What do you think?
Rate this book
Dans dans revolutie
Het is de nacht waarop de dorpelingen van Utsjelinavka het kwaad, de duivel en het duister uitdrijven. Het is de dag waarop Toni twee kinderlijken ophaalt tijdens haar body drop off -dienst. Het is de ochtend waarop de dode soldaat Danylo wakker wordt gedanst door een Nederlands meisje. Het is de tijd waarin we wegkijken. Dit is Dans dans revolutie, een boek waarin Lisa Weeda in vier welhaast magische verhaallijnen het gevecht aangaat met westsplaining, de machteloosheid van de al negen jaar slepende Russisch-Oekraïense oorlog en de arbeidsmigratie in Europa.
De oude tijden hebben ons maar al te vaak verraden, schrijft ze, maar onze dans, als een heel smal steegje waar je zijlings net nog je lichaam doorheen kan proppen om aan de andere kant van iets te geraken, heeft ons altijd op het nippertje gered.
De oude tijden hebben ons maar al te vaak verraden, schrijft ze, maar onze dans, als een heel smal steegje waar je zijlings net nog je lichaam doorheen kan proppen om aan de andere kant van iets te geraken, heeft ons altijd op het nippertje gered.
240 pages, Paperback
First published February 6, 2024
14 people are currently reading
473 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 82 reviews
February 10, 2024
Lisa Weeda is on fire in 'Dans dans revolutie' en houdt dat tot de laatste bladzijde vol. Een tweede roman die een al erg goed debuut in de schaduw zet – je moet het kunnen. Ze toont het kwaad en de nasleep van een oorlog die zich als een bloedvlek blijven verspreiden met scherpe pen. De emoties van de slachtoffers in de oorlog, maar nadrukkelijk ook de oorlogsmoeheid en de ongeïnteresseerdheid van de burgers in het buurland als de oorlog maar niet ophoudt worden voelbaar, zo invoelbaar zijn ze geschreven. Het magisch realisme dat ze voor de situatie van die laatsten gebruikt als literair instrument wordt een metafoor voor de eigenlijk onbeschrijfbare gedachten en gevoelens: je zíet ze en daardoor begrijp je ze. Lisa Weeda doet het onmogelijke en zo is dit een fenomenale, meesterlijke roman. Dit moet op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2025, anders word ik erg boos.
January 12, 2025
Ik heb toch echt een groot zwak voor boeken waarin lijken rondgezeuld worden en tot leven komen.
February 15, 2024
Dit is geen heldendans 🩶
February 21, 2024
Bijzonder en aangrijpend.
“Als je iemand vaak genoeg het kwaad noemt, hul je diegene vanzelf in een duisternis waar je bang van wordt. Iedereen is bang voor het donker. En iedereen zal zich tegen die angst beginnen te wapenen.”
“Als je iemand vaak genoeg het kwaad noemt, hul je diegene vanzelf in een duisternis waar je bang van wordt. Iedereen is bang voor het donker. En iedereen zal zich tegen die angst beginnen te wapenen.”
March 26, 2024
Dag Lisa,
Donderdag griste ik in de bibliotheek je tweede mee. Ik dook er meteen in. Zondag kwam ik weer boven water. Nu, twee dagen later, woelt het boek nog steeds in me. Bij wijze van eerbetoon dit gedicht:
zullen we dansen, zullen we dagenlang dansen
en alles in de godvergeten kosmos uit balans brengen
om het te zijner tijd harmonischer dan ooit in elkaar te laten vallen.
zullen we, desnoods vier seizoen lang, dansen, dansen,
in het oog van de storm, in tropische regen, in bloemenweiden,
boven de boomgrens, op dichtgevroren vijvers en binnenskamers.
zullen we in schuilkelders en sloppenwijken met onze heupen wiegen,
onze ledematen in extase in allerlei onnatuurlijke bochten wringen
en volmondig het leven vieren.
