vişniec had made a name for himself in Romania by his clear, lucid, bitter poetry. Starting with 1977, he wrote drama; the plays were much circulated in the literary milieus but were barred from staging. In September 1987, Vişniec left Romania for France, where he was granted political asylum. He started writing in French and began working for Radio France Internationale. At the present time, Vişniec has had many of his works staged in France, and some twenty of his plays written in French are published (Actes Sud-Papier, L'Harmattan, Lansman). His plays have been staged in more than 20 countries. In Romania, after the fall of Communism, Matei Vişniec has become one of the most frequently performed authors.
The work of Matei Vişniec has been represented in London by the performance "The Body of a Woman as a Battlefield in the Bosnian War", staged at the Young Vic Theatre, in November 2000. The play received rave reviews in the British newspapers and magazines, including The Guardian. "The Story of the Panda Bears told by a Saxophonist who has a Girlfriend in Frankfurt" has been performed at the Edinburgh Festival (August 2005). The production is by Rouge28 Theatre, London.
In Unites States, the work of Matei Vişniec has been represented in New York, Chicago, New Jersey and Hollywood.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 67 reviews
March 12, 2024
,,[...] Cand rascolesti printre carti e ca si cum ai cauta o perla rara intr-un maldar de creiere. V-ati gandit ca aceasta ar putea fi definitia unei carti?"
,,- Dar mai e ceva, ceva ce nimeni nu poate evalua... Si anume cat timp vei fi marcat de un roman dupa ce il citesti. Sunt romane care te insotesc timp de o viata, care raman in tine, care dureaza... Iata de ce spun ca un roman bun este o victorie in timp."
,,- Dar mai e ceva, ceva ce nimeni nu poate evalua... Si anume cat timp vei fi marcat de un roman dupa ce il citesti. Sunt romane care te insotesc timp de o viata, care raman in tine, care dureaza... Iata de ce spun ca un roman bun este o victorie in timp."
November 27, 2018
Aaaaaaaa mam za mało słów na określenie geniuszu tej książki!
Więc powiem tylko w skrócie: „Sprzedawca początków powieści” to niezwykła, postmodernistyczna i polifoniczna historia-patchwork o światach równoległych, samotności człowieka i przy okazji genialna dystopia pokazująca uzależnienie współczesnych ludzi od złudnej iluzji początku.
Gdybym miała ją określić przez pryzmat twórczości innych, bardziej znanych pisarzy to powiedziałabym, że Vișniec to połączenie najlepszych cech u Zafóna, Małeckiego i Karpowicza. Musicie to przeczytać!
Więc powiem tylko w skrócie: „Sprzedawca początków powieści” to niezwykła, postmodernistyczna i polifoniczna historia-patchwork o światach równoległych, samotności człowieka i przy okazji genialna dystopia pokazująca uzależnienie współczesnych ludzi od złudnej iluzji początku.
Gdybym miała ją określić przez pryzmat twórczości innych, bardziej znanych pisarzy to powiedziałabym, że Vișniec to połączenie najlepszych cech u Zafóna, Małeckiego i Karpowicza. Musicie to przeczytać!
Read
April 25, 2017Ce frumusețe de carte!
Ați auzit probabil și poate chiar ați văzut poze cu ghețarul plutitor care trecea recent prin fața unor oameni dintr-o cafenea, mulți și minunați. Parca eram eu la una dintre mese, iar frumusețea care trecea prin fața ochilor mei era „Negustorul de începuturi de roman” de Matei Vișniec.
Este o carte imensă scrisă în limba română.
„Când cineva cumpără un roman într-o librărie nici nu vrea să fie păcălit, vrea povestea respectivă să-i poată totuși ocupa măcar o zi sau două”, scrie Matei Vișniec.
Mie – tot restul zilelor până la următoarea carte citită a lui Vișniec. Cel mai posibil, „Iubirile de tip pantof. Iubirile de tip umbrelă”.
Ați auzit probabil și poate chiar ați văzut poze cu ghețarul plutitor care trecea recent prin fața unor oameni dintr-o cafenea, mulți și minunați. Parca eram eu la una dintre mese, iar frumusețea care trecea prin fața ochilor mei era „Negustorul de începuturi de roman” de Matei Vișniec.
Este o carte imensă scrisă în limba română.
„Când cineva cumpără un roman într-o librărie nici nu vrea să fie păcălit, vrea povestea respectivă să-i poată totuși ocupa măcar o zi sau două”, scrie Matei Vișniec.
Mie – tot restul zilelor până la următoarea carte citită a lui Vișniec. Cel mai posibil, „Iubirile de tip pantof. Iubirile de tip umbrelă”.
October 11, 2024
هذا العمل الفريد يغوص في فن السرد بتناوله الجاذبية للبدايات التي تلتقط انتباه القارئ منذ اللحظة الأولى في قراءة رواية!
وفكرة القصص غير المكتملة والفصول الشعرية والمراسلات التي تدعو إلى التأمل والتفسير. في الرواية توجد شخصية غامضة (البائع) المتخصص في بيع الجمل الافتتاحية للروايات للكتّاب الطموحين مانحًا إياهم بداية قوية ومليئة بالوعود. ومع ذلك، تأتي هذه الهدية بتحدٍ: إذ يتعين على المشترين إكمال الروايات بأنفسهم وغالبًا ما يواجهون عوائق إبداعية ومهمة شاقة في الحفاظ على بريق وجاذبية تلك الجمل الافتتاحية القوية. يعطي (البائع) أمثلة لزبائنه السابقين من كُتّاب كهمينغواي وكافكا وسارتر وتسفايغ!
الرواية مليئة بالإشارات الأدبية والتأملات الفلسفية حول طبيعة الكتابة حيث يلعب فيشنك ببراعة على بنية السرد مما يدفع القارئ إلى التفكير في العلاقة المعقدة بين الكاتب والقارئ والقصة ذاتها.
ممتن حقًا لمنشورات تكوين لترجمة هذه الرواية الفريدة.. لقد كانت مفاجأة غير متوقعة وسارّة.
وفكرة القصص غير المكتملة والفصول الشعرية والمراسلات التي تدعو إلى التأمل والتفسير. في الرواية توجد شخصية غامضة (البائع) المتخصص في بيع الجمل الافتتاحية للروايات للكتّاب الطموحين مانحًا إياهم بداية قوية ومليئة بالوعود. ومع ذلك، تأتي هذه الهدية بتحدٍ: إذ يتعين على المشترين إكمال الروايات بأنفسهم وغالبًا ما يواجهون عوائق إبداعية ومهمة شاقة في الحفاظ على بريق وجاذبية تلك الجمل الافتتاحية القوية. يعطي (البائع) أمثلة لزبائنه السابقين من كُتّاب كهمينغواي وكافكا وسارتر وتسفايغ!
الرواية مليئة بالإشارات الأدبية والتأملات الفلسفية حول طبيعة الكتابة حيث يلعب فيشنك ببراعة على بنية السرد مما يدفع القارئ إلى التفكير في العلاقة المعقدة بين الكاتب والقارئ والقصة ذاتها.
ممتن حقًا لمنشورات تكوين لترجمة هذه الرواية الفريدة.. لقد كانت مفاجأة غير متوقعة وسارّة.
June 6, 2025
¿Qué acabo de leer?
Me ha dejado boquiabierta porque esto no es una novela al uso, el autor juega con la narración, tiene una estructura de puzzle con relatos aparentemente sin conexión que van cobrando sentido al final formando un todo.
La historia gira en torno a un escritor que ambiciona la inmortalidad escribiendo una novela que se convierta en un clásico y gane con ella el premio Nobel de literatura. Pero está bloqueado y se siente mediocre.
Conoce a un tipo que trabaja en una agencia que ha proporcionado a lo largo de los años frases de comienzo de novela a los grandes escritores de la historia, gracias a las cuales ganaron el Nobel, y le promete una frase para él que le dará la inspiración para crear su obra maestra a condición de conocerle un poco primero.
Entre medias y a través de los distintos hilos narrativos nos hablará del proceso creativo, de la literatura, de autores clásicos y sus obras, de su país Rumania e incluso se atreverá a crear un futuro distópico relacionado con la creación literaria que no quiero desvelar para no hacer spoiler.
El autor se divierte. Cambia de voces, de historias, te deja desconcertada, te ofrece pistas, hay capítulos que son poemas, hay partes en las que te cuenta el pasado real de su país y en otras juega a imaginar un futuro y te hace anhelar conocer esa esperada frase de comienzo. Experimenta. Y eso mola.
En resumen, original, curioso y muy bien escrito. Recomendable para aquellos que buscan algo más que una historia, que tienen interés en la forma. Todo un descubrimiento este autor. Me ha atrapado completamente de principio a fin y me ha dejado con la sensación de que disfrutas aún más cuando se cierra la novela y echas la vista atrás conectando cables… qué artista.
(5/5)⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ ¡muy chulo!
Me ha dejado boquiabierta porque esto no es una novela al uso, el autor juega con la narración, tiene una estructura de puzzle con relatos aparentemente sin conexión que van cobrando sentido al final formando un todo.
La historia gira en torno a un escritor que ambiciona la inmortalidad escribiendo una novela que se convierta en un clásico y gane con ella el premio Nobel de literatura. Pero está bloqueado y se siente mediocre.
