Summer Rain

by Marguerite Duras

Summer Rain traces the struggle of a large, marginalised, and uneducated immigrant family, as its members, feeling cast off, yet bound together by a powerful intimacy, try to survive in the indifferent society of suburban Paris.

Genres: Fiction, France, Novels, French Literature, Roman, Literature, Womens

144 pages, Hardcover

First published January 1, 1990

About the author

Marguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.

Reviews

[sAmAnE · Rating 3 out of 5]

کتاب کم حجمی در مورد خانواده‌ای فقیر بود که یکی از پسران این خانواده تصمیم میگیره مدرسه نداره و معتقده اونجا چیزی بهش یاد نمیدن... توجه همه بهش جلب میشه و حتی در آینده هم فرد موفقی میشه. اینکه نقطه نظرات ارنستو در هاله‌ای از ابهام و کاملا بی‌ربط بیان میشد به کنار، نپرداختن و کافی نبودن اطلاعات و سردرگمی من هم مسئله‌ی دیگه‌ای بود...در کنار این پسر ، ارنستو یکی از خواهراش هم جنگجویی است که در آخر نمیتواند در قید و بند خانواده و اصول آن بماند. کتاب برای من چندان نقاط جالب و جذاب نداشت.

[KamRun · Rating 4 out of 5]

خدا برای ارنستو همان اندوهی بود که هربار، وقتی به خواهر و برادران، به پدر و مادر، به بهار یا هر چیز جزیی دیگری نگاه می‌کرد، حضور داشت

باران تابستان روایت ماجرای خانواده‌ای مهاجر، فقیر و حومه نشین با هفت فرزند است که در مخروبه‌ای مسکونی و متعلق به دولت روزگار می‌گذرانند. شخصیت اصلی داستان، ارنستو نام دارد؛ پسر بزرگ خانواده که 12 ساله است، اما ظاهرش بیست و چندساله بنظر می‌رسد. ژن (خواهر)، ژینتا (مادر که گاهی امیلیا نامیده می‌شود) و انریکه (پدر که گاهی امیلیو نامیده می‌شود) دیگر شخصیت‌های داستان هستند. 5 فرزند دیگر اسمی ندارد و هنگام نام بردن از آن‌ها به "برادرز و سیسیترز" بسنده می‌شود. روزی ارنستو، کتاب قدیمی و عجیبی پیدا می‌کند که نیمی از آن سوخته است. او بدون آنکه به مدرسه رفته باشد، شروع به خواندن کتاب می‌کند، کتابی که گویا تاملات پادشاه حکیمی‌ست که همه چیز را امتحان کرده و هر تجربه‌ای را از سر گذرانیده و حالا می‌گوید همه چیز باطل است (جامعه‌ی سلیمان). پس از این ارنستو را در مدرسه ثبت نام می‌کنند، اما او پس از تنها چند روز ، تصمیم به ترک مدرسه می‌گیرد: من دیگر به مدرسه نمی‌روم، چون درآنجا چیزهایی یادم می‌دهند که من بلد نیستم. این کل اتفاقاتی‌ست که در کتاب می‌افتد و مابقی، شرح تاملات ارنستو، ارتباط بین اعضای خانواده و بدبختی‌های آن‌هاست. از این رو می‌توان کتاب را نمایشی از اندوه و حزن دانست: گاهی پدر در حضور بچه‌ها گریه می‌کرد، اما آن‌ها می‌خندیدند و با خوشحالی می‌گفتند که پدر ادای بدبختی را در می‌آورد. در نهایت کتاب با اولین باران تابستان به پایان می‌رسد
در این چند سطر، کل ماجرای کتاب را لو دادم، زیرا داستان بدون در نظر گرفتن جوانب دیگر، آن آنقدر کسل‌کننده بنظر می‌رسد که لو رفتن آن تغییری در جذابیتِ نداشته‌اش نمی‌کند. اما باید بگویم همین داستان کسل‌کننده، همچون میولنیرِ ثور بر سرم کوبیده شد، پس‌لرزه‌ای 8 ریشتری که مدتی پس از خواندن کتاب دچارش شدم (امتیاز اولیه‌ام به کتاب 2 و نیم بود). مصداق همان حرف دوراس درباره سینما و ادبیات که: فیلم مطلوب من، از فردایِ پس از دیده شدن تازه شروع می‌شود، درست مثل خواندن کتاب