zullen we doen alsof de dood ons geen ene mallemoer kan schelen
en dansen, dansen. zullen we dansen, dansen en de dood
uit alle lichamen dwingen. zullen we opstaan
en voor de lieve vrede vergeten
dat we hoegenaamd geen dansers zijn.
goede groet, David
Donderdag griste ik in de bibliotheek je tweede mee. Ik dook er meteen in. Zondag kwam ik weer boven water. Nu, twee dagen later, woelt het boek nog steeds in me. Bij wijze van eerbetoon dit gedicht:
zullen we dansen, zullen we dagenlang dansen
en alles in de godvergeten kosmos uit balans brengen
om het te zijner tijd harmonischer dan ooit in elkaar te laten vallen.
zullen we, desnoods vier seizoen lang, dansen, dansen,
in het oog van de storm, in tropische regen, in bloemenweiden,
boven de boomgrens, op dichtgevroren vijvers en binnenskamers.
zullen we in schuilkelders en sloppenwijken met onze heupen wiegen,
onze ledematen in extase in allerlei onnatuurlijke bochten wringen
en volmondig het leven vieren.
zullen we doen alsof de dood ons geen ene mallemoer kan schelen
en dansen, dansen. zullen we dansen, dansen en de dood
uit alle lichamen dwingen. zullen we opstaan
en voor de lieve vrede vergeten
dat we hoegenaamd geen dansers zijn.
goede groet, David
March 19, 2024
Wat een boek… Zojuist zat ik in de laatste bus van de dag en bleef ik zitten, we passeerden mijn halte, omdat ik gewoon niet kon stoppen met lezen. 20 min lang teruglopen maakte niets uit.
Wat een prachtig, ontroerend, spannend boek over oorlogsmoeheid en wegkijken in tijden van geweld. Zó raak zijn haar beschrijvingen, zo mooi is de keuze voor een dans als symbolisch element. Misschien dat het de theatermaker in mij is, maar via de dans en de rituelen kon ik er zo in mee. En pijnlijk, en naar, ik heb zelfs bijna gehuild. Ik ga ‘m nog een keer lezen. Ik moet wel. Het uitlezen en wegleggen zou voelen als wegkijken.
Afgelopen twee dagen begon ik tegen iedereen die het niet hoefde te horen en hun moeder over dit boek. Ze gaven geen fuck. Ik MOET er gewoon met mensen over praten. Anderen MOETEN dit lezen.
‘Zo begint het. Het duister komt voor je grond.
Deze maakt de aarde onbetrouwbaar en eng. Er verdwijnt van alles, niets ligt meer goed op de plek, je vorken niet, je borden, je sokken, je trui (…) er verdwijnt een boom uit een veld, je hoort geen vogels meer in de ochtend.
Je weet niet meer op welke grond je loopt, of die nog van jou is. En precies wanneer je dat niet goed weet, en je de kracht die je thuis altijd voelt, niet meer in je lichaam draagt, dan komt-ie je halen.’
Wat een prachtig, ontroerend, spannend boek over oorlogsmoeheid en wegkijken in tijden van geweld. Zó raak zijn haar beschrijvingen, zo mooi is de keuze voor een dans als symbolisch element. Misschien dat het de theatermaker in mij is, maar via de dans en de rituelen kon ik er zo in mee. En pijnlijk, en naar, ik heb zelfs bijna gehuild. Ik ga ‘m nog een keer lezen. Ik moet wel. Het uitlezen en wegleggen zou voelen als wegkijken.
Afgelopen twee dagen begon ik tegen iedereen die het niet hoefde te horen en hun moeder over dit boek. Ze gaven geen fuck. Ik MOET er gewoon met mensen over praten. Anderen MOETEN dit lezen.
‘Zo begint het. Het duister komt voor je grond.
Deze maakt de aarde onbetrouwbaar en eng. Er verdwijnt van alles, niets ligt meer goed op de plek, je vorken niet, je borden, je sokken, je trui (…) er verdwijnt een boom uit een veld, je hoort geen vogels meer in de ochtend.