Conoce a un tipo que trabaja en una agencia que ha proporcionado a lo largo de los años frases de comienzo de novela a los grandes escritores de la historia, gracias a las cuales ganaron el Nobel, y le promete una frase para él que le dará la inspiración para crear su obra maestra a condición de conocerle un poco primero.
Entre medias y a través de los distintos hilos narrativos nos hablará del proceso creativo, de la literatura, de autores clásicos y sus obras, de su país Rumania e incluso se atreverá a crear un futuro distópico relacionado con la creación literaria que no quiero desvelar para no hacer spoiler.
El autor se divierte. Cambia de voces, de historias, te deja desconcertada, te ofrece pistas, hay capítulos que son poemas, hay partes en las que te cuenta el pasado real de su país y en otras juega a imaginar un futuro y te hace anhelar conocer esa esperada frase de comienzo. Experimenta. Y eso mola.
En resumen, original, curioso y muy bien escrito. Recomendable para aquellos que buscan algo más que una historia, que tienen interés en la forma. Todo un descubrimiento este autor. Me ha atrapado completamente de principio a fin y me ha dejado con la sensación de que disfrutas aún más cuando se cierra la novela y echas la vista atrás conectando cables… qué artista.
(5/5)⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ ¡muy chulo!
May 14, 2022
"A murit Leopold Hawelka, poate vă spune ceva acest nume, Hawelka este o celebră cafenea vieneză. Tot atît de celebră precum Les deux Magots de la Paris, Caffe Greco de la Roma, Cafeneaua Odéon de la Zürich sau cafeneaua Louvre de la Praga. În aceste clipe, cînd vă scriu, sunt chiar în cafeneaua Hawelka de altfel, am în fața un mic expresso sau un Kleine Schwarzer cum i se mai spune pe aici, și simt un enorm nod în gît. În cafeneaua aceasta am avut, în ultimii treizeci de ani, multe întâlniri cu cîțiva dintre cei mai buni scriitori ai Europei, mai ales cu cei care au acceptat într-un fel sau altul serviciile noastre".
"Pentru noi Kafka a fost un Nobel pierdut, dar ce contează. Important este că am știut să-i suflăm la ureche o frază esențială în cel mai viguros moment al vieții sale. Vă puteți imagina istoria literaturii moderne fără Kafka? Fără Procesul? Fără fraza "Pe domnul K îl calomniase pesemne cineva pentru că într-o bună zi se trezi arestat"? Anul 1914 a fost cel care a arestat întregul secol XX. Un secol care n-a ieșit apoi din pușcărie decît în 1990, cînd au căzut regimurile comuniste în Europa de răsărit. Peste tot acest penitenciar care a fost Europa în toată această perioadă plutește umbra lui Kafka. La fel ca și deasupra "castelului" de la Praga."
"Când răscolești printre cărți e ca și cum ai căuta o perlă rară într-un maldăr de creiere. V-ați gîndit că aceasta ar putea fi definiția unei cărți? O bucată de creier ambulant, un fragment de creier pus în circulație...Oamenii care scriu mult își transferă aproape tot creierul în cărți."
"Moartea n-ar trebui să lase ferestre deschise după trecerea ei".
"Pentru noi Kafka a fost un Nobel pierdut, dar ce contează. Important este că am știut să-i suflăm la ureche o frază esențială în cel mai viguros moment al vieții sale. Vă puteți imagina istoria literaturii moderne fără Kafka? Fără Procesul? Fără fraza "Pe domnul K îl calomniase pesemne cineva pentru că într-o bună zi se trezi arestat"? Anul 1914 a fost cel care a arestat întregul secol XX. Un secol care n-a ieșit apoi din pușcărie decît în 1990, cînd au căzut regimurile comuniste în Europa de răsărit. Peste tot acest penitenciar care a fost Europa în toată această perioadă plutește umbra lui Kafka. La fel ca și deasupra "castelului" de la Praga."
"Când răscolești printre cărți e ca și cum ai căuta o perlă rară într-un maldăr de creiere. V-ați gîndit că aceasta ar putea fi definiția unei cărți? O bucată de creier ambulant, un fragment de creier pus în circulație...Oamenii care scriu mult își transferă aproape tot creierul în cărți."
"Moartea n-ar trebui să lase ferestre deschise după trecerea ei".
January 24, 2022
Revelatoare?
Oh, da! :)
Am fost fascinată de ușurința cu care autorul se joacă cu cuvinte, ipoteze, teorii, începuturi de romane faimoase, adevărate embleme ale clasicismului sau simboluri ale modernității. Indubitabil, întreține un joc creativ cu cititorul pe care îl poartă într-un labirint de referințe culturale și mai ales în periferii ale minții unde ai nevoie de o călăuză menită să știe unde, când și de ce te aduce în acel prag al poveștii. Pendulând între realitatea ficțională și lumea onirică, între proză și poezie, Vișniec își construiește un Virgil personal, cu senzația reconstrucției unui Dante romanesc și contemporan.
Personal, cartea mi-a oferit un entuziasm la pachet cu o serie de termeni delicioși și decadenți în egală măsură din care m-am înfruptat cu un apetit literar ce nu s-a veștejit.
Merită ci(tită/nstită) într-un colț al minții oricărui cititor împătimit. :)
Oh, da! :)
Am fost fascinată de ușurința cu care autorul se joacă cu cuvinte, ipoteze, teorii, începuturi de romane faimoase, adevărate embleme ale clasicismului sau simboluri ale modernității. Indubitabil, întreține un joc creativ cu cititorul pe care îl poartă într-un labirint de referințe culturale și mai ales în periferii ale minții unde ai nevoie de o călăuză menită să știe unde, când și de ce te aduce în acel prag al poveștii. Pendulând între realitatea ficțională și lumea onirică, între proză și poezie, Vișniec își construiește un Virgil personal, cu senzația reconstrucției unui Dante romanesc și contemporan.
Personal, cartea mi-a oferit un entuziasm la pachet cu o serie de termeni delicioși și decadenți în egală măsură din care m-am înfruptat cu un apetit literar ce nu s-a veștejit.
Merită ci(tită/nstită) într-un colț al minții oricărui cititor împătimit. :)
August 30, 2024
Un mare roman. O frumusețe de roman!
June 14, 2016
S-au scris deja multe despre acest roman superb, eu atât mai vreau să adaug: nu credeam să spun asta vreodată, dar mie în cărţile lui Matei Vişniec îmi plac până şi greşelile de literă. Ai zice că sunt puse intenţionat, textul curge atât de frumos, de natural, iar aceste mici scăpări dau o notă de autenticitate în plus, impresia e că textul a ieşit perfect "de la prima mână" şi nimeni, autor sau redactor, n-a simţit nevoia să-l revadă şi să schimbe ceva.
July 20, 2015
Sunt câteva (destul de multe la număr) pasaje în roman care m-au făcut să-mi pară rău că nu le-am scris eu. Deși mă îndoiesc că mie mi-ar fi ieșit la fel de bine.
July 11, 2025
una gozada de lectura!!
cada parte del caleidoscopio es deliciosa, se habla de libros, de letras, de autores, con conocimiento, con humor, con ficción, con locura, con poesía, con futurismo
y luego, hay que recogerlo todo y armar un todo
yo no sé si pude, pero las partes las gocé mucho
entre más caminaba, menos armaba, pero más amaba
raro
y padre!
cada parte del caleidoscopio es deliciosa, se habla de libros, de letras, de autores, con conocimiento, con humor, con ficción, con locura, con poesía, con futurismo
y luego, hay que recogerlo todo y armar un todo
yo no sé si pude, pero las partes las gocé mucho
entre más caminaba, menos armaba, pero más amaba
raro
y padre!
December 8, 2014
un roman despre roman
o carte cu șanse reale, dintre cele finaliste, să ia premiul concursului literar augustin frăţilă.
epitetele romanului ca postmodern, „caleidoscop“ (cum însuși autorul l-a numit în titlu) sau anti-roman nu au importanță când, odată începute, paginile romanului te cuprind ca o caracatiță și, încep să-ți dea palme cu fiecare tentacul în parte.
o organizație secretă din care face parte un anume guy courtois care povestește cum de două secole vinde scriitorilor începuturi de roman care-i fac celebri cum ar fi bunăoară camus kafka céline sau hemingway mai avem un scriitor M. care e atras în această organizație și care scrie poeme pentru o gagică dar și un roman despre un oarecare X care se trezește singur în oraș sau chiar pe planetă și devine stăpân pe întreaga lume multe alte începuturi de roman care par cumpărate de la guy courtois care vine de altfel și în românia să vadă casa monteoru fostă uniune a scriitorilor dintr-o țară altfel ocolită de premiul nobel pentru literatură - dincolo de această „acțiune“ care nu e, de fapt, acțiune, avem Probleme. revenind la comparația cu caracatița, aici caracatița nu aruncă cu cerneală să nu mai vezi nimic, din contră: ea soarbe cerneala realității, să-i vezi - în mod clar - goliciunea.