جهان‌بینی دوراسی
کتاب جامعه سلیمان در این اثر دوراس نقش محوری دارد. نویسنده جامعه، فردی است که در گمان خود، به نهایت حکمت دست یافته است. ارنستو نیز پس از ترک مدرسه به این نتیجه می‌رسد که همه چیزهای لازم را می‌داند. او بدون آنکه سر هیچ کلاسی حاضر شود، تنها با گوش کردن به صدای محو معلم از پشت در و دیوار، هرآنچه که باید را فرا می‌گیرد و به دانشی در حد یک دانشمند دست می‌یابد. حکیم در جامعه می‌گوید پس از کارهای بسیار و تجربه‌های گوناگون، در نهایت فهمیده که همه چیز پوچ است، باطل اباطیل. به همین طریق، "به زحمتش نمی‌ارزد" ورد زبان ارنستو می‌شود. او در موقعیت‌های مختلف، گاهی از بر و گاهی از روی کتاب نیم‌سوخته با صدایی بلند می‌خواند که: باطل اباطیل، همه چیز باطل است، همه کارها در پی باد دویدن است. بنظر می‌رسد علم ارنستو به عمق حکمت، در نتیجه علم به همین پوچی جهان و اعمال آدمی‌ست. دوراس بر خلاف حکیم کتاب جامعه که انسان را از این تهی‌بودگی به قادر متعال ارجاع می‌دهد، در همین نقطه متوقف می‌شود. برای او پوچی، آغاز و پایان همه‌چیز است، نقطه‌ی صفر مرکزی. نباید فراموش کرد که دوراس این کتاب را پس از اغمای 5 ماهه‌ی خود می‌نویسند، در مرحله‌ای که دچار پوچی و اندوه مفرط بوده

ارنستو از خواندن باز می‌ماند. کتاب از دستش لیز می‌خورد. کتاب را رها می‌کند. حالت درمانده‌ای دارد. خواندن را از سر می‌گیرد، این بار بدون کتاب. بنظر می‌رسد که حالا ارنستو خوابش برده، اما نه، فریاد می‌زند، انگار که در خواب فریاد می‌زند
- هرانچه به چشم دیده و خواسته‌ام را به چنگ آورده‌ام. هیچ حسرتی نه از عشق و نه از عیش به دل ندارم
ارنستو بلند می‌شود، کتاب را برمی‌دارد، اما نمی‌خواند. می‌لرزد. بعد شروع می‌کند به خواندن
- و اینک فهمیدم که همه چیز باطل است، باطل اباطیل، از پی باد دویدن
بچه‌ها به دقت گوش می‌کردند تا بدانند پادشاه اسرائیل چه کرده است. بعد پرسیدند که اکنون پادشاهان اسرائیل کجایند. ارنستو گفت که آن‌ها مرده‌اند. بچه‌ها پرسیدند که چطور مرده‌اند؟ ارنستو گفت خفگی ناشی از گاز، بعد هم سوزانده شده‌اند

انسان‌های حاشیه‌ای
شخصیت‌های این داستان مانند دیگر آثار دوراس افراد حاشیه‌ای هستند: خانواده در حاشیه‌ی شهر زندگی می‌کنند، کودکان در حاشیه‌های شهر پرسه می‌زنند و بازی می‌کنند، حتی ارنستو در حاشیه‌ی کلاس‌ها و مدرسه، علم می‌آموزد و در انتها نیز مادر به پدر می‌گوید دبیرستان هم دیگر تمام است، حالا دیگر نوبت دانشگاه‌هاست، قرار است ارنستو برود پاریس، اطراف دانشگاه‌ها. خانواده ارنستو زندگی پیرامونی دارند. آن‌ها در سکوت جهان را به گونه‌ای دیگر می‌بینند و می‌زیند، درست مانند روزگار خانواده دوراس در هندوچین. دوراس در جایی می‌گوید که تاریخ حقیقی جهان، روایت همین سرگردانی‌هاست، همین تنهایی‌ها
تنهایی زنان نیز یکی دیگر از مضامینی‌ست که در این اثر دوراس خودنمایی می‌کند. ژینتا (مادر خانواده)، تنها و بی‌کس است، مانند زن گدای کتاب نایب کنسول. او که رویای عشقی کوتاه و از دست‌رفته را در سر دارد، گاهی توسط همسرش فاحشه خوانده می‌شود. او اگر چه سفر را فراموش کرده، ولی سودای عشق را نه. زخم بر دل نشسته از عشق قدیمی را با حضور خاطره حفظ می‌کند، تا دم مرگ. دوراس در بخشی از داستان خود، بطور ناگهانی وارد ذهن مادر می‌شود و افکار و آمال او را می‌خواند: بچه‌های کوچکی که می‌خواست رها کند، کتاب‌هایی که ننوشته بود و جنایاتی که مرتکب نشده بود