Je weet niet meer op welke grond je loopt, of die nog van jou is. En precies wanneer je dat niet goed weet, en je de kracht die je thuis altijd voelt, niet meer in je lichaam draagt, dan komt-ie je halen.’
March 15, 2024
Review 2: 15 maart
Bij de tweede lezing vielen zoveel puzzelstukjes op hun plaats en nu twijfel ik of ik het misschien zelfs 4,5 sterren wil geven. Echt een ontzettend geslaagd en krachtig boek wat naar mijn mening iedereen zou moeten lezen. In het licht van huidige oorlogen in onder andere Oekraïne en Gaza is de vraag die Lisa Weeda stelt over wegkijken in tijden van geweld ontzettend raak. Een fictief verhaal met sci-fi elementen wat toch pijnlijk realistisch aanvoelt.
Als je iemand vaak genoeg het kwaad noemt, hul je diegene vanzelf in een duisternis waar je bang van wordt. Iedereen is bang voor het donker. En iedereen zal zich tegen die angst beginnen te wapenen.
Review 1: 9 maart
Jeetje wat een boek… Wil ‘m nog een keer opnieuw lezen voordat ik er meer over zeg, dus uitgebreide review volgt. In ieder geval een verhaal wat je met geen mogelijkheid loslaat pffff. Ga hier nog lang over nadenken.
Bij de tweede lezing vielen zoveel puzzelstukjes op hun plaats en nu twijfel ik of ik het misschien zelfs 4,5 sterren wil geven. Echt een ontzettend geslaagd en krachtig boek wat naar mijn mening iedereen zou moeten lezen. In het licht van huidige oorlogen in onder andere Oekraïne en Gaza is de vraag die Lisa Weeda stelt over wegkijken in tijden van geweld ontzettend raak. Een fictief verhaal met sci-fi elementen wat toch pijnlijk realistisch aanvoelt.
Als je iemand vaak genoeg het kwaad noemt, hul je diegene vanzelf in een duisternis waar je bang van wordt. Iedereen is bang voor het donker. En iedereen zal zich tegen die angst beginnen te wapenen.
Review 1: 9 maart
Jeetje wat een boek… Wil ‘m nog een keer opnieuw lezen voordat ik er meer over zeg, dus uitgebreide review volgt. In ieder geval een verhaal wat je met geen mogelijkheid loslaat pffff. Ga hier nog lang over nadenken.
March 12, 2024
Net als bij Aleksandra ben ik niet razend enthousiast. De roman heeft potentie, maar soms miste ik de nuance, een ander verhaal, een andere kant. Ook miste ik de echte oostbloksfeer, waar ik zo van hou. Ik voelde gewoon even de beat niet, sorry Lies.
Read
April 22, 2025Volgens mij kan ik mijn recensie van
Aleksandra
hier half kopiëren. Net als bij Weeda's debuut heb ik waardering voor de durf om de lezer aanvankelijk in het diepe te gooien. Dit is zo'n boek waar je pas echt goed door hebt wat alle teleporterende lijken en magisch-realistische TikTok-dansjes op de eerste pagina's betekenen wanneer je ze later nog eens terugleest. En het slothoofdstuk vond ik fijn ambigu.
Maar tijdens alle uiteenlopende perspectieven daartussen heeft Weeda toch iets te vaak de neiging om de lezer een reddingsboei toe te werpen, waarbij het centrale probleem is dat ze een Oekraïne-allegorie in haar hoofd heeft waar ze onder geen beding van lijkt te willen afwijken. Vooral de manier waarop personages zich tot elkaar verhouden vond ik vaak schematisch: Emma offert alles op om mensen tot leven te dansen, terwijl Sara constant aan hun eigen welzijn blijft denken; Danylo kan zich aanpassen aan zijn nieuwe leven, terwijl Maks getraumatiseerd blijft. Die heel binaire tegenstellingen geven het boek iets onnodigs simpels, wat misschien past bij het bewust geëngageerde genre dat Weeda probeert te schrijven, maar wat mij betreft vooral afdoet aan de meeslependheid.
