ไม่มีใครนำหน้าบนม้าหมุน

by Haruki Murakami, มุทิตา พานิช (Translator), ปิยะณัฐ จีระกูรวิวัฒน์ (Translator)

บางครั้งสิ่งที่เรียกว่าข้อเท็จจริงฉายออกมาอย่างประหลาดและไม่เป็นธรรมชาติ อาจเกิดจากสาเหตุที่ว่านี้ ส่วนที่มากมายอย่างท่วมท้นของพลังซ่อนเร้นภายในประเภทหนึ่ง ซึ่งเรียกกันว่าความมุ่งมั่น ได้เกิดขึ้นและสูญสลายไปพร้อมๆ กัน แต่พวกเรากลับไม่รู้ไม่เห็น ความว่างเปล่านั้นนำมาซึ่งความบิดเบี้ยวผิดเพี้ยนไม่เป็นธรรมชาติในแง่มุมหลากหลายของชีวิตพวกเรา

Genres: Japanese Literature, Fiction, Novels, Short Stories

Paperback

First published December 1, 2013

About the author

Haruki Murakami (村上春樹) is a Japanese writer. His novels, essays, and short stories have been best-sellers in Japan and internationally, with his work translated into 50 languages and having sold millions of copies outside Japan. He has received numerous awards for his work, including the Gunzo Prize for New Writers, the World Fantasy Award, the Tanizaki Prize, Yomiuri Prize for Literature, the Frank O'Connor International Short Story Award, the Noma Literary Prize, the Franz Kafka Prize, the Kiriyama Prize for Fiction, the Goodreads Choice Awards for Best Fiction, the Jerusalem Prize, and the Princess of Asturias Awards.
Growing up in Ashiya, near Kobe before moving to Tokyo to attend Waseda University, he published his first novel Hear the Wind Sing (1979) after working as the owner of a small jazz bar for seven years. His notable works include the novels Norwegian Wood (1987), The Wind-Up Bird Chronicle (1994–95), Kafka on the Shore (2002) and 1Q84 (2009–10); the last was ranked as the best work of Japan's Heisei era (1989–2019) by the national newspaper Asahi Shimbun's survey of literary experts. His work spans genres including science fiction, fantasy, and crime fiction, and has become known for his use of magical realist elements. His official website cites Raymond Chandler, Kurt Vonnegut and Richard Brautigan as key inspirations to his work, while Murakami himself has named Kazuo Ishiguro, Cormac McCarthy and Dag Solstad as his favourite currently active writers. Murakami has also published five short story collections, including First Person Singular (2020), and non-fiction works including Underground (1997), an oral history of the Tokyo subway sarin attack, and What I Talk About When I Talk About Running (2007), a memoir about his experience as a long distance runner.
His fiction has polarized literary critics and the reading public. He has sometimes been criticised by Japan's literary establishment as un-Japanese, leading to Murakami's recalling that he was a "black sheep in the Japanese literary world". Meanwhile, Murakami has been described by Gary Fisketjon, the editor of Murakami's collection The Elephant Vanishes (1993), as a "truly extraordinary writer", while Steven Poole of The Guardian praised Murakami as "among the world's greatest living novelists" for his oeuvre.

Reviews

[top. · Rating 3 out of 5]

เป็นมุราคามิเล่มที่ทำให้ตระหนักว่า บางที "คำตาม" หรือบทวิเคราะห์สั้นๆ ก็สามารถกลายเป็นสิ่งที่ทำความเข้าใจได้ยากกว่าตัวงานเอง จบ.

[Donlawat · Rating 4 out of 5]

ไม่มีใครนำหน้าบนม้าหมุน

“เรื่องราวเหล่านี้มีลักษณะร่วมกันบางอย่าง นั่นคือ ทุกเรื่องล้วน อยากให้ผมเล่า นี่เป็นประสบการณ์แปลกประหลาดสำหรับผม”

เรื่องสั้นทั้ง 8 เรื่อง ในเล่มนี้ เล่าเรื่องประสบการณ์ของมูราคามิ ที่ได้รับฟังเรื่องเล่า จากคนรู้จัก คนใกล้ตัว รวมทั้งคนที่พบโดยบังเอิญ
เป็นเรื่องประสบการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้น กับผู้คนเหล่านั้น มูราคามินำเรื่องเล่ามาถ่ายทอดด้วยแนวทางเขียนของตัวเอง