دیگر عناصر دوراسی
رها شدگی کودکان: کودکان خانواده به نوعی ولگرد هستند و بیشتر توسط ژن و ارنستو تر و خشک می‌شوند. آنها رها شده‌اند. این موضوع، قطعا با کودکی دوراس ارتباط دارد. او در مصاحبه با میشل پرت در مورد کودکی خود می‌گوید که ما بچه‌ها کاملا رها بودیم، تا به حال هیچ بچه‌ای را ندیدم که تا این حد رها باشد. فرصتی برای مادرم نمانده بود تا به وضع ما برسد. به فکر بچه‌هایش نبود. ما، خودمان را نجات دادیم
ارتباط نامتعارف ارنستو و ژن: ارتباط میان ژان و ارنستو در کتاب بسیار رازآلود بنظر می‌رسد. اگر چه مستقیما حرفی بیان نمی‌شود، اما از خلاء حاصل در داستان و از شیوه نگریستن و واکنش‌های بدنی آن‌ها به یکدیگر، رابطه عاشق و معشوق در ذهن تداعی می‌شود(آنچه در آثار دوراس اهمیت بیشتری دارد، نه دیالوگ‌ها، بلکه زیر مکالمه‌هاست، سکوت و ناگفته‌ها). دوراس در آثار خویش، اعضای خانواده را احضار می‌کند و خود در میان آن‌ها پرسه می‌زند. بنظر می‌رسد در این بخش داستان، او عشق نامتعارف خود به برادر کوچکش را فرافکنی کرده است.
انتظار: مادر و بعدها ژن، هر دو مظهر انتظار هستند. انتظار دوراسی در زندگی این دو تجلی می‌یابد. مادر سال‌های متمادی چشم انتظار معشوق نخستین خود می‌ماند تا بلکه یک بار دیگر او را ببیند و ژن که نیز پیوسته در انتظار (و ترس) رفتن ارنستو‌ بسر می‌برد
معشوق محله نوئی: مردی در محله نوئی پاریس عاشق دوراس می‌شود که دوراس از الگوی او برای خلق شخصیت نایب کنسول در رمانی با همین اسم استقاده می‌کند. عاشق نوئی برای دوراس پیوسته از کتاب جامعه می‌خوانده و این جمله را تکرار می‌کرده که همه چیز از پی باد دویدن است. دوراس در خلق شخصیت ارنستو، از عاشق نوئی بهره گرفته است
قطار شبانه حامل خوشبختی: در طول داستان، به ماجرای عشقی مادر اشاره می‌شود که در یک قطار شبانه رخ داده است: او در آغوش یکی از مرد غریبه‌ای در قطار به خواب می‌رود و هنگامی که چشم می‌گشاید، مرد رفته است، اما عاشق این مردِ رفته می‌شود. این ماجرا با اتفاقی در زندگی حقیقی دوراس مرتبط است. در سال 1930، در هنگامی که دوراس تنها 16 سال داشت، در قطار بردو به مقصد پاریس اتفاقی تاثیرگذار برای او می‌افتد. واقعه شب‌هنگام رخ می‌دهد. مادر و برادرها در خوابند. مرد مسافر بغل‌دستی سر صحبت را با دوراس باز می‌کند. در تاریکی ناگهان دوراس حرکت دستی را روی بدن خود حس می‌کند، بی‌اعتا می‌ماند. او خود موقعیت را چنین توصیف می‌کند: دست لرزان بود، آماده‌ی چنگ زدن، داغ شد از نو، بعد دوباره همچنان {...}، تمام طول شب. پس از این دوراس خوابش می‌برد و وقتی چشم می‌گشاید مرد ناپدید شده است. شصت سال پس از این، هنوز خود را تحت تاثیر این واقعه می‌داند، مانند روز اول آن را به خاطر می‌آورد.
پی‌نوشت: آیا خوشبختی مانند همین قطار شبانه است؟ از آن لذت می‌بریم و در آغوشش به خواب می‌رویم، اما خواب می‌مانیم ازش، و وقتی چشم گشودیم، حتی جایش گرم است، اما خودش نیست، از دست رفته است