Het jammere is ook dat Weeda regelmatig toont dat ze wel degelijk in staat is om de sfeer organischer op te roepen. Het volksverhaal over de hand vond fijn onheilspellend, net als de anekdote over de piano; en dat hoofdstuk dat verteld wordt vanuit de mythologische Notsjnik laat zien dat ze inderdaad best in staat is om wat meer afstand te nemen van haar al te beheerste, rationele denkwijze. Het proza vond ik hier ook meeslepender dan in Aleksandra, hoewel ze van mij nog wel wat losser mag worden.
Eerlijk gezegd las ik dit vooral omdat ik Weeda laatst kon ambushen voor een handtekening op Writers Unlimited (sorry dat ik je uit het gesprek met je vrienden haalde @Lisa). Maar hoewel ik nog steeds vind dat ze mij best wel wat meer alleen mag durven achterlaten tussen alle Notsjniks en pratende herten, toont dit genoeg verbetering dat ik wat benieuwder ben naar haar volgende roman dan hiervoor.
Maar tijdens alle uiteenlopende perspectieven daartussen heeft Weeda toch iets te vaak de neiging om de lezer een reddingsboei toe te werpen, waarbij het centrale probleem is dat ze een Oekraïne-allegorie in haar hoofd heeft waar ze onder geen beding van lijkt te willen afwijken. Vooral de manier waarop personages zich tot elkaar verhouden vond ik vaak schematisch: Emma offert alles op om mensen tot leven te dansen, terwijl Sara constant aan hun eigen welzijn blijft denken; Danylo kan zich aanpassen aan zijn nieuwe leven, terwijl Maks getraumatiseerd blijft. Die heel binaire tegenstellingen geven het boek iets onnodigs simpels, wat misschien past bij het bewust geëngageerde genre dat Weeda probeert te schrijven, maar wat mij betreft vooral afdoet aan de meeslependheid.
Het jammere is ook dat Weeda regelmatig toont dat ze wel degelijk in staat is om de sfeer organischer op te roepen. Het volksverhaal over de hand vond fijn onheilspellend, net als de anekdote over de piano; en dat hoofdstuk dat verteld wordt vanuit de mythologische Notsjnik laat zien dat ze inderdaad best in staat is om wat meer afstand te nemen van haar al te beheerste, rationele denkwijze. Het proza vond ik hier ook meeslepender dan in Aleksandra, hoewel ze van mij nog wel wat losser mag worden.
Eerlijk gezegd las ik dit vooral omdat ik Weeda laatst kon ambushen voor een handtekening op Writers Unlimited (sorry dat ik je uit het gesprek met je vrienden haalde @Lisa). Maar hoewel ik nog steeds vind dat ze mij best wel wat meer alleen mag durven achterlaten tussen alle Notsjniks en pratende herten, toont dit genoeg verbetering dat ik wat benieuwder ben naar haar volgende roman dan hiervoor.
June 4, 2024
Dit boek bewijst het nut van een boekenclub: Zelf had ik 'Dans dans revolutie' waarschijnlijk na 50 pagina's definitief weggelegd, maar halverwege het boek werd ik toch door het verhaal gegrepen. Blij dat ik heb doorgelezen - en benieuwd wat de rest hier morgen over te zeggen heeft!
June 3, 2024
Ik ging er super sceptisch in en dat is deels weerlegd!
June 9, 2024
“Zeven maanden na het begin van de oorlog in Besulia, een land dat bijna niemand kende en waarvan de oorlog maar kort in het nieuws was geweest, verschenen de vermoorde lijven onder eettafels, naast designbanken en op bedden.”
