Suppliant Women

by Euripides, Rosanna Warren (Translator), Stephen Scully (Translator)

This translation shows the striking interplay of voices in Euripides' 'Suppliant Women'. Torn between the mothers' lament over the dead and proud civic eulogy, between calls for a just war and grief for the fallen, the play captures the competing poles of the human psyche.

Genres: Plays, Classics, Drama, Theatre, Mythology, Fiction, Greece

96 pages, Paperback

First published January 1, 424

About the author

Euripides (Greek: Ευριπίδης) (ca. 480 BC–406 BC) was a tragedian of classical Athens. Along with Aeschylus and Sophocles, he is one of the three ancient Greek tragedians for whom any plays have survived in full. Some ancient scholars attributed ninety-five plays to him, but the Suda says it was ninety-two at most. Of these, eighteen or nineteen have survived more or less complete (Rhesus is suspect). There are many fragments (some substantial) of most of his other plays. More of his plays have survived intact than those of Aeschylus and Sophocles together, partly because his popularity grew as theirs declined—he became, in the Hellenistic Age, a cornerstone of ancient literary education, along with Homer, Demosthenes, and Menander.
Euripides is identified with theatrical innovations that have profoundly influenced drama down to modern times, especially in the representation of traditional, mythical heroes as ordinary people in extraordinary circumstances. This new approach led him to pioneer developments that later writers adapted to comedy, some of which are characteristic of romance. He also became "the most tragic of poets", focusing on the inner lives and motives of his characters in a way previously unknown. He was "the creator of ... that cage which is the theatre of William Shakespeare's Othello, Jean Racine's Phèdre, of Henrik Ibsen and August Strindberg," in which "imprisoned men and women destroy each other by the intensity of their loves and hates". But he was also the literary ancestor of comic dramatists as diverse as Menander and George Bernard Shaw.
His contemporaries associated him with Socrates as a leader of a decadent intellectualism. Both were frequently lampooned by comic poets such as Aristophanes. Socrates was eventually put on trial and executed as a corrupting influence. Ancient biographies hold that Euripides chose a voluntary exile in old age, dying in Macedonia, but recent scholarship casts doubt on these sources.

Reviews

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

آخرین و صدمین کتاب سال ۲۰۲۲ رو با نمایشی تموم کردم که نزدیک ۲۵۰۰ سال پیش نوشته شده بود ولی در نهایت تاسف با روزگار حاضر ما مو نمیزد🙂:
مادرانی که اجساد فرزندانشان پس از کشته شدن در جنگ به خاک سپرده نشده و درحال زجه زدن و تمنا کردنِ پس گرفتن اجسداد فرزندانشان هستند.
حرف دیگه‌ای ندارم‌.فقط سوالم اینه که...ما برای با پوست و استخون درک کردن این تراژدی ها زیادی جوون نبودیم؟مگه این چیزا فقط تو نمایشنامه‌های دوهزار ساله‌ی یونانی و افسانه‌ای پیدا نمیشد؟

از کتاب:

📜چرا چنین است؟از چه می‌ترسید؟که خاک از تن بتکانند و سرزمینتان را به چنگ آورند-از درون گور؟یا از آن می‌هراسید که از دل خاک فرزندانی برزایند که کین ایشان از شما بستانند؟

📜گوهر آزادی در این واژگان است:هر آن کس که اندیشه‌ای نیک برای شهر دارد،بگذارید در برابر شهروندان آن شهر بر زبانش آرد.
می‌بینی؟این گونه،هر آن کس که اندیشه‌ای نیک برای شهر دارد ستوده می‌شود.دیگران هم آزادند که خاموش بمانند.آیا برابرای‌ای بزرگ تر از این هست؟

📜جایی که قدرت دست مردمان است،آنها میتوانند با شادی بسیار بالیدن جوانان شهرشان را تماشا کنند.

📜نه،اکنون دیگر خاموش نمی‌مانم چرا که در آینده این خاموشی مایه‌ی رنج من خواهد بود.من آنچه را که باید گفته شود از بیم آنکه بگویند چنین گفتاری زیبنده‌ی زنان نیست ناگفته نمی‌گذارم.

[Jenny · Rating 4 out of 5]

"[...]το μόνο απ'όλα
τ'αγαθά στους θνητούς που σαν το χάσουν
ξανά δεν το αποκτούν, είναι η ζωή τους·
τ'άλλα μπορούν και πάλι να κερδίσουν."

[Mahvar · Rating 4 out of 5]

این نمایشنامه مرثیه‌ای‌ ست بر غم، دادخواهی و رنج بی‌پایان بشریت در مواجهه با بی‌عدالتی. اوریپید، با زبانی شاعرانه و برشی عمیق، قصه زنانی رو روایت می‌کنه که حتی در بحبوحه از دست دادن، صدای مقاومتشون خاموش نمی‌شه.
این نمایشنامه، نه فقط اعتراض به خشونت‌های جنگ، بلکه تجسمی‌‌ ست از قدرت اجتماع، همبستگی، و شجاعت انسان‌هایی که حتی در برابر قدرت‌های غالب، زانو نمی‌زنن.
این نمایش نه‌تنها تسلیم رو رد می‌کنه، بلکه بر کرامت از دست‌رفته نیز تأکید می‌کنه.