یک نقطه مبهم
در این موضوع شک دارم که ارنستو فرزند انریکه است یا مرد روسی قطار شبانه. در صفحه 45 کتاب، طوری نوشته شده که گویی نطفه ارنستو در همان قطار شبانه بسته شده است: تنها خاطره فراموش‌نشدنی در زندگی مادر، همان قطار شبانه بود، قطار حامل خوشبختی وصف‌ناپذیر و این بچه، ارنستو. ارنستو هیچ‌وقت نام خدا را بر زبان نیاورده بود. همین اهمال از جانب ارنستو موجب چنین حدس و گمانی از سوی مادر شده بود. با توجه به این قسمت از متن، تصور من بر این است که ارنستو فرزند همان معشوق روسی‌ست

درباره‌ی فرم
تا اینجا هرچه گفتم درباره محتوا بود، اما برسیم به فرم. کتاب سبک نسبتا نامتعارفی دارد، چیزی بین نمایشنامه و داستان، ترکیبی از این دو که نویسنده بدون هیچ‌مقدمه‌ای گاهی از فرم داستانی وارد فرم نمایشی می‌شود و بالعکس. ��استان راوی هم ندارد و این نقش به فیلم‌بردار داستان واگذار شده است (دوراس در کتاب‌هایش به جای روایت داستان، به فیلم‌برداری از آن دست می‌زند). متن نیز با زبانی تغزلی و شاعرانه نوشته شده و مترجم کارکشته آثار دوراس نیز به خوبی از پس انتقال آن برآمده. یکی دیگر از تکنیک‌هایی که دوراس در این اثر خود به کار برده، پرش‌های متعدد زمانی و تغییر ناگهانی و دور از انتظار زمان افعال است، گاهی ماضی، گاهی مضارع ساده و گاهی مضارع استمراری (به همین دلیل اگر تندخوانی کنید، هیچ چیزی از داستان دستگیرتان نمی‌شود).

[julieta · Rating 5 out of 5]

Marguerita Duras es una salvaje, y una profunda. Es sabia y duele. Tiene una manera de contar, en donde todo es posible, es posible que ocurra dentro de las personas, y también en sus vidas. Este libro-peli-obra de teatro, es una belleza. Hacía tiempo que no la leía, y este libro no lo conocía, pero en definitiva volveré a leer todo lo que encuentre suyo. Tiene una manera de contar que se te mete por las venas, y ya veremos que hace cuando está dentro de el cuerpo. Belleza.

[Paula Mota · Rating 3 out of 5]

2,5*

Ela, Jeanne, pensava que Ernesto devia ter ficado impressionado com a solidão da árvore e do livro. Ela, Jeanne, pensava que Ernesto devia ter reunido o martírio do livro e a solidão da árvore no mesmo destino.

“Chuva de Verão” data já da fase final da vida de Marguerite Duras, que se inspirou no filme “Les Enfants“, de sua autoria, para o escrever. Dada a sua estrutura, combinando narração com diálogos típicos da dramaturgia, e o seu carácter quase alegórico, parece-me mais um devaneio do que uma obra coerente.
O que Duras faz aqui é basicamente romantizar a pobreza abjecta, a imigração, o analfabetismo, o alcoolismo, o incesto, a negligência, a segregação e a obsessão amorosa.

Mas de Inverno, quase sempre, estavam no alpendre por causa do frio, do vento, do medo. E aí, também aí, o que o pai vioa era que as crianças estavam abandonadas. (…) Porque, dizia ele, mesmo gostando muito dos filhos – isso o pai sabia – não gostava deles tanto quanto se pode gostar. Dizia que era por causa daquela mulher, da mãe deles, que encontrou num comboio da Sibéria, digamos, e que ficou com todo o amor de que ele era capaz para ela.

Num subúrbio de Paris vive numa casa que pouco mais é do que uma barraca, uma família formada por um pai proveniente de Itália e de uma mãe oriunda da Rússia, ambos desempregados, juntamente com sete filhos, com especial relevo para os mais velhos, Ernesto e Jeanne…

Ernesto e Jeanne em caso algum poderiam substituir a espécie de pais que eles tinham, principalmente quando eles se zangavam com os filhos, quase todos os dias, e os ameaçavam de partir para sempre para uma região inacessível às crianças, onde finalmente pudessem viver sem a esperança, livres disso.

…que cuidam dos mais novos, sendo que nenhum vai à escola, ainda que Ernesto misteriosamente saiba ler um livro que encontram por acaso.