จะว่าไปแต่ละเรื่องก็เล่าไปด้วยลักษณะราบเรียบ ไม่ตื่นเต้น หรือเร้าอารมณ์อะไร เรียกว่า อ่านเพลิน ๆ แต่เมื่อมีเวลามานั่งคิด นั่งตกตะกอนความคิด ว่า เรื่องราวเหล่านั้น มีความหมายอย่างไร คนเล่าอยากสื่อเช่นไรแล้ว ดูเหมือนจะดูไม่ราบเรียบเสียแล้ว เรื่องราวชวนเราคิดไปมากกว่าเนื้อหาที่มี

ทางสำนักพิมพ์ยังใส่คำตามมาให้ในแต่ละบท ชวนตีความเนื้อเรื่อง ถือเป็นเสน่ห์ ของเรื่องสั้นเล่มนี้ แม้จะคิดตรงกันบ้าง ไม่ตรงบ้าง แต่โดยรวม สะท้อนความคิดออกมาได้ดี บางเรื่องก็กระชับ บางเรื่องก็ชวนตีความซ้ำอีก

เข้าใจว่าสไตล์การเขียนของมูราคามิ คงมีคนทั้งชอบ และไม่ชอบ ส่วนตัวเราน่าจะมีตัวรับสไตล์มูราคามิอยู่บ้าง เลยรู้สึกอินไปกับแนวทางที่มูราคามิเขียน บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าบางเรื่องจะบอกอะไรเรา ว่าง่าย ๆ คือ อ่านไม่รู้เรื่อง แต่ลองอ่านทวนซ้ำแล้ว ก็เข้าใจได้ ไม่ยากอย่างที่คิด

ผู้เขียนเปรียบ เรื่องราวชีวิต ความทรงจำของผู้คนเหมือนดังม้าหมุน วิ่งไปตามวงโคจร ควบไปด้วยความเร็วคงที่ ไม่มีใครนำหน้า ไม่มีใครตามหลัง แต่เป็นเราเองนี่แหละที่ไปคิดจินตนาการเอาเองว่า เราควบม้าแข่งกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อจะสลัดออกจากตะกอนความคิด ความทรงจำนั้นให้ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหลุดออกไปจากความทรงจำที่ฝังแน่นลึกในสมอง ดังเรื่องเล่าทั้ง 8 เรื่อง ตามหนังสือเล่มนี้

เมื่ออ่านจบแล้วหันมามองตัวเอง ก็คิดได้ว่า จริง ๆ แล้ว เราก็ควบม้าหมุนกับความคิด ความทรงจำหลายอย่างเหมือนกัน (แต่ไม่แปลกเท่าเรื่องเล่าในหนังสือ) หลายครั้งก็พยายามแข่ง ควบแซง เพื่อหลุดพ้น จากความคิด ความทรงจำนั้น ๆ แต่ไปไหนไม่ได้เสียที ยังคงวนเวียนกับเรื่องหลายเรื่อง สุดท้ายก็คิดได้ว่าคงจะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับความจริง และ move on ว่าแล้วก็เปลี่ยนจากม้าหมุนไปไปนั่งชิงช้าสวรรค์ต่อ…

[Cinnamon · Rating 4 out of 5]

มูราคามิพาเราเข้าไปในโลกของคน 8 คน ในรวมเรื่องย่อยทั้ง 8 เรื่องใน #ไม่มีใครนำหน้าบนม้าหมุน เล่มนี้ เรื่องราวหลากหลาย ของคนหลากหลาย ที่ดูธรรมดาสามัญ แต่มีความแปบกประหลาดซ่อนอยู่ สิ่งหนึ่งที่ยังคงมีสเน่ห์คือความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาของตัวละคร ในเล่มนี้ดูจะเน้นไปที่ตัวตน ความลับดำมืดในจิตใจ ชีวิตในอีกด้านที่ไม่ธรรมดาของคนที่ชีวิตดูเหมือนจะแสนเรียบง่ายธรรมดา สำบัดสำนวนกินใจ ผู้แปลแปลได้ดี อ่านแล้วไม่มีติดขัด

[Nawara H. · Rating 4 out of 5]