[Roya · Rating 3 out of 5]

[8]

"من آنچه را كه بايد گفته شود از بيم آنكه بگويند چنين گفتارى زيبنده زنان نيست، ناگفته نمی‌گذارم."

عنوان اصلی یونانی "Ἱκέται / Hiketai " به معنای «التماس‌کنندگان» یا «پناه‌جویان» ئه و تو انگلیسی هم معمولاً به The Suppliants ترجمه می‌شه.
من نمایشنامه‌ی "زنان فریادخواه" رو با این دید که زنان در مرکز نمایشنامه و در طلب حق خودشون فریاد سر می‌‌دهند، شروع کردم ولی از همون صفحه‌ی اول تا آخر، زنان جز گریه و مویه و به سوگ نشستن نقشی نداشتند. این زنان حتی هویت و کرکتر مجزایی نداشتند و صرفا "همسرایان یکم" بودند. زنانی که فقط قربانی و عزادار بودند و حتی به بی‌خردی پادشاه خودشون که باعث این اندوه بزرگ شده، اعتراضی وارد نمی‌کنند. برای همین به نظرم چندان محتوا با عنوان فارسی همخوانی نداشت.

نمایشنامه در اصل بر محور عدالت و شجاعت "تسیوس"، پادشاه آتن، می‌چرخه.
"آدراستوس"، پادشاه آرگوس، به همراه مادران هفت تن از جنگجویانی که در جنگ با تبای -که این جنگ در اثر بی‌خردی و تصمیمات اشتباه پادشاه آرگون به پا شد- کشته‌شدند، از تسیوس خواهش می‌کنند که جنازه‌ی سربازان و فرزندان‌شون رو از کرئن، پادشاه تبای، تحویل بگیرند تا اون‌ها رو به خاک بسپارند.

همونطور که گفتم، قهرمان و محوریت نمایشنامه تسیوس هست. کسی که حتی خودش رو "فرمانروا"ی آتن نمی‌دونه و به پیک تبای میگه:
《پیش‌تر نرو بیگانه! گفتارت را با واژه‌ای نادرست آغاز کردی. فرمانروایی در اینجا نیست. این شهر از چنان مردانی خالی‌ست. شهروندان، دارا و ندار، خود به یکسان بر این شهر فرمان می‌رانند و همین‌ها مناصب دولتی را در اختیار دارند و هر سال جای خود را به دیگری می‌دهند. دارا و ندار در اینجا برابرند.》
و در ادامه اوریپید تصویری ایده‌آل از یک حکومت و پادشاهی عادل رسم میکنه و بی‌خردی و جاه‌طلبی پادشاهان دیگه رو که باعث اندوه ملت‌شون میشن رو محکوم میکنه.
درسته که زنان در پس‌زمینه و صرفا ماتم‌زده هستند اما در میان اندوه، یکی از همسرایان اشاره میکنه که:
《چرا مرا این گمان بود که اگر هیچ‌گاه کسی مرا به زنی نگیرد و کودکی به دنیا نیاورم، ترس آور است؟》
که این خودش برای 2500 سال پیش، واقعا قابل تأمل و جسورانه‌ست.

و در آخر، به یاد زنان دادخواه و مادران داغدیده‌ی ایران که جسد فرزندشون رو حتی به سردخونه نبردند و تا صبح کنار تن بی‌جان فرزندشون در میان یخ‌های همسایه‌ها اشک ریختند چون "کرئون" حتی از جنازه‌ی آن‌ها می‌ترسد.
《پسرم، از آن همه دردی که در زادن تو تاب آوردم چه سود؟
مزد شب‌نخوابی‌های من این است؟
آن همه بوسه‌هایی که از سر مهر بر چهره نازنین تو زدم چه شدند؟》

[Stratos · Rating 5 out of 5]

Τι άλλο πλην του 5 να βάλεις στις αθάνατες ελληνικές τραγωδίες; (Ξανα) διαβάζοντας αντιλαμβάνεται κανείς πόσο επίκαιρες είναι ακόμη και σήμερα. Μιλούν όχι μόνο για τις ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και για τις κοινωνικές εξελίξεις που διαμορφώνονται μέσα από διαφορετικούς χαρακτήρες έτσι όπως διαπλάθονται μέσα στην κοινωνία. "Γιατί σαν έλθει η ώρα να ψηφίσει για πόλεμο ο λαός, δεν συλλογιέται κανένας το χαμό του, μα πιστεύει πως το κακό τους άλλους θα χτυπήσει" τονίζει κάπου ο Ευρυπίδης. Υπάρχει μεγαλύτερο διαχρονικό μήνυμα ειρήνης;

[Laleh · Rating 4 out of 5]

"آن شهر چگونه می‌تواند نیرومند گردد آن‌هنگام که یکی این‌سو و آن‌سو می‌رود و جوانان زیرکش را دست‌چین می‌کند و تباه می‌سازد، همچون یکی کِشت‌گر که در بهار سرِ گندم‌هایش را می‌زند؟"
.
شاید اگر هرجایی غیر از ایران زندگی میکردم به این راحتی نمیتونستم برای هربار خوندن دیالوگ های همسرایان(مادران) به یاد مادران آبان بیوفتم:)
سیاست ، زنان ، حق اعتراض ، خون خواهی و دموکراسی جنبه های مهم این نمایشنامه بودن که خوندنش رو لذت بخش کردن.