De lichamen stinken niet, ontbinden niet. Ze liggen zomaar van het ene op het andere moment bij de mensen thuis in, noem het maar zo, ons land. De inwoners hebben door video’s van de Besuliaanse Anna van tijdens de begindagen van de oorlog meegekregen dat ze middels een bijzondere dans de doden tot leven kunnen wekken. Deze zogeheten svaboda samoverzjenja wint aan kracht naargelang meer mensen meedoen.
De hier benoemde magisch-realistische elementen geven Dans dans revolutie een bovennatuurlijke sfeer maar verbloemen niet dat Lisa Weeda de menselijke (West-Europese) gedragingen sinds het uitbreken van de oorlog op Oekraïens grondgebied beschrijft. De parabel draagt geen oplossingen aan voor de problemen die het gedrag oplevert (kan dat? is de vraag die ik mezelf stel), maar houdt de lezer een spiegel voor.
Hoe de schrik er vlak na aanvang in zit, men geld doneert of zich via sociale media voor de onschuldigen inzet. Hoe men lichamen wakker danst en onderdak verschaft in een nieuw land. Hoe de oorlog na enkele maanden niet meer “interessant” is, de mensen stoppen met dansen en maar body-drop-off-centra inrichten, waar natuurlijk maar weinigen willen werken. Eerste hoofdpersoon Toni werkt daar wel. Door haar ogen lees je hoe bewoners maar al te graag geld betalen om van een lichaam af te komen. Vervolgens neemt de auteur je in omgekeerd chronologische volgorde en met andere personages mee terug naar de eerdere stadia van de oorlog en vluchtelingencrisis.
Ondertussen heeft Toni persoonlijk nog iets af te hechten. Ze heeft haar moeder nooit kunnen begraven in hun thuisland, want ook zij moesten vluchten door een oorlog. Voelt ze zich juist daarom verbonden met de Besuliaanse doden en in het bijzonder twee kinderen?
Weeda’s debuut Aleksandra vond ik heel goed, het was zelfs gespreksstof voor een leesclub. Qua taal en vertelperspectief lijkt het dunnere Dans dans revolutie makkelijker te lezen. Vergis je echter niet: toen ik het uit had, ging ik er vanaf het begin weer doorheen en ontdekte verbanden die ik eerder vaag of niet had opgemerkt.
Over de boodschap van deze roman hoef je dan weer niet lang na te denken, al was het omdat die door Anna herhaald wordt: kijk niet weg, maar doe iets zodra/zolang dat kan. Kom in beweging. Dans.
P.S.: ik denk dat dit boek echt genomineerd moet worden voor de Libris Literatuurprijs 2025. (Al de tweede keer dit jaar dat ik dat zeg.)
De lichamen stinken niet, ontbinden niet. Ze liggen zomaar van het ene op het andere moment bij de mensen thuis in, noem het maar zo, ons land. De inwoners hebben door video’s van de Besuliaanse Anna van tijdens de begindagen van de oorlog meegekregen dat ze middels een bijzondere dans de doden tot leven kunnen wekken. Deze zogeheten svaboda samoverzjenja wint aan kracht naargelang meer mensen meedoen.
De hier benoemde magisch-realistische elementen geven Dans dans revolutie een bovennatuurlijke sfeer maar verbloemen niet dat Lisa Weeda de menselijke (West-Europese) gedragingen sinds het uitbreken van de oorlog op Oekraïens grondgebied beschrijft. De parabel draagt geen oplossingen aan voor de problemen die het gedrag oplevert (kan dat? is de vraag die ik mezelf stel), maar houdt de lezer een spiegel voor.
Hoe de schrik er vlak na aanvang in zit, men geld doneert of zich via sociale media voor de onschuldigen inzet. Hoe men lichamen wakker danst en onderdak verschaft in een nieuw land. Hoe de oorlog na enkele maanden niet meer “interessant” is, de mensen stoppen met dansen en maar body-drop-off-centra inrichten, waar natuurlijk maar weinigen willen werken. Eerste hoofdpersoon Toni werkt daar wel. Door haar ogen lees je hoe bewoners maar al te graag geld betalen om van een lichaam af te komen. Vervolgens neemt de auteur je in omgekeerd chronologische volgorde en met andere personages mee terug naar de eerdere stadia van de oorlog en vluchtelingencrisis.