în lumina la mișto ai postmoderniștilor, și matei vișniec ia la refec umanitatea contemporană pe temele Grele ale lumii, ca poluarea foametea obezitatea integrismul pericolul nuclear traficul de droguri energia nisipul deșeurile și însuși Romanul de fapt arta care e posibil să înceteze a fi ceea ce fost și să devină mecanizată adică total inutilă.
ca în piesele de teatru, și acest roman este plin de umor. câteva racile ale literaturii române nu lipsesc - orgoliul și caracterul pestilențial al unor scriitori români, complexele și ambițiile inerente. o nebună securistă inventează un nou stil de scriere - a energiei verbale, un senzor dream patch înregistrează toate visele pentru a fi folosite literar, un calculator creează opere literare pentru scriitorul GUȚĂ, o curviștină numită ri se dovedește un vampir literar un mort povestește despre porumbei etc.
un roman bun este o victorie în timp - cât anume vei fi marcat de un roman după ce-l citești. Sunt romane care te însoțesc timp de o viață, care rămân în tine, care durează... (p.370)
a avea pe sine o etichetă cu parfum american e ca și cum ți-ai fi rezervat o fereastră secretă spre vis. (p. 212)
o carte cu șanse reale, dintre cele finaliste, să ia premiul concursului literar augustin frăţilă.
epitetele romanului ca postmodern, „caleidoscop“ (cum însuși autorul l-a numit în titlu) sau anti-roman nu au importanță când, odată începute, paginile romanului te cuprind ca o caracatiță și, încep să-ți dea palme cu fiecare tentacul în parte.
o organizație secretă din care face parte un anume guy courtois care povestește cum de două secole vinde scriitorilor începuturi de roman care-i fac celebri cum ar fi bunăoară camus kafka céline sau hemingway mai avem un scriitor M. care e atras în această organizație și care scrie poeme pentru o gagică dar și un roman despre un oarecare X care se trezește singur în oraș sau chiar pe planetă și devine stăpân pe întreaga lume multe alte începuturi de roman care par cumpărate de la guy courtois care vine de altfel și în românia să vadă casa monteoru fostă uniune a scriitorilor dintr-o țară altfel ocolită de premiul nobel pentru literatură - dincolo de această „acțiune“ care nu e, de fapt, acțiune, avem Probleme. revenind la comparația cu caracatița, aici caracatița nu aruncă cu cerneală să nu mai vezi nimic, din contră: ea soarbe cerneala realității, să-i vezi - în mod clar - goliciunea.
în lumina la mișto ai postmoderniștilor, și matei vișniec ia la refec umanitatea contemporană pe temele Grele ale lumii, ca poluarea foametea obezitatea integrismul pericolul nuclear traficul de droguri energia nisipul deșeurile și însuși Romanul de fapt arta care e posibil să înceteze a fi ceea ce fost și să devină mecanizată adică total inutilă.
ca în piesele de teatru, și acest roman este plin de umor. câteva racile ale literaturii române nu lipsesc - orgoliul și caracterul pestilențial al unor scriitori români, complexele și ambițiile inerente. o nebună securistă inventează un nou stil de scriere - a energiei verbale, un senzor dream patch înregistrează toate visele pentru a fi folosite literar, un calculator creează opere literare pentru scriitorul GUȚĂ, o curviștină numită ri se dovedește un vampir literar un mort povestește despre porumbei etc.
un roman bun este o victorie în timp - cât anume vei fi marcat de un roman după ce-l citești. Sunt romane care te însoțesc timp de o viață, care rămân în tine, care durează... (p.370)
a avea pe sine o etichetă cu parfum american e ca și cum ți-ai fi rezervat o fereastră secretă spre vis. (p. 212)
October 14, 2019
Cool. Oleacă prea meta pentru gusturile mele (sau, mai degrabă, meta într-un fel care nu prea-mi place, în detrimentul narațiunii). Faza cu începuturile de roman, care ar conține/declanșa fiecare „carte mare” e foarte nice, mai ales că îmi e familiară (de mult timp, cînd decid să citesc o carte văd mai întîi prima și ultima propoziție.) Pentru un zadrot ce sînt, a fost plăcut și să ghicesc referințele, chiar acolo unde nu au fost intenționate. Vorbind de meta,
„Prima frază a unui roman trebuie să conţină ceva din energia unui strigăt inconştient care provoacă o avalanşă”. Așa începe N.Î.R. și mie îmi amintește imediat de „A screaming comes across the sky. It has happened before, but there is nothing to compare it to now.” - așa începe Gravity’s Rainbow. „In the beginning is the scream. We scream. When we write or when we read, it is easy to forget that the beginning is not the word, but the scream” - așa începe cartea lui John Holloway, care nu e roman dar ar putea fi.
Am fost surprins la început că naratorul este atît de euro-centric în medidațiile sale despre roman și că mai dă și cîte-un ghiont literaturii și culturii americane. Asta chiar dacă stilul său este taaaare Paul Auster. Totuși, am aflat că, după părerea lui Vișniec, Auster, ca și Philip Roth „scrie pentru europeni” și de aceea nu-s americani pe bune.
Cîteva linii de subiect mi s-au părut mai ales scrise foarte precis, amuzant și tăios - despre Victor fratele-geniu mai mare (toate coincidențele sunt coincidențe) sau despre personajul mort într-un apartament plin de păsări. Din păcate, spre deosebire de Auster, nu am văzut în împletirea de fire narative, acel ceva care în Auster se cristalizează ca un subiect/mesaj general-uman/existențial/umanist - care vorbește cititorului direct și care este ADN-ul oricărui roman cu adevărat bun.
„Prima frază a unui roman trebuie să conţină ceva din energia unui strigăt inconştient care provoacă o avalanşă”. Așa începe N.Î.R. și mie îmi amintește imediat de „A screaming comes across the sky. It has happened before, but there is nothing to compare it to now.” - așa începe Gravity’s Rainbow. „In the beginning is the scream. We scream. When we write or when we read, it is easy to forget that the beginning is not the word, but the scream” - așa începe cartea lui John Holloway, care nu e roman dar ar putea fi.
Am fost surprins la început că naratorul este atît de euro-centric în medidațiile sale despre roman și că mai dă și cîte-un ghiont literaturii și culturii americane. Asta chiar dacă stilul său este taaaare Paul Auster. Totuși, am aflat că, după părerea lui Vișniec, Auster, ca și Philip Roth „scrie pentru europeni” și de aceea nu-s americani pe bune.
Cîteva linii de subiect mi s-au părut mai ales scrise foarte precis, amuzant și tăios - despre Victor fratele-geniu mai mare (toate coincidențele sunt coincidențe) sau despre personajul mort într-un apartament plin de păsări. Din păcate, spre deosebire de Auster, nu am văzut în împletirea de fire narative, acel ceva care în Auster se cristalizează ca un subiect/mesaj general-uman/existențial/umanist - care vorbește cititorului direct și care este ADN-ul oricărui roman cu adevărat bun.
June 16, 2015
"Oare ai să-ţi dai seama într-o bună zi că această proză caleidoscopică imposibil de încadrat într-un gen literar are de fapt forma trupului meu, gustul fantasmelor mele, o irezistibilă patină retro şi parfumul unui tip de senzualitate pe care am inventat-o, ca un cadou de adio, doar pentru tine?".
Perspicace, ironic pe alocuri, şi aproape neverosimil de trist. Ca el suntem toţi, bieţi negustori de începuturi aruncaţi cu cruzime într-o lume nedreaptă. Şi este de datoria fiecăruia să se descurce cum poate. Matei Vişniec transmite, într-o manieră meşteşugită, licăriri din inefabil. Iar vizibilitatea sa, în România, îmi pare că ar trebui să sporească simţitor. 4,6/5
Perspicace, ironic pe alocuri, şi aproape neverosimil de trist. Ca el suntem toţi, bieţi negustori de începuturi aruncaţi cu cruzime într-o lume nedreaptă. Şi este de datoria fiecăruia să se descurce cum poate. Matei Vişniec transmite, într-o manieră meşteşugită, licăriri din inefabil. Iar vizibilitatea sa, în România, îmi pare că ar trebui să sporească simţitor. 4,6/5
April 16, 2025
❞ - الجملة الأولى في رواية ما هي تلك الصرخة الطائشة التي تسبق الانهيار… والشرارة التي تطلق سلسلة من ردود الأفعال… لا يمكن للجملة الأولى أن تكون بريئة أبدًا. إنها تحمل بذرة القصة والحبكة بأكملها. الجملة الأولى أشبه بكل الممكنات في شكلها الجنيني❝
أذكر جيداً كيف كنت استغرق في حيرة لامتناهية وأنا أعمل على اختيار جملتي المفتاحية الأولى للمقالات الصحفية التي أحررها.
نبحث عن ( الخطاف) الذي نجذب به أعين القراء، لتلتهم باقي أسطر المقال، قبل أن يداهمهم الملل بعد الثواني العشر المفترضة ، التي تحدد مصير النص: إما أن يُقرأ، أو يُلقى به جانبا.
في هذه الرواية نجد وكالة أدبية مختصة في ( بيع الجمل الأولى) أو ( الافتتاحيات ) التي لا تنسى!
وليس هناك ما هو أدلّ على أهمية الافتتاحية التي لا تنسى مثل افتتاحية رواية ( المسخ) لكافكا حين استيقظ حوريجوري سامسا ليجد نفسه وقد تحوّل إلى حشرة، أو افتتاحية تولستوي في ( آنا كارنينا) حول كل العائلات سعيدة..
بيد أن هذه الرواية تنطلق من فكرة الجمل الأولى لتعبر في دروب كتابة الرواية و فنها وكل ما يتصل بها، وتعيد التفكير بمعنى و شكل الرواية و ما طرأ عليها من تبدلات و تغيرات، في ظل الحداثة و ما بعدها، مثل غياب الحبكة المركزية للقصة، التشظي الزماني و المكاني، بالإضافة إلى جمعها لفنون شتى، فكما يقال : الرواية هي الشكل الأدبي الذي جمع تحت جناحه فنون عدة: من شعر، و قصة قصيرة، و نقد أدبي، و مقالة فلسفية، و تحليل نفسي..