[Cemre · Rating 2 out of 5]

Savaşlarda en büyük acıyı ölülerin geride bıraktıkları çekiyor. Bunu Yakarıcılar'da net bir şekilde görmek mümkün. Şayet okumak istiyorsanız öncesinde Sofokles'in Kral Oidipus, Oidipus Kolonos'ta ve Antigone eserlerini okumanızı şiddetle tavsiye ederim.

[Yas · Rating 2 out of 5]

اوریپید جان، این تو بودی یا سوفوکل بود؟🙄😂
دیالوگ مفید اندک و آه و ناله بسیار.
-ادامه افسانه‌های تبای بود-

[Kowsar Bagheri · Rating 3 out of 5]

قصه با مادران دادخواه/فریادخواهی شروع می‌شه که در جنگ آرگوس و تبای پسرانشون رو از دست داده‌ن و حالا تبای جنازه‌های مردگان رو برای تدفین پس نمی‌ده. این مادران اومدن پیش مادر فرمانروای آتن تا از طریق پادرمیانی اون بتونن حمایت تسیوس (فرمانروای آتن) رو جلب کنن و با کمک آتن جنازۀ عزیزانشون رو پس بگیرن. بیش از این نمی‌گم که اسپویل نشه. :))
از اون‌جایی که در جمهوری ضحاکان زندگی می‌کنیم و تو سال ۲۰۲۳ نه‌تنها به‌خاطر حقوق شهروندی آدم می‌کشن بلکه با پس‌ندادن جنازه‌ها خانواده‌ها رو شکنجه می‌کنن، با این مادران فریادخواه همش یاد مادران خاوران و مادران آبان و مادران دادخواه افتادم. جگرم خون شد.
تو این نمایشنامه‌ هم مثل خیلی از نمایشنامه‌های دیگۀ اوریپید زنان پررنگن. جدا از اون از لحاظ محتواش واقعاً می‌تونه در دسته‌بندی «ادبیات جنگ» (موردعلاقه‌م) هم قرار بگیره. خیلی از فاکتورهاش رو داره واقعاً.
بعضی از اوریپیدپژوهان «زنان فریادخواه» رو در دسته‌بندی نمایشنامه‌های سیاسی اوریپید قرار می‌دن چون که به مناسبات بین آتن و تبای و آرگوس و غیره به‌دقت می‌پردازه. و اصلاً پیام سیاسی-تاریخی هم داره.

[blondie · Rating 5 out of 5]

Οι Ικέτιδες είναι ένα έργο-εγκώμιο των Αθηνών, του δημοκρατικού πολιτεύματος και των χρηστών ηγετών και πολιτών, βαθιά ανθρώπινο και οξυδερκές μέσα στους αιώνες.

[alper]

Okurken sıkıldığım tek Antik Yunan oyunu olabilir. Ama şüphesiz bütün bunlarda, işaretlerden anlam çıkarmasını bilen kimseler için, çıkarılacak nice dersler vardır. Evet, adamlar aşmış. Rönesanscıların (ve öncesinin) gösterdikleri ilgi boşuna değil. Vay be! Adam 2500 yıl önce yazmış şu satırları. Ulan gerçekten bu insanların topraklarında oturmayı hak etmiyoruz. 2500 yıl!!

Bir şehir için tirandan daha düşmanca bir şey yoktur, orada her şeyden önce ortak yasalar bulunmaz, yönetimi eline geçiren, yasayı da kendine göre tutar. Bu ise hiç adil değil. Yasalar yazılı olduğunda, yoksulun da zenginin de eşit hakka sahip olması, daha güçsüzlerin, kötü bir söz ettiğinde zengin birine bunları söylemesini sağlar.Haklar varsa, zayıf olan, güçlüyü de yener. Özgürlük budur: “Kim şehre yararlı bir çözümü ortaya koymayı ister?” Bu şeyleri söyleyen mi yücedir, yoksa susmayı isteyen mi? Bunlardan hangisi bir şehre daha uygundur? Gerçekten de ülkenin yöneticisin halk olduğu yerde, gençlerin yurttaş olarak yetiştiği görülür. Tiran, düşmanının böyle birileri olduğunu gördüğünde, sağduyuya hâkim en cesurlarını öldürür, tahtından korktuğu için. Bu yüzden bir şehir, birisi, ilkbahar çayırındaki başaklar gibi, cesur gençlerini biçtiğinde, nasıl güçlü olabilir? Kral, daha fazla servet ve yaşamı için çalıştığı sürece, çocuklar için hangi serveti ve yaşamı elde etmek gerekir?

