Ονείρωξη

by Dimitris Nikou, Δημήτρης Νίκου

Μισοσκόταδο. Ακουμπισμένος σε μια βρώμικη μάντρα, ένας άνδρας κοιτάζει ψηλά, διψασμένος για φως. Από την κάμαρά της, η γυμνή λάμπα στέλνει το κίτρινο φως της επάνω του σαν απαλό χρυσαφένιο χάδι. Η θελκτική φιγούρα πίσω από την τραβηγμένη κουρτίνα έγινε σκιά που τον ακολουθούσε παντού, έγινε χίμαιρα που στοίχειωσε το λογισμό του, έγινε όνειρο μαζί και εφιάλτης. Μια ονείρωξη επαγγελούμενου παραδείσου που έσβησε με την τελευταία κουρασμένη αναπνοή πριν το ξημέρωμα. Πριν την επόμενη ονείρωξη, σε μια επόμενη απόκρημνη νύχτα.

48 pages, ebook

First published January 1, 2014

About the author

Ο Δημήτρης Νίκου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα, όπου και ζει. Από το 2005 άρχισε να αρθρογραφεί σε έντυπα και στο διαδίκτυο. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 2010 και μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει πεζά, ποίηση, άρθρα και κριτικά κείμενα σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Έργα του που έχουν εκδοθεί, είναι η νουβέλα «Βόλτα στο φεγγάρι» (Ίαμβος, 2010), το μυθιστόρημα «Σημασία έχει μονάχα η ζωή» (Ωκεανός, 2013), το αφήγημα «Ονείρωξη» (Σαΐτα, 2014), που μεταφράστηκε και στα Γερμανικά (Die Prostituierten des Denkens, 2017), η συλλογή πεζών και ποιημάτων «Το φιλί και το ταξίδι» (Ανοικτή Βιβλιοθήκη, 2021) και το ταξιδιωτικό «Καρτ ποστάλ από τη Γεωργία» (Ίδρυμα Αλέξανδρος Αλεκσίτζε & Γεωργιανό Ινστιτούτο Αθηνών, 2021). Επιπλέον, έχει μεταφράσει διηγήματα του Μαξίμ Γκόρκι («Ο συγγραφέας και ο διάβολος») και μικρά πεζά του Όσκαρ Ουάιλντ, («Ο δάσκαλος της σοφίας και άλλα πεζά ποιητικά») που εκδόθηκαν από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη. Συμμετείχε επίσης στις συλλογές «Tweet stories» (Ανοικτή Βιβλιοθήκη, 2012), «Ένα ταξίδι αλλιώς» (Σαΐτα, 2013), «Ιστορίες από ένα παγκάκι» (Σαΐτα, 2013) και στο συλλογικό μυθιστόρημα «Όσα ποτέ δεν είπαμε» (Ωκεανός, 2013), ενώ επιμελήθηκε την συλλογή διηγημάτων του Χάρη Γαντζούδη «Τραύματα» (Λέμβος, 2021).

Το προσωπικό του ιστολόγιο βρίσκεται στη διεύθυνση dimitris-nikou.blogspot.gr.

Reviews

[Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης · Rating 5 out of 5]

Θεωρώ πως είναι ένας ύμνος για την αγάπη, η οποία νομίζω πως εμφανίζεται με αμέτρητες μορφές στο έργο. Η αφήγηση σε κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ύφος της εξομολόγησης δίνει αυτή την απελπισία του ερωτευμένου που αναζητά με κάθε τρόπο τη θετική ανταπόκριση του υπόλοιπου μισού, χαρίζοντας στο κείμενο μία διαρκή ένταση. Η "Ονείρωξη" θα σε τραβήξει μέσα της και σιγά-σιγά, καθώς περνάει η ώρα, θα σε μεταμορφώσει στον πρωταγωνιστή της...

[Evridiki Amanatidou · Rating 5 out of 5]

Έρωτας, θάνατος και λύτρωση μαζί. Απελπισία και χάρισμα. Ηδονή και σπαραγμός. Έρωτας εγωιστής ή βήμα κοινωνικότητας. Έρωτας απόλυτος, κορυφαίος, έρωτας πάθος, πόθος, πειθώ και εξαναγκασμός.
Για κάθε γράμμα του αλφαβήτου πολλοί θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτηρισμοί του έρωτα. Κι αν οι ποιητές, οι λόγιοι, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι τον ύμνησαν κι αν γράφτηκαν ωδές και παρωδίες, διθύραμβοι αλλά και λόγοι συντριπτικοί, υπάρχει επίμονος και επίπονος. Γιατί αυτό που αγαπάμε παιδεύει. Ή μαζοχιστικά, αυτό που μας παιδεύει το αγαπάμε.
Ο Δημήτρης Νίκου έχει γράψει κι άλλες φορές για τον έρωτα, είναι όμως σίγουρα η πρώτη φορά που «εκθέτει» τη γραφή του στον εγωισμό του έρωτα. Γιατί μήπως αυτό δεν είναι τελικά που βιώνουμε; Το κέντρο του κόσμου μας αλλάζει ή με άλλοθι την εξιδανίκευση, πονάμε τον εαυτό μας τηρώντας το πρόσχημα του εξιδανικευμένου. Κάθε λέξη, πρόταση, παράγραφος, σίγουρα θα διαβαστεί κάτω από διαφορετικά πρίσματα. Ίσως γιατί το κείμενο παίρνει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα, κι αυτό το κάνει από μόνο του μαγικό. Σίγουρα, η διάθεση περνάει από όλα τα πάθη που συμβολίζουν και αυτά ακόμη τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα χρώματα που βλέπουμε σαν ταπεινές φιγούρες εμείς στον αχανή κόσμο, αυτά που παραπέμπουν στην ελπίδα, την ηρεμία, τη θεότητα, το πάθος, την αγνότητα, μέχρι την απόλυτη ματαιότητα. Μα είναι πάντα θέμα πεδίων αυτό που μας απασχολεί ή μάλλον ένα παιχνίδι εξουσίας. Αν θα μείνουμε στο λευκό που αντανακλά όλα τα άλλα χρώματα ή στο μαύρο που απορροφά τα πάντα, σαν χοάνη αχόρταγη.
Μα και ο ήρωας του Δημήτρη Νίκου παλεύει με τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, γίνεται ένας ναρκομανής των αισθήσεων μέχρι να φτάσει στο σημείο να πάρει την απόφασή του. Ποια θα είναι αυτή; Νομίζω πως επίτηδες ο συγγραφέας αφήνει να πλανάται, να αιωρείται, να την κατευθύνει ως νέα ερώτηση στον αναγνώστη του, σαν εκείνο το απάντημα στο μονοπάτι της Αρετής και της Κακίας.
Έρωτας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κι όλες οι στιγμές του. Έρωτας κι αυτό το αφήγημα που στροβιλίζει σε πάθη, πλασματικά ή πραγματικά.