Supunha-se que Ernesto ainda não sabia ler nesse momento da vida, e no entanto Ernesto dizia que tinha lido algumas coisas do livro queimado. Era o que ele dizia, que tinha lido sem pensar e sem saber o que fazia e que depois, oh, depois nunca mais pensou se estava enganado nem se realmente estava a ler ou não, nem sequer o que poderia ser isso, ler, assim ou de outra maneira.

A forma vaga como as personagens são caracterizadas, em que nem a idade é especificada (“Ernesto devia ter entre 12 e 20 anos.”), confere a esta obra uma universalidade interessante, mas conforme as páginas passam, instala-se uma enorme frustração pela falta de sentido numa versão portuguesa que também não parece muito clara, em que a nota final da própria Duras é um dos poucos momentos altos.

Vitry é um subúrbio assustador, inexistente, indefinido, que eu comecei a amar. É o lugar menos literário que se possa imaginar, o lugar menos definido. Portanto, inventei-o.

[Steven Godin · Rating 3 out of 5]

Of all the Duras novels I've read, this one is more relevant today than it was back then, as it deals with something that isn't far from the news these days: immigration. Duras's tale is of a poor immigrant family living in a Paris suburb, and derives from the film 'Les Enfants' from 1984. In the novel we have characters who hail from Eastern Europe and Italy and through the use of temporary residency permits live in France. There are several gifted children who wonder what the future brings, while the parents, who have other things on their minds, mostly leave the children to their own devices. The older ones look out for the younger ones and even though they are siblings their relationship got a little too close for my liking. The overall story was quite thin, even though it deals with some heavy themes like the loss of innocence and sin, and while I do greatly admire Duras, this short novel didn't really have lasting impact like some of her others, and the philosophical questions raised were wafer thin, and the dialogue was unusual at times. Summer Rain started well enough, and had it's moments, was easy to read, but overall I felt it was on the flimsy side, when comparing this to her best work.

[Edita · Rating 5 out of 5]

It’s something .. . you think you ought to be able to say what it was . . . but at the same time you know it’s impossible to express... It’s personal...You think you could... should be able to... but no...
*
She'still thought of the waiting as part of the happiness she’d had with him.

[Nate D · Rating 4 out of 5]

Duras' novels fall into certain familiar cadences of form and content once you've read a certain critical mass of her work, never boring or superfluous, but still tracing lines that she may have followed before, sometimes quite closely. But then, at every period of her long career, she may appear with a novel like this, which maintains all those expected aspects but in a manner totally unique in her catalogue. Here, in her final years, is Duras writing a kind of desperate family melodrama: love, genius, and destruction. It's one of her best.

[Sarah · Rating 3 out of 5]

While I'm sure the original text is quite lovely, the English translation feels very abrupt and...strange. This has always been my problem with translated literature. You lose the author's voice. How can Marguerite Duras and I have a meaningful discussion with the translator standing right there? (Yes, I'm that kind of lunatic).

There is, however, something of Duras' voice preserved. And, much of it resonated with me.

As a child, I would sometimes start crying in the middle of the night. I don't know how long this phase lasted. But, whenever my mother asked why I was crying, I'd say, "Because I'm afraid of God." This was bizarre for two reasons. One, because I'd never really been exposed to religion. Two, because my fear had nothing to do with vengeful God who may or may not smite me. It was something deeper than that, something haunting and nebulous that I couldn't articulate --except by saying, "I'm afraid of God." Summer Rain is imbued with that unnamable dread, and Duras uses the word "God" in much the same way I did.

What Duras does best is to unsettle you with the nondescript. Her characters are alone but not, intimate but not, ecstatic, melancholy, unfettered...but not. It evokes feelings of unease in the reader. The characters, and the narrative, itself, are haunted by an overriding sense of profound emptiness. They can never truly escape and never truly connect. It makes me sad that Duras dwelled in such a place. Perhaps it's only fitting that a translator stood between her and myself.

It must have been a great film.

[Cody · Rating 5 out of 5]

Duras has emerged as one of the true greats for me over the last year or two. Up there with anyone. No shit. And this? This is up there with any of her best. Put another way: thing bothered the fuck out of me for days after I finished it. That's a good thing; I can't even tell you what I read this morning, but could probably paraphrase this entire novel.

Read Duras...tomorrow the world?

