«…Μέσα στον πίνακα χόρευαν αποπνικτικά ζοφερές φιγούρες στους ρυθμούς του ατέρμονου τρόμου, επιδιδόμενες σε ένα νοσηρό όργιο σεξουαλικής διαστροφής και θανατολάγνων πράξεων. Τραγοπόδαρα δαιμόνια που έβρισκαν ευχαρίστηση λογχίζοντας με τις τρίαινές τους ανυπεράσπιστους, αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκρουστικά πλάσματα, με τεράστια κεφάλια και μικροσκοπικά κορμιά, ή και το αντίθετο, που ανακάτευαν καζάνια γεμάτα από αιώνια καταδικασμένες ψυχές. Έκπτωτοι βασιλιάδες, με ανθρώπινα σώματα και κεφάλια ζώων, να σοδομίζουν αλύπητα άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά. Κοντορεβιθούληδες καλικάτζαροι με πελώριες, γαμψές μύτες και γουρλωτά μάτια που παραβίαζαν μέχρι τελικής πτώσεως τα αιδοία πορνών και γυναικών του περιθωρίου με αιχμηρά παλούκια…»
Είμαστε πάντα αυτό που φαινόμαστε; Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει αφιερωθεί στον Θεό να τα βάλει με σκοτεινές κι ανίερες δυνάμεις; Είναι δυνατόν να ξεφύγει κάποιος από το παρελθόν του; Στον Αδέσποτο, σ’ αυτό το μικρό ελληνικό χωριό, τα πάντα είναι δυνατά και τα πάντα ανατρέπονται. Μια επικών διαστάσεων διαμάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό έρχεται σαν κάτι το προκαθορισμένο και πραγματικά αναπόφευκτο, επενεργώντας λυτρωτικά για τους γενναίους κατοίκους του χωριού. Η πίστη των ανθρώπων στα ιδανικά τους δοκιμαζόταν, δοκιμάζεται και θα δοκιμάζεται όσο υπάρχει ζωή. Είναι όμως άραγε αυτή αρκετή όταν πραγματικά κάτι το βλοσυρό και ασύλληπτα τρομακτικό απειλεί τους ίδιους, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο με ολοκληρωτικό αφανισμό;
Ο Δημήτρης Στατήρης γεννήθηκε το 1985 στην πόλη της Λάρισας. Έχει φοιτήσει στο Α.Τ.Ε.Ι. Λάρισας, στο τμήμα μηχανολογίας. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.
Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να ενστερνιστώ τις διθυραμβικές κριτικές του εν λόγω βιβλίου. Σε πάρα πολλές σκηνές δεν έβρισκα συλλογιστική πορεία στην σκέψη και την πράξη των χαρακτήρων. Το ίδιο και στον τρόπο που αποκαλύπτονταν κάποια στοιχεία. Δεν έχω διαβάσει άλλες δουλειές του συγγραφέα, αλλά αυτό που είδα εδώ είναι ότι χρειάζεται δουλειά στη χρήση της γλώσσας και τη δομή των κεφαλαίων. Υπήρχαν φορές που ξεκινούσε μια δυνατή περιγραφή, που θα μπορούσε να προσφέρει τρόμο ή έστω ανατριχίλα και κάποιες προτάσεις κατέστρεφαν το feeling.
Οφείλω να ομολογήσω ότι μία σκηνή στο μέσο του βιβλίου -όσοι το έχουν διαβάσει καταλαβαίνουν λογικά, δε θα την πω προς αποφυγή spoiler- ήταν εξαιρετική και εκεί όντως βρήκα πολύ δυνατά στοιχεία. Δυστυχώς όμως μία καλή σκηνή δεν αρκεί.
Ένα τρομερό θρίλερ φαντασίας που διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό, τον Αδέσποτο. Με γραφή απλή και τρομακτικά ζωντανές εικόνες περιγράφεται μια επική μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, με τον ιερέα του χωριού να βαδίζει στην πολύ λεπτή γραμμή που υπάρχει ανάμεσά τους...
Σε πολλά ελληνικά χωριά υπάρχουν διάφοροι θρύλοι και μύθοι γύρω από μάγισσες, δαίμονες και πλάσματα που κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού και το συγκεκριμένο βιβλίο μπαίνει στα μονοπάτια του μυστηρίου και εμβαθύνει στις πιο σκοτεινές επιθυμίες και σκέψεις απλών ανθρώπων της επαρχίας που λόγω αρνητικών σκέψεων ζωντανεύουν τον θρύλο ενός τρομερού δαίμονα...
Το συναίσθημα που δημιουργείται; ΤΡΌΜΟΣ! Αγνός τρόμος!