สิ่งที่น่าสนใจมากกว่าความเป็นเรื่องเล่าแบบทุติยภูมิคือ
ชีวิตมูราคามิแวดล้อมด้วยคนแบบไหนกันเนี่ย ขั้วแม่เหล็กในตัวมีแรงดึงดูดหาความพิกลดีจัง อย่างเรื่องของภรรยาที่ขอแยกทางกับสามีเพราะตั้งใจจะซื้อกางเกงหนังเป็นของฝาก ผู้ชายที่หาจุดแบ่งครึ่งในทุกกิจกรรมชีวิต ชายหนุ่มที่อ้วกติดต่อกัน 40 วัน โดยมีเสียงโทรศัพท์เป็นสัญญาณเตือนอ้วก ฯลฯ ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมตัวละครในเรื่องแต่งทั้งหลายของมูราคามิถึงดู weird เพราะแค่ตัวละครที่มีตัวตนอยู่จริงจาก 8 เรื่องในเล่มนี้ก็มีจุดพิกลกันทั้งนั้น

[suwa · Rating 4 out of 5]

ชอบ
มันไม่ได้หวือหวาอะไร เหมือนแค่เรื่องราวประจำวันทั่วไป (เอาเหอะ จริง ๆ มันก็ไม่ได้ทั่วไปหรอก) แต่วิธีการเล่าก็คือสนุกอะ ทำไมก็ไม่รู้ ไม่ได้อ่านงานของอ.มุราคามิมานานแล้ว เวลาเบื่อ ๆ คงต้องหามาอ่านเพิ่มบ่อย ๆ กระตุ้นแรงอ่านอะไรได้เยอะเลย

[Chontiwat Udomsiripat · Rating 3 out of 5]

เรื่องสั้น 8 เรื่อง และเป็นเรื่องของคน 8 คน
มีเหตุผล ไม่มีเหตุผล
เข้าใจ และไม่เข้าใจ
เพราะคนเรานั้น ไม่เหมือนกันจริง ๆ

[Mirai · Rating 5 out of 5]

วนกลับมาอ่านรวมเรื่องสั้นของลุงมูอีกครั้ง หลังจากพักเบรคจากความอิหยังก๊ะของ 'ทีวีพีเพิล' ไปเมื่อคราวก่อน 55555

สำหรับเล่มนี้ เหมือนเป็นรวมเรื่องเล่าของผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของลุงมูค่ะ เป็นเรื่องเล่าที่ผ่านการกลั่นกรอง เติมนิดแต่งหน่อย บิดเบือนบางอย่างเล็กน้อย เพื่อให้เนื้อเรื่องทุกอย่างดูสมบูรณ์และห่างไกลจากการสืบเสาะหาเจ้าของเรื่องตัวจริงผู้เล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ลุงมูฟัง

เป็นรวมเรื่องสั้นทั้งหมด 8 เรื่อง เราชอบทุกเรื่องเลยค่ะ ทันทีที่อ่านเรื่องแรกจบก็รู้สึกตกหลุมรักและเร่งรีบที่จะอ่านเรื่องต่อๆ ไปในเล่มจนจบชนิดที่วางไม่ลง แต่ละเรื่องต่างปิดท้ายด้วยคำตามของผู้อ่านที่เป็นเสมือนสิ่งที่ช่วยเติมเต็มความรู้สึกให้เข้าใจและเข้าถึงเรื่องสั้นต่างๆ มากขึ้น

เล่มนี้ถือเป็นรวมเรื่องสั้นของลุงมูที่เราชอบที่สุดค่ะ ❤️

[Lstran Kng · Rating 5 out of 5]

น่าสนใจตรงที่เป็นรวมเรื่องสั้นที่เฮียมูบอกว่ามาจากเรื่องจริง แต่อาจจะเปลี่ยนแปลงรายละเอียดบางอย่าง ซึ่งอ่านแล้วก็พบว่าประหลาดพิกลไม่ต่างจากเรื่องที่เฮียแกแต่งขึ้นมา

(มีสปอยล์เนื้อหา)

กางเกงหนังเลเดอร์โฮเซน / บางครั้งคนเราก็ต้องออกจากเซฟโซนที่คุ้นเคยมาอยู่กับตัวเองตามลำพัง บางครั้งกับผู้คนและสิ่งต่างๆที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วม เมื่อเราย้อนกลับไปในมุมมองของคนนอก เราอาจจะพบความรู้สึกที่แท้จริงของเราที่มีต่อคนหรือสิ่ง���นั้นก็ได้