[Tripp]

Though I preferred Duras's The Lover, this book also has its aloof, chilly pleasures. Chilly and aloof because Duras keeps the psychic distance (intimacy of the relationship between the reader and a story's characters) at almost the maximum possible length. For example, the unemployed parents of the story's almost feral children are usually referred to by the narrator as "the mother" and "the father," which creates much more distance than we have when their actual names are used. Though the third-person slightly predominates, there are frequent passages in the historical present, not to mention long sections written in the manner of a play, complete with stage directions:

Ernesto: Mama, I'd say...Mama, I'm not going back to school because at school they teach me things I don't know. Then it would have been said. Done. There you are.
The mother stops peeling. Silence.
Mother, reciting slowly: Because at school they teach me things I don't know.

None of the children go to school, but Ernesto is a savant, able to pick up literacy and other knowledge by a kind of osmosis, and with him the novel presses into its central question, which comes as Ernesto has a revelation about the creation of the universe, that it lacks any purpose whatsoever, a lack that cascades down through the many layers of existence, even into the stuff humans do to keep themselves busy between birth and death. It's not quite as bleak as that sentence makes it seem--Ernesto isn't destroyed by the meaninglessness of existence--but it isn't a book to be read for its sunny outlook and tight plot.

[G. Munckel · Rating 3 out of 5]

Por momentos, este libro se siente como un sueño.
Sus personajes y su historia se mueven entrando y saliendo de lo posible, pero sin quebrar jamás su lógica interna. Su estructura oscila entre una prosa de belleza poética y unos diálogos como de teatro surrealista.
Y tiene sentido que sea así. Porque la infancia tiene contornos difusos. Es un territorio extraño, como el Vitry por el que se mueven los niños de este libro. Un lugar donde los padres están ausentes, incluso cuando están ahí mismo; un lugar donde un niño descubre que sabe leer sin haber aprendido a hacerlo, y no quiere ir a la escuela porque en ella le enseñan cosas que no sabe; un lugar donde el amor entre los hermanos desdibuja poco a poco los límites de lo filial; un lugar de contornos difusos, como los de un sueño.

[Mahboob · Rating 3 out of 5]

ااول فکر کردم مترجم ایراد داره و با تعجب متوجه شدم که مترجمی با کتاب عاشق یکسانه، عاشق کتاب خیلی خوبی نبود ولی این اصلا خوب نبود، اصلا. وقتی میخوندی هیچ نکته بارزی نداشت که به خاطرش بتونی کتاب رو ادامه بدی، با ارفاق سه ستاره شد و دیگه هرگز کتابی از خانوم‌ دوراس نخواهم خواند.

[Emma · Rating 5 out of 5]

Wow

[Kyra · Rating 5 out of 5]

Terrible title, makes you think of a middle-aged woman in a hat reading in a beach chair in the hamptons...but no.It's a book about a pack of derelict children who live in a shack in a french border town and steal books left on trains. There's incest, geniuses, play format prose, and just a lot of secret things. This book is really a diamond in the rough that very few people know about.

[Ali · Rating 3 out of 5]

Margareth Duras is a long poem, in different books with different verses.
با نام دوراس "سوزان سونتاگ"، و با نام سونتاگ، "مارگریت دوراس" تداعی می شود. تصور می کنم دوراس را هر زنی باید بخواند، و البته هر مردی هم. دوراس "سیمون دو بوار"ی دیگر است، با همان بی پروایی، جسارت و صلابت، اما زنانه و ظریف. برای خواندن و فهمیدن دوراس، باید حوصله و دقت داشت، همان اندازه ک�� برای خواندن ویرجینیا وولف. بسیاری از آثار مارگریت دوراس به همت قاسم رویین به فارسی برگردانده شده. "تابستان 80"، "بحر مکتوب"، "درد"، "نایب کنسول"، "نوشتن"، "همین و تمام"، "باغ گذر"، "باران تابستان"، "عاشق" و البته یکی از شاهکارهایش "مدراتو کانتابیله" توسط رضا سیدحسینی ترجمه شده و "می گوید؛ ویران کن" را خانم فریده زندیه به فارسی برگردانده است. تا آنجا که یادم هست، "هیروشیما، عشق من" نیز سال ها پیش و احتمالن توسط "هوشنگ طاهری" به فارسی ترجمه شده. کتابی که دیگر هیچ خطی از آن به یادم نمانده با این نام، صحنه های فیلم "آلن رنه" با بازی "امانوئل ورا" در خاطرم زنده می شود، فیلمی که در 1959 بر مبنای این رمان کوتاه دوراس، ساخته شده است.

[S̶e̶a̶n̶ · Rating 5 out of 5]

Stunning—a new Duras favorite of mine.

