Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου. Μέσα του βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό σχέδιο μιας πόλης, που κάποια στιγμή γλίστρησε αθόρυβα έξω από τα όρια του χώρου και του χρόνου. Τα αόριστα τοπωνύμια και οι ημιτελείς χρονολογίες υπάρχουν μόνο για να κρατάνε σαν αόρατες πινέζες τα οκτώ κεφάλαια πάνω στις σελίδες τους. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής είναι πρόσωπα φανταστικά, αλλά κανείς τους δεν το ξέρει ακόμα.
Χαμένοι σε μια πόλη χωρίς αρχή και τέλος, εγκλωβισμένοι σε έναν πλανήτη χωρίς έξοδο κινδύνου και εξόριστοι σε μια ζωή χωρίς σχέδιο διαφυγής, κάποιοι από αυτούς βλέπουν τα είδωλά τους να χορεύουν πάνω στον καθρέφτη του τρόμου και του παραλογισμού. Το έγκλημα απλώνεται στις γειτονιές και τα προάστια, το σύστημα νιώθει τις γυάλινες δομές του να ραγίζουν, ενώ κάπου βαθιά μέσα στα έγκατα της πόλης και όχι μακριά από τον πυρήνα του πλανήτη, κάποιοι τετράποδοι αλήτες σχεδιάζουν το μοιραίο χτύπημα.
3,5/5. Το 0,5 για να φτάσει τα 4, το βάζω υπέρ του συγγραφέα αυτή την φορά. Γιατί μου άρεσαν τα κοινά που είχαν σχεδόν όλες οι ιστορίες(γάτες, 11, σιγά που πέθανε ο τάδε, ζει κάπου στην Γουαδελούπη κλπ)
Αγορασα αυτο το βιβλιαρακι χωρις να ξερω καν τι ειναι αλλα μου αρεσε σε γενικες γραμμες.Αποτελείται απο 8 διαφορετικες ιστοριουλες που ολες συνδεονται εμμεσα η αμεσα μεταξυ τους.Κινείται αναμεσα σε τρομο,σατιρα και κοινωνικη κριτικη οπου αλλοτε τα καταφερνει καλα και αλλοτε οχι.Η γραφη του Ανταμη αν και "περιεργη" ειναι ευκολοδιαβαστη και οι ιδεες και τα σχολια του αρκετα καλα.Ωρες ωρες μου θυμιζε αμυδρα Χαρλαν Ελλισον.Αγαπημενη ιστορια μακραν το "Στην μεση" το οποιο και διαβασα 2 φορες,το βρηκα αρτιο.