وهذه الرواية خير مثال على ذلك! فهي ( كولاج) أدبي! من نصوص و فنون عدة، و مشاريع روائية متخيلة.
ونقد فلسفي لعصرنا و ما فيه من نزعة استهلاكية مفرطة، و تلوث بيئي و تغير مناخي، و حروب و مجاعات و صراعات دينية و عرقية و إثنية، و تطرف و إرهاب، و شعبوية، وسيطرة الآلة و الخوف من أن يحلّ الذكاء الاصطناعي محل الأديب و الكاتب في انتاج النصوص الأدبية..
هذه النص أشبه بمتاهة نحتاج إلى طرف خيط اريانا للخروج منه، فتارة ينغمس الكاتب في الشأن العالمي، و يغرق حيناً في خصوصية المشهد الأدبي الروماني( الكاتب فرنسي من أصول رومانية).. نجد أنفسنا في فصول رواية ديستوبية، ثم ننتقل إلى فصول من رواية رومانسية، و قصائد ايروتيكية..
هي رواية تمثيلية على واقعنا الأدبي المتشظي.. تذكرنا برائعة ايتاليو كالفينو( لو أن مسافراً في ليلة شتاء).
#أبجد
#بائع_الجُمل_الأولى
أذكر جيداً كيف كنت استغرق في حيرة لامتناهية وأنا أعمل على اختيار جملتي المفتاحية الأولى للمقالات الصحفية التي أحررها.
نبحث عن ( الخطاف) الذي نجذب به أعين القراء، لتلتهم باقي أسطر المقال، قبل أن يداهمهم الملل بعد الثواني العشر المفترضة ، التي تحدد مصير النص: إما أن يُقرأ، أو يُلقى به جانبا.
في هذه الرواية نجد وكالة أدبية مختصة في ( بيع الجمل الأولى) أو ( الافتتاحيات ) التي لا تنسى!
وليس هناك ما هو أدلّ على أهمية الافتتاحية التي لا تنسى مثل افتتاحية رواية ( المسخ) لكافكا حين استيقظ حوريجوري سامسا ليجد نفسه وقد تحوّل إلى حشرة، أو افتتاحية تولستوي في ( آنا كارنينا) حول كل العائلات سعيدة..
بيد أن هذه الرواية تنطلق من فكرة الجمل الأولى لتعبر في دروب كتابة الرواية و فنها وكل ما يتصل بها، وتعيد التفكير بمعنى و شكل الرواية و ما طرأ عليها من تبدلات و تغيرات، في ظل الحداثة و ما بعدها، مثل غياب الحبكة المركزية للقصة، التشظي الزماني و المكاني، بالإضافة إلى جمعها لفنون شتى، فكما يقال : الرواية هي الشكل الأدبي الذي جمع تحت جناحه فنون عدة: من شعر، و قصة قصيرة، و نقد أدبي، و مقالة فلسفية، و تحليل نفسي..
وهذه الرواية خير مثال على ذلك! فهي ( كولاج) أدبي! من نصوص و فنون عدة، و مشاريع روائية متخيلة.
ونقد فلسفي لعصرنا و ما فيه من نزعة استهلاكية مفرطة، و تلوث بيئي و تغير مناخي، و حروب و مجاعات و صراعات دينية و عرقية و إثنية، و تطرف و إرهاب، و شعبوية، وسيطرة الآلة و الخوف من أن يحلّ الذكاء الاصطناعي محل الأديب و الكاتب في انتاج النصوص الأدبية..
هذه النص أشبه بمتاهة نحتاج إلى طرف خيط اريانا للخروج منه، فتارة ينغمس الكاتب في الشأن العالمي، و يغرق حيناً في خصوصية المشهد الأدبي الروماني( الكاتب فرنسي من أصول رومانية).. نجد أنفسنا في فصول رواية ديستوبية، ثم ننتقل إلى فصول من رواية رومانسية، و قصائد ايروتيكية..
هي رواية تمثيلية على واقعنا الأدبي المتشظي.. تذكرنا برائعة ايتاليو كالفينو( لو أن مسافراً في ليلة شتاء).
#أبجد
#بائع_الجُمل_الأولى
May 3, 2023
Открих поне 7 издадени на български език книги от този автор, което означава, че не би трябвало да е съвсем непознат у нас. В същото време родният читателски интерес към книгите му в Goodreads очевидно е нулев, съдейки по липсата на каквито и да било ревюта на български. Парадокс? Или пък Вишниек пише прекалено неразбираемо и съответно непривлекателно за нашия вкус? Издават го, но не го четат? Четат го, но не го харесват? Заглавието на романа звучи обещаващо – почти като криминална история. Очакваш главният герой да се впусне в някакво шеметно приключение в надпревара с времето (в стила на Дан Браун). Обгърната в мистерия тайна агенция, занимаваща се с измисляне на начала на романи по поръчка. Толкова сполучливи, че клиентите ѝ са сред най-добрите романисти на отминалите 1-2 столетия. Първа фраза, която е в състояние едва ли не „сама да напише“ останалата част от текста, водейки автора по прекия път директно към Нобеловата награда за литература. Да, ама не. Романът на Вишниек е далеч от класическото повествование с начало, развитие, кулминация и финал. Вместо това той е силно фрагментарен, като от средата нататък отделните сюжетни линии стават флуидни, започват да търпят трансформация, опитват се сякаш да се свържат с останалите, да се обяснят една друга, ту се приближават, ту отново се раздалечават. Обещанието на автора е, че в края на четенето човек ще успее да свърже в ума си всичко в едно цяло. Ще разбере централната идея, авторовото послание, ще разбере защо са били всички тези герои и събития, кое е нещото, което ги обединява, което оправдава съществуването им. Аз лично положих своите усилия като читател, но не мога да се похваля, че ми се получи. Не открих тънката червена линия, минаваща през така различните една от друга истории. Нещо ми се поизясни, изплува от мъглата, но, затваряйки книгата, не бих казал, че съм успял да проумея за какво бе всичко това. Да, в романа има множество интересни и оригинални хрумвания. Че и добре написани. За някои от тях авторът е положил усилия да ги развие. Само обаче, за да ги изостави тъкмо на най-интересното място, нежелаещ или неспособен да се върне отново към тях. От тези идеи биха могли да излязат поне дузина напълно завършени класически повести или романи. И ако са добре написани, биха се продавали като топъл хляб. Вишниек обаче явно няма никаква нужда от това. За какво му е на Пикасо да рисува реалистично? Той това го умее прекрасно. Творчеството трябва да следва духа на времето. А духът на времето е фрагментарен, недовършен, хаотичен, разпилян. Новото изкуство не създава, а се задоволява с вариации (макар и много добри) на вече създаденото. Коментира, поглежда от друг ъгъл, провокира с нови гледни точки. Но не създава в истинския смисъл на това понятие. Класическото изкуство е нещото, без което не можем. Новото е опционално. Можем и с него, можем и без него. То се появява сякаш да ни напомни, че ние също сме способни не само да възприемаме и преживяваме, но и да създаваме изкуство. Хората са неизменчиви. Менят се времената, в които живеят. А те от своя страна променят в крайна сметка и самите хора. Наближава ли краят на класическата литература – онази, написана от един ум, две ръце и някакво техническо устройство (пишеща машина, персонален компютър), неспособно да измисли самостоятелно дори и един ред без участието на автора? Наближава ли краят на класическия читател – онзи, който отваря книга (независимо дали е на хартия или от екрана) и я възприема с очите си? Ще започнем ли да четем романи през кожата си? Ще се потапяме ли напълно в сюжета, сякаш ние самите ставаме героите в него? Тогава може би дали си интелектуалец, или пълен илитерат няма да има никакво значение. Дори киното не успя да постигне това. Достатъчно ще бъде да допреш книгата до себе си, за да възприемеш всичко вътре до най-малката подробност и с цялата дълбочина на чувството и смисъла, които авторът е заложил в нея. Макар и работещ на полето на футурологията (все още) Вишниек загатва очертанията на един напълно различен нов свят, в който всичко старо безвъзвратно ще загине, за да бъде заменено от нещо, което към момента за нас е повече непонятно и неприемливо, отколко��о невъзможно и неизвестно. Ще ни хареса ли? На нас – едва ли. Успокоението е, че нас също няма да ни има. Ще дойдат други времена, а те ще доведат след себе си и други хора.
October 25, 2025
" بائع الجمل الأولى"
للروائي الروماني الأصل الفرنسي :ماتي فيشنيك
من منشورات :تكوين
ترجمة: عبدالمجيد سباطة ( مترجمة عن الفرنسية)
عدد الصفحات: ٤٦٨ صفحة
****************************
لا يمكن تلخيص أحداث الرواية ولا اختزال الشخوص ( قد يكون ذلك ممكناً لست أدري ولكن بجهد لا اقدر عليه حاليا)
ولكن الفكرة تبدأ بأن كل الروايات العظيمة بدأت بافتتاحيات عظيمة وجمل جاذبة . هذه الجمل هي التي قد تكون قد أعطت للرواية ثقلها، و من هنا يخدعنا ماتي فيشنيك .. ففي كل فصل جملة استدراجية ذكية تغوي القاريء باتباعها حتى ينهي الفصل الذي يقرأه "لا يمكن للجملة الأولى أن تكون بريئة أبداً" (((((( أشيد بذكاء الرواي في هذه الفقرة ، فقد صدقته ونجح في إغوائي في جمله الافتتاحية))))
وهنا يتورط الكاتب في الرواية
والتي انتهت وأنا لا أعلم هل اسمه السيد( M) هل اسمه السيد ( غوتا) أو ربما ( السيد بوسييب) وهل هو شخصية حقيقية ام افتراضية ولدها الذكاء الاصطناعي أو ربما هو الذكاء الاصطناعي نفسه.