Perhaps it was the tree, on top of the burned book that started to drive him mad. That's what the brothers and sisters thought. But in what way mad—that they thought they'd never know.

One evening the brothers and sisters asked Jeanne what she thought; if she had any ideas about it. She thought Ernesto must have been struck by the loneliness of both the tree and of the book. She believed Ernesto must have seen the book, with the ordeal inflicted on it, and the tree, in its loneliness, as both suffering the same fate. Ernesto told her it was when he found the burned book that he remembered the imprisoned tree. He thought of both of them together, and of how to make their destinies touch, merge, and mingle in his, Ernesto's, own head and body, so that he might come to reach the unknown, the unknown of all life.

[Alireza · Rating 3 out of 5]

اینکه باران تابستان چطور نوشته شده، پیرنگ دارد یا ندارد، ساختار دارد یا ندارد به کنار. اما خواننده بایستی ارنستو را دریابد، بشناسد و درک کند. چه بسا ارنستویی در وجود تک تک ما باشد که جایی دارد می گرید.

[Volkan Şahin · Rating 4 out of 5]

"Dünyada olup biten her şeyi tam olarak anlamaya çalıştım. Güneşin altında olup bitmiş her şeyi gördüm. Her şeyin boş olduğunu ve rüzgârın peşinde koşmak olduğunu gördüm."

[Lee Foust · Rating 3 out of 5]

Although startlingly original, this novel was somehow just slow reading and it failed to really get under my skin. At a certain point I was thinking how my own mind works, through logic and always considering consequences, and then I considered how Duras's (literary mind or perhaps narrative mind) seems only to register the passing whims of mood, feeling, instinct, and emotion and I began to consider the differences between these things. Anyway, it made me consider and ponder, it took me to a place and showed me a situation and it was all very novel. All this is very much to the good--is for the most part what I turn to literature to do for me, and yet, I was unable, for all that, to step into or to bring something valuable back from the experience this time. I'm not sure if I let the book down, or it let me down, but in the end, we parted company little the wiser for our time spent together it seems.

[SilviaG · Rating 3 out of 5]

Es la primera obra que leo de la autora francesa, y la sensación después de acabarla es un tanto rara.
Por momentos me gustaba lo que me contaba, otros no entendía nada y por instantes tenía ganas de abandonarla

La historia se centra en una familia de inmigrantes que viven en la más absoluta pobreza en las afueras de Paris, sobreviviendo sólo de los subsidios del estado. Está formada por el padre italiano, la madre del este de Europa (no queda muy claro de donde exactamente) y sus numerosos hijos.

Todos se caracterizan por su extraña forma de vida, al margen de las convenciones sociales y de las instituciones. Los niños son educados sin apenas atención, ni amor y con total libertad. Mientras que la relación entre los padres es de dependencia por una de las partes, y de total indiferencia por la otra.

De todos ellos, el protagonista sería el hijo mayor de la familia (Ernesto), que junto con su hermana Jeanne, son los únicos que cuentan con nombre de todos los hermanos.

La inteligencia, la extravagancia y el atractivo físico de los menores, hace que se fijen en ellos todas las personas con las que se cruzan, a los cuales les extraña su forma de actuar y de vivir.

Un libro extraño, que es difícil de definir.

[Fereshteh · Rating 3 out of 5]

آنچه زن را این همه محبوب کرده بود، این بود که از فریبندگی خود اصلا چیزی نمی دانست، و از آنجا که این فریبندگی هم دقیقا از خویشتن بی خبری اش ناشی می شد
دل بستن به او نومید کننده بود

خدا به زعم ارنستو همان اندوهی بود که هربار وقتی به برادرز و سیسترز، به پدر و مادر ، به بهار یا به هرچیز جزئی که نگاه می کرد حضور داشت

ارنستو: دنیای به این بزرگی در هر گوشه اش پر از هر چیز و این همه اتفاقات جورواجور و ان وقت تو نشسته ای اینجا و از صبح تا شب داری سیب زمینی پوست می گیری...چرا نمی خواهی کار دیگری بکنی؟
...مادر نگاهش می کند

اولین کتابی بود که از دوراس خوندم ...کتاب راحت و سرراستی نبود.فضای عجیب غریب و غمناکی داشت.با تموم شدنش حس کردم یه بار دیگه باید بخونمش

[Nezhla Motamedi · Rating 4 out of 5]