Ondertussen heeft Toni persoonlijk nog iets af te hechten. Ze heeft haar moeder nooit kunnen begraven in hun thuisland, want ook zij moesten vluchten door een oorlog. Voelt ze zich juist daarom verbonden met de Besuliaanse doden en in het bijzonder twee kinderen?
Weeda’s debuut Aleksandra vond ik heel goed, het was zelfs gespreksstof voor een leesclub. Qua taal en vertelperspectief lijkt het dunnere Dans dans revolutie makkelijker te lezen. Vergis je echter niet: toen ik het uit had, ging ik er vanaf het begin weer doorheen en ontdekte verbanden die ik eerder vaag of niet had opgemerkt.
Over de boodschap van deze roman hoef je dan weer niet lang na te denken, al was het omdat die door Anna herhaald wordt: kijk niet weg, maar doe iets zodra/zolang dat kan. Kom in beweging. Dans.
P.S.: ik denk dat dit boek echt genomineerd moet worden voor de Libris Literatuurprijs 2025. (Al de tweede keer dit jaar dat ik dat zeg.)
May 18, 2025
De wereld die Weeda schetst lijkt een futuristische, maar hoe langer je leest hoe realistischer het wordt. Het boek heeft me heel erg geraakt en het is heel prettig geschreven. Een hele hele hele dikke aanrader, zeker in deze tijd.
June 8, 2024
Ik moest erg wennen aan de schrijfstijl en vond het soms wat betuttelend en ongemakkelijk overkomen. Veel aspecten die de lezer zelf leek te moeten ondervinden lagen er te dik boven op (opvallend onopvallend), terwijl de nodige context schetsing juist te wensen overliet. En ondanks dat ik moeite had met het magisch realisme, draagt het uiteindelijk wel een mooie boodschap uit: ten tijde van oorlog is het belangrijk gezamenlijk het donker te verdrijven (dat is dan in elk geval wat ik eruit heb gehaald).
January 21, 2024
Absolute must read. Ingenieus, gevoelig, helder, scherp. Vergeet nooit te dansen.
April 11, 2024
Te geconstrueerd en onsamenhangend. Het kan me niet raken. Soms zelfs irritant
February 10, 2024
Ingenieuze roman, waarin verschrikking geflankeerd wordt door hoop en moed. In alles is het boek een aanmoediging niet weg te kijken, maar betrokken te blijven en 'te dansen', creatieve energie te steken in de bestrijding van het kwaad en de dood. Twee keer gelezen. Wat bij eerste lezing nog complex was, viel bij herlezing op de plaats.
March 13, 2024
“‘Ze zien ons,’ zegt Anna steeds. We knikken, voelen de trots omhoogbubbelen in onze magen. Ergens halverwege blijft het steken en voelt het alsof we over moeten geven.”
Een boek over laten zien en wegkijken komt wel hard binnen nu, “in een wereld die elke dag dingen zegt als: OMG zo verschrikkelijk! Stay safe! Blijf sterk, blijf je verhalen delen, we horen je!”
3,5
Een boek over laten zien en wegkijken komt wel hard binnen nu, “in een wereld die elke dag dingen zegt als: OMG zo verschrikkelijk! Stay safe! Blijf sterk, blijf je verhalen delen, we horen je!”
3,5
December 19, 2024
Verontrustend hoe dystopisch het verhaal overkomt. Het besef dat we zelf in deze wereld leven, is onwerkelijk. Eye opener op verschillende niveaus.