ชายผู้ขึ้นแท็กซี่ / ภาพเขียนซึ่งเป็นตัวแทนของช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต เมื่อเราก้าวย่างเข้าสู่การผจญภัยบนหนทางของความฝัน ความหวัง ความไม่แน่ใจในอนาคต แต่เมื่อวันหนึ่งที่เราผ่านช่วงเวลานั้นมา สิ่งที่เคยเป็นความทรงจำเก่าๆนั้น อาจจะเป็นสิ่งที่ยังคงเหนี่ยวรั้งเราไว้ จนกว่าเราจะหาบทสรุปที่จบลงที่ใจของเราได้

ริมสระ / ชีวิตของชายคนหนึ่งที่เดินไปตามเส้นทางที่คนภายนอกมองว่าประสบความสำเร็จ ไร้ซึ่งอุปสรรค แต่ขณะเดียวกันก็ไร้ซึ่งแรงบันดาลใจ ความดิ้นรน ความยากลำบาก เมื่อถึงจุดกึ่งกลางของชีวิตที่เขาพบว่ามีทุกอย่างที่ควรจะมีพร้อมแล้ว กลับค้นพบว่า เส้นทางข้างหน้าหลังหลักกึ่งกลางของชีวิต มีแต่ความถดถอย และความว่างเปล่า ไม่ต่างจากการว่ายน้ำไปถึงขอบสระ แตะขอบสระ และกลับตัว เพียงเพื่อจะพบว่าได้ว่ายกลับมาสู่จุดเริ่มต้นที่ไม่มีอะไรเลย

แด่เจ้าหญิงผู้สิ้นสูญ / บางทีคนที่ถูกเอาใจจากครอบครัวและเพื่อนฝูงมากเกินไป อาจจะไม่ได้ถูกเตรียมความพร้อมที่จะยอมรับสิ่งที่ชีวิตมอบบทเรียนให้ว่า โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเรา และไม่มีทางที่เราจะได้ดั่งใจในทุกเรื่อง

อาเจียน 1979 / เรื่องของชายผู้ชอบมีสัมพันธ์กับแฟนหรือคนรักของเพื่อน วันนึงเขาเกิดมีอาการอาเจียนทุกวัน รวมถึงโทรศัพท์ลึกลับที่โทรหาเขาทุกครั้งที่เขาอยู่คนเดียว ไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ใดก็ตาม

มีดเดินป่า / บอกตามตรงว่ายังไม่ค่อยเข้าใจประเด็นในเรื่องนี้ อาจจะตีความได้ว่า ชายหนุ่มขาพิการที่ชีวิตต้องผูกติดกับแม่ที่มีอาการทางประสาทในบางครั้ง ทั้งสองคนถูกปฏิบัติราวกับสิ่งของที่ญาติพี่น้องจะจับโยนให้ไปอยู่ที่นั่นที่นี่ ไม่มีแม้แต่ประโยชน์หรือคุณค่าใดๆในสายตาคนอื่น บางทีความรู้สึกนี้อาจจะเป็นสาเหตุให้ชายหนุ่มเกิดความหลงใหลอยากได้มีดเดินป่าที่สวยงาม คมกริบ แข็งแรง มีนำ้หนักจับกระชับมือ พกพาสะดวก เต็มไปด้วยคุณค่าประโยชน์ใช้สอย ซึ่งแตกต่างกับตัวเขาเองเหลือเกิน จนบางครั้งก็อยากจะกลายเป็นมีดเล่มนั้น

หลบฝน / เดาว่าเฮียมูแกคงนึกถึงเรื่องนี้ในตอนกำลังขบคิดว่าจริงๆแล้วทุกๆคนต่างก็กำลังขายตัวเองในรูปแบบและแง่มุมต่างๆอยู่ ก็พอเข้าใจได้ถึงอารมณ์ตอนว่างงานที่นอกจากการเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลง แม้เราจะรู้สึกว่ามันคือการพักผ่อน แต่ในใจลึกๆก็โหยหาที่จะทำอะไรบางอย่างให้รู้สึกว่ามีค่า มีคนให้ราคาเพื่อรับสิ่งนั้นจากเรา

