Mens worden is een kunst. Geen wetenschap. Indien het een wetenschap zou zijn dan zouden er bewezen theorieën, eenduidige antwoorden, protocollen en handleidingen voor het leven bestaan. Die zijn er niet. Ieder individu zal met alle verlangens, onzekerheden, twijfels, angsten, nederlagen die inherent zijn aan ons bestaan zijn eigen weg moeten vinden om de menselijkheid te bereiken die ons in staat moet stellen in waarheid te leven, schoonheid te scheppen, compassievol en rechtvaardig te zijn.
Als variaties op een thema biedt Rob Riemen vier etudes in de kunst van het mens worden. Een etude met oorlog als leerschool, een etude in het overwinnen van domheid en leugens, een etude in moed en compassie en ten slotte een etude in de verlossing van angst door het scheppend vermogen van de mens en ware liefde. Vier etudes voor ieder die zich bekommert om de twee grote vragen die Socrates ons voorhield: ‘Vertel me, wat is nu de juiste wijze van leven? En wat is een goede maatschappij?’
Rob Riemen zet aan de hand van werken van bekende twintigste-eeuwse schrijvers uiteen dat mens worden niet mogelijk is zonder kritische en onafhankelijke ontwikkeling van de geest. Over het algemeen zijn het vier goed geschreven en toegankelijke etudes geworden, vooral de laatste over Boelgakovs De meester en Margarita. Riemens afkeer van de hedendaagse universiteit, die vooral geestdodend zou zijn en die door woke ideologie zou zijn overgenomen, ontsiert het boek echter behoorlijk. Vooral de passage over woke wordt door nul voorbeelden en bewijzen gestaafd en dat is de intellectueel die ook zichzelf steeds bevraagt onwaardig.
Van Laura toegeschoven gekregen tijdens haar flitsbezoek toen ik er sip bij zat want misschien zat hier troost in. Leuk boek maar de troost zat hem vooral in het toegeschoven krijgen, ik was daarom vastberaden deze uit te lezen. Bij vlagen vrij taai, er zaten ook mooie passages en ideeën in maar het bleef een boek om echt voor te gaan zitten. Met nieuwe keukentafel en rustige ochtenden in mijn leven ging dat gelukkig prima samen.
Het boek bestaat uit vier etudes, en persoonlijk vind ik dat ik het meeste heb geleerd uit de tweede. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik heb niet altijd met 100% aandacht gelezen waardoor ik misschien niet alles uit het boek heb kunnen halen. Toch denk ik dat ik wel een paar interessante punten heb gevonden en ik ben zeker weer wat rijker geworden ;).
Het boek is mooi geschreven. Dit kan aan mijn eigen ontbrekende kennis liggen, maar ik vond het boek hier en daar wel wat abstract worden. Het was mij niet altijd duidelijk waar de schrijver zijn eigen ideeën deelde of waar iemand anders geparafraseerd werd. Misschien hoef je dit ook niet te weten. Ik denk dat ik had gehoopt op iets concretere reflecties op het leven, maar vond het boek toch de moeite van het lezen waard. Het is een beetje zoals met kunst in het algemeen: iedereen zal er een eigen betekenis in vinden. Het boek zet in ieder geval aan tot reflectie.
Interessant per entendre la importància de la llibertat d'expressió per sobre de molts valors a l'hora de mantenir una societat justa i humana, ens ensenya com la lliure expressió no és un mitjà a sacrificar per molt bo que sigui el fi. Potser perd una mica en la introducció, que es molt llarga per el poc que explica.
Verheffend en inspirerend. Intellectueel en elitair. De aristocratie van de geest als ideaal en als opdracht. De centrale vraagstelling - hoe goed leven? En hoe goed samenleven? - wordt beantwoord door een hele reeks inspirerende figuren en levensverhalen uit de recente en minder recente geschiedenis als voorbeeld te stellen. Van Ovidius over Husserl tot Boelgakov - en vele anderen. Thomas Mann - natuurlijk! - is de geestelijke raadsman voor Rob Riemen, zoals Vergilius dat is voor Dante in diens Divina Commedia. De expliciete parallel doet enerzijds wat pedant, anderzijds romantisch literair aan.
In vier etudes onderzoekt Riemen wat het betekenisvolle leven is, kan of moet zijn. Startend bij de wortels (wie ben je? Welk nest? Welke ingesteldheid draag je dit daarvandaan mee?) blijft hij vervolgens strijden tegen domheid (het niet weten), leugen (het enig weten) en lafheid (conformeren, niet opstaan voor de waarden en waarheid). Sporen daarvan vindt hij in een houding van openheid, vriendelijkheid, commissie, moed, zelfkritiek en openstaan voor kritiek. Deze sporen illustreert hij -zoals gezegd- aan de hand van inspirerende levensverhalen.
Riemen schrijft vloeiend, vlot en inspirerend. Wat mij betreft een aanrader, al blijft de opdracht die klinkt in dit boek alomvattend en abstract. Kweek een houding, maar hoe moet je aan de slag?
This entire review has been hidden because of spoilers.
No hi ha cap teoria o protocol que ens pugui portar a esdevenir humans, és un art. Cadascú ha de trobar el seu propi camí per assolir la humanitat que permet viure en la veritat, crear bellesa, ser compassius i justos. En els quatre estudis d'aquest llibre, l'autor reivindica la memòria per fer front al mal, alerta de l'estupidesa i la mentida, invoca la figura de l'intel·lectual i la necessitat que intervingui amb coratge en l'esfera pública. Per damunt de tot, situa l'amor profund al centre de la noblesa d'esperit. Més recomanacions de llibres al blog «Mirades»: https://agorafrancesc.wordpress.com/l...
Tja...mens worden is inderdaad een kunst. Maar of deze 4 etudes -stuk voor stuk wel leesbaar geschreven- daar nou de juiste samenvatting van zijn weet ik niet.
Eadem sed aliter. El autor advierte de la peligrosidad de los delirios colectivistas y desarrolla como una posible solución la rehumanización del ser humano, que, desde el siglo pasado hemos ido dejando atrás.
Otra recreación bien hecha de un autor honesto y preocupado por abrirle los ojos a las personas que no ven el daño del populismo, que no es otro que el de la mentira y la injusticia. Con la aristocracia espiritual de que sabe que leyendo se adquiere una sintonía consciente con quienes, como todos, estamos absortos frente al horror, la violencia y las guerras que destruyen la inocencia humana. El libro consuela y hace reflexionar en la urgencia y la importancia por que cada quien descubra la manera en que va a resistir a un virus peor que SARS-Cov2: el virus del nihilismo.
No entiendo el éxito del autor. Reflexiones muy comunes… incluso descalifica opciones políticas… ¿no era filosofía de vida lo que pretendía tratar? Decepcionante.
“Será siempre parte esencial de la felicidad de los que fueron bendecidos con el don del lenguaje y en la medida en que la humanidad sea más fácil, tanto más fácil será ser artista”