Kaç yılındayız şimdi biz? Neredeyiz? Ne yapıyoruz? Bir yılın daha sonuna geliniyor, şimdi biz kaç yıl daha geri gitmiş olacağız? İlerledikçe geri gitme hızımız ne kadar artacak? Ve ne kadar zamanda M.Ö 500’e varacağız? Peki dönünce geri mi gitmiş olacağız, ileri mi?

Hedef M.Ö 5000-1000 arası olabilir. Tam anlamıyla gelenekleriyle, kurumlarıyla, aklı ve bilgisiyle bir kabile devleti olabilmek için. Birileri (sen, ben, o ya kim?) zamanı durdursa da daha fazla ileriye gitmesek. :))

Kitapla ilgili bir şey demeyeceğim, keyfim kaçtı. Mazur görün, zamanınızı çaldım. Yoo biraz sakinleştim, şimdi yavaşça klavyeyi kenara bırakıyorum.

Önsözden Sema Sandalcı'nın çevirmen notunda çok güzel ifade ettiği kısımlardan kopyalayayım da gözüm arkada kalmasın (bölemedim):

Eski Yunan ve Latin metinleri, tarihin her alanına ışık tutabilen kök bilgileri içermektedir. Dönemin ozanları, tarihçileri ve düzyazı yazarları, birbiri ardına öyle mükemmel tarzlara ve ifade gücüne erişmişlerdi ki, çağlar boyu okuyanı derinden etkilemekte ve doğru düşünme gücünü pekiştirmekteler. Özellikle tragedya ve komedyalar ele alındığında, bu birbirine zıt iki türün, aynı zaman dilimleri içinde kendi kurallarına göre nasıl farklı bir gelişim gösterdiği de dikkate değerdir. Komedya toplumsal kusurları alayla dile getirerek mutlu sonu, tragedya ise geri dönüşü olmayan acı, ölüm, yıkım ve felaketi ele alır. Böylece oyunlar aracılığıyla insanlara kendi vicdanlarıyla kendilerini sorgulatma, dolayısıyla ruhu aklandırma gayreti içindedir. İşte, izleyiciye bu etkiyi hissettirmek üzere adeta birbirleriyle yarış halinde olan ve tarih boyunca ancak birkaç kişinin yetkinleştiği tragedya yazımında Aiskhylos (M.Ö. 525-456), Sophokles (M.Ö. 496-406) ve Euripides (M.Ö. 484-406) siyasal ve toplumsal olaylardan yola çıkarak, başkalarını da felakete sürükleyen olayları ele alıp, özgün bir kurgu ve etkin kelimelerle, toplumsal hataları azaltma gayreti içinde, kişiyi suça iten içsel nedenleri dile getirme çabası içindeydiler. Onlara göre ciddi, bedeli ağır suçlar cezasız kalamazdı. Bilerek ya da bilmeyerek yapılan kötülük, er geç ortaya çıkacaktı. Çünkü her şeyin belirleyicisi doğanın değişmez yasaları bunu gerektirmekteydi. Hatta kimsenin göremediği, tanığının olmadığı bir suçun bile cezalandırıcısı vardı: Vicdan.

Bu yüzden tragedya, hatta komedya yazarları, başka halkların değil, kendi gündelik yaşamlarında kendi toplumunu yakından ilgilendirdiği için siyaset, savaş ve yöneticilerin karakteriyle ilgili konulara fazlasıyla duyarlıydılar. Dünyada çok az kişinin göstereceği cesaretle bu yazarlar, yöneticileri hataya düşüren etkenleri, tarih kadar, derin psikolojik tahlillerle de açıklamaya çalışmışlardır. Bu tahliller bugün bile geçerlidir. Bu da onların yazarlık yeteneklerinin gücünü ve başarısını kanıtlamaktadır. Olasılıkla dönemin bazı siyasetçileri de bu tür etkinliği saygıyla karşılıyorlardı.


Bu eserde tragedyaya konu olan ana tema, savaşta ölenleri gömmeyi yasaklamanın küstahlığı ile ölenlerin yakınlarının gömme ve yas tutmadaki ısrarıdır. Çünkü yas, tanrısal ve toplumsal haktı. Argos’u haksız savaşa süren Adrastos, Kreon’un ahlaki yasalarını çiğneyerek, ölülerin gömülmesini yasaklamıştı. Dolayısıyla olay hem bir halkı, hem ölen yedi komutanın annelerini, hem de dolaylı olarak tüm kent devleti ilgilendirmektedir.

Savaş karşıtı bu Atinalı Theseus karakteri, eserde bir yandan ozanın öz niyetini ve derinliğini yansıtmakta, diğer yandan, Atina’ya, elbette sadece Atina’nın efsane kahramanı Theseus’a değil, döneminin demokrasisine de bir övgü niteliğindedir. Bu bakımdan Euripides de vatansever bir ozan olarak görülebilir

[David Sarkies · Rating 3 out of 5]

A Question of Burials
30 June 2018 – Grafton

Well, I am slowly getting through the last few plays of Euripides that I have yet to complete and it is interesting that the commentator at the beginning of this play seems to want to write it off without giving it much thought. In a way he seems to believe that it is one of those forgettable plays, however I would beg to differ namely because it does address some rather interesting aspects of Ancient Greek society, and in fact there is one idea that I feel confronts us every so often as well.