********************************
تستشرف الرواية مستقبل الرواية الأدبية بعد أن يطغي الذكاء الاصطناعي على عالم الأدب
، فهناك آلة تنتج النص ، تتلقى أوامر ممن يفترض أنه الكاتب كم عدد الشخوص المطلوبة نوع الرواية وفئتها ولأي مدرسة تنتمي ما هو الصوت المطلوب للراوي وما هو جنسه، كم عدد صفحاتها مكانها وزمانها وبضغطة تولد رواية ( هكذا بكل بساطة)
وحتى تكون الرواية متقنه واحترافية فهي ( تستعير الافكار والمشاعر والاحلام ) من بشر ، غالبا من الروائي والكاتب الذي الصق لصقات ( بوتشات) على جلده ليمكن قياس معنى المشاعر والاحاسيس والغرائز والأحلام وترجمتها لنصوص احترافية محكمة.
********************
من السرد السابق يتضح أن رواية «بائع الجمل الأولى» تنتمي إلى أدب ما بعد الحداثة، إذ تمزج بين الواقع والخيال وتكسر البنية التقليدية للسرد، هذه الرواية تتعدد فيها الأصوات الرواية لا تُروى بصوت واحد مهيمن، بل بأصوات وشخصيات متعددة، مرة بضمير المتكلم ومرة بالراوي العليم ،، وكل فصل له صوت .
تتعدد الأزمنة والأماكن وتختلط الشخصيات حيث يكون لكل شخصية مساحة في مكان وبيئة وزمن ما ، ثم توجد في مكان وظرف وزمن آخر .
لا يُعرف في هذه الرواية من هي الشخصية الحقيقية الواقعية ومن هي الافتراضية و ومن الذي يتكلم عن من بوضوح وعليه يصعب جدا تلخيصها في أحداث ومن الصعب على القاريء أن يميز الشخوص دون تداخل ومعرفة دورها بالضبط .
******************************
في الرواية عمق فلسفي واضح ، وعمق سياسي ( الحديث عن رومانيا والسياية في أمريكا )وعمق أدبي ( اعمال أدبية مهمة ستُطرح بافتتاحيات جملها الجاذبة ، وعمق فني ( اشارة لأفلام عالمية ولوحات فنية ) وإشارات لقضايا إنسانية وكونية والكثير مما قد يكون قد فاتني ذكرني هذا قليلاً بما يفعله خوسيه ساراماغو في رواياته .
*********************
أحببت جزء الأحلام في الرواية ويبدو أن في الأحلام ضميراً جمعياً والاحلام متشابهة لكل الناس
***********************
اقتباسات أعجبتني
"هناك روايات ترافقك مدى الحياة، تبقى معك، وتواصل وجودها…ولهذا أقول إن الرواية الجيدة هي انتصار على الزمن"
“لقد علمت فورًا أن كل قصص الحب تنتهي بشكل سيء، استعلمت عن الأمر، وسألت بعض الخبراء، وقد أجمعوا ألا وجود لنهاية سعيدة"
" لا أضرّ بالذاكرة من الحنين"
“الأحلام ليست سوى حيوانات، وحوش تعيش في لا وعينا، في أعمق طبقات كياننا، تلك الأماكن التي لا يمكننا بلوغها إلا بمساعدة الأحلام، التي ليست سوى تعبير عن إحباطاتنا"
“لقد بدأ عصر الرواية الصناعية، وحان الوقت بالنسبة إلينا، نحن حرفيّي الرواية اليدوية التقليدية، للانسحاب من المشهد.”
“تشعر الأمهات بالحزن عند ولادتهن للأطفال، لأنهن يدركن ذلك السر
المزعج: عندما نمنح الحياة، فإننا نمنح معها الموت أيضًا"
تعليق اخير على الترجمة
الترجمة جيدة ولكن هناك اخطاء بسيطة في الطباعة او الاملء ربما ولكن تمنيت لو قرأتها مترجمة من الرومانية مباشرة أعتقد أن ترجمتها من الرومانية للفرنسية ثم للعربية اضعفت بنيتها قليلا ، او ربما كانت اخطاء متعمدة
للروائي الروماني الأصل الفرنسي :ماتي فيشنيك
من منشورات :تكوين
ترجمة: عبدالمجيد سباطة ( مترجمة عن الفرنسية)
عدد الصفحات: ٤٦٨ صفحة
****************************
لا يمكن تلخيص أحداث الرواية ولا اختزال الشخوص ( قد يكون ذلك ممكناً لست أدري ولكن بجهد لا اقدر عليه حاليا)
ولكن الفكرة تبدأ بأن كل الروايات العظيمة بدأت بافتتاحيات عظيمة وجمل جاذبة . هذه الجمل هي التي قد تكون قد أعطت للرواية ثقلها، و من هنا يخدعنا ماتي فيشنيك .. ففي كل فصل جملة استدراجية ذكية تغوي القاريء باتباعها حتى ينهي الفصل الذي يقرأه "لا يمكن للجملة الأولى أن تكون بريئة أبداً" (((((( أشيد بذكاء الرواي في هذه الفقرة ، فقد صدقته ونجح في إغوائي في جمله الافتتاحية))))
وهنا يتورط الكاتب في الرواية
والتي انتهت وأنا لا أعلم هل اسمه السيد( M) هل اسمه السيد ( غوتا) أو ربما ( السيد بوسييب) وهل هو شخصية حقيقية ام افتراضية ولدها الذكاء الاصطناعي أو ربما هو الذكاء الاصطناعي نفسه.
********************************
تستشرف الرواية مستقبل الرواية الأدبية بعد أن يطغي الذكاء الاصطناعي على عالم الأدب
، فهناك آلة تنتج النص ، تتلقى أوامر ممن يفترض أنه الكاتب كم عدد الشخوص المطلوبة نوع الرواية وفئتها ولأي مدرسة تنتمي ما هو الصوت المطلوب للراوي وما هو جنسه، كم عدد صفحاتها مكانها وزمانها وبضغطة تولد رواية ( هكذا بكل بساطة)
وحتى تكون الرواية متقنه واحترافية فهي ( تستعير الافكار والمشاعر والاحلام ) من بشر ، غالبا من الروائي والكاتب الذي الصق لصقات ( بوتشات) على جلده ليمكن قياس معنى المشاعر والاحاسيس والغرائز والأحلام وترجمتها لنصوص احترافية محكمة.
********************
من السرد السابق يتضح أن رواية «بائع الجمل الأولى» تنتمي إلى أدب ما بعد الحداثة، إذ تمزج بين الواقع والخيال وتكسر البنية التقليدية للسرد، هذه الرواية تتعدد فيها الأصوات الرواية لا تُروى بصوت واحد مهيمن، بل بأصوات وشخصيات متعددة، مرة بضمير المتكلم ومرة بالراوي العليم ،، وكل فصل له صوت .
تتعدد الأزمنة والأماكن وتختلط الشخصيات حيث يكون لكل شخصية مساحة في مكان وبيئة وزمن ما ، ثم توجد في مكان وظرف وزمن آخر .
لا يُعرف في هذه الرواية من هي الشخصية الحقيقية الواقعية ومن هي الافتراضية و ومن الذي يتكلم عن من بوضوح وعليه يصعب جدا تلخيصها في أحداث ومن الصعب على القاريء أن يميز الشخوص دون تداخل ومعرفة دورها بالضبط .
******************************
في الرواية عمق فلسفي واضح ، وعمق سياسي ( الحديث عن رومانيا والسياية في أمريكا )وعمق أدبي ( اعمال أدبية مهمة ستُطرح بافتتاحيات جملها الجاذبة ، وعمق فني ( اشارة لأفلام عالمية ولوحات فنية ) وإشارات لقضايا إنسانية وكونية والكثير مما قد يكون قد فاتني ذكرني هذا قليلاً بما يفعله خوسيه ساراماغو في رواياته .
*********************
أحببت جزء الأحلام في الرواية ويبدو أن في الأحلام ضميراً جمعياً والاحلام متشابهة لكل الناس
***********************
اقتباسات أعجبتني
"هناك روايات ترافقك مدى الحياة، تبقى معك، وتواصل وجودها…ولهذا أقول إن الرواية الجيدة هي انتصار على الزمن"
“لقد علمت فورًا أن كل قصص الحب تنتهي بشكل سيء، استعلمت عن الأمر، وسألت بعض الخبراء، وقد أجمعوا ألا وجود لنهاية سعيدة"
" لا أضرّ بالذاكرة من الحنين"
“الأحلام ليست سوى حيوانات، وحوش تعيش في لا وعينا، في أعمق طبقات كياننا، تلك الأماكن التي لا يمكننا بلوغها إلا بمساعدة الأحلام، التي ليست سوى تعبير عن إحباطاتنا"
“لقد بدأ عصر الرواية الصناعية، وحان الوقت بالنسبة إلينا، نحن حرفيّي الرواية اليدوية التقليدية، للانسحاب من المشهد.”