كتاب بين ژانر ادبي داستان و نمايشنامه بود. ١٠ صفحه اول كاملا فضا سازي داستاني داشت ولي در ادامه قالب نمايشنامه به خود گرفت و من حتي مي توانستم صحنه تاتر را تصور كنم كه بازيگران در حال گفتن ديالوگ هاشون هستند. ولي در كل از كتاب خوشم اومد ماجرا بين يك خانواده عجيب اتفاق مي افتد كه اگر قلم خوب نويسنده نبود و البته شخصيت عجيب ارنستو شايد به نظر خيلي فانتزي مي امد. و شگفت انگيز ترين بخش كتاب صفحه آخر بود كه اين خانواده عجيب و استثنايي كه شايد حرف دل ادميت را مي زد، ناگهان در دور باطل زندگي اجتماعي و معمول همه جوامع قرار گرفت و به قول نويسنده :به گفته بعضي ها.... شايد اين سرنوشتي است كه ديگران براي انها تراشيدن و شايد ما از چنين ادمهايي توقع داريم.

[Shawna · Rating 3 out of 5]

I don't think the translation for this was the best it could have been. But I am not sure because it is the same translator as The Lover, which was very well done. I thought this story was a bit confusing, and disjointed, but that could have been the point? Duras had written a screenplay with the same characters, and she continues the form here.
The story, has interesting characters, and a good premise, but the writing itself (the names of the characters kept changing, and the story was short, but took a long time to get going) it didn't stick with me.

[Dana Lima · Rating 4 out of 5]

No es una de mis novelas favoritas , pero contiene todo lo que amo de Marguerites Duras, su escritura descarnada, cruel, poética , visceral y la noción del deseo como la única fuerza vital de los personajes. Es una novela híbrida que va entre el teatro y la narrativa. Siempre es un agrado leer sus libros.

[Steven · Rating 5 out of 5]

Masterful book, Duras fucking with your expectations of Duras. Wouldn't be surprised if Coetzee read this ( a lot of echoes in his Jesus trilogy). blah blah blah:

she's great! Read it...

[Camila Uriona · Rating 4 out of 5]

Este fue un libro muy especial de MArguerite Duras. La lectura fue envolviendo mi mente de una manera particular hasta dejarme totalmente prendada del personaje principal.
Duras, como siempre, logro despertar muchas emociones,pero sobre todo me llevo a reconocer nuevamente en ella a esa mujer apasionada, dulce y dura a la vez.
Esta historia, e la que un chico que no sabe leer, lee, contiene muchas metaforas, muchas voces y sentimientos que cobran vida y se conveirten en personajes mas alla de los mismos. El amor, el dolor, la angustia y la locura se hacen parte de un grupo de personas -una familia- en al que cada quien sabe algo del otro y hay secretos a voces, y lagrimas y miedo pero tambien decision y profundo deseo de superacion y tambien de abandono.
Altamente recomendable.

[Rémy]

« Dieu, pour Ernesto, c'était le désespoir toujours présent quand il regardait ses brothers et ses sisters, la mère et le père, le printemps ou Jeanne ou rien. La mère avait décelé le désespoir chez Ernesto sans le chercher pour ainsi dire, en le découvrant devant elle un soir, alors qu'il la regardait de ce regard toujours déchiré, quelquefois vide. Ce soir-là, la mère avait su que le silence d'Ernesto, c'était à la fois Dieu et pas Dieu, la passion de vivre et celle de mourir. »

[Mahdi Bigdeli · Rating 3 out of 5]

یک روز وقتی سه سالش بود از راه میرسد ٬ گریه میکند ٬ فریاد میزند : هر چه میگردم قیچی ام را پیدا نمیکنم . بهش میگویم حالا که طوری نشده ٬ فکر کن ببین کجا گذاشته ای . فریاد میزند : نمیتوانم فکر کنم ‌. بعد من میگویم : بهتر که نمیتوانی فکر کنی ‌‌. حالا چرا دیگر فکر نمیتوانی بکنی ؟ این را که می شنود میگوید : نمیتوانم فکر کنم چون اگر فکر کنم مجبورم باور کنم که آن را از پنجره انداخته ام بیرون .

[Ali · Rating 3 out of 5]

کتاب خوبی است، قصه اش ساده و روان، از آن کتابهاییست که می شود روزانه فاصله ی بین خانه و دفتر را با از زیرعینک گذراندن کلمات آن پیمود.

[Rainy · Rating 4 out of 5]

جهان تماشایی خلق شده توسط دوراس...
و اینک فهمیده ام که همه چیز باطل است... باطل اباطیل... از پی باد دویدن.