สนามเบสบอล / เป็นเรื่องสั้นที่น่าจะโดนใจใครที่เคยหมกมุ่นอยู่กับการกระทำบางสิ่งที่น่าละอาย รู้สึกผิดบาป แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะหักห้ามความรู้สึก ยิ่งนานวันยิ่งบั่นทอนจิตใจร่างกายตัวเอง แต่เมื่อวันหนึ่งจู่ๆเกิดมีเหตุที่ต้องห่างจากสิ่งนั้นๆไป ก็กลับพบว่าแรงดึงดูดหรือยางเหนียวที่ผูกมัดของเจ้าสิ่งนั้นกลับค่อยๆลดลง หลุดออกจากสิ่งนั้นได้ราวกับมีชีวิตใหม่ นึกย้อนไปหรือจะหวนกลับไปก็พลันคลื่นเหียนรังเกียจตัวเอง ทั้งประหลาดใจว่าเราเคยลุ่มหลงในสิ่งนั้นได้อย่างไร

เราชอบเล่มนี้ที่อ่านแล้วทำให้หวนคิดถึงและสามารถเชื่อมโยงกับเหตุการณ์หลายๆอย่างในชีวิตของเราที่ผ่านมาได้

5/5

[Mr.oolongtea · Rating 4 out of 5]

เรื่องราวที่ถูกเล่าจากผู้คนรอบตัวของลุงมู ที่แต่ละเรื่องโคตรจะลุงมู๊ลุงมู ไม่รู้เป็นเพราะสำเนียงการเขียนของแกรึเปล่าที่ทำให้ทุกเรื่องเล่านั้น ราวกับเป็นนิยายที่แกแต่งขึ้นมาเอง ไม่ต้องห่วงเลยว่าหากเป็นเรื่องเล่าแล้วคุณจะรู้สึกว่าราวกับอ่านหนังสือนอนฟิกชั่นอยู่ เพราะลุงมูไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น ตลอดทั้งเล่มคุณจะได้กลิ่นอายสไตล์การเขียนของแกตลอดเล่มราวกับเรื่องเล่าทุกเรื่อง เป็นเรื่องราวจากปลายปากกาของแกเอง ซึ่งคิดว่าแฟนๆของลุงมูคงชอบแน่นอนครับ บางเรื่องอาจดูราบเรียบสมจริง แต่บางเรื่องก็เซอร์เรียลจนราวกับเป็นนิยายของแกเอง

โดยสรุปแล้วนี่ก็ยังคงเป็นงานของลุงมูที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ละเรื่องที่แกเลือกหยิบจับมาเล่า ก็โคตรจะเป็นสไตล์ที่แกชอบเลย (ซึ่งนั่นก็เป็นสไตล์ที่แฟนๆชอบเช่นกัน) เป็นหนึ่งในงานรวมเรื่องสั้นของลุงมูที่อ่านง่ายอ่านเพลิน ชวนตื่นตาตื่นใจไปกับความบังเอิญของชีวิตและความประหลาดของการเป็นสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ที่ไหลลื่นและน่าติดตามตลอดเล่ม หากใครเป็นแฟนลุงมูหรืออยากลองอ่านผลงานของแกดู หนังสือเล่มนี้ก็น่าจะเป็นหนังสือที่เหมาะกับคุณครับ

[Sahathust Num · Rating 4 out of 5]

รวมเรื่องสั้นที่เก็บจากการพบปะเจอผู้คน และเรื่องเล่าจากปากคนรู้จักของมูราคามิ บางเรื่องจริงบางเรื่องแต่ง แต่ได้แง่คิดมุมมองประหลาดๆ เก็บไปขบคิดต่อได้ โทนสไตล์เหงาๆเทาๆเก็บตัว ตามสไตล์นักเขียน เปรียบเสมือนน้ำอุ่นคอยหล่อเลี้ยงยามที่ชีวิตมันหมุนวน ไม่มีใครนำหน้ามาหมุนคอยเตือนใจได้เป็นอย่างดี แนะนำให้อ่านกันครับ

[HAGAO · Rating 3 out of 5]

รวมเรื่องเล่าสนุกดี ส่วนคำตามคือ "อีหยังวะ"

[BadWolf · Rating 3 out of 5]

3.5/5

[Fern Pichaya · Rating 4 out of 5]

ในแนวคิดที่ลุ่มลึกและสำนวนการเขียนที่มีเสน่ห์ มีไอเย็นเยียบชวนขนลุก

[Surote Wongpaiboon · Rating 4 out of 5]

หนังสือดีอีกเล่มหนึ่งที่ได้อ่านแต่ละเรื่องย่อยๆมีคำตามเสมอ ไม่ต้องกลัวจะอ่านแล้วไม่เข้าใจเลย