“تشعر الأمهات بالحزن عند ولادتهن للأطفال، لأنهن يدركن ذلك السر
المزعج: عندما نمنح الحياة، فإننا نمنح معها الموت أيضًا"
تعليق اخير على الترجمة
الترجمة جيدة ولكن هناك اخطاء بسيطة في الطباعة او الاملء ربما ولكن تمنيت لو قرأتها مترجمة من الرومانية مباشرة أعتقد أن ترجمتها من الرومانية للفرنسية ثم للعربية اضعفت بنيتها قليلا ، او ربما كانت اخطاء متعمدة
May 23, 2025
Sentimientos encontrados con este libro que me regaló mi gran amigo Pablo 😂. En él, un escritor rumano nos hace partícipes de sus peripecias literarias intercalando fragmentos de novelas que él intenta construir. El autor subtitula la obra como "Novela caleidoscópica" y acierta al 100% con esta denominación. Al final, las ramificaciones narrativas van multiplicándose por encima de nuestras posibilidades y pocas resultan sugestivas. Hay partes que he disfrutado: las cartas de Guy, la trama sobre el software generativo de novelas y todo lo relacionado con la vida cultural de Rumanía. Sin embargo, otras se me han hecho cuesta arriba: toda la historia con la señora Ri me parece una cursilada y demasiado "rayuelesca". El final sí me ha parecido bonito, juguetón y contiene frases para subrayar.
October 28, 2020
To takie miłe móc zgubić się w książce, a w tej można jak w żadnej :) Eksperymentalna, nigdzie indziej niespotykana forma wymaga od czytelnika skupienia i samodzielnego łączenia kropek.
Najlepiej zabrać się do tej pozycji bez czytania recenzji, bo można wysnuć mylne wnioski na starcie i trochę sobie zepsuć zabawę (patrz: ja).
Zdecydowanie kiedyś do niej wrócę, żeby lepiej ją rozpracować.
Najlepiej zabrać się do tej pozycji bez czytania recenzji, bo można wysnuć mylne wnioski na starcie i trochę sobie zepsuć zabawę (patrz: ja).
Zdecydowanie kiedyś do niej wrócę, żeby lepiej ją rozpracować.
Want to read
November 20, 2023Incipit
La prima frase di un romanzo deve contenere un po’ dell’energia di un grido istintivo che provoca una valanga…
Continua su Incipitmania
La prima frase di un romanzo deve contenere un po’ dell’energia di un grido istintivo che provoca una valanga…
Continua su Incipitmania
November 24, 2024
"Un dito che preme il grilletto, ecco cosa significa in realtà una prima frase riuscita, intensa. Un vero incipit di romanzo è il deflagrare di un incendio interiore…" (p. 8)
July 24, 2021
Nie wiedząc nic ani o autorze ani o książce (projektantka okładki bardzo postarała się, by była ona możliwie najbardziej nijaka), sięgnąłem po powieść rumuńskiego pisarza tylko i wyłącznie ze względu na osobę tłumaczki. Każda przygoda z prozą w przekładzie Joanny Kornaś – Warwas była dotychczas bardzo, ale to bardzo interesująca, toteż zawierzyłem w intuicję i gust literacki tłumaczki – wszak z mojego czytelniczego doświadczenia wynikało, że wymieniona tłumaczka nie przekłada złych książek. Nie mogę powiedzieć, że po lekturze jestem rozczarowany czy zawiedziony – to byłoby z mojej strony grubym nadużyciem. Moje odczucia są pozytywne, bo ta rumuńska powieść miała swój potencjał i momentami ociera się o geniusz. Cały ambaras tkwi w tych „momentach” i w „ocieraniu się”. Stanowczo za rzadko się one przydarzały.
Początek (nomen omen, zważywszy na jej tytuł) powieści rumuńskiego pisarza przypomina mi bardzo udaną próbę wskrzeszenia klasycznego noir przez Briana de Palmę. Chodzi mi oczywiście o jego Femme fatale. Film de Palmy rozpoczyna sekwencja obrazów z festiwalu filmowego w Cannes, podczas którego dochodzi do spektakularnej kradzieży jubilerskiego cacuszka. De Palma, który nie jest pieszczochem krytyków ani ulubieńcem festiwalowych jury, jako miejsce filmowej akcji wybrał jeden z najsłynniejszych festiwali. Sporo było dociekań, czy to była z jego strony prowokacja, czy też puszczenie oka – do krytyków? Do widzów? Do obojga? Rumuńską powieść otwiera scena pokonkursowego bankietu literackiego, podczas którego uhonorowany pośrednią nagrodą piszący po francusku ekspiat z Rumunii (o biografii dziwnie zbieżnej z losami samego autora) spotyka zażywnego staruszka, który tłumaczy mu, jak istotną rolę odgrywa pierwsze zdanie powieści. Czyżby miejsce akcji powieści rumuńskiego pisarza było również prowokacją lub puszczeniem oka? Skojarzenia z filmem de Palmy były natychmiastowe. Ów zażywny staruszek okazuje się członkiem literackiego stowarzyszenia, które służy ratunkiem, podpowiadając literatom… początki powieści. Stowarzyszenie działa w ukryciu i to ono wybiera sobie „klientów”, a nie na odwrót. Rumun ma być ich ostatnim podopiecznym, ale zanim podpowiedzą mu początek powieści, muszą go lepiej poznać. Tak z grubsza prezentuje się preludium.
Rumuńska powieść wyrasta z głębokiej odautorskiej wiary w moc słowa pisanego. Zażywny staruszek bowiem jest człowiekiem starej daty – można się z nim kontaktować wyłącznie w formie listownej i koniecznie przy pomocy wiecznego pióra. W tych momentach powieści, w której autor oddaje głos staruszkowi, reanimacji ulega powieść epistolarna, a więc gatunek który dziś całkowicie odszedł do lamusa. Starszy jegomość z racji profesji dużo podróżuje, zazwyczaj po miastach, które zostały unieśmiertelnione na kartach niejednej powieści i w których jeszcze przed kilkudziesięcioma laty kwitło intensywne życie literackie, głównie po kawiarniach, w których dyskutowano, krytykowano, wynoszono na piedestał lub strącano z parnasu. Ileż to kapitalnych powieści rodziło się wśród knajpianych oparów alkoholu lub kolejnych filiżanek kawy! Od kawiarnianego życia dzieli nas krok od literackich salonów, gdzie kwitło kulturalne życie w czasach, w których sama kultura miała jeszcze posmak elitarności. Wraz z nadejściem dyktatury proletariatu, również i literatura, a przede wszystkim ludzie ją uprawiający, musieli zostać poddani kontroli, stąd życie okołoliterackie koncentrowało się w domach pracy twórczej. Nie inaczej było w komunistycznej Rumunii. Listy zażywnego jegomościa są więc w gruncie rzeczy małymi esejami, w których refleksja nad kulturalnym dniem wczorajszym pozwala zrozumieć sztukę dnia dzisiejszego.
Zetknięcie z tajemniczym jegomościem i jego stowarzyszeniem daje narratorowi powieści okazję spotkania enigmatycznej kobiety, która podobnie jak on, para się literaturą. Spore momenty powieści poświęcone są ich zalotom. No właśnie, jakże istotną rolę w każdej większej czy mniejszej miłości odgrywa small talk! Kiedyś bowiem mężczyzna musiał mieć naprawdę dobry bajer, aby zainteresować swoją osobą niewiastę. Bajer musiał być tym większy, im mniej urody dała mu natura. Nieprzypadkowo flirt w czasach minionych zaliczany był do rangi sztuki. Dodajmy, sztuki niełatwej, skoro panowie (panie zresztą też) niejednokrotnie potrzebowali czytelnych wskazówek, jak się za to zabrać – Owidiusz ze swoim Ars amandi bywał nader pomocny na Zachodzie, na Wschodzie zaś radzono sobie za pomocą Kamasutry. I my, Polacy dorzuciliśmy swoje parę groszy do skarbnicy tej wiedzy – jedna z ksiąg Pana Tadeusza nosi tytuł Umizgi. Zakochany chłop musi jakoś zwerbalizować swoje uczucie – nie ma na to lepszego sposobu niż słowo, zwłaszcza rymowane. Choć poetyckie partie rumuńskiej powieści są grafomańskie, to nie zmienia tego, że przez szereg stuleci panowie wabili panie za pomocą pięknie dobranych słów. Te wszystkie pieśni, hymny, sonety, ody, ballady – nasza kultura obfituje w zapisy uczuć, które dziś zastąpione zostały nudesem. Ot, znak czasu, słowo pisane ustępuje piktogramowi. Kto przy dzisiejszej gonitwie ma czas czytać? Nudes jest paradoksalnie czytelniejszy.