March 10, 2024
Ontzettend naar en prachtig tegelijkertijd, een bizar verhaal dat eigenlijk niet eens zo heel bizar is en zet je aan het denken over je eigen medeplichtigheid/gemakszucht rondom oorlog in een “vreemd” land
September 23, 2025
Bij vlagen prachtig geschreven roman waarin “slecht gestorven” mensen uit een denkbeeldig (maar duidelijk op Oekraïne gebaseerd) land door anderen weer tot leven gedanst kunnen worden. Weeda’s stijl is schitterend, de vertelling is echter naar mijn mening te fragmentarisch en los. Had meer ingezeten. Het gegeven is hartstikke origineel.
July 2, 2024
“De gekste momenten in een oorlog zijn de momenten waarop er niets gebeurt. Als het stil is, of rustig, is dat doodeng: wat volgt kan alleen maar erg zijn.”
Als audioboek tot me genomen. Daardoor lastig de verhaallijnen te volgen en symboliek te zien. Nog maar eens lezen op papier.
🎧 Audioboek
Als audioboek tot me genomen. Daardoor lastig de verhaallijnen te volgen en symboliek te zien. Nog maar eens lezen op papier.
🎧 Audioboek
March 3, 2024
Best aardig geschreven maar ik vind de boodschap niet erg bijzonder, goed of vernieuwend gebracht.
August 23, 2024
‘Ik ga op de bankleuning zitten, klaar om de discussie van dichtbij mee te maken: het is nog altijd fascinerend hoe de mens overlegt en beslist’ (89-90)
November 27, 2024
I think back to this book a lot when watching the news or talking about human rights crises. I wish there was more to it and it didn't stop so in the middle of things.
January 25, 2025
Zo ik ben dit jaar echt guitig met mijn sterren! In dit boek schetst Lisa Weeda een wereld, onze wereld wel, waarin dode mensen tot leven gewekt kunnen worden door te dansen.
In Besulia is het oorlog en elke overledene komt op een gegeven moment terecht bij iemand in huis, op een schijnbaar willekeurige plek zoals je garage of badkuip.
In dit boek volgen we Toni, ze werkt voor de body drop off, een service die je kan bellen als je een dode in je huis hebt gevonden. Ook volgen we Sophia, zij neemt twee opgestanen in huis. En we volgen Anna en baba Yara, zij zorgen ervoor dat wij de dans leren waarmee we de doden tot leven kunnen wekken.
Goed geschreven, leest heel fijn, verhaalt van een gruwelijke en bizarre situatie die niemand wil maar waarvan we ook niet weten wat wij eraan kunnen doen. In dit boek kan je er wel iets aan doen. Maar is iedereen bereid die moeite te doen? In hoeverre voelen mensen zich hiertoe verantwoordelijk? Dit bevraagt Lisa en ik vind dat ze dat geweldig doet.
Aanrader ook om het podcast interview met haar te luisteren van Nooit meer slapen.
Mooie zinnen zoals : de zon die ook aan de hemel van een dag zonder oorlog had kunnen staan.
In Besulia is het oorlog en elke overledene komt op een gegeven moment terecht bij iemand in huis, op een schijnbaar willekeurige plek zoals je garage of badkuip.
In dit boek volgen we Toni, ze werkt voor de body drop off, een service die je kan bellen als je een dode in je huis hebt gevonden. Ook volgen we Sophia, zij neemt twee opgestanen in huis. En we volgen Anna en baba Yara, zij zorgen ervoor dat wij de dans leren waarmee we de doden tot leven kunnen wekken.
Goed geschreven, leest heel fijn, verhaalt van een gruwelijke en bizarre situatie die niemand wil maar waarvan we ook niet weten wat wij eraan kunnen doen. In dit boek kan je er wel iets aan doen. Maar is iedereen bereid die moeite te doen? In hoeverre voelen mensen zich hiertoe verantwoordelijk? Dit bevraagt Lisa en ik vind dat ze dat geweldig doet.
Aanrader ook om het podcast interview met haar te luisteren van Nooit meer slapen.
Mooie zinnen zoals : de zon die ook aan de hemel van een dag zonder oorlog had kunnen staan.