The story occurs after the events in Seven Against Thebes, namely when the sons of Oedipus go to war, Polynices who is attempting to regain the throne after his brother Etocles refused to step down, despite there being an agreement that he would do so. Basically, the two sons kill each other, leaving the throne of Thebes to Creon, and the invaders’ bodies are basically left outside the city to rot. The wives and mothers of the dead then flee Thebes to Elusius and make a case to Theseus, King of Athens, to help them in their need. Initially Theseus is reluctant to help, but then he marches on Thebes, drives back the defenders, and retrieves the bodies and returns them to Athens, where all but one, Capaneius, are burnt in a pyre. Capaneius, who was struck down by Zeus, is placed in a sacred tomb, due to the fact that he was struck down by Zeus.

One idea that is explored here is the idea of leaving the dead unburied. In our minds that might not be such a problem, yet even in our secular age there still seems to be this desire to bury the dead, or even simply leave a memorial. This, I doubt, has any real religious reason as to the unburied dead having a tormented afterlife and more to do with there being a memorial. There are many graves that are in fact empty. However, this wasn’t the case with the Greeks, who had a vastly different view of the afterlife than we do, and having a proper burial, or even having their bodies burnt in a funeral pyre, was of utmost importance. In a way it is still this idea of remembering the dead, but also a way of showing respect to those who have also died. In a way, leaving the corpses of the dead unburied was a means of heaping scorn upon those who had died, and was also a means of dealing with one’s enemy and having a tormented afterlife.

Once again, the play was written and performed while Athens was at war, and can be considered an anti-war play, as was the case with a lot of the plays at the time. One interesting thing about the battle here (all battles occurred off stage and generally had a messenger come along to report on what happened, no doubt a reflection on how plays basically developed from what one could consider poetry readings) is that Theseus does not press his advantage. He basically goes in, meets his goal, and then leaves. His goal is not to overthrow Creon, but to retrieve the bodies of those who had fallen. This is also an important idea in that when one goes to war, sometimes, if one is not careful, a victory can pretty quickly turn into a defeat if one lets one’s emotions run too high. In this case the war had nothing to do with overthrowing Creon, and everything to do with retrieving the bodies of the fallen. In a way it reminds me of the first Gulf War, where the objectives were to liberate Kuwait, and not to overthrow the regime in Iraq. We all know what happened when we then decided to go down that road ten years later.

Not surprisingly, there is also a debate about the merits of democracy. The totalitarian argues that a democracy is nothing short of mob rule, and there are those that are simply persuaded by those with fine sounding arguments. It is interesting that our modern democracies aren’t direct democracies like those of the Ancient Greeks. In a way there is a system of checks and balances, if only to make sure that some idiot with a fine sounding argument doesn’t come along and create laws that could be incredibly disastrous (and Nazi Germany is a case in point here). Sure, we have our limits, and our flaws, but where we have a system where everybody votes on laws directly, then we could come up with some incredibly worrying trends.

Yet there is an argument in favour of a dictatorship, and that is that dictatorships get things done. However, there are flaws in that unless you have a benevolent dictator, then you are going to find that your freedoms are curtailed. Sure, a dictator gets things done, and China is a case in point here, but when you discover that not only is freedom of speech curtailed, but you will also find that a lot of other freedoms simply do not exist. In fact, it is rare that you will find a dictatorship where everybody benefits, or has any freedoms at all. Sure, there might be economic progress, but you will also discover that there will also be an awful lot of scapegoats. In the end the end goal of the dictatorship is for the dictator to maintain his power. Oh, and as for economic progress, well, you’ll probably discover that somewhere along the line the regime has basically cooked the books.

One interesting thing I noticed in the play is that one of the characters, Evadne, bemoans the death of her son, and how with her son’s death her life is now a misery. Well, this was important back then, especially since women had no rights whatsoever, and the children were responsible for the care of the elderly. Well, when it came to the men being elderly wasn’t really something that happened all that much, with having to go and fight wars and such, but this is not really the case with the women. They needed progeny to survive, and when children were killed then it is likely that they would be left out in the cold. The other thing Evadne mentions is about having a second chance at life so that she could avoid the mistakes that she made in the first go. Well, that would be wonderful, wouldn’t it, if it wasn’t for the butterfly effect. Basically, if you avoid one mistake, well, you will pretty quickly discover that the life you are now living is nothing like the life you lived previously, and all of the sudden you are faced with a new set of challenges. Yeah, it would be great to avoid the mistakes that we made the first time around, but sometimes our situations are beyond our control, and sometimes the mistakes that we avoid mean that we end up missing out on the good times that we have had. Still, one does sometimes wander what would have happened if only …

[Alp Turgut · Rating 4 out of 5]