Στο δεύτερό του βιβλίο, ο Δημήτρης Στατήρης μας παρουσιάζει ακόμα μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου. Η υπόθεσή της διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό χωριό στο οποίο, φαινομενικά, επικρατούν οι συνηθισμένες ανθρώπινες παρεξηγήσεις και διαμάχες. Στην πραγματικότητα όμως αυτές υποκινούνται από υποχθόνιες σκοτεινές δυνάμεις και καλά κρυμμένα μυστικά.
Μαγικές και δαιμονικές δυνάμεις κάνουν τη ζωή του χωριού ανάστατη και αναδεικνύουν την αιώνια σύγκρουση του καλού με το κακό. Μια ιστορία θρίλερ η οποία καταλήγει σε λουτρό αίματος…
Στα θετικά του βιβλίου οι τρομακτικές του περιγραφές:
"...Μέσα στον πίνακα χόρευαν αποπνικτικά ζοφερές φιγούρες στους ρυθμούς του ατέρμονου τρόμου, επιδιδόμενες σε ένα νοσηρό όργιο σεξουαλικής διαστροφής και θανατολάγνων πράξεων. Τραγοπόδαρα δαιμόνια που έβρισκαν ευχαρίστηση λογχίζοντας με τις τρίαινές τους ανυπεράσπιστους, αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκρουστικά πλάσματα, με τεράστια κεφάλια και μικροσκοπικά κορμιά, ή και το αντίθετο, που ανακάτευαν καζάνια γεμάτα από αιώνια καταδικασμένες ψυχές. Έκπτωτοι βασιλιάδες, με ανθρώπινα σώματα και κεφάλια ζώων, να σοδομίζουν αλύπητα άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά. Κοντορεβιθούληδες καλικάτζαροι με πελώριες, γαμψές μύτες και γουρλωτά μάτια που παραβίαζαν μέχρι τελικής πτώσεως τα αιδοία πορνών και γυναικών του περιθωρίου με αιχμηρά παλούκια..."
Συγχαρητήρια για το καινούριο σου βιβλίο, πραγματικά είναι μια καλογραμμένη ιστορία τρόμου στην οποία παίρνουν μέρος πολλά πρόσωπα σε πολλά γεγονότα. Επίσης έχει αγωνία μέσα κάτι στο οποίο θα λατρέψουν πόλοι αναγνώστες αυτού του είδους, άλλα παράλληλα περνάει ωραία μηνύματα και θα κάνει πολλούς να σκεφτούν και να προβληματιστούνε σχετικά με την πραγματικότητα. Αναμένουμε την επόμενη σου δουλειά, και εύχομαι σε όλους σας καλή σας ανάγνωση!!!
ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΑΝΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΘΗΛΩΝΕΙ ΣΤΙΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΡΟΜΟΥ ΤΟΥ!!! Η ΜΑΣΚΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ 40 ΧΡΟΝΩΝ ΠΡΙΝ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ "ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ" ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΟΥΧΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ ΝΙΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΔΑΙΜΟΝΑ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ...
ΜΙΑ ΠΡΟΣΧΕΥΣΗ Κ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕΤΙ ΚΑΚΟ!!!
Καταπληκτική και εντυπωσιακή ιστορία με φόντο την ελληνική επαρχία και σκοτεινές ατμόσφαιρες που ισορροπούν αρμονικά με μακάβριες εικόνες και λουτρά αίματος. Θα προτιμούσα στα λόγια των χωρικών να μην συγχεόταν η τοπική διάλεκτος με τη γοτθική πομπώδη φρασεολογία, κυρίως στην αρχή, αλλά αμέσως μετά με ρούφηξε στον σκοτεινό κόσμο του Αδέσποτου και τις ακατανόμαστες προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ως χωριό.
Διάβασα το βιβλίο πολύ προσεκτικά. Το πρώτο βιβλίο του Στατήρη ήταν γεμάτο με ωραίες εικόνες, αλλά η γραφή του ήταν αρκετά αδύναμη. Εκείνο ήταν συλλογή διηγημάτων. Δείχνει εδώ με μια νοβελέτα, ότι μάλλον είναι καλύτερος σε μεγαλύτερης έκτασης κείμενα. Ωστόσο εξακολουθεί να χρησιμοποιεί κάπως άτεχνα τη γλώσσα και κάποιες φορές και το στήσιμο του κάθε κεφαλαίου. Οι ιδέες του και οι εικόνες που σχηματίζει, τα κάδρα που φτιάχνει είναι πολύ εντυπωσιακά, σε κάνουν να ζηλεύεις. Αλλά χρειάζεται να γίνει καλύτερος στο καθαρά λογοτεχνικό και όχι στο δημιουργικό μέρος ενός μυθιστορήματος.