Narrator powieści, w oczekiwaniu na idealny początek, który wyniesie go na szczyty, w międzyczasie nie próżnuje, tylko tworzy. A to historię człowieka, który budzi się w wymarłym mieście, a to opowieść o parze, której samochód psuje się na środku pustyni, a to wspomnienia faceta żyjącego w cieniu (a może blasku) bardziej zdolnego starszego brata, a to historię pisarza, który umiera i za którego sztuczna inteligencja próbuje dokończyć zaczętą powieść (tutaj moje ukłony w stronę autora za garść kapitalnych myśli na temat „powieści przemysłowej”, w stronę której zmierza niestety literatura anglo-amerykańska, masowo produkująca wyroby prozatorskopodobne). Wziąwszy pod uwagę taką konstrukcję tej powieści, autor posłowia – Jakub Kornhauser – nazwał ją „powieścią patchworkiem”. Sęk w tym, że kolejne fragmenty tego patchworku nie składają się na pomysłową narzutę. Będąc w mniej więcej połowie książki zacząłem się zastanawiać, dokąd rumuński pisarz i ta cała historia zmierza – okazało się, że donikąd. Autor zszywał kolejne fragmenty swego patchworku, ale w jakim celu – tego niestety nie wiadomo. Ten miks gatunkowy i mozaika fabularna nie złożyły się na sensowną całość. Stąd amplituda moich uczuć względem tej powieści była zróżnicowana: od początkowego zaintrygowana, przez zaciekawienie po znudzenie, gdy po przeczytaniu około ¾ książki wiedziałem już, że ten pomysł przerósł autora, który zwyczajnie przekombinował i nie ma pomysłu na sensowne zwieńczenie całości.
Dzięki złotoustemu elektrykowi z Żyrardowa wiemy, że mężczyznę poznaje się po tym nie jak zaczyna, ale jak kończy. Aby jednak skończył, musi wszak zacząć. Rumuński pisarz zaczął interesująco. Skończył zaś bardzo nijako.
Początek (nomen omen, zważywszy na jej tytuł) powieści rumuńskiego pisarza przypomina mi bardzo udaną próbę wskrzeszenia klasycznego noir przez Briana de Palmę. Chodzi mi oczywiście o jego Femme fatale. Film de Palmy rozpoczyna sekwencja obrazów z festiwalu filmowego w Cannes, podczas którego dochodzi do spektakularnej kradzieży jubilerskiego cacuszka. De Palma, który nie jest pieszczochem krytyków ani ulubieńcem festiwalowych jury, jako miejsce filmowej akcji wybrał jeden z najsłynniejszych festiwali. Sporo było dociekań, czy to była z jego strony prowokacja, czy też puszczenie oka – do krytyków? Do widzów? Do obojga? Rumuńską powieść otwiera scena pokonkursowego bankietu literackiego, podczas którego uhonorowany pośrednią nagrodą piszący po francusku ekspiat z Rumunii (o biografii dziwnie zbieżnej z losami samego autora) spotyka zażywnego staruszka, który tłumaczy mu, jak istotną rolę odgrywa pierwsze zdanie powieści. Czyżby miejsce akcji powieści rumuńskiego pisarza było również prowokacją lub puszczeniem oka? Skojarzenia z filmem de Palmy były natychmiastowe. Ów zażywny staruszek okazuje się członkiem literackiego stowarzyszenia, które służy ratunkiem, podpowiadając literatom… początki powieści. Stowarzyszenie działa w ukryciu i to ono wybiera sobie „klientów”, a nie na odwrót. Rumun ma być ich ostatnim podopiecznym, ale zanim podpowiedzą mu początek powieści, muszą go lepiej poznać. Tak z grubsza prezentuje się preludium.
Rumuńska powieść wyrasta z głębokiej odautorskiej wiary w moc słowa pisanego. Zażywny staruszek bowiem jest człowiekiem starej daty – można się z nim kontaktować wyłącznie w formie listownej i koniecznie przy pomocy wiecznego pióra. W tych momentach powieści, w której autor oddaje głos staruszkowi, reanimacji ulega powieść epistolarna, a więc gatunek który dziś całkowicie odszedł do lamusa. Starszy jegomość z racji profesji dużo podróżuje, zazwyczaj po miastach, które zostały unieśmiertelnione na kartach niejednej powieści i w których jeszcze przed kilkudziesięcioma laty kwitło intensywne życie literackie, głównie po kawiarniach, w których dyskutowano, krytykowano, wynoszono na piedestał lub strącano z parnasu. Ileż to kapitalnych powieści rodziło się wśród knajpianych oparów alkoholu lub kolejnych filiżanek kawy! Od kawiarnianego życia dzieli nas krok od literackich salonów, gdzie kwitło kulturalne życie w czasach, w których sama kultura miała jeszcze posmak elitarności. Wraz z nadejściem dyktatury proletariatu, również i literatura, a przede wszystkim ludzie ją uprawiający, musieli zostać poddani kontroli, stąd życie okołoliterackie koncentrowało się w domach pracy twórczej. Nie inaczej było w komunistycznej Rumunii. Listy zażywnego jegomościa są więc w gruncie rzeczy małymi esejami, w których refleksja nad kulturalnym dniem wczorajszym pozwala zrozumieć sztukę dnia dzisiejszego.
Zetknięcie z tajemniczym jegomościem i jego stowarzyszeniem daje narratorowi powieści okazję spotkania enigmatycznej kobiety, która podobnie jak on, para się literaturą. Spore momenty powieści poświęcone są ich zalotom. No właśnie, jakże istotną rolę w każdej większej czy mniejszej miłości odgrywa small talk! Kiedyś bowiem mężczyzna musiał mieć naprawdę dobry bajer, aby zainteresować swoją osobą niewiastę. Bajer musiał być tym większy, im mniej urody dała mu natura. Nieprzypadkowo flirt w czasach minionych zaliczany był do rangi sztuki. Dodajmy, sztuki niełatwej, skoro panowie (panie zresztą też) niejednokrotnie potrzebowali czytelnych wskazówek, jak się za to zabrać – Owidiusz ze swoim Ars amandi bywał nader pomocny na Zachodzie, na Wschodzie zaś radzono sobie za pomocą Kamasutry. I my, Polacy dorzuciliśmy swoje parę groszy do skarbnicy tej wiedzy – jedna z ksiąg Pana Tadeusza nosi tytuł Umizgi. Zakochany chłop musi jakoś zwerbalizować swoje uczucie – nie ma na to lepszego sposobu niż słowo, zwłaszcza rymowane. Choć poetyckie partie rumuńskiej powieści są grafomańskie, to nie zmienia tego, że przez szereg stuleci panowie wabili panie za pomocą pięknie dobranych słów. Te wszystkie pieśni, hymny, sonety, ody, ballady – nasza kultura obfituje w zapisy uczuć, które dziś zastąpione zostały nudesem. Ot, znak czasu, słowo pisane ustępuje piktogramowi. Kto przy dzisiejszej gonitwie ma czas czytać? Nudes jest paradoksalnie czytelniejszy.
Narrator powieści, w oczekiwaniu na idealny początek, który wyniesie go na szczyty, w międzyczasie nie próżnuje, tylko tworzy. A to historię człowieka, który budzi się w wymarłym mieście, a to opowieść o parze, której samochód psuje się na środku pustyni, a to wspomnienia faceta żyjącego w cieniu (a może blasku) bardziej zdolnego starszego brata, a to historię pisarza, który umiera i za którego sztuczna inteligencja próbuje dokończyć zaczętą powieść (tutaj moje ukłony w stronę autora za garść kapitalnych myśli na temat „powieści przemysłowej”, w stronę której zmierza niestety literatura anglo-amerykańska, masowo produkująca wyroby prozatorskopodobne). Wziąwszy pod uwagę taką konstrukcję tej powieści, autor posłowia – Jakub Kornhauser – nazwał ją „powieścią patchworkiem”. Sęk w tym, że kolejne fragmenty tego patchworku nie składają się na pomysłową narzutę. Będąc w mniej więcej połowie książki zacząłem się zastanawiać, dokąd rumuński pisarz i ta cała historia zmierza – okazało się, że donikąd. Autor zszywał kolejne fragmenty swego patchworku, ale w jakim celu – tego niestety nie wiadomo. Ten miks gatunkowy i mozaika fabularna nie złożyły się na sensowną całość. Stąd amplituda moich uczuć względem tej powieści była zróżnicowana: od początkowego zaintrygowana, przez zaciekawienie po znudzenie, gdy po przeczytaniu około ¾ książki wiedziałem już, że ten pomysł przerósł autora, który zwyczajnie przekombinował i nie ma pomysłu na sensowne zwieńczenie całości.
Dzięki złotoustemu elektrykowi z Żyrardowa wiemy, że mężczyznę poznaje się po tym nie jak zaczyna, ale jak kończy. Aby jednak skończył, musi wszak zacząć. Rumuński pisarz zaczął interesująco. Skończył zaś bardzo nijako.
March 7, 2017
Cand am lasat-o din mana, i-as fi acordat 5 stele, asta pentru ca mi-a reamintit interactiv, cu umor, care e treaba cu romanul postmodernist. Insertiile de(spre) Bucuresti comunist, tentativa de localizare mi s-au parut nelalocul lor, in ciuda multiplelor planuri existente in roman. 4.3 in the end, daca avea Goodreads zecimale ;).
February 22, 2019
Se vede că Vișniec demult trăiește prin Franța. Scriitura sa aduce mai mult a alți autori pop contemporani ca Murakami sau Kundera decît a literatură română. Stilul este inteligent fără a fi obositor și se citește ușor și plăcut. Попса literară de calitate.