Euripides'in "The Suppliant Women" diğer adıyla "The Suppliants / Yakarıcılar" eseri açıkçası şu ana kadar okuduğum dili en ağır Yunan tragedyası. Günümüze kadar gelen çeviri hataları yüzünden okuması oldukça zor olan eserin bazı kısımları da eksik, ama buna rağmen savaşın anlamsızlığını vurgulayan alt metniyle ilgi çekmeyi biliyor. Eserde Oidipus'un oğulları Polyneikes ve Eteocles'in ölümünün ardından tahta geçen Kreon'un yedi Argos komutanının ölüsünü Argoslulara vermek istememesi, bunun üzerine Argoslu anaların Atina Kralı Theseus'tan yardım istemesi ve böylece Theseus'un ölüleri geri alması işleniyor. Tüm bunlar olurken asıl trajedi ise savaşta ölen Kapaneus'un karısı İphes ve İphes'in babasının etrafında dönüyor. Yunan mitolojisi açısından okunması gereken oyunlardan biri.

12.08.2014
İstanbul, Türkiye

Alp Turgut

http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo...

[Kahveci · Rating 4 out of 5]

Euripides, Yakarıcılar'da evlatlarını savaşta kaybeden, üstüne bir de cesetleri geri alamayan bağrı yanık Argoslu annelerin dramını bize yaşatıyor. Evladını kaybeden anne, eşini kaybeden kadın, eşini kaybeden kadının acısını görmeye dayanamayan baba... Sonlara doğru duygular daha da yoğunlaşıyor.

[Giorgia · Rating 3 out of 5]

C'è Teseo = tedio in arrivo

[Metin Yılmaz · Rating 4 out of 5]

Bazı yerlerde olan kopukluklar yüzünden anlaşılması ve okuması zor olsa da, okunması gereken tragedyalardan biri.

[فاطمة غانم الابراهيم · Rating 3 out of 5]

تعد هذه المسرحية أسوأ الأدبيات المسرحية التى خرجت من رحم قلم يوربيديس ، إلا أن البعض الآخر من النقاد يرونها تجسد أعظم القيم الانسانية المتمثله بحسن معاملة الآخرين .

في بدايته لم يمكن يوربيديس مهووساً بالأدب المسرحي فكانت تجربته في البحث عن مواهبه في الرسم وممارسة الرياضه ، تأثر كثيراً بأعلام الحركة السوفسطائ��ة المعنية بالتجرد من المعتقدات الاغريقية والمقدسات الباليه ، ويظهر كثيراً في الحوارات بين شخصيات المسرحية .

تدور أحداث المستجيرات عندما يُقتل سبعه من أبطال الأرجين أمام بوابات طيبه في الحرب التى شنها بولونيكس ضد أخيه أيتيوكليس الذي رفض - الأخير - تسليمه عرش طيبه ، طلب بولونيكس من أدراستوس ملك أرجون أن يمده بالجيش ، فراح ضحايا الحرب الأبطال السبعه الذين أتى ذكرهم من قبل ، لكن طيبه ترفض تسليم جثمانهم ، فلا سبيل لأمهات الشهداء سوى التوسل إلى والدة حاكم أثينا ثيسيوس بالتفاوض مع طيبة لكي يقوموا بواجب الدفن بما يليق بمقامهم ، لتكون أثينا الوسيط لنصرة العداله بين أرجوس وطيبه.

" انظري إلىّ ، لقد امتلأت عيناي
بالدموع من فرط حزني
وتنهال ضربات يديّ
على وجهي ذي التجاعيد .
فماذا أمتلك سوى النواح على أولادي الذين ماتوا ،
دون أن أجهزهم للدفن في منازلهم ،
أو أضعهم في قبورهم تحت الثرى "

يروق لي يوربيديس فهو لا يسلم قلمه للاساطير فيكتفي بالسرد ، وإنما يجدها منفذاً لطرح مايؤمن به ، ويدعوا غيره للتفكر في كلماته ، وكثيراً ماكان يبرأ الآلهه من كل الحماقات .

" لقد اختلفت كثيراً في الرأي
مع أولئك الذين يقولون إن الشر
له الغلبة بين البشر أكثر من الخير .
فأنا شخصياً أؤمن برأي مخالف فحواه
أن الخير له المصيب الأكبر في النفس الانسانيه ،
ولو لم يكن هذا حقيقياً ، ماكنا موجودين هنا الآن "

هذا بالنسبه للمؤلف أما المترجم ، كل ما أسيطع قوله عن صاحبته هو ليت كل المترجمين يسيرون على حذوة منيرة كروان ، مخلصه ودقيقه فلايمكن أن تخلو صفحه من الهوامش إن كان للإيضاح بعض المفردات والتى آثرت تغيرها على نحو آخر يتوافق مع عقل القارئ العربي وإن كنت أخالفها في ذلك ، لكنها بكل الأحوال تضع ترجمتها الفعليه كما وصفها يوربيديس في قسم الهوامش ، وتزود القارئ بموجز عن أي حدث أو شخصيه أتى سيرتها على لسان أحد الشخصيات المسرحية ، لعل أكثر شيء استفزني عند القراءة هو أن الهوامش لم تكن في أسفل الصفحه ، بل أستجمعتها في آخر صفحات الكتاب ، وهذا كفيل بتشتيت القراءة والتقليل من متعتها بالرجوع بين الحين والآخر .