August 16, 2024
Dit is een heel ander verhaal dan ik normaal gesproken tegenkom binnen de Nederlandstalige boekenwereld en dan op een goede manier. Het taalgebruik is vrij makkelijk, maar het verhaal zit wat ingewikkelder in elkaar, mede doordat er verschillende delen met verschillende hoofdpersonages in voorkomen en ook lopen werelden door elkaar (leven en dood, culturen, realiteit en bijgeloof, oorlog en vrede), maar het verhaal is wel rond. Ook interessant om een verhaal waarin een van de thema's oorlog is te bezien vanuit de toeschouwers van oorlog. Er is veel waarover je kunt nadenken tijdens het lezen en erna blijft het verhaal ook nog even rondzingen. Een boek dat uitnodigt om nog een keer te lezen om te kijken of bepaalde stukjes dan meer of anders in elkaar vallen en dat heb ik niet gauw bij een boek.
February 15, 2024
Voordat ik aan Aleksandra begon, had ik torenhoge verwachtingen. Die werden volledig overtroffen.
Natuurlijk wist ik dat het niet eerlijk was, maar vrij vlak daarna leerde ik dat Lisa Weeda bezig was met Dans dans revolutie en die verwachtingen waren nog iets hoger.
Ik maande mezelf tot traagheid, ik legde het boek zoveel mogelijk weg en wilde er echt niet doorheen vliegen. Maar eerlijk: dat kostte me heel erg veel moeite. Wat een ijzersterk verhaal. Wat een berg aan verschillende emoties. Wat een behoefte om te dansen.
Ik kijk weer uit naar een volgend project. Mijn verwachtingen zijn altijd klaar om op deze manier overtroffen te worden.
Natuurlijk wist ik dat het niet eerlijk was, maar vrij vlak daarna leerde ik dat Lisa Weeda bezig was met Dans dans revolutie en die verwachtingen waren nog iets hoger.
Ik maande mezelf tot traagheid, ik legde het boek zoveel mogelijk weg en wilde er echt niet doorheen vliegen. Maar eerlijk: dat kostte me heel erg veel moeite. Wat een ijzersterk verhaal. Wat een berg aan verschillende emoties. Wat een behoefte om te dansen.
Ik kijk weer uit naar een volgend project. Mijn verwachtingen zijn altijd klaar om op deze manier overtroffen te worden.
April 14, 2025
Bijzonder boek
Ik wilde een nachtje over de review slapen, om eerlijk te zijn viel dat niet mee, het verhaal donderde door.
Het gaat natuurlijk niet over dansen en sinaasappels in je handen, het gaat over wat doe jij? Kun je wegkijken? Ook al duiken de lichamen overal op? Kun je ze wegbrengen of op laten halen? Of dans je omdat het leven van de ander ervan afhangt?
De grimmigheid van een oorlog gecombineerd met de hoop dat je de mensen weer tot leven kunt wekken. Ik denk niet dat dit boek voor iedereen is, maar ik vond het een aanrader.
Gelezen in de boekenwurm2025 challenge april: lees een boek met een titel van 3 woorden
Ook #luek, het stond al lang op mijn Ereader
Ik wilde een nachtje over de review slapen, om eerlijk te zijn viel dat niet mee, het verhaal donderde door.
Het gaat natuurlijk niet over dansen en sinaasappels in je handen, het gaat over wat doe jij? Kun je wegkijken? Ook al duiken de lichamen overal op? Kun je ze wegbrengen of op laten halen? Of dans je omdat het leven van de ander ervan afhangt?
De grimmigheid van een oorlog gecombineerd met de hoop dat je de mensen weer tot leven kunt wekken. Ik denk niet dat dit boek voor iedereen is, maar ik vond het een aanrader.
Gelezen in de boekenwurm2025 challenge april: lees een boek met een titel van 3 woorden
Ook #luek, het stond al lang op mijn Ereader
Displaying 1 - 30 of 82 reviews