Romanul de față e foarte meta și post-modern într-un sens cît se poate de simplu: sunt cîteva fire narative relația dintre care e greu de construit. Vreo trei fire sunt despre personaje care încearcă să scrie un roman. Restul poveștilor sunt chipurile rezultatele acestor încercări. E greu să înțelegi însă cine pe cine scrie, în care fir se ascunde autorul „real”. O fi cel care lucrează cu negustorul de începuturi de roman? O fi cel care lucrează cu noul computer de scris? Toate firele au referințe la celelalte, așa că treaba-i cît se poate de încîlcită. Din fericire, e limpede că Vișniec are o atitudine destul de jucăușă fața de toată încîlcitura asta, astfel încît m-am simțit mai degrabă cu un cubic Rubik în față decît pierdut într-un labirint narativ.
Deși prefer romanele cu o structură mai clară sau clasică, Negustorul a fost o surpriză plăcută.
Romanul de față e foarte meta și post-modern într-un sens cît se poate de simplu: sunt cîteva fire narative relația dintre care e greu de construit. Vreo trei fire sunt despre personaje care încearcă să scrie un roman. Restul poveștilor sunt chipurile rezultatele acestor încercări. E greu să înțelegi însă cine pe cine scrie, în care fir se ascunde autorul „real”. O fi cel care lucrează cu negustorul de începuturi de roman? O fi cel care lucrează cu noul computer de scris? Toate firele au referințe la celelalte, așa că treaba-i cît se poate de încîlcită. Din fericire, e limpede că Vișniec are o atitudine destul de jucăușă fața de toată încîlcitura asta, astfel încît m-am simțit mai degrabă cu un cubic Rubik în față decît pierdut într-un labirint narativ.
Deși prefer romanele cu o structură mai clară sau clasică, Negustorul a fost o surpriză plăcută.
February 5, 2018
ce roman despre roman!
February 28, 2021
Żadne słowo nie jest w stanie opisać geniuszu tej książki. 💕
August 1, 2025
wszyscy używają jakichś trudnych słów i porównują do autorów, których nie znam, więc ja tylko powiem, że mi się bardzo podobało, dziękuję za uwagę
July 3, 2018
Poate, dacă nu intram în ea cu așteptări stelare pe zone interioare, o găseam mai fermecătoare. Sau poate că nu.
Afirm asta în urma romanului “Iubirile de tip pantof, iubirile de tip umbrelă”, carte-lume care m-a răvășit și a dat cu mine de toate cele, forjând trăiri interioare cosmice.
Romanul de față, în schimb, abia reușește să mențină atenția, unele povestiri-fir fiind mai plate decât altele. Dar nu vreau să judec prea aspru, totuși a avut ceva din neînțeleasa lume Vișniec pe care intenționez s-o parcurg cap-coadă.
Afirm asta în urma romanului “Iubirile de tip pantof, iubirile de tip umbrelă”, carte-lume care m-a răvășit și a dat cu mine de toate cele, forjând trăiri interioare cosmice.
Romanul de față, în schimb, abia reușește să mențină atenția, unele povestiri-fir fiind mai plate decât altele. Dar nu vreau să judec prea aspru, totuși a avut ceva din neînțeleasa lume Vișniec pe care intenționez s-o parcurg cap-coadă.
April 25, 2025
Lo original no quita lo aburriente. Mucha idea y algunas nueces, pero pocas.
January 31, 2018
' Hoje, a mãe morreu'.
Você acha mesmo que uma asserção assim tão simples pode sair da mente de um escritor? Asseguro-lhe que não. Escritor é, por regra, pessoa complicada, dilacerada intimamente, contorcida, cheia de contradições, consumida por ambições, muito pouco generosa, se bem que se inflame com a ideia de humanidade.
Não, lhe asseguro que Albert Camus nunca teria começado o romance O Estrangeiro com essa frase se não a tivéssemos fornecido nós. Aliás, nem sequer teria escrito esse romance num estilo tão simples, tão linear, tão confessional, visando a maior credibilidade, se não lhe tivéssemos oferecido, nós, o ponto de partida, se não tivéssemos aberto, nós, esta miraculosa portinhola.
'Hoje, a mãe morreu'.
Vários foram os clientes dessa organização: Thomas Mann, Kafka, H.G. Wells, Melville... O misterioso negociante, Guy Courtois, membro de uma organização de mais de trezentos anos, está estudando um jovem aspirante a escritor romeno. Precisa saber como irá ajudá-lo. Por outro lado, sua missão não é fácil - afinal, a língua romena jamais fora contemplada com um Nobel de literatura...
No entanto, essa mesma organização está ameaçada - hoje se escreve em excesso, surgiram máquinas que escrevem romances combinatórios - a era do romance industrial, diz Courtois.
Matéi Visniec (1956) é, antes de romancista, um dramaturgo recém-descoberto no Brasil. Entre a ficção científica - diga-se que a "ação" se passa em 2025 - e o absurdo, não espere nada parecido com uma narrativa convencional, mas um texto fragmentado e inconcluso, tipicamente pós-moderno. Na tradição de Ionesco, com quem, aliás, costuma ser comparado.
Comecei a destacar no livro vários trechos e me dei conta que, por vezes, grifei páginas quase inteiras.
Além do aspirante a escritor romeno M., temos Bernard, um sujeito que o observa, a serviço de Courtois; e temos ainda o Torturador - que nome apropriado para esse ser que nos assombra às noites e invade nossos sonhos - sim, quer meio melhor de conhecer alguém que através dos seus sonhos? - e uma greve de escritores romenos, revoltados pelo fato de a Academia não ter, jamais, escolhido um romeno que escrevesse na língua materna como o Nobel.
Impossível não se lembrar da nossa eterna espera por um Nobel brasileiro - mas os "suicídios literários cometidos na Romênia no fim do segundo decênio do século XXI" e seus efeitos midiáticos me fazem pensar quais seriam nossos nomes a aderir a esse protesto tão intenso...
E a máquina-escritora, tremendamente sedutora. Como Courtois poderia sobreviver nesse novo mundo?
O papel do escritor é debatido, numa era de inícios, de pressa - em que sempre se inicia algo, mas raramente se conclui o que se iniciou. Uma era de inícios, mas sem fins.
Para nossa sorte, a É Realizações está editando toda a obra - em especial, a dramaturgia de Visniec: A história do comunismo contada aos doentes mentais, Máquina Tchekov, O último Godot - a lista é grande. E suas peças começam a ser encenadas por aqui - o que também não é um fato corriqueiro.
Você acha mesmo que uma asserção assim tão simples pode sair da mente de um escritor? Asseguro-lhe que não. Escritor é, por regra, pessoa complicada, dilacerada intimamente, contorcida, cheia de contradições, consumida por ambições, muito pouco generosa, se bem que se inflame com a ideia de humanidade.
Não, lhe asseguro que Albert Camus nunca teria começado o romance O Estrangeiro com essa frase se não a tivéssemos fornecido nós. Aliás, nem sequer teria escrito esse romance num estilo tão simples, tão linear, tão confessional, visando a maior credibilidade, se não lhe tivéssemos oferecido, nós, o ponto de partida, se não tivéssemos aberto, nós, esta miraculosa portinhola.
'Hoje, a mãe morreu'.
Vários foram os clientes dessa organização: Thomas Mann, Kafka, H.G. Wells, Melville... O misterioso negociante, Guy Courtois, membro de uma organização de mais de trezentos anos, está estudando um jovem aspirante a escritor romeno. Precisa saber como irá ajudá-lo. Por outro lado, sua missão não é fácil - afinal, a língua romena jamais fora contemplada com um Nobel de literatura...
No entanto, essa mesma organização está ameaçada - hoje se escreve em excesso, surgiram máquinas que escrevem romances combinatórios - a era do romance industrial, diz Courtois.
Matéi Visniec (1956) é, antes de romancista, um dramaturgo recém-descoberto no Brasil. Entre a ficção científica - diga-se que a "ação" se passa em 2025 - e o absurdo, não espere nada parecido com uma narrativa convencional, mas um texto fragmentado e inconcluso, tipicamente pós-moderno. Na tradição de Ionesco, com quem, aliás, costuma ser comparado.
Comecei a destacar no livro vários trechos e me dei conta que, por vezes, grifei páginas quase inteiras.
Além do aspirante a escritor romeno M., temos Bernard, um sujeito que o observa, a serviço de Courtois; e temos ainda o Torturador - que nome apropriado para esse ser que nos assombra às noites e invade nossos sonhos - sim, quer meio melhor de conhecer alguém que através dos seus sonhos? - e uma greve de escritores romenos, revoltados pelo fato de a Academia não ter, jamais, escolhido um romeno que escrevesse na língua materna como o Nobel.
Impossível não se lembrar da nossa eterna espera por um Nobel brasileiro - mas os "suicídios literários cometidos na Romênia no fim do segundo decênio do século XXI" e seus efeitos midiáticos me fazem pensar quais seriam nossos nomes a aderir a esse protesto tão intenso...
E a máquina-escritora, tremendamente sedutora. Como Courtois poderia sobreviver nesse novo mundo?
O papel do escritor é debatido, numa era de inícios, de pressa - em que sempre se inicia algo, mas raramente se conclui o que se iniciou. Uma era de inícios, mas sem fins.
Para nossa sorte, a É Realizações está editando toda a obra - em especial, a dramaturgia de Visniec: A história do comunismo contada aos doentes mentais, Máquina Tchekov, O último Godot - a lista é grande. E suas peças começam a ser encenadas por aqui - o que também não é um fato corriqueiro.
Displaying 1 - 30 of 67 reviews