[Sheila · Rating 3 out of 5]

از چه میترسید؟ که خاک از تن بتکانند و سرزمینتان را به چنگ آورند، از درون گور؟ یا از آن می هراسید که از دل خاک فرزندانی برزایند که کین ایشان از شما بستانند؟

[Homa barazandeh · Rating 3 out of 5]

همچنان برای من ، مده آ و زنان فنیقی و زنان تروا جایگاه ویژه ای دارن .

[Mert · Rating 3 out of 5]

Puanım 3/5 (%64/100)

"Ebeveynler için en iyisini yapamayan kişi, mutsuzdur.
Çünkü ebeveynlerin için ne yaparsan,
kendi çocuklarından da aynı şeyler gelir."

Tragedya daha çok Antik Yunanistan'ın adetleri ve ayinleri ile alakalı. Cenaze ayinleri o zamanlarda çok önemli ve ölmüş birisinin gömülmesine izin vermeme teması birçok eserde daha karşımıza çıkıyor. (Homeros İlyada, Sophokles Aias) Bütün şehir tanımadığı bir yabancı için savaşa girmeye hazır. (Başta Polyneikes olmak üzere savaşta ölen diğer kişilerin bedenleri.) Aithra oğlu Theseus annesinin de isteğiyle olaya müdahele etmeye karar verir. Peloponez Savaşı zamanında yazıldığı için, savaşın anlamsızlığı konusu işleniyor. Savaşın kendisi adeta bir trajedi ve sonucunda da birçok trajedi ve başta politik olmak üzere sosyal problemler ortaya çıkıyor. Theseus Atina'nın eşit ve adil demokrasisini temsil ediyor. Ayrıca kendisi oldukça güçlü ve etkili bir konuşmacı görevinde. Bir tragedya olarak kibre sahip trajik kahraman ve aynı zamanda gençlik ve yaşlılık arasındaki anlaşmazlıkları görmek de mümkün. Sophokles'in Antigone'sinin devamı niteliğinde oldukça kısa fakat kendini okutturan güzel bir tragedya.

"Çünkü ortak kaderleri yöneten tanrı,
Acı çekenin acıları gibi haksızlık eden
kişiyi de hiç acı çektirmeden yok etmemiştir."

[Illiterate · Rating 4 out of 5]

War is very bad, except when Athenians are defending international norms.

[Seval Yılmaz · Rating 4 out of 5]

Oidipus'un Thebai'yi terk etmesinden sonra iki oğlu arasında anlaşmazlık çıkar. Savaşa tutuşan oğullardan biri ölür ve diğeri de başka bir devlete sığınır. Oidipus'un dayısı Kreon yönetimi ele geçirir. Oidipus'un hayatta kalan oğlu, civar devletleri toplayarak Thebai'ye saldırır. Thebai savaşı kazanır, karşı taraftan yedi büyük komutan ölür. Kreon ise vatana ihanet ettiklerini düşündüğü için ölen komutanların naaşlarını yakınlarına vermek istemez. O zamanki Yunan toplumunda ölenlerin ardından büyük bir cenaze töreni düzenlenir ve naaşlar ya yakıldıktan ya da yıkanıp süslendikten sonra defnedilirdi. Ölülere saygı gösterilir, cenaze törenlerine büyük önem verilir ve ölülerin gömülmemesi hem geleneklere hem de tanrılara hakaret addedilirdi. Dolayısıyla ölen oğullarının naaşlarını almak için Atina kralı Theseus'u naaşları almak üzere devreye sokmaya çalışları tuhaf değildir. Atina kralı Theseus, diğer komşu şehir devletlerinin aksine halkı demokrasiyle yönetmektedir. Bu nedenle ilk başta Thebai kralına haber gönderip naaşları vermesini talep eder ancak Thebai kralı talebi reddedince mecburen Thebai'ye saldırarak naaşları cebren almak zorunda kalır. Euripides, çok da tragedya sayılamayacak bu oyununda tamamen oyunu yazdığı dönemdeki güncel siyasi sorunlara odaklanmış, monarşi ile demokrasi rejimlerini karşılaştırmış, demokrasi rejimine övgüler düzmüş, devletler arası ittifakların önemini vurgulamış, ancak zorda kalındığında halkın iyiliği için son çare olarak savaşa başvurulabileceğini savunmuştur. Sadece o zamanki Yunan toplumunun siyasi sorunlarını işlediğinden ve evrensel bir konuyu/mesajı haiz olmadığından Yakarıcılar, oyunu izleyen o zamanki Yunan toplumunu muhtemelen memnun etmiş olsa da modern okura çok büyük bir katkıda bulunmuyor ve Euripides'in diğer oyunları arasında biraz sönük kalıyor. Ancak güncel siyasi sorunlarım tiyatro oyunuyla işlenebileceğini göstermesi hasebiyle klasik dönem edebiyatı için bir yenilik ve gelişme olarak kabul edilebilir. Euripides ile tanışmak istiyorsanız Yakarıcılar ile başlamamanızı naçizane tavsiye ederim. Keyifli okumalar.

[David P · Rating 4 out of 5]

Obra con muchísima carga dramática y filosófica, más que trágica. La historia trata de la recuperación de los cadáveres de los caídos argivos en la batalla de 'los Siete contra Tebas', para lo cual sus madres piden ayuda a Teseo, rey de Atenas. Pero la trama es casi tan solo una excusa para que el autor reflexione o vierta sus creencias sobre diversos temas: la política, la guerra, la muerte, la condición humana, etc. Muy interesante a pesar de que no tenga la acción o los sobresaltos de otras tragedias clásicas.

[Viktor · Rating 5 out of 5]

wa ne mens al nie kan lezen wanneer em staat aan te schuive bij den bakker

actual banger, Euripides does it again. contemplations on the nature of the gods, on the wretchedness of war, on the grief of losing loved ones… this play has it all. also (as usual) a lot of Athens propaganda. of course Euripides has to pull another ‘Athena falls from the rafters’ type of ending, but it doesn’t take away too much from the actual events of the play

[Elise Pype · Rating 3 out of 5]

Mhmhmh ik had er meer van verwacht? Het begint ‘mooi’ en spannend, maar de volta komt te snel vind ik, daarna is het alleen nog maar geklaag. Ook zeggen ze ‘Waarom naar de wapens grijpen en elkaar afslachten? Het is genoeg. Geen strijd meer’, wat pittig terecht is ofc. Maar dan op het einde is er wel een boodschap van wraak? Het had zo’n mooi anti-oorlogstuk kunnen zijn, but you couldn’t do it Euripides😔

[Camiel 2004 · Rating 4 out of 5]

Toffe anti-Thebaanse propaganda 👍👍👍

[Bogdan Raț · Rating 3 out of 5]

„Îngăduiți acum ca glia să acopere aceste leșuri, să se întoarcă fiecare element de unde-a fost să iasă la lumină: spiritul în ether și trupul în pământ. De fapt alcătuirea trupului nu ne aparține, el nu este decât lăcașul vieții; la urmă trebuie să-l ia-napoi aceea care l-a hrănit.”

[Jim · Rating 4 out of 5]

The Suppliant Women (not to be confused with Euripides' 'The Trojan Women') was, historically, a not-so-popular play with minimal literary-artistic impact, but one that survives as part of the “alphabetic plays” set. Two common themes of Attic Tragedy - the vicissitudes of the Labdacids (Thebian Royals) and Athenian acceptance and protection of foreign suppliants are at the heart of the play. The action follows on the events of the ‘Seven Against Thebes’, when the titular women and sons arrive in the hopes of burying their dead. Death rites are an integral part of Ancient Greek culture, and Creon’s refusal to allow the burials is seen as rather untoward, if not blasphemous, sacrilegious, and terribly wrong.
There is a lot of wailing, mourning, screeching, begging, lamenting, grieving, crying, breast-beating, and otherwise woeful carryings-on.
Lots of !exclamation points! too.
I found the democracy vs. autocracy banter quite fun.
I am surprised this is so un-liked, as I found it balanced and intriguing.

[Sarah Sabri · Rating 4 out of 5]

اممم يوريبيديس ...
بصراحة أنا مش من محبي يوريبيديس، خالص،. بيستفزني، وبحسه متحذلق، ومتفزلك، بالمعنى السيئ، وحاجات تانية كتير، وبفضل عنه سوفوكليس.
يوريبديس من ضمن الكتاب اللي وأنا قاعدة أقراله أو وإحنا في محاضرة بننقد أعماله أو ما إلى ذلك ومهما ظهرت ق��امي أو اتعرضت عليا من نقاط نقدية وإبداعية عنده ومعاني مبطنة ورا الكلمات اللي وصلت لدرجة إنه Verrall
قال إنه يوريبديس عنده ما ما أطلق عليه Double Audience
بمعنى إنه وهو بيكتب بيكون موجه كلامه لنوعين من القراء، قارئ هيفهم المعنى المباشر ويستمتع بيه، وقارئ تاني مثقف هيفهم المعنى اللى ورا الكلام الظاهر ده وهيربطه بحاجات تانية، برغم كل الحاجات دي وبرغم أنهم بيقولوا عنه فيلسوف المسرح وغيره وغيره، لكنه بيستفزني وبيخليني أصرخ تقريباً وأنا بقراه يعني أنت عايز إيه يعني؟!!!
بس المسرحية دي عجبتني إلى حد كبير.

[Caterina · Rating 5 out of 5]

Kısacık, ne zaman bittiği anlaşılmayan bir kitaptı.

Dönem okumalarında olmazsa olmazlardan biri olacaktır. Her kütüphanede olması, okunması gereken